#cuxa

[whatevergreen]

Part of the surviving Cloister of the Abbey of Saint Michel de Cuxa, Codalet, Occitaine - Jaume Arisa, 2022

The Cuxa Cloister at the 'Cloisters', Metropolitan Museum of Art, NYC.

The abbey was dissolved following the French Revolution of 1789. The buildings went through various uses, and became derelict. Part of the cloister was purchased and put on display in New York City in 1914, and eventually became part of the Cloisters wing of the Met in the late 1930s. The abbey was refounded in 1919.

[michaelcaldeira]

Rainha que é rainha não perde a majestade! Lançada originalmente nos anos 90, a Boneca Cuxa foi releçanda pelo Brinquedos Estrela e o primeiro lote esgotou em menos de 1 hora! Impressionada, a empresa prometeu para sexta-feira mais uma remessa da boneca, que custa em média 250 reais! Vale lembrar que Xuxa não tem projetos direcionados para crianças há mais de 10 anos. Essa mulher é o maior fenômeno Pop do Brasil, como disse Pedro Bial! Então fique esperto para garantir a boneca Xuxa pois não vai durar muito tempo!

[timriva-blog]

Non só Mickey Mouse: pasan a dominio público as obras de Basilio Álvarez, Federico Maciñeira ou Lisardo Barreiro

Nos últimos días falouse moito do paso a dominio público de Mickey Mouse, creado en 1928 por Walt Disney e que a partir do 1 de xaneiro pode ser empregado por calquera persoa para novas interpretacións e obras sen ter que pagarlle dereitos de autor a Disney. O BNE publica todos os anos a relación de autores e autoras cuxas obras pasan ao dominio público, ao facer máis de 80 anos do seu…

[iagoglez]

Nalgún momento, a enorme tuia que daba sombra no patio do CEEPR Nosa Señora de Lourdes deixou de existir. Sei que en 2019 aínda seguía alí, así que é probable que, como Fernando, non superase o 2020.

En realidade, Fernando non tiña vinculación co colexio, pero si co club de ocio de Aspronaga, onde ía, e vai, o outro Fernando, Jr. As esperas naquel solariego patio aliviábaas aquela única árbore, cuxa sombra conseguía facer soportables.

Fernando Sr, cordial como era, charlaba con usuarias e familiares durante un tempo prudencial, e se non atopaba necesidade de estiralo ou non tiña que axudar en algo, non era raro que se refuxiase ao abrigo da tuia. Moito máis frecuente era que terminasen sentados baixo dela el e Isabel, que con moita frecuencia achegábase os sábados para acompañalos. Era, sen dúbida, o lugar idóneo para conversar.

29 de outubro de 2023: Tres anos sen poder charlar á sombra con Fernando.

View this post on Instagram

A post shared by Iago (@iagoglez)

[tinovalduvieco]

Abadia de Sant Miquel de Cuixà.Sant-Michel de Cuxa,segle IX és una abadia benedictina de la comarca del Conflent dedicat a Sant Miquel Arcàngel.

Abadia de Sant Miquel de Cuixà. Octubre 2023

©Tino Valduvieco

[nathaliedeshayesplantes]

Sortie plantes sauvages comestibles à Saint Michel de Cuxa

Retour en images de la sortie découverte des plantes sauvages comestibles à l’abbaye de Saint Michel de Cuxa (66) au début du printemps : Pour aller plus loin sur les plantes vues dans la vidéo vous pouvez consulter les articles suivants : Le cerfeuil des bois – délicieux mais attention aux confusions ! L’ortie – plante extraordinaire Alliaire : ail ou moutarde ? La cardamine hérissée – vous avez…

[kinocube]

O celuloide arde ben

Antes de arrancar este novo episodio, deixo un pequeno disclaimer: neste episodio imos falar de lume e concretamente de incendios. Se non vos atopades cómodos falando destas cousas, non vos recomendo a súa lectura.  Se non tedes ningún problema, adiante! Así mesmo, pola natureza deste arquetipo, que adoita formar parte do clímax dunha película, pode que se me coase o que algunha xente podería considerar como spoiler. Tentei non revelar ningún xiro narrativo nin nada especial, pero segundo o sensibles que sexades a esta cuestión, valorádeo vós. 

O lume é un dos elementos que nos acompañou dende case o comezo, como humanidade. Cando nace o cinema, o movemento do lume, único na natureza, é un dos primeiros que as persoas tentaron capturar sobre o celuloide. O seu movemento hipnótico, pero tamén as súas consecuencias destrutoras: proba é que o terremoto de San Francisco de 1906 e o incendio posterior é unha das primeiras catástrofes naturais cuxos efectos foron capturados a través do cinematógrafo. 

O arquetipo que nos ocupa nesta semana está, polo tanto, relacionado co lume como elemento destrutor. Pois é certo que, como outros arquetipos vinculados á natureza que temos comentado nesta bitácora -a noite como tebras e como refuxio, o mar como perigo ou como metáfora da liberdade, o bosque, a calor- teñen dúas caras, a boa e a mala, a beneficiosa e a perxudicial. O lume non é alleo a esta dicotomía, e contén significados positivos e negativos. Porén, centrémonos desta vez no seu poder destrutor e falemos de incendios, naturais ou provocados, reais ou ficticios. 

Un incendio é por definición unha ameaza, un perigo para as persoas e as cousas: o perigo das chamas ardentes, pero tamén os fumes tóxicos -que ademais adurmiñan ás vítimas, dificultando a súa fuxida- e o risco de derrubamento das estruturas afectadas polo lume. É, polo tanto, unha situación de emerxencia e alto risco na que situar as personaxes, axeitado tanto para un filme de acción como para un drama. O que en inglés se denomina high stakes, é dicir, cando o que está en xogo é cuestión de vida ou morte. As persoas que se adican a teorizar sobre a escritura de guións cinematográfico consideran este tipo de situacións como unha das máis poderosas ferramentas narrativas, xa que expoñer ás nosas personaxes a riscos cada vez maiores crean a progresión narrativa ideal para introducirnos, como audiencia, dentro da ficción e someternos a unha tensión crecente. Desexamos que as persoas protagonistas salven todos os obstáculos que teñen por diante, pero só os tomamos en serio se tales atrancos son cada vez máis perigosos, máis ameazadores ou arriscados; que as recompensas sexan cada vez maiores, mais tamén que as consecuencias de perder sexan cada vez máis fatídicas. Por iso é tan habitual situar o noso clímax narrativo nun incendio. Eu mesma teño caído neste arquetipo escribindo ficción! E tamén Oliver Laxe, n’O que arde (2019), e hai que dicir que o clímax neste caso é a maneira máis lóxica de culminar un relato no que o lume ten un papel fundamental. 

A dimensión tráxica dun incendio é proporcional á importancia daquilo que destrúe. Por iso contemplar a devastación dun lugar que nos acompañou durante toda a historia, un lugar que sentimos habitar, un lugar no que gozamos e padecemos canda as personaxes, é unha das cousas que máis afecta a nosa psique, que nos fai sufrir máis. Poucas cousas se me ocorren tan tráxicas, e máis se, como no filme de Laxe, se trata dunha paraxe natural e senlleira, cuxa destrución apela non só ao noso apego persoal e emocional, senón á nosa mesma natureza como habitantes dunha terra. 

Por outra banda, un incendio non só serve para caracterizar un desenlace. En ocasións, como en Nighmare Alley, a versión de Guillermo del Toro (2021), pode ser un punto de partida sobre o que construír unha personaxe, ou unha historia. Tamén pode situarse no medio do filme, como xiro central que lle da a volta a historia, como en Gone with the wind (Victor Fleming, 1939). Os efectos especiais neste filme son espectaculares para a súa época, tendo en conta o difícil e verdadeiramente perigoso que é filmar un incendio. O lume, como a auga, é difícil de falsear con maquetas e trucaxes de escala, porque non é crible pasar unha chama pequena por unha grande, debido á súa forma. Iso xa sen contar o perigoso que pode ser para o equipo técnico, tanto material como humano! 

Sitúe onde se sitúe na estrutura narrativa, sempre pode ser interesante contrastar unha escena dun incendio coas súas secuelas, unha vez se extinguiu o lume. É curioso que os incendios cinematográficos adoiten acontecer de noite; por suposto, visualmente resulta moito máis atractivo, porque fai resaltar as chamas luminosas e ardentes sobre o fondo negro da escuridade nocturna. Iso permite o contraste do que estamos a falar, pois ao día seguinte as cousas queimadas e denegridas destacan sobre o ceo claro e a luz do sol. Como o amencer despois dunha noite tráxica, como a calma trala tormenta, é unha boa metáfora da serenidade e da esperanza tralo conflito. 

Respecto a este contraste, paréceme moi interesante buscar na etimoloxía das palabras: tanto a verba “branco” en galego, como “black” en inglés proveñen da raíz protoindoeuropea bhleg-, que se refire á cor das cousas queimadas. Por que derivan en cores opostas? Porque os obxectos ardendo relocen cara o branco, mais unha vez extinguido o lume escurecen cara o negro. Que cousas!

Fóra destas anécdotas, paréceme moi evocador o feito de que o cinema represente o poder destrutor dun incendio como unha das peores ameazas narrativas, tendo en conta que o lume é o peor inimigo do celuloide. A materia sobre a que se fixou o cinema até a chegada do dixital é altamente inflamable e moitas películas ao longo da súa historia son irrecuperables hoxe en día por este mesmo motivo. Así, nos filmes considerados cartas de amor ao cinema como poden ser Cinema Paradiso (Giuseppe Tornatore, 1988) ou The artist (Michel Hazanavicius, 2011), ver arder o metraxe é unha metáfora poderosa, tanto pola súa dimensión tráxica como pola subversiva, que é a de facer desaparecer o vello para deixar paso o novo. O que pode chegar a ser, por outra banda, un aspecto positivo. Aquí deixamos o arquetipo do lume, para retomalo noutra ocasión e falar precisamente da outra cara, do seu poder rexenerador e construtivo. 

Até o vindeiro episodio!

[viajero2000]

Pirineos Franceses XI

Perpignan y Alrededores

Cerquita de los Pirineos hay varios lugares dignos de ver, para los amantes de la Naturaleza y del Arte Románico, como es mi caso. Pasando por Prades, y metiéndonos hacia la montaña, hacia el Canigó, está la Abadía de  St Michel de Cuixá, (https://abbaye-cuxa.com/?lang=es), fundado en el año 878 es uno de los mejores ejemplos de prerrománico y románico del sur de Francia, también tiene algunos arcos mozárabes. Parte del Claustro está en el Museo de Nueva York. (https://arteviajero.com/articulos/abbaye-saint-michel-de-cuxa/)

[notasdecidade]

Microcosmos mazá

A mazá é a forma universal coa que se construíu a única cidade desexable, a cidade compacta e densa. Unha mazá é moitas cousas: unha illa edificada rodeada de rúas; é o construído entre dous exteriores: a rúa e o patio, o espazo público e o espazo colectivo; e é a unidade complexa e ben delimitada, residencial e comercial, que media entre a parcela ou edificio e o barrio. 

Cada mazá é un edificio de edificios que proporciona unha extraordinaria flexibilidade para resolver e agrupar de mil formas as máis diversas funcións. É dicir, é capaz de absorber cantidade de variedade e diferenza é calidade urbana. Con todo, esta diversidade non é sempre evidente desde o exterior cuxa monotonía pode agochar enormes sorpresas. Doutra banda, a relación entre rúas e mazás é crucial. Un ideal contrastado con pouca pendente serían mazás de 60x60 metros (100 pasos), 20 metros de rúa (30 pasos) e unha altura de 20 metros (baixo e cinco plantas, a altura dunha árbore adulta) en proporción un a un. 

A mazá ten dúas caras: a pública exterior con compromiso co rigor do trazado e as necesidades de cada fronte á súa rúa; e a privada interior cara ao patio asollado e silencioso por onde respira. A diferenza de carácter pode ser extrema entre ambas e o grao de comunidade tan íntimo, como para converter unha mazá nunha gran casa e á vez, se esta fose moi completa, nunha pequena cidade.

A urbanidade da mazá ou capacidade para “facer cidade” depende de factores como: número e variedade de propietarios, accesos, galerías, perforacións, usos día-noite (residenciais, comerciais e equipamentos) e das súas formas diversas. Con fundamental atención á rugosidade e xenerosidade da planta baixa en contacto coa rúa.

A diversidade da mazá, responde a miúdo á afortunada lentitude coa que se foi construíndo, facendo posible apreciar todos os tempos que resumen a historia da cidade. Nestes casos, teñen extraordinario valor as humildes construcións que puideron resistir a tantas presións. Algunhas mazás, ademais, son capaces de condensar as tres formas de construír cidade: a torre, o bloque aberto e a mazá pechada. Por contra, o plan urbano é puntual e pretende igualar volumes e dereitos para repartir ante todo beneficios.

Sinalar a mazá máis urbana non é fácil pero sabemos claramente cales son as menos urbanas, vémolas nos polígonos: actuación unitaria pechada nunha parcela, un promotor, un acceso e uso residencial con muros cegos no baixo destinado a garaxe. 

Que significa compartir mazá? Pois sobre as mazás actuais, sempre inacabadas, existen múltiples oportunidades para pensalas en común e non só portal a portal. No exterior: máis aperturas á rúa, zonas a cuberto ou espazos pasantes. Nas medianas: novas xanelas, arte, publicidade ou captadores solares. No seu interior: ascensores comúns, balcóns ou zonas axardinadas. E nas terrazas: hortos, espazos de traballo ou de solarium.

A reconstrución sobre o xa edificado necesitará dar maior liberdade e facilitar as condicións. Saber escoitar alternativas máis aló do sometemento á normativa para seguir xuntando tempos, necesidades e intereses. Para que a mazá futura, aberta e centrífuga, poida de novo contelo e mesturalo todo para todos.

Imaxe // fonte:

1. Mazá complexa con compromisos urbanos diversos // Google maps

2. Mazá entre tecidos amosando todos os tempos  // Google maps

3. Dúas mazás co Sur hoxe aberto e clareando a rúa // Google maps

4. Encaixe sobre o parcelario previo e da nova vialidade // Google maps

36 Sermos, nº 529 , páx. 29 (26/11/2022)

[minjoon14]

Como cuxa se usa esta wea?

[timriva-blog]

«Romanza sen palabras», o talento narrativo de Sofia Tolstaia

O selo aragonés Xordica recupera as novelas de quen dedicou a vida ao seu esposo, Lev Tolstói, e cuxa obra foi esquecida, inédita en lingua rusa ata o 2010 Por H. J. P. Sofia Tolstaia (1844-1919) segou o seu xenio artístico cando con 18 anos casou co gran Lev Tolstói, que por entón tiña xa 34. Como mandan os canons do seu tempo, entregouse á tarefa de coidar do seu esposo, non só como cónxuxe…

[quimrs]

#cuxa #santmiqueldecuixà #saintmicheldecuxa #joanajunts #lafurgo (at Abbaye Saint-Michel de Cuxa) https://www.instagram.com/p/CUQLIS-I6qq/?utm_medium=tumblr

[bagdemagus]

Column capital, possibly from the Abbey of Saint-Michel-de-Cuxa
1125-1150 CE
Marble
France (Roussillon) Philadelphia Museum of Art, on loan from the Glencairn Museum

[rodriguezs]

yo: asi ☺️☺️☺️ xq james está de vuelta con grandpa ance!!! pero vaya desperdicio de calidad jugar en un equipo así

la pava esa q solo sabe escribir ye: escuxaaa!! k nos ama!! sabe decir literalmente (1) palabra en inglés y no se le entiende (si casi no se le entiende el español) pero NOS ama, le pinchas y le sale azul la sangre!!! ya no se llama james ahora es james pero de ukkk (yeims) k os jodan a llorar a la lloreria aúpa el everton coño mejor equipo de la pl!!! de aquí seguro que al puesto 13 💙💙💙💙 etc etc y de+ payasadas q tengo q leer

[wigmund]

From Wikipedia Picture of the Day; August 27, 2018:

The Abbey of Saint-Michel-de-Cuxa is a Benedictine abbey located in Codalet, France. Founded at its present site in 878, it survived as a monastery for over 900 years, but was closed and sold by the government following the French Revolution of 1789, and fell into disrepair. It was refounded in 1919 and subsequently restored by the Cistercians—an order which had originated as a reformist offshoot of the Benedictines—before being returned to the latter in 1965. Parts of the original building are incorporated in The Cloisters museum in New York City.

Photograph: Cancre

[cesarecitypilgrim]

10 esperienze da non perdere nelle abbazie francesi- 10 MUST-SEE EXPERIENCES IN FRENCH ABBEYs

10 esperienze da non perdere nelle abbazie francesi- 10 MUST-SEE EXPERIENCES IN FRENCH ABBEYs

Il patrimonio monastico francese è immenso e di altissimo valore storico e spirituale. Non esiste dipartimento o regione della Francia in cui non ci siano almeno un’abbazia, un monastero un remoto priorato da visitare. Molti sono dei veri e propri tesori artistici, altri ospitano oggi musei o associazioni, una parte minore, ma pur sempre qualificata, è ancora abitata da comunità che si rifanno…