#bootreis

[kxmalexandra]

Thuis blijft thuis

Papa zijn haren worden grijs,

maar zijn ogen stralen steeds meer.

Eerst in de trein, dan een bootreis.

3 uurtjes onderweg, toch zo ver van huis.

Mijn kamer is nog mijn kamer,

de kasten gevuld met spullen die niet van mij zijn.

De klokt tikt door, hier alleen wat langzamer.

Ik woon nu in een stad en heb heimwee naar een andere plek.

De straatnamen zijn hetzelfde, 

gevuld met nieuwe winkels, huizen en mensen.

“Ik heb je niet meer gezien sinds je elfde!”

Ik klets met een vrouw die ik niet meer ken.

De duinen zijn weer een stukje verschoven.

Er zit zand in mijn schoenen, haar en jas.

Ik blijf onbewogen,

net zolang tot de wind mij mee neemt.

Het meeste is hetzelfde, veel is anders.

Ik ben weer op visite in mijn ouderlijk huis.

Tourist tussen de eilanders.

Ondanks alles, het blijft thuis.

[hippography]

Groepsfoto van Kanakse vrouwen in nationale klederdracht te paard - 

Fotograaf: jhr. mr. Govert J. van Tets

Uit de serie: 'Bootreis van Govert J. van Tets in 1892-1893 naar Nederlands-Indië, Vietnam, China, Japan, U.S.A. en Hawaii'

Cultuur: Polynesisch

Herkomst: Polynesië / Hawaii 1893

Inventarisnummer: RV-A109-1-98

Tropenmuseum

[gitteseindejaarslijstje]

Charlie's eindejaarslijstje 2020

• Name: Charlie the Unicorn • Age: 26 • Job: Co-work Community Manager @ B.

•  Remember or forget 2020: Vakantie naar KL en Filippijnen (remember), forget de rest van het jaar

• Best movie of 2020: Queen & Slim • 2020s bingewatch show: ik binge alles. Dit jaar o.a.gebinged: Queer Eye, La Casa de Papel, Queen of the South, The Queen’s Gambit, Jane The Virgin • Best song of 2020: Own It (Stormzy, Ed Sheeran, Burna Boy), daarnaast Billie Eilish veel gedraaid en Love$sick van Mura Masa en A$ap Rocky. • Best dish of 2020: zoete aardappel schotel met gehakt, doperwten en strooikaas • Most memorable moment of euphoria in 2020: 3-daagse bootreis van Coron naar El Nido • On scale 1 to 10: what do you give the year 2020: 5,5 • Biggest surprise in 2020: the fckn corona virus. • 2020’s missed opportunity: ik had toch eerder en langer naar de Filipijnen moeten gaan. Het was te kort en achteraf gezien heb ik de rest van mn vakantiedagen amper ingezet door corona. #sad • Best joke of 2020: 2020 was a joke itself. • What have you learned in 2020: hoe fijn en belangrijk de echte goede vrienden en vriendinnen zijn, maar ook überhaupt connecties met anderen. En hoe waardevol onze normale vrijheid is, die we dit jaar voor een groot deel niet hebben gehad. En dat terrassen dus echt een hobby van me is. • In 2020 it was the first time that I: heb thuisgewerkt. Afspraken en feestjes heb afgezegd vanwege het aantal mensen. Maandenlang mn vriendinnen niet heb geknuffeld. Op een verre vakantie met mijn lover ging. • Your number one top song on Spotify: Own It (Stormzy, Ed Sheeran, Burna Boy) • Goals for 2021: rijbewijs halen

[jossarisfoto]

Gdańsk | Bootreis naar betoverend Sopot

Dinsdag, 9 mei 2023 | Deze publicatie gaat over mijn bootreis naar en bezoek aan de badplaats Sopot. In Gdańsk ben ik op de boot gestapt voor een boottocht door de havens en langs de Baltische kustlijn van Polen met als bestemming Sopot. Terwijl ik richting Sopot vaar geniet ik van de activiteiten en drukte in de haven van Gdańsk en het panoramisch uitzicht op de kustlijn. Eenmaal aangekomen in…

[inge-van-gaal-blog]

Etappe 4

Na 40 dagen zwerven -het is zaterdag 28 april-   zijn we in Compiègne aangekomen. Ik had dit een week geleden niet durven dromen. Rob heeft zich in de huid van de verstandige Sancho Panza gestoken en heeft Don Quichotte II op 5 dagen 230km, 53 sluizen, 2 tunnels, 52 vaaruren -met de nodige zonneschijn- naar hier gebracht.  De Aisne en de l’Oise komen in deze keizerlijke stad samen en Jeanne d’Arc werd hier door de Bourgondiërs gevangen genomen. Nederlandse vrienden vonden in Mons na een heerlijke diner op DQ II de gebrekkige watertoevoer in het toilet: verstopt door.. dezelfde mosseltjes die vroeger in de filter zaten. Dus dan was het pas echt feest want ook dat was na al de andere klussen gerepareerd. Zij maakte foto’s...

De sluizen waren opvarend en afvarend en groot en klein.

De tunnel van 6 km was dit keer erg moeilijk. We lagen aan een binnenschip dat steeds naar de slechte kant van de tunnel werd getrokken en dus wij ook en de volgende ploeg zal wat moeten schilderen aan de stuurboord zijde van de bovenkant van het stuurkot. We waren ook maar met twee. De “Delta” met een super vriendelijke dame van Marseille en DQII aan elkaar kruislings verbonden.

Het stuk na de tunnel is wondermooi. De vogels beginnen te fluiten,eenden en ander watergedierte voelen de lente en  hier en daar is een alleen staande vespa een tegen van intens genot. Eindelijk het gevoel dat de reis begonnen is en we proberen in Soissons te zijn voor 1 mei. Dit jaar dus geen viering in Gent.

[andrebannenberg]

Buenos Aires: pure luxe als je net uit de buurlanden Bolivia, Peru of Ecuador komt. Boulevards als de Champs Elysées in Parijs met uitpuilende etalages vol chique spul.

En ook een levendige wijk: la Boca in het havenkwartier.

De smoezelige wisselkantoortjes in het havengebied bleken 5 (vijf) keer zoveel Argentijnse pesos voor een dollar uit te geven dan de normale banken downtown! Met het inwisselen van mijn American Express travellerchecks was ik in een klap een rijk man.

Ik vond een bescheiden, niet zo groot cruiseschip, dat via aardig wat stops in Uruguay en Brazilië naar Spanje voer. Voordat ik mij inscheepte vergewiste ik mij ervan, dat ik het geldbedrag van mijn retourbiljet voor de bootreis Curaçao-Amsterdam later bij terugkeer in Amsterdam terug kon vragen.

Linksboven het rijtje havensteden, dat het cruiseschip gaat bezoeken op weg naar Europa. Maar ik heb nog een paar dagen voor vertrek en ik heb trek in een authentieke Argentijnse biefstuk. Daar staat het land, waar nauwelijks vegetarïers wonen, bekend om. Een keldereethuisje in een zijstraat van Calle Florida, de bekendste winkelstraat van Buenos Aires, verspreidde zo'n heerlijke geur, dat ik watertandend een biefstuk en wat Argentijnse rode wijn bestelde. Het piepkleine eethuisje zat bomvol smullende Argentijnen aan formicatafels met allemaal verschillende houten stoelen. Een joekel van een biefstuk en een flesje Cola werden al snel voor mijn neus geschoven. Cola? Was m'n Spaans zo slecht na drie maanden Zuid-Amerika? Gelukkig merkte ik al gauw dat het voortreffelijke wijn was in het Colaflesje. Iederéén was aan de Cola. Zo werd wijn nou eenmaal geserveerd (wellicht geen vergunning denk ik dan).

#labocabuenosaires

[wijngaardbarendrecht]

MANNA VOOR VANDAAG

Markus 4:36

En zij lieten de menigte achter en namen Hem, Die al in het schip was, mee; en er waren nog andere scheepjes bij Hem.

Afgelopen zondag werd over deze geschiedenis gesproken en dat Jezus in je problemen er bij is.

Vandaag wil ik bovenstaand tekstgedeelte overdenken.

Als we ons leven vergelijken met een bootreis kan er net zoals met een echt schip van alles gebeuren, rustige wateren, stormen, zonnetje, regen, wind, stilte..

Ze lieten de menigte achter en namen Hem die al in het schip was mee, en er waren nog andere scheepjes bij Hem....

Denk hier eens goed over na,....... Hij was al in het schip, Hij was al daar...

Zij stapten in het schip en namen Hem mee... Of was het andersom?

Weet u wij hebben ons leven ontvangen van Hem om te leven, al de zaken zoals net genoemd, rustige wateren, stormen, zonnetje, regen, wind, stilte.. Het hoort er allemaal bij, bij het leven wat we van Hem gekregen hebben en Hij was al in de situatie voordat jij dat was.

Hij is daar om je bij te staan om je te sterken om samen met je te genieten maar ook om samen door moeilijke tijden te gaan.

Bottom line weten we niet altijd of misschien wel nooit wat er precies in ons leven gaat gebeuren., maar we plannen en doen maar alsof wij alles in de hand hebben, maar dat is niet zo.

In ons leven of beter van ons leven, ons bootje zegt God je zal niet meer te verdragen krijgen dan jij kan handelen.

Betekent dit dan dat God dit op ons pad brengt?

Nee, zo is het niet, wij hebben ons leven van Hem gekregen en we leven in deze wereld die niet perfect is en eigenlijk steeds gekker wordt.

Hier gaan wij gewoon doorheen, want Hij is al daar en er waren al andere scheepjes bij Hem, jij bent niet de enige die met dingen moet dealen, ook al denken we in onze moeite dat soms.

Velen met ons gaan door lastige tijden maar ook door zonnige tijden....

Leef bij de dag, geniet van elk moment, wanhoop nooit en maak je geen zorgen, Hij draagt jou door elke situatie heen Hij is jouw reisgenoot jouw companion, jouw helper. Hij heeft jouw leven in Zijn hand.

Vertrouw Hem, vertrouw Jezus elke dag weer!

Je bent gezegend, innig geliefd en nooit alleen.

Casper

[jarmoblog]

Dag 2: to sunset

De wekker gaat en als we nog iets willen doen moeten we uiterlijk vier uur in de middag vertrekken. We hebben overlegd en besluiten op zoek te gaan naar een tuktuk om ons naar the floating village te brengen. We lopen de kamer van ons hostel uit en komen daar gelijk Mister Black tegen. Hij wil ons wel voor een paar dollar naar the floating village brengen. Wat een geluk dat we hem gelijk treffen.

Alleen al de rit naar the floating village was fantastisch, langs de waterlelie kwekerijen en de rivier de Siem Reap vervolgen wij onze weg naar the floating village Chong Khneas.

Aangekomen bij de mini chaotische haven kopen wij, met hulp van mister black, de tickets voor de bootreis van ongeveer twee uurtjes. Mister Black geeft aan te wachten in zijn tuktuk en wij lopen naar beneden: “Tickets!”. Rona geeft aan dat ze graag een klein bootje wil en niet een grote boot met toeristen. We stappen op de boot en zijn met zes in totaal. Een Chinees gezin en wij. We varen over de zeer ondiepe rivier - waar hoogstens een meter water in staat - en varen langs het vissers dorp. De stank is echt niet te doen, de enige manier om dit te overleven is om door mijn mond te ademen, maar zelfs dan proef ik de penetrante geur van de rottende visrestanten. Gelukkig varen we verder langs een begraafplaats die ten tijde van het regenseizoen volledig onder water staat, vrij apart. Langs de rivier zijn ook (momenteel droge) mangrovebossen en een politiebureau op palen.

Aangekomen bij the floating village, zien we de zon al aanstalten maken om ons te verlaten en duisternis over het landschap is uiteindelijk onoverkoombaar. Het laatste gouden licht over de hutjes op het water is indrukwekkend. We worden gevraagd nog een extra boottocht te maken door the village, tegen betaling, maar zien de toegevoegde waarde niet. De teleurstelling is groot maar gelukkig besluit het Chinese gezin niet anders waardoor we onze weg kunnen vervolgen.

Door naar de krokodile farm waar we naar de zonsondergang kunnen zien. Omdat we niet veel kunnen zien op het dak, besluiten we anders en gaan we naar onze boot terug. Na wat vragen kunnen we terecht op de achterkant van onze boot. Beste keus ooit.

De schipper geeft ons een biertje en we genieten van de zonsondergang. Een boot met een paar kinderen en een slang komen langs. Het kleine meisje heeft een slang om haar nek. Na het maken van een foto van dit schouwspel, wat toch erg riekt naar kinderarbeit, kunnen we niet anders dan wat geld geven. Het vragen om dollars stopt gelijk en ze varen verder naar de volgende toeristen.

De zon zakt. De goud-rood-blauwe lucht van vanmorgen is terug en de dag is ten einde.

De schipper en de gids vragen ons of wij nog naar het weeshuis willen om voedsel te doneren. Wij laten het aan het Chinese gezin wat mee is, voor ons hoeft het niet. Uiteindelijk bleek het dus alleen maar om geld donatie te gaan (in de vorm van een zak rijst. De Chinese man voelt zich duidelijk bedondert en vraagt bedrukt aan de gids of het geld wel goed terecht komt. De gids zegt dat het één gemeenschap is en dat het wel goed komt. Terug bij de haven geeft de Chinese man aan dat we van harte welkom zijn om China te bezoeken “after the Corona virus”. Hij zei het echt. We zeggen gedag en rijden met Mister Black terug. We lopen nog even de stad in, eten een curry maar zijn doodop. We gaan niet meer op stap maar slapen, diep slapen.

[bodysilhouette]

Boat Sales & Charters Ibiza

Boat Sales & Charters Ibiza

Het magische Ibiza is van oorsprong ‘het’ hippie eiland. De gemoedelijke sfeer, de relaxte houding en het vrije leven zijn overal voelbaar. Het eiland verkennen kan per auto, bus, scooter of fiets. Maar uw vakantie op Ibiza is pas echt compleet met een bootreis rond het eiland. Door het huren van een boot kunt u de wateren rondom het eiland verkennen en onderzoeken. Het is ook mogelijk om koers…

[willymarijke]

Maandag 17 sept.

Wekker stond weer mooi op tijd want om 8.45 moesten we bij pier 33 zijn op de Fishermans warf. Daar wachtte de boot richting Alcatraz. Erheen gelopen na een flink ontbijt.

San Francisco is gebouwd op een berg, dus er lopen is een flinke uitdaging. Wegen gaan enorm steil omlaag en omhoog. Echte kuitenbijters..

Bootreis van een kwartiertje. In de verte lag de Golden Gate bridge in een dikke mistlaag.

Audiotour gemaakt door Alcatraz.

“When you misbehave, you go to prison, when you misbehave in prison you go to Alcatraz”

Indrukwekkend!

www.alcatraz.us

Daarna door naar iets gezelligers: Pier 39. Allemaal eet- en drinktentjes en winkeltjes.

De Golden Gate bridge lag nog steeds in de mist, maar het is een must om die toch van dichtbij te zien, dus namen we een taxi erheen. Prachtig!!

Een stuk de brug opgelopen en daarna met de stadsbus weer terug naar het centrum Union Square. Een flinke tijd doorgebracht in een Vodafone winkel om data en simkaarten te regelen. Nog even wat eten, de lunch was erbij in geschoten, en terug naar het hotel. Toch 15 km gelopen vandaag, Bergje op, bergje af.

‘s Avonds gegeten bij een klein Thais tentje. Heeeel apart....

Morgen camper ophalen!!

[petervdrijt]

Dank Je Reinier , Beertje Kreijermaat en top opa.

Als voetbalkijker en later als voetbaltrainer had ik een voorliefde voor de heel hard werkende middenvelders die  zorg droegen dat de bal weer in eigen bezit kwam en die ook nog  de spitsen in stelling brachten.Ze zijn absoluut onmisbaar in een winnend team.Als kind mocht ik met mijn vader naar Reims- Feyenoord en ik was meteen een groot fan van Reinier Kreijermaat. De wedstrijd was in het Parc des Princes in Parijs.Waarom niet in Reims, ik zou het niet weten? Feyenoord versloeg het grote Reims van Raymond Kopa met 0-1 en wie scoorde de goal, ja ja Reinier Kreijermaat.Ik dacht rond de 20ste minuut.Ik was een jongen van 11 jaar en al bezeten van voetbal Beertje Kreijermaat zoals hij toen al werd genoemd was een geweldige middenvelder met 3 paar  longen  spijkerhard en spelinzicht.Na zijn blessure die hem een nog grotere carrière heeft gekost  verdween hij uit beeld zoals in Nederland je even een held bent en vervolgens in de prullenbak der vergetelheid verdwijnt.Maar gelukkig zag ik Beertje jaren ouder terug bij de Wereld draait door.Wat een aardige, lieve, vriendelijke, menselijke man dacht ik kijkende naar de uitzending.Dat beeld kwam nog sterker naar voren toen hij samen met Eddy Pieters Graafland ( wat een top keeper) voor Andere. Tijden Sport naar Lissabon terugging om de bootreis van het legioen te herbeleven.Reinier was een dankbaar mens voor alles wat de fans over hadden gehad om zijn team aan te moedigen.Ik ben absoluut niet van de emoties en misschien komt het doordat ik aan de morfine zit, maar Beertje werd voor mij een nog grotere held, toen Feyenoord , zijn oud teamgenoten en gasten waaronder Van Praag, Sjaak Swart en Bennie Muller  zijn 80ste verjaardag  hebben gevierd in Capelle aan de IJssel.Je moet het toch ergens vieren!De spelersbus kwam voorrijden op de verrassingsbijeenkomst en zag plots  zijn   kleinkinderen Kijk op You Tube ,u zult het niet droog houden.De oprechte blijdschap en geluk misschien zaligheid van een keiharde middenvelder toen hij Thijs de oudste kleinzoon en zijn zusje Fenne en andere kleinzoon Teddy omhelsde.Daar straalt zo veel"amour"uit van een toen al zieke 80 jarige meneer.Helaas is Reinier begin dit jaar overleden.Aan iedere lijdensweg moet absoluut een einde komen, maar wat een verlies.Bij toeval sprak ik via Facebook zijn vrouw, niet verder vertellen, een heel charmante, leuke dame, die al 50 jaren lief en leed met de middenvelder deelde waar heel Nederland een beetje van hield.

Voor mij op afstand blijft Beertje Kreijermaat de held van het Parc des Princes en de opa die zijn tranen niet kon bedwingen toen hij Thijs en zijn 2 andere kleinkinderen ontdekte op zijn feest.

Dank je Reinier( Beertje) Kreijermaat.

Peter van de Rijt

[elgerben]

Plezierig werkklimaat

De afgelopen weken heeft de HR in het teken gestaan van een ‘bootreis naar een plezierig werkklimaat.’ Een interessant en in deze tijd ook een zeer urgent onderwerp. Aan de hand van drie rondes socratische gesprekken hebben de deelnemers een aantal thema’s verkend rondom werkgeluk en een plezierig werkklimaat. Dat is al heel lang één van mijn liefhebberijen, omdat ik op het onderwerp ben afgestudeerd (zelforganisatie) en omdat mijn afstudeerstage (betekenisvol werk) ermee te maken had. We moeten niet vergeten dat het thema aan trends en ontwikkelingen onderhevig is en dat zowel mijn stage als mijn afstuderen al enige tijd achter mij liggen. Anders had je mij misschien wel specialist kunnen noemen.

Toch wil ik deze week nog graag een keer plaats nemen op de stoel van de organisatieadviseur en met jullie drie opvallende constateringen delen uit de ‘Bootreis’ en de afsluitende conferentie op 3 december:

1)      Een plezierig werkklimaat gaat iedereen aan en iedereen zou er in gelijke mate verantwoordelijkheid voor moeten (kunnen) nemen. Binnen de HR zijn er veel mensen die over dit onderwerp willen meedenken, in de overtuiging dat een plezierig werkklimaat zorgt voor betere resultaten en gelukkige studenten en medewerkers.

2)      Niet altijd is binnen de HR bekend waar je meer denkkracht en expertise over dit onderwerp zou kunnen halen (bij mij?). Ook weten we niet altijd welke collega kan bijdragen aan het proces: ondersteunend, voorwaardenscheppend of (proces)begeleidend.

3)      Een plezierig werkklimaat was voor mij altijd nauw verbonden met een fysieke werklocatie, maar nu is het besef ervan vooral virtueel. Tijdens de afsluitende conferentie kwam ik erachter dat meer collega’s het op die manier ervaren. Wij hebben geconstateerd dat de efficiënte vervulling van taken niet ter discussie staat, maar de sociale cohesie, de informele werkcultuur, lijdt wel degelijk onder de huidige coronacrisis. Onderdeel van een plezierig werkklimaat is ook, dat je de sociale verbinding tussen collega’s de ruimte geeft. Dat gaat niet vanzelf, dus dat moeten we gaan organiseren. Creativiteit is daarbij onmisbaar.

Laten we vooral niet vergeten dat het samen doordenken en vormgeven van een plezierig werkklimaat, een flinke tijdsinvestering is. De HR gun ik wat dat betreft in 2021 de ruimte en de tijd om hier met elkaar eens goed over na te denken. Aan de ‘Bootreis naar een plezierig werkklimaat’ heb ik gezien, dat er mooie ideeën ontstaan als je met elkaar de tijd neemt voor een goed gesprek.

[elinekuilman-blog]

Herschreven fragment

Bootreis naar Indië (origineel, 1872)

Nog nooit in zijn leven had Rudolf zich zo opgelucht gevoeld als toen de Telanak op de rede van Batavia het anker liet vallen. De lange zeereis, die hem een opwindend avontuur had toegeschenen voor hij aan boord ging, was in werkelijkheid stomvervelend geweest. Honderdzeven en een halve dag had hij in de beperkte ruimten die aan dek en midscheeps voor passagiers gereserveerd waren moeten doorbrengen met mensen van wie hij zich nu niet kon voorstellen dat hij ze nooit vrijwillig tot gezelschap gekozen zou hebben. In zijn hut was het, zeker nadat zij de evenaar voorbij overdag, en vaak zelfs te warm om er ’s nachts te slapen. Er waren, behalve de bemanningsleden, negen volwassenen en veertien kinderen aan boord, waaronder zes in de kleuterleeftijd. Aangezien de ouders zelden voor het middaguur uit hun hutten kwamen, en de enige meereizende ‘bonne’ zich herhaaldelijk versliep, hadden Rudolf en een andere vrijgezel zich dagelijks voor het ontbijt over de steeds lastiger, onbewaakt door het schip zwervende kinderen ontfermd. Een paar fikse ruzies waren niet uitgebleven. Een zoutwaterliefde had op het laatste ogenblik toch nog tot een verloving geleid; zowel de hij als de zij hoopte Rudolf nooit van zijn leven meer te ontmoeten. Het had vaak gestormd om de Kaap, met als gevolg algemene zeeziekte in alle graden van hevigheid. Stortzeeën sloegen bruisend over het schip, een angstwekkende ervaring. De leunstoel die Rudolf had meegenomen om aan dek te kunnen zitten, was tegen de verschansing gesmakt en in stukken gebroken. Driehonderd levende kippen, bij Nieuwe Diep aan boord gebracht (samen met een koe, die melk voor de kinderen moest geven) hadden hun weg gevonden naar de scheepstafel, evenals Rudolfs privé-voorraad Deventer koek, beschuitjes en flessen wijn en bier. De beste herinneringen zou hij bewaren aan de uren die hij aan het dek had doorgebracht, wat terzijde van de met een tentzeil overdekte ruimte waar de heren zaten te kaarten, en enkele dames, in capes en sjaals gewikkeld, wind en waaiend schuim trotseerden. Altijd weer adembenemend was het schouwspel van de machtige bolstaande zeilen, de bedrijvigheid van de zeelieden, en bovenal de oceaan, rijzende en dalende watermassa’s, nu een indigoblauw, dan weer doorschijnend groen, met schuimstrepen gemarmerd; en van de vliegende vissen, en springende dolfijnen en de zwermen kwallen in alle tinten tussen wit en violet. Waarlijk indrukwekkend waren de avonden geweest wanneer hij, aan de verstikkende atmosfeer in de ‘kajuit’ ontsnapt, bovendeks in een stille hoek, achterovergeleund tegen een kist of een rol touw, tuurde in de diepte van de sterrenhemel van het Zuidelijk Halfrond. In de schier eindeloze uitgestrektheid van de Indische Oceaan begonnen de tropen pas goed. Soms was het dagenlang windstil, dan dreven zij maar wat; het pek smolt in de naden, de reizigers hokten bezweet, naar lucht snakkend, bijeen in de schaarse schaduwplekken aan dek; binnen in het schip was het helemaal niet om uit te houden. Te Padang konden zij voor het eerst voet aan wal zetten onder de kokospalmen; enkele dagen later zagen zij, door Straat Soenda varende, de Bantamse kust, en, – sensatie – de uit zee oprijzende vulkaan van het eiland Krakatau. Zij waren in Indië!

Vliegreis naar Indonesië (herschreven fragment, heden)

Rudolf slaakte een dikke zucht toen hij eindelijk was geland op het vliegveld Soekarno-Hatta International Airport in Jakarta. Hij sterkte zijn benen eens goed uit en ademde diep in. Daarna liep hij zo snel mogelijk weg van dat vermaledijde vliegtuig. De vliegreis, die hem een groot avontuur had geleken, was hem zeer tegengevallen. Veertien uur lang heeft hij opgepropt in zijn economy-class-stoeltje aan het gangpad – niet eens aan het raam – gezeten. De stof van de stoel rafelde en hij kon net niet ver genoeg naar achteren om lekker te liggen. Daarnaast was natuurlijk precies zijn tv’tje kapot. Als kers op de taart zaten om hen heen alle mensen die je niet om je heen wilt hebben als je in zo’n kleine ruimte. In de rij voor hem zat een kersvers paartje elkaar de hele tijd lieve woordjes toe te fluisteren en om de zoveel tijd hoorde je het gesmak van een tongzoen. Ze lieten elkaar de hele reis niet los, ze gingen zelfs samen naar het toilet. In de rij achter hem zat een duidelijk al lang vrijgezelle man met een niet al te aangename lichaamsgeur. Toen we in het midden van de reis een dienbladje met wat Indonesische specialiteiten, smakte hij zo hard dat de piloot het ook kon horen. Daarna viel de man in een vredige slaap en begon – niet geheel verrassend – heel luid te snurken. In de rijen rechts van hen zat een groot gezin, man en vrouw met vier kinderen waarvan twee in de leeftijdscategorie nul tot twee jaar. Op het eerste gezicht leek het een doodnormale familie. De twee oudsten speelden was spelletjes op hun telefoons, de jongsten sliepen vredig en de ouders lazen een boek op de e-reader. Maar na een uur op vijf werd de vrede ruw verstoord, want de kleinste had honger. Schreeuwen en huilen, een half uur lang, totdat de melk kwam. De hele vliegtuig-cabine zat geïrriteerd te kijken en de ouders hadden het schaamrood op de wangen staan. Gelukkig viel het kind vrij snel weer in slaap, zodra het melk had gekregen. De rust werd echter weer verstoord toen er turbulentie ontstond. Het lampje met ‘riem vast’ klikte aan en door de intercom klonk de stem van de piloot die waarschuwde voor turbulentie. Het vliegtuig begon eerst vaag te schudden, maar naar mate de tijd verstreek waren er soms harde schokken die sidderend door het vliegtuig trokken. Het meisje van het koppeltje slaakte gilletjes, de man schrok op uit zijn slaap en de baby’s begonnen te krijsen. Het vliegtuig schudde nog een paar keer flink, toen gingen te ‘riem vast’ lampjes weer uit. Naar mate we dichter bij Indonesië kwamen, werd het ook steeds warmer in het vliegtuig. Het geloei van de airco zorgde ervoor dat niemand meer kon slapen. Het was daardoor een drukte van jewelste in de cabine. Iedereen kletste over wat ze gingen doen in Indonesië, wie ze gingen ontmoeten en hoe prachtig de natuur er is. Kinderen renden rond in het gangpad en de rij voor het toilet werd steeds langer. Net werd de tweede maaltijd geserveerd, toen er kreten van verrukking oor het vliegtuig vlogen. Iedereen verdrong zich om de raampjes om het land bestaande uit verschillende eilanden te kunnen aanschouwen. En jawel, een paar minuten later gingen de 'riem vast'- lampjes weer aan. Kinderen kregen een zuigsnoepje voor de oren en iedereen begon de tas al zo goed en zo kwaad als het kon in te pakken. Rudolf wachtte vol spanning op de klap die het vliegtuig zou maken als hij eenmaal zou raken. Hij had alles al bij de hand toen ze eindelijk van boort mochten stappen. Zij waren in Indonesië!

[lookforward-notbehindyou]

The Banda Islands. Verzamelde verhalen door Jan Russell. Uitgeverij Kabar Media In 2017 kreeg ik dit boek op de Ombak Putih onder ogen. We genoten van een bootreis van Ambon naar de vogelkop en Raja Ampat. Ik kende het verhaal van de Banda eilanden niet en éénmaal terug in Nederland bestelt bij de Engelse uitgever. Het boek vertelt over de geschiedenis van deze minuscule archipel. Ooit was het de enige eilandengroep waar nootmuskaat werd verbouwd. Eerst kwamen de Portugezen om handel te drijven, niet lang daarna werden zij verdreven door de Engelsen. Toen kwam de VOC. De verhalen kleuren de geschiedenis van de archipel. De ontdekking van de eilanden, de verovering door de VOC. Maar ook het barbaarse bewind van Jan Pieterszoon Coen. Hij slachtte nagenoeg de hele bevolking af. Naast deze en andere verhalen worden ook enkele legendes verteld. Bijvoorbeeld die van Mount Canafus en Mount Gamalama. Een geweldig boek om heerlijk bij weg te dromen. De levendige beschrijving maakt dat je er bijna bij bent. Lezen dus! https://www.instagram.com/p/B-SRE6iAg4N/?igshid=1npbb7hyrxvss

[kiwistamppot]

Nelson 20-11-2017

De bootreis van Wellington naar Picton duurde iets meer dan 3 uur. Wat is het toch leuk op zo’n boot. We vinden het altijd een van de leukste momenten in een vakantie. Zeelucht, geweldig uitzicht (zeker deze keer met een tocht door de Marlborough sounds), maar zeker ook omdat het leuk is om te zien hoe anderen zich op zo’n boot gedragen (of niet gedragen). Daarna zijn we binnendoor over smalle bergweggetjes naar Nelson gereden. Het is niet ver meer naar het national park Abel Tasman (ja genoemd naar de Nederlander die als eerste witte man het land ontdekte en er een naam aan gaf) waar we de komende dagen zullen zijn.

[melaniewebbers]

Week 4 ; Thailand

Dinsdag 24 oktober

Om 8:30 uur stond ik al bij de haven van Kuah om de boot te nemen naar Koh Lipe. Omdat het een grensovergang betreft tussen Maleisië en Thailand, moest er het een en ander worden geregeld met mijn paspoort. Aangezien het 1 uur tijdverschil, was ik om 10:00 uur al in Koh Lipe. Het strand en het water was echt adembenemend, het leek net een foto uit een reisbrochure. Nadat ik mijn Thaise stempel in mijn paspoort heb gekregen, liep ik een stuk over het eiland om mijn hostel te vinden. Het was niet erg moeilijk aangezien het eiland zo klein was en na ongeveer 10 minuten lopen kwam ik aan in mijn hostel. Het is een verschrikkelijk hostel met maar 1 wc/douche en geen airco. Enorm warm, vies en rommelig en het is 1 grote open ruimte met alleen maar bedden, zonder muren. Ik ben dus gelijk maar op pad gegaan en via Walking Street (een pad met allemaal winkeltjes, massagesalons en restaurantjes) naar Pattaya Beach gelopen. Daar aangekomen ben ik lekker op het strand gaan liggen en in de kristalheldere zee gaan zwemmen. Na een uurtje was ik het alweer zat en ben via de Walking Street naar de andere kant van het eiland gelopen, naar Sunrise Beach. Dit strand was nog veel mooier en leger. Bijna geen mensen en het water leek ook wel schoner (minder uitlaatgassen). Ook hier heb ik op het strand gelegen en in de zee gezwommen. Ik ben vervolgens weer door Walking Street naar Pattaya Beach gelopen en heb onderweg een snorkel-boottripje voor morgen geboekt. We gaan naar 5 verschillende eilandjes om te snorkelen. Ik heb gelijk ook maar een waterproof tas gekocht, want die worden hier overal aangeboden. Is wel handig aangezien je hier door het water heen moet lopen om op en van de boot af te kunnen. Mijn backpack heeft een regenhoes. Bij Pattaya Beach zag ik dat de zon onder aan het gaan was (heb hier echt totaal geen benul van dag of tijd) en ben richting Sunset Beach gaan lopen. Dit was nog best wel een lange wandeling voor dit formaat eiland. Eenmaal daar aangekomen was ik zeker niet de enige en er hingen best veel wolken in de lucht waardoor de zonsondergang echt tegenviel. Ik heb het al gauw opgegeven en ben terug gelopen naar Walking Street om wat te gaan eten bij Madam Yoo Hoo. In Thailand vinden straatverkopers/restaurantjes/massagesalons het heerlijk om als een soort marktlui te roepen wat ze aanbieden. Hier op Koh Lipe moet ik eerst langs een aantal 'manicure-pedicure-massage', vervolgens langs 'coconut-donut-10-baht' en na een hele hoop 'khob khun kha' kom ik aan bij 'pancake-food-very-good-yoo-hoo' en daar kan je heerlijk eten. Die mensen brengen mij wel altijd een glimlach op mijn gezicht! Aangezien ik in Thailand ben; kan ik weer mijn favoriete Aziatische gerecht gaan eten; Pad Thai. Het smaakte echt overheerlijk samen met mijn bananensmoothie. Ik hou wel echt van Thailand om de verse keuken en keuze in fruit en groenten!

Woensdag 25 oktober

Al om 6:30 uur was ik klaar wakker omdat de zon vol in mijn gezicht scheen. Ik besloot mijn bed uit te gaan en een ontbijtje te kopen bij mijn favoriete supermarktje 7-eleven. Met een verse tosti, chocoladebrood en cappuccino ben ik richting Sunrise Beach gelopen om het lekker op te eten onder genot van een prachtig uitzicht. Toen ik rond 8:45 uur terug kwam in mijn hostel, bleken mijn slippers weg.. waarschijnlijk had iemand ze meegenomen met het idee dat ze van haar zijn. Dus ik ben maar gewoon op mijn blote voeten naar mijn snorkeltripje gegaan. We zijn op 5 verschillende punten gestopt en ik heb heerlijk kunnen snorkelen in de kristalheldere zee. Eenmaal terug op het eiland, was ik helemaal kapot dus ben ik ergens een ijsje gaan eten en vervolgens opzoek gegaan naar een massagesalon. Volgens mij zitten er op dit eiland wel 20 massagesalons met allemaal dezelfde prijs, maar ik wil bij eentje die niet zo opdringerig mensen naar binnen lokt.. en dat zijn er maar weinig. Het voordeel aan dit eiland is dat alles overal dezelfde prijs is. Dus bij alle massagesalons hanteren ze dezelfde prijzen, maar ook bij de bureautjes voor snorkeltripjes en zelfs in de meeste restaurants kosten bepaalde (locale) gerechten hetzelfde. Ik heb een salon uitgekozen voor mijn nek/schouder/rug massage en een uur later ging ik ongeveer fladderend de deur uit. Bij het bureautje waar ik mijn snorkeltrip had geboekt, ging ik de fotos ophalen die onze bootjongen/kapitein/gids had gemaakt onder water. Echt een partijtje super mooie en heldere foto's kreeg ik helemaal gratis op mijn SD-kaartje gezet.

Ik heb weer avondgegeten bij Madam Yoo Hoo en weer heerlijke pad thai genomen. Mijn lichaam en hoofd waren zo enorm moe dat ik al om 21:00 uur in bed lag.

Donderdag 26 oktober

Om 7:00 uur had ik mijn wekker gezet om nog even rustig ergens te kunnen ontbijten voordat ik op de boot naar Koh Lanta zou gaan. Ik liep eerst richting Sunrise Beach, maar daar was alles nog gesloten. Er zijn veel restaurantjes en winkels gesloten vandaag omdat het de officiële herdenkingsdag/crematieweek van de Thaise koning is die vorig jaar overleed. Er word dan ook geadviseerd om deze week niet naar Bangkok te gaan i.v.m. afzetting van de straten en je bent verplicht zwart te dragen. Omdat ik graag mijn respect toon aan de lokale bevolking, heb ik vandaag net als veel anderen zwarte kleding aangetrokken. Bij de Maya Bar is de officiële plek aangewezen voor de herdenking op Koh Lipe. Hier zijn allerlei foto's, het heilige Thaise teken, wierrook en veel kaarsjes te vinden. Mensen bidden hier. Na mijn ontbijtje van een heerlijke Thaise pannekoek met banaan en honing en een kopje thee, begon ik aan mijn wandeling richtig de boot met mijn (inmiddels) 13kg zware backpack. Vooral het laatste stuk, waar ik door het zachte zand moest lopen, was erg zwaar omdat ik telkens wegzakte. Ik had opzich ook wel een scooter taxi kunnen nemen, maar van dat geld wat ik zou moeten besteden aan een taxi, heb ik nu een heerlijke barista cappuccino gehaald bij het resort waar de boot vandaan vertrekt. De boot bleek geen veerboot te zijn die ik had verwacht, maar een speedboat. Dat betekend dus 3 uur lang flink schommelen en vliegen over de golven. Dat is balen. Na een lange boottocht van ruim 3,5 uur stapte ik de tuktuk in die mij naar het hostel zou brengen. Eenmaal aangekomen in het hostel, bleek het precies een plek te zijn waar ik aan toe was. Soms heb je hostels waar je alleen maar slaapt en verder de rest van de dag ver vandaan blijft. Soms heb je hostels waar je heel de dag doorbrengt omdat het er zo fijn is met zitzakken, hangmatten, boeken en films.  Nu ben ik in zo'n fijn hostel waar ik het liefst mijn tijd doorbreng. Het hostel is gelegen op het stand dus mijn slippers hoef ik niet eens aan. Komende 2 dagen ga ik hier lekker uitrusten. Op kleine loopafstand zijn er wel restaurantjes en een supermarktje te vinden. Helaas regent het echt vreselijk hard vandaag en is alles dicht vanwege de ceremonie van de koning, dus ben ik genoodzaakt om in het hostel te blijven. Het strand ziet er niet zo mooi uit als op Koh Lipe, maar de temperatuur is net zo hoog. Gelukkig ontmoette ik al gauw een paar leuke mensen in mijn hostel waar ik de hele dag mee heb doorgebracht. Het hostel had eten voor ons gekookt, super aardig! In de avond hebben we op het strand bij een tentje een cocktail gedronken, maar aangezien het al om 18:00 donker was, voelde het om 21:00 uur alsof het al super laat was, dus gingen we allemaal vroeg naar bed.

Vrijdag 27 oktober

Ik was al vroeg wakker van het felle licht dat meekwam met de zonsopgang dus ik ben rustig gaan ontbijten. Ook al vrij gauw volgden mijn backpackvrienden van gisteren en gingen we met z'n allen naar het strand. Inmiddels was er een jongen uit Chili die zich bij onze groep had gevoegd. Na een paar uurtjes op het strand, gingen we in het hostel lunchen em hebben we wat uurtjes doorgebracht buiten de zon omdat het zo heet is. De Chileense jongen kende 2 Duitse jongens die verblijven in een resort op 2 minuten loopafstand en zij hebben een zwembad en een beachvolleybalveld. Dus wij zijn met z'n allen daar lekker gaan zwemmen en vervolgens gebeachvolleybalt. Inmiddels ontmoette we ook nog een Amerikaans stelletje die in het resort verbleef. Na het volleyballen gingen we met z'n allen de zee in en vervolgens terug naar ons hostel, want de nieuw gebouwde bar van het hostel zou vandaag eindelijk gaan openen. We hebben met z'n allen heerlijk gegeten en gezellig gekletst tot iedereen het om 22:00 uur wel bedtijd vond. Het is hier echt zo verwarrend qua tijd. De zon gaat vroeg onder en om 19:00 uur voelt het al als 23:00 uur.

Zaterdag 28 oktober

Om 6:30 ging mijn wekker omdat ik weer een vroege bootreis heb. Het hostel zou vervoer regelen naar de haven. Op mijn ticket stond dat ik 45 minuten van tevoren moet inchecken en de boot gaat om 8:00 uur. Dit had ik gister ook verteld aan de dame bij de receptie. Maar toen het al 7:30 uur was en ze nogsteeds niet bij de receptie was om uit te checken, moest de schoonmaakster haar uit bed roepen. Na veel gedoe, werd er dan eindelijk een jongen met een scooter voor mij geregeld. Na een hele oncomfortabele rit achterop de scooter met mijn backpack op mijn rug en mijn kleine rugtas voorop, bungelden mijn benen ook nog eens los door het gebrek aan voetsteuntjes, zette de beste man mij af op een plek waar ik zeker niet was uitgestapt met de boot. Na wat rondvragen bleek dat hij mij op de verkeerde plek had afgezet en moest ik nog ruim 10 minuten lopen. Inmiddels was het al 7:52 uur en was ik bang dat ik mijn boot zou missen. Eenmaal aangekomen bij de boot was ik helemaal bezweet van de combinatie van hitte+zware tas. Gelukkig zat ik er wel nog op tijd in maar de dame van de receptie heeft mijn ochtend zo wel flink verpest. Ongeveer een uur en een kwartier later arriveerde ik bij de pier van Koh Phi Phi. Ik heb hele wisselende verhalen gehoord over dit eiland, de meeste negatief. Maar op de foto's ziet het er zo mooi uit dus ik wil het zelf meemaken en zien. Ik besluit hier slechts 1 nachtje door te brengen. Dit doe ik niet vaak omdat ik altijd eerst even moet wennen aan een omgeving voordat ik er van kan genieten, maar ik heb helaas niet zo heel veel tijd meer voordat ik naar huis ga. Na een strandwandeling met mijn backpack naar het hostel, kwam ik 1 van de Amerikanen uit Koh Lanta tegen en we besloten samen het stadje te verkennen. Al gauw zagen we een bordje met 'viewpoint' en dat leek ons wel wat, dus zijn we in ongeveer 25 minuten helemaal omhoog geklommen op een stijle trap en vervolgens een stijl pad. Helemaal bezweet en buiten adem kwamen we eindelijk boven aan en het uitzicht was het meer dan waard. Het uitzicht lijkt wel een foto uit een reisbrochure en het voelde dan ook echt onwerkelijk om daar te staan. We hebben onszelf getrakteerd op en verse fruitshake en dronken deze terwijl we een adembenemend uitzicht hadden. Na een tijdje zijn we weer de hele weg naar beneden gegaan en binnen 5 minuten waren we al beneden. Vervolgens hebben we het stadje verkend en alle straatjes afgelopen. Ontzettend veel winkeltjes, restaurantjes, barretjes maar vooral héél veel tattooshops. Echt zo veel, niet normaal. Het schijnt dat er in dit kleine centrum tussen de 20-30 shops zitten. Blijkbaar trekken ze 's nachts alle dronken mensen naar binnen voor een tattoo. Dat vind ik echt niet kunnen, ze zouden dat toch juist niet moeten aanmoedigen om in een dronken staat een tattoo te nemen?!Maargoed, na een aantal rondjes lopen, gingen we allebei onze eigen kant weer op en ben ik ergens gaan lunchen. Ik bestelde 'pinapple fried rice' en ik kreeg echt een heerlijke soort nasi geserveerd in een halve ananas. Er zaten naast heerlijke kruiden ook garnalen in en cashewnoten en groenten en natuurlijk stukjes ananas. Echt zo super lekker. Na de lunch ben ik naar het strand gegaan. De zee ziet er super mooi en helder uit van een afstandje, maar zodra je erin gaat is het één grote modderpoel. Na 's middags nog wat rondjes in het stadje te hebben gelopen, ben ik naar mijn hostel gegaan, waar ook een bar bij zit. Aangezien de ceremonie van de overleden koning nogsteeds aan de gang is, wordt er nergens muziek gedraaid en veel plekken schenken ook geen alcohol. De bar heeft wel allemaal stoelen, zitzakken en een soort ligmatjes op het strand, dus iedereen zat daar gezellig. Een paar mensen hadden speakers mee dus op meerdere plekken werd eigen muziek gedraaid. Ik kwam al gauw mijn kamergenoten tegen en uiteindelijk heb ik een hele gezellige avond gehad met een enorme groep Engelsen.

Zondag 29 oktober

Om 8:30 uur ging mijn wekker omdat mijn boot naar Krabi om 10:30 uur vertrekt en ik moet nog ergens ontbijten. Met mijn backpack loop ik door alle straatjes en uiteindelijk vind ik een soort ontbijt/lunch cafeetje die heerlijke muesli met fruit en yoghurt serveert. Ik merk echt dat ik mijn yoghurt van thuis mis. Ik eet hier bijna elke dag toast met jam (vaak gratis ontbijt in het hostel). Maar dat vult niet echt dus de laatste paar dagen eet ik telkens oatmeal (havermoutpap) met banaan en jam of met suiker (hangt er vanaf wat het hostel in huis heeft). De boot vertrok op tijd en ik heb lekker 2 uur lang op het bovendek in de zon gezeten. Rond 13:00 uur kwam ik in Ao Nang aan, het plaatsje in Krabi waar ik een hostel heb geboekt. Het hostel bleek heel ver van het strand vandaan te zijn en ik had er een naar gevoel bij toen ik bij de receptie stond. Toen ik er achter kwam dat ze mijn paspoort achter de receptie wilden houden als borg, zei ik dat ik daar echt op tegen ben en dat het niet is toegestaan voor hun om mijn paspoort te houden. Na een lange discussie, besloot ik het hostel te verlaten en een andere te zoeken. Ik ben in zo'n 20 minuten door de brandende zon gelopen richting het strand en liep een ander hostel binnen. Daar had ik wel gelijk een goed gevoel bij en ookal was het iets duurder, ik wilde liever hier verblijven. Dus ik heb 2 nachtjes geboekt en kreeg een super fijne, schone kamer. Ik heb het centrum een beetje verkend en souvenirs gekocht voor thuis. Ik wilde tot nu toe niks kopen omdat ik het dan telkens moet meeslepen, maar nu hoef ik alleen nog maar naar Bangkok hierna dus het kon nu wel. Na wat rondlopen, had ik het wel weer gezien en het strand was ook niet zo interessant. Ik ben terug gegaan naar het hostel voor een middagdutje, net op tijd binnen voor een enorme regenbui. 's Avonds heb ik lekker padthai gegeten bij een streetfood tentje naast het hostel en vervolgens in bed een film op Netflix aangezet. Ik ben echt zo ontzettend moe en heb echt geen zin/energie om te socializen vandaag.

Maandag 30 oktober

Mijn laatste volle dag is alweer begonnen. De tijd is echt enorm snel gegaan en ik heb echt nog geen zin om weg te gaan. Ik ben met een bootje naar Railay, een schiereiland in Krabi. Hier schijnt het mooiste strand van Thailand te zijn. Eenmaal aangekomen na een prachtige, maar korte bootrit, was ik enigzins teleurgesteld. Mijn boot arriveerde aan de westkant van het schiereiland. De enorme kalksteen rotsen aan het strand zijn wel echt ontzettend indrukwekkend, maar het strand zelf is echt niet zo mooi. Het water is nogal troebel en niet echt lekker om in te zwemmen. Ik ben misschien gewoon iets te verwend met al het moois wat ik tot nu toe al gezien heb in de wereld, dat dit mij gewoon niet zo veel meer doet, ook al is het onwijs mooi. Na even op het strand te hebben gelegen, verveelde ik me al gauw weer en ben het schiereiland gaan verkennen. Eerst ben ik naar de oostkant van het eiland gelopen en daar was eigenlijk gewoon geen strand, vooral mangrove en een onwijs lelijk kiezelsteen gebied. Gek genoeg zitten hier onwijs veel restaurantjes, barretjes en accomodaties. Ik ben vervolgens door gelopen naar de Phra Nang Nai Caves. Onwijs mooie kalkstenen rots met een grot er in. Ik ben er door heen gelopen en was versteld bij de grootte/hoogte van de rots en de grot. In de namiddag ben ik met de boot teruggegaan naar Ao Nang en heb ik lekker rustig rondgelopen. Na een heerlijke 'pineapple fried rice', heb ik in bed weer een filmpje gekeken op Netflix en ben ik op tijd gaan slapen, mijn wekker staat namelijk al om 4:00 uur! 

Dinsdag 31 oktober

Om 4:00 uur ging mijn wekker af, want om 4:30 uur had ik een taxi besteld naar het vliegveld. Helaas was het echt super duur (ongeveer €18) maar dit was mijn enige optie om naar het vliegveld te kunnen op dit tijdstip. Mijn geld begint echt op te raken en ben al over mijn budget heen, dus ik hoop vandaag nog genoeg te hebben aan het geld wat ik nog heb want de transactiekosten bij het pinnen zijn hier echt enorm hoog, ongeveer €6 per transactie.. De vlucht ging heel voorspoedig en na een busrit naar het centrum van Bangkok, was ik er al om 9:00 uur. Ik heb een bed geboekt in een hostel zodat ik mijn tas daar veilig kan opbergen en even kan liggen en douchen voor ik vertrek. Ik ben lekker gaan wandelen door de straatjes, ik weet de weg hier inmiddels wel want dit is mijn 3e keer in Bangkok. Ik had 2 dingen die ik wilde doen in Bangkok; een massage en pad thai eten. Maar aangezien ik nog maar 260BHT heb en hier ook nog de bus naar het vliegveld van moet betalen, moest ik even goed uitrekenen hoe ik mijn geld ging besteden. 60BHT voor de bus, 120BHT voor massage en 80BHT voor pad thai, water en iets op het vliegveld. Normaal let ik er nooit zo op wat ik uitgeef maar het ging nu best goed. Na een heerlijke massage en een heerlijke pad thai, ben ik in de bus naar het vliegveld gestapt. Het was onwijs druk op de weg dus ik had wel even de stress dat ik niet op tijd zou komen, ookal ben ik 4 uur van tevoren vertrokken vanuit het centrum. Ookal had ik de gehele bus voor mezelf, het was een hele onprettige, hobbelige en wiebelige rit in deze oude bus. Na 1,5 uur kwam ik dan eindelijk aan op het vliegveld. Ik begon hoofdpijn te krijgen en bedacht me dat ik al een tijdje niks meer had gedronken. Met nog maar 50BHT op zak, kwam ik er al gauw achter dat ik daar alleen maar 1 losse appel of banaan van kon kopen op het vliegveld. Gelukkig had ik mijn creditcard op zak en kon ik hiermee wat te drinken halen (dit kan echt nergens buiten het vliegveld). Mijn reis zit er nu echt op. Ik sta op het punt om mijn vliegtuig in te stappen richting Shanghai. Daar heb ik 2 uur overstaptijd tot mijn vliegtuig naar Amsterdam. De eerste vlucht ging soepeltjes, ik was al gauw in het koude Shanghai. De tweede vlucht werd ik echt extreem misselijk ongeveer een kwartiertje na opstijgen. De gehele 12-uur durende vlucht werd mijn toestand steeds slechter en ik kon op geen enkele manier goed zitten dat de misselijkheid verdween. Na een uur of 3 begon ik ook nog koortsaanvallen te krijgen. Van verschrikkelijk heet naar verschrikkelijk koud binnen 2 minuten. Toen ik bij het personeel aangaf dat ik mij ziek voelde, kreeg ik een glaasje water en een sandwich in mijn handen. Volgens mij snappen die Chinezen echt nergens iets van. De maaltijd had ik inmiddels al geweigerd, alleen de geur van het eten maakte mij nog misselijker en ik zat inmiddels met mijn vliegtuigzakje in mijn hand, voor het geval dat.. ik weet niet of dit alles komt doordat ik zo vermoeid ben, doordat ik iets verkeerds heb gegeten in het eerste vliegtuig, of door het gesterilliseerde drinkwater wat ik op Shanghai heb gedronken. Wat ik wel weet is dat dit een hele vervelende en lange vlucht is. Om 3:00 uur 's nachts (Nederlandse tijd) kregen we ontbijt. Ook deze maaltijd wilde ik graag overslaan, maar besloot toch een klein bakje met watermeloen en een bakje met yoghurt en honing te eten. Hierna werd de misselijkheid nog erger, had ik echt moeite met mijn ademhaling en kreeg ik opnieuw de koortsaanvallen. Ik kijk er echt onwijs naar uit om straks in mijn bedje te liggen. Ben inmiddels al 32 uur onderweg en ik geloof dat mijn lichaam dat toch wel een beetje te lang vind.

Ik kijk terug op een fantastische vakantie met vele avonturen. Ik heb veel gedaan en maar weinig gerust. En ook al was ik helemaal alleen, er is geen dag geweest dat ik helemaal alleen heb doorgebracht, dankzij alle gezellige backpackers die ik onderweg heb ontmoet. Ik heb veel geleerd en mezelf uitgedaagd. Een hele hoop foto's gemaakt maar vooral een hele hoop herinneringen gecreeërd. Maar ook ontzettend genoten van de prachtige natuur en de lieve lokale bevolking. Vele uren doorgebracht in 16 hostels, 9 vliegtuigen, 14 boten, 9 bussen, 4 treinen, 2 scooters en 18 taxi's. Mijn totale reis heeft bij elkaar iets minder dan €1800,- gekost. Mijn budget was €1600,- maar er waren een aantal momenten waar ik gewoon niet aan geld dacht en lekker wilde eten/drinken/doen/kopen waar ik zin in had! Wat een fijne vakantie was dit en het was het meer dan waard!