#bivak

[victorangelier]

Good night. Tot morgen! #bivak #winter #shelter #extreme #outdoor #sweden #wilderness https://www.instagram.com/p/Cnur8XyqIg8/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[klimavaltozas]

"Jelenleg 429 turistaház/menedékház, hütte és bivak tartozik az alpesi klubokhoz, ezek közül 272 van elzártabb helyeken a hegyekben. Közülük szinte egyetlen menedékház sem tudja finanszírozni a fenntartási költségeket. Az 50000 kilométer hosszú jelölt túraút-hálózatot pedig folyamatosan pusztítják az egyre gyakoribb földcsuszamlások, sziklaomlások és viharkárok, áll a szövetség tájékoztatójában."

[ciclopoint]

Z KARASÍNA PŘES DŮM OBĚŠENÝCH PANENEK DO JIMRAMOVA A NA BIVAK

[peterpijls1965]

Bericht uit het beschermde huis (31)

5 Juli 2014

Ik heb een vriendin die out of the blue manisch of psychotisch kan worden. Ook beschikt ze over het talent om in een split second in een gemengde episode te schieten. Dan is ze niet alleen depressief en manisch tegelijk, maar ook nog eens acuut suïcidaal. Twee keer ging ze in zo’n bui op zoek naar een stuk touw, met het opgewekte voornemen zich op te hangen. Dat ging alleen maar niet door omdat ze betrapt werd. Vervolgens mocht ze in de isoleercel haar zonden overdenken.

Bij mij hebben de episodes een veel tragere aanloop, die weken of maanden kan duren. Dat verklaart volgens mij ook waarom ik pas op latere leeftijd een diagnose kreeg. Ik zag stemmingswisselingen lang als een fact of life, horend bij m’n temperament. In de wintermaanden dacht ik dat ik een winterdepressie had. ’s Zomers concludeerde ik hieperdepiep dat ik een zonnekind was. Nog niet eens zo’n slechte theorie achteraf, voor een amateur.

M’n eerste serieuze depressie kreeg ik in militaire dienst. Ik was een jaar lang niet vooruit te branden van melancholie, en blowde me iedere dag suf om het ongerief te bestrijden. Ik was weliswaar niet zo’n overtuigde militarist, maar ook geen pacifist. Dus ik deed geen moeite m’n dienstplicht te ontduiken. Dit in tegenstelling tot sommige vrienden, die geestelijke instabiliteit voorwendden, of fanatiek beleden homoseksualiteit, om zo de wapenrok te ontlopen.

Achteraf gezien denk ik dat die depressie me misschien wel geholpen heeft die vreemde militaire macho-cultuur te overleven. Ik hield me gedeisd, en liet het geblaf van onderofficieren en majoors gelaten over me heen komen. Vooral majoors waren enorme klootzakken. Luitenant-kolonels daarentegen waren juist zonder uitzondering fidele types. Rare jongens, die militairen.

Ondanks m’n belazerde stemming heb ik ook gelachen in het leger, vooral tijdens de militaire opleiding. Uiteraard leerden we stompzinnige zaken als marcheren en schuttersputjes graven. En op bivak moesten we met ons wapen (een semi-automatische FAL) slapen in de slaapzak. Maar eerst moesten we het wapen een meisjesnaam geven. In het leger hebben ze een haarfijne antenne voor het verband tussen dood en erotiek. Ik noemde mijn wapen Ineke, naar een ex-vriendinnetje, dat later met een beroemde televisiepresentator is getrouwd. Ik sliep best goed die nacht.

Ook in het leger leerde ik dat menselijke beschaving alleen maar een makkelijk te verwijderen dun vernislaagje is. En dat sadisme een algemeen voorkomende menselijke eigenschap is, vooral bij lompe onderofficieren met een paar strepen op de schouder. Tegen de Conventie van Geneve in leerden ze ons op bivak hoe we krijgsgevangenen moesten martelen. Bijvoorbeeld door een gepakte vijand met zijn handen tegen een boom te laten leunen, een FAL met bajonet staand onder zijn buik, en zijn voeten steeds verder naar achteren schoppend. Een dienstplichtig militair moest daarvoor model staan, gelukkig niet tot hij in de bajonet viel.

krijgsgevangenen sambal voeren was kennelijk ook een beproefde methode.

De onderofficier plaatste dus een FAL met bajonet onder zijn buik, en schopte de benen van de soldaat steeds een beetje verder naar achter. Zo konden we iedere krijgsgevangene aan het praten krijgen over de vijandelijke posities, was de moraal. En als de gevangene niet wilde praten, dan konden we altijd nog zijn benen helemaal onder hem vandaan schoppen, zodat hij in de bajonet viel. De onderofficier kwam niet bij van de pret.

Hij leerde ons ook nog dat krijgsgevangenen het niet fijn vinden als je ze dwingt een pot sambal te eten, om ze vervolgens een dag lang geen drinken te geven. Ook dat schijnt een probate manier te zijn om de vijand aan het praten te krijgen. Ik wilde het graag geloven.

M’n stemming werd er niet beter van. Ook omdat ik kennismaakte met het virulente racisme en seksisme in het leger. De Surinamer in ons peloton, Santiroma, kreeg er om zijn huidskleur ongenadig van langs. Ook de aanwezige vrouwelijke militaire Milva’s moesten het ontgelden, met de meest gore en liederlijke scheldwoorden die ik ooit voor vrouwen had gehoord. Uitgerekend de Surinamer

Santiroma en die meisjes-soldaten vielen door de mand toen we de gasbunker in werden gejaagd. Met het gasmasker in de hand moesten we in het donker wachten tot de onderofficieren traangasgranaten naar binnen gooiden. Toen ging de deur dicht en mochten we de gasmaskers opzetten. Alleen lukte het de domme neger Santiroma en die nog dommere vrouwen-soldaten niet het gasmasker goed op hun gezicht te plaatsen. Ik hoorde ze steeds harder hoesten, en dacht dat ze zouden stikken. Toen de deur van de bunker eindelijk weer open ging, en we naar buiten renden, zag ik wat ze verkeerd hadden gedaan: ze hadden het gasmasker ondersteboven op hun hoofd geplaatst. Terwijl de Surinamer Santiroma en de Milva’s stonden te kotsen, werden ze uitgelachen door de onderofficieren, en bedolven onder de meest vreselijke beledigingen.

Ik werd met de dag depressiever, ook omdat een van de onderofficieren me op de korrel had. Hij betrapte me in de slaapzaal terwijl ik De Volkskrant aan het lezen was. Dat werd in het leger als een semi-communistische overtreding gezien, want De Telegraaf is het huisorgaan van Defensie. Na iedere speedmars blafte de onderofficier me sindsdien in het gezicht waarom ik m’n kistjes niet goed gepoetst had. Als ik antwoordde dat schone kistjes na een speedmars van 5 kilometer door de modder een innerlijke tegenstrijdigheid waren, dreigde hij me met het cachot als ik nog eens zo brutaal durfde te zijn. Zo leerde ik dat sadistische onredelijkheid en verkeerd toegekend gezag een heel harmonieus huwelijk kunnen vormen.

Op de schietbaan kwam m’n wraak. Het hoogtepunt van de militaire opleiding was het leren bedienen van de UZI (een Israelische pistoolmitrailleur uitgevonden om Palestijnen van dichtbij omver te sproeien) en de eerdergenoemde semi-automatische FAL. Dat laatste wapen moesten we eindeloos in en uit elkaar zetten, en poetsen met een oliedoek. Uiteindelijk leerden we schieten met scherp. En de afsluiting van de opleiding, tevens het hoogtepunt, was een schietwedstrijd. Alle 45 jongens van het peloton moesten liggend op de buik 20 keer schieten op metalen poppen. Wie het vaakst raak schoot, kreeg een dag verlof. Ik achtte mezelf kansloos. Niet alleen had ik een lui oog; in mijn peloton zaten ook twee jongens die lid waren van een schietclub. Ze sloten alvast een weddenschap af wie van de twee zou winnen.

Maar tot m’n verbazing won ik. Van de 20 schoten knalde ik 17 keer raak. Ik weet nog precies hoe ik dat deed. Ik visualiseerde dat de metalen pop waar ik op schoot eigenlijk de onderofficier was die mij van semi-communistische sympathieën verdacht. Toen leerde ik dat effectief moorden alleen maar een kwestie is van geprojecteerde en geconcentreerde haat. Diezelfde onderofficier moest met enige tegenzin constateren dat ik de beste schutter van het peloton was. Ik, het linkse mietje dat zijn kistjes niet goed poetste.

Sindsdien droom ik nog altijd wel eens van een loopbaan als sniper in het leger. Het lijkt me wel wat, op een bergtop in Afghanistan liggen, met m’n Heckler & Koch Scharfschutzengewehr, wachtend tot ik een Taliban-mannetje in het vizier krijg. En me afvragend: schiet ik hem meteen door z’n hoofd, of knal ik er eerst een knieschijf van af, om vervolgens rustig na te denken over de locatie van het genadeschot? In het leger maken ze inderdaad een rechtschapen vent van je.

Na militaire dienst kreeg ik een baan bij een krant. Achteraf gezien was ik vervolgens jarenlang vrijwel non-stop hypomaan. Ik dacht alleen maar dat ik de tijd van m’n leven had, werkte 50 uur per week en haalde hele nachten door met veel bier en hasj.

Op m’n 27ste ging het voor het eerst echt mis. Ik was kort na het einde van de Bosnische burgeroorlog een week lang met een fotograaf op reportage geweest in de Krajina, waar de Kroatische bevolking etnisch was gezuiverd (of vermoord) door Bosnische moslim-milities. We reden door verlaten en kapotgeschoten dorpen, met veel kogelhulzen op straat, waar nog steeds een vage brandlucht hing. Ik vond het spooky. Maar de fotograaf, een wapenfreak, had de tijd van z’n leven, en zocht in verlaten huizen naar een Kalasjnikov. Die had hij thuis namelijk nog niet in zijn verzameling.

Na een week gepraat te hebben met moegemoorde militiemannetjes, nog steeds gehuld in camouflagepakken, en met die enge thousand-yard stare in hun ogen, reden we opgelucht naar huis, al had de fotograaf geen Kalasjnikov weten te scoren. Onderweg werd ik voor het eerst manisch. Ik weet nog dat ik in die auto urenlang keihard liedjes van Tori Amos heb zitten zingen, vraag me niet waarom. De fotograaf vond dat helemaal niet raar. Tijdens die week in oorlogsgebied hadden we elkaars latente krankzinnigheid al uitvoerig mogen verkennen.

Thuis aangekomen dronk ik een halve fles whisky leeg en rookte een paar joints om te ontspannen. Het hielp niet. Onder de douche kreeg ik een angstpsychose. Ik voelde koude windvlagen, en wist zeker dat de geesten van vermoorde Kroatiërs me achterna waren gekomen om wraak te nemen. Ik had in een van die kapotgeschoten dorpjes namelijk een paar familiefoto’s opgeraapt uit de modder, en meegenomen naar huis. Bevend van paranoia belde ik ’s nachts een vriend uit Zweden wakker, die me rustig praatte. Ik had geen flauw idee wat er aan de hand was en weet m’n psychische ontsporing aan de alcohol en de hasj, die de psychose natuurlijk best getriggerd konden hebben. De volgende dag ging ik gewoon naar m’n werk, en niet naar de dokter.

Ergens vermoedde ik in die jaren al dat er iets met me aan de hand was. Privé leefde ik bewust een teruggetrokken leven. Ik kocht een huis aan de rand van de stad, in de hoop en verwachting dat er weinig mensen langs zouden komen. Ik had goed gegokt. Urenlang schreef ik dagelijks in een dagboek om het raadsel van mijn bestaan te doorgronden. Vergeefs. Het was allemaal eenrichtingsverkeer en genavelstaar, al heb ik dat dagboek 30 jaar volgehouden. Ik leefde volgens een strikte persoonlijke erecode, die het me bijvoorbeeld verbood om met een vrouw samen te leven. Ik bedoel, ik had wel eens vriendinnen, maar zodra die te vaak wilden blijven logeren, over samenwonen begonnen of erger nog: over een kindje, rende ik gillend en zonder noemenswaardige opgaaf van reden bij ze weg. Ik deed ook verstandige dingen, bijvoorbeeld fanatiek hardlopen, wat er in die jaren beslist mede voor zorgde dat ik psychisch niet volkomen desintegreerde.

Toch belandde ik op m’n 29ste drie maanden depressief op de bank, om langdurig het schilderijtje aan de muur te observeren. Weer nam ik instinctief een goede beslissing: ik nam ontslag uit de soms gekmakende hectiek van de krantenredactie en ging freelancen. Maar eerst nam ik het vliegtuig naar Japan, waar ik op een ijskoude wintermiddag in Kyoto m’n ex-vrouw tegen het lijf liep. Ruim een jaar later was ik vader. We vertrokken naar Amsterdam. En daar, in die tegenwoordig zo opgefokte, cynische stad vol loslopende agressieve gekken, had ik in 2006 en 2007 maandenlang durende manische episodes, met alle bijbehorende vormen van ontremming. Dat ik toen nooit de politie aan de deur heb gehad, vind ik nog steeds een godswonder.

Het vergde nog een jaar en twee psychoses voor ik m’n koppigheid en trots opzij zette en naar de psychiater rende. Ik vermoedde toen al jaren dat ik manisch-depressief was. Voor m’n huwelijk was het te laat. Ik raakte aan de drank, verloor m’n werk, belandde in een echtscheiding en moest als toetje afscheid nemen van m’n onderbenen door bloedvatenvernauwing. Het bleek een keerpunt.

Nu ben ik al twee jaar stabiel en sta ik moeiteloos droog. Weliswaar ben ik hopeloos failliet, maar daar lach ik om. Ik laat namelijk niet na m’n financiële probleempjes af te zetten tegen de destructieve rollercoaster die m’n leven de afgelopen 25 jaar was. Want ik leefde principieel volgens de chaos-theorie, omdat ik dat vond horen bij m’n libertijns-anarchistische levensmoraal. Het kostte me net niet de kop. Dat ik nog leef, heb ik alleen maar te danken aan een morsig internet-dealertje, dat zo verstandig was me 3 jaar geleden niet de 200 slaappillen te leveren die ik bij hem besteld had.

Tegenwoordig doe ik mijn voordeel met de klassieke 3 r’s: rust, reinheid en regelmaat. Dat, in combinatie met wat zelfdiscipline en zelfbeheersing, verschaft me eindelijk de gemoedsrust die ik decennia vergeefs zocht.

Vanavond ga ik met m’n zoon naar Nederland-Costa Rica kijken. Volgende week word ik 49. Daarna gaat het leven uiteraard bergaf, maar dat kost minder moeite dan bergop. Eerlijk gezegd heb ik het gevoel dat ik gisteren geboren ben. Ik, een schele, koppige, gestoorde, drankzuchtige en uiteindelijk trefzekere scherpschutter.

[1kfabian1k]

Fabian1k Activate is now available on youtube !

support would be appreciated 😈

activeren activate op job verwissel textiel bivak op ren weg 4 de cops

[jossarisfoto]

Marokko | Van woestijn zonopkomst naar Todrakloof en tradities

Vrijdag, 15 maart 2024 | In alle vroegte zijn we vertrokken vanuit ons nachtelijk bivak. Aan het einde en in de stilte van de nacht, midden in de uitgestrektheid van de Erg Chebbi woestijn, ontvouwt zich een magnifiek schouwspel. Terwijl de eerste stralen van de zon de horizon strelen, kleurt de lucht zich in tinten van oranje, roze en goud, de zonopkomst, een nieuwe dag wordt…

[ktovie]

Gr54 - deň 6

Ráno rýchly nakup, raňajky a spat na túru. Dlho popri potoku a mierne do kopca, okolo Refu de Vallonpierre do sedla vallonpierre, z druhej strany dolu do doliny a zas nahoru. Cely deň vyhliadková jazda okolo hory Le Sirak, nádherný kopec s ľadovcami zo všetkých strán. A každých 20 M vyzerá úplne inak. Nadhera.

Bivak sme našli naveľa v jedinom údolí bez vody vo výške 2500mnm. Zima. Veľká

20km, 1780 do kopca a 370 z kopca.

[victorangelier]

4-luik. #extreme winter kamperen. Dag temperatuur is -20 en vannacht zal die dalen naar -25. #Zweden #bivak #shelter #outdoor #camping #winter #bushcraft #wildernis #natuur #alone https://www.instagram.com/p/Cnt9BGSK8pZ/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[patriciaidsinga]

Lola

NHD 6 mei 2023 

“Als de kinderen gelukkig zijn, ben ik ook gelukkig” denk ik dat ze zegt. 

Lola houdt bij wijze van proost haar glas rosé wat wankelend naar mij op.

Ik bivakeer met B. op een hippiecamping deze week. En Lola staat toevallig naast mij met haar twee kinderen. 

Lola is een opvallende figuur. Ik weet niet hoe ze het doet, maar elke dag stapt ze in de meest fantastische outfits uit haar tentje. Een strak donkergrijs tuinpak met kort tijgerprint t-shirtje eronder. De rode string die tevoorschijn kwam, toen ze zich bukte om een marshmallow te roosteren maakte dat ik nooit meer hetzelfde naar campingkleding kijk. 

Ik scan mezelf even. Oude zwarte spijkerbroek, zwarte hoodie, vaalroze regenlaarzen. Kamperen betekent vuurtjes, rook, modder, stof, dus je oudste kleding mee. Heb ik daar even flink de haring mis geslagen. 

We spreken elkaar nauwelijks, behalve dan bij de schaarse ‘proostmomentjes,’ op afstand elke avond bij de vuurkorf. Als ik Lola overdag tegenkom lijkt ze me niet te herkennen. 

“Buuf!” zegt-schreeuwt ze. “Ik zeg altijd zo, als de kinderen maar blij zijn, ben ik ook blij! Proost!” roept ze weer. Het lijkt haar mantra. Ik proost halfslachtig terug. 

Witte cowboylaarzen met zilveren studs vandaag, strakke panterlegging, zwarte blouse met grote turquoise bloemen en een lichtbruine suède jas, met van die sliertjes aan de mouwen. Een eenmans partytent, zegt iemand bij de vuurkorf als Lola niet oplet, en dat klopt wel zo ongeveer. 

B. doet mee met de kindertalentenjacht dus ik sta al een uurtje bij het campingrestaurant naar vals kindergezang te luisteren. Ook de kinderen van Lola doen mee, maar Lola zelf is nergens te bekennen. 

Na de talentenjacht staat er ineens een betoverende verschijning op het podium, in een prachtig sierlijke witte jurk en een ketting met enorme stenen. Ik herken de puntjes van de witte cowboylaarzen die onder de jurk uit piepen. Lola zucht in de microfoon en lijkt nog meer aangeschoten. 

Er start een geluidsband. Ze ademt diep in en pakt een vodje uit haar bh waar een handgeschreven tekst op staat. Na het lied, waar iedereen doorheen praat, zegt ze zachtjes in de microfoon: “hier moest ik even doorheen”. 

De mens achter de modieuze verschijning heeft zonet iets proberen over te brengen, iets wat haar aangaat en raakt, en niemand heeft het gezien. Een week lang zag ik haar zichzelf overschreeuwen en als ze dan fluistert, luistert er niemand. 

Ik hef mijn glas richting Lola. Dat je maar snel iemand vindt die je echt hoort.

[iroel]

Takdir #3

ada salah satu kelompok studi yang benar2 favorit tapi sangat susah buat masuk.

kelompok studi yg dimana hanya orang2 keren yg bisa bertahan, karena alur masuknya susah bgt. Alur masuknya ada dua, yaitu diklat ruang dan diklat lapang. Diklat ruang tuh berjalan seperti MOS waktu kuliah dan diklat lapang tuh benar2 kek hidup di lapangan, ditengah hutan. Kita diajari manajemen berbekalan dan teknik berlindung.

Diklat ruang selesai, aku mulai bimbang dan takut. Bimbang bisa ikut diklat lapang apa enggak. Ini bukan masalah uang, tapi masalah mental. Aku bener2 takut sama kating yg tegas, harus bisa responsif, harus cepat menghapal, harus cepat memutuskan solusi, bertahan di bawah bivak, tidur beralaskan matras, makan nasi dan lauk seadanya.

singkat cerita aku memutuskan untuk tidak melanjutkan diklat lapang. Aku gak inget gmn, tapi aku cerita/pamit ke dia "aku gak lanjut diklat lapang". terus dia bilang "kenapa?", "coba deh irul, diinget2 lagi, awal mau ikut kegiatan ini apa?, sayang banget irul, udah sejauh ini masak mau berhenti, aku yakin kamu pasti bisa rul"

aku mulai bimbang lagi, aku curhat ke temen2ku yg paling deket sama aku. Dia bilang "ada aku rul, aku ikut besok, ku kasih tau, ku arahin, ku temenin besok, ikut aja, manut wes".

akhirnya aku ikut dan lolos. Itu singkat cerita, kalau diceritain lagi gmn perjuanganku, keknya gak bakal selesai dan malah kemana2.

poinnya disini adalah aku mulai bimbang karena masukan dari dia, dia selalu support aku saat aku merasa putus asa. Aku gak nyangka kalau dia bakal ngejawab kek gitu dan buat aku kembali bimbang dgn keputusanku. Aku bisa saja mengatakan bahwa "karena dia, aku bisa lolos masuk kelompok studi itu"

[baliportalnews]

Sekda Budiasa Buka Lomba Tingkat III Pramuka Penggalang Kwarcab Jembrana

BALIPORTALNEWS.COM, JEMBRANA - Sekda Jembrana, I Made Budiasa membuka Lomba Tingkat Regu Pramuka Penggalang Tiga (LT-III) Kwartir Cabang Jembrana 2023. Pembukaan ini ditandai dengan Upacara Bendera serta penyematan atribut peserta oleh Budiasa yang juga Ketua Kwartir Cabang Jembrana bertempat di Lapangan Monumen Lintas Laut Gilimanuk, Melaya, Selasa (7/3/2023). Adapun jenis lomba yang ditampilkan sebanyak 18 jenis, dasar keterampilan pramuka. Dalam sambutanya, I Made Budiasa berpesan kepada adik-adik penggalang yang akan mengikuti lomba agar dapat berkompetisi secara sportif dan bertanggungjawab. "Dalam perlombaan ini kita semua agar menjujung tinggi sportifitas sesuai sifat dasar pramuka yang berjiwa besar dan kesatria," pesan Budiasa. Selain itu, I Made Budiasa juga mengatakan bahwa pelaksanaan LT 3 itu guna mencari perwakilan Jembrana untuk mengikuti LT 4 di tingkat Provinsi pada bulan April 2023 mendatang. "Pemenang dari Lomba ini, selanjutnya akan mewakili Kabupaten Jembrana pada perlombaan di tingkat Provinsi pada bulan April 2023 mendatang di Bumi Perkemahan Margarana Tabanan," ungkapnya. Lanjut, Lomba Tingkat Regu Pramuka Penggalang Tiga (LT-III) Kwartir Cabang Jembrana 2023 diharapkan dapat menumbuhkan karakter dan kepribadian dari Pramuka khususnya para Penggalang di Kabupaten Jembrana serta untuk meningkatkan jiwa persatuan dan kesatuan untuk menumbuhkan rasa bela negara. "Melalui wadah inilah kita harapkan mulai sejak dini kita membentuk karakter dan kepribadian diri khususnya adik-adik penggalang. Oleh karena itu, kami harapkan para peserta adik-adik penggalang agar betul-betul memanfaatkan waktunya dengan baik," harap Made Budiasa. Dilain sisi, Ketua Panitia, I Nengah Dwi Yadnya mengatakan, pelaksanaan Lomba Tingkat Regu Pramuka Penggalang Tiga (LT-III) Kwartir Cabang Jembrana 2023 itu berlangsung selama 3 hari 2 malam mulai tanggal 7 sampai 9 Maret 2023 dengan diikuti total 36 regu. "Peserta LT 3 kwarter Jembrana 2023 terdiri dari 18 regu penggalang putra, 18 regu penggalang putri, yang setiap regunya berjumblah 8 orang serta masing masing regu didampingi anggota dewasa atau pembina pramuka," ujarnya. Lebih lanjut, I Nengah Dwi Yadnya juga menjelaskan pelaksanaan LT-III Kwartir Cabang Jembrana 2023 meliputi kegiatan yang bersifat umum dan perlombaan, dengan kagiatan perlombaan sebanyak 18 jenis lomba. "Adapun Lomba yang di selenggarakan diantaranya, Lomba administrasi regu, reportase, pionering, Astataria, menapsir, semboyan dan isyarat, P3K, masa rimba, bivak, halang rintang, pidato, peta kompas, baris berbaris, obat tradisional, packing, sketsa panorama, senam pramuka edisi pertama dan melukis, dengan pusat kegiatan di Bumi Perkemahan Taman Nasional Bari Barat," pungkasnya.(ang/bpn) Read the full article

[realita-lampung]

Kapolri Apresiasi Tim Evakuasi Rombongan Kapolda Jambi

JAMBI - Kapolri Jenderal Listyo Sigit Prabowo menyempatkan untuk memberikan apresiasi secara langsung ke tim gabungan evakuasi Kapolda Jambi Irjen Rusdi Hartono beserta rombongan helikopter yang mendarat darurat akibat cuaca buruk di Bukit Tamiai, Kerinci. Sigit juga menyampaikan apresiasi dan ucapan terima kasih secara langsung kepada prajurit TNI Kopda Ahmad Novrizal yang mengawal tandu Kapolda Jambi dari bawah ke Helikopter hingga 'berputar' karena faktor angin kencang. "Atas nama pimpinan Polri, saya mengucapkan terima kasih," kata Sigit sembari menyalami satu per satu tim evakuasi gabungan di Bandara Sultan Thaha Saifuddin, Jambi, Rabu (22/2/2023). Dalam kesempatan itu, Sigit menyampaikan apresiasi kepada seluruh pimpinan instansi terkait yang telah ikut membantu proses evakuasi dari rombongan helikopter tersebut. "Salam untuk Pak Panglima TNI, Pak KSAD, Pak KSAU, Pak KSAL, pak Kepala Basarna, BMKG juga dan seluruh masyarakat. Kami keluarga besar Polri menyampaikan apresiasi," ujar Sigit. Sebelumnya, Sigit menyadari bahwa proses evakuasi itu tidaklah mudah. Mengingat, tim gabungan harus berjibaku dengan cuaca ekstrem dan lokasi evakuasi yang terjal. Tetapi, kata Sigit, berkat kerja sama dan ketangguhan para tim gabungan itu, di hari kedua penyelamatan, kelompok darat maupun udara, telah berhasil mencapai lokasi dari para korban dan langsung memberikan bantuan pertama yang dibutuhkan. "Alhamdulillah hari kedua bisa diberikan bantuan makanan, obat-obatan dan juga mendirikan tenda atau bivak. Sehingga bisa dilakukan tindakan pertama untuk membantu anggota kita yang terluka," ucap Sigit. Disisi lain, Sigit menegaskan, dengan adanya sinergitas dan soliditas antara personel TNI, Polri, instansi terkait dan masyarakat setempat, membuat proses evakuasi tersebut berjalan dengan sangat maksimal. Disisi lain, Sigit berharap, seluruh korban peristiwa tersebut dapat kembali pulih setelah mendapatkan perawatan intensif dari tim dokter yang telah disiapkan. Tak hanya itu, dengan telah diselamatkannya para korban ini, pihak keluarga maupun kolega dapat merasa lebih tenang. "Jadi mohon doanya bahwa setelah ini seluruh korban bisa kembali pulih dan sehat. Tentunya dokter bisa berikan perawatan yang terbaik. Sehingga anggota kami bisa segera pulih seperti sediakala, dan tentunya keluarga yang di rumah yang selama ini menunggu, teman-teman yang semua menunggu tentunya ini bisa mengobati kita semua. Dan juga kepada teman-teman media yang selama beberapa hari ini terus mengikuti," tutup Sigit. (Hms/Red) Read the full article

[kabardaily]

Guru SDN Bukit Baro Raih Juara 1 Bivak 

[zsuzsannatarr]

https://www.youtube.com/watch?v=G-1crM4k2xw&feature=emb_logo

[fjvxgbjkgukbgg]