kinglemurenhetterriblybeast

[kinglemurenhetterriblybeast]

King LeMur en het Terribly Beast

Laatste, deel 8.

Je zult je nu misschien wel afvragen hoe de relatie was tussen mij en Terribly Beast. Ik zal een beeld van schetsen. Dan mag je zelf bepalen of dit vriendschap of echt een hel was, zoals zij het kennelijk ervaarde.

'Mijn beste grumpy friend', had ik op Terribly Beast haar kaartje geschreven. Dat was voor het complimenten spel dat we op de laatste schooldag deden. Dan moest je voor al je klasgenoten iets positiefs op een kaartje schrijven. Grumpy friend dus.

Want Terribly mopperde. Over alles en iedereen. Maar ze was gedreven, als een beest. Zo gedreven, dat niets goed genoeg was. Zelfs als ze 100% scoorde op haar toetsen dan klaagde ze daar nog over. Ik vond dat eerst wel aandoenlijk. Herkende wel hoe het is, als je gezegend bent met de vloek van perfectionisme. Dan ben je nou eenmaal heel streng voor jezelf. En denk je dat het altijd beter kan.

Alleen Terribly was echt een Beast. Ze stopte nooit met klagen. Niet op school. Maar ook niet op het werk. Echt helemaal niks was goed genoeg. Dat begon me op een gegeven moment wel te storen. Ik vroeg haar of ze het werk überhaupt wel leuk vond. Dan klaagde ze daar weer over, van ‘Noujaaa’. 

Op haar verjaardag gaf ik haar een grote knuffel. Niet zo'n pluche beest, maar een 'hug'. Ze vertelde me nog dat een andere klasgenoot haar ook knuffelde. Dat ze zich daar ongemakkelijk bij voelde, omdat ze niet close met hem was.

Ze vertrouwde mij persoonlijke dingen toe van haar familie, schoonfamilie en ex. Dat ze uit elkaar waren gegaan, omdat hij kinderen wilde maar zij niet. Dat ze daar behoorlijk mee zat, omdat hij nu wél een relatie en kinderen heeft. En zij niet. 

Voor mijn verjaardag gaf ze mij, als enige van de klas, een doosje met bonbons. Op de kaart had ze 'lieve groetjes' geschreven. In de rustruimte ging ze regelmatig tussen mij en een collega in zitten, op nota bene een tweepersoonsbank. Knus.

Op een dag ontmoette ik collega Sophie. We spraken elkaar voor het eerst en ontdekten al snel dat we veel met elkaar gemeen hadden. Het was een heerlijke nerdy, enthousiast en fijn gesprek. Terribly zat erbij. Ze leek wat jaloers op de klik tussen Sophie en mij. Ze zei mopperend ‘‘Waarom hebben jullie dit wel en ik niet? Nu lijkt het net of niemand mij leuk vindt’.

Dat vond ik best wel sneu voor haar, dus wilde ik haar gerust stellen. Want ik hou niet van buitensluiten. Ik klopte met mijn hand op haar knie en zei: ’Tuurlijk vinden wij jou ook leuk’. 

In de klacht van Terribly staat dat ons meningsverschil wat haar betreft nog niet uitgesproken was. Dat zij vanaf het begin al moeite met mij had. Dat ze me bonbons gaf maar het zakelijk probeerde te houden om geen verkeerd beeld te geven. Dat ik aan haar knie heb gezeten. Dat ik ongevraagd en ongepast een wallpaper naar haar gestuurd heb. Dat ze mij bedreigend vond en ik haar mentaal kapot zou maken. Mijn enthousiasme werd kennelijk door haar als fanatisme en bedreigend opgevat. Dat vond de klas, met wie ik dacht een goede band te hebben, spontaan ook.

Manager Asil schreef dat ze mijn gedrag kinderachtig vond voor iemand van ruim 50 jaar. Ja, dat heeft ze letterlijk geschreven. Zij had mijn klas verboden contact met mij te hebben. Ze heeft de klacht van Terribly Beast aan iedereen voorgelegd en om een reactie gevraagd.

Coaches en trainers vonden mij een aimabel persoon. Maar na het horen van de klacht bleken ze opeens een vreemd onderbuik gevoel te hebben. Een van de trainers had na het horen van haar verhaal aangegeven dat ze niet echt verbaast was. Dat stond er echt.

Hiervoor had ik nog uitsluitend lovende kritieken van de trainers gekregen. Dat stond ook in mijn beoordelingen. Een manager had mij zelfs een officieel compliment gegeven. Ja, dat bestaat echt! Dat is het tegenovergestelde van een officiële klacht. Maar kennelijk niet zo krachtig.

Hoe dan ook, de conclusie van King LeMur is dat ik kennelijk een verschrikkelijk persoon ben. En dat je dan geen recht van spreken hebt. Althans zo interpreteer ik haar schrijven en handelen. Dat je de mening van Terribly Beast altijd blindelings moet geloven. En dat je op zoek gaat naar bevestiging van haar mening. Maar vooral niet beide kanten van het verhaal aanhoort. Geloof het of niet, maar dit is werkelijk gebeurt. Maar ik heb me er ondertussen bij neergelegd. Het is mijn tijd en energie niet waard.

Ik zal heel eerlijk zeggen, dat ik het best wel lastig om dit te schrijven. Om alles weer opnieuw te beleven. Heb er goed en lang over nagedacht. Maar vind het toch belangrijk dat iedereen dit weet. Dan weet je ook dat het me niet altijd lukt mijn vrolijke masker op te zetten. Maar dat ik wel altijd m’n best doe.

Voor de duidelijkheid, dit is geen zielig verhaal. Ja natuurlijk voelde ik mij hier flink klote door. Met vlagen nog steeds. Het terugwinnen van m’n vertrouwen zal wel even wat tijd nodig hebben. Het belangrijkste is, dat het opschrijven en delen van mijn verhaal voor mij absoluut een therapeutische werking heeft. Dus bij deze sowieso ontzettend bedankt voor het lezen 💛

[kinglemurenhetterriblybeast]

King LeMur en het Terribly Beast

Deel 7

Zou het dan toch weer allemaal goed komen? Vast wel. ja toch? Ik maakte me ondertussen best wel hele erge zorgen. Ik sliep de hele week al slecht. Zou dit dan het einde zijn? Nee, dat kan toch niet? King LeMur moet wel rechtvaardig zijn. Of...

Behoorlijk ongemakkelijk ging ik naar het gesprek. Echt zo raar dit. Een week geleden ging ik nog met zo veel plezier naar m'n werk. En nu dit. Gewoonlijk voel je zoiets aankomen, dat er iets mis is. Dan is het wederzijds. Toch? Dats Dnar ontving me in een mooie glazen kantoorruimte. Ze vroeg hoe het met me ging. Niet best zei ik. Dat snapte ze wel. 

Toen las ze een verhaal voor van haar laptop. Een behoorlijk lang verhaal. Het was de mail van manager Asil. Eindelijk de volledige officiële klacht dus. Ze zou me die later die dag mailen. Nu het verlossende woord.

De klacht was nu uitgebreider en gedetailleerder. Heftig verhaal was het. Eenzijdig, dat wel. En alles was een mening. Meningsverschillen mogen, toch? Ik was heel benieuwd wat ze van mijn kant zouden vinden. Alleen aan het einde van het verhaal had Asil al haar conclusie getrokken. Eh wat?! Ze had besloten dat ik niet meer bij King LeMur kon werken. Ik voelde in m'n hele lijf een enorme dosis energie als een tinteling snoeihard naar beneden trekken. Ik geloofde niet wat ik hoorde.

Dus dat is het? vroeg ik. En mijn kant van het verhaal dan? Ik vind het heel vervelend voor je, zei ze. Ze was zelf ook verrast. Had dit nog nooit eerder meegemaakt. Ze kon alleen niets voor me doen. Ze werkte tenslotte in opdracht van King LeMur. Dat was haar opdrachtgever. En tsja, dan moet je doen wat zij zegt. Anders lig je er misschien ook uit.

Ik had die dag niets meer vernomen van Dats Dnar. Dus ik mailde haar of ze de klachtmail nog zou sturen. Ze antwoordde dat ze eerst toestemming van King LeMur moest vragen. Dat duurde niet lang, want direct daarna om 19:00 uur ontving ein-de-lijk de officiële klacht in m’n mailbox. Niet direct van Asil. Nee. Via Dats Dnar. Manager Asil heb ik tot de dag van vandaag nooit gezien of gesproken. Die avond kon ik zelf pas lezen wat Terribly Beast van mij vond.

Ik kan niet eens verwoorden wat dat met je doet. Hoe ontzettend klote dat voelt. Was dit de ware aard van King LeMur? De hoge eisen die ze stelt tegenover de bescherming die ze biedt. Had ik me dan zo vergist? Ben ik zo dom geweest? Waren m’n King LeMur vrienden niet de vrienden die ik dacht dat ze waren. Zouden zij allemaal wél lekker slapen? Zonder knagend geweten?

Ik had trouwens in dat weekend dat ik nog gewerkt had, een coach om hulp gevraagd in een mail. Ze was een hele fijne steun toen er iets fout was gegaan met een andere coach. Ze was betrokken bij onze klas. Zelfs nog meer bij mij persoonlijk. Ik vertrouwde haar. Dat heb ik haar ook geschreven.

Dit keer reageerde ze 'iets' anders. Ze schreef dat ze het vervelend voor me vond. Dat manager Asil deze zaak behandelde en dat ik het aan haar moest overlaten. Dat ze niets voor mij kon doen. Ze sloot haar mail altijd af met 'Groetjes'. Dit keer stond er 'Met vriendelijke groet'. Vreemd.

Zo heftig dit alles. King LeMur die niet eens haar gezicht laat zien. Niets van zich laat horen. Maar wel opkomt voor een ander. Dat kan toch niet?! Is dit niet ongelijke behandeling.? Wat moet je doen dan? Ik zocht advies online. Daar las ik dat je in zo'ngeval contact moet opnemen met de ondernemingsraad. Ik besloot ze een mail te sturen. Zij komen tenminste op voor de medewerkers. Toch?

Zo gezegd, zo gedaan. Ik stuurde ze een mail. 'Melding ongelijke behandeling' had ik deze genoemd. Na een week hadden ze nog niet gereageerd. Toen stuurde ik ze nog een mail. Dit keer mijn reactie op de mail van Asil. Ik mag op z'n minst reageren. Niet dan? Ik moet op z'n minst gehoord worden. Toch?

Later die week eindelijk een reactie. Althans, er stond in dat ze het vervelend voor mij vonden. Goh. Maar dat ze geen persoonlijke gevallen behandelen. Hun advies was contact op te nemen met een vertrouwenspersoon. Tuurlijk. Wie van King LeMur denken zij dat ik nu nog vertrouw. 

Ze adviseerden ook dat ik een officiële melding hiervan kan maken. Dat heb ik ook gedaan. Daar heb ik na lange tijd een reactie op gekregen. Ik had kennelijk twee vragen niet ingevuld. Of ik ze dat nog even wilde sturen.

De vragen waren: heeft iemand letsel opgelopen? Zo ja, welk letsel. Geestelijk of fysiek. En of ik mij ziek gemeld heb. Ik heb ze de antwoorden gestuurd en nooit meer wat van ze gehoord. Ik werd ondertussen nog wel uit twee andere app-groepen van King LeMur verwijderd.

Gelukkig was er ook een externe vertrouwenspersoon die je kon benaderen. Dat heb ik gedaan. Een mail gestuurd. Ik kreeg meteen een reactie terug. Dat was een lege mail. Er stond niets in. Huh?! Weer zoiets raars. Zou mijn mail geweigerd worden ofzo? Of ook genegeerd? Wat bleek, de vertrouwenspersoon was op vakantie. Hij had z’n autoreply verkeerd ingesteld. Dat schept wel vertrouwen he. Not. 

In de reactie die hij na het weekend stuurde schreef hij dat ik waarschijnlijk al met een ander vertrouwenspersoon contact had gehad. Misschien heb ik het verkeerde beeld van een vertrouwenspersoon. Maar als ik vertrouwen in iemand stel, dan strooi ik dat niet zomaar in de rondte. Voor mij is dat best wel een dingetje, om een wild vreemde zomaar te vertrouwen. Maar dat zal wel aan mij liggen.

Na een week hadden we een gesprek. Een videogesprek. Ik had hem mijn hele verhaal al gestuurd. Dat had hij niet gelezen. Vond ik ook al zo raar. Maar hij wilde het graag van mij horen. Dat begreep ik dan weer wel. Ik legde hem alles uit. Hij dacht toen diep na en gaf mij het volgende advies. 

De mening van Terribly Beast deed er niet toe. Want daar kon je niet veel mee. Of het ongelijke behandeling was ook niet. Alleen hoe King LeMur gehandeld heeft bij het behandelen van een klacht is fout. Daar zijn procedures voor. En daar hebben ze zich niet aan gehouden.

Als er onenigheid tussen collega’s is, dan probeer je dat gewoonlijk eerst onderling uit te spreken. Lukt dat niet dan komt er een manager bij. Lukt dat niet dan gaat een klachtencommissie zich ermee bemoeien. Kom je uiteindelijk daar niet uit, dan pas ga je het hebben over het eindigen van een dienstverband. Althans, zoiets vertelde hij me. Het was een lang verhaal. Ik heb vast niet alles juist onthouden. 

Hoe dan ook. Ik moest sowieso een melding van hem maken. Hij verzekerde me dat King LeMur klachten heel serieus oppakt. Dat er een onafhankelijk team is die dat doet. Die melding had ik al gedaan. Dus ik moest afwachten.

Zodra ik een reactie zou krijgen, zou ik weer contact met m'n vertrouwenspersoon hebben. Hij bood zelfs aan mee op gesprek te gaan als ik dat wilde. Dat was heel fijn.

King LeMur heeft nooit meer gereageerd op mijn melding. 

Morgen het laatste deel. Deel 8

[kinglemurenhetterriblybeast]

King LeMur en het Terribly Beast

Deel 6

Ik had die ochtend op m'n werk, nog geen taken gekregen. Deze krijg je gewoonlijk via je iPad. Zodat je weet waar je verwacht wordt. Dus ik belde regie. Zij maken het taken rooster. Het komt wel vaker voor dat taken niet of niet juist doorgegeven zijn. Dat lost regie dan voor je op. Zo ook bij mij. Regie gaf mij m’n eerste taak van die dag. Ik had nog wat tijd voordat ik moest beginnen, dus ik dronk nog even een koffie. 

Terwijl ik zat te wachten kwamen twee klasgenoten de rustruimte binnen. Zonder mij aan te kijken draaiden zij zich om en verlieten de rustruimte weer. Dat was best raar. Al wist ik eerlijk gezegd ook niet wat ik tegen ze moest zeggen. Maar dat ze de ruimte uitvluchten was sowieso raar. 

Daarna kwamen er twee vrouwelijke collega’s de ruimte binnen. Ze stapten op mij af en vroegen mijn naam. Ze stelden zich niet voor maar vroegen of ik met ze mee wilde lopen. Tuurlijk wilde ik dat. Zou ik dan nu eindelijk dat gesprek krijgen? Wel vreemd dat ze dat niet van tevoren ingepland hadden. Maargoed. We gingen op zoek naar een leeg kantoor. Dat valt niet mee, want King LeMur is heel groot. Tijdens het wandelen stelde ik mezelf maar even aan de dames voor. Na een flinke wandeling, vonden we een lege ruimte. We gingen zitten aan een grote tafel. De vrouwen keken mij ernstig aan. 

Het enige wat de ene vrouw zei was, even over jouw rooster. Ze pauzeerde even en zei toen, daar zetten we een streep door, permanent. Ik wist niet wat ik hoorde. Wat bedoel je, vroeg ik. Dat het afgelopen is, zei ze. Ik viel voor de zoveelste keer snoeihard van m’n stoel. Zo hard, dat ik de volgende keer wel op de vloer blijf zitten. 

Wat?!? Dat ik niet meer terug mag komen? Hoe kan dit?!? Dat wisten de vrouwen niet. Want zij waren alleen verantwoordelijk voor het rooster van die dag. Dus ik mag niet eens mijn kant van het verhaal vertellen? Is dat niet raar?? Dat waren de vrouwen schoorvoetend wel met mij eens. Maar ze konden er niets aan doen. Ze adviseerden me nog wel dat ik contact op moest nemen met manager Asil. Ze gaven mij haar email. Alleen zij wiste niet dat ik juist moest wachten tot Asil contact met MIJ op zou nemen. 

Hoe dan ook, ik werd naar huis gestuurd. Ik begon mij nu wel ernstige zorgen te maken. Werd ik nu ontslagen omdat Terribly Beast een mening over mij heeft?? Ze wilden kennelijk niet mijn kant van het verhaal horen. Dus dit is dan hoe King LeMur haar mensen werkelijk behandeld.

Of is dat wel zo? Misschien had ik het mis. Ik herinnerde mezelf er even aan dat ik geduldig (ahum) thuis moest afwachten tot ik uitgenodigd werd voor een gesprek. Dan zouden we ongetwijfeld dit grote misverstand uitspreken. Toch? Of ben ik te enthousiast geweest. Had ik King LeMur niet moeten vertrouwen? Dat is sowieso verdwenen. Ben ik nou dom zo geweest?

Achteraf hoorde ik dat de beveiliging van King LeMur mijn actie om naar het werk te komen, gezien werd als security breach. Dat ik moedwillig een overtreding beging. 

De week ging tergend langzaam voorbij. Zenuwslopend was het. Elke dag zocht ik even contact met Dats Dnar. Om zeker te weten dat ik geen bericht zou missen. En wanneer ik nog die klacht nog per mail zou krijgen. Daar was King LeMur nog mee bezig, zei ze. Da’s raar. Toch? De klacht was al officieel ingediend. En nu waren ze die nog aan het schrijven. Heel raar. Enniewees. Elke dag kreeg ik te horen dat ze geen nieuws had. Tot donderdag dan. 

Eindelijk ontving ik bericht. Een korte mail was het. Drie regels. Of ik tijd had om vrijdagmiddag op kantoor langs te komen. Ze sloot haar mail af met groetjes en een glunderende smiley. Dat gaf me weer wat hoop, dat alles weer goed zou komen. Of misschien toch niet? Heel verwarrend dit.

Ik mailde Dats Dnar terug dat ik er zou zijn. Ik vroeg meteen of dit dé uitnodiging van King LeMur was. Wie erbij aanwezig zouden zijn. En hoe lang het gesprek zou duren. Ze reageerde vlot dat de afspraak alleen met haar was. Ze kon niet aangeven hoe lang het zou duren. Een uur waarschijnlijk. Het gesprek was dus zonder King LeMur, manager Asil of Terribly Beast. Vreemd weer. 

Morgen deel 7

[kinglemurenhetterriblybeast]

King LeMur

Deel 5

Ik had Dats Dnar verteld dat het een meningsverschil met Beast was. Dat we het al uitgesproken hadden en we weer oke met elkaar waren. Enigszins zenuwachtig wachtte ik de reactie van Dats Dnar af. Dat was volgens haar niet alles. Ze begon een verhaaltje voor te lezen vanaf haar telefoon. Ze verontschuldigde zich hier wel voor. Maar het was de informatie die ze had en die wist ze niet haar hoofd. Het was een kort verhaaltje. Of eigenlijk wat losse zinnen.

Ik weet niet meer precies wat, want daarvoor voelde ik mij te ongemakkelijk. Wat ik nog wél onthouden heb, is Terribly Beast beweerde dat ik onstabiel was. Dat ik haar telkens weer aantrok en dan weer wegduwde. Dat ik haar bedreigd had. Dat ik aan haar knie had gezeten. Dat ik haar ongevraagd een wallpaper gestuurd had. Allemaal ongewenst gedrag. Dats Dnar vroeg wat ik er van vond.

HUH WAT?!? Serieus??? Ik wist niet wat ik hoorde. Ik haar bedreigt?? Ongewenst gedrag?? Wat ik hier van vond?!? Het tweetal aan de andere kant van de tafel keken mij vragend aan. Ze wilden weten of dit waar was. Geloofden zij dit zelf dan? Ik had toch alleen maar lof gekregen van King LeMur? M’n mond viel open van verbazing. Ik wist niet wat ik moest denken. Laat staan wat ik moest zeggen. Ik stamelde wat uit, dat dit alles wel heel raar en negatief geïnterpreteerd was door Beast.

Dats Dnar verliet hierna het kantoor om met manager Asil te bellen. Toen ze terugkwam zei ze dat ik voorlopig niet meer naar de training mocht. Ik moest thuis afwachten zodat ze konden onderzoeken hoe alles zat. Daarna zouden ze me wellicht uitnodigen voor een gesprek met King LeMur. Mogelijk met Beast erbij. Gelukkig konden we dit enorme misverstand dan rechtzetten. Toch?

Dats Dnar zou mij de klacht nog na-mailen zei ze. Alleen ik ontving maar niks. Later die week hoorde ik dat het verhaaltje op haar telefoon aantekeningen waren van het telefoongesprek dat zij met manager Asil had. De officiële klacht zou ik later nog ontvangen. 

Ik ging weer naar huis. Was eigenlijk wel benieuwd wat m’n klas van deze situatie vond. Ik opende Whatsapp op m’n telefoon. Maar wat zag ik? Ze hadden mij verwijderd uit onze klas-app groep. Huh?! Ik zag dat ik ook was verwijderd uit de vrienden-app groep van King LeMur. Huh wat?!? Werd ik nu ook door hun genegeerd en buitengesloten?? Zonder boe of bah. Ik snapte er niks van. Ik was al erg ongemakkelijk door dit alles. Maar nu begon m’n stresslevel toch wel hard te stijgen.

De volgende dag, zaterdag, moest ik werken. Ik wist alleen niet of werken het zelfde werd gezien als training. Want daar mocht ik voorlopig niet naar toe. Ik stelde de vraag in een mail aan Dats Dnar. De reactie kwam pas later die dag. Ik was ondertussen al gewoon wezen werken. 

Een gewone werkdag. Voor zover het gewoon kon zijn. Het enige wat me opviel is dat de coach die had gezegd dat ze hoopte dat ik lang bij King LeMur zou blijven werken, best wel afstandelijk deed. Maar ik zocht er verder niks achter. Misschien had ze haar dag niet.

In de mail van Dats Dnar stond alleen dat ik niet naar training mocht. Over werken schreef ze niks. Niks aan de hand dus. Dacht ik. Zondag had ik vrij. Maandag moest ik weer werken. 

’S Ochtends vroeg kwam ik op m’n werk aan. Ik had geen zin om m’n klas te zien. Al helemaal niet nadat ze mij zo buitengesloten hadden. Zonder te vragen hoe het met mij gaat of iets. Toen gebeurde er weer zoiets ongelofeloos. 

Morgen deel 6

[kinglemurenhetterriblybeast]

King LeMure en het Terribly Beast

Deel 4

Na een week genegeerd te worden door Terribly Beast terwijl ze poeslief tegen de anderen deed, kon ik er niet meer tegen. Met het hart in m’n keel stapte ik op een zondag op haar af. Collega Samoht stond erbij. Ik zei tegen Terribly dat we geen vrienden hoeven te zijn om collega’s te zijn. Maar dat die spanning tussen ons moest stoppen. Laten we alsjeblieft normaal, collegiaal en professioneel tegen elkaar doen. 

Dat was ze gelukkig met me eens. Ik was blij dat we het uitgesproken hadden. Dat heb ik haar die avond ook geappt. Ik stuurde haar een wallpaper van de klasse badge. Deze persoonlijke walpaper had ik voor iedereen gemaakt die jarig was. Want soms vergeet je jouw iPad wel eens. En dan kun je aan de walpaper zien van wie deze is. Beast was al jarig geweest maar had deze nog niet gekregen. De walpaper werd hartelijk ontvangen. Maar dan zonder R. Dat leerde ik later die week. 

In het gesprek beschuldigde ze mij er nog wel even van dat ik me kwalijk had gedragen. Huh?! Wat?! Ze beweerde dat ik had gezegd dat ik nooit onder haar zou werken in de lounge als zij manager was. Ik was stupefied. Ik had gezegd dat de lounge niet meer van mij hoefde vanwege hun belachelijke recruiting.

Dat heeft zij geïnterpreteerd dat ik niet onder haar zou willen werken. Bizar. Inmiddels was zij ook een reden geworden dat ik de lounge niet zo tof meer vond. Ik werk liever met mensen waar ik energie van krijg. In plaats van andersom. Hoe dan ook, haar reactie was kennelijk onderdeel van haar grotere plan. Dat plan ging zich niet lang hierna ontvouwen. 

Een lieve collega vriendin vertelde die week dat ze ook ging werken in de lounge. Ze vond dat ik dat ook moest doen. Omdat wij het beste team zouden zijn. Ze was zo enthousiast en gedreven dat ze mij overhaalde. Ik mailde Dats Dnar dat ik toch wel heel graag in de lounge wilde werken.

Dat vonden ze top. Ik mocht meteen woensdag langskomen voor het papierwerk. Want je moest er een extra security screening voor doen. Dats Dnar was zelfs onder de indruk dat ik het sollicitatiegesprek mocht overslaan van King LeMur. Ik was meteen aangenomen. Dat had ze nog niet eerder meegemaakt. Alle anderen moesten dat wel. En dat was een behoorlijk pittig gesprek volgens Beast. Kennelijk had King LeMur de volste vertrouwen in mij. Dat voelde best wel fijn. Al zou dat gevoel niet lang blijven.

Vrijdag die week zouden we weer les hebben. De opleiding bestaat namelijk uit theorielessen op school met heel veel praktijk ervaring op de werkvloer. Vrijdag was onze een-na-laatste schooldag. Alleen op donderdag werd ik spontaan verrast door een telefoontje van Dats Dnar. Ik werd uitgenodigd voor een gesprek de volgende dag bij hun op kantoor.

Ik legde uit dat ik die dag naar school moest voor m’n laatste lesdag. Een belangrijke dag die ik niet mocht missen. Omdat ik namelijk al ingepland was voor de volgende opleiding. En die zou meteen daarna al beginnen. Dats Dnar benadrukte dat het belangrijk was dat ik op gesprek kwam. Ik hoefde niet naar school. 

Ik vroeg ze waar het gesprek over ging. Enigszins terughoudend zei Dats Dnar dat een collega zich ongemakkelijk voelde door ene bericht in een app groep. Dat kon er maar eentje zijn dacht ik. Dus ik vroeg of het over Terribly ging. Want die issue was al uitgesproken en opgelost. Ze gaven hier geen antwoord op. Ik moest op gesprek komen. Dit had ik nog nooit meegemaakt. Ik snapte niet er niks van. Die nacht heb ik slecht geslapen. 

De volgende dag zat ik op kantoor bij Dats Dnar. Er zaten twee personen tegenover mij. Ze vertelden me dat het inderdaad over Beast ging. Zij wisten nog niet dat ze Terribly Beast was. Maar dat er iets tussen ons speelde. En of ik wilde vertellen wat dat was. Ik legde het hele verhaal uit. Dat het een verschil in mening was. En dat het uitgesproken was. 

Toen vertelde Dats Dnar dat Terribly Beast een klacht over mij had ingediend. En dat manager Asil deze klacht in behandeling had genomen. Zij had besloten dat ik niet naar de opleiding mocht, maar dat ik hiervoor op gesprek moest komen. Achteraf hoorde ik dat Terribly Beast die dag wél gewoon naar school mocht. Er speelde die dag zo veel meer, dat ga je niet geloven. 

Morgen deel 5.

[kinglemurenhetterriblybeast]

King LeMur en het Terribly Beast

Deel 3

Niet lang nadat King LeMur mij zo had laten vallen, zat ik nietsvermoedend achter de balie van priority. Dat is voor speciale klanten van King LeMur. Klanten met veel geld. Toen kwam er opeens een manager naar de balie. Dat doen managers vrijwel nooit. Maar deze kwam speciaal naar mij. M’n collega’s naast mij keken er ook van op en luisterden mee. 

De manager zei, mag ik je een rare vraag stellen. Heb je wel eens van de lounge gehoord, vroeg ze. Ik heb namelijk jouw beoordelingen gelezen. Je bent zo open, klantvriendelijk en professioneel. Jij bent precies wat we zoeken voor onze lounge. Heb je daar al eens van gehoord?

Dat wist je nog niet, maar King LeMur is constant iedereen aan het beoordelen. Soms doen ze dat openlijk. Vaak achter de schermen. Er wordt zolang je er werkt een persoonlijk rapport over je bijgehouden. Mijn rapport heeft een coach mij wel eens voorgelezen. Er stonden alleen maar lovende dingen in. Ik geef toe, dat was fijn om te horen. De coach zei zelfs dat ze hoopte dat ik lang bij King LeMur zou blijven werken. Ik ook, zei ik. 

Hoe dan ook. Huh?! Werd ik nou zojuist persoonlijk uitgenodigd voor de lounge? Waren ze een spelletje aan het spelen ofzo. Ik kon m’n oren niet geloven. Ik antwoordde dat ik al bij hun open-dag-recruitment was geweest. Ik zei maar niet dat ik al twee geweigerd was. Dat ik wel een uurtje met ze mee wilde draaien. Dat hadden ze namelijk aangeboden. Zodat je kon ervaren of de lounge iets voor jou was. 

De manager was duidelijk op een missie om mij te recruiten. Want ze zei dat ik haar naam mocht noemen. Dan zou ik meteen aangenomen worden. 

Aan het eind van die dag reed ik naar huis. Tijdens het rijden werd ik gebeld. Gewoonlijk bel ik niet in de auto. Maar ik had mijn Apple Watch om. Daar kun je ook mee bellen. Soort van handsfree dus. Dus ik nam op. Het was Dats Dnar. Ze klonk super enthousiast en nodigde mij uit voor de lounge. Huh?! Hoorde ik dat goed?? Ja dus. Ze vertelde dat de regels van King LeMur zijn gewijzigd. Je hoeft vanaf vandaag niet meer een half jaar in dienst te zijn. Ik vroeg me nog even af, vanaf vandaag? Hoezo is Terribly vorige week al aangenomen? Vreemd. Dats Dnar zei dat ik al enthousiast was vorige keer en nodigde mij wederom uit om te werken in de lounge. 

Maar effe serieus?! Werd ik nu alweer TWEE keer uitgenodigd voor de lounge?! Dat is al VIER keer in totaal! Ik voelde mij in de maling genomen. Ze speelden nu duidelijk een spelletje met me. Ik hield de boot af. Zei dat ik er even over moest nadenken. Dat vond ze goed. Maar of ik het haar zo snel mogelijk wilde laten weten. Want dan kon ik meteen met de eerstvolgende training meedoen. 

Ik deelde mijn ongeloof met m’n klas. In de app groep. Zo van twee keer uitgenodigd, twee keer geweigerd en nu weer twee keer uitgenodigd. De klas reageerde niet heel erg geïnteresseerd. Behalve dat ze vonden dat ik uitermate geschikt was voor de lounge. Ze vroegen of ik op het aanbod in ging. Want dat betekende dat je dan niet meer met je klasgenootjes werkte. Dat vonden ze jammer. Ik wist niet wat ik moest vinden. Kon de oneerlijke behandeling en het spel dat King LeMur speelde niet zo goed plaatsen. 

Beast reageerde ook in de app groep. Ze schreef dat ze het raar van mij vond. Dat ik haar heel duidelijk had gemaakt dat ik negatief was over de lounge. En nu was ik weer enthousiast. Ze had overduidelijk niet door dat ik helemaal niet enthousiast was. Ik had juist de grootste moeite met de oneerlijke behandeling van King LeMur. 

Ik wist zo ontzettende niet meer wat ik van King LeMur moest vinden. Waarom behandelen ze ons niet gelijk. Was dat King LeMur-waardig? Ik wist echt niet meer hoe ik hiermee om moest gaan. Beast wel. Zij ging mij spontaan negeren. Keihard negeren. Tegen de klas deed ze lief en leuk. Mij ontliep ze. Gunde me geen blik waardig. 

Dat we het niet met elkaar eens waren, is één ding. Maar dat ze me buitensloot vond ik niet alleen kinderachtig, maar ook verschrikkelijk. Vrienden die je opeens negeren. Terwijl je ze dagelijks ziet. Word ik heel ongemakkelijk van. Vind ik terrible. Niemand van de klas nam het voor me op. Dus ik besloot uit de vrienden-app groep te stappen. 

Langzaam drong het tot mij door dat Beast niet zomaar de beste-van-de-klas Beast was. Nee. Ze was terrible. Terribly Beast. Je zou denken, wat vervelend voor je, maar het valt nog best wel mee toch? Misschien. Maar wat ik toen nog niet doorhad, was dat ze nog maar aan het opwarmen was.

Morgen deel 4

[kinglemurenhetterriblybeast]

King LeMure en het Terribly Beast

Deel 2

Eenmaal thuis werd ik verrast. King LeMur heeft namelijk zo veel mensen in dienst, dat hij mensen heeft om mensen te regelen. Dats Dnar was zo iemand. Ze mailde me een uitnodiging om te solliciteren voor de lounge. Ik was even in de war. Was ik daar niet zojuist voor afgewezen? Hoedanook, die uitnodiging kon ik niet negeren natuurlijk. Dus enthousiast solliciteerde ik opnieuw. 

Dats Dnar belde mij kort daarna op. Ze bedankte mij voor m’n enthousiasme. En zei dat ik niet kon worden aangenomen. Ik was verbaast. Waarom had ze mij dan die uitnodiging gestuurd. Een foutje, zei ze. Sorry. Voor de tweede keer werd ik afgewezen. Ik was best wel teleurgesteld. Maar snapte dat aan de strenge regels van King LeMur niet getornd kon worden. Tenslotte wil zij alleen de beste van de beste. Ook in de lounge. 

De volgende dag sprak ik vriendin Beast. Ze vertelde me dat ze was uitgenodigd om te werken in de lounge. Ik ook, zei ik. Al twee keer uitgenodigd en twee keer afgewezen. Alleen Beast vertelde dat zij al een sollicitatie gesprek had gehad. Huh?! Dat snapte ik niet. Daarna vertelde ze dat ze was aangenomen. Ze was zelfs gevraagd om manager te worden. Ik was stomverbaasd. 

Beast zat bij mij in de klas. Ze was tegelijk met mij begonnen. Was dus ook niet een half jaar in dienst bij King LeMur. Wiens regels super streng zijn. Het maakte niet uit dat ik veel meer ervaring in de hosting branch had. Deze baan wilde ik zo graag. En haar interesseerde het volgens mij niet eens. Zij werd wél aangenomen. En ik twee keer geweigerd.

Hier snapte ik niks van. Was flabbergasted. Zakte m’n broek van af. Viel ik keihard van m’n stoel. Niet echt natuurlijk. Da’s een beetje raar. Op je werk met een afgezakte broek. Ik zat ook niet op een stoel. Dan kan je er ook niet van af vallen. Joh.

Maar ik vond dit zo oneerlijk. Terrible. Was King LeMur toch niet zo streng en rechtvaardig als ik dacht dat ze was? Mijn mood had ze in ieder geval al gekilled. Ik vertelde Beast dat het van mij niet meer hoefde. Dat vatte ze volgens mij niet helemaal.

Want ze genoot stiekem van haar favoritisme. Heel stiekem. Zo stiekem zelfs dat ik haar ware aard niet doorhad. Maar dat zou niet lang duren. Kan het nog erger dan? Eh ja dus. Want Beast is niet zomaar een beest. Nee. Beast is een meedogenloos beest. Dat ging ik niet zo lang daarna, snoeihard ervaren. 

Morgen deel 3.

[kinglemurenhetterriblybeast]

King LeMur en het Terribly Beast

Deel 1.

Begin dit jaar ben in begonnen bij m’n nieuwe baan. Bij King LeMur. Een geweldige baan. Echt zo tof. Dat ik zelfs zes dagen per week ging werken. Ja echt. In m’n contract stond vier dagen per week. Maar je mocht extra werken als je wilde. Ik vond het zo leuk en het betaalde zo goed, dat ik met plezier extra veel uren maakte. King LeMur stelde hoge eisen aan je. Maar zorgde erg goed voor haar mensen. Erg.

Iedereen die er werkte, was ook aardig. Ik heb er heel veel nieuwe vrienden gemaakt. Onder andere Beast. Zij was echt een beest. De beste van de klas. Ze dulde ook geen concurrentie. Waarover straks meer. 

Ik had ook een hele toffe klas. Een hechte klas. Ik had speciaal voor ons jaar een klasse badge ontworpen. Met daarop King LeMur. Iedereen kreeg er een sleutelhanger van van mij. Voor aan je tas. Zodat iedereen kon zien dat je van ons jaar was.

In onze klas waren we met z’n tienen. Althans, we begonnen met twaalf. Eentje was gezakt voor haar toets en herexamen. Dan lig je eruit. Ja King LeMur zorgt goed voor haar mensen, maar is ook keihard. Een ander was overgeplaatst naar een andere klas. Er werd niet verteld waarom. Maar als je goed was en je best deed dan mocht je blijven. 

King LeMur had op een dag mensen nodig voor haar lounge. Iedereen werd uitgenodigd om te solliciteren. Er was een strenge selectie. Werken als host in de lounge leek mij geweldig! Dus ik solliciteerde. Het was een dikke match. Althans. Er was één strenge regel die niet gebroken mocht worden. Je moest al een half jaar in dienst zijn bij King LeMur. Dat was ik helaas niet. Ik mocht het over een half jaar nog eens proberen. Alsof ik stuiterend een half jaar stil kan zitten. Teleurgesteld ging ik naar huis. Maar daar stond mij een verrassing te wachten. 

Morgen deel 2.