#bevrijdend

[twafordizzy]

Het nut van literatuur volgens Vargas Llosa

bron beeld: upf.edu In de bibliotheek van een Amerikaanse universiteit waar ik doceerde, viel mijn oog bij het doorbladeren van een boek op een voetnoot waarin de naam Dionysus voorkwam. Deze werd daarin beschreven als de god van de wijn, van de goddelijke extase, die de mens met de goden in contact brengt. Maar wat vaak wordt vergeten, is dat Dionysus voor de Grieken ook de god was van de…

[fransopdefiets]

16-9 Ommen

Op maandagavond kun je uit eten gaan in Nederland wel vergeten, er is hier een ongeschreven regel dat je dan thuis eet, zo ook in Schoonebeek. Maar tot mijn verrassing bleek Schoonebeek niet het dorp waarvoor ik het aanzag, want er is een hele grote supermarkt in het centrum. Dus ik kocht een biefstuk, krieltjes en een grote zak gesneden groente, want als er iets is, waar je structureel te weinig van eet als je op reis bent, dan zijn het groenten. Na het eten keek ik nog even naar de Nederlandse teevee, op dat vlak heb ik de afgelopen maanden niks gemist, zie ik al.

Om half acht wordt het ontbijt binnengereden op een voor dit doel bestemde rollator, een mand vol bruine boterhammen, krentenwegge, kaas, worst, jam, yoghurt, cruesli, gekookt ei, verse jus. Daarna moet ik echt even bijkomen, voordat ik verder kan met inpakken. Ik span nog één keer de tandriem van de fiets iets aan, want ik kon de laatste dagen aan de trilling voelen dat ie weer wat opgerekt was.

Het eerste stuk naar Coevorden gaat langs de grens, aan de Nederlandse zijde zie je de gesloten olieputten, aan de Duitse zijde knikken de pompen in een rustig tempo door. Daarna volg ik de Sallandroute naar Ommen, veel bos, soms wat open veld en één keer kom ik langs een zandverstuiving in aanleg. Veel bijzonders is er niet te zien onderweg, wat me vooral opvalt is dat de boerderijen en woonhuizen er in tegenstelling tot Duitsland uiterst verzorgd uitzien, goed in de verf, gestraalde gevels en vers riet op de daken. De wegen hebben geen gaten in het wegdek, de fietspaden zijn glad en breed. Volgens mij hebben wij het hier zo slecht nog niet.

Het weer is trouwens weer helemaal op mijn hand, wind in de rug en een lekkere temperatuur, van de kou van de afgelopen dagen is niets meer te merken.

En zo raak ik steeds dichter tot het definitieve einde van deze onderneming. Een interessante vraag is natuurlijk, wat komt hierna? Nou, als ik niet toegeef aan de menselijke neiging om mezelf te moeten overtreffen, dan kan het gewoon weer alle kanten op. Ik hoef volgend jaar helemaal niet de zijderoute af te fietsen of naar Johannesburg te vertrekken. Domburg is ook goed. En dat is wel een bevrijdende gedachte.

Morgenavond komt Mayke me opzoeken in Ermelo en dan fietsen we de laatste dag samen naar Amsterdam. Ik kijk er naar uit, ik vind het heel leuk dat ze me tegemoet komt.

Gefietste afstand: 60 km

Gefietste tijd: 4 uur

[parvasilvi]

Papierwerk

Mijn moeder is aan het opruimen Rapporten, knutselwerk, oude foto's Alles moet het huis uit.

Het is gezellig. We delen herinneringen, Wijzen elkaar op vergeten momenten. En ruimen op.

Elk object beland op één van drie stapels: Weggeven Weggooien Bewaren. Het voelt bevrijdend om zo veel weg te gooien. En vertrouwd om in het verleden te graven.

Ik kom mijn oude agenda tegen En m'n klassenfoto van toen ik vijftien was, En ik voel ineens zo'n golf van liefde, Voor de ongemakkelijke tiener die ik was. Het was geen makkelijke leeftijd, Maar ze heeft me gebracht naar het hier en nu.

Ik hecht niet snel aan spullen. Op vijftien had ik in negen verschillende huizen gewoond, In zeven verschillende steden, in drie landen. Ik heb al vroeg geleerd om niet aan mijn spullen te hechten Neem mee wat in een verhuisdoos past En wees niet verbaasd als er iets kwijtraakt bij de reis Het zijn maar spullen. Alles is vervangbaar. "De agenda mag weg," zeg ik. De foto bewaar ik.

Mijn moeder is aan het opruimen Vorige maand heeft ze haar vader's huis leeg moeten ruimen. Vijf kratten fotoalbums met wazige foto's van verre vage familie En nog drie kratten met ander papierwerk. Brieven. Schriften. Agenda's. Eindeloos.

Ze heeft het niet hardop gezegd, Ik weet niet eens of ze het zelf weet, maar Ze wil me behoeden. Dus zitten we op de vloer van mijn oude kamer voor de boekenkast "Kijk nou toch," zegt mijn moeder. "Piep de muis!" En het kan niet, dat ik dit boekje uit m'n kleutertijd nog herken, En toch zijn de plaatjes zo vertrouwd Piep krijgt een rode ballon Piep krijgt een gele ballon De bladzijdes plakken aan elkaar. Er is een hoekje van een bladzij afgescheurd. Ik ben allang geen kleuter meer. Er is geen enkele reden om dit nog in huis te hebben. Ik leg het boekje op de stapel: "weg".

Ik heb al vroeg geleerd om niet aan mijn spullen te hechten En toch staat mijn huis, mijn eigen huis, nu vol met hebbedingetjes Goedkope, kitscherige, vervangbare spullen. Maar toch.

Twee weken later zal ik nog eens aan dat kleuterboek denken. En beneemt het me de adem Hoe graag ik er nog een keer in wil bladeren. Dat tastbare bewijs van dat ik ooit een mollige kleuter was Een herinnering in primaire kleuren.

"Zo, dat levert een hoop ruimte op," chirpt mijn moeder. En met een voldaan gevoel kieperen we het verleden in de kliko. Opgeruimd staat netjes.

[jurgenameen]

197, 29, het leren

Door wat waarheid is

Gebroken isolatie gebroken leugen

Het leren in verbinding

Het instrument van de de liefde

Zo universeel zijn de zaken die bevrijdend bevestigd zijn

Het bevorderen van de kennis van liefde

Creatieve afstemming in zielsafspraken

Ontvangen in ontvankelijkheid

Innerlijke aansprakelijkheid

Ik reik jou

De lerende elementen op hobbelige wijze gebieden gebruiken

De hand

De liefde van de liefde waarheid

Over de heuvel gedachten hier

De lach van plezier

Zo in liefde blijven geloven leven

-copyrights Amir Alias Ali 2024-

[feliksvg]

accepteren dat mn adhd chronische vermoeid met zich mee brengt is ontzettend bevrijdend. Niet alleen zodat ik mezelf minder op mn vingers kan zitten maar ook omdat ik dan niet bang ben dat anderen op mn vingers gaan zitten (dus dat ik nog steeds op mn eigen vingers zit)

[voorjougeschreven]

April

Op de dansvloer zei ik tegen haar dat ik haar wilde neuken en daar schaam ik mij nu voor. Done is better than perfect. De spanning die oploopt door niet nagekomen beloften aan mijzelf neemt alsmaar toe. Mijn zus zei dat zij mensen die zichzelf pijn doen irritant vindt. How to self-regulate your nervous system? Ik heb haar geneukt en ik heb dat niet perfect gedaan en daar schaam ik mij voor. Done is better than perfect. ’s Ochtends kriebelde zij mijn rug. Zij vroeg of ik nog koffie wilde. Ik moet naar huis, ik moet naar huis, ik moet naar huis. Later zei zij dat het vertrouwd voelde. De opmerking van mijn zus deed mij pijn en dat weet zij. Seks met vreemden is intiem en bevrijdend. Ik moet dingen doen dus ik moet naar huis. Ik wil bij je zijn maar ik wil mij niet schamen. Met drie mensen tegelijkertijd daten is echt tijdrovend. Ik weet niet hoe ik moet ontspannen. Ik voel mij een beetje vies dus ik ga naar huis. Oudere mensen zijn ook seksueel actief maar hebben minder middelen tot seks. De spanning loopt op. Done is better than perfect. Ik vind glitters in mijn bed en in mijn schaamhaar. Ik app haar en vraag niet of ze nog eens wil afspreken. Mijn zus kwetst mij en dat weet zij. Ik voel nog geen ruimte om met eventuele teleurstelling om te gaan. Wanneer haar hand naar mijn boxer gaat duw ik hem weg en zeg dat ik haar wil neuken. How to self-regulate your nervous system? Er komt bloed uit mij en dat vind ik voorlopig voldoende kwetsbaarheid. Ik wil haar laten komen maar durf niet te vragen wat ze lekker vindt. Done is better than perfect. Ik moet nog zoveel doen maar ik weet niet waar te beginnen. Ik masturbeer. Ik zie mannenlichamen en mis ze niet. Op de dansvloer zeg ik dat ik haar wil neuken en zij zegt dat dat mag. Wanneer ik klaarkom zie ik hem voor me en barst ik in huilen uit. Ik ga over op de orde van de dag. Ik schaam mij. Soms douche ik twee keer op een dag. Jij mag mij nog geen pijn doen. Kom je bij mij eten, ik wil iets vragen. Tijdens de film pakt zij mijn hand en daar doe ik niets mee. Ik wil hem neuken met een voorbinddildo. We kennen elkaar niet dus kunnen we maar beter zeggen hoe we het liefst komen. Ik wil haar hand niet vasthouden maar ik wil dat zij de mijne wil. Er zitten glitters in mijn schaamhaar. Ik wil dat hij mij tegenkomt en mijn lichaam voor zich ziet en terugverlangt naar toen. Er zijn drie vrouwen in mijn leven en dat is tijdrovend. Wanneer heb je tijd om te eten. How to self-regulate your nervous system? Er zit een baby in mijn zus’ buik en die baby mag niet kwetsbaar zijn. Het lukt mij niet om te zitten met mijn gevoelens. Wat als het nooit stopt. Wat als ik mijzelf pijnig en dat dat nooit meer stopt. Ik wil mijn vingers in haar stoppen. Als de baby pijn heeft, wie is er dan. Oudere mensen hebben minder vaak seks maar weten beter wat zij fijn vinden. Done is better than perfect. Raak mij even aan. Ik wil niet dat het stopt. Ik wil dat haar kind zijn gevoelens mag uiten. Ik wil pogingen doen. Hou mij even vast. Misschien kunnen zij mij raken. Ik ben een uitsteller en kan niet beginnen. Misschien kan ik mijzelf op den duur raken. How to self-regulate your nervous system? Misschien kan ik mijzelf even vasthouden. Wie houdt de baby vast. Ik schaam mij. Misschien kan ik mijzelf in mijn armen nemen en heen en weer wiegen. Ik wil dat het stopt.   Kan de baby ook gewiegd worden. Done is better than perfect. We hebben het nodig.

[citytripsexpert]

Ontdek De Beste Budget Citytrips Voor Singels: Tips en Aanbevelingen

Op zoek naar een leuke citytrip die niet alleen betaalbaar is, maar ook perfect voor singels? Of je nu wilt genieten van de rijke cultuur, het bruisende nachtleven, of gewoon even wilt ontsnappen aan de dagelijkse sleur, een citytrip biedt alles wat je nodig hebt. In dit artikel bespreken we de beste tips en aanbevelingen voor een onvergetelijke en budgetvriendelijke citytrip voor singels. Of je nu op zoek bent naar verborgen pareltjes in Europa of exotische steden, wij helpen je op weg.

Waarom Citytrips Voor Singels Ideaal Zijn

Reizen kan vaak als een sociale activiteit worden gezien, maar solo reizen biedt een unieke ervaring die je zelfverzekerdheid vergroot en je in staat stelt om de wereld op je eigen tempo te verkennen. Citytrips voor singels zijn bijzonder aantrekkelijk omdat steden vaak een breed scala aan activiteiten bieden die zowel overdag als 's nachts te beleven zijn. Denk bijvoorbeeld aan musea, historische tours, gezellige cafés, en het bruisende nachtleven.

Daarnaast bieden steden genoeg gelegenheden om nieuwe mensen te ontmoeten. Veel hostels en budgethotels organiseren sociale evenementen of groepsactiviteiten, ideaal voor wie nieuwe vrienden wil maken tijdens de reis. Bovendien zijn veel stedelijke bestemmingen goed bereikbaar met goedkope vliegtickets en accommodaties, waardoor het een slimme keuze is voor singels met een kleiner budget.

Hoe Een Budget Citytrip Te Plannen

Een van de belangrijkste aspecten van een succesvolle reis is een goede planning, vooral als je rekening wilt houden met je budget. Een budget citytrip kan net zo leuk en vol avontuur zijn als een luxe vakantie, zolang je slim omgaat met je uitgaven. Hier zijn enkele tips om te besparen tijdens je citytrip:

Vroeg boeken: Of het nu gaat om vliegtickets of accommodatie, vroeg boeken kan je vaak veel geld besparen. Veel budgetluchtvaartmaatschappijen bieden voordelige tarieven aan wanneer je enkele maanden van tevoren boekt.

Gebruik openbaar vervoer: In veel grote steden is het openbaar vervoer niet alleen efficiënt, maar ook een van de goedkoopste manieren om je te verplaatsen.

Gratis activiteiten: Veel steden bieden gratis activiteiten zoals stadswandelingen, musea op bepaalde dagen, en parken waar je heerlijk kunt ontspannen.

Lokaal eten: Eet waar de lokale bevolking eet. Dit is meestal goedkoper en geeft je ook de kans om de authentieke keuken van de stad te proeven.

Beste Steden Voor Een Betaalbare Citytrip

De keuze voor een bestemming is essentieel voor een geslaagde reis. Gelukkig zijn er in Europa en daarbuiten genoeg steden die zowel betaalbaar als leuk zijn voor solo-reizigers. Hier zijn enkele van de beste keuzes:

Boedapest, Hongarije: Boedapest is de perfecte bestemming voor een citytrip met een beperkt budget. De stad biedt indrukwekkende architectuur, heerlijke thermale baden en een bruisend nachtleven. Accommodaties en eten zijn hier ook zeer betaalbaar.

Krakau, Polen: Krakau is een verborgen parel in Europa, met een rijke geschiedenis en een gezellige sfeer. Het eten en drinken zijn hier ontzettend goedkoop, en veel van de belangrijkste bezienswaardigheden zijn gratis of kosten heel weinig.

Lissabon, Portugal: Met zijn charmante straatjes, prachtig uitzicht over de stad en betaalbare prijzen, is Lissabon een fantastische keuze voor een budget citytrip. De stad staat bekend om zijn heerlijke keuken, levendige cultuur en gastvrije sfeer.

Barcelona, Spanje: Hoewel Barcelona een populaire toeristische bestemming is, kun je met een beetje planning nog steeds een betaalbare reis maken. Geniet van de kunst van Gaudí, de stranden, en het heerlijke eten zonder je budget te overschrijden.

Veiligheid Tijdens Solo Citytrips

Hoewel het spannend en bevrijdend kan zijn om alleen te reizen, is het belangrijk om enkele veiligheidsmaatregelen in acht te nemen. Hier zijn enkele tips om veilig te blijven tijdens je citytrip:

Vermijd donkere, verlaten gebieden: Net als in elke stad is het verstandig om niet alleen rond te dwalen in gebieden die je niet kent, vooral 's avonds.

Houd je waardevolle spullen bij je: Draag je portemonnee, telefoon en paspoort op een veilige plek, zoals een buiktasje of een tas die moeilijk toegankelijk is voor zakkenrollers.

Verblijf in goed beoordeelde accommodaties: Kies voor hostels of hotels die goede recensies hebben van andere reizigers, vooral wat betreft veiligheid en locatie.

Het Bezoeken Van Bezienswaardigheden

Tijdens een citytrip voor singels is het belangrijk om de balans te vinden tussen het ontdekken van de stad en tijd voor jezelf. Hier zijn enkele must-see bezienswaardigheden die je niet mag missen:

Historische monumenten: De meeste grote steden hebben indrukwekkende bezienswaardigheden, zoals kerken, paleizen, en standbeelden. Neem de tijd om deze culturele schatten te bewonderen.

Lokale markten: Bezoek lokale markten voor een authentieke ervaring. Hier kun je genieten van lokale delicatessen, handgemaakte souvenirs en een gezellige sfeer.

Musea en galerieën: Veel steden bieden gratis of goedkope toegang tot musea, ideaal voor liefhebbers van kunst en cultuur.

[bucklemonster2]

Trenches of High School POEM

4.76 Trenches of High School

25/09/2024

A Poem by Emilia Sameyn Desmet (NEDERLANDS BENEDEN / DUTCH BELOW)

Warning, references about: De''pression, D''eath, D''uttroux, 9/11, G''ore

Lucky enough to be Born

In a Time of No W''ar

In a Land without Poverty

Lucky Enough to go to School

Lucky to have No Water Foot, but Watery Eyes

In the Trenches of High School

No Energy, No Love

Some no Friends at All

D''utroux and 9/11 taught us to be P''aranoid

Al Gore and 2008 Crash

Taught our Future would be Broken

The Words of B''ullies Thickened our Skin

Their Fists Strengthened B''ones

A''buse and G''enocide became Online Jokes

They showed Videos of M''urder and G''ore

We're Seals trying to Float in a Shark Tank of Tears

Thousand Repetitions inside our Head

Longing for D''eath

Affection, Biggest Source Suffering

A Weight on Our Shoulders

Yet a Freeing Power

An Eternal Source of Energy

This is High School

The Tr'enches of Modern Youth

------------------------------------------------------------------------

------------------------------------------------------------------------

4.76 Loopgraven van het Middelbaar 25/09/2024 Een gedicht van Emilia Sameyn Desmet (NEDERLANDS BENEDEN / DUTCH BELOW) Waarschuwing, verwijzingen naar: D''epressie, D''ood, 9/11, D''utroux, B''loedvergiet Gelukkig Genoeg Geboren In een Tijd zonder Oo'rlog Een Land zonder Armoe Gelukkig Genoeg om naar School te Gaan Gelukkig Geen WaterVoet te Hebben, maar Waterende Ogen In de L'oopGraven van de Middelbare School Geen Energie, Geen Liefde Sommigen Geen Vrienden D''utroux en 11 September leerden ons P'aranoïde Al G'ore en de Crash van 2008 Toonden ons de Gebroken Toekomst Woorden van P'esters maakten Onze Huid Dikker Hun Vuisten Versterkten B'otten M'isbruik en G'enocide werden Online Grappen Ze Toonden Video's van M'oord en Bloe'd We zijn Eenden die Dobberen in een HaaienTank vol Tr'anen Duizend Herhalingen in ons Hoofd Verlangend naar de D'ood Genegenheid, de Grootste Bron van L'ijden Een Gewicht op onze Schouders Maar een Bevrijdende Kracht Eeuwige Bron van Energie Dit is Het Middelbaar De L'oopGraven van De Moderne Jeugd

[victor-burger]

ELVeS deel V

Tsja en als het regent kan het ook stormen, hagelen, onweren, etc. Het zit echt niet mee dit jaar. 2025 wordt ons jaar Frankie!

Na 5 weken en 3 dagen mag het gips er af. Dat ging redelijk snel maar het was zwaar. Niet kunnen lopen en overal op krukken. En de afhankelijkheid. En het moeten vragen om hulp. Pffff, echt moeilijk vind ik dat. Iedereen, en vooral Lies, was enorm lief voor me en hebben veel opgevangen.

Dinsdag dat gips eraf mocht voelde heel bevrijdend. Kuit was wel wat dunner en ik vertrouwde het niet helemaal maar kunnen bewegen was echt heel fijn.

Dag twee tot vier waren echt heel anders. Voet was gezwollen en deed echt pijn! Aan het eind van de dag wou ik niet meer opstaan en was misselijk van de pijn. Op Lies haar verjaardag was de ommezwaai. Voelde ineens veel beter en minder pijn. Dat was dag 5 nadat gips eraf was en zes weken naar breuk.

Dag zes tot tien ging steeds beetje beter. Op dag 11 zonder gips weer voor het eerst 100 meter heen en terug naar winkel zonder krukken. En vanaf dag 16 loop ik helemaal zonder krukken. Nu ik dit schrijf (8 weken na breuk) kan ik hele dag zonder krukken en met niet heel veel pijn lopen. Kan sinds paar dagen ook ongeveer 5 km lopen. Grasmaaien hier in ELVeS ging goed. En dat is geen gazonnetje bijhouden. Eerder een akker ;-)

Update op 25.8

Ik kan nu - 10 weken na breuk - ruim 2.5 uur nonstop wandelen. Ging heel goed. Voet herstelt heel snel.

Maar wat wil de pech? Op dinsdag 30 juli scheur ik de lange pees (FDP) van mijn rechterpink af. Net als 7 jaar geleden met links. Als het goed is word ik aankomende woensdag de 14de geopereerd. Kijk er erg tegenop. Gelukkig doet het nu niet veel pijn en ben ik ook niet heel beperkt in mijn dagelijks gebruik..... Maar wat een gedoe....Zat ik echt niet op wachten. En mijn omgeving al helemaal niet.

Update op 25.8

1.5 week geleden geopereerd. Operatie geslaagd. Duurde wel 70 minuten. Uiteindelijk allemaal gelukt en nu herstellen. Dat duurt wel nog 8 weken....

Huis wordt ondertussen prachtig! Nu snel voor de operatie even met Leef lang weekend hier. Lekker chillen.

[thedreamlifeofbalsosnell]

‘Miniapolis’ van Rob van Essen: de wereld blijft een puzzel

In zijn negende roman Miniapolis verheft Rob van Essen (1963) het fietsen tot een bevrijdende, nagenoeg religieuze ervaring. Een logisch opstapje, want fietsen komt geregeld voor in zijn oeuvre — zowel in de verhalen als de kronieken en de romans. In de verhalen ‘De therapeut’ en ‘In de kelder van de kruidenier’ bijvoorbeeld, uit zijn jongste verhalenbundel Een man met goede schoenen (2020), vertelt Van Essen vol vuur over de louterende, sportieve buitenactiviteit.

Die bescheiden fietsfetisj is geen verrassing, aangezien Van Essen jarenlang in Amsterdam woonde, de laaglandse fietsstad bij uitstek en vaak het decor van zijn verhalen. Voor Miniapolis —grotendeels geschreven tijdens de eerste lockdown, toen Van Essen net naar Brussel verhuisd was — zocht de schrijver echter andere oorden op. Omdat er niet veel anders mogelijk was, maakte hij net als iedereen talloze wandelingen in het uitgestorven, bevreemdende stadscentrum, aangevuld met lange  fietstochten langs de groene gordel rond de chaotische Belgische hoofdstad. Onderweg kreeg Miniapolis meer en meer vorm én een Brussels tintje.  

De vertelstructuur van Miniapolis is heerlijk klassiek, met twee verhaallijnen die op het einde mooi aan elkaar geknoopt worden. De algemene belevingssfeer is die van een prettig weglezend avonturenboek voor grote jongens en meisjes, maar dan aangedikt met de stilistische scherpte en verleidelijke intelligentie die Van Essens ander werk typeert. De eerste verhaallijn is de meest duistere en opent zoals wel vaker bij Van Essen met een onmogelijke, ronduit bizarre situatie: nadat hij door aan een brug te hangen en zich te laten vallen zelfmoord wilde plegen, ziet de dakloze jongeman Jonathan op tram 81 zijn vier jaar eerder overleden moeder. Hoewel ze ontslapen is, volgt Jonathan de vrouw, die eveneens dakloos blijkt te zijn en zich verschuilt bij haar lotgenoten in een tunnelgang van ‘het Noordstation’.

Wanneer hij haar terugvindt, spreekt ze onophoudelijk over een gigantisch landhuis, waar ze opgroeide en Jonathan geboren is, om hem kort erna te hebben moeten afstaan. Op het platte dak van het huis leefde een gemeenschap van glazenwassers en schoorsteenvegers, zoals Jonathans grootvader, die zich met gondels langs de gevels naar beneden lieten zakken. De dakfavela vormt een parallel universum, dat de onderwereld in ‘Ideeën van ontsnapping’ uit Een man met goede schoenen perfect spiegelt. Jonathan maakt er zijn missie van om zijn moeder naar het mythische landhuis te brengen.

Van Essen publiceert regelmatig verhalen of aanzetten tot verhalen op zijn blog annex digitaal kladblok, genoemd naar zijn debuut Reddend zwemmen (1996, heruitgegeven in 2021). Reeds in 2018 publiceerde hij een stukje waarin hij op tram 81 zijn overleden moeder ziet. Net als in Miniapolis droeg de moeder toen al een paarse muts (‘ze kneep haar handen eromheen alsof ze een wollig klein dier wurgde’), een legerjas, een spijkerbroek en lompe zwarte schoenen. Ook de aan een brug hangende zelfmoordenaar komt uit de oude doos, letterlijk zo blijkt uit een recente blogpost: een opgediept manuscript uit 1997, van een nooit gepubliceerde ‘tweede’ roman, heeft een aan de Miniapolis-Jonathan verwante Jonathan als personage (In Visser, Van Essens geweldige roman uit 2008, is er overigens nog een derde Jonathan, maar dit terzijde).

De tweede verhaallijn is een stuk lichter en zorgt voor welgekomen en uitgebalanceerd comic relief. Wildervanck en Scherpenzeel — genoemd naar twee onooglijke Nederlandse dorpen, respectievelijk in de provincies Gelderland en Groningen — zijn nog maar pas collega’s op het bijkantoor van een gemeentelijke dienst, een soort uitbetalingsinstantie. Jonathan komt er langs om geld, kort nadat Scherpenzeel de jongeman aan de brug heeft zien hangen. Wanneer Scherpenzeel hulp gaat zoeken is Jonathan al verdwenen, maar hij zet hem tot zijn grote verbazing terug op het kantoor: ‘Hij had geen idee hoe het allemaal in elkaar stak.’  

Vreemde en wonderlijke werelden oproepen kan Van Essen als geen ander. Hij tast voortdurend de grenzen van het normale af, rekt het alledaagse op en slingert zijn lezers zonder pardon in volstrekt unieke universums. Banale gebeurtenissen en handelingen, zoals fietsen, maakt hij exuberant en absurd, maar zodanig dat ze volledig aannemelijk en geloofwaardig blijven. In een interview spreekt Van Essen over ‘de droomlogica’ van Miniapolis (‘Misschien is het altijd maar een droom geweest, dacht Wildervanck.’): de fictionele werkelijkheid trekt op onze wereld, maar is verre van hetzelfde. Wat dan weer klinkt als een wereld in lockdown. Hoewel er nergens een expliciete plaats vernoemd wordt noch een specifieke datum, zijn er enkele duidelijke referenties naar Brussel. Zo is er sprake van een grote bibliotheek aan het Muntplein, een tramlijn 81 en een kolonie daklozen in het Noordstation. Aan de andere kant verzint Van Essen eveneens een anderhalve eeuw oude brug, met torens en kantelen, en gunt hij Brussel opnieuw een grote rivier, zoals de zo onbezonnen overwelfde Zenne er ooit een was.

Het bijkantoor van Wildervanck en Scherpenzeel is nog maar net overgeplaatst naar de gelijkvloerse verdieping van het gebouw waar Wildervanck op het eerste woont. Aanvankelijk kwam hij met de inmiddels bekende tram 81 naar het werk, maar sinds de verhuis mist hij zijn dagelijkse ritjes. Hij besluit om alvorens aan het werk te gaan een ommetje met de fiets te maken. Hij maakt steeds langere tochten en komt almaar minder (en later) naar kantoor.

Scherpenzeel is de tegenpool van Wildervanck. Hij is een door de zelfgekozen dood van zijn ouders getormenteerde man. Zijn erfenis zit er bijna door en hij besluit werk te zoeken. Hij komt terecht in het bijkantoor en verhuist naar een appartement in de buurt. In zijn nieuwe woonst is er een bijzonder raam, eigenlijk een gietijzeren rooster achter een luik. Het rooster heeft de vorm van een ‘klassieke legpuzzelstukjes’ en de gaatjes ervan zijn opgevuld met propjes papier waar ‘vage kriebellijntjes’ op geschreven staan. Een van de boodschappen is een oproep om naar de brug te gaan.

Op een dag ziet hij Wildervanck tijdens de kantooruren voorbijfietsen. Hij besluit zijn collega te volgen. Eerst doet wildervanck alsof hij niet door heeft dat hij wordt gevolgd (‘misschien hield Scherpenzeel er dan wel mee op’), maar uiteindelijk wordt de stilte doorbroken en trekken ze er samen op uit — een thermostas warme koffie is het lokaas én bindmiddel. Wanneer Scherpenzeels fiets het begeeft, kopen ze onderweg een rode tandem. Ze overnachten noodgedwongen in hetzelfde hotelbed, om nadien hun nooit eindigende tocht te kunnen verderzetten. Én het kantoor kan de boom in.

Alle personages in Miniapolis worstelen met hun verleden. Jonathan heeft een zodanige hekel aan zijn pleegouders dat hij zijn afwezige moeder begint te idealiseren. Zijn jeugd was een hel, maar nu valt hij effectief uit de boot: Wildervanck vindt hem nergens terug in ‘het systeem’ en hij belandt op straat. Wildervanck van zijn kant werd als kleine jongen gepest en vond enkel troost bij zijn golden retriever (Scherpenzeels haarkleur doet hem aan de hond denken). Wildervanck is ongetwijfeld een vaderfiguur voor Scherpenzeel. Zo regelt hij onderweg zelfs een therapeute voor zijn immer piekerende collega. Ook Jonathan neemt hij onder zijn hoede: wanneer de administratie tegenpruttelt, betaalt hij uit eigen zak diens uitkering.  

Miniapolis is in essentie een roman over mensen op de vlucht voor een verstikkende werkelijkheid. Wildervanck en Scherpenzeel proberen te ontsnappen aan hun lot met de fiets, terwijl Jonathan en zijn moeder in een tegengestelde beweging net op zoek gaan naar hun oorsprong en verleden. De reis is belangrijker dan de bestemming, maakt Van Essen duidelijk. ‘Een reis is een hallucinatie’ klinkt het in De derde politieman (1967) van Flann O’Brien, de bron voor het motto van Miniapolis. Dat motto is op meerdere niveaus treffend gekozen, zeker met een reisleider als Van Essen. Dat O’Briens delirische roman wezenlijk ook over fietsen gaat (‘Is it about a bicycle?’ is de meermaals herhaalde centrale vraag) en net als Miniapolis bulkt van de meta-fictionele spelletjes, is bovendien mooi meegenomen.

De humor in Miniapolis — een van Van Essens handelsmerken — is bij momenten even doldwaas als bij O’Brien en heeft zelfs een hoog slapstickgehalte. Jonathans moeder bijvoorbeeld heeft losse handjes en geeft haar zoon vootdurend oorvegen (‘pets, daar kreeg hij weer een tik’). Wildervanck en Scherpenzeel dragen elk hun eigen kleur (hun regenjassen en pyjama’s bijvoorbeeld): de eerste draagt blauw, de ander geel. Zet ze samen op een rode tandem en je hebt een olijk tweetal dat zo uit een prentenboek lijkt gevlucht. Het dynamisch duo Wildervanck en Scherpenzeel heeft natuurlijk ook trekken van gelijkaardige babbelzieke koppels uit de existentiële toneelstukken van onder anderen Samuel Beckett of Tom Stoppard. Twee personages zijn aan elkaar overgeleverd en afhankelijk van mysterieuze krachten waarover ze geen controle hebben. Veel plot komt er niet bij kijken, sfeer des te meer.    

Maar Miniapolis is meer dan een plotloze thriller, het favoriete genre van de schrijver in De goede zoon (2018), waarvoor Van Essen in 2019 de Libris Literatuur Prijs ontving. Op een terras hebben Wildervanck en Scherpenzeel een discussie over politieseries, waar de eerste graag naar kijkt voor ‘de sfeer’, niet voor het verhaal: ‘Een goede politieserie is geen puzzel. Bij een goede serie komt het plot op de tweede plaats, bijna als een noodzakelijk kwaad, zou je kunnen zeggen.’  

Net als De goede zoon is Miniapolis een roman die meerdere keren expliciet naar zichzelf verwijst. ‘Ik begrijp het, de wereld is een puzzel’, bedenkt Scherpenzeel wanneer hij met het raadselachtige raam in aanraking komt. Hij heeft het gevoel dat hij in ‘een parallelwereld’ zit en schrijft zijn gedachten op in een notitieboekje, in de vorm van aforismen: ‘Alles wat hij zag zou hij van betekenis proberen te voorzien, een zelf opgelegde taak, een door hemzelf georganiseerde verkenning van het alledaagse.’ Een van de notities gaat over ‘sliep uit-kunst’ waarbij de kunstenaar de toeschouwer in het ootje neemt, een bezigheid waar Van Essen als schrijver evenmin zijn hand voor omdraait.

In het tegen wil en dank gedeelde hotelbed praten Wildervanck en Scherpenzeel over detectiveromans. Wildervanck is een detective aan het lezen met de titel ‘De dood van een wandelaar’, een directe verwijzing naar het werk van Robert Walser, nog zo’n auteur bij wie het onirische en bevreemdende centraal staat. Wildervanck moedigt Scherpenzeel aan om ‘te bedenken wat de schrijver je wil laten geloven.’ Maar Scherpenzeel verlangt enkel naar ‘een open einde.’ Hij herinnert zich hoe hij als kleine jongen met zijn ouders de miniatuurwereld ‘Miniapolis’ bezocht: ‘Als een kleine koning, een kleine god had hij in die wereld rondgelopen.’ Op het einde van de roman is het duidelijk dat Scherpenzeel — wiens naam de werktitel was van Miniapolis, blijkens het hierboven genoemde interview — het centrale personage is. Uiteindelijk is hij de enige die tot enig inzicht komt en zo de stukjes van de puzzel netjes op hun plaats laat vallen: ‘Wie had zijn zinnen dan al die tijd begoocheld, met wat voor magiër was hij al die tijd op stap geweest, was hij de speelbal geweest van iemand die hij nooit had gekend?’

[peterpijls1965]

De vrouw en de gynaecoloog

Vandaag deelde het Boeddhistisch Dagblad mijn column over Arthur Schopenhauer. Ik verwees eerder naar de pessimistische boeddhist.

Wie is de man op het kruispunt van zijn essentie? Op m´n 55ste wijdde ik een paar woorden aan Internationale Mannendag.

Zelf had ik er nog nooit van gehoord, maar gisteren was het Internationale Mannendag. Ik werd erop geattendeerd door auteur Stella Bergsma, die op haar Instagram de kerel terdege in het zonnetje zette. Zelfs ging ze zover te stellen dat ze haar beste feminisme goeddeels dankte aan de vent.

Wat wil je als je een psychiater hebt bij wie je op schoot mag gaan zitten tijdens het consult. Maar misschien is dat mijn male chauvinist pig-afgunst.

.

Eerlijk gezegd weet ik nooit zo goed wat dat is, mannelijkheid. Het lijkt me een goeddeels tijd- en cultuur bepaald begrip, maar misschien vergis ik me. Waar de ene vrouw een echte man ziet met een kettingzaag, daar riekt de ander een soft mietje zonder cilinderinhoud.

Cleopatra werd verliefd op een Romeinse generaal met bloed aan zijn handen, de ex van burgemeester Femke Halsema had een onklaar gemaakt pistool in huis. Ik bedoel maar. De man en zijn bier, was een bekende reclameslogan vroeger. Ik zeg: de man en zijn verbandtrommel.

Een man die voor zijn kinderen zorgt, wordt aangepast genoemd. Maar misschien heeft die brave oppasvader wel gore fantasieën, terwijl een carrière-pappie druk kan zijn met paintballsessies of een praatgroep met aandeelhouders over het vermoede beest diep vanbinnen.

Veel feministes stellen dat we nog altijd leven op een patriarchale apenrots. De cijfers schragen dat. Bijna de helft van de volwassen vrouwen kan de bills niet zelf betalen.

Stemt ons dat trots? De vraag is hoe het komt. Het veelbesproken glazen plafond komt langs, de notie dat onzichtbare barrières vrouwen de toegang tot topfuncties onthouden. Inderdaad bekleden te weinig dames in Nederland baasbanen, al zijn er nu bevrijdende quota. Zo knalt Ingrid toch die Raad van Bestuur binnen.

Ooit mocht ik het voorrecht smaken samen te werken met een vrouwelijke topmanager. Ze had de 06 van Ruud Lubbers. Vanachter haar computerscherm evalueerde ze de koers van haar aandelen Koninklijke Shell met me. Ik mocht de grafieken bekijken.

Number One had een Saab met chauffeur en blies middenkadersukkels in krijtstreeppak gillend plat tijdens korte vergaderingen. Ze was dan ook vrijgezel en zorgde thuis voor haar hoogbejaarde moeder, dus ze zal wel niet zo representatief zijn geweest voor het modale Nederlandse parttime-meisje met een beetje koffie in haar walnotenmelk uit een kartonnen Colabeker.

Van de andere kant: in de Angelsaksische wereld wemelt het van de vrouwelijke ceo's die je nooit hoort zeuren over glazen plafonds. Dus wie het weet mag het zeggen.

Sommige mannen worden zenuwachtig of zelfs gewelddadig van chickies. Misogynie komt voor, net als femicide. Vorig jaar werden in Mexico meer dan duizend vrouwen vermoord. Hun misdaad: vrouw zijn. Dat schijnt Speedy Gonzales wel eens te irriteren.

Dan is er de Incel-beweging. Incel is een afkorting voor onvrijwillig alleen. Incel-jochies geven meisjes van alles de schuld. Vooral omdat die knullen zonder van dattum door het leven moeten gaan. Om die reden richtten Canadese en Amerikaanse mannen in het verleden moordpartijen aan.

Het zal ze hoog hebben gezeten. Blauwtjes lopen moet je aan kunnen, ook meisjes gamen en die leuke buurvrouw kan gender-fluïde zijn. Maar Porn Hub is er ook, en een moeder kan zelfs online troosten. Dus ook zonder een kusje van Emma kan het leven toch heus wel zinvol wezen.

Zelf was ik getrouwd met een militant-feministische carrièrebitch die ooit begon als stewardess, en nu een leidinggevende functie bekleedt bij een multinational in Amsterdam.

We kregen een zoon, voor wie ik de zorg goeddeels op me nam, omdat ik freelancer was en kantoor aan huis had.

Aldus kon ik veel basale vader-dingen doen met mijn zoon. Zoals voor de televisie hangen en een pizza in de oven smijten in plaats van koken.

Niks ten nadele trouwens over het moederschap van mijn ex. Want als ze thuis was, was ze een toegewijde mamma die mijn zoon goede tafelmanieren bijbracht, naast een relativerende kijk op zijn vader.

Ze zeggen wel eens dat je als man positieve rolmodellen nodig hebt die je helpen vormen. Nou was mijn vader een stoere boer die niet eens een ei kon koken en nooit de afwas deed. Mijn moeder op haar beurt wist echt niet hoe je een acceptgiro moest invullen.

Haar vrouwbeeld leunde eerder op de Libelle dan op de Opzij. Mijn vader las De Boerderij en keek op zondag naar Das Aktuelle Sportstudio met Bundesliga-voetbal. Ik zag mijn ouders, en ik weifelde.

Dus leerde ik mezelf koken in mijn studententijd. Toen ervoer ik ook dat vrouwen zelfdenkende wezens met een eigen wil kunnen zijn. Met mijn dinnetje uit die tijd hoefde je echt niet de kachel aan te maken.

Ik doe nog steeds mijn voordeel met de lessen die ik toen trok. Want het is in diverse opzichten een tricky tijd om man te zijn. We leven in het #Me Too-tijdperk, een faux pas kan een interpretatiegeschil zijn.

Nou ging ik als enige thuis niet op dansles. Ik weigerde misdienaar te worden, en ik bleef maar zakken voor het rijexamen. Dus mij moet je niet vragen naar de binnenwereld of het behoeftevraagstuk van een vrouw. Ik verdwaalde er herhaaldelijk in. Ook daarom blijf ik tot de dood alleenstaand, denk ik.

Je zal tegenwoordig maar puber of jongvolwassene zijn, en het gladde ijs van de vrouwelijke toenadering moeten betreden.

Ik bedoel: hoe pak je dat aan? Hoe maak je een vrouw het hof zonder de verdenking een seksistisch zwijn te zijn uit de categorie Geer & Goor? Een vleiende opmerking maken over het uiterlijk van een vrouw, kan dat nog? De deur voor haar openhouden, is dat not done?

Persoonlijk tast ik in het duister. Ik zou me op een afspraakjesforum kunnen presenteren als hunk die weet wat houthakken is, die een tractor kan besturen en die in het leger een jaar lang diverse vuurwapens leerde hanteren.

Maar hoe geloofwaardig is een invalide met een Ramboverhaal? Dus houd ik mijn mond maar. De Venus-factor van vrouwen is me sowieso altijd wat vreemd geweest. Het prinsesje in mezelf moest ook aan bod komen. Niet voor niets leef ik duurzaam ontwricht gescheiden.

Voor alle duidelijkheid: ik was niet altijd een heilige, als het om de liefde gaat. Ik denk dat ik richting de paar vrouwen die ik mocht kennen zo'n beetje alle stommiteiten beging die een Regular Joe in huis heeft.

Maar ik troost me met de gedachte dat ik nooit een vrouw heb aangerand, of erger, en dat ik de vrouw perfect gelijkwaardig probeer te achten aan het man. Dat zij aldus een ambigue omen voor me zal blijven, is de prijs die je dan betaalt.

Maar ik ben, mijn solitaire staat ten spijt, niet van ijzer. Arthur Schopenhauer schreef: 'De enige man die echt niet zonder vrouwen kan leven, is de gynaecoloog.'

Zelf ben ik ook zo. Heimelijk ben ik verliefd op alle vrouwen die ooit iets voor me deden. Ergens is dat de mooiste vorm van liefde, Platonische bewondering op afstand, zonder enige verwachting te koesteren, en daar genoegen mee nemen.

Maar de betrokken vrouwen zijn of overleden, ze wonen op een ander continent of ze willen me niet meer kennen. Ben ik op m'n 55ste toch een echte bush crafter zonder matras geworden.

Foto: Peter Fonda overweegt een salvo in Once Upon A Time In The West.

[so-low-solo]

Dood het doolhof. Keuzes maken is bevrijdend.. 41 is wel nice.

[jurjenkvanderhoek]

WINTERFLARDEN DWARRELEN OP TINTELENDE GEDACHTE VOOR MIJ UIT

Het is als kijken door een beslagen ruit, wanneer ik de nieuwe bundel van Jan Kleefstra open en zijn teksten lees. De beslagen ruit weerhoudt mij van zien. Ik zie de ruit, maar niet wat er achter zit. Schimmen zie ik, geen scherpe contouren. In het doffe venster wordt de wereld gesmoord. De realiteit is gesluierd zoals de bruid voordat het bevrijdende ofwel het verbindende ja-woord heeft geklonken. Op die manier maar dan anders treed ik de gedichten van Kleefstra in de bundel "Winterflarden" tegemoet. Na eerste lezing helderen de woorden niet. Blijft het raam vaag, het perspectief onduidelijk. Dieper moet ik gaan, de woorden wegen. De ogen van de pagina's afhouden om de blik in het oneindige te laten vertrekken. Geen verstand op nul echter, want de rede dient tastbaar te blijven. Ik dien de gedachten over wat ik lees laten gaan. En dan komen als vanzelf beelden naar boven. Beelden die bij woorden passen. De film die draait bij zinnen. De regels treffen doel. Het ja-woord klinkt, de ruit schoon geveegd. En dan worden opeens de woorden duidelijk, kijk ik er naar en zie waarde en betekenis. De bruikbaarheid, de draagwijdte. Weegt het zwaar of blijft het licht als een veer.

De woorden werden door Kleefstra gewogen en in zijn samenstelling niet licht bevonden. Volgens Uitgeverij Aspekt, waar deze zesde bundel onlangs verscheen, veegt de dichter wat flarden winterrestjes bijeen en staart naar de wolken. En dat is precies wat ik doe. Ik lees snippers tekst om mij een beeld te vormen. En tuur dan in de verste verte door het raam van mijn kamer. Ins Blaue hinein laat ik onvoorbereid de woorden in mijn geest indalen. Om boven mijn verstand te komen met het vermoeden welke betekenis Kleefstra aan de compositie heeft gegeven, aan het gedicht heeft opgedragen. Want de precieze strekking valt lastig te achterhalen. Kunst is geen exacte wetenschap. Een werk zal zichzelf moeten verantwoorden, een gedicht verdient geen uitleg. De verdienste is juist dat het geen toelichting nodig heeft. Het verklaart zichzelf voor wie de tijd neemt het uitzicht tot inzicht te laten indalen, zodat het duidelijk wordt.

Dus de bundel nog eens ter hand genomen. De zinnen langzaam voor mezelf uitlezen, hardop als betreft het een luisterboek. Ik hoor mezelf spreken. De hond schrikt verbaasd op vanuit zijn rustende slaap, spreekt de baas daar een bekend woord? En bij dat aanhoren, tijdens dat luisteren ondertussen, vorm ik in gedachten beelden. De hond, laat ik hem Malin noemen, staat kwispelend naast me. Met een verlangende blik: hoorde ik daar ´uit´. De gelezen en uitgesproken woorden – nee, daar was geen uit bij – representeren zich als voorstelling in mijn brein. In de schedel is een filmhuis ingericht om die indruk te projecteren. Want beelden beklijven meer dan omschrijvingen, beschrijvingen verdienen voorstellingen. De beeldspraak van Kleefstra geeft mij een denkbeeld.

De dichter speelt met de taal. Zijn vrije verzen vervliegen echter niet. Metrum en rijm zijn geen handboeien of benauwen niet als een dwangbuis. Wel blijft er eenheid van idee en speelt ritme een rol. Het is geen rommeltje, het is meer overdacht dan de orthodoxe dichtvorm. Zoals het abstract meer reflectie verdient dan de realiteit nodig heeft. De werkelijkheid spreekt voor zich, het non-figuratieve ofwel het bovenzinnelijke doet beroep op het gevoel. De dichter geeft, zeg maar, een half woord en daaraan zal ik genoeg hebben. Hij suggereert en ik vul in. De zinnen worden nauwelijks afgemaakt, maar hij geeft voldoende aanleiding om er als lezer op aan te slaan.

Dat Kleefstra een natuurmens is klinkt tussen de regels door. Hij zet in liefde een boom op voor het bos. Met Christiaan Kuitwaard trekt hij het veld in om zijn wezen aan de planten te verbinden, waar de kunstenaar deze in getekende beelden portretteert. Jan hangt een gedachtewolk aan een tak van de tekenboom. Misschien vind ik daar het verhaal, dat voorzichtig op tintelende lucht voor mij uit zal dwarrelen. In de lege regels, de witte zinnen als bezinning. Kleefstra neemt de woorden van me over en schrijft `in het kristal van schimmelende melk / op het achterlijf van de vuurjuffer / heb ik het pad al bijna afgelegd`. Dat pad zal ik nog vinden.

Het is dat ik tussen de regels door de betekenis en reden vind. In het vrije vers is de leegte van belang. De rust om op gedachte te komen, bij zinnen te komen. Kleefstra schrijft in die lege regels zijn waarheid. In woorden vindt hij de werkelijkheid, die ik zonder woorden abstract beleef. Niet met zoveel woorden omschrijft hij datgene wat hij wil zeggen. Maar door die zin open te laten vul ik deze zelf in. Vooral door meermalen te lezen en de stilte te vinden tussen de zinnen in mijn gedachten raak ik aan de strekking. Inzicht, doorzicht, beleven. ‘Waarom er bomen groeien / het water om de kleinste vlinder vecht / / ik draag er een heldere nacht naartoe / / half onder het waas / waarin druppels gelijk wespen / in de wangen steken / / om de diepe slaap te verontrusten moet ik recht / in het oog van de maan blijven staren / / om stil te zijn heb ik / de schaduw van mijzelf nodig / / om het daglicht te weerkaatsen / moet er iets verloren gaan’

De bundel vindt de afsluiting in een handvol Beschouwingen, als zou het voorgaande in Parelzang, De nabootsing, Ochtendragen en Laatbloeiers geen reflectie op de overdachte werkelijkheid zijn. Kleefstra ziet het zich aan en in raadselachtige gedichten probeert hij uit de warboel van het zijn de schoonheid te pakken. Maar beschouwingen zijn het, alle. Als kloosterling zit hij contemplatief in meditatie tussen wat hij voor zichzelf en de wereld waardevol acht. Trekt de natuur in en beschrijft deze op een wijze om over na te denken, diepzinnig te bespiegelen. En in die spiegel doemt mijn eigen zijn op wanneer ik de waas van het raam veeg. En zoals Kleefstra weleens gedacht heeft en vanuit die gedachte geschreven heeft, zo drijven mijn gedachten als wolken langs de hemel, verwaaien tussen de takken van de boom, vliegen alle kanten uit op de vleugels van de ganzen, de kievit en de ooievaar.

‘Telkens als de weemoed zich aan de seconden vertilt, ontbreekt er wel een verhaal. En toch wordt er gezongen, blijft niemand er bij stil staan. Een bos dunt zichzelf wel uit. Maar wij hebben het geduld niet’, las ik eerder. Dat geduld moet ik hier en nu opbrengen tot het raam droog is en doorzicht geeft, de woorden indalen, de taal zichzelf uitdunt. Daar wacht ik op, maar ‘het wachten komt simpelweg tijd tekort’. In Winterflarden veegt Jan Kleefstra de laatste restjes ijs, sneeuw en kou bij elkaar om welgemoed de lente te begroeten. Het voorjaar nodigt hem uit tot een beschouwelijke reflectie. En ik zie zijn spiegelbeeld in het raam, het venster duidt een weemoedig wezen met een twinkeling in de ogen. Want ‘de lange reis van het woord heeft niet tot bewonderenswaardig zwijgen geleid’. Dat woord mag ook niet zwijgen, want het moet gezegd, het verhaal uitgesproken. De vertelling van de planten, zodat de liefde vanzelf terug keert en het weten nergens meer voor nodig is. Dan lig ik languit in het gras en staar naar de wolken. De blik op oneindig, het verstand op nul.

Winterflarden. Jan Kleefstra, gedichten. Illustraties van Christiaan Kuitwaard. Uitgeverij ASPEKT, 2024.

[d-i-x-i-t]

Het is bevrijdend om te luisteren naar de dingen die zwijgen.

- Wannes Cappelle

[stiftgedichtensimonis]

“Het oppervlak van het papier vormt een gigantisch kraslot met onder de toplaag ergens een verborgen boodschap, een bevrijdende code. Ik heb nauwelijks in de gaten dat ik met al dat krassen geen laagje weghaal, maar er een toevoeg.”

Bregje Hofstede - Drift (2018), p. 40

(Bestel nu uw Trendy Kerstkaarten 2023!)

[ademainsurlalune]

Ik wil rust en balans.

Ik wil het, ik heb het nodig en ik ga er volledig voor, … gewoon omdat ik dat verdien.

Gewoon, omdat ik mezelf dat schuldig ben.

Gewoon, omdat mijn neus in de richting van de toekomst wijst, en ik in het heden wil leven.

Gewoon, omdat ik het maximum wil halen uit het leven en wil blijven groeien.

Maar daar waar ik tot een tijdje terug, er ergens - denk ik - vanuit ging dat anderen rondom me dat zouden moeten brengen of daarvoor verantwoordelijk waren, besef ik nu heel sterk dat ik & alleen ik mezelf dat kan schenken. Dat alleen ik verantwoordelijk ben om mezelf blij te maken.

Ook ben ik ondertussen gaan beseffen dat de hele realisatie van het happiness-concept, absoluut geen tripje naar de supermarkt is.

Het is geen eenmalige “aankoop” ofzo is, dat me vervolgens bijna automatisch garantie biedt dat elke volgende dag van mn leven bepaald zal zijn door die rust en balans. Zo werkt het dus niet.

& eerlijk? Het luie; gemakzuchtige deeltje van mezelf baalt daarvan.

Maar dit is een proces en het gaat elke dag bewust werk (blijven) vergen om op te kunnen staan & mijn ogen in de nacht vervolgens weer te kunnen sluiten met het gevoel van

“ik ben blij met mij”.

Misschien lijkt dat naïef in de ogen van bepaalde mensen, maar ik ben er van overtuigd dat de ideale kickstart hiervoor iets is dat waaaaaaaay out of my comfort-zone ligt.

En ik kan me oprecht momenteel niets heftiger bedenken dan een solo-trip.

Want alleen zijn, en volledig aangewezen op mezelf zijn voelt eerlijk waar doodeng. Maar ook zo positief spannend.

Maar ik voel oprecht in mijn hart dat ik dit kan. Neen, Ik WEET dat ik dit kan.

Ik ben sterk; en mijn kracht is onuitputtelijk.

Alles wat op mijn route kwam, dat me genadeloos en volledig had kunnen breken, heeft dat ook gedaan, maar opgegeven heb ik het diep vanbinnen nooit.

Steeds opnieuw begon ikzelf de brokken te lijmen, liet ik mezelf weer een transformatie ondergaan, & bleef ik simpelweg doorgaan.

Nooit zal ik beweren dat ik dat altijd met de juiste copingmechanismen deed, want ik heb mijn fair share van weglopen en onderdrukken echt wel gehad. En laat dat nu net één van de zwaarwegende redenen zijn dat ik het vanaf nu anders wil.

Ik denk nu de hoofdreden te kennen, waarom ik al geruime tijd heb gemeden om mijn safe-zone diepgaand (en al helemaal definitief) te verlaten.

Ik stelde mezelf de oprechte vraag waarom ik basically bleef stilstaan.

Waarom bleef ik zonder groeipotentieel in een bijna hallucinante toestand plaatselijk trappelen én kon ik een miljoen excuses à la minute bedenken om iets vooral NIET te doen?

Waarom dwarsboomde ik mezelf zodanig en waarom weigerde een stuk van mezelf om zich daarvan heel erg bewust te worden?

Waarom is en was het zo moeilijk om toe te geven aan mezelf dat ik gewoon bang ben voor verandering?

Ik ben doorheen alles wat het leven op mijn pad bracht “iets alleen doen” gaan ervaren als een vloek.

Eenzaamheid kan moordend zijn. Maar zo wil ik het niet meer bekijken.

Ik had het gevoel dat ik anderen nodig had om me compleet te voelen. Ik leefde door en voor anderen. Zorgen voor anderen heelt immers de wonden van dat kleine meisje in mezelf die het zo nodig had dat er voor haar werd gezorgd.

Ik teerde op de energie van anderen of in ieder geval de energie die anderen mij gaven, om het gevoel te krijgen dat ik leef, zonder heel bewust te beseffen dat ik op die manier eigenlijk de deur open zette om geleefd te worden & om me vervolgens veel te vaak uitgeput, uitgeblust en tekortgedaan te voelen.

The endless circle.

Eentje die ik nu bewust ga breken.

Want ja.. Eenzaamheid kan ook enorm bevrijdend zijn. En die ultieme vrijheid wil ik ervaren, voelen, en me eigen maken.

Ik weet nu dat ik nooit helemaal alleen ben, ook al voelt dat zo.

Ik heb mezelf, en een handjevol mensen die me vangen als ik val. Of me toch op zijn minst weer even herinneren aan het feit dat ik ook weer kan opstaan.

Ik wil vanaf nu kijken naar wat ik wél heb, en niet langer naar wat ik mis of gemist heb.

Ik leef, ik adem, ik voel, en ik zou het niet anders willen.

Dat is het fundament. En van daaruit bouw ik wel weer verder.

En dus spring ik over een tweetal weken met volle goesting en twee voeten tegelijkertijd in de poel van onzekerheid, en stap ik ALLEEN op het vliegtuig met bestemming mijn favoriete plek op aarde.. De plek waar ik mezelf verloor en terug vond. En exact dat nu weer van plan ben. De plek die een aantrekkingskracht heeft op me die ik met geen woorden kan beschrijven.

Ibiza laat mij voelen dat ik leef.

Het is een intens eiland, en het lijkt wel alsof je daar zoveel sneller door processen gaat. Het lijkt haast alsof mijn hoofd volledig anders begint te werken daar. Het voelt alsof ik 100% met mezelf verbonden ben daar.

Vanaf het moment dat ik voet zet op Ibiza, is het alsof ik van de ene op de andere mega rollercoaster stap.

En eigenlijk is dat back home niet anders, maar op Ibiza voelt het allemaal iets minder zwaar.

En daar besef ik bewuster dat die rollercoasters me uiteindelijk wel altijd exact dat wat ik nodig heb schenken. Ook al voelt dat niet meteen zo aan.

Het brengt mij simpelweg dingen op allerlei vlakken. Van a tot z en weer terug.

Ibiza is dus zeker niet alleen maar fun, zee, strand en sloten alcohol of dreunende beats. Althans, niet voor mij.

Voor mij is het vooral heel hard werken aan mezelf – & daar word je mee geconfronteerd als je in Ibiza bent.

Willen of niet. Het is een eiland van groei, zelfreflectie, loslaten & nog meer groei. Los daarvan staat Ibiza voor mij ook synoniem aan vrijheid.

Ik voel me vrij in wie ik ben en wat ik doe en draag. Ik voel me vrij om te denken wat ik wil, te doen wat ik wil en het is eigenlijk een harde reset van het dagelijks leven.

Heerlijk mezelf pushen, plekken ontdekken, de schoonheid van alles rondom me omarmen, loslaten & ook - ondanks de haat-liefde verhouding waarmee ik nog steeds een beetje mee kamp als het op mijn lichaam aankomt - schaamteloos, met zo min mogelijk badkleding een duik nemen in de zee. Om me vervolgens helemaal gedragen te voelen. Alsof er een veilig deken om me heen zit.

I can’t wait!

Een glazen bol heb ik niet. Hoe het er exact gaat uitzien kan ik dus onmogelijk nu al weten. Maar ik ben zo intens dankbaar voor de kans die ik krijg, die ik voor mezelf heb gecreëerd. Dat het magisch wordt staat vast.

En dat ik nooit eerder ZO klaar was om te springen, dat is een feit.

Ultieme doel:

Blij met mij,

worden, zijn & blijven.

♥️