#buitje

[fransopdefiets]

11-6 Viborg

Gisterenavond dacht ik nee, niet alweer pizza. Maar wat was het alternatief? Juist, kebab met patat en knoflooksaus. Ik had ook zelf kunnen koken, dat geef ik toe, maar het was koud, ik had nog geen boodschappen gedaan en ik geloofde het wel.

Ik ben altijd een keer wakker als de vogels beginnen, dat is hier rond vier uur. Dan draai ik me nog maar eens om, maar om kwart over zes riep de kebab, ik ben verteerd! Dat werd nog een sprintje op de fiets naar het verderop gelegen toiletgebouw. Op deze camping staan er drie toiletgebouwen naast de receptie en het trekkersveldje is daar zo’n 300 meter vandaan.

Terwijl ik onder dreigende grijze luchten zit te ontbijten met het brood dat ik 3 juni in Geeste kocht en maar niet wil beschimmelen, stuurt Mayke zonnige foto’s uit Cagliari met de subtiele verzuchting dat ze zomaar ineens jarig geworden is. O ja, dat is waar ook en ik zing een verjaardagslied voor haar.

Ik ben nauwelijks vertrokken of het eerste buitje valt, een heel licht miezerig buitje met een hoop wind. Dat zal de hele dag zo doorgaan, dus uiteindelijk hou ik mijn rainlegs maar gewoon aan.

Wat ik me niet meer herinner van de vorige keer, is die krankzinnige helling die je direct vanaf de camping moet beklimmen om op de route te komen. Met koude spieren en knieën is dat geen pretje. Maar als ik dan boven ben, is de beloning een 20 kilometer lang fietspad over een oude spoorlijn naar Silkeborg. Het is een hele lange gestage klim door de bossen en het is er doodstil. In Silkeborg drink ik koffie in een koffiebar waar je je bonen uit mag kiezen, doe mij maar de Italian roast, zeg ik, bij gebrek aan kennis op dit vlak.

Eerder schreef ik dat ik dit keer niet langs Kragelund zou komen, maar hoe ik daar nu op gekomen ben? Vanaf Silkeborg is het alweer een steile klim langs de provinciale weg daar naar toe. Onderweg koop ik nieuwe kaas (de oude uit Zaandijk was te erg beschimmeld), yoghurt, sinaasappels en pruimen. Geen bananen, hoewel veel afstandsfietsers daarbij zweren, vind ik ze onderweg nooit zo lekker. Natuurlijk bezoek ik het kerkje nog een keer, maar dit keer oefent er niemand op het orgel.

Er blijven maar buitjes overkomen met koude windvlagen, volgens mij is het niet meer dan een graad of tien. De wind blijft meer van opIj dan van achter, maar omdat ik veel door het bos fiets, meek ik er niet zoveel van. Maar dan gebeurt er toch een wonder, als ik in de buurt van Viborg kom, waaien de wolken langzaam uiteen en komt er steeds meer zon tevoorschijn.

Eerlijk gezegd, vond ik vandaag de zwaarste dag tot nu toe. Niet vanwege de afstand, maar vanwege de vele steile klimmen. Maar als ik het mij goed herinner, kom ik nu langzaamaan in vlakker gebied.

Afstand: 76,8 km

Tijd: 6 uur

Afstand tot de Noordkaap langs een rechte lijn: 1.813 km

[euroadventure]

Turgen vallei (Tian Shan gebergte)

Zaterdag 17 augustus

De eerste nacht in mijn tent zit erop. Vanacht onweerde het nog behoorlijk en ik moet eerlijk toegeven dat ik dat echt niet zo tof vond. Het lijkt in een tent ook zoveel keer erger dan wanneer ik thuis ben. Gelukkig is de nieuwe dag weer aangebroken!

Vandaag weer lekker wandelen! Ik heb net geluk, tussen de buitjes door trekt het open waardoor ik mijn tent nagenoeg droog kan inpakken 🏕👌🏻! Daarna ontbijten we onder de bomen omdat het alsnog net begint te regenen...hmm dit is toch altijd minder leuk.

We vertrekken later dan we wilden, want onder de bomen proberen een paar mensen nog hun tent te drogen door deze in de wind op te hangen aan de takken. Zeker de tent van Jolanda, nou ja tent...🙈, lekt al zo erg dat haar spullen, waaronder haar slaapzak al nat zijn na de eerste nacht. Heel vervelend voor haar!

Uiteindelijk gaan we weer op pad. We mogen gelijk een rivier oversteken, maar dit keer over een paar gladde boomstronken. Net als een deel van de groep kruip ik maar voor de zekerheid op mijn handen en voeten over de balk 😂. Mietje! hoor ik mezelf denken...maar ach ik wil gewoon niet gelijk een nat pak dat komt vanzelf wel door de regen.

Ondanks de miezer en donkere wolken, zijn de kleuren geweldig om te zien. Felgroen met daarboven donkerblauwe luchten. Prachtig om vast te leggen met de camera!

Ik vind het zonde om overal voorbij te wandelen zonder vast te leggen op camera als dat kan. Dus bombardeer ik mezelf maar min of meer als de reisfotograaf van de groep 😆 hihi, waardoor sommigen hun camera lekker in hun tas kunnen laten zitten.

Na een goede anderhalf uur lopen komt er een rivier in zicht waar we doorheen moeten lopen. De waterschoenen gaan weer aan.

Gisteren ging het vrij gemakkelijk, maar deze rivier is wat heftiger en een stuk breder. De stroming trekt aan de benen en ik ben dan ook blij dat ik wederom goed gebruik kan maken van mijn wandelstokken. Niet iedereen heeft wandelstokken bij zich, maar dat is eigenlijk haast onverantwoord. En dus worden de wandelstokken door de gids een paar keer heen en weer gebracht zodat iedereen veilig kan oversteken.

We bereiken uiteindelijk allemaal de overkant met haast gevoelloze benen. Het water was namelijk behoorlijk koud.

Na een korte snackpauze lopen we verder. Eigenlijk zouden we na deze rivieroversteek de tenten al opzetten, maar we zijn nog niet moe en kunnen nog prima een stukje verder wandelen. Dat scheelt morgen dan ook weer een stuk, aangezien we de komende dagen nog lange stukken moeten afleggen. Uiteindelijk komt de zon weer steeds meer door en wordt alles om ons heen nog mooier.

Na een derde rivieroversteek en nog een paar honderd meter te gaan arriveren we uiteindelijk bij onze kampeerplaats en hebben we weer geluk dat we de tenten droog kunnen opzetten.

We kamperen nu tussen twee rivieren in, een net achter ons, degene die we als laatste gepasseerd hebben en een naast ons die we morgen over gaan steken.

De gidsen geven wel aan dat we niet te dicht bij de rivier de tenten mogen opzetten. De rivieren zijn namelijk al een stuk breder dan vorige week en al deels buiten hun oorspronkelijke oevers getreden. We zoeken dan ook een plekje wat hogerop.

Iedereen is weer vrolijk nu het weer is opgeklaard. We worden zelfs getrakteerd op een mooie regenboog 🌈.

Natte kleren en spullen kunnen verder drogen in het zonnetje én we kunnen wederom buiten eten. We hebben hier helaas geen vuurplaats en dus wordt het snel behoorlijk fris. Ook is het hier al een stuk vroeger donker, rond 19uur, dan ik de afgelopen weken gewend was. Ach, we hebben onze hoofdlampjes bij dus kunnen we nog prima een beetje buiten rommelen totdat de regen er weer aankomt. Dat wordt weer vroeg mijn slaapzak inkruipen. Gelukkig heb ik mijn e reader nog meegenomen en kan ik voor de afwisseling nog een boek lezen.

De rest van de avond blijft het regenen, en behoorlijk veel ook. Ook het onweer keert weer terug. Dat alles bij elkaar maakt zelfs dat de rivieren naast ons ook heftiger worden...is dit een voorbode voor de dag van morgen?

[rotterdamvanalles]

Het Rotterdam Van Alles Weerbericht Vandaag: Vandaag regenachtige face. 🌧🌦

Vanochtend is het bewolkt en vanuit het westen gaat het enige tijd regenen. Vanmiddag valt er eerst ook wat regen maar dat trekt snel weg. Later zijn er een paar lokale buien met van zee ook enkele opklaringen. De maximumtemperatuur is vandaag ongeveer 22 graden en er staat een matige tot vrij krachtige zuidwestenwind, maar vanmiddag neemt de wind wat af. Vanavond en vannacht is het daarna rustig weer met opklaringen en nog een enkele lokale bui, de minimumtemperatuur ligt rond 16 graden. Plaatselijk ontstaat vannacht mist.

Morgen is het ook rustig weer. Het is dan wiselend bewolkt met zonnige perioden. De meeste plaatsen blijven droog, maar vooral in de ochtend is er ook kans op een klein buitje. Maximumtemperatuur morgen rond 23 graden. In de middag komt er een zwakke tot matige westenwind te staan.

VOORUITZICHTEN

De zondag is een droge dag met vrij veel zon en een zwakke tot matige noordwestenwind en 22 tot 23 graden. Maandag is het ook droog en met een zuidwestenwind wordt het dan wat warmer met een maximum van 24 of 25 graden. Daarna is het minder warm en licht wisselvallig, met af en toe regen.

GEMIDDELDE ROTTERDAM AIRPORT:

Tussen 11 en 20 augustus bedraagt de gemiddelde maximumtemperatuur 22,7 graden en de minimumtemperatuur 13,6 graden. Er valt gemiddeld 31,3 mm neerslag

[elkedageenfotovanluus]

als je de koude wind en af de buitjes tussendoor vergeet, is het best lekker weer buiten!

[robertlogger]

En zo ziet de natuur eruit na een lekker fris buitje.

[balksternieuws]

Opnieuw fris en wisselend bewolkt

23-05-2023 BALK – Vanochtend is er een mix van wolken en zon, waarbij er in de westelijke helft van het land vaker ruimte voor de zon is dan in het oosten. Op een enkel licht buitje langs de oostgrens na blijft het droog. Halverwege de ochtend is het een graad of 12 en er waait een matige tot aan de noordkust vrij krachtige noordwestenwind. Vanmiddag houden we een mix van zon en wolkenvelden. In…

[jessefien]

Dag 120: dood, verderf en dramatiek

De dag begon slecht met regen. Stief vele regen, donder, bliksem,... noem maar op. Maar niet met ons wi! Botten aan, kap op en hop! Het is hier te mooi bij het Vikos national park om niet uit den otto te komen, dus hop, deruut, Wolfje! Z'n pruillipje veranderde in schaterlachen toen de goden ons gunstig gezind waren en hij in de plassen kon springen. We kregen zelfs enkele minuten zon! Geen enkel vlaagje kreeg ons klein en zelfs toen Pietje de dood in de vorm van een dooie koe passeerde, bleven we vrolijke stappers. Nog een buitje, snel de camper in, nog een wandelingetje tot in Kipoi. 5km zonder regen! Top! We passeerden speciale bruggetjes en dramatische bergen en beukten tegen de wind om elke viewpointje mee te pikken. De leisteentjes hier maken een waar spektakel van de canyons. Aperitivo in het midden van een storm, dat kunnen wij ook! Hoog en droog in 't camperke om 15u 's middags. Santé! Nu naar Ioannina. De weergoden vonden het welletjes met ons geluk en de bakken regen vielen weer uit de lucht. Tijd voooooor... Ikeaaaa! Ja ja! Dat doet iedereen toch gewoon graag!? Maar ons geluk was van korte duur. Bijntje (!!!!!) mocht Ikea niet binnen zonder rapidtest van de apotheker en een mondmasker. Gedaan met de pret. Wij muilkorfden ons kind nog nooit eerder dus vonden dit erover, maar dat molletje wilde zo graag een cadeautje. Ze had er al dagen naar uitgekeken dus besloten we het toch te doen. In de apotheker was het komen en gaan voor speekseltestjes en wij vroegen ons af of die apotheker dat wel goed deed, maar kom, we hadden ons blaadje met negatieve Bijn en een mini mondmaskertje van unicorns en we doken de Ikea in op zoek naar een cadeautje. Stiften voor Bijn en een knuffelBagheera voor Wolfie (dezelfden zoals Nonkel Rijn meer dan 20 jaar geleden). Nu richting haven van Igoemenitsa want we hadden een boot te halen naar Brindisi in Italië. Eerst om 0u, maar we kregen een bericht dat het 3u ging worden door storm op zee. Dat belooft. Wetende dat mijn roste sidekick zijn maaginhoud moeilijk kan controleren op boten... Soit, we gingen eerst door weer en wind dineren in een hip cafeetje en moesten keihard binnenstormen door de douches buiten. Lekker in de Thirsty Dog. Terug in de camper reden we twee straten verder waar we parkeerden voor de haventerminal. We spraken af dat mama en Jesse de tickets gingen regelen terwijl ik in de camper de kindjes in bed ging steken en mama haar bed ging ombouwen. En van wat er toen gebeurde, ben ik nog altijd niet goed. Mama en Jesse weg. Tandenborstel in de kindermondjes. Ik had een minibeetje plaats om het reuzetapijt die we kochten in Albanië uit het bedje van Wolf te sleuren en daarmee Mamsie haar bed te maken aan de andere kant waar de tafel staat. Ik pak het tapijt en denk 'tiens zo warm dat dat nog heeft' en drapeer het op de matras van mama haar bed. Ik wil haar kussen pakken en draai met terug om in het smalle gangpad en IK KIJK RECHT IN DE OGEN VAN EEN MENS! EEN MENS DIE IK NIET KEN!!!!!!! Het was een jongen van maximum 18 jaar die in foetushouding achteraan Wolfje z'n bed lag. EEN MENS! Ik ging dood van schrik en tierde de hele camper bij elkaar. 'GET OUT!' bleef ik maar tieren. De jongen was doodsbang rechtgesprongen en liep naar achter waar hij de deur niet openkreeg. Ik moest over de jongen leunen al krijsend om die deur open te doen en smeet hem bij z'n kraag buiten. 'Get the fuck out!' Ik tierde zo luid dat alle mensen die buiten aan de terminal stonden wegliepen van schrik en de jongen was ook al snel verdwenen. Ik riep en riep en belde Jesse duizend keer tot hij en mama in paniek naar buiten kwamen gelopen. Op de parking hadden we ervoor al jonge gasten, duidelijk vluchtelingen, zien hangen Maar om er dan eentje in het bed van je zoon te vinden... Ik ben nog steeds in shock. Eerst van de schrik en nu van het schuldgevoel. Wij zitten hier beetje te roadtrippen en die jonge gast moet z'n leven riskeren... Ik had hem beter een goeie jas of wat eten ofzo gegeven, maar de schrikreactie was sterker op dat moment. Nadat we de strenge douane doormochten ging het beter

met mijn gevoel. Aangezien er nog enkele vluchtelingen hardhandig uit andere voertuigen werden gesleurd en onze camper voor de eerste keer vanbinnen ondersteboven werd gekeerd door een politieagent met zaklamp, dachten we dat het toch beter was voor die jongen dat ik hem had weggestuurd... het ging nooot gelukt zijn... Bijntje kwam er met de schrik vanaf, maar was superdapper en Wolfje vond het heeeel grappig dat ik zo luid tierde. Hij snapte het niet, zei hij, want bij verstoppertje moet je toch juist stil zijn?! Het brak m'n hart nog meer. Ik wachtte voor de boot tot we mochten binnenrijden en staarde voor me uit de woeste zee in terwijl de rest van ons camperke sliep. Om 3u droegen we twee slapende kindjes de kajuit in en wobbelden de hele nacht de golven door tot aan Italië. Italië!

Ik hoop tot in het diepste van m'n hart dat de jongen hier ook ooit mag landen.

[andrevaneerden]

Buitje 🌧 over Santpoort snel mijn zwager gebeld om de pot met goud even binnen te zetten. https://instagr.am/p/CKYe23KFD8m/

[hildeshongarije]

Missie geslaagd!

Woensdag 22 april 2020

Jaaaaah  de missie is geslaagd, het avontuur afgerond …. De camper is thuis!!!

Maandag belden we met de ambassade voor meer info.  Daar vertelden ze ons dat het vermoedelijk geen probleem zou zijn, maar dat we best op Hongaars grondgebied bleven.  Moesten we toch Oostenrijk in, dan kon het zijn dat we bij thuiskomst 2 weken in quarantaine moesten.  Het kon erger hé!  Ook via Andrea nagevraagd bij de politie of we een toelating konden krijgen, omdat dit niet in de lijst met essentiële verplaatsingen staat.  Maar die wilden geen toelating geven.  Dat betekende dat, als de politie ons onderweg tegenhoudt, we een boete kunnen oplopen … Het zij zo … Met de garagist spreken we af dat we een uurtje voor we aan de grens zijn, een belletje geven.  Ja voor ons is het vier uur rijden, voor hem één uurtje ongeveer.

Dinsdagmorgen vertrekken we rond 8 uur richting Hongaarse grens.  Alles verloopt vlot.  Rond 11 uur even gebeld.  Ai, de grensovergang in Sopron kent weer lange wachtrijen.  De garagist stelt voor om de kleine grensovergang van Deutschkreutz te nemen.  Daar parkeren wij de vervangwagen netjes op de grens … de camper komt eraan en wordt ook netjes op de grens gezet.  De garagist is vergezeld van zijn vriendin die vloeiend Hongaars spreekt (mogelijk is zij Hongaarse hé).  Zij praat even met de drie douaniers om de situatie uit te leggen.  We krijgen groen licht … we mogen wisselen van wagen!  De betaling wordt geregeld en we wisselen te voet, netjes op de grens! De douaniers hebben er een beetje lol in. Ach ’t is eens wat anders dan grenscontrole in deze tijden!  Omdat de Oostenrijkse vervangwagen Oostenrijk binnen mag en de Hongaarse camper Hongarije kan binnenrijden, is er geen probleem.  Binnen de 10 minuutjes zijn we weer onderweg naar huis!

Grote dank aan garagist Alex voor de prima service!  Geen gereviseerde motor, maar een gloednieuwe, filters vervangen … de batterijen van het woongedeelte waren helemaal opgeladen …  Kortom … een stielman met eergevoel!  Onze spaarrekening is flink vermagerd … maar ja …

Intussen zijn wij flink bezig om de buitenkeuken helemaal in orde te brengen.  De muur is zo goed als klaar.  Morgen nog de laatste twee planchetten, die een aanpassing moeten krijgen ivm een stopcontact.  En dan kan ook het nieuwe werkblad vastgemaakt worden.  Tegen het eind van het weekend verwachten we dat we klaar zijn.

Maar eerst is het morgen maaidag!  Dat is mijn ding hé … vooraan met de gewone maaier, en de rest met de zitmaaier.  In de moestuin gaat alles zijn gangetje … de erwtjes en spinazie doen het heel goed na het welgekomen buitje van enkele dagen geleden … 5 liter … dat geeft een goede groei!

Maar ook de Ribis (rode bes) staat momenteel in bloei.  Heerlijk … er hangen ongelofelijk veel bloemenaren aan … dat belooft een mooie oogst! De vijgenstruiken beginnen ook tekenen van leven te vertonen.   De eerste kleine vijgjes zijn een feit!

Maar ook sierplanten houden van de lente.  De Acers tonen zich van hun mooiste kant momenteel.  Zowel de rode als de gele zijn magnifiek!

Hongarije kleurt momenteel weer helemaal geel!   De koolzaadvelden zijn zo intens van geur en kleur.  Eigenlijk heb je een zonnebril nodig om rond te kijken … overal waar je kijkt, zie je gele velden!  Prachtig gewoon!  En de massa’s bijtjes die daartussen zoemen, geven me hoop op betere tijden!

Nu we de camper kunnen leeg maken, kunnen we voorlopig een aantal boodschappen schrappen … Hondenvoer bijvoorbeeld … zowel korrels als blikken … Droge voeding kassa 4?  Neen, kassa camper!  En mijn schoenen en vooral mijn wandelschoenen zijn terug thuis!!! Heerlijk!

Hou het veilig en gezond, doen wij ook!

[jolandabeuvingjustbelieve]

Bij slecht weer kan je wel met je hoofd in de wolken lopen 😍 #buitje #naregenkomtzonneschijn #hoofdindewolken #loesje #quote #positief #eyeopener #loesje (bij Jolanda Beuving Personal Trainer "Just Believe" PT Studio)

[fransopdefiets]

10-9 Møgeltønder

Ik kookte alweer zelf gisterenavond, noedels met gebakken courgette en paprika en viskoekjes. Dat had ik in Esjberg al ingeslagen, niet wetende dat de camping een grillbar exploiteert, waar je ook prima kunt eten. Maar dat maak ik morgen wel goed, als ik in Tønder ben, zei ik tegen mezelf.

Vanmorgen was ik voor zessen al op, ik wil graag vroeg vertrekken vanwege het weer. In de vroege uurtjes heb ik nog wind mee, daarna krimpt die naar zuidwest, trekt aan tot 6-7 en brengt buien mee van zee. Ik ben in no-time in Ribe en fiets zomaar langs een warme bakker met koffie. Dat geeft ook even tijd om een plan te maken. Fiets ik de officiële route langs de waddendijk of snij ik af en ga ik binnendoor? Dat scheelt ruim twintig kilometer en ik besluit tot het laatste.

Na Ribe krijg ik de eerste buitjes over me heen. Regenbroek en schoenhoezen aan en uit en aan en uit.

In Brøns bekijk ik een kerk met fantastische middeleeuwse wandschilderingen. Er zit voor elk wat wils in, Jezus ligt onder het kruis, links van hem zie je Sint Christoffel met het kindje Jezus op zijn schouder en rechts van hem Sint Joris die de draak doodt. Ik stel me zo voor dat deze schilderingen door crowdfunding tot stand zijn gekomen. Als je voldoende schellingen in de pot stortte, sponsorde je een voorstelling naar keuze. Dat kevert een wat warrig, maar boeiend geheel op, je raakt er niet snel op uitgekeken.

In Skaerbaek staat ook een forse kerk en juist als ik binnenloop, begint de organiste te oefenen. Het orgel klinkt wat schril in de hoge registers, maar ik heb er mooie geluidsopnames van gemaakt, die zal ik er later tussen plakken.

Na Skaerbaek slaat het weer echt om, het begint te stormen en de ene na de andere bui trekt over. Tussen de buien door eet ik snel een broodje langs de kant van de weg, het is niet echt weer om uitgebreid te lunchen. Ik ploeter met een slakkegangetje naar de camping van Møgeltønder, de gedachte aan een warme douche en een warme hut houdt me in beweging. De hut valt niet tegen, een luie bank en een werkende televisie met Deense zenders. Het zal mij benieuwen wat er vanavond op het programma staat. Het is mijn laatste nachtje in Denemarken, nog maar zes kilometer naar de grens.

Gefietste afstand: 71 km

Gefietste tijd: 6 uur

[euroadventure]

Almaty - Bathan - Turgen vallei (Tian Shan gebergte)

Vrijdag 16 augustus

De eerste dag van de hike is aangebroken! Zoals gezegd vertrekken we erg vroeg, maar het opstaan valt me gelukkig best mee.

De veel te zware rugzakken worden in een busje geladen en we vertrekken richting het plaatsje Bathan. Onderweg maken we nog een korte stop bij een benzinepomp waar ik nog mijn laatste latte momentje scoor voor we de wildernis in trekken 😉.

Er zijn vanmorgen twee gidsen bij ons in de bus gestapt, Aylona en Alek. Zij zullen ons de komende dagen begeleiden en kennen dit gebied redelijk goed.

Na een paar uur rijden arriveren we in Bathan, het beginpunt van onze 6-daagse wandeltocht door het Tian Shan gebergte.

De start begint gemakkelijk, we lopen in het zonnetje langzaam omhoog de bergen in, parallel aan de rivier.

In het begin vind ik het erg mooi, de wilde rivier en af en toe een brug, maar na anderhalf uur hetzelfde beeld begint het wel wat eentonig te worden. Maar ach, ondertussen maak ik wat nader kennis met mijn medewandelaars 😁.��

De een werkt bij de televisie, een ander staat dagelijks aan de operatietafel, er is er een huisarts, een studente, een financiële man, muzikant, onderzoeker etcetera. Van alles wat en dat maakt de groep erg divers, leuk!

We komen na een twee a tweeënhalf uur aan bij een waterval. Leuk, maar niet al te bijzonder. Wel een mooie plek voor onze eerste lunch met droogvoedsel!

Ik deel mijn pannetje en gas met Jolanda. Dat scheelde ons zeulen met teveel spullen. We zijn net aan het eten en het begint opeens te spetteren. Ik zag al wel dat het wat donkerder werd, maar hoopte dat we het vandaag droog zouden houden. Helaas, ik pak gauw weer alles in mijn rugzak en voor ik mijn regenjas goed en wel aan heb, regent het al behoorlijk door.

We lopen gauw verder, maar nu begint wel het echte klimwerk. Door de regen wordt het pad alleen steeds gladder en modderiger. Ik ben blij dat ik mijn wandelstokken mee heb die ik nu gelijk goed kan gebruiken.

Na verloop van tijd komen we bij de eerste rivier die we moeten oversteken. Voor vertrek heb ik gelukkig nog waterschoenen gekocht, die ik nu direct kan aantrekken. Dit zal ik deze week nog vaker moeten gaan doen vertellen de gidsen mij.

Na de oversteek, die prima te doen was, trek ik mijn wandelschoenen aan en lopen we weer verder. Nog geen paar honderd meter verder, zie ik Dennis onderuit glijden. Ik moet er om lachen, maar boontje komt om zijn loontje, ook ik glij op het steile pad uit en zit onder de modder...lekker zo op de eerste dag 🙈. Eerst baal ik enorm, maar kan er later eigenlijk wel weer om lachen. Hopelijk kan ik mijn vieze kleren een beetje wassen bij een beekje, maar dan moet de regen wel ophouden zodat ik mijn kleren nog kan drogen. Ik heb natuurlijk zo licht mogelijk mijn tas ingepakt, hierdoor heb ik niet al te veel reserve kleding bij de hand. Ach, het komt vast wel weer goed!

We lopen weer verder, op weg richting onze eerste plek om te overnachten. Plots horen we een harde knal en zien we een flits. Het begint nu ook plots te onweren 🙈. Nu was ik nooit zo een held wat betreft onweer, maar in de bergen en op een open vlakte waar we net wandelen...🫣 dat vind ik zeker niet fijn.

Gelukkig bereiken we snel de kampeerplaats. De plek ligt redelijk dicht bij de bomen, waar we ook redelijk droog kunnen blijven mocht de regen aanhouden. Maar de zon komt opeens door, dus we kunnen onze tentjes nog droog opzetten en inrichten. Heel fijn!

Toch blijft het af en aan gaan met het weer. Soms weer een buitje, soms zon of in ieder geval even droog 😁. Droog genoeg om buiten onze volgende zak droogvoedsel op te  eten en een vuurtje te maken.

Er is een vuurplaats bij deze kampeerplek dus dat is fijn, want de avonden zijn toch best fris. We kletsen gezellig rond het kampvuur met elkaar.

Ik heb er een prettig gevoel bij en denk dat we een leuke en fijne groep hebben. Redelijk vroeg, maar ook zeker voldaan aan het einde van deze eerste dag, kruipt iedereen op tijd zijn tentje in 😴.

[rotterdamvanalles]

Het Rotterdam Van Alles Weerbericht Vandaag: zonnig perioden en koeler. 🌤🌦

Lokaal valt de eerste uren nog een bui maar het vanuit het westen snel droog en vanuit het klaart vanochtend ook al op. Vanmiddag wisselen mooie zonnige perioden af met bewolkte momenten en het blijft dan droog. Maximum van 21 graden aan zee tot 23 a 24 graden landinwaarts. Eerst staat er een zwakke tot matige westenwind, later een matige tot vrij krachtige wind uit het zuidwesten.

Vanavond en vannacht overheerst de bewolking en lokaal kan dan een klein buitje vallen bij minima vannacht rond 16 graden. Morgen zijn er weer een paar zonnige perioden maar soms is het ook bewolkt en morgenavond is er kans op een bui. Ook morgen wordt het 21 tot 24 graden en ook morgen is er een zuidwestenwind.

VOORUITZICHTEN:

Vrijdagnacht- en ochtend is de regenkans wat groter maar in de middag klaart op en wordt het droog. Vrij krachitge zuidwestenwind op vrijdag en redelijk koel. In het weekend is het vrijwel overal droog met zaterdag soms nog flinke wolkenvelden maar de zondag is vrij zonnig. Maxima vrijdag en zaterdag rond 22, zondag rond 25 graden. Maandag is er even een zuiden- tot zuidoostenwind en dan kan het snel stijgen tot rond de 30 graden, gevolgd door een onweersbui. Daarna is er opnieuw een zuidwéstenwind met wat minder warm weer.

GEMIDDELDE ROTTERDAM AIRPORT:

Tussen 1 en 10 augustus bedraagt de gemiddelde maximumtemperatuur 23,5 graden en de minimumtemperatuur 13,7 graden. Er valt gemiddeld 24,4 mm neerslag

[elkedageenfotovanluus]

de hele vakantie goed weer gehad, buiten vandaag. iets wisselvalliger met af en toe een klein buitje. dat geeft wel prachtige foto's als ik 's avonds mijn bed in duik en nog even naar buiten kijk, over het meer.

[johndstuff03]

Dinsdag 1 oktober 2019

Best lekker geslapen op ons nieuwe stekkie in Annecy. Eerst maar eens even lekker douchen. Dat blijft toch altijd een aparte ervaring zo’n douche “midden op straat” ...haha.  Maar het was wel even lekker. Ondertussen werd aan de overkant op onze oude stek de markt opgebouwd.

Na het ontbijt zijn we de markt even over gelopen. Hij was best aardig qua grootte maar haalde het bij lange na niet met de markt in Céret. Na de markt moesten we nog wat inkopen doen voor het thuisfront en waren we tegen 12:00 uur weer terug bij de camper. Precies op tijd want John had nog een parkeerkaarten gekocht tot 12:00 uur. Was nog even flink doorstappen het laatste stukje...

Wat ons nog opviel in Annecy was dat er overal gewoon midden op straat elektrische stepjes stonden geparkeerd. Deze kun je via een app reserveren en als je hem niet meer nodig hebt of de accu is leeg laat je hem gewoon staan...

Na de markt en de geslaagde inkopen op weg naar Langres. Met een klein beetje weemoed verlaten we Annecy, een stad die we in ons hart hebben gesloten. Vanmiddag stond in het teken van kilometers maken en daar valt niet veel bijzonders over te vertellen. Het eerste stuk was wel een prachtige rit met naast ons de Alpen. We zaten op een lekkere weg om te rijden, geen tolweg, tot de vrouwelijk stem van de app zei ; “hier rechts af slaan”. We keken elkaar aan en dachten oké waarom hier afslaan? Deze weg is toch prima en leid ons toch naar onze eindbestemming! Toch maar afgeslagen. Gaan we toch over een weggetje, door het Parc Naturel Haut - Jura, waar net 2 auto’s elkaar kunnen passeren, en met flinke haarspeldbochten dwars over en door een alp heen...Mooi, maar voor mij is 1 zo’n doorsteek genoeg...haha.

We reden daarna de regen tegemoet. In al die tijd dat we op reis waren hebben we 1 keer ‘s nachts een klein buitje gehad. Maar nu moeten we er toch ook echt aan gaan geloven. De lucht werd steeds donkerder en halverwege onderweg begon het....

Voor we op ons stekkie in Langres aankwamen hebben we eerst nog even wat boodschapjes gedaan. Het zonnetje scheen niet, dus de Dameshond konden fijn en de camper blijven en deze bewaken.

In Langres was een camperplek die we hadden ingesteld op de app maar, voordat we daar kwamen zagen we een grote gratis parkeerplek dus zijn daar maar gaan staan. Een mooi en rustig plekje. Samen even het avondeten klaar gemaakt. En daarna vroeg onder de wol. Best vermoeiend zo’n reisdag.. bloggen doen we morgen wel weer...(vandaag dus).

[mohair-schrijft]

Texel

We rijden van de boot. Op het eiland schijnt de zon dapper door, er staat een briesje. De omgeving oogt glashelder, alsof ik net mijn brillenglazen heb gepoetst. Er ontstaat een kleine file, richting De Cocksdorp, het uiterste plaatsje noord op Texel. Twee hooiwagens voor ons. Lekker langzaam, in een optocht van auto’s, het onthaasten is begonnen. Man krijgt de kriebels, slaat rechtsaf, om toch maar weer terug te keren. De hooiwagens zijn inmiddels verdwenen. 

Ons onderkomen is een vrijstaand huisje in de glooiende duinen. Twee konijnen huppelen op het terras. Een zeemeeuw krijst. ‘s Avonds na het eten wandelen we naar het strand. In het heldere licht, dat je alleen op een eiland treft. Het duinlandschap strekt zich uit aan twee kanten. Prachtige (grijs)groene en paarse tinten, af en toe een plukje geel, de lucht erboven gekleurd door een half ondergaande zon, het slingerende schelpenpad, de stilte.

Aan het eind van de kilometers, de weg loopt omhoog, zien we bovenaan in de verte de zee rollen. Onstuimig, met spierwitte schuimkoppen, niet het geelbruin wat ik ook wel ken van de Noordzee in het westen. Hup, erop af. De golven aan onze voeten. Het brede, lege strand. In de verte een boot. Zoon rent energiek heen en terug, met de zee mee. Hij joelt. Het aloude spel. We wandelen terug door de duinen. De opvallende stilte, de schoonheid van het landschap is overweldigend.

‘s Avonds in ons huisje is het muisstil, geen auto-geluiden, niets. Slechts het suizen van mijn oren en een zacht tikkende klok. ‘Mag het geluid aan, vraagt zoon. Anders is het zo stil’.

*

Ik ga mijn fiets ophalen. Thuis online vast gehuurd en betaald. Een damesfiets met zeven versnellingen. Man loopt met me mee. Het begint zachtjes te regenen. Daar zal je het hebben. De jonge vrouw komt met de fiets aan de hand aangelopen. Een Gazelle, ziet er uit als nieuw. Man zet het zadel wat hoger, nadat het mij niet lukt. Ik stap op. Perfect. Het is al weer droog.

Zoon ziet mijn fiets, wil een rondje. ‘Mama ik kan er makkelijk op fietsen, alleen het zadel staat te hoog’. Ik weet dat hij liefst zou ruilen van fiets. Zoon heeft een prima fiets. Vorig jaar nieuw gekocht. Ik weet een leuk onderwerp voor aan tafel, zei hij een week geleden. Verwachtingsvol keken we hem aan. Ik wil een nieuwe fiets, zei hij stellig. Dit keer waren zijn ouders onverbiddelijk. Laten we het gazellig houden, zei hij nog. We lachten. Hij zag het als een aanmoediging. ‘Ga er maar voor sparen’.

*

Ik zit met koffie en een stroopwafel in een streep zon voor het huisje. Twee meeuwen vliegen cirkels boven mijn hoofd, er volgen er nog twee. In een reflex verstop ik mijn stroopwafel onder mijn arm. nog een rondje en ze vliegen weg. Verbeeld ik het me, of heb ik ze om de tuin geleid? De betoverende stilte wordt steeds vaker onderbroken door vliegtuiggeraas. We blijken vlak bij Texel airport te zitten. Niets is wat het lijkt. ‘Nee, zegt man, je hoort de Efzestiens van vliegveld Leeuwarden’. 

‘s Middags fietsen we door Nationaal park Texel, richting de vuurtoren. Flinke klimmetjes, het lukt me om in zijn twee, te blijven rijden. Als een slak, ik val nog net niet van mijn fiets. Al bijna negen maanden niet gesport, denk ik verbeten. 

De natuur maakt alles goed. De zee, bijna groen, als een verlengstuk van het duinlandschap. Komt door de dreigende donkerblauwe lucht die er boven hangt. Ik zie twee lef-surfers. Zoon wil de vuurtoren bezoeken. We zetten de fietsen in het rek, wandelen er naar toe, links in de diepte het enorme strand, in de verte de zee. Hier en daar een vlieger, slechts een paar stipjes mensen. Aan deze kant oogt de zee niet groen, maar blauw met fantasierijke wolken erboven. 

Weer het scheurende geluid van F16’s. Stelletje spelbrekers. We beklimmen de vuurtoren. Dat verklaart de lege stranden. Ik aarzel, al die mensen achter elkaar op de smalle treden in de benauwde toren naar boven. Om maar te zwijgen over de hoeveelheid mensen die tegelijkertijd naar beneden wil. Ik krijg het benauwd, loop naar buiten. Ga je nog mee? vraagt man. Ik verman me en loop braaf achter hem aan. Had me al bijna verzoend met mijn aftocht. nu ben ik definitief mijn moeder, dacht ik. Die wachtte ook regelmatig op ons door zelf achter te blijven. Het uitzicht vanaf de toren is als een ansichtkaart. Het duingebied verpletterend, zeker zo mooi als de kant van het brede strand met de zee. Texel doet me weer versteld staan. 

Via De Cocksdorp fietsen we terug. Niet voordat zoon nog even een ijsje scoort. Wij wachten op hem, mijmerend staan we naast onze fietsen. Daar zal je ‘m hebben. Hij houdt het ijsje omhoog. Ziet er uit als een bak voor drie personen. Het is een sundae ijs met chocoladesaus. ‘De stukjes kitkat is hij vergeten. Misschien verstond hij me niet’ zegt zoon met volle mond,  neemt een grote hap waarbij de chocola om zijn mond blijft plakken.

We komen bij het huisje, parkeren onze fietsen en zien drie konijnen. Even later hupt een fazant op het terras. de fazant ruikt voorzichtig aan de trapper van mans fiets. Ik maak er een foto van. Onderweg in de duinen zagen we twee paarden. Zonder zadel of berijder. Althans, ik heb ze niet gezien. 

De zon schijnt, ik installeer me met boek en drank voor het huisje, lekker lezen in ‘Het feest’ van Elizabeth Day. Even later valt er een buitje. Ik struikel naar binnen met boek, wasgoed en mijn glas. Nog geen kwartier later, is het weer stralend. De zon is weldadig met 21 graden in augustus.  

Na het eten, vraagt zoon of ik met hem wil badmintonnen. Hier krijgt hij al snel spijt van. God wat ben ik slecht. ‘Mama, wel je best doen hoor’. Zijn opmerking maakt het treurig, beter dan dit kan ik niet. Gelukkig kan ik hem wel aan het lachen maken. Beetje de clown uithangen in tijden van (sportief) onvermogen. Zoon heeft het niet van een vreemde. De clown uithangen dan, verder is hij een en al sportiviteit. Zijn juf schreef in zijn rapport, hij zat op de kleuterschool, ‘Maarten, je hoeft niet altijd de clown uit te hangen’.

*

Fietstocht naar het Sluftergebied. De Slufter, Sluftervallei ook wel genoemd, is een grotendeels door duinen omsloten strandvlakte, die in open verbinding met de Noordzee staat, waardoor *een kwelderlandschap is ontstaan. Het pad er naar toe is heuvelachtig met tegenwind. Ik fiets in mijn favoriete versnelling.

Het Sluftergebied is indrukwekkend mooi. Net als de vorige keren. Maarten was drie maanden, lag in de groene kinderwagen, man liep erachter. Hier is een foto van, vandaar het beeld.

De tweede keer was zoon zes. Nu is hij elf. Net lang genoeg geleden om het weer eens te willen beleven. Zoon zorgt voor entertainment onderweg, bovendien kiest hij de route. We staan voor een watertje waar we alleen met natte enkels de overkant kunnen halen. Avontuur is soms nodig. Uiteindelijk maken we een flinke wandeling door de Slufter, door het mulle zand van de duinen, zo richting de zee. ‘Nieuwegein’ schrijft zoon in het natte zand. Niet voordat hij eerst een piemel heeft getekend. ‘Kijk eens, mama’. Op de terugweg rijdt langs ons een wagen met twee paarden ervoor (waar hebben we deze paarden eerder gezien). De vrouw op de bok van de wagen roept streng naar een man met een vlieger: ‘Mag hier niet, meneer’. 

Die avond eten we pannenkoeken in het dorpje Oosterend. Ik wijs naar twee bordjes aan de muur: ‘pas op het opstapje’ en ‘pas op het afstapje’. Ze hangen nog geen dertig cm van elkaar. ‘Als je dan nog op je smoel gaat…’ zegt man. Zoon schiet in de lach, houdt zijn mond met chocomel, met moeite dicht.  

Maarten heeft ‘South Park’ ontdekt. Ik kijk even mee, begrijp de charme. Het getetter van de karakters verbreekt wreed de stilte. Slapen is hier trouwens een surreële ervaring. Doodstil, aardedonker en een bed met dekbed waar je happend naar adem uit wakker schrikt.

*

Vandaag gaan we naar Den Helder om de laptop van zoon op te halen. Hij zou thuis bezorgd worden, niet handig, kunnen we niet checken of hij het doet voordat zoon straks naar de brugklas gaat. De laptop is naar Primera gestuurd, in een geestdodend winkelcentrum. Zullen we straks naar het onderzeeërmuseum gaan? vraagt man. Het Marine museum is vlak bij waar de Veerboot aanlegt. 

Er zijn verschillende onderdelen, de historische afdeling, een rondleiding in een werkelijke onderzeeër. *De Tonijn’, leest zoon voor, ‘in de Potvisklasse’. Ik denk dat hij een geintje maakt, maar wat weet ik er nou van? Lange, trage rij naar boven. We kijken om ons heen, staan akelig hoog. ‘Dit is waarom ik aan parachutespringen niet eens ga beginnen’ zegt man. Ik knik begripvol. Ieder zijn angsten. Eindelijk zijn we aan de beurt.

‘Achterstevoren het trapje aflopen’ waarschuwt de begeleider. ‘Is het erg smal en laag daar beneden.. ? vraag ik nonchalant, terwijl ik me vast omdraai. ‘Ja’ zegt de man . Dus als je last hebt van claustrofobie, niet doen. het is druk, je kunt er niet zomaar uit’. Dan zie ik er toch vanaf, zeg ik en stap opzij. Man gaat verder, loopt het smalle trapje af het donkere gat in, blijft even hangen met zijn rugzak. Zoon is al binnen, zie nog net hoe hij naar me zwaait. Wacht maar hier, zegt de begeleider, over een kwartiertje komen ze daar uit, wijst hij. Een kwartiertje. Jezus, ik had minstens drie kwartier in gedachten. Te laat.

Tot slot stappen we in de Radarbol. De 3D-radarbol geeft de richting, afstand én hoogte van objecten aan, lees ik. Dus dat ronde ding kan ‘de vijand’ traceren. Het nadeel is dat ze door diezelfde radar zelf ook sneller in het vizier komen. Ik kijk met andere ogen naar de witte bol op het dek van een oorlogschip. De bol lijkt nog het meest op een onaf standbeeld, de ronde gipsen kop nog niet gevormd in het hoofd van een President of zo. Goed, een radar dus.

De Veerboot heeft ook een radar. Alleen niet 3D. En is niet uit op de vijand maar wel op objecten, als de kade, een walvis of een anders schip. Legt man uit in Jip en Janneke-taal.  

‘Er is een Mac in Den Helder’ roept zoon opgetogen, als we na uren weer buiten staan. ‘En het is donderdag’. Man ziet mijn gezicht. ‘Het is een ritueel, daar houd jij toch zo van’. ‘Oké, op naar de Mac’. Ik neem zelfs een Mcflurry toe. De nieuwste met stukjes brownie, toffee en caramelsaus. Ik kan het afraden. De kaart voor Oma? Daar staat een brievenbus, man wijst naar buiten. ik kijk op mijn telefoon, snel! Ik ren de zaak uit.

Rond zevenen staan we weer op de Veerboot terug naar Texel. Vierde keer op de boot in korte tijd. Voelt bijna als routine. Man laat zich zelfs verleiden tot een selfie (‘threesie’).

*

Zoon en man hebben hun ochtendzwem achter de rug. Ik blijf achter in het huisje, want ik kom elke ochtend als laatste uit bed. Elke keer om half 9, zonder wekker, het tijdstip waarop zij vertrekken naar het zwembad. Anders is het te druk, aldus man. Het voelt als een nederlaag en toch is het iedere ochtend hetzelfde liedje.

Zoon en ik gaan midgetgolfen. ‘Weet je nog, vorig jaar in Saarburg? toen was het 34 graden en nergens schaduw’. Zoon weet het nog. Vandaag is het perfect. 21 graden, zonnig en de bekende (eiland)bries. Bij een baan, slaat hij in een keer raak. ‘Jij kan beter richten, ik sla harder’ aldus zoon. 

We fietsen naar vliegveld Texel. We hebben forse wind tegen. Na ruim zeven kilometer zijn we er. Parachutisten in de lucht. Tandemsprongen worden gemaakt. Kleine vliegtuigen, als in de animatiefilm ‘Planes’ stijgen op en landen. Moeiteloos. Allemaal op hetzelfde veld. Gefascineerd kijken we naar het komen en gaan, als dat maar goed gaat. Het gaat goed. Zouden we zelf willen parachutespringen? Hm… liever niet. 

Zullen we dezelfde route maar terugnemen, hebben we wind mee, stel ik voor. Ja leuk, zegt man spottend. ‘Nee, ik weet iets beters: stukje door, wind tegen, dan naar rechts, wind schuin komen we weer bij de Slufter uit, en dan naar huis, wind mee.’ Bij de Slufter weet man nog een geinig paadje tussendoor. Het is een klimmetje, dat wel. Hijgend kom ik uiteindelijk boven. Stuit op het bord Verboden voor fietsen. ‘Terug’. ‘Welnee’ zegt man en rijdt stug door. Ik pruttel nog wat maar fiets achter hem aan over de wiebelende stenen, duidelijk gemaakt voor wandelaars. ‘Kijk eens naar het uitzicht, gebaart hij. We fietsen tegen beter weten in. Weer een klim, stijl omhoog. Met de fiets aan de hand lopen we omhoog en aan de andere kant weer omlaag. Zoon en man kijken toe hoe ik voetje voor voetje naar beneden loop met mijn fiets. ‘Ik heb sandalen aan, jongens’ roep ik als excuses voor mijn slome geschuifel. Je kunt je handremmen inknijpen, adviseert man. Oh ja, reageer ik, moet hier zo hard om lachen, dat ik alsnog bijna mijn evenwicht verlies.  

We fietsen de laatste kilometers op het heuvelachtige pad van de Slufter naar het huisje, met wind mee. De tegenliggers werken hard, sommige kijken alsof ze moeten poepen of in snikken willen uitbarsten. Meestal pubers.

*

Mijn moeder is vandaag jarig. Ik denk aan haar. Daarna aan mijn broer die op dit moment, samen met vrouw en kind, zijn uiterste best doet om haar feestje in goede banen te leiden.

Zon. Klein buitje. Weer felle zon. Zoon heeft een voetbaltoernooi(tje). We gaan kijken. Ploegje waarin hij speelt, oranje hesjes, wordt uiteindelijk tweede. Twee kleine jongens zitten bij hem in het team. Ik schat ze zes jaar. Vol vertrouwen rent het mannetje met de bruine krullen over het veld. Hij is niet bang voor de bal en al die grote lijzen om hem heen. ‘Laatste potje: de ouders tegen de kinderen’ roept de bebaarde jongen van het animatieteam, hij draagt zijn petje achterstevoren. Man aarzelt geen seconde. 

Daarna willen we naar de muziek, krijgen zoon niet mee. Hoe we ook aandringen (motiveren), hij wil chillen na deze inspanning. Dan samen. We stappen in de auto. Eerst naar Oudeschild waar vandaag ‘het havenvistijn’ is. Het is druk, kleurrijk gezicht al die vissersboten in de kleine haven. Sommige vertrekken tussen twee kades door richting open Waddenzee. De zon glinstert in het water.

Daarna op naar Strender pop in Oosterend. We gaan op de muziek af. Daar is het terrein, midden tussen de dorpshuizen. We krijgen fluorescerende polsbandjes om. Bedaard staan we tussen het publiek. Om ons heen alle leeftijden. De band die bezig is, klinkt niet onaardig. Amy Macdonalds, met ‘this is the life’ schalt over het veld. Rond zessen zijn we weer terug. We wagen het restaurant op het park. Er is nog een tafeltje. Zoon gaat tussendoor op het springkussen. Sluit het etentje er ook mee af.  Ik lees thuis ‘Het feest’ uit.

*

We fietsen naar het strand, maken een wandeling langs de zee. Forse wind, fantastische zee, lucht en wat een breed strand. Als we terugkeren, slaat zoon af richting springkussen. Naar zijn vrienden. Ik ga zitten in de zon met een nieuw boek. Het is zomer! Behalve dat dit boek ‘t Hooge Nest’ van Roxane van Iperen, verpletterend is. Wat een aangrijpend verslag. ’s Avonds kijk ik Zomergasten helemaal uit. Maxim Februari. Vriendelijk, intelligent, onderhoudend. Mooie fragmenten, zinnig commentaar.

*

Op naar Ecomare, wens van zoon. Ik herken alles nog. Zoon ziet de waterspeelplaats, brengt daar veel tijd door. De zeehonden vindt hij de moeite waard, terug in de auto heeft hij al hun namen onthouden. Skinny en Rohan, Boelie en Beer, Michael en Dennis, somt hij op, ‘oh nee, dat waren Bruinvissen’. Bruinvissen zijn geen vissen en ze zijn ook niet bruin. Bruinvissen lijken op dolfijnen, ze zijn beiden familie van de walvisachtigen, maar je ziet zelden een Bruinvis met een boog boven het water uitspringen.

De roggen vind ik de leukste vissen. Een steekt zijn kopje boven het water uit, een plat wiebertje met een lief gezichtje. Zijn kleine ronde kieuwen gaan open en dicht, net ogen die knipperen. Op het allerlaatste moment wil zoon toch de roggen zien. ‘Ik heb er mijn spreekbeurt over gehouden’ verklaart hij.  Als we weer thuiskomen, barst het in alle hevigheid los. Voor het eerst sinds we hier zijn.  

Zoon heeft vrienden gemaakt. Jayden, Daan en zijn broertje. Hij vertelt ons dat hij het broertje van Gerco tegenkwam op het springkussen. Gerco zat bij zoon in de klas. Ooit op zijn eerste feestje geweest. Nooit echt vrienden geworden. Broertje vertelde dat ze ieder jaar naar deze camping komen. Wat een toeval.

*

Vandaag een fietstocht naar De Koog, we hebben de hele weg tegenwind. Zoon gooit om de paar kilometer, demonstratief zijn fiets in het gras. Hij slaat zijn armen over elkaar, kijkt stuurs en zegt dat hij er nu echt mee stopt. ‘Ik ga terug’. Jij houdt het nog het beste vol, zeg ik hijgend en voel aan mijn natte rug. ‘Je wilt toch niet verliezen van je moeder?’ ‘Ik kan het wel, maar vind het saai’. Saai? echoot zijn vader en gebaart demonstratief om zich heen. Dan stapt zoon toch maar weer op en gaat er als een speer van door. Hij fietst staand. Misschien moet je gewoon blijven zitten, adviseer ik hem later, mijn hoofd gloeit van de inspanning. ‘Blijf jij maar lekker zitten hoor, mama’ zegt hij spottend.

Na een aantal kilometers, houdt hij het weer voor gezien. Weer smijt hij zijn fiets in de berm. Ik wijs naar het bordje De Koog, ‘krijg je daar een ijsje’. Een simpele en effectieve oplossing. De Koog is de grootste badplaats op Texel. Ik loop het boogbruggetje op naar de zee. Altijd fijn om de zee te zien. Ik vind de weg naar het strand vanaf ons huisje, mooier. Kleiner, eenvoudiger.   

Op de terugweg racet zoon keihard op huis aan. Lekker voetballen of naar het springkussen. Daar is hij tenminste onder gelijkgestemden. Hij rijdt een heel stuk voor ons uit. Ik vraag me af of hij nu rechtdoor is gefietst of toch dezelfde weg langs de Slufter, net als wij. Vertwijfeld kijk ik man aan. Wat wou je er aan doen? reageert hij. Ik denk aan de middelbare school waar hij over twee weken op zit, en probeer het los te laten. We hebben wind mee. Veel tegenliggers. Sommige hebben hun fietslamp aan staan. Wat zijn dat voor idioten? vraag ik me af.  

Halverwege staat zoon vast op ons te wachten, bij het restaurant aan de Slufter bijvoorbeeld. Nee, mis. Uiteindelijk komen we bij het park, rijden langs het springkussen. Nee. Ik fiets naar het huisje. Nee, ook niet. Dan komt man aangefietst. Hij is er niet, zeg ik. ‘Jawel hoor, op het voetbalveldje’. ‘s Avonds heeft zoon weer een voetbaltoernooi. Hij kijkt in zijn schermpje. Ja, tijd om te gaan. Snel strikt hij zijn veters, pakt zijn fiets, steekt zijn hand naar ons op.

*

We zijn op weg naar Oudeschild. Met de auto. De bekende hit van de Beegees klinkt. Ik denk even aan mijn vader. ‘Pa was een van de eersten die deze elpee kocht’. In gedachten hoor ik de trots in mijn broers stem. Ondertussen schiet de natuur van Texel aan ons voorbij. Ha! ha! ha! ha! Stayin’ alive.

Texel 44 staat op de boot. We zijn niet de enigen. De boottocht is op de Waddenzee en zal twee uur duren. Het is windkracht 3. Gisteren nog ruim 5 en de dag ervoor zeker 6. Ik bof maar weer. Het is heerlijk op zee. Felle zon, mooie blauwe lucht met Hollandse wolken. We varen naar Den Helder, richting de marine basis. Ze zijn met oefeningen bezig. Er vaart een oranje, twee persoonsreddingsbootje een tijdje keihard met ons mee. Ze lijken er plotseling te zijn. En net zo snel, zijn ze ook weer verdwenen. We zien een zeebank met zeehonden. Af en toe een zeilbootje of ander schip. Gaaf hè, lach ik naar zoon. Mag ik een ijsje? vraagt hij. 

’s Avonds fietsen we naar De Cocksdorp. Ze hebben er wel 57 pizza’s zegt man opgetogen. We komen aan. Gesloten. Op een woensdagavond? Dan maar een ander restaurant. ‘Pangkoekehuus’. ‘Grappig, zegt zoon, ‘hier wil ik naar binnen’. Op de terugweg, zie ik twee vage lichten in de struiken. Staat mijn fietslicht nou aan? Ik stop. ‘Jongens brandt mijn voorlamp?’ Al fietsend draait zoon zich om. ‘Ja, al dagen, hoezo?’

*

Laatste dag. Ik wil naar het strand en in de zee zwemmen. Wie gaat er mee? Zoon niet, gaat met zijn vrienden springen en voetballen. Duimpje. Man wil wel mee. Vanaf morgen wordt het aanzienlijk warmer, komend weekend begint een hittegolf. Vandaag nog niet. Man loopt voorbij al het gepeupel voor een rustig plekje aan zee. Drie keer denk ik: Stop dit is een goeie plek. Hebben we profijt van het windscherm dat er al staat. Man loopt en loopt. Eindelijk stopt hij. Inderdaad een rustig plekje. Wel volop wind.

Het is een overweldigende zee met flinke schuimkoppen en een stevige stroming. Godsamme wat koud. Man loopt heldhaftig door zonder twijfel. Ik ogenschijnlijk ook. De ultieme ervaring. Doet me aan vroeger denken. Sommige mensen denken vooruit, ik denk regelmatig terug. Zo vaak zwem ik niet meer in de zee, en zeker niet met man. Ik krijg de slappe lach van zoveel vastberadenheid. Ik ga onderuit door de stroming. Heerlijke afsluiting zo’n laatste dag.

De volgende ochtend staan we op het dek van de Veerboot, op weg naar huis. We kijken naar die prachtige zee, die nooit verveelt, de wind waait om ons hoofd.

‘Ik vond dit de leukste vakantie tot nu toe, zegt zoon. ‘Nou ja, samen met Berlijn dan’.

—–

*Texel heeft een landoppervlak van ongeveer 170 km². De lengte van Texel is 20 km en de gemiddelde breedte 8 km.

 *Kwelder: Bij het onderlopen van een slik tijdens vloed, blijft er telkens wanneer het water wegloopt wat nieuwe modder liggen. Hierdoor ontstaat de kwelder, die langzaam maar zeker steeds droger wordt. De laagste delen van een kwelder worden gevormd door geulen, slenken en kreken. De kwelderwal is een hoger gelegen deel van de kwelder, waar bij overstromingen vaak grover materiaal werd afgezet.

 Kenmerkende planten van de kwelders zijn zeekraal, lamsoor, Engels slijkgras, kweldergras, zilte rus, roodzwenkgras, zulte, schorrenkruid, strandkweek, heen, zeegroene ganzenvoet, zee weegbree en schorrenzoutgras.

 *De Tonijn is een driecilinder onderzeeboot van de Potvisklasse. Tussen 1960 en 1992 vormden de driecilinder onderzeeboten de kern van de Nederlandse onderzeedienst. Hun primaire taak was het bestrijden van Sovjetonderzeeboten. Door hun onzichtbaarheid en geruisloosheid waren ze uiterst geschikt om gegevens te verzamelen over schepen van het Warschau Pact. Hiertoe werden regelmatig geheime patrouilles uitgevoerd in de Noordelijke IJszee en de Middellandse Zee.

De Tonijn werd bij de werf Wilton-Fijenoord in Schiedam gebouwd. De Nederlander M.F. Gunning (1895-1972) ontwikkelde het principe van de driecilinder voor onderzeeboten. Deze constructie verbeterde de stabiliteit en de boot kon dieper duiken dan andere onderzeeboten uit dezelfde tijd.