#dat is hoe ik overleef

[madeliefkrans]

dat jij zo boos op jezelf wordt dat je je knokkels openhaalt door op muren te slaan betekent niet dat ik dat ook moet zijn

[zoueriemandzijnopmars]

‘s Ochtends Percy Jackson and the Chalice of the Gods uitlezen en ‘s middags beginnen aan Hoe overleef ik alles wat ik niemand vertel? is eigenlijk zo interessant, want er zijn best wel overeenkomsten tussen de twee boeken. Voor beide boeken is de primaire doelgroep oude fans, dus zitten ze allebei vol met referenties aan eerdere boeken. Want weet je nog dat Grover een keer bijna Tartarus in werd gesleurd? En weet je nog hoe Jonas en Rosa elkaar ontmoetten op Corsica? En die keer dat Percy de godin van de regenboog ontmoette? En die keer dat Rosa en Neuz opgepakt werden omdat ze graffiti spoten? En hoeveel moeite Annabeth altijd had met praten over Luuk? En hoe Esther werd gepest in de brugklas?

Andere vergelijkingen die ik interessant vind:

Beide boeken hebben besloten te focussen op de ‘core three’, the og character group. Percy, Grover en Annabeth aan de ene kant en Rosa, Jonas en Esther aan de andere kant

Een groot verschil hier is dat hoewel Percy’s eeuwige jeugd een meme is geworden in de fandom, Francine Oomen duidelijk heeft besloten Rosa ouder te laten worden, de laatste keer dat we haar zagen was ze 17/18 en nu is ze 25. Percy is zelfs jonger in dit boek dan de laatste keren dat we hem zagen in Trials of Apollo en volgens mij ook Magnus Chase

Desalniettemin houdt Rick Riordan zich beter aan de established timeline, Chalice of the Gods past perfect tussen het eind van Heroes of Olympos en het begin van Trials of Apollo en details uit de laatste zijn hier niet vergeten. Hoe overleef ik speelt zich daarentegen net na de coronaperiode af, oftewel nu. Rosa kan geen 25 zijn want ze was 11/12 in 1999 (zie Hoe overleef ik het jaar 2000). Daarom was een opmerking van Rosa dat ze in haar jeugd nog geen wifi had zo raar, want dat klopt niet voor de twintigers van nu, maar wel voor de tieners uit de zeroes.

[kemperj91]

Alsof wonderen bestaan

Als een gebroken hart Als een stugge veer zonder inkt Alle littekens weer open wanneer ik aan je denk Ik probeer me te bewijzen, maar zal het ooit genoeg zijn voor jou, mijn liefste Alles wat ik in me heb, geef ik voor jou en mij Dwars door de ironie heen En doe het onbedachte..

Ik doe mijn dingen op de manier dat ik kan Het verleden keert terug in flitsen dat nooit zal stoppen Ik heb een naam opgebouwd en ik heb ook een achtergrond met creatieve handelingen Handelingen die me hopelijk ooit op mooie plekken kan brengen Ik adem tot ik begin weg te vallen Tranen in de ogen tot de zweetdruppels op de grond vallen Een mond gedicht, maar met een hard kloppende hart Familie in mijn hart, maar toch bewandel ik mijn eigen pad Je loopt me voorbij, je loopt over me heen en voorheen maakte ik je blij Wat kan ons redden Ik heb last van vage herinneringen dat ooit een wat betekenen, maar thuis hoort in het verleden Ik probeer positief en sterk te blijven Een veer zonder inkt erop terwijl ik wil schrijven Ik heb alleen maar woorden dat hopelijk iets kan betekenen

Mijn geloof raakt op, mijn vertrouwen in het leven is verdwenen, mijn ogen zijn open,

jij en ik zijn, als Als een gebroken hart Als een stugge veer, zonder inkt Alle littekens weer open wanneer ik aan je denk Ik probeer me te bewijzen, maar zal het ooit genoeg zijn voor jou, mijn liefste Alles wat ik in me heb, geef ik voor jou en mij Dwars door de ironie heen En doe het onbedachte  

Een verhaal schrijven, Een verhaal vertellen, Een verschil maken,

Alsof wonderen bestaan..

De veer schrijft op een flyleaf  Je voelt aan als een dief dat mijn vrijheid steelt, mijn leven bepaalt, terwijl ik me nooit heb voorgesteld Een heel verleden en zijn oordelen, vogels die rondvliegen tot ze mijn ongeloof voelen   Je loopt me voorbij als ik je tegenkom en mij totaal niet herkent Geen muzieknoot dat nu telt Ik baal van mijn gebrek aan vrijheid. Geen rust en ik voel dat de dood op de loer is Het enige waar ik nu aan denk is suïcide Hoe overleef ik deze stad, hoe overleef ik dit leven als alles in vuur gaat

Mijn geloof raakt op, mijn vertrouwen in het leven is verdwenen, mijn ogen zijn open,

jij en ik zijn, als Als een gebroken hart Als een stugge veer Alle littekens weer open wanneer ik aan je denk Ik probeer me te bewijzen, maar zal het ooit genoeg zijn voor jou, mijn liefste Alles wat ik in me heb, geef ik voor jou en mij Dwars door de ironie heen En doe het onbedachte  

Een verhaal schrijven, Een verhaal vertellen, Een verschil maken,

Alsof wonderen bestaan..

'Ik heb mijn weg gevonden, dankzij jou heb ik het gevonden.' oohhh, oohh

Als een gebroken hart Als een stugge veer zonder inkt] Alle littekens weer open wanneer ik aan je denk Ik probeer me te bewijzen, maar zal het ooit genoeg zijn voor jou, mijn liefste Alles wat ik in me heb, geef ik voor jou en mij Dwars door de ironie heen En doe het onbedachte  

Een verhaal schrijven, Een verhaal vertellen, Een verschil maken,

Alsof wonderen bestaan..

[kinetize]

LEES OOK. Hoe overleef je de Gentse Feesten? De volledige gids voor 10 dagen zorgeloos feestplezier 1. Feestenburgemeester Bram Van Braeckevelt Van Braeckevelt kiest voor de Nederlandse protestzangeres Sofie Straat (Boomtown, dinsdag 18/7, 21 uur). “Ik heb haar vorig jaar...

[dagboekliesa3d]

15/10/2019

- Gisteren had ik het heel zwaar met de aanpassing dat Flor naar Brussel verhuisd was. Na een nacht amper geslapen te hebben, voelde ik me echt slecht en wou ik er mee stoppen. Vrij impulsief gehandeld op bepaalde vlakken, er van overtuigd dat het beter zou zijn om 100% te focussen op mezelf. 
Sinds ik gisterenavond meer WhatsApp met Flor en hij mij wel het gevoel geeft me nog graag te hebben, voel ik me er wel beter bij. 
- Vanochtend had ik een afspraak bij Valerie. Ik had veel energie omdat ik zoveel te vertellen had.
 Dus alles verteld van de afgelopen dagen en weken, alsook de zaken waar ik over twijfel, zoals of ik moet focussen op de codependency en alleen zijn en contact met Flor verbreken, of in de relatie blijven en daar aan mijn codependency werken, wat het proces erg kan vertragen. Zij vond dat ik het wat over me heen moest laten komen er er eerst wat aan leren wennen alvorens grote beslissingen te maken (wat ik dus impulsief al had gedaan) 
- Ik heb nog wat verteld hoe Flor in elkaar zit, alsof ik voor hem in therapie zat.. Ze merkte op dat we wel een warme vriendschap lijken te hebben, maar de vraag is hoe het zit met dat romantische omdat we daar andere wensen hebben.. Ze was ook erg onder de indruk van mijn moed en ondernemingszin en dat ik op een paar maanden tijd zo gegroeid ben (bv in tegenstelling tot die mail in juli), dat gaf me wel een goed gevoel.  
(2022: begin juli had ik Valerie een email gestuurd om te vragen naar een afspraak: het drong dat moment tot me door dat Flor zijn eigen weg op wou gaan en ik voelde me zo hopeloos dat ik euthanasie wou plegen omdat ik geloofde dat ik niet kon leven zonder zijn financiële en emotionele steun, en dat het gedaan was met mij. Ik was overweldigd dat ik werk moest zoeken, een eigen woonst, Flor zou eind juli voor ’t eerst alleen op reis gaan.. Maar net die zomer was Valerie meerdere weken op vakantie en dus onbeschikbaar.)
 Ik ben ook wel emotioneel volwassener geworden: ik wil Flor niet meer opeisen of werk mijn angsten niet op hem uit als hij de avond niet met mij wil spenderen, ik word minder jaloers, .. (het pikt nog wel maar ik reageer mijn gevoelens niet af): ik neem kritiek niet meer persoonlijk en zie het als een angst of slechte karaktertrek van de ander (bij mama en bij Jessy van Fiorelli) - 
Ik moet wel nog leren mijn emoties te verdragen en bij te zitten ipv een reddende engel te zoeken, of impulsief te reageren.
 Valerie zei ook van Flor nu genoeg ruimte te geven en niet continu te WhatsAppen of bellen, maar met die hoeveelheid heb ik ’t dan nog moeilijk: ik wil nog veel in contact staan maar ik besef ook dat ik ‘m af en toe wat met rust moet laten.

 CODEPENDENT NO MORE (Melody Beattie)
 - Ik moet verantwoordelijkheid nemen voor mijn keuzes en mezelf niet als slachtoffer zien.
 - Aan zelfexpressie moet ik ook werken: mezelf niet tegenhouden om mijn verhaal te delen bijvoorbeeld 
- Ik heb duidelijk nooit voor mezelf leren zorgen omdat mama daar ook niet zoveel tijd aan besteedde, om lief te zijn voor mij: ze deed enkel het nodige, maar zonder echte zorg.
 - Ik heb nog vaak het gevoel dat mijn verhaal niet de juiste mensen zal bereiken en het daarom geen zin heeft. Terwijl ik anderen wel duidelijk lijk te kunnen helpen op fora, maar dat is ook gericht..
 Nochtans vind ik het echt belangrijk om te kunnen praten over het herstellen van hechtingstrauma.
 Ik kan een goed voorbeeld zijn van dingen meegemaakt te hebben en eerlijk over mijn herstelproces te vertellen. Ik ben ook trots op mezelf dat ik daar zo actief mee bezig ben. 
- Als codependents wel zorg kunnen dragen voor anderen maar niet voor zichzelf: parentified child? Gewoon een kwestie van teveel te moeten focussen op anderen in kindertijd ipv zorgeloos te kunnen zijn, “ik overleef enkel als ik voor ander kan zorgen” > obsessief gedrag over ander. Ze hebben niet de skills gekregen om aan zichzelf te denken.
 - Al mijn energie ging een tijd lang naar controle willen krijgen over mijn omgeving, over mama, over Flor, dat er geen energie meer was voor mezelf.. (Door toedoen van HSP omdat ik snel overprikkeld of heel gevoelig ben?)
 - Bij teveel verdriet kan dit zich omvormen naar geweldadigheid - zoals bij mij? 
- Ik was vooral controlerend over mijn omgeving omdat ik geen controle had over mijn gevoeligheid en negatieve emoties (die niet mochten bestaan in mijn opvoeding)? - Ik herlas wat uit mijn dagboekschrift van in maart toen ik zo bezig was met E. - dat gevoel is nu volledig weg en moeilijk om me dat gevoel opnieuw in te beelden omdat het zo intens was. - Ik was toen ook heel selectief in met wie ik om ging, ik wou enkel mensen in mijn leven die me volledig accepteerden en nooit een negatief gevoel bij had gehad. Ik maakte mijn sociale cirkel alsmaar kleiner omdat ik dacht dat dat zou helpen met mijn mentale problemen.
 Sinds ik werk en nieuwe mensen heb leren kennen, heb ik ondervonden dat ik ook gewoon met mensen kan omgaan die niet ontzettend empathisch zijn of me niet volledig accepteren - al heb ik wel een veel betere klik met empathische mensen. Ik kan ze in mijn kring hebben maar ik hoef er geen energie aan te geven, en de relatie zwart-wit te zien. Ik moet alleen de toxische energiezuigers zien te mijden.
 - Ik kan ook gewoon beter om met niet-empathische mensen: vroeger was ik kwaad op alle niet-empathische mensen omdat mama zo was, ik VERDIENDE empathie. Nu zie ik in dat sommigen dit gewoon niet in zich hebben, en heb ik er medelijden mee.
 Kritiek neem ik ook niet meer persoonlijk, maar zie ik als uiting van negatieve emoties van de ander op een niet-constructieve manier.


[homoerotisch]

Ik heb het Francine Oomen boek nodig voor Hoe overleef ik dirty talk in het Nederlands, mijn hemel braaf jongetje is just not the same

"good heaven" lijkt me ook in het engels niet een standaard zin? misschien wel als je een aristocrate brit bent

verder ja "fuck/god/jezus" werkt altijd als standaard uitspraken. "goed zo/dat voelt goed/ga door" en dergelijke

ik weet niet of je op zoek bent naar een heel script maar ik zou er vooral niet heel erg over nadenken/niet op zoek gaan naar directe vertalingen uit het engels, improviseer! zeg wat er in je opkomt, niemand verwacht literaire volzinnen tijdens de seks

oh en hoewel ik hier geen kwaliteitsgarantie kan bieden wegens gebrekkige kennis: zoek nederlandse erotica op en haal daar dingen uit

[mossjunkyard]

Ok but Dutch writers Carry Slee, Francine Oomen and Maren Stoffels shaped my gay ass childhood with good gay and lesbian characters who have a well built story and personality. I feel like these books have truly helped me come to terms with my sexuality and made me feel ok. Jonas from the "hoe overleef ik" (idk what it's called in english I'll look it up later) series, Britt in the "backpack" series and that one best friend (I forgot her name) from the "dat heb ik weer" (also don't know the title in english) series.

[madeliefkrans]

ben je altijd 13 in augustus, is dat hoe het werkt?

soms word ik wakker en mis ik de lichte gordijnen die in mijn oude zolderkamer in het huis van mijn ouders hangen.

de muren hangen vol met posters. de collectie: high school musical, poppunkbands, animanga, twilight.

ik kom mijn kamer niet uit. voel het donkerblauwe tapijt onder mijn tenen, de zee steeds valer met de jaren. mijn moeders zwarte teddybeer op de glitterladekast. de appeltjesgroene opbergkast tegenover mijn bed. het turquoise kussen met figuurtjes erop genaaid door mijn oma. babygeel geverfde muren.

ik omring mezelf met kleur, altijd gedaan. toen ik uit huis ging, kocht ik een nieuwe badjas: net zo fuchsia als degene die ik bij mijn ouders had hangen.

mijn zolderkamer zit vol met geheimen. het hoekje waar niemand me ziet zitten, ook al staat de deur wagenwijd open. de verborgen brieven diep onder de stapel in mijn lades. alles wat zich online bevindt, in de wereld van mijn computer. de roze discobal boven mijn bed, waarin ik al mijn versies herken. mijn knieën op het tapijt, mijn hand op mijn borst, want ik weet niet wat een paniekaanval is en denk dat ik doodga van verdriet. mijn hand tussen mijn benen en het boekje 'hoe overleef ik de puberteit?' waardoor ik een naam kan plakken op wat ik voel tintelen.

ik staar uit de dakkapel en geef iedereen die langsloopt een verhaal.

ik lig bovenop mijn dekbed. in huis wordt het hier het warmst in de zomer. ik fantaseer over iedereen op wie ik verliefd ben. ik schrijf verhalen over zomerstormen. ik dans door mijn kamer.

sommige dingen veranderen niet.

[raadzaam]

tiny essay

Ik heb me voorgenomen Tumblr weer actiever te gebruiken, dit maal voor teksten, teksten hier schrijven, en het gevoel hebben dat het openbaar is, is toch anders dan een google doc dat met niemand gedeeld is. Ook al zal het hier ook maar door wellicht 3 mensen gelezen worden. Er is een grote twijfel over wat er komt na afstuderen. Ik studeer fashion, een 4 jarig hbo, waarschijnlijk een master, na een korte pauze (jaartje, zoiets). Omdat ik geen idee heb wat mijn plek kan worden in een werkveld waar al te veel mensen zijn. Zoals zo veel creatieve sectoren.  De mode industrie lijkt op dit moment te bestaan uit freelancers, mensen die bereid zijn tot samenwerken. Fotograven en ontwerpers die alleen kunnen bestaan door stagiaires. Die een pretentieuze elitaire houding aannemen waardoor ze heel wat lijken en men vreselijk graag hun stagiair/ onbetaalde assistent wilt zijn. Om een deel van het creatief proces van dichtbij waar de nemen.  Hoe overleef je in een wereld waar kleine net beginnende merken geen geld hebben om al hun werknemers te betalen en waar grote wereldwijde massa bedrijven al het geld lijken te hebben. Gratis werk aannemen tot je een baan krijgt bij een van deze Franse mode huizen? Is dit dan de definitie van succes? Deze positie zal geen creatieve vrijheid hebben, het is een bedrijf, iedereen zijn eigen taak/functie/ budget/ loonstrook. Wat zal welk seizoen verkopen, en natuurlijk veel seizoenen, 4 tot 6 shows, elk jaar weer. Een functie/ project waar je creatieve vrijheid bewaard kan worden, maar deze zijn onderbetaald. Het zou een voorrecht zijn om creatieve vrijheid te hebben in plaats van voor iemand te werken. Omdat deze vrijheid bewaard word hoef je niet betaald te worden? toch? Hoe vaak moet je assistent of stagiaire zijn voor je het vertrouwen hebt gewonennen van een galerie of tijdschrift om je te betalen voor je werkzaamheden? Ik denk dat alle kunststudenten een afkeer hebben voor het vooruitzicht op een 9 tot 5 baan, een angst voor deze sleur ver voordat hij begonnen is. Dit is deel van de rede dat ze voor deze studie gekozen hebben. Een afkeer voor een systeem. Ik vraag me nu af wat het alternatief is.  Ik hou van mode, niet van het systeem. Wat is het doel voor de recente toekomst? Welke lessen/studies/ stage plekken zijn nodig om hier te komen? Ik wil een creatief collectief beginnen, met vrienden in een antikraakpand/ atelier zitten. Werk maken, ruimte voor alles. Dit samen brengen en een poging doen het op een fashionweek te presenteren. Maar hoe is hier geld voor, wie heeft hier behoefte aan? er zit een charme in zelfstandig zijn, een zelfstandige kunstenaar, een solo expositie, een ontwerper die zijn eigen show kan hebben etc. etc. een subsidie cultuur die de Nederlandse kunst sector beïnvloed accepteert beeldend kunstenaars zelfstandig te zijn, maar designers in een collectief te werken. Oké, oké, werkt voor mij. Er zijn subsidies, een manier om aan geld te komen om dit alles te realiseren. Subsidies geven de misvatting dat kunst functioneel en verheffend moet zijn. Want dat is wat je cultuurfondsen moet vertellen om in aanmerking te kommen voor het geld. Op welke manier jou werk verheffend is, waarom mensen die nodig hebben. Maar, kern van het verhaal, dat is het niet. Men heeft het niet nodig. Een kunstenaar is egocentrisch en maakt altijd voor zichzelf. Het is aan de mensheid hem/haar te vertrouwen. Al het werk is een opening van de ziel van de maker. De toeschouwer kan zich hier misschien wel/ misschien niet toe verhouding, zichzelf in herkennen en geraakt worden. Dit zou nooit het doel moeten zijn, dat is niet hoe kunst werkt. kunst ontstaat in een impuls niet volgens een plan en structuur. Impulsen die dichtbij pure emoties zitten. Bij de aanvraag voor een subsidie word alles omgedraaid. Ik vind mezelf in een kleine existentielekrisis over wat kunst nu eigenlijk is. Wat mijn werk waard is in een groter geheel en wat daarmee het doel is. (dat terwijl ik nog niet eens mijn eerste subsidie aanvraag heb ingediend voor eigen werk). Dit zijn de dingen waar ik aan denk ik een stage periode tijdens een lockdown. Ik loop geen stage, ik bevind me niet in het werkveld waar ik mezelf kapot zou moeten rennen op de set van een mode fotograaf of in het atelier van een frans mode huis dat me wilde hebben, ondanks de grote aantallen aanmeldingen. Nee, ik zit thuis, werk vanaf mijn huiskamer aan een eigen project en de styling voor een kleine film. afwachtend of deze filmmaker een subsidie krijgt, want dan weet ik mijn budget voor de styling. kortom, te veel tijd om na te denken. Ik overweeg dit geratel over mijn toekomst plannen in mijn stage formulier te zetten. Helaas is dat niet wat ze verwachten te lezen in zo’n document. wat ze willen weten is wat mijn stage bedrijf maakt, voor welke doelgroep, waarom ik bij hun stage wilde lopen en welke skills ik verbeterd heb. Ik weet dit allemaal niet, maar ik denk ook niet dat ze het zelf weten.

[rnplmb]

Ik ben op dit moment zo gebroken en gekwetst dat mijn brein alle emotie afsluit omdat ik anders volledig crash en ik weet niet hoe ik nog zo een periode overleef. Ik voel me zo leeg.

[feliksvg]

snel! het hoe overleef ik fandom is aan het uitsterven... reblog om te laten zien dat je een trouwe HOI fan bent!!!

Ik neem aan dat dit gaat over het npo fanblog? En ja ik ben nog steeds 100% superfan maar we zijn op hiatus

[thiscrapbook]

Bodine schrijft prachtig over zelfdoding en depressie, en maakte de cursus ‘Hoe overleef ik mijn doodsgedachten’.

“ Bij een depressie krijg je gratis en voor niks een doodswens,” 

“ Na mijn suïcidepoging kwam ik terecht in de bak van degenen die ‘om het hoekje gekeken hebben’.”

“Was er in mijn tijd maar zo’n huis geweest waar ik had kunnen zeggen: ik weet even niet hoe te leven. Dat is een reëlere uitspraak dan: mag ik dood.”

[indewar]

Liefste jij

(Of neen. Niet liefste. Niet meer.)

Ik weet niet of je beseft dat dit over jou gaat. Denk er maar eens over na. Maar ik wil beginnen met je te bedanken voor de toffe momenten. (Denk ik)

Ik vraag me af of je zelf doorhebt hoe hard uw woorden mij raken. Hoe ze hun weg doorboren naar mijn hart en het breken. Hoe hard die aankomen. Waarschijnlijk niet.

Maar ik kan er niks aan veranderen en dan laat ik het liever zo. Ik ga er minder energie en gevoel insteken. Want dit is het niet waard? Je hebt al te veel ravage aangericht. Met pijn in mijn hart laat ik je los. Het spijt me.

Een tweede keer dit meemaken overleef ik niet. Niet nog een keer. Ik smeek het je. Niet nog een keer.

[dagboekliesa3d]

15/12/2017

AFSPRAAK PSYCHOLOGE 
GELEERD NA GESPREK:
 - Ik moet vasthouden aan hoe iets voelt voor mij, in plaats van hoe het op anderen overkomt (people pleasen), maar ratio zorgt voor een ruis: ik wil even sterk vasthouden aan wat ik wil, maar ik twijfel toch telkens of ik wel de juiste keuze maak of ik me niet moet aanpassen. - Ik verantwoord me altijd voor mijn reactie maar is niet nodig, moet daarmee stoppen. Ik moet wijzen op onacceptabel gedrag en dan stoppen ipv tot consensus te komen om niet in conflict te zitten en niet als slecht mens te worden aanzien - Als ik mezelf graag genoeg zie, heb ik geen nood meer aan erkenning en bevestiging, dan geloof ik dat genoeg van mezelf en moet ik me niet aantrekken van wat anderen van me denken (behalve diegene die dicht bij mij staan) maar HOE? 
> misschien geloof ik teveel in goedheid van mens. Mama en Myra lieten me ook altijd geloven dat ik degene was die me moest aanpassen - Ik hoef niet te analyseren wat goed of fout gedrag is, als ik me er ongemakkelijk bij voel is ander in fout 
- Tegen M. & papa zeggen “Ik weet dat jullie mij er graag bij hebben maar het past niet voor mij”
 > sommigen (bv. K.) kunnen dit accepteren maar anderen snappen nooit de hint of geven ze me een schuldgevoel alsof ik het feest verpest door mijn afwezigheid
 - Relaties zijn moeilijk, maar met geschiedenis van moeilijke relaties met afwijzing nog een zo erg
 - Volgens haar ook geen gepast gedrag van W. > ik voel dat ik bevestiging nodig heb over mijn oordeel omdat ik niet kan vertrouwen op mijn eigen gevoel door de gaslighting van mama (“ge hebt niet het recht om u zo the voelen”)
 - Bij conflicten met Flor zou ik meteen in staat moeten zijn om om een knuffel te vragen ipv hem weg te duwen, voor we in reactie-tegenreactie terechtkomen, maar HOE? Als ik woede tov mama op Flor projecteer
 - Het is door in therapie te zien hoe het wel moet dat ik het nu eens zo moeilijk heb als Flor niet op dezelfde manier reageert als psychologe 
- Psychologe erkende dat prikkels groot effect kunnen hebben op gemoedstoestand > belangrijk
 - Ik had twijfels of het een goed teken is als Flor zegt er altijd voor mij te zullen zijn (als geen grenzen hebben) maar zij zag dit als iets moois + ook feit dat we onze ruzies telkens uitpraten 
(VERGETEN: Flor wilt rust als hij thuis komt en vindt het vermoeiend als hij dan verwijten en woede over zich krijgt voor iets wat hij niet onder controle had > machteloosheid. Ik snap dat wel, maar wil ook woede kwijt)
 - Flor heeft zijn eigenheid, weet niet of dit iets goed of slecht is maar volgens psychologe moet er co-afhankelijkheid zijn
 - Flor voelt ook dat hij nooit goed kan doen/nooit goed genoeg is
 - Ik twijfel soms of we niet bij elkaar blijven om wat we elkaar kunnen geven of echt uit liefde: volgens psychologe geef je dat net omdat je elkaar graag ziet
 - Boek aangeraden Sue Johnson - ‘Laat me niet los’ (over EFT) (meteen gaan kopen: wou me daarvoor ook al verantwoorden dat het niet veel kostte maar heb me ingehouden) 
- Soms zou ik me zelfs verantwoorden waarom ik besta 
- Tijd geven om te leren bij mijn gevoel blijven (ik geloof dat psychologe niet ernst van verscheurdheid inziet van mijn gevoel vs mijn verstand + wat goed vs fout is) 
> ik doe wat anderen van me verlangen uit overlevingsinstinct? “Als iedereen me haat terwijl ik mijn best doe, overleef ik niet?” 
- Bv nu weet ik nog niet wat voor mij gepast gedrag is.. Moet ik W. weer verwijderen? Of zo laten? Moet ik papa terugbellen, of niet? Moet ik nog iets naar M. sturen of niet?
 - VERGETEN: bv ook feit dat ik e-mails laat nalezen door Flor omdat ik vrees dat emoties te heftig zijn en daaruit reageer > daarom weet ik niet hoeveel aandacht ik mijn emoties mag geven, gezien dit soms leidt tot destructief gedrag)
 - Emoties mogen er zijn, maar over gedrag moet nagedacht worden (maar geen idee hoe woede anders te uiten)
 - Er bestaan verschillende manieren om woede er uit te laten op gezonde manier (bv tennisbal tegen muur slaan) maar grote probleem is in neerwaartse spiraal komen van negatieve gedachten die angst bevestigen en dan is ander verwijten wat hij fout deed te makkelijk
 - Via internet ruzie maken is eens zo desastreus door gebrek aan non-verbale communicatie
 - Kleine frustraties verstoppen vaak gebrek aan liefde: hij vraagt wel wat hij kan doen maar meestal weet ik het zelf niet (zeker niet als ik net alleen wil zijn door overprikkeling)
 - Flor is strenger geworden naarmate ik meer ‘tantrums’ had + had schrik dat hij mij enable-de. Hij heeft ook al gezegd van zich hier onveilig te voelen. - Over het algemeen heb ik moeite met nagaan wat ik echt wil en wat ik zou moeten willen (ratio, de stem van mijn omgeving waaraan ik moet gehoorzamen opdat ik geliefd word) 
= mijn hart vs mijn hart voor anderen
 - Flor probeert vaak mijn stemming na te gaan (liefdevol of koel + afstandelijk) om zich (bij tweede geval) schrap te zetten
. Ik besef dat ik heel hard ben voor Flor, gelukkig heb ik zelfinzicht om daar aan te werken
 - Voelt Flor zich veilig bij mij? (JA) Ziet hij zijn zelfvertrouwen afnemen door bij mij te zijn? (NEE, zijn zelfvertrouwen is standvastig) > wel voorzichtig in woorden + op zijn hoede
 - Soms voelt het veel makkelijker gewoon contact te verbreken dan die twijfels over goed/fout gedrag te dragen 
- Indien beter gevoel te volgen: ik voel me altijd angstig bij nieuw contact. Als afspreken moeilijk verloopt, voelt dat niet meer goed > als ik dit volg en mijn strenge voorwaarden, ga ik mogelijk nooit goede vriendschappen opbouwen. Ik weet ook dat ik vrij snel afhaak: wie moet dan de toegeving doen? (Bv met P.) Is het verkeerd of terecht geen zin meer te hebben om af te spreken als iemand me een week vergeet? 
- Ik heb geen basis van emoties en gevoelens in mezelf. Ik spiegel mijn emoties aan de buitenwereld, welke invloed de omgeving op me heeft ipv uit mezelf te halen, in mezelf te zoeken. 
- Ik heb vooral begeleiding nodig voor het voelen van mijn emoties, dat mijn emoties gelijk hebben in eender welke kwestie.
 Bv wat is beste voor succesvol leven?
 - Gevoel volgen en stoppen met studie, of doorzetten? 
- Gevoel volgen en relatie stoppen, of er aan werken?
 - Gevoel volgen en hobby stoppen, of er mee voortdoen?
 > Gevoel volgen of meer moeite doen (en meer succes hebben)?
 - Tot op welk niveau is iemand met mentale/emotionele issues te “genezen”? In hoeverre kan een trauma en de effecten ervan geminimaliseerd worden? Of ga ik voorgoed met emoties blijven worstelen? 
- Flor vindt het ook vermoeiend wanneer hij veel aan zijn hoofd heeft en ik klaag over iets dat me dwarszit (maar waar makkelijke oplossing is). Hij wilt dan zo’n pietluttigheid niet meedragen of kost hem energie (> prikkel?) > is het dan aan mij om mijn kleine zorgen niet meer te delen of moet hij verdraagzamer zijn en naar luisteren ondanks vermoeidheid? 
= emotie (zorgen maken) vs emotie (vermoeid, overprikkeld, frustratie)
 - Flor heeft zoveel contact overdag dat ‘ie zich wil terugtrekken, maar ik heb dan net nood aan contact en aandacht
 - Omdat mensen met vals zelfvertrouwen hun emoties en kwetsbaarheid onderdrukken (bv Flor) oa door boos te reageren ipv liefdevol, geeft me het gevoel dat mijn woorden hen toch niet raken en ik de impact van mijn kwetsende woorden onderschat (diep vanbinnen hebben ze dit wel maar als ze dit meer tonen (bv hun verdriet) ben ik er mij meer van bewust wat mijn impact is (wat ik bv besef als Flor begint te tranen itt zijn defensief gedrag) 
- Net mail gekregen van psychologe, eerstvolgende afspraak kan pas 9 januari. Ik had er sterk op gehoopt dat ik voor kerstvakantie nog kan langs gaan, maar ze is klaarblijkelijk volgeboekt. Daardoor voel ik me nu wat teleurgesteld vanwege mijn verwachting waar niet aan kan worden voldaan. Daardoor gaat genezingsproces eens zo traag verlopen hoe meer afspraken verspreid zijn, en daardoor wordt minder snel resultaat geboekt (probleem door mijn ongeduldigheid?)
 Dat is nu 3,5 weken wachten, bijna een maand
 Ze heeft me wel een boek aangeraden ivm haar EFT-techniek (dat ik meteen ben gaan kopen). Gelukkig heb ik die kennis die ik kan opdoen om de therapieloze periode te overbruggen (+ andere boeken) Het wordt weer puur focussen op lezen
 (Ergens voelt het als licht onrecht dat ze me er niet nog tussen neemt, gedachte dat ik minder belangrijk/interessant ben dan andere patiënten, maar weet dat dit een onredelijke gedachte is die stamt uit mijn geschiedenis. Ze is gewoon volgeboekt met andere patiënten (die misschien ook 3 weken moesten wachten) 
- Het beste is om iedereen te benaderen met liefde, maar velen weten niet hoe ze die in ontvangst moeten nemen en stoten het weer af, beschuldigend tov diegene die liefde gaf 
- De psychologe zei dat het voor mij voelt alsof ik op een tapijt stond boven een put en telkens ik contact heb met familie en er geen respect voor mijn grenzen wordt gegeven, wordt dat tapijt van onder me weggetrokken en kwam ik terug in die put. Ik kan me daar wel erg in herkennen 
- Ik mis de psychologe al weer omdat ik me er zo goed, welkom en aanvaard voel, beter dan eender wie in mijn leven. Het is als een beste vriendin waar ik constant bij wil zijn. Het zal moeilijk zijn om 3,5 weken te wachten tot ik weer kan gaan (Therapie maakt me ook bewust van wat er ontbreekt in relatie met Flor: is dit dan wel positief?) 
- Dilemma van gevoel (hart) vs pleasen (hoofd) is gelijkaardig aan vraag “moet ik blij zijn om wat ik wel heb of streng over relatie wanneer er iets ontbreekt?” Hoe weet je in hoeverre er nog goeds is in de relatie om het verder te zetten/moeite in te steken? Wat is een evenwichtige relatie? (Bv vriendschap Erik: dankbaar zijn dat hij me zelfvertrouwen gaf of boos omdat hij zich nooit emotioneel beschikbaar stelde > afhankelijk van wat ik verwacht van vriendschap en doorheen jaren veranderd?)
 - Als je als kind bent opgegroeid in onveilige hechting, ben je dan ooit in staat je veilig te hechten en komaf te maken met wantrouwen? Zo ja, hoe? (Vanuit onveilige hechting zoek ik automatisch tekens dat een schijnbaar veilige hechting eigenlijk onveilig blijkt te zijn (want dat laatste ben ik goed, ben ik gewend, word ik toe aangetrokken))


[dwarrelendeschrijfsels]

De trein raasde over het station en wij zitten er op een afstandje naar te kijken. Je vroeg me of ik er aan dacht en met rollende ogen een kleine glimlach schudde ik van nee. 

Eenmaal thuis in bed lachte ik, omdat de leugen zo simpel was. 

[jufbar-blog]

Leraar voor het leven

Als je een financial bij de overheid een non-airconditioned kamer zou geven die hij moet delen met minstens 30 collega’s, een salaris betaalt dat fors beneden dat van zijn peers is en een computer van minstens 10 jaar oud geeft, wat zou hij dan doen? He would run away screaming.  

Dit stelde Maghalie van der Bunt-George, partner bij Deloitte & Touche en Algemeen Directeur van de Vereniging Protestants Christelijk Onderwijs op Curacao, eens toen ik haar interviewde.  

Mijn grote zus, wethouder Jeugd, Onderwijs, Integratie en Emancipatie van Delft, slaakte een zucht van verlichting toen ik vertelde dat ik na 10 jaar ploeteren in het onderwijs eindelijk een leuke kantoorbaan had met een fatsoenlijke bureaustoel, dito salaris en corporate computer.  

Aan mijn vriendinnen appte ik vorige week:  

“Het is fantastisch. Ik heb geen gezeik aan mijn hoofd van kinderen of ouders, een normaal salaris, airco, en waardering van collega’s en klanten. Ik weet niet wat ik meemaak.”

Van 2009 tot 2020 gaf ik Engelse en Nederlandse les op verschillende middelbare scholen. Doorgaans met mijn eigen computer, omdat de meeste scholen geen geld hadden voor behoorlijke ICT. En voor een karig salaris, zeker als je alle onbetaalde overuren, die je als juf standaard maakt, meetelt. Dus deels omdat ik het leuk vond, maar ook zeker uit financiële overwegingen ben ik er altijd freelance communicatiewerk bij blijven doen. 

Ben ik de enige die klaagt over de werkomstandigheden in het onderwijs? Zeker niet. Ben ik een van de weinigen die erin is geslaagd over te stappen naar een andere sector? Dat wel. Terwijl ik denk dat docenten, juist docenten, wendbare types zijn. Ze kunnen goed uitleggen, luisteren, plannen en organiseren. Ze moeten meegaan met hun tijd. En last but not least: ze beschikken over eindeloze porties incasseringsvermogen en geduld. Anders overleef het je het simpelweg niet voor de klas.  

Toch zijn de meeste leraren zo trouw dat ze hun leerlingen maar moeilijk in de steek laten. En daarbij: de arbeidsmarkt geeft hun maar weinig kans om eens iets anders te proberen. Leraar ben je nog steeds voor het leven. Dat is prachtig, mits je dat ook zelf wil. Maar om eerlijk te zijn, ik was er na 10 jaar echt wel klaar mee. Ik heb het meer dan fantastisch gevonden, ontzettend veel geleerd en er de warmste herinneringen aan overgehouden, die ik altijd zal koesteren. Maar 10 jaar was voor mij meer dan genoeg. En ik denk voor velen met mij. Wie heeft er immers nog 10, laat staan 40 jaar lang, dezelfde baan?  

En eerlijk is eerlijk, het gebrek aan variatie was niet de enige factor. Want hoewel al mijn studievrienden zware kantoorbanen hadden waar ik hen op zich niet om benijdde, was het pijnlijk om te zien dat het startsalaris van een stagiar advocaat meer dan het dubbele bedroeg van dat van een beginnend docent. Maar, werd dan meteen aangedragen: ik had zoooo veeeeel vakantie (waarin ik mijn correctiewerk en lesvoorbereidingen deed).  

De kloof tussen de levensstijl van mijn studievrienden en mijzelf werd in die early career years alleen maar groter. Het advocatenstartsalaris werd al snel verdriedubbeld, terwijl mijn jaarsalaris met een euro of 40 omhoog ging. Maar, hield ik vol, ik leefde mijn passie. Ik leerde jonge mensen de ins and outs van d en t, en als ik geluk had kon ik nog eens een wijze grotemeisjesles uit de doeken doen op een onbewaakt mentorlesmoment. Ik had er nog steeds zin in.  

Totdat ik op een zeker moment in de gaten kreeg dat er niets zou veranderen. De leerlingen zouden dezelfde grapjes blijven maken en dezelfde vragen blijven stellen, mijn collega’s zouden in de driejaarlijkse rapportvergaderingen dezelfde stokpaardjes blijven berijden en dezelfde proefwerken blijven geven (ik nam het hen niet eens kwalijk; iedereen was uitgeput). Ik zou min of meer hetzelfde salaris blijven verdienen en dezelfde dingen blijven uitleggen, keer op keer. Dus. No more, I said.  

Ik mis de kinderen, die ik heb zien groeien en goede en slechte dingen heb zien doen. Ik mis de structuur: schoolweken waren intens, maar in de vakanties stond het mailverkeer min of meer stil. Ik mis de flexibiliteit: ik was op school tijdens de les, maar waar ik mijn lessen voorbereidde en correctiewerk deed bepaalde ik zelf.  

Maar toch, vooralsnog ben ik dankbaar. Voor elke dag waarop ik niet volledig overprikkeld thuiskom. Voor de vrijheid om mijn eigen werkdag in te delen en eigen ideeën uit te voeren. Voor mijn eindelijk marktconforme salaris en en de faciliteiten op mijn nieuwe kantoor. En met name voor de afwezigheid van ouders die me te pas en (met name) te onpas vertellen hoe ik hun kroost het beste kan onderwijzen.  

Tegen mijn oud-collega’s zou ik willen zeggen: leraar ben je niet altijd voor het leven. Althans, niet per se praktiserend. Je hebt een schat aan vaardigheden die ook op andere plekken hard nodig zijn. En je mag klagen. Dan vinden ze je maar een zuurpruim. Want je doet zwaar en belangrijk werk, maar je wordt daar onvoldoende voor beloond. En dat zal ik desgevraagd aan iedereen blijven vertellen. Wie weet luistert er iemand.