#egzystencjalizm

[yellowmanula]

"Absolutna Ciemność nie może reprezentować ani nocy, ani światła, ponieważ każda z tych potęg istnieje wyłącznie dzięki wzajemnemu przeciwieństwu, obie wyznaczają sobie granice; ona zaś [absolutna Ciemność] zawiera je w sobie równocześnie, choć nie jest cząstką żadnej z nich"

André Rolland de Renéville

parafrazujący Charlesa Baudelaire'a, 1936

tłum. Piotr Śniedziewski ("Czarne słońca romantyków", 2018)

[nihilistaegzystencjalny]

2.07.2024.

Moje książki - Emil Cioran, "Zeszyty 1957-1972".

Na prowadzone przez 15 lat, nieprzeznaczone do publikacji, zeszyty rumuńsko-francuskego filozofa trafiłem w liceum. Ku przerażeniu mojej polonistki, która uważała, że to niebezpieczna lektura. Nie wiem, czy zepsuła mnie jeszcze bardziej, skoro nawet w najbardziej pesymistycznych myślach Ciorana odnajdowałem fragmenty swoich własnych zmagań z umysłem.

Od lat co pewien czas wracam do fragmentów zeszytów, które można czytać nawet wyrywkowo. Chyba nie przeczytałem nigdy książki, której autor byłby mi bliższy. Cioran dokumentuje swoje zmagania z życiem, które są w szczególności zmaganiami z samym sobą. Jest to walka z góry skazana na niepowodzenie, o czym wie zarówno autor, jak i czytelnik. Mimo tego lektura daje jakieś dziwne pocieszenie, że gdzieś w dalekiej Francji, kilkadziesiąt lat temu, żył ktoś, kto dręczył się podobnymi pytaniami.

[maksimlustiger]

Prawda czy fałsz

Symbiozy

konieczne

lub

wyznaczane

przez

kręgi

wtajemniczonych

To

Co

Poza

jest

jedynie

nieładną

sferą

zwyczajności

....

Osobiście

sądzę

inaczej

....

Całość

skomplikowanej układanki

zwanej

ludzkością

jest

fascynującym

emocjonalnym

show

w którym

wygrywają

?

....

wytrawni

KŁAMCY.

Truth or Lie

Symbiotic

game

or

deep

cooperative

group

Something

outside

is

only

ugly

convention

sphere

....

Personally

I

have

another

point

of view

....

All

of

complicated

puzzles

names

Life

When

the Winner

is

?

Liar

....

This is

fascinating

emotional

SHOW.

[poezja-polska]

(…) przyzwyczajenie się do rozpaczy jest gorsze niż sama rozpacz.

Albert Camus, Dżuma

[bagiomnich]

W gimnazjum podczas lekcji geografii dwie osoby weszły do naszej klasy z ogłoszeniem. Lekcja była z praktykantką, co oznaczało dużą swobodę, a osobami z ogłoszeniem byli Gabryś Banowski, kuzyn Dawida Banowskiego z mojej klasy, oraz dziewczyna, której imienia ani twarzy dziś nie pamiętam. Pamięć o niej się zatarła, o Gabrysia nie. Ogłoszenie dotyczyło zbiórki zakrętek na świetlicy, jednak treść nie jest tyle ważna co forma. Dla Gabrysia Banowski był to okres mutacji, a jego głos był wyjątkowo niski i piskliwy, do tego stopnia, że każde odegranie go oznacza skrajną parodyjność. Jest to skraj piskliwości zakrawający o melodyjność. Podczas odczytywania przez niego ogłoszenia w klasie panowała cisza. Nikt nawet nie pisnął. Dziewczyna odczytała swoją część i razem opuścili klasę. Jak tylko drzwi trzasnęły i minęła jeszcze tylko krótka chwila zamarcia, na całą salę rozbrzmiała olbrzymia salwa śmiechu, która swoim dźwiękiem przeszyła najpewniej połowę budynku szkoły.

[lartpourlart]

Skarżący się

Witold Urbanowicz

Skarżacy się Airing his complaints

1987

80 x 100 cm

olej na płótnie oil on canvas

Dodaj warte odnotowania myśli. Wybrane komentarze zostaną zostaną powiązana z powyższym obrazem. Please add any worthy thoughts. Selected comments will be associated with this painting.

[driffting]

KSIĄŻKI PRZECZYTANE/DO PRZECZYTANIA 2024

Nauczyłem się czytać książki ponownie!!!

Przeczytane: 1. Nieznośna lekkość bytu - Milan Kundera 2. Białe Łzy Hari Kuzuru 3. Ślepnąć od świateł - Jakub Żulczyk 4. Dzikie Łabędzie: Trzy córy Chin - Jung Chang 5. Nigdy Dość: Judith Grisel

Polecam wszystkie ale najbardziej 4

Lista (Kolejność przypadkowa): 1. Tako rzecze Zaratustra - Frudery Nietzsche 2. Muchomory w cukrze - Marta Bijan 3. Jolanta - Sylwia Chutnik (czytam teraz) 4. Notatki z podziemia - Fiodor Dostojewski 5. W świecie głodnych duchów - Gabor Mate 6. Lód - Jacek Dukaj 7. Perfekcja Niedoskonałości - Jacek Dukaj 8. Lolita - Vladimir Nabokov 9. Zaproszenie na egzekucje - Vladimir Nabokov 10. Ulysses - James Joyce 11. Zrobiłbym coś złego - MIchał Jan Chmielewski 12. Sposób na Alcybiadesa - Edmund Niziurski 13. Sklepy Cynamonowe - Bruno Schulz 14. Ludzie Bezdomni - Stefan Żeromski 15. Bracia Karmazow - Fiodor Dostojewski 16. Ósmy dzień tygodnia - Marek Hłasko 17. Cmentarze - Marek Hłasko

Ogólnie to niektore juz czytalem z listy ale to sporo lat temu, polecajki z tematyki: dla nastolatek, egzystencjalizm milewidziane.

Jakies fajne ANIME też mozecie chce grobowiec swietlikow i pare innych obejrzec ale polejki przyjme

[throneofsapphics]

azriel x reader based on this picture? i think that'd be fun

https://www.tumblr.com/egzystencjalizm/160956848069

az and r are old friends who meet again when az goes around inspecting or something. they talk, rekindle, maybe he invites her to train with the valkyries? want her to already be somewhat skilled at fighting

the picture is gone :( but I love this idea! would you be able to find it again or describe it to me? I can reblog this once I write it! I think you sent a few others and I love them, I'm getting ideas worked out!

finally wrote it, here it is

[dekadencko]

Jedyna nadzieja leży w działaniu i jedyną rzeczą, która pozwala człowiekowi żyć – jest czyn.

– Jean Paul Sartre

[spierdalaczkaxo]

Owal.

Papierosy najlepiej smakują z gorzkim posmakiem. Nic tak nie pasuje do papierosów jak porażka, rozczarowanie, złość, smutek, łzy.

Gonitwa myśli, dezintegracja, dezorientacja. Przeżuwanie samej siebie, a gdy już stracę smak, wypluwam się; na lewo, inna, zła i wyczerpana. Nieadekwatna do sytuacji, człowieka, ludzi, siebie.

W głowie poprawione scenariusze, popieprzone prologi, puste dialogi, powtarzające się monologi, mętne krajobrazy i wspomnienia, spiralna kompozycja i zawrót głowy. Zakończenie banalne i przewidywalne. Rozkład. Przyszłość determinowana przeszłością, tu i teraz, bo teraźniejszość to suma błędów id, podjęta wbrew własnego ego minus superego. Wszystko jest względne, względnie bezwzględne, bezwzględnie zwiędłe. Szereg skrajności i powtarzalności, mdli mnie na widok tej karuzeli, obojętność kiedy na nią wsiadam, panika gdy się zatrzymuję. Zaryzykuje.

Wszystko przypomina sen, jakby miało w każdej chwili runąć i odsłonić ten teatrzyk tragikokomedii. Dręczy mnie ułomność własnych słów, ich bezwartościowość, wyblakłość i niesamowita ilość gówna zwisająca z każdej literki. Dręczy mnie moja wielorakość i całkowity brak jakości któregokolwiek z tych wytwhoreów, ledwo mieszcząca się żółć, która być może zastąpiła już całkowicie moją krew […]

P.

[fastrygajezyka]

Ale dla mnie nie ma ani poniedziałku, ani niedzieli: są tylko dni popychające się w bezładzie

Jean-Paul Sartre (,,Mdłości”)

[yellowmanula]

Gdziekolwiek się ruszę — to samo uczucie nieprzynależności, bezużytecznej gry. Udaję zainteresowanie czymś, co mnie zupełnie nie obchodzi, kręcę się tu i tam, ale nigdy nie jestem "w środku", w żadnym określonym miejscu. To, co mnie przyciąga, znajduje się gdzieś indziej, czym zaś owo "gdzie indziej" jest — nie wiem - Emil Cioran

[l-o-o-s-e-r-l-i-f-e-blog]

Bo kazdego dnia umieram w inny sposób, wewnetrznie jestem juz martwa...

[maksimlustiger]

Dualizm

Zgryz raczej równy

To nic , że boli

przednie

zęby wgryzają się

w dolną wargę

Ciepła struga

w wolnym tykaniu

w końcu

zamiera

Kleistość

oddechu

skażonego

już

nie eterem

lecz

jakby

miazmatami

.....

bo

Śmierć

Duszy

zaistniała

na Prawdę

.....

A ciało ?

To zaledwie

Pozór.

[poezja-polska]

Nasza miłość na pewno wciąż trwała, ale po prostu była bezużyteczna, ciężka do udźwignięcia, bezwładna w nas, jałowa jak zbrodnia lub potępienie. Była tylko cierpliwością bez przyszłości i upartym czekaniem.

Albert Camus, Dżuma

[bagiomnich]

Kiedy byłem mały, mówię już o latach najmłodszych, widziałem wiele razy jak mój dziadek Konrad Bagiński spluwa na ziemię. Wracał z dużą, dwuręczną kosą z pola i idąc pochyłym pagórkiem prowadzącym do jego domu, spluwał na ziemię. Widziałem jak mój tata Bogusław Bagiński podczas pracy, pracy w upale, zalany potem, prostował się, przecierał czoło i spluwał na ziemię. Widziałem jak moi starsi kuzyni Tomasz Bagiński i Marcin Bagiński wracają ze szkoły i na ostatniej prostej do domu, idąc pod górę, spluwają na ziemię. Marcin często przy tym wtaczał rower pod ten pagórek. To plucie zawsze wyrażało dla mnie coś większego. Była w nim jakaś manifestacja. Określało ono majestat osoby. Wyrażało jej potęgę. Między opuszczeniem ust przez ślinę, a jej zetknięciem z ziemią, czas stawał w miejscu. Plucie było zawsze powiązane z pracą lub podróżą i z kimś większym ode mnie. Nikt nie spluwał tak po prostu, robili to wszak mechanicznie, nie jako performens. Nie spluwały też nigdy kobiety. Ja nie potrafiłem tak pluć, moja ślina była zbyt rozpierzchła, zbyt dziecięca, rozchodziła się na boki, nie posiadała tej konsystencjonalności bytu. Niewątpliwie położenie naszego domostwa na stromym pagórku, sprzyjało heroizmowi plucia. Kiedy wyobrażam sobie Syzyfa wpychającego głaz na górę, wyobrażam sobie go plujące. Plucie jest ukoronowaniem egzystencji. W zasadzie, tak jak w przypadku Syzyfa, cała ta praca, cała ta droga, całe to życie, do niczego innego nie prowadzi jak tylko do tego splunięcia.