#door mij geschreven

[dutchjan]

April 11, 2023

[zielsvlucht]

November

Mijn eigen huis. Een plek onder de zon. Het klinkt heel mooi. Het is heel mooi. Ik kan van veel geluk spreken. Maar momenteel spreek ik van angst. Ik ben nerveus. Ik lees door lange contracten, geschreven in een cryptische taal. Opzettelijk zo geschreven. Een complot tegen gewone mensen zoals wij. Ik hoop dat ik het allemaal correct begrepen heb. Er is geen tweede opinie. Er is niemand naast me die meeleest. Dit is niet ons huis. Er is geen ons. Het is voor mij. Voor mij alleen.

Toen ik me als kind dit scenario inbeelde, dacht ik niet dat het makkelijker zou zijn. Maar ik dacht wel dat ik niet alleen zou zijn. Ik dacht dat ik samen met iemand ons huis zou kopen, in plaats van dat ik alleen mijn huis zou kopen. Dat knaagt aan me. 's nachts denk ik aan weinig andere dingen. Enkel dit en de kou. Ik lig onder veel dekens en trek alle kussens naar me toe, maar het blijft koud. Het valt me te binnen dat het misschien de eenzaamheid zelf is, die de kou maakt.

Ik heb me laten vangen, door die blinde vlek. Ik probeer altijd vooruit te plannen. Maar om één of andere reden blijf ik toch plannen maken, waarin ik niet alleen ben. Hoewel ik dat in de praktijk wel ben, en altijd al was. Het is de grote fout in al mijn plannen. Een asterisk die ik had moeten zien staan in de contracten van mijn leven.

Soms denk ik dat ik al mijn plannen zou moeten laten vallen. En een nieuw plan maken; die eenzaamheid aanvechten, en op niets anders nog focussen. Maar er komt altijd wel iets tussen. Bovendien zijn mijn plannen voor de liefde gebrekkig. Ze zijn niet zo goed als mijn andere plannen. Ik ben er te radeloos voor en ik zet het uiteindelijk nooit op de eerste plaats. Zo star, zo koppig dat ik ben. Ik krijg er altijd een afkeer van en geef vroeg op.

Ik probeerde overlaatst iets te schrijven voor een online dating profiel. In theorie, want ik heb nog nooit zo'n app durven installeren. Ik ben het ook niet van plan. Nog niet. Ik probeer gewoon een deel van mezelf het zwijgen op te leggen. Dat deel van mezelf dat maar blijft klagen. Dat ik opzettelijk mezelf laat vereenzamen zonder reden. "Goed," zeg ik dan tegen mezelf. "Laten we dan eens even een bio schrijven als gedachtenexperiment. Eens zien hoe dat gaat."

Dan begin ik te typen en te typen. Al snel schrijf ik veel te veel. Paragrafen. Veel te open. Veel te kwetsbaar. Ik vertelde mijn broer er over. Hij zei: "Waar zijt ge mee bezig?! Het is maar een dating app bio. Maak er gewoon een mopje van. Iets origineel waarmee je jezelf toont. Dat kan je toch?"

Daar sta ik dan. Kijk daar! Een schrijver! Een échte schrijver! 118 duizend woorden is zijn huidige manuscript. Maar een bio voor een dating app? Onmogelijk. Wat elke aap kan schrijven, kan meneer de schrijver niet. Wat een nietsnut.

Ik kan het niet. En nog erger; ik wil het niet. Mijn ego is gekrenkt. Ik begin meteen te mokken. "Kort? Een mopje? Iets origineel?" Wat ik ook schrijf, het komt terecht in een zee van losers. En dan word ik beoordeeld door nog een zee van losers van het vrouwelijke variant. Hoe gaan zij weten dat mijn gevatte bio origineel is? En dat het niet ergens van een sociale media feed gerukt is zoals de rest dat doet op dating apps? En wat maakt het hen uit? Ze kijken naar mijn foto. En aan die foto kunnen ze niet zien dat ik me in een onophoudelijke existentiele crisis bevind. Ze kunnen niets zien. Ze zien niet wat er goed is aan mij, of wat er slecht is aan mij. Als ze met mij afspreken, dan willen ze afspreken met de man in die foto. Om dan teleurgesteld te zijn wanneer de mooie jongen, lelijke dingen begint te zeggen.

Teleurgesteld zijn wanneer ik afkaats op elke kleine uitspraak die ze maken, omdat ik elke opmerking zo onnodig moet overanalyseren als een maniak. Teleurgesteld zijn wanneer ze geen normaal gesprek met mij kunnen hebben. Teleurgesteld zijn wanneer ik niet ben wie ze verwachten. Of wanneer zij niet zijn wie ik verwacht. Ik wou dat ik mezelf kon uitdrukken in een mooie foto. Ik wou dat mensen aan mij konden zien wat voor iemand ik was. Maar dat gaat niet. Als we foto's konden trekken van de mensen die we binnenin waren, dan zag geen enkele mens er nog aantrekkelijk uit op tinder. Ik toch zeker niet.

Hoe komt het ook dat mensen zichzelf oppervlakkiger moeten maken om elkaar aan te trekken? Is het niet juist de verrassende diepgang die we in elkaar vinden, die ons doet fantaseren over elkaar? Als we verlangen naar elkaar, verlangen we dan niet naar de eindeloze gesprekken die nergens heen gaan?

Mijn broer heeft sowieso gelijk. Iedereen heeft gelijk, behalve ik. Ik ratel maar door. Al dat ik moet doen, is verdomme eens een knoop doorhakken. Stop met te doen alsof je een dating app gaat installeren, of alsof je gaat speed daten. En doe het nu toch gewoon. Maar ik werk me altijd al vast in de aanloop. Het is gewoon niet hoe ik het mij voorstelde. Ik wil - zoals elke domme tiener - dat iemand mij ontdekt zoals ik ben. En dan van me houdt zoals ik ben. Ik wil me niet moeten verstoppen in een trojaans paard van makkelijk te slikken nep-affectie. Mopjes en quotes die ik van instagram kopieer in de hoop dat de vrouwen deze nog niet op hun eigen feed gezien hebben, want meer moeite is liefde niet waard. Zodat mijn partner na een relatie van twee jaar kan beseffen dat ik niet de persoon ben die ze over me heen projecteerde. Veel gedoe voor niets. Dat wil ik niet.

Ik schrijf elke dag. Ik schrijf lelijke dingen. Dingen die niet ver zouden geraken op instagram. Soms gruwelijke dingen. Vaak banaal gezaag zoals dit. Maar het is ten minste echt. En dat is wat ik wil: Een echte, diepe connectie met een andere ziel. Ik wil niet iemands volgende dopamine hit zijn. Ik wil geen sociale media post zijn die voorbij scrollt in iemands leven. Ik hoef geen like. Je kan al je vuile likes thuishouden. Ik wil geen mooie jongen zijn in een lange lijst van mooie jongens op de GSM van een meisje. Een van vele smoelen waar ze even naar kijkt tussen de soep en de patatten en dan nooit meer aan denkt.

Is echte liefde dan niet makkelijk genoeg? Niet handig genoeg? Niet lui genoeg ? Moet ik besteld worden op bol punt com en aan huis geleverd worden, met zo min mogelijk zever? Moeten vrouwen mij zo min mogelijk leren kennen? Zo min mogelijk stappen tussen mijn gezicht zien op een schermpje en mij in hun bed leggen. Altijd makkelijk om een refund te krijgen. En moet ik dan blij zijn? Zelfs dankbaar zijn? Dat iemand me nog wilt?

Wat een zever. In zo'n wereld wilt niemand me echt. In zo'n wereld maken we elkaar wijs dat we verliefd zijn. Ik denk dan dat iemand mij wilt, omdat een app me een melding stuurde. Want ergens op aarde zag een vrouw mijn domme smoel voorbij scrollen in een waterval van domme smoelen en ze dacht "kon erger". Maar ze zou me nooit aanspreken als ze me ergens ontmoette in de onhandige chaos van het echte leven. Wilt ze me dan wel? Welke richting je ook swipet, het is evenveel commitment.

"Hij stuurt mij wel." Dat denkt ze vast. Gewoon omdat je swipet wilt niet zeggen dat je daarna tegen hem moet praten. Geen commitment nodig. Want dat is de taak van mannen en als een man dom genoeg is om niet te sturen, dan hebben de vrouwen toch al hun handen vol met de andere matches. Het is moeilijk om in die mentaliteit te kruipen, als man. Vrouwen krijgen honderden eikels die hen lastig vallen op eender welk digitaal platform dat de mens ooit heeft uitgevonden. Bij ons mannen, zijn dat allemaal bots. Bij hen niet. Een vrouw van mijn generatie krijgt waarschijnlijk al seksuele opmerkingen haar richting uitgeslingerd sinds ze 13 jaar was, op haar NeoPets account of wat dan ook. Zo iemand is niet op zoek naar nog meer aandacht. Als één van haar matches wijselijk beslist om haar niet lastig te vallen zonder reden dan is dat geen verlies. Het zal waarschijnlijk niet eens opvallen. En dat kan ik geen enkele vrouw kwalijk nemen. Zij worden het ook beu en ik zou niet in hun schoenen willen staan. Nee, ik word zot van er nog maar aan te denken.

Ik verwijder het tekstje voor mijn nep dating app bio. Einde van dat gedachtenexperiment. Ik stop met de contracten te lezen en ik laat de notaris weten dat het wel in orde zal zijn. Ik koop een huis. Mijn eigen huis. Een plek onder de zon, maar ik weet ook; vaak een plek in de nacht. Een groot gebouw met lege kamers. Vol stille hoeken waarin niemand me kan zien huilen. Waar in de vroege avond de schaduwen heersen en ik na de werkdag alleen rondslof door de schemer. Als een vampier die leeft van microgolfmaaltijden. Ik weet niet wat ik moet doen wanneer ik ziek wordt. Ik weet niet wat ik moet doen wanneer ik me gevangen voel tussen de muren. Ik weet niet hoe ik ooit nog een andere ziel zal leren kennen, vanuit mijn nieuwe grot. Ik zal altijd de enigste vampier blijven, als ik niet durf om een andere vampier te verwelkomen in mijn huis.

Maar dan schrijf ik dit ding, en lees ik het. En eindelijk besef ik dan hoe weinig dankbaarheid er in mijn klaagzang zit. Ik heb een huis nu. Mijn eigen huis! (Een plek onder de zon!) Iets dat de meeste mensen van mijn leeftijd nog niet kunnen hebben. Het feit dat ik alleen ben, maakt het mirakel nog groter. En ik ben niet echt alleen. Terwijl ik zit weg te draaien in mijn gedachten over het eeuwenoude vraagstuk van hoe ik ooit aan een lief zal geraken, rolt mijn broer met zijn ogen. Alles dat ik tegen hem zeg vindt hij absurd, want hij gelooft in mij. Hij verzekert me dat het wel gaat lukken wanneer ik zit te piekeren over het geld. Hij volgt mijn pessimistische "Het is best dat ik nooit kinderen heb" op met een optimistische "Waarom niet? Zou ge peter willen zijn?". Mijn zus rijdt me naar waar ik moet zijn met haar wagen. Onderweg praten we over de schrijfkunst en lego. Mijn ouders zijn twee satelieten die ik niet van me los kan slaan. Ze hebben zo veel geld bijeengeschraapt om deze droom waar te maken, dat ik me er voor schaam. En dat met maar minimale manipulatie van mijn kant. Mijn vrienden geven me meubels, gratis en voor niets. We duwen stuntelig een kruiwagen met een zetel op door het dorp, en lachen tot we plat vallen (in de zetel). Tegen mijn pessimistische verwachtingen in gaat mijn baas akkoord met een vier vijfde contract. Mijn collega's luisteren respectvol naar mijn geratel, zolang het over software gaat. En tussen alle stress door, schrijf ik verder. De tweede versie van mijn boek is bijna af. Mijn test lezers zijn positief.

's nachts blijft het kou. Maar ik besef dat ik niet alleen ben. Nooit alleen ben. Nooit alleen was. De koude is niet de eenzaamheid. Het is gewoon november.

[devosopmaandag]

Dit was de week

dat ik binnen een half uur een vriend sprak wiens zus twee dagen later door euthanasie zou overlijden en een goede bekende wiens zus onlangs overleed, en dat ik dacht aan mijn broer L die ik heb gevraagd nog heel lang te leven.

dat in de Verenigde Staten angst, arrogantie, domheid en autocratie werden verkozen boven vertrouwen, gelijkwaardigheid, intelligentie en geloof in democratie.

dat diezelfde dag de hele tijd in mij iets zwaars bleef hangen.

dat ik vriendin N sprak van wie ik denk dat zij meer en meer met zichzelf samenvalt en die de integriteit van haar leven bewaakt.

dat ik een kerk binnenstapte die een leeg omhulsel was geworden, hoewel alles er nog aanwezig was.

dat ik las dat Brian Eno zegt dat de belangrijkste waarde van het bijhouden van een dagboek ligt in het aandacht besteden aan het aandacht besteden, en dat ik concludeerde dat lang niet alles in mijn eigen dagboek aandachtig genoeg geschreven is.

dat ik als voorbereiding op een nieuwe voorstelling een gesprek van een uur met F uittypte en dat ze daarin Roxanne van Iperen aanhaalt die zegt dat je kunt schrijven vanuit de wond en vanuit het litteken.

dat ik 'Canticle of the Sun' van Sofia Goebaidolina bijwoonde, uitgevoerd door Capella Amsterdam, twee slagwerkers en cellist Pieter Wispelwey, en dat ik zag hoe hij op zijn knieën zijn liggende cello beklopte en dat ik meegesleept werd door de schoonheid van iets dat ik amper begreep.

dat ik opschreef dat je een envelop dichtplakt met iets dat zacht, warm en vochtig is, en dat je deze opent met iets dat scherp, koud en droog is.

dat ik besloot een gratis vertaling van de koran aan te nemen van de aardige jongeman, en dat ik daarmee tegenwicht wil bieden tegen wat op dinsdag gebeurde, en dat ik diezelfde avond voor het slapen gaan er een half uur in las.

[gewoonkarin]

Uitvaart. Crematie. Afscheid. Het maakt niet uit hoe je het noemt, het blijft verdrietig.

Oudste liefje en ik gingen vanmiddag naar het afscheid van de vader van haar vriendin. Mooie verhalen, mooie foto’s, mooie muziek. Het laatste woord was nog door hem geschreven. Moeder en dochter stonden beide sterk. Vertelden hun verhaal met daarin juist niet de laatste periode maar de fijne herinneringen, vaak met een glimlach. Ooit vroegen de liefjes aan mij waarom de vertellers geen applaus kregen na hun verhaal, vandaag was ook zo’n moment dat je een applaus wilde geven. Ongeschreven wet dat dat niet past maar ik zou het graag anders zien.

Op de heenweg vroeg oudste liefje zich af waarom mensen zichzelf en elkaar dit aandoen, zo’n afscheid. Moe van verdriet en geregel en dan hoog in emoties afscheid nemen in groot gezelschap. Keuzes zei ik. Aan de ene kant wil je iedereen de kans geven om afscheid te nemen en aan de andere kant wil je alleen hen heel dichtbij erbij hebben. De keuze ligt vaak bij de achterblijvers. Veel tijd heb je niet.

Een afscheid mooi maken. Zo was het vandaag. Ik zag een moeder, dochter en zoon. Ik zag wat ik bijna 7 jaar geleden zag. Ik hoorde ook dezelfde soort opmerkingen. Dat mensen hopen dat niet ingestort gaat worden, dat de klap nog wel gaat komen. Vaak komt er geen klap. Dat is boekwijsheid. Ik zie soms wat gestruikel en vallen en weer opstaan. De rug rechten. Een moeder die beseft dat ze het nu alleen moet gaan doen. Een dochter met een eindexamen voor de boeg. Een zoon die zich terugtrekt. Ook dat is niet standaard maar voor mij zo herkenbaar.

De hele vriendengroep van oudste liefje was er. Dat steunt. In zes jaar tijd is de groep gevormd en zijn ze samen op weg naar volwassen worden. Dit hoort erbij. Lief en leed delen. Mooi dat ze er voor elkaar zijn. Nu maar zeker straks. Zij weten. Dan hoef je niet maar kun je alles vertellen.

Ik zei tegen de moeder dat het nu echt tijd werd voor dat wijntje samen. Over een paar weken ga ik eens appen. Als de stilte komt. Het leven gaat door, ook als het voor jou nog zo vaak stil valt.

Ook zij gaan het redden samen. Rouw verweven met de waan van de dag kost tijd. Geen zes weken of een jaar maar tijd. Ik geloof niet zo in dat instorten. Ik geloof wel in de veerkracht van de mens. Na overleven komt leven.

[autimind]

Autismeweek dag 1, 30 maart

Het beeld van autisme en wat er niet aan klopt

Het beeld dat mensen hebben van ‘een autist’ lijkt vooral op Sheldon Cooper (The Big Bang Theory) en, als ze mijn leeftijd hebben, op Rain Man uit de gelijknamige film. Dit beeld klopt niet.

De echte man op wie Rain Man is gebaseerd heette Kim Peekl en had helemaal geen autisme maar FG-Syndroom. Hij werd 58 jaar. Daar doel ik niet op. Autisme is een spectrum-stoornis. Dat betekent dat we allemaal van elkaar verschillen, een stuk meer dan mensen zonder autisme. Het betekent dus niet dat ‘we allemaal een beetje autistisch zijn’.

Sheldon is vrij duidelijk ‘autistisch gecodeerd’ maar in de serie wordt het nooit duidelijk. Goed, binnen het spectrum komen wel dergelijke jongens voor. Natuurlijk. Vergeet echter de meiden niet. En al die vele anderen die er heel anders uit zien en zich heel anders gedragen. En niet geïnteresseerd zijn in natuurkunde of computers.

Wat is dan het juiste beeld? In de autisme-wereld wordt vaak gezegd dat ‘als je één autist hebt ontmoet dan heb je één autist ontmoet’. Toch zijn er wel algemene kenmerken aan te wijzen. Helaas is dat tot nu toe altijd gedaan door de psychiatrie en daar hebben we de gebruikelijke lijstjes met tekortkomingen aan te danken. Star, overgevoelig, geen wederkerigheid, dingen letterlijk nemen en ga zo maar door. Ik kan zonder probleem elk van die punten ‘omdenken’. Star..? Dat kan ook vasthoudend zijn.

Mensen binnen het autistisch spectrum willen nogal eens weinig oog hebben voor de hiërarchie die wel degelijk bestaat bij Nederlandse bedrijven. “Zou je mee willen gaan naar het spoedoverleg?” Als je dit aan een collega met autisme vraagt, heb je goed kans dat zij ‘nee’ zegt. Dit kun je een gebrek aan sociale vaardigheden noemen maar je had ook duidelijk kunnen zijn.

Mensen hebben de neiging om elkaar letterlijk te nemen als ze elkaar niet begrijpen, bijvoorbeeld als er een stevig cultuurverschil is. Wat dan over blijft is niks anders dan de woorden zelf.. en dan doe je het daarmee. Letterlijk nemen is geen autistisch kenmerk! Het ontstaat omdat mensen een verschillende manier hebben van naar de wereld kijken.

Autisme is in de praktijk vooral een andere manier van met informatie omgaan. Informatie vanuit de zintuigen maar ook gesproken of geschreven informatie en zelfs die uit de eigen gedachten en gevoelens. Dit kan zich op allerlei verschillende manieren uit.

Zonder uitzondering is het zo dat die manier van kijken niet fout is of gehandicapt. Natuurlijk levert het in de praktijk regelmatig ruis op. Dat is niet erg. We hebben allemaal stijlflexibel leren communiceren op het werk. (Anders ben je waarschijnlijk net begonnen. Het komt wel.) Laten we dat dan ook doen. Het is zomaar mogelijk dat een autistische manier van begrijpen beter is of handiger op een bepaald moment.

Ben ik autistisch of heb ik autisme? Ik krijg serieus op m’n vingers getikt door sommige mensen. De meningen hierover kunnen soms best scherp zijn. Ik geef trainingen en workshops aan sociale werkers en beleidsmakers en dan ga ik hier wat dieper op in. Voor nu zou ik zeggen: als je respectloos over mij spreekt dan heb ik niks aan de ‘juiste’ terminologie.

Heb je een collega die open is over autisme? Wil je belangstelling tonen? Vraag dan eens wat autisme betekent voor hem/haar/hen. Luister. Vraag door. Is er iets concreets waarmee jij je collega zou kunnen steunen?

Deze bijdrage schrijf ik in het kader van de Autismeweek 2024. Ik haal geld op voor het Autisme Fonds. Met een gift steun je het prachtige werk dat nog te doen is: informatie en advies geven, onderzoek doen, gespreksgroepen voor autistische mensen én hun naasten, werken aan een inclusieve maatschappij en heel wat meer.

Geloof jij dat insluiten beter is dan uitsluiten?

Geef wat je wil én kan missen.

[magheteenonsjeminderzijn]

Zondag uitslaapdag dus dat doen we dan ook 😅 Althans ik, want Marcel heeft er al 2 uur fietsen op zitten als ik wakker word. Verkleumd tot op het bot maar hij heeft wel lekker gefietst.

Ik start de zondag met een kom yoghurt met muesli en lijnzaad. Daarna ga ik boodschappen doen bij AH voor het avondeten van vanavond en morgenavond.

Weer thuis ga ik ook meteen koken. Voor Marcel maak ik een ovenschotel tortelloni carbonara en een schotel lasagnette. Daar kan hij vandaag en morgen van eten en de rest kan in de diepvries zodat hij niet hoeft te koken volgende week. En voor de moeders doe ik wat lasagnette in een bakje.

Tijd voor een late lunch met 3 crackers Philadelphia Light. Na de lunch ga ik met een koffer en thuisblijvers informatie naar Mike en Natasja om de Paasei kaarsjes op te halen die mam heeft besteld. In de koffer heb ik een cadeautje gestopt met een kaart. In het pakje zit een lucky shirt dat Mike kan dragen als hij gaat gokken en op de kaart heb ik geschreven hoe leuk ik het vind om deze trip met hem te maken.

Ik blijf maar heel even en ga dan weer naar huis om de kaarsjes leuk in te pakken zodat mam ze als bedankje aan de dames van de wijkverpleging kan geven.

Als dat klaar is pak ik alles voor mam in (de hemdjes die ik gisteren heb gekocht, een kaart en 5 bakjes eten) en rij naar Amstelveen. Ik laat mezelf binnen en schrik een klein beetje als ik mam met open mond in pap zijn stoel zie liggen. Maar ze opent haar ogen. Gelukkig, ze sliep gewoon! 😅

Ik pak alles uit, we kletsen wat en drinken een kopje thee en na een uur ga ik weer huiswaarts. Rond 16.30 kom ik thuis. Ik heb nog 2 kaarten meegekregen van mam om op de post te doen. Ik vergeet ze natuurlijk te posten dus dat doet Marcel nog even. Ik neem een mandarijn als tussendoortje en daarna ga ik beneden nog een beetje stoffen en maak ik de wc’s schoon. Als ik daar klaar mee ben ga ik even op mijn gat zitten.

Ik krijg trek dus ik ga mijn eten voor de komende 2 avonden maken. Ik maak weer de champignons met biefstuk. Dat vind ik zo lekker. Dit keer eet ik het met volkoren basmati rijst. En dan komt er weer even een Yvonnetje voorbij. Ik weeg 80 gram rijst af voor 2 dagen en gooi de rijst terug in de rijstkoker. Ik was even vergeten dat de binnenpan er nog niet in zit. Oeps een deel van de rijst zakt weg naar de bodem. 74 gram krijg ik er uit de rest blijft zitten. Ik roep Marcel en onder ‘ hoe krijg je dit soort dingen toch elke keer weer voorelkaar’ probeert hij de rijstkoker aan de onderkant te openen. Dit lukt niet en uiteindelijk krijgt hij een schroef ook niet meer terug in de pan. De rijstkoker mag niet meer gebruikt worden en wordt weggegooid dus ik moet weer eens op de ouderwetse manier de rijst koken.

Marcel kiest voor de tortelloni vanavond en ik ga lekker aan de biefstuk met champignons.

Als we aan de cappuccino gaan komt Nynke nog even langs om mij een fijne vakantie te wensen. Zo lief en attent! Ook nodigt ze Marcel uit om een avond te komen eten. Dat wordt 1e Paasdag. Leuk voor Mars! Dinsdagavond is hij al uitgenodigd door zijn moeder, dan halen ze wat eten en woensdagavond eet hij bij Koen en Hannah. Hij heeft het nog druk en geen eens tijd om alles wat ik nu van tevoren heb gemaakt op te eten 😅 Hij gaat ook nog 2 avonden schaken dus die avonden kan hij wat eten uit de diepvries halen.

Ik ga mijn benen insmeren met zelfbruinende crème en ga dan met blote benen en voeten een halfuurtje lopen op de loopband. Daarna babbel ik online nog een halfuurtje met Susan die inmiddels zijn aangekomen in Las Vegas. Ik stel voor aan Marcel om nog een film te kijken op Netflix. We komen uit op Equalizer 3 met mijn favoriete acteur Denzel Washington. Ik zie hem liever in een andere rol, maar op zich een lekkere afsluiter van deze zondag.

[brilmans]

Een wervel van een kwabaal

Viswervels

Wie tijdens een strandwandeling het vloedmerk met de nodige toewijding afzoekt, maakt grote kans een of meerdere, min of meer, fossiele viswervels te vinden. Er liggen er namelijk genoeg. Zonder uitzondering zijn ze beschadigd, van het grootste deel is zelfs zoveel afgebroken dat slechts nog het cilindervormige wervellichaam resteert.

Doordat ze, zoals geschreven, veelal verre van compleet zijn, is het niet eenvoudig de viswervels tot op soort te determineren. Maar met de nodige inspanning, literatuur en het juiste vergelijkingsmateriaal is het in sommige gevallen te doen. En lukt het niet tot op soortniveau, dan lukt het misschien wel het geslacht of de familie te bepalen. Dat is namelijk eenvoudiger. En reden genoeg een poging te wagen. Daar wordt je namelijk ook wijzer van.

Kabeljauwachtigen

Van alle fossiele viswervels die op onze stranden gevonden worden, is het overgrote deel afkomstig van kabeljauwachtigen. In mijn verzameling is dat niet anders. Het zijn er ondertussen zoveel, dat ik ze bij thuiskomst achteloos in een grote ‘vergaarbak’ gooi. Ka-bel-jauw-achtige , murmel ik dan.

Een hoeveelheid door mij verzamelde wervels van kabeljauwachtigen.

Nu is het niet zo, dat kabeljauwachtigen niet interessant zijn, in tegendeel, het is een boeiende en in onze contreien goed vertegenwoordigde familie. Het is meer onkunde dat de wervels van kabeljauwachtigen haast argeloos in de verzameling verdwijnen: verder dan de kabeljauw en schelvis herkennen kom ik niet. En dat lukt me niet eens in alle gevallen.

Visdag

Onlangs, 2 december 2023 om precies te zijn, organiseerde de Werkgroep voor Tertiaire en Kwartiaire Geologie een visdag. Het idee was de fossiel resten van vissen op de kaart te zetten. Onder het motto: meer aandacht genereert meer kennis en vice versa. En omdat dat motto mij wel aanstaat, ging ik er heen. Stiekem had ik ook de hoop wat ongedetermineerd vissenspul te laten determineren. Wim Wouters een archezoöloog gespecialiseerd in vissen zou er namelijk spreken en nadien de tijd nemen om vondsten te determineren.

Een wervel van een kwabaal. Determinatie Wim Wouters.

Wim Wouters wist uit de losse pols een groot aantal van mijn ongedetermineerde fossiele viswervels op naam te brengen. Veel daarvan bleken, ondanks dat ze niet in de vergaarbak waren geëindigd toch van kabeljauwachtigen, wat enigszins teleurstelde. Maar in één geval werd er ik juist uitermate enthousiast. Er bleek namelijk een wervel van een vis die mij al sinds mijn jeugd intrigeert. De enige gadiformes uit het zoet: de kwabaal. Een vis die ik voornamelijk van onderstaande afbeeldingen ken.

De kwabaal (Lota lota) uit ‘Vissen’ Geschreven door Kael Pivnica en Karel Cerny, en geïllustreerd door Kvetoslav Hisek.

Fossiel

Van de op het strand gevonden viswervels, hoe bruin of zwart gekleurd ook, is de ouderdom zonder koolstofdatering lastig te bepalen. Zeker wanneer het marine of diadrome soorten betreft die momenteel nog in de Noordzee voorkomen. Die kunnen namelijk van alle tijden zijn: die sterven daar nog steeds. Bij zoetwatervissen ligt dat anders.

Doordat de kwabaal alleen in zoet water voorkomt én heden ten dagen uiterst zeldzaam is in ons land, is het onwaarschijnlijk dat de door mij gevonden wervel recent is. Zo goed als zeker is het afkomstig uit het gesuppleerde zand van de zandmotor en daarmee van pleistocene of vroeg-holocene ouderdom uit een periode dat onze Noordzeebodem nog land was.

Dit alles bij elkaar maakt deze viswervel wat mij betreft een bijzondere aanwinst voor de collectie. Ik mag wel zeggen een topvondst!

[jurjenkvanderhoek]

IN DIERVERHALEN MAAKT TOON TELLEGEN FILOSOFIE OVERDENKBAAR

Heb ik het nieuwe boek van Toon Tellegen gelezen, zak ik lekker onderuit in mijn fauteuil. Behaaglijk in de stof dat me welhaast omsluit zo kruip ik er in weg. Sluit mijn ogen. De tekeningen van Thé Tjong-Khing doemen voor mijn toegedekte pupillen op. Deze illustraties laten de zojuist gelezen verhalen achter mijn oogleden tot leven komen. Dan droom ik weg op de woorden en de pennenstreken. Waan ik mij dat onschuldige dier dat vol met vragen zit waarop menselijkerwijs geen antwoorden mogelijk zijn. Wat zal ik graag die eekhoorn of deze mier zijn, de olifant of het nijlpaard. Leven zonder je zorgen te maken om de grote vragen des levens. Je verwonderen om details, je afvragen wat er is daar verderop. De mammoet zal ik willen zijn die op zijn beurt de olifant wil zijn. Om gelukkig te leven in het nu en niet dat toen.

De dieren stellen elkaar vragen waar wij mensen niet opkomen, misschien nog niet aan toe zijn deze te bedenken. Die voor ons gesneden koek zijn, menen we. Omdat het onwerkelijke gedachten schijnen te zijn, niet realistisch. Niet ter zake doend, maar voor de dieren juist heel hier en nu. Oh, wat zal ik graag zo blank in het leven staan, als een onbeschreven blad. Zo zoals de dieren die in de verhalen van Tellegen kinderlijke vragen stellen. Het mensenkind heeft die onbevangenheid van deze dieren nog. Grote vragen stellen, die boven hun macht lijken te gaan. Kleine antwoorden verwachten, die de wereld en het leven tastbaar maken, begrijpelijk.

Toon Tellegen maakt met zijn verhalen filosofische vraagstukken bereikbaar, begaanbaar en voelbaar. Het diepste mijmeren landt door zijn woorden eenvoudig in mijn denken. Ik doorzie aan de hand van zijn vertellingen, die welhaast voor kinderen geschreven lijken te zijn, het bestaan beter. Levensvragen die voor de kleine krekel antwoorden verdienen om het leven aan te kunnen en de wereld verstaanbaar. Wat is er achter de muur waarop eekhoorn en mier stuiten na een lange reis. Daar is niets. Ik vraag me weleens af of het heelal een einde kent. Het heel is al, het is de ganse ruimte. Maar naar menselijke maatstaven bestaat oneindig niet. Net zoals eeuwig geen optie is in het leven. En wat is daar dan na, wanneer die onmetelijke ruimte afgemeten is. Eekhoorn breekt er zijn hoofd over, terwijl de mier genoegen neemt met niets. Zoals de mol en de aardworm onder de grond op het einde van de aarde stuiten, niet meer verder kunnen graven en onverrichte zake terugkeren. Dat was zeker de fundering van een huis zal de lezer raden, want de mens wenst wel overal een passend antwoord op. Mol en worm zingen elkaar in slaap en praten nergens meer over. De muis deed een niet te geloven ontdekking: wij bestaan niet. Dus is de olifant verzonnen, die op zijn beurt ontdekt dat de toekomst een vergissing is.

In zijn boek laat Tellegen de dieren vragen stellen die ertoe doen. Vraagstukken waarmee de schrijver misschien al langer rondloopt, maar aan niemand heeft durven voorleggen nog. De kans dat hij voor gek wordt verklaart namelijk is niet gering. De mensen van nu zijn zo rationeel dat de fantasie uit haar voegen barst en vervliegt in de tijd. De werkelijkheid staat hoog in het vaandel en degene die daarvan afwijkt wordt met liefde afgeschoten. Daarom zijn het de dieren die hoger kunnen vliegen en dieper kunnen graven. Zij nemen geen blad voor de mond, maar vragen waar het opstaat. Daarom maakt Tellegen van de dieren net mensen.

Foto Michael van Uden

De verhalen zijn fabels waarin de moraal tussen de regels door gelezen kan worden. In de beeldspraak wordt een abstracte waarheid duidelijk gemaakt. Want is dat niet de kern van de filosofie, je bezig houden met fundamentele vragen over het bestaan, de werkelijkheid, de rede, waarden en het verstand. De dieren spreken met elkaar na diep nagedacht te hebben. Ze bevragen elkaar om het zijn te onderzoeken, mogelijkheden te argumenteren, op hun manier logisch te denken. De dieren van Tellegen zijn vrije denkers. Naar menselijk idee is er geen logica in te ontdekken, maar de vragen zijn steekhoudend en doen er zeker toe. De schrijver geeft overigens geen duidelijk afgepaste antwoorden. De dieren denken het te weten, maar de lezer blijft veelal in het ongewisse en moet dieper in de gelaagde verhalen duiken om een waarheid te bevestigen.

In de filosofie van Toon Tellegen zweeft de waarheid niet boven de werkelijkheid. Maar kun je wel in gedachten hoog boven de realiteit vliegen om de feiten te overzien. De dieren kijken in hun onnozelheid van onder op het zijn, maar spreken er over alsof ze het van boven bekijken. Ze maken de levensvragen beschouwelijk, handzaam en laagdrempelig. Ze spreken hun ongecompliceerde gedachten aan elkaar uit om meer te weten te komen van het bestaan en het doel, de zin van het leven: waar gaan we eigenlijk heen.

De verhalen in het boek zijn niet alle nieuw. Voor mij wel. De oude verschenen in eerdere uitgaven. Tellegen vulde het aantal voor deze uitgave aan met enkele onlangs geschreven  vertellingen. De filosofische vraagstukken ontroeren in handen van dieren. Door hun onlogische logica zetten de dieren de mensen aan het denken. En soms kan ik een omfloerste lach niet onderdrukken. Die dieren zijn net mensen. Met al hun belachelijke gedachten, ideeën en standpunten. Toon Tellegen houdt ons een spiegel voor. Een lachspiegel waarin we ons zijn vervormd weerzien.

Foto Martin Waalbeer

De verbeeldingen uit ons dagelijks leven projecteert Tellegen op de dieren in zijn verhalen. De eekhoorn en de mier gaan in het eerste verhaal naar de verte, de toekomst. Ze lopen urenlang door naar die verte en stuiten op een muur, kunnen niet verder. De mier klimt op de muur en ziet niets. Kijkt hij in het hiernamaals? Er zijn mensen die menen dat daar inderdaad niets is. En dan de vraag van de krekel aan de schildpad. Is hij er wel zeker van dat hij de schildpad is. Je bent wat je doet, of is dat niet het wezen van het zijn. En de mier kan alles denken. Zich alles indenken en uitdenken. Denken heeft geen geheimen. Verder doordenken dan tot oneindig. Overdenken, toedenken. Maar iemand wegdenken kan ze niet. De neushoorn en het nijlpaard, beide willen het eerst aan de beurt zijn in de winkel van de sprinkhaan. Ze voeren allerlei redenen aan om maar aan te geven dat deze voor de ander eerst aan de beurt is. “Mijn wil bestond eerder dan ik. Die hing al in de lucht toen er nog niks bestond, de hele wereld niet, de zon niet, het was nog helemaal donker en koud en stil, maar mijn wil om vandaag hier in de winkel van de sprinkhaan iets te kopen, die zweefde al rond.” Zijn wij alle niet zo kleinzielig om haantje de voorste te zijn, op de eerste rij te staan, te denken dat het nu onze beurt is.

Toon Tellegen bedenkt wonderlijke dingen, filosofeert zich een punthoofd. Geeft oplossingen voor onbestaande vraagstukken. Deze zijn echter wel heel werkelijk, wanneer je er goed bij nadenkt, het overdenkt. Er peinzend induikt. Wat te denken van de verjaardag van de eendagsvlieg. Hij heeft maar één enkele dag in zijn leven, dus kan hij slechts een veruurdag vieren. Logisch toch? De krekel is zo nieuwsgierig naar hoe zijn gevoel eruitziet dat hij zich binnenste buiten keert. En wat is de waarde van de tor. Hij is iets waard. Niet helemaal niets. En schrijft het op de muur. “Dat ben ik, dacht hij. Dat moet ik nooit vergeten.” Kun je de grootte van iets afmeten. Wat is groot en wat is klein. Verjaardagen zijn klein, want duren nooit langer dan een dag. Verdriet is groot, onherbergzaam en koud en stil. Maar het kan ook klein zijn, zo weg te blazen. De struisvogel steekt zijn kop in de grond en droomt ergens anders te zijn. Wat zal ik dat graag wensen, me ergens voor afsluiten en menen op een andere plek te zijn dan daar waar ik ben en niet wil zijn.

En soms praat ik net als de eekhoorn met de dingen in mijn kamer. Vooral nadat ik dit boek van Toon Tellegen en Thé Tjong-Khing heb gelezen en bekeken. Ik leg het voor me op tafel en richt mijn woord tot het boek. Stel de vragen die de dieren elkaar stellen, het boek geeft me de antwoorden. Zoals op iedere pot een deksel past, zo sluit elk antwoord de vraag af. Misschien niet altijd even bevredigend, is het een dooddoener. Nadenkend, in de diepte overdenkend, kan ik de vraagstelling wegdenken en me het antwoord indenken. Tellegen schrijft waarheden als koeien. Thé tekent er een levendige verbeelding bij. En ik zak nog dieper weg in mijn fauteuil. Is het een foute uil?

Waar gaan we eigenlijk heen. Tekst Toon Tellegen. Illustraties Thé Tjong-Khing. Uitgave Em. Querido’s Uitgeverij, 2023.

[ynseincanada]

dinsdag 29/08/2023

Dag twee in Canada. Nogal een late update, maar met weinig wifi en toch wel wat last van het uurverschil, heb ik nog niet veel tijd gehad.

Mama en ik zijn zondagavond laat (in België rond 4 uur ‘s ochtends) toegekomen. Na 17 uur onderweg te zijn, konden we nog altijd niet geloven dat we eigenlijk in een ander continent waren.

Na een verfrissende douche zijn we zo goed als meteen ons bed ingekropen. We waren de volgende dag dan ook al om 4 uur (12 uur Belgische tijd) wakker. Na een Canadees ontbijt (bagels met cream cheese en wafels) vertrokken we richting de stad.

Om 9 uur zijn we mijn sleutel gaan ophalen, en hebben we een klein stukje van de campus ontdekt. Mama vond iedereen zo vriendelijk (het is Canada, eh). Op mijn apartementje hebben we ook al twee van mijn kamergenoten ontmoet. Jin uit Calgary (de andere grootstad in Alberta) en Haruka uit Japan. Buiten een bed en een bureau is er nog niets, dus mama en ik gaan vandaag naar de IKEA en naar goodwill.

Mama en ik zijn ook voor de eerste keer naar de Canadese supermarkt gegaan. Alles is hier in gigantische verpakkingen. (Serieus, wie heeft er ooit zoveel boter nodig?). We wouden gisteren pasta maken, maar ik ben rond 17 uur (1 uur in België) in slaap gevallen. Geen avondmaaltijd, dus, en opnieuw vroeg wakker.

Mama zit hier nu over mij aan de ontbijttafel in mijn boekje te lezen, waarin mijn vrienden en familie lieve berichtjes hebben geschreven voor mijn vertrek Ze is aan het wenen (door jou, Djim). We gaan ons direct klaar maken om te vertrekken. Hopelijk kan ik het vandaag wat langer volhouden zonder in slaap te donderen.

Tot snel!

x Ynse

tuesday 29/08/2023

Day two in Canada. Quite a late update, but with little wifi and some trouble with the hour difference, I haven't had much time.

Mum and I arrived late Sunday night (around 4am in Belgium). After a 17 hours trip, we still couldn't believe we were actually in another continent. After a refreshing shower, we pretty much crawled straight into bed.

So it wasn’t a big surprise when we were awake by 4 am (12 pm Belgian time) the next day. After a Canadian breakfast (bagels with cream cheese and waffles) we left for the city.

At 9 o'clock we went to pick up my key, and explored a small part of the campus. Mum found everyone so friendly (it's Canada, eh). At my little apartment, we already met two of my roommates. Jin from Calgary and Haruka from Kyoto,Japan. Apart from a bed and a desk, there's nothing yet, so Mum and I will go to IKEA today.

Mum and I also went to the Canadian supermarket for the first time. Everything here comes in giant packages. (Seriously, who ever needs that much butter?). We wanted to make pasta yesterday, but I fell asleep around 5pm (1am in Belgium). So, no supper, and again waking up early.

Mum is now sitting here over me at the breakfast table reading in my little notebook, in which my friends and family have written sweet messages. She is weeping (because of you, Djim). We are going to get ready to soon. Hopefully I can last a bit longer today without falling asleep.

See you soon!

x Ynse

[veselinasboekenkast]

Appreciatie over het boek!

Mijn beste lezers,

Zoals jullie misschien hebben gelezen in mijn vorige post heb ik mijn boek eindelijk uitgelezen. Ik had het einde niet verwacht, maar dat is niet zo erg. Als je wilt weten wat er gebeurd is raad ik je aan om mijn voorlaatste post te lezen. In deze post zal ik jullie mijn persoonlijke appreciatie geven over het boek.

Ik vond het boek persoonlijk zeer leuk. Ten eerste vind ik de titel echt goed gekozen. Het geeft je niet te veel weer maar ook niet te weinig informatie, je weet zo niet waarover het gaat, maar wel dat het niet een vrolijk boek zal zijn. Ik denk ook dat ik daarom het boek gekozen heb omdat ik zo een titel nog nooit heb gezien. Ten tweede vond ik de hoofdpersonage Jas zeer interessant. Door heel het boek heen kon je haar mindset/gedachtens lezen en zien hoe ze verder evolueerde tot een tiener, niet perse altijd in de goede richting. Ik vond ook dat haar familie goed gekozen was in verband met hun karaktereigenschappen. Ze pasten allemaal in het verhaal. Je had een strenge vader met een vriendelijke/kalme moeder die niet echt liefde voor elkaar hadden. Je kon duidelijk zien dat ze niet voor de liefde getrouwd waren, maar omdat dat de norm was in die tijd. Haar zus Hanna en broer Obbe pasten ook goed in het verhaal. Ik vond het prettig dat ik meer over hen kon leren tijdens het lezen van het boek. Wat ik wel jammer vond is dat ik niet veel heb kunnen lezen over Matthies. Alleen dat hij gemist werd, maar ik las nooit echt concrete situaties waar je zijn karakter kon lezen en zien wie hij als persoon was. Daarnaast mochten er volgens mij meer bijfiguren toegevoegd worden. Gewoon om het verhaal interessanter te maken, want hier kwamen we vaak de veearts en Belle tegen maar die waren ook de enige. Het mochten volgens mij er veel meer zijn. Ik vond de plaats die gekozen werd voor het boek ook zeer passend omdat als ik aan Nederland denk, denk ik vooral aan het landbouw met dieren en de zee ernaast. Deze familie leefde ook van de koeien en hadden een zeer grote tuin vol met groenten en platen. Ik kon het verhaal helemaal verbeelden en dat hielp enorm bij het lezen en begrijpen van het boek. Daarnaast vond ik het leuk dat het boek niet zo een lange hoofdstukken had. Dat zorgde ervoor dat ik verder wou lezen en dat ik ook sneller kon stoppen met het lezen omdat je dan niet een hoofdstuk van 20 pagina's in een keer moest lezen. Aan de andere kant vond ik het niet zo fijn dat er zo veel details geschreven werden. De schrijver had soms volgens mij te veel informatie gegeven die ik niet perse nodig had. Wat ik ook niet leuk vond is dat er bijna de hele tijd flashbacks waren. Ik vergat soms waar we waren in het verhaal. Dat bracht me ook in verwarring toen ik de samenvattingen van de hoofdstukken zat op te schrijven. Daarom kon ik vaak die extra informaties niet opschrijven omdat die niet in verband kwamen met wat ik ervoor schreef. En ik vind in het algemeen flashbacks niet zo fijn om te lezen. Uiteindelijk krijgt het boek van mij een 8,5/10. Het krijgt geen 10 van mij omdat ik ook vond dat er niet genoeg actie werd genomen. Het werd soms heel repetitief, ik kon in bepaalde situaties al zeggen wat er zal gebeuren zonder dat ik het gelezen heb. Dat vertraagde ook mijn leesproces.

Samenvattend was het volgens mij een goed boek, maar er kon veel meer actie gebeuren.

Zo dit was mijn persoonlijke appreciatie, hopelijk kunnen jullie hiermee akkoord gaan en jullie mogen natuurlijk ook altijd jullie eigen mening achterlaten in de reacties.

Tot de volgende keer!

Veselina☺︎

[overwijs]

ℕ𝕒𝕊𝕜𝕖𝕣𝕚𝕒𝕒𝕟𝕤

Vandaag heb ik geleerd. Zo leerde ik vandaag hoe ik de voorgaande zin moet ontleden en wat een bijwoordelijke bepaling (ook alweer - al kan ik me niet herinneren het ooit geleerd te hebben) is. Ook leerde ik dat je als baby, zelfs in de buik, het verschil kan horen tussen je moedertaal en een vreemde taal, door klanken, klemtonen, melodie en andere kenmerken. Later leren we dit weer af én aan.

Het is duidelijk dat ik een lesje, of twee zelfs, Nederlands gevolgd heb vandaag (wist je dat “vandaag” een bijwoordelijke bepaling is in deze zin?). Het mooie van mijn werk is namelijk dat ik ook heel veel bij andere docenten in de les mag en kan zijn. Zo krijg ik de kans om anders naar mijn onderwijs maar ook dat van anderen te kijken, meer mee te krijgen van de wereld van de leerling én als het mij gegeven is samen met mijn camera de docent uiteindelijk weer een stapje verder te brengen in de eigen ontwikkeling. Ik hoop dus dat ik niet alleen wat geleerd heb vandaag maar met mij ook de docent en de leerlingen iets leerden.

Terwijl ik rondloop door het lokaal, kijkend naar posters die uit het niets ontstaan over moedertaal, besluipt mij de gedachte dat we in onderwijs ook onze moedertaal hebben. Mijn vaktaal is duidelijk anders dan die van deze docent Nederlands, zonder dat we daar veel bij stilstaan óf last van hebben.

Ondertussen zitten in het lokaal 17 leerlingen en het eerste wat ze op de poster schrijven is hun moedertaal in grote letters. Als ik snel tel kom ik al gauw op negen verschillenden geschreven, van Antilliaans tot Turks, van Braziliaans tot Vlaams, van Arabisch tot Pools, van Portugees tot Surinaams. En Nederlands natuurlijk niet te vergeten. De “taalbarrière” in vaktaal staat mij en mijn collega niet in de weg in onze communicatie en leerproces, net zoals het verschil in moedertaal deze leerlingen hun onderlinge verhoudingen niet tegengaat. We hebben namelijk voldoende gemeenschappelijke taal, met mijn collega’s de onderwijstaal, tussen de leerlingen Nederlands, en zo verstaan we elkaar dus allemaal.

Terwijl ik hierover mijmer gaan de leerlingen verder met hun poster. Op het digitale bord prijkt de volgende vraag: “wat vind je het mooiste woord in jouw moedertaal?”. Jeetje, wat was ik blij dat ik in het lokaal van 28 graden Celsius niet zat te zwoegen op dit dilemma. Wie heeft er ooit bij deze vraag stilgestaan? Ikke niet in ieder geval!

Wat vind ik het mooiste woord? In het Nederlands, in onderwijstaal of in het “NaSkeriaans” (zoals ik het in mijn lokaal altijd noem)? Ik kom er niet uit, terwijl de leerlingen hun antwoorden vlug neerpennen. “69”, “mi lobi you”, “lul”, “gamen”, “geld”, “Mac” en “aardbei” verschijnen op de grote vellen. Ik glimlach en denk “puber”, dat is toch het mooiste woord wat er bestaat? Met een knipoog natuurlijk, zoals bijna alles wat ik zeg en schrijf.

Wat vind jij het mooiste woord, in je moedertaal, in het Nederlands, in jouw vakgebied of in het onderwijs? Ik hoor ze graag en wie weet leer ik zo weer wat bij, net zoals bij de bijwoordelijke bepaling.

[josephinesleesblog]

wat ga ik lezen?

Het volgend boek die ik ga lezen heet "Ik Geef Je De Zon".

Uitgeverij: Blossom Books

Dit boek zit al heel lang op mijn kast en ik had nooit echt tijd gehad om het te lezen, maar voor Nederlands moet ik een boek lezen van mijn keuze dus het is de perfecte gelegenheid om het te lezen:)

Dit boek werd ook aangeraden door mijn zus die het vorig jaar heeft gelezen. Ze vond het een super mooi verhaal en overtuigde me om het te lezen!

Ik weet niet echt wat ik verwacht van dit boek want de cover geeft mij niet zo veel informatie. Ik kan wel aannemen dat liefde een onderwerp word die veel gaat voorkomen door wat er op de cover staat maar meer weet ik niet.

"Ik Geef Je De Zon" is geschreven door Jandy Nelson, een Amerikaanse schrijfster. Het werd gepubliceerd in September 2014 en is haar tweede roman. Dit boek heeft 367 pagina's dus het is perfect want ik hou niet van boeken die te lang zijn en maar blijven doorgaan.

Het heeft de prijs gewonnen- Goodreads Choice Awards Best Young Adult Fiction, dus ik ben zeer benieuwd!

[devosopmaandag]

Een tweede boog

Twee jaar terug las ik in Frankrijk 'Papyrus – Een geschiedenis van de wereld in boeken' van Irene Valejo*. Ik vond het een fantastisch boek. Toen we twee vriendinnen in Zuid Frankrijk bezochten, bleken ze een ander boek dat ik als cadeau had meegenomen al te hebben. Ik besloot mijn exemplaar van Valejo te geven, maar daarvoor moest ik wel mijn potloodstrepen uitgummen. Mijn meest belezen vriend noemde dat 'huiveringwekkend'. Om mijn gevoel van spijt te verzachten, maakte ik met mijn telefoon foto's van de betreffende pagina's.

Afgelopen week vond ik tot mijn vreugde een exemplaar bij de Terre des Hommes-boekhandel. De man die mij hielp wees mij met zachte en verontschuldigende stem op de talrijke potloodstrepen van de vorige eigenaar. Des te meer reden om het boek aan te schaffen, legde ik hem uit. Ik zou mijn strepen terugplaatsen en die van lezer A (nonymus) behouden. Het is een beetje magisch denken, om zo dat eerdere uitgummen van mij teniet te doen - wel een beetje alsof je een tweedehands jasje koopt en besluit het aan te trekken zonder het eerst te wassen. Maar dat is het lichaam. Als de geest al iets bevuilt doet hij dat geurloos.

Bij doorbladeren stelde ik vast dat het boek A buitengewoon geboeid en geraakt moet hebben. Soms zijn zelfs hele pagina door een verticale potloodlijn gemarkeerd, tekens in de kantlijn geplaatst, woorden omcirkeld. Hoewel het boek diepe indruk op mij maakte, was ik heel wat minder kwistig met het potlood. Op pagina 87 onderstrepen we beiden het zelfde fragment: “”Het rechthoekige kleitablet was een vondst. Onze blik ervaart een vreemd soort genot bij het zien van een rechthoek. Het is een evenwichtige, concrete, overzichtelijke afbakening van de ruimte.” Pagina 117:“Het ritme is niet alleen een bondgenoot van het geheugen, het is ook een katalysator van onze geneugten....”. Pagina 187: “Opsommingen hebben te maken met de orde als angstreductie, dat wil zeggen: met ons defensieve systeem om oprukkende chaos te beteugelen”. Ik las ook een aantal door A gemarkeerde passages, en genoot opnieuw.

Hoe heeft A toch afstand kunnen doen van dit 'stuk' gelezen boek? Zou A zijn overleden of is A al oud en moet materiële ballast zoveel mogelijk overboord gegooid worden: boek uit – weggeven? Zoals ik altijd pleeg te zeggen is de kracht van een boek dat ergens alleen in een kamer iemand een boek schrijft en dat veel later ergens anders iemand alleen in een kamer leest wat de ander heeft geschreven. Een boog wordt gespannen tussen twee mensen door het ding dat boek heet. En dat dat duizenden, honderdduizenden keren met het zelfde ding gebeurt. Nu wordt een andere boog gespannen: de vingers van A en van mij slaan de zelfde bladzijden om, onze potloodstrepen vloeien samen.

* Papyrus – Een geschiedenis van de wereld in boeken | Irene Valejo | vertaling Adri Boon | uitgeverij Meulenhoff 2021

[josephinesliteraireblog]

Mijn favorieten boeken

Hallo beste lezers, hier ben ik weer. :)

Vandaag ga ik schrijven over mijn favoriete boeken. Ik heb in mijn leven toch wel al honderden boeken gelezen, en dit waren mijn favorieten (niet in orde):

(SPOILERS!!!)

De zeven echtgenoten van Evelyn Hugo

Dit boek werd mij aangeraden door mijn vrienden en daarom begon ik het vervolgens ook te lezen. Het is een van die boeken dat nooit weg gaat uit je hoofd en waar je zelfs maanden na het lezen nog steeds aan denkt.

De zeven echtgenoten van Evelyn Hugo is geschreven door Taylor Jenkins Reid. Het was niet het eerste boek van de auteur dat ik gelezen heb en ik hoop ook niet de laatste. Malibu Rising, het boek dat ik voorheen las, was ook een schitterend boek, dus toen ik het begon te lezen verwachtte ik ook niets minder.

De uitgeverij is Simon & Schuster Ltd en het boek heeft 400 pagina's. Het boek is uitgegeven op 14 oktober 2021.

Het boek neemt plaats in het heden en in de jaren 50. Het verhaal draaid om de teruggetrokken Hollywoodlegende Evelyn Hugo, die een verslaggeefster, Monique Grant, uitkiest om haar levensverhaal te vertellen. Evelyn vertelt over haar tijd in de Gouden Eeuw van Hollywood, haar opkomst tot roem en populariteit en haar zeven huwelijken, waarbij ze verbluffende en schokkende geheimen en leugens onthult.

Het boek is geschreven en verdeeld in twee tijdperken. Het ene wanneer Evelyn oud is en haar levensverhaal verteld en het ander wanneer wij(de lezers) ons bevinden in het verhaal zelf en het meemaken door de ogen van Evelyn toen ze jong was.

Het boek raakte me zeer hard, omdat het gaat over een medevrouw dat geseksualiseerd werd en dat door misbruik getroffen werd, eerst door haar vader en daarna haar eigen man. Het boek geeft je een mooi plaatje over verboden romantiek en het leven van een actrice in de jaren 50 t/m het heden.

Natuurlijk hou ik heel hard van citaten en die waren er zeker! Hier zijn er enkele:

"And taking pride in your beauty is a damning act. Because you allow yourself to belief that the only thing notable about yourself is something with a very short shelf life"

"En trots zijn op je schoonheid is een vernietigende daad. Omdat je jezelf toestaat te geloven dat het enige opmerkelijke aan jezelf iets is met een zeer korte houdbaarheid."

"I realized that lying to myself about what I wanted took far more energy than I had."

"Ik realiseerde me dat tegen mezelf liegen over wat ik wilde veel meer energie kostte dan ik had."

"Why, until this moment, did I not realize that the issue is my own confidence? That the root of most of my problems that I need to be secure enough in who I am to tell anyone who doesn't like it to go fuck themselves? Why have I spent so long settling for less when I know damn well the world expects more?"

"Waarom besefte ik tot dit moment niet dat het probleem mijn eigen vertrouwen is? Dat de wortel van de meeste van mijn problemen is dat ik zeker genoeg moet zijn in wie ik ben om iedereen die dat niet bevalt te vertellen dat ze de pot op kunnen? Waarom heb ik zo lang genoegen genomen met minder, terwijl ik verdomd goed weet dat de wereld meer verwacht?"

Nadat ik het boek had gelezen gaf ik het een 9,5/10, maar nu zou ik het eerder een 9,25/10 geven.

Ik raad het boek zeker aan voor de mensen die geintereseerd zijn in romantische, reële boeken.

The secret history - De Verborgen Geschiedenis

Dit boek zag ik veel op sociale media verschijnen, iets meer dan een jaar geleden. Mensen zeiden dat het moeilijk was om te lezen, maar ik dacht dat ik de uitdaging wel aan kon. Dit boek is tot nu toe mijn favoriet en zal vast en zeker zo blijven voor het komende jaar.

De Verborgen Geschiedenis is geschreven door Donna Tartt. Donna Tartt is een beetje mijn idool wanneer het over auteurs/boeken gaat. Ze schrijft op een manier dat mij echt aantstaat en interesseert. Andere boeken van haar zijn: The Goldfinch (Het Puttertje) en De Kleine Vriend. Ik ben van plan om in 2023 zeker Het Puttertje te lezen!

Het boek is uitgekomen in 1992, met als uitgeverij De Bezige Bij en heeft 624 pagina's.

De verbogen geschiedenis of The Secret History gaat over een jongen genaamd Richard. In het begin van het boek vertelt Richard, een 28-jarige man, een verhaal over zijn vroegere studievrienden. Hij onthult aan het begin dat hij en zijn vrienden Bunny, hun vriend, hebben vermoord, en vertelt vervolgens hoe deze gebeurtenis heeft plaatsgevonden.

Op 19-jarige leeftijd verlaat Papen Plano, Californië om te gaan studeren aan het Hampden College in Vermont. Richard begint oud-Grieks te studeren bij een nog al vreemde professor genaamd Julian Morrow, die zijn klas beperkt tot een kleine en elitaire groep studenten (5 in totaal). Als gevolg van het kleine klasje wordt Richard erg close met de andere studenten in de klas: Bunny Corcoran, Henry Winter, Francis Abernathy, Charles Macaulay en Camilla Macaulay, die een tweeling zijn. Bunny is veel minder intellectueel en verfijnd dan de andere studenten, en het blijkt dat hij ook minder geld heeft dan zij.

Tijdens de late herfst en vroege winter merkt Richard vreemde voorvallen op, vooral wanneer de groep de weekends doorbrengt in een landhuis van Francis. Hij krijgt ook het gevoel dat er een spanning is tussen Bunny en andere leden van de groep. Tijdens de verlengde winterstop blijft Richard in Vermont terwijl de andere studenten allemaal naar huis gaan of op vakantie zijn. In februari, wanneer de andere studenten terugkomen op de campus, hoort Richard van Henry dat hij, Francis, Charles en Camilla een groot deel van de herfst hebben geprobeerd een bacchanaal na te maken, een traditioneel Grieks ritueel waarbij ze in een andere staat van bewustzijn komen. In november slaagden ze daarin, maar uiteindelijk doodden ze een boer tijdens het ritueel. Hoewel ze probeerden de moord te verbergen, kwam Bunny erachter en chanteerde de groep sinds dt moment. Naarmate de weken verstrijken, achtervolgt Bunny de andere studenten op wrede wijze, waardoor ze besluiten dat ze Bunny moeten doden. In april onderscheppen Henry, Richard, Francis, Charles en Camilla Bunny tijdens een van zijn gewone wandelingen en duwen hem over de rand van een ravijn, in de hoop dat de dood per ongeluk zou lijken.

Door een onverwachte sneeuwval duurt het lang voordat Bunny's lichaam wordt ontdekt. Zodra het lichaam is gevonden, volgt een uitgebreid onderzoek en zowel Charles als Henry worden ondervraagd door de FBI. De vriendengroep begint te breken door de spanning van het onderzoek, en hun schuldgevoel over wat ze hebben gedaan tegenover Bunny. Richard realiseert zich dat Charles een alcoholist is, en dat Charles ook obsessief jaloers is op zijn zus, met wie hij een incestueuze relatie blijkt te hebben. (Toen ik dit als eerste las in het boek was ik helemaal geschrokken, ik had dit helemaal niet verwacht!). Wanneer Camilla het appartement dat ze met Charles deelde verlaat en een relatie begint met Henry, wordt Charles boos en agressief. Kort voor het einde van het semester ontvangt Julian een brief die Bunny voor zijn dood stuurde en realiseert zich dat zijn studenten hoogstwaarschijnlijk hun klasgenoot hebben vermoord. Julian verlaat het college en wordt nooit meer teruggezien.

Nu hun academische toekomst in gevaar is, brokkelt de relatie tussen de vrienden nog verder af. In een gewelddadige woede confronteert Charles Henry en is van plan hem neer te schieten. Uiteindelijk schiet hij Richard per ongeluk neer. Henry grijpt het pistool en pleegd zelfdmoord voor de ogen van alle andere vrienden. Na de dood verspreiden Charles, Camilla en Francis zich en alleen Richard keert het jaar daarop terug naar zijn studie. Hij studeert af aan Hampden en gaat verder studeren in Californië. Na jaren van beperkt contact ontvangt Richard een zelfmoordbrief van Francis en haast zich naar Boston om bij hem te zijn. Francis heeft inderdaad geprobeerd zelfmoord te plegen, maar dat is niet gelukt en Camilla was ook bij hem. Camilla vertelt Richard dat Charles nooit volledig is hersteld van zijn verslaving, terwijl zij haar leven grotendeels heeft opgegeven om voor hun bejaarde tante te zorgen. Richard vraagt Camilla ten huwelijk, maar ze weigert en ze gaan na het bezoekuit elkaar. De roman eindigt met een droom van Richard over Henry, waaruit blijkt dat hij de traumatische gebeurtenissen die hij heeft meegemaakt hem nooit zullen verlaten.

Dit boek is niet bestemd voor gevoelige lezers, maar ik raad het nog steeds aan!

Het boek was op elke manier perfect. In het boek werden er onderwerpen behandeld dat me intereseerde. Van het Oud Grieks naar 5 vrienden die geconfronteerd worden door de waarheid van hunzelf en anderen. Het boek heeft ook een onbetrouwbare verteller, iets dat mij zeker boeide wanneer ik het verhaal las.

In het boek moet je verder kijken dan wat je leest. Sommige dingen dat zo voor de hand liggen, maar dat je gewoon niet ziet. Imperfectie is een van de belangrijkste principes in het verhaal. Je nestelt jezelf aan de protagonist zijn kant, maar tegelijkertijd doet hij dingen of verschenen gedachtes dat je helemaal niet voorspelt had dat hij zou denken/zeggen. Elke student van het groepje is imperfect en het boek geeft een dilemma tussen het "slechte" en het "goede".

Uiteindelijk als je op de laatste pagina van het boek zit zie je dat in de plaats van naar voren te kijken je het eigenlijk in de diepte moet zien.

Veel aanwijzingen dat ik over het hoofd had gezien kwamen tevoorschijn toen ik vorig jaar mijn boekverslag over dit boek had geschreven. Hierdoor kreeg ik een beter beeld over het boek en daardoor is het ook een van de interessantste en mooiste geschreven boeken dat ik ooit heb gelezen.

De quotes dat in het boek voorkomen zijn verschrikkelijk mooi geschreven. Doordat de brede thema's van The Secret History afgunst, schuld, isolement, manipulatie, sociale klasse en het verband tussen schoonheid en terreur zijn, maakte de schrijver quotes dat je aan het denken liet zetten over het boek en jezelf. Enkele voorbeelden van mijn favoriete quotes:

"Forgive me, for all the things I did but mostly for the ones that I did not"

"Vergeef me, voor alles wat ik heb gedaan, maar vooral voor wat ik niet heb gedaan."

"Beauty is terror. Whatever we call beautiful, we quiver before it"

"Schoonheid is terreur. Wat we ook mooi noemen, sidderen we ervoor."

"We'd all be really, truly out of our minds. And it may be a superhuman effort to lose oneself so completely, but that's nothing compared to the effort of getting oneself back again."

"We waren allemaal zo uit onze gedachten. En het is misschien een bovenmenselijke inspanning om jezelf zo volledig te verliezen, maar dat is niets vergeleken met de inspanning om jezelf weer terug te krijgen."

Ik geef dit boek 9.92/10. Ik raad dit zeker aan voor de mensen die van misterie en verraad houden!

Pride and Predjudice - Trots en Vooroordeel

Pride and Predjudice is het mooiste liefdes verhaal dat ooit geschreven en verfilmd is geweest. Toen ik het las voelde ik de spanning tussen de twee protagonisten door de bladeren. De quotes, de woordenschat, de manier van schrijven: alles was perfect.

Het boek is geschreven door de auteur Jane Austen. Ze is een van de belangrijkste schrijvers van de 18de en 19de eeuw. Haar werken leven zelfs nu voort. Andere populaire werken van haar zijn Emma en Sense and sensibility (gevoel en verstand).

Het boek heeft 416 pagina's en heeft als uitgeverij Penguin Books Ltd. Het boek is uitgekomen op 28 januari 1813.

Pride and Prejudice volgt de turbulente relatie tussen Elizabeth Bennet, de dochter van een landheer, en Fitzwilliam Darcy, een rijke aristocratische landeigenaar. Zij moeten de zonden van trots(pride) en vooroordelen(predjudice) overwinnen om verliefd te worden en te kunnen trouwen.

Het draait om het thema om niet te snel te oordelen over mensen. In het boek oordeelde Elizabeth en Darcy elkaar zonder mekaar echt te begrijpen. Ze hadden interesse in elkaar maar door te snel te oordelen over situaties in het boek concludeerde de karakters te snel over argumenten en omstandigheden zonder het hele plaatje te bekijken.

In het boek waren ze allebei te trots over hunzelf en te veroordelend dat uiteindelijk de beide karakters negatief beinvloed.

Op het einde van het boek moesten ze (vooral Elizabeth) de beslissing maken tussen de liefde en vergefenis of de trots en de vooroordeling. En beide koos voor de liefde en vergefenis.

De wanhoop voelde ik echt uit de pagina's kruipen richting mijn hart. In het begin van het boek dacht ik dat Darcy, sorry voor het taalgebruik, een rotzak was. Maar uiteindelijk weersprak het mijn idee over hem toen ik het hele plaatje bekeek. En ook ik vooroordeelde hem en dat vond ik ironisch.

Ik ga bij dit boek ook enkele quotes opschrijven. Hierdoor krijgen jullie een beetje een beter plaatje waar ik over schrijf/vertel:

"You must know... surely, you must know it was all for you. You are too generous to trifle with me. I believe you spoke with my aunt last night, and it has taught me to hope as I'd scarcely allowed myself before. If your feelings are still what they were last April, tell me so at once. My affections and wishes have not changed, but one word from you will silence me forever. If, however, your feelings have changed, I will have to tell you: You have bewitched me body and soul, and I love,I love,I love you. I never wish to be parted from you from this day on"

"Je moet weten… zeker, je moet weten dat het allemaal voor jou was. Je bent te vrijgevig om met mij te spelen. Ik geloof dat je gisteravond met mijn tante hebt gesproken, en het heeft me geleerd te hopen zoals ik het mezelf voorheen nauwelijks toestond. Als je gevoelens nog steeds zijn wat ze waren afgelopen april, vertel het me dan meteen. Mijn gevoelens en wensen zijn niet veranderd, maar één woord van jou zal me voor altijd het zwijgen opleggen. Maar als je gevoelens veranderd zijn, moet ik het je vertellen: Je hebt me betoverd met lichaam en ziel, en ik hou, ik hou, ik hou van je. Ik wil nooit meer van je gescheiden worden vanaf deze dag."

"I cannot fix upon the hour, or the spot, or the look or the words, which laid the foundation. It is too long ago. I was in the middle before I knew that I had begun."

"Ik kan het uur niet bepalen, of de plek, of de blik of de woorden, die de basis legden. Het is te lang geleden. Ik was in het midden voordat ik wist dat ik was begonnen.

Het boek illustreerde de liefde en de wanhoop tussen de twee karakters perfect. Ookal was het een moeilijk boek om te lezen, was het het zeker waard!

Dit boek is een van die klassiekers dat je moet hebben gelezen en ik raad dit zeker aan voor de mensen dat een uitdaging aan willen wanneer het over taal en bekwaamheid. Dit boek is zeker een 9/10.

Deze waren mijn tegenwoordige Top 3. Bedankt om tot het einde te lezen!

Tot de volgende post!!!!

[ilovetheater-nl]

Stefan de Walle en Chava voor in 't Holt te zien in toneelproductie Sonja

FOTO’S:(c) Amrita Panday – Bjorn FrinsMet Angela Schijf in de titelrol  Delft, 13 november 2024 – Stefan de Walle en Chava voor in ‘t Holt zijn toegevoegd aan de cast van Sonja, een nieuwe toneelproductie gebaseerd op Sonja Barends bestseller Je ziet mij nooit meer terug. Eerder werd al bekend dat Angela Schijf de titelrol gaat spelen. De toneeltekst is geschreven door Vincent van der Valk en de…

[welkominmijnkoffiehuis]

10 november 2024

mijn ouders zijn twee weken op vakantie naar Turkije geweest. ze kwamen voor een van de eerste keren langs in onze stad. ik voelde me echt even heel volwassen: mijn ouders komen op bezoek bij mijn tweede thuis, het huis waar ik met jou inmiddels de helft van mijn tijd doorbreng.

pap had een boek gelezen op reis en kwam daarmee als verrassing aanzetten. hij dacht dat ik het ook wel zou kunnen waarderen vanwege een aantal mooi geschreven stukken. het gaat over twee mensen die samen op een rondreis gaan door de natuur. hij heeft iets kleins voor me in de kaft geschreven. ik vind het zo’n lief gebaar; het weergeeft voor mij heel goed hoe erg pap en ik op elkaar lijken en hoe onlosmakelijk verbonden we zijn.

we wandelden langs de mooie huizen uit de buurt en door het bos, dat zich elke dag steeds meer overgeeft aan het kleurenpalet van de herfst. het oranje van de bladeren complimenteert de dromerige woningen van baksteen. tijdens het wandelen vertelden mijn ouders over de bergen in Turkije die, net als de bomen hier, bezaaid waren met herfstkleuren. ze vertelden dat ze kleine dorpjes bezochten die zich tussen de bergen verstopten, waar oude mannen met elkaar Turkse thee dronken en rummikub speelden. mijn ouders dronken er ook thee gemaakt van salie en oregano.

bij één van de plekjes uit het dorp dronken we koffie en thee en aten we taart en focaccia, terwijl we nog meer kletsten met zijn vieren. over het feest dat ze in de winter in ons dorp geven, over al de toneelstukken die ik op de basisschool heb gedaan, over de naderende winter en al het leuks dat daarbij komt kijken. op dit soort knusse dagen voel ik me zielsgelukkig.

ik ben niet elke dag meer thuis en dus zie ik mijn ouders minder dan vroeger, maar daardoor lijkt onze band nog sterker te worden dan die al was, een band waar ik zo ontzettend dankbaar voor ben, ook omdat ik weet dat een goede band met je ouders voor veel mensen geen gegeven is.

maar elke keer als ik ze zie word ik overvallen met een bepaalde dankbaarheid en warmte. de wereld kan compleet instorten, maar ik vind altijd mijn thuis in hun knuffels, een stabiele basis om op terug te vallen, en dat koester ik met heel mijn hart.