#gezelschap

[twafordizzy]

Lees een boek tegen eenzaamheid

bron beeld: duic.nl Met een kamer vol boeken hoef je je nooit eenzaam te voelen, of zelfs alleen met het boek dat je mee zou nemen naar een onbewoond eiland – en iedereen heeft zijn favoriete literaire vrienden. Maar er zijn onvermijdelijk wel eens momenten van literaire schaarste, waarin je misschien geen enkel boek tot je beschikking hebt, en voor die tijden moet je zorgen dat je je hoofd…

[geritsel]

William D. (Dirkje) Kuik - Architectural and landscape fantasies, etchings.

[dutchjan]

January 22, 2023

[hullott]

Dwergpapegaaien zijn een populaire vogelsoort vanwege hun kleine formaat, prachtige kleuren en aanhankelijke persoonlijkheden. Ze zijn ook relatief gemakkelijk te verzorgen en kunnen in verschillende omgevingen worden gehouden. Dwergpapegaaien zijn sociale dieren en hebben gezelschap nodig, dus het is het beste om ze in paren of kleine groepjes te houden. Het zijn actieve en speelse vogels die graag omgaan met hun baasjes en die eenvoudige trucjes kunnen leren. Met de juiste zorg kunnen tortelduifjes 10-15 jaar oud worden.

[remidavs]

Een bezige ochtend… voorbereiden op wat komt en zorgen dat ik ook zonder haar met een goed gevoel buiten kan.

In het beste gezelschap 🥰

Oja, deze van op de foto zijn zelfs niet mee, enkel het mutsje met de poezen om heerlijk te kunnen slapen…

Op naar een volgende chemo sessie morgen!

[deberghuthorizon]

Boerderijklassen... het zit er (spijtig genoeg) alweer op!

Met de ganse klas keken we heel erg uit naar deze twee dagen. En het stelde helemaal niet teleur!

De eerste dag bracht Claudine ons naar Pierlapont in Loppem. Na een warme ontvangst op de boerderij deden we een ritje op de pony, gingen we mee met de boer op toer, bakten we brood, volgden het Pierlapad en gingen we op tocht met de huifkar. Met de zon op onze snoet speelden we buiten en werkten we mee op de boerderij! Nadien gingen we langs op de boerderij van Dries & Evelyn. Boer Dries toonde ons de werking van zijn boerderij. We telden 200 koeien, maakten kennis met zijn machines (en mochten zelfs even in de tractor plaatsnemen...!) en we mochten proeven van de meest verse melk ter wereld. Te voet stapten we naar school waar we ons bed maakten en wat nagenoten op de speelplaats. Nadat juf An en Steffie (de vrouw van onze meester) ons trakteerden op heerlijke spaghetti keken we in de klas naar een leuke film.

Een nacht in de turnzaal... spannend! Maar toch was het heel snel stil in onze slaapzaal. Misschien zat de vermoeidheid daar voor iets tussen?

De tweede dag zetten we in met een muziekje. De één was al sneller wakker dan de ander maar samen slaagden we er snel in om onze bedden terug af te breken en te genieten van een heerlijk ontbijt (dankjewel mama en papa van Marley!).

Nadien gingen we terug op pad. Claudine bracht ons naar het Kakelend Kippenmuseum. De druppels in de lucht hielden ons niet tegen! We zagen ontzettend veel meer dan enkel kippen: van struisvogels tot dromedarissen, van papegaaien tot ezels. De boerin vertelde ons erg interessante zaken over het leven van een kip - zo maakten we live de geboorte van een kuiken uit een ei mee! We knuffelden nog wat met de geitjes (wat niet iedereen durfde) en nadien bracht Claudine ons helemaal terug naar school.

In de klas genoten we nog wat na en dan was het alweer tijd om onze mama's en papa's welverdiend terug in de armen te vliegen. Of het een toptijd was? Absoluut! Dankjewel aan de papa van Meester Arne om twee dagen met ons mee te gaan, meester Luk om ons gezelschap te houden, juf An voor de heerlijke maaltijden en hulp, Claudine om ons overal naartoe te rijden, meester Diego voor de hulp, de vrouw van meester Arne voor de hulp, Dries en Evelyn, Pierlapont en het Kakelend Kippenmuseum. Ook nog eens een enorm grote dank aan de ouders voor het vertrouwen en aan alle leerlingen uit de Berghut: jullie zijn de allerbeste!

[roderidderhottakes]

De Rode Ridder - De zilveren adelaar

Voilà, even geduld hebben en hier hebben we het antwoord: het wapenschild van Berthold van Damburg.

Je ziet een kleiner schild op zijn schild. Dat stukje noemt een hartschild. We gaan er vanuit dat Johan een ridder van "onze" contreien is (namelijk Vlaanderen) en dat zijn twee vrienden dit ook zijn. Kwam Berthold namelijk uit Nederland, dan wilt een hartschild zeggen dat zijn vader of niet-koninklijke moeder van een prins of prinses van de Nederlanden. Hoog gezelschap dus!

Maar goed, wat zijn afkomst ook mag zijn, Berthold wordt beledigd! Zijn schild wordt op de grond geduwd. We zagen zo'n belediging eerder al eens, weet jij nog in welke strip (tip: het was toen met een pijl)?

[oldsardens]

Willem Pietersz Buytewech - Vrolijk gezelschap

[eigenwoorden]

Favoriete activiteit bij pizza of koffie?

Eten en drinken in goed gezelschap? 😅

[fransopdefiets]

8-7 Reipå

Gisterenavond at ik restjes, volkorennoedels met gebakken paprika, champignons en plakjes bloedworst. Van die worst heb ik nog de hele nacht dorst gehad. Na het eten maakte ik nog een avondwandelingetje heuvelopwaarts, daar was het die middag te warm voor. Het is gek, maar als de zon schijnt, smelt je zo ongeveer weg en als er een wolk voor schuift, kun je meteen je jas aan doen.

Daarna gebeld met Mayke, nog maar twee weken en dan landt ze al in Tromsø. Tja, wat moet ze beslist meenemen? Ik denk dat het allerbelangrijkste een warm slaapmatje is.

Als ik opsta, is de zomer weer weg. Het is tien graden en alles is nog nat van de regen van vannacht. Ik moet dertig kilometer fietsen naar de ferry van Vassdaslvik naar Ørness en die gaat maar drie keer per dag. Om 8 uur ‘s morgens, maar daar ga ik niet om vijf uur voor vertrekken, om half drie en om vier uur. Die van half drie lijkt me prima, dan hoef ik pas om half elf weg. Maar ik fiets zo snel dat ik er ondanks twee koffiestops al om een uur ben. Ik schuif aan aan het gezelschap aan de picknicktafel op de kade, er zitten al drie fietsers te wachten. En dat gezelschap groeit langzaam aan tot zo’n 25 koppen. Ik raak in gesprek met de enige leeftijdsgenoot en de enige Noor, de rest is allemaal eind twintig, begin dertig en komt uit Duitsland, Oostenrijk en Frankrijk. Mijn leeftijdsgenoot heeft een zomerhuis op de Lofoten. Meestal vliegen of rijden ze daar naar toe, maar hij wilde het één keer op de fiets doen, geïnspireerd door alle Noordkaapfietsers die door zijn woonplaats Ålesund rijden. Zijn vrouw volgt later met de auto.

Hij is natuurlijk de aangewezen persoon om mijn slaapmatjesprobleem voor te leggen. Kijk zegt hij, je moet een opblaasmatje hebben met inwendige isolatielaag, bijvoorbeeld van Exped. Anders lig je inderdaad te vernikkelen van de kou, hoe goed je slaapzak ook is. Mijn dochter heeft echt een hele goede zegt hij, nog veel beter dan degene die ik nu bij me heb en hij appt haar meteen om te vragen welke. De Exped Dura 8T Downmat 9 M, die is geïsoleerd tot -40 is het antwoord. Maar je hebt ze ook in (letterlijk) lichtere varianten. Hij geeft me meteen het adres van twee outdoorzaken in Bodø waar ik kan gaan kijken. Kijk, denk ik tevreden, dat is de oplossing en dan stuur ik dat andere matje wel met de post naar huis. Want als ik daarmee comfortabel in mijn tentje kan slapen, heb ik die uitgave in een paar nachten al terugverdiend.

Als we in Ørness van de boot afkomen, heb ik weinig In om in een treintje van 25 fietsers te gaan rijden. Gelukkig blijft iedereen een beetje hangen op de kade en rij ik voor de meute uit naar Reipå. Omdat ik dat matje nog niet heb, wordt het een hut.

Gefietste afstand: 37 km

Gefietste tijd: 3 uur

Afstand tot die onwrikbare Noordkaap langs een touwtje: 663,3 km

[joostjongepier]

Wat?   School Boys (2021) door Salman Toor, Patrizia Cavalli’s Christmas Table (2020), Studio Nude (2022), The Lake (2019) en Tom sleeping at Locarno with etchings (2020) door Louis Fratino en Wet Hands (2015), Companion (2019) en Kompleks (2016) door Sanya Kantarovsky

Waar?   Tentoonstelling Brave New World in Museum De Fundatie, Zwolle

Wanneer?   5 maart 2023

Salman Toor is afkomstig uit Pakistan en verhuisde naar Amerika. Zijn schildersloopbaan verliep stroef tot het Whitney Museum in New York in één zaal een kleine expositie van zijn werk organiseerde. Daarna schoot zijn carrière als een raket omhoog. Zodanig dat er nu haast geen werk van hem te krijgen is. Er hangt dan ook slechts één klein werk van hem op deze tentoonstelling in Zwolle. Toor is homoseksueel en die geaardheid speelt in zijn werk een belangrijke rol. Op School Boys staan twee jongens tegen een muur. Ze kijken elkaar niet aan, maar toch lijkt er een zeker spanning tussen de twee te bestaan.

Queerness speelt ook een grote rol in het werk van de Amerikaan Louis Fratino. Hij gunt ons via zijn schilderijen een blik in zijn leven, waarbij zijn homoseksuele geaardheid haast terloops langskomt. Daarbij verwijst hij regelmatig naar de kunstgeschiedenis. Patrizia Cavalli’s Christmas Table refereert aan werk van Matisse, Studio Nude doet denken aan Pablo Picasso en The Lake heeft duidelijke overeenkomsten met het werk van Chagall. Mijn favoriete werkje van deze kunstenaar is een heel klein doekje. Het toont een slapende jongeman onder een wit laken met op de achtergrond een ets: Tom sleeping at Locarno with etchings.

Sanya Kantarovsky is geboren in Moskou en woont en werkt in New York. Haar werken zijn qua stijl heel verschillend, maar allemaal virtuoos geschilderd. Het kleurrijke Wet Hands is net zo fascinerend als het haast monochrome Companion (wie houdt hier trouwens wie gezelschap?). Een bijzonder spannend werk vind ik Kompleks. We zien een jongetje met een steek op het hoofd tussen twee volwassenen. Proberen de grote mensen het kind te beschermen of vormen ze een bedreiging voor hem? De vrouw rechts van het jongetje heeft een stevige greep om zijn arm. De man links van hem steekt, haast dreigend, zijn hand uit. Wil hij de steek van het jongetje afnemen of het jongetje zelf beetpakken?  Het jongetje kijkt van onder zijn steek naar de man. Is zijn blik wantrouwend, angstig? Op de achtergrond is een groot gebouwencomplex zichtbaar dat Oostblok-achtig en monotoon oogt.

[altijd-november]

De druppels vielen om mij heen en voor een moment kon ik weer ademhalen, de regen spoelde de druk op mijn longen weg. Mijn ouders vroegen vaak of ik niet eenzaam was, maar dat was ik niet. In het gezelschap van de wind en regen voelde ik me nooit alleen. Dit was hetzelfde water, dezelfde lucht, die bij miljoenen andere mensen was geweest, die zoveel emoties en herinneringen bijgewoond had. Hoe kon ik mij alleen voelen terwijl ik omringd werd door verhalen?

[gewoonkarin]

Uitvaart. Crematie. Afscheid. Het maakt niet uit hoe je het noemt, het blijft verdrietig.

Oudste liefje en ik gingen vanmiddag naar het afscheid van de vader van haar vriendin. Mooie verhalen, mooie foto’s, mooie muziek. Het laatste woord was nog door hem geschreven. Moeder en dochter stonden beide sterk. Vertelden hun verhaal met daarin juist niet de laatste periode maar de fijne herinneringen, vaak met een glimlach. Ooit vroegen de liefjes aan mij waarom de vertellers geen applaus kregen na hun verhaal, vandaag was ook zo’n moment dat je een applaus wilde geven. Ongeschreven wet dat dat niet past maar ik zou het graag anders zien.

Op de heenweg vroeg oudste liefje zich af waarom mensen zichzelf en elkaar dit aandoen, zo’n afscheid. Moe van verdriet en geregel en dan hoog in emoties afscheid nemen in groot gezelschap. Keuzes zei ik. Aan de ene kant wil je iedereen de kans geven om afscheid te nemen en aan de andere kant wil je alleen hen heel dichtbij erbij hebben. De keuze ligt vaak bij de achterblijvers. Veel tijd heb je niet.

Een afscheid mooi maken. Zo was het vandaag. Ik zag een moeder, dochter en zoon. Ik zag wat ik bijna 7 jaar geleden zag. Ik hoorde ook dezelfde soort opmerkingen. Dat mensen hopen dat niet ingestort gaat worden, dat de klap nog wel gaat komen. Vaak komt er geen klap. Dat is boekwijsheid. Ik zie soms wat gestruikel en vallen en weer opstaan. De rug rechten. Een moeder die beseft dat ze het nu alleen moet gaan doen. Een dochter met een eindexamen voor de boeg. Een zoon die zich terugtrekt. Ook dat is niet standaard maar voor mij zo herkenbaar.

De hele vriendengroep van oudste liefje was er. Dat steunt. In zes jaar tijd is de groep gevormd en zijn ze samen op weg naar volwassen worden. Dit hoort erbij. Lief en leed delen. Mooi dat ze er voor elkaar zijn. Nu maar zeker straks. Zij weten. Dan hoef je niet maar kun je alles vertellen.

Ik zei tegen de moeder dat het nu echt tijd werd voor dat wijntje samen. Over een paar weken ga ik eens appen. Als de stilte komt. Het leven gaat door, ook als het voor jou nog zo vaak stil valt.

Ook zij gaan het redden samen. Rouw verweven met de waan van de dag kost tijd. Geen zes weken of een jaar maar tijd. Ik geloof niet zo in dat instorten. Ik geloof wel in de veerkracht van de mens. Na overleven komt leven.

[devosopmaandag]

In dat ene mensenleven

In een dorp van amper duizend inwoners, diep in Frankrijk, staat een oude bioscoop. Bovenaan een oplopend plein staat een lelijk gebouw, waar trots CINEMA op de gevel prijkt. In gezelschap van vier Amerikanen en twee Engelsen gaan we een film zien. 'One life'* is een Britse film over een man die bij het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog erin slaagt 667 voornamelijk Joodse kinderen vanuit Praag naar Groot Brittannië te halen. De man heet Nicholas George Winton, geboren Wertheim (1909-2015). Het ingehouden spel van Anthony Hopkins als de 77-jarige Nikkie en de eeuwig pijnlijke beelden van angst, onrecht en geweld ontroert elk van ons. Ik huil gemakkelijk bij films, maar dit is anders. Soms droom ik dat ik zo moet huilen dat het een beetje pijn doet. Die pijn is dan nog steeds aanwezig als ik wakker word. Zo voelt het, daar in de bioscoop van Peyrat le Chateau. Op de terugweg kunnen G en ik alleen maar zwijgen.

Dit weekend schrijft Arnon Grunberg in de Volkskrant over Lore Segal en dat hij haar bezoekt in New York. Als ze elf jaar oud is gaat ze met een ander kindertransport naar Groot Brittannië, vanuit Wenen. Onlangs kwam de Nederlandse vertaling uit van haar semi-autobiografische roman 'Huizen van anderen'**, oorspronkelijk verschenen in 1964. De foto van Lore als elf-jarige, met daaronder in kinderhandschrift Liverpool 11 years old zou zo een beeld uit de film kunnen zijn. Foto's van de kinderen en hun gegevens waren cruciaal om visa te krijgen. Het is een krachtig weerkerend visueel element in de film.

"Vraag me niet wat echt gebeurd is. Ik weet niet meer wat echt gebeurd is. Vanaf het moment dat je hebt geschreven over iets wat echt is gebeurd, is het echt gebeurde beschadigd. Beschadigd materiaal. De feiten zijn niet langer beschikbaar.”, zegt Segal als Grunberg haar vraagt naar het verschil tussen feit en fictie. En in het nawoord bij het boek schrijft ze: “Ik geloof dat er geen manier van herinneren en vertellen bestaat die niet tot op zekere hoogte fataal is voor dat wat er herinnerd wordt”.

Er zijn de feiten die we allemaal kennen, en die bijvoorbeeld in de Neurenbergprocessen dwars door de bijna groteskheid ervan tot zuivere data zijn gemaakt, en er zijn de gebeurtenissen zelf die zich voltrokken aan mensen, aan die ene mens en die ene mens, in dat ene mensenleven. De 'zuiverheid' van die ervaringen zijn natuurlijk gedoemd beschadigd te worden, voorgoed onbereikbaar. Literatuur en films zijn geen plekken voor data maar voor verhalen, inzichten, ideeën, gevoelens, sferen. Als Grunberg haar vraagt of de mens idealen nodig heeft, antwoordt ze met 'verbeeldingskracht'.

* One Life | regie James Hawes | script Lucinda Coxon | BBC Films 2023

** Huizen van anderen | Lore Segal | vertaling Anna Helmers-Dieleman | uitgeverij Cossee 2024

[victorysp]

Princess Amalia will arrive in the Glass Coach with her parents King Willem-Alexander and Queen Máxima and Princess Alexia will take place in another coach.

The second daughter of King Willem-Alexander and Queen Máxima will sit in a carriage with Prince Constantijn and Princess Laurentien during Prinsjesdag. This The princess and her uncle and aunt drive the Galaglasberline.

[remidavs]

Bewogen weken…

Weken van vermoeidheid en herstel met tussen de rust door mooie momenten… gelukkig bracht die rust wat moest en kan ik zeggen dat we aan de helft van het eerste deel zitten… yes, al zover! ☺️ en voorlopig ook niks meer van de tumor te voelen 🤞🏻🙏 ik ga ervan uit dat dat zo blijft, maar we blijven voorzichtig he 🙃

Ik ben dankbaar voor de vele steun en hulp die het mogelijk maken om voldoende rust te nemen en de kinderen vakantie geven…

Ondanks de vermoeidheid na de korte ziekenhuisopname, probeerde ik het beste te maken, zeker met het extra weekje rust dat mijn lichaam kreeg. Dat het weekje rust niet overbodig was, merkte ik aan mijn lichaam en de blijvende vermoeidheid. Vandaar dat ik zo blij ben voor de mooie momenten die de voorbije twee weken geschonken zijn door vrienden, familie en in het bijzonder voor alles wat Jan en de kinderen en mijn ouders er extra bij nemen voor me. Extra taken, meer rekening houden met me, begrip voor hoe het loopt…

we vierden Jan zijn verjaardag in het midden van deze twee weken, maar dit was toch wel anders dan de voorbije jaren… dat belooft volgend jaar goed gemaakt te moeten worden 😉

De kinderen mochten tot twee keer toe bij vriendjes gaan spelen en hadden daar een fantastische tijd terwijl ik kon uitrusten.

We gingen naar Bruisend Balegem (tussen mijn rustbeurtjes door) waar de kinderen verwend werden met een prachtige haartooi en waar Remi zijn liefde voor Willy Sommers mocht ontdekken…

Een nicht van me kwam met haar zoontje spelen en nam het entertainment van de kinderen op zich waar ze enorm van genoten…

Ze gingen bij opa en omda zwemmen terwijl mama kon rusten en gingen op wandel en fietstocht om de allergrootste maïs in Reninge te gaan bewonderen… en of die groot was.

Tussen alle nood aan rust is dus ook voldoende tijd voor het leven en nu zeker de vakantie van de kinderen die doorgaat. We blijven gewoon doorgaan en of het nog wel een lastig wordt, natuurlijk. Het is pittig maar dat wil niet zeggen dat het ondanks alles ook geen mooie periode kan zijn…

Ik kreeg nog heerlijke bloemen van mijn collega’s en mocht tijdens de lange therapiedag met immunotherapie en chemotherapie heel wat collega’s verwelkomen en kon genieten van het gezelschap van mijn schoonzus… fijner kind je zo’n dag toch niet wensen… wetende dat zo ook de jongens een dagje samen hadden en dat Ida w er verwend werd met aandacht en heerlijk spelen in de Lieving.

🥰 gezien de omstandigheden kan ik toch alleen maar blij zijn met hoe het loopt en wie we rondom ons hebben…

Altijd een fijn weerzien van vrienden en een warm omringd zijn. Zeeeeeeer veel liefde is wat ik voel en wil uit sturen 😘❤️💕♥️