#elk weekend weer

[remidavs]

Ik had vorige week dinsdag een moeilijke dag. Door toestanden met vernieuwen van identiteitskaart en foto’s en dan beperkt in tijd etcetera voelde ik me gestraft enerzijds omdat ik eerlijk was en anderzijds omdat ik door chemotherapie mijn haar ben verloren en voorlopig nog (naar mijn gevoel) geen deftige foto voor een identiteitsbewijs kan laten nemen. Na veel rond bellen, onderhandelen en mijn gevoel van onrecht te delen, kan ik alleen maar blij zijn met hoe de ambtenaar in mijn gemeente er uiteindelijk is mee omgegaan.

Verder merk ik dat ik redelijk goed recupereer na mijn operatie, ook de grote nevenwerkingen van de chemo zijn zo goed als weg. Immunotherapie brengt niets groot of heftig. Enkel die diepe vermoeidheid en soms toch wel verwardheid blijven nog aanwezig.

Van die verwardheid moet ik af voor ik weet kan denken aan werken, maar die vermoeidheid zal wellicht toch voor een langere tijd een nieuw normaal worden waar ik nog aan zal moeten wennen.

Ik voel me wel ok, energetisch, zin om dingen te doen, maar merk dat ik snel moe ben. Wandelen lukt gelukkig heel vlot, maar een bezorgde echtgenoot heeft snel schrik dat ik te veel doe en me zou uitputten. Zelf voel ik dat het deugd doet om buiten te komen en me moe te voelen door een wandeling, eerder dan gewoon moe zijn omdat dat in me zit… huishoudelijke taken (die nog maar beperkt haalbaar zijn) zijn veel lastiger.

In elk geval, wat ik het meeste mis, en wat dan net het voordeel was van vaak in het ziekenhuis zijn, is sociaal contact.

Ik mis het om onder de mensen te komen, ik mis de babbeltjes met collega’s en vrienden, vooral omdat ik vaak alleen thuis ben. En ik zie wel vrienden in het weekend en Jan werkt vaak thuis, de kinderen zijn er als er geen school is, maar het is een ander soort alleen-zijn. En ik denk dat dit alleen-zijn en voelen misschien wel pittig kan worden, samen met het zoeken naar doseren en het juiste evenwicht.

Dus…ik ben vrij voor sociaal contact, groot of klein en bereid me voor op een pittige periode.

Gelukkig helpt het zoeken naar nieuwe hobby’s wel. Ik begon (na 10 jaar ofzo opnieuw) met haken doordat een schat van een vrouw me mee nam naar een créa-namiddag in de buurt. Het was heerlijk en het haken brengt al heel wat afwisseling. Want een dag lezen in een boek lukt me niet en een ganse dag tv wil ik niet en kan ik precies ook niet. Waar ik tot een maand geleden nog urenlang doelloos op mijn schermpje kon kijken, frustreert dat nu snel.

Ik heb nog veel creatieve ideeën (bv tiny serres etc knutselen) maar geraak niet bij alles eenvoudig gestart of heb het gewoon niet in huis waardoor de drempel groter wordt om eraan te beginnen.

In elk geval geniet ik nog steeds van elk klein of groot berichtje en van de leuke dingen die er zijn. Mijn gezin, vrienden, de poezen, collega’s, wandelen, knutselen….

En met een aantal leuke activiteiten in het vooruitzicht, ben ik vooral benieuwd naar mijn lichamelijk herstel. Hopelijk blijft alles vlot genezen en kan ik binnenkort ook weer sporten. Onco-revalidatie zal wellicht pas na april kunnen starten en das ook iets om naar uit te kijken. Wellicht de zomer over en dan stap voor stap terug kijken wat ik kan bieden op professioneel vlak. Maar voor nu, zelf zorg en kijken wat de wereld voor me in petto heeft en wat ik voor mezelf… ☺️

[jogjadays]

Daar waren ze dan: Justin en Julia. En terwijl ik dit schrijf zijn ze ondertussen aangekomen in Bali. Maar eerst even terug naar vorig weekend. Nadat Sam haar presentatie had gegeven, was ze zondag al weer op pad met een nieuwe missie. Voor haar eindshow in Yogyakarta had ze namelijk een grote schaal nodig waar water in kan.

Een traditionele Javaanse gong bleek uiteindelijk de perfecte kandidaat hiervoor.

Deze gongs zijn onder andere onderdeel van Gamelan-orkesten. Maar goed, waar vind je zo'n gong en ook nog het liefst een wat oudere en voor een goede prijs. Uiteindelijk was Sam samen met haar assistent Nuril op het spoor gekomen van een oude gong, maar daar moesten ze wel een tijdje voor reizen. Dus zondag ging ze samen met Nuril op pad om ergens in een dorpje buiten Jogja de gong te bekijken.

En jawel, later die avond liep ik naar buiten omdat Sam met een taxi terug was gekomen en uit de kofferbak kwam een prachtige oude gong. Eén missie voltooid.

Ondertussen was Sam ook nog druk bezig met Yoga (de tour guide/historicus) die samen met Sam de presentatie had gedaan om de dag in te plannen die we samen met Julia en Justin zouden beleven. Want dinsdag stonden ze ineens voor m'n neus.

Ongeveer tien minuten lopen van ons huis hadden ze een mooi hotel gevonden en na een lange reis en dolle taxirit waren ze daar dus ineens. Het was grappig omdat het aan de ene kant heel normaal voelde om ze te zien, maar eigenlijk ook best gek was dat we nu ineens met z'n allen in Yogyakarta waren.

Nadat ze waren ingesettled gingen we nog wat eten bij een restaurant in de buurt. Daarna was het voor ons allemaal op tijd naar bed, omdat woensdag dus onze trip op de planning stond.

Sam had dus met Yoga afgesproken om enkele tempels te bezoeken die onderdeel waren van de geschiedenis die ze zo uitgebreid besproken hadden. Dus je hebt net buiten Yogyakarta de Borobodur (het grootste Boeddhistische complex ter wereld) en Prambanan (het grootste Hindoeistische 'compound' van Indonesië). Dit zijn de standaardbestemmingen voor veel toeristen, maar tegelijkertijd ook erg druk. Maar los van die twee trekpleisters zijn er allerlei kleinere

Boeddhistische en Hindoeïstische tempels die rond dezelfde periode gebouwd zijn en allerlei andere belangrijke verhalen vertellen. Yoga nam ons mee naar vier van die onbekendere tempels. We begonnen bij een klein Hindoeïstisch compound dat zich net buiten een dorpje bevond in het boerenland. Deze tempel was ontdekt door een boer die een stuk land wilde uitgraven. Los van de tempel zelf was dit een belangrijke plek omdat bij het uitgraven de verschillende 'lavalagen' goed zichtbaar werden. Hierdoor konden onderzoekers concluderen dat er zo'n veertien vulkaanerupties moeten zijn geweest, en was hierdoor ook belangrijk bewijs waarom het zo machtige koninkrijk dat complexen als de Borobudur en Prambanan had gebouwd ineens heel het gebied verlaten had. Waarschijnlijk niet door oorlog, maar door de vulkaan.

Het bijzondere was dat er niemand was bij de tempel en wij de plek voor onszelf hadden. Yoga entertainde ons ondertussen met allerlei feitjes, verhalen en grappen. De volgende tempel was weer Hindoeïstisch, maar iets groter. Ook deze moet in dezelfde tijd gebouwd zijn (8ste eeuw). We sloten af met twee Boeddhistische tempels, waarvan Plaosan mijn favoriet was.

De Plaosan tempel ligt dichtbij Prambanan en bestaat uit twee vrijwel identieke tempels met drie kamers. Elke kamer heeft Boeddhabeelden (mits ze niet ontvreemd zijn) en beelden van andere belangrijke personen. Het is niet altijd duidelijk wie die personen geweest moeten zijn. Zo zijn er twee beelden die niet goed passen binnen de lokale setting. Beiden hebben een kledingstijl die veel weg heeft van de Angkor-stijl, wat zou kunnen bevestigen dat er destijds wellicht sterke banden waren met het oude Cambodja.

Daarnaast bevatte het Plaosan-complex ook een soort platform waarin allerlei beelden zittend omheen zaten. Voor mij leek dit net een soort Mortal Kombat-stage. Het hele complex was gewoon zo bijzonder. Het is alleen tragisch dat zoveel van de gebouwen zijn ingestort door aardbevingen of op andere manieren zijn beschadigd en niet onderhouden. Als alles nog in zijn originele conditie was zou het ongetwijfeld prachtig zijn geweest.

Na deze tempelbezoeken hadden we een korte pauze voordat we naar een uitkijkpunt gingen in de heuvels. Vanaf dit punt hadden we een mooi uitzicht over Jogja. Bovendien was er een restaurant waar we heerlijke mie ayam aten met gefrituurde tofu, tempé en banaan. Eén van de lekkerste maaltijden van ons hele verblijf hier.

Toen we bijgetankt waren was het tijd voor wat actie. Rondom Jogja zijn namelijk ook grotten. Eén van deze grotten, Goa Pindul, kun je met een opblaasband doorheen en bovendien kan je er van wat rotsen afspringen in het water. Hoe veilig dat is weet ik niet, maar het mag wel. In het droge seizoen heeft het water een prachtige kleur. Wij zaten net in de overgang, waardoor het water ook al best mooi was. Goa Pindul was vooral lekker verfrissend. We konden er heerlijk zwemmen en waren er weer zo goed als in ons eentje. Waarschijnlijk dat we daarom iets te veel aan het relaxen waren en vervolgens moesten opschieten voor onze volgende stop. Het was namelijk de bedoeling om de zonsondergang te bekijken bij één van de stranden aan de zuidkust.

Onze 'driver' Aris moest vol gas door de heuvels richting de kust om het te halen. Hoe we het uiteindelijk nog net gehaald hebben weet ik niet, maar iedereen was blij dat we aangekomen waren aan de kust. We renden daar vervolgens naar het strand en pakten nog net de laatste zonnestralen mee.

De kust is echt prachtig en een heerlijke manier om de dag af te sluiten. Wanneer de zon vervolgens ondergaat is het gelijk ook echt superdonker. Dus na iets meer dan een uur gerelaxed te hebben op het strand gingen we weer richting de auto. Yoga had ondertussen nog een nieuw plan.

Hij wilde ons voordat hij ons naar huis bracht nog naar Bukit Bintang brengen. Bukit Bintang (star hill) is een uitkijkpunt over de stad en heet zo omdat je alle stadslichten kunt zien. Hoewel we allemaal moe waren bleek het de perfecte afsluiter. We aten heerlijke geroosterde mais met een prachtig uitzicht. En toen was het inmiddels tegen negenen en gingen we eindelijk naar huis.

De volgende dag was iedereen kapot. Maar al te veel tijd om te rusten hadden we niet. Sam had een afspraak in de middag met een lokale kunstenaar. Hij zou haar kunnen helpen met het maken van een inscriptie in ijzer. Het zal net als de gong onderdeel worden van de eindshow. Ik ging ondertussen met Julia en Justin richting Jalan Malioboro, de hoofdstraat van Yogyakarta.

Malioboro is nog even druk en chaotisch als altijd, maar het hoort er wel een beetje bij als je naar Jogja komt. We hadden er wat gegeten en probeerde er nog iets van batik te scoren. Maar de chaos was te groot om echt iets goeds te vinden. Al met al was het wel gezellig en een goede manier om weer tot leven te komen.

De volgende dag stond Prambanan namelijk op de planning. Dit keer geen Yoga, maar Thomas. Ik had het op mijzelf genomen om Julia en Justin naar het tempelcomplex mee te nemen en ze van informatie te voorzien.

Prambanan zelf is redelijk makkelijk te bereiken met een taxi. Het ligt ongeveer tussen de 45 minuten en een uur van onze verblijfplaats af, afhankelijk van het verkeer. Zoals gewaarschuwd bleek Prambanan erg druk. Bussen vol schoolkinderen zorgen voor een jolige chaotische sfeer. Maar gelukkig had Yoga ons al gezegd om wat verder te kijken dan Prambanan zelf.

Zo bestaat het Prambanan terrein namelijk uit vier tempelcomplexen. Je moet daar alleen wel een stukje voor lopen. En wat blijkt, de meeste mensen hebben daar geen zin in. Wat logisch is, want het was superwarm. Gelukkig waren wij wel zo gek om een kleine kilometer te lopen naar de andere tempels, waarvan vooral de laatste Candi Sewa heel bijzonder is.

Het is een enorm Boeddhistisch tempelcomplex dat net als Plaosan voor een groot deel kapot is. Maar dat maakt het niet minder indrukwekkend. We waren daar bijna in ons eentje en het was gewoon zo groots en bijzonder. Op een gegeven moment waren we elkaar zelfs kwijt.

Omdat we ondertussen drie flesjes water hadden uitgezweet zochten we een terrasje op om wat te drinken. Toen zagen we naast ons een boogschutter-activiteit. De pijl en boog spelen een belangrijke rol in de Ramayana (die afgebeeld staat in reliëfs op Prambanan). Dus besloten we alle drie een poging te wagen. Uiteindelijk bleek na een slechte start Justin de ultieme boogschutter. Als Barney in z'n hoogtijdagen wist hij de roos makkelijk te vinden.

En na deze dag was het al weer tijd voor de laatste dag van Justin en Julia in Jogja. Wat nog ontbrak (naast de Borobodur, maar daar was Julia al geweest), was Alun-Alun Kidul en Taman Sari. Uiteraard is er ook nog het Kraton en wat andere dingen, maar dit hoort wel bij een Jogja-verblijf.

Bij Alun-Alun Kidul heb je twee hele oude Banyan-bomen. Er is een mythe rond deze bomen waarbij iemand blind van de ene kant van het plein naar de andere kant kan lopen tussen de bomen door overspoeld wordt met geluk. Het lijkt een makkelijke opdracht gezien je alleen recht vooruit hoeft te lopen, maar vrijwel iedereen die het probeert loopt ineens de verkeerde kant op.

Uiteindelijk wist Julia het bij een tweede poging toch te doen. Nadat ze richting het einde ineens verkeerd leek te lopen, bleek ze toen toch een ingeving te krijgen die haar in de juiste richting duwde. Gaston van de postcodeloterij kan dus alvast naar de Rietvink rijden. Vervolgens dronken we nog even wat voordat we naar Taman Sari gingen. Hoewel het wat vervallen en niet al te groot is, is het oude badhuis van de sultan wel een leuke en interessante spot voor wat foto's. Het is een belangrijk onderdeel van het sultanaat wat Jogja nog is.

Daarna waren we wel echt moe en uitgeblust (vooral ikzelf) en gingen we naar een belangrijke plek van Sam en mijn residency: Mediterranea by Kamil. Dit restaurant is één van de hotspots van Jogja. Het is een beetje upscale Westers, maar wel een grappige sfeer. Het eten is er lekker, en vaak eten Sam en ik er ontbijt.

Met onze maag gevuld gingen we nog even zwemmen in het hotel om 's avonds bij onze andere vaste stek te eten: Nanamia Pizzeria. Ondertussen kon Sam ook weer aanschuiven, gezien zij de hele dag met de eerdergenoemde artiest bezig was om haar eigen inscriptie te maken in ijzer. Sinds 's ochtends vroeg bestond haar dag dus voornamelijk uit aluminium buigen en hameren. Het eerste resultaat is prachtig. En hopelijk kunnen we binnenkort daar wat meer van delen.

Tot zover… moeie vingers.

[havetowriteitoff]

Lieve pap,

Ik zou willen dat ik hier niet hoefde te staan.

En ik weet eigenlijk ook niet goed wat ik moet zeggen, behalve dat ik je gewoon zo ontzettend erg ga missen.

Ik ga het missen om samen met je te koken zoals we vroeger altijd deden. Frieten bakken of de merengues maken die we op Masterchef Australia hadden gezien.  

Ik ga het missen om je te kunnen facetimen of even te kunnen opbellen om te kletsen over vanalles en nog wat, soms terwijl je nog de laatste happen van het avondeten aan het wegkauwen was, want voor een belletje had je altijd wel tijd. 

En ik ga alle dingen missen die je voor me hebt gedaan. Grote dingen zoals het volledige bouwen en in elkaar zetten van mijn oude slaapkamer en het eindeloos woordjes oefenen voor Frans toen ik op de middelbare zat. Het komen kijken vorig jaar tijdens mijn eerste “hardloopwedstrijd van 10km, en de tips die je me altijd gaf voor mijn fotografieklussen als “Je kan het beter van deze hoek maken, dan valt het licht mooier op de neus” en: “let op de achtergrond, het lijkt hier net alsof er een boom haar hoofd groeit” 

Maar ook kleine dingen: dat je altijd even incheckt om te vragen hoe het is als ik een weekend weg ben, je flauwe grapjes en je typische gebruik van emoticons op whatsapp. 

Ik ga je stem missen, het geluid van je lach en hoe je in elke situatie met een eigen unieke oplossing kwam en ik ga het gevoel van veiligheid en vertrouwdheid missen dat ik altijd bij je heb.

Ik ga het missen hoe je ons leidde tijdens het zeilen: overstag en de zeilen aantrekken of dat je het sturen aan mij of flies overliet. En dat je er was tijdens al onze mijlpalen: Toen ik op mezelf ging wonen hielp je met verhuizen, en toen ik voor m’n eerste baan ging en jou de vacature appte, stuurde je bemoedigend terug: ziet er top uit, dat kan jij, doen!

Ik zou willen dat je ook bij mijn en onze aankomende mijlpalen zou kunnen zijn. 

Gelukkig weet ik ook dat je nooit ver weg bent. Je zit altijd in mijn hart en in alle dingen die ik van je heb overgenomen of geleerd.

Zo draag ik je altijd bij me, en herken ik jou in mijn creativiteit, zachtheid en mijn liefde voor fotografie, die jij weer van opa had. 

Maar ook in de kleine dingen als het ritmisch tikken van mijn vingers, een stukje van mijn onhandigheid, en dat bij mij, net als bij jou mijn haargrens overloopt in een puntje in mijn nek.

Ik kan nog wel even doorgaan, ik ben tenslotte je dochter en altijd een mooie mix geweest van jou en mama. 

Dus ik wil alleen nog tegen je zeggen dat ik van je hou en dat ik dat ook altijd zal blijven doen. 

Ik zal je nooit vergeten, dag pap♥️

[corverver010]

DE BLOG VAN DONDERDAG 9 JANUARI 2025 ✅

Goedemorgen volgers, we zijn weer opweg naar het weekend, en het is nog vroeg, dus ben ik weer wakker en is dit weer de nieuwe blog, het is vandaag donderdag 9 januari 2025 en wat ik vandaag allemaal ga doen, vertel ik pas in de volgende updates, maar dadelijk eerst even een mok cappucino ☕️ en de rest zie ik jullie weer in de volgende updates, ¹>

Zo dan ga ik nu even vertellen wat ik vandaag allemaal ga doen, zou vandaag niet veel wezen, ga straks nog wel even wat boodschapjes doen, 🚴‍♂️🛒 en ga ik weer even wat oude foto's en zelfgemaakte filmpjes plaatsen, en ga ik vandaag weer wat foto's toevoegen aan mijn fotoarchief, en verder even wachten tot ik wat hoor betreft mijn nieuwe telefoon de Samsung Galaxy A55 maar mijn begeleider is er vandaag niet, en verder zie ik jullie weer in een van de volgende updates, ²>

Nou na lange tijd weer eens een update, heb vandaag weer veel foto's toegevoegd in mijn fotoarchief, en heb ik die ook weer gelijk geplaats, komt meer bij kijken ik haal een foto van de site van de @stadsarchief010 met beschrijving moet ik eerst nog even de foto besnijden, en dan maak ik een bundel van 10 foto's met beschrijving zo als jullie wel op mijn andere account heb gezien, maar zijn zo veel foto's dat doe dat elke dag wat, je heb grote en kleine, en allemaal in kleur, ³>

Zijn stuk voor stuk prachtige foto's, en nog iets deze collectie is weer nieuwe bij de Stadsarchief, heb ik gisteren gevraagt, en komen de komende jaren nog meer bij, heb ik van hun gehoord, dus kan nog even vooruit, is wat anders dan in het zwart wit, en zoveel foto's, maar blijf het leuk vinden, en verder had ik vandaag wat boodschapjes zullen doen, nou dat doe ik dus nu morgenochtend, en verder zie ik jullie weer laters, ⁴>

Zo dan is dit weer de laatste update van vandaag, heb weer veel oude foto's toegevoegd aan mijn fotoarchief en heb ik gelijk geplaatst, met een zelfgemaakte filmpje erbij, dus is het voor vandaag wel weer genoeg geweest, en is het zo weer tijd om deze blog weer afte sluiten met er is een tijd van komen maar er is ook weer een tijd van gaan zoals nu, dus wens jullie voor straks slaap lekker en tot morgen, 🥱😴🤫 ⁵<

[medimelody]

Na een weekend alleen zijn;

Morgen is Jojo weer terug! Dan is het hier minder stil XD.

Maar ergens heb ik haar chaos ook wel gemist. Na een weekend alleen zijn heb ik nog meer zin om ergens alleen te gaan wonen. Samen met mijn Lilo'tje, en uiteindelijk ooit samen met Toon.

Mijn eigen veilige plekje... Waar ik rustig op mezelf zou zitten. Volgens mij zou ik ook beter met school bezig zijn. Omdat ik me dan misschien meer verveel, en dus meer voor school doe. Als ik genoeg slaap dan toch. Eerst dat in orde krijgen. Maar na veel dingen proberen om te kunnen slapen, medicatie, rustgevende muziek, meditatie,... Geef ik het toch wat op. Intussen kan ik toch al veel beter functioneren op een uurtje slaap per nacht dan vroeger. Ik leg me erbij neer. Soms is het gewoon beter om niet non-stop naar oplossingen te zoeken, maar gewoon te accepteren en verder te gaan.

De dagen lijken steeds sneller voorbij te haan, wat vreemd is. Het lijkt alsof ik stukken uit mijn dag gemist heb. Ik herinner me ook niet veel meer van vandaag. Buiten dat ik Lilo heb buiten gezet om haar een plasje te laten doen, een beetje op illustrator heb gewerkt, en heb gekookt.

Laten we hopen op een goede nachtrust deze nacht. Gelukkig is het nu vakantie, even rust. Nu kijk ik inside out 2. Net zoals ik inside out 1 ook echt elke week of zelfs elke dag kijk, het is duidelijk mijn lievelings film!

[somethingelse4you]

Kwaliteitscampings in Nederland

Ardoer.com is een samenwerkingsverband tussen meer dan 30 kwaliteitscampings in Nederland. Met locaties door het hele land en een grote diversiteit aan campings, is er voor elke campinggast een passend aanbod.

Kwaliteit, gastvrijheid en diversiteit Elke camping kent zijn eigen karakter en heeft typerende kenmerken, wél kijken alle campings met hun neus dezelfde kant op als het gaat om kwaliteit, gastvrijheid en diversiteit. Om kwaliteit te waarborgen, moeten alle campings van Ardoer.com door gasten minimaal beoordeeld worden met een 8,0 of hoger. Locaties Ook als het gaat om de locatie, is het aanbod breed. Van campings aan het water in Zeeland, Noord-Holland en Friesland tot bosrijke campings in Gelderland, Limburg, Overijssel, Noord-Brabant en Drenthe. Dit maakt dat een grote doelgroep zich prettig voelt op Ardoer campings. Avonturiers zijn actief in de natuur, families met (kleine) kinderen komen tot rust en senioren genieten van hun oude dag. Het hele jaar door kamperen Het vakantieseizoen loopt bij Ardoer.com het hele jaar door en beperkt zich niet alleen tot het hoogseizoen in de zomer. Voorzomeren, nazomeren, herfst- of winterkamperen wordt steeds populairder. Om deze reden zijn Ardoer campings elke maand van het jaar geopend om hun gasten met een grote glimlach te ontvangen. 2024 laagseizoen 01-01-2024 tot en met 25-04-2024 21-05-2024 tot en met 04-07-2024 26-08-2024 tot en met 31-12-2024 2024 hoogseizoen 26-04-2024 tot en met 02-05-2024 05-07-2024 tot en met 25-08-2024 2025 laagseizoen 01-01-2025 tot en met 25-04-2025 10-06-2025 tot en met 03-07-2025 01-09-2025 tot en met 31-12-2025 2025 hoogseizoen 26-04-2025 tot en met 09-06-2025 04-07-2025 tot en met 31-08-2025 Kampeeraanbod Het kampeeraanbod van Ardoer is breed. Van basiskampeerplaatsen tot kampeerplekken met privé sanitair: er wordt aan iedereen gedacht. De diversiteit van Ardoer zie je ook terug in de accommodaties. Zo kun je kiezen voor een stoere safaritent, maar ook voor een luxe gemeubileerd vakantiehuis – en alles daar tussenin. Kamperen is het hele jaar leuk! Iedere periode heeft zo zijn eigen charme. In het voorjaar gaat het zonnetje weer heerlijk schijnen en kun je alle bloemen weer zien bloeien. In de zomer kun je zwemmen in de zee of in het zwembad. In de herfst kun je heerlijk in het bos wandelen. En in de winter kun je lekker knus met je gezelschap tegen elkaar aankruipen, spelletjes spelen en warme chocolademelk drinken. In welke periode ga jij het liefst op vakantie?

Voorjaar(svakantie) Pasen Meivakantie Hemelvaart Pinksteren Zomervakantie Nazomer Nederland September Oktober Herfst(vakantie) Kerstvakantie Nederland Oud en nieuw Nederland Winterkamperen Campings Nederland Kindvriendelijke campings Campings met hond

Familiecampings 5 Sterren campings Luxe campings Vakantieparken Overnachten Huuraccommodaties Glamping

Bijzondere huuraccommodaties, Op zoek naar een bijzondere accommodatie voor een paar dagen? Sommigen zijn per nacht te huur, andere voor een weekend, midweek of week. Denk aan kastelen, boomhutten of zelfs een helikopter! Geniet van alle mogelijkheden. Hoe gaaf en stoer, bij ons kun je overnachten in een Legertruck! Een stoere vakantie voor de avonturiers. De Legertruck is geschikt voor 2 personen, maar is door een Trailer en/of Leger Jeep uit te breiden tot maximaal 6 personen.

Of in een boomhut. vernachten in een boomvilla, dat is pas uniek kamperen! Op 7 meter hoog heb je een verbluffend uitzicht op het Nationaal Park Dwingelderveld. Vanaf de masterbedroom wakker worden met dat uitzicht en het gefluit van de vogels, dat is pas vakantie!

Kampeerplaatsen Campings met privé sanitair Seizoen- en Jaarplaatsen Alle aanbiedingen Last-minutes Weekendje weg Faciliteiten Campings met zwembad Campings met animatie Campings met wellness Campings met binnenspeeltuin Campings met Wifi Campings met CAI aansluiting Naar de site Read the full article

[jojoxca]

Een onvergetelijke dag

Door Jojo

As long as I'm here

No one can hurt you

Don't wanna lie here

But you can learn to

If I could change

The way that you see yourself

You wouldn't wonder why you hear

They don't deserve you

- Billie Eilish

Bubbeljungle, Leiderdorp, 2013

Wat is het hier druk. Overal gillende kinderen, rennende kinderen en uitgeputte ouders.

Mama kondigde vanochtend uit het niets aan dat we naar de Bubbeljungle gingen. Wat heet, ze reed me erheen, ik werd in de ballenbak gekwakt en ze reed weer weg.

Ze zeggen het dan wel niet, ik weet dat mijn ouders moeite met me hebben. Omdat ik anders ben. Niet normaal. Omdat ik iets heb wat “autisme” heet. Dat betekent dat mijn hersenen anders werken - wat zijn hersenen?

Ze hebben me uitgelegd wat dat is (voor zover dat kon, ik ben nog maar zes), maar ik snapte er niks van. Maar als ik mijn ouders, juffen en de andere kinderen die ik ontmoet heb mag geloven, snap ik helemaal niks. Ze vinden me raar. En ik snap maar niet waarom.

Mama probeert elke kans te benutten om mij met andere kinderen te laten spelen. Ik heb de indruk dat ze dat vooral doet om even van me af te zijn. Ik voel me vaak best alleen. Maar met anderen spelen lukt me gewoon bijna nooit. Ik heb mijn eigen aparte voorkeuren met wie ik speel en anderen vinden mij raar, gek en eng.

Papa en mama hebben sowieso al niet veel geduld met mij. Vaak schreeuwen ze binnen no time tegen me, vooral mijn mama. Het maakt niet uit wat ik doe of zeg en aanpas om haar tevreden te stellen, ze blijft geïrriteerd raken en boos worden door mij. Wat ik fout doe, begrijp ik niet.

Mama is vaak aan het werk. Papa zie ik alleen één keer per week en eens in de twee weken in het weekend.

Mama heeft een nieuwe verkering. De tweede al sinds de scheiding. Hij heeft ook twee kinderen, beide jonger dan ik. Mama heeft het heel vaak over hen. Ik heb vaak de indruk dat ze meer van haar verkering en zijn kinderen houdt dan van mij. Dat merk ik aan bijna alles.

Op school zijn er problemen met mijn aandacht, thuis is er altijd ruzie om het eten omdat ik erg kieskeurig ben. Ik moet bij mama sinds ze met die man heeft gewoon eten wat de pot schaft omdat dat “gezonder” is.

Het zal wel gezonder zijn, maar ik voel me zo rot. Ik ben altijd als laatste klaar en soms moet ik huilen van vernedering.

Soms, als mijn ouders echt boos op me zijn, slaan ze me. Niet hard, hoor. Dat zei iemand tegen wie ik het vertelde. Vroeger deden ze niet anders, wordt er gezegd. “Corrigerende tikjes” worden het genoemd.

Mama zegt ook vaak dat ze me spuugzat is en ziek van me wordt, inclusief kotsgeluiden.

Vaak zeggen papa en mama een paar minuten na zo'n “corrigerend tikje” en een paar ruwe woorden weer hoeveel ze van me houden. Ik geloof het niet. Niet meer. Hoeveel zijn die woorden waard als ze het maar blijven doen?

Soms sla ik mezelf ook. Omdat het mij nooit lukt eens normaal te doen en mijn ouders niet te irriteren.

Ik zal het wel verdienen, want ik ben een last. Een blok aan ieders been.

Als mijn mama antwoord geeft als ik iets vraag, is het vaak zo: “Lientje… (diepe zucht)...", en dan net zo geïrriteerd: “Zie je niet dat ik bezig ben?”

Tja.

De tranen komen en ik kan ze niet stoppen.

Ik ren de wc's in en ga in een hoekje zitten huilen.

Niemand houdt van me. En waarom zouden ze ook? Misschien kan er gewoon niemand van mij houden…

Ik kan er maar beter niet meer zijn. Niemand zal me missen. Misschien merken ze het geeneens als ik weg ben…

De deur van één van de hokjes gaat open en er stapt een jongen naar buiten.

Ik veeg snel mijn tranen weg.

Hij kijkt naar me. Hij is niet veel ouder dan ik; ik schat hem ongeveer acht jaar.

Hij heeft donkerbruin haar en groene ogen die me vriendelijk aankijken. Hij heeft een korte olijfgroene spijkerbroek en een zwarte coltrui aan en zwarte schoenen met zwarte sokken erin. Hij heeft een ouderwetse discman in zijn hand en de dopjes daarvan in zijn oren, waar rustige muziek uit klinkt.

Hij zit onder de blauwe plekken en schrammen.

Maar wat me het meest opvalt, zijn de pleister op zijn wang en een plastic slang in zijn neus. Het soort slang waar vloeistoffen doorheen gaan in het ziekenhuis. Net geleerd op school.

Waarom zou hij die hebben?

Hij draait de kraan open en begint zijn handen te wassen. Er zitten ook pleisters op zijn handen.

Hij blijft naar me kijken terwijl hij zijn handen afdroogt.

Hij zet zijn discman uit en loopt naar me toe. Hij knielt voor me neer.

“Waarom huil je?” Vraagt hij dan.

Ik schud alleen mijn hoofd. Ik kan niet uitleggen waarom. Ik mag het niet uitleggen. Ik mag niemand vertellen wat er achter gesloten deuren gebeurt.

Hij gaat naast me zitten en slaat een arm om me heen.

Normaal zou ik zo'n arm afschudden, maar nu voelt het prettig, dus ik laat hem begaan.

“Weet je, soms is het goed om te huilen.” Zegt de jongen.

Ik begin weer te snikken. De jongen pakt me vast en ik sla mijn armen om hem heen.

Waar ik me normaal tegen verzet als mijn ouders en familie het doet, laat ik nu toe van een vreemde. Maar soms is iemand die luistert en je troost, echt troost, het beste, zelfs als het een vreemde is.

Ik begin te vertellen.

“Dat is vreselijk.” fluistert hij als ik klaar ben. “Jouw papa en mama mogen toch niet slaan?”

“Nee, dat dacht ik ook.” Snik ik. “Maar blijkbaar…”

Een tijdje zit ik te snikken. En al die tijd houdt de jongen me vast.

“Hoe heet jij?” Vraagt hij dan.

“Lientje.” Ik snuf en veeg een traan weg. “En jij?”

“Logan.” Zegt hij.

“Hé, we hebben dezelfde letter!” Ik kan alweer vrolijk zijn.

“Ja, best wel cool. Wil jij ook muziek luisteren?” Vraagt Logan.

“Ja!” Fluister ik.

Hij stopt één van de dopjes van zijn discman in mijn oor en drukt op play.

Het nummer begint met een hoop geschreeuw. Ik vind het prachtig.

Dan komt de beat, en een rustige vrouwenstem.

“Try to break one's heart, in perpetuity.” Zingt ze.

Ik vindt het prachtig. Die beats in combinatie met haar stem zijn geweldig.

“Wie is dit?” Vraag ik. Ik heb nog nooit zoiets gehoord.

“Soap&Skin. Dit nummer heet "Sugarbread".” Zegt Logan.

“Suikerbrood!” Roep ik uit. Die twee woorden Engels ken ik!

“Precies.” Logan straalt. “Ik hoor naar de radio te luisteren, maar zij is mijn favoriete zangeres.”

“Mooi.” Fluister ik.

Het volgende nummer begint. Een viool, met soortgelijke beats, en dan de stem van diezelfde vrouw.

“Zo mooi.” Fluister ik. Ik heb helemaal kippenvel.

“Ja, hé?” Vraagt Logan.

“Hoe heet dit nummer?” Vraag ik.

“Marche Funèbre," Zegt Logan. “Het betekent “dodenmars” in het Frans.”

Hij draait het nummer een paar keer opnieuw.

Hij doet zijn discman af. “We moeten teruggaan. Mijn ouders zullen me wel zoeken. En ze zijn al zo bezorgd om me… Hé, mijn ouders hebben net eten besteld. Wil je mee-eten?”

“Eh… hangt ervan af wat het is… Ik eh… ben nogal moeilijk met eten.” Fluister ik.

“Oh, maak je niet druk. Je vindt het vast lekker. Kom.”

Logan trekt me mee naar een man en vrouw met blond haar. Hij heeft zijn donkerbruine haar dus niet van hen.

“Papa, mama, dit is Lientje.” Zegt Logan. “Mag ze mee-eten?”

“Tuurlijk, we hebben genoeg!” Antwoordt zijn moeder.

Ik word enthousiast verwelkomd door zijn ouders. Ze hebben twee dienbladen met kartonnen doosjes op tafel gezet.

Ze doen de doosjes open…

Dit is een droom. Patat en kipnuggets!

“Hmm, nuggies!” Zeg ik veel te hard. Logan glimlacht alleen maar.

We eten en delen samen het bakje appelmoes. Logan vertelt over zijn school, zijn prestaties als vechtsporter (zwarte band!), zijn familie en over zijn hond, Sofie.

“Heb jij huisdieren?” Vraagt hij.

“Ja, een kat. Hij heet Sokje. Hij is zwart met witte pootjes, vandaar.” Zeg ik.

“Grappige naam. Schattig.” Zegt Logan.

“Ik… waarom… Ik vroeg me af-” begin ik.

“Waarom die slang in mijn neus zit?” Maakt Logan mijn zin af. Blijkbaar is hij gewend aan dit soort vragen…

“Eh… ja. Ik heb nog nooit zoiets gezien… is het voor je eten?” Domme vraag, hij eet gewoon normaal.

“Nee. Het is voor mijn zuurstof. Ik ben ziek.” Zegt Logan.

“Ziek? Wat heb je dan?” Vraag ik met een klein stemmetje.

“Ik heb kanker. Leukemie.” Antwoordt hij.

Oh nee, he. Dat vreselijke woord heb ik net op school geleerd en het klinkt echt doodeng.

“Leukemie? Wat is dat?” Fluister ik hees. Ik voel me echt heel klein en dom…

“Leukemie betekent dat mijn bloed ziek is. In je bloed zitten hele kleine dingen die helpen om je gezond te houden, zoals de soldaatjes. Bij mij zijn die soldaatjes bijna allemaal ziek en ze zijn met te veel. Ze houden ook de gezonde dingen tegen, zoals de taxi's, die zuurstof naar je lichaam brengen.” Zegt Logan.

“En daarom heb jij die slang.” Fluister ik.

Hij knikt. “En die zieke soldaatjes houden ook de plakkertjes tegen die zorgen dat het bloed stopt met stromen als ik wondjes heb. Vandaar die blauwe plekken en schrammen.” Fluistert Logan. En die hele uitleg heeft hij me glimlachend aangekeken.

“Kan je beter worden?” Vraag ik.

Zijn glimlach verdwijnt.

Hij schudt zijn hoofd. “Nee, ik word niet meer beter.”

Hij kijkt weg. Ik leg mijn handje op die van hem.

“Ik had medicijnen die me weer beter zouden maken, maar die werken niet meer… ze kunnen niks meer voor me doen.” Er glijdt een traan over zijn wang.

Ik huil meteen weer mee. Stomme gewoonte!

“Dus binnenkort ga je…” Fluister ik.

“Ja. Ik ga naar de hemel.” Fluistert hij.

Zijn ouders kijken ons aan. Ook zij hebben tranen in hun ogen.

“Hoe oud ben je?” Fluister ik.

“Acht.” Fluistert Logan.

Hij heeft nog maar twee maanden, vertelt zijn moeder. Dan gaat hij.

Uuthofasie, zeggen ze.

“Wat is uuthofasie?” Fluister ik.

Ze lachen even. Ik heb zo'n moeite met moeilijke woorden…

“Euthanasie.” Zegt zijn moeder. “Ze gaan Logan een prikje geven zodat hij geen pijn meer heeft. Zo kan hij rustig naar de hemel."

Naar de hemel. Wat erg. Opa is vier jaar geleden naar de hemel gegaan, maar ik weet allang niet meer hoe dat voelde…

Maar opa was tweeëntachtig. Logan is nog maar acht…

Maar dan glimlacht Logan weer. “Maar ik ga er het beste van maken nu ik nog leef.” Hij pakt mijn hand weer vast en vraagt: “Ga je mee?”

“Nee, dat durf ik niet hoor!” Zeg ik tegen Logan.

“Kom op, Lien. Het is niet eng. Je kunt het.” Zegt Logan.

We staan bovenaan zo'n grote toren met elastieken waar je je doorheen moet laten vallen en overheen kunt kruipen - een “spinnentoren” noemt Logan het - en ik vind het doodeng. Straks val ik, of breek ik iets, of raak ik gewond… wat zal mama dan zeggen? Die zal dan heus-

Logan knijpt in mijn hand. “Kom. We gaan samen. Als je valt, vang ik je op.”

“Echt waar?” Fluister ik.

“Ja, echt waar. Kom, spring maar. Eén, twee… drie!”

Ik spring, tegelijk met hem. Ik gil, maar hij houdt me stevig vast.

Na twee verdiepingen vind ik het niet eng meer en kruipen we samen over het net. Ik snap nu waarom Logan het een spinnentoren noemt; die netten lijken net spinnenwebben.

Logan doet alsof hij Spiderman is en ik probeer hem na te doen.

Ineens roept hij: “Vijand in zicht!” En hij neemt een sprong, grijpt me vast en trekt me tegen zich aan. We vallen het laatste stuk naar beneden en landen gierend op de mat.

Logan knijpt in mijn hand die hij nog steeds vasthoudt. “Nu mag jij zeggen wat we gaan doen.”

“De fietsjes! Ik wil naar de fietsjes!” Zeg ik.

We verlaten de plek via de enorme bek van een haai met enorme tanden.

Ik kijk even achterom naar de haai. De bek zit in het midden, de rest is gebouwd in stijl van een schip. Aan de linker- en rechterkant staan enorme schelpen met joekels van zeewezens erin. Gadver, wat zijn ze groot.

“Ze kijken recht in je ziel.” Fluister ik.

“Kom. Ze doen jou niks zolang ik bij je ben.” Fluistert Logan.

We hebben de hele dag de grootste lol. We rijden op de fietsjes en botsen expres tegen elkaar op, we bouwen een fort met de enorme legostenen, we springen samen op het springkussen - en gooien met de enorme rubberen ballen - tot we moe zijn, Logan rent rond en maakt oerwoudgeluiden en ik doe met hem mee. We rijden samen op een sleetje van de sleebaan af en gieren het uit als één van ons eraf valt.

Na een paar uur hebben we even een momentje samen, zonder andere kinderen.

Logan pakt mijn hand weer vast.

“Je bent een bijzonder meisje, Lientje.” Zegt hij.

Bijzonder? Ik? Ik weet niet wat ik hoor.

“Jij bent ook een bijzonder jongetje.” Fluister ik.

“Ik wil je iets geven.” Fluistert hij. Hij graait in zijn zak.

Het is een sleutelhanger in de vorm van een prachtig wit vlindertje met zwarte randjes om zijn vleugels en zwarte stipjes in de hoeken.

“Het is een koolwitje,” Zegt Logan. “Die staat voor onsterfelijkheid en wedergeboorte. Het is mijn belangrijkste bezit. En ik wil hem aan jou geven.”

“Waarom?” Fluister ik.

“Omdat jij hem verdient. Ik heb nog nooit zo'n goede vriend gehad.” Zegt Logan.

Ik voel de tranen weer komen. Maar nu hou ik ze niet tegen.

Logan trekt me in een knuffel. Ik knuffel hem terug.

Ik stop het koolwitje in mijn broekzak.

“Mag ik je nog iets geven?” Vraagt Logan.

“Wat dan?” Vraag ik.

Hij komt steeds dichterbij en dan geeft hij me een kusje.

Ik word knalrood. Ik ben nog nooit door een jongen gekust.

“Dank je.” Fluister ik.

Logan zegt niks. Maar de blik in zijn ogen zegt genoeg.

Uiteindelijk is het sluitingstijd en tijd om naar huis te gaan.

Logan geeft me een laatste knuffel en fluistert: “Dank je wel, voor deze onvergetelijke dag.”

“Jij ook bedankt.” Fluister ik.

We laten elkaar niet los.

Tot zijn moeder roept: “Logan! Kom je? Oma wacht op ons!”

“Ja, mama!” Logan laat me los, knijpt in mijn hand, zegt “tot snel” en rent achter zijn moeder aan.

En dan gaat het mis.

Ik zie dat Logan ineens stopt met rennen, voorover buigt en naar zijn borst grijpt.

Ik wil iets roepen, gillen, maar er komt geen geluid uit mijn keel.

Hij valt recht naar achteren.

Ik ren naar hem toe.

Zijn moeder houdt hem vast. “Logan! Wat heb je! LOGAN!”

“Mama… het doet… zo'n pijn.” Fluistert Logan.

“Blijf maar ademen, lieverd. Blijven ademen.” Fluistert zijn moeder, die inmiddels aan het huilen is.

“Kan niet… Ik kan het niet meer, mama.” Logan huilt nu ook.

Wat gebeurt hier? Ik vind het eng en begin ook te huilen.

Zijn moeder pakt mijn hand ook vast.

“Lientje…” Fluistert Logan.

Dan zegt hij niks meer en wordt hij slap.

Zijn ouders huilen en houden hem vast.

En dan snap ik het. Zijn hartje wil niet meer. Hij gaat naar de hemel.

“Het is goed, jongen. Ga maar. Je zult geen pijn meer hebben.” Fluistert zijn vader.

Nee, het is niet goed! Ik wil niet dat mijn beste vriend naar de hemel gaat! Niet nu! NIET. NU!

Er komen mensen binnen. Ambulancepersoneel, denk ik. Ook daar heb ik laatst les over gehad.

Ze drukken op zijn borst en luisteren naar zijn hartje.

Dan schudden ze hun hoofd.

“Is hij… is hij nu in de hemel?” Fluister ik.

Zijn moeder kijkt me aan en knikt. “Ja, schat. Hij is nu in de hemel. Hij is nu een engeltje.”

“Nee,” Snik ik. “Nee, nee, nee… koolwitje, nee! Koolwitje, kom terug!”

Zijn moeder trekt me tegen zich aan.

De mensen van de ambulance tillen hem ergens op.

Zijn ouders omhelzen elkaar en ik zie hoe ze bij elkaar huilen.

En dan zie ik mama binnenkomen.

Ik ren naar haar toe en val huilend in haar armen.

“Lientje? Meisje toch, wat is er?” Vraagt mama verschrikt.

Ik moet zo hard huilen dat ik niet kan praten.

Logans ouders komen en vertellen haar het hele verhaal.

Mama streelt mijn haren en fluistert lieve woorden. Maar het helpt niks. Ik wil mijn lieve koolwitje terug.

Als ik wat rustiger wordt, fluistert mama dat we naar huis gaan.

We lopen langs de ambulance, waar Logan nu op een soort bedje ligt. Zijn oogjes zijn dicht, alsof hij slaapt, maar het is fout. Alles hieraan is fout.

“Wil je nog iets tegen hem zeggen?” Fluistert mama.

Ik knik.

Ik geef hem een kusje en fluister: “Vaarwel, koolwitje. Ik zal je missen. Je was mijn allerbeste vriend. Bedankt voor deze onvergetelijke dag.”

Het is druk buiten. We staan met zijn allen om het graf heen.

Ik sta voor het kleine kistje met een rode roos in mijn hand.

Niet te geloven dat mijn allerbeste vriend in dat kistje ligt.

Ik frummel aan het koolwitje dat Logan me gaf. Mama heeft het heel mooi voor me aan een kettinkje gedaan, zodat ik hem altijd bij me kan dragen.

De dienst is net afgelopen.

“Mag ik nog even alleen zijn met hem?” Fluister ik.

Mama knikt en laat me even alleen.

Ik kniel voor de kist.

Mama zegt dat Logan altijd bij me zou zijn, alleen niet fysiek. En als ik om een teken vraag…

Ik leg mijn hand op de kist en fluister: “Logan, als je me hoort, geef dan een teken.”

Even gebeurt er niets.

Dan komt er een koolwitje aan gevlogen.

Hij landt even op de kist, loopt wat rond en vliegt dan weer verder.

Ik kijk het kleine witte vlindertje na.

“Dag, koolwitje.” Fluister ik. “Ik hou van je. Bedankt voor de onvergetelijke dag.”

Bij dit verhaal hoort het nummer “(This Is) Water” van Soap&Skin, afkomstig van het album “From Gas to Solid / you are my friend”.

[witchof-mind]

In de Stilte van Twee Uur

-

Het is weer twee uur in de nacht, mijn ogen zwaar, maar slaap wacht. Gedachten jagen door mijn hoofd, steeds meer pijn, steeds minder hoop.

Twee jaar geleden, een stille slag, mijn leven draaide op die dag. Werk weg, dromen verkruimeld fijn, de tijd loopt door, maar ik sta klein.

Dus zoek ik in de stad mijn vlucht, verdoof me in een waas van lucht, drugs en dansen tot het licht, een masker op, een vals gezicht.

Weekends vliegen in een roes, ik vind mijn grens, maar toch geen troost. Want elke maandag, week na week, betaal ik weer voor wat ik breek.

Hier lig ik dan, in het donker van de nacht, verloren in een wereld die op me lacht. De stilte huilt, de uren slaan, ik wil ontsnappen, wil weer gaan.

Ik draai een joint, adem diep, vul de leegte die niemand ziet. Maar weet dat dit geen toekomst bouwt, dat mijn hart langzaamaan ontvouwt.

Misschien dat ooit een ochtend gloort, een weg die uit dit doolhof hoort. Maar vannacht blijf ik nog hier, alleen, totdat ik ergens lichtjes zie, heel klein.

[mirandamckenni1]

Against The Current - live at Pinkpop 2024 0:00 silent stranger 4:19 "good guy" 7:55 Wildfire 11:03 Strangers Again 15:53 Wasteland 20:26 blindfolded 23:47 lullaby 27:30 that won't save us 31:43 Voices 35:18 Legends Never Die 38:20 again&again 42:24 weapon https://ift.tt/xhYsdcL PINKPOP 2024 BIJ DE NPO  Ook dit jaar (her)beleef je Pinkpop weer volop op tv, radio en online bij de NPO! Tijdens het weekend maar ook daarna. De Pinkpop 2024 uitzendingen worden verzorgd door NTR, VPRO & BNNVARA. Presentatoren Vera Siemons, Frank Evenblij en Eva Cleven doen op NPO3 vanaf het festivalterrein verslag van de vele indrukwekkende optredens, bespreken de meest opvallende momenten en nemen je mee naar de artiesten backstage.  Via NPO Start kan je de uitzendingen na het festival natuurlijk ook terugkijken! Op NPO 2 Extra worden tijdens het Pinkpop weekend complete optredens gestreamd en die zijn na afloop terug te vinden op het YouTube-kanaal van 3voor12. Op de website van 3voor12 vind je ook recensies van de optredens. 3FM zendt live uit vanaf het festivalterrein en via 3fm.nl/festival zijn na afloop alle highlights terug te vinden. Nagenieten doe je ook met: de Pinkpop After podcast op NPO Luister en Pinkpop Napret, van 24 tot 28 juni vanaf 22.15 op NPO 2 Extra. ••​••​••​••​••​••​••​••​••​••​••​••​••​••​••​••​••​••​••​​••​••​••​••​••​••​••​••​••​••​••​••​••​••​••​••​••​••​••​​​•​••​••​••​••​••​​​•​••​••​​​•​​​ VPRO 3voor12 is het belangrijkste muziekplatform van Nederland. Check onze website voor muzieknieuws, achtergrondverhalen, festivalverslagen en alles daartussen in. Op NPO 3FM is elke vrijdagavond 3voor12 Radio van 22-01. In dit programma draaien we de allerbeste muziek van vandaag én morgen, bespreken we de actualiteit en verwelkomen we artiesten live in de studio. 3voor12 by Dutch Public Broadcasting Company VPRO is the leading music platform in The Netherlands. 3voor12 also has two shows on Dutch national public radio station 3FM. ❯ Meer 3voor12? https://ift.tt/OpcHQ5h https://ift.tt/TN6J4Bv https://twitter.com/3voor12 https://ift.tt/j9MmDAX via YouTube https://www.youtube.com/watch?v=pT0NbT0sKwE

[patriciaidsinga]

Festival

NHD 13 juli 2024

Doef doef doef doef. Het zweet druipt van me af. Ik heb m’n ogen dicht. En ik laat me meevoeren op de beats van de DJ. Doef doef.

Met twee vrienden ga ik elk jaar naar muziekfestival Down the Rabbit Hole. Een paradijs voor een muziekliefhebber als ik. Een groot natuurgebied in Beuningen met overal grote tenten met podia waar allemaal leuke bands en DJ’s spelen. Meer dan de helft van de line-up ken ik niet, maar ik sjok rustig achter mijn vrienden aan en als ik ergens een leuk deuntje hoor, duik ik die tent in.

Het festival duurt drie dagen en ik slaap op de camping waar de haringen van je buurman in jouw tent staan. Ook al weet ik dat ik op maandag helemaal naar de filistijnen ben, geniet ik elk jaar weer vol overgave van deze onderdompeling. Je bent hier geen vrouw-van, collega, vriendin of moeder, nee, je bent gewoon één van de 45.000 muziekliefhebbers. En ik voel me weer 25.

Ik doe dit weekend één ding voor mijn kinderen en dan vergeet ik ze, dat is het filmen van een zangeres RAYE op vrijdagmiddag die B. van Tiktok kent. Verder ben ik even helemaal anoniem en los van alles en iedereen.

’s Nachts veranderen de tenten in duistere discotheken met dj’s die door hun zware beats de prachtigste vrouwenstemmen vlechten. Deze 25-jarige staat sinds 1:00 uur ’s nachts al een paar uur in een donkere tent te dansen, compleet ondergedompeld in de beats. Armpje in de lucht, laat je gaan. Het doordringende ge-‘doef’ is als een hartslag en je kunt niet anders dan je mee laten voeren en bewegen op wat je hoort. Noem het dansen. Noem het meditatie. Geen idee wie er naast me staan, ik ben alleen met de muziek.

Dan wordt ineens heel hard “HEE!” in mijn oor geschreeuwd. Ik open mijn ogen en kijk in een gezicht dat me vaag bekend voorkomt. Wanneer de vormen wat scherper worden, herken ik een vader van het schoolplein. Ik groet vaag. En doe mijn ogen weer dicht. Alsof ‘ie er niet is. Doef doef doef doef.

“LEUK JOU OOK HIER TE ZIEN,” schreeuwt de vader van het schoolplein met ook zijn handje in de lucht. Ik knik al dansend van ja maar probeer hardnekkig in mijn meditatieve stand te blijven.

“HOE IS HET MET B.?” Geen idee, eigenlijk – dat is het hele punt van dit weekend. “GAAT HET GOED OP SCHOOL?” schreeuwt ‘ie verder. Ik wil alleen maar dansen.

“SORRY, HIER HEB IK GEEN KINDEREN,” schreeuw ik terug, terwijl ik naar de andere kant van de dansvloer huppel. De vader en zijn handje verbluft achterlatend. Ik maak het op het schoolplein wel weer goed.

Doef doef doef.

[fransopdefiets]

10-7 Bodø - 1

Ik at gisterenavond weer eens pasta, maar nu gevuld met zongedroogde tomaat en nog iets dat ik niet begreep, iets kazigs volgens mij. In de keuken raakte ik aan de praat met twee Duitse fietsers, de een uit Hamburg, de ander uit Frankfurt, we hadden elkaar op de route al een paar keer ingehaald. Ik kon vertellen over mijn rondje Duitsland in 2021, waarbij ik beide steden gezien heb.

‘s Nachts lig ik weer te woelen en te broeien van boven en kou te vatten van onderen, totdat opeens het kwartje valt. Dat thermisch óndergoed moet natuurlijk niet aan je lijf, maar ónder de slaapzak, dan lig je niet zo te broeien en de isolatie is waar ie wezen moet. En zo val ik toch nog lekker in slaap, ondanks de krijsende meeuwen die de hele nacht tussen de tenten doorscheren op zoek naar etensrestjes.

Als ik opsta, is de onderkant van alles kletsnat. De onderkant van mijn matrasje, de onderkant van de binnentent, de onderkant van de pot yoghurt, de onderkant van mijn tassen en schoenen, kortom alles dat op het grondzeil van de binnentent of de footprint (extra onderzeil) heeft gestaan is nat. De enige verklaring die ik kan bedenken, is dat gisteren de lucht verzadigd was van vocht en dat dat vocht vannacht dus gecondenseerd is. In elk geval moet ik nu eerst alles, zo goed en kwaad als het gaat, zien te drogen voor ik het inpak.

De buurvrouw zit duidelijk om een praatje verlegen en begroet me enthousiast in de ochtend, zij is met haar zoontje van 4 en hun rashondje op weg naar een eilandje van de Lofoten. Daar is aankomend weekend een bijeenkomst van 400 mensen met allemaal dezelfde hond, het beest lijkt een beetje op een kooikertje. Dat jongetje heeft het hoogste woord en duldt eigenlijk niet dat zijn moeder met iemand anders praat. Ze vraagt natuurlijk naar mijn route en als ik vertel dat ik over de hoogvlakte noord van Lillehammer ben gefietst, roept ze enthousiast, dan heb je mijn dorp Orkanger gezien! Ik knik braaf van ja, maar heb inmiddels zoveel dorpen gezien, dat ik geen idee heb, hoe Orkanger eruit ziet. (Achteraf zocht ik het op en ik ben er inderdaad doorheen gefietst, het ligt vlak onder Trondheim).

Onderweg drink ik koffie in het Mineralen Kafé in Bertnes, een café annex museumpje met stenen. De eigenaar is zo oud en krom, dat ie nauwelijks nog kan lopen, maar de koffie is vers gezet.

In Bodø aangekomen heb ik nog wel even voordat ik kan inchecken. Ik fiets linea recta naar het bureautje van de DNT (de Noorse Trekking Association) en vraag waar ik een matje kan kopen. Tweehonderd meter verderop is het antwoord en ik koop daar een mooi licht geïsoleerd matje. Het wordt niet de Exped 9R want die weegt meer dan een kilo en heeft het formaat van een slaapzak. Die schaf ik wel aan als ik nog een keer naar Svalbard ga fietsen. Ik hoef maar isolatie tot het vriespunt. De 3R is ruim voldoende verzekert de verkoper mij, die is comfortabel tot -5. Dan door naar het postkantoor om het oude matje naar huis te sturen, want dat is nog prima te gebruiken buiten de poolcirkel.

Bij het inchecken boek ik meteen een nachtje bij. Morgen gaat het namelijk de hele dag regenen, maar de dagen daarna wordt het mooi weer. Ik loop bovendien nogal voor op schema, in dit tempo ben ik de 17e al in Tromsø. Vandaag is het nog prachtig weer en na het wassen en uithangen ga ik de stad in.

Gefietste afstand: 30 km

Gefietste tijd: 2,5 uur

Afstand tot de Noordkaap zoals de zeemeeuw vliegt: 610,9 km (er is 3 km bij gekomen, maar dat klopt wel, want ik heb vooral westwaarts gereden).

[dagenvanonrust]

Einzelgängers deel 2: Een ander soort liefde: Hoofdstuk 14

‘Oke,’ zegt Luna, ‘dus in deze scène komt een man genaamd Wannes thuis - hij is een zakenman die net terug is uit Duitsland. Zijn vrouw Sas - dat ben ik dan - heeft net zijn favoriete maaltijd klaargemaakt. Maar Wannes lijkt helemaal niet blij te zijn dat hij weer thuis is, hij lijkt zelfs ongelukkig. Dus ze zitten zwijgend aan tafel te eten, en dan begint het.’ 

Na het scheerincident was Luna weer klaarwakker en ze stelde voor om voor het slapengaan nog even de tekst van haar toneelstuk “Een ander soort liefde”, dat ze binnenkort zou opvoeren, in te oefenen. Ze staat aan het voeteinde van het bed en kijkt me aan met haar kinderlijke vrolijkheid waar ik zo van hou. ‘Goed, klaar?’

Ik knik enthousiast en Luna legt haar handen in haar heupen, schraapt haar keel, staart even naar de vloer, zucht luid, heft haar hoofd, strekt haar rug en begint aan de scène. Ze heeft een gepijnigd gezicht en ijsbeert langzaam door de kamer. 

‘Ik weet niet waarom ik het nog doe, Wannes,’ zegt ze bijna fluisterend. ‘Dag in dag uit doe ik wat een huisvrouw hoort te doen, elke dag opnieuw. Al m’n hele leven doe ik m’n uiterste best, en waarom? Wat haal ík er uit?’

Luna staat stil en kijkt me recht in de ogen met een blik die droefenis en boosheid uitstraalt. Ze begint nu luider te praten.

‘Heb je er ooit bij stilgestaan hoe dit leven voor míj moet zijn? Jij hebt je zakenreisjes, je voetbalwedstrijden in het weekend en je vrienden en je café, maar wat heb ik? Wat heb ik behalve deze… al deze stomme dingen?’ Luna’s ogen beginnen waterig te worden. ‘Porselein en een breedbeeld-tv, de nieuwste staafmixer en een twee meter hoge koelkast, en tapijten, overal van die stomme, oerlelijke tapijten!’

Tranen glijden langzaam over Luna’s wangen en bijna vergeet ik dat ze geen huisvrouw van middelbare leeftijd is, maar een meisje dat een toneelscène aan het spelen is.

Nu gaat ze op de rand van het bed zitten en begraaft haar gezicht in haar handen. ‘Ik voel me zo gevangen,’ snikt ze luid, ‘gevangen tussen deze muren die iedere dag dichter op me af lijken te komen en me dreigen te verstikken maar waartussen ik me tegelijkertijd zo ontzettend verloren voel. Ik wil het niet meer, Wannes, ik kan het niet meer, ik ben leeg. Helemaal...leeg…’ 

Na enkele seconden stilte staat Luna recht en maakt een klein sprongetje. ‘O deze ging wel lekker vond ik zelf, of misschien was het een beetje té? Ben, zeg nou wat, wat vond je?��

‘Luna…dat was fantastisch!’ zeg ik diep onder de indruk, en ik applaudisseer. ‘Echt waar, gewoonweg oscarwaardig.'

‘Dank je, dankje,’ zegt ze, en ze maakt een diepe buiging terwijl ik nog eens in mijn handen klap. 

Luna gaat weer op bed zitten. ‘Goed, wat zullen we nu gaan doen?’ 

Ik kijk op mijn telefoon en zie dat het inmiddels al ver na middernacht is. Het gebeurt wel vaker dat ik nog tot diep in de nacht wakker ben, maar ik heb nog maar zelden een dag meegemaakt waarin ik zoveel verschillende emoties gevoeld heb en besef nu pas hoe vermoeid  ik eigenlijk wel ben. Ik wrijf in mijn ogen. ‘Wat dacht je van slapen?’

Luna doet haar mond open en even lijkt het alsof ze wilt protesteren, maar dan zegt ze: ‘Mij goed, kan ik eindelijk lekker dicht tegen je aan liggen.’

[puncky327]

Recap mei | Ik was jarig!

Het is alweer juni, wat betekend dat het weer tijd is voor een maandelijks kijkje achter de schermen 🙂 Ik ben jarig geweest en 24 jaar geworden, daarnaast had ik elk weekend hele leuke plannen en heb ik mij niet verveeld. Continue reading Recap mei | Ik was jarig!

[corverver010]

DE BLOG VAN DONDERDAG 10 OKTOBER 2024 ✅

Goedemorgen volgers, we zijn weer opweg naar het weekend, dus ben ik wakker en is dit weer de nieuwe blog, het is vandaag donderdag 10 oktober 2024 en wat ik vandaag allemaal ga doen, vertel ik pas in de volgende updates, maar ga zo eerst even een mok amaratto latte drinken, ☕️ dus zie ik jullie weer laters, ¹>

Zo dan ga ik nu even vertellen wat ik vandaag allemaal ga doen, zo ga ik dadelijk eerst even een washandje door mijn gezicht halen, 🧼👋 en ga ik misschien even nog wat boodschapjes doen, 🚴‍♂️🛒 ben gisteren wat vergeten, en verder vandaag even de wasophangen, en ga ik vandaag even hier een gedeelte schoonmaken zoals de kleine dingen, zoals de kastjes, bijzet tafeltje, salontafel, vensterbank, en vandaag ook even de huisvuil weggooien in de vuilcontainer, en verder ga ik, ²>

Vandaag ook weer even wat oude foto's en zelfgemaakte filmpjes plaatsen, en verder heb ik net nog maals geprobeerd de tv ontvanger te ruilen, maar krijg steeds het zelfde te zien, dan maar wachten tot morgen dan pas komt mijn begeleider weer, vandaag is ie vrij, trouwens elke donderdag, en verder heb ik al wel de ochtend ritueel gedaan, en verder zie ik wel weer wat ik nog ga doen vandaag, dus zie ik jullie weer in een van de volgende updates, ³>

Zo dan maar weer een update, heb vandaag niet veel gedaan, maar heb wel weer wat oude foto's en zelfgemaakte filmpje geplaatst, dat ga ik straks nog paar keer doen, maar ben ook bezig geweest met de fotoarchief van Henri_Berssenbrugge tenminste de dubbele er uit halen, dat kost ook veel werk, maar straks ga ik dus weer wat oude foto's plaatsen, maar zo eerst nog even een mok amarattolatte ☕️ dus zie ik jullie weer in een van de volgende updates, ⁴>

Nou dan is dit weer de laatste update van vandaag, heb vandaag niet veel meer meer gedaan, heb wel vanochtend de ochtend ritueel gedaan, en heb ik weer wat oude foto's en zelfgemaakte filmpjes geplaatst, en verder heb ik niet veel meer gedaan, had wel meer willen plaatsen, maar had er geen zin meer in, dus is het voor vandaag weer weer mooi geweest, dus wens ik jullie voor straks slaap lekker en tot morgen weer gezond en fris weer op voor een nieuwe dag, TOT MORGEN 🥱😴 ⁵<

[victor-burger]

ELVES deel II

Leef is even een weekend tussendoor bij Opa en Oma maar in de tweede week gaan we nog een keer naar Elves. Nu met grotere groep. De buurman/vriend/vader van een van zn vriendjes handelt in bedden. Dus komen er 3 prachtige Auping bedden met topmatrassen. Dat kleed meteen beter aan en slaapt stuk lekkerder dan matje.

Wij rijden dinsdag rond 11 uur weg uit Zeist en nemen Pelle ook mee.

Dinsdagavond instaleren we ons al snel. Ik heb een hele lijst met zaken die ik moet regelen maar lekkage verhelpen en stroom regelen staan bovenaan. Dat leek goed te zijn gegaan. Toch niet. Lekkage is terug en daardoor ook kortsluiting af en toe. Dus geen water gebruiken totdat loodgieter er kan zijn. En dat wordt pas na Hemelvaart. Grrrr.

Voor woensdag heb ik afgesproken met Filip.

Heel gezellig om weer (dat was lang geleden!) met hem te klimmen. We klimmen in onze nieuwe 'achtertuin'. Dat voelt toch wel bijzonder.

Nadat we de beta hebben uitgezocht kan ik Tranquille Emile vrij snel klimmen. Dat voelt lekker en was ook wel even spannend.

Na deze boulder lopen we door naar Osiris. Ooit was ik hier met Jop en Jaap en klom Jaap (volgens mij) de boulder maar Jop en ik niet. Nu, jaren later, gaat het gelukkig beter en kan ik na een aantal pogingen ook de boulder klimmen. Super strakke 3 uur klimmen!

Op de terugweg naar NL reflecteer ik waarom klimmen de laatste tijd beter gaat terwijl het emotioneel en mentaal de zwaarste tijd uit ons leven is. Fysiek ben ik denk ik redelijk fit door veel trainen en beter eten. Mentaal gaat het klimmen ook heel goed. Vooral niet snel opgeven en nooit meer gefrustreerd raken. Weten, voelen, vertrouwen dat het op een gegeven moment klikt. Dat het dan goed komt en ik de boulder kan klimmen. Rustiger en met meer vertrouwen ondanks de storm in ons leven.

Donderdag met de hele groep naar Petit Bois. Leef kan lekker los met zn vrienden en die vinden het heel leuk! Geweldig om dit zo met elkaar te delen.

Ik probeer Morte Plaine. Een paar maanden geleden ook al heel even geprobeerd en toen vond ik het moeilijk aanvoelen. Nu gaat het beter maar nog steeds kan ik uit elke pas vallen. Weer klikt het mentaal. Nu op de klassieke manier. We hebben met Javi afgesproken zodat hij naar de lekkage kan kijken. Leef en Pelle rijden met mij mee. Ik zeg: "nog max 3 pogingen". De eerste twee gaan redelijk en in de derde pers ik alles eruit en klim de boulder. Heel mooi (mentaal) gevecht en ben super blij!! Mooie boulder waar de passen echt moeten slijten.

De rest van de middag is een droom die uitkomt omdat de kids zo heerlijk spelen in de tuin en in het water/de rivier. Ze gebruiken de airtrack als vlot en bouwen iets op het eilandje tegenover ons huis. Wat een gelukkig man ben ik dat ik dit mag delen met iedereen. Aan het eind van deze donderdag ook weer water en elektriciteit! En we weten waar de kortsluiting vandaan kwam! Heerlijk genieten:

Eindelijk vanaf donderdag einde dag een 'normaal' huis...met stroom en water. Geen emmers meer bij de WC.

Donderdagavond gaan Jeroen, Pelle en Tobias naar NL en blijven Leef, Julius en ik nog twee dagen. Vrijdag doen we rustig aan. Ik probeer 's ochtends een pas voor de stort te regelen....Ai, Franse bureaucratie. Ja meneer, u heeft inderdaad alle formulieren goed ingevuld en uw paspoort mee maar we hebben ook een kopie van dat paspoort nodig....Grrrr. Enige kopieerapparaat is naast ons huis bij de Post. Maar alles lukt. En voor 12 uur heb ik een pas en zijn de tapijten gestort.

Zaterdagochtend vroeg heb ik afgesproken met Filip bij Da Capo. Deze prachtige lijn (misschien wel 1 van de mooiste van het bos) staat al lang op de verlanglijst maar veel te hoog om in je eentje met maar een paar pads te proberen. Olaf is er ook en samen hebben we genoeg pads en spotters. Filip heeft op zijn blog een mooie beschrijving!

Sfeer was heel relaxed. Ik voel me fysiek en mentaal goed en ben er vanaf het begin van overtuigd dat ik deze boulder ga klimmen! De exacte methode vinden en vol overtuiging gaan zijn de ingrediënten voor succes. Wat een heerlijk heerlijk gevoel! En wat een boulder! Eentje die al lang door mijn hoofd spookte.

Snel naar huis voor een duik in de rivier en rond 15u naar huis rijden met Gulius en Leef. Relaxte terugrit en om 21u weer in NL.

[rotterdamvanalles]

Het Rotterdam Van Alles Weerbericht Vandaag: zomers warm. 🌤🌡

Vandaag krijgen we te maken met een ronduit zomerse dag! Het is zonnig met in de loop van de middag meer bewolking. Tegen het einde van de middag, maar vooral vanavond, moet rekening worden gehouden met enkele regen-, of onweersbuien. Het wordt warm met een maximumtemperatuur van 26 graden. De zuidoostenwind neemt toe tot matig, windkracht 4.

Vannacht neemt de kans op een bui snel af en wisselen opklaringen en wolkenvelden elkaar af. De temperatuur zakt naar 14 graden en er staat weinig wind.

Morgenochtend blijft het eerst droog en zien we nog af en toe wat zon. In de middag krijgen we vanuit het zuiden te maken met een regengebied en bestaat er ook kans op onweer. Het wordt 18 graden langs de kust tot 22 graden in het oosten van de regio. Verder is het rustig weer met weinig wind; de wind waait eerst zwak uit het noordoosten en in de middag zwak tot matig uit het zuidwesten.

VOORUITZICHTEN

Donderdag is het bewolkt en zijn er perioden met regen. Het wordt in de middag 18 graden. Op vrijdag en in het weekend wisselen zon en bewolking elkaar af en elke dag valt er wel een bui. De maximumtemperatuur varieert van 18 graden vlak aan zee tot 20 graden landinwaarts.

GEMIDDELDE ROTTERDAM AIRPORT:

Tussen 11 en 20 mei bedraagt de gemiddelde maximumtemperatuur 17,7 graden en de minimumtemperatuur 7,7 graden. Er valt gemiddeld 17,6 mm neerslag.