#dit is niet normaal

[nyxx01]

(This is the second try because tumblr did a vanishing trick with the first try. Edit: nvm it just popped up, I am going to leave this one up for good measure)

I am ashamed of my country. I am ashamed of my government, the police and these counter protestors, all of whom grew up/live in the same country and speak the same language as I do.

This is about an hour drive away from me and I want to help them so bad but I do not have the resources nor someone to go with for safety.

So I will do whatever I can online and in my closest circle.

We will never give up.

Free Palestine 🇵🇸

Liberation for all.

(ff voor de nederlanders)

Het was er gisteren dodenherdenking en gister godverdomme bevrijdingsdag waar hebben we het over?! Tf

Ik zou het heel cool vinden als we dit door het hele land kunnen trekken.

[sidesaddle-queen]

slechte liefdesgedichten nu ook in het Nederlands verkrijgbaar

wat was het toen je bibberend, sidderend, zinderend me tegen je aanklemde één kort moment nog tot onze wegen voor altijd gescheiden zijn hoewel in ons hart de herinnering blijft van het pad dat we gezamenlijk hadden moeten bewandelen waar we samen één waren twee helften elkaar compleet makend als in die Griekse mythe komen we terug naar elkaar jaar na jaar steeds meer gebroken of geheeld door andere handen, harten of is dit waar onze wegen zich voor altijd scheiden hoewel ik altijd in je hart zal leven altijd in je meest innerlijke wezen een laagje pijn, spijt en liefde ben een residue dat nooit volledig wegslijt ik zal nooit liefhebben zoals ik jou heb liefgehad jou niet genoeg heb liefgehad liefde een actie waarin ik faalde maar een gevoel wat niet sterker kon zijn daar lag je dan bibberend, sidderend, zinderend mijn nabijheid een onderdompeling in ijskoud water ik wou dat ik wist wat je dacht wat voelde je toen we in heilige stilte het ritueel volbrachten als een monnik zonder na te hoeven denken in gesleten paden en woorden God's wonder benaderd zoals generaties voor hem we klemden ons aan elkaar vast als hij die God de rug toe heeft gekeerd aan Zijn Woord ondanks alles waar we ons bewust van zijn houdt de liefde stand was het angst dat je deed trillen voor mij of voor gevoelens die je toch niet kon ontkennen hoewel het - zoals een vriendin me herinnerde - toch al anderhalf jaar is geweest dit gaat nooit meer over denk ik ik hoop dat het zinderen was dat ík je deed verlangen naar een vals verleden gezien door een roze bril dat je me vast moest houden nu het nog kon dat je terugkeert naar mij om het af te leren ik wist wel dat je spijt zou hebben onzelfzuchtig ben ik nooit geweest losjes lag ik op je borst warm en bekend een nest waarin ik me vervlocht jij geborgen in mijn armen als vanouds maar nooit weer met oud zeer alles anders nu

[meerkoetjes]

Waarom maken studenten romantiek zo gecompliceerd wat de fuck is een prela

[uitzinnigmp3]

.

[wisdomsdauqhter]

Maar nu we alle opdrachten hebben gehad, vond t een beetje een lackluster seizoen. En normaal kunnen de kandidaten dat wel redden, maar helaas niet dit keer.

[zielsvlucht]

November

Mijn eigen huis. Een plek onder de zon. Het klinkt heel mooi. Het is heel mooi. Ik kan van veel geluk spreken. Maar momenteel spreek ik van angst. Ik ben nerveus. Ik lees door lange contracten, geschreven in een cryptische taal. Opzettelijk zo geschreven. Een complot tegen gewone mensen zoals wij. Ik hoop dat ik het allemaal correct begrepen heb. Er is geen tweede opinie. Er is niemand naast me die meeleest. Dit is niet ons huis. Er is geen ons. Het is voor mij. Voor mij alleen.

Toen ik me als kind dit scenario inbeelde, dacht ik niet dat het makkelijker zou zijn. Maar ik dacht wel dat ik niet alleen zou zijn. Ik dacht dat ik samen met iemand ons huis zou kopen, in plaats van dat ik alleen mijn huis zou kopen. Dat knaagt aan me. 's nachts denk ik aan weinig andere dingen. Enkel dit en de kou. Ik lig onder veel dekens en trek alle kussens naar me toe, maar het blijft koud. Het valt me te binnen dat het misschien de eenzaamheid zelf is, die de kou maakt.

Ik heb me laten vangen, door die blinde vlek. Ik probeer altijd vooruit te plannen. Maar om één of andere reden blijf ik toch plannen maken, waarin ik niet alleen ben. Hoewel ik dat in de praktijk wel ben, en altijd al was. Het is de grote fout in al mijn plannen. Een asterisk die ik had moeten zien staan in de contracten van mijn leven.

Soms denk ik dat ik al mijn plannen zou moeten laten vallen. En een nieuw plan maken; die eenzaamheid aanvechten, en op niets anders nog focussen. Maar er komt altijd wel iets tussen. Bovendien zijn mijn plannen voor de liefde gebrekkig. Ze zijn niet zo goed als mijn andere plannen. Ik ben er te radeloos voor en ik zet het uiteindelijk nooit op de eerste plaats. Zo star, zo koppig dat ik ben. Ik krijg er altijd een afkeer van en geef vroeg op.

Ik probeerde overlaatst iets te schrijven voor een online dating profiel. In theorie, want ik heb nog nooit zo'n app durven installeren. Ik ben het ook niet van plan. Nog niet. Ik probeer gewoon een deel van mezelf het zwijgen op te leggen. Dat deel van mezelf dat maar blijft klagen. Dat ik opzettelijk mezelf laat vereenzamen zonder reden. "Goed," zeg ik dan tegen mezelf. "Laten we dan eens even een bio schrijven als gedachtenexperiment. Eens zien hoe dat gaat."

Dan begin ik te typen en te typen. Al snel schrijf ik veel te veel. Paragrafen. Veel te open. Veel te kwetsbaar. Ik vertelde mijn broer er over. Hij zei: "Waar zijt ge mee bezig?! Het is maar een dating app bio. Maak er gewoon een mopje van. Iets origineel waarmee je jezelf toont. Dat kan je toch?"

Daar sta ik dan. Kijk daar! Een schrijver! Een échte schrijver! 118 duizend woorden is zijn huidige manuscript. Maar een bio voor een dating app? Onmogelijk. Wat elke aap kan schrijven, kan meneer de schrijver niet. Wat een nietsnut.

Ik kan het niet. En nog erger; ik wil het niet. Mijn ego is gekrenkt. Ik begin meteen te mokken. "Kort? Een mopje? Iets origineel?" Wat ik ook schrijf, het komt terecht in een zee van losers. En dan word ik beoordeeld door nog een zee van losers van het vrouwelijke variant. Hoe gaan zij weten dat mijn gevatte bio origineel is? En dat het niet ergens van een sociale media feed gerukt is zoals de rest dat doet op dating apps? En wat maakt het hen uit? Ze kijken naar mijn foto. En aan die foto kunnen ze niet zien dat ik me in een onophoudelijke existentiele crisis bevind. Ze kunnen niets zien. Ze zien niet wat er goed is aan mij, of wat er slecht is aan mij. Als ze met mij afspreken, dan willen ze afspreken met de man in die foto. Om dan teleurgesteld te zijn wanneer de mooie jongen, lelijke dingen begint te zeggen.

Teleurgesteld zijn wanneer ik afkaats op elke kleine uitspraak die ze maken, omdat ik elke opmerking zo onnodig moet overanalyseren als een maniak. Teleurgesteld zijn wanneer ze geen normaal gesprek met mij kunnen hebben. Teleurgesteld zijn wanneer ik niet ben wie ze verwachten. Of wanneer zij niet zijn wie ik verwacht. Ik wou dat ik mezelf kon uitdrukken in een mooie foto. Ik wou dat mensen aan mij konden zien wat voor iemand ik was. Maar dat gaat niet. Als we foto's konden trekken van de mensen die we binnenin waren, dan zag geen enkele mens er nog aantrekkelijk uit op tinder. Ik toch zeker niet.

Hoe komt het ook dat mensen zichzelf oppervlakkiger moeten maken om elkaar aan te trekken? Is het niet juist de verrassende diepgang die we in elkaar vinden, die ons doet fantaseren over elkaar? Als we verlangen naar elkaar, verlangen we dan niet naar de eindeloze gesprekken die nergens heen gaan?

Mijn broer heeft sowieso gelijk. Iedereen heeft gelijk, behalve ik. Ik ratel maar door. Al dat ik moet doen, is verdomme eens een knoop doorhakken. Stop met te doen alsof je een dating app gaat installeren, of alsof je gaat speed daten. En doe het nu toch gewoon. Maar ik werk me altijd al vast in de aanloop. Het is gewoon niet hoe ik het mij voorstelde. Ik wil - zoals elke domme tiener - dat iemand mij ontdekt zoals ik ben. En dan van me houdt zoals ik ben. Ik wil me niet moeten verstoppen in een trojaans paard van makkelijk te slikken nep-affectie. Mopjes en quotes die ik van instagram kopieer in de hoop dat de vrouwen deze nog niet op hun eigen feed gezien hebben, want meer moeite is liefde niet waard. Zodat mijn partner na een relatie van twee jaar kan beseffen dat ik niet de persoon ben die ze over me heen projecteerde. Veel gedoe voor niets. Dat wil ik niet.

Ik schrijf elke dag. Ik schrijf lelijke dingen. Dingen die niet ver zouden geraken op instagram. Soms gruwelijke dingen. Vaak banaal gezaag zoals dit. Maar het is ten minste echt. En dat is wat ik wil: Een echte, diepe connectie met een andere ziel. Ik wil niet iemands volgende dopamine hit zijn. Ik wil geen sociale media post zijn die voorbij scrollt in iemands leven. Ik hoef geen like. Je kan al je vuile likes thuishouden. Ik wil geen mooie jongen zijn in een lange lijst van mooie jongens op de GSM van een meisje. Een van vele smoelen waar ze even naar kijkt tussen de soep en de patatten en dan nooit meer aan denkt.

Is echte liefde dan niet makkelijk genoeg? Niet handig genoeg? Niet lui genoeg ? Moet ik besteld worden op bol punt com en aan huis geleverd worden, met zo min mogelijk zever? Moeten vrouwen mij zo min mogelijk leren kennen? Zo min mogelijk stappen tussen mijn gezicht zien op een schermpje en mij in hun bed leggen. Altijd makkelijk om een refund te krijgen. En moet ik dan blij zijn? Zelfs dankbaar zijn? Dat iemand me nog wilt?

Wat een zever. In zo'n wereld wilt niemand me echt. In zo'n wereld maken we elkaar wijs dat we verliefd zijn. Ik denk dan dat iemand mij wilt, omdat een app me een melding stuurde. Want ergens op aarde zag een vrouw mijn domme smoel voorbij scrollen in een waterval van domme smoelen en ze dacht "kon erger". Maar ze zou me nooit aanspreken als ze me ergens ontmoette in de onhandige chaos van het echte leven. Wilt ze me dan wel? Welke richting je ook swipet, het is evenveel commitment.

"Hij stuurt mij wel." Dat denkt ze vast. Gewoon omdat je swipet wilt niet zeggen dat je daarna tegen hem moet praten. Geen commitment nodig. Want dat is de taak van mannen en als een man dom genoeg is om niet te sturen, dan hebben de vrouwen toch al hun handen vol met de andere matches. Het is moeilijk om in die mentaliteit te kruipen, als man. Vrouwen krijgen honderden eikels die hen lastig vallen op eender welk digitaal platform dat de mens ooit heeft uitgevonden. Bij ons mannen, zijn dat allemaal bots. Bij hen niet. Een vrouw van mijn generatie krijgt waarschijnlijk al seksuele opmerkingen haar richting uitgeslingerd sinds ze 13 jaar was, op haar NeoPets account of wat dan ook. Zo iemand is niet op zoek naar nog meer aandacht. Als één van haar matches wijselijk beslist om haar niet lastig te vallen zonder reden dan is dat geen verlies. Het zal waarschijnlijk niet eens opvallen. En dat kan ik geen enkele vrouw kwalijk nemen. Zij worden het ook beu en ik zou niet in hun schoenen willen staan. Nee, ik word zot van er nog maar aan te denken.

Ik verwijder het tekstje voor mijn nep dating app bio. Einde van dat gedachtenexperiment. Ik stop met de contracten te lezen en ik laat de notaris weten dat het wel in orde zal zijn. Ik koop een huis. Mijn eigen huis. Een plek onder de zon, maar ik weet ook; vaak een plek in de nacht. Een groot gebouw met lege kamers. Vol stille hoeken waarin niemand me kan zien huilen. Waar in de vroege avond de schaduwen heersen en ik na de werkdag alleen rondslof door de schemer. Als een vampier die leeft van microgolfmaaltijden. Ik weet niet wat ik moet doen wanneer ik ziek wordt. Ik weet niet wat ik moet doen wanneer ik me gevangen voel tussen de muren. Ik weet niet hoe ik ooit nog een andere ziel zal leren kennen, vanuit mijn nieuwe grot. Ik zal altijd de enigste vampier blijven, als ik niet durf om een andere vampier te verwelkomen in mijn huis.

Maar dan schrijf ik dit ding, en lees ik het. En eindelijk besef ik dan hoe weinig dankbaarheid er in mijn klaagzang zit. Ik heb een huis nu. Mijn eigen huis! (Een plek onder de zon!) Iets dat de meeste mensen van mijn leeftijd nog niet kunnen hebben. Het feit dat ik alleen ben, maakt het mirakel nog groter. En ik ben niet echt alleen. Terwijl ik zit weg te draaien in mijn gedachten over het eeuwenoude vraagstuk van hoe ik ooit aan een lief zal geraken, rolt mijn broer met zijn ogen. Alles dat ik tegen hem zeg vindt hij absurd, want hij gelooft in mij. Hij verzekert me dat het wel gaat lukken wanneer ik zit te piekeren over het geld. Hij volgt mijn pessimistische "Het is best dat ik nooit kinderen heb" op met een optimistische "Waarom niet? Zou ge peter willen zijn?". Mijn zus rijdt me naar waar ik moet zijn met haar wagen. Onderweg praten we over de schrijfkunst en lego. Mijn ouders zijn twee satelieten die ik niet van me los kan slaan. Ze hebben zo veel geld bijeengeschraapt om deze droom waar te maken, dat ik me er voor schaam. En dat met maar minimale manipulatie van mijn kant. Mijn vrienden geven me meubels, gratis en voor niets. We duwen stuntelig een kruiwagen met een zetel op door het dorp, en lachen tot we plat vallen (in de zetel). Tegen mijn pessimistische verwachtingen in gaat mijn baas akkoord met een vier vijfde contract. Mijn collega's luisteren respectvol naar mijn geratel, zolang het over software gaat. En tussen alle stress door, schrijf ik verder. De tweede versie van mijn boek is bijna af. Mijn test lezers zijn positief.

's nachts blijft het kou. Maar ik besef dat ik niet alleen ben. Nooit alleen ben. Nooit alleen was. De koude is niet de eenzaamheid. Het is gewoon november.

[medewerkers]

Tumblr! Ze zijn gearriveerd. Community’s zijn eindelijk beschikbaar.

Community’s zijn een nieuwe en eenvoudige manier om in contact te komen met mensen op Tumblr die het begrijpen. Je kunt wederzijdse volgers die jouw obsessie(s) delen uitnodigen voor een privé-community of een openbare community opzetten voor de dingen waar je dol op bent en vervolgens de nieuwe vrienden zien binnenstromen. Community’s zijn net haringvaten: je kunt ze helemaal volproppen, in dit geval met mensen.

Vandaag breken Community’s uit de beta-fase (EN) en presenteren we ze aan heel Tumblr; experimenteer er maar lekker op los terwijl wij de functie verder doorontwikkelen. Wereldwijd, op het web, iOS en Android. Riemen vast, iedereen. We gaan echt helemaal normaal doen.

Je kunt over van alles en nog wat een community aanmaken. Kunst. Gravity Falls. Breien. Je D&D-campagne. Fotografie. Obscure ships. De gays op je telefoon. Muziek. Wetenschap. Mode. Design. Baldur’s Gate 3. Jij hebt de touwtjes in handen. En dankzij onze geweldige testgebruikers zijn er al heel veel community’s om je bij aan te sluiten. Hazbin Hotel? Check. Arcane? Check. The Phandom? Check, check, check.

Zo ga je aan de slag

Je kunt hier door de community’s bladeren.

Vind specifieke community’s door op het tabblad ‘Community’s’ bovenaan de pagina met zoekresultaten tikken.

Wil je je eigen community aanmaken? Dat kan hier, maestro.

Hier is een hulpdocument voor alle vragen die je maar kunt hebben.

We kunnen niet wachten om te zien wat jullie er allemaal mee gaan doen. Ga op pad, ontmoet mensen, vermaak je!

[trainwreck-pumpkin-pie]

denk dat dit het laatste jaar is dat ik het songfestival ga kijken. ben zo ongelooflijk boos over alles wat de ebu heeft geflikt. wat een shitshow niet normaal

[zoueriemandzijnopmars]

Hallo iedereen en vrolijke praat je eigen taal dag (SPYLD)! Ik wil graag even praten over iets dat Nederlands heeft en dat ik elke dag mis als ik met mijn internationale collega's praat.

`Werk ze!'

Alle Nederlanders zeggen dit wel eens (Vlamingen blijkbaar minder volgens de bronnen die ik vond) en het betekend zoveel als `Succes met werken', maar iets minder enthousiast. Als je iemand succes wenst lijkt er een aanname te zijn dat diegene succes nodig is, dat het werken zwaarder gaat zijn dan normaal. Het toevoegen van `ze' impliceert dit niet, het is een lichtere vorm van succes wensen.

De typische interactie met deze constructie gaat zo:

A: "Ik ga werken. Doei!"

B: "Doei! Werk ze!"

Je kan deze constructie ook bij andere werkwoorden toepassen:

`Sport ze!'

`Slaap ze!'

`Douche ze!'

Etc.

(Al zijn er ook werkwoorden waarbij het onlogisch klinkt, een artikel dat ik heb gevonden zei bijvoorbeeld dat je best `Slaap ze!' kan zeggen, maar niet `Slaap ze uit!' Dus bij twijfel, zeg maar niet.)

Hoe deze constructie is ontstaan is niet helemaal duidelijk, maar je hoort het regelmatig, dus als Nederlands je tweede (derde, nde) taal is, maar je wel Nederlands wilt klinken kan deze constructie niet missen in je repertoire!

[remidavs]

Ik had vorige week dinsdag een moeilijke dag. Door toestanden met vernieuwen van identiteitskaart en foto’s en dan beperkt in tijd etcetera voelde ik me gestraft enerzijds omdat ik eerlijk was en anderzijds omdat ik door chemotherapie mijn haar ben verloren en voorlopig nog (naar mijn gevoel) geen deftige foto voor een identiteitsbewijs kan laten nemen. Na veel rond bellen, onderhandelen en mijn gevoel van onrecht te delen, kan ik alleen maar blij zijn met hoe de ambtenaar in mijn gemeente er uiteindelijk is mee omgegaan.

Verder merk ik dat ik redelijk goed recupereer na mijn operatie, ook de grote nevenwerkingen van de chemo zijn zo goed als weg. Immunotherapie brengt niets groot of heftig. Enkel die diepe vermoeidheid en soms toch wel verwardheid blijven nog aanwezig.

Van die verwardheid moet ik af voor ik weet kan denken aan werken, maar die vermoeidheid zal wellicht toch voor een langere tijd een nieuw normaal worden waar ik nog aan zal moeten wennen.

Ik voel me wel ok, energetisch, zin om dingen te doen, maar merk dat ik snel moe ben. Wandelen lukt gelukkig heel vlot, maar een bezorgde echtgenoot heeft snel schrik dat ik te veel doe en me zou uitputten. Zelf voel ik dat het deugd doet om buiten te komen en me moe te voelen door een wandeling, eerder dan gewoon moe zijn omdat dat in me zit… huishoudelijke taken (die nog maar beperkt haalbaar zijn) zijn veel lastiger.

In elk geval, wat ik het meeste mis, en wat dan net het voordeel was van vaak in het ziekenhuis zijn, is sociaal contact.

Ik mis het om onder de mensen te komen, ik mis de babbeltjes met collega’s en vrienden, vooral omdat ik vaak alleen thuis ben. En ik zie wel vrienden in het weekend en Jan werkt vaak thuis, de kinderen zijn er als er geen school is, maar het is een ander soort alleen-zijn. En ik denk dat dit alleen-zijn en voelen misschien wel pittig kan worden, samen met het zoeken naar doseren en het juiste evenwicht.

Dus…ik ben vrij voor sociaal contact, groot of klein en bereid me voor op een pittige periode.

Gelukkig helpt het zoeken naar nieuwe hobby’s wel. Ik begon (na 10 jaar ofzo opnieuw) met haken doordat een schat van een vrouw me mee nam naar een créa-namiddag in de buurt. Het was heerlijk en het haken brengt al heel wat afwisseling. Want een dag lezen in een boek lukt me niet en een ganse dag tv wil ik niet en kan ik precies ook niet. Waar ik tot een maand geleden nog urenlang doelloos op mijn schermpje kon kijken, frustreert dat nu snel.

Ik heb nog veel creatieve ideeën (bv tiny serres etc knutselen) maar geraak niet bij alles eenvoudig gestart of heb het gewoon niet in huis waardoor de drempel groter wordt om eraan te beginnen.

In elk geval geniet ik nog steeds van elk klein of groot berichtje en van de leuke dingen die er zijn. Mijn gezin, vrienden, de poezen, collega’s, wandelen, knutselen….

En met een aantal leuke activiteiten in het vooruitzicht, ben ik vooral benieuwd naar mijn lichamelijk herstel. Hopelijk blijft alles vlot genezen en kan ik binnenkort ook weer sporten. Onco-revalidatie zal wellicht pas na april kunnen starten en das ook iets om naar uit te kijken. Wellicht de zomer over en dan stap voor stap terug kijken wat ik kan bieden op professioneel vlak. Maar voor nu, zelf zorg en kijken wat de wereld voor me in petto heeft en wat ik voor mezelf… ☺️

[reiki-healers-blog]

Reiki en het helen van oude emoties

Soms voel je je ineens verdrietig of boos zonder duidelijke reden. Vaak zijn dit oude emoties die nog vastzitten in je systeem en klaar zijn om losgelaten te worden. Reiki helpt je om deze emoties niet te onderdrukken, maar ze op een zachte manier te transformeren.

Hoe herken je vastzittende emoties?

Je voelt plotseling emotionele golven zonder duidelijke aanleiding.

Bepaalde plekken in je lichaam voelen gespannen of pijnlijk aan.

Je reageert heftig op situaties die normaal gesproken klein lijken.

Een Reiki-oefening om oude emoties te helen:

1. Ga in een rustige houding zitten of liggen.

2. Leg je handen op het gebied waar je spanning of emotie voelt.

3. Adem diep in en stel je voor dat de Reiki-energie de emotie omhult met liefde.

4. Laat de emotie er zijn zonder oordeel. Soms helpt het om zachtjes tegen jezelf te zeggen: “Het is oké, ik laat dit los.”

5. Adem de spanning uit en voel hoe de energie zich verzacht.

Reiki helpt je om emoties te doorvoelen en los te laten zonder drama. Het is een zachte, liefdevolle manier van heling die steeds dieper doorwerkt.

---

4. Reiki en synchroniciteit: signalen van het universum

Heb je weleens het gevoel dat het universum tegen je praat? Misschien zie je steeds dezelfde getallen, hoor je een liedje dat precies past bij je gevoel, of ontmoet je iemand op het perfecte moment. Dit zijn geen toevalligheden—dit is synchroniciteit.

Wanneer je met Reiki werkt, wordt je energieveld helderder en stem je je makkelijker af op deze subtiele signalen. Je intuïtie wordt sterker en je begint de ‘flow’ van het leven meer te voelen.

Hoe kun je synchroniciteit beter herkennen?

Schrijf bijzondere toevalligheden op. Vaak vormen ze samen een patroon.

Vertrouw op je intuïtie. Als je een sterk gevoel hebt over iets, neem het serieus.

Gebruik Reiki om je intenties te versterken. Voordat je je dag begint, vraag Reiki om je te helpen open te staan voor mooie signalen en inzichten.

Synchroniciteit is een teken dat je op het juiste pad bent. Let erop, speel ermee, en geniet van de magie van het universum!

[medimelody]

Ik herinner me deze foto nog... Ja ik herinner me nog dat deze getrokken werd!

Ik sliep niet echt. En weet het verhaal nog (ongeveer) voor deze foto getrokken werd.

Verhaal:

Mama of papa (ik weet het niet meer) was boos op me, ik herinner me niet meer door wat, en herinner me ook niet meer waarover, en herinner me het moment dat ze boos waren ook niet meer. Maar ik herinner me het wel nog.

Ik weet dat ik naar mijn kamer was gegaan en een hele tijd was aan het wenen. Ik kreeg mezelf rustig door te duimen en te knuffelen met Aboe (knuffel op foto).

Onder mij zie je een fotoboekje van mij liggen met oude foto's van mama en papa. Ik had dit fotoboekje zelf gevuld met foto's herinner ik me nog. Ik huilde bij de foto's... Herinner me het gevoel wel maar half...

Ik weet nog dat ik er ''schattig'' uit wou zien als ze naar boven zouden komen. Dus ging ik op het foto boekje liggen met de foto open waar ik mama en papa op staan van vroeger. Zodat ik die aandacht ook kreeg... (Ik herinner me zo wel meerdere dingen dat ik dit probeerde als kind... Geen idee waarom)

Ik ben effectief ff in slaap gevallen, maar werd wakker en een klein beetje later hoorde ik iemand de trap op gaan.

Ik deed mijn ogen snel weer toe, en hoorde dat er een foto werd getrokken. Nu stond ik er ''schattig'' op zoals ik wou... Ik weet nog dat ik de aandacht wou als kind... En het daar kreeg omdat ik ''schattig'' was met hoe ik daar lag met de foto van mama en papa... Na een ruzie, maar dat verhaal kennen de meesten niet of mama en papa denken dat ik het vergeten ben... (Al ben ik het precies wel grotendeels vergeten, maar tegelijk wee tik het ook wel... Dat is heel ingewikkeld, ik weet het verhaal maar ook weer niet.)

Ik zou graag willen weten op welke manier mama of papa boos is geweest, dat ik me het niet meer herinner en al de rest erna wel. Dat is niet normaal denk ik dan.

Zonder het verhaal... Wel mooie foto.

Nog een aantal andere oude foto's die ik terug heb:

Kleine ik...

Het vreemde is dat ik mezelf als allemaal apparte personen zie als ik over mezelf van vroeger praat... Onlangs zei ik over een herinnering van toen ik 9/8 was ''die'' alsof dat iemand anders is en niet ik, ik heb mezelf toen wel ff moeten aanpassen.

[writtenbymay]

RAINBERRY • Harry Styles & Zayn Malik • Hoofdstuk 7

De eerste week in Londen was een storm van activiteiten. Alles stond in het teken van de tentoonstelling: kunstwerken presenteren, lijsten ophangen, objecten netjes positioneren, de looproute bepalen, verlichting regelen, informatieborden toevoegen en social media content creëren. Alle verhuisdozen in mijn tijdelijke atelier zijn uitgepakt. In dit aterlier kan ik nieuwe ideeën uitwerken en opdrachten maken voor betalende klanten. Ik voelde de opluchting dat alles nu zijn vaste plek had gevonden, ook al was de rest van mijn leven hier nog zo nieuw en onwennig.

Het was vrijdagavond toen ik eindelijk tijd had om even op ademen te komen. Na het opruimen van de boodschappen stond mijn appartement nog steeds vol met verhuisdozen, koffers vol kleding en een mengelmoes van spullen die ik niet eens meer herkende. De ruimte voelde nog steeds vreemd, een beetje zoals een hotelkamer waar je tijdelijk verblijft maar nooit echt thuis zult voelen. De hectiek van de afgelopen week had mijn energie volledig opgeslokt, maar het was nu tijd om de eerste doos aan te pakken – ik kon gewoon niets meer vinden. Terwijl ik een pot thee maakte, besloot ik mijn opa’s te bellen. Het was een fijne afleiding van de rommel, een manier om mezelf even terug te trekken naar iets dat vertrouwd was, iets wat voelde als thuis. ‘Familie Blom-Huisman. U spreekt met Hendrik Huisman.’ De vertrouwde stem van opa Hendrik klonk door de telefoon. Ik glimlachte meteen. ‘Hoi Opa. Je spreekt met May.’ zei ik, terwijl ik de draadloze oordoppen in mijn oren stopte zodat ik mijn handen vrij had om de dozen aan te pakken. Het bleef raar om ze nu alleen via de telefoon te spreken. ‘Hoi lieverd,’ antwoordde opa Hendrik, zijn stem altijd warm en geruststellend. ‘Momentje, ik zet je even op de luidspreker voor opa Gerard.’ zei hij, terwijl ik het geluid van geschuif hoorde. Het was altijd fijn om ze samen te horen, hun dynamiek was zo vertrouwd. ‘Hallo May, kun je mij verstaan?’ Schreeuwde opa Gerard door de telefoon. ‘Gerard!’ Opa Hendrik zuchtte. ‘Door de luidsprekerfunctie kunnen we beide praten met May, maar je hoeft niet zo hard te schreeuwen.’ Ik hoorde de liefde in zijn stem. ‘Sorry, Hendrik,’ mompelde opa Gerard beschaamd, maar ik kon de glimlach in zijn stem horen. ‘Kun je me verstaan, May?’ Klonk zijn stem opnieuw, maar nu met normaal volume. ‘Ja opa, ik hoor je perfect,’ zei ik lachend. Het was typisch opa Gerard - altijd een paar stappen achter op technologie, maar dat had ook wel weer z’n charme.

[tetsunabouquet]

Tetsu-san, ik heb een vraagje voor je: Wat is jouw mening over Geert Wilders van de PVV?

Ik heb daar toevallig al wel eens over opgelaten! (trigger warning: als ik mijn eerlijke mening moet geven over Nederlandse politiek, dan moeten we het ook hebben over mijn verleden met seksueel misbruik- het is relevant) Zelf ben ik centraal, niet links of rechts en Geert Wilders gaat af en toe echt te ver. Maar hier en daar heeft hij wel een goed punt en bijna geen enkele politicus zou slechter zijn als Premier in vergelijking met zijn voorganger. (VVD aanhangers kunnen mijn kont kussen net nadat ik heb gescheten- Yesilgoz is Rotte's slijmbal). Ik HAAT Rotte (Rutte). Hij naaide Nederland naar de putte. Ik kan doorgaan met kutrijmpjes. Zíjn voorganger, Premier Balkenende werd altijd 'Bal ellende' genoemd en hij heeft die specifieke bal echt doorgegeven aan Rotte. Ik heb al eens in een post gehint dat er wel meer schandalen zijn zoals de toeslagenaffaire maar die zitten nog in de doofpot. Dat weet ik, want ik ben een van de slachtoffers. De post is een beetje een rant want ik was zo emotioneel en de reacties rondom de Quiet On Set documentaire maakte veel in mij los, maar wat ik zei in mijn post over veranderingen in het zorgsysteem dat mijn seksueel misbruik heeft veroorzaakt- dat is wat ik bedoel. Mijn ex die mijn misbruikt heeft was slachtoffer van dit schandaal en heeft van mij indirect ook een slachtoffer gemaakt. Tot de dag van vandaag is dat ook mijn voornaamste reden dat ik nooit aangifte heb gedaan. Want hoewel hij het heeft gedaan, het is de schuld van kabinet Rotte, en ik zal nooit een echt excuus van hun krijgen, laat staan een schadevergoeding voor de emotionele littekens. Ik haat weinig mensen, maar Rotte is iemand die ik echt haat. Ik zal nooit die ene speech vergeten. Het was misschien zo'n 7 jaar geleden(?), en hij had het over 'normale Nederlanders'. Maar zijn uitspraken sloten bepaalde groepen uit. Als je denkt aan mensen met een handicap/aandoening als een van die groepen dan geef ik je een koekje. Want Rotte's beleid ging ten koste van het zorgsysteem. Moest er bezuinigt worden? Het zorgsysteem en andere fondsen voor mensen met een aandoening zoals uitkeringen voor arbeidsongeschiktheid waren ALTIJD de klos. Geert is tenminste eerlijk dat hij een minderheid haat. Rotte zei het nooit, maar de manier waarop hij continu mensen met een handicap/aandoening naaide en buitensloot spreekt boekdelen. Mijn hart brak tijdens dat interview al die jaren geleden. Ik weet nog precies wat ik dacht. 'Zijn wij niet normaal voor jou? Ik gedraag me als een goede burger... Waarom behandel je mensen zoals mij alsof we geen normale mensen zijn?' 'Jullie hebben mijn onschuld verwoest en ik zal het nooit terugkrijgen, en jij DURFT je bek nog open te trekken en mij een na-trap te geven?' 'Waarom is die man zo harteloos? Ik heb nooit iets gedaan om dit te verdienen. Ik was een kind godverdomme! Ik was maar een meisje van 15, jij ouwe lul!' 'Ik ben een mens. Ik ben een mens. Ik ben een mens en ik verdien respect.' 'Hij wilt mensen een klap voor hun bek geven? Hij verdient er zelf een!' (hij had in die tijd ook nog relschoppers rond Oud&Nieuw bedreigd) Dus ja, zelfs Wilders is nog beter als je het mij vraagt. Hou zo'n MONSTER nu ook nog die NAVO positie heeft?! Hij en moraliteit?! Alsjeblieft, er is geen ziekere grap.

[blinde-mama]

Hoi allemaal.

Ik ben blind en krijg een kindd. Leuk een baby natuurlijk. Maar hoe ga ik het doen met de verzorging, voeding, hoe beleef ik mijn zwangerschap? Allemaal vragen die ik ga beantwoorden doormiddel van deze wekelijkse blogs.

Voordat we beginnen wil ik wel even zeggen dat deze blogs niet gepost worden voor het trekken van aandacht, maar juist om een inkijk te geven in het leven van een blinde mamma to be. Gewoon een weekelijks stuk om te lezen met humor, mijn belevingen en verhalen over dingen die ik mee maak nu ik zwanger ben en ook alle bijbehorende controles krijg en dingen moet gaan regelen. Veel plezier met het lezen. En tot de volgende.

Zwanger, van test tot 10 weken.

In deze blogs ga ik jullie weekelijks meenemen in het moederschap. Maar niet zomaar “normaal” moederschap, nee, het moederschap als je, net als ik, volledig blind bent. Welke dingen zijn vanzelfsprekend en welke niet? Richt je de babykamer anders in? Waar loop je tegen aan bij het zwanger zijn en krijgen van een baby? Hoe lees je je zwangerschapstest af als je deze niet kunt zien? Hoe beleef je je echo’s? Leuk, al die vragen maar er komkt zoveel meer bij kijken, Maar naast al die vragen neem ik jullie ook mee bij de leuke, grappige, frustrerende of juist onverwachte meevallers.

De test.

Tja, je bent al een paar dagen over tijd, en dan? De wel bekende zwangerschaps test. Een test met streepjes kan je als visueel beperkt persoon “moeilijk” of niet aflezen, natuurlijk had ik ook gewoon kunnen wachten tot man lief thuis was van zijn werk, maar geduld is nooit mijn sterkste kant geweest, en wat moet je anders op een zaterdagochtend? Goed, die test dus, maar uhm, hoe ga je de test uitvoeren, want ja, leuk zoon test maar er komt wel wat preciessie werk bij kijken als je snapt wat ik bedoel. De oplossing? Gewoon, een papieren bekertje. Even het bekertje vol maken met benodigd test materiaal, wat ook nog best wel een uitdaging is, kan ik je zeggen, test erin, wachten, en dan? Dan moet de test worden afgelezen. Nou, daar gaat ie dan. Met de telefoon en behulp van AI een foto maken van de test. “Op de foto zie je een aanrecht, zeeppompje en een koffiemachine.” Leuk dat je dat allemaal ziet, maar ik wil de test in beeld, niet mijn aanrecht. Nog maar eens proberen. Enn ja hoor, “de test laat een zwangerschapstest zien met het woord zwanger in beeld.” Wat? Toch nog maar een keer proberen. “De test laat een zwangerschapstest zien met het woord zwanger op het display”. hoera! Hij is dus echt positief. We krijgen er dus een baby bij, super leuk, maar wat nu?

4 weken zwanger. De eerste aan wie ik het verrtelde, afgezien van mijn partner, was mijn moeder. Toch wel lichtelijk in paniek, want hoe gaat ze reageren? Hoe ga ik het zelf trekken? Anyway, moeders was super blij, net als man lief, gelukkig. Ik zelff moest echt wel even twee tellen na gaan denken. Maar uiteindelijk wilde we dit natuurlijk super graag, en ook ik was na eerst even te moeten wennen aan het idee, echt onwijs happy met de komst van de mini.

Gelukkig had ik al voor mijn zwangerschap wat dingen op een rijtje kunnen zetten. Welke instanties ga ik inschakelen bij hulp en training met betrekking op baby kind zorg? Gelukkig kon ik hier snel mee beginnen en was die zorg al itsjes minder.

7 weken zwanger.

En dan, de aller eerste echo. Hoe dubbel is dit? Nou, ik kan je vertellen dat het heel dubbel, maar zo mooi is, ondanks dat je het zelf niet ziet. Gelukkig heb ik een onnwijs lieve, meedenkende en bovenal, geduldige en begripvolle verloskundige prraktijk gevonden die echt de tijd neemt en alles tot in detail beschrijft en uitlegt, net als mijn partner natuurlijk. Maar ik dwaal af. die eerste echo dus, wat een mooi moment. Je hoort nog geen hartje, maar toch krijg jede bevesteging dat het goed is, dat het hartje klopt, en dat je echt ja, echt zwanger bent van een klein wondertje.

Toen kwam het moment. Hoe en waneer gaan we het aan de rest van de familie vertellen? We wisten hoe en waneer, maar dan komt het grote moment. De spanning nam toe, en eindelijk was het hoge woord eruit. Ik ben zwanger. Voor het eerst zei ik het hard op waar mijn hele familie bij was. Een raar maar mooi moment. Gelukkig heb ik een onwijs lieve, zorgzame familie die me soms letterlijk, overal doorheen sleept. Toppers zijn het.

10 weke zwanger.

De intake bij de verloskundige. We kregen een vragenlijst die ik moest invullen met mijn partner, maar helaas, een ontoegankelijke website voor mensen met een visuele beperking. No worries, de vragenlijst werd ingevuld en ik ging opzoek naar een manier om ontoegankelijke informatie voor mij toch toegankelijk te maken. Helaas, zonder succes. Ook de kraamzorg moest natuurlijk geregeld worden maar, helaas. Ook die website was niet goed toegankelijk voor een blind persoon. Maar gelukkig waren ze er weer. De verloskundigen, die samen met ons meteen de kraamzorg regelden. Helden zijn het.

Hebben jullie nog vragen?

Toen kwam de vraag of er nog vragen waren. Tja, die waren er zeeker. Toen ik aangaf dat ik de periode tussen de eerste echo en de twede best wel lang vond en ik me zorgen maakte bood de verloskundige aan om een snelle echo te maken en ook, bij hoge uitzondering het hartje te laten horen. Oh my god, wat een moment. Zo mooi. En ja hoor, daar kwamen ze dan. De tranen. Zeker omdat ik natuurlijk geen fotos echt kan bekijken was dit super speciaal en bijzonder. Als je volledig blind ben en je dus niet meteen van je kindje kan genieten op een echo is het luisterenn van de hartslag the next best thing.

Tien weken dus, zo ver ben ik nu. Wat be ik nu al trots. Op mijn nee, ons kindje. Op mijn partner die me zo goed steund en super lief is. Op m’n familie die mee enken in oplossingen, die aan komen met twede hands baby spullen, die aanbieden om mee te gaan naar echo’s, ik ben blij met ze. Volgendeweek zijn we er weer. Tot dan.