#gewelddaad

[twafordizzy]

Het nut van literatuur volgens Vargas Llosa

bron beeld: upf.edu In de bibliotheek van een Amerikaanse universiteit waar ik doceerde, viel mijn oog bij het doorbladeren van een boek op een voetnoot waarin de naam Dionysus voorkwam. Deze werd daarin beschreven als de god van de wijn, van de goddelijke extase, die de mens met de goden in contact brengt. Maar wat vaak wordt vergeten, is dat Dionysus voor de Grieken ook de god was van de…

[ochtendstorm]

Fight, flight, freeze Ik heb het gevoel dat ik mezelf verlies Er is al dagen geen release

Elke dag alles wegstoppen, opkroppen de emoties er steeds uitkloppen

tot bloedens toe lijf altijd paraat, altijd klaar voor de volgende gewelddaad

het is leven als een soldaat, in een land waar oorlog niet bestaat

[ronnydeschepper]

45 jaar geleden: "I don't like mondays"

Op maandag 29 januari 1979 schoot in San Diego, Verenigde Staten (where else?), een zestienjarig meisje met een geweer acht kinderen en een politieagent neer en doodde twee volwassenen. Gevraagd naar de redenen van haar gewelddaad, antwoordde ze: “I don’t like mondays”. Continue reading 45 jaar geleden: “I don’t like mondays”

[bartwatching]

Aan het herlezen “De onbekende partner” van Jerzy #Kosinski. George Levanter kent het leefpatroon van Moskou, het dag- en nachtklimaat van New Vork, de vrouwen van Los Angeles, de dodelijke witte wereld van de Zwitserse Alpen. George Levanter, Oost-Europeaan van geboorte, breekt elk regime dat hem wordt opgelegd: als scholier, student en soldaat onder Stalin; als ideeënman in de Zwitserse zakenwereld; als speler en minnaar in de Verenigde Staten. De grens tussen gewelddaad en liefdesuiting vervaagt in seksuele handelingen die het uiterste aan menselijke mogelijkheden beproeven. #leestip https://www.instagram.com/p/CbC5zL1N2jS8BV-LouN9qTVEh1MWni_XUiVF2A0/?utm_medium=tumblr

[on-eindig]

Amplidão interior. Innerlijke ruimte. (..) Niet alleen in de tijd strekken we ons uit. Ook in de ruimte strekken we ons uit tot ver over de grens van wat zichtbaar is. We laten iets van onszelf achter wanneer we een plek verlaten, we blijven daar, ondanks dat we zijn weggegaan. En er zijn dingen in ons die we alleen terug kunnen vinden door naar de plek terug te keren. We naderen onszelf, we reizen naar onszelf toe wanneer het monotone gedreun van de wielen ons naar een plaats voert waar we een traject van ons leven hebben afgelegd, hoe kort dat ook is geweest. Als we voor de tweede keer het perron van het onbekende station betreden, de stemmen uit de luidsprekers horen, de typische geuren opsnuiven, dan zijn we niet alleen maar op een verre plaats aangekomen, maar ook bij het verre domein van ons eigen innerlijk, in een misschien heel ver van ons verwijderde uithoek van onszelf die, als we ergens anders zijn, geheel in het donker ligt en onzichtbaar is. Waarom anders zijn we zo opgewonden, zo buiten onszelf, wanneer de conducteur de naam van de plaats opnoemt, wanneer we het piepen van de remmen horen en door de plots beginnende schaduw van de stationsoverkapping worden opgeslokt? Waarom anders is het zo’n magisch moment, een moment van geruisloze dramatiek, wanneer de trein met een laatste ruk volledig tot stilstand komt? Het is omdat we vanaf de eerste stappen die op het vreemde  en toch ook niet meer vreemde perron zetten, opnieuw een leven opnemen dat we hadden onderbroken en verlaten toen we destijds de eerste ruk van de vertrekkende trein voelden. Wat zou opwindender kunnen zijn dan een onderbroken leven met al zijn beloften weer op te pakken? Het is onjuist, een onzinnige gewelddaad als ons op het hier en nu concentreren in de overtuiging daarmee het wezenlijke te pakken te hebben. Waar het eigenlijk op aankomt is je zelfverzekerd en kalm, met de bijpassende humor en de bijpassende melancholie, in het qua tijd en ruimte uitgestrekte innerlijke landschap te bewegen dat wij zijn. Waarom hebben we medelijden met mensen die niet kunnen reizen? Omdat ze zich, doordat ze zich uiterlijk niet kunnen uitstrekken, ook innerlijk niet kunnen uitstrekken, ze kunnen zichzelf niet vermenigvuldigen, en daardoor zijn ze beroofd van de mogelijkheid in zichzelf verre uitstapjes te ondernemen en te ontdekken wie en wat anders ze ook hadden kunnen worden.

Pascal Mercier

[prijst-almachtige-god]

Willy Fautré: Lidstaten EU moeten asielzoekers van De Kerk van Almachtige God niet meer terugsturen

Mr. Willy Fautré: Het is hoog tijd om de negatieve gevolgen van de nepnieuws uit China onderuit te halen… en te onthullen hoe het werkelijk zit, om de autoriteiten van de landen waar zij asiel aanvragen ervan te overtuigen… dat zij moeten worden erkend als christenen die worden vervolgd… en dat ze in alle landen waar ze asiel aanvragen dat ook moeten krijgen. En daar zijn we dus nu mee bezig. Wij proberen niet alleen de publieke opinie maar ook de politieke beleidsmakers… en anderen ervan te overtuigen dat dit vreedzame mensen zijn… die in geen enkel land waar ze zijn een bedreiging vormen voor de staatsveiligheid of de veiligheid van burgers. Ze hebben geen enkele gewelddaad gepleegd. Maar als ze naar China worden teruggestuurd, zullen ze zelf wel het slachtoffer van geweld worden. Dus daar zijn wij nu mee bezig.

Mogelijk vindt u dit ook interessant: religieuze vervolging  evangelie  

[jdreport]

Over het mensen voor de trein duwen: media weten niet meer wat ze moeten doen

Over het mensen voor de trein duwen: media weten niet meer wat ze moeten doen

Uit grote steden zijn metro-duwers en sneltram-duwers al langer bekend. Nauwelijks een week na een dodelijke gebeurtenis in Voerde nu in Frankfurt. Drie mensen worden door iemand voor een binnenrijdende ICE-trein gestoten, een kind sterft.

En de media reageren als verkeerd geprogrammeerde tekstrobots.

Het eerste nieuws op de radio: het was een man – alsof een vrouw de kracht voor zo´n gewelddaad…