#cuxa

[carneirodemercurio]

On the third day of Saturnalia we worship Saturn's wife Ops, giving her thanks for the abundance in our lives and hopes that she will bless us with plenty in the coming year. Ops, cuius ope hūmānae vītae alimenta quaeruntur, vel ab opere, per quod frūctus frūgēsque nāscuntur. Huic deae sedentēs vōta concipiunt terramque de industria tangunt, dēmōnstrantēs ipsam mātrem terram esse mortālibus adpetendam'

'Ops, from whose bounty the sustenance of human life is sought. Or else her name means toil (opus) which makes grain & fruit grow. People make vows to her while seated & deliberately touch the earth signifying that mortals cannot help but seek their very mother, the earth' Macrobius, Saturnalia book 1.

No terceiro día de Saturnalia adoramos á Ops, muller de Saturno. Agradecémoslle a abundancia que dá ás nosas vidas e agardamos que nos bendiga con abundancia o ano que vén tamen.

'Ops, de cuxa bondade se busca o alimento da vida humana. Ou o seu nome significa traballo (opus) que fai medrar froitas e cultivos. A xente faille votos mentres está sentada e toca deliberadamente a terra, o que significa que os mortais non poden deixar de buscar á súa propia nai, a terra. Macrobio', Saturnalia 1.

[zsofiarosebud]

No Nadal adoito poñer algo de decoración, bastante austeira. Non merco decoración nova todos os anos, senón que saco a caixiña de cousas que merquei hai uns oito ou nove anos e aínda sigo a usar.

6 bolas vermellas moi pequeniñas

unha grilanda vermella (un metriño)

unhas luces brancas (duns 2-3m)

As boliñas adóitoas poñer nun aloe vera (as que collan sen danarlle as follas) e a grilanda arredor da súa maceta. As luces dentro da casa, nunca as poño na fiestra cara a fóra. Practicamente sempre están apagadas.

Este ano puxen todo a fin da semana pasada (sobre o día 10), cando comecei a ocuparme dos agasallos para a familia.

En nadiña, pero nadiña de tempo, quedei TAN queimada da escandalosa cantidade de luces de Nadal que hai en todas partes (si, non só en Vigo, que estamos na miña zona que parece que hai un Abel Caballero en cada chalé) que vou gardar as miñas luces. Xa non as quero nin apagadas.

Todo isto ven a que se nos está a ir das mans o tema das luces de Nadal. Reitero: sen falar especificamente de Vigo ou as luces que poñen os concellos. Á XENTE nas súas CASAS estáselle a ir das mans.

Non hai vivenda sen luces que dan ao exterior.

Non hai casa con finca sen o seu reno de luces acendido toda a noite.

Non hai árbore nunha propiedade privada sen luces arredor (ou incluso propiedade pública!!! que por exemplo á nosa Pravia vilalbesa colócaselle todos os anos luces CANDO. ESTÁ. PROHIBIDO. COLOCAR. LUCES. ÁS. ÁRBORES. CENTENARIAS)

Non hai finca sen o PUTO CONO DE LUCES. QUE NON É UN ABETO XA QUE É UN CONO DE LUCES CUNHA ESTRELA, QUE PARECE QUE A ESTRELA CAGOU UN PEIDO DE LUCES. Que mal gusto que teñen, cona.

Os veciños do lado e os de atrás deixan as luces do exterior toda a noite. As habitacións da miña casa cuxas fiestras dan ás súas casas están en modo RAVE toda a puta noite. Teño que pechar as persianas para que os meus cans e mais eu poidamos pechar ollo e durmir tranquilos.

Non está o planeta para este escandaloso gasto enerxético. Cada ano póñense máis luces e máis cedo.

Négome a contribuir.

Á MERDA AS LUCES NO NADAL

ESTE NADAL NON ACENDAS LUCES, PON GRILANDAS, PON ESTRELAS DE SANTA BRÍXIDA, PINTA AS FIESTRAS CON ROTUS DE TIZA, PERO NON ACENDAS LUCES. POR FAVOR.

[ttexed]

Pablo Casals plays BACH - Suite no 1 for Cello - part 1

'rare and filmed in 1954 in the Abbaye Saint-Michel-de-Cuxa - i hope i can make some cello lovers happy with this "document" '

Part two https://youtu.be/xBp_R_RcbEw

[timriva-blog]

A montaña máxica, cen anos na cima

Monumental, hipnótica, imperecedoira. A obra de Thomas Mann cumpre un século afianzada como a gran proeza literaria sobre a condición humana e o paso do tempo Escrito por Mario Beramendi Elevada como a novela total, sobre a que se escribiron centos de textos desde diferentes disciplinas, e esgotados xa todos os adxectivos, as mil páxinas dA montaña máxica — de cuxa publicación se cumpren este…

[michaelcaldeira]

Rainha que é rainha não perde a majestade! Lançada originalmente nos anos 90, a Boneca Cuxa foi releçanda pelo Brinquedos Estrela e o primeiro lote esgotou em menos de 1 hora! Impressionada, a empresa prometeu para sexta-feira mais uma remessa da boneca, que custa em média 250 reais! Vale lembrar que Xuxa não tem projetos direcionados para crianças há mais de 10 anos. Essa mulher é o maior fenômeno Pop do Brasil, como disse Pedro Bial! Então fique esperto para garantir a boneca Xuxa pois não vai durar muito tempo!

[iagoglez]

Nalgún momento, a enorme tuia que daba sombra no patio do CEEPR Nosa Señora de Lourdes deixou de existir. Sei que en 2019 aínda seguía alí, así que é probable que, como Fernando, non superase o 2020.

En realidade, Fernando non tiña vinculación co colexio, pero si co club de ocio de Aspronaga, onde ía, e vai, o outro Fernando, Jr. As esperas naquel solariego patio aliviábaas aquela única árbore, cuxa sombra conseguía facer soportables.

Fernando Sr, cordial como era, charlaba con usuarias e familiares durante un tempo prudencial, e se non atopaba necesidade de estiralo ou non tiña que axudar en algo, non era raro que se refuxiase ao abrigo da tuia. Moito máis frecuente era que terminasen sentados baixo dela el e Isabel, que con moita frecuencia achegábase os sábados para acompañalos. Era, sen dúbida, o lugar idóneo para conversar.

29 de outubro de 2023: Tres anos sen poder charlar á sombra con Fernando.

View this post on Instagram

A post shared by Iago (@iagoglez)

[tinovalduvieco]

Abadia de Sant Miquel de Cuixà.Sant-Michel de Cuxa,segle IX és una abadia benedictina de la comarca del Conflent dedicat a Sant Miquel Arcàngel.

Abadia de Sant Miquel de Cuixà. Octubre 2023

©Tino Valduvieco

[nathaliedeshayesplantes]

Sortie plantes sauvages comestibles à Saint Michel de Cuxa

Retour en images de la sortie découverte des plantes sauvages comestibles à l’abbaye de Saint Michel de Cuxa (66) au début du printemps : Pour aller plus loin sur les plantes vues dans la vidéo vous pouvez consulter les articles suivants : Le cerfeuil des bois – délicieux mais attention aux confusions ! L’ortie – plante extraordinaire Alliaire : ail ou moutarde ? La cardamine hérissée – vous avez…

[kinocube]

O celuloide arde ben

Antes de arrancar este novo episodio, deixo un pequeno disclaimer: neste episodio imos falar de lume e concretamente de incendios. Se non vos atopades cómodos falando destas cousas, non vos recomendo a súa lectura.  Se non tedes ningún problema, adiante! Así mesmo, pola natureza deste arquetipo, que adoita formar parte do clímax dunha película, pode que se me coase o que algunha xente podería considerar como spoiler. Tentei non revelar ningún xiro narrativo nin nada especial, pero segundo o sensibles que sexades a esta cuestión, valorádeo vós. 

O lume é un dos elementos que nos acompañou dende case o comezo, como humanidade. Cando nace o cinema, o movemento do lume, único na natureza, é un dos primeiros que as persoas tentaron capturar sobre o celuloide. O seu movemento hipnótico, pero tamén as súas consecuencias destrutoras: proba é que o terremoto de San Francisco de 1906 e o incendio posterior é unha das primeiras catástrofes naturais cuxos efectos foron capturados a través do cinematógrafo. 

O arquetipo que nos ocupa nesta semana está, polo tanto, relacionado co lume como elemento destrutor. Pois é certo que, como outros arquetipos vinculados á natureza que temos comentado nesta bitácora -a noite como tebras e como refuxio, o mar como perigo ou como metáfora da liberdade, o bosque, a calor- teñen dúas caras, a boa e a mala, a beneficiosa e a perxudicial. O lume non é alleo a esta dicotomía, e contén significados positivos e negativos. Porén, centrémonos desta vez no seu poder destrutor e falemos de incendios, naturais ou provocados, reais ou ficticios. 

Un incendio é por definición unha ameaza, un perigo para as persoas e as cousas: o perigo das chamas ardentes, pero tamén os fumes tóxicos -que ademais adurmiñan ás vítimas, dificultando a súa fuxida- e o risco de derrubamento das estruturas afectadas polo lume. É, polo tanto, unha situación de emerxencia e alto risco na que situar as personaxes, axeitado tanto para un filme de acción como para un drama. O que en inglés se denomina high stakes, é dicir, cando o que está en xogo é cuestión de vida ou morte. As persoas que se adican a teorizar sobre a escritura de guións cinematográfico consideran este tipo de situacións como unha das máis poderosas ferramentas narrativas, xa que expoñer ás nosas personaxes a riscos cada vez maiores crean a progresión narrativa ideal para introducirnos, como audiencia, dentro da ficción e someternos a unha tensión crecente. Desexamos que as persoas protagonistas salven todos os obstáculos que teñen por diante, pero só os tomamos en serio se tales atrancos son cada vez máis perigosos, máis ameazadores ou arriscados; que as recompensas sexan cada vez maiores, mais tamén que as consecuencias de perder sexan cada vez máis fatídicas. Por iso é tan habitual situar o noso clímax narrativo nun incendio. Eu mesma teño caído neste arquetipo escribindo ficción! E tamén Oliver Laxe, n’O que arde (2019), e hai que dicir que o clímax neste caso é a maneira máis lóxica de culminar un relato no que o lume ten un papel fundamental. 

A dimensión tráxica dun incendio é proporcional á importancia daquilo que destrúe. Por iso contemplar a devastación dun lugar que nos acompañou durante toda a historia, un lugar que sentimos habitar, un lugar no que gozamos e padecemos canda as personaxes, é unha das cousas que máis afecta a nosa psique, que nos fai sufrir máis. Poucas cousas se me ocorren tan tráxicas, e máis se, como no filme de Laxe, se trata dunha paraxe natural e senlleira, cuxa destrución apela non só ao noso apego persoal e emocional, senón á nosa mesma natureza como habitantes dunha terra. 

Por outra banda, un incendio non só serve para caracterizar un desenlace. En ocasións, como en Nighmare Alley, a versión de Guillermo del Toro (2021), pode ser un punto de partida sobre o que construír unha personaxe, ou unha historia. Tamén pode situarse no medio do filme, como xiro central que lle da a volta a historia, como en Gone with the wind (Victor Fleming, 1939). Os efectos especiais neste filme son espectaculares para a súa época, tendo en conta o difícil e verdadeiramente perigoso que é filmar un incendio. O lume, como a auga, é difícil de falsear con maquetas e trucaxes de escala, porque non é crible pasar unha chama pequena por unha grande, debido á súa forma. Iso xa sen contar o perigoso que pode ser para o equipo técnico, tanto material como humano! 

Sitúe onde se sitúe na estrutura narrativa, sempre pode ser interesante contrastar unha escena dun incendio coas súas secuelas, unha vez se extinguiu o lume. É curioso que os incendios cinematográficos adoiten acontecer de noite; por suposto, visualmente resulta moito máis atractivo, porque fai resaltar as chamas luminosas e ardentes sobre o fondo negro da escuridade nocturna. Iso permite o contraste do que estamos a falar, pois ao día seguinte as cousas queimadas e denegridas destacan sobre o ceo claro e a luz do sol. Como o amencer despois dunha noite tráxica, como a calma trala tormenta, é unha boa metáfora da serenidade e da esperanza tralo conflito. 

Respecto a este contraste, paréceme moi interesante buscar na etimoloxía das palabras: tanto a verba “branco” en galego, como “black” en inglés proveñen da raíz protoindoeuropea bhleg-, que se refire á cor das cousas queimadas. Por que derivan en cores opostas? Porque os obxectos ardendo relocen cara o branco, mais unha vez extinguido o lume escurecen cara o negro. Que cousas!

Fóra destas anécdotas, paréceme moi evocador o feito de que o cinema represente o poder destrutor dun incendio como unha das peores ameazas narrativas, tendo en conta que o lume é o peor inimigo do celuloide. A materia sobre a que se fixou o cinema até a chegada do dixital é altamente inflamable e moitas películas ao longo da súa historia son irrecuperables hoxe en día por este mesmo motivo. Así, nos filmes considerados cartas de amor ao cinema como poden ser Cinema Paradiso (Giuseppe Tornatore, 1988) ou The artist (Michel Hazanavicius, 2011), ver arder o metraxe é unha metáfora poderosa, tanto pola súa dimensión tráxica como pola subversiva, que é a de facer desaparecer o vello para deixar paso o novo. O que pode chegar a ser, por outra banda, un aspecto positivo. Aquí deixamos o arquetipo do lume, para retomalo noutra ocasión e falar precisamente da outra cara, do seu poder rexenerador e construtivo. 

Até o vindeiro episodio!

[commanderjuni]

ok i actually have. a lot more rats than i have in my pinned tags BUT BUT BUT:

Mesmer Laff: smiles with her gums! by nature when she smiles she smiles REALLY REALLY WIDE so her lips pull up a bit

Guardian Luvv: she's actually a massive softie romantic on the inside. true to her name you easily can flatter and somewhat startle /lh her by offering compliments, flowers, etc

Theorist Iakk: his ears twitch when he speaks to people! he also has a tendency to like. swivel them when he's being nosy and it is not as inconspicuous as he thinks it is /lh

Reanimator Cuxa: she has a silly, spidery little laugh. when she laughs she goes "shishisi.." and rubs her hands together all evilly /j

Specialist Srabba: she constantly has rosy cheeks! its hard to see at a far glance but in-world she is like. perpetually rosy faced and nosed. when shes really mad she gets even MORE red and she absolutely has been called like. a little tomato or something much to her outrage

okay new tag game: what's the cutest tiny detail abt ur commander/fav oc(s). the little fussy trivia bits that YOU'VE been careful to weave in but that most ppl probably don't know. list those charm points!!!!

[quimrs]

#cuxa #santmiqueldecuixà #saintmicheldecuxa #joanajunts #lafurgo (at Abbaye Saint-Michel de Cuxa) https://www.instagram.com/p/CUQLIS-I6qq/?utm_medium=tumblr

[timriva-blog]

Non só Mickey Mouse: pasan a dominio público as obras de Basilio Álvarez, Federico Maciñeira ou Lisardo Barreiro

Nos últimos días falouse moito do paso a dominio público de Mickey Mouse, creado en 1928 por Walt Disney e que a partir do 1 de xaneiro pode ser empregado por calquera persoa para novas interpretacións e obras sen ter que pagarlle dereitos de autor a Disney. O BNE publica todos os anos a relación de autores e autoras cuxas obras pasan ao dominio público, ao facer máis de 80 anos do seu…

[bagdemagus]

Column capital, possibly from the Abbey of Saint-Michel-de-Cuxa
1125-1150 CE
Marble
France (Roussillon) Philadelphia Museum of Art, on loan from the Glencairn Museum

[rodriguezs]

yo: asi ☺️☺️☺️ xq james está de vuelta con grandpa ance!!! pero vaya desperdicio de calidad jugar en un equipo así

la pava esa q solo sabe escribir ye: escuxaaa!! k nos ama!! sabe decir literalmente (1) palabra en inglés y no se le entiende (si casi no se le entiende el español) pero NOS ama, le pinchas y le sale azul la sangre!!! ya no se llama james ahora es james pero de ukkk (yeims) k os jodan a llorar a la lloreria aúpa el everton coño mejor equipo de la pl!!! de aquí seguro que al puesto 13 💙💙💙💙 etc etc y de+ payasadas q tengo q leer

[wigmund]

From Wikipedia Picture of the Day; August 27, 2018:

The Abbey of Saint-Michel-de-Cuxa is a Benedictine abbey located in Codalet, France. Founded at its present site in 878, it survived as a monastery for over 900 years, but was closed and sold by the government following the French Revolution of 1789, and fell into disrepair. It was refounded in 1919 and subsequently restored by the Cistercians—an order which had originated as a reformist offshoot of the Benedictines—before being returned to the latter in 1965. Parts of the original building are incorporated in The Cloisters museum in New York City.

Photograph: Cancre

[cesarecitypilgrim]

10 esperienze da non perdere nelle abbazie francesi- 10 MUST-SEE EXPERIENCES IN FRENCH ABBEYs

10 esperienze da non perdere nelle abbazie francesi- 10 MUST-SEE EXPERIENCES IN FRENCH ABBEYs

Il patrimonio monastico francese è immenso e di altissimo valore storico e spirituale. Non esiste dipartimento o regione della Francia in cui non ci siano almeno un’abbazia, un monastero un remoto priorato da visitare. Molti sono dei veri e propri tesori artistici, altri ospitano oggi musei o associazioni, una parte minore, ma pur sempre qualificata, è ancora abitata da comunità che si rifanno…