elinekuilman-blog

[elinekuilman-blog]

Recensie ‘De Cirkel’

‘De cirkel is de krachtigste vorm in het heelal. Er gaat niks boven, er kan niks aan verbeterd worden, iets perfecters bestaat niet. En dat is waar wij van De Cirkel naar streven: perfectie.’ De Cirkel is een bedrijf dat ongeveer alle sociale media beheert, de knapste koppen van de hele wereld werken er en Mae Holland is dan ook dolblij als gaat vriendin Annie een baan voor haar regelt bij het succesvolste bedrijf van de wereld. Ondanks verschillende waarschuwingen van haar familie en vrienden, stelt ze zich helemaal open aan de wereld en heeft ze vrijwel geen privacy meer. Schrijver Dave Eggers heeft met haar karakter eigenlijk een waarschuwing gegeven voor de toekomst. Hij heeft ons laten zien hoe de wereld er over een jaar of twintig uit kan zien. Er zal geen privacy meer zijn, iedereen kan alles zien wat je doet door duizenden camera’s en je wordt gedwongen om alles over jezelf te delen. Het idee dat het echt zo kan zijn later, is zeer confronterend en beangstigend. Het zet je echt aan het denken.

Het verhaal is zo confronterend omdat het weliswaar fictie is, maar het zou zo eens echt kunnen gebeuren. Veel mensen klagen nu al over het feit dat ze geen privacy meer hebben, stel je eens voor dat ze in de ‘Cirkeltijd’ zouden leven. Het begrip ‘privacy’ lijkt daar niet eens meer te bestaan. Alles wordt opgeslagen in de cloud. Niks kan meer echt gewist worden, het zal altijd ergens blijven bestaan. Eén fout zal je voor de rest van je leven achtervolgen. Dit overkwam Mae ook, toen er een filmpje van haar werd gemaakt terwijl ze met een man in bed lag. Dat filmpje kon nooit gewist worden en zou voor altijd te zien zijn. Daarnaast is zo’n samenleving gemaakt voor jonge volwassenen, mensen van boven de vijftig zullen geen inspraak meer hebben en waarschijnlijk alle hypermoderne snufjes niet kunnen bijbenen. Ze zullen vergeten worden, niet meer meetellen. Dit proces is nu eigenlijk al aan de gang, maar in ‘De Cirkel’ wordt dit sterk uitvergroot, wat best wel eng is. Zo hebben de ouders van Mae, zeker haar vader met MS, de grootste moeite om bij te houden wat er allemaal in Mae’s leven gebeurt. Als ze hen vertelt over haar werk, begrijpen ze de helft van de begrippen die ze gebruikt niet. Als laatste zet het boek je aan het denken omdat het ver weg van ons staat, maar tegelijkertijd zo dichtbij. Je ziet jezelf al alles delen om zoveel mogelijk likes te krijgen en zo hoog mogelijk in de Participation Rank te komen, net als in het boek. Hoe meer je zal posten, reageren, liken en doorsturen, hoe beter je het doet en hoe meer je wordt gewaardeerd in de samenleving en binnen je school. Je wil dat medescholieren naar je opkijken, je wil leuk gevonden worden. Dat is heel goed beschreven door Dave Eggers. Juist omdat het zo goed beschreven is, maakt dat het boek zo confronterend is.  Het is zeer waarschijnlijk dat de wereld er binnenkort net zo uitziet als in ‘De Cirkel’.

Dave Eggers heeft een goed maar zeer confronterend boek geschreven. Het is beangstigend hoe hij de wereld zo heeft kunnen schetsen. Over een jaar of wat kan onze samenleving en onze manier van doen er precies zo uitzien. Er is geen privacy meer, alles is beschikbaar voor iedereen en ouderen zullen volledig uit de samenleving worden gestoten. Eggers heeft met zijn boek veel mensen aan het denken gezet. We moeten bedenken of we wel willen dat de wereld er zo uit gaat zien. Het lijkt onvermijdelijk als we er nu niks tegen gaan doen. Willen we alles delen? Kunnen we zonder onze privacy? Mogen we de ouderen zomaar uit de samenleving wegdenken? Deze vragen roept ‘De Cirkel’ op, en het is belangrijk dat we daar zo snel mogelijk antwoord op krijgen.

[elinekuilman-blog]

Recensie ''De eetclub''

‘’De eetclub’’ van Saskia Noort had achteraf net zo goed ‘’De dramaclub’’ kunnen heten. In dit boek volgen de drama’s in de vriendengroep, die zichzelf ‘De eetclub’ noemt, zich in rap tempo achter elkaar op. Eerst pleegt Evert zelfmoord, dan komt Hanneke daar achteraan en vervolgens komt er een reeks affaires aan het licht. Gaandeweg leer je de personages en hun geheimen steeds beter kennen. Zo ook bij de hoofpersoon. Het boek is geschreven vanuit het perspectief van Karen. Zij dacht in een gezellige vriendengroep te zijn beland na een verhuizing, en komt er dan achter dat al haar vrienden grote geheimen met zich meedragen. Dit roept veel vragen op, zoals hebben Evert en Hanneke wel echt zelfmoord gepleegd of was het opzet? Langzaam begint alles alleen maar erger te worden, achter elke ontdekking verschijnt weer een nieuw geheim. Dit zorgt ervoor dat het boek tot het einde spannend en leuk blijft om te lezen. Dat einde is dan ook nog eens heel anders dan verwacht, wat het boek nog leuker maakt.

Het boek is zo spannend en leuk door de plottwist aan het eind. In elk nieuwe hoofdstuk denk je er eindelijk achter te komen wie de dader is, wie Evert en Hanneke heeft vermoord. Maar het volgende hoofdstuk maakt je weer aan het twijfelen en werpt alweer een andere verdachte op. Karen raakt hierdoor helemaal in de war en weet zich geen raad meer met haar emoties. De ene keer verliest ze alle hoop en zwelgt ze in zelfmedelijden, de andere keer is ze vastberaden om de dader te vinden. Vaak denkt ze precies te weten wie de dader is, zoals wanneer ze rare e-mails vindt in de koffer van Simon, een lid van de eetclub. Maar daarna beginnen Patricia en Angela, nog meer leden van de eetclub, zich raar te gedragen. Je blijft als lezer hierdoor door lezen. Je wordt helemaal meegesleept in het boek en probeert zelf ook uit te vogelen wie Evert en Hanneke heeft vermoord. Als het einde nadert, begint steeds meer duidelijk te worden en krijg je steeds meer hints naar wie de dader is. Alles wijst erop dat Simon het brein is achter de moorden. Maar pas in het laatste hoofdstuk kom je erachter wie de dader is. De ontknoping gebeurde heel onverwachts, Karen had dit helemaal niet zien aankomen en wordt zelf bijna ook vermoord door de dader. Als lezer had je het misschien kunnen zien aankomen, maar het blijft een grote verrassing.

‘’De eetclub’’ is een heel spannend boek. In elk hoofdstuk komt weer een nieuwe ontdekking. De plottwist op het einde komt zo onverwacht, dat je helemaal verbijsterd het laatste hoofdstuk uitleest. Doordat het boek geschreven is uit het perspectief van Karen, word je nog meer meegesleept in haar emoties en gedachtegangen. Dit zorgt ervoor dat je het boek niet meer wilt wegleggen. Alles bij elkaar een superleuk maar vooral een heel spannend boek vol met eten, wijn maar toch vooral veel drama.

[elinekuilman-blog]

Link filmpje poezie

https://www.youtube.com/watch?v=hzpAN5ld0hs

[elinekuilman-blog]

Herschreven fragment

Bootreis naar Indië (origineel, 1872)

Nog nooit in zijn leven had Rudolf zich zo opgelucht gevoeld als toen de Telanak op de rede van Batavia het anker liet vallen. De lange zeereis, die hem een opwindend avontuur had toegeschenen voor hij aan boord ging, was in werkelijkheid stomvervelend geweest. Honderdzeven en een halve dag had hij in de beperkte ruimten die aan dek en midscheeps voor passagiers gereserveerd waren moeten doorbrengen met mensen van wie hij zich nu niet kon voorstellen dat hij ze nooit vrijwillig tot gezelschap gekozen zou hebben. In zijn hut was het, zeker nadat zij de evenaar voorbij overdag, en vaak zelfs te warm om er ’s nachts te slapen. Er waren, behalve de bemanningsleden, negen volwassenen en veertien kinderen aan boord, waaronder zes in de kleuterleeftijd. Aangezien de ouders zelden voor het middaguur uit hun hutten kwamen, en de enige meereizende ‘bonne’ zich herhaaldelijk versliep, hadden Rudolf en een andere vrijgezel zich dagelijks voor het ontbijt over de steeds lastiger, onbewaakt door het schip zwervende kinderen ontfermd. Een paar fikse ruzies waren niet uitgebleven. Een zoutwaterliefde had op het laatste ogenblik toch nog tot een verloving geleid; zowel de hij als de zij hoopte Rudolf nooit van zijn leven meer te ontmoeten. Het had vaak gestormd om de Kaap, met als gevolg algemene zeeziekte in alle graden van hevigheid. Stortzeeën sloegen bruisend over het schip, een angstwekkende ervaring. De leunstoel die Rudolf had meegenomen om aan dek te kunnen zitten, was tegen de verschansing gesmakt en in stukken gebroken. Driehonderd levende kippen, bij Nieuwe Diep aan boord gebracht (samen met een koe, die melk voor de kinderen moest geven) hadden hun weg gevonden naar de scheepstafel, evenals Rudolfs privé-voorraad Deventer koek, beschuitjes en flessen wijn en bier. De beste herinneringen zou hij bewaren aan de uren die hij aan het dek had doorgebracht, wat terzijde van de met een tentzeil overdekte ruimte waar de heren zaten te kaarten, en enkele dames, in capes en sjaals gewikkeld, wind en waaiend schuim trotseerden. Altijd weer adembenemend was het schouwspel van de machtige bolstaande zeilen, de bedrijvigheid van de zeelieden, en bovenal de oceaan, rijzende en dalende watermassa’s, nu een indigoblauw, dan weer doorschijnend groen, met schuimstrepen gemarmerd; en van de vliegende vissen, en springende dolfijnen en de zwermen kwallen in alle tinten tussen wit en violet. Waarlijk indrukwekkend waren de avonden geweest wanneer hij, aan de verstikkende atmosfeer in de ‘kajuit’ ontsnapt, bovendeks in een stille hoek, achterovergeleund tegen een kist of een rol touw, tuurde in de diepte van de sterrenhemel van het Zuidelijk Halfrond. In de schier eindeloze uitgestrektheid van de Indische Oceaan begonnen de tropen pas goed. Soms was het dagenlang windstil, dan dreven zij maar wat; het pek smolt in de naden, de reizigers hokten bezweet, naar lucht snakkend, bijeen in de schaarse schaduwplekken aan dek; binnen in het schip was het helemaal niet om uit te houden. Te Padang konden zij voor het eerst voet aan wal zetten onder de kokospalmen; enkele dagen later zagen zij, door Straat Soenda varende, de Bantamse kust, en, – sensatie – de uit zee oprijzende vulkaan van het eiland Krakatau. Zij waren in Indië!

Vliegreis naar Indonesië (herschreven fragment, heden)

Rudolf slaakte een dikke zucht toen hij eindelijk was geland op het vliegveld Soekarno-Hatta International Airport in Jakarta. Hij sterkte zijn benen eens goed uit en ademde diep in. Daarna liep hij zo snel mogelijk weg van dat vermaledijde vliegtuig. De vliegreis, die hem een groot avontuur had geleken, was hem zeer tegengevallen. Veertien uur lang heeft hij opgepropt in zijn economy-class-stoeltje aan het gangpad – niet eens aan het raam – gezeten. De stof van de stoel rafelde en hij kon net niet ver genoeg naar achteren om lekker te liggen. Daarnaast was natuurlijk precies zijn tv’tje kapot. Als kers op de taart zaten om hen heen alle mensen die je niet om je heen wilt hebben als je in zo’n kleine ruimte. In de rij voor hem zat een kersvers paartje elkaar de hele tijd lieve woordjes toe te fluisteren en om de zoveel tijd hoorde je het gesmak van een tongzoen. Ze lieten elkaar de hele reis niet los, ze gingen zelfs samen naar het toilet. In de rij achter hem zat een duidelijk al lang vrijgezelle man met een niet al te aangename lichaamsgeur. Toen we in het midden van de reis een dienbladje met wat Indonesische specialiteiten, smakte hij zo hard dat de piloot het ook kon horen. Daarna viel de man in een vredige slaap en begon – niet geheel verrassend – heel luid te snurken. In de rijen rechts van hen zat een groot gezin, man en vrouw met vier kinderen waarvan twee in de leeftijdscategorie nul tot twee jaar. Op het eerste gezicht leek het een doodnormale familie. De twee oudsten speelden was spelletjes op hun telefoons, de jongsten sliepen vredig en de ouders lazen een boek op de e-reader. Maar na een uur op vijf werd de vrede ruw verstoord, want de kleinste had honger. Schreeuwen en huilen, een half uur lang, totdat de melk kwam. De hele vliegtuig-cabine zat geïrriteerd te kijken en de ouders hadden het schaamrood op de wangen staan. Gelukkig viel het kind vrij snel weer in slaap, zodra het melk had gekregen. De rust werd echter weer verstoord toen er turbulentie ontstond. Het lampje met ‘riem vast’ klikte aan en door de intercom klonk de stem van de piloot die waarschuwde voor turbulentie. Het vliegtuig begon eerst vaag te schudden, maar naar mate de tijd verstreek waren er soms harde schokken die sidderend door het vliegtuig trokken. Het meisje van het koppeltje slaakte gilletjes, de man schrok op uit zijn slaap en de baby’s begonnen te krijsen. Het vliegtuig schudde nog een paar keer flink, toen gingen te ‘riem vast’ lampjes weer uit. Naar mate we dichter bij Indonesië kwamen, werd het ook steeds warmer in het vliegtuig. Het geloei van de airco zorgde ervoor dat niemand meer kon slapen. Het was daardoor een drukte van jewelste in de cabine. Iedereen kletste over wat ze gingen doen in Indonesië, wie ze gingen ontmoeten en hoe prachtig de natuur er is. Kinderen renden rond in het gangpad en de rij voor het toilet werd steeds langer. Net werd de tweede maaltijd geserveerd, toen er kreten van verrukking oor het vliegtuig vlogen. Iedereen verdrong zich om de raampjes om het land bestaande uit verschillende eilanden te kunnen aanschouwen. En jawel, een paar minuten later gingen de 'riem vast'- lampjes weer aan. Kinderen kregen een zuigsnoepje voor de oren en iedereen begon de tas al zo goed en zo kwaad als het kon in te pakken. Rudolf wachtte vol spanning op de klap die het vliegtuig zou maken als hij eenmaal zou raken. Hij had alles al bij de hand toen ze eindelijk van boort mochten stappen. Zij waren in Indonesië!

[elinekuilman-blog]

Recensie ‘Albrecht en wij’

Soms heb je van die boeken die je nog een keer en nog een keer en nog een keer wilt lezen. Dat als je klaar bent met lezen, je zo teleurgesteld bent dat je weer terug moet naar de realiteit. Waarbij je  het vrij jammer vindt als het boek uit is, omdat je nog zo graag verder wilt lezen.

“Albrecht en wij” is zo’n boek. De manier waarop Lodewijk van Oord dit boek heeft geschreven, is heel bijzonder, ik heb nog nooit zo’n bijzonder geschreven boek gelezen. Ik had niet veel zin om dit boek te gaan lezen, want het vorige boek voor volwassenen dat ik heb gelezen, viel niet zo goed in de smaak. Toch ben ik blij dat ik uiteindelijk heb doorgezet, en toen het eenmaal uit was, vond ik dat erg jammer. Het boek bevat een aantal elementen waardoor het zo bijzonder wordt, en het is tegelijkertijd ook nog eens een leuk verhaal om te lezen. Dit kwam door een aantal dingen.

Ten eerste is het boek zo bijzonder omdat het onderwerp op het eerste gezicht heel kinderlijk lijkt. Het gaat namelijk over een dierentuin. Toen ik dat las op de achterkant was ik een beetje verbaasd en tegelijkertijd benieuwd. Hoe heeft Van Oord dit boek zo geschreven, dat het wel degelijk een serieus verhaal is? Hij heeft dat gedaan door te laten zien hoe is om de directeur te zijn van zo’n groot bedrijf, wat voor keuzes en problemen daarbij komen kijken, voor zijn personeel én de dieren. De manier waarop hij de denkwijze van directeur Edo Morell heeft opschreven, maakt duidelijk dat er een vrij grote verantwoordelijk op zijn schouders rustte. Bijvoorbeeld het moment waarbij hij moest kiezen tussen de liefde en de dierentuin, is op zo’n manier geschreven dat je ook daadwerkelijk begrijpt waarom de keuze zo lastig is. Je kan jezelf er helemaal in herkennen wat het niet onprettig maakt om te lezen.

Een ander element waardoor het boek zo bijzonder is, is het feit dat het boek eigenlijk twee verschillende verhaallijnen bevat, zoals op de achterkant al staat: ‘Een scherp portret van een op sensatie beluste samenleving, en tegelijkertijd een ingetogen geschiedenis van geliefden en hun botsende idealen, van vervlogen dromen en hogere doelen.’ Het boek is uit verschillende stukken opgebouwd, elk stuk heeft zijn eigen onderwerp. Het ene stuk gaan meer een op het liefdesverhaal, het andere concentreert zich juist op de voortgang van de diertuin. De twee verhalen lopen mooi in elkaar over waardoor je het zeker niet met tegenzin leest. Ik heb niet vaak zulke boeken gelezen, meestal is er één duidelijke verhaallijn. Dat maakt dit boek duidelijk anders dan andere boeken.

Als laatste is dit boek geschreven uit drie verschillende perspectieven. Het perspectief van Edo, van zijn geliefde Sariah Malan en zijn rechterhand Frank Rida. Aan het begin van elk hoofdstuk was het soms als het uitvogelen van een grote puzzel om erachter te komen vanuit wie dit hoofdstuk geschreven was, maar zodra je dat doorhad, las je weer rustig door. Door deze perspectieven krijg je nog een veel beter beeld en idee van hoe het verhaal nou precies in elkaar zit. Elk personage focust zich op andere dingen, andere details. De romance tussen Edo en Sariah wordt ook vanuit het perspectief van allebei geschreven. Dat maakt duidelijk dat ze allebei niet zo goed durven initiatief te nemen, waar ik dan heel erg gefrustreerd van werd, want ik wist dat ze wilden dat de volgende stap gezet zou worden. Door dit soort situaties word je als lezer veel meer meegenomen in het boek en is het dus ook veel leuker om te lezen.

Kortom, “Albrecht en wij” van Lodewijk van Oord is een van de bijzonderste boeken die ik heb gelezen. Het kinderlijke onderwerp zorgde dat ik een ander soort boek verwachtte, maar door de verschillende verhaallijnen en het feit dat het geschreven is uit meerdere perspectieven, is het een prima en bijzonder boek om te lezen. Door dit boek heb ik weer een beetje vertrouwen gekregen in boeken voor volwassenen, want het vorige dat ik heb gelezen was echt een kreng van een boek. Dit blijft komende tijd nog wel even op me nachtkastje liggen, aangezien ik het niet met tegenzin nog een keer zal lezen.

[elinekuilman-blog]

Balansverslag

Ook dit jaar moet ik weer een balansverslag schrijven. Welke boeken heb ik gelezen vorig jaar? Wat voor soort boeken ben ik van plan te gaan lezen? Dat soort vragen moet je dan beantwoorden. Ik vind het altijd een beetje gênant om daar antwoord op te geven, zeker op de vraag “welke boeken heb je gelezen?’’. En de vraag over de toekomst vind ik moeilijk om te beantwoorden, want ik wil gewoon lekker blijven lezen wat ik nu lees, en geen boeken voor volwassenen moeten lezen. Helaas is dat toch onvermijdelijk en moet ik me daar maar overheen zetten.

Om maar meteen de eerste vraag te beantwoorden: ik ben helemaal fan van fantasy. Ik heb series als “De Grijze Jager” en “Gone” helemaal uitgelezen, allemaal vorig jaar. Deze zomervakantie heb ik “De Grijze Jager” zelfs voor de tweede keer gelezen en ik vind het nog steeds superleuk. Ik snap heus wel dat die boeken eigenlijk te kinderachtig zijn en daarom heb ik vorig jaar mijn eerste boek voor volwassenen gelezen. Het was “Het Diner” van Herman Koch, en ik heb daar geen goede ervaring mee. De zinnen waren veel te lang en alle flashbacks zorgden ervoor dat ik helemaal niet meer begreep wat ik las.

Daarom heb ik aan mijn moeder gevraagd om me een boek aan te raden. Ze kwam aanzetten met “Albrecht en wij” van Lodewijk van Oord, dat ik nu gelukkig wel met plezier lees. In de toekomst zou ik het zeker leuk vinden om meer van dit soort boeken te lezen. Ik zeg ik alleen wel al een jaar of twee, maar ik ben nog steeds bezig met boeken voor kinderen. Toch ben ik dit jaar zeker van plan om meer boeken voor (jong)volwassenen te gaan lezen.

Ik denk dat ik mijn moeder vaker ga vragen om me boeken aan te raden, want ik wil andere genres gaan ontdekken en klassiekers lezen. Weg met de fantasy, hallo romans. Ik hoop dat het dit jaar lukt en niet zoals de vorige jaren helemaal mislukt en ik nog steeds maar twee boeken voor volwassenen heb gelezen.

[elinekuilman-blog]

Vakantieverhaal Frankrijk

Het eerste wat we op de camping zagen, was een groot bord waarop stond “RAFTEN”. Mijn vader en broertje waren meteen enthousiast maar ik keek mijn moeder een beetje vertwijfeld aan. ‘Ik vind dat echt heel eng, mam,’ zei ik. Maar mijn moeder zei: ‘Ik ook, maar het is wel een leuk avontuur, of niet dan?’. Ik was nog niet overtuigd maar tien minuten later waren we ingeschreven voor de volgende dag. Ik begon er steeds meer zin meer zin in te krijgen door het enthousiasme van me familie. Toen ik de volgende dag wakker werd, scheen de zon door de tent heen en hoorde ik mijn familie al voor de tent ontbijten. Ik schoof aan, maar kreeg geen hap door mijn keel. Ik was erg zenuwachtig, aangezien raften niet ongevaarlijk is. Ik stelde me al allerlei scenario’s voor waarin de boot omsloeg en iemand een rots raakte met zijn hoofd. Toch stonden we om 10:00 aan de waterkant. Na een oefenrondje op het meer, was nu toch echt het moment om de rivier op te gaan. Mijn broertje kreeg toch was spanning en bleef veilig achter mama staan, die het ook doodeng vond. Samen met twee andere mensen in onze groep, sprong mijn vader als eerste de raft in. Het water bulderde en overal was schuim te zien. Trillend stapte ik als laatste de raft in, die meteen heftig begon te schommelen. Ik voelde mijn maag omkeren maar mijn moeder zei: ‘Het komt allemaal goed.’ Ik hoopte het maar en ging zitten. Ondanks te prachtige omgeving waar we doorheen voeren, was ik alleen maar bezig met in de boot te blijven zitten. Zodra we het eerste obstakel hadden omzeild, wiel ik al bijna uit de boot. Mijn hart ging tekeer en het enige waar ik aan kon denken was aan wanneer ik weer uit de boot mocht. Mijn vader knikte me even bemoedigend toe, en daar was het volgende obstakel alweer. Gaandeweg begonnen mijn moeder en vooral ik er steeds meer plezier in te krijgen. Mijn broertje daarentegen was vergeten een pilletje te nemen en werd misselijk. Gelukkig ging dat ook weer over en tegen de tijd dat we even pauze hielden, had iedereen een grote grijns op zijn gezicht. In het tweede deel konden de golven ons niet hoog genoeg zijn en hadden we eindelijk ook een beetje tijd om van de hoge bergen en eeuwige sneeuw te geniet. Het ritmische geluid van het water gaf een rustgevend gevoel en we voelden ons helemaal thuis op het water. Het was dan ook erg jammer toen we bij de laatste stroomversnelling kwamen. Mijn broertje keek erg beteuterd en ik vond het erg jammer, maar was wel blij dat ik uit de ongemakkelijke houding waarin ik al 2 uur zat kon gaan. Zodra we weer veilig maar doorweekt op de kant stonden, was het eerste wat ik zei: ‘Wanneer gaan we nog een keer?’.

[elinekuilman-blog]

Recensie

In de tweede heb ik voor het eerst een boek voor volwassenen gelezen, het boek 'Het diner' van Herman Brood. En ik ben voorlopig niet van plan nog een boek voor volwassenen te lezen. 'Het diner' vond ik erg saai en ik snapte er niet veel van. Hierbij de inleiding van mijn recensie over dit boek:

Herman Flop

‘Vier mensen, een diner, een onontkoombare beslissing,’ las ik op de achterkant. Herman Koch heeft dat leuk en aardig op de achterkant van zijn boek Het diner geschreven, maar zo spannend als het klonk, vond ik het boek helemaal niet. Herman Koch is een goede schrijver, daar niet van, maar ik denk dat ik iets te jong ben voor dit boek. Ik vond het boek saai en te langzaam geschreven, de flashbacks in het verhaal maakte me in de war en sommige zinnen waren veel te lang. Daar ga ik nu wat dieper op in.

[elinekuilman-blog]

Filmpjes

In de les hebben we, toen we een gedichtenbundel moesten maken, de volgende gedichten beluisterd op YouTube:

- Er is een norse neger in mij neergedaald - Lucebert https://www.youtube.com/watch?v=17GAIZPgWco - Marc groet 's morgens de dingen - Paul van Ostaijen https://www.youtube.com/watch?v=ufSNRNbNnog&t=52s - Oote oote boe - Jan Hanloo https://www.youtube.com/watch?v=qxpjxKZ5NDg - De zelfmoordenaar - Piet Paaltjens https://www.youtube.com/watch?v=83rwhdk4rNk

[elinekuilman-blog]

Lessen Nederlands

In de lessen hebben we veel verschillende dingen gedaan. We hebben gewerkt uit et boek, een recensie geschreven, een poeziebundel geschreven en filmpjes gekeken. De filmpjes waren of een verheldering bij de stof of Infatilio. Dat is een erg leuk programma waarin kinderen het leven van volwassenen naspelen. Als we klaar waren met de opdrachten uit het boek en er was nog tijd over, zette meneer Ploegmakers Infantilio op. Of toen we de poeziebundel moesten maken, heeft hij een soort verfilming van een prachtig gedicht laten zien, wat erg mooi was.

[elinekuilman-blog]

Inleiding recensie

Voor het vak Nederlands heb ik een recensie over een boek moeten schrijven. Ik heb het boek Gone van Micheal Grant gekozen, wat ik een erg leuk boek vond. Zie hier de inleiding van mijn recensie:

Een alles overkoepelend boek

“Welkom in de FAKZ, hoe of wat dat ook is”. Opeens was er in grote, doorzichtige maar ondoordringbare koepel over Perdido Beach, waarin de Fall-Out Alley Kinder Zone ontstond. Zo beschreef Micheal Grant de koepel die neerdaalde in het boek Gone – verlaten. Grant is opgegroeid in een militair gezin en heeft op tien scholen gezeten. Om niet op één plek te hoeven blijven wonen, is hij schrijver geworden. Hij is namelijk van mening dat ‘het een van de weinige banen zou zijn die hem niet zouden binden aan een specifieke plek’. De drie opvallende elementen zijn: de ontwikkeling van de hoofdpersoon, de spanning door onwetendheid en de cliffhanger.

[elinekuilman-blog]

Gelezen boeken

Dit schooljaar heb ik vooral boeken uit de serie Gone van Micheal Grant gelezen. Ik moet nu alleen nog maar het laatste deel lezen. De serie is heel erg leuk, ook de laatste delen. Je hoort wel eens dat men vindt dat na het eerste boek, de rest alleen maar slechter wordt. Ik vind dat juist omgekeerd en vind elk nieuw deel leuker. Naast Gone heb ik ook een aantal Harry Potter boeken gelezen. Ik besef nu pas dat dat eigenlijk alleen maar fantasy is en ik ben van plan om volgend jaar wat volwassenere boeken te lezen.

[elinekuilman-blog]

[elinekuilman-blog]

Gedicht paars

ik heb net als alle mensen ook mijn eigen dromen en wensen maar voor vrienden in nood zal ik mijn dromen en wensen laten gaan want vrienden in nood zal ik nooit alleen laten staan dus zal ik ooit moeten kiezen tussen een rondreis op een mooie boot of mijn geld geven aan een vriend in nood dan gaat vriendschap voor, want die wil ik niet verliezen

gedicht waarop mijn gedicht is geïnspireerd

Paars

Ik voelde het toen we praatten toen we in het park zaten

Het was als een golf Hij trok door mijn lichaam en vulde legen delen En als een golf kon onze vriendschap alles laten helen

Tot jij opeens wegliep naar haar Waarom wil je me nooit meer spreken Ik dacht dat ik iets erg had gedaan maar maar ik had onbewust één keer naar je vriendje gekeken

[elinekuilman-blog]

Gedicht rood

Soms loop ik 's nachts naar het Victorieplein, Als kind heb ik daar namelijk gewoond. Aan vader hand zijn zoon te zijn, Op moeders schoot te zijn beloond Om niet. Om niet is het, dat ik hier ga, De vrieskou in mijn jas laat dringen, Alsof de tijd zich ooit zou laten dwingen, Terwijl ik roerloos in de deurpost sta Om thuis te komen. En zo simpel is de gang Om tot dit moeilijk inzicht te geraken: Dat ik geen kind meer ben; dat ik verlang Naar iemand die nooit kon bestaan: Een jongetje dat alles goed zou maken - de tijd die stilstond en hem liet begaan.

 gedicht waarop mijn gedicht is geïnspireerd

Rood                                                                                       

Vroeger ging ik vaak langs de videotheek Ik bekeek door de ruit mooie voorkant en bedacht hoe ik die dvd keek met mijn vriend hand in hand

En toch. Toch sta ik hier, mijn vriend nog niet, te wachten tot hij ooit eens langsloopt iemand die voor mij is als altijd gedroomd helaas dat niemand mij voor dit venster ziet

Het is de liefde. Het lijkt simpel in je hoofd daar loopt je droomman naar je te knipogen zoals de dvd je laat zien; het je beloofd

En waarom gaat het dan moeizaam je droomman is alles wat je verlangt hij maakt je gelukkig en niet meer eenzaam.

[elinekuilman-blog]

Gedicht regenboog

Gedachten dwalen als dwazen rond Elke plek, ver weg en dichtbij Overal is waar een gedachte ontstond Elke gedachten die iets moois zei Gedachten gaan overal tekeer Ook al ben je er al aan gewend Ze komen samen in een gedachtenmeer Helaas is die plek nog onbekend Neem een diepe duik Word op die manier wereldwijs Neem elke gedachte in gebruik Ga met ze mee in hun lange reis Laat zien wie je echt bent Leid de gedachten rond Zorg dat je ze allemaal kent Laat ze als dwazen dwalen uit je mond

 gedicht waarop mijn gedicht is geïnspireerd

Regenboog

Amsterdam de stad van dromen Kijk daar, vele mensen hier en daar Een gelukkig paar onder die bomen Twee meisjes trekken aan elkaars haar

Amsterdam die mooie stad Een plek waar alles en iedereen elkaar ontmoet Allen komen van een andere bakermat die beginnen allemaal de ochtend goed

Een regenboog is het Verschillende achtergronden leren elkaar kennen Heel Amsterdam heeft veel pret Zoveel andere culturen is makkelijk aan te wennen

Waarom nemen andere steden niet gewoon een voorbeeld aan Amsterdam Waarom ontvang je niet die allochtoon die hier wel gelukkig leven en wonen kan

[elinekuilman-blog]

K

‘Aanvallen!!!’ Kleine soldaatjes rennen naar voor Verdedigers proberen ze tegen te houden Maar de kleine soldaatjes gaan door

Opeens Veel fel licht De kleine soldaatjes worden verblind ‘Terugtrekken!!!’

Verdedigers juichen Ze vieren feest Kleine soldaatjes zitten te kijken Ze zijn er nog niet geweest, hoor

‘Aanvallen!!!’ Kleine soldaatjes stromen binnen Verdedigers worden omvergelopen De kleine soldaatjes winnen

Of toch niet De laatste, sterke verdedigers schieten naar voor Kleine soldaatjes, niet voorbereid Gaan er aan onderdoor

Kanker Dodelijk is het al Bestreden kan het worden Verslagen zal het zijn