#felrood

[dutchjan]

November 29, 2022

[hullott]

De dwergpapegaai van Fischer heeft een groene rug, borst en vleugels. Hun halzen zijn goudgeel en naarmate het omhoog gaat, wordt het donkerder oranje. De bovenkant van de kop is olijfgroen en de snavel is felrood. Het bovenoppervlak van de staart heeft enkele paarse of blauwe veren. Het heeft een witte cirkel van blote huid (oogring) rond zijn ogen. Jonge vogels lijken erg op de volwassenen, behalve dat ze saaier zijn en de basis van hun onderkaak bruine aftekeningen heeft. Ze zijn een van de kleinere tortelduifjes, ongeveer 14 cm (5,5 inch) lang en 43-58 g zwaar.

Hoewel de meeste tortelduifjes van Fischer groen zijn, zijn er verschillende kleurvariaties gefokt. De blauwe variant overheerst; het ontbreekt geel, het heeft een helderblauwe rug, staart en borst, een witte nek, een lichtgrijze kop en een lichtroze snavel. Deze mutatie werd voor het eerst gefokt door R. Horsham in Zuid-Afrika in 1957. Er is een gele lutino-mutatie, die voor het eerst verscheen in Frankrijk. Deze vogels zijn meestal lichtgeel met een oranje gezicht en een rode snavel. Verdere mutaties zijn bonte, zwarte of donkerogige witte, kaneel-, witte en albino-mutaties die ook zijn gefokt.

Fischer's tortelduifjes

Ze zijn kleiner dan het perzikgezicht en de gemaskerde tortelduifjes, en hebben een duidelijk, hoog getjilp. Fischer's, in hun nominaatkleur, hebben een fel rood-oranje snavel, een oranje gezicht en borst, en het onderlichaam en de vleugels zijn groen

Zijn Fischer-tortelduifjes luidruchtig?

Dwergpapegaaien zijn zeer vocale vogels, die harde, hoge geluiden maken die hinderlijk kunnen zijn voor buren. Ze maken de hele dag lawaai, maar vooral op bepaalde momenten van de dag. Fischer's zijn echter niet zo luid als sommige andere soorten dwergpapegaaien, en hoewel ze vaak piepen, schreeuwen ze niet zoals de grotere papegaaien.

[sportvoetbalshirts]

FC Bayern München thuisshirt seizoen 2024-25

In de heftige eindronden van de vijf grote competities ligt het kampioenschap in principe al op voorhand vast. Het einde van het ene seizoen betekent het begin van een nieuw seizoen. Naast de aanwinsten waar de fans het meest naar uitkijken in het nieuwe seizoen, zullen de Goedkope Voetbalshirts van het nieuwe seizoen zo veranderen. De nieuwe seizoenstruien van FC Bayern München zijn aangekondigd, laten we er eens een kijkje nemen.

Het nieuwe seizoensshirt van FC Bayern München is nog steeds een meesterwerk dat samen met Adidas is voltooid. Het thuisshirt van FC Bayern München München voor het seizoen 2024-2025 is de eerste keer dat een regulier thuisshirt in drie kleuren "FC Bayern München Red" is gemaakt. De golvende lijnen van dieprood en felrood kruisen elkaar, waardoor de toch al herkenbare traditionele FC Bayern München voetbalshirt een modern temperament krijgt, opvallend is, een gevoel van flow creëert en de vitaliteit van de generaals van FC Bayern München weerspiegelt. Het betekent ook dat de spelers van FC Bayern München in het nieuwe seizoen de truien kunnen aantrekken, vol energie kunnen zijn en nog meer briljante prestaties kunnen neerzetten voor FC Bayern München.

[jurjenkvanderhoek]

Archiefstuk 1993:

BEELDSPRAAK VAN JAN WORST MAAKT GEDACHTEN LYRISCH

Het is er goed toeven in het museum Willem van Haren. En dat zeker niet alleen vanwege het geserveerde kopje koffie. De expositie van schilderijen van de in Heerenveen geboren en in Groningen werkende Jan Worst draagt optimaal bij aan dat goede toeven. Je zou erbij in slaap willen sukkelen, zoals sommige figuren dat in de beeltenissen doen. En dan niet uit verveling, maar door een intens genieten van het gebodene. Een zalig wegdromen. Mijmerend het geheim ontsluieren.

Jan Worst schildert op het eerste gezicht in een uiterst realistische stijl. Maar schijn bedriegt; de afbeelding mag herkenbaar zijn, de uitbeelding gaat verder dan dat. Het is alsof Jan Worst enkele regels uit een verhaal voorleest, niet meer en niet minder een fragment. Aan die regels gaat een verhandeling vooraf en na die regels volgen nog vele hoofdstukken. Het verhaal is even stilgezet. Lijnen en relaties tussen personen en voorvallen lijken vast te liggen, maar kunnen naar believen door de toeschouwer worden doorgetrokken in de toekomst. Worst schept een fantasierijke wereld, waarbij zijn losse toets de sfeer levendig houdt. Geen superrealisme, geen fotografische echtheid. De werkelijkheid is niet in al haar kilheid afgebeeld, er is zelfs helemaal geen werkelijkheid afgebeeld. Doordat de figuren in de omgeving tastbaar zijn lijken de verhalen op waarheid te berusten, maar wat we zien is niets anders dan een warme droomwereld. Het is er, maar bestaat niet.  

Iedere scene is gezet in een vooroorlogse entourage, een element dat bijdraagt in de sfeer van het onware. Zo lijken de beelden uit het verleden op te duiken, maar nergens is echter sprake van een tijdsbeeld. De gebeurtenis is van alle tijden, slechts gestoken in een bepaald kostuum gespeeld tegen een bepaald decor. Want de afgebeelde personages zijn niets anders dan acteurs in het toneelspel van regisseur Jan Worst. Ze spelen hun rol voorbeeldig, en zijn precies daar op de bühne geplaatst waar het beeld de bedoelde spanning oproept. 

Kasten vol boeken spelen een prominente rol in het werk van Jan Worst, evenals grote gebloemde vloerkleden. In dit decor hebben de figuranten nauwelijks een tastbaar contact met elkaar. Er gebeurt niets met hen, een beklemmende stilte voor de storm. De in slaap gesukkelde dame droomt een zalig beeld, terwijl het kind zichzelf een verhaal fantaseert. Ieder meubelstuk is daarin lijdend voorwerp van een spel. De bank is locomotief, stoelen zijn wagens erachter tot er een trein door de kamer sliert. De tafel is onbewoond eiland en de voetenbank het vlot. Door de ogen van een kind gezien is het biljart met blauw laken een meer om in te zwemmen. Het trapje om de hoogste boeken te bereiken is de springplank voor de duik in een verfrissend kinderspel. 

Hoewel de figuren nauwelijks contact maken en amper meer zijn dan meubelstuk in een groter interieur, brengt Jan Worst door de manier van plaatsing in het beeld een bijzondere spanning teweeg. Het is een nieuwsgierig makende spanning, wat staat er het volgende moment te gebeuren. Pakt de tweeling het cadeau uit, of voelen ze zich dan even schuldig als de jongen in "Confidence". 

De gedachten zijn leeg, er kan gemediteerd worden voor een rode ladekast. Devoot knielen we neer naast een felrood kolossaal hemelbed. De werken overweldigen niet alleen in toonzetting, maar zeker vanwege het grote formaat. De toeschouwer wordt binnen het beeld gezogen en maakt deel uit van de schijnwereld. De laaghangende namiddagzon verkleurt het interieur warm geel. De stralen strelen de boekruggen, geven contrast aan de figuren in hun omgeving. Het werk van Jan Worst maakt de kijker lyrisch, telkens monden gedachten uit in beeldspraak.  

Expositie schilderijen van Jan Worst in museum Willem van Haren aan het van Harenspad te Heerenveen. Tot 15 november 1993.

[koningkaart]

[luchino66]

Snoepwinkel

Afbeelding van Hans via Pixabay Als een kind in de snoepwinkel sta ik daar. Overal waar ik kijk, zie ik weinig verhullende kleding, bedoeld om de vrouwelijke vormen te ondersteunen. Kleine, soms grote(re) lapjes stof, soms stug en stevig, soms zacht en fragiel. Felrood van kleur, of zwart. Of beige, tegen oranje aan. Of heet dat zalmroze of zo? Het is een lust voor mijn ogen, die ik goed de kost…

[wannabedutchie]

Epic Dutch Fail #1: "Staan jullie in de rij?" vs. "Zijn jullie aan de beurt?"

Op een dag was ik in een winkel voor huishoudelijke artikelen en ik de rij voor de kassa naderde. Ik zag daar twee mannen staan. Ik vroeg ze: "Zijn jullie aan de beurt?" Ze zeiden dat ze dat niet waren. Dus toen de kassamedewerker riep "Eerst volgende!", Liep ik naar de kassa. Even later voelde ik dat een van de mannen me op mijn schouder tikte. Hij vertelde me dat ze inderdaad de volgende waren. Oeps! Toen ik de vraag stelde, dacht ik dat het betekende "Are you both in the line?" Mijn gezicht werd felrood! It turns out that I had asked them if it was their turn next. Ik vroeg ze of ze voor me wilden gaan, maar ze waren aardig en vertelden me iets in de trant van "Is goed. Het maakt niet uit." Na die dag heb ik niet meer dezelfde fout gemaakt. Heb je een soortgelijke fout gemaakt en ervan geleerd? Ik hoor het graag.

Have you had a similar experience with asking a question, in Dutch, at the wrong time or in the wrong place? I would like to hear about it and learn from it too. :)

[zielsvlucht]

Buitenoords - 3: Het bos vol kleuren

[lees het vorige hoofdstuk] - [lees het begin]

Uitgeput en buitenadem, strompelde ik door wat leek op een buitenaards bos. Ik keek constant achterom maar ik zag niemand en ik hoorde geen motorgeluiden. De vreemde voertuigen en hun bestuurders waren me dus niet gevolgd. Ik vroeg me af of ze me ooit hadden achtervolgd, of dat het allemaal maar mijn angstige verbeelding was geweest. Ze zouden me toch zeker gezien moeten hebben toen ik op hen afliep? Ik was niet verstopt, ik maakte lawaai en ik was het enigste ding dat bewoog op een grote zandvlakte. Waarom waren ze me niet gevolgd? Of waarom hadden ze me niet gezien?

In dit vreemde bos voelde ik me verdwaald. Ik ging helemaal nergens naartoe en elke stap die ik zette was een stap verder deze rare plek in. Als ik een stap terug zette dan voelde dat exact hetzelfde aan. Eigenlijk wou ik gewoon van alles om me heen weg lopen en wou ik weer iets vertrouwd tegenkomen. Maar ik vond niets dat ik herkende dus er was niets om naartoe te gaan. De wrakstukken van het ruimteschip waren de enigste dingen geweest op deze wereld die ik een beetje begreep. Nu was ik verloren gelopen in dit rare landschap. Nu ja, ik was niet echt verloren. Ik wist waar ik vandaan was gekomen en ik wist dus min of meer mijn weg terug naar het strand. Maar werkelijk was ik op het strand even verdwaald geweest als hier. In dit vreemde oord was ik overal verdwaald en hoorde ik nergens thuis. Ik wist niet of ik de goede richting uit liep of dat ik steeds meer verloren liep. Ik liep gewoon.

Hoe was ik op deze planeet terecht gekomen? Het was zo absurd. Ik had nog nooit in een raket of ruimteschip gezeten. Ik was geen astronaut. Ik wist niets van deze planeet af. Dit was niet Mars, Jupiter, Uranus of een andere planeet waarover ik vroeger op school geleerd had. Bestond deze planeet wel? Soms keek ik om me heen en dacht ik dat ik droomde. Niets leek echt. Alles was net iets te kleurrijk en net iets te vreemd om echt te zijn.

Vreemde planten in vreemde kleuren torenden boven me uit. Het bladerdak was oranje. Ik stapte over wat gevallen bladeren heen. Verbaasd stopte ik en bukte ik me om een blad op te rapen. Ik voelde er aan. Het was niet echt een blad. Meer een grote brede veer. Zoals de veren van vogels. Alleen voelde het koud aan, zoals een blad. Hoe kunnen planten aan fotosynthese doen als hun bladeren oranje zijn?  Vroeg ik me af. Misschien waren het niet eens planten. De stammen van de 'bomen' varieerden veel van kleur. Wit. Grijs. Beige. Bruin. Niets donkerkleurig. Ook de bodem van het bos: De 'aarde' was hier niet zo donker als de aarde er zou uitzien op ... Aarde. Het was hoogstens een donkerbeige tint. Op de bodem van het bos groeiden er ook struikachtige dingen in allerlei vormen en formaten, en met gelijkaardige oranje bladeren. Maar ook dingen die niet op planten leken groeiden hier. Wat waren het? Paddenstoelen? Koralen? Ik vond exemplaren in alle mogelijke kleuren. Felrood. Felblauw. Geel. Soms waren ze bolvormig en soms hadden ze vertakkingen en leken ze bijna op vreemde cactussen zonder stekels. De vreemdste plant(?) die ik zag was iets dat leek op een gekke blauwe blubber dat over stukken bodem van het bos lag en her en der de boomstammen op kroop. Het was alsof iemand grote klodders van blauwe kauwgom in het bos had rondgehangen. Uit nieuwsgierigheid had ik er aan gevoeld maar het was helemaal niet zoals blubber. Het voelde sponsachtig aan. Sponsmos, dacht ik. Natuurlijk.

Blauw spons-kauwgom-mos.

Ik voelde me heel ongemakkelijk in het kleurrijke bos. Voor een lange tijd wist ik niet waarom maar plots kwam het in me op. Het was er te stil. Af en toe dacht ik iets te horen. Dan stopte ik met stappen en luisterde ik. Soms bleek dat er een stil geluid klonk van ergens anders in het bos, ver van me af. Een geluid dat snel genoeg weer weg stierf. Het waren niet altijd dezelfde geluiden, maar ik wist nooit wat het was. Voor mij waren ze allemaal even vreemd. Vele vaker echter stopte ik met stappen en hoorde ik helemaal niets meer. Het geluid was dan van mijn eigen voetstappen gekomen want dat was hoe stil het bos was. Geen wind in de takken. Geen insectengezoem. Geen vogels. Ik zou gehuild hebben van geluk als ik gewoon een simpel musje kon horen tsjilpen. Maar hier waren geen vogels. Ik wandelde voor een lange tijd door het bos zonder enig idee te hebben van waar ik mee bezig was. Geleidelijk aan kalmeerde ik ook wat. Het bos was zo stil en er gebeurde zo weinig dat ik er langzaam van overtuigd werd dat ik er alleen in rondliep. Dat was een rustgevende gedachte. Al was het helemaal verkeerd.

Op een zeker moment terwijl ik door het bos wandelde, zag ik iets vreemd op een boom groeien. Het was zo vreemd dat ik stopte en er geïntrigeerd naar staarde. De plant was zo raar dat ik mij er ongemakkelijk bij voelde. Het was blauw zoals het sponsmos en het... het... Had die plant nu ... ?

Was dat een ledemaat?

Plots bewoog de plant. Eerst een beetje. Het bewoog zijn arm. Ik verschoot, schreeuwde en deinsde achteruit. Toen schoot het ding in beweging. Het sprong van de boom af en ik schreeuwde in paniek, bedekte mijn gezicht en dook weg. Het ding landde ergens ver uit mijn buurt. Ik hoorde het over de bosgrond draven en dan hoorde ik dat het geluid omhoog ging. Ik keerde mijn hoofd terwijl ik in foetushouding op de grond lag en ik zag ergens boven me takken bewegen. Het ding was in een andere boom geklommen. Ik zag flitsen van blauw door de bladeren bewegen. De bewegende takken verwijderden zich van me. Het buitenaardse ding was weg.

Toen ik het niet meer hoorde, barstte ik in tranen uit. Gedurende mijn verblijf op die vreemde planeet zou ik niet meer dan zes keer huilen. Voor hoe lang ik er gebleven ben, valt dat best wel mee. Geloof me. Dit was de eerste keer dat ik huilde en het is moeilijk uit te leggen waarom ik toen huilde. Misschien had ik tot dan toe ergens gedacht dat het misschien allemaal niet echt was, of dat het een soort van wrede grap kon zijn. Dat de hele wereld rondom me nep was. Maar toen ik voor het eerst een buitenaards wezen zag, voelde ik dat het echt was. Het kon niet anders. Naast de angst van het vreemde die me die eerste dag constant overmande, was het de realisatie dat ik echt vast zat in dit vreemde oord die me gek maakte. Ik lag daar en ik huilde.

Op een zeker moment kroop ik echter weer recht en wandelde ik angstig verder. Ik kon niet zomaar blijven liggen in dit vreemde bos waar de buitenaardse monsters overal konden schuilen. Ik probeerde niet te denken aan het wezen dat ik gezien had, hoe het er uitzag of wat het aan het doen was toen ik het vond. In plaats daarvan probeerde ik het juist te vergeten. Net zoals ik niet probeerde te denken aan hoe de bestuurders van de voertuigen er hadden uitgezien. Alsof dat mijn problemen zou oplossen. Deze keer voelde ik me nergens veilig bij. Bij elk takje dat kraakte onder mijn voeten, verschoot ik. Ik keek constant om me heen. Soms als ik dichtbij een vreemd geluid hoorde, riep ik terug zodat het geluid stopte. Zo hoopte ik de rare monsters van het bos van me weg te jagen, maar het deed me niet minder bang voelen omdat ik tegelijkertijd besefte dat een nieuwsgierig buitenaards wezen misschien juist op mijn geschreeuw zou afkomen.

Ik heb weinig herinneringen nog over van de rest van mijn eerste dag, maar ik weet nog goed dat de roze zon begon te zakken en het tot mijn schrik donker begon te worden. Ik herinner me dat ik probeerde te rennen om de duisternis voor te zijn, om niet in dat bos te hoeven zijn wanneer de duisternis viel, maar het had geen nut. De nacht kwam, mijn zicht verdween en de geluiden van het bos werden luider en kwamen steeds vaker dichterbij. De duisternis omsingelde me. Ik wist helemaal niet waar ik heen ging. Ik liep waarschijnlijk in cirkels. Ik schreeuwde. Ik schreeuwde naar alles dat ik hoorde bewegen.

Op een zeker moment liet ik me uitgeput vallen op de bosgrond. Ik duizelde. Ik hoorde hoe vreemde wezens in de duisternis langs me liepen. Ik zag schimmen van verwrongen creaturen om me heen staan. Ze kwamen dichterbij.

"Ga weg!" riep ik naar ze, waarbij ze wegstoven.

Maar ze kwamen terug.

"Ga weg!" schreeuwde ik wanhopig "Laat me met rust!"

Het is diep in die nacht terwijl ik het onbekende om me heen hoorde schuifelen in de absolute duisternis, dat ik ook voor mijn tweede keer huilde. Ik weet niet of iemand kan flauwvallen van angst, maar iets in die aard moet gebeurd zijn. Misschien was het omdat ik zo vermoeid was. De duisternis werd me te veel en plots was alles weg.

Alles was weg...

...

Er kwam iets anders in de plaats. Een vreemde droom. Eerst zag ik alleen maar zwart. Zelfs in mijn dromen had de duisternis voortgezet. En ook in deze droom lag ik op de grond. Maar hier lag ik op mijn rug terwijl de duisternis me tegen de bodem drukte. Nee, niet zomaar de duisternis. Er zat iets op mij. Twee bloedrode reptielenogen verschenen boven me. Ze staarden me aan. Ik begreep langzaamaan wat ik voelde. Een zwart wezen van pure duisternis was in mijn bijzijn. Ik zag de donkere schubben glimmen. Ik voelde het zware kronkelend lichaam dat bovenop mij lag. Ik zag een hals, een kop en een gespleten tong die naar buiten gleed. Het was een slang. Een grote zwarte slang die mij aankeek. Het leek alsof het naar mij grijnsde. Kan een slang lachen?

"Wordt wakker, Adam." sprak de slang.

Ik opende mijn ogen. De slang verdween en de duisternis trok weg.

Het licht was al aan het terugkomen. De geluiden waren weer zachter en verder weg. Ik lag alleen op de bodem van datzelfde vervloekte bos. Ik had waarschijnlijk voor een tijdje geslapen maar ik wist niet hoe lang. Meer dan een paar uur toch wel. Het was genoeg om de volgende dag te doen beginnen, maar niet genoeg voor mij om van mijn vermoeidheid af te geraken. Ik ging rechtop zitten en keek om me heen. Ik lag ergens in dat bos. Ik wist niet waar ik was, ik wist niet of dit dezelfde plek was waar ik in slaap was gevallen of niet en ik wist al zeker niet meer waar ik vandaan was gekomen. Maakte het nog iets uit?

Vermoeid stond ik op, zonder te weten hoe ik verder moest.

En zonder te weten hoe ik verder moest, ging ik verder. Grappig hoe dat gaat. Mijn gedachten waren weg, opgeslokt door de vermoeidheid. Het was alsof mijn hoofd helemaal leeg was. Maar in alle sufheid dacht ik nog even terug aan die vreemde droom voor ik hem weer zou vergeten.

Wat maf. Ik heet niet eens Adam.

[lees het vervolg]

[fmfotografie]

NIET MIS - Jimmy Kets

Heerlijk foute foto’s met rommelige taferelen en hard, direct flitslicht. De soms rare aansnijding die Jimmy hanteerd in zijn reeks voelen vreemd doch juist aan. Het gebruik van het harde licht past echt bij deze situatie, wat het een nog betere reeks maakt. Het terugkomen van felrood, groen en vaal bruin zorgt voor een mooie samenhang.

[hullott]

De dwergpapegaai van Fischer heeft een groene rug, borst en vleugels. Hun halzen zijn goudgeel en naarmate het omhoog gaat, wordt het donkerder oranje. De bovenkant van de kop is olijfgroen en de snavel is felrood. Het bovenoppervlak van de staart heeft enkele paarse of blauwe veren. Het heeft een witte cirkel van blote huid (oogring) rond zijn ogen. Jonge vogels lijken erg op volwassenen, behalve dat ze saaier zijn en de basis van hun onderkaak bruine aftekeningen heeft. Ze zijn een van de kleinere tortelduifjes, ongeveer 14 cm (5,5 inch) lang en 43-58 g zwaar.

Hoewel de meeste tortelduifjes van Fischer groen zijn, zijn er verschillende kleurvariaties gefokt. De blauwe variant overheerst; het ontbreekt geel, het heeft een helderblauwe rug, staart en borst, een witte nek, een lichtgrijze kop en een lichtroze snavel. Deze mutatie werd voor het eerst gefokt door R. Horsham in Zuid-Afrika in 1957. Er is een gele lutino-mutatie, die voor het eerst verscheen in Frankrijk. Deze vogels zijn meestal lichtgeel met een oranje gezicht en een rode snavel. Verdere mutaties zijn bonte, zwarte of donkerogige witte, kaneel-, witte en albino-mutaties die ook zijn gefokt.

Fischer's tortelduifjes vertonen geen seksueel dimorfisme; daarom is het onmogelijk om alleen aan de hand van het verenkleed te zeggen of een individu mannelijk of vrouwelijk is.

De geslachten van Agapornis fischeri lijken hetzelfde, en worden met zekerheid onderscheiden door middel van DNA-onderzoek, en minder zeker door hun gewoonten bij het neerstrijken. Over het algemeen zitten vrouwtjes met hun benen verder uit elkaar dan mannetjes omdat het vrouwelijke bekken breder is.

[gewoonkarin]

De rouwranden

In mijn hoofd is mijn hart een hartje, zoals je dat tekent. 

Dat hartje is, als het leven je toelacht, felrood. Zo felrood dat je de beschadigingen niet goed kunt zien. In je leven loop je wat deuken en blauwe plekken op, zo ook je hart. Een kras her en der, een geheelde breuk. Als je iemand verliest die je lieft komen er randen omheen. Gitzwarte rouwranden. De randen vervagen niet, ze verbleken na verloop van tijd door het felrode. Het leven vraagt je aandacht.

Door het felrode kun je je leven weer, stapje voor stapje, oppakken. Niet dat je niet mist. Missen blijft. Daarom blijven die randen om je hart. Altijd dichtbij je. Het wordt onderdeel van jouw leven, van jouw dagelijkse dag. Het vermoeit niet meer zo heftig en uiteindelijk voelt het meer als koesteren wat was in plaats van het intense verdriet om wat is gebeurd. Dat hartje heeft de veerkracht die levenslust heet.

Hoe ik daar nu zo bij kom. Gewoon, door het mee te maken. Omdat de moe niet meer zo enorm is terwijl het gemis er wel is. Weer ruimte voor andere dingen zonder zuchten. Waar de rek uit was is de veerkracht gaan zitten.

[sportvoetbalshirts]

FC Bayern München thuisshirt seizoen 2024-25

In de heftige eindronden van de vijf grote competities ligt het kampioenschap in principe al op voorhand vast. Het einde van het ene seizoen betekent het begin van een nieuw seizoen. Naast de aanwinsten waar de fans het meest naar uitkijken in het nieuwe seizoen, zullen de Goedkope Voetbalshirts van het nieuwe seizoen zo veranderen. De nieuwe seizoenstruien van FC Bayern München zijn aangekondigd, laten we er eens een kijkje nemen.

Het nieuwe seizoensshirt van FC Bayern München is nog steeds een meesterwerk dat samen met Adidas is voltooid. Het thuisshirt van FC Bayern München München voor het seizoen 2024-2025 is de eerste keer dat een regulier thuisshirt in drie kleuren "FC Bayern München Red" is gemaakt. De golvende lijnen van dieprood en felrood kruisen elkaar, waardoor de toch al herkenbare traditionele FC Bayern München voetbalshirt een modern temperament krijgt, opvallend is, een gevoel van flow creëert en de vitaliteit van de generaals van FC Bayern München weerspiegelt. Het betekent ook dat de spelers van FC Bayern München in het nieuwe seizoen de truien kunnen aantrekken, vol energie kunnen zijn en nog meer briljante prestaties kunnen neerzetten voor FC Bayern München.

[jaspertratsaert]

Jasper Tratsaert

11 oktober 2019

Us By Night

Talent is the Trojan horse for doing cool shit

 Kelly Anna

Kelly Anna is een freelance artiest en designer die vol moed, gedurfde en kleurrijke werken maakt. Haar werk staat zo in de schijnwerper door haar sterke boodschappen achter haar werken. Ze heeft een zeer specifieke stijl, die iedereen meteen herkent.

Ze komt uit een dansend gezin en wist al snel dat ze een artiest wilde worden als ze groot was. Ze ging mode studeren, maar ontdekte al snel dat dit het niet was voor haar, ze kon niet eens een patroon maken en dus veranderde ze van richting naar mode illustratie en deze keuze heeft haar gebracht naar waar ze nu is. Hierna schakelde ze door naar een job ik de printwereld.  Het zat haar niet echt mee met haar baas, ze was jong en stond onder een enorme druk, maar door een kleine leugen kreeg ze een promotie en werd ze illustrator. Ze was hier enorm gelukkig mee, maar bovenal wou ze nog steeds haar eigen ding blijven doen en hiervoor zorgde ze dus dat ze één dag in de week vrij kreeg. Op haar vrije dag begon ze terug op dezelfde manier als vroeger: met het tekenen van dansers bij repetities. Met de hele opmars van sociale media en Kelly Anna die haar werk op deze manier begon te delen, werd ze benaderd door NIKE. Nike wou dat Kelly iets illustreerde voor internationale vrouwendag en zij kwam met de slogan: ‘never dame your game’.  Kelly stopte natuurlijk niet bij dit ene project. Ze bleef meer projecten aannemen zoals live dansers schilderen tijdens de voorstelling en nog meer commerciële projecten. 

Kelly Anna, de ambitieuze vrouw dat ze is, kon hier niet stoppen. Ze moest nog een stapje hoger gaan en dus maakte ze haar eerste eigen expo. Deze heette ‘she stole the show’ en dit heeft ze zeker en vast gedaan. Ze transformeerde een hele ruimte, waarbij ze muren schilderde, nieuwe prints ophing, een link maakte tussen sport en kunst door een pingpongtafel te pimpen en natuurlijk was ‘female empowerment’ niet ver weg op de expo. Haar persoonlijke werk blijft met de dag groeien. Ondertussen heeft ze nog meer sportprojecten aangenomen, ze heeft aan een magazine gewerkt, rolstoelen gepimpt, een tweede show gemaakt en ze is nog lang niet klaar. Wat ze nu gaat doen weet ze niet, maar dat vind ze niet erg. Ze blijft gewoon haar eigen ding doen en spoort ons ook aan om dit te doen, want volgens haar zorgt je persoonlijke werk voor de kans op grote projecten.

Dit is dan ook wat ik ga doen. Ik ga meer tijd steken in mijn eigen ideeën, ideeën die ik niet kan gebruiken voor opdrachten, ideeën die ik zelf wil uitwerken omdat ik erachter sta.

Wieger Poutsma

Vanaf het moment dat het manipuleren van foto’s en het maken van illustraties een digitaal proces werd, was kunstenaar Wieger Poutsma meteen gefascineerd. De afgelopen 29 jaar heeft hij zich als digitale kunstenaar bezig gehouden met digitale beeldmanipulatie en het creëren van synthetische beelden (CGI) en combinaties van deze twee. 

Wieger is een grote fan van kleur. Hierover denkt hij dan ook veel na in zijn creaties. Hij gebruikt kleur om het verhaal achter het beeld meer leven in te blazen. Zo kan kleur gebruikt worden om een bepaalde tijdsperiode aan te duiden: wat oudere, meer fletse kleuren kunnen hiervoor zorgen. Kleur kan ook aandacht trekken, zo kan in een zeer donker beeld een  opvallende kleur terug komen zoals felrood en men kijkt meteen naar dat deel van de afbeelding. Kleur brengt ook een bepaalde emotie mee. Zo gebeurt het al eens dat iemand die een woede aanval heeft in rood licht word gezet in een eerder koele omgeving. Om een trieste omgeving aan te duiden kijken we dan weer naar een donkere of blauwe ruimte. Een fotograaf kan kleur gebruiken om eenheid in een reeks te creëren. Door hetzelfde kleurenpallet te gebruiken doorheen al zijn beelden lijken de beelden van dezelfde plaats te komen terwijl dit misschien helemaal niet zo is. Een fotograaf die dit heel goed toepast is Jim Nelson. Hij heeft beelden van bevolkingsgroepen overal op de wereld en zijn beelden zien er zo gelijkend uit, puur omdat hij in al zijn beelden hetzelfde kleurenpallet gebruikt. 

Door Wieger ben ik zelf ook meer beginnen denken over de kleuren die ik gebruik in mijn beelden. Ik wil hier door deze lezing bewuster mee om gaan, beter nadenken over het kleurenpallet voordat ik een beeld maak. 

Tyrsa 

 Alexis Tyrsa is een typografie-meester uit Parijs. In zijn jeugd is hij erg geïnspireerd geweest door de Amerikaanse hip-hop cultuur. Hiertoe behoorde natuurlijk de film ‘Wild Style’. Hieruit heeft hij veel graffiti-inspriatie gehaald dat hij vandaag nog steeds gebruikt in zijn eigen werk. Natuurlijk ben je niet meteen een meester in een kunstvorm, dit vraagt veel oefening. Zo begon hij met op verschillende plaatsen wat graffiti te spuiten en steeds nieuwe typografieën te gebruiken en verschillende stijlen ontdekken. 

Zijn eerste betaalde project was voor een bakkerij in Normandië. Deze had hem gevraagd om iets op het hek te schilderen dat te zien was als de winkel gesloten was. Hiervoor betaald krijgen vond Tyrsa toen een heel gek idee, want hij deed gewoon iets waar hij van hield en dus vroeg hij zijn betaling in koekjes. Doorheen zijn schoolcarrière experimenteerde hij steeds  meer met verschillende letters en vormen en bleef hij natuurlijk doen waar hij van hield: graffiti. 

Later na al wat effectief betaalde opdrachten, haalde hij een opdracht voor NIKE binnen. Dit was zijn eerste grote klant. Ze vroegen hem om iets te doen met de slogan: ‘Provoque Le Destin’. Hij deed dit puur met verfborstels en het was een gigantisch succes, want hierna wilden alle grote bedrijven hetzelfde hebben voor hun slogans en logo’s. Na een bepaalde tijd had hij hier genoeg van en heeft tegen bepaalde grote klanten zoals McDonald’s gezegd dat hij deze opdracht niet wilt aannemen. Dit apprecieer ik wel zeer aan hem. Het maakte hem niet uit hoeveel geld er op de tafel werd gelegd, hij wilde absoluut zijn kunst niet herhalen en hield voet bij stuk.

Hij is heel ver gekomen sinds de muren van Parijs te bekladden als tiener. Hij heeft werk gedaan voor een paar grote namen op het vlak van typografie voor reclames, hij heeft de typografie voor filmcovers ontworpen en zelfs gigantische muurschilderingen gemaakt. Alles lijkt zo natuurlijk en losjes bij hem te gaan. Dit wil ik ook wel eens proberen. Iets gedurfder, iets waar ik me nog niet zo hard heb in verdiept ook eens ontdekken.

[sigridschoice]

• Beste deal voor komend winter seizoen! . . • Tumble ‘N Dry heeft speciale winterjassen geïntroduceerd voor jongens en meisjes. Bij aankoop van één van deze winterjassen krijg je een sjaal en muts t.w.v. € 44,98 cadeau! . • Wij hebben deze modellen in onze shop: . > Vendi € 84,99 > Karina € 79,99 > Joortje € 69,99 > Stuart € 69,99 . Zit de kleur / maat die jij zoekt er niet tussen? Laat het ons weten! . . Singing in the rain! Zelfs regenachtige dagen worden een feestje met deze jas aan. Het jack is gemaakt van waterafstotend en warm gewatteerd materiaal en voorzien van een beschermde ritssluiting met leren ritstrekker, elastische binnenmouwen, steekzakken en een binnenvoering van fleece en berezachte teddy – met army-print! – die doorloopt tot in de capuchon. Of je nu kiest voor de seizoenstinten okergeel of felrood, laat die regen maar komen! T’ND outdoor champion. . Bezoek onze shop, klik link in de bio! . #fashiongram #outfits #fashionblogger #fashion #mode #summer #branding #proud #amsterdam #babyfashionworld #fashioncouple #kinderkleding #babycloths #kindermode #tumblendry #gelegenheidskleding #babygram #tumbletagger #sigridschoice #babykleding #lifeisbeautiful_rtl4 #modemerk #winterjassen #winterjas #fashionkids #babyfashion #fashiontips #babyboy #babygirl #rtl4 (at Amsterdam, the Netherlands) https://www.instagram.com/p/B2Cwszdic8P/?igshid=1cy0c51fpuhzt

[jezus-christus-is-mijn-leven]

Gods bescherming: het wonderbaarlijke herstel van een zoon nadat hij ‘ter dood werd veroordeeld’

Het was vroeg in de ochtend, vlak na een regenbui, en een dunne nevel omhulde het dorp aan de voet van de berg. Het dorp was maar af en toe zichtbaar door de mist, als een sprookjesland op aarde. In een warme, alledaagse boerderij bracht Molian een modderige schoffel naar de poort en spoorde haar schoondochter in het huis aan: “Xiaoqing, schiet op, als we net na de lenteregen planten, zullen de zaailingen zeker sterk groeien!”

“Ik kom eraan!”

Schoonmoeder en schoondochter liepen over de bruine aarde de velden in …

Een krakende fiets kwam op hen afgesneld en stopte abrupt voor hen. “Zijn jullie familie van Zhihui?” flapte een jongeman met een plat hoofd er bezorgd uit, terwijl hij het zweet van zijn voorhoofd veegde. Molian knikte zachtjes, maar nog voor ze kon antwoorden riep hij wild uit: “Haast je! Je zoon is gewond en ligt in het ziekenhuis!” Molian werd onmiddellijk nerveus: Ligt in het ziekenhuis? Was het een ernstige verwonding? Voor ze verder konden nadenken hielden Molian en haar schoondochter snel een taxi aan, en haastten ze zich naar het dorpsziekenhuis.

Op de tweede verdieping van het ziekenhuis stonden meer dan twaalf mensen rond het bed in een nauwe ziekenhuiskamer. Molian snelde de kamer binnen en baande zich een weg naar de voorkant van de menigte, op de voet gevolgd door Xiaoqing. Molians blik werd meteen getrokken naar een felrood spoor van bloed op de vloer. Zhihui lag onbeweeglijk op een met bloed doordrenkte brancard, omringd door artsen die zijn wonden verbonden om het bloeden te stoppen. Molian was geschokt door wat ze zag. Haar handen trilden, haar hart voelde alsof het uit haar borst zou springen en haar geest was leeg. Terwijl Molian langzaam tot bezinning kwam, vroeg ze met een bevende stem: “Wat is er met mijn zoon gebeurd?” “Dokter, vertel ons alsjeblieft wat er met hem is gebeurd?” vroeg Xiaoqing naast haar, terwijl ze probeerde de tranen in te houden. Een van de mannen in de buurt antwoordde snel: “We zaten met zijn drieën op krukjes aan de kant van de weg te wachten, toen plotseling een grote rode vrachtauto voorbijraasde, waardoor er een steen van ongeveer 5 kilo tegen een nabijgelegen hoogspanningsmast knalde. De steen ketste van de paal af en vloog recht tegen het hoofd van je zoon, en hij stortte neer op de grond. Er zat een enorme snee naast zijn rechteroog en het bloed gutste naar buiten, dus we probeerden het bloeden te stoppen met onze kleren en brachten hem vervolgens naar het ziekenhuis.” Toen de man was uitgesproken, zuchtte de dokter, en vervolgde: “De hartslag van uw zoon is heel zwak, en hij heeft veel moeite met ademen. Wij hebben de middelen niet om hem te redden. Breng hem zo snel als u kunt naar het ziekenhuis in de stad!” Molians benen voelden slap aan en ze zakte bijna ineen op de grond. Haar gezicht was bleek en met een verstikte stem zei ze: “Het stadsziekenhuis? Dat is meer dan twee uur rijden vanaf het dorpsziekenhuis en zijn hartslag is nu al zwak. Zal hij het redden tot in het stadsziekenhuis? Zal hij onderweg sterven? Als mijn zoon sterft, wat moeten we dan doen?” Maar de uitrusting en vaardigheden waarover de dokters van het dorpsziekenhuis beschikten waren echt niet voldoende om haar zoon te redden, dus Molian kon niet anders dan hem overbrengen.

Buiten het ziekenhuis, waar de rode en blauwe lichten van de ambulance flitsten, legden enkele artsen de bewusteloze Zhihui in het voertuig, gevolgd door de betraande Xiaoqing, waarna de dokters ook Molian naar binnen hielpen. Molian ging naast Zhihui zitten en greep zijn door bloedverlies bleke hand vast en liet deze niet meer los, zelfs niet voor eventjes, doodsbang dat hij haar zou verlaten als ze dat deed. Molians voorhoofd was gefronst, haar ogen waren rood en op haar gezicht stonden angst en hulpeloosheid af te lezen. Ze hoopte vurig dat iemand haar zoon zou kunnen redden.

Plotseling dacht Molian aan God: “Dat klopt! God is er altijd, voor mensen om op te vertrouwen. Hoe kon ik God vergeten?” Dus riep Molian zachtjes God aan: “God! Mijn zoon is heel erg gewond en ik weet niet of hij het haalt. God! Ik ben erg bezorgd en ik weet niet wat ik moet doen. Help me alstublieft en leid me.” Nadat ze gebeden had, herinnerde Molian zich het verhaal van Job uit de Bijbel: toen Job werd beproefd, verloor hij zijn kuddes koeien en schapen en zijn enorme rijkdom, werden zijn tien kinderen verpletterd door een vallend dak en stierven, en werd zijn lichaam bedekt met zweren, waardoor hij zowel fysieke als geestelijke ellende moest dragen. Ondanks deze omstandigheden uitte Job zelfs niet één beschuldigend woord tegen God. In plaats daarvan geloofde hij dat alle dingen georkestreerd waren door God, dat alle dingen door God werden gegeven en weggenomen, en dat mensen Gods heilige naam moeten prijzen, ongeacht of ons zegeningen of rampspoed overkomen. Dus viel hij op de grond en accepteerde en gehoorzaamde alles wat over hem kwam. Door zijn geloof, gehoorzaamheid en vrees voor God stond hij standvastig en getuigde hij van God vóór Satan. Uiteindelijk ontving Job Gods zegeningen en lof. Molian begreep uit de ervaringen van Job, dat God had toegestaan dat ze deze beproeving zou ondergaan in de hoop dat ze Jobs geloof in Zijn heerschappij zou hebben, en ongeacht of God zou geven of nemen, dat ze Gods orkestraties en regelingen zou gehoorzamen en op haar geloof in God zou vertrouwen om standvastig te zijn en van Hem te getuigen. Toen Molian dit besefte, richtte ze een gebed tot God: “God! Ik wens het leven van mijn zoon in uw handen te leggen. Als hij het overleeft, prijs ik uw genade in dankbaarheid, maar als hij me verlaat, wil ik u gehoorzamen en u niet de schuld geven. Wat het resultaat ook mag zijn, ik zal gehoorzaam zijn aan uw orkestraties en arrangementen.” Na dit gebed verminderde de enorme angst in haar hart aanzienlijk.

Twee uur later arriveerde de ambulance in het stadsziekenhuis en de zoon van Molian werd met grote haast overgebracht naar de spoedafdeling. Een arts rolde zijn mouwen op en ging naar Zhihui. Hij tilde de oogleden van Zhihui op en bekeek de man zijn ogen, schudde vervolgens spijtig zijn hoofd en keek naar Molian, zeggende: “Uw zoon zal het misschien niet halen. We kunnen hem niet opnemen!” Deze eenvoudige woorden sloegen iedereen die hen gevolgd had naar de eerste hulp met stomheid. Molian viel bijna flauw op de grond. Leunend tegen de muur, haar lichaam bevend, met bleek gezicht en met tranen in haar ogen mompelde ze voor zich uit: “Is het waar? Is Zhizui echt niet te redden? Hij was volkomen gezond toen hij vanmorgen het huis verliet. In slechts een oogwenk raakte hij in deze toestand. Is dit echt hoe hij ons gaat verlaten? En als hij sterft, hoe zal de rest van onze familie dan overleven?” Xiaoqing haastte zich om Molian te ondersteunen en begon te huilen toen ze haar omhelsde. Ze was diep gekweld en de tranen stroomden over haar wangen. Ze kon niet anders dan tot God roepen: “God! Hoewel ik vastbesloten ben om u te gehoorzamen, is het nieuws dat mijn zoon niet gered kan worden toch erg pijnlijk om te horen. God! Wat moet ik doen?” Nadat ze gebeden had, kwam er een passage van Gods woorden in haar gedachten, “Net als alle dingen, ontvangt de mens rustig en onbewust de voeding van de zoetheid en de regen en dauw van God. Net als alle dingen, leeft de mens onbewust onder de orkestratie van Gods hand. Hart en geest van de mens zijn in Gods hand en al het leven van de mens wordt door Gods ogen aanschouwd. Of je dit nu gelooft of niet, alle dingen, of ze nu levend of dood zijn, zullen verplaatsen, veranderen, vernieuwen en verdwijnen in overeenstemming met Gods gedachten. Zo regeert God over alle dingen.” “Almachtige God is een oppermachtige dokter! … Zolang je nog adem hebt, zal God je niet laten sterven.” Molian was geschokt door het gezag in Gods woorden. Ze ontwaakte plotseling uit haar shock en herinnerde zich dat God almachtig is. Of haar zoon zou overleven, werd georkestreerd en gearrangeerd door God, net zoals het ook in Gods handen is wanneer een persoon wordt geboren en onze wereld verlaat. Geen enkel mens heeft controle over deze dingen, omdat Gods gezag en bekwaamheid eeuwig verheven en uniek zijn. Terwijl ze daarover nadacht, zei Molian stilletjes tegen zichzelf: “De God waarin ik geloof is almachtig; Hij is de Schepper die heerst over het universum en de bron van alle leven. Het leven van mijn zoon werd door God geschonken en zijn leven en dood zijn in Gods handen, dus of hij al dan niet overleeft wordt niet door de dokter bepaald. Ik moet vertrouwen hebben in God.” De verlichting en leiding van Gods woorden kwamen op precies het juiste moment, waardoor de pijn in Molians hart enorm verminderde. Ze kon niet anders dan zich schuldig te voelen over het gedrag dat haar gebrek aan geloof had veroorzaakt. Hoewel ze in theorie toegaf dat God over alle dingen heerst, miste ze nog steeds echt geloof in God, en toen ze de dokter hoorde zeggen dat haar zoon niet kon worden gered, voelde haar hart onmiddellijk alsof het was leeggemaakt, en werd ze bevangen door het verdriet over het verlies van haar zoon. Haar geestelijke gestalte was werkelijk te klein. Dus bad Molian weer tot God: “God! Met mijn mond zei ik dat het leven en de dood van mijn zoon in uw handen liggen, maar mijn hart is niet zeker, en ik geloof nog steeds dat de artsen het leven en de dood van mijn zoon kunnen bepalen. Dit komt omdat ik nog steeds geen echt begrip heb van uw almacht en heerschappij en geen oprecht geloof heb. God! Ik wil uw werk ervaren. Het geeft niet hoe de dingen zich ontwikkelen; ik zal een bevreesd en gehoorzaam hart voor u houden zodat ik kan omgaan met alle omstandigheden die mij overkomen.”

Op dat moment sloeg Molians broer zich tegen het voorhoofd, en zei luid: “Ik herinner me net dat mijn vriend uit het leger de directeur is van dit ziekenhuis!” Hij rende de spoedafdeling uit. Enkele minuten later snelde Molians broer samen met de directeur van het ziekenhuis terug naar de spoedafdeling. De ziekenhuisdirecteur voelde Zhihuis pols en zei: “Omdat hij mijn vriend is uit het leger, moeten we dit risico nemen en proberen je zoon te redden, maar zelfs als we hem kunnen redden met een operatie, kan hij door de grootte van zijn hoofdwonde hersendood raken. Daar moet je mentaal op voorbereid zijn.” De directeur van het ziekenhuis sprak met een ernstige blik en toen hij uitgesproken was, gaf hij onmiddellijk de andere artsen de opdracht om zich voor te bereiden op een operatie. Terwijl Molian naar Zhihui keek die de operatiekamer in werd geduwd, verminderde de angst in haar hart en tegelijkertijd voelde ze dankbaarheid tegenover God. Ze wist dat de plotselinge herinnering van haar broer dat zijn vriend uit het leger de directeur van het ziekenhuis was en de toestemming van de directeur om haar zoon een operatie te laten ondergaan, de regelingen van God waren. Terwijl ze hieraan dacht, richtte Molian in stilte een dankgebed tot God.

Op de klok aan de muur tikten de seconden voorbij, terwijl Molians familie angstig wachtte buiten de operatiekamer. Molian zat op de bank en riep God voortdurend aan; haar hart durfde God geen enkel moment te verlaten. Plotseling weerklonk er een bel, het rode licht boven de operatiekamer hield op met knipperen, en de mensen die buiten zaten te wachten keken nerveus naar de deur, sommige fronsend, anderen met gebalde vuisten, en Molian met een ernstige uitdrukking op haar gezicht …

“De ingreep was een succes! Hij zou binnen een paar dagen moeten ontwaken.” De dokter kwam buiten en vertelde iedereen het goede nieuws. Ze keken elkaar allemaal aan met gelukkige uitdrukkingen op hun gezichten. Maar dan vervolgde de dokter: “Maar, zelfs al hebben we zijn leven gered, de wonde is ongeveer tien centimeter lang en erg diep, waardoor er zich bloed in zou kunnen ophopen. Als het verzamelde bloed de bloedvaten verstopt, kan hij hersendood raken.”

“Wat? Hij zou hersendood kunnen zijn?”

“Als dat gebeurt, zullen onze levens in de toekomst …”

Terwijl de andere familieleden die haar omringden angstig waren en bezorgd over Zhihuis toekomst, was Molian heel rustig. Ze dacht eraan hoe God zijn gezag en kracht had getoond, vanaf het ongeluk van haar zoon tot zijn behandeling en het succes van de operatie; zij was er persoonlijk getuige van geweest. Zonder Gods redding had haar zoon waarschijnlijk de nacht niet overleefd, maar toen mensen ervan uitgingen dat hij onmogelijk kon worden gered, had God de mensen, zaken en dingen rondom hem gebruikt om hem te genezen en om ervoor te zorgen dat hij veilig van de operatietafel kwam. Was dit alles niet het miraculeuze werk van God? Hoe meer Molian erover nadacht, hoe meer ze werd vervuld door haar geloof in God. Ze geloofde dat het in Gods handen lag of haar zoon hersendood zou zijn, maar ongeacht de uitkomst, was ze klaar om Gods orkestraties en arrangementen zonder klagen te gehoorzamen.

Op dat moment klonk er een zwakke stem uit de ziekenhuiskamer. De ogen van Molian en alle anderen wendden zich in die richting. Zhihui, die volgens de voorspelling pas een paar dagen later zou ontwaken, was op wonderbaarlijke wijze al bij bewustzijn! Toen ze dit zag, stroomden de tranen uit Molians ogen. Ze was zo ontroerd dat ze niet wist wat te zeggen. Ze kon enkel in haar hart haar dankbaarheid tonen aan God. “Het is een mirakel! Zoiets hebben we nog nooit gezien in zoveel van deze operaties. Patiënten die een dergelijk grote operatie ondergaan, worden nooit zo snel wakker,” zei de verbaasde dokter die naar het elektrocardiogram keek. Alle aanwezigen keken verbaasd en konden niet anders dan zich verwonderen over wat ze hadden gezien. “Hij heeft zoveel geluk! …” Maar in haar hart wist Molian duidelijk dat het geen geluk was noch de medische vaardigheden van de dokter; het was Gods bescherming en wonderbaarlijk werk. Gods gezag en kracht kunnen niet door de wetenschap worden gemeten, ze vervangen alle kracht en doorbreken alle onmogelijkheden. In God kan alles worden bereikt. Net zoals Gods woorden zeggen: “Hemel en aarde en alle dingen zijn door de woorden van mijn mond gevestigd en compleet gemaakt, en met mij kan alles bereikt worden.” Molian, die dankbaar was dat ze opnieuw één van Gods wonderen mocht zien, was vervuld van dankbaarheid. Ze glimlachte tevreden terwijl ze naar haar zoon op het ziekbed keek. Ze kon niet anders dan terugdenken aan deze korte maar zeer traumatische reis. Ze realiseerde zich diep dat ze door God zelf werd begeleid bij elke stap die ze nam. Toen Molian angst, verdriet en hulpeloosheid voelde, leidde de verlichting in Gods woorden haar ertoe om Gods wil te begrijpen, het gaf haar hart iets waarop ze kon vertrouwen en leerde haar hoe ze haar omstandigheden kon ervaren. Toen haar zoon ‘ter dood werd veroordeeld’, raakte Molian opnieuw in wanhoop en het waren Gods woorden die haar geloof gaven en haar stap voor stap uit de wanhoop leidden. Toen Molian haar omstandigheden door het geloof ervoer, was ze telkens weer getuige van Gods wonderbaarlijke werken en zag ze uiteindelijk haar zoon veilig uit de crisis komen. Molian voelde Gods unieke gezag en kracht, ze realiseerde zich dat artsen het leven en de dood van mensen niet kunnen bepalen, dat geavanceerde wetenschappelijke apparatuur het leven van mensen niet kan verlengen, en dat het leven en de dood van mensen in Gods handen liggen, georkestreerd en gearrangeerd door God. Haar geloof in God was enorm toegenomen en deze ervaring werd een waardevolle schat op haar reis van geloof in God.

28 dagen later …

Nadat ze haar huis had schoongemaakt, liep Molian naar buiten naar de poort van haar tuin en staarde in de verte. Zachtjes zei ze tegen zichzelf: “Vandaag moet Zhihui uit het ziekenhuis ontslagen worden. Dat hij zo snel herstelde is waarlijk de bescherming van God!” Korte tijd daarna, toen Molian zag dat Zhihui naar het huis liep, kon ze niet anders dan God in haar hart bedanken en eren!

Gerelateerde aanbevelingen:

Beproevingen – een ander soort zegening van God

[danikaenruna]

Dosering van informatie

In ons boek wordt de informatie meestal op 2 verschillende manieren gedoseerd, zowel in de vorm van een geheim als in die van een raadsel.

In een bepaalde passage merk je heel duidelijk dat de informatie in de vorm van een geheim wordt gedoseerd. Het is de eerste passage in het boek die verteld wordt uit Iris haar standpunt.

Iris pakte haar harp, controleerde of hij nog gestemd was en begon zachtjes te spelen. Carolan’s dream stroomde door haar vingers en snaren - ook een mooi liedje om op te dansen. Was dat meisje er nog?  Ze keek op, zag in een flits iets felroods, een vlugge,vage schim, en verstijfde. Haar vingers verkrampten , ontlokken aan het instrument een vals akkoord. Hij was hier. Hij had haar in de gaten gehouden. Was als een speer achter het kraam met de houten draaitollen verdwenen toen hij haar zag kijken. Iris dook achter de tafel en pakte met trillende vingers haar harp in. Weg hier, gauw!  

In deze passage gaat het dus over een geheim, want het personage weet meer dan de lezer. De lezer weet niet wie of wat ze gezien heeft dat haar zo liet schrikken, maar het personage wel. Dit zorgt ervoor dat er spanning wordt opgebouwd en dat de lezer meer interesse krijgt in het verhaal, want je wilt natuurlijk weten wat er gebeurt is en wie haar zo heeft laten schrikken.