#en dit heeft indruk op me gemaakt

[kinglemurenhetterriblybeast]

King LeMure en het Terribly Beast

Deel 4

Na een week genegeerd te worden door Terribly Beast terwijl ze poeslief tegen de anderen deed, kon ik er niet meer tegen. Met het hart in m’n keel stapte ik op een zondag op haar af. Collega Samoht stond erbij. Ik zei tegen Terribly dat we geen vrienden hoeven te zijn om collega’s te zijn. Maar dat die spanning tussen ons moest stoppen. Laten we alsjeblieft normaal, collegiaal en professioneel tegen elkaar doen. 

Dat was ze gelukkig met me eens. Ik was blij dat we het uitgesproken hadden. Dat heb ik haar die avond ook geappt. Ik stuurde haar een wallpaper van de klasse badge. Deze persoonlijke walpaper had ik voor iedereen gemaakt die jarig was. Want soms vergeet je jouw iPad wel eens. En dan kun je aan de walpaper zien van wie deze is. Beast was al jarig geweest maar had deze nog niet gekregen. De walpaper werd hartelijk ontvangen. Maar dan zonder R. Dat leerde ik later die week. 

In het gesprek beschuldigde ze mij er nog wel even van dat ik me kwalijk had gedragen. Huh?! Wat?! Ze beweerde dat ik had gezegd dat ik nooit onder haar zou werken in de lounge als zij manager was. Ik was stupefied. Ik had gezegd dat de lounge niet meer van mij hoefde vanwege hun belachelijke recruiting.

Dat heeft zij geïnterpreteerd dat ik niet onder haar zou willen werken. Bizar. Inmiddels was zij ook een reden geworden dat ik de lounge niet zo tof meer vond. Ik werk liever met mensen waar ik energie van krijg. In plaats van andersom. Hoe dan ook, haar reactie was kennelijk onderdeel van haar grotere plan. Dat plan ging zich niet lang hierna ontvouwen. 

Een lieve collega vriendin vertelde die week dat ze ook ging werken in de lounge. Ze vond dat ik dat ook moest doen. Omdat wij het beste team zouden zijn. Ze was zo enthousiast en gedreven dat ze mij overhaalde. Ik mailde Dats Dnar dat ik toch wel heel graag in de lounge wilde werken.

Dat vonden ze top. Ik mocht meteen woensdag langskomen voor het papierwerk. Want je moest er een extra security screening voor doen. Dats Dnar was zelfs onder de indruk dat ik het sollicitatiegesprek mocht overslaan van King LeMur. Ik was meteen aangenomen. Dat had ze nog niet eerder meegemaakt. Alle anderen moesten dat wel. En dat was een behoorlijk pittig gesprek volgens Beast. Kennelijk had King LeMur de volste vertrouwen in mij. Dat voelde best wel fijn. Al zou dat gevoel niet lang blijven.

Vrijdag die week zouden we weer les hebben. De opleiding bestaat namelijk uit theorielessen op school met heel veel praktijk ervaring op de werkvloer. Vrijdag was onze een-na-laatste schooldag. Alleen op donderdag werd ik spontaan verrast door een telefoontje van Dats Dnar. Ik werd uitgenodigd voor een gesprek de volgende dag bij hun op kantoor.

Ik legde uit dat ik die dag naar school moest voor m’n laatste lesdag. Een belangrijke dag die ik niet mocht missen. Omdat ik namelijk al ingepland was voor de volgende opleiding. En die zou meteen daarna al beginnen. Dats Dnar benadrukte dat het belangrijk was dat ik op gesprek kwam. Ik hoefde niet naar school. 

Ik vroeg ze waar het gesprek over ging. Enigszins terughoudend zei Dats Dnar dat een collega zich ongemakkelijk voelde door ene bericht in een app groep. Dat kon er maar eentje zijn dacht ik. Dus ik vroeg of het over Terribly ging. Want die issue was al uitgesproken en opgelost. Ze gaven hier geen antwoord op. Ik moest op gesprek komen. Dit had ik nog nooit meegemaakt. Ik snapte niet er niks van. Die nacht heb ik slecht geslapen. 

De volgende dag zat ik op kantoor bij Dats Dnar. Er zaten twee personen tegenover mij. Ze vertelden me dat het inderdaad over Beast ging. Zij wisten nog niet dat ze Terribly Beast was. Maar dat er iets tussen ons speelde. En of ik wilde vertellen wat dat was. Ik legde het hele verhaal uit. Dat het een verschil in mening was. En dat het uitgesproken was. 

Toen vertelde Dats Dnar dat Terribly Beast een klacht over mij had ingediend. En dat manager Asil deze klacht in behandeling had genomen. Zij had besloten dat ik niet naar de opleiding mocht, maar dat ik hiervoor op gesprek moest komen. Achteraf hoorde ik dat Terribly Beast die dag wél gewoon naar school mocht. Er speelde die dag zo veel meer, dat ga je niet geloven. 

Morgen deel 5.

[futureoffashion]

Shibori spider sweater

De wereld van mode heeft er een nieuw wonder bij: de Shibori sweater van Doublet, onthuld in hun 2022 collectie en een ware showstopper als nummer 8 op de catwalk. Deze trui is niet zomaar een stuk stof; het is een kunstwerk dat de eeuwenoude Japanse Shibori verftechniek viert. De techniek, die blokkades creëert in de stof om unieke patronen en kleureffecten te vormen door te vouwen, binden of naaien, is op meesterlijke wijze toegepast om iets te creëren dat modegrenzen verlegt.

Met een startgrootte geschikt voor een kind, is deze trui een technologisch wonder dat tot bijna vier keer zo groot kan uitrekken. Het is een bewijs van vakmanschap en innovatie, een kledingstuk dat niet alleen de vorm aanneemt van de drager, maar ook groeit met de drager mee. Deze eigenschap maakt de Shibori sweater een opvallende verschijning in de wereld van streetwear, waar de zoektocht naar het unieke altijd doorgaat.

Wat dit kledingstuk zo fascinerend maakt, is de manier waarop het de traditie van Shibori heeft getransformeerd in een moderne context. Het behoud van de Shibori structuur in de stof zorgt voor een ongekende rekbaarheid, een functie die het mogelijk maakt voor de trui om een breed scala aan lichaamsvormen en maten te accommoderen. Doublet heeft twee varianten uitgebracht: de 'krop' versie, die vast in maat blijft, en de 'one size fits all' versie, die de magische rekbaarheid bezit.

De 'one size fits all' versie van de Shibori sweater, waarvan er slechts 47 zijn gemaakt, is een zeldzaamheid op de markt. Deze exclusiviteit maakt het een felbegeerd item voor verzamelaars en mode-enthousiastelingen. Het is een trui die niet alleen een kledingstuk is, maar ook een verzamelobject, een gespreksonderwerp, en een stukje draagbare kunst.

Shibori verftechniek:

Toen ik de Shibori sweater voor het eerst zag op een TikTok-video aan het begin van het schooljaar, was ik direct verkocht. De trui had iets bijzonders, iets wat ik nog niet eerder had gezien. De manier waarop het zich uitstrekte en zijn vorm behield, was iets wat mijn interesse wekte en mij inspireerde om dieper in deze techniek te duiken. Het was niet alleen de trui die indruk op me maakte; Doublet heeft ook soortgelijke hoodies uitgebracht. Echter, vanwege hun zeldzaamheid en hoge prijs, zijn ze nog niet toegankelijk voor het grote publiek.

Deze sweater is niet alleen een bewijs van creatief ontwerp, maar ook van de manier waarop mode en functionaliteit kunnen samenkomen. De rekbaarheid en veelzijdigheid van de Shibori sweater geven een nieuwe betekenis aan het concept van 'kleding voor de toekomst'. Het idee dat een kledingstuk kan meegroeien met de drager, zich aanpassen aan veranderende lichaamsvormen en maten, is revolutionair.

Stel je voor dat deze techniek niet beperkt blijft tot truien. Denk aan tassen die zich aanpassen aan de hoeveelheid spullen die je meedraagt. De mogelijkheden van deze stretchtechnologie zijn eindeloos en kunnen leiden tot een nieuwe generatie van aanpasbare en multifunctionele mode.

De Shibori sweater is ook een toonbeeld van duurzaamheid. In een wereld waar overconsumptie een steeds groter probleem wordt, biedt deze trui een alternatief dat past bij een duurzame levensstijl. In plaats van meerdere truien te kopen, heb je er een die met je mee verandert en groeit. Dit is een belangrijke stap in de richting van een mode-industrie die niet alleen de planeet, maar ook de persoonlijke uitdrukking en creativiteit

[keynewssuriname]

Dancehall sensatie Dexta Daps klaar voor show in Suriname

Dexta Daps, de heetste Dancehallartiest van het moment, is klaar voor zijn eerste concert dat op 28 oktober in het AK Stadion plaatsvindt. "28 oktober! Suriname, ik kom eraan!!!" Hij  roept fans op om niet te wachten tot het laatste moment om hun tickets te bemachtigen”, zegt hij in een filmpje op Facebook. Dit concert maakt deel uit van zijn Trilogy Tour. Na zijn optreden in Suriname reist hij op 5 november af naar Toronto, Canada, en in december geeft hij shows in zijn geboorteland Jamaica, met shows in Kingston, Ocho Rios en Negril. Dexta Daps, geïnspireerd door dancehall-legendes zoals Bounty Killer en Shabba Ranks, wordt geroemd om zijn veelzijdigheid, unieke stem en goede liveoptredens. Deze onmiskenbare artiest, die zowel kan rappen als zingen, wordt door niemand minder dan Bounty Killer zelf bestempeld als The Next Big Thing of Dancehall. Met hits als 'Call me If', 'Na Leave You', 'Bring it To The Owner', 'WiFi/en 7Eleven', heeft hij wereldwijd indruk gemaakt. Het concert van de heetste dancehallartiest van het moment wordt georganiseerd door Black & Sexy Events and Friends. Toegangskaarten zijn verkrijgbaar voor SRD 1000, en voor de ultieme ervaring zijn er de Golden Circle-tickets, voor €100, waarmee je het dichtst bij het podium kunt komen. Lokale topartiesten zullen het publiek opwarmen met geweldige optredens voorafgaand aan Dexta Daps' explosieve show. Ook DJ Didi Youth uit Frans-Guyana en DJ Travis van Guyana zijn van de partij. Read the full article

[maximvandaele]

De 'verkleinstedelijking' van België: een stukje huis-, tuin- en keukensociologie

Toen ik eens op de trein van België naar Nederland zat, viel me er iets op. De stationsbuurten in Nederland voelden veel 'stedelijker' aan, dankzij hun veel grotere en vooral hogere gebouwen. Ik heb ontdekt dat niet slechts een indruk is door te gaan onderzoeken welk percentage van de bevolking van verschillende Europese landen er woont in een stad van minstens 100 000 inwoners.

Het resultaat van dit onderzoek zie je bovenaan dit artikel, al raad ik zeker aan dat je de interactieve versie eens bekijkt via deze link - daar kan je de percentages voor de landen zien door je muis boven het land te bewegen.

Wat blijkt? België heeft, in vergelijking met buurlanden, een veel minder grootstedelijk karakter. Meer bepaald woont ongeveer 23,7% van de Belgen in een van de Belgische steden van minstens 100 000 inwoners: Brussel, Antwerpen, Gent, Charleroi, Luik, Brugge, Namen en Leuven. In Luxemburg (59,6%) het Verenigd Koninkrijk, (58,2%), Frankrijk(46,6%), Duitsland (45,6%) en Nederland (39,1%) ligt het percentage heel wat hoger. Het Belgische cijfer komt eerder in de buurt van dat van vele Centraal- of Oost-Europese landen: Polen (27,9%), Tsjechië (22,5%), Kroatië (23,8%), Servië (26,8%), Roemenië (25,6%) en Moldavië (19,2%).

Minister Sven Gatz (Open Vld) maakte onlangs ophef door in een Tweet tegen Vlaams Belang de slogan 'keer naar uw dorp' te vermelden. De ironie is dat men deze denigrerende opmerking evengoed naar een Waalse groep had kunnen slingeren: Vlaanderen (15,2%) en Wallonië (13,9%) verschillen nauwelijks wat betreft het percentage mensen dat in een stad van meer dan 100 000 inwoners woont. België is, toch in vergelijking met buurlanden, een land van dorpen en kleine steden.

Opmerking over methode

Ik heb gebruik gemaakt van cijfers afkomstig van Wikipedia, maar vooral ook van de website citypopulation.de. Voor de meeste landen heb ik de inwoneraantallen van gemeenten opgeteld. In een aantal gevallen heb ik hiervan afgeweken, bijvoorbeeld door het Brussels Hoofdstedelijk Gewest als één stad te rekenen. In de grotere landen (zoals Frankrijk, Duitsland en het Verenigd Koninkrijk) heb ik niet de gemeenten opgeteld (omdat ze vaak nogal arbitraire, beperkte grenzen hebben), maar wel de stedelijke gebieden (die een meer realistische afgrenzing van de stad weergeven).

[joostjongepier]

Wat?   Heilige Lucas schildert de Madonna (1602) door Maarten de Vos, Heilige Theresia van Avila in extase (17e eeuw) door Gerard Seghers, Madonna omringd door serafijnen en cherubijnen (1410-1430) door Jean Fouquet en Het Lam Gods van de gebroeders Van Eyck in de Sint-Baafskathedraal in Gent (1829) met detail door Pierre François De Noter en ter vergelijking: De extase van Theresia door Gian Lorenzo Bernini

Waar?   Koninklijk Museum voor Schone Kunsten Antwerpen, Antwerpen

Wanneer?   24 maart 2023

Het Koninklijk Museum voor Schone Kunst Antwerpen is totaal gerenoveerd. Van de laatste keer dat ik er was, herinner ik me de vervallen staat. Er stonden nog net geen emmertjes om het lekkende regenwater op te vangen, al weet ik zelfs dat niet helemaal zeker! Nu is een van de mooiste verzamelingen van België ondergebracht in een geheel vernieuwd en aan alle moderne eisen voldoend gebouw.

Ik klim na binnenkomst gelijk naar de tweede verdieping, waar zich de oude meesters bevinden. Een van de eerste werken die ik te zien krijg betreft een thema dat ik deze week al een paar keer heb zien langskomen: de heilige Lucas schildert de Madonna. Volgens de traditie schilderde de evangelist Lucas als eerste een portret van Maria met Kind. Dit wordt gezien als het begin van de christelijke beeldcultuur. Daarom werd Lucas de patroonheilige van de schilders. Het werk in het KMSKA is van de hand van Maarten de Vos. Het aardige van dit werk is dat je niet alleen Madonna en Kind als model ziet zitten, maar ook kunt vaststellen wat de heilige schilder van hun portret heeft gemaakt. Op de achtergrond is een assistent bezig stoffen fijn te malen voor de verf. Aan de voeten van de schilder zit het symbool dat bij de evangelist Lucas hoort: een os. Op de achtergrond zien we architectonische details en een stilleven met globe en boek. Een wolk met engeltjes zweeft boven het tafereel.

Gerard Seghers was een Vlaamse carravagist. Net als Theodoor Rombouts, waarvan ik eerder deze week een tentoonstelling zag in Gent, was Seghers onder invloed gekomen van Bartelomeo Manfredi. Het werk Heilige Theresia van Avila in extase toont hoe een engel het hart van Theresia doorboort met een vurige pijl van liefde. Deze scène is nooit mooier afgebeeld dan door beeldhouwer Bernini in de Santa Maria della Vittoria in Rome. Ik zag het werk meerdere keren en het maakte altijd weer indruk. Naast de hoofdscène die we ook in dit schilderij zien, beeldde Bernini twee groepen toeschouwers af: leden van de familie Cornaro aan wie de kapel was gewijd. Die toeschouwers doen mij altijd denken aan het duo Waldorf en Statler in de Muppets Show. Maar terug naar Seghers. Zijn Theresia is een typisch caravaggistisch werk: theatraal geënsceneerd met chiaroscuro-effecten. Grappig zijn de drie engelenkopjes bovenin.

De Madonna van Jean Fouquet doet merkwaardig modern aan voor een middeleeuws werk. Deels komt dit door de sterk gestileerde figuren, deels door de kleuren. In eerste instantie dacht ik dat het een modern werk was dat tussen de oude meesters hing. Dat is in het vernieuwde museum namelijk niet ongebruikelijk. Tussen oude schilderijen kom je moderne werken tegen en Jordaens an Fra Angelico kregen een plaatsje tussen de moderne meesters. Maar Fouquet hoort als vijftiende-eeuwer wel degelijk thuis op de afdeling Oude Meesters. Het vingertje van Jezus wijst naar Etienne Chevalier, de opdrachtgever van dit schilderij. Het tweede luik, waarop hij is geportretteerd, hangt in Berlijn.

Ik begon mijn Vlaaamse vakantieweekje in Gent met het bezoeken van de Sint-Baafskathedraal en het aanschouwen van het Lam Gods. Dat deed Pierre François De Noter blijkbaar ook. Hij moet wat meer tijd in de kerk hebben doorgebracht dan ik, want hij schilderde het veelluik in situ. Deze uiterst gedetailleerde weergave van het werk kan niet anders worden opgevat dan als een ultieme huldeblijk aan zijn collega en voorganger: Jan van Eyck.

[eveniks]

Bluf? Don’t call me bluff #3

Dinsdagmorgen Juli ‘22 Serieus, hoe ga ik dat doen als die man met die wasmachine aankomt.  Terwijl Steef onderweg is naar mij krijg ik het ineens Spaans benauwd. Kan echt niet dit. Maar hoe groot is de kans dat die wasmachine ook echt nu komt als hij hier is? Bedenk ik me. 

Ik stuur toch het volgende: Ik meen het hè, jij gaar naar beneden.. Ik ga echt niet als vrouw naar beneden... Doe ik is zijn enige reactie. Ik kom er later achter dat Steef mij sowieso met enkele woorden gerust kan stellen. Maar dat is een ander hoofdstuk, maar hou deze even vast!  Ik begin met voorbereidingen en verander mezelf om in de meid die ik maar al te leuk vind om af en toe tevoorschijn te toveren. 

Ben een beetje zenuwachtig merk ik. Ik vind Steef stiekem best wel knap en ja ik ben toch wel beetje onder de indruk ofzo merk ik. Tegelijkertijd ben ik ook wel zelfverzekerd. Ik voel me goed, voel me mooi en heb er zin in. 

Dingdong, ik heb nu trouwen zo’n deur met zo’n kijkgat helemaal leuk ook. Dus ik er doorheen kijk en jaar hoor dat issie Stefano. De kennismaking is kort en we zijn eigenlijk binnen een minuut op mijn slaapkamer. Ik vind het helemaal leuk. 

In het berichtenverkeer heb ik hem geschreven dat ik graag zou willen dat hij me echt behandeld als meisje. Dat ik echt wil vrijen, zoenen, teder, heftig. Ik denk ook gewoon dat ik een beetje huidhonger heb.  Bij zijn eerste kus merk ik dat het menis is en zijn shirt is heel snel uit. Ik weet het niet meer exact maar voor mijn gevoel liggen we nog geen 5 minuten in mijn bed met elkaar te vrijen en ja hoor, ding dong daat gaat de bel.  Grapje toch?  Nee, maar Stefano pakt zijn shirt, trekt zijn broek aan en nog voor dat ik het eigenlijk besef stormt hij al naar beneden om mijn wasmachine aan te nemen. Daar lig ik op mijn bed, nog net niet als een zeester vastgebonden. Al denk ik nu soms oh Steef, bind me vast en speel met me. Maar nee ik moet een beetje giechelen, dit zijn de ervaringen die je voor altijd bij blijven.  Steef heeft wel iets laten liggen op mijn bed, zijn werkpasje. Op dat pasje staan zijn voorletters, achternaam en zijn geboortedatum. Ik moet toch effe loeren.  Volgens zijn profiel is hij 34 jaar maar op zijn pas staat geboren in 1984, ik ben niet heel goed in rekenen maar in mijn hoofd weet ik dat dit dit nooit 34 kan zijn.  Een minuut of twintig hoor ik van alles, de wasmachine die naar boven wordt gebracht, maar echt helder wat er wordt gezegd hoor ik niet. Ik loop naar mijn slaapkamerdeur om te horen of ik iets hoor en het is verdacht stil, ik open de deur op een kiertje en zie Steef de trap op komen, ik gooi de deur van schrik gelijk weer dicht, want ik denk dat daarachter de meneer van de wasmachine loopt.  Steef komt mijn kamer in en schatert wat, ik krijg verslag, alles is aangesloten en hij draait. Nou top. Hij ziet dat zijn pasje nog op mijn bed ligt en zegt ‘heb je zeker een foto van gemaakt?’

Ik? Neeee, natuurlijk heb ik dat niet gedaan. 

[zoueriemandzijnopmars]

Ik vraag me af hoe zo’n universele ervaring dit was voor Nederlandse kinderen, dus kunnen jullie dit rebloggen en zeggen welke tv serie om te leren lezen jullie keken op school en of die traumatiserend was?

[euroadventure]

Stahovica (Kamniska en Planjava)

Vrijdag 1 juli

Na de gezellige avond ga ik vandaag uiteraard weer op pad, maar ik kom wel na mijn wandeling weer terug bij deze camping. Ik vind het hier wel relaxed en de jongen bij de receptie gaf nog een leuke wandelroute aan naar de velika Planina waar ik in november ook ben geweest (en prachtig was), maar die ik ook vanuit een andere richting kan bewandelen. Ik ben dus ook afgelopen november in de Kamnik Alpen geweest en ook toen was ik onder de indruk van dit gebied. De bergen zijn groots, het is er prachtig groen en niet zo druk als in het Triglav National Park in het westen van Slovenië.

Ik rij vandaag naar Stahovica. Net daarbuiten start een pad richting twee bergtoppen, 'Kamniski' op 1259m en ‘Planjava’  op 1251m. Ik start op 630m dus het zal een behoorlijke klim gaan worden. Het verbaast me dan ook niet als de start gelijk steil omhoog gaat. Bijna bovenaan staat er een bordje in het Sloveens waarop (denk ik) staat dat ik niet verder mag wandelen in verband met de loslopende koeien, maar terug gaan is ook niet echt een optie. Het stuk was supersteil en de route niet echt geschikt om andersom te wandelen. Ik kies er dan ook voor om door de weide over het pad verder te wandelen. het valt alleszins mee, want ik kan gewoon mijn pad vervolgen zonder een koe tegen te komen.

Halverwege kom ik aan bij een soort plateau waarvandaan ik al een mooi uitzicht heb naar de toppen en over de dorpjes en steden in de vallei onder mij.

Het volgende stuk naar boven ziet er pittig en ingewikkeld uit. Het is rotsachtig en ook nu erg steil, mijn app geeft een stijgingspercentage aan van 46%...😳, maar elke meter is meer dan de moeite waard 💪🏻😁!

Eenmaal boven kan ik naar rechts naar de top van de Kamniska berg of links naar de top van de berg Planjava. Ik kies ervoor om eerst naar de Kamniska bergtop te lopen. Deze top is hoger, maar liefst 8 centimeter, 😂 en hiervandaan heb ik vast een prachtig uitzicht.

Helaas…de top bevindt zich in een bos. Ik sta dus tussen de bomen en heb totaal geen uitzicht 🙈. Er is wel een boek waarin ik mijn naam kan schrijven en wat blijkt ik ben niet de eerste vandaag die deze top heeft bereikt terwijl ik onderweg niemand ben tegengekomen. Het blijkt uiteindelijk dat je deze top via maar liefst vier routes kunt benaderen, vandaar!

Na de Kamniska bergtop loop ik weer een stukje terug en loop ik westwaarts naar de bergtop Planjava. Een half uurtje later ben ik ook op deze top waar ze een bankje hebben gemaakt van enkel boomstammen en waar ik graag even plaatsneem.

Wat is het hier mooi en rustig ondanks het stevige windje wat hier waait. Ik eet even een tussendoortje voor ik weer aan mijn afdaling begin.

Wat is het toch een voorrecht om elke dag een berg te kunnen uitkiezen om naartoe te kunnen wandelen en te genieten van het uitzicht! Wat zal het straks weer wennen zijn als ik thuis ben, maar voor nu nog maar even niet aan denken 😉.

Halverwege mijn afdaling zie ik nog een mooi plekje in de zon waar ik mijn lunch nuttig. Na ongeveer drie uur wandelen ben ik weer terug bij mijn auto.

Het is nog maar begin van de middag wat ook wel weer lekker is. Eenmaal bij de camping plons ik in het kleine riviertje wat ernaast loopt. Het is een stuk koeler dan de zee waarin ik de afgelopen weken regelmatig een duik heb genomen, maar deze verfrissing is meer dan welkom!

De rest van de middag doe ik weer rustig aan, ik lees een boekje, luister muziek en podcastjes en kook op mijn gemakje een heerlijk maaltje voor ik op tijd naar bed ga. Morgen wil ik namelijk een beetje vroeg vertrekken naar de parkeerplaats die de jongen van de camping mij aanwees. Het is morgen zaterdag en de vakantie in Slovenië gaat beginnen dus het kan druk gaan worden is verteld. We gaan het zien 😉.

[overwijs]

𝐅𝐚𝐦𝐨𝐮𝐬 𝐢𝐧 𝐭𝐡𝐞 𝐓𝐢𝐤𝐓𝐨𝐤𝐯𝐞𝐫𝐬𝐞

In de allerlaatste les van mijn vorige lichting klas 4 kwam vorig jaar april het gesprek op TikTok. Collectief besloten ze ter plekke dat ik mij moest aanmelden. Dus werd mijn telefoon overgenomen, het account gemaakt en bestond ik in een nieuw universum, de TikTokverse.

Het totaal ongemak van mijn scoorde mijn leerlingen met mijn persoon zo’n 50.000 views. Dat wil zeggen dat dat filmpje zoveel keer bekeken was, binnen een dag. Voor iemand die al jaren blogt, en blij was met 400 mensen die een bericht hadden gezien, wist ik niet wat mij overkwam.

Ik probeerde het door te zetten, maar in het begin wist ik echt mijzelf geen houding te geven. Met geen flauw idee wat normaal was en wat gewaardeerd zou worden van zo’n TikTok-oudje (leeftijd is daar ook een andere dimensie dan ik gewend was). Dus wat proberen en ik scoorde meer dan ik verwacht had.

Leerlingen waren laaiend. Enthousiast dan dus. Op de gang werd ik zeer regelmatig aangesproken, de leerlingen wisten soms beter hoeveel views, likes en followers ik had, dan ikzelf. Als ik een onbekende klas voor mijn neus had, was ik opeens de TikTokjuf en regelmatig werd er “TikTok Famous” naar mijn hoofd geslingerd. Ook weer zo ongemakkelijk, waardoor ik altijd vroeg: “wanneer ben je dan eigenlijk TikTok famous?”, daar hadden ze meestal geen antwoord op.

Nu kreeg ik de laatste maanden ook steeds vaker reacties van buiten mijn eigen school, buiten mijn eigen dorp en soms zelfs van buiten Nederland, België dus want mijn filmpjes zijn Nederlandstalig. Ben je dan famous? De wetenschapper in mij vond het tijd om de proef op de som te nemen. Dus toen ik vandaag lesbezoeken op een andere school binnen mijn organisatie had staan, nam ik een filmpje op. Een test van de kracht van social media. Zou iemand daar op school mijn filmpje gezien hebben terwijl ik daar op school rond loop?

https://vm.tiktok.com/ZMLNU6d6b/

Met lage verwachtingen liep ik de school in terwijl het filmpje geplaatst werd en ging aan de slag waar ik voor gekomen was. Na een eerste lesbezoek stond ik met een kopje thee, achter een glazen wand de school in de kijken. Schuin onder mij liepen leerlingen richting de trap, eentje druk gebarend naar haar telefoon en daarna naar mij. Liplezend kon ik er van maken: “TikTok”. Het enige wat ik dacht was: dit meen je niet. Ik lachte en knikte. Ze had me herkend.

De uren gingen voorbij en het werd alweer tijd voor mijn laatste les om te bezoeken. Terwijl de leerlingen druk aan het knippen en plakken waren voor een opdracht zag ik wat onrust bij een groepje meiden in de hoek van het praktijklokaal. Mijn docentenzintuig wees mij er op dat ze iets wilde vragen, maar dat ze niet durfden. Ik besloot te helpen en kwam ook in hun hoek van het lokaal staan, “zal ik even hier komen staan?”. De meisjes kijken mij beleefd aan, onderdrukken een giechel, wisselen blikken uit, totdat er eentje wat durft te vragen. “Heeft u TikTok?”. Als ik bevestig, knapt ze bijna uit haar vel. “Zie je wel!”, druk gebarend naar haar vriendinnen. “Ik volg u!”.

Ze had mijn video van die ochtend niet gezien, ze herkende me gewoon van mijn filmpjes van weken geleden. Toen was ik wel even onder de indruk, van het platform, niet van mijzelf. Ik vertelde ze over mijn leerlingen en dat ze mij altijd famous noemen. Wacht maar totdat ik ze dit vertel…! Grappig dat ik zelf op zo’n moment denk aan mijn eigen leerlingen, want nog steeds gaat het mij daar het meeste om. Famous of niet, daar draait mijn werk om, dat is mijn echte universum.

[katrienceymolensblog]

https://www.youtube.com/watch?v=6JCLY0Rlx6Q

Mijn favoriete artiest / band is Walk The Moon.

Hun liedjes brengen bij mij altijd een gelukkig gevoel naar boven. Als je er naar luistert dan krijg je gewoon een positief en gelukkig gevoel vanbinnen. Ik zou heel graag eens naar een concert van hun gaan kijken. De genres van de liedjes zijn wel allemaal hetzelfde maar dat stoort niet.

Ik heb het liedje ‘Shut Up And Dance’ gekozen omdat dit liedje toch wel een speciale en emotionele betekenis heeft voor mij. De melodie, beat, tekst en tempo liggen heel goed in het liedje waarom het ook een echt geweldig nummer maakt. Het liedje heeft mijn hart gestolen na scoutskamp.

Het liedje was onze kampdans op kamp in 2017 en daardoor heeft het echt een indruk op me gemaakt. Door kamp natuurlijk maar ook door de song heb ik een van men beste vriendinnen leren kennen en nu telkens wanneer we het horen denken we aan onze eerste ontmoeting.  

Wist je dat?

Ze 17 september nog een nieuwe song hebben uitgebracht? De song noemt ‘Fire In Your House’ en is ook super goed. 

[wieisdemol2022]

Opdracht 1, Kameraad

Na vertrek van Erik zijn de kandidaten verder gereisd naar de stad Brno, de grootste stad van Moravië, het politieke en culturele centrum van de regio, en een echte studentenstad met 4 universiteiten en een muziekacademie. De kandidaten checken voor de eerste opdracht in in het Anybody Hotel, waar je je voor één nacht kan onderdompelen in een van de beste films uit de jaren zestig. In hoeverre er teams (of kamergenoten) worden gemaakt is onduidelijk, maar de kandidaten gaan in duo’s hun kamer in:

Charlotte en Renée –  Can you Catch a Feeling? inspired by Blow up Joshua en Marije – Casino Fatale inspired by James Bond’ Goldfinger. Lakshmi en Florentijn – Handcuff me inspired by Faster, Pussycat! Kill! Kill! Splinter en Rocky – Four Selves of Rome)inspired by La Dolce Vita

“Holy Moly” zegt Splinter bij binnenkomst, exact de tekst die oud-mol Thomas Cammaert ook uitsprak. Maar overige kandidaten waren evenredig onder de indruk van de thematische hotelkamers. Wat ze precies gingen doen was nog onduidelijk maar er lag voor iedere kandidaat een envelop met zijn/haar naam en het woord vertrouwelijk op een van de kussens. In deze envelop vonden de kandidaten hun antwoord op de vragen die ze tijdens de test van aflevering 2 hadden ingevuld. Niemand minder dan oud-mol Jon van Eerd legt de kandidaten over de intercom het spel uit; “Welkom kandidaten. Wie is de Mol is een spel vol leugens en waarheid. Je moet je bij elke kandidaat afvragen wat is echt, wat is spel. Jullie mogen straks zelf beslissen of jullie eerlijk antwoord gaan geven op de vragen die ik ga stellen, met alle consequenties van dien. Jullie moeten uit deze kamer ontsnappen door middel van een codewoord. Als dat lukt verdienen jullie €500. Zijn jullie het eerste duo dat uit de kamer ontsnapt? Dan krijgen jullie allebei twee jokers. Ik ga jullie straks vijf vragen stellen, vragen die je in de vorige test hebt beantwoord. Geven jullie tijdens deze opdracht allebei het antwoord dat jullie ook in de laatste test hebben gegeven, dan krijgen jullie een aanwijzing. De gemene deler van de aanwijzingen, dat is het codewoord. Let op, de antwoorden die je geeft, worden zichtbaar voor al je medekandidaten. Dus denk goed na over wat je wilt delen”.

Zie hieronder (heel lui geef ik toe) de screenshots van de vragen en de antwoorden van de kandidaten. Kunnen we hier misschien iets uithalen? Ik vind dit lastig te concluderen omdat je vaak hoort dat de kandidaten spreiden in de test, daarom kan het ook zo zijn dat je antwoord op de vraag Wie is de Mol wellicht niet jou echte antwoord is. Voor de kandidaten in het spel is dit misschien wel interessant om te weten want dan weet je of en hoe veel medekandidaten jou verdenken, maar met uitzondering van vraag 1 zijn de overige vragen aardig breed (je kan hier meerdere kandidaten bedoelen).

Wat valt dan nog meer op tijdens deze opdracht? Nou als mol wil je natuurlijk altijd zo min mogelijk geld in de pot. Je wilt dus in deze ook niet ontsnappen… Dit betekend dus dat Rocky, Splinter en Lakshmi aardig verdacht zijn. Voor al deze zijn ook nog eens extra hints te vinden: ·        Bij het invullen van de vraag Wie is de Mol? Zien we Rocky met haar muis op Joshua staan, vervolgens even naar beneden gaan en bij haar eigen naam stilstaan alvorens op Joshua te klikken. Je kan het hierbij dus opvatten alsof Rocky haar eigen naam wilt invullen, of ze dus wil zeggen ik ben de mol. Joshua is trouwens ook gelogen. ·        Splinter vind ik erg verdacht deze opdracht, hij geeft twee foutieve antwoorden en geeft daarmee even veel foute antwoorden als Joshua en hiermee het meeste van de groep. Dit kan komen omdat hij dus niet de antwoorden wil. Ook is Splinter opvallend in zijn woordkeuze. Na de 9  uur op de horloge zegt Splinter namelijk dat dit kan komen omdat er ‘9 medekandidaten zijn”, er zijn alleen 9 medekandidaten als jij de mol bent. Geeft Splinter hier dus mee aan dat hij de mol is? ·        Voor Lakshmi is het vooral opvallend dat ze maar één poging doen om eruit te komen op 4 aanwijzingen. Het antwoord dat zij opgaven was CasinoRoyale, wel 12 letters maar op zich niet één woord. Daarnaast valt haar kledingkeuze natuurlijk op, ondanks dat haar kamer geïnspireerd was op Faster, Pussycat! Kill! Kill!, kon het net zo goed Kill Bill zijn waardoor haar outfit-keuze wellicht op voorkennis kan wijzen. 

Charlotte en Renée geven geen reden op verdenking deze aflevering, zij doen alles goed en halen €500 binnen. Joshua en Marije op deze manier ook, ondanks dat er online wat hints naar Joshua rondgaan door het overhoophalen van bijna alle aanwijzingen. Zo draagt hij het horloge, is het letterbord uit elkaar gehaald, en zien we later dat de speelkaarten al geschud zijn. dit heeft allemaal echter geen invloed gehad op het eindresultaat waarbij ook hun bijdragen aan €500 in de pot.

Wat denken jullie? Wie vinden jullie verdacht deze opdracht en zijn wij nog aanwijzingen vergeten? Laat het ons weten!

[lateforitall]

Bierbrouwen als therapie

Geschreven door Valerie

Kiezen wat het onderwerp ging worden voor mijn eerste stuk op deze site, zorgt natuurlijk voor keuzestress en het gevaar dat ik het daarom helemaal niet meer doe.

Naast keuzestress; geef me teveel tijd en ruimte om ergens over na te denken en ik kan je 100 redenen geven waarom het een slecht idee was om er überhaupt mee te beginnen - “er zijn nu toch veel meer prangende zaken om aandacht voor te vragen, mensen die met veel moeilijkere shit te dealen hebben? Waarom ga ik hier niet strijden voor meer diversiteit & inclusiviteit? Dit platform gebruiken voor het nog meer onder de aandacht brengen van de klimaatcrisis? Het patriarchaat kapot trappen? - en als ik niet met het perfecte stuk kan komen, waarom zou ik dan starten? Ik moet toch beginnen met context, met uitleg over mij, mijn motivatie voor het starten van dit project en mijn levensverhaal? Maar waar begin ik dan?

Beginnen is voor mij altijd een een enorme uitdaging geweest. Ik heb altijd duizend ideeën, maar ook duizend redenen om er niet mee te starten of hier na de eerste stappen mee te stoppen. Ik merk gelukkig wel dat beginnen vaker iets beter lukt sinds ik begin dit jaar gestart ben met medicatie (dexamfetamine). Iets vaker. Iets afmaken gaat beter aangezien ik nu sneller in de hyperfocus terechtkom, maar beginnen (en dan vooral kiezen en prioriteiten stellen binnen alle mogelijkheden, taken, verwachtingen, verplichtingen, verantwoordelijkheden en interesses die ik heb) blijf ik wel een dingetje vinden.

Ik heb een hele sterke ‘maar, dat kan je helemaal niet’ stem die ik al vrij snel na het hebben van een idee moet onderdrukken.Ik zal jullie in dit stuk nog even besparen hoe deze stem is ontstaan en heeft kunnen groeien: ik begin even wat luchtiger.

Naast die stem is het ook de overvloed aan opties en de ‘ja, maar wat als’ gedachte die me vaak blokkeren. Gelukkig lukt het me steeds sneller om deze stemmen weg te jagen en ga ik in ieder geval aan de slag. Mijn plan op papier zetten, een passende playlist maken, een Instagram- en Facebook -pagina maken, iedereen er al heel enthousiast over vertellen, dagdromen over hoe dat er dan uitziet, wie daar allemaal blij van worden, welk gat in de markt ik ga vullen...vaker wel dan niet is de laatste stap dat ik toch ook maar eens ga uitzoeken wat ik daar eigenlijk allemaal voor nodig heb.

Dit is ook tekenend voor één van m’n andere uitdagingen: het grote geheel en de stip op de horizon zien. Waar wil ik eigenlijk heen? Ik verlies mezelf nogal snel in de details (die ik ook allemaal even belangrijk vind; prioriteit? Alles! En ook vooral als eerste de leuke dingen doen, vaak de dingen waarvan ik al weet dat ik ze kan).

Een van de zoveel ideeën is dat ik al een tijdje bier wil brouwen. Mijn eigen bier, met unieke smaak en helemaal alleen door mij gebrouwen, met een mooi logo en een groep fans onder m’n vrienden en familie. Al vrij snel had ik ideeën over welk soort bier ik zou willen brouwen, hoe het zou heten en hoe het logo eruit ging zien. Ik had zelfs al dromend een beeld bij waar het verkocht, gedronken en door de lucht gegooid zou worden zodra het een succes werd. Aan enthousiasme en verbeeldingskracht geen gebrek.

Maar daar heb je het weer: al vrij snel nadat ik ging onderzoeken wat ik daar dan allemaal voor nodig had, raakte ik verdwaald in alle opties en meningen over het perfecte brouwproces en wat je hier allemaal (minstens) voor aan moest schaffen. Na het brouwen laat je het bier een week staan voor het bottelen, nee minstens 2 weken, nee echt 3! Wat is een SG meter? Voor het filteren heb je een extra pan en vergiet nodig, of toch een filterkuip? Hey! ik kan ook gewoon verder met m’n LP’s op alfabet zetten (of op genre, of op autobiografische volgorde; maar net in welke maand je me treft).

Bovenstaande zal vast voor veel mensen heel herkenbaar zijn en hoeft ook absoluut niet altijd als heel vervelend ervaren te worden, net als bij veel van de uitdagingen waar mensen met een neurodivers brein tegenaan lopen (over de perks van een afwijkend brein later meer ;)). Pas wanneer bepaalde zaken je weerhouden ergens verder mee te komen, een terugkerend karakter hebben, sterker voelen dan je wilskracht om dit te veranderen, kan dit problematisch worden. Ik vind vaak dat ik pas echt trots kan zijn op mezelf als ik iets van a tot z zelf hebt uitgezocht en uitgevoerd. Om die reden ligt er nu al 3 jaar laminaat in m’n hal (de gang moet nog gedaan worden, daarna kan de rest weg) en zijn m’n keukenkastjes een zooi, omdat ik niet weet waar ik zou moeten beginnen als ik hier extra planken voor zou moeten zagen.

Daarbij ben ik als het op m’n eigen werk en keuzes aan komt vervelend perfectionistisch, maar ga ik wel blindelings mee*** in het oordeel van een ander, en heeft ‘perfect’ of ‘compleet’ ineens een andere betekenis. Als iemand het zo overtuigend brengt zal het wel kloppen (“Je hebt echt die spijkers van 3,8 mm nodig”) en als iemand iets maakt wat ik niet kan ben ik heel snel enorm onder de indruk (“WOW, die plantenbak heb je helemaal zelf in elkaar getimmerd? Trouw met me!”). Van dit gegeven zou ik eigenlijk vaker het voordeel in moeten zien en er gebruik van moeten maken. Daarover zo meer.

***Disclaimer: belangrijk om te weten is dat dit absoluut niet geldt als het om mijn ‘normen en waarden’, politieke keuzes, onrecht en maatschappelijke kwesties gaat, waar ik dan - heel gek - weer een hele sterke mening en overtuiging over heb, een heel sterk ‘dit is goed / dit is fout gevoel en weinig twijfels of onzekerheid - waar ik ook vol overgave voor uit durf te komen. Wat niet betekent dat ik niet door nieuwe invalshoeken en nieuw inzichten van of door iemand anders mijn mening / oordeel niet wil aanpassen; graag juist en dit gebeurt dan ook doorlopend; ik leef voor goede, diepgaande gesprekken met gelijk-, maar ook on-gelijkgestemden, bij voorkeur buiten social media om. Ik heb het in dit geval echt over mensen die wel kasten kunnen bouwen, schilderen, liedjes schrijven of om kunnen gaan met een heftruck.

Terug naar het bierbrouwen; na maanden hier niet meer aan gedacht te hebben (want o.a. begonnen met pornoborduren, starten met een punk- rock- yoga plan, deze site), kreeg ik niet lang geleden voor m’n verjaardag een hele brouwset. Een brouwemmer, een SG meter, alle ingrediënten om m’n eerste 5 liter blond bier te brouwen, een stap voor stap uitleg van het proces en zelfs extra pannen. Ideaal! Ik hoef niet meer na te denken over welk vergiet ik moet kopen en kon gewoon meteen aan de slag.

Het verjaardagscadeau bevatte zelfs een blok in m’n agenda, dus ook over het perfecte moment van starten na hoeven te denken was weggenomen. Ook de playlist was al gemaakt, dus ik kon dit ook niet uitstellen door eerst nog 3 avonden bezig te zijn met het vinden van alle noodzakelijke flauwe biergerelateerde nummers.

De dag na het brouwen heb ik met tranen in m’n ogen kunnen melden dat het cadeau zelf al geweldig was, maar dat het grootste cadeau eigenlijk is geweest dat alle zorgen over de spullen uitzoeken en het voorbereiden mij uit handen waren genomen.

Tijdens het brouwen zelf kwam ik mezelf aardig tegen, maar stoppen was geen optie: dat bier moest die avond de emmer in, zodat ik het over 2 weken kan bottelen en hopelijk 2 weken later van een eigen biertje kon genieten. Ik ging dit afmaken.

Een paar van de uitdagingen waar ik tegenaan liep:

Te kleine pannen: 2 van de 3 pannen bleken te klein te zijn voor het volume (ik had toch ook zo wel kunnen zien dat er geen 6 liter in die pan past?)

Caring too much, caring too little: 60 minuten lang de temperatuur bijhouden en switchen van obsessief naar de temperatuurmeter blijven kijken naar ‘ik kan vast even die pan alleen laten’ en vervolgens vergeten dat die pan überhaupt bestond.

Dramatisch tijdsbesef: Een timer zetten op 45 minuten, na 30 minuten naar de timer kijken, zien dat deze over 10 minuten afgaat, maar er van overtuigd zijn dat je de timer nog geen 10 minuten geleden heb aangezet, waardoor ik er eerst van overtuigd was dat m’n telefoon stuk was, toen toch accepteerde dat dit wel zou kloppen, maar zo schrikken van m’n wederom dramatisch slechte gevoel voor tijd, dat ik er echt even kort verdrietig van werd.

Perfectionisme: Het perfect en volgens de uitgeschreven stappen willen doen, dat ik het echt heel lastig vond om niet super onrustig te worden van het feit dat de wort al 10 minuten steeds net een paar graden boven de 67 uitkwam waar deze op moest blijven en daardoor het bier straks misschien naar rotte boter smaakt.

Allemaal punten waardoor ik normaal wellicht al had opgegeven, maar deze keer niet:

ACTION to the rescue: Ik heb voor het starten snel een grotere pan gekocht

Turn that shit around: Neergelegd bij het feit dat ik nou eenmaal wat onrustig en onzeker werd en al vrij snel gerealiseerd dat het ook wel mooi was dat ik het in ieder geval zag gebeuren en ook meteen begreep waar dat vandaan kwam.

STIP OP DE HORIZON: Meteen opgezocht hoeveel een brouwketel kost die het reguleren van de temperatuur automatisch doet, mocht ik dit vaker willen doen (In m’n hoofd stond m’n hele huis over een paar maanden al vol met zelfgebrouwen biertjes)

Maar het is dus gelukt! en het biertje is nog lekker geworden ook, maar eigenlijk voelt dit inmiddels als bijzaak.

Ik ben iets (met hulp, samen met iemand) gestart en ik heb eindelijk weer eens iets afgemaakt. Dat ik eigenlijk om 14:30 zou beginnen, dit 21:30 werd (omdat ik eerst mezelf echt goed wilde inlezen, het bestickeren van het notitieboek waar ik het proces in bij kon houden belangrijker vond en een nieuwe pan moest kopen) kon de pret niet drukken. Ik ben s’avonds nou eenmaal op m’n meest productief.

Om half 2 s’ nachts zat er 5 liter soon to be blond bier in de emmer.

Afsluitend, de belangrijkste leerpunten voor mij, met betrekking tot bovenstaande en soortgelijke situaties:

Durf om hulp te vragen; je hoeft niet alles alleen te doen. Daarbij vinden mensen die ergens iets vanaf weten het vaak ook leuk om hun kennis te delen en je te adviseren.Als dank zou ik in dit geval bijvoorbeeld een (drinkbaar) biertje terug kunnen geven.Ook kan iets met iemand samen doen een mooie stok achter de deur zijn natuurlijk.

Begin (deels) onvoorbereid, ook al weet je niet precies wat stap 2 gaat zijn: gaandeweg leer je ook veel, dit hoef je niet allemaal van tevoren al duidelijk op een rijtje te hebben. Dit weerhoudt mij er heel vaak van om te ergens mee te starten.

Niet alles hoeft te lukken, maar probeer je het niet, dan is dat al zeker (hoi tegeltjeswijsheid: niet geschoten, is altijd mis). Daarbij, wat is lukken? Hoe langer ik naar dit stuk kijk, hoe meer ik kan bedenken dat ik anders had willen doen of me afvragen of het sowieso wel iets toevoegt, maar het stuk staat; dat is gelukt.

Durf aan jezelf toe te geven waar je (op dit moment) wel en niet goed in bent. Vertel dit aan de mensen om je heen. Dan komt het ook niet uit de lucht vallen als je zegt dat je gitaar wilt leren spelen, al 10 gitaren hebt uitgezocht, 4 uur Youtube filmpjes hebt zitten kijken, maar echt diegene nodig hebt om de laatste keuze te maken tussen die 6 roze gitaren van 8 andere merken voordat je er echt mee aan de slag kan gaan.

Doe veel verschillende dingen, zeg vaker ja. Ga achterhalen wat je wel / niet kan en waar je blij van wordt (en onthoud dat alles veranderlijk is: dat is oké en juist alleen maar troostend!). Zo leer je ook steeds beter door gewoon veel te doen. Dit jaar alleen al ben ik begonnen met borduren, heb ik m’n gitaar weer eens opgepakt, voor het eerst gezongen in een repetitieruimte, heb ik een trippy ademhalingssessie ondergaan, me opgegeven voor een pottenbak- workshop en ben ik deze site begonnen. Het lastige is dat ik het allemaal leuk vind, ik ook fulltime werk, en daarnaast ook in een klimteam zit waar ik elke maand mee train (oh ja, en ook graag de lieve mensen in m’n leven wil zien, maar ook veel alleen moet zijn om op te laden), maar ik kom er wel steeds beter achter waar ik positief door geprikkeld word, soort van ‘goed’ in ben en energie van krijg. Het feit dat er dit jaar geen concerten zijn en sowieso minder te doen is heeft me hier wel echt de ruimte voor gegeven. Dat deze periode er juist ook voor zorgt dat ik me, zoals vermoedelijk veel van jullie, overall veel minder geprikkeld, actief en creatief voel is weer voeding voor een hele nieuwe post.

Lach jezelf regelmatig uit, dit helpt met relativeren.

P.S. Had ik al gezegd dat kort & krachtig ook niet echt m’n ding is?

Ecostrike- Time Is Now

[keynewssuriname]

Dancehall sensatie Dexta Daps klaar voor show in Suriname

Dexta Daps, de heetste Dancehallartiest van het moment, is klaar voor zijn eerste concert dat op 28 oktober in het AK Stadion plaatsvindt. "28 oktober! Suriname, ik kom eraan!!!" Hij  roept fans op om niet te wachten tot het laatste moment om hun tickets te bemachtigen”, zegt hij in een filmpje op Facebook. Dit concert maakt deel uit van zijn Trilogy Tour. Na zijn optreden in Suriname reist hij op 5 november af naar Toronto, Canada, en in december geeft hij shows in zijn geboorteland Jamaica, met shows in Kingston, Ocho Rios en Negril. Dexta Daps, geïnspireerd door dancehall-legendes zoals Bounty Killer en Shabba Ranks, wordt geroemd om zijn veelzijdigheid, unieke stem en goede liveoptredens. Deze onmiskenbare artiest, die zowel kan rappen als zingen, wordt door niemand minder dan Bounty Killer zelf bestempeld als The Next Big Thing of Dancehall. Met hits als 'Call me If', 'Na Leave You', 'Bring it To The Owner', 'WiFi/en 7Eleven', heeft hij wereldwijd indruk gemaakt. Het concert van de heetste dancehallartiest van het moment wordt georganiseerd door Black & Sexy Events and Friends. Toegangskaarten zijn verkrijgbaar voor SRD 1000, en voor de ultieme ervaring zijn er de Golden Circle-tickets, voor €100, waarmee je het dichtst bij het podium kunt komen. Lokale topartiesten zullen het publiek opwarmen met geweldige optredens voorafgaand aan Dexta Daps' explosieve show. Ook DJ Didi Youth uit Frans-Guyana en DJ Travis van Guyana zijn van de partij. Read the full article

[offtoljubljana]

122. Nog meer mooie foto’s van Slovenië

26/06/2020

Sorry Caroline, maar ik ga je weer jaloers maken. 

Het is 22:22 en ik luister naar Falsettos. Daar kom ik later op terug. Gisteren heb ik de hele dag binnen gezeten. Hoera, happy Independence Day! Wat een feest. Alsnog, wegens de politieke onrust in het land lijkt het erop dat het niet de meest feestelijke dag is, maar.... i don’t care.

Wegens de feestdag, was er geen Open Kitchen op 25 juni. Open Kitchen begon vandaag weer. 

Vandaag werd ik wakker en oh boy, it’s been a while, maar het is een musical Corona video! Nu van mijn favoriete musical Hedwig and the Angry Inch. Ja, Corona is nog steeds een ding in deze wereld.

Vraag me niet hoe het hier met Corona zit, want ik wil er eigenlijk niet aan denken. Als er een grote update is, hoor je het wel. Geniet zolang van Hedwig.

De dag begon dus (om, uh, 12:30) met allemaal musical video’s en Ham4Ham’s. Toen besloot ik om boodschappen te doen. De maskerplicht is weer terug, maar er waren nog steeds een paar mensen zonder masker in de supermarkt. Ach. Ik heb er geen last van om een masker op te doen. Het is het minste dat je kunt doen en ik snap niet waarom mensen er zoveel om zeiken.

Dus: supermarkt. Toen bleek het dus super warm te zijn en ik had een lange broek aan. Yikes. Eenmaal thuis veranderde ik mijn outfit voor dit weer en toen nam ik de bus naar het centrum voor lunch bij Open Kitchen. Ik vind Open Kitchen gewoon echt heel leuk en normaal ben ik geen fan van eten-gerelateerde dingen. Ik liep door de stad en ik zag dit coole gebouw:

Anyway, toen naar Open Kitchen. 

Het was best rustig, maar ik denk dat het drukker is rond het avondeten. Voor mijn lunch nam ik een loempia en een ander soort van broodje bij Restavracija Kitajski vrt. Ik wilde eigenlijk dumplings, maar dat hadden ze alleen met garnalen.

Ze hadden ook grotere gerechten met noedels en gebakken rijst, maar ik wilde iets kleins. Daar had ik achteraf spijt van, want ik had nog honger. Ik liep even rond en ik kwam bij de kraam van TWISTER Ice Cream Rolls. Normaal is die kraam mega druk. Ik was door de war, want ik wilde die rolletjes, maar ik zei dat ik ijs wilde en het was best duur. 

Blijkbaar waren die rolletjes het ijs. En ja, ik weet dat de naam Ice Cream Rolls is, maar er zijn ook ijs pannenkoeken opgerold, dus ik dacht dat dat de Ice Cream Rolls waren. Ik keek dus naar hoe die rolletjes werden gemaakt en ik had spijt, want ik was onder de indruk dat ik normaal ijs had besteld (ook al ging niemand ijs voor me halen).

Wat doen ze dus? Ze zetten alle ingrediënten op een plaat en daarna doen ze er melk bij. Dan hakken ze alles in stukjes t/m het een soort smurrie wordt. Die smurrie wordt uitgesmeerd over de plaat en het wordt hard. Daar maken ze rolletjes van.

Ik heb er een filmpje van gemaakt.

Ik had dus niet door dat dat het ijs was, want ik dacht dat het warme platen waren. Toen een medewerkster de witte chocolade op de plaat legde, kwam er namelijk rook. Daarom dacht ik ook dat dit de pannenkoeken waren (ik zag niet dat die aan de andere kant werden gemaakt).

Toen iemand mijn ingrediënten op de plaat zette, had ik pas door dat dit het ijs was, dus toen was ik mega door de war. Wat had ik nu besteld?

(Negeer de overduidelijke foto van de ijs rolletjes. Dit was niet mijn meest trotse en intelligente moment.)

Toen ik de ijsrolletjes kreeg, was ik verbaasd. Het was mega koud. Oké, dat had ik wel verwacht, want het is ijs, maar die platen leken gewoon op kookplaten. Dit was een ervaring en meerdere mensen kwamen kijken. Als die twee medewerksters tegelijkertijd alles kapot hakken, dan is het mega luidruchtig. Dat zorgt voor aandacht. Je hoort het in de video.

Maar hoera, Bueno met witte chocolade en donkere chocolade. Het was zo goed. VIGÒ who idk her?

Er waren ook veel toeristen. Ik had nooit gedacht dat ik toeristen zou missen, maar er liep een vrouw met een pet en mega grote rugzak met eten, terwijl haar man een kindje met een zonnehoedje op de arm had. Toeristen! Er waren ook veel Duitse gezinnen. Hallo, hallo, wilkommen in Ljubljana!

Toen ik het op had, besloot ik door de winkelstraat aan de andere kant van de rivier te lopen, want daar zijn de kleinere winkeltjes. Ik wil namelijk nog verjaardagscadeau’s kopen, maar ik vond niet echt iets geweldig. Wel kocht ik een schriftje met Ljubljana bij de GUD Shop. Ja, voor mijzelf. Misschien moet ik weer een keer naar BTC voor cadeau’s.

Ik liep langs een universiteitsgebouw en ik hoorde muziek. Het was de faculteit van “glasbo”, oftewel muziek. Ze spelen weer, dus dat verklaart waarom er jongeren met instrumenten rondliepen op Open Kitchen.

Ik besloot om langs het water terug te lopen, maar het was rond de 29 graden en ik liep in de zon. Ik en zon. Geen goede combinatie, dus ik ging over de brug naar de andere kant en ik besloot even te zitten. Toen zag ik dit:

Dit is een mooi uitzicht. Dit zag ik toen ik me omdraaide. 

Ik woon hier al vijf maanden, maar ik kom nooit zo ver in de straat en dan loop ik dus aan de andere kant. Gelukkig heeft de zon ervoor gezorgd dat ik nu dit zag. En natuurlijk waren er draken.

Je kon de trappen naar beneden om nog dichter bij het water te zitten, dus dat deed ik. De toeristen zijn terug, dus de toeristische boot tours zijn ook terug. Zoveel boten!

In de schaduw was het geweldig, want er was ook wind. Er waren mensen aan het lezen en aan het schrijven. Het is gewoon fijn. Misschien moet ik ooit mijn verf meenemen.

Inmiddels was het bijna 19:00 en het protest zou beginnen. NO THANKS. Om eerlijk te zijn ben ik het met de demonstranten eens (lang verhaal), maar zoals ik blijf zeggen: nope. Als ik hier zou wonen, dan zou het anders zijn, maar ik zie het nu als een vakantie. Ik chill lekker aan het water. Ik eet fijn ijs. Ik maak foto’s. Chill. 

Aangezien de protesten dus steeds heftiger worden, besloot ik om te gaan. De vorige keer had de politie namelijk straten afgezet om demonstranten te scheiden enz., dus ik liep terug naar de bus en ik maakte ook nog even deze coole foto:

Verder was er een optreden in het universiteitsgebouw, of dat denk ik. Ik hoorde weer muziek en achteraf was er applaus. De bus kwam aanrijden, dus ik rende naar de bus en zo ging ik naar huis. Twee tieners die ook op de heenweg aanwezig waren, zaten nu ook weer in de bus. 

Eenmaal thuis belde ik even met pa en ma. Wat nu?

Falsettos.

Ik dacht: “Fuck it, it’s Falsettos time!” 

Ik kijk/luister er nu naar. Ik ben bij het einde. Falsettos is één van de beste musicals ooit en het is professioneel opgenomen. Je kan het kopen, maar voor 25, 26 en 27 juni is er een gratis sing-a-long versie op BroadwayHD. Je hebt niet eens een account nodig! Ik raad deze musical zo erg aan, dus je kan het morgen nog zien. Het is een meer “traditionele” musical qua muziekstijl en ik luister meer naar rock en contemporary musicals (en blijkbaar ook Russische techno-pop opera rave musicals, huh), maar het is gewoon zo goed.

Ik nam mijn Switch erbij, dus het was een goede avond.

En hey, het is Marina!

Maar na anderhalf uur spelen, had ik even geen zin meer, dus ik besloot dit te schrijven. Dus ja, het laatste half uur van de musical heb ik dus meer geluisterd dan gekeken, maar hey, ik heb nu niet keihard zitten janken!

De musical is zo goed. Het ene moment ben je keihard aan het lachen, want het is hilarisch (tekst van het eerste nummer: Bitch, bitch, bitch, bitch, funny, funny, funny, funny, bitch, bitch, bitch, bitch, bitch, BITCH! Now and then!) en het andere moment ben je keihard aan het janken. Ah. 

Dus ja, zoals Cordelia zingt in A Day In Falsettoland: “How was your day?”

Mijn dag was goed.

[yonahgold]

- (!!!!!!!Waarschuwing: dit is de meest corny post die ik ooit heb gemaakt!!!! Iemand hou me alsjeblieft tegen!!!!!!)

Ik denk dat mijn tumblr misschien de indruk wekt dat ik als een soort trippende zonnestraal door het leven waggel, af en toe stilstaand bij een parkje met bloemen om dramatische lofzangen op mijn geliefden en het leven te schrijven, en, honestly?? Dat is ook wat ik het overgrote deel van de tijd doe!!! Maar ik ben ook verdrietig, boos, nerveus, ik ben jaloers en awkward en ik ben angstig, ik ben zo ongelofelijk angstig, ik ben angstig voor dingen waarvan je je niet voor zou kunnen stellen dat iemand ze eng vindt.

Ik ben dit jaar begonnen aan mijn bachelor filosofie, ik ben op kamers gegaan, ik ben gestopt met rijles, ik heb bij EYE gewerkt en drie dagen later weer ontslag genomen, ik heb xtc gedaan op festivals, ik heb afgesproken met volstrekt onbekenden en geleefd van existentiële crisis naar existentiële crisis. Ik heb dingen gedaan die ik mezelf nooit zag doen, dingen die me beangstigden en dingen die me nog steeds bang maken. Maar de waarheid is dat je dingen moet doen die je bang maken. Niet omdat je moet streven om de allerbeste te zijn, of de origineelste, of om op de Zuid-as te werken of je eigen Wikipediapagina te krijgen. Je moet dingen doen die je bang maken omdat je zoveel moois mist als je je hele leven uit angst nee tegen alles blijft zeggen.

In 2012 ontmoette ik als awkwarde tiener in het eerste jaar van mijn middelbare school Rick en Amber. In 2018 swipete ik na enige aarzeling Gijsje naar rechts. Ik wil je graag vertellen dat liefde niet is zoals in films. Het is niet in de laatste scene ontdekken dat die ander ook van jou houdt, een dramatisch sprong in zijn of haar armen en een kekke soundtrack onder de aftiteling. Liefde is iets wat broedt, groeit, in je leven sluipt zonder dat je het doorhebt. Liefde is transcendent, het is onwerkelijk en het meest werkelijke, het is iets wat geen enkel liedje, boek of film ooit zou kunnen vatten (maar god laten we het alsjeblieft blijven proberen!!! Zit de schoonheid van de kunsten niet in die gekke momenten waarop ze liefde weten te raken, als is het maar voor een seconde?). De oude filosofen meenden dat liefde niets meer is dan een ziekte die de ratio vertroebelt. Sterker nog, er wordt betwijfeld of liefde überhaupt wel echt bestaat. Ik wil je graag vertellen: liefde bestaat, liefde zit in de wereld, liefde is absoluut niet iets wat je zicht vertroebelt maar juist het meest heldere, evidente, ware wat deze wereld te bieden heeft. Om te leven is om lief te hebben, platonisch, romantisch, sporadisch. Het enige wat je als mens kunt doen is nieuwe dingen met goede moed tegemoet treden, hopen op een goede afkomst en ook als het uiteindelijk allemaal niet lukt het toch weer opbrengen om hoopvol te zijn: leven definieert zich niet in slagen, het definieert zich in proberen.

[fighterthe]

Samenvatting Danah Boyd

Voor haar onderzoek sprak Danah Boyd met tieners over hoe technologie hun leven had veranderd. Ze realiseerde zich dat hoe meer dingen er veranderd waren, hoe meer de jongeren hetzelfde leken. Ze sprak een jongen; Stan, die haar vertelde dat ze moest stoppen te zoeken naar verschillen.

“You’d actually be surprised how little things change. I’m guessing a lot of the drama is still the same, it’s just the format is a little different. It’s just changing the font and changing the background color really.”

Dit deed me denken aan enkele gebeurtenissen toen ik leerde over feminisme. Het gesprek dat ik soms had met mensen ging vaak over de verschillen tussen man en vrouw, omdat mijn gesprekspartners het belangrijk vonden de verschillen tussen de geslachten goed in kaart te brengen om te verklaren waarom de sommige dingen nou eenmaal waren zoals ze waren. Ik vertelde ze dan dat gelijkwaardigheid niet gebaat is bij het betrekken van verschillen. Zo’n perspectief verwezenlijkt eerder het tegenovergestelde en door het verplaatsen van de focus gaat men niet de dingen zien en vinden die ze eigenlijk zouden moeten vinden. Ik denk hier hetzelfde over als het gaat over Generatie Z en de daarbij horende digitale netwerk cultuur.

Boyd bezocht verschillende Amerikaanse scholen, de aanwezigheid van smartphones was geen nieuw gegeven. 4 van de 5 middelbare scholieren had in 2010 al een smartphone. Wat haar verraste was hoe weinig de tieners hun telefoon gebruikte als telefoons, maar meer om foto’s te maken en berichten te sturen. Ze belden er niet mee.

Als ze elkaar zoeken in een drukke plek, stuurden ze elkaar berichten. Op het moment dat ze elkaar hadden gevonden, hield het sturen van berichten op. Ook al zijn jongeren frequente apper’s, de meeste aandacht ging niet naar hun telefoon. Hun ouders hadden daarentegen veel meer aandacht voor hun telefoons. De apparaten domineerden hun focus, waardoor ze tijdens een wedstrijd niet door hadden wanneer er een doelpunt gescoord werd.

De meeste tieners gaan online om te connecten met mensen in hun kringen of gemeenschappen. Hun online participatie is niet ‘eccentric’, het is normaal en wordt zelfs van hen verwacht.

Een meisje uit Nashville gebruikte Facebook om het plezier te verlengen dat ze beleefde tijdens een football wedstrijd met haar klasgenoten. Bij thuiskomst uploadde ze de foto’s die ze had gemaakt en bekeek ze de post van de anderen die er ook waren. Ze kon niet fysiek afspreken met haar vrienden nadat de wedstrijd klaar was, dus gebruikte ze Facebook.

Elke cohort jongeren hebben verschillende plekken waar ze elkaar ontmoeten. Sociale netwerken zoals Facebook, Instagram en Snapchat zijn deze plekken. Ook al ontmoeten deze jongeren elkaar nog steeds op fysieke plekken, de komst van social media heeft het landschap wel veranderd. Het creëert de mogelijkheid voor jongeren om elkaar te ontmoeten op de ‘coole’ plekken zonder zichzelf fysiek te transporteren. Daarnaast is social media ook een belangrijke publieke ruimte geworden. Boyd noemt dit dan ook het publieke netwerk (networked publics).

Boyd documenteert in haar boek hoe en waarom social media zo centraal is geworden in de levens van Amerikaanse tieners en hoe zij zich hier door bewegen. Ze beschrijft en challenged ook de angsten van veel Amerikaanse volwassenen over hoe tieners engagen met sociale media.

The kernactiviteiten zoals chatten en socializen, engagen in zelf expressie, grappling with privacy and sharing media and information, zijn hier om te blijven.

Jongeren zijn gepassioneerd tijdens het vinden van hun plek in de maatschappij. Wat anders is als resultaat van social media, is dat tieners ‘perennial’ verlangen voor sociale verbinding en autonomie wordt nu geuit in het publieke netwerk.

Ook haalt ze verschillende betekenissen van publiek aan. Een publiek iets kan een collectie van mensen zijn die van zichzelf vinden dat ze bij een bepaalde ingebeelde gemeenschap horen (bijvoorbeeld de alternatieve muziek gemeenschap). Mensen zijn deel van meerdere publieken, verbonden als publiek of door geografie en nog steeds kruisen deze publieken elkaar.

Boyd concludeert dat: Social media services zoals Facebook en Twitter brengen jongeren nieuwe mogelijkheden om te participeren in het publieke leven, en dít is beangstigend voor veel angstige volwassenen.

Wat nieuw is, is de manier waarop sociale media sociale situaties veranderen en versterken door technische functies aan te bieden die mensen kunnen gebruiken om deel te nemen aan deze gevestigde praktijken.

Nieuwe sociale mogelijkheden en interacties worden verwezenlijkt door design en architectuur. Een ronde tafel nodigt uit tot een gesprek, terwijl een klaslokaal opstelling uitnodigt aandacht tot de docent te richten.

Genetwerkte publieke ruimtes hebben andere eigenschappen dan traditionele fysieke publieke ruimtes:

⁃              Persistentie: de duurzaamheid van online expressies en content

⁃              Zichtbaarheid: het potentiële publiek dat kan getuigen

⁃              Verspreidbaarheid: de gemakkelijkheid hoe content verspreid kan worden

⁃              Zoekbaarheid: de mogelijkheid om content te vinden

Persistentie houdt in dat een gesprek of bericht niet vluchtig is zoals een in een park of openbare ruimte. Ze blijven bestaan. Persistentie zorgt voor ander soort interacties.

Zichtbaarheid. Dat interacties openbaar zijn is de standaard, een privé gesprek kost meer moeite.

De verspreidbaarheid is tegelijkertijd machtig en problematisch. Het verspreiden van roddels en propaganda is gevaarlijk, maar het verspreiden van informatie over het covid-19 virus is belangrijk. Ook zijn er technische functies voor om dingen te verspreiden door een ‘forward’, ‘repost, of ‘share’ knop.

De zoekbaarheid. Zoekmachines maken het makkelijker esoterische content begrijpbaar te maken.

Deze vier dingen zijn niet nieuw. Wat wel nieuw is, de manier hoe social media sociale situaties veranderd en versterkt door technische functies aan te bieden die mensen kunnen gebruiken om deel te nemen aan deze gevestigde praktijken.

De specifieke praktijken die naar voren komen wanneer tieners de tools om hen heen gebruiken, wekken de indruk dat de socialiteit van tieners radicaal anders is, ook al zijn de onderliggende motivaties en sociale processen niet zoveel veranderd.

Tieners zijn over het algemeen comfortabeler met en lijken minder skeptisch te zijn over social media dan volwassenen. Ze proberen niet te analyseren hoe dingen anders zijn vanwege technologie. Ze willen simpelweg meedoen in een wereld waar technologie de norm is. Het gaat voor deze jonge mensen niet om de technologie, maar om het publieke leven dat het biedt. Aan de andere kant hebben volwassenen meer vrijheid om verschillende publieke omgevingen te ontdekken. En daardoor kunnen ze ook beter de genetwerkte publieke omgeving vergelijken met andere publieke omgevingen. Vanwege deze uitrusting, focussen ze zich meer op hoe genetwerkte publieke omgevingen radicaal anders zijn dan andere publieke omgevingen, bijvoorbeeld de lokale bar of de kerk.

We moeten ook niet vergeten dat volwassenen en tieners in verschillende fases van hun leven zijn en daarom ook gefocust zijn op andere problemen. Tieners zijn meer gefocust wat het betekent om onderdeel van het publieke leven te zijn, volwassenen lijken meer gefocust op wat het betekent om verbonden te zijn. Tieners zijn niet op de hoogte zijn van hoe hun publieke netwerk verschilt van andere publieke omgevingen en waarom volwassenen dit zo speciaal vinden.

Nieuwe technologie, oude hopen en angsten

Ook haalt Danah Boyd verschillende voorbeelden aan van nieuwe technologieën en hoe men daar op reageerde bleek bij iedere technologie ongeveer hetzelfde te gaan. De Walkman was een duivels apparaat dat mensen aanmoedigde te verdwijnen in aparte werelden waar men niet kon communiceren met elkaar. Niet alleen nieuwe technologieën ging gepaard met beangstigende kritiek, ook nieuwe media genres zoals rock-and-roll muziek en comic boeken werden hard bekritiseerd. Men geloofde ook dat boeken de vrouwelijke moraal aantastte. “ Novels were believed to threaten women’s morals, a worry that Gustave Flaubert’s Madame Bovary dramatizes brilliantly.”. Ook Socrates waarschuwde voor de gevaren van het alfabet en het schrift, wat het effect zou zijn op onze herinneringen. Nu kunnen we hier om lachen, maar vroeger werd deze kritiek zeer serieus genomen.

Utopisme versus dystopie

Beide uitersten zijn afhankelijk van een vorm van magisch denken, geleerden noemen dit technologisch determinisme.15 Utopische en dystopische opvattingen gaan ervan uit dat technologieën intrinsieke krachten bezitten die alle mensen in alle situaties op dezelfde manier beïnvloeden. Utopische retoriek gaat ervan uit dat wanneer een bepaalde technologie algemeen wordt toegepast, deze de samenleving op prachtige manieren zal transformeren, terwijl dystopische visies zich richten op alle vreselijke dingen die zullen gebeuren vanwege de wijdverbreide adoptie van een bepaalde technologie die alles verpest. Deze retoriek zijn extreem onhulpvol in het begrijpen van wat er echt gebeurd.

Tieners blijven tieners

Veel elementen blijven hetzelfde; school, dezelfde angsten en hopen. Maar sommige dingen zijn anders, dat heeft alleen niet te maken met technologie, maar met vergrootte consumentisme, verhoogde concurrentie om toegang tot beperkte kansen en een intense mate van ouderlijke druk, vooral in rijkere gemeenschappen.

Nostalgie zit in de weg om de relatie te begrijpen tussen tieners en technologie. Veel ouders denken dat hun kindertijd veel leuker en beter was. Zij associëren de opkomst van technologie, met een afname in sociale, intellectuele en morele vaardigheden. Het onderzoek dat Danah Boyd presenteert stelt het tegenovergestelde.

“For adults to hear the voices of youth, they must let go of their nostalgia and suspend their fears.”. Mode keuzes zijn een van de vele manieren om een identiteit te creeren dat minder traceerbaar is naar hun familie en meer naar vrienden.

Het vormen van betekenisvolle vriendschappen is een belangrijk element in het proces van ouder worden. De belangrijkheid van vrienden in de sociale en morele ontwikkeling is goed gedocumenteerd, maar de angsten van volwassenen over het social media gebruik van tieners lijken de fundamentele behoefte voor sociale verbinding te overstijgen. Veel te vaak projecteren ouders hun waarden op hun kinderen en falen erin om te zien dat school vaak niet hun meest urgente zorg is.

Volwassenen vragen zich af waarom hun kinderen zo veel naar hun scherm staren en waarom ze hun vrienden berichten sturen terwijl ze in dezelfde kamer zijn. Ze vragen zich af of ze verslaafd zijn aan technologie of simpelweg hun tijd verdoen. Deze vragen zijn minder moeilijk en urgent als we de onderliggende sociale motivaties erkennen. De meeste tieners vinden de gadges op zich niet interessant, maar wel het sociale netwerk dat het brengt. Sociale interacties kunnen afleidend zijn op school, maar ze zijn vaak geen afleiding van leren.

Als we het hebben over de grote zorg van internet verslaving. Er zijn tieners met een ongezonde relatie met technologie. Maar de meeste die ‘verslaafd’ zijn, zijn vaak gefocust op het in contact blijven staan met vrienden in een cultuur waar bij elkaar komen in persoon erg beperkt is. De mogelijkheid om publieke ruimtes te betreden voor sociale doeleinden is een belangrijk aspect van ouder worden, maar deze plekken waar volwassenen bij elkaar komen zoals cafés, clubs en restaurants zijn niet toegankelijk voor hen.

Tieners willen vaak met vrienden zijn wanneer zij zelf willen, zonder dat er een volwassen persoon op hun let en in het publiek. Paradoxaal, is dat het publieke netwerk nu een mate van privacy en autonomie bieden die thuis niet mogelijk is, waar ouders en broertjes en zusjes vaak mee luisteren.

Social media creëert een type publieke ruimte waar jonge mensen anders niet kunnen komen. Omdat deze plek erg zichtbaar is, kan het angsten opwekken onder ouders die kun kinderen kunnen zien bewegen op deze plek.

Een plek die ze hun eigen kunnen noemen

Dit is waar het uiteindelijk om gaat. Wat de ‘drive-in’ was voor tieners in de jaren 50 en het winkelcentrum in de jaren 80, is Facebook en WhatsApp en Snapchat en andere sociale media voor tieners van nu. Het vertrouwen van tieners in social media laat een belangrijke verandering zien in de ervaring van tieners. Veel Amerikaanse tieners hebben een gelimiteerde geografische vrijheid, minder vrije tijd en meer regels. Veel jonge mensen zijn afhankelijk van ouders met flexibele roosters die bereid zijn ze naar vrienden toe te brengen. Anders zitten ze thuis, vast. Socializen is dus meer thuisgebonden. Vaak ontmoeten tieners elkaar in elkaars huis, vaker dan in publieke ruimtes. En geen wonder; meer regelgeving betekent dat er minder publieke ruimtes zijn waar tieners elkaar kunnen ontmoeten.

Tieners blijven Danah Boyd benadrukken dat ze veel liever hun vrienden in het echt ontmoeten, maar dat hen hectische dag tot dag levens, het gebrek aan fysieke mobiliteit en de angsten van hun ouders face-to-face interacties steeds moeilijker maken.

Tieners mogen zich dan wel comfortabel voelen in de omgang met technologie. Dat betekent niet dat vlot omgaan met technologie. Veel tieners zijn nog lang niet zo digitaal bedreven als het woord ‘digitale native’ suggereert. Sociologist Eszter Hargittai ziet tieners eerder als digitale naïeven, dan digitale natives. De media suggereert vaak dat jongeren vandaag – die zijn opgegroeid met digitale technologie – digitale superkrachten hebben. Hun multitasking skills wordt bewonderd. Tegelijkertijd, rapporteert diezelfde media waarschuwende berichten dat deze jongeren kwetsbaar zijn voor nieuwe gevaren: seksuele predators, cyberpesten en verschillende vormen van intellectuele en morele afnames, inclusief internet verslaving, verkleinende concentratiebogen, afname in geletterdheid, roekeloze te veel delen, enzovoorts.

Zoals bij de meeste angsten, zijn deze angsten niet zonder precedent, ook al zijn ze vaak overdreven en verkeerd geïnterpreteerd. De sleutel om te begrijpen hoe jongeren door sociale media navigeren, is door weg te gaan uit de krantenkoppen - zowel goed als slecht - en duik in de meer genuanceerde realiteit van jongeren.

Door de tijd die Boyd met deze jongeren spendeerde heeft haar overtuigd dat de grootste uitdagingen van genetwerkte tieners niet nieuw zijn. Sommige uitdagingen liggen in de verre historie van racistische en sociale ongelijkheid van het land, maar economische variabiliteit wordt steeds duidelijker. Amerikanen blijven leven en leren in radicale ongelijke condities.

‘Ondertussen horen we veel over hoe de online ruimtes die tieners bezoeken, sinistere werelden zijn die worden bevolkt door seksuele roofdieren of pestkoppen. Maar we horen zelden of nooit dat veel tieners offline worden getekend door dezelfde ervaringen. Pesten, racisme, seksuele predatie, sletschaamte en andere verraderlijke praktijken die online plaatsvinden, zijn buitengewoon belangrijk om aan te pakken, zelfs als ze niet nieuw zijn. Jongeren helpen om veilig door het openbare leven te navigeren, moet van groot openbaar belang zijn.

Maar het is van cruciaal belang om te erkennen dat technologie deze problemen niet veroorzaakt, ook al maakt het ze zichtbaarder en zelfs als nieuwsmedia het leuk vinden om technologie als een haak te gebruiken om schunnige verhalen over jongeren te vertellen.’

‘When teens are hurting offline, they reveal their hurt online. When teens’ experiences are shaped by racism and misogyny, this becomes visible online.’

“These polarizing views of technology push the dis­cussion of youth’s engagement with social media to an extreme binary: social media is good or social media is bad. These extremes—and the myths they perpetuate—obscure the reality of teen practices introduction 25

and threaten to turn the generation gap into a gaping chasm. These myths distort the reality of teen life, sometimes by idealizing it, but more frequently by demonizing it.”

Deze polariserende opvattingen over technologie duwen de discussie over de betrokkenheid van jongeren bij sociale media tot een extreem binair niveau: sociale media zijn goed OF sociale media zijn slecht. Deze extremen - en de mythen die ze in stand houden - verdoezelen de realiteit van tienerpraktijken en dreigen de generatiekloof in een gapende kloof te veranderen. Deze mythen verdraaien de realiteit van het tienerleven, soms door het te idealiseren, maar vaker door het te demoniseren.

Danah Boyd beschrijft wat ik ook voel, wanneer het gaat over jongeren en digitale technologie. Haar werk in ‘it’s complicated’geeft volume en inhoud aan mijn persoonlijke standpunt voor mijn onderzoek. Ze brengt de ingewikkeldheid in kaart en gaat terug naar wat tieners doen en altijd al hebben gedaan. Ze brengt nuance en focus in het publieke debat.