#bevrijdend

[twafordizzy]

Het nut van literatuur volgens Vargas Llosa

bron beeld: upf.edu In de bibliotheek van een Amerikaanse universiteit waar ik doceerde, viel mijn oog bij het doorbladeren van een boek op een voetnoot waarin de naam Dionysus voorkwam. Deze werd daarin beschreven als de god van de wijn, van de goddelijke extase, die de mens met de goden in contact brengt. Maar wat vaak wordt vergeten, is dat Dionysus voor de Grieken ook de god was van de…

[naturallyadventured]

jolijnpelgrum.nl

Afgelopen weekend deed ik voor het eerst een naaktshoot met een vriendin. Het was bevrijdend. Spannend ook en hilarisch. Wat hebben we gelachen. We waren met z'n drietjes voor een paar nachtjes in de bossen zonder wifi en 4g. Cacao, zingen, ceremonies, lange wandelingen, kletsen en dus een naaktshoot. ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀ ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀ Het voelde heel helend om zo bloot samen te zijn. Veilig, vrij, open, natuurlijk en sensueel. Ik besefte me hoe vaak ik me ook omgedraaid heb al ik me omkleedde bij vriendinnen. Hoeveel schaamte ik heb gevoeld op bloot zijn bij andere vrouwen. ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀ ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀ Het raakte me ook wat een diepe verbinding er ontstaat als je wél je kleren uittrekt. Dat je elkaar kunt aanraken, knuffelen en sensueel met elkaar kunt zijn zonder dat het seksueel is. En zelfs als dat het is dat het veilig is. ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀ ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀ Ik voel een stroom energie in mijn buik als ik zie dat deze beweging steeds sterker wordt. Sisterhood, elkaar als vrouwen 100% supporten, contact maken met onze baarmoeders, onze cyclus eren, samenkomen in ceremonies. Ik weet dat we aan het begin staan maar dit gaat alleen maar groeien. We gaan voelen dat onze vrouwelijke energie onze kracht is. We gaan voelen dat we geen man hoeven te zijn om waardig te zijn. Dat we gelijkwaardig zijn maar niet hetzelfde. En dat inzicht zal onze levens in bloei zetten. 🌺💦🔥

[fransopdefiets]

16-9 Ommen

Op maandagavond kun je uit eten gaan in Nederland wel vergeten, er is hier een ongeschreven regel dat je dan thuis eet, zo ook in Schoonebeek. Maar tot mijn verrassing bleek Schoonebeek niet het dorp waarvoor ik het aanzag, want er is een hele grote supermarkt in het centrum. Dus ik kocht een biefstuk, krieltjes en een grote zak gesneden groente, want als er iets is, waar je structureel te weinig van eet als je op reis bent, dan zijn het groenten. Na het eten keek ik nog even naar de Nederlandse teevee, op dat vlak heb ik de afgelopen maanden niks gemist, zie ik al.

Om half acht wordt het ontbijt binnengereden op een voor dit doel bestemde rollator, een mand vol bruine boterhammen, krentenwegge, kaas, worst, jam, yoghurt, cruesli, gekookt ei, verse jus. Daarna moet ik echt even bijkomen, voordat ik verder kan met inpakken. Ik span nog één keer de tandriem van de fiets iets aan, want ik kon de laatste dagen aan de trilling voelen dat ie weer wat opgerekt was.

Het eerste stuk naar Coevorden gaat langs de grens, aan de Nederlandse zijde zie je de gesloten olieputten, aan de Duitse zijde knikken de pompen in een rustig tempo door. Daarna volg ik de Sallandroute naar Ommen, veel bos, soms wat open veld en één keer kom ik langs een zandverstuiving in aanleg. Veel bijzonders is er niet te zien onderweg, wat me vooral opvalt is dat de boerderijen en woonhuizen er in tegenstelling tot Duitsland uiterst verzorgd uitzien, goed in de verf, gestraalde gevels en vers riet op de daken. De wegen hebben geen gaten in het wegdek, de fietspaden zijn glad en breed. Volgens mij hebben wij het hier zo slecht nog niet.

Het weer is trouwens weer helemaal op mijn hand, wind in de rug en een lekkere temperatuur, van de kou van de afgelopen dagen is niets meer te merken.

En zo raak ik steeds dichter tot het definitieve einde van deze onderneming. Een interessante vraag is natuurlijk, wat komt hierna? Nou, als ik niet toegeef aan de menselijke neiging om mezelf te moeten overtreffen, dan kan het gewoon weer alle kanten op. Ik hoef volgend jaar helemaal niet de zijderoute af te fietsen of naar Johannesburg te vertrekken. Domburg is ook goed. En dat is wel een bevrijdende gedachte.

Morgenavond komt Mayke me opzoeken in Ermelo en dan fietsen we de laatste dag samen naar Amsterdam. Ik kijk er naar uit, ik vind het heel leuk dat ze me tegemoet komt.

Gefietste afstand: 60 km

Gefietste tijd: 4 uur

[parvasilvi]

Papierwerk

Mijn moeder is aan het opruimen Rapporten, knutselwerk, oude foto's Alles moet het huis uit.

Het is gezellig. We delen herinneringen, Wijzen elkaar op vergeten momenten. En ruimen op.

Elk object beland op één van drie stapels: Weggeven Weggooien Bewaren. Het voelt bevrijdend om zo veel weg te gooien. En vertrouwd om in het verleden te graven.

Ik kom mijn oude agenda tegen En m'n klassenfoto van toen ik vijftien was, En ik voel ineens zo'n golf van liefde, Voor de ongemakkelijke tiener die ik was. Het was geen makkelijke leeftijd, Maar ze heeft me gebracht naar het hier en nu.

Ik hecht niet snel aan spullen. Op vijftien had ik in negen verschillende huizen gewoond, In zeven verschillende steden, in drie landen. Ik heb al vroeg geleerd om niet aan mijn spullen te hechten Neem mee wat in een verhuisdoos past En wees niet verbaasd als er iets kwijtraakt bij de reis Het zijn maar spullen. Alles is vervangbaar. "De agenda mag weg," zeg ik. De foto bewaar ik.

Mijn moeder is aan het opruimen Vorige maand heeft ze haar vader's huis leeg moeten ruimen. Vijf kratten fotoalbums met wazige foto's van verre vage familie En nog drie kratten met ander papierwerk. Brieven. Schriften. Agenda's. Eindeloos.

Ze heeft het niet hardop gezegd, Ik weet niet eens of ze het zelf weet, maar Ze wil me behoeden. Dus zitten we op de vloer van mijn oude kamer voor de boekenkast "Kijk nou toch," zegt mijn moeder. "Piep de muis!" En het kan niet, dat ik dit boekje uit m'n kleutertijd nog herken, En toch zijn de plaatjes zo vertrouwd Piep krijgt een rode ballon Piep krijgt een gele ballon De bladzijdes plakken aan elkaar. Er is een hoekje van een bladzij afgescheurd. Ik ben allang geen kleuter meer. Er is geen enkele reden om dit nog in huis te hebben. Ik leg het boekje op de stapel: "weg".

Ik heb al vroeg geleerd om niet aan mijn spullen te hechten En toch staat mijn huis, mijn eigen huis, nu vol met hebbedingetjes Goedkope, kitscherige, vervangbare spullen. Maar toch.

Twee weken later zal ik nog eens aan dat kleuterboek denken. En beneemt het me de adem Hoe graag ik er nog een keer in wil bladeren. Dat tastbare bewijs van dat ik ooit een mollige kleuter was Een herinnering in primaire kleuren.

"Zo, dat levert een hoop ruimte op," chirpt mijn moeder. En met een voldaan gevoel kieperen we het verleden in de kliko. Opgeruimd staat netjes.

[jurgenameen]

197, 29, het leren

Door wat waarheid is

Gebroken isolatie gebroken leugen

Het leren in verbinding

Het instrument van de de liefde

Zo universeel zijn de zaken die bevrijdend bevestigd zijn

Het bevorderen van de kennis van liefde

Creatieve afstemming in zielsafspraken

Ontvangen in ontvankelijkheid

Innerlijke aansprakelijkheid

Ik reik jou

De lerende elementen op hobbelige wijze gebieden gebruiken

De hand

De liefde van de liefde waarheid

Over de heuvel gedachten hier

De lach van plezier

Zo in liefde blijven geloven leven

-copyrights Amir Alias Ali 2024-

[transparentcolormagazine]

Rijden met een scootmobiel in de natuur: Prachtige routes

Inleiding

Rijden met een scootmobiel in de natuur biedt een unieke ervaring die niet alleen bevrijdend is, maar ook de mogelijkheid biedt om te genieten van prachtige landschappen. Voor velen is het meer dan alleen een middel om van A naar B te komen; het is een manier om de buitenlucht in te ademen, nieuwe plekken te ontdekken en te genieten van vrijheid. In dit artikel nemen we je mee op reis door enkele van de mooiste routes die Nederland te bieden heeft voor scootmobielrijders. Van schilderachtige dorpen tot uitgestrekte natuurgebieden, er is voor ieder wat wils!

Rijden met een scootmobiel in de natuur: Prachtige routes

Wanneer je overweegt om met je scootmobiel de natuur in te trekken, zijn er tal van prachtige routes die je kunt verkennen. De keuze voor de juiste https://wave-examine.uncrn.co/blog/hoe-maak-je-jouw-scootmobiel-persoonlijk/ route hangt af van verschillende factoren zoals afstand, moeilijkheidsgraad en persoonlijke voorkeuren. In Nederland zijn er talloze mogelijkheden, variërend van rustige plattelandswegen tot uitdagende paden door bossen en heidevelden.

De voordelen van rijden met een scootmobiel

Rijden met een scootmobiel heeft vele voordelen:

Toegankelijkheid: Scootmobielen maken het mogelijk om gebieden te verkennen die anders misschien moeilijk bereikbaar zouden zijn. Vrijheid: Je kunt zelf bepalen waar je naartoe gaat en hoelang je wilt blijven. Gezondheid: Buiten zijn in de natuur heeft bewezen positieve effecten op zowel geestelijke als lichamelijke gezondheid. Sociale interactie: Het ontmoeten van andere mensen onderweg kan leiden tot leuke gesprekken en nieuwe vriendschappen. Populaire scootmobielroutes in Nederland

Laten we eens kijken naar enkele populaire routes die ideaal zijn voor scootmobielrijders.

1. Nationaal Park Veluwezoom

Dit nationale park is beroemd om zijn uitgestrekte bossen, heidevelden en zandverstuivingen. Met goed onderhouden paden is het een uitstekende plek voor scootmobielen. Je kunt genieten van panoramische uitzichten en misschien zelfs wilde dieren spotten!

2. De Biesbosch

Een uniek zoetwatergetijdengebied dat perfect is voor een ontspannende rit met je scootmobiel. De paden langs het water bieden prachtige uitzichten en volop mogelijkheden om vogels te observeren.

3. Het Drents-Friese Wold

Dit grote nationale park biedt diverse paden door bossen en heidevelden, ideaal voor langere ritten met je scootmobiel. Geniet van de rust en stilte terwijl je door deze prachtige omgeving rijdt.

4. Zevenhuizerplas

Een mooi gebied rondom een plas dat uitnodigt tot ontspannen ritten langs het water. Hier kun je heerlijk pauzeren met uitzicht op de plas en misschien zelfs wat vissen zien!

Tips voor veilig rijden met een scootmobiel

Veiligheid komt altijd op de eerste plaats! Hier zijn enkele tips om veilig te rijden:

Draag altijd een helm. Blijf alert op andere weggebruikers. Zorg ervoor dat je batterijen volledig opgeladen zijn voordat je vertrekt. Vermijd drukke wegen of ongeplaveide paden als dat mogelijk is. Hoe kies je de beste route?

Met zoveel opties kan het lastig zijn om de perfecte route te kiezen.

[drake487sda]

DE E-BIKE REVOLUTIE ONDERZOEKEN!!

Hallo iedereen..!

Dit is mijn eerste keer dat ik iets deel in deze gemeenschap. Ik heb recent de e-bike levensstijl omarmd en het is een geweldige reis geweest. Ik ben hier nog vrij nieuw in, dus heb alsjeblieft geduld met me. Ik heb een e-bike en ik hou er absoluut van. De ervaring van het rijden op een elektrische fiets is opwindend en bevrijdend!

Ik ben eager om meer te leren over de e-bike cultuur en contact te leggen met medeliefhebbers. De gemeenschap lijkt zo levendig en gastvrij, en ik ben enthousiast om deel uit te maken van deze groep.

Dank jullie wel dat ik hier mag zijn, en ik kijk ernaar uit om met jullie allemaal in contact te komen en onze ervaringen samen te delen!

[anthkiwo124]

De vreugde van e-bikes verkennen

Hey iedereen, Ik wilde mijn enthousiasme delen over de e-bike industrie, met name de focus op het merk DYU en hun fantastische mini fietsaanbiedingen. E-bikes zijn een geweldige manier geworden om van de natuur te genieten, terwijl we wat beweging krijgen en onze ecologische voetafdruk verminderen.

DYU heeft echt een stap gezet in de markt, met compacte en stijlvolle opties die zowel beginners als ervaren rijders aanspreken. Hun mini fietsmodellen zijn niet alleen lichtgewicht en gemakkelijk te hanteren, maar ze hebben ook een indrukwekkende batterijduur, waardoor ze perfect zijn voor stadsvervoer of ontspannen ritten in het park.

Ik heb gemerkt dat het rijden op een e-bike ongelooflijk bevrijdend kan zijn. Het stelt me in staat om mijn omgeving te verkennen zonder de stress van het vinden van een parkeerplek of het omgaan met verkeer. Bovendien betekent het gemak om thuis op te laden dat ik vaker kan rijden zonder me zorgen te maken over het uitvallen van de batterij.

Als je overweegt om over te stappen op een e-bike, raad ik je ten zeerste aan om DYU te bekijken. Hun toewijding aan kwaliteit en innovatie is in elke rit duidelijk zichtbaar. Laten we deze milieuvriendelijke manier van vervoer omarmen en genieten van alle voordelen die het in ons leven brengt!

[richardmitchell4267]

opwindende reis in de wereld van e-bikes

Ik ben enthousiast! Echt enthousiast, zoals de soort opwinding die je alleen in inspirerende verhalen ziet. Ik ontdekte DYU, een fantastisch merk in de e-bike industrie. Hun 20 inch e-bikes zijn compact, stijlvol en perfect voor stedelijke woon-werkverkeer.Op het moment dat ik mijn eerste rit maakte, voelde ik een golf van vreugde, alsof ik door de stad vloog. De ervaring was verfrissend en bevrijdend, en ik kon niet stoppen met glimlachen.Met de innovatieve ontwerpen en betrouwbare prestaties van DYU, ben ik benieuwd om meer te verkennen van wat de e-bike wereld te bieden heeft. Deze reis begint pas, en ik kan niet wachten om te zien waar het me naartoe brengt!

[jurjenkvanderhoek]

EEN NUTTELOOS BOEKJE TOT NUT VAN HET ALGEMEEN

Voor mij was zij een onbekende, hoewel Marije Hage niet ver van mijn woonplaats wekelijks diensten leidt als protestants predikant. Een kleine wereld, maar ook heel erg groot. Mijn kennismaking met haar was via de televisie in het programma "De verwondering". Een programma dat ik zie en beluister wanneer ik de kerk die zondagmorgen niet heb bereikt. Wanneer de kerkgang minder weegt dan een verdieping via de beeldbuis. Zij als mens intrigeerde en haar verhaal wekte mijn aandacht.

In het gesprek met Annemiek Schrijver zocht ze om woorden voor haar wezen en zijn. Zo onzeker maar zorgvuldig abstracte gedachten duidelijk formuleren, dat komt mij bekend voor. Met een roeping als predikant en de vrijheid van de kunstenaar is ze geen redenaar. Hoewel het brengen van de boodschap een rappe tong vereist, maar je bij de kunst juist dient te zwijgen om te maken en stil en bedachtzaam te kijken.

Marije Hage schreef een dun boek vol over nut, of eigenlijk het tegengestelde daarvan: Pleidooi voor het nutteloze. Haar naam zocht ik op Google, want dat genoemde boekje zal ik graag hebben om erover te schrijven. Zoals ik via meerdere kanalen geïnteresseerd raak in boeken om te recenseren. Niet alles heeft mijn belangstelling, waardoor de knop omgaat is ook voor mij een mysterie. Maar het pleidooi van Hage zal ik graag lezen en beschrijven. Ik vond geen uitgever, want het bleek een uitgave in eigen beheer. Van haar website kon ik de tekst als PDF downloaden. Het is geen verdienmodel. Dus nutteloos? Onzin! Ik zie het nut er wel van in, dus eigen mij de tekst toe en neem de woorden tot mij.

Maar eerst sloeg ik aan op haar afscheid van de sociale media, terwijl ze daar voordien volop op aanwezig was met gedachten en overdenkingen, beelden en nabeelden. Het werkt bevrijdend, mijmert ze voor zich uit starend de camera in, wanneer je niet meer mòet posten ben je ongebonden, los van de macht van het logaritme. Bevrijd van het nut. Daarom zal ze mijn bespreking wel niet onder ogen krijgen, want deze bestaat bij de gratie van het internet, bij het wezen van het world wide web.

Hoewel het schijnt dat de woorden klaarblijkelijk minder makkelijk zich vormen in het gesprek, staan deze luid en duidelijk op papier. Ze zoekt dus vaak naar woorden om zinnen te vormen, zinnen die soms onafgemaakt vervliegen in gedachten. Dat is in praten min, maar in schrijven meer. “Woorden leggen routes af. Je moet ervoor gaan zitten. Dan klimmen ze in je.” Wel is ze live – onder de warme lampen van de studio – ook niet altijd zeker van de zaak, ‘misschien’ leek een stopwoord of ‘ik denk’. Hage is dan ook eerder een schrijver dan een prater, meer een beeldmaker. Een spreker preekt wat eerder is geschreven, dat voordien is overdacht en genoteerd, de woorden, de zinnen.

In het pleidooi verdedigt ze het nutteloze, datgene dat geen goedkeuring krijgt van de grootste gemene deler. Alles dat consensus heeft is zinvol, althans hoort bruikbaar, dienstig en constructief te zijn. De tijd dient welbesteed, geen moment mag verloren gaan aan doelloos en onnodig tijdverdrijf. Maar juist die ijdelheid maakt het leven leefbaar. Het nutteloze te omarmen maakt het leven vruchtbaar. Op die grond kan het zijn groeien en bloeien. Overbodige werken zijn het fundament voor de ‘echte’ prestaties. Ontspanning wordt gezien als onnodig vermaak, op cultuur kan fors worden bezuinigd. Het kabinet zou eigenlijk het betoog van Marije Hage moeten lezen en uitwerken, er beleid op maken.

In het pleidooi gaat zij in haarzelf terug naar de kindertijd, haar periode van het leven waarin ze kind is. “In het midden-leven ervaar ik plotseling dat ouder worden ook een teruggaan is”, schrijft ze. “Vallen wordt weer landen. Ik voel in mij de omtrek van het kind dat ik ooit was. Nee beter, ik vind haar alsof zij nooit is weggeweest.” De kindertijd, een tijd die voor de volwassene van minder nut schijnt, maar door de jeugdige mens als bijzonder waardevol wordt ervaren. Dat gevoel van het zijn verkennen wil ze terug en krijgt ze van voren af in gedachten. Herinneringen aan de fijne, geborgen en beschermde tijd. Maar ook komt ze terug in het heden met de wetenschap van dat verleden. Je zou willen dat het eeuwig was, nooit ophield dat kind zijn. Voor de buitenwereld houd jij je groot, maar binnen in je eigenste ik ben je klein, blijf je op de vrije en ongeziene momenten kind. Want er is drukkende haast, je hebt nog zoveel te doen, er is een hoop nuttigs te verwerken. Maar diep in jouwzelf, in mijzelf, is het nutteloos mijmeren een hoogste goed.

Het beschouwen van de beginneling in het leven, de novice die alles nog moet meemaken, het welhaast onbeschreven blad. Dat is wat kind-zijn is. Niet alles hoeft perfect te zijn, want je moet het immers nog leren, het leven. Niet het resultaat is belangrijk, de dood, maar het leven daarnaar toe, het werken, het zijn. Deze gedachten blijven boven mij hangen wanneer ik de teksten van Hage lees en tot me neem. Zij geeft de aanzet tot het begin van een gedachte. En met haar woorden rolt als vanzelf deze tekst uit mijn pen. Zij geeft mij een begin aan, waarop ik door kan gaan. Met vallen en opstaan, want lees ik het terug is er meer onduidelijk aan wat ik probeer uit te leggen van mijn gevoel bij haar proza en poëzie. Niet alles hoeft beter en anders, er mag een steekje los zitten. Dat is de kunst van de gedachte, van het schrijven. Hage laat het perfecte nut los, laat het gaan, en begint het leven onbevangen te ontdekken om terug te komen bij het kind in haarzelf. En ik volg haar, op de voet. Het is een helder recept, de ingrediënten zijn voorhanden.

Ze heeft me gewaarschuwd, voor aanvang, dat het lezen van het boekje totaal nutteloos is. Zonde van de tijd. “Je wordt er niet productiever van, je wordt niet beter in het managen van to-do lijstjes en het gaat je niet in zeven stappen helpen om een opgeruimder mens te worden.” Het is een lofzang op de ineffectiviteit van mens-zijn, schrijft Hage, op ons gezamenlijke en persoonlijke gestuntel, en op alle lieve, frustrerende, warme, irriterende, soms verdrietige, maar vooral ook ontroerende gevolgen daarvan. Het is ijdel, het is nutteloos, maar het is geen onzin. Het is najagen van wind, richten van pijlen op de storm. Deze sport verdient een olympische status.

“Gevoel van achter de feiten aanlopen. / Kwijtgeraakt zijn. / Teruggaan. / Terugvinden. / Onschuld en goede bedoelingen. / Ergens voor staan en waar dan voor. / Nog steeds grijpen, / misgrijpen, / nergens aankomen. / Wel vaker: / jezelf herkennen. / Iets meer weten, wat leven is.”

Pleidooi voor het nutteloze. Marije Hage. Uitgave in eigen beheer te downloaden van haar website, 2024.

[jeanschoonbroodt]

DEPRESSIE ... Hoe deze te overwinnen...

( Helaas is de geluidskwaliteit niet al te best, omdat deze video's gemaakt zijn met een oude notebook. )

Serie van korte video's (8 in totaal van elk 5 minuten ) ...

ter hulp, ondersteuning, bemoediging, hoop-gevend en/of zelfs bevrijdende en genezende krachtwerking door God's Geest, die Almachtig is en GOD en Jezus de Christus verheerlijkt en mensen redt. GOD's Liefde wil dat alle mensen geholpen worden ... en tot kennis van de waarheid komen, waardoor zij gered/geholpen of genezen kunnen worden in Jezus Christus' naam. Amen.

(Attentie ! Fout in een opname : Video 5 is video 5 en niet video 4, zoals ik per vergissing zei. Let altijd op de Geestelijke boodschap i.p.v. op fouten van mensen. )

GOD's Overvloedige Hemelse Zegen ... over allen die deze serie volgen en/of doornemen en/of doorgeven tot hulp/bemoediging/troost of hoop-versterkende of geloof-versterkende opbouw van mede-mensen en/of gelovigen of noodlijdenden ... in Jezus Christus' naam en genade en liefde en Zijn trouw. Amen..

Boodschap door Jean Schoonbroodt.NL. EU. D.d. 24.10.2024.

GOD's Overvloedige Hemelse Zegen ... over allen die deze serie volgen en/of doornemen en/of doorgeven tot hulp/bemoediging/troost of hoop-versterkende of geloof-versterkende opbouw van mede-mensen en/of gelovigen of noodlijdenden ... in Jezus Christus' naam en kracht van de Heilige Geest van GOD. Amen.

Jean Schoonbroodt. NL.EU. ,

een bode GOD's . D.d. 24.10.2024.

[citytripsexpert]

Solo de wereld verkennen: stedentrips voor singles en individuele reizen

Alleen reizen kan een transformatieve ervaring zijn. Of je nu op zoek bent naar avontuur, cultuur of zelfontdekking, stedentrips voor singles bieden de perfecte gelegenheid om jezelf onder te dompelen in een nieuwe omgeving, op jouw voorwaarden. Als je deze reizen aanvult met Self Guided Tours, kunt u in uw eigen tempo op verkenning gaan, waardoor een echt persoonlijke en verrijkende reiservaring ontstaat.

De opkomst van stedentrips voor singles

De afgelopen jaren is de vraag naar stedentrips voor de singels snel gegroeid. Steeds meer mensen omarmen de vrijheid die gepaard gaat met solo-reizen en zoeken naar bestemmingen die zowel avontuur als persoonlijke voldoening bieden. Stedentrips zijn ideaal voor singles, omdat stedelijke omgevingen eindeloze mogelijkheden bieden om kunst, geschiedenis, cultuur en keuken te ontdekken, terwijl je door het bruisende leven van een nieuwe plek navigeert.

Waarom stedentrips voor singles het perfecte uitje zijn

Voor individuele reizigers zijn stedentrips voor singles een kans om te ontsnappen aan het alledaagse en zich onder te dompelen in een wereld vol mogelijkheden. Deze reizen zorgen voor spontaniteit en persoonlijke groei, omdat alleenstaanden hun reisroutes kunnen samenstellen zonder rekening te hoeven houden met de voorkeuren van anderen. Of je nu door de straten van Parijs dwaalt of je je in de lokale cultuur van Barcelona onderdompelt, solo stedentrips zijn een perfecte mix van verkenning en onafhankelijkheid.

De flexibiliteit van rondleidingen zonder gids omarmen

Hoewel het bevrijdend is om zelf een nieuwe stad te verkennen, bieden rondleidingen zonder gids de perfecte manier om je ervaring te structureren zonder de druk van het volgen van een strak schema. Met rondleidingen zonder gids kunnen reizigers bezienswaardigheden, musea en verborgen juweeltjes bezoeken terwijl ze de volledige controle over hun tempo en interesses behouden. Omdat er gedetailleerde kaarten, audiogidsen en mobiele apps beschikbaar zijn, kunt je eenvoudig een verkenning van de stad op maat samenstellen.

Voordelen van rondleidingen zonder gids

Kiezen voor rondleidingen zonder gids tijdens stedentrips biedt veel voordelen. Een van de belangrijkste voordelen is de mogelijkheid om in je eigen tempo te verkennen. Het is niet nodig om langs attracties te rennen of je overweldigd te voelen door grote groepen. Je hebt de vrijheid om op elke locatie zoveel tijd door te brengen als je wilt, waardoor je een meer persoonlijke en intieme reiservaring krijgt.

Het beste van twee werelden combineren

Het combineren van stedentrips voor singles met rondleidingen zonder gids biedt de ultieme solo-reiservaring. Het stelt singles in staat hun reisroutes te creëren terwijl ze de structuur en ondersteuning van vooraf geplande routes en deskundige informatie binnen handbereik hebben. Deze combinatie zorgt ervoor dat reizigers de beroemdste bezienswaardigheden kunnen zien, terwijl er nog steeds tijd is voor persoonlijke verkenning en onverwachte ontdekkingen.

Conclusie

Alleen reizen gaat over meer dan alleen nieuwe plekken zien; het gaat over het verkrijgen van nieuwe perspectieven en het smeden van persoonlijke verbindingen met de wereld. Stedentrips voor singles bieden vrijheid, terwijl Rondleidingen Citytrips zonder gids de perfecte mix van structuur en spontaniteit bieden. Voor degenen die hun volgende solo-avontuur plannen, bezoek citytripsexpert.nl om vakkundig samengestelde reiservaringen te vinden die zich richten op onafhankelijke reizigers en die de tools bieden om in je eigen tempo te verkennen.

[bucklemonster2]

Trenches of High School POEM

4.76 Trenches of High School

25/09/2024

A Poem by Emilia Sameyn Desmet (NEDERLANDS BENEDEN / DUTCH BELOW)

Warning, references about: De''pression, D''eath, D''uttroux, 9/11, G''ore

Lucky enough to be Born

In a Time of No W''ar

In a Land without Poverty

Lucky Enough to go to School

Lucky to have No Water Foot, but Watery Eyes

In the Trenches of High School

No Energy, No Love

Some no Friends at All

D''utroux and 9/11 taught us to be P''aranoid

Al Gore and 2008 Crash

Taught our Future would be Broken

The Words of B''ullies Thickened our Skin

Their Fists Strengthened B''ones

A''buse and G''enocide became Online Jokes

They showed Videos of M''urder and G''ore

We're Seals trying to Float in a Shark Tank of Tears

Thousand Repetitions inside our Head

Longing for D''eath

Affection, Biggest Source Suffering

A Weight on Our Shoulders

Yet a Freeing Power

An Eternal Source of Energy

This is High School

The Tr'enches of Modern Youth

------------------------------------------------------------------------

------------------------------------------------------------------------

4.76 Loopgraven van het Middelbaar 25/09/2024 Een gedicht van Emilia Sameyn Desmet (NEDERLANDS BENEDEN / DUTCH BELOW) Waarschuwing, verwijzingen naar: D''epressie, D''ood, 9/11, D''utroux, B''loedvergiet Gelukkig Genoeg Geboren In een Tijd zonder Oo'rlog Een Land zonder Armoe Gelukkig Genoeg om naar School te Gaan Gelukkig Geen WaterVoet te Hebben, maar Waterende Ogen In de L'oopGraven van de Middelbare School Geen Energie, Geen Liefde Sommigen Geen Vrienden D''utroux en 11 September leerden ons P'aranoïde Al G'ore en de Crash van 2008 Toonden ons de Gebroken Toekomst Woorden van P'esters maakten Onze Huid Dikker Hun Vuisten Versterkten B'otten M'isbruik en G'enocide werden Online Grappen Ze Toonden Video's van M'oord en Bloe'd We zijn Eenden die Dobberen in een HaaienTank vol Tr'anen Duizend Herhalingen in ons Hoofd Verlangend naar de D'ood Genegenheid, de Grootste Bron van L'ijden Een Gewicht op onze Schouders Maar een Bevrijdende Kracht Eeuwige Bron van Energie Dit is Het Middelbaar De L'oopGraven van De Moderne Jeugd

[victor-burger]

ELVeS deel V

Tsja en als het regent kan het ook stormen, hagelen, onweren, etc. Het zit echt niet mee dit jaar. 2025 wordt ons jaar Frankie!

Na 5 weken en 3 dagen mag het gips er af. Dat ging redelijk snel maar het was zwaar. Niet kunnen lopen en overal op krukken. En de afhankelijkheid. En het moeten vragen om hulp. Pffff, echt moeilijk vind ik dat. Iedereen, en vooral Lies, was enorm lief voor me en hebben veel opgevangen.

Dinsdag dat gips eraf mocht voelde heel bevrijdend. Kuit was wel wat dunner en ik vertrouwde het niet helemaal maar kunnen bewegen was echt heel fijn.

Dag twee tot vier waren echt heel anders. Voet was gezwollen en deed echt pijn! Aan het eind van de dag wou ik niet meer opstaan en was misselijk van de pijn. Op Lies haar verjaardag was de ommezwaai. Voelde ineens veel beter en minder pijn. Dat was dag 5 nadat gips eraf was en zes weken naar breuk.

Dag zes tot tien ging steeds beetje beter. Op dag 11 zonder gips weer voor het eerst 100 meter heen en terug naar winkel zonder krukken. En vanaf dag 16 loop ik helemaal zonder krukken. Nu ik dit schrijf (8 weken na breuk) kan ik hele dag zonder krukken en met niet heel veel pijn lopen. Kan sinds paar dagen ook ongeveer 5 km lopen. Grasmaaien hier in ELVeS ging goed. En dat is geen gazonnetje bijhouden. Eerder een akker ;-)

Update op 25.8

Ik kan nu - 10 weken na breuk - ruim 2.5 uur nonstop wandelen. Ging heel goed. Voet herstelt heel snel.

Maar wat wil de pech? Op dinsdag 30 juli scheur ik de lange pees (FDP) van mijn rechterpink af. Net als 7 jaar geleden met links. Als het goed is word ik aankomende woensdag de 14de geopereerd. Kijk er erg tegenop. Gelukkig doet het nu niet veel pijn en ben ik ook niet heel beperkt in mijn dagelijks gebruik..... Maar wat een gedoe....Zat ik echt niet op wachten. En mijn omgeving al helemaal niet.

Update op 25.8

1.5 week geleden geopereerd. Operatie geslaagd. Duurde wel 70 minuten. Uiteindelijk allemaal gelukt en nu herstellen. Dat duurt wel nog 8 weken....

Huis wordt ondertussen prachtig! Nu snel voor de operatie even met Leef lang weekend hier. Lekker chillen.

[thedreamlifeofbalsosnell]

‘Miniapolis’ van Rob van Essen: de wereld blijft een puzzel

In zijn negende roman Miniapolis verheft Rob van Essen (1963) het fietsen tot een bevrijdende, nagenoeg religieuze ervaring. Een logisch opstapje, want fietsen komt geregeld voor in zijn oeuvre — zowel in de verhalen als de kronieken en de romans. In de verhalen ‘De therapeut’ en ‘In de kelder van de kruidenier’ bijvoorbeeld, uit zijn jongste verhalenbundel Een man met goede schoenen (2020), vertelt Van Essen vol vuur over de louterende, sportieve buitenactiviteit.

Die bescheiden fietsfetisj is geen verrassing, aangezien Van Essen jarenlang in Amsterdam woonde, de laaglandse fietsstad bij uitstek en vaak het decor van zijn verhalen. Voor Miniapolis —grotendeels geschreven tijdens de eerste lockdown, toen Van Essen net naar Brussel verhuisd was — zocht de schrijver echter andere oorden op. Omdat er niet veel anders mogelijk was, maakte hij net als iedereen talloze wandelingen in het uitgestorven, bevreemdende stadscentrum, aangevuld met lange  fietstochten langs de groene gordel rond de chaotische Belgische hoofdstad. Onderweg kreeg Miniapolis meer en meer vorm én een Brussels tintje.  

De vertelstructuur van Miniapolis is heerlijk klassiek, met twee verhaallijnen die op het einde mooi aan elkaar geknoopt worden. De algemene belevingssfeer is die van een prettig weglezend avonturenboek voor grote jongens en meisjes, maar dan aangedikt met de stilistische scherpte en verleidelijke intelligentie die Van Essens ander werk typeert. De eerste verhaallijn is de meest duistere en opent zoals wel vaker bij Van Essen met een onmogelijke, ronduit bizarre situatie: nadat hij door aan een brug te hangen en zich te laten vallen zelfmoord wilde plegen, ziet de dakloze jongeman Jonathan op tram 81 zijn vier jaar eerder overleden moeder. Hoewel ze ontslapen is, volgt Jonathan de vrouw, die eveneens dakloos blijkt te zijn en zich verschuilt bij haar lotgenoten in een tunnelgang van ‘het Noordstation’.

Wanneer hij haar terugvindt, spreekt ze onophoudelijk over een gigantisch landhuis, waar ze opgroeide en Jonathan geboren is, om hem kort erna te hebben moeten afstaan. Op het platte dak van het huis leefde een gemeenschap van glazenwassers en schoorsteenvegers, zoals Jonathans grootvader, die zich met gondels langs de gevels naar beneden lieten zakken. De dakfavela vormt een parallel universum, dat de onderwereld in ‘Ideeën van ontsnapping’ uit Een man met goede schoenen perfect spiegelt. Jonathan maakt er zijn missie van om zijn moeder naar het mythische landhuis te brengen.

Van Essen publiceert regelmatig verhalen of aanzetten tot verhalen op zijn blog annex digitaal kladblok, genoemd naar zijn debuut Reddend zwemmen (1996, heruitgegeven in 2021). Reeds in 2018 publiceerde hij een stukje waarin hij op tram 81 zijn overleden moeder ziet. Net als in Miniapolis droeg de moeder toen al een paarse muts (‘ze kneep haar handen eromheen alsof ze een wollig klein dier wurgde’), een legerjas, een spijkerbroek en lompe zwarte schoenen. Ook de aan een brug hangende zelfmoordenaar komt uit de oude doos, letterlijk zo blijkt uit een recente blogpost: een opgediept manuscript uit 1997, van een nooit gepubliceerde ‘tweede’ roman, heeft een aan de Miniapolis-Jonathan verwante Jonathan als personage (In Visser, Van Essens geweldige roman uit 2008, is er overigens nog een derde Jonathan, maar dit terzijde).

De tweede verhaallijn is een stuk lichter en zorgt voor welgekomen en uitgebalanceerd comic relief. Wildervanck en Scherpenzeel — genoemd naar twee onooglijke Nederlandse dorpen, respectievelijk in de provincies Gelderland en Groningen — zijn nog maar pas collega’s op het bijkantoor van een gemeentelijke dienst, een soort uitbetalingsinstantie. Jonathan komt er langs om geld, kort nadat Scherpenzeel de jongeman aan de brug heeft zien hangen. Wanneer Scherpenzeel hulp gaat zoeken is Jonathan al verdwenen, maar hij zet hem tot zijn grote verbazing terug op het kantoor: ‘Hij had geen idee hoe het allemaal in elkaar stak.’  

Vreemde en wonderlijke werelden oproepen kan Van Essen als geen ander. Hij tast voortdurend de grenzen van het normale af, rekt het alledaagse op en slingert zijn lezers zonder pardon in volstrekt unieke universums. Banale gebeurtenissen en handelingen, zoals fietsen, maakt hij exuberant en absurd, maar zodanig dat ze volledig aannemelijk en geloofwaardig blijven. In een interview spreekt Van Essen over ‘de droomlogica’ van Miniapolis (‘Misschien is het altijd maar een droom geweest, dacht Wildervanck.’): de fictionele werkelijkheid trekt op onze wereld, maar is verre van hetzelfde. Wat dan weer klinkt als een wereld in lockdown. Hoewel er nergens een expliciete plaats vernoemd wordt noch een specifieke datum, zijn er enkele duidelijke referenties naar Brussel. Zo is er sprake van een grote bibliotheek aan het Muntplein, een tramlijn 81 en een kolonie daklozen in het Noordstation. Aan de andere kant verzint Van Essen eveneens een anderhalve eeuw oude brug, met torens en kantelen, en gunt hij Brussel opnieuw een grote rivier, zoals de zo onbezonnen overwelfde Zenne er ooit een was.

Het bijkantoor van Wildervanck en Scherpenzeel is nog maar net overgeplaatst naar de gelijkvloerse verdieping van het gebouw waar Wildervanck op het eerste woont. Aanvankelijk kwam hij met de inmiddels bekende tram 81 naar het werk, maar sinds de verhuis mist hij zijn dagelijkse ritjes. Hij besluit om alvorens aan het werk te gaan een ommetje met de fiets te maken. Hij maakt steeds langere tochten en komt almaar minder (en later) naar kantoor.

Scherpenzeel is de tegenpool van Wildervanck. Hij is een door de zelfgekozen dood van zijn ouders getormenteerde man. Zijn erfenis zit er bijna door en hij besluit werk te zoeken. Hij komt terecht in het bijkantoor en verhuist naar een appartement in de buurt. In zijn nieuwe woonst is er een bijzonder raam, eigenlijk een gietijzeren rooster achter een luik. Het rooster heeft de vorm van een ‘klassieke legpuzzelstukjes’ en de gaatjes ervan zijn opgevuld met propjes papier waar ‘vage kriebellijntjes’ op geschreven staan. Een van de boodschappen is een oproep om naar de brug te gaan.

Op een dag ziet hij Wildervanck tijdens de kantooruren voorbijfietsen. Hij besluit zijn collega te volgen. Eerst doet wildervanck alsof hij niet door heeft dat hij wordt gevolgd (‘misschien hield Scherpenzeel er dan wel mee op’), maar uiteindelijk wordt de stilte doorbroken en trekken ze er samen op uit — een thermostas warme koffie is het lokaas én bindmiddel. Wanneer Scherpenzeels fiets het begeeft, kopen ze onderweg een rode tandem. Ze overnachten noodgedwongen in hetzelfde hotelbed, om nadien hun nooit eindigende tocht te kunnen verderzetten. Én het kantoor kan de boom in.

Alle personages in Miniapolis worstelen met hun verleden. Jonathan heeft een zodanige hekel aan zijn pleegouders dat hij zijn afwezige moeder begint te idealiseren. Zijn jeugd was een hel, maar nu valt hij effectief uit de boot: Wildervanck vindt hem nergens terug in ‘het systeem’ en hij belandt op straat. Wildervanck van zijn kant werd als kleine jongen gepest en vond enkel troost bij zijn golden retriever (Scherpenzeels haarkleur doet hem aan de hond denken). Wildervanck is ongetwijfeld een vaderfiguur voor Scherpenzeel. Zo regelt hij onderweg zelfs een therapeute voor zijn immer piekerende collega. Ook Jonathan neemt hij onder zijn hoede: wanneer de administratie tegenpruttelt, betaalt hij uit eigen zak diens uitkering.  

Miniapolis is in essentie een roman over mensen op de vlucht voor een verstikkende werkelijkheid. Wildervanck en Scherpenzeel proberen te ontsnappen aan hun lot met de fiets, terwijl Jonathan en zijn moeder in een tegengestelde beweging net op zoek gaan naar hun oorsprong en verleden. De reis is belangrijker dan de bestemming, maakt Van Essen duidelijk. ‘Een reis is een hallucinatie’ klinkt het in De derde politieman (1967) van Flann O’Brien, de bron voor het motto van Miniapolis. Dat motto is op meerdere niveaus treffend gekozen, zeker met een reisleider als Van Essen. Dat O’Briens delirische roman wezenlijk ook over fietsen gaat (‘Is it about a bicycle?’ is de meermaals herhaalde centrale vraag) en net als Miniapolis bulkt van de meta-fictionele spelletjes, is bovendien mooi meegenomen.

De humor in Miniapolis — een van Van Essens handelsmerken — is bij momenten even doldwaas als bij O’Brien en heeft zelfs een hoog slapstickgehalte. Jonathans moeder bijvoorbeeld heeft losse handjes en geeft haar zoon vootdurend oorvegen (‘pets, daar kreeg hij weer een tik’). Wildervanck en Scherpenzeel dragen elk hun eigen kleur (hun regenjassen en pyjama’s bijvoorbeeld): de eerste draagt blauw, de ander geel. Zet ze samen op een rode tandem en je hebt een olijk tweetal dat zo uit een prentenboek lijkt gevlucht. Het dynamisch duo Wildervanck en Scherpenzeel heeft natuurlijk ook trekken van gelijkaardige babbelzieke koppels uit de existentiële toneelstukken van onder anderen Samuel Beckett of Tom Stoppard. Twee personages zijn aan elkaar overgeleverd en afhankelijk van mysterieuze krachten waarover ze geen controle hebben. Veel plot komt er niet bij kijken, sfeer des te meer.    

Maar Miniapolis is meer dan een plotloze thriller, het favoriete genre van de schrijver in De goede zoon (2018), waarvoor Van Essen in 2019 de Libris Literatuur Prijs ontving. Op een terras hebben Wildervanck en Scherpenzeel een discussie over politieseries, waar de eerste graag naar kijkt voor ‘de sfeer’, niet voor het verhaal: ‘Een goede politieserie is geen puzzel. Bij een goede serie komt het plot op de tweede plaats, bijna als een noodzakelijk kwaad, zou je kunnen zeggen.’  

Net als De goede zoon is Miniapolis een roman die meerdere keren expliciet naar zichzelf verwijst. ‘Ik begrijp het, de wereld is een puzzel’, bedenkt Scherpenzeel wanneer hij met het raadselachtige raam in aanraking komt. Hij heeft het gevoel dat hij in ‘een parallelwereld’ zit en schrijft zijn gedachten op in een notitieboekje, in de vorm van aforismen: ‘Alles wat hij zag zou hij van betekenis proberen te voorzien, een zelf opgelegde taak, een door hemzelf georganiseerde verkenning van het alledaagse.’ Een van de notities gaat over ‘sliep uit-kunst’ waarbij de kunstenaar de toeschouwer in het ootje neemt, een bezigheid waar Van Essen als schrijver evenmin zijn hand voor omdraait.

In het tegen wil en dank gedeelde hotelbed praten Wildervanck en Scherpenzeel over detectiveromans. Wildervanck is een detective aan het lezen met de titel ‘De dood van een wandelaar’, een directe verwijzing naar het werk van Robert Walser, nog zo’n auteur bij wie het onirische en bevreemdende centraal staat. Wildervanck moedigt Scherpenzeel aan om ‘te bedenken wat de schrijver je wil laten geloven.’ Maar Scherpenzeel verlangt enkel naar ‘een open einde.’ Hij herinnert zich hoe hij als kleine jongen met zijn ouders de miniatuurwereld ‘Miniapolis’ bezocht: ‘Als een kleine koning, een kleine god had hij in die wereld rondgelopen.’ Op het einde van de roman is het duidelijk dat Scherpenzeel — wiens naam de werktitel was van Miniapolis, blijkens het hierboven genoemde interview — het centrale personage is. Uiteindelijk is hij de enige die tot enig inzicht komt en zo de stukjes van de puzzel netjes op hun plaats laat vallen: ‘Wie had zijn zinnen dan al die tijd begoocheld, met wat voor magiër was hij al die tijd op stap geweest, was hij de speelbal geweest van iemand die hij nooit had gekend?’

[peterpijls1965]

De vrouw en de gynaecoloog

Vandaag deelde het Boeddhistisch Dagblad mijn column over Arthur Schopenhauer. Ik verwees eerder naar de pessimistische boeddhist.

Wie is de man op het kruispunt van zijn essentie? Op m´n 55ste wijdde ik een paar woorden aan Internationale Mannendag.

Zelf had ik er nog nooit van gehoord, maar gisteren was het Internationale Mannendag. Ik werd erop geattendeerd door auteur Stella Bergsma, die op haar Instagram de kerel terdege in het zonnetje zette. Zelfs ging ze zover te stellen dat ze haar beste feminisme goeddeels dankte aan de vent.

Wat wil je als je een psychiater hebt bij wie je op schoot mag gaan zitten tijdens het consult. Maar misschien is dat mijn male chauvinist pig-afgunst.

.

Eerlijk gezegd weet ik nooit zo goed wat dat is, mannelijkheid. Het lijkt me een goeddeels tijd- en cultuur bepaald begrip, maar misschien vergis ik me. Waar de ene vrouw een echte man ziet met een kettingzaag, daar riekt de ander een soft mietje zonder cilinderinhoud.

Cleopatra werd verliefd op een Romeinse generaal met bloed aan zijn handen, de ex van burgemeester Femke Halsema had een onklaar gemaakt pistool in huis. Ik bedoel maar. De man en zijn bier, was een bekende reclameslogan vroeger. Ik zeg: de man en zijn verbandtrommel.

Een man die voor zijn kinderen zorgt, wordt aangepast genoemd. Maar misschien heeft die brave oppasvader wel gore fantasieën, terwijl een carrière-pappie druk kan zijn met paintballsessies of een praatgroep met aandeelhouders over het vermoede beest diep vanbinnen.

Veel feministes stellen dat we nog altijd leven op een patriarchale apenrots. De cijfers schragen dat. Bijna de helft van de volwassen vrouwen kan de bills niet zelf betalen.

Stemt ons dat trots? De vraag is hoe het komt. Het veelbesproken glazen plafond komt langs, de notie dat onzichtbare barrières vrouwen de toegang tot topfuncties onthouden. Inderdaad bekleden te weinig dames in Nederland baasbanen, al zijn er nu bevrijdende quota. Zo knalt Ingrid toch die Raad van Bestuur binnen.

Ooit mocht ik het voorrecht smaken samen te werken met een vrouwelijke topmanager. Ze had de 06 van Ruud Lubbers. Vanachter haar computerscherm evalueerde ze de koers van haar aandelen Koninklijke Shell met me. Ik mocht de grafieken bekijken.

Number One had een Saab met chauffeur en blies middenkadersukkels in krijtstreeppak gillend plat tijdens korte vergaderingen. Ze was dan ook vrijgezel en zorgde thuis voor haar hoogbejaarde moeder, dus ze zal wel niet zo representatief zijn geweest voor het modale Nederlandse parttime-meisje met een beetje koffie in haar walnotenmelk uit een kartonnen Colabeker.

Van de andere kant: in de Angelsaksische wereld wemelt het van de vrouwelijke ceo's die je nooit hoort zeuren over glazen plafonds. Dus wie het weet mag het zeggen.

Sommige mannen worden zenuwachtig of zelfs gewelddadig van chickies. Misogynie komt voor, net als femicide. Vorig jaar werden in Mexico meer dan duizend vrouwen vermoord. Hun misdaad: vrouw zijn. Dat schijnt Speedy Gonzales wel eens te irriteren.

Dan is er de Incel-beweging. Incel is een afkorting voor onvrijwillig alleen. Incel-jochies geven meisjes van alles de schuld. Vooral omdat die knullen zonder van dattum door het leven moeten gaan. Om die reden richtten Canadese en Amerikaanse mannen in het verleden moordpartijen aan.

Het zal ze hoog hebben gezeten. Blauwtjes lopen moet je aan kunnen, ook meisjes gamen en die leuke buurvrouw kan gender-fluïde zijn. Maar Porn Hub is er ook, en een moeder kan zelfs online troosten. Dus ook zonder een kusje van Emma kan het leven toch heus wel zinvol wezen.

Zelf was ik getrouwd met een militant-feministische carrièrebitch die ooit begon als stewardess, en nu een leidinggevende functie bekleedt bij een multinational in Amsterdam.

We kregen een zoon, voor wie ik de zorg goeddeels op me nam, omdat ik freelancer was en kantoor aan huis had.

Aldus kon ik veel basale vader-dingen doen met mijn zoon. Zoals voor de televisie hangen en een pizza in de oven smijten in plaats van koken.

Niks ten nadele trouwens over het moederschap van mijn ex. Want als ze thuis was, was ze een toegewijde mamma die mijn zoon goede tafelmanieren bijbracht, naast een relativerende kijk op zijn vader.

Ze zeggen wel eens dat je als man positieve rolmodellen nodig hebt die je helpen vormen. Nou was mijn vader een stoere boer die niet eens een ei kon koken en nooit de afwas deed. Mijn moeder op haar beurt wist echt niet hoe je een acceptgiro moest invullen.

Haar vrouwbeeld leunde eerder op de Libelle dan op de Opzij. Mijn vader las De Boerderij en keek op zondag naar Das Aktuelle Sportstudio met Bundesliga-voetbal. Ik zag mijn ouders, en ik weifelde.

Dus leerde ik mezelf koken in mijn studententijd. Toen ervoer ik ook dat vrouwen zelfdenkende wezens met een eigen wil kunnen zijn. Met mijn dinnetje uit die tijd hoefde je echt niet de kachel aan te maken.

Ik doe nog steeds mijn voordeel met de lessen die ik toen trok. Want het is in diverse opzichten een tricky tijd om man te zijn. We leven in het #Me Too-tijdperk, een faux pas kan een interpretatiegeschil zijn.

Nou ging ik als enige thuis niet op dansles. Ik weigerde misdienaar te worden, en ik bleef maar zakken voor het rijexamen. Dus mij moet je niet vragen naar de binnenwereld of het behoeftevraagstuk van een vrouw. Ik verdwaalde er herhaaldelijk in. Ook daarom blijf ik tot de dood alleenstaand, denk ik.

Je zal tegenwoordig maar puber of jongvolwassene zijn, en het gladde ijs van de vrouwelijke toenadering moeten betreden.

Ik bedoel: hoe pak je dat aan? Hoe maak je een vrouw het hof zonder de verdenking een seksistisch zwijn te zijn uit de categorie Geer & Goor? Een vleiende opmerking maken over het uiterlijk van een vrouw, kan dat nog? De deur voor haar openhouden, is dat not done?

Persoonlijk tast ik in het duister. Ik zou me op een afspraakjesforum kunnen presenteren als hunk die weet wat houthakken is, die een tractor kan besturen en die in het leger een jaar lang diverse vuurwapens leerde hanteren.

Maar hoe geloofwaardig is een invalide met een Ramboverhaal? Dus houd ik mijn mond maar. De Venus-factor van vrouwen is me sowieso altijd wat vreemd geweest. Het prinsesje in mezelf moest ook aan bod komen. Niet voor niets leef ik duurzaam ontwricht gescheiden.

Voor alle duidelijkheid: ik was niet altijd een heilige, als het om de liefde gaat. Ik denk dat ik richting de paar vrouwen die ik mocht kennen zo'n beetje alle stommiteiten beging die een Regular Joe in huis heeft.

Maar ik troost me met de gedachte dat ik nooit een vrouw heb aangerand, of erger, en dat ik de vrouw perfect gelijkwaardig probeer te achten aan het man. Dat zij aldus een ambigue omen voor me zal blijven, is de prijs die je dan betaalt.

Maar ik ben, mijn solitaire staat ten spijt, niet van ijzer. Arthur Schopenhauer schreef: 'De enige man die echt niet zonder vrouwen kan leven, is de gynaecoloog.'

Zelf ben ik ook zo. Heimelijk ben ik verliefd op alle vrouwen die ooit iets voor me deden. Ergens is dat de mooiste vorm van liefde, Platonische bewondering op afstand, zonder enige verwachting te koesteren, en daar genoegen mee nemen.

Maar de betrokken vrouwen zijn of overleden, ze wonen op een ander continent of ze willen me niet meer kennen. Ben ik op m'n 55ste toch een echte bush crafter zonder matras geworden.

Foto: Peter Fonda overweegt een salvo in Once Upon A Time In The West.