#de vrijbuiter

[twafordizzy]

Dorthe Nors weet hoe moeilijk het is je aan te passen

Dorthe Nors foto: Kirsten Klein: bron beeld: news.blog.gustavus.edu Ik las Langs de kustlijn van de Deense schrijfster Dorthe Nors (1970). Het is een onderhoudend en leerzaam boek voor wie belangstelling heeft voor het Scandinavische, het Deense. Niet alleen langs de Deense kust weet zij verhalen op te dissen, maar ze trekt voor wetenswaardigheden over de Waddenzee ook naar Nederland en…

[roderidderhottakes]

De Rode Ridder - De zilveren adelaar

Johan begint het verhaal in geldnood. Herinner je het album De Vrijschutter? Daar ging hij aan een boogschutterswedstrijd deelnemen om wat centen te verzamelen. Samen met wat landgenoten (hoewel het land "Vlaanderen" nog niet bestond) vormt hij een team.

We gaan er vanuit dat Erik van Ravenstein de rechtse ridder is, degene met een raaf op zijn schild. Berthold zijn wapenschild zal nog even moeten wachten.

We pikken nog snel de volgende prent mee waar twee ridders op elkaar in beuken. Zoals jullie weten sinds De Vrijbuiter was zo'n toernooi niet het populairste (dat was de mêlee). De bedoeling was om een klein doelwit op het schild te raken, niet om de andere uit het zadel te lichten.

Maar goed, tot zover deze kleine opfrissing.

[thedreamlifeofbalsosnell]

‘Holleken’ van Martijn Doolaard: ’t Holleken, de middelhoge Parnassus van de Lage Landen

Met de reeks portretten Holleken keert kunstenaar en fotograaf Martijn Doolaard (1966) terug naar Assenede, de landelijke gemeente waar hij is geboren en opgegroeid. Holleken — of ’t Holleken zoals de autochtonen steevast zeggen — is de tot de verbeelding sprekende naam van een uit de kluiten gewassen dijk die zich voor een klein deel in het Nederlandse Terneuzen uitstrekt, iets verder de grens oversteekt, om zich vervolgens voor het grootste deel uit te rollen tot in het Oost-Vlaamse Assenede, het bekende Vlaamse mosseldorp, waar de bewoners met gepaste trots de geuzennaam ‘kasseibijters’ dragen.

Assenede lag eeuwenlang op de vloedlijn tussen land en zee, vandaar dat het landschap eromheen bezaaid is met kreken, polders en dijken. Om de vruchtbare grond te beschermen tegen de Vliet, een zeearm van de Braakman, werd op het einde van de 15de eeuw een ellenlange landdijk aangelegd. Aan beide zijden van die tot Holleken gedoopte aarden dam staan rijen metershoge populieren, kaarsrecht de lucht in priemend, als zwijgzame wachters in het gelid, eindeloos over het imposante polderlandschap turend (ONZE KNOTWILG).

Doolaards herinneringen aan ’t Holleken zwollen in de loop der tijd aan. De huiselijke warmte die hij er beleefde was ongeëvenaard en dichter bij het leven zou hij naar eigen zeggen nooit komen: ‘Altijd als ik me ietwat ontheemd voel, weet ik me op ‘t Holleken in gedachten veilig. Geen wonder dat ik er in mijn kunst terug naar toe trok. ‘t Holleken is eigen aan mij.’

Langs ‘t Holleken stonden in vervlogen tijden vele huisjes en boerderijen, die echter langzaam in verval raakten. Het boerenleven was voor velen te hard, de polders te meedogenloos, het klimaat te Vlaams (COUREUR). Maar geleidelijk spoelde er een bont allegaartje kunstenaars, levensgenieters en andere vrijbuiters aan (EENVOUDIGE JONGEN [VAN ‘T HOLLEKEN], MUZE, DRONKAARD). Zij namen hun intrek in de vaak verkrotte woonsten en leefden van dag tot dag van de liefde en de wind. De idylle schuwden ze al helemaal niet: ongegeneerd leidden ze een eenvoudig en bucolisch leven, met pluimvee (MEISJE MET DE HOENDERS, JONGEN MET HEN), katten (VROUW MET POES), honden (MAN MET HOND), geiten, schapen en varkens.

Ook kunstschilder Cornelis Doolaard (VOOR CORNELIS) vestigde zich op ‘t Holleken, samen met zijn vrouw Loes (LOESJE). Al snel zag zoon Martijn het levenslicht in de schaduw van de beschermende dijk, meer bepaald bij de nonnetjes van Assenede. De eenmans-avantgarde Pim De Rudder, bijgenaamd de ‘Kunstpaus van Assenede’, hield in de Hoogstraat een ruimdenkende kunstgalerie open. Hij toonde als eerste verboden en verguisd werk van onder vele anderen Hugo Claus. De Paus verzamelde een soort van kunstscène om zich heen, een kliek artistiekelingen die zich overgaven aan legendarische eetfestijnen en bacchanalen in het dijkrestaurant Den Hoek van De Rudders vrouw Margaretha, roepnaam Kiki de la Fauteuille. Zo werd het Holleken in de loop der jaren geen kunstberg, maar een heuse kunstdijk, een middelhoge Parnassus van de Lage Landen.

In zijn portretten mijdt Doolaard over het algemeen iedere vorm van identificatie, het individu verschuilt zich achter een stortvloed aan zwart, grijs en wit. Zijn personages zijn meestal generische elckerlycs, zwelgend in anonimiteit, incongruentie en onbestemdheid. Voor deze reeks maakt de kunstenaar ostentatief enkele uitzonderingen. Zo vereert hij niet alleen zijn vaders echtgenote Loes (LOESJE) met een portret maar ook een vroegere favoriete leraar (MEESTER DE LUST) en Nora, de oudste dochter van de Asseneedse kunstpaus (NORA), aan wie dit boek bovendien is opgedragen. Met ODE AAN JOHN MASSIS brengt Doolaard tevens een mooie hommage aan de Gentse krachtpatser en tandacrobaat Wilfried Morbée, beter bekend als John Massis. In 1976, toen Doolaard amper tien was, stelde Massis zijn eigenhandig geplooide ijzersculpturen tentoon in de galerie van de Kunstpaus, een legendarische passage die heel ’t Holleken op z’n kop zette en voor iedereen die erbij was als een onvergetelijke gebeurtenis de eeuwigheid inging.

Opnieuw zijn Doolaards portretten picturale uitdagingen, stuk voor stuk vrije vormen van expressie die getuigen van een dramatisch expressionisme en een explosieve vormentaal. Met schilderkunstige technieken bewerkt de kunstenaar bestaande of zelfgemaakte foto’s, en herschept hij zijn fascinatie voor de dijk tot een idiosyncratisch en verbeten universum met een eigen realiteitsgehalte. Zijn artistieke praxis — mogelijks te omschrijven als ‘verschilderingen’ — bestaat eruit het spanningsveld tussen abstractie en figuratie, tussen schilderkunst en fotografie, tussen het zichtbare en het verborgene te bespelen. Doolaards beelden zetten zich demonstratief en resoluut af tegen de banaliteit van het natuurgetrouwe. Eerder dan verbeeldingsloze mimesis aan te hangen, initiëren ze een denkproces over imitatie en representatie. Elke foto openbaart een nieuwe werkelijkheid of althans hernieuwde illusies over wat de realiteit kan zijn.

Doolaard onderzoekt zo de leefbaarheid en de zeggingskracht van het beeld zelf. Zijn mystificatietechnieken maken zijn beelden opaak en ongrijpbaar, maar op geen enkel moment stellen ze om die redenen hun eigen status als beeld in vraag. De bewerkte foto functioneert als een membraan tussen een innerlijke en externe wereld, een venster dat simultaan dienstdoet als verbinding en scheidslijn tussen ‘het beeld’ en ‘de werkelijkheid’. De getoonde realiteit verwordt aldus tot een geconstrueerde, secundaire werkelijkheid, een efemere schijn ervan. Het beeld manifesteert zich als een soort zoenoffer ten aanzien van de ‘onvolkomen beperktheid’ van het beeld van de realiteit ons door onze zintuigen aangereikt, om met Hans Richter te spreken.

Een sober palet van grisaille, dat samen met de viscose vaagheid van de beelden enigszins herinnert aan de gegradeerde monochromen van de calotypie (HAAR MOEDER), overheerst. De emotionele ongrijpbaarheid van de figuren en de melancholische, uitgepuurde compositie dwingen bovendien tot introspectie en verstilling. Doolaards werk staat met andere woorden ver van enige vorm van spektakelkunst, zoals Roland Barthes ooit de schilderkunst typeerde. Dat betekent niet dat de kunstenaar zich afkeert van bepaalde referenties naar iconische kunstwerken. DE ZAAIER brengt uiteraard het gelijknamige werk van Constant Permeke voor de geest: met het vervormde personage en diens buitenmaatse handen evenaart Doolaard het inlevingsvermogen van de Vlaamse meester voor de tragiek van de boer in zijn dagelijks labeur. Ook WERKMENS, met de grove gelaatstrekken en duistere textuur, ligt in de lijn van Permekes esthetica. De donkere vlakken die de gezichten van MEISJE VAN HET INTERNAAT, JONGEN OP SCHOMMEL en MAN MET HOND halveren of in stukken rijten, roepen dan weer echo’s op van Kazimir Malevitsj. En wie ziet in BARBARA niet de afgeleefde absintdrinkster van Léon Spilliaert?

Doolaards werkwijze gaat hand in hand met allerlei veronderstelde obsessies, verlangens en fixaties. Zijn oeuvre lijkt op het eerste gezicht dooraderd met contradicties: eenvoudig maar complex, preuts maar erotisch (ONNOZEL MEISJE), heidens (DRONKAARD) maar religieus (MOEDER MET KIND), idyllisch (MEISJE MET DE HOENDERS) maar ontluisterend (MAN OP STOEL). Maar deze tegenstellingen zijn slechts ogenschijnlijke paradoxen. Beter is het deze divergenties te zien als een zoveelste exponent van Doolaards niet aflatende zoektocht naar de vluchtige waarheid achter de beelden. Misschien is het dat wat ’t Holleken met een kunstenaarsziel doet: de poorten van de verbeelding wijd openduwen? Het beste is dan ook naar deze portretten te kijken alsof we nog betoverd zijn door de vervliegende beelden uit onze dromen.

Holleken��van Martijn Doolaard, inl. Laurent De Maertelaer, Voetnoot 2020, ISBN 9789491738609, 126 pp.

[practicecourts]

Did some more real life sailing today:)

[photocord-blog]

DE grote (her)opening van Vrijbuiter Roermond

DE grote (her)opening van Vrijbuiter Roermond

DE grote (her)opening van Vrijbuiter Roermond

DE grote (her)opening van Vrijbuiter Roermond

Vorig jaar augustus werd het faillissement uitgesproken over de Vrijbuiter. De kampeerwinkelketen was volgens de curatoren ten onder gegaan aan een combinatie van ambitieuze groeidoelstellingen en langjarige verplichtingen. De filialen in Zaandam en Gouda maakten diezelfde maand…

[scoutingnieuws]

Scouts zoeken sleutel van andere wereld

ZOETERMEER – Van 10 t/m 16 juli 2022 zijn ruim 140 bevers, welpen (Sionie-, Dewani- en Shikarrihorde), scouts (gidsen en verkenners), vrijbuiters, explorers en kaderleden (bestuur, Doeteam en speltakleiding) van Scouting JMC gezamenlijk op zomerkamp. De explorers begonnen een dag eerder en hielpen mee met de opbouw. De bevers beleven vanaf woensdag het grootse groepskamp mee.

Door de Coronacrisis in 2021 wordt het Jubileumkamp ter gelegenheid van het 75 jarig bestaan van Scoutinggroep John McCormick een jaar later gehouden.

Bij aankomst op het terrein van Scoutcentrum Buitenzorg in Baarn werden de jeugdleden bij een poort welkom geheten door bijzondere themafiguren. Voor elke speltak stond er iemand die ze door de poort leidde naar de juiste plek op het terrein. Wanneer je door de poort gaat kom je in een andere wereld, de fantasiewereld, waar alles mogelijk is.

De bevers kwamen in de wereld van Heksen en Tovenaars, de welpen werden opgewacht door Perkamentus en kwamen in de wereld van Harry Potter. De scouts kwamen in de wereld van de Vikingen (Schotse stijl), de vrijbuiters in de wereld van de Uitvinders (Steampunk stijl) en de explorers belanden in de wereld van de Ontdekkingsreizigers (Steampunk stijl).

Vlak na de lunch van zondag 10 juli, raakte één van de themafiguren in paniek. De sleutel van de poort, die netjes naast de poort hing, was gestolen. Hierdoor kon de poort niet meer op slot. De themafiguren kregen ruzie en beschuldigen elkaar, want dit betekent dat alles uit de fantasiewereld de echte wereld in kan komen. En dat kan levensgevaarlijk zijn, zowel voor de fantasiefiguren als voor de mensen in de normale wereld. Binnen een week moet de sleutel gevonden zijn, want anders zal de poort nooit meer gesloten kunnen worden. Na een tijdje kwam één van de themafiguren met een goede oplossing: ze gaan de jeugdleden naar de sleutel laten zoeken.

Door de krachten en kwaliteiten van de scouts en de fantasiefiguren te bundelen, kunnen ze de sleutel misschien terugkrijgen.

Een deel van de activiteiten gedurende het kamp bestaat uit het verzamelen van aanwijzingen die uiteindelijk duidelijk maken waar of bij wie de sleutel is. Deze aanwijzingen bestaan uit puzzelstukjes die op een groot bord bij de poort gehangen worden als ze gevonden zijn.

Lukt het de scouts om het raadsel op te lossen en voor het eind van het kamp de juiste sleutel te vinden zodat de poort weer veilig gesloten kan worden?

Tijdens het groepskamp wordt een speciale kampsite bijgehouden. Naast uitleg over het kampthema, het kampterrein, rustoord 'Nooitgedachtland' en de (Sociale) Media is er voor elke kampdag een fotopagina met een selectie van de foto’s door iedereen te bekijken. Dus wie wil weten hoe het gaat afgelopen neemt een kijkje op www.johnmccormick.nl.

Na de zomervakantie start scoutinggroep John McCormick met een nieuw scoutingseizoen en na het overvliegfeest van zaterdag 27 augustus 2022 is er weer plek voor nieuwe leden en (bege)leiding.

Bron: Scouting John McCormick, Zoetermeer

[the-new-royalty-world-me]

Recensie : Señor Bijzondere Kentekenen

Recensie : Señor Bijzondere Kentekenen

Señor Bijzondere KentekenenAvontuurlijke reizen door Zuid-AmerikaAuteur: Herman VuijsjeUitgever : Elmar B.V.9789038928296 Herman Vuijsje maakte als journalist en vrijbuiter een reeks bijzondere reizen naar Zuid-Amerika. De verhalen die hij voor dit boek selecteerde, geven blijk van een onbevangen en avontuurlijke geest. Eerst als rondliftend student, daarna als verslaggever en wetenschapper…

[inge-universe]

Haye van der Heyden - André Hazesvanuit de hemel #andrehazesvanuitdehemel #cr #currentlyreading #nuaanhetlezen Was erg benieuwd naar dit korte verhaal over het leven van André Hazes. Verteld vanuit Hazes zelf. Tot nu toe kan het me zeker bekoren. Humor, muziek en zelfspot. Wat wil je nog meer. @andrehazesofficieel #hazes #andrehazes #andréhazessenior Bedankt Uitgeverij Vogelvrij @uitgeverijvogelvrij Vrijbuiter #vrijbuiter #ebook #eboek #reviewbook #bookstagrammers #booksagrammer #bookstagram #bookstagramnl #boekstagram #instabook #dutchbookstagram #dutchbookstagrammers #roman #dutchbookstagrammer #instabook #instaboek #kortverhaal #tussendoortje #jekannooitteveelboekenhebben #jekannooitgenoegboekenhebben #leesexemplaar #boekenpost https://www.instagram.com/p/CRMkRpprkLu/?utm_medium=tumblr

[roderidderhottakes]

De Rode Ridder - De Vrijbuiter

Het is nog eens tijd voor wat lichte heraldiek.

Het wapenschild van de heer van Berkendael valt op de grond nadat een pijl het touw kapot schiet. Wat een aanslag op de eer! Dat kan niet onbeantwoord blijven!

Op het gepaalde en deels gebalkte schild zien we een tweekoppig, niet zo duidelijk dier (een dubbelkoppige dubbelstaartige afgewende adelaar?) frontaal afgebeeld. Daaronder zien we twee kleuren gepaald. Er naast, op het linkergedeelte zijn er twee onbekende kleuren dwarsbalksgewijs.

Het is zo jammer dat deze prent niet in kleur is. Ik ben razend benieuwd naar de kleuren die ze zouden hebben gekozen.

Zou de adelaar dan echt sabel (zwart) zijn? Dan moet de achtergrond zilver (wit) of goud (geel) zijn.

Daaronder, bij het gepaalde gedeelte, blijf ik rood-geel denken, waarschijnlijk een voetbalafwijking (KV Mechelen). Het linkergedeelte (bij de heraldiek is links en rechts omgekeerd omdat de heraut die het schild voorstelde ACHTER het schild stond en dus zijn links overeenkomt met het rechts van de aanhoorder), is totaal onbekend. Een van de kleuren moet goud of zilver zijn (kleur-kleur en metaal-metaal zijn combinaties die niet mogen). De mogelijke kleuren zijn dus totaal onbekend.

[portaldaindustriaimobiliariabras]

#repost • @klunderarchitecten Ons project Narva Eiland West, in de Houthavens van Amsterdam, is genomineerd voor de Amsterdamse Nieuwbouwprijs 2021! Samen met 9 andere projecten zijn wij genomineerd door een publieksjury van 181 Amsterdammers. Door jouw stem uit te brengen kan jij ons helpen deze prijs in de wacht te slepen. Klik op de link in onze bio om te stemmen! Narva Eiland West is een nieuwbouwlocatie in de Amsterdamse Houthavens. Het eiland is autoluw, groen en duurzaam. Elk eiland heeft een eigen thema, voor Narva Eiland West was dit 'Vrijbuiters'. Dit zie je terug in de variatie in gevels, hoogte, materialen en metselwerk kleuren. Door de erfafscheidingen met hetzelfde hekwerk en beukenhagen vormt het blok toch één geheel. Narva Eiland West is gerealiseerd in samenwerking met @bpd_nl Gebiedsontwikkeling en @vormholding. @at5.nl heeft video-impressies gemaakt van het project. https://www.instagram.com/p/CQYMe1kMPbO/?utm_medium=tumblr

[levisgeekstuff]

The Beatles als comicpersonages?

Jawel, The Beatles hadden ooit hun eigen comic. Oorspronkelijk verscheen dit leuke overzicht van de carrière van de band in 1978 in Marvel Super Special 4. Deze Nederlandstalige versie verscheen een jaartje later als apart album bij De Vrijbuiter. 🎵

Maar er is meer

Bij Juniorpress verscheen in 1979 de 'Sgt Pepper's Lonely Hearts Club Band' filmspecial (oorspronkelijk Marvel Super Special 7). Hoewel The Beatles zelf niet meespelen in deze film, is het verhaal natuurlijk wel helemaal opgebouwd rond hun muziek en de nummers van hun gelijknamige album.

RW Lion pakte in 2015 dan weer uit met het biografische 'De Vijfde Beatle: de Brian Epstein story'. Deze graphic novel die oorspronkelijk verscheen bij Dark Horse Comics vertelt het verhaal van de ontdekker en manager van The Beatles. Bekroond met twee Harvey Awards en een Eisner Award!

The Beatles en Batman

En dan was er nog Batman Classics 10. Hoewel ze niet bij hun echte naam genoemd worden, duiken The Beatles ook op in Batman! In dit verhaal, oorspronkelijk verschenen in de Amerikaanse Batman 222, onderzoekt Batman het destijds echte 😱 gerucht dat Paul McCartney (hier Saul) dood zou zijn.

[practicecourts]

And now for something completely different;) aren’t these sails amazing? And you know you could sail on this ship!!!

[barinacraft]

NFL Football Team Cocktails - Drinks For Every Roster

Game Day Drinks And Cocktails For All 32 NFL Football Teams

Football season means great tailgate parties away at the stadium for home games and at your in home bar for away games when your team is on road. These NFL football team inspired cocktails* will give you lots of game day party ideas for themed drinks for all 32 NFL teams out on the gridiron.

The cocktails were chosen based on a number of factors including team names, colors, mascots, player and squad nicknames as well as city, regional and state monikers, landmarks, festivals and more. A few were created as signature drinks for specific football teams, but most were added to the roster because they were a good fit for that club.

Whether its pre-season scrimmages, regular season games or the playoffs; Wild Card, Divisional, Conference and the Superbowl, there's a drink listed here that's perfect for your pigskin party. Some of the squads have several symbolic sips which lets you substitute your drink line-up based on the schedule.

So, with one hand waving your favorite team's foam finger shouting you're #1 and the other hand free for a refreshment, the only question is:

Are You Ready For Some NFL Football Team Cocktails?

American Football Conference Team Themed Drinks

AFC East

Buffalo Bills:

Buffalo Bill - equal parts apple cider or juice and bourbon or rye whiskey.

Niagara Falls - a fancy drink named after the natural attraction nearby the city along the Canadian border.

Miami Dolphins:

Mojito - the national drink of Cuba is a favorite in Little Havana as well as one of the most popular cocktails in Florida and throughout the rest of the states.

New England Patriots:

New England Highball - when it comes to cocktails, what's better than a highball while watching football?

Red, White and Blue - a pousse-cafe drink layered in patriotic colors.

New York Jets:

Manhattan - along with Brooklyn has the highest concentration of fans according to a 2013 Facebook study.

Bronx - followed by Queens borough, the former home of Shea stadium, also love the J-E-T-S. This drink is basically an Income Tax cocktail minus the bitters.

AFC North

Baltimore Ravens:

Purple Hooter - black raspberry liqueur colors these tailgate party potations plum perfect.

Cincinnati Bengals:

Bengal Tiger - the namesake is a tawny, red brandy drink while an original recipe adds black licorice stripes to an orange vodka cocktail that could be a spooky sip on Halloween too.

Cincinnati Cocktail - fill your favorite beer glass half full with a bold brew and top off with soda water.

Cleveland Browns:

Brown Cocktail - equal parts gin, light or dark rum and dry vermouth.

Brown Derby Drink - legendary football coach Paul Brown who the NFL team is named after was known for wearing his iconic hat on the gridiron sidelines. It was a fedora, but the (brown) derby is de rigueur.

Brown University Cocktail - their namesake college football team drink would love to be drafted by pros for game day. The “Brunonian” is equal parts bourbon and dry vermouth with a couple dashes of orange bitters.

Pittsburgh Steelers:

Black & Gold - refining iron ore put this steel town on the grid. Their NFL football team inspired gridiron drink adds a precious metal to the mix. Combine black vodka with gold flaked cinnamon schnapps two to one.

Monongahela Cobbler - named for one of the waterways which flows past Heinz Field (formerly Three Rivers Stadium) that's known for its rye whiskey.

AFC South

Houston Texans:

Black Gold - a nod to the city's former franchise, the Houston Oilers.

Longhorn - another college sports team themed cocktail that would like to be drafted by the NFL, especially from the same great state and mascot. The burnt orange color of the University of Texas at Austin inspired this recipe with lemon rum, orange rum, vodka, orange vodka, orange soda, ice and oranges.

Indianapolis Colts:

Horse's Neck - this drink is named after its garnish.

Jacksonville Jaguars:

Jaguar - a Barina Craft original drink recipe that is spotted with southern sipping favorites.

Tennessee Titans:

Lynchburg Lemonade - Tennessee whiskey, sweet & sour mix, orange liqueur and lemon-lime soda makes a southern sip worth suing the distillery over.

Tennessee Tea - same as above, just substitute cola for lemon-lime soda.

AFC West

Denver Broncos:

Orange Crush - this NFL football team inspired drink celebrates the nickname given to Denver's opponent crushing 3-4 defense and the Broncos bright colored home uniform jerseys in the 1970s.

Kansas City Chiefs:

Arrowhead Cocktails - the Chiefs' logo is carved in stone and one of these drinks is cherry.

Kansas City Ice Water - flows thru the fountains at Arrowhead stadium and in the veins of the players and fans who as of this writing boast the loudest sports crowd roar.

Las Vegas Raiders:

Casino Cocktails - now that the team is located in the Entertainment Capital of the World, famous for gambling and other activities throughout all the city's mega casino-hotels, these drinks are a sure bet for Raiders fans.

Oakland Raider Cocktail - a black rum and cola mixed with a shot of silver tequila over ice. This silver and black drink symbolizes Raider Nation whether they're playing in Oakland, Los Angeles or Las Vegas.

Los Angeles Chargers:

Charger Cocktail - toast the team's moniker to 'charge' when the bugle call sounds with this cherry brandy and rum sour.

San Diego Seabreeze - this legacy drink preserves team history. 1 oz vodka, ½ oz each blackberry brandy and blueberry & raspberry schnapps, plus 2 oz each orange and pineapple juice in a tall collins glass over ice.

National Football Conference Team Themed Drinks

NFC East

Dallas Cowboys:

Cowboy Cocktail - throw the cream away and drink the shot of whiskey straight up.

Fedora Cocktail - in honor of their legendary head coach Tom Landry who wore his heralded headgear on the sidelines for 29 seasons.

Thanksgiving Cocktails - dubbed America's team, they always play football on this holiday.

New York Giants:

The New York Cocktail - the entire state loves the NY Football Giants, except for parts of the city per Facebook 2013. This is an interesting whiskey sour style drink with rye, lime juice, grenadine and an old fashioned sugar cube.

Philadelphia Eagles:

Eagle Cocktail - Philly is the perfect roosting place for this classic drink.

Eagle's Dream - sugar and egg whites substitute for maraschino liqueur in this variation of the Aviation drink recipe.

Washington Commanders:

Cherry Blossom - this national flowering festival held locally is closely associated with the area as is a rumored story of a namesake founding father chopping down a certain tree.

Gin Rickey - “air conditioning in a glass” is the unofficial official drink of D.C.

Political Cocktails - any number of these drinks could be served at a game day party in this city if you want to mix politics with religion, er, football that is.

NFC North (Black and Blue Division)

Chicago Bears:

The Chicago Cocktail - pretty fancy for football but it is the city's namesake drink.

Detroit Lions:

Lion's Tail - Detroit is one of two NFL teams along with Dallas to always play a game on Thanksgiving to start the Xmas holidays so the use of an allspice liqueur, dubbed “Christmas in a glass” by Murray Stenson, in combination with the drink's name make this cocktail a perfect match. 2 oz bourbon, ½ oz each pimento dram and lime juice, ½ tsp simple syrup and 1 dash aromatic bitters.

Green Bay Packers:

Blood and Sand - Johnny ‘Blood’ McNally, who took his nickname from the movie and loved to sing Galway Bay while standing up on bar table tops, was a star player for four championship Packer teams in Green Bay and one of the original members inducted into the Pro Football Hall Of Fame.

Brandy Old Fashioned - to wet your whistle in Wisconsin, just replace the bourbon or rye you normally use in the recipe.

Minnesota Vikings:

Purple People Eater Elixir - raise your Viking drinking horn and toast possibly the best defensive line of any football team in NFL history.

Scandinavian Glogg - this Nordic mulled wine really packs a punch.

NFC South

Atlanta Falcons:

Georgia Peach Cocktails - did you know some suggested the Falcons be christened after the official state fruit?

Scarlett O'Hara & Rhett Butler - these two drinks are both named after characters in Gone With The Wind which was set in and around Atlanta.

Carolina Panthers:

Carolina Iced Tea - spiced rum, vodka and both peach liqueur & schnapps along with some southern style sweet tea in a tall glass or mason jar.

New Orleans Saints:

Sazerac - the official drink of New Orleans often referred to as America's oldest cocktail.

Vieux Carré - the signature drink of the French Quarter named after the “old square” at the center of the Crescent City.

Tampa Bay Buccaneers:

Bumbo - a pirate's poison.

Filibuster - although its more closely associated with politics these days, the word originally derives from the Dutch term vrijbuiter for pirate, which means "to plunder," where vrij means "free" and buiter means "booty."

NFC West

Arizona Cardinals:

Cardinal Cocktail - a Kir drink variation also known as Communard which substitutes red wine for white.

Los Angeles Rams:

Greatest Show On Turf - a nickname for the team's record breaking offense during the 1999 through 2001 National Football League seasons when they were the Saint Louis Rams.

Ram Cocktail - seems appropriate that the helmet battering Rams namesake drink is a variation of a Harvey Wallbanger.

San Francisco 49ers:

Barbary Coast Cocktails - a pair of pigskin party picks named after the city's seedy, crime ridden, red-light district during the California gold rush and beyond. One drink has equal parts gin, scotch whisky, white chocolate creme de cacao and light cream or half and half. The other is mixed with dry gin, cherry brandy, lemon juice and grenadine.

Frisco Sour - the tasteless moniker given to this gold drink garnished with a red cherry which matches the football team colors.

Seattle Seahawks:

Emerald City - a signature drink for this city with the blue green nickname whose major league football, baseball and soccer teams all sport these colors.

Share & Compare This List Of NFL Team Drinks For More Ideas

This list of libations is a work in progress. Be sure to check back for updated ideas, more NFL football team inspired cocktails and links to additional information.

Have a suggestion for a game day drink recipe for your favorite NFL team? Contact us or post on our Facebook wall.

Want a generic gridiron geared gulp instead? Check out these pigskin potations penned for plays, points and positions like the Block & Fall, Quarterback and Touchdown.

Please, always drink responsibly.

* - DISCLAIMER: NFL related images, logos, etc. are shown only as a point of reference / commentary for names, mascots, colors and so on as potential drink inspirations and do not represent an affiliation, sponsorship or endorsement by the league, any individual team or associated person or group.

[peterpauldoodkorte]

Vader speelt zichzelf

El Father plays himself Documentairemaakster Mo Scarpelli volgt een zoon en zijn alcoholverslaafde vader tijdens het maken van een film in de Venezolaanse jungle. Toen Jorge Thielen Armand een film ging maken over het leven van zijn vader de vrijbuiter, ging regisseur Mo Scarpelli mee daar een documentaire over te maken. Met scherp oog voor detail en emotie filmde zij de opnamen, die voor een…

[scoutingnieuws]

Smokkelspel, pannenkoeken en tocht naar het verleden bij jarige Scouting JMC

ZOETERMEER – Scoutinggroep John McCormick vierde zaterdag 11 juni haar 76ste verjaardag tijdens de jaarlijkse JMC-dag. Om 10.30 uur verzamelden de jeugdleden zich bij clubhuis De Chute in het Van Tuyllpark. Tijdens de opening werden vele vrijwilligers in het zonnetje gezet. Zo kregen de jubilarissen uit handen van groepsbegeleidster Jitske Boerkamp een certificaat met mooie woorden en een speld met daarop het lustrumjaartal.

Het Lustrumteken van 5 jaar was voor Robert van Duijvenvoorde, Judith van der Vlis en Renske van der Meer.

Van 10 jaar voor Diana Holstege en Tristan Breemer, van 15 jaar voor Jolande van Strien, van 20 jaar voor Eric van der Niet en Robert van Oppen, van 25 jaar voor Sjoerd van Roon en Amber van Drongelen en van ruim 40 jaar voor Marc van Dinter en Edwin Albers.

Daan van Steveninck kreeg een aparte waardering voor zijn inzet bij de verkenners.

Daarnaast werden er door de Praktijkbegeleiders certificaten uitgereikt voor het behalen van de kwalificaties basisvaardigheden EHBO, leidinggevende bevers/welpen/scouts en teamleider.

De groeiende scoutinggroep heeft nog ruimte voor nieuwe vrijwilligers. Geïnteresseerden kunnen mailen naar groepsbegeleider@johnmccormick.nl.

Na het openen deden de bevers (5-7 jaar), welpen (7-11 jaar), scouts (11-15 jaar), vrijbuiters (12 tot 18 jaar en een groep 18+ met leer-, aandachts- en contactproblemen) en de explorers (15-18 jaar) een groots gezamenlijk smokkelspel.

Ondertussen waren pannenkoekenbakkers druk bezig met de voorbereidingen van de lunch.

Om 13.00 uur gingen de bevers naar huis. De welpen gingen naar de Dorpsstraat voor een etalage speurtocht naar oude voorwerpen. De scouts, vrijbuiters en explorers stapten op de fiets en traden in de voetsporen van de Amerikaanse boordschutter John McCormick. Zo gingen ze onder andere langs de Geerpolder waar vliegtuig de ‘Jolly Duck’ in 1945 een noodlanding maakte en naar het graf bij de Oude Kerk in de Dorpsstraat, waar ze van Maarten Havinga meer uitleg kregen over de man waar naar de scoutinggroep is vernoemd.

Terug bij clubhuis De Chute was er als afsluiting voor de jeugdleden nog een kampvuur.

Voor de kaderleden was er ’s avonds nog een groepsraad, maaltijd en werd er een spannende pub quiz gehouden.

Meer informatie over scoutinggroep John McCormick en de foto’s van de geslaagde dag zijn te vinden op de website www.johnmccormick.nl.

Bron: Scoutinggroep John McCormick, Zoetermeer

[stefselfslagh]

Lara Gasparotto: “Soms denk ik: je hele leven foto’s maken, dat is toch veel te futiel?”

Dit stuk verscheen op zaterdag 21 september in Zeno. 

Toen Lara Gasparotto in 2011 debuteerde, werd ze de grootste belofte van de Belgische fotografie genoemd. Op haar 30ste heeft ze de verwachtingen ingelost. Solstices, haar nieuwe fotoboek, is fotografische poëzie van een ongewoon kaliber. "Mijn werk is een stijlvol braaksel van mijn leven."

Ik ontmoet Lara Gasparotto op een woonboot in Angleur, aan de rafelranden van Luik. De forellen in het Canal de l'Ourthe dartelen geregeld naar de oppervlakte om wat nazomerlucht in te slaan en - althans in mijn verbeelding - hun middelvin op te steken naar de vissers wat verderop.

Het dek van de woonboot is versierd met kleurrijke lampen, hier en daar staan bierbakken vol lege flessen. Het doet vermoeden dat er op le bateau de Gasparotto regelmatig geïmproviseerde feestjes plaatsvinden. De piraten op de naburige woonboten bellen vast niet meteen de politie als er na tien uur nog auditieve tekens van levensvreugde zijn.

Toch is Lara Gasparotto van plan om haar liederlijke huurboot binnen afzienbare tijd weer te verlaten. Ze zoekt samen met haar vriend een huis dat op een ongerepte strook platteland ligt. En waarin ze een beduidend groter atelier kan herbergen. "Mijn foto's zijn een beetje zoals de vissen: als ze zich in een kleine ruimte bevinden, zoals hier, dan blijven ze klein; als ze meer plaats hebben, dan worden ze groter. Ik heb zin om nog eens grote beelden te maken."

Met haar ongepolijste, alles behalve geënsceneerde foto's heeft Lara Gasparotto de voorbije jaren in een strak tempo harten veroverd. Haar beelden zijn snippers van haar eigen leven: aan de waan van de dag ontfutselde momenten van geluk en intimiteit, niet zelden doorgebracht in het gezelschap van bevriende vrijbuiters.

Ze is soms provocerend, soms poëtisch. Soms hard, soms zacht. Maar altijd raakt ze gevoelige snaren. Een tentoonstelling van Lara Gasparotto bezoek je niet om een eind weg te mijmeren over de rol van fotografie in een overgedocumenteerde wereld, maar om ontroerd, verward, vertederd en verstild te worden.

Op het eerste gezicht lijkt ze een vat vol tegenstellingen. Ze houdt van het platteland, maar ook van de stad. Ze houdt van reizen, maar ook van thuiskomen. En ze heeft een undergroundkantje, maar ook mainstreamtrekjes. Alleen zijn dat in haar ogen helemaal geen contradicties, maar volstrekt logische aanvullingen. "Als je over het leven praat, heb je het automatisch ook over de dood. Als je aan zwart denkt, denk je vanzelf ook aan wit. De realiteit is niet eenduidig, maar veellagig. Vandaar ook al die schakeringen in mijn werk. Mijn beelden mogen nooit alleen maar mooi zijn. Ze moeten ook bevreemden. En nu en dan zelfs verontrusten."

U mag verder lezen, graag zelfs, maar de samenvatting van dit interview heeft u bij deze ontvangen.

Mooi braaksel

Lara Gasparotto debuteerde op 22-jarige leeftijd met een solotentoonstelling in de Antwerpse Stieglitz19-galerij. Sindsdien exposeerde ze onder meer in Nederland, Duitsland en China. Ze bracht tot nog toe vijf boeken uit: Sleepwalk (2012), Rivages (2014), Ask The Dusk (2016), Come Dawn To Us (2018) en het zopas van de persen gerolde Solstices.

Solstices ('letterlijk: 'zonnewenden', iets figuurlijker: 'seizoenswisselingen') bundelt 192 beelden, gesprokkeld tussen de winter van 2016 en de zomer van 2019. Het is een precieus boek, het is een overdadig boek, het is precies het boek dat Lara Gasparotto voor ogen had. "Bruno Devos van uitgeverij Stockmans is een kunstliefhebber: hij geeft de auteurs van zijn boeken altijd carte blanche. En dat is heerlijk: ik heb in dit boek echt mijn ziel en zaligheid kunnen leggen. Solstices ziet er totaal anders uit dan het boek van Max Pinckers. Of dan dat van Dennis Tyfus. Maar zo hoort het ook."

Beschouwt ze haar boeken als belangrijker ijkpunten in haar carrière dan haar tentoonstellingen? "Expo's zijn tijdelijk, boeken niet. Alleen al daarom leggen mijn boeken toch meer gewicht in de schaal, ja. Ze zadelen me in ieder geval op met een groter verantwoordelijkheidsgevoel. Ik wil niet dat een boek me tot het einde van mijn dagen confronteert met beelden die ik er achteraf bekeken beter niét in had opgenomen." (lachje)

"Tegelijkertijd is elk boek ook maar een momentopname. Een fase in mijn leven. In Sleepwalk, mijn eerste publicatie, laat ik verschillende stijlen tegen elkaar opbotsen en kom ik nogal trashy uit de hoek. Ik ging in die periode heel vaak uit, maakte foto's van mijn feestende en drinkende vrienden, werd vooruitgestuwd door een enorme urgence de vivre. Ondertussen is er meer zachtheid en uniformiteit in mijn werk geslopen, denk ik. Ik fotografeer nog altijd vrienden, maar steeds vaker ook landschappen. En zelfs kinderen, aangezien veel van mijn vrienden inmiddels ouders geworden zijn."

"De evoluties in mijn oeuvre volgen de ontwikkelingen in mijn leven. Dat geldt voor alle kunstenaars die hun eigen bestaan als primaire grondstof gebruiken. Mijn werk is eigenlijk een stijlvol braaksel van wat ik allemaal beleefd heb. Un joli vomi de tout ce que j'ai vecu. Mijn excuses voor die beeldspraak." (lacht)

De metafoor is nochtans niet slecht gekozen: behalve autobiografisch zijn de foto's van Lara Gasparotto namelijk ook morsig. Onaf. Kladderig. "Mijn werken lijken vaak op ontwerpen", beaamt ze. "Ze noemden me vroeger l'enfant brouillon. (Het ruwe kind, red.) Ik zat voortdurend onder de verfspetters, mijn prille kunstwerkjes waren altijd slonzig. Dat is sindsdien niet meer veranderd: mijn werk is nog altijd een beetje vuil. Maar op mezelf ben ik wél proper, mocht je je dat afvragen." (lacht)

Als haar oeuvre haar leven is en haar leven haar oeuvre: verlaat ze haar boot dan nog zonder fototoestel? "Zelden. Ik zou er nerveus van worden. Stel dat ik mijn toestel thuislaat en onderweg iets zie dat de moeite waard is om vastgelegd te worden: dat zou me mateloos frustreren. Ik zou in zo'n geval foto's kunnen nemen met mijn telefoon. Maar aangezien ik un telephone de merde heb, is dat niet echt een optie."

Kosmopolitisch plattelandsmeisje

Ze praat snel, neemt energieke trekjes van haar sigaret en verandert regelmatig van houding. Stilzitten is duidelijk niet wat ze op een heerlijk geurende nazomerochtend het liefste doet. Hoe vreemd dat een fotografe die in haar beelden zoveel rust en melancholie legt zelf zo euh ... beweeglijk is, zeg ik. "Het juiste woord is hyperactief", lacht ze. "En het is in mijn geval geen stoornis: ik heb gewoon heel veel energie. Mijn zus zegt vaak: 'Lara, ga nu toch eens twee minuten zitten.' Maar dat is moeilijk voor mij. Behalve als ik foto's maak. Fotograferen dwingt mij om stil te staan. Om al mijn energie naar één punt te kanaliseren. Vandaar dat ik op feestjes zo graag met een fototoestel rondloop. Dan heb ik tenminste iets omhanden."

De onrustige ziel in Lara Gasparotto neemt regelmatig de gedaante aan van een gulzige globetrotter: een aanzienlijk deel van haar werk ontstaat op omzwervingen door landen als Oekraïne, China, Mexico, Amerika en Congo. Ik vraag of ze al reizend haar beste foto's maakt. "Nee. Ik kan ook in Luik mooie foto's maken. Waar mijn beelden precies tot stand komen, is van ondergeschikt belang. Wat telt, is de sfeer van een foto. Niet de locatie. Je ziet aan mijn foto's zelden waar ik ze gemaakt heb. Het gebeurt dat mensen één van mijn beelden in Wallonië situeren terwijl ik het in werkelijkheid in Amerika gefotografeerd heb."

"Ik reis vooral om andere mensen en culturen te leren kennen. Dat helpt om jezelf beter te begrijpen. Al merk ik dat ik de laatste tijd ook heel graag terug naar huis keer. Hoe graag ik ook reis: ik voel me tegenwoordig nog het best wanneer ik in bed lig met mijn vriend en mijn kat. Je goed voelen bij jezelf en je geliefden: misschien is dat wel de ultieme bestemming in het leven."

In 2017 volgde Canvas haar voor de documentairereeks Hopen Op De Goden naar Oekraïne: een land dat door de jaren heen steeds grotere delen van haar hart geannexeerd heeft. "Er doen hardnekkige cliché's de ronde over Oekraïne", zegt ze. "Dat het 's werelds grootste kweekvijver is voor skinheads en neonazi's, bijvoorbeeld. Maar het is net een land dat zich volop van zijn demonen aan het bevrijden is. En waar ontzettend veel gebeurt, ook op artistiek gebied. De jongeren van Kiev zijn ongelooflijk gecultiveerd. Ze hebben misschien minder middelen dan Belgische jongeren, maar wel meer energie. En dat voél je wanneer je er bent. Gelukkig beginnen steeds meer mensen de opwindende kantjes van Oekraïne te ontdekken. West-Europeanen hebben altijd de neiging om te denken dat het Westen het centrum van de beschaving is. Maar ze vergissen zich."

Nog een foutbegrepen land is volgens haar Congo. Ze trok er begin dit jaar samen met museologe Basika Lumonga naartoe, in het kader van het project Looking for Vivi: ville fantôme du Congo. Hun doel: aantonen dat prekoloniaal Congo niet de primitieve negorij was die sommigen er met terugwerkende kracht van maken. "Veel mensen denken dat België Congo geciviliseerd heeft. Maar Congo had al lang vóór de kolonisatie een rijke beschaving. Basika en ik gaan al reizend op zoek naar de sporen van het prekoloniale Congo en proberen zo het clichébeeld dat veel mensen nog altijd van onze ex-kolonie hebben bij te stellen. Want Congo is een schitterend land, geloof me."

Photoshoppen met potloden

Poes Fantôme komt het dek opgelopen, de vrouw des boots staat op om het dier kattenbrokjes en affectie te geven. Ik maak van onze verbale time-out gebruik om door de pdf-versie van Solstices te bladeren. Mijn ogen worden verliefd op een zwart-wit-foto van een jongen en een meisje die elkaar kussen: er glipt nog net een zonnestraal tussen hun monden, hun kus wordt opgeslokt door een twinkelende halo. Het is een maginifiek beeld, en een mooie illustratie van het soort taferelen waar Lara Gasparotto graag haar lens op richt. Ik vraag haar of je kan léren om de wereld op een dichterlijke manier te bekijken. "Ik betwijfel het", zegt ze. "Zelf voél ik het gewoon wanneer de zon aanstalten maakt om een opmerkelijke lichtstraal op iemands gezicht te werpen. Maar dat instinct heb je of heb je niet."

"Al moet ik daaraan toevoegen dat ik tijdens mijn jeugd natuurlijk wel wat beeldcultuur heb meegekregen. Ik ben al op jonge leeftijd naar de kunstschool gegaan, waar ik cursussen esthetische analyse heb gevolgd. Ik heb een vader die zelf ook kunstenaar is (schilder en beeldhouwer Paolo Gasparotto, red.) en die me op het gebied van beeldcompositie veel heeft bijgebracht. En ik ben opgegroeid op het platteland, waar ik de schoonheid van de natuur tot in de kleinste details heb ontleed. Dat heeft allemaal geweldig geholpen om mijn blik te ontwikkelen."

Aan het Sint-Lucas-instituut in Luik studeerde ze schilderkunst. Ze analyseerde oude en nieuwe meesters en vroeg zich af wat ze aan hun oeuvres toe te voegen had. Toen ze inzag dat ze als fotografe sneller een eigen taal kon ontwikkelen, koos ze voluit voor de fotografie. Toch sluipt haar onvervulde schildersdroom nog in haar werk: de laatste jaren maakt ze van haar foto's steeds vaker multimediale tableaus. Ze bewerkt ze met kleurpotloden, legt er met behulp van magneten echte stenen op of hangt er bij wijze van gordijn een half doorschijnend stukje papier voor. Tot haar werken bijna meer op schilderijen lijken dan op foto's. Ik vraag of ze van plan is om het genre van de fotografie one exhibition at a time opnieuw uit te vinden. "Ik zoek niet naar nieuwe expressievormen om een artistiek statement te maken of mijn geloofwaardigheid in de kunstwereld op peil te houden. Ca, je m' en fous complètement. Maar ik wil wel dat mijn werk beroert, anders heeft het geen bestaansrecht. En als ik vind dat de emotie in een beeld nog beter tot zijn recht komt wanneer ik het beeld in kwestie met een kleurpotlood onder handen neem, dan doe ik dat gewoon."

"Ik weet niet of mijn opleiding als beeldend kunstenaar er iets mee te maken heeft, maar mijn foto's frustreren me soms. Ik vind ze niet altijd picturaal genoeg. En dus gebeurt het dat ik ze begin te photoshoppen. Zij het wel op mijn eigen manier: met potloden, stenen en papier. Maar ik ga dat natuurlijk niet blíjven doen. Zodra iets op een trucje begint te lijken, moet je ermee ophouden."

Zijn er kunstenaars met wie ze zich verwant voelt? Schilders die met hun penselen dezelfde wereld borstelen? Schrijvers die in hun boeken een gelijkaardige sfeer oproepen? Ze duikt in de lagere regionen van haar woonboot en komt terug met een boek over de Zwitserse schilder Félix Valloton. "Ik wil me niet met Valloton vergelijken - hij is honderd keer beter dan ik - maar ik vind wel dat de sfeer in ons werk vergelijkbaar is: hij schildert het dagelijkse leven met eenzelfde intimiteit als ik het fotografeer. Ook Rainer Maria Rilke raakt me. Zijn Notizen zur Melodie der Dinge vertoont een zekere affiniteit met wat ik zelf maak. (op dreef) En verder ben ik een enorme fan van de Vlaamse meesters. Ik kan 450 jaar na de dood van Bruegel nog altijd ontroerd worden door zijn schilderijen. Dat doet me vermoeden dat er toch zoiets bestaat als universele schoonheid. Of op z'n minst: universele emoties. Noem me naiëf, maar ik vind dat een behoorlijk geruststellende gedachte."

Italiaans dna

We praten over haar vader, die de voorbije jaren samen met filosoof Patrick Liégeois en fotograaf André Jasinski een wonderlijke reeks sculpturen maakte: Les Champignomes, een verzameling van eigenzinnige kabouters die gemaakt werden met champignon-onderdelen en vervolgens behoedzaam in brons gegoten werden. Elk van de veertig Champignomes kreeg een naam, een karakterbeschrijving en een plaats in de Champignomes-hiërarchie. Dat drie volwassen mannen zich jarenlang hebben toegelegd op het maken van een fictieve stam van schimmelkabouters: ook dát is een geruststellende gedachte, zeg ik. "C'est extraordinaire, non? En het straffe is: mijn vader heeft zijn Champignomes nog nooit tentoongesteld. Ze staan nog altijd in zijn atelier, hij vindt dat ze in hun natuurlijke omgeving moeten blijven." (lacht)

"Ach, je wint in het leven zoveel als je erin slaagt om te doen waarvan je houdt. Nogal wat mensen zijn ongelukkig met het leven dat ze leiden. Ze doen een job die ze niet leuk vinden, om dingen te kunnen kopen die ze niet nodig hebben. En als ze op vakantie gaan, moeten ze daar van zichzelf zó hard van genieten dat ze - kapot van de stress - overal over beginnen te kankeren."

"Ik toon in mijn werk een leven dat anders is. Een leven dat niks met materiële bezittingen, maar alles met vrijheid te maken heeft. De mensen die ik fotografeer, proberen te doen waar ze gelukkig van worden. Niet wat onze kapitalistische maatschappij van hen verwacht. Ik doe met mijn werk niet aan maatschappijkritiek, verre van, maar ik merk wel hoe fijn mensen het vinden om via mijn foto's nog eens met een onthechter, autonomer leven geconfronteerd te worden."

Slaagt ze er zelf in om het leven te leiden dat ze wil? "Toch wel, ja. Niet dat ik volstrekt onbeteugeld door mijn bestaan huppel. Ik knal ook weleens tegen grenzen en beperkingen aan. Maar het zijn mooie grenzen en beperkingen. Omdat ze een gevolg zijn van mijn keuze om te doen wat ik graag doe."

Wellicht nog meer dan een lofzang op de vrijheid, is haar werk een ode aan de liefde en de vriendschap: de mensen die haar foto's bevolken zijn allemaal vrienden en familieleden die een uitzonderlijk talent lijken te hebben voor het liefhebben, troosten en begeesteren van elkaar. Beschouwt ze haar intimi als de co-auteurs van haar oeuvre? "Zeker. En vooral als de co-auteurs van mijn leven. Mijn vrienden en familieleden zijn voor mij een grote bron van geluk. Ik kan me een leven zonder hen nauwelijks voorstellen. Ik ben ook blij dat ik karakterieel ben uitgerust om makkelijk nieuwe vrienden te maken. Ik ben heel sociaal. Behalve bij rijke mensen, neonazi's en jagers voel ik me bij iedereen op mijn gemak." (lacht)

Ze vindt dat we te solitair door het leven gaan. Dat het bruto nationaal geluk van de Belgen aanzienlijk zou stijgen, mochten ze elkaar wat vaker opzoeken en hun levens wat meer met elkaar vervlechten. Ik vraag of ik nu haar Italiaanse roots aan het interviewen ben. Ze lacht en zegt: "Italië zit in ieder geval in mijn bloed. Vroeger gingen we elke zondag met de hele familie pasta eten bij mijn grootmoeder. Vandaag ben ík degene die voor iedereen eten klaarmaakt. En die met de overschotten blijft zitten." (lacht)

Haar grootvader streek in Luik neer in de jaren dertig. Hij werkte jaren als arbeider bij de inmiddels tot Arcelor-Mittal omgedoopte staalproducent Cockerill-Sambre. Toen hij in la cité ardente zijn Italiaanse vrouw leerde kennen, begon hij samen met haar een ijssalon. Ze kregen kinderen en keerden nooit meer naar Italië terug.

"Aanvankelijk waren mijn grootouders ontgoocheld in België", zegt Lara Gasparotto. "Ze dachten dat alles hier van goud ging zijn. Het was even schrikken toen ze de zwartgeblakerde gebouwen van Cockerill-Sambre zagen. Maar gaandeweg zijn ze van België beginnen houden. En hebben ze hier een heel mooi leven uitgebouwd. Ondanks hun respectabele leeftijd zijn ze altijd jong van geest gebleven. Mijn grootvader is 95 geworden. (verdrietig lachje) Toen hij onlangs stierf, zei mijn grootmoeder - zelf ook al 92 -: 'Pauvre Papino, il est parti beaucoup trop vite.'"

"Mijn grootvader zei me ooit: 'Het moeilijkste aan ouder worden, is dat je ziel niet mee veroudert. Ik voel me nog altijd een jonge gast, maar iedereen ziet in mij een oude man. Dat voelt heel onrechtvaardig aan.' Ik begreep perfect wat hij bedoelde. En ik vermoed dat ik later exact hetzelfde ga voelen."

Zonder dat ik erom vraag, maakt ze de tussentijdse balans van haar eigen leven op. "Ik heb een rust gevonden die ik vroeger niet had. Ik ben de man van mijn leven tegengekomen, heb de beste vrienden ter wereld, woon bijna op het platteland, ... Ik begin stilaan het leven te leiden waar ik altijd al van droomde: ver weg van het lawaai, maar dicht bij mijn dierbaren."

"Ook artistiek breekt er een boeiende periode aan. Met Solstices sluit ik naar mijn gevoel een periode af. Het is tijd voor de volgende stap in mijn ontwikkeling. Het belangrijkste is dat mijn werk oprecht blijft. Dat het vanuit een noodzaak ontstaat. Alleen al daarom is het goed dat ik me nu en dan grondig in vraag stel. Soms denk ik: 'Ik kan toch niet mijn hele leven foto's blijven maken? Dat is toch veel te futiel?' Maar tegelijkertijd weet ik dat ik mensen ontroer met mijn werk. En dat het dus toch een bepaalde legitimiteit heeft."

We nemen afscheid, ze moet het Belgische verkeersreglement nog instuderen met het oog op haar nakende rij-examen. Ik vraag of ze het examen al vaker heeft afgelegd. Ze bedekt haar antwoord onder een glimlach die zegt: 'Wat een onbeschaamde vraag.' Vintage Lara Gasparotto: een beetje hard, een beetje zacht.