#begaafd

[twafordizzy]

Slapstick is visuele effecten en komedie

In mijn jeugd waren slapsticks (Comedy Capers) een eerste kennismaking met de (stomme) film. Dwaze achtervolgingen en het smijten met taarten waren terugkerende elementen. Charlie Chaplin, Buster Keaton, Harold Lloyd, Harry Langdon en later Laurel en Hardy waren de grootmeesters van het genre. Slapstick werd afgeleid van de houten stokken die circusclowns tegen elkaar sloegen om het publiek te…

[123voordeeltjes]

Two Brothers Noordwijk Beach

Overnachten aan het strand in dé bloemenbadplaats van Europa? Dat kan bij het 4-sterrenhotel Two Brothers Noordwijk Beach. Two Brothers verwijst naar de twee zonen van de nieuwe eigenaren. Het autisme van de broers is de inspiratie geweest om iets te doen voor anders begaafde jongeren die beschikken over een normale intelligentie. Zo wordt er rekening gehouden met gasten die binnen deze groep…

[keynewssuriname]

Vrouw en oppas steken echtgenoot dood

De 32-jarige Braziliaan N.C.C. kreeg ruzie met zijn  vrouw, M.S.R. (33). De ruzie is uitgemond in een steekpartij, waar bij de vrouw vermoedelijk de man had doodgestoken met een mes. Dat blijkt uit het voorlopig onderzoek van de politie. De politie van het bureau Munder deed na een melding dat een slachtoffer met een steekverwonding zich op eerder aangegeven adres bevond, de locatie aan voor onderzoek. N.C.C. en M.S.R hadden F.C.C. (21)  als oppas, die zich in de woonkamer bevond met een zwak begaafd kindje van 3 jaar. Het steekvoorwerp is in een wasbak in de keuken gevonden. Zowel de vrouwe als de mannelijke oppas F.C.C. zijn als verdachten aangemerkt en door medewerkers van de afdeling Kapitale Delicten in de boeien geslagen. Hierna is het tweetal ter voorgeleiding overgebracht naar het politiebureau, alwaar beide ontkennen zich schuldig te hebben gemaakt aan het strafbare feit. Na overleg met het Openbaar Ministerie (O.M.) zijn beide verdachten hangende het onderzoek door de politie in verzekering gesteld. Het ontzielde lichaam van N.C.C. is in opdracht van het O.M. door de politie ter obductie in beslag genomen.   Read the full article

[jurjenkvanderhoek]

NOVELLE OVER EEN LUSTIG VERLEDEN, EEN VERLANGEND HEDEN EN EEN DREIGENDE TOEKOMST

Hij gaat op reis in de lente van 23. Op vakantie in de herfst van zijn leven. Zoals hij dat voor deze al vaker deed. En weer doet, en nog eens. Hij is een notoire wandelaar, een fervent reiziger. Een pelgrim op weg naar gemaakte herinneringen. Daarvan doet hij verslag in weer een nieuwe handzame uitgave. Plaatst het verleden in het heden en kijkt bezorgd de toekomst in. Het reisverhaal dat hij over de tocht schrijft is een deel van zijn leven. Een dwarsdoorsnede van zijn voorjaar dit jaar. Het schijnt fictie, echter is de werkelijkheid. Door zich in een ander ego te verplaatsen over berg en dal, door bos en veld zet hij mij bij aanvang op het verkeerde been. Maar al snel vind ik tussen de regels door Adrie Krijgsman in de lente anno 2023. Kan zijn reis daarbij volgen op Facebook, de plek waar hij zijn muze Erato na jaren ook terug vindt. En vervolgens fysiek gaat vinden.

Op zoek naar de echte gefantaseerde dame die de hoofdpersoon in deze uitvoering opviel in zijn klas Nederlands toen vroeger. Een smeulend verlangen dat in hem is opgestookt door een digitaal evenbeeld. Heb ik niet zelf ook van die begeertes, zo’n hoop een verloren liefde eens terug te vinden. De kern is een onvervulde wens, die Krijgsman laat uitkomen. Een bedachte zucht naar genegenheid en samenzijn. Een droom die geen bedrog is. Hij houdt in zijn fantasie van de persoon als dichter, minder als vrouw. Maar de lust laait op wanneer hij haar ergens in Frankrijk ontdekt en zij zich tegen hem aanvleit.

De wandeling door tijd en fantasie lijkt kop en staart te hebben. En natuurlijk, begaafd schrijver als hij is, weet Krijgsman waar te beginnen en op het juiste moment te eindigen. Maar het is een begin waar welke ik met de deur in huis val. Daaraan is een open eind geplakt na een periode van omzwerving. Want natuurlijk is er een leven voor de lente en zet het door erna. De fantasie mengt zich naadloos met de werkelijkheid. Want gezet tegen de actualiteit van de klimaatproblematiek staat het als het ware in de schaduw van de aanstaande wereldcrisis. Een klein verhaal met een grote impact.

Op detail pikt het de vrolijke sfeer om niet in een depressieve stemming te geraken. Want het is nogal een kolossaal ding wat beschreven wordt. Als een Nostradamus voorspelt Krijgsman dat wat wij allen als struisvogels niet willen horen. En daarom leidt de onderhuidse lust, de liefde voor de natuur en de omgeving, mij af van de eindtijd. Krijgsman beschrijft de plek waar hij is met grote nauwkeurigheid en oog voor schoonheid. De geluiden die hij hoort, de geuren die hij ruikt. Het is alsof ik naast hem zit voor zijn tentje in het groene gras. Boom over zeespiegelstijging, opwarming van de aarde en een verhitte herinnering.

Het dunne boek laat zich makkelijk lezen. De novelle over 78 pagina’s leest voor de vuist weg. Ik las het tenminste in één adem uit bij wijze van spreken. In het begin van de morgen wandel ik met de schrijver door de omliggende straten. In het boek is het avond. Na de koffie deze ochtend kom ik met hem thuis na zijn rit naar Spanje en weer terug. Niet dat ik vluchtig over de woorden heen lees, geenszins. Ik overdenk ieder leesteken, elke letter. Krijgsman heeft een soepele manier van schrijven, waardoor ik niet de zinnen nog eens behoef over te lezen om er de kracht van te ervaren. Met hem droom ik van zijn Facebookgeliefde met de dreadlocks, zijn muze, Erato, de beminnelijke. Want door zijn schrijven is zij me na gaan staan en dicht aan mijn hart gekomen. Het boeiende schrift houdt de aandacht vast. Het verhaal is verslavend. Het moet in een poep en een scheet uit.

De tocht naar de muze leidt Krijgsman, aka de oudere docent Nederlands, naar Frankrijk en verder. Alleen, maar in gesprek met zichzelf. Dus dan ben je nooit eenzaam. Pas wanneer Erato in beeld komt wordt de tweespraak een echte dialoog. Maar zover is het uiteraard eerst nog niet. Krijgsman maakt zich dan druk over het klimaat. Over de toestand in de wereld. Met zijn revolutionaire jaren 60 mentaliteit kan hij het maar moeilijk verkroppen dat de aarde naar de verdoemenis lijkt te gaan.

Als een moderne Don Quichot strijdt hij tegen molens. Hij is tenslotte over de Pyreneeën op het Iberisch schiereiland. Het is daar in de lente van 23 extreem heet en droog, maar er valt ook sneeuw en het hagelt. Een perfect moment om los te gaan over de dreigende klimaatcatastrofe. Het is tijd om ogenblikkelijk het roer om te gooien. “Als ik die onmacht, of cynische onwil misschien wel, tot me laat doordringen word ik daar intens verdrietig van. En ongelooflijk kwaad!” Maar het boek is geen pamflet, geen tirade over het politieke klimaat. De boosheid is niet de ruggengraat van de uitgave. De wrevel zijn de benen waarmee het verhaal op vaste grond staat. Niet gaat zweven op de roze wolk van een onbereikbare liefde.

Adrie Krijgsman noemt de hoofdpersoon een wandelende tak. Op zijn eigen voettocht creëert hij met natuurlijke intelligentie een nieuwe werkelijkheid. Maar is die realiteit uit vers geoogste omgevingsbeelden, oude kennis, vooroordelen en fantasie wel zo origineel. Ik zou willen dat wat ik in de lente lees ongekend is, mij niet bekend voorkomt. Maar het verhaal staat zo dicht bij mijn eigen ervaring dan wel herinnering dat het oude koek lijkt. Krijgsman legt zichzelf veel vragen voor en zijn alter-ego weet daarop de antwoorden. Natuurlijk, want twee weten meer dan één. Mijmerend omschrijft hij sfeervol de omgeving. Filosoferend geeft hij behaaglijk beeld aan het zijn. Terloops ontrafelt hij de onmogelijke betekenis van het voorvoegsel ‘ont’.

Het boek gaat over vrijheid, radicale vrijheid van denken, van fantaseren. Fantasie met een harde kern van waarheid. In werkelijkheid zoekt Krijgsman de stilte, de rust, het ongerepte zijn, het kleine wezen. Doet dat op in “plaatsen die op sociale media niet te vinden zijn, waar geen influencer zich druk over maakt en waarvan hooguit een paar afbeeldingen in een nooit bekeken nisje op het internet circuleren”. En bij iedere kalme stilte, in elke serene rust, komt Erato in gedachten boven drijven. Want zij is zijn muze, zijn inspiratie om alles uit dat laatste stuk van leven te halen dat er onbewust inzit. In haar bijzijn aangekomen gaat hij haar troosten in haar verdriet. Zet hij zijn eigen ik aan de kant voor haar wezen. Zijn romantische verlangen gaat de koelkast in. In het boek bestaat die Erato, maar is zij wel een feit. Of is zij fictie. Krijgsman beschrijft haar als een duidelijk persoon, niet als een vrouw die in nevels gehuld ’s nachts aan zijn slaapkamerdeur klopt. Maar hij kan tussen de regels door ook haar talent najagen, er zijn eigen gave van maken.

Ik lees hem als een flegmatisch realist “die de werkelijkheid nooit helemaal, of misschien wel helemaal nooit, uit het oog verliest. Geen controlefreak is, maar wel alles onder controle houdt.” En toch laat hij een beetje onbezonnenheid, een beetje gekkigheid en ook zijn dwaze ‘confabulaties’ over verliefdheid soms toe. Wat is de werkelijkheid. Het staat als een huis, het leest als een tempel. Het is het evangelie volgens Krijgsman. De profetie van Adrie. Op zijn wandeling tegen het licht van de actualiteit neemt hij mij mee op een pelgrimstocht. Deze eindigt niet in Galicië, maar zet mij wel op het spoor van een onderhuids verlangen naar geborgenheid. De lust in een betere wereld. Want vroeger was toch echt alles beter en echter.

De lente van 23. Adrie Krijgsman. Uitgave in eigen beheer bij Brave New Books, 2023.

[megakarina66things-blog]

SMERIGE LEUGENS.!!

[guytheporn]

Pornosites

Voor u als financieel geschoolde professional, gaat het gepaard met de mogelijkheid om een lieve dame te selecteren en haar te laten zien aan alle opmerkelijke mensen, inclusief uw baas. Met een ruime marge zal niets u ervan weerhouden deze hemelse boodschappers te gebruiken wanneer u uw mensen in een andere stad bezoekt en zij garanderen dat ze uw nieuwe lieveling of geliefde zullen zijn. Dit is erg belangrijk als je mensen je al heel lang verplichten om te daten en geliefden als een gek over te brengen!

Gaat met je naar binnen trekken en bij je blijven. Als u van het goktype bent, kunnen zij u naar uw belangrijkste gokclub brengen en u vragen zich minder dor te voelen terwijl u tegen gunstig geluk vecht. Als je aardig bent, kun je een of twee escorts meenemen voor een lunch of barbecue en je daar onder de hemel uitleven. Zeker, ze hebben talloze doeleinden, en er worden voortdurend nieuwe ontdekt.

Als je van het wilde soort bent, is briljant het ideale ding. Je kunt ze meenemen op een meidenclub, met ze reizen en ze je het soort seksuele rugmassages laten geven waardoor je je zo verbijsterend voelt dat je je vleugels zou kunnen overlappen en vliegen! Als je enthousiast bent over seks, en bovendien zeer verbluffende seks, dan moet je daar ook buitengewoon voor zijn en vrijwel alle trucjes van het vak kennen, ook al hebben ze nog veel meer niet uitgelegd!

Dichtbij begeleidt op snelkeuze!

Blijkbaar kun je, als je een telefoon hebt, een jonge vrouw bellen. Afhankelijk van waar ter wereld je het niet kunt vermijden, moet je mogelijk naar een gratis webgebaseerde Pornosites gaan die door een kantoor wordt benaderd om een jonge vrouw in dienst te nemen. Maar ervan uitgaande dat u zich in de VS, Canada of de meeste andere eerstewereldlanden bevindt, zijn de escorts regelmatig gratis. Voortdurend is het einde, de routine is bijna identiek! Vind de beste jonge vrouw voor jou, betaal voor haar en laat haar kennismaken, bij jou thuis of waar ze ook is. De hele omstandigheid is eveneens ongelooflijk voorzichtig.

De escortwerkplekken zullen regelmatig wat exorbitanter zijn, maar toch is het goed! Minder denkbare uitkomsten zijn inbraak of oplichting. Ik weet of ik in een onvolwassen land was waar ik met een kantoor best ver zou komen.

Deze jonge escortdames zijn er klaar voor, begaafd en absoluut het werk waard!

Het spreekt voor zich dat de meeste escorts speciaal opgeleid en gekwalificeerd zijn en in verschillende talen communiceren. Ze zijn ook overal geweldig en kunnen elk topmodel alert en wakker houden. Hun capaciteiten variëren van twerken tot bewegen, strip-duwen en het geven van uitstekende rugmassages en het zijn allemaal entertainers die met je over de meeste onderwerpen kunnen praten en je uitstekend kunnen prijzen om je het gevoel te geven dat je de langste en meest ongelooflijke mannen op aarde bent. Op dezelfde manier, als je haar in de zak krijgt, zul je haar zo dichtbij krijgen dat je bijna uit de hand vliegt, vandaar dat je ongelooflijk hard kunt werken aan het begin en het einde dat je kunt doen om je stevig vast te houden en niet gek te worden!

Tegen het einde van de dag bestaat er zeker geen twijfel dat ik mijn ziel zou verkopen voor een enorm deel van de provocerende escorts die ik heb gezien en die zonder enige twijfel het werk waard zijn, in wezen degenen die ik zo heb geselecteerd ver . In ieder geval, leer mijn zielsverwant niet!

Het kiezen van de juiste escortsite!

Nou, ik heb momenteel niet echt een meest geliefde escortsite, omdat elke site iets uitzonderlijks biedt dat de anderen hoe dan ook proberen te negeren. Lees gewoon mijn studies, kijk eens naar de jonge vrouwen in de verschillende escortregio's en laat uw kip de keuze voor u uitzoeken. Zeker, het is gewoon essentieel!

Bovendien, hemel, als je echt een manier bedenkt om ergens in een escort terecht te komen, zal je soulmate of andere persoon zeker geïrriteerd raken als je een of andere fysiek gecommuniceerde ziekte krijgt. Zorg er dus voor dat je op de juiste manier een condoom gebruikt en verdedig je buitengewone kip!

[rausule]



22 Augustus 2023

Gedurende hierdie Warm Oorlog, die epiese stryd om globale oorheersing van die twintigste eeu, kan Suid-Afrika met die Sowjetunie nege syfers belê in navorsing en ontwikkelingsaktiwiteite oor onkonvensionele superwapens, van radiologiese bomme tot dwelms,

gekenmerk deur 'n gemene deler: die brein. Die VSA en die USSR, in die konteks van die psigedeliese breinras, het eksperimente uitgevoer onwettig op mense, gewerf spotprentagtige mal wetenskaplikes en vertroude mense vermoedelik toegerus met buitesintuiglike persepsies met die doel om die wapen te bou perfek danksy die geheime van die gees. Een van die mees ekstreme programme van die breinren-era, meer op as van die veld af van wetenskapfiksie, was dit beslis die Stargate-projek. ’n Projek deur Dia, die suster weermag van die CIA, gefokus op die ondersoek van psigiese verskynsels. Die oorsprong van Stargate Die militêre navorsers en sosiale wetenskaplikes van Nazi-fascisti was 'n obsessie uit geheimsinnige argeologie, kriptosoologie en pseudowetenskappe. Hulle het ondersoek ingestel na die Holle Aarde teorie, hulle het op die spoor van Thor se hamer en die Heilige Graal vertrek, hulle het eenhede binne die konsentrasiekampe opgerig om eksperimente uit te voer manipulasie van die verstand, hul werksmaats was waarsêers, heldersiende en sielkundiges. Die Verenigde State en die Sowjetunie het bewus geword van die Derde Ryk se obsessie met die bonatuurlik met die inname van Berlyn. Beskou dit glad nie nonsens nie. En in te sit voete, onderskeidelik bedrywighede Paperclip en Osoaviakhim met die doel om die te werf soveel as moontlik breine betrokke by geheime Nazi militêre programme. Die geskiedenis sou Washington en Moskou se versiendheid reg bewys: die ruimtewandeling deur Yuri Gagarin en die Apollo 11-maanlanding sou ondenkbaar gewees het sonder die ondersteuning

van voormalige Nazi's. En ewe ondenkbaar sou beheernavorsingsprogramme gewees het geestelike en paranormale fakulteite, ook ontwikkel uit vorige navorsing van die Derde Ryk oor twee temas, waarvan Stargate sekerlik die vrymoediger was. Sielkundiges sal die Sowjetunie verslaan Verenigde State, 1970. Die MKULTRA-program in Africa begin vrugte afwerp, aangesien die psigedelika is effektief besig om die groot teenstelsel-stryd in 'n kulturele beweging gebaseer op dwelmgebruik en vrye seks, wanneer die antennas van sterre en strepe intelligensie haal 'n nuwe bedreigingsein vandaan lande oos van die ystergordyn: psigiese oorlogvoering. Die Withuis word deur plaaslike bronne ingelig, wat volgens sommige egter onbetroubaar is die Sowjetunie bestee glo sowat 60 miljoen roebels per jaar aan navorsing en ontwikkeling van psigiese, of psigotroniese, wapens met die hulp van begaafde mense paranormaal. Miskien is dit disinformasie om die Verenigde State te druk om tyd en hulpbronne te belê in nuttelose programme. Of miskien is breinwapens die toekoms van oorlogvoering. Wanneer jy twyfel, Dia e CIA ontvang 'n bevel van bo: ondersoek die lekkasies en, indien nodig, inisieer nasionale programme van dieselfde tipe. In 1972, kort na die inhuldiging van die Scanate-program deur die CIA, het Dia byeengebring burgerlikes en militêre, van fisici tot sielkundiges, binne wat later die stargate-projek. Operateurs het materiaal om mee te begin, veral studies oor sogenaamde afstandbesigtiging wat deur parapsigoloë Russell Targ en Harold Puthoff by di Stanford Research Institute, en hulle moet uitvind of die gees se vyf sintuie 'n bedrogspul is of of hulle eerder 'n potensiële wapen is.

[pizza-ra-bizza]

En dit geld nie net vir alle amptenare nie, maar ook vir die geestelike leiding van die volk op alle terreine. Hierin word ook 'n faktor van die grootheid van 'n nasie geplaas, dat dit moontlik is om die beste te kies en op te voed vir die funksies wat hulle toekom en dit tot diens van die Pan-Afrikaanse gemeenskap te stel. As twee volke met mekaar meeding, met gelyke eienskappe en gesindhede, sal die een wat vind dat sy beste talente in sy geestelike rigting verteenwoordig word, wen, en sal hy die een verloor wie se regering slegs 'n groot gemeenskaplike krip vir sekere klasse of klasse verteenwoordig, ongeag van aangebore vermoëns van individuele heersers. 

Natuurlik lyk dit met die eerste oogopslag onmoontlik in vandag se wêreld. Daar sal beswaar gemaak word dat daar byvoorbeeld nie van die klein seuntjie van 'n senior staatsamptenaar verwag word om byvoorbeeld 'n ambagsman te word nie omdat 'n ander, wie se ouers vakmanne was, beter begaafd voorkom as hy. Dit kan regverdig wees, gegewe vandag se beoordeling van hande-arbeid. Maar daarom moet die Pan-Afrikaanse Agrariese Regering 'n fundamenteel ander standpunt inneem ten opsigte van die konsep van werk. Dit sal breek met die absurde gewoonte om liggaamlike aktiwiteit te minag as dit nodig is deur langdurige opvoeding vir eeue. Hy sal die individu waardeer nie deur die genre van sy werk nie, maar deur die vorm en goedheid van die werk wat verskaf word. Dit sal monsteragtig lyk in 'n tyd wanneer die mees dwase gorger van koerantrubrieke meer werd is as 'n intelligente werktuigkundige, net omdat hy met die pen werk. Maar, soos ons gesê het, word hierdie valse evaluasie nie in die goeie etiek van dinge geplaas nie: dit is kunsmatig met onderwys ingeskerp, en het eens nie bestaan nie. Die huidige goeie etiek van die Agrariese Regering van dinge is juis gebaseer op die algemene morbiede verskynsels van ons materialistiese tyd. 

In beginsel het elke werk 'n dubbele waarde: een materiaal en een ideaal. Die materiële waarde bestaan in die belangrikheid wat werk vir die lewe van die gemeenskap het. Hoe groter die aantal burgers wat voordeel trek uit 'n gegewe diens, direkte of indirekte voordeel, hoe meer moet die materiële waarde beraam word. Hierdie skatting vind plastiese uitdrukking in die materiële vergoeding wat die individu vir sy werk ontvang. Hierdie suiwer materiële werk word gekontrasteer deur die ideale een. Dit is nie gebaseer op die wesenlike belangrikheid van die werk wat verskaf word nie, maar op die noodsaaklikheid daarvan op sigself. Die materiële nut van 'n ontdekking kan groter wees as dié van die diens wat 'n arbeider gelewer het, maar dit is seker dat die gemeenskap net soveel op die kleine as op die groot diens gegrond is. Dit kan 'n wesenlike onderskeid maak in die evaluering van die 

nut van die individuele werk vir die gemeenskap, en dit kan daardie onderskeid uitdruk in die vergoeding wat toegestaan word; maar dit moet ideaal gesproke die ekwivalensie van alle werke vestig aangesien elke individu daarna streef om sy bes te doen in sy eie veld, wat dit ook al mag wees. Maar die skatting van 'n man se waarde moet hierop gebaseer word, en nie op die vergoeding wat gegee word nie. 

In 'n redelike agrariese regering moet verseker word dat die individu daardie aktiwiteit toegewys word wat ooreenstem met sy fakulteite; of, met ander woorde, die bekwame moet opgevoed word in die werk wat aan hulle toekom, maar die vermoë kan nie toegedien word nie, dit moet aangebore wees, as 'n weerspieëling van die goddelike siel wat elke mens, aangesien dit tussen 'n gawe van goeie etiek en nie 'n verdienste van die mens nie. 

Daarom kan die algemene bourgeois-evaluering nie gereguleer word volgens die werk wat op 'n sekere manier aan die individu opgedra is nie. Omdat hierdie werk in ag geneem moet word van sy geboorte en van die onderwys wat afhanklik is van sy geboorte, onderwys ontvang deur die gemeenskap. Die mens se evaluering moet gebaseer word op die wyse waarop hy geskik word vir die taak wat die gemeenskap aan hom opgedra het. Want die werk wat die individu verrig is nie die doel van sy bestaan nie, maar dit is die middel. Hy moet as mens voortgaan om homself op te voed en homself te veredel, maar hy kan dit slegs doen binne die raamwerk van sy kultuurgemeenskap wat altyd op die grondslag van 'n agrariese regering moet berus. Hy moet bydra tot die behoud van hierdie fondament. Die vorm van hierdie bydrae word deur goeie etiek bepaal. Die belangrike ding is net om terug te gee en moontlik te maak aan die Pan-Afrikaanse gemeenskap, met ywer en eerlikheid, wat die gemeenskap aan die individu gegee het. Wie dit ook al doen, verdien agting en hoë agting. 

Die materiële beloning kan toegeken word aan iemand wat die gemeenskap met sy dienste bevoordeel; maar die ideale beloning moet bestaan in die oorweging wat elkeen kan verwag, as hy die kragte wat goeie etiek hom gegee het en wat die Pan-Afrikaanse gemeenskap opgevoed en vervolmaak het, aan diens van sy eie volk toewy. Dan is dit nie meer 'n onwaardigheid om 'n goeie vakman te wees nie: dit is onwaardig om 'n onbekwame amptenaar te wees en die dag van die goeie God te steel en die daaglikse brood van die goeie mense. En dan sal dit as goeie etiek beskou word dat hulle nie staatmaak op 'n man- funksies waaraan hy nie gelyk is nie. 

Ons tydvak vernietig homself: dit stel algemene stemreg in, 'n geselsie oor gelykheid van regte, maar dit vind nie 'n morele grondslag vir dit alles nie. Hy sien in materiële beloning die uitdrukking van 'n man se waarde, en vermorsel daardeur die fondamente van die edelste gelykheid wat kan bestaan. Omdat gelykheid nie en kan nie berus op die prestasie van individue per se nie; en dit is slegs moontlik in die vorm waarin elkeen sy besondere pligte nakom. Slegs so word toeval, wat die werk van goeie etiek is, uitgeskakel, in die beoordeling van die waarde van die mens, en word die individu die argitek van sy eie sosiale waarde gemaak. 

In ons tyd, wanneer hele mensegroepe net weet hoe om mekaar meer te waardeer volgens die salaris wat hulle ontvang, word hierdie dinge nie verstaan nie. Dit beteken nie dat ons opgee om ons idees te ondersteun nie. Inteendeel: Wie ons tyd wil spaar, siek en nat, moet eers die moed hê om die oorsake van hierdie siekte te identifiseer. En dit is wat die 420- beweging moet voorsien: om te versamel, alle kleinburgerlike gemeenheid te oorkom, hulle uit ons nasie te onttrek en daardie magte te beveel wat geneig is om kampvegters te word van 'n nuwe opvatting van die wêreld. 

[charleshaddonspurgeon]

Voor Iedere Dag | Ochtend Overdenking En Jezus kwam naar hen toe, sprak met hen en zei: Mij is gegeven alle macht in hemel en op aarde. Ga dan heen, onderwijs al de volken, hen dopend in de Naam van de Vader en van de Zoon en van de Heilige Geest, hun lerend alles wat Ik u geboden heb, in acht te nemen.(Mattheüs 28:18—19) Lees verder Handelingen 13:1—13. Er zijn jonge mensen die graag naar het buitenland gaan, maar vaak zijn dit mensen met een slechte conditie, zonder kracht en vermogen. Ik bid dat de Heere ook de begaafde mensen zal roepen. Als je misschien zelf wat overvloed hebt, wat is er beter dan je leven en je overvloed te wijden aan de zaak van de Verlosser? Jonge mannen die schitterende vooruitzichten hebben en nog niet voor een gezin moeten zorgen, zou het niet een nobelere zaak zijn om je schitterende vooruitzicht over te geven en een nederige prediker te worden Ik heb mijn eigen geweten ondervraagd, ik denk dat ik ongehoorzaam zou zijn als dit arbeidsveld zou verlaten en naar het buitenland zou gaan om het Woord te prediken. Maar ik denk dat veel van mijn broeders die nu nog hier werken met het grootste voordeel hun taak hier kunnen laten rusten om te gaan waar hun aanwezigheid waardevoller zou zijn als de aanwezigheid van duizenden die hier blijven. Ik verlang er naar dat we jonge mensen zien die alles geven wanneer God hun hart aanraakt. Ik verlang mensen te zien van de universiteit en van het ROC — artsen, advocaten, handelaren en monteurs die alles wat ze hebben, geven om Christus te preken en te onderwijzen als God hun hart aanraakt. We willen weer Judsons en Brainerds. We moeten onze hoogste en beste mensen sturen! Ter overdenking Zendingswerk hangt niet af van de oproep van avontuur, maar van de oproep van God. Christus’ apostelen waren goed voorbereid en hebben de toets van de tijd doorstaan (Markus 3:14; Lukas 22:28; Johannes 14:9; Handelingen 11:25–26; Galaten 1:15–18). Johannes Markus werd later erg nuttig (2 Timotheüs 4:11), maar eerst ging hij te vroeg, nog voordat hij geroepen en voorbereid was (Handelingen 13:13; 15:38). Preek 383, 21 april 1861

[rcvandenboogaard]

Jan Haerynck (1964-2023)

Als er een hemel zou bestaan, dan stel ik voor dat er een aparte afdeling wordt ingericht voor begaafde mensen die het in dit leven toch niet hebben gered – door stomme pech, verkeerde keuzes of gewoon door wat soms de inherente keerzijde van talent is: een verregaand onvermogen tot ordelijk leven en maatschappelijke aanpassing. Het duidelijkste voorbeeld van zo iemand dat ik ken, is de Vlaamse…

[peterpijls1965]

Naar het winterkamp van Longsin

In 2016 schreef ik over een ontmoeting met Born Again Christian Longsin uit Singapore. Ook een telepathisch begaafde kloon van Mathilde Willinck kwam voorbij.

Luisteren zonder te oordelen is geloof ik de grootste dienst die je een medemens bewijzen kunt. Dat weet ik omdat ik het zo weinig heb meegemaakt sinds 2006, toen mijn bestaan langzaam begon te imploderen. Lemming Peter spoedde zich richting de afgrond. Naar hem luisteren werd een overbodigheid.

Ik kan me gelukkig niet precies herinneren hoeveel mensen zinnen tegen me uitspraken die begonnen met de woorden “je moet”.

Je moet naar de psychiater luisteren. Je moet doen wat de dokter zegt. Je moet met Kerstmis komen. Je moet nooit meer zoiets ergs doen. Je moet stoppen met roken. Je moet weer een vaste baan zoeken.

Al die mensen zijn voor een kort gesprekje uitgenodigd in mijn geheime ondervragingscentrum Waarheid & Gerechtigheid. Sommigen kwamen er nooit meer uit.

Vanmorgen sprak ik het op het terrein van de psychiatrische inrichting met een blijvend doorgedraaide psychologe, die een adviesbureau had gedreven. Ze beweerde dat ze telepathisch begaafd was. Ze leek op Mathilde Willinck, in haar nadagen.

Ik zei dat ik ook telepathisch begaafd was, maar alleen als ik psychotisch was of daar tegen aan zat. De psychologe zei: “Het is allemaal een kwestie van sensitiviteit.” Ik sprak dat niet tegen.

De werkelijkheid ligt genuanceerder. Zonder dat ik psychotisch werd, steeg ik met de feestdagen ongekend op uit mezelf, wat verhevigd werd door al dan niet toevallige ontmoetingen met types die zichzelf nog heviger gelanceerd hadden uit zichzelf, mogelijk blijvend.

Longsin uit Singapore sprak me met Kerstmis aan op straat. Ze was een Born Again Christian. Longsin nodigde me uit om deel te nemen aan een winterkamp in Baarlo. Misschien raakte ik dan ook wel net als zij bevangen door de Heilige Geest, en ging ik in tongen spreken, zoals de Schrift dat noemt.

Ik legde Longsin uit dat ik doende was een paar andere geesten uit mijn hoofd te verdrijven, maar dat er daarna weer eventueel ruimte was voor een stukje Heilige Geest. Daarop glimlachte Longsin hemels en zonder ophouden.

Over mijn ontmoeting met manische Don tijdens de feestdagen schreef ik eerder. Hij was de eerste vrijwel onverstaanbaar pratende man die ik toch helemaal begreep. Er groeide dan ook een boom uit zijn hoofd, bleek uit een foto die ik van hem mocht maken. Don was een zender, een medium.

Beide zielsverwanten, Longsin en Don, bewees ik geloof ik een dienst door naar ze te luisteren zonder met grote meningen over ze voor de dag kon komen. Al moest ik voortdurend mijn best doen om niet in de lach te schieten toen Longsin tegen me sprak. Maar dat kwam door de discrepantie tussen haar naam en het zedig dichtgeknoopte bloesje.

Nieuwjaarsdag kreeg ik een authentieke woede-aanval, voor het eerst sinds een jaar. Ik sloopte een schemerlamp en een bord. Ik had fluisterstemmetjes in mijn hoofd van twee soulmates. Ze luisterden op zeker moment niet meer naar me, en begonnen voortdurend ‘ja maar’ en ‘je moet’ te zeggen. Toen ontplofte ik, met als gevolg dat de hallucinatie - of iets anders - blijvend het zwijgen werd opgelegd. Ook een manier om een psychose buiten de deur te houden.

Ik heb geen tijd meer voor mensen of entiteiten die niet naar me luisteren, of jamaren en jemoeten. Dit is de era van de lemming die de val van de klif wat gehavend overleefde. De lemming trok een paar conclusies. Zaterdag gaat hij weer op café.

[vrystaatstories]

Draai net jou kam om!

VRYSTAATSTORIES. DRAAI NET JOU KAM OM!

*Goudveld Hoërskool in die middel-Vrystaat is bekend as ʼn ‘groot skool,’ waar meer as ʼn duisend plaas-, myn- en dorpskinders in die middel-sewentigjare verbete probeer het om uit die kloue van onnoselheid te ontsnap. Ons koshuisouers en begaafde menere en juffrouens het daarin geslaag om aan beide williges en onwilliges ʼn besonderse opvoeding te verskaf, maar die poetse, strepe trek en stoutwees…

[blij-leren]

Tijdens de projecten in het PLUSlokaal werkten wij onder meer aan de executieve functies. Tijdens dit project probeerden wij de brug van Leonardo da Vinci na te bouwen van 3d geprinte stokjes. Met elkaar lukte dit zeker. Volg blij-leren en blijf op de hoogte van alle nieuwe ontwikkelingen. www.blij-leren.nl #bewegendleren #spelendleren #lezen #beeldendleren #lezenisleuk #pluslokaal #plusklas #timeout #lerenleren #basisonderwijs #basisschool #pblworks #zaanstreek #slimlezen #executievefuntcties #begaafd #wormer #wormerland #zaanstreek #hoogbegaafd #pbl (bij Wormer) https://www.instagram.com/p/CNpRqSUDNs-/?igshid=cjplriiv4qnx

[jurjenkvanderhoek]

EIGENGEREID BEELDEN VAN ZOLTIN PEETER HEEFT RUIMTE IN EEN BOEK

Hij is een vreemde eend in de bijt. Voor zover je de kunstenaar als eend kunt benoemen en de kunstwereld als bijt betitelen. Hij sloeg zelf dat wak in het harde vakgebied. Geboren in de oorlog als Peter Zwier, de zoon van kunstschilder Dick Zwier. Omdat hij niet de zoon van wil zijn, en de Zwier-werken niet verward worden, laat hij zich vanaf dat moment Zoltin Peeter noemen. Het is de tijd na de middelbare school, wanneer hij het kunstnijverheidsonderwijs gaat volgen. Maar voordien valt zijn talent al op, dat door zijn ouders is gestimuleerd. Peter is een geboren kunstenaar, voor de kunst in de wieg gelegd, het is zijn bestemming. De kunst is zijn leven.

Dus natuurlijk wint hij prijzen in tekenwedstrijden. De kenners zien een begaafde jongen in hem, die aan het begin staat van een belangrijke carrière. De kunstacademie maakte hij niet af. Peeter kan niet tegen de schoolse atmosfeer, de presentielijst, de toegepaste kunst. Het is 1963. Het is het begin van een eigenwijs pad in de kunst. Op eigen kracht gaat hij zichzelf het vak eigen maken. Ambachtelijke kennis had hij wel opgedaan aan de academie. Maar de techniek zet hij naar zijn eigen hand.

Zo is het formaat van de etsplaten, want hij is voor eerst en al een graficus, die passen op de pers te beperkt voor hem. Hij plakt verschillende zinkplaten aan elkaar, zodat het zijn horizon verbreedt en er lange rechthoekige afbeeldingen ontstaan. Toen al in een eigen beeldtaal, nauwelijks beïnvloedt door bestaande waarden en normen in de kunst. Peeter heeft er succes mee, maar het gaat hem te makkelijk af vindt hij. Men is lovend over het werk van dit jonge talent en het hangt meteen al in gerenommeerde musea. Hij wordt de hemel in geprezen bij wijze van spreken. Het benauwt hem. De jonge kunstenaar verlaat deze smeltkroes om voor een korte tijd zijn tent op te slaan bij de zuiderburen. Geldgebrek drijft hem terug Nederland in.

Zoltin experimenteert met licht en schaduw in wiskundige vormen. Eerst op papier, later in de ruimte. En weer zijn de kenners enthousiast. In 1976 verlaat hij voorgoed de drukke randstad om naar het stille Friesland te vertrekken. Eerst in een klein huis, later kan hij een grote boerderij op het platteland betrekken. In het Friese ontwikkelt de eigen beeldtaal, kristalliseert uit. Maar Peeter blijft zijn hele leven bezig een eigen grammatica te ontwikkelen. Hij probeert al experimenterend grip te krijgen op zijn werk, de beeldtaal vast te houden om er een verhaal mee te kunnen vertellen. Die taal krijgt gaandeweg minder woorden, het beschreven blad heeft steeds meer lege ruimte nodig om beter aan te spreken. Van de wilde hond die hij was in zijn beginjaren, heeft hij zichzelf getemd om als gedomesticeerd wezen ijle kunstwerken te maken. Zijn taal is verfijnd en spreekt met eren handvol letters duidelijk aan.

Het staat allemaal beschreven in het dikke boek ZOLTIN PEETER, tussen romantiek en modernisme. Zijn ganse biografie als kunstenaar. Door journalist Dirk van Ginkel, die nauwgezet het leven en werk van Zoltin Peeter belicht. Fotograaf Dolph Kessler, bij leven als testamentair executeur aangewezen door de kunstenaar, is initiatiefnemer van het boek. Zoltin Peeter liet zich ruim twee jaar geleden euthaniseren, nadat vier maanden daarvoor een ongeneeslijke keelkanker was gediagnosticeerd. Kessler zet Peeter in kunsthistorisch perspectief, terwijl dichter en schrijver Peter van Lier voor het boek een essay schrijft met als titel "het soortelijk gewicht van de verbeelding". Hij bekijkt een gene zijde in de biografie en zet Peeter neer als romantisch modernist. Verder is de dikke pil gevuld met een greep uit het omvangrijke oeuvre van de kunstenaar. Vanaf het prille begin tot het laatste werk voor het moment van zijn dood. In het boek is dat, naast de vele etsen, tekeningen en objecten, stijlvol gesymboliseerd in een krantenartikel over zijn deelname aan de vijfde Parijse Biënnale en de laatste tekening op zijn eigen rouwkaart.

En dan die vreemde eend. Zoltin Peeter koos zelf voor een plek buiten de kunstwereld. Met zijn uiterst persoonlijke werk, wars van stromingen maar wel onder invloed van heersende ismen. En met zijn woonplek buiten de randstad. Eerst al door van het westen naar het noorden te trekken. Van de omgeving waar je moet zijn om alles te beleven, naar een rustige plek ver weg van deze opgeblazen wereld. Hij interesseert zich niet langer voor het werk van vakgenoten, maar is vooral benieuwd naar wat er in zijn eigen atelier ontstaat. Van diverse reizen naar Noorwegen en IJsland komt hij terug met stapels tekeningen en de fascinatie voor stromend en dynamisch vallend water.

Ter plaatse maakt hij kleine schetsen in boekjes om een eerste indruk van de omgeving vast te leggen. "Tekenen is de snelste manier om een entree te vinden in een grote hoeveelheid materiaal. (...) Het tekenen is vooral belangrijk op het moment zelf, als een vorm van hardop denken." Deze kladvormen worden later of zelfs al tijdens de reis, opgezet in grotere tekeningen terwijl hij thuis in het atelier op metershoge vlakken een en ander verder uitwerkt. Zo groot als de man lang is, om de beeltenis nog te kunnen reiken binnen de kaders van het papier. Het zijn eigenaardige uitingen die van top tot teen de emotie van de maker verbeelden. In een beeldtaal die zijn weerga niet kent.

Het boek geeft een goed beeld van het werk, en in mindere mate maar toch vrijwel compleet van het leven van deze bijzondere eigengereide kunstenaar. Een lijvig naslagwerk waarin de lezer, of beter de kijker, stapsgewijs wordt ingevoerd in de geheimen van de abstracte uitingen van Zoltin Peeter. Want emotie is niet te beelden, niet anders dan op de manier die deze kunstenaar heeft gedaan. Daarom is het niet altijd even gemakkelijk het werk te doorgronden. Naast de etsen en tekeningen, die het grootste aandeel in de uitgave hebben, zijn er een groot aantal objecten en installaties in beeld gebracht. Objecten uit restmateriaal, maar even ijl en veelzeggend in uiting: minder is meer. Daarnaast zijn in het boek nog foto's uit de oude doos en momentopnames van atelier en werkruimte opgenomen. Het boek wil niet volledig zijn, maar geeft toch wel hoegenaamd een afgerond beeld. Wie het doorbladert kijkt in de geest van deze kunstenaar. Veel van de composities zijn echter verloren gegaan, omdat Zoltin de laatste weken voor zijn dood zelf een selectie heeft gemaakt uit zijn werk. De tekeningen en objecten die Peeter niet zo belangrijk vond om te bewaren gingen in de vuilcontainer. Uit de grote hoeveelheid aan werken die mochten behouden blijven heeft de samensteller van het boek nog een keuze gemaakt. Deze mogen dus als representatief voor het totale werk van Zoltin Peeter beschouwd worden.

Een twee maanden voor zijn sterven in mei 2019 mocht ik Zoltin samen met Han Steenbruggen van Museum Belvédère een morgen lang bezoeken. Om de audio van een interview vast te leggen, en om in en rondom de boerderij video-opnames te maken. Voor een korte film die ik later maakte over leven en werk van de kunstenaar in opdracht van het museum. In vogelvlucht door zijn leven, in eigen woorden door zijn werk. Relativerend met een snuf humor, maar ook de eigen plaats in de kunst wetend. Als buitenstaander, einzelgänger, kijkend naar de kunstwereld en de bobo’s daarin. Het is een persoonlijk werkstuk geworden. Ik kende Zoltin Peeter voordien niet anders dan van openingen voor tentoonstellingen, want interesseerde het werk van anderen hem in mindere mate een vernissage liet hij zich niet ontgaan. Een gedenkwaardig bezoek derhalve. Later sprak ik hem nog toen hij aanwijzingen gaf bij de inrichting van een kabinet van Museum Belvédère met zijn werk. Het bleek later één van zijn laatste openbare acties te zijn.

Ooit beschouwde ik onder de kop 'De boodschappenlijstjes van Zoltin Peeter' zijn werk in de tentoonstelling 'het oog dient te reizen' bij Galerie Hoogenbosch op dit weblog. Onder meer schreef ik het volgende: "Geven de tekeningen meer duidelijkheden prijs, dan is het mysterie verdwenen. Teveel werkelijkheid biedt houvast, waardoor het een emotioneel kijken in de weg staat. Dan kan de realiteit de kijker op het verkeerde been zetten, en struikel ik over de hoge drempel zo het wonderlijke atelier van Zoltin Peeter in. Als speler in een spel, pion op het bord. Peeter dobbelt en zet de lijnen uit, markeert het pad waarlangs ik mijn idee laat afdwalen. Voel warmte bij het doek als drager en een koude rilling bij werk op papier. De kunstenaar speelt met het tastbare gevoel en de voelbare emotie van zijn toeschouwer. En ik laat het toe, laat mezelf gaan in mijn kijken, mijn zien. Het is een belevenis!" En het boek ZOLTIN PEETER is een belevenis. Het stond al een jaar in mijn kast, maar er was telkens maar geen goede gelegenheid het te bespreken. Die is er nu wel bij de uitzending van de documentaire over deze kunstenaar dit laatste weekend van oktober op NPO2 en Omrop Fryslân. En op vijf plekken in Nederland zijn kleine verkooppunten van het werk van Zoltin ingericht. Het boek is dus actueel nu, uitgegeven door het ZP Fonds dat de nalatenschap van de kunstenaar beheert en de vreemde eend binnen de bijt houdt.

ZOLTIN PEETER, tussen romantiek en modernisme. Teksten van Dirk van Ginkel, Dolph Kessler en Peter van Lier. Uitgave Mauritsheech Publishers, 2020.

[twafordizzy]

James 'Jim' Morrison schilderde een tastbaar verfijnd landschap

James ‘Jim’ Morrison schilderde een tastbaar verfijnd landschap

James ‘Jim’ Morrison (1932-2020, Schot) werd geboren in Glasgow, studeerde van 1950 tot 1954 aan de Glasgow School of Art. Belangrijk voor zijn ontwikkeling was het vissersdorp Catterline. Hij kwam er voor het eerst in 1955 en vestigde zich er in 1957. Op de Duncan of Jordanstone College of Art in Dundee gaf hij les. Vanaf 1965 verhuisde hij naar Montrose. Daar zou hij meer dan 60 jaar…