#pauze verpleeghuis kleinschaligwonen dementie

[zusterwendeline-blog]

Eindelijk koffie

De wekker gaat. 5.45 uur. Mijn lijf doet pijn. Het is mijn vijfde dienst in de rij. De laatste. Wat verlang ik naar wat vrije tijd. De afgelopen dagen waren heftig. Een structureel matige personele bezetting zorgt ervoor dat je nog harder loopt dan dat je normaal gesproken al doet.

Ik hoop van harte dat we vandaag ‘goed’ staan. In ieder geval voldoende gediplomeerd personeel zodat ik niet weer  twee of drie woningen medicatie moet delen.

Een uur later zit ik met een dampende kop koffie op het kantoor. Een blik op het planbord leert me dat ik vandaag twee woningen medicatie moet delen. Een collega heeft zich ziek gemeld. Vanmiddag wordt het schuiven met de bezetting, het is niet anders. Ze verontschuldigd zich op de ‘what’s app’ met een sorry, sorry en nog een sorry. Eigenlijk is het zot dat we de druk voelen om jezelf te verontschuldigen bij een ziekmelding. Mijn collega’s druppelen één voor één binnen. “ik ben zo moe”, “het is mijn zoveelste dienst deze week, ik werk alleen op papier 28 uur” zijn opmerkingen waarmee we de dag beginnen. Na een stevige kop koffie en de overdracht zijn we al ons leed vergeten en gaan we naar de woningen.

Op de woning tref ik 2 van de 6 bewoners in dunnen nachtjapon en op blote voeten in de gang aan. Eén incontinentiebroek hangt verdacht laag, de ander heeft een grote vlek op haar nachtjapon. ‘’Wie eerst?” vraag ik mijzelf af. Na een seconde nadenken besluit ik om de dame met haar laag hangende incontinentiebroek alvast een kop thee op haar kamer te geven. De andere dame neem ik daarna mee naar de badkamer, om als snel te constateren dat een douche meer dan nodig is. Na 45 minuten zitten beide dames tevreden aan de ontbijttafel. Daarna volgen nog 2 dames die beide met hulp van een collega volledig op bed worden verzorgd. Na de ochtendzorg blijven ze even liggen omdat de ochtendzorg hen veel energie kost. Mijn collega biedt aan om ze alvast ontbijt op bed te geven. Daar zeg ik geen ‘nee’ tegen.

“Four down, two to go” grinnik ik in mijzelf. En wat voor tweetal. Deze heren laten zich niet zomaar verzorgen. Meneer Luttikhuizen weigert vandaag om uit bed te komen en ligt te trappen met zijn benen in bed om mij weg te jagen. “Goed, die heeft eerst koffie nodig” mompel ik in mijzelf. Op een nijdig ‘wegwezen’ van meneer draai ik mij om en loop ik weg. Onderweg naar de keuken kom ik Freek tegen. “Dag Freek” groet ik hem, ik krijg een grom als begroeting terug.  Freek is een ‘beer van een vent’. Helaas begrijpt het team Freek zijn gedrag niet goed en kunnen wij hem haast niet verzorgen. Een enkele keer lukt het. Op verschillende momenten van de dag bieden we hem zorg aan. Niet veel later loop ik terug met een flinke kop koffie en boterham naar meneer Luttikhuizen. Als ik langs het toilet loop hoor ik een “Joehoe!” uit de toiletruimte komen. Door een kier van de deur zie ik mevrouw Visser tobben met haar broek. “ik kom er aan hoor, even ontbijt wegbrengen” zeg ik tegen haar. Zachtjes klop ik op de deur van meneer Luttikhuizen, meneer zit op de rand van zijn bed en kijkt op. “Wat fijn, een ontbijt. Dank u zuster.” Meneer Luttikhuizen, die zojuist nog erg boos was, glimlacht dankbaar. Ik wens hem ‘eet smakelijk’ en help daarna mevrouw Visser in de toiletruimte.

Een vluchtige blik op mijn pieper leert mij dat het tegen tienen loopt, tijd om de dames die nog op bed liggen te rusten eruit te halen met de passieve tillift. Als ze in de rolstoel zitten schik ik hun kleding, kam ik de haren bij de dames en geef ze beide nog een lekker luchtje en een lippenstiftje op.

10:30 uur. Iedereen is verzorgd, heeft ontbijt op en is uit bed. Nu kan ik eindelijk zelf even een kopje koffie drinken. Het opruimen van de was en het opschudden van de bedden komt straks wel. Uit de keukenkast pak ik de grootste mok die ik kan vinden en schenk hem vol met dampende verse koffie. Met een zucht plof ik op een stoel naast mevrouw Visser en mevrouw Derks. “Zo, eindelijk koffie zuster?” mevrouw Derks geeft mij een klopje op mijn been. Ik heb mijn eerste slok koffie nog niet doorgeslikt of de partner van een van de bewoners staat binnen in de woning. Hoofdschuddend kijkt hij mij aan en richt zich dan tot mevrouw Visser en mevrouw Derks “Die zusters van tegenwoordig nemen alle tijd om koffie te drinken, wat moeten wij daar nu toch van denken….”

Mevrouw Derks perst haar lippen tot een streep en kijk strak voor zich uit. Mevrouw Visser zucht een keer. Ik voel mij gesteund door de woordeloze reactie van deze twee vrouwen.