#gewoon een eind gesprek

[stomgetoeter]

.

[devosopmaandag]

Betekenisvolle flarden

Afgelopen vrijdag was de avond koel en warm tegelijk. De Amsterdamse binnenstad zoemde in de vroege avond als een bijenkorf, flarden van talen passeerden mij. Ik was iets te vroeg en zat op een muurtje. Aan de overkant lag De Balie, badend in licht en leven. Dat stelde ik nog even uit. Ik dacht terug aan die ene keer dat ik er een korte lezing gaf als een van een reeks sprekers over de toestand van de kunst en hoe ik die tekst 's avonds laat voorlas aan een man in Brussel. Dat was zo'n dertig jaar geleden, een ander leven. De opwinding die ik toen voelde voor even deel uit te maken van een intellectuele wereld – ik, dat Indische kind. En hoe onwaarschijnlijk dat eigenlijk was.

Eenmaal in de zaal kwam iets van dat oude gevoel terug. Ik zat zo dicht mogelijk bij de deur. Het was een heel slechte plek, maar hij volstond. Na afloop moest ik nog terug met de trein en wilde niet te laat thuis komen. Het publiek stroomde binnen op beenlengte van mij vandaan. Bijna iedereen had iets blijmoedigs of verwachtingsvols. Vele tinten bruin kwamen voorbij. De afwezige Anil Ramdas was de ster van de avond. Ik lees nu zijn biografie, die van zijn ideeën, volgens auteur Karin Amatmoekrin. Ze werd geïnterviewd, gevolgd door een gesprek met drie anderen.* Het was een levendige avond, waarin een aantal namen van denkers boven de tafel bleef gonzen. Het meisje naast me veerde steeds op, af en toe ontsnapten haar zachte kreten. Ik noteerde enkele dingen die werden gezegd, maar twee dagen later waren die moeilijk te lezen, flarden van krabbels.

…we moeten terug naar een vorm van beschaving...ben ík een emigrant?...twee keer zo goed moeten zijn?...de westerse cultuur is superieur, want zelfkritisch...barbarisme van binnenuit...proberen zelfdoding te verklaren is een vorm van zelf-troost...terugspreken...geassimileerd is opgaan in de massa...met het pessimisme van het intellect en het positieve van de hoop...post-ethnicity...kanteling in Australië...beschavingsideaal...dit land proberen te begrijpen...

De avond eindigde met de uitreiking van de Anil Ramdas Essayprijs. Het mijne was een van de negenenzestig inzendingen, die anoniem door een jury werden beoordeeld. De drie finalisten werd gevraagd even op te staan, allen tamelijk jonge mannen, twee met buitenlandse namen. De winnaar werd naar voren gehaald en sprak een dankwoord. Ik moest mijn oren spitsen, want zijn Nederlandse uitspraak was zwaar gekleurd door die typisch ronde klanken van het Farsi. Zijn gestalte was stevig, zijn gezichtsuitdrukking naar binnen gekeerd, zijn woorden als een trage zwerm. Schrijven betekent eenzaamheid, zei hij, en dat alles wat nieuw is pijn doet. Aan het eind stelde hij voor eens samen te komen, zonder taal, zonder cultuur, gewoon samen zijn. Mij leek hij onmiddellijk al de terechte winnaar.

*'In wat voor land leef ik eigenlijk' – een avond over de multiculturele samenleving van Anil Ramdas | moderator Jörgen Tjon A Fong | met Karin Amatmoekrin (biograaf van Anil Ramdas), Sinan Çinkaya, Dilara Bilgiç en Ien Ang | de Anil Ramdas Essay Prijs werd uitgereikt door Sheila Sitalsing aan winnaar Hamed A. Nadoshan | mede-finalisten: Karim Abbara en Tijmen van Voorthuizen.

[mijnche]

EEN SCHITTEREND GEBREK

13 september 2024 Rialto de Pijp Met Lucie & Eef 3/5 sterren

Boek van Arthur Japin had ik niet gelezen, maar leuk om dit te zien. Irritant en oppervlakkig dat Lucia dacht dat Giacamo niet meer van haar zou houden door de littekens op haar gezicht. Iedereen gruwde van haar dus op zich niet een hele gekke gedachte dan, behalve die ene vrouw door wie ze uiteindelijk in de prostitutie is beland, die accepteerde haar wel, how conveniant. Ook vond ik het overdreven dat Giacamo meteen dan echt de Casanova werd voor wie hij bekend staat. Mob en shit

Ik had in ieder geval vaak dat ik dacht dat ik doorhad hoe iets zat en dan was het niet zo. Ik dacht dat ze deed alsof ze prostituee was door als semi geaccepteerde alleenstaande vrouw door het leven te kunnen gaan, maar dat ze stiekem gewoon elke week geld verdiende door scherpe opiniestukken te schrijven voor de krant ofzo. Maarja op zich kan je dat ook gewoon doen ipv te liegen over sekswerkerlife. Weet niet, ik wilde het wellicht niet geloven. Ik vond haar leuk en fijn en ik wilde haar zijn eerst, zo dobberend in dat meer en zo lekker een met het water. Toen ze de pokken kreeg was ik al minder jaloers en daarna was Lucia me kwijt.

Maar goed, hoezo herkende Giacamo haar niet? Daar begrijp ik niks van. Ik dacht bij de eerste herontmoeting dat hij haar al zou herkennen door gewoon de zijkant van haar wang ofzo, of door hun gesprek, iemands stem, iemands opmerkingen. Je was toch verliefd, je wilde trouwen, hoe herken je haar 17 jaar later dan niet meer. Ok, na theater 1 op 1 afspreken tijd doorbrengen dacht ik ja hii weet het. Ook op het strand vraagt ze of hij van dat meisje hield en hij zegt ja, ze huilt en ze gaan ziek tongen, dacht ergens dat hij het wel door zou hebben. Overigens dacht ik ook dat ze toen dr incredibles masker af zou doen maar dat ook niet. Ik dacht ook dat toen ie er wel achter zou komen dat hij bij haar zou blijven en dat ze weer van elkaar zouden houden en samen oud zouden worden. Zoals Medea, die hier echt niks mee te maken heeft, zei: een domme gedachte. Die jamieson was aardig voor haar, wilde dat ze zakenvrouw werd, dua ik vond dat wel goed. Mooi einde met de tekst dat Casanova zei dat Lucia/Galathee de enige vrouw was die hij echt onrecht had gedaan, trooste me ergens, maar goed, koop je niks voor. Was dus prima mooi en verdrietig los van het semi ongeloofwaardige, 3x met tranen in mn ogen gezeten dus yessssss fridaynight

[fransopdefiets]

4-7 Søvik

De verlopen camping in Skogmo had evenwel een goed ingerichte keuken, dus ik kon mijn beproefde pastarecept weer eens klaarmaken. Dat is altijd goed, bevat voldoende calorieën en het voordeel is dat je niks overhoudt. Koop je een zak droge pasta of een pak rijst, dan hou je daar altijd van over, je moet daar nog dagen mee fietsen met het risico dat de inhoud zich door je bagage verspreidt en je moet veel meer ingrediënten kopen.

Ik zat een beetje vooruit te plannen, gelet op de weersvoorspellingen en de zwaarte van de route. Er komt zaterdag een stuk van 90 km waar geen campings zijn, behalve een B&B die volgens mijn boekje ook tenten toelaat. Maar die is zaterdagavond al vol en aan tenten doen ze niet meer. Dat is nog een op te lossen vraagstuk dus. In het ergste geval ga ik wildkamperen, maar dan heb ik geen douche aan het eind van de dag. Of ik moet gewoon heel vroeg vertrekken en mijn energie goed spreiden.

Het is best lekker weer als ik om half zeven opsta, de zon schijnt en de lucht voelt zacht aan. Op een klein frontje na dat overkomt bij de ferry van Horn naar Andalsvåg, blijft het droog. Ik word voor het eerst zomaar aangesproken door nieuwsgierige Noren. Waar kom je vandaan etc. Over het algemeen zijn de Noren heel vriendelijk, maar ze zullen nooit zomaar een gesprek met je beginnen. Maar dit keer dus wel.

Vanaf Andalsvåg naar Forvik volg je een kustweg. Dat betekent weinig klimmen en mooie uitzichten over het water op verderop gelegen eilanden. Ik wil vandaag naar de Camping Seven Sisters in Søvik met uitzicht op de Seven Sisters.

De eerste pont deed niet aan koffie, daarvoor was de oversteek te kort. In Forvik heeft de Co-op een koffiehoek en daar kun je wat je in de winkel aan lekkers gekocht hebt meteen consumeren en als ik aan de kassa voor mijn koffie wil betalen, wordt het heel ingewikkeld. Ik moet wisselgeld pinnen voor de koffieautomaat, maar dat gaat niet met buitenlandse pasjes. De cheffin drukt me een tien kronenstuk in de hand en zegt On the house.

En dan is er zomaar een kerkje open. Ik moet naar de pont van Forvik naar Tsjøtta, maar 10 minuten kunnen er wel af. Net voldoende om een indruk te krijgen van het interieur van zo’n houten kerkje uit 1700. De kroonluchters en het offerblok zijn zichtbaar nog uit deze tijd, maar de rest lijkt me moderner.

Op deze ferry is er wel catering, dit gratis reisje duurt een uur. Vanaf Tsjøtta stijgt de temperatuur en ik stop een paar keer om laagjes uit te trekken. Op de camping is nog één hut vrij en die neem ik. Die hutten worden wel steeds duurder naarmate je verder naar het Noorden gaat. Kon ik ze eerst nog voor 350 krijgen, nu is 700 niks meer.

Ik vraag me wel af wanneer ik nou eindelijk eens een eland ga zien, je wordt er permanent langs de weg voor gewaarschuwd, zoals bij ons voor herten. Vermoedelijk als ik terug ben in Artis.

Afstand: 65 km

Tijd: 4,5 uur

Afstand tot de Noordkaap in je vizier: 780,5 km

[keynewssuriname]

Hoofdakte studenten moeten mogelijk vakanties opofferen om schooljaar te redden

“We gaan mogelijk onze vakanties moeten opofferen om het schooljaar te redden, maar velen willen dat niet”, zegt student Magary Pique van de Avondopleiding voor de Akte van Hoofdonderwijzer (Hoofdakte). Op 28 februari heeft een groot deel van de parttime docenten en enkele voltijds docenten het werk neergelegd vanwege het uitblijven van de uitbetaling van de lesurenvergoeding. Pique zegt dat de docenten nog steeds in actie zijn, dus de lessen zijn nog niet aangevangen. “Waarschijnlijk zullen de docenten eind maart uitbetaald worden, maar dan kan in april de school niet meteen aanvangen, want er is dan de paasvakantie. Er is al een grote achterstand en we weten niet wat er zal gebeuren.” De studenten hadden zich gebundeld en een brief gericht naar het ministerie om aandacht te vragen voor deze kwestie. Pas enkele dagen terug is Pique opgebeld door een secretaresse van de minister, die aan de student aangaf dat deze situatie de aandacht geniet van de minister. “Maar de docenten zijn nog steeds niet uitgenodigd voor een gesprek en de lessen zijn nog steeds niet aangevangen”, zegt zij geïrriteerd. Zij meent dat als eind maart de docenten het volle bedrag niet uitbetaald zullen worden, de actie dan voortgezet zal worden. “We gaan dan misschien in de grote vakantie ook lessen moeten volgen, anders kan het een verloren schooljaar worden.” Pique, die in de laatste klas zit van de opleiding, zegt dat nu bijkans 400 studenten, die allemaal laatstejaars studenten zijn, in het donker zitten, want deze weten niet wat er zal gebeuren. “We hebben nog twee rondes te gaan, dus ik vrees echt voor een verloren schooljaar.” Bij de aanvang van de school zal de achterstand niet ingelopen worden, dus het programma zal gewoon voortgezet worden. Pique meent dat dit de meeste studenten fataal zal worden. “De minister zal verantwoordelijk zijn als dit een verloren schooljaar wordt”, benadrukt zij nog eens. Read the full article

[isrnws]

De verontschuldigingen van Faoud Ahidar zijn totaal dubbelzinnig

We beginnen met het verslag in Bruzz hierover. Begin artikel Bruzz "In een verklaring, die hij vanmiddag in een bijzaaltje van het Brussels parlement voorlas, zegt hij dat hij zich in het interview met Zinneke.tv niet zorgvuldig genoeg heeft uitgedrukt. "Ik kies de kant van alle slachtoffers, Israëlisch of Palestijns en excuseer me dat dat in het interview niet zo is overgekomen. Maar, iedereen die me kent, weet dat ik al jaren strijd voer voor de legitieme rechten - een menswaardig bestaan in een eigen staat - van de Palestijnen." Ahidar zei ook dat hij al verschillende keren met zijn eigen ogen de ellende in Gaza heeft gezien. "Iedereen weet dat ik daar altijd bijzonder emotioneel over word." In het gesprek met Zinneke.tv, zo gaf Ahidar ook aan, heeft hij zijn emoties te veel de overhand laten halen. "Ik begrijp dat sommige woorden heel zwaar zijn binnengekomen en aanleiding hebben gegeven tot conclusies die ik nooit bedoeld heb. " Verder stelde Ahidar dat hij in het interview op geen enkel moment de aanval van Hamas op Israëlische burger heeft willen minimaliseren. "Ik veroordeel die terroristische aanslag, net als de Israëlische bezetting en de huidige aanvallen tegen een bevolking, die niet eens kan vluchten voor het geweld, met als gevolg: duizenden slachtoffers. Het enige dat ik wil is dat Palestijnen en Israëliërs in vrede kunnen leven, hoe moeilijk dat ook zal zijn." - einde artikel Bruzz Ten eerste over de verontschuldigingen zelf. Hij zegt dat de conclusies die hij zelf trekt tijdens het interview 'nooit bedoeld zijn. Maar hij heeft in het interview zelf die conclusies getrokken en als je het interview goed bekijkt dan heeft hij helemaal geen schrik van die conclusies, integendeel hij bouwt ze zelfs verder uit. Het enige wat hij niet had voorzien is dat andere mensen daar heel erg van geschrokken zijn en helemaal niet zijn conclusies over de derde wereldoorlog of het opnemen van de wapens al hebben genomen en dat in plaats van een Marokkaans theehuis (sorry niet racistisch bedoeld) waar hij weinig tegenstand zou hebben, in de Belgische maatschappij en gelukkig in het parlement nog voldoende rustige mensen rondlopen die proberen hun hoofd koel te houden en de spanningen onder controle te brengen terwijl allerhande groepen proberen de boel tot ontploffing te brengen. Wat hij ook helemaal niet had voorzien is dat door zijn functie als voorzitter van het Parlement van de Brusselse Vlamingen hij in feite in die functie elke volksvertegenwoordiger in dat parlement moet min of meer vertegenwoordigen. Die functie heeft een grotere symbolische waarde dan indien hij gewoon een parlementslid was. De verwachtingen zijn hoger en dus moet zijn gedrag er ook naar zijn. De verontschuldigingen zelf zijn ook dubbelzinnig. Ofwel veroordeel je een aanslag met 1400 doden en 240 ontvoerden en alle beestachtigheden als een pogrom ondubbelzinnig ofwel probeer je er allerhande 'oorzaken' bij te sleuren om het toch maar enigszins te verklaren of aan victimblaming te kunnen doen. Dit zijn geen verontschuldigingen. Dit is zoals 'sorry dat ik je verkracht heb, maar je had maar geen korte rok moeten aandoen, je vroeg er een beetje om.' Het is pas na deze duidelijke ontegensprekelijke veroordeling van de pogrom dat je nadien kunt beginnen met het veroordelen van de neveneffecten voor de burgerbevolking van de militaire operaties van Israël als antwoord daarop en dat je kan hopen dat hierna een globaal regionaal vredesakkoord komt. Iets anders dat niet heel duidelijk in zijn verklaring staat is : Ik erken de staat Israël binnen de grenzen van 1948 (minimum toch). Zelfs dat krijgt hij niet over zijn lippen in duidelijke woorden. We zouden de parlementsvoorzitter er ook op willen wijzen dat hij veel beter heel boos zou worden op de dictatoriale Hamas die zichzelf en haar helpers miljoenen toeëigend van de honderden miljoenen dollars steun die ze krijgen van Europa maar ook van de rijkere Arabische staten. Hij zou ook kunnen boos worden op de Arabische landen die Palestijnen nog altijd weigeren om een nationaliteit te geven en hen liever opgesloten zien in kampen zoals Gaza dan ze te laten vrij rondlopen in hun eigen land. Hij zou ook kunnen boos worden op Hamas om met haar aanslagen na de Oslo vredesakkoorden waarbij 1000 Joodse burgers het leven lieten, het vredesproces heeft omgezet in een militair zelfbeschermingsproces. Indien hij zich herinnert hoe wij in België en zeker in Brussel leefden na de aanslagen van 2016 moet hij zich maar inbeelden hoe dat zou zijn indien hier wekelijks dergelijke dodelijke bommen zouden ontploffen in de metro en busstations. Maar het is natuurlijk gemakkelijker om boos te zijn op Israël en de Joden, al verwijt hij enkel Egypte een beetje iets (maar niet Hamas). Dus moeten we iemand geloven die waarschijnlijk uren heeft gewerkt aan het aanpassen van zijn verklaringen om toch niet teveel door het stof te moeten bijten ? Voor ons is hij zijn volledige geloofwaardigheid kwijt. Want iedere keer het ertoe zal spannen zal hij onmiddellijk de kant kiezen van de Palestijnen en de Joden met alle zonden van Israël overladen. Hij is niet iemand waarop we kunnen rekenen om in tijden van spanning de boel onder controle te houden, integendeel - hij is een onvoorspelbare factor die beter in een post zit van waaruit zijn woorden niet zwaarder wegen dan die aan de toog worden verkondigd. Het is duidelijk dat de misdaden tegen Joden voor hem niet belangrijk genoeg zijn om als volwaardige misdaden te beschouwen die hij onmiddellijk had moeten veroordelen in alle duidelijkheid op 7 oktober. Deze missie 'Save My Job' heeft daarom GEEN enkele geloofwaardigheid. In 2024 zullen we dat herinneren. Read the full article

[gpfansnl]

Sergio Pérez is de afgelopen weken vaak onderwerp van gesprek en de Mexicaan wordt met enige regelmaat aan de meest wilde geruchten gekoppeld. Zo zou er een ultimatum voor dit jaar gesteld zijn en zou hij zelfs zelf zijn pensioenplannen bekend hebben gemaakt. Hij probeert nu aan alle geruchten een einde te maken. Zo hard als de Formule-wereld is, heeft de vormdip van Pérez automatisch voor een hoop geruchten gezorgd. Hoewel het contract van de Red Bull-coureur in principe nog tot en met 2024 loopt, wordt er vaak gesproken over een vroegtijdig vertrek. Red Bull zou hem verplicht hebben om tweede te worden, terwijl enkele weken geleden op Reddit het bericht verscheen dat Pérez zelfs zijn eigen pensioen al had gepland en dat hier in Mexico bekend zou gaan maken. "Het is het hele seizoen hetzelfde", verzucht de man uit Guadalajara in gesprek met Fox Sports MX. Hij legt het uit: "Een journalist zit op zijn bank en beslist om iets op te schrijven om aandacht te krijgen en viraal te gaan. Vervolgens staat heel je wereld weer op zijn kop", moppert de Red Bull-coureur. Hij maakt nog maar eens duidelijk dat hij er volgend jaar gewoon weer bij is. "Natuurlijk. Ik heb een contract tot en met volgend jaar en ben toegewijd naar mijn baan." Ten slotte besluit hij positief. "Deze drie races zijn zeer belangrijk voor mij. Ik heb altijd gezegd dat dit het hoogtepunt van mijn seizoen is. Ik ben hier met mijn eigen mensen en in mijn eigen land", besluit hij.

[patriciaidsinga]

Sores

Noordhollands Dagblad 11 februari 2023 

‘Dat lichaam zit zo vast onder verpulverd puin, de hulpverleners krijgen het er niet uit,’ is het laatste zinnetje dat ik hoor voor ik thuis de radio uitdraai. En dat zinnetje en vooral dat beeld erbij echoot na in mijn hoofd terwijl ik door de koude wind de stad in fiets. 

Ik ben onderweg naar restaurant Soepp, waar ik samen met eigenaresse (en vriendin) Sophie een avond over depressie organiseer. 

Ik heb (gelukkig) mijn depressie al een paar jaar achter me gelaten, maar ik merk dat denken aan die periode toch weer veel emotie oproept. Op social media krijg ik complimenten dat het knap is dat ik hier zo open over praat, maar deze week klinkt openlijk praten over je depressie ineens niet zo stoer meer. Waarom het over je eigen sores hebben, terwijl in Turkije en Syrië mensen onder het puin liggen? Duizenden families verdriet hebben en alles kwijt zijn. En ik maar over mijn probleempjes praten. 

Sophie en ik hadden een concept bedacht om onder het genot van een bakkie soep te praten over depressie, op een luchtige manier. Het moet vooral een gezellige avond worden, waarin familie, vrienden, naasten misschien wat tips krijgen over hoe je depressie herkent, of hoe je iemand kunt steunen die daar middenin zit. We willen bereiken dat het wat normaler wordt om over dit onderwerp te praten. 

Te vaak gebeurt het nog dat mensen in hun eentje hun depressie uitzitten of dat ze zich zo ellendig voelen dat ze een einde aan hun leven maken. 

Als we bij één iemand die eenzaamheid kunnen verminderen dan is de missie geslaagd. Bij Sophie aangekomen zie ik in haar ogen dezelfde worsteling als die ik heb. Zitten mensen te wachten op deze problemen, die nu voelt als een soort Westerse blanke-mensen-ziekte, terwijl er veel grotere ellende gaande is? 

Met Sophie voel ik mij sterker. Zij heeft die vastberadenheid die Dolle Mina’s in de jaren zeventig ook hadden. Mouwen omhoog en aan de slag. We gaan het gewoon doen, deze avond. Iedereen heeft zijn eigen kruis te dragen en we kunnen nu weinig doen voor de aardbevingsslachtoffers, behalve doneren en meeleven. 

Wat we wel kunnen doen is ons kwetsbaar opstellen voor mensen in onze directe omgeving, die dit gesprek nu even nodig hebben. En we doen dat omdat dat óók moet, en wij nu, hier en op deze manier ons steentje bij kunnen dragen aan het goede op de wereld. 

Even dringt het beeld van een lichaam onder het verpulverde puin weer op. Gelukkig helpt het te concentreren op de avond, op de gasten die het aandurven hun verhaal te delen. De radio mag even uit.

[devosopmaandag]

Het ontmoeten van een vreemde

Aan de westgrens van het oude China houdt een poortwachter een oude man tegen. Hij begrijpt dat de man een wijze is die uit teleurstelling niet gehoord te worden zijn land wil verlaten. De poortwachter haalt hem over om zijn ideeën op papier te zetten, voor ze verloren zullen raken. Aldus, zegt de legende, zette Lao Zi zich neer en schreef wat later de Tao Te King zou heten, een boek dat tweeduizend jaar later nog gelezen wordt. Een toevallige ontmoeting die zijn schaduw eindeloos ver vooruit wierp.

Iedereen heeft toevallige ontmoetingen, en niet zelden vinden ze een vaste plek in het geheugen als zo'n ontmoeting met een vreemde leidt tot een gesprek, soms zelfs zonder dat. Ik herinner me de Letse kunstenaar Leonards Laganovskis met wie ik een slaapcoupé deelde in de trein van Berlijn naar Riga, de naamloze Braziliaanse vrouw in de trein van Parijs naar Amsterdam, de tweedehandsboek-handelaar Bill Smith in Edinburgh, die me later boeken als cadeaus stuurde, de volkomen onverwachte ontmoeting met de opgebaarde vrouw in een lege St. Nicholas Church op het eiland Tresco.

Vriendin en galeriehouder M vroeg me of ik een mij onbekende jonge Chinese kunstenaar wilde ontvangen, gewoon voor een gesprek. Ik zei onmiddellijk ja en vroeg hem, via haar: een tekstfragment mee te nemen, een beeld (beide niet van hemzelf) en een object. Ik besloot niet zijn website te bezoeken maar de ontmoeting open tegemoet te treden. H.Z. verscheen, een elegante jongeman met lang zwart haar en een bril. Hij keek nieuwsgierig en afwachtend toen hij binnenkwam en overhandigde mij een emmertje met blauwe bessen, een geschenk dat ik zeer waardeerde. Drie uren zouden we praten, hij vooral. Het viel mij onmiddellijk op hoe rijk zijn Engels was. Zijn zware accent maakte dat ik nog aandachtiger luisterde. Zijn grootouders waren boeren, zijn ouders hadden weinig scholing gehad. De transormatie die hij doormaakte, binnen luttele jaren, is enorm. Hij stuurde zijn ouders een video van zijn allereerste performance ooit. Voor even konden zij een blik werpen in de onbereikbare wereld van hun zoon. Hun reacties waren zowel aandoenlijk als ontroerend. Zelfverwezenlijking vraagt nu eenmaal een hoge prijs, kunstenaar worden een nog hogere.

H. koos het beroemde schilderij met het bruidspaar van Chagall, zwevend hoog boven een dorpje. Het object was een gekregen klein hart van ongebakken klei met een gat erin. Ik kon aan het einde van ons gesprek die twee dingen niet anders zien dan de uitdrukking van een verlangen naar verbinding, misschien ook liefde. Voeg daarbij nog een strofe uit een gedicht van Wisława Szymborska dat hij in een Engelstalig boek over Nan Goldin vond:

…. The little soul roams among those landscapes, / dissappears, returns, draws near, moves away, / evasive and a stranger to itself, / now sure, now uncertain of its own existence, / whereas the body is and is and is / and has nowhere to go.

Na afloop bedankte hij mij voor onze ontmoeting, en ik bedankte hem.

[eveniks]

Toeval bestaat niet #20

Ik maak een sprong naar eind september en begin oktober 2022. De periode kan ik prima samenvatten als in 'spanning, verlangens, lust en lekker stout' precies zoals het hoort te zijn. Maar Steef is ook echt heel lief, hij moedigt me aan en geeft complimentjes.

Ben me bewust ervan dat ik naar hem verlang. Hem om mij heen wil, dingen wil vertellen en met hem wil delen. Op de eerste zondag van oktober ben ik vroeg wakker. Ik hou van de maand oktober, het wordt kouder, griezilliger en het is gewoon een fijne maand. Ik stuur Steef een berichtje waarvan ik alleen het laatste deel zal citeren: Kus me hevig en maak me van jou. Ik vertel dat ik hem graag wil bellen aankomende week, Steef vraagt of nu misschien uitkomt? Dus we bellen elkaar. Voor het eerst.

Stefano heeft een heerlijke 'geile goedemorgen' stem. Ik smelt helemaal. Al was ik alwel zelf heel erg geil voordat ik hem aan de lijn had, nu denk ik aan niets liever dan dat hij zijn handen op mijn heupen zet en mij boven op zijn schoot zet. Het is een heel fijn gesprek. Ik lig nog heerlijk op bed en geniet er gewoon van zijn stem te horen. Even is hij bij me.

Maar de toon van de muziek wordt gezet als Steef me wil tippen over een locatie waar ik zeker eens moet gaan filmen. Ik weet niet of ik dit al heb gedeeld. Maar ik maak online video's. Ik ben geen vlogger, maar ik probeer echt online programma's te maken. Een gigantisch uit de hand gelopen hobby. Maar één die ik voor geen goud zou willen missen. Steef heeft het over een indoorspeeltuin op een vakantiepark in de buurt. En hij vraagt letterlijk of ik deze plek ken. Ja heel goed zelfs, ik ben daar opgegroeid.

Toen ik een jaar of 8 was zijn mijn ouders met ons verhuisd naar Brabant. Dat kende ik al want op het recreatiepark waar ik ging wonen stonden wij al twee seizoenen. Ik heb er tot ongeveer mijn 20e of 21e gewoont. Het is een gigantisch groot deel van mij. Ik heb er zoveel meegemaakt dat het een eigen blog verdient. Maar bovenal heeft het bijgedragen aan wie ik nu ben. Ik heb een tijdje gehad dat ik me ervoor schaamde maar nu kijk ik er erg trots op terug. Het was naast alle lelijke dingen heel fijn echt heel fijn.

Maar wat Steef mij vertelt zet alles op zijn kop. De plek waarover hij tipt is mede zo magisch geworden door hem. Hij heeft namelijk meegewerkt aan het ontwerp van de indoorspeeltuin. Dat is super toevallig en vind ik zelf best grappig. Mijn oudere broer, mijn ooms en tantes, vrienden en andere familie stonden nog lang na mijn vertrek op het park. Dus ik ken de indoorspeeltuin goed.

Daar blijft het niet, want Steef verteld dat zijn ex-vriendin de dochter van de eigenaar van het vakantiepark is. Ik moet dat even laten landen. Zijn ex-vriendin en ik schelen denk ik een jaar of 4/5. Ik en haar vanaf mijn jeugd. We zijn kort met elkaar opgetrokken omdat we zeker in de winter allemaal op elkaar aangewezen waren. Zomers waren er honderden kinderen maar in de winter waren dat er misschien 30? Maar als je zo jong bent dan is zo'n leeftijdverschil best groot. Mijn ouders werkte ook voor de eigenaar van de camping dus hoewel we niet dagelijks met elkaar omgingen kom je elkaar toch meet veel regelmaat tegen op feestjes of andere verplictingen die deze plek ook met zich meebracht.

Ik moet bekennen dat ik dacht waarom zij? Van iedereen die zijn ex kon zijn, waarom zij? Ik lig namelijk zo ver van haar af. Het is ook iemand waar ik gewoon op miss match. We levelen niet. Al heb ik haar al jaren niet gesproken. Haar broer daarintegen wel, die heb ik dronken, stoned, schreeuwend en vloekend gezien. Hij was een goede vriend van mijn broer.

Terwijl Steef me dit verteld probeer ik de jaren goed in mijn hoofd te krijgen. Hij was er in de periode dat ik er best met regelmaat ook was. Niet langer woonde ik daar, maar ik was er best nog veel. Toch heb hem nooit echt echt geregisteerd. Er is 1 herinnering waarvan ik denk dat ik hem heb gezien. In een rood t-shirt met een zwarte pet op. Maar meer is er niet. Dat vind ik jammer, want ik had hem graag gezien-gezien. Maar het is wat het is.

Nu ik dit weet moet ik het wel even laten landen. Ik begin er bijna in te geloven dat het destiny is dat hij (opnieuw) op mijn pad is gekomen, dat dit geen toeval kan zijn.

Het was een heel fijn telefoongesprek. Maar het houdt me de hele dag bezig. Diezelfde middag ga ik op onderzoek uit. Ik gooi heel facebook overhoop en vindt slechts 2 foto's. Ik had niet moet kijken, want het doet geen goed. Ik besluit dat ik ook meer niet wil zien. Ik wil hem zelf ontdekken.

Maar serieus, hoe dan?

[justsomething-idk]

Ik snap nie hoe mensen zo gemeen kunnen zijn like why snapje waarom the fuck zijn we niet gewoon allemaal lief en aangenaam tegen elkaar…

Voor maar een voorbeeld te geven stel je voor je staat op je atoot je kleine teen tegen je bed en je denk fucking hell dit word echt een kut dag maar dan kom he buiten zeggen de eerste 3 mensen die je tegen komt met een lach “goeiemorgen” en de pijn aan je kleine teen is al minder je komt op je werk en je hebt niet veel zin in de werk dag en wilt liever thuis zitten maar dan kom je je collega’s tegen en je word direct mee in een gesprek gesmeten over reizen of hondjes of gewoon leuke dingen er word naar je mening gevraagd iedereen is lief voor elkaar een grapje hier en daar je moet iets zwaars tillen en je kijkt rond je en je ziet dat een collega of gewoon een persoon al onderweg is om te helpen met een lach op zijn/haar gezicht je zegt dankje zei zeggen geen probleem op het einde van de werkdag iedereen blij naar huis en dan kom je thuis stoot je weer je teen en denk je fuck maar de pijn is niet meer zo pijnlijk omdat je dag gewoon fucking nice was geen drama geen geroddel geen ruzie is da zo fucking moeilijk dan

Maar neeeeeeh mensen moeten zo nodig achterbaks zijn liegen bedriegen en al die bullshit maar waarom like legit waarom

[alleswatmijblijmaakt]

Gelezen

Stigmata - @killerandhealerqueen

Hoofdstuk 01

Een introductie van de wereld en de hoofdpersonen. Deze 'Killer and Healer fanfic is een au waarin team gevormd wordt rondom Chen Yuzhi, omdat hij een heeft waar hij de laatste momenten van het slachtoffer beleeft en de wonden op zijn lichaam verschijnen. Perfect voor halloween leek me.

Gezien

Roommates of Poongduck 304

Episode 03 en 04

JaeYoon gebruikte het woord liefde in zijn beklag aan HoJoon over SeungSeok en wat hij allemaal voor hem doet. En hoewel dit ook binnen een platonische context kan vallen, blijven ik bij mijn hypothese dat hij een kleine crush heeft op zijn oud klasgenoot. Iets wat SeungSeok maar al te graag gebruik van maakt, plus schuldgevoelens die JaeYoon blijkbaar heeft omtrent hun situaties? Tenminste, het leek er op dat SeungSeok schuldgevoelens probeert op te roepen bij hem als hij iets aan JaeYoon wil verkopen. Niet zo netjes.

HoJoon wil niet over zijn grenzen gaan, maar ik denk dat het wel een goed idee zou zijn om een gesprek te voeren met JaeYoon en hoe hij over zich heen laat lopen als het om zijn SeungSeok gaat. Op zich is het niet erg om veel over te hebben voor mensen om wie je geeft, maar als je er niet goed bij voelt en je ergens het idee hebt dat de dingen die je voor de ander doet, niet gerespecteerd of gewaardeerd wordt. Is dat een ander verhaal. En moet er zeker over gepraat worden.

Hocus Pocus 2

Heerlijke film.

Wist dat Mike geen pestkop was. Hij kwam zo niet over als iemand die gemeen was. Hij was gewoon oliedom en high energy.

De film was erg grappig en aan het einde moest ik zelfs een traantje laten? Wie had dat gedacht?

Gespeeld

Time Raiders

[euroadventure]

Gersau - Grindewald - Leissigen

Vrijdag 12 augustus

Om zes uur gaat mijn wekker...ik heb heerlijk geslapen én ik ben jarig 🥳! Het voelt weer raar om jarig te zijn in het buitenland, het derde jaar op rij. Vorig jaar was ik in Zweden en in 2020 was ik aan het fietsen in Oostenrijk. Ik ben 39 jaar en 365 dagen geworden, een mooie mijlpaal 😉. Op zaterdag 10 september vier ik mijn verjaardag en terugkomst uitgebreid met familie, vrienden en collega's. Daar kijk ik al erg naar uit 😊.

Ik heb de wekker vandaag zo vroeg gezet omdat ik naar Grindelwald wil rijden. Dit is ruim twee uur rijden. Ik maak deze lange rit omdat ik heb gezien dat het weer volgendeweek gaat omslaan. In Grindewald kan ik enkele prachtige wandelingen maken met zicht op de toppen van de Jungfrau, Eiger en Mönch en nog vele andere bergen. Dat lijkt me geweldig dus daar ga ik nog gauw naartoe! Onderweg nog gauw een stop bij een prachtig uitzicht 😍!

Ik arriveer op tijd in Grindewald en parkeer mijn campertje iets buiten het dorp. Vanaf hier loop ik richting de kabelbaan. Ik ga met de kabelbaan naar bergstation First. Vanaf dit bergstation wil ik wandelen naar de Bachalpsee.

Bij de ticketautomaat twijfel ik of ik een retour of enkeltje moet kopen. Wanneer ik aan een Italiaans stel vraag wat te doen, adviseren ze mij een retour, omdat ik boven een behoorlijk aantal kilometers zal maken en het pad naar beneden nog behoorlijk lang en uitdagend is. Nu geven ze de tickets niet echt weg...😳...ik tik maar liefst Chf 64,- af, omgerekend € 70,-...maar goed, als zij het zeggen...

Onderweg naar boven zie ik het wandelpad kronkelend tussen de bomen naar beneden lopen. Dat ziet er echt super simpel uit 🙈.

Eenmaal uitgestapt vraag ik bij de kabelbaan of ik mij retourtje nog terug kan brengen naar een enkeltje. Dat kan denkt hij, maar hij weet het niet zeker en zegt dat ik dat bij de kassa beneden moet regelen. Of ik moet hem hier aan iemand doorverkopen die nog naar beneden wilt.

Ik ga maar gewoon aan de wandel, onderweg vraag ik een aantal mensen of zij een kaartje kunnen gebruiken. De meesten hebben al een retour of lopen dus ook gewoon terug naar beneden. Dan maar eind van de middag maar bij de kassa beneden proberen 🤷‍♀️.

Ik geniet op de top van de fantastische uitzichten op de bergtoppen van o.a. de Eiger, Mönch en Jungfrau. Morgen wil ik aan de overkant gaan wandelen 💪🏻😊.

Vanaf het bergstation kunnen mensen ook een paraglide vlucht boeken. Het ziet er fantastisch uit wanneer ik de paragliders voorbij zie vliegen. Afgelopen kerstvakantie heb ik er bij ons in Zoutelande ook weer veel zien vliegen. Het lijkt mij erg gaaf en bij thuiskomst misschien toch eens informeren hoe ik hier mijn hobby van kan maken 😉.

De Bachalpsee is ook prachtig. Het bestaat uit een wat groter en kleiner meer. Wanneer ik aankom is het net wat bewolkt, toch levert dit ook prachtige plaatjes op.

Ik eet mijn lunch op en raak nog even leuk in gesprek met een Zwitsers echtpaar.

Ik loop vervolgens naar het grotere meer en wanneer ik even geduld heb, komt na verloop van tijd de zon toch nog even kijken. Het maakt het groen-/blauwe meer nog mooier!

Terug loop ik via een andere route naar het dorp beneden. De heenweg naar de Bachalpsee was bizar druk met toeristen en ook in het dorpje zelf is goed te merken dat het hoofdseizoen is.

De weg die ik terug neem is daarentegen enorm rustig, maar ook heel mooi.

Ik kom slechts een paar mensen tegen. Eind van de middag arriveer ik beneden en wandel ik nog even langs de kassa van de kabelbaan.

Ik krijg mijn geld terug, minus enkele administratiekosten. Ach, prima ik ben al lang blij dat ik nog een groot deel terug kon krijgen die ik overigens ook gelijk weer op ga maken. Ik plof neer op een terrasje en gun mijzelf een heerlijke maaltijd.

Ondertussen ga ik nog op zoek naar een nieuwe wildkampeerplek. In deze regio mag wildkamperen absoluut niet er staan overal verbodsborden. Ik wilde mijzelf trakeren op een paar nachten op een camping, maar alle campings in Grindewald en Interlaken zijn volgeboekt helaas. Uiteindelijk vind ik weer een plekje aan een groot meer, de Thunersee, op ongeveer 45 minuten rijden van Grindewald. Er staan nog een stuk of tien campers, maar dat is prima. Ik neem nadat ik arriveer uiteraard weer een duik in het water.

In de avond krijg ik nog wat telefoontjes voor mijn verjaardag van mijn familie en ook de Whatsapp berichten blijven binnenstromen. Ik voel mij zo toch nog een beetje jarig vandaag. Bedankt allemaal voor de lieve berichtjes!

Ik drink nog een drankje bij wederom een prachtige zonsondergang. 

[thebiksperience]

Reality check

De laatste opdracht die ik ze op maandag heb gegeven was binnen 15min iets theatraals maken a.d.h.v. een voorwerp/lied/foto/tekst wat echt iets over henzelf als persoon en artiest zegt. Ze mochten zelf ook kiezen in welke artform ze dit wilde presenteren.  Ik zag iedereen schrijven. Niemand ging de vloer op. Ze vonden de opdracht best moeilijk. En het resultaat was echt niet denderend. Dat een scene een helder begin en eind moet hebben was hun niet echt duidelijk. Dat je niet jezelf moet indekken en voordat je je scene/stuk laat zien al verteld wat je gaat doen wisten ze ook niet. Alsof ze allemaal voor het eerst iets toonde. Dat je moet nadenken waar je het in de ruimte laat zien en waar je je publiek wil hebben was ook nieuw. Allemaal dingen die naar mijn mening de basis is was hen niet duidelijk of nooit geleerd. Wat ik wel zag is dat ze allemaal diepgang hadden, dat ze allemaal wat te vertellen hadden en dat ze heel gepassioneerd zijn. Ze konden liedjes schrijven en ze konden verhalen verzinnen. De presentatie was gewoon erg jammer.

Na de les had ik hier een gesprek over met Trixie: “I wanted to tell you but I thought that you had to experience it for yourself. Namibia is 20 years behind. I have been working at the College of the arts for a long time now and they just won’t change anything. The students are being robbed of their education. The fact that Angie came to you after your first class today to ask you if you wanted to become her TheaterTutor says enough. Last months the student went and protested because they feel they are not being taught enough. They are nowhere near being ready for the international world. They’re not even ready for the the nextdoor neighbors; South Africa.”

Ik dus mijn hele planning schrappen en nu dan maar uitzoeken wat ik wel ga doen en vooral ook waar en hoe ik ga beginnen.

[hersendraden]

Een reünie

Ik stapte terug in de tijd. Negen jaar nadat jij, mijn eerste liefde, mijn hart brak wilde je me voor een laatste keer zien voordat je het land zou verlaten. Of dat de echte reden was vraag ik me nog steeds af. Daar op het terras verloor ik ineens negen jaar van mijn wezen. De vragen die je stelde, hoe je praatte, hoe je luisterde en hoe je je mij herinnerde.. Ik voelde me gezien, opnieuw begrepen. Net zoals de maanden waarin we verliefd waren. Maar het was ook even alsof ik alle lessen die ik in jouw afwezigheid had opgedaan ineens was vergeten. Ik voelde me weer klein, verdrietig, hulpbehoevend, net als toen. Misschien verbeeld ik het me, maar als ik terugdenk kan ik niet helpen om te denken dat dat misschien je doel was. Misschien dacht je dat als je mijn geest kon transporteren naar het gevoel van vroeger ik je opnieuw nodig zou hebben. “Ik geloof nog steeds dat het gewoon niet de juiste tijd was voor ons”, is wat je zei. Leek de timing je nu beter? Ik vroeg je waar je heen zou gaan, aangezien jouw vertrek de aanleiding was voor deze wandeling door het verleden. Toen je antwoordde was ik verrast, want je wist het niet. Er was geen plan, alleen een drang om te vertrekken en toch vond je het nodig om te beginnen met afscheid nemen. Nu, een paar dagen later, vallen jouw losse zinnen op hun plek. “We waren te jong”. “Het was niet de juiste tijd”. “Ik dacht nog vaak aan je”. “Jezus, ik moet de mannen van je afslaan”. “Ik had ergens gehoopt dat je single zou zijn”. Die laatste zin is niet letterlijk gezegd,  maar door het gesprek heen werd duidelijk dat je ergens teleurgesteld was dat ik gelukkig ben met iemand. Althans, als ik dat geluk niet heb vergooid. Gezellig was het zeker. De drank bleef komen en we vertrokken pas toen we samen met een handje mensen overbleven. Mijn herinnering van het afscheid is vaag. Ik heb gehuild, dat weet ik zeker. Niet omdat ik je zou missen, maar om het verdriet van negen jaar geleden. De angst en de pijn van het tienermeisje had ik veilig weggestopt, maar die avond stripte je de beschermlagen jaar voor jaar weg. En ik huilde, met schokken en beven. Ergens was het een doorbraak, want de weken daarvoor ging ik vooral gevoelloos door de dagen. Zelfs de liefde die ik weet te voelen voor de liefde van mijn leven was vertrokken uit mijn hart en bestond alleen nog in mijn hoofd. Het domste wat ik had kunnen doen heb ik toen gedaan. We zoenden. Het was bekend, maar ik wist meteen: dit heeft geen plek in het heden. Maar de fout was al gemaakt. En na het afvegen van mijn tranen kwam de leegte terug. Het had niks opgelost, niks opgevuld. Wel heeft het mij met mijn geluk, waarvan ik niet geloof het te verdienen, op het randje van de afgrond gezet.

Na twee uur slapen werd ik wakker. Ik was nog dronken en ik wist dat ik mijn woord moest nakomen en hem moest gaan vertellen dat ik precies had gedaan waar hij bang voor was geweest. Ik heb overwogen of het niet beter was om te zwijgen. Ik verbeelde me hoe we verder zouden gaan met ons verliefde leven alsof er niks was gebeurd. Hij niet gekwetst, ik met een knagend geweten en de kennis dat ik voor de makkelijke route had gekozen met de minste gevolgen voor mezelf. Toen maakte ik de keuze. Ik hou teveel van hem om onze relatie te laten rusten op een leugen. Hij verdient het beste en alleen met alle informatie kan hij besluiten wat dat is. Misschien ben ik het niet. De kans dat dit ons einde is wordt voor mij, naarmate de tijd voort kruipt, een steeds reëlere uitkomst. En het voelt gepast, het voelt verdiend. Misschien is het wel beter. Hij is dan wel het beste in mijn leven, maar ik kan niet stoppen met mezelf te zien als een donkere wolk die schaduwen werpt op al het mooie dat hij is. Hij verdient iemand die voelt met dezelfde intensiteit. Iemand die kan genieten zonder angst voor het omgekeerde. Iemand die er nu is en niet iemand die met één voet aan de linkerkant van de tijdlijn staat terwijl haar angstige gedachten haar naar de toekomst trekken. Iemand in één stuk, met minder tegenstrijdigheden. Maar vooral iemand die voelt. Want zelfs toen ik het hem vertelde en ik de pijn van zijn gezicht kon lezen kwamen er geen tranen. Het was alsof ik ergens van ver weg naar een wit scherm keek waar alles zich op afspeelde. Ik had geen regie over de woorden uit mijn mond en toen hij wegfietste verplaatste een onbekende zich met mijn benen. Leegte. Thuis dacht ik nog wat te kunnen slapen maar een bonzend hart en een gebrek aan zuurstof hielden me wakker. Een paar keer kwam het besef wat ik hem had aangedaan en kwam er een geluid uit mijn mond dat leek op huilen, maar geen een keer die dag brak de sluier om de emotie.

Slapen lukt na drie dagen nog steeds niet goed. Eten ook niet. Maar mijn emoties komen langzaam op gang. Mijn ogen prikken door de tranen en een gevoel van walging legt mijn maag in de knoop. Ik walg van mijn actie. Ik walg van mijn achteloosheid tegenover zijn gevoelens. En ik schaam me. Vooral tegenover mijn toekomstige ik. Want hoe kan je zo dom zijn om zoiets goeds te verpesten. Die ene kus was zijn gebroken vertrouwen niet waard. Als dit het einde is kan ik mezelf nooit vergeven.

[saulsplace]

ME’er erkent tot zijn verdriet: ‘De politie heeft zich tegen de Nederlanders gekeerd’

Steeds meer gewetensbezwaarde politieagenten en ME’ers besluiten hun verhaal te doen bij de Buitenparlementaire Onderzoekscommissie 2020, die sinds eind oktober vorig jaar onderzoek doet naar het door de overheid gevoerde coronabeleid.

Een politieagent en ME’er maakte de keuze om zich uit te spreken nadat hij had gelezen dat al meer dan 40 collega’s hem waren voorgegaan. Waar hij vooral moeite mee heeft: “Het geïnstitutionaliseerde geweld als onderdeel van ons optreden als ME tijdens demonstraties.”

Demissionair premier Rutte noemde de demonstranten recentelijk ‘doorgesnoven hooligans’, een uitspraak die hem op veel kritiek kwam te staan. “Dat de overheid bij monde van Rutte, de minister-president van Nederland, demonstranten met bijnamen ontmenselijkt, is te triest voor woorden,” verklaarde de agent, die om veiligheidsredenen anoniem wil blijven.

Befehl ist befehl

“Ik ga als agent regelmatig met hen in gesprek en in de meeste gevallen zie ik gewoon bezorgde burgers, mensen die hun baan zijn kwijtgeraakt, eenzame mensen, bange mensen,” voegde hij toe. “Wanneer collega’s mij tijdens demo’s hebben zien spreken met demonstranten, krijg ik later direct vragen, zoals ‘je bent toch niet te aardig voor die asocialen?’ Ik ontwijk zo’n vraag en merk dat ik steeds meer als outsider gezien word.”

Als ME’er krijgt hij naar eigen zeggen de opdracht die mensen ‘de lange lat te laten zien’, ‘een wappiebehandeling te geven’ en ‘op de aluhoed te rammen’.

“Ik hoor demonstranten soms schreeuwen ‘befehl ist befehl’, refererend aan de Tweede Wereldoorlog,” aldus de man, die al 15 jaar politieagent is. “In het begin schrok ik daarvan en vond die vergelijking ongepast. Maar ik moet nu tot mijn verdriet erkennen dat het klopt: het geweld is onderdeel van het beleid.”

Politiestaat

De ME’er merkte verder op dat het ziekteverzuim binnen de organisatie toeneemt. “Dat verbaast mij niets. Het is de enige weg om het te ontlopen, op ontslag nemen na. Ik heb mij ziekgemeld en ben op zoek naar ander werk.”

“De politie heeft zich tegen de Nederlanders gekeerd. Ik hoor het mijzelf nu zeggen en besef waar we naar op weg zijn: een politiestaat.”

Lees hier meer politieverhoren van de BPOC 2020.