#ettirdi

[berhudar]

Az önce yanımdan bi araba geçti rengi aynı küçükken gta oynarken seçtiğim yeşil arabanın rengindeydi asfaltta kaymasını falan bekledim

[velhasileyvallah]

geçen gün anneme dedim ki, eğer hayatımın bir döneminde sigaraya başlayacak olsaydım o zaman işte tam da şuan olurdu. o kadar bunaldık o kadar üzüldük ki. sigara bir çözüm değil. mantıklı hiç değil. biliyorum. sanırım kafamda oluşturulmuş o algıyı yıkamadım henüz. yeminliyim içmem diyorum.

[yakamozesintisib]

Anatomi illallah ettirdi lanet ders

[edapostblog]

Siyasi paylaşım yapmayacaktım ama sağda solda paylaşımları görünce yapmaya karar verdim.

Tabii nasıl herkes kendi fikrini savunuyor Bayram yapıyorsa ben de fikrimi söylemek istiyorum.

Evet bu sefer Erdoğan hak etti kaybetmeyi, özellikle emekliler gerçekten çok zor durumda.

Maaş atışlarındaki dengesizlik milleti isyan ettirdi.

Ama...

Bu yüzden kalkıp da PKK ile Birlik olanlara oy verecek değilim.

Şehitlerimin kanını isyan ettirmem. Öğretmenlerimi, askerlerimi, kundaktaki bebelerimi, öldürenlere oy vermem, verenleri de kınarım!

Topraklar bana değil milletime aittir. #Abdülhamid Han. Hazretleri benim Atamdır!

Erdoğan Bu vatanı sattı diyorlar, bunu söyleyenler kullanım hakkı nedir biliyorlar mı acaba!? Biz yabancı ülkelerde ev alırken, iş kurarken, vatandaşlıklarına geçerken, onlar bize Toprak mı satmış oluyorlar!

Bütün dünya ekonomik krizle uğraşıyor sadece bizim ülkemiz değil.

Çünkü bizim insanımız şükürsüz! Kanaatsız! Ayağını yorganına göre uzatmaz! Gözleri hep yukarıdadır! Bolluk bereket rahat yaşamak isterler! Hallerine bakmazlar halı dokurlar sözleri misali.

CHP ile DEM partisi el ele. Hadi bakalım bundan sonra bol bol heykel dikersiniz! Kar kış kıyamette balık yemeye gidersiniz, tatile çıkarsınız.

Veeee bu günleri çok arayacağız!

Bu paylaşımımdan sonra isteyen beni arkadaşlıktan çıkarabilir!

[amezhu]

Heaven Official's Blessing▪︎

240. BÖLÜM - Kırmızı Cübbe Solarken Mırıldanan Gülümseme -

Mu Qing mırıldandı, “Bu nasıl mümkün olabilir? Nasıl bu kadar çok…??”

Herhangi birinin tek başına ruhsal güçler üzerindeki lanetli kelepçeyi patlatıp parçalayabileceği tamamen duyulmamış bir şeydi.

Hua Cheng yere yığılmış olan Xie Lian'ı yukarı çekti, “Gege, yeniden savaşmayı dene!”

Tam aynı anda Jun Wu kılıcını kullanarak hamle yaparak geldi ki Xie Lian bilinçsizce tokat atmak için elini kaldırdı. GÜM-! Zhu Xin neredeyse uçup gidecekti!

Bu vuruş öncekinden tamamen farklıydı!

Xie Lian kendi ellerine baktı, biraz sersemlemiş hissetti. Bu duyguyu hissetmeyeli yüzlerce yıl olmuş, neredeyse kendinin böyle olduğunu unutmuştu.

O noktada o kadar boyun eğmezdi ki, kendi güçlerini kontrol edemedi, her adımı dağları yerinden oynatırdı. Bir adımla binlerce kilometre gider, bir adımla cennete yükselirdi!

Elini sıktı ve Jun Wu'nun yüzüne şiddetli bir şekilde yumruk attı!

Savaş başladığından beri Jun Wu'nun yüzüne hiç dokunulamamıştı. Bu yumruk bir vurdu, sonunda dudaklarının kenarlarından bir damla kan aktı. Başparmağıyla kanı sildi ve bu biraz kana baktı.

Peşinden elini savurdu ve Zhu Xin’i kenara attı.

Görünüşe göre Xie Lian ile çıplak elleriyle dövüşecekti.

Xie Lian bir yumruk daha attı ama Jun Wu yumruğunu yakaladı ve onu kendi etrafında çevirdi. Yoğun bir ıstırap yayıldı ve Xie Lian'ın kolu bir çatlakla kırıldı. Ancak kendisi anında düzeltti ve bir darbe daha gönderdi ama Jun Wu tarafından yakalandı. Xie Lian işlerin pek de iyi gitmediğini gördü ve daha önce Jun Wu tarafından fırlatılan Fang Xin'i kapmayı düşündü. Doğal olarak Jun Wu da bu adımı atacağını düşündü ve yolunu kapattı.

Ancak arkasında hâlâ Feng Xin ile Mu Qing'in olduğunu unutmuştu. Her ne kadar ikisi yarı sakat olsa da ikisi de sinsice dolanıp kılıç ‌Fang‌ ‌Xin’i‌ çekip almayı planladılar. Hareketleri zaten son derece hafifti, yine de sanki Jun Wu'nun sırtında gözleri büyümüş gibiydi ve elini geriye doğru hareket ettirdi ve patlattı. Ayaklarının altındaki köprü bir anda çatladı ve ikisi de lav akıntısına doğru dalarak düştüler!

Son saniyede bir el Feng Xin’in çizmesini, Feng Xin de Mu Qing’in çizmesini yakaladı. Yukarı baktıklarında haykırdılar, “LANET OLSUN!!! CİDDEN LANET OLSUN!!! Guoshi, YAŞLI EFENDİ, LÜTFEN SAKIN BIRAKMAYIN, TAMAM MI?”

Onları yakalayan sahiden de Guoshi’ydi. Alnındaki damarlar şiddetle patlıyordu, “DEMEK YAŞÇA BÜYÜK OLDUĞUMU BİLİYORSUN! O HALDE ACELE EDİN VE TIRMANIN!”

Köprünün o kısmı Jun Wu tarafından kırılmışken Xie Lian kavramak için elini kaldırdı ve onu zorla havada asılı tuttu. ‌ Onu daha da yukarıya çekmek istemişti ama Jun Wu ona o alanı vermedi. Üçü, yuvarlanan lavlardan yalnızca yirmi, otuz metre uzaktaydı, etten kulakları bile hava kabarcıklarının yuvarlanma sesini duyabiliyordu. En dip uçta Mu Qing asılıydı, başı aşağı bakacak, ayakları yukarıda olacak şekilde oldukça korkutucu bir pozisyondaydı ve eğer dikkatli olmazlarsa lav onun kafasını silip süpürecekti. Buhar kaynıyordu, yüzü sıcak kömür gibi kırmızıydı, Mu Qing haykırdı, “ÇABUK, BENİ YUKARI ÇEKİN!”

Ancak beklenmedik bir şekilde onlar iki kez yukarı çekemeden tekrar bağırdı, “BEKLEYİN! YUKARI ÇEKMEYİN!”

Guoshi bıkmıştı, “NE İSTİYORSUN SEN?”

Feng Xin bağırdı, “BENİMLE KAFA MI BULUYORSUN? TAMAM, BIRAKIYORUM.”

 Mu Qing küfretti, “HAY BEN SENİN, BIRAK LAN, YAP DA GÖRELİM. AŞAĞI BAK! BAK, KILIÇ!”

Diğer ikisi onu işaret ettiği yere baktı ve tam altlarında lav nehrinin kalbine saplanmış yavaşça batmakta olan siyah bir kılıç olduğunu gördüler. Bu daha önce çalacak oldukları sırada Jun Wu tarafından köprünün sarsılmasıyla çalamadıkları Fang Xin’di.

Mu Qing uzandı ve çılgınca kollarını kılıca doğru sanki bir şebek olmayı çaresizce diliyormuş gibi sallamayı denedi ama ne olursa olsun ona ulaşamadı, “BENİ ÇOK AZCIK DAHA SARKITIN, SADECE BİRAZCIK VE BÖYLECE ONU ALABİLİRİM!!!”

Guoshi'nin alnındaki damarlar artık daha da sert bir şekilde zonkluyordu, “SİZ İKİ GENÇ ADAM, DOZUNU KAÇIRMAYIN, BEN SADECE ESKİ KEMİKLERDEN BİR ÇUVALIM!”

Botu biraz daha aşağı yöneltirken böyle dedi ve Mu Qing'in yüzü lav akıntısının yüzeyine bir çentik daha yaklaştı. Saçları aşağı kaydı ve saç tellerin uçları alev aldı. Feng Xin haykırdı, “HAY LANET OLSUN, SAÇLARIN TUTUŞTU!!! HEPSİ YANACAK!!!”

Neyse ki Mu Qing de sonunda kılıcı çekmişti, saçındaki küçük alevleri tokatlayıp uzaklaştırırken kolunu savurdu ve kılıcını lav sıçramalarıyla Xie Lian’a doğru uçurdu, “XİE LİAN, YAKALA!”

Xie Lian da kolunu yukarı salladı ve Fang Xin'in kabzasını yakaladı!

Guoshi'ye gelince, artık gücünün sınırına gelmişti, “DAHA FAZLA DAYANAMIYORUM, İKİNİZ DE, HEMEN YUKARI GELİN!”

Feng Xin Guoshi'nin titrediğini gördü ve işlerin kötü gittiğini fark etti bu yüzden Mu Qing'i yukarı çekti ve onu zorla fırlattı, “BU KADAR SIZLANMAN VE MIZMIZLANMAN YETER.”

Bu kederli ruhlar sudan dışarı atlayan balıklar gibiydiler, yukarı sıçradılar ve Feng Xin'in göğsünü yakaladılar. Eğer bedenini koruyan ruhsal ışık olmasaydı muhtemelen Feng Xin tamamen yanmış olurdu. Daha önce Feng Xin'in oklarıyla korkutularak uzaklaştırılmışlardı ve onu çekemeyip kin kalplerine gömülü kalmıştı. Sinsice lavların içine dalmış ve saklanmışlardı, hepsini buraya kadar takip edip ve şimdi onu aşağı çekmek için bu fırsatı yakaladılar. Birden Guoshi de ağırlığının bu ani artışıyla ileri doğru sürüklendi ve aşağı doğru kayıyordu. Bu kez en tepede olma sırası Mu Qing'deydi ve Guoshi’ çizmelerinden yakaladı.

Feng Xin zaten yaralıydı ve hala üstünde çıkartmayı unuttuğu birkaç ok bile vardı. O kederli ruhlarla çıplak yumruklarla savaşıyordu ama aynı zamanda eğer çok sert hareket ederse yukarıdaki insanların kavramalarını gevşetebileceğinin de farkındaydı yani çok pasif bir maçtı. Aşağıda, gittikçe daha fazla erimiş, kederli ruhlar toplanıyor, sanki Guoshi'ye ve Mu Qing'e karşı bir halat çekme savaşı yapıyorlarmış gibi ona yapışırken birbirlerinin üzerinde çıkıyorlardı. Her iki tarafın da gücü inanılmazdı ve eğer böyle devam ederse Feng‌ Xin ‌kesinlikle ikiye bölünürdü!‌

Feng Xin kükredi, “BU İŞİ SONLANDIRABİLİR MİYİZ ARTIK?”

Mu Qing geri bağırdı, “KAPA ÇENENİ!” Aniden ellerindeki ağırlığın hafiflediğini hissetti, görünüşe göre o kederli ruhlar sonunda bırakmışlar ve o da diğer ikisini yukarı hızla çekmişti.

Ayağa kalktıklarında ve güvende olduklarında, ‌Feng‌ ‌Xin‌ sert bir şekilde nefes aldı, hala gözle görülür şekilde sarsılmışlardı. Aşağıdan kederli ruhların çığlıkları ve kükremeleri geldi ve grup aşağı baktı. Guoshi ve Mu Qing aynı anda konuştu, “Feng Xin, oğlun!”

“…”

Kırmızı, sıcak, erimiş, kederli ruhlar arasında etrafta zıplayan, dişleriyle çılgınca onları parçalayan, bembeyaz bir yaratık vardı.

Bu erimiş kırgın ruhların hepsi en az iki bin yıllık yaşlı hayaletlerdi, ek olarak gruplar halinde bir araya gelmişlerdi ama neden bebek bile sayılamayacak bu oldukça küçük köleden korkuyorlardı? Tırmalamalar, ısırmalar, Cenin ruhunun bedeni eskiden tüyler ürpertici beyazlıktaydı ama şimdi yanmıştı ve her tarafı kan içindeydi, kızıl kırmızı onu baştan aşağı kaplıyordu. bir nebze bile acınası olmayan korkunç bir sesle uluyordu, bu yalnızca birinin dehşet hissetmesine neden olurdu. Feng Xin dayanamadı ve patladı.

Büyük bir öfkeyle kükredi, “SİZİ LANET UTANMAZLAR, BİR GRUP YETİŞKİN BİR ÇOCUĞA ZORBALIK YAPIYOR!!! CUO CUO! HEMEN BURAYA GEL!”

Bu cenin ruhu o kadar kederli ruh yenememişti ve korku zaten kalbinde filizlenmişti. Birinin onun arkasında destek çıktığını duyunca garip bir şekilde ağlamaya başladı ve Feng Xin’in omzuna zıpladı. ‌Feng‌ Xin‌ uzun yayını çıkardı ve kendi göğsünden okları çekerek sırayla onları vurup yuvarlanarak patlayan lava gönderdi. Diğer yandan cenin ruhu sanki zevk alıyor ve tezahürat yapıyor gibi omzunda zıplıyordu ve çığlık atıyordu. Xie Lian onların tehlikeden kurtulduğunu görünce sonunda rahatladı. Tam Jun Wu ile yeniden dövüşmeye odaklanmak üzereyken aniden göğsünün hafiflediği hissetti.

Jun‌ Wu onu arkadan kilitleyerek yakalamıştı, “Daha önce söylemedim mi? Tüm bu yetenekleri nerede öğrendin? Hareketlerin hakkında her şeyi biliyorum!”

Bu kilitlenmeyle eğer Xie Lian bundan kurtulmak için mücadele etmezse o zaman kapana kısılıp ölecekti. Ama kurtulmak için düşünebileceği her hareketi Jun Wu da düşünebilirdi!

Tam o sırada Hua Cheng’in çağrısını duydu, “Gege, korkma! Onun bilmediği hareketler biliyor olmalısın! Onun kullanamayacağı ama yalnızca senin kullanabileceğin bir hamle!”

Aniden Xie Lian’in aklında şimşekler çaktı.

Böyle bir hareketi var mıydı?

Evet.

Eğer kurtulamıyorsa o zaman kurtulmayacaktı!

Jun Wu onu tutarken dönerek düşmanıyla yüzleşti ve o da Jun Wu'yu kendi elinde kilitledi, her kelimesini telaffuz ederek, “Eminim ki bu hareketi bilmiyorsun!”

Jun Wu’yu tutarak ikisinin bedenlerini taşıdı ve kıyaslanamaz derecede sağlam kaya duvarına güçlü bir şekilde çarptı!

Bu çarpmada tüm gücünü kullandı, kayaların gümbürtüsü sırasında, bir şeyin kırılma sesini de duydu.

Ses Jun Wu’dan gelmişti.

Beyaz zırhı tamamen paramparça oldu.

Tam aynı anda Jun Wu onu serbest bıraktı ve öfkeyle kükredi, “DEFOL! HEPİNİZ DEFOLUN!!!”

Xie Lian yukarıya baktı ve omurgasından aşağıya bir ürperti indi. Görüşüne giren, Jun Wu'yu çıldırtan şey, yüzlerdi.

O üç yüz yine ortaya çıkmıştı.

Xie Lian kılıcını yeniden kaldırdı ve Jun Wu’nun kalbine saplayarak onu duvara çiviledi!

Jun Wu’nun ağzından kanlar fışkırdı.

Xie Lian bu saldırıda toplayabildiği kadar ruhsal güç eklemişti ve Jun Wu'nun delindiği anda, ruhsal güç patladı. Kendini toparlama yeteneği ne kadar güçlü olursa olsun Bu darbeden kurtulmak imkansız olurdu!

Dağ yerle bir oldu.

Jun Wu ilk başta kayalık duvara asılmak üzere çivilendi ama kayalık dağ çöktüğünde şimdi yerde yatıyordu.

Yine de vazgeçmemişti. Elini çevirdi ve Fang Xin'in kabzasını kavradı, bıçağın üzerine kelimeler yazmak istiyormuş gibi görünüyordu. Bu doğal olarak durdurulması gereken bir büyüydü. Ancak Xie Lian elini kaldırdığı anda Guoshi aceleyle gitti, “Ekselansları! Bırak gitsin, bırak gitsin!”

Xie Lian kime seslendiğini ya da kime bırakmasını söylediğini bilmeden durdu. Jun Wu öfke dolu bir ağız dolusu kanla daha öksürdü, “UZAK DUR BENDEN!”

Guoshi yanına çömeldi ve “Ekselansları, bırak gitsin. Gerçekten, bırak gitsin. Savaşmaya devam etmenin anlamı yok.” dedi.

“Sen ne anlarsın?! ÇEK GİT!” Jun Wu bağırdı.

“Haklısın, anlamıyorum.” Dedi Guoshi, “Çok uzun yıllar oldu; tanrıydın, hayalet kraldın. Öldürülmesi gerekenlerin hepsi öldü, istediğin her şey senin elinde, o halde neden kendine bunu yapıyorsun? Tam olarak ne istiyorsun? Neyi kanıtlamak istiyorsun?”

Bunu duyunca Jun Wu'nun yüzünde bir kafa karışıklığı belirdi.

Ama Guoshi'nin boynunu şiddetle boğmadan önce uzun süre önce kendine gelmişti, bağırdı, “BANA DERS VERMEYE ÇALIŞMA! BANA DERS VERMEYE HAKKIN YOK! KİMSENİN YOK!”

Şu anki Jun Wu'nun yeterli gücü yoktu yani bu boğucu baskıdan kurtulmak o kadar da zor değildi. Xie Lian kurtarmak üzereydi ki bunun yerine Guoshi elini sallayarak hareket etmemesini işaret etti ve konuşmasına devam etti, “Sevgili ekselansları.”

Jun‌ Wu ona soğuk bir şekilde baktı ama eli gevşemedi.

Şu anda yeterli güce sahip olmasa bile, Guoshi'nin boynunu sıkmak kolaydı ve çok da tehlikeli. Ancak Guoshi onun kendisini bu şekilde boğmasına izin verdi ve konuştu, “Ekselanslarına verdiğim eğitimin amacı asla yanlış yolda yürümemiş biri yetiştirmek ve sonra da onu seni aşağılamak için kullanmak değildi. O onun kendi kişiliği, sen de sensin. Başından beri farklı insanlardınız, farklı yollara sahiptiniz ve bu en doğal şey. Bunu daha önce de söyledim ama bana inanmadın. Peki ya şimdi?"

Jun Wu tek kelime etmeden ona baktı.

“Ben sadece canı gönülden ekselanslarını özlüyorum.” Dedi Guoshi, “Bir zamanların WuYong krallığını özlüyorum. İnsanlarımızı özlüyorum, ve yükselmeden önceki günlerimizi. Hepsi bu.”

“…”

Ardından Guoshi ekledi, “Çok uzun zaman oldu, ekselansları. Sadece, seni izlemek beni yordu, gerçekten yordu. Peki ya sen? Sen de yorulmadın mı?”

Üç diyarın bir numaralı dövüş tanrısı olan Jun Wu'nun görünüşü ve tavrı her zaman mükemmel olmuş, hiçbir pisliğe bulaşmamıştı. Ancak şimdi, ışığın tamamen kaybolmasıyla birlikte Xie Lian, Jun Wu'nun tenindeki üç yüzü gitmiş olsa bile aşırı solgun olduğunu fark etti.

Dış hatları çok soğuk ve sertti, gözlerinin altında koyu halkalar vardı ve açıklanamayacak kadar kasvetli görünüyordu; ışık formunu aydınlatırken yaydığı nazik nezaketten eser yoktu.

Ama şimdiki adam, hasta gibi görünse de nihayet canlı görünüyordu.

Guoshi nazikçe “Ekselansları, kaybettin. Artık kendini özgür bırak.” dedi.

“…”

“Yenildim mi?” Jun Wu’nun sesi biraz kaybolmuş gibi geliyordu.

Aşırı güçlü ruhani güç dalgası kayalık mağaranın kubbesini yararak içeri girdi ve yukarıdan belli belirsiz güneş ışınları saçıldı.

Havada küçük yağmur taneleri sürükleniyor gibiydi. ‌Jun‌ ‌Wu‌ yere serilmiş halde uzanırken, ‌Xie‌ ‌Lian‌ ayakta duruyor yukarıdan onu izliyordu, cidden sanki ağır bir yük kalkmış gibi Jun Wu’nun yüzündeki rahatlama izlerini fark etmişti.

Merak etmekten kendini alamadı, belki de bu amansız kırıklık ve delilik günlerini sona erdirmek için biri tarafından yenilmek Jun Wu'nun içten içe istediği bir şeydi.

Bir an sonra Jun Wu aniden sordu: "Bu hareketin adı ne?

“…”

Xie Lian kolunu kaldırdı ve yüzünün yan tarafındaki kanı sildi, “Göğüste kaya parçalama.”

Jun Wu şaşırdı, sanki bir şey hatırlamış gibi kıkırdadı, ardından gözlerini kapatarak iç çekti, “Güzel.”

Başka bir şey söylemedi ama herkes onu gizlenemez bir yorgunluğun ele geçirdiğini söyleyebilirdi.

Xie Lian sonunda elini Fang Xin'in kabzasından çekti. Artık bir sonraki adımda ne yapacağına dair hiçbir fikri yoktu ve bu yüzden bilinçsizce Hua Cheng'e baktı. Hua Cheng hâlâ aynı noktada, Cennete uzanan köprünün henüz yıkılmamış tek kısmında duruyordu ve uzun süredir kollarını kavuşturmuş sessizce onu bekliyordu. Xie Lian'ın başını arkaya çevirdiğini görünce göz göze geldi ve gülümsedi.

Guoshi hareket etmeden Jun Wu’nun yanına oturdu ve “Ekselansları, artık gitmelisiniz.” dedi.

Hiç kalkmaya niyeti yoktu ve Xie Lian sordu, “Usta, siz gelmiyor musunuz?”

Guoshi kafasını salladı, “Ben ekselanslarına eşlik edeceğim. Sonuçta geçmişte, onun yanında kalmadım.”

Yağmur daha sert yağıyor, Jun Wu'nun dinlenmekte olan yüzünü yıkıyor, yaralarından akan canı ve kanı silip süpürüyordu.

Yağmur yıkadıkça, Xie Lian yüzündeki üç insan yüzünün yavaş yavaş solduğunu hissetti. Belki de bu onun hayal gücüydü.

Bir anlık sessizliğin ardından Xie Lian sırtında taşıdığı bambu şapkayı çıkardı ve Jun Wu'nun yüzünü örtecek şekilde elinden fırlattı.

Mu Qing'in bileğindeki lanetli kelepçe kendiliğinden kırılmıştı ve o soğukkanlı ve sakin tavrı zorlukla geri dönmeden önce o şeyi lavın içine uçan tekmeyle fırlattı. Feng Xin'in omzundaki cenin ruhu ise aşağı atladı ve dört uzvunu da kullanarak Jun Wu'nun yüzüne doğru süründü, dikkatlice ona dokundu, tavrı Feng Xin'in yüzünü ezdiği ve Feng Xin'in öfkeyle ayaklarını yere vurduğu zamankinden tamamen farklıydı.

Ancak Xie Lian başka hiçbir şeyi umursamadı ve sanki yeniden doğmuş gibi hırpalanmış yüzüyle doğruca Hua Cheng'in üzerine atıldı - gerçekte, ölümden kıl payı kurtulduğu kesindi, "SAN LANG!"

Hua Cheng henüz Xie Lian'a elini uzatmıştı ki bu hamleyle bir adım geriye itildi ve kollarını ona dolayıp mutlu bir şekilde gülümsedi, “Gege, gördün mü? Sana kesinlikle kazanacağını söylemiştim, değil mi?” Sonra Xie Lian'ın yüzünü kaldırıp dikkatle inceledi ve i�� geçirerek, "Kendini yine bu hale getirdin," dedi.

Parmaklarının okşadığı yerde küçük gümüş bir kelebek kanat çırptı ve kesikler soldu. Xie Lian da mutlu bir şekilde gülümseyerek karşılık verdi, "Bir dahaki sefere yapmayacağım!"

Hua Cheng kaşlarını çatarak soğuk ve sert bir tavır takındı: "Bir dahaki sefer yok."

Bir süre durakladıktan sonra Xie Lian gülümsemesini geri çekti ve ciddi bir şekilde sordu, "San Lang, TongLu Dağı'na çıkmadan önce sana söylemek istediğim bir şey olduğunu söylemiştim, hala hatırlıyor musun?"

Hua Cheng gülümsedi, "Elbette hatırlıyorum. Gege'nin bana söylediği her şeyi hatırlıyorum."

Xie Lian başını öne eğdi ve bir süre sonra cesaretini toplayıp dürüstçe konuştu, "Daha önce Jun Wu bazı ufak tefek şeyleri ifşa etmişti ve bunlar bu konuyla ilgiliydi. Dürüst olmak gerekirse, bunu sana uzun zaman önce söylemeliydim, ama öğrenmenden korktuğum için kendimi bir türlü ikna edemedim..."

Hua Cheng onun yerine devam etti, "Ekselanslarının neredeyse Beyaz Giysili Felaket olduğunu öğreneceğimden korkuyordun, değil mi?"

“…”

Xie Lian, şaşkına dönmüştü, “Sen…?”

Hua Cheng ona doğrudan cevap vermedi ve sadece bir dizini onun önünde yere eğerek başını kaldırıp ona baktı ve mırıldanarak gülümsedi, “Bu nasıl? Gege, bununla, hatırlıyor musun?”

Nasıl hatırlamasın?

O zamanda, o isimsiz hayalet sık sık tıpkı bu şekilde bir dizinin üstüne çökerek onun önünde yere doğru eğilmişti.

O soluk gülen maske, Hua Cheng'in şu anki gülen yüzüyle örtüşüyordu. Xie Lian'ın kalbi sarsıldı, dizleri büküldü ve onun önünde yere çöktü, mırıldandı, “…San Lang… o, o sendin!”

Hua Cheng küçük bir kahkaha attı ve bir dizi yerdeki duruşunu korudu ve geriye kalan tek göz ona derinden baktı, “Ekselansları, ben her zaman seni izledim.”

Xie Lian hâlâ sadece tek bir kelime söyleyebiliyordu, “Sen… sen…”

Sonunda, Hua Cheng'in görünüşte kasıtsız olarak söylediği tüm bu sözlerin ne anlama geldiğini anladı.

Demek öyleydi. Wu Ming'in Hua Cheng olduğunu hiç hayal etmemişti!

Her şeyi biliyordu. her şeyi gördü. O, başından beri oradaydı!

Birdenbire binlerce duygu, milyonlarca kelime onun kafasına akın etti. minnettarlık vardı, utanç vardı, kalp kırıklığı vardı, mutluluk vardı, ama hepsinin üstünde, amansız bir aşk vardı.

Xie Lian'ın kalbi patlayacak kadar doluydu, ancak kendini ifade edecek tek bir kelime bile bulamıyordu, bu yüzden sadece "SAN LANG!" diye bağırarak onu zorla yakalayabildi.

Sanki artık söyleyebileceği tek şey buymuş gibiydi ve tekrar bağırdı: "SAN LANG!"

Xie Lian kollarını Hua Cheng'in boynuna sıkıca doladı ve ağlayacakmış gibi hissederek kahkahalarla gülmeye başladı.

Ancak daha gözyaşları dökülmeden, aniden çok yanlış bir şey olduğunu fark etti.

Hua Cheng bir hayalet olsa da vücudu hiçbir zaman normal insanlarınkinden farklı olmamıştı.

Yine de şimdi Hua Cheng'i tutarken, o canlı kırmızı cüppesi biraz şeffaftı.‌ ‌

---

:(

[duralp-99]

🇹🇷ES-SELÂM🇹🇷 ~EY KUTLU ŞEHİR İZMİR'İM~

🗣️ "Bayrağımın kırmızısına kanım bulaşmış"

•••✍️Alsancak sokakları çok kalabalıktı. Firari askerler, kaçan insanlar ve atlar... Müfreze, adeta kalabalığı yararak Kordon'a ulaştı.

♦ 10.20 sıralarında Konak Meydanı'na gelirler ve karşılarında Hükumet Konağı.

♦ O kalabalıktan yüzbaşıya doğru koşan biri elindeki bombayı infilak ettirdi. Yüzbaşı Şerafettin ve atı yaralandı. Prof. Dr. Kemal Arı, Yüzbaşı Şerafettin'in o anlarını şöyle anlattı;

Diyor ki:

⤵️

•••✍️Kemâleddin Kâmî (Kamu), şiirinde o günlerin İzmir hasretini söyler ki enfestir: 🗣️Ve her hatırlayışımda içli bir çocuk gibi ağlarım!

İZMİR'E *TAHASSÜR

Anne, deniz nerde, yalımız nerde? Hani gideceğiz İzmir'e der de Beni uyuturdun dizinde anne!

Geçende ablam da öyle diyordu Bu bahar İzmir'e girmezse ordu Kanmam sözünüze sizin de anne!

Yeşil bir bahara büründü dağlar Bülbüllü bahçeler, üzümlü bağlar Kimlerin işine yarıyor anne!

O bağlar nerede, bahçeler nerde? Her akşam güneşin battığı yerde Gözlerim İzmir'i arıyor anne!

Şimdi bir kuş olsam, kanadım olsa İzmir'e giden yol eğer bu yolsa Bir başıma bile giderim anne!

Bir çetin bilmece sorsam Paşa'dan Söylemem memleket bağışlamadan Mutlaka İzmir'i isterim anne!

Kemâleddin Kâmî(Kamu)

*özlem

🇹🇷🇹🇷🇹🇷🇹🇷🇹🇷🇹🇷🇹🇷🇹🇷🇹🇷🇹🇷🇹🇷NE MUTLU TÜRKÜM DİYENE🇹🇷🇹🇷🇹🇷🇹🇷🇹🇷🇹🇷🇹🇷🇹🇷🇹🇷🇹🇷🇹🇷

[alkolikreaksiyonlar]

Gökyüzüne baktı sakince. Sonra yere bir damla daha damladı. "Artık çıkıp gitmelisin dünyamdan. Artık yeter." diye fısıldadı acı dolu bir gülümseme ile neredeyse duyulmayacak bir ses tonunda, gözyaşları yere süratle yol çizerken. "Artık bitecek." dedim destek vermeye çalışırmış gibi. Bana baktı. Gözyaşlarının arasından, "Teşekkürler." dercesine dudaklarını hareket ettirdi. Ve gelip daha gerçekçi bir teşekkürmüş gibi kollarını bana sardı. Yüzündeki o acı gülümseme şekillense anlatırdım. Ama hayır, sanmam. O gülüşü bir daha hayatım boyunca unutabileceğimi de sanmam. O acı dolu ve karanlık bakışları. Gözyaşlarındaki yorgunluğu. Muazzam denecek derecede bir acıydı yüzündeki gülüş. Tüm acıların arkasına saklandığı, ama artık biteceğini belirten bir gülüş.

[muzehher1hanim]

- Geçip gidenlere üzülüyor musun? Dedi,

- Vallahi senin için hayırlı olsaydı kalırdı diye devam ettirdi..

[1sairbisikletle]

Meursault'la Konuşmalar 44

Uzun bir aradan sonra merhaba dijital günlüğüm. Elimde nefretlik seviyesinde sıkıldığım bir iş var. Deadline'ı 3 Haziran'dı, hala bitmedi. Üstelik yarılamadım bile. Başına otursam bitecek ama başında oturmakla da bitmiyor. Tamam saçma oldu. Bu şu demek, her iki sayfada bir dikkatim dağılıyor kaç sayfa olduğuna bakıyorum dakikaya bakıyorum, aslında okusam hızlı gidiyorum diyorum sonra hop bakıyoruz başka bir sekmeye geçmişim. Böyle bir şey yok. Bu daha önce editörlüğünü yaptığım bir cildin son okuması. Piyasaya kıyasla güzel para getiren bir iş ama gel gör ki aynı metni üçüncü kez gözden geçirmek bıkkınlık veriyor ve neredeyse 700 sayfa. Bumerang gibi bir iş, bitti diyoruz başa dönüyor. A. Y.'nin alacağı olsun, bana "ilgini çekeceğini düşündüğüm bir iş var" girizgahıyla işi kabul ettirdi sonra bi baktım bizim bumerangmış. Arada bir de korkunç derecede hatalı yazılmış bir metnin son okumasını yaptım o da editörlüğe dönüştü ve bitirene kadar fenalık geçirdim. Üst üste geldiler yani. Biriyle de tezi için görüşmüştük, güya 1 Haziran'da elimdeki işi bitireceğim için ona tezini okuyup tashih etmeye o tarihte başlayabileceğimi söylemiştim. Daha elimi bile sürmedim. Haftaya çarşamba seansım var, doktor "tezi ne yaptın, hani karar almıştık" diyecek ve ben ne diyeceğim bilmiyorum. Teze bakmaya beş dk bile vaktim olmadığı için bakasım da geliyor biliyor musunuz?

Bu ara moralmanlarım inanılmaz bozuk, öyle böyle değil. Pazar gününü bütünüyle ağlayarak geçirdim mesela. Bu muhtemelen önceki hafta kendime çok yüklenmiş olmamdan oldu. Özellikle cuma günüm sabahtan akşama doluydu. O günün tek güzel yanı @tahrirdefteri ile buluşmuş olmamız. Bana Sevincini Bulmak kitabını almış Mustafa Kutlu'nun. İnşallah sevincimi bulurum falan derken Pazar günü kendimi ağlarken bulmam da çok ironik. Bir de o günün akşamında ders verdim bir platformda, derse başlar başlamaz bir baş ağrısı geldi yerleşti ve 36 saat perişen etti beni. Yeni yeni geçiyor gibi, hatta geçti de sayılmaz. Perşembe günü de tüm gün çalışıp sonrasında akşam konsere gitmiştim. Çarşambayı hatırlamıyorum. Salı günü gündüz İsam'da bahsettiğim tez görüşmesini yapıp üstüne biraz çalıştıktan sonra akşam Abdülmecit Köşkü'ne seminere gittim. Seminer beklediğim perspektiften olmadığı için bir şey katmadı ama öncesinde rehberle Maziden Atiye Zarafet sergisini gezdik, o güzeldi.

Lacivert olanı Afet İnan kadınlara seçme seçilme hakkı ile ilgili Türk Ocağı'nda konuşma yaparken giysin diye M. Kemal tasarlamış. Baya iyiydi, kendime diktirsem mi aynısından diye düşündüm. Diğeri de Yunanistan CB'ının şerefine verilen bir davette yine Afet İnan'ın giydiği elbise. Çok güzeldi.

Pazartesi akşam yorgun argın eve geldikten sonra hastalanan kuzenimi almaya gittik annemle, yolda kötü oldu eve varmak üzereyken acile gittik, onu bekle al eve gel derken gece yarısı oldu tabii ki. Bir de o hasta olduğu için odamı ona vermem gerekti, bu sefer akşamları uykum gelince perişan oldum çünkü salonda yattım pazar gününe kadar. Öncesinde bir gün kütüphanemi toplayıp kolilemiştim o da çok canımı sıkmıştı ama buraya yazmış mıydım hatırlamıyorum. Kendi evimde göçebe gibi kolilemem gerekti kitaplarımı. İşin kötüsü kolileri koyacak yer de yok evde. Tahammül sınırlarımın burcundayım. Bir an önce evlenmek ve kendi düzenime sahip olmak, kitap alınca "nereye koyacağım" diye düşünmemek, hayatımın her anını benim dışımda gelişen olaylara ve kişilere göre planlamamak istiyorum. Biliyorum son kısımdan evlenince de kaçılmıyor ama en azından kendi evim ve düzenim olur. Onun için de efor sarfedecek durumda değilim bu arada. Hazır bir düzene yerleşmek istiyorum, öyle çeyiz alayım ona bakayım buna bakayım hevesim yok, gücüm de yok.

Geçtiğimiz cumartesi değil ondan önceki cumartesi kendime lale almıştım. Aslında bu renk pembeyi sevmem ama lalede seviyorum. Bu sefer suyuna 1 lira attım, daha uzun dayandılar gibi. Bu süreçte bin tane öğrenci görüşmesi yaptım, o da ayrı tabii.

Arada mutlaka başka şeyler de olmuştur ama ne hatırlamak istiyorum ne de düşünmek. Aa bir de bu cumartesi halamlarla pikniğe gittik, sofra efsaneydi ama bana bir şey oldu pikniğin yarısında. Halam fark etti, dönüş yolunda bunu anneme söyledim o fark etti sen dalga geçtin benimle "hayırdır nerede nazar oldun" diye dedim annem de hep bana suç buluyorsun zaten dedi. Neyse dedim geçtim.

İyi hissetmiyorum ama deadlinelar benim nasıl hissettiğimi umursamıyor. İşi bitirme hevesim gelsin diye Suadiye Kronotrop'a geldim, dondurmalarında su da olduğu için affogato istediğim gibi olmuyor ama idare eder diye düşünüp aldım, dondurma damla sakızlıymış benim sakızdan midem bulanır. O hisle kalktım Civitas'a geldim, biraz para harcasam ne olur diye düşünüp kendime yemek ısmarladım. Şimdi onun pişmanlığı var içimde ve çalışamıyorum yine. Onun yerine bu yazıyı yazıyorum. EVe gitmek istiyorum. Doktor bu eve gitme isteğimden bahsettiğimde bunun kaçınan tarafım olduğunu, büzüşüp kendimi korumaya alarak yüzleşmekten korktuğumu hatırlatıyor. Biliyorum ama eve gitmek istiyorum. Ben adam olmayacak mıyım?

Ek

Bir önceki günceden sonra aslında ben Seyyid Hüseyin Nasr'ı dinlemeye gitmiştim. Hoca yaşından dolayı bazı kelimeleri yutarak konuşuyor olmasına rağmen kulaklığa gerek duymadan dinledim ve not aldım. Çıkışta da Taksim Camii'ne uğradım, İlhami Atalay'ın öğrencilerinin sergisi vardı, güzel şeyler gördüm. Bir gün önce "bir süre yeni kitap almamalıyım" kararı almış olmama rağmen kitabevinden de bir kitap aldım ama en azından kendimi birde durdurdum. Geçen cuma da İSAM'da İngilizce bir konferans vardı, aksanlı bir konuşmaydı çok zorlanmadım. Arada İngilizcem çok zayıfladı perileri geldiği için iyi geldi bu bana. Bunu da tarihe not düşmüş olalım.

[bir-devrin-tarihcisi]

Elâlem ne der diye abdest alamayacağı gelinliği giyip farz namazlarını dahi sırf düğün günü için terk ettirdi. Düğünde gelinlik giymeyen bir kızcağız ayıplanırdı, ama namazı bile bile kılmaması ayıp sayılmadı.

Kim öndeydi?

Allah'ın farzı mı? Yoksa elâlemin ağzı mı?

Yağmur ibiç, Ahir Zamanda Fıtrat Mücadelesi, s.229

[tartillo]

Yaşı biraz olan bi abiyle konuşurken eskiden kızlı erkek oyun oynadıklarını kimsenin sorun etmediğini söyledi şimdiyse neler diyorlar diye örneğini devam ettirdi, gerçekten de artık her şey o kadar çirkinleşti ki her şeyin altında kötü anlam arar oldu millet

[onderkaracay]

🎯 Sessizliğin Yükü 🎯

Bilindiği halde dile getirilemeyenlerin ağırlığı var üzerimizde.

Kelimelerin yetersiz kaldığı durumlar!

Net bir hissi anlatamama güçsüzlüğü.

Boğazımızda az mı düğümlendi o sözler.

Biriktikçe içimizde duygu ve düşünceler bizi sessizliğe boğdu.

Ortama bir baskı unsuru gibi yayılarak gözlerin görmez, kulakların sağır olduğu hissini kabul ettirdi.

Kimi zaman bir korku,

Kimi zaman inanç ve ideoloji destekli bir dayatma,

Kimi zaman da tarihin kirli sayfalarında unutulmaya yüz tutacak bir utanç buna sebep oldu.

Bu ağırlık dile getirilemeyenlerin yükünü arttırdı.

Farkındalık bile seyretmek için sustu!

İnsanlar sessizlik içinde seyirci olmayı ve sinmeyi seçtiler.

Her insan belkide kendisiyle yüzleşmekten korkuyordu.

İç korku dış korkuyu besliyor ve yaşatıyordu.

Kelimelere ve kelimeler ile zarar vermenin sorumluluğunu dayatmacı zorbalar dışında kimse üstlenmiyordu.

İnsanlığın ruhunda en derin izi bu yük bıraktı.

Hangi derinliği? Hangi yükün ağırlığını? Hangi söz? Nereye kadar taşıyabilir ki!

Herkesin bildiği ve korktuğu uçurumun kenarındayız işte.

Yaşam zorla yüzleştirerecek yaptıklarımız ve yapmadıklarımız ile bizi kendimizle.

Bu sessiz çığlığın yankısının içe düşen sesi de cabası olacak.

Kapanması zor bir mesafe yıkıcı ve yapıcı iki zihniyet arasında uçurum.

Zorlaşan insan yaşamı bu mesafeyi sessiz ve itirazsız kabul etti.

Sessizliği kabulleniş bu faturanın bir parçasına dönüştü.

Victor Hugo ne demişti;

Korkutanlarla, korkanlar arasında sessiz bir suç ortaklığı vardır.

Önder Karaçay

[lgeceninincisi]

Korku, vazgeçilmezimdi. Korku yoktu, korku azdı, yetersizdi. Korku hiçti. Geçen üç gün bana gerçek korkuyu öğretti, en büyüğünü tattırdı. Ölmeyi tercih ettirdi ama ölüm diye bir seçenek yoktu. Korku kaçınılmazdı ve dipsiz bir kuyuydu. Karanlığı hissetmedim ben o an hiçliği hissettim. Yok olmayı duygularımın son bulmasını ortada dönen her şeyin son bulmasını diledim. Kaçan oldum, kaçmayan biri kaçan oldu. Korku bana kaçmayı yok olmayı ölü göstermeyi öğretti. Çaresizlik korku verdi ve bu sanırım bedenime geçti.

11.05.2024 gururumu hiçe saymayı öğretti

12.05.2024 artık avlananım.

12:40 kafamı susturmak zorundayım

[aykoza]

tam olarak bir önceki post bana neyim olduğunu fark ettirdi ben baya baya artık hayal kurmuyorum basbaya hayalsiz bir kız olmuşum inanılır gibi değil… bana biraz zaman verin lütfen..

[kitaplardangelen]

Elim kırılsaydı da bu şiiri yazmasaydım

Ahmet Muhip Dıranas'a şöhret getiren 'Fahriye Abla' şiiri, Türk edebiyatının da en ünlü ve gizemli şiirlerinden biri oldu. Önce 'Fahriye Abla'nın gerçekten var olup olmadığı üzerine tartışmalar yapıldı, sonra sinema filmi çekilen ilk şiir oldu. 1984 yılında Yavuz Turgul tarafından sinemaya uyarlandığında büyük yankı yaptı. Yeşilçam'ın unutulmazları arasına giren film, o dönem Fahriye Abla'yı oynayan Müjde Ar'ın da ününe ün kattı.

Peki, filmde, 'mahallenin güzel, ancak haksız dedikodulara konu alan Fahriye Abla'sı', gerçekte nasıl biriydi? Fahriye Abla, Ahmet Muhip'in hayali miydi yoksa gerçek miydi? Dıranas, 'Fahriye Abla' şiirini yazdığı için hiç pişmanlık duydu mu? Kollarında öldüğü eşi Münire Dıranas'a 'Fahriye Abla' konusunda ne vasiyet etti?

Bu soruları, gazeteci Ebru Toktar Çekiç, Münire Dıranas’a sordu.

Ahmet Muhip Dıranas ile nasıl tanıştınız?

Babam öldüğü zaman, annem bir avukatla evlendi. Bu yüzden annemin babası olan dedemin evinde büyüdüm. Dedem, Ankara'da eski Orman Bakanlığı yakınlarında bir konak aldı. Ankara'da Ticaret Lisesi'nde okurken, Çocuk Esirgeme Kurumu'nda çalışan teyzemi sık sık ziyaret ederdim. Muhip Bey, müdürle görüşürken beni görmüş. Beni görünce gözlerini öyle dikti ki bana, hiç ayırmadı. Tabii belirteyim ki o zaman dünya güzeliyim. Şimdi bakmayın cildimin bozulduğuna! Her neyse Dıranas da yakışıklı, şöhret sahibi bir adam. O sırada 17-18 yaşlarındaydım. Muhip Bey, 32 yaşında. Beni takip etti, okula gidiyorum, kapıda bekliyor, eve gidiyorum, önünde bekliyor... Ve bir gün evlenme teklif etti. Önce karşı çıktım, fakat o çok ısrar etti. Liseyi bitirmiştim, dedem de ölünce onunla evlendim.

‘Muhip’i baba gibi sevdim’

Muhip Bey'i sevdiniz mi peki?

17 yaşında bir çocuk, 32 yaşında bir adama o sırada 'Seni sevdim' diyemez. Annem, babam, dedem hepsi ölmüştü. Yalnız kalmıştım. Evlenmek zorunda kaldım. Ama Muhip Bey ile evlenmekten hep memnun kaldım. Ona, bohem yaşantısı olduğu halde, hiçbir zaman karşı gelmedim. Ben daima dürüst ve saygılı bir şekilde hayatımı sürdürdüm.

O sizi çok sevdi anlaşılan?

Herkes 'Fahriye Abla' şiirini konuşur ama Ahmet Muhip Bey, tek şiir kitabını bana ithaf etti. Kendisi bohem adamdı. İçkisini devam ettirdi benimle beraber. Ben hiçbir zaman karşı çıkmadım. Ama o da bana her zaman sevgi, saygı besledi, daima beni methetti. Ben onu hep baba gibi sevdim. Fakat maalesef, bu büyük adamın çocuğu olmuyormuş. Ama ben ondan ayrılıp, başkasıyla evlenmedim.

Hayatından çok kadın geçmiş

Çocuğunuzun olamaması Muhip Bey'den kaynaklanıyor yani?

Sorun ondan kaynaklanıyor. 17 yaşında genç kızım, çocuğum olmaz mı?

Peki, Dıranas'ın çocuğu niye olmuyor?

Çünkü Muhip Bey, benden önce birçok kadınla macera yaşamış. Müthiş bohem yaşamış. O kadarını açıklamayalım artık.

O öldükten sonra genç yaşta dul kaldınız, ama evlenmediniz. Kararınızdan pişman mısınız?

Benim acayip huyum vardır. Namus mefhumu beni her şeyde engellemiş, fakat birçok konuda da başarıya ulaştırmıştır. Çok şükür, şerefimle ayaktayım, ama tabii ki yaşlandım ve yorgunum. Baksanıza yüzüm çok bozuldu benim. Çünkü bin bir dert içinde yaşıyorum. Yalnızlık zor. Ama ben ikinci bir erkeğin koynuna girmedim. Hasan åli Yücel'in annesi beni çok severdi. 'Münire bir büyük adam geldi, onunla evlenirsen Kapalıçarşı'dan ne istersen alacağını, seni dünya turuna çıkaracağını, malvarlığını bile vereceğini söylüyor; gel evlen, bak çocuğun olur, daha çok gençsin' dedi. 'Benim hayatıma sadece eşim girmiştir, başka biri daha giremez' dedim ve kabul etmedim.

'Fahriye Abla' şiiri ne zaman yazılmış?

Benimle evlenmeden yazılmış bir şiir.

‘Fehriye abla sübyancıymış’

Peki, kim bu Fahriye Abla?

Halk bu şiire bayılıyor! Ben evlendiğimde Fahriye kim bilmiyordum. Bu ünlü şiiri öğrenince 'Kim bu Fahriye?' diye sordum. İlişkisi olan bir komşusuymuş. Yani olay şu: Muhip Bey'in babası askeri fabrikalarda çalışıyor. O sırada işçiler için Cebeci'de yaptırılan İşçi Evleri'nde kalıyorlar. Fahriye de Muhip Bey'in annesinin komşusu. Sürekli evlerine girip çıkarmış. Aslında Fahriye evli, çoluk çocuk sahibi bir kadın. Ama başkalarıyla da düşüp kalkan hafifmeşrep bir kadın. Zannediyorum Muhip Bey'i de tavlamış o dönem. Muhip Bey, o sıralarda bir sübyan. Yeni erkek olmuş yani. Sanıyorum 15-16 yaşlarında. Fahriye de galiba sübyancıymış!

İlginç vasiyet

Adına şiir yazılan bu kadını kıskandınız mı hiç?

Allah Allah, bu çok saçma bir soru! Ben dünyaya gelmeden 3 yıl önce Muhip Bey, Fahriye Abla'yı tanımış. Fahriye'yi görmedim hayatımda! Muhip Bey benle evlendiğinde Fahriye işi çoktan bitmişti.

Merak ettiniz mi Fahriye Hanım'ı?

Ben, hayatım boyunca Fahriye ismi ile hiç ilgilenmedim. Çünkü benden önce yaşadığı bir kadın. Benden sonra değil bu! Ama Ahmet Muhip Bey, kollarımda ölürken bana ağlayarak ne dedi biliyor musunuz? İlk kez açıklıyorum; Kuran çarpsın ki doğrudur. 'Münire sakın Fahriye'yi gündeme getirme! Elim kırılsaydı da bu şiiri yazmasaydım. Sen bu konuyu kimseye açma, bu konuyu film yapmak isterler, sakın yaptırma, mani ol' diye vasiyet etmişti. Ben de hiç konuşmadım. İlk kez konuşuyorum. Kitap da yapacağım anılarımı.

Fahriye Abla, herkesin kafasında farklı bir imge değil mi?

Tahsilli, edebiyat bilenler bu işi o zamandan beri bilir. Fahriye Abla'yı çok yetenekli, çok güzel veya saygın biri gibi gösteriyorlar. Fahriye, sanki mahallede harika bir insanmış gibi herkes ona hayran! Halbuki öyle değil. Fahriye Hanım'ı kimse örnek almasın. Fahriye Hanım bir hafif meşrep. Ama şimdiki kadınlar pek mi hırlı! Hangisinin yeri Münire Dıranas gibi! (Gülüyor)

Sinop'ta müze kurulacak

Vakfı ne zaman kurdunuz?

Ahmet Muhip Dıranas Vakfı'nı, Dıranas öldükten hemen sonra 1980 yılında kurdum. Çünkü evlatsız kaldığım için yüreğim kan ağlıyor. Fakir çocuklara burs veriyorum. Gelenleri çevirmiyorum. Ama kimse vakfı desteklemiyor.

Müze kurma girişiminiz de var sanırım?

Sinop'a müze yaptırıyorum. Müzede, Ahmet Muhip Dıranas'ın şiir kitapları, fotoğrafları, eşyaları olacak. Orada yaşamak istiyorum, ama vakfı da bırakmak istemiyorum.

Maddi sıkıntılar var mı?

Gazeteciler Kooperatifi, Ankara'da İş Bankası Blokları'nın oralarda arsa dağıtmıştı. Muhip Bey de ölmeden buradan arsa almıştı. Ancak Muhip Bey, 'Arsayı Münire adına verin' demiş.

Tapu da var elimde. Arsanın inşaatı için Muhip Bey'in anlaştığı kişi, Muhip Bey ölünce arsayı 'Muhip Dıranas bana verdi' diyerek kayıtlar çıkarıp, imza taklit ederek, arsayı ve buraya yaptığı bütün daireleri almış. Bu konuda dava açıp, haklarımı isteyeceğim. Çünkü belgeler var elimde! Korkunç bir memleket bu Türkiye! Muhip Bey ölünce olmuş hepsi... Şu andaki vakfımızın Gazi Mustafa Kemal Bulvarı'ndaki yerini bize rahmetli eski Başbakan Bülent Ecevit verdi. Kendisi bizi çok severdi.

Uzun bir yazı ama ben çok sevdim.

Fotoğraf Ahmet Muhip Dranas ve eşi Münire hanıma ait

[yokolan1evren]

Of dışarıda bi kadın polislere illallah ettirdi bi tane vuracaksın ağzının ortasına gel şimdi gir sinir krizine diceksin