#dit is niet normaal

[nyxx01]

(This is the second try because tumblr did a vanishing trick with the first try. Edit: nvm it just popped up, I am going to leave this one up for good measure)

I am ashamed of my country. I am ashamed of my government, the police and these counter protestors, all of whom grew up/live in the same country and speak the same language as I do.

This is about an hour drive away from me and I want to help them so bad but I do not have the resources nor someone to go with for safety.

So I will do whatever I can online and in my closest circle.

We will never give up.

Free Palestine 🇵🇸

Liberation for all.

(ff voor de nederlanders)

Het was er gisteren dodenherdenking en gister godverdomme bevrijdingsdag waar hebben we het over?! Tf

Ik zou het heel cool vinden als we dit door het hele land kunnen trekken.

[meerkoetjes]

Waarom maken studenten romantiek zo gecompliceerd wat de fuck is een prela

[uitzinnigmp3]

.

[sarrathephotoeditor]

My first made Frozen photo edit on a laptop ✨️❄️

English: Yesterday I spent quite a long time trying to edit on a laptop. Normally I make my photo edits on my iPad, but my iPad has gotten really old and sometimes it doesn't work. So I planned to edit from now on on a laptop that is much stronger in storage and quality than my iPad. This is the result after the first time ��️. I edited Elsa from the Show Yourself scene together with Nokk 💙. What do you think of my first Elsa edit made on a laptop? I'd love to hear your reactions! 🤗💙

Dutch: Gisteren heb ik behoorlijk lang geprobeerd te bewerken op een laptop. Normaal gesproken voer ik mijn fotobewerkingen uit op mijn iPad, maar mijn iPad is echt oud geworden en soms werkt hij niet meer. Daarom was ik van plan om vanaf nu te gaan bewerken op een laptop die qua opslag en kwaliteit veel sterker is dan mijn iPad. Dit is het resultaat na de eerste keer ☺️. Ik editte Elsa uit de Show Yourself scene samen met Nokk 💙. Wat vinden jullie van mijn eerste Elsa edit gemaakt op een laptop? Ik hoor graag jullie reacties! 🤗

[zielsvlucht]

November

Mijn eigen huis. Een plek onder de zon. Het klinkt heel mooi. Het is heel mooi. Ik kan van veel geluk spreken. Maar momenteel spreek ik van angst. Ik ben nerveus. Ik lees door lange contracten, geschreven in een cryptische taal. Opzettelijk zo geschreven. Een complot tegen gewone mensen zoals wij. Ik hoop dat ik het allemaal correct begrepen heb. Er is geen tweede opinie. Er is niemand naast me die meeleest. Dit is niet ons huis. Er is geen ons. Het is voor mij. Voor mij alleen.

Toen ik me als kind dit scenario inbeelde, dacht ik niet dat het makkelijker zou zijn. Maar ik dacht wel dat ik niet alleen zou zijn. Ik dacht dat ik samen met iemand ons huis zou kopen, in plaats van dat ik alleen mijn huis zou kopen. Dat knaagt aan me. 's nachts denk ik aan weinig andere dingen. Enkel dit en de kou. Ik lig onder veel dekens en trek alle kussens naar me toe, maar het blijft koud. Het valt me te binnen dat het misschien de eenzaamheid zelf is, die de kou maakt.

Ik heb me laten vangen, door die blinde vlek. Ik probeer altijd vooruit te plannen. Maar om één of andere reden blijf ik toch plannen maken, waarin ik niet alleen ben. Hoewel ik dat in de praktijk wel ben, en altijd al was. Het is de grote fout in al mijn plannen. Een asterisk die ik had moeten zien staan in de contracten van mijn leven.

Soms denk ik dat ik al mijn plannen zou moeten laten vallen. En een nieuw plan maken; die eenzaamheid aanvechten, en op niets anders nog focussen. Maar er komt altijd wel iets tussen. Bovendien zijn mijn plannen voor de liefde gebrekkig. Ze zijn niet zo goed als mijn andere plannen. Ik ben er te radeloos voor en ik zet het uiteindelijk nooit op de eerste plaats. Zo star, zo koppig dat ik ben. Ik krijg er altijd een afkeer van en geef vroeg op.

Ik probeerde overlaatst iets te schrijven voor een online dating profiel. In theorie, want ik heb nog nooit zo'n app durven installeren. Ik ben het ook niet van plan. Nog niet. Ik probeer gewoon een deel van mezelf het zwijgen op te leggen. Dat deel van mezelf dat maar blijft klagen. Dat ik opzettelijk mezelf laat vereenzamen zonder reden. "Goed," zeg ik dan tegen mezelf. "Laten we dan eens even een bio schrijven als gedachtenexperiment. Eens zien hoe dat gaat."

Dan begin ik te typen en te typen. Al snel schrijf ik veel te veel. Paragrafen. Veel te open. Veel te kwetsbaar. Ik vertelde mijn broer er over. Hij zei: "Waar zijt ge mee bezig?! Het is maar een dating app bio. Maak er gewoon een mopje van. Iets origineel waarmee je jezelf toont. Dat kan je toch?"

Daar sta ik dan. Kijk daar! Een schrijver! Een échte schrijver! 118 duizend woorden is zijn huidige manuscript. Maar een bio voor een dating app? Onmogelijk. Wat elke aap kan schrijven, kan meneer de schrijver niet. Wat een nietsnut.

Ik kan het niet. En nog erger; ik wil het niet. Mijn ego is gekrenkt. Ik begin meteen te mokken. "Kort? Een mopje? Iets origineel?" Wat ik ook schrijf, het komt terecht in een zee van losers. En dan word ik beoordeeld door nog een zee van losers van het vrouwelijke variant. Hoe gaan zij weten dat mijn gevatte bio origineel is? En dat het niet ergens van een sociale media feed gerukt is zoals de rest dat doet op dating apps? En wat maakt het hen uit? Ze kijken naar mijn foto. En aan die foto kunnen ze niet zien dat ik me in een onophoudelijke existentiele crisis bevind. Ze kunnen niets zien. Ze zien niet wat er goed is aan mij, of wat er slecht is aan mij. Als ze met mij afspreken, dan willen ze afspreken met de man in die foto. Om dan teleurgesteld te zijn wanneer de mooie jongen, lelijke dingen begint te zeggen.

Teleurgesteld zijn wanneer ik afkaats op elke kleine uitspraak die ze maken, omdat ik elke opmerking zo onnodig moet overanalyseren als een maniak. Teleurgesteld zijn wanneer ze geen normaal gesprek met mij kunnen hebben. Teleurgesteld zijn wanneer ik niet ben wie ze verwachten. Of wanneer zij niet zijn wie ik verwacht. Ik wou dat ik mezelf kon uitdrukken in een mooie foto. Ik wou dat mensen aan mij konden zien wat voor iemand ik was. Maar dat gaat niet. Als we foto's konden trekken van de mensen die we binnenin waren, dan zag geen enkele mens er nog aantrekkelijk uit op tinder. Ik toch zeker niet.

Hoe komt het ook dat mensen zichzelf oppervlakkiger moeten maken om elkaar aan te trekken? Is het niet juist de verrassende diepgang die we in elkaar vinden, die ons doet fantaseren over elkaar? Als we verlangen naar elkaar, verlangen we dan niet naar de eindeloze gesprekken die nergens heen gaan?

Mijn broer heeft sowieso gelijk. Iedereen heeft gelijk, behalve ik. Ik ratel maar door. Al dat ik moet doen, is verdomme eens een knoop doorhakken. Stop met te doen alsof je een dating app gaat installeren, of alsof je gaat speed daten. En doe het nu toch gewoon. Maar ik werk me altijd al vast in de aanloop. Het is gewoon niet hoe ik het mij voorstelde. Ik wil - zoals elke domme tiener - dat iemand mij ontdekt zoals ik ben. En dan van me houdt zoals ik ben. Ik wil me niet moeten verstoppen in een trojaans paard van makkelijk te slikken nep-affectie. Mopjes en quotes die ik van instagram kopieer in de hoop dat de vrouwen deze nog niet op hun eigen feed gezien hebben, want meer moeite is liefde niet waard. Zodat mijn partner na een relatie van twee jaar kan beseffen dat ik niet de persoon ben die ze over me heen projecteerde. Veel gedoe voor niets. Dat wil ik niet.

Ik schrijf elke dag. Ik schrijf lelijke dingen. Dingen die niet ver zouden geraken op instagram. Soms gruwelijke dingen. Vaak banaal gezaag zoals dit. Maar het is ten minste echt. En dat is wat ik wil: Een echte, diepe connectie met een andere ziel. Ik wil niet iemands volgende dopamine hit zijn. Ik wil geen sociale media post zijn die voorbij scrollt in iemands leven. Ik hoef geen like. Je kan al je vuile likes thuishouden. Ik wil geen mooie jongen zijn in een lange lijst van mooie jongens op de GSM van een meisje. Een van vele smoelen waar ze even naar kijkt tussen de soep en de patatten en dan nooit meer aan denkt.

Is echte liefde dan niet makkelijk genoeg? Niet handig genoeg? Niet lui genoeg ? Moet ik besteld worden op bol punt com en aan huis geleverd worden, met zo min mogelijk zever? Moeten vrouwen mij zo min mogelijk leren kennen? Zo min mogelijk stappen tussen mijn gezicht zien op een schermpje en mij in hun bed leggen. Altijd makkelijk om een refund te krijgen. En moet ik dan blij zijn? Zelfs dankbaar zijn? Dat iemand me nog wilt?

Wat een zever. In zo'n wereld wilt niemand me echt. In zo'n wereld maken we elkaar wijs dat we verliefd zijn. Ik denk dan dat iemand mij wilt, omdat een app me een melding stuurde. Want ergens op aarde zag een vrouw mijn domme smoel voorbij scrollen in een waterval van domme smoelen en ze dacht "kon erger". Maar ze zou me nooit aanspreken als ze me ergens ontmoette in de onhandige chaos van het echte leven. Wilt ze me dan wel? Welke richting je ook swipet, het is evenveel commitment.

"Hij stuurt mij wel." Dat denkt ze vast. Gewoon omdat je swipet wilt niet zeggen dat je daarna tegen hem moet praten. Geen commitment nodig. Want dat is de taak van mannen en als een man dom genoeg is om niet te sturen, dan hebben de vrouwen toch al hun handen vol met de andere matches. Het is moeilijk om in die mentaliteit te kruipen, als man. Vrouwen krijgen honderden eikels die hen lastig vallen op eender welk digitaal platform dat de mens ooit heeft uitgevonden. Bij ons mannen, zijn dat allemaal bots. Bij hen niet. Een vrouw van mijn generatie krijgt waarschijnlijk al seksuele opmerkingen haar richting uitgeslingerd sinds ze 13 jaar was, op haar NeoPets account of wat dan ook. Zo iemand is niet op zoek naar nog meer aandacht. Als één van haar matches wijselijk beslist om haar niet lastig te vallen zonder reden dan is dat geen verlies. Het zal waarschijnlijk niet eens opvallen. En dat kan ik geen enkele vrouw kwalijk nemen. Zij worden het ook beu en ik zou niet in hun schoenen willen staan. Nee, ik word zot van er nog maar aan te denken.

Ik verwijder het tekstje voor mijn nep dating app bio. Einde van dat gedachtenexperiment. Ik stop met de contracten te lezen en ik laat de notaris weten dat het wel in orde zal zijn. Ik koop een huis. Mijn eigen huis. Een plek onder de zon, maar ik weet ook; vaak een plek in de nacht. Een groot gebouw met lege kamers. Vol stille hoeken waarin niemand me kan zien huilen. Waar in de vroege avond de schaduwen heersen en ik na de werkdag alleen rondslof door de schemer. Als een vampier die leeft van microgolfmaaltijden. Ik weet niet wat ik moet doen wanneer ik ziek wordt. Ik weet niet wat ik moet doen wanneer ik me gevangen voel tussen de muren. Ik weet niet hoe ik ooit nog een andere ziel zal leren kennen, vanuit mijn nieuwe grot. Ik zal altijd de enigste vampier blijven, als ik niet durf om een andere vampier te verwelkomen in mijn huis.

Maar dan schrijf ik dit ding, en lees ik het. En eindelijk besef ik dan hoe weinig dankbaarheid er in mijn klaagzang zit. Ik heb een huis nu. Mijn eigen huis! (Een plek onder de zon!) Iets dat de meeste mensen van mijn leeftijd nog niet kunnen hebben. Het feit dat ik alleen ben, maakt het mirakel nog groter. En ik ben niet echt alleen. Terwijl ik zit weg te draaien in mijn gedachten over het eeuwenoude vraagstuk van hoe ik ooit aan een lief zal geraken, rolt mijn broer met zijn ogen. Alles dat ik tegen hem zeg vindt hij absurd, want hij gelooft in mij. Hij verzekert me dat het wel gaat lukken wanneer ik zit te piekeren over het geld. Hij volgt mijn pessimistische "Het is best dat ik nooit kinderen heb" op met een optimistische "Waarom niet? Zou ge peter willen zijn?". Mijn zus rijdt me naar waar ik moet zijn met haar wagen. Onderweg praten we over de schrijfkunst en lego. Mijn ouders zijn twee satelieten die ik niet van me los kan slaan. Ze hebben zo veel geld bijeengeschraapt om deze droom waar te maken, dat ik me er voor schaam. En dat met maar minimale manipulatie van mijn kant. Mijn vrienden geven me meubels, gratis en voor niets. We duwen stuntelig een kruiwagen met een zetel op door het dorp, en lachen tot we plat vallen (in de zetel). Tegen mijn pessimistische verwachtingen in gaat mijn baas akkoord met een vier vijfde contract. Mijn collega's luisteren respectvol naar mijn geratel, zolang het over software gaat. En tussen alle stress door, schrijf ik verder. De tweede versie van mijn boek is bijna af. Mijn test lezers zijn positief.

's nachts blijft het kou. Maar ik besef dat ik niet alleen ben. Nooit alleen ben. Nooit alleen was. De koude is niet de eenzaamheid. Het is gewoon november.

[medewerkers]

Tumblr! Ze zijn gearriveerd. Community’s zijn eindelijk beschikbaar.

Community’s zijn een nieuwe en eenvoudige manier om in contact te komen met mensen op Tumblr die het begrijpen. Je kunt wederzijdse volgers die jouw obsessie(s) delen uitnodigen voor een privé-community of een openbare community opzetten voor de dingen waar je dol op bent en vervolgens de nieuwe vrienden zien binnenstromen. Community’s zijn net haringvaten: je kunt ze helemaal volproppen, in dit geval met mensen.

Vandaag breken Community’s uit de beta-fase (EN) en presenteren we ze aan heel Tumblr; experimenteer er maar lekker op los terwijl wij de functie verder doorontwikkelen. Wereldwijd, op het web, iOS en Android. Riemen vast, iedereen. We gaan echt helemaal normaal doen.

Je kunt over van alles en nog wat een community aanmaken. Kunst. Gravity Falls. Breien. Je D&D-campagne. Fotografie. Obscure ships. De gays op je telefoon. Muziek. Wetenschap. Mode. Design. Baldur’s Gate 3. Jij hebt de touwtjes in handen. En dankzij onze geweldige testgebruikers zijn er al heel veel community’s om je bij aan te sluiten. Hazbin Hotel? Check. Arcane? Check. The Phandom? Check, check, check.

Zo ga je aan de slag

Je kunt hier door de community’s bladeren.

Vind specifieke community’s door op het tabblad ‘Community’s’ bovenaan de pagina met zoekresultaten tikken.

Wil je je eigen community aanmaken? Dat kan hier, maestro.

Hier is een hulpdocument voor alle vragen die je maar kunt hebben.

We kunnen niet wachten om te zien wat jullie er allemaal mee gaan doen. Ga op pad, ontmoet mensen, vermaak je!

[trainwreck-pumpkin-pie]

denk dat dit het laatste jaar is dat ik het songfestival ga kijken. ben zo ongelooflijk boos over alles wat de ebu heeft geflikt. wat een shitshow niet normaal

[zoueriemandzijnopmars]

Hallo iedereen en vrolijke praat je eigen taal dag (SPYLD)! Ik wil graag even praten over iets dat Nederlands heeft en dat ik elke dag mis als ik met mijn internationale collega's praat.

`Werk ze!'

Alle Nederlanders zeggen dit wel eens (Vlamingen blijkbaar minder volgens de bronnen die ik vond) en het betekend zoveel als `Succes met werken', maar iets minder enthousiast. Als je iemand succes wenst lijkt er een aanname te zijn dat diegene succes nodig is, dat het werken zwaarder gaat zijn dan normaal. Het toevoegen van `ze' impliceert dit niet, het is een lichtere vorm van succes wensen.

De typische interactie met deze constructie gaat zo:

A: "Ik ga werken. Doei!"

B: "Doei! Werk ze!"

Je kan deze constructie ook bij andere werkwoorden toepassen:

`Sport ze!'

`Slaap ze!'

`Douche ze!'

Etc.

(Al zijn er ook werkwoorden waarbij het onlogisch klinkt, een artikel dat ik heb gevonden zei bijvoorbeeld dat je best `Slaap ze!' kan zeggen, maar niet `Slaap ze uit!' Dus bij twijfel, zeg maar niet.)

Hoe deze constructie is ontstaan is niet helemaal duidelijk, maar je hoort het regelmatig, dus als Nederlands je tweede (derde, nde) taal is, maar je wel Nederlands wilt klinken kan deze constructie niet missen in je repertoire!

[blinde-mama]

Hoi allemaal.

Ik ben blind en krijg een kindd. Leuk een baby natuurlijk. Maar hoe ga ik het doen met de verzorging, voeding, hoe beleef ik mijn zwangerschap? Allemaal vragen die ik ga beantwoorden doormiddel van deze wekelijkse blogs.

Voordat we beginnen wil ik wel even zeggen dat deze blogs niet gepost worden voor het trekken van aandacht, maar juist om een inkijk te geven in het leven van een blinde mamma to be. Gewoon een weekelijks stuk om te lezen met humor, mijn belevingen en verhalen over dingen die ik mee maak nu ik zwanger ben en ook alle bijbehorende controles krijg en dingen moet gaan regelen. Veel plezier met het lezen. En tot de volgende.

Zwanger, van test tot 10 weken.

In deze blogs ga ik jullie weekelijks meenemen in het moederschap. Maar niet zomaar “normaal” moederschap, nee, het moederschap als je, net als ik, volledig blind bent. Welke dingen zijn vanzelfsprekend en welke niet? Richt je de babykamer anders in? Waar loop je tegen aan bij het zwanger zijn en krijgen van een baby? Hoe lees je je zwangerschapstest af als je deze niet kunt zien? Hoe beleef je je echo’s? Leuk, al die vragen maar er komkt zoveel meer bij kijken, Maar naast al die vragen neem ik jullie ook mee bij de leuke, grappige, frustrerende of juist onverwachte meevallers.

De test.

Tja, je bent al een paar dagen over tijd, en dan? De wel bekende zwangerschaps test. Een test met streepjes kan je als visueel beperkt persoon “moeilijk” of niet aflezen, natuurlijk had ik ook gewoon kunnen wachten tot man lief thuis was van zijn werk, maar geduld is nooit mijn sterkste kant geweest, en wat moet je anders op een zaterdagochtend? Goed, die test dus, maar uhm, hoe ga je de test uitvoeren, want ja, leuk zoon test maar er komt wel wat preciessie werk bij kijken als je snapt wat ik bedoel. De oplossing? Gewoon, een papieren bekertje. Even het bekertje vol maken met benodigd test materiaal, wat ook nog best wel een uitdaging is, kan ik je zeggen, test erin, wachten, en dan? Dan moet de test worden afgelezen. Nou, daar gaat ie dan. Met de telefoon en behulp van AI een foto maken van de test. “Op de foto zie je een aanrecht, zeeppompje en een koffiemachine.” Leuk dat je dat allemaal ziet, maar ik wil de test in beeld, niet mijn aanrecht. Nog maar eens proberen. Enn ja hoor, “de test laat een zwangerschapstest zien met het woord zwanger in beeld.” Wat? Toch nog maar een keer proberen. “De test laat een zwangerschapstest zien met het woord zwanger op het display”. hoera! Hij is dus echt positief. We krijgen er dus een baby bij, super leuk, maar wat nu?

4 weken zwanger. De eerste aan wie ik het verrtelde, afgezien van mijn partner, was mijn moeder. Toch wel lichtelijk in paniek, want hoe gaat ze reageren? Hoe ga ik het zelf trekken? Anyway, moeders was super blij, net als man lief, gelukkig. Ik zelff moest echt wel even twee tellen na gaan denken. Maar uiteindelijk wilde we dit natuurlijk super graag, en ook ik was na eerst even te moeten wennen aan het idee, echt onwijs happy met de komst van de mini.

Gelukkig had ik al voor mijn zwangerschap wat dingen op een rijtje kunnen zetten. Welke instanties ga ik inschakelen bij hulp en training met betrekking op baby kind zorg? Gelukkig kon ik hier snel mee beginnen en was die zorg al itsjes minder.

7 weken zwanger.

En dan, de aller eerste echo. Hoe dubbel is dit? Nou, ik kan je vertellen dat het heel dubbel, maar zo mooi is, ondanks dat je het zelf niet ziet. Gelukkig heb ik een onnwijs lieve, meedenkende en bovenal, geduldige en begripvolle verloskundige prraktijk gevonden die echt de tijd neemt en alles tot in detail beschrijft en uitlegt, net als mijn partner natuurlijk. Maar ik dwaal af. die eerste echo dus, wat een mooi moment. Je hoort nog geen hartje, maar toch krijg jede bevesteging dat het goed is, dat het hartje klopt, en dat je echt ja, echt zwanger bent van een klein wondertje.

Toen kwam het moment. Hoe en waneer gaan we het aan de rest van de familie vertellen? We wisten hoe en waneer, maar dan komt het grote moment. De spanning nam toe, en eindelijk was het hoge woord eruit. Ik ben zwanger. Voor het eerst zei ik het hard op waar mijn hele familie bij was. Een raar maar mooi moment. Gelukkig heb ik een onwijs lieve, zorgzame familie die me soms letterlijk, overal doorheen sleept. Toppers zijn het.

10 weke zwanger.

De intake bij de verloskundige. We kregen een vragenlijst die ik moest invullen met mijn partner, maar helaas, een ontoegankelijke website voor mensen met een visuele beperking. No worries, de vragenlijst werd ingevuld en ik ging opzoek naar een manier om ontoegankelijke informatie voor mij toch toegankelijk te maken. Helaas, zonder succes. Ook de kraamzorg moest natuurlijk geregeld worden maar, helaas. Ook die website was niet goed toegankelijk voor een blind persoon. Maar gelukkig waren ze er weer. De verloskundigen, die samen met ons meteen de kraamzorg regelden. Helden zijn het.

Hebben jullie nog vragen?

Toen kwam de vraag of er nog vragen waren. Tja, die waren er zeeker. Toen ik aangaf dat ik de periode tussen de eerste echo en de twede best wel lang vond en ik me zorgen maakte bood de verloskundige aan om een snelle echo te maken en ook, bij hoge uitzondering het hartje te laten horen. Oh my god, wat een moment. Zo mooi. En ja hoor, daar kwamen ze dan. De tranen. Zeker omdat ik natuurlijk geen fotos echt kan bekijken was dit super speciaal en bijzonder. Als je volledig blind ben en je dus niet meteen van je kindje kan genieten op een echo is het luisterenn van de hartslag the next best thing.

Tien weken dus, zo ver ben ik nu. Wat be ik nu al trots. Op mijn nee, ons kindje. Op mijn partner die me zo goed steund en super lief is. Op m’n familie die mee enken in oplossingen, die aan komen met twede hands baby spullen, die aanbieden om mee te gaan naar echo’s, ik ben blij met ze. Volgendeweek zijn we er weer. Tot dan.

[roderidderhottakes]

De Rode Ridder - Koning Arthur

Hopla! Direct midden in de actie! Eén gemaskerde man kan maar liefst zeven man tegenhouden (en al twee minstens bewusteloos kloppen).

Wat de prent zo vreemd maakt, is dat hoewel deze overloopt van de actie (vechten! Zwaarden geheven!) alles zeer statisch oogt. Zijn dit mannen die voor hun leven vechten of zijn dit actiefiguurtjes die in een bepaalde houding zijn gezet?

In andere prenten wordt steeds beweging gezet om de actie duidelijker te maken. Dat is hier niet het geval. Normaal zou de gemaskerde man een tegenstander neersteken, deze zou dan worden getekend midden in zijn val, maar hier staan iedereen kaarsrecht, zwaard in de lucht.

Zonder het verhaal zou je nog twijfelen of ze aan het vechten zijn of dat de gemaskerde man hen ophitst om samen op plundertocht te trekken.

[taeminno]

Too Busy Being a Badass Mom T-Shirt

Too Busy Being a Badass Mom T-Shirt Ons T-shirt met de krachtige boodschap "Too Busy Being a Badass Mom to Give AF About Your Opinion" is speciaal ontworpen voor moeders die weten hoe ze de wereld moeten leiden met moed en zelfvertrouwen. Dit T-shirt is niet zomaar een kledingstuk; het is een trotse verklaring van moederschap en zelfliefde. Het perfecte kledingstuk om met trots te laten zien dat je een badass moeder bent die haar eigen weg gaat. Dit "Too Busy Being a Badass Mom to Give AF About Your Opinion" T-shirt wordt door ons zelf bedrukt en speciaal gemaakt voor jou. Je kunt dit T-shirt wassen met de wasmachine tot 40 graden, alleen raden wij het gebruik van de droger af i.v.m. de bedrukking. De T-shirt zit heel fijn en valt normaal. Aan kwaliteit ontbreekt dus helemaal niets bij dit Shirt! ✓ Blijft mooi, ook na het wassen ✓ Snelle Levertijd ✓ Kleding van hoge kwaliteit ✓ Eersteklas bedrukkingen ✓ Tevreden klanten Wasvoorschriften: Wassen op 40°C (fijne was / wolwas-programma). Het T-shirt niet in de droger drogen en niet chemisch reinigen. Opdruk alleen binnenstebuiten strijken (op lage temperatuur).

[autimind]

Mensen met autisme lopen soms de deur plat bij de GGz en allerlei therapeuten en hulpverleners. Dit gaat lang niet altijd goed. De gemiddelde deelnemer aan mijn gespreksgroep heeft een hekel gekregen aan psychiaters.

Als kersvers gediplomeerd klachtenfunctionaris in de zorg wil ik graag alle patiënten en cliënten een belangrijk inzicht geven. Dat inzicht is: je kan iets doen met je onvrede. Sterker nog, de overheid wil dit graag en heeft daar iets moois voor gebouwd: de WKKGZ.

Wat is een klacht eigenlijk? Heb je er iets aan? Hoe doe je dat?

Word je behandeld door de zorg of werd je dat en ben je daar niet gelukkig mee? Wat zijn je rechten? Als je er iets mee wil doen, hoe pak je dat dan aan? Het is opvallend dat veel mensen die normaal zo mondig zijn bij medische zaken dingen zeggen als ‘ik weet niet of ik het zo groot wil maken..’ Andere mensen escaleren elk wissewasje direct. Hoe zit het nou?

Is dit een klacht?

Veel mensen denken dat een klacht altijd om iets heel ernstigs moet gaan en een enorme administratie met zich mee brengt. Dat valt best mee. Je wordt vaak wel gevraagd een formulier in te vullen maar dat is het ook wel. En een klacht kan heel klein zijn.

De definitie die de Wet Kwaliteit Klachten en Geschillen Zorg (WKKGZ) aan een klacht geeft is toegankelijk genoeg:

“elke naar voren gebrachte onvrede over een gedraging van een zorgaanbieder en/of de voor deze werkzame personen, jegens de cliënt en/of jegens diens naaste, vertegenwoordiger of nabestaande”

In normaal Nederlands ben je gewoon niet blij en kan het om zo’n beetje alles gaan en het mag gaan over de zieke maar ook over andere mensen, zelfs na een overlijden. Klachten gaan voor bijna twee derde over iets wat met communicatie te maken heeft. Het kan een gemiste diagnose zijn of een verkeerde behandeling maar ook de omgeving waarin behandeld wordt, dossiervoering, de manier waarop je informatie krijgt, zelfs fraude of seksueel wangedrag en nog veel meer.

De WKKGZ zit zo in elkaar dat je als klager gratis en makkelijk hulp krijgt: informatie, voorlichting en begeleiding. Het zorgrecht blijft niet echt simpel en juist daarom hoef je het niet zelf te doen. Het doel van deze wet is klachten oplossen zodat ze niet uit de hand lopen en uitlopen op juridische gevechten. Soms moet dat maar vaak heb je er als klager maar heel weinig aan of brand je zelf je vingers.

Is het de moeite waard om te klagen?

Dat is het redelijk snel. Het is inderdaad niet de bedoeling dat je overdrijft. Komt een behandelaar anderhalve minuut te laat op een afspraak dan past daar vooral begrip bij. Als je vindt dat verpleegkundigen te snel praten om te begrijpen – wat ik in een recente casus tegenkwam – dan kun je dit direct zeggen. Daar hoef je geen klacht van te maken. Als ze niet luisteren en het blijven doen.. dan wel.

Hoe pak ik dat aan?

Er is een klein aantal principes om in de gaten te houden.

–          Alles is erop gericht om jou te helpen zo makkelijk mogelijk een oplossing te bereiken.

–          Er wordt wel van je verwacht dat je ook zelf meedoet om die oplossing te vinden. Er zijn soms wat stapjes te doorlopen.

–          De allereerste stap is dat je een gesprek voert me degene op wie je boos bent of anders het hoofd van de afdeling. Dit mag je overslaan als je het echt niet aankan of als dat echt niet van je verwacht kan worden. (Voorbeeld: seksuele intimidatie juist door de behandelaar)

–          De tweede stap is aanmelding bij de klachtenfunctionaris. Die biedt jou gratis begeleiding, informatie en voorlichting.

Meestal begint het in de praktijk met aanmelding bij de klachtenfunctionaris omdat mensen (online) een formulier invullen. De klachtenfunctionaris kan aanraden om alsnog dat eerste gesprek te gaan voeren. Dat bespreken jullie wel altijd samen.

Wat doet een klachtenfunctionaris?

De klachtenfunctionaris heeft als taak om jou te helpen op een laagdrempelige en simpele manier een oplossing te vinden voor je klacht. De klachtenfunctionaris is strikt neutraal; dit is in de wet verankerd. Dat wil zeggen dat hij of zij oog heeft voor alle belangen, de jouwe en die van de persoon over wie je klaagt. Dit wordt ook meerzijdige partijdigheid genoemd.

De klachtenfunctionaris zal, zeker in het eerste gesprek, vooral naar je luisteren. Dit heeft een dubbel doel. Ten eerste wordt je echt gehoord, er wordt echt naar je geluisterd. Dat is soms eerder niet gebeurd en vaak een reden voor je klacht. Ten tweede zal de klachtenfunctionaris heel precies je klacht uitwerken in neutraal taalgebruik. De klachtenfunctionaris neemt geen positie in, kiest geen partij en vindt er officieel eigenlijk niks van.

Met die informatie wordt vervolgens de beklaagde ingelicht, de persoon over wie je ontevreden bent. Die krijgt ook informatie en begeleiding. Hoe het verder gaat hangt helemaal af van wat je klacht precies is, in hoeverre jij en de beklaagde het eens zijn of niet en wat je precies wil bereiken.

Wat als het niet lukt?

De klachtenfunctionaris probeert met jou een oplossing te bereiken, dus een situatie waar jullie allebei tevreden mee kunnen zijn. Soms lukt dit niet. Er zijn verschillende manieren van escaleren in de wet beschikbaar, allemaal met voordelen én nadelen. De klachtenfunctionaris zal je ook begeleiden en adviseren als je dit wil of nodig hebt. In sommige gevallen zal hij je doorverwijzen voor verdere begeleiding maar nooit zonder uitleg en jouw toestemming.

Het komt voor dat klagers direct een escalatie willen beginnen, bijvoorbeeld met een tuchtklacht. Dat kan. De klachtenfunctionaris zal je uitleggen wanneer dat wel en niet verstandig is en of het jouw doel dient.

Wat als je je echt heel rot voelt?

Het komt voor dat bij een klacht tegelijkertijd rouw meespeelt. Je bent misschien een dierbare verloren. Of je hebt schade opgelopen of je hebt een diagnose gehad die echt heel slecht nieuws voor jou is. Dat alles betekent rouw. De klachtenfunctionaris is geen deskundige op dit gebied en ook geen psycholoog. Je mag je vrij voelen om in gesprek je gevoelens en je twijfels te uiten maar als jullie denken dat er hulp nodig is, dan zal je doorverwezen worden. In elk geval krijg je een vangnet aangeboden, ook als de klachtenfunctionaris niet zelf kan helpen.

Werkt dit?

Nou, best wel. Klachtenfunctionarissen bemiddelen veel en helpen zo patiënten/cliënten en behandelaars vaak tot een vergelijk te komen. Soms is een excuus genoeg. Veel mensen willen dat er iets veranderd zodat wat zij meegemaakt hebben niet meer kan voorkomen. Ook dat valt nog wel eens te regelen. Het lukt zeker niet altijd. Het voorkomt wel dat elke klacht of afbreekt of uitloopt op een slopend en formeel juridisch traject. Dien je klacht dus gewoon in en wacht af tot er contact wordt opgenomen.

AutiMind zelf kan je hier niet bij helpen. Dat is aan de klachtenfunctionaris van de instelling of hulpverlener waarover je ontevreden bent. Je mag altijd een algemene vraag stellen.

[kleefkruid]

Hoi, ik voel me een beetje stom dat ik dit vraag, maar wat voor een ervaring was alleen gaan wonen voor jou? Ik was begin deze week verhuist, nog in dezelfde stad als mijn mijn papa en mama wonen (gescheiden), maar ik was zo opgejaagd en nerveus en thuis werken ging moeizaam dat ik gisteren avond terug bij papa ben gaan aankloppen om bij hem te mogen slapen...

Oh ja dat is mega normaal hoor. Alles staat op zijn kop, elk van uw rituelen is verstoord, alles staat op een nieuwe plek en sommige dingen heb je niet meer en andere dingen zijn nieuw, en er zijn enorme gaten waar je de aanwezigheid van je ouders verwacht. Natuurlijk dat je brein dan even wilt bekomen in een bekende omgeving :)

Wat mij betreft heb ik dan ook gedaan, en terwijl het na een tijdje wel allemaal op gang kwam heeft het toch een jaar geduurd eer ik echt compleet 100% voelde alsof ik in mijn eigen thuis was. Anderen zullen zich wel vlotter aanpassen maar dat initieel verdwaald voelen is universeel denk ik. Gewoon toelaten ;)

[remidavs]

Ik merk dat ik kort na de ‘medicatiesessie’ (of hoe we het ook willen noemen, zelf steek ik de meeste zaken vooral op de cortisone…) nogal opgefokt ben. Een onrustig hoofd, dat slechte slapen (ik zal niet hopen op beter dan vorige weken) maar vooral mijn reacties.

Ik reageer op dezelfde zaken als voorheen maar merk op dat ‘hoe’ ik reageer veel feller is dan normaal. Ik weet dat dit gelukkig over 2 of 3 dagen beter is, maar vind het wel best pittig. Vooral voor mijn kinderen en voor Jan lijkt me dit niet fijn en geloof me, zelf vind ik het ook niet fijn. Ik merk het snel op, maar dan is het kwaad al geschied. Gelukkig heb ik zalige kinderen en een fantastische man die daar enorm veel begrip voor hebben. De kinderen houden er echt rekening mee en begrijpen me als ik uitleg dat het me spijt dat ik misschien wat harder sprak dan nodig. Ze weten dat de eerste dagen na de medicijnen een beetje vervelend zijn… ze zijn super!

Bij deze wil ik alvast op voorhand mijn excuses overbrengen voor mogelijke felle of pittige reacties die net iets harder komen dan je van me gewoon zou zijn. Het zal nooit de bedoeling zijn om te kwetsen en ik hoop dan ook dat deze alinea overbodig blijkt. Maar dus voor de zekerheid… sorry en ook bedankt!

Bedankt om er te zijn op welke manier dan ook!

Want naast een paar lastige momenten tijdens de eerste post-kuur-dagen, zijn er veel mooie momenten. We maken ze samen waar mogelijk. Dus wil ik een aantal geniet-momentjes van deze week met jullie delen! 🍀

De kinderen konden heerlijk spelen met verschillende vriendjes en hun grote neef en nicht. We kregen zelfs baby bezoek van mijn grootste metekindje Liewe die zijn prachtige kleine zus Aure kwam voorstellen en als cadeau kregen wij een paar heerlijke maaltijden. ☺️ Remi mocht de prachttijd bij zijn onthaalmoeder in eersteklas herbeleven. Ida kreeg buisjes en had een heus avontuur. Als kers op de taart sloten we af met het fijne bezoek van de allerbeste vriend van Remi en met een aperitiefje met hun fijne gezin erbij. 🥰

We zijn zo dankbaar voor alles wat kan, mag en lukt en voor iedereen die met ons deelt in kleine en grote dingen, als is het maar een mooie gedachte… de positieve energie komt aan doet deugd. Merci dus 🙏🥰🍀 ♥️

[polldermodel]

Vind je het uitzonderlijk als mensen hun overgrootouders gekend hebben? Ik had nog 3 levende overgrootouders toen ik werd geboren, en de laatste overleed toen ik 14 was (zij is 96 geworden, wat wel echt heel oud is)

Waar ik opgroeide was het niet heel bijzonder om nog tenminste 1 levende overgrootouder te hebben op de basisschool, maar waar we nu wonen wordt dit gezien als iets heel uitzonderlijks!

- dit vind ik heel bijzonder

- ik hoor het soms, maar niet vaak

- ik vind dit best normaal