#aziaten | Explore Tumblr posts and blogs

detweedeochtend · 1 year ago

Text

Dialogue intérieur

“Zo, beste vriendjes van de Nederlandse taal! Laten we eens aan deze nieuwe week beginnen. Het weekend hangt ongetwijfeld nog in jullie lijf en toch gaan we al wat nadenken. Jarno, steek jij je gsm even weg? Dan kunnen we erin vliegen.” Maandag. Het eerste lesuur. Iedereen heeft zich er ooit doorgesleurd. Niemand heeft er essentiële levenservaringen aan overgehouden. Behalve dan de vervelende referentie-ervaring dat er weinig pijnlijkers bestaat dan maandagochtendlessen. En wat stinkt hier toch zo?

Er zit nog een mandarijn in mijn rugzak. Al bijna twee maanden, denk ik. Dat realiseer ik me vlak nadat de leerkracht mij heeft aangemaand om mijn gsm weg te stoppen. De geur die opstijgt uit mijn tas doet me even kokhalzen. Het is een geur die ik al een paar dagen in een mildere vorm heb opgepikt, maar die ik steeds aan andere bronnen toeschreef. Had Hasan zich weer niet gewassen? Was dit de mondgeur van Mira, het meisje dat er verder onberispelijk uitzag? Die lijfgeur van Aziaten, waar ik weleens over had horen spreken, rook die zo? Nu schaam ik me voor mijn enigszins racistische vooronderstelling, bij de ontdekking dat ik met een stomme mandarijn zelf de oorzaak van de geurhinder blijk te zijn.

“We hebben ondertussen al best wat taalbeschouwing besproken. Ik hoop dat jullie tegen het mondelinge examen nog voldoende weten op te rakelen over onze lessen rond argumentatieleer, Griekse en Latijnse woorddelen en de verschillende tekststructuren. Literatuur kan er altijd nog wel bij, lijkt mij. Daarom heb ik vandaag een les voorzien over twee interessante fenomenen uit de internationale literatuurgeschiedenis. Ik wil het vandaag met jullie namelijk hebben over de stream of consciousness aan de ene kant en over de écriture automatique aan de andere kant. Is er iemand die al een van deze beide begrippen kent?” Natuurlijk niet. ‘t Is Nederlands, zot. Dat is al moeilijk genoeg. Wat komt gij nu met Engelse en Franse termen doen? Vertel gewoon nog wat over die gezellige Guido, die gij en uw collega’s van Nederlands altijd noemen. Dan kan ik nog slapen.

Mijn zusje Halime heeft niet geslapen. Ik dus ook niet. Mijn vader ook niet en eigenlijk is dat waarom Halime en ik niet geslapen hebben. Mijn zusje is drie, dus het kan ook gewoon een slechte nacht geweest zijn, maar mijn vader was weer boos op alles en iedereen. Hij sloeg op de tafel, was luid naar de televisie en stampte veel en hard met zijn voeten op de grond. De slaapkamer van mijn zusje en mij is direct boven de televisie. Papa is boos omdat de mannen op tv niet doen wat hij wil. Zo krijgt hij geen geld. Er was wel geld, want papa en mama hebben alletwee een job, maar omdat papa niet alleen zijn eigen geld aan de televisie geeft, maar ook het geld van mama gebruikte, is mama naar een ander appartement verhuisd. Volgende week slaap ik weer bij mama. Daar slaap ik beter. Ik weet nu al dat ik dan weer goede toetsen zal maken.

“Deze manier van schrijven kan je altijd en overal. Je hebt alleen een potlood of een balpen en een stuk papier nodig. Dan zet je de punt op het blad en begin je te noteren. Of je zet je vingers op een toetsenbord, dat kan natuurlijk ook. En hier komt het leukste van alles: je mag alles schrijven! Niets is verkeerd! Alles wat in je opkomt mag op het witte vlak terechtkomen, er zijn geen foute woorden of zinnen. Spring je in het midden van een zin naar een ander idee? Geen probleem! Wil je ineens in het Turks beginnen te schrijven? Doe gerust … AYSE. - Wakker worden, meid, we gaan gewoon door, hé! - Of heb je geen zin om een woord af te maken? Dan begin je toch gewoon met een ander woord! Alles mag in de écriture automatique! Weet iemand trouwens waar Noor uithangt? Is die onderweg of blijft ze weer thuis?” Zou die van Nederlands al doorhebben dat ik er niet ben? Of geeft hij zoals altijd gewoon zijn les, zonder aan de afwezigen te denken? Zou er zelfs iemand mijn afwezigheid opmerken? Denkt er wel iemand aan mij, op dit moment?

Daar rijdt de trein van 8.39u. Ik heb hem net gemist. Op een dag lig ik tussen spoor en wiel. Het klinkt dramatisch en zo bedoel ik het ook. Op dat moment zal mijn grootste wens ingewilligd worden: er niet meer zijn. Niet zijn. Geen pijn. Mijn hoofd is zo vol. En ik ben bang. Van alles. Van iedereen. En als ik dat aan iemand wil uitleggen, dan stop ik al, nog voordat ik ben begonnen. Ik wéét gewoon dat niemand mij zal begrijpen. Ik heb ze trouwens allemaal al gezien: de knikkende hoofden, de wegdromende ogen, de opgehaalde schouders, de van medelijden omlaag krullende mondhoeken. Nooit ben ik al klaar met mijn verhaal en altijd zijn zij toch al klaar met hun oordeel. Ik heb er schijt aan. Nochtans heb ik vorige week tegen die gast van Nederlands gezegd dat ik geen tof weekend zou hebben. Ik vind het wel spijtig dat ik net zijn les mis. Hij heeft een paar maanden verteld dat hij ook heeft geworsteld, dat hij ook diep heeft gezeten. Als hij tijd zou hebben, dan zou ik graag eens wat langer met hem spreken. Maar hij is altijd direct weg en dan nog: hij blijft een leerkracht. Daar kan je …

“Kan iemand eens een bericht naar Noor sturen? Jarno? Neem die gsm er maar weer even bij. Stuur dat die van Nederlands vraagt of ze het weekend heeft overleefd. En zeg maar dat ze mij er zelf over mag vertellen als ze hier voor tien uur is. Is ’t verzonden? Wilt ge dan maken dat die gsm weer weg is? Nee, mopje, Jarno. Bedankt om te sturen. Geef de factuur maar aan ‘t secretariaat. Bon, waar waren we? Ah juist! Stream of consciousness!”

Fuck, een bericht. Van Jarno. Al een geluk dat hij stuurt en niet tegen me spreekt: die gast stinkt! Huh? Die van Nederlands vraagt naar mij. Hm. Goed dan, vandaag krijgt hij nog. Maar morgen spring ik. Tenzij hij me be

#schrijven #Nederlands #Dutch #tekst #klas

4 notes · View notes

peterpijls1965 · 4 months ago

Text

Bloedvergieten en kanariepieten

(2015)

Een vriendin daagde me uit de vreugde van optimisme te beschrijven. Een interessant onderwerp voor een lichamelijk en psychisch uitgedaagde man.

Als bipolair jongetje zit ik van mezelf regelmatig in de plus met mijn stemming. Dan word ik om niets euforisch en optimistisch. Als het moet, houd ik dat wekenlang vol. Het omgekeerde trouwens ook.

Maar gezond is die staat niet.

De afgelopen 15 jaar was vooral mijn zoon een bron van natuurlijke vreugde en optimisme voor me.Tegen alle bloedvergieten en kanariepieten in. Voor alle duidelijkheid: schrijven over je eigen kind verzandt al snel in wee sentiment. Ik zal proberen dat over te slaan.

Ik heb goed praten met m’n zoon, want ik heb nooit omkijken naar hem gehad. Hij is de jongen die alles zelf oplost. Achteraf gezien een voorbarige conclusie.

Hij vertelt tegen me dat hij op een schoolfeest met een meisje heeft gedanst door mede te delen dat hij in een groep had gedanst waar ook meisjes bij waren. Hij verwacht van mij dat ik die symbolische, indirecte manier van communiceren juist interpreteer, en vooral niet doorvraag.

Dat doe ik dan maar.

Zijn moeder is Japans, en hij heeft haar discrete manier van communiceren in zijn systeem. Meer nog dan bij ons draait het bij (halve) Aziaten om lichaamstaal en mimiek. Best lastig als je alleen maar ondoorgrondelijke pokerfaces denkt te zien.

Mijn zoon is er erg goed in om iets belangrijks tegen me te zeggen door te zwijgen en de display van zijn mobieltje te observeren.

Hoop is een morele plicht, zeker als je een kind hebt. Zo’n wezen dat je constant in een spiegel laat kijken. Zelf zie ik een verbeterde versie van mezelf. Hij zwijgt. Ik heb geen flauw idee wat hij van me vindt. Dat moet ik maar aanvoelen, zal hij wel vinden. Zijn moeder is ook zo.

Ik ben niet zo’n moedige vader. Vind het lastig om met hem te praten over mijn manisch-depressieve inborst en ander medisch ongerief, en hoe klote dat som,s voor hem was. Al straalt hij nadrukkelijk uit dat ik daarover niet met hem in detail hoef te levellen. Ook dat is Aziatisch: het hoeft allemaal niet zo expliciet.

De docenten op zijn school zeggen dat hij z’n intelligentie een beetje zit te verdonkeremanen. Dat wil zegen: tot Kerstmis. Daarna gaat hij gas geven. Hij wil wel over. Hij weet dat ik het allemaal best vind. Dat waardeert hij. Hij kan me aankijken met zo’n wetend-ironische blik, met die prachtig gevormde Japanse ogen.

Hij is zo’n jongen die altijd vanzelfsprekend aanvoerder was van zijn voetbalteam. Groot probleemoplossend vermogen. Nooit ruzie. Sliep tot zijn twaalfde altijd tussen zijn ouders in.

Als vader ben ik uiteraard trots op m’n zoon. Maar ik schep niet op. Hij is juist heel bescheiden - nog zo’n implantaat van zijn moeder. Zijn exacte intelligentie heeft-ie trouwens ook van haar - vandaar dat Barlaeusgymnasium.

Ik ben niet religieus, maar een kind is een wonder. En maakt onsterfelijk. Mijn DNA leeft voort in hem, hoewel liefst niet in al te grote hoeveelheden. Mijn zieke bloedvaten, psychische instabiliteit en verslavingsgevoeligheid blijven mijn zoon hopelijk bespaard.

Mijn ex-vrouw nam het me altijd kwalijk dat ik me eerder als een broer dan als een vader gedroeg, richting haar zoon. Ze had gelijk. Ik heb nooit goed geweten hoe je dat moet doen, vader zijn. Het idee dat ik een rolmodel voor hem ben, heeft me altijd tegengestaan. Ik ervaar eerder het tegendeel. Ook daarom vind ik het een geruststellende gedachte dat ik een zoon heb die aantoonbaar verstandiger en slimmer dan zijn vader is.

De optimistische vreugde die zo’n kind je schenkt is helemaal gratis en voor niks, en voor eeuwig.

Morgen komt die zoon trouwens op bezoek, vieren dat die snotneus van een vader 50 jaar wordt. Wedden dat ik geen morfine nodig heb?

0 notes

bonjouronourtour · 1 year ago

Text

Montenegro, Kroatië, Slovenië, (Oostenrijk), Hongarije, Slowakije, Tsjechië, Duitsland. Thuis.

11 oktober - 1 november

🏖️ Na de grensovergang in Montenegro kronkelt de weg hoog langs het kustgebied om vervolgens eindelijk te dalen en ons het stadje Bar in te leiden. We vinden een fijn plekje aan de rand van het park, in de schaduw van de bomen en dichtbij het strand en ‘t centrum. Het plaatsje stelt op zich niet veel voor, maar er hangt een fijn sfeertje. Daarom blijven we hier even 2 nachten staan. We staan namelijk aangenaam koeltjes in de schaduw en kunnen zo het strand op en een duik nemen. En dat doen we dan ook. Deels omdat we daar nooit genoeg van kunnen krijgen en deels omdat we nog steeds (sinds ons vertrek uit de Franse Alpen, begin september), bijna elke dag de 30 graden aantikken. Tijdens één van onze dipjes in het water zien we een gigantisch cruiseschip langzaam vertrekken uit de toch niet zo hele grote haven van Bar. Niet veel later vertrekken wij ook uit dit stadje maar dan met Franky al hobbelend over de asfaltwegen van Montenegro.

🛥️ Na Bar is badplaats Budva de volgende bestemming. We doen eerst een boodschap, gooien vervolgens de tank vol en rijden die kant op. De route is adembenemend mooi, langs de prachtige kustlijnen van dit land. We hebben al veel mooie routes mogen rijden, en ook genoeg langs de kust. Maar deze komt hoog in het lijstje van mooiste kustroutes so far. Langzaam zien we Budva opdoemen aan de horizon, en al kronkelend zien we de badplaats soms weer verdwijnen en na weer een bocht opnieuw opdoemen, maar dan dichterbij. Uiteindelijk vinden we in de stad een parking die ietwat krap is, maar waar precies een mooi plekje voor Franky over is. We lopen vanaf hier richting het centrum, en uiteindelijk door de oude, ommuurde stad. Erg groot is het niet, maar des te meer idyllisch en mooi. We komen uit bij de haven en zien daar dit keer geen cruiseschip maar wel een aantal hele fraaie jachtjes liggen. Via de boulevard aan het uitgestrekte strand wandelen we weer terug.

🏞️ Omdat we hier niet mogen overnachten en de parking ook niet gratis is, rijden we door naar Kotor. Deze stad ligt tussen de Montenegrijnse bergen en in het uiterste hoekje van de gelijknamige baai, diep landinwaarts. De volgende dag wandelen we hier rond en komen we tot de ontdekking dat deze ommuurde, oude binnenstad nog veel groter is dan die van Budva. Het is een wirwar van smalle steegjes met allerlei leuke winkeltjes, van oude kerkjes en van pleintjes met restaurantjes en barretjes en van hostels en ga zo maar door. Het is er prachtig en pittoresk en duidelijk ooit een belangrijk handelscentrum. Er is een zichtbaar Venetiaanse invloed aanwezig, wat niet zo vreemd is, aangezien de stad lange tijd onder Venetiaans bewind heeft gestaan. Een ander gevolg hiervan zijn de vele toeristen.

🛳️ Waar al deze toeristen (veel Amerikanen en Aziaten) allemaal opeens vandaan komen begrijpen we even niet. Heel even maar hoor, want dan herinneren we ons de twee gigantische cruiseschepen die hier in de baai liggen. Blik, na blik, na blik aan toeristen wordt hier losgetrokken en binnen de stadsmuren leeg gekwakt. Gelukkig is het oktober en ‘valt het nog mee’. We willen niet weten wat de toestand hier in de zomer is!

⛵️ Na nog een nachtje in Kotor, rijden we langs de prachtige baai, door naar de grens met Kroatië. Iets eerder dan verwacht, al met al. De route langs de baai is prachtig, vooral met de opkomende zon. De grensovergang naar Kroatië gaat ook vrij vlot, maar eenmaal in Kroatië komen we net achter een wielren peloton te zitten. Hierdoor rijden we een behoorlijk eind geen 80 km/u, maar maximaal 40 km/u. Bergje op, maar zo’n 15 km/u. Een beetje jammer dat we voor deze semi-profs zo lang moeten wachten, maar uiteindelijk kunnen we voor het mooiste deel van de route genieten van een wielren-vrij uitzicht. Vooral het zicht op het later te bezoeken Dubrovnik is adembenemend mooi vanaf de hoge weg.

🏕️ Wij vinden iets voorbij Dubrovnik een fijne camping met uitzicht op de zee, de voorbij scherende zeilboten, catamarans, toeristenboten en op de eilanden daarachter. Hier staan wij uitstekend! Normaal gesproken zijn campings niet onze standaard overnachtingsplek vanwege de prijs, maar in Kroatië en vooral aan de kust is de kans op een fikse boete voor wildkamperen iets te groot.

🚏 De volgende ochtend pakken we de bus die ons in Dubrovnik afzet. Gister zagen we hier precies hetzelfde cruiseschip in de haven liggen, als die in Kotor. We willen er dus een beetje vroeg bij zijn en de meeste andere toeristen voor zijn. Dit lukt aardig, want als wij de bus uitstappen en rustig richting het middeleeuwse stadscentrum lopen, zien we weinig toeristen. Pas als we door één van de poorten van de stadsmuur komen, zien we een aantal toeristen, zeker niet veel. Daar profiteren we dan direct van door lekker rond te struinen en gevoelsmatig terug te gaan in de tijd. Dit oude centrum is ondanks verschillende oorlogen en aardbevingen erg goed intact gebleven, waaronder dus de volledige stadsmuur die het stadje omsluit. Rondom dit centrum liggen verschillende forten en vestingen met daaronder aan de ene kant de oranje pannendaken en smalle steegjes, en aan de andere kant natuurlijk het helderblauwe water van de Adriatische zee.

🐉 Dit alles maakt dat Dubrovnik ook wel ‘De parel van de Adriatische kust’ wordt genoemd en uitermate geschikt bleek voor de opnames van de populaire serie: Game of Thrones. Door de extra naamsbekendheid die dit met zich mee heeft gebracht, wordt Dubrovnik nu dus overspoelt door toeristen. Daardoor is alles hier ook schreeuwend duur. Het bewandelen van de stadsmuren alleen al kost € 35,- p.p. Ondanks dat dit erg mooi zou moeten zijn, slaan wij dat even over. Gelukkig smaken onze cappuccino’s, met uitzicht op de stadsmuren en de oude haven, uitstekend! Vanaf daar zien we al wel de hordes toeristen rap toenemen. We nemen snel onze laatste slok, rekenen af en doen nog een laatste ronde door Dubrovnik en pakken dan weer de bus terug naar de camping.

🤿 Hier staat het overigens zo in midden oktober ook aardig vol, maar is de prijs ook heel redelijk en de voorzieningen prima. We hebben daarnaast dus uitzicht op de zee beneden ons. Wat niet alleen erg mooi is maar ook goed uitkomt, want we hebben voor deze middag nog een plannetje. We trekken na onze lunch onze wetsuits aan, pakken onze snorkel sets en lopen naar beneden. Daar nemen we een duik in het water en genieten van alle visjes die we goed kunnen zien. Het is prachtig en we genieten enorm van het snorkelen. We deinen lekker over het water, worden heerlijk warm gehouden in onze wetsuits en zien weer een wereld voor ons opengaan onder water. Na de snorkel sessie ontdekken we dat het buiten aardig is afgekoeld. We spoelen snel het zoute water van ons af, kleden ons om en haasten ons terug naar Franky, waar we behaaglijk ons plekje vinden en de boel voorbereiden voor vertrek van de camping, morgen.

🏛️ We rijden de volgende ochtend naar Split! Opnieuw een leuke stad in het vooruitzicht. Althans dat denken we, maar zeker weten doen we het eigenlijk niet, want we hebben ons expres niet zo voorbereid op deze stad en laten ons graag verrassen. We vinden een praktische plek bij het industrieterrein van Split. Vanaf hier, je raadt het al: pakken we onze fietsen en sjezen we de stad in! Toevallig komen we precies uit bij een oude stadspoort, waar we onze fietsen parkeren. Hier wandelen we direct het oude centrum in en zijn ondersteboven van weer een fantastisch mooie stad. Oude Romeinse ruïnes staan hier nog recht overeind en we moeten even denken aan ons bezoek aan Rome en Pompei. Als we door alle straatjes geslenterd hebben komen we uit bij de prachtige boulevard, waar opnieuw grote cruiseschepen aan de horizon verschijnen en verder de palmbomen en daarachter de andere jachtschepen het beeld afmaken.

⚓️ Na ons bezoek aan Split zetten we de fietsen weer achterop en vertrekken voor een goedkopere overnachtingsplek naar Trogir. Dit ligt iets verderop en schijnt ook wel een leuk plekkie te zijn. In ieder geval leent de parking van één van de havens zich uitstekend voor ons. Wel weer een betaalde plek, maar toch goedkoper dan al die campings. Het stadje Trogir ligt op een klein eilandje voor de kust, wat een fraai beeld oplevert, vooral vanaf boven. Google maar eens. We neuzen hier even kort wat rond, en nemen dan afscheid van dit plekje en ook voorlopig van de zee. We gaan weer landinwaarts!

🤑 We nemen een gokje wat betreft het wildkamperen in Kroatië. In het binnenland moet dit namelijk iets gemakkelijker kunnen, aangezien het hier niet overal zo hyper toeristisch is. We vinden een plekje die al door menig camperaar is goedgekeurd en waarbij boetes uit zijn gebleven. Wanneer wij hier eind van de middag aankomen zijn we alleen, maar nog diezelfde avond komen er zeker nog 6 campertjes bij. Dit geeft ons de bevestiging dat het wel goed zal zijn. Ideaal aan deze plek is dat we hier een dagje kunnen ontspannen na dagen van stadsuitjes en bezoekjes en indrukken opdoen. Daarmee geven we de tijd aan de weergoden om het weer bij de welbekende Plitvice meren te doen opknappen, zodat wij daar een dagje later een bezoek aan kunnen brengen. Mooi weer is daar namelijk wel gewenst, zodat de prachtige turquoise meren en watervallen nog beter tot hun recht komen. Duur is het daar wel, helaas: € 42,- p.p. entreeprijs. Althans, dat was de prijs tijdens het gehele hoogseizoen en ook nog het geval toen wij hier al langskwamen net voor onze grensovergang naar Bihać, Bosnië-Herzegovina. We kozen er destijds (vanwege de absurd hoge prijs) voor om de befaamde Plitvice meren over te slaan, maar nu is daar onze kans opnieuw. Voor maar € 23,50 p.p. Dat is heel goed voor ons budget!

💙💚 En dan de vraag. Is het de prijs waard? Nou dat absoluut! De natuur in het park is echt prachtig. Helder turquoise meren, brede watervallen, bossen die in de herfstkleuren komen, het zonnetje dat heerlijk schijnt en mooie paden om langs en over de meren te wandelen. Er zijn namelijk meerdere hikes te maken in dit National Park, rondom de meren en watervallen. Voor de kortste staat zo’n 2-3 uur, voor de langste bijna 8 uur. Wij kijken even hoe dit in de praktijk zal uitpakken, aangezien ons dat een beetje overdreven lijkt. Al snel snappen we waarom die tijden aan de ruime kant zijn. Ondanks het feit dat wij buiten het hoogseizoen deze populaire bestemming bezoeken, zitten we toch net even met een paar grote groepen toeristen voor ons opgescheept, die natuurlijk uitgebreid de tijd nemen voor foto’s, selfies en sowieso al niet erg vlot door wandelen. Gelukkig weten we hen snel kwijt te raken waardoor wij alsnog lekker ons eigen tempo kunnen aanhouden en daarbij ook de tijd nemen voor alle mooie plekjes en uitzichten.

🛶 Bij de entreeprijs is ook een boottocht inbegrepen, als je van het ene deel over een groot meer, naar het andere deel wil. Dit is voor de iets uitgebreidere route, waarbij beide delen (de Lower lakes èn de Upper lakes) kunnen worden bewonderd. En na ook dit deel te hebben aanschouwd, besluiten we om het bus-trammetje (ook inbegrepen in de entreeprijs) te nemen voor de terugweg. Al met al zijn we zo’n 3 uur zoet en hebben we het meeste dan ook daadwerkelijk gezien. Voor onze route stond zo’n 4 tot 6 uur. Eerlijk gezegd denken we dat je hier in de zomer ook gemakkelijk dubbel zo lang nodig hebt om je overal doorheen te wurmen. Maar wij zijn voldaan, eten ons broodje en willen vertrekken. Maar precies waar naartoe?

🇭🇺 Tja, we willen eigenlijk graag door Hongarije, namelijk via Boedapest, en besluiten daarom om eerst maar eens een flinke ruk te rijden, nu we sneller klaar zijn dan we dachten. Ondertussen houden we continu de weersvoorspellingen goed in de gaten omdat we na Montenegro, inmiddels wat wisselvalliger weer hebben. Dit maakt dat we behoorlijk precies plannen wanneer we exact op welke plekken zijn. Zo hebben we in zowel Dubrovnik als Split en nu dus ook bij de Plitvice meren ontzettend mooi weer, terwijl de dagen daar omheen er juist veel regen valt. Dit zorgt er dan ook weer voor dat ons tempo anders is en sinds ons vertrek uit Montenegro vooral wat hoger ligt. Ook deze middag worden de nodige kilometers gemaakt en belanden we in Varazdin. Een stadje in het uiterste noordelijke hoekje van Kroatië, grenzend aan zowel de Sloveense als de Hongaarse grens. Na al die kilometers willen we even de benen strekken en gaan we in het schemer het stadje in. We hebben geen idee. Maar wat blijkt: we zijn in een hartstikke leuke plek terechtgekomen die volledige in barok stijl is opgebouwd. Om elk hoekje slingert een kneuterig straatje met leuke winkeltjes en mooie gebouwen en er hangt een ontzettend gezellig sfeertje. Dit is de perfecte plek om even bij te komen van deze dag.

😍 Ook de perfecte plek om afscheid te nemen van Kroatië. Niet alleen omdat hier een Lidl zit en een goedkoper tankstation dan in omliggende landen te vinden is, maar voornamelijk om te symboliseren hoe we Kroatië hebben ervaren. Namelijk erg fijn! De kust is verschrikkelijk toeristisch, ja. Maar met reden. Wat is het daar prachtig, ongelofelijk! En ja, je betaalt er iets meer voor je camping en andere toestanden. En dat is voor ons als low-budget-long-time travellers wat vervelender, maar mag geen reden zijn voor ieder ander om dit land te vermijden! In het binnenland is het overigens gemoedelijker en is bijvoorbeeld wildkamperen geen enkel probleem. Dat is voor ons dan weer erg voordelig natuurlijk.

🇦🇹 Maar die ochtend steken wij niet de grens met Hongarije over, maar juist die met Slovenië. We hebben er nog eens goed over nagedacht en Boedapest blijkt best flink omrijden en sowieso helemaal niet erg handig met de camper. Daarnaast is het een serieus grote stad, waar je echt de tijd voor moet nemen, wat wij niet altijd relaxed vinden met een geparkeerde camper in de stad. En met al zoveel indrukken en steden in de benen, besluiten we om te kiezen voor Wenen in plaats van Boedapest. Door een klein stukje Slovenië, op naar Oostenrijk dus.

👮🏻‍♂️ Bij de grens met Oostenrijk aangekomen denken we klakkeloos door te kunnen rijden, zoals het ook van Kroatië naar Slovenië ging. En zoals vele oude campertjes ons zijn voorgegaan. Maar opeens vliegt er een douanemedewerker uit zijn hokje die onze papieren wil checken. We mogen ‘m wel even aan de kant zetten, zegt hij. “Uhm, oké. Hoezo mogen we niet gewoon doorrijden, wat is dit voor grap?” Denken we. Nou wat blijkt: Onze geliefde Franky is ooit in een ver verleden op ons kentekenbewijs in categorie N1 geplaatst. De categorie voor transportbusjes. Waar een Fiat Ducato overigens uitermate voor geschikt is, maar waar Franky nooit voor is gebouwd. Franky is al zijn gehele 31-jarige leven lang, een echte camper. Categorie M1, zou dat dus moeten zijn. Had er daadwerkelijk M1 op ons kentekenbewijs gestaan, dan hadden we doodleuk door heel Oostenrijk mogen crossen, zonder enige restricties. Maar ons oude dieseltje in de N1 categorie betekent: geen toegang in de vele milieuzones die Oostenrijk rijk is. Niet alleen in de steden, maar blijkbaar in gehele provincies. Namelijk elke provincie waar wij zo ongeveer van plan waren om doorheen te rijden. Dik € 2000,- boete of omdraaien en Slovenië weer in. Dat is een beetje waar het op neerkomt. Nou je raadt het wel. Wij een rondje op de grens rijden en op zoek naar een overnachtingsplek in Slovenië natuurlijk.

🚿 Geluk bij een ongeluk vinden wij wel een heel fijn en gratis plekje voor de nacht, waarbij ook nog eens gratis douches en wc’s zijn inbegrepen. Helemaal top! Hier maken we nieuwe plannen en komen we al snel tot de conclusie dat we het best alsnog langs de grens met en dus om het land Oostenrijk heen kunnen rijden, via Hongarije, Slowakije en Tsjechië. Geen Boedapest (dat is inmiddels nog verder om), dus ook geen Wenen, maar in plaats daarvan in ieder geval Bratislava en wellicht later nog Praag.

🇸🇰 Na een dagje rijden door Hongarije maken we een stop op een rustig plekje bij een bos. Hier hebben we een rustig nachtje en maken we een lekkere ochtendwandeling. Vervolgens stappen we achter het stuur om richting Bratislava te rijden, een uurtje verderop. Daar aangekomen is de door ons uitgekozen parking vol, maar vinden we toch een plekje aan de rand van de weg. Vanaf hier kunnen we zo de brug over de Donau oversteken en lopend het oude centrum ingaan. En Bratislava blijkt een hele leuke stad te zijn. Het doet ons al een beetje denken aan Praag en dat soort steden, Bohemian zeg maar. Het is er erg gezellig, overal zijn groepjes toeristen (gelukkig geen gigantische groepen), pleintjes, restaurantjes, gezellige straatjes en leuke winkeltjes. Vanuit de stad zien we het oude kasteel hoog gelegen, die aanschouwen we vanaf een afstandje wel. We eten een hapje in de stad en zoeken dan Franky weer op. We rijden een kwartiertje verder zodat we net even buiten de stad staan voor een rustige nacht, waar we opnieuw in een bosrijk gebied staan en we de volgende ochtend weer lekker de herfstkleuren en -geuren opsnuiven.

🍺 Daarna rijden we door naar de grens met Tsjechië. Als eerste bezichtiging rijden we naar Brno, na Praag de grootste stad van het land. Ook hier weer zien we hetzelfde leuke stijltje terugkomen met veel gekleurde gebouwen. Een leuke stad, maar met onze fietsjes wel iets te heuvelachtig. De volgende stop is een gebied waar Hendrik zo’n twintig jaar geleden op vakantie is geweest met zijn ouders en zussen destijds. Dit ligt precies tussen Brno en Praag in en we nemen een kijkje bij het meer waar de familie Knoll toen vakantie vierden, het straatje met vakantiewoningen waar ze zaten en we rijden door naar een destijds veel gebruikt restaurant vanwege de toen nog enorm lage prijzen. Bij ons ligt de prijs iets hoger maar we genieten er wel van een heerlijk diner met een lekker Tsjechisch biertje voor nog wel een schappelijke prijs.

🦌 Na een nachtje op de parkeerplaats van het restaurant is het tijd om naar Praag door te rijden. Het weer is vandaag een stuk minder: veel regen, mist en enorme kou. Onderweg zien we de afgelopen dagen enorm veel wild. Grote roofvogels en met name heel veel hertjes, soms ook in grote groepen en vaak zelfs dichtbij de weg. Dit begon al in Hongarije en is altijd leuk om te zien.

🧺 In Praag zijn we opnieuw genoodzaakt om de milieuzone te omzeilen, wat het bezoeken van zo’n stad altijd nog ietsjes moeilijker maakt. Tegelijkertijd willen we er een wasje draaien, waarbij de zelfbedieningswasserettes nog niet lijken te zijn uitgevonden of niet toegankelijk zijn voor ons. En als klap op de vuurpijl raakt tijdens het bereiden van onze lunch, ons gas op. Onze gasfles is helemaal leeg. Met de vorige deden we maar liefst 6,5 maand. De verwachting was dan ook, dat we dit kunstje nog wel eens konden overdoen. Maar helaas is het na 5 maand afgelopen. Dus maar op zoek naar vervanging!

🏰 Nadat we een oplossing hebben gevonden, bereiken we ook onze overnachtingsplek net buiten Praag. We kunnen ons gaan opmaken voor een dagje in deze mooie stad, maar dit ‘dagje’ blijkt toevallig wel net een nationale feestdag: de onafhankelijkheidsdag te zijn. We pakken de metro en stappen uit bij de oude burcht van Praag en zien gelijk dat het echt ontzettend druk is in de stad. Hordes toeristen en er is geen doorkomen aan. We gaan meteen op standje efficiëntie: proberen te blijven genieten van deze mooie stad, maar vooral onszelf als een malle door deze mensenmassa heenwerken. We sjouwen daardoor in korte tijd heel wat af en zien ook veel moois van deze stad. In één dag alles zien van deze stad is sowieso haast onhaalbaar, maar op een dag als deze echt totaal onmogelijk. Eind van de middag vinden we het welletjes, pakken weer de metro en vinden onszelf weer aangenaam en rustig terug in Franky. We verplaatsen onszelf nog wel even voor de nacht, namelijk naar een parking aan de andere kant van de stad, zodat we die alvast achter ons hebben liggen.

⛽️ De volgende dag rijden we hier weg en willen nu echt eens dat wasje draaien, aangezien het iets te lang begint te duren. Helaas lukt dat in deze landen iets minder, maar onderweg naar de Duitse grens denken we een fijne wasserette te hebben gevonden. Helaas denkt de rest van Tsjechië dat ook en staat er zelfs een rij. Oké dat gaat dus niet werken. Dan bedenken we wel wéér een nieuw plan, maar rijden we voor nu door naar een tankstation voor de grens die lekker goedkoop zal zijn: € 1,55/liter diesel. Helaas heeft iedereen op de route richting Duitsland dit tankstation blijkbaar in de favorieten staan, want er staat opnieuw een aardige rij. Gelukkig schiet deze wel wat meer op, ondanks Duitsers die hier volledige jerry cans bijvullen alsof ze binnenkort zonder brandstof komen te zitten. Beetje overdreven allemaal, maar ook wij slaan onze slag en rijden daarna Duitsland binnen.

🛀 Onze zoektocht naar een wasserette zetten we stug voort en inmiddels hebben we er eentje op het oog in een buitenwijk van niet milieuzone-stad Dresden. Een stad die overigens best het bezoeken waard kan zijn, maar na net Praag te hebben gezien, houden wij het bij de wasserette. Helaas blijkt het hier ook al spitsuur, en bovendien zit de wasserette aan een veel te drukke weg waar ook de tram langs gaat. Wij maken ons snel uit de voeten en verzinnen een andere oplossing, namelijk in de vorm van een camperplaats bij wat locals, net voorbij Leipzig waar we ook warm kunnen douchen. Na zoveel mislukkingen, doen we voor de zekerheid een belletje in ons beste Deutsch jaaahh en dan is eindelijk alles in kannen en kruiken. Bij aankomst wordt er een wasje aangeslingerd en kunnen we gebruik maken van een eigen privé badkamer. Helemaal top! Eindelijk!

🎃 De volgende dag maken we nog even gebruik van alle faciliteiten en rijden dan weer een stukje verder door Duitsland. We kwamen in deelstaat Sachsen het land binnen, verbleven nu in deelstaat Sachsen-Anhalt en rijden dan door naar Niedersachsen. Heel veel Sachsen dus. Bij de volgende plaats waar we overnachten is er toevallig net een Halloween-avond in de woonwijk. Terwijl wij daar rustig even een rondje lopen om de benen te strekken, zien we groepjes kinderen met ouders uit busjes en auto’s stappen in gekke vermommingen. Verderop in de straat zijn verschillende huizen in het Halloween thema ondergedompeld met als toppunt een vrijstaande nou, ‘villa’ kunnen we wel zeggen. Op zich een mooie woning, ware het niet dat ook deze door het Halloween-monster lijkt te zijn uitgespuugd en er nu een soort spookhuis staat, middenin deze onschuldige woonwijk. Ook de stoere kindertjes in enge vermommingen lijken zich hier iets minder zeker te voelen maar kunnen hier, als ze genoeg moed verzameld hebben, toch een snoepje krijgen. Een beetje zoals Sint Maarten bij ons dus, maar dan met een naargeestiger tintje.

💦 De volgende dag kopen we onderweg eindelijk een nieuwe waterpomp, waar we inmiddels al een maand zonder hebben gedaan! Daarna vervolgen we onze route richting Nederland. Het valt ons hierbij op dat nergens in Europa wij op de wegen zoveel campers zien rijden dan in Duitsland. Om de haverklap komt er ons eentje tegemoet of haalt er één ons in. Dit is echt hèt camperland. Een andere vreemde gewaarwording hier, iets dat zo bizar lang is geleden, is een Nederlandse plaatsnaam op de borden, namelijk Amsterdam met zo’n 260 km te rijden. Na al die landen en al die plaatsen staat er opeens Amsterdam op de borden. Niet dat wij daarheen hoeven, maar het wordt nu wel echt: we zijn bijna thuis.

🇳🇱 Na onze laatste nacht in koud en regenachtig Duitsland rijden we naar de grens met Nederland. De rijen bomen lijken ons al te begroeten in de nationale oranje kleuren zoals we die nog nergens zo mooi hebben gezien. Dichtbij de grens legen we voor (voorlopig) de laatste keer onze vuilwatertank en wc en rijden daarna zomaar Nederland binnen. Een paar opvallende dingen die misschien niet verbazingwekkend zijn, misschien ook wel, maar altijd leuk om te vermelden: nergens in Europa vinden we de (snel)wegen zo heerlijk soepeltjes, vlak en fijn berijdbaar. Daarnaast is het beeld eromheen zo heerlijk overzichtelijk. Vlakke, groene weiden waar je ver overheen kan turen. En een maximum snelheid op de snelwegen die Franky wèl daadwerkelijk kan aantikken, waardoor onze aankomsttijd in Google Maps wat realistischer wordt.

🚍�� En dan rijden we opeens Meppel binnen. In Franky. Over de hoge drempels van de Oosterboer, die nog nooit zo fijn hebben gevoeld. Daar waar we 1 jaar en 3 maand geleden wegreden en ons avontuur begon. Daar komen we nu weer terug. We parkeren Franky op exact dezelfde plek als waar die destijds stond. Toen klaar voor vertrek. Nu klaar met een langdurige vertrek. We zijn thuis. Het gevoel is een beetje onbeschrijfelijk en het besef moet nog indalen. Maar onze reis zit erop. Na 1 jaar en 3 maanden, 21 landen en zo’n 27.000 gereden kilometers, vinden we het mooi geweest. We hebben zo ontzettend veel gezien en geproefd van zoveel verschillende delen van ons continent! En los van wat kleine reparaties zijn we zo blij en dankbaar dat we nooit hele vervelende dingen hebben meegemaakt. Geen inbraken, geen berovingen, geen ongelukken. We zouden een avontuur als deze aan iedereen aanraden. Pas dan weet je wat je hebt.

👋🏻 Het was een waar genoegen om onze avonturen via deze blog (en natuurlijk ook via Instagram) met jullie te delen. Dit lukte niet altijd volgens een vaste planning, maar alles is gelukkig terug te lezen.

Tot snel en de groeten uit Nederland! 😙

0 notes

joostjongepier · 1 year ago

Text

Wat? Femme en pleurs (1937) door Pablo Picasso, War (2003) door Paula Rego, Musée du Louvre (1989) door Thomas Struth, Lucy (2004) door Marlene Dumas en We Live in Silence XIIII door Here Chiurai

Waar? Tentoonstelling Capture the Moment in Tate Modern, Londen

Wanneer? 7 augustus 2023

De tentoonstelling Capture de moment verkent de relatie tussen verfkwast en fotocamera. De tentoonstelling doet wat willekeurig aan. Het laat zien wat er met de schilderkunst gebeurt na de uitvinding van de fotografie. De fotografie hoeft nu niet langer de werkelijkheid weer te geven, dat kan de fotografie doen. De schilderkunst gaat op zoek naar nieuwe wegen. Ook zijn er fotografen die kunst fotograferen en fotografen die schilderkunst omzetten in foto’s. Weer andere schilders werken als fotografen: ze construeren een werkelijkheid zoals ook schilders dat doen. Kortom: de expositie wil misschien wel teveel in één keer.

Toch zijn er een aantal interessante werken te zien. Zo is er Huilende vrouw van Pablo Picasso, gebaseerd op een afbeelding van een vrouw met een dood kind in haar armen. Picasso gebruikt dit thema ook in de muurschildering Guernica. Pablo schilderde beide werken tijdens de Spaanse burgeroorlog als reactie op het bombardement op het Baskische stadje Guernica. Het bombardement werd uitgevoerd door de Duitse luchtmacht ter ondersteuning van de Spaanse nationalisten. Er kwamen honderden burgers om. Model voor Huilende vrouw is kunstenaar en fotograaf Dora Maar. Toen ze later naar Picasso’s portretten van haar vroeg, zei ze: “Alle portretten van mij zijn leugens. Het zijn allemaal Picasso’s; er is niet één Dora Maar bij.”

Ook bij Paula Rego is het thema ‘Oorlog’ aan de orde. Haar schilderij War is gebaseerd op een krantenfoto van Irakese burgers na een bomaanslag. Rego was geschokt door een foto van een moeder die haar krijsende baby in de arm hield, met een klein meisje naast hen. Rego geeft de scène een vervreemdend effect door de slachtoffers maskerachtige konijnenkoppen te geven.

Thomas Struth fotografeert kunst in openbare ruimtes, zoals musea en kerken. Enkele dagen geleden zag ik in het Louvre het schilderij Het vlot van Medusa van Géricault. Struth fotografeerde dit werk, terwijl er een groep Aziaten naar staat te kijken. Het geeft een vreemd effect: het lijkt of de toeschouwers naar de gruwelen op het vlot staan te kijken en daar ook nog genoegen aan beleven. Ramptoerisme op zijn best!

Ook Marlene Dumas gaat uit van een bestaand kunstwerk voor haar schilderij Lucy. Het werk toont het hoofd van een vrouw, waarbij het ambigu is of het hier slaap, dood of seksuele opwinding betreft. Lucy refereert aan een detail van De begrafenis van St. Lucia door Caravaggio. Volgens de legende was de heilige op brute wijze gemarteld, verblind en uiteindelijk in de keel gestoken. Het werk suggereert de vlakheid van een foto in het lijkenhuis.

Een ander werk dat ik onlangs zag in het Louvre is gerecreëerd in een foto. Het betreft De onthoofding van Holofernes door Judith door Artemisia Gentileschi. Naast het Bijbelverhaal verwijst de foto ook naar een voorval uit de Britse koloniale geschiedenis. Nehanda Charwe Nyakasikana werd veroordeeld omdat ze opdracht had gegeven tot onthoofding van een Europese commissaris.

#pablo picasso #paula rego #thomas struth #marlene dumas #here chiurai #theodore gericault #artemisia gentileschi

1 note · View note

gedichtenoverdingen · 5 years ago

Text

Coronavirus en hoe slecht we het bestrijden

Over politieke kwesties of mijn ‘’afkomst’’, welke overigens niet veel verder strekt dan baarmoeder- gemeenschap- big bang (maar zeker weten we het niet), schrijf ik haast nooit, met name omdat ik ervan overtuigd ben dat dit er niet toe doet in mijn meer universele kunstzinnige uitdrukkingen, maar ik wil er nu toch één keer mijn bek voor open trekken. Het coronavirus is vervelend en ja, daar moeten instanties tegen optreden, maar het andere virus dat onder ons leeft wat dit virus naar de oppervlakte doet drijven, dát is het echte hardnekkige, angstaanjagende, verzwegen virus: racisme naar Aziaten.

Vaak hoor je in de media over racisme naar getinte mensen of andere etnische volkeren maar over Aziaten wordt vaak gezwegen- ik weet niet waarom, wellicht omdat Aziaten er geen punt van willen maken of omdat anderen het niet zien als een serieus probleem maar dat is het wel.

Ook als Aziaten er gewend aan zijn geraakt, ook als ze niks zeggen en al helemaal als ze wel iets zeggen en er niks aan wordt gedaan, als de situatie wordt weggelachen, gebagatelliseerd. Ik ben de afgelopen week vier keer nageroepen op straat, maar ook op school, door groepjes jongeren met “CORONA!”, dat dit gebeurd is één maar dat er niet één persoon in die groep naar zijn vriend keert en zegt “Jezus man, wat zeg je? Vind je dat normaal?” dat vind ik het ergste. Zo houden we dit virus in stand.

Ik ben in Nederland geboren, mijn ouders zijn beide op jonge leeftijd geadopteerd uit Zuid-Korea en dus vanaf kinds af aan al niks anders gewend dan de Nederlandse taal, cultuur (gulden, koninginnendag, Balkenende), normen en waarden, opvoeding- toch ben ik door mijn jeugd heen tot aan nu, evenals mijn ouders, vaak nageroepen met “ni hao” “ching chang” “doe maar nummertje 40” “hey bamischijf!” “hey spleetoog (kun je nog wel zien?)” en ga zo maar door.

Niet elke Aziaat buiten Azië heeft een Chinees restaurant, niet elke Aziaat buiten Azië heeft überhaupt een paspoort uit dat land, en wat maakt het ook uit- iemand naroepen op straat met dit soort denigrerende, lage, ronduit domme opmerkingen- schaam je, schaam je als je niks zegt terwijl een dorpsgenoot je Aziatische vriend met een “grapje” belachelijk maakt, schaam je dat je een ander doet laten voelen alsof ze onder een ander categorie mens vallen dan jij.

Het erge vind ik nog dat het zo normaal is. Dat ik er automatisch altijd rekening mee houd. Dat als ik wordt nagekeken op straat door mannen, ik niet weet of ze dat doen omdat ze me begeren of omdat ze denken “hey kut Chinees” zoals op de basisschool de standaard aanspreekvorm was, maar misschien begeren die mannen me wel precies en alleen omdat ik een soort Aziatisch stripfiguurtje ben in hun hoofd, geen mens maar je weet wel zo’n poppetje uit van die pornocartoons.

Gister kreeg ik zoals ieder ander jongvolwassen meisje dat misschien zou kunnen overkomen, ineens het idee na mijn studie een jaar te gaan wonen in Italië en daar als barista m’n vrijheid en jeugdigheid vieren, onbevangenheid: la dolce vita, ik zou genieten, de zon, wijn en als ik terugkeer zou ik m’n eigen facking pasta kunnen maken, maar meteen na die gedachte, begon ik me ernstig af te vragen wat in Italië de algemene houding is t.o.v. mensen die er Aziatisch uitzien.

In Rome zijn onlangs alle Aziatische studenten van het Rome's Santa Cecilia conservatorium onderzocht op het coronavirus, ook degene die al jaren niet buiten Rome zijn geweest; alle studenten uit Oost-Aziatische landen zijn inmiddels verboden zich in te schrijven aan de onderwijsinstelling.

4-2-2020

#coronavirus #racisme #Aziaten #racisme tegen Aziaten #geen gedicht #geen sorry #opiniestuk #maatschappelijk #xenofobie

13 notes · View notes

bucklemonster · 3 years ago

Text

19. Sect of Numbers

09/07/2021 A Poem by Benno Emilia Sameyn The Faith VI

He Began The Black Haired Man The One Prophet

He met a Red Haired Witch

And Became The Two Witnesses

Later they befriended The Blonde Haired Sir They were Called The Holy Trinity

A woman Joined the Crew And Their name Became

The Four Elements

A Fifth Member Arrived His Element: Aether

Member Number Six Became a Part of the Team and Mind was Her Element

When The Seventh joined it was Clear: They Were The Seven Archangels

When Another joined;

The Noble Eightfold Path

They renamed to the council of Nine, led by Zeus

Soon they were the Ten aspects of Sephiroth

Later the Twelve Astrological Zodiacs Then the Thirteen Apostles

They returned to the Zodiacs; Twelve Westerners, Twelve Asians

They Grew in Numbers and Spread

Secret Words, Gestures and Codes Riddles Everywhere

They were 666

They became 777 They never Stopped Growing

They were called Legion

For They were Many

Are they Good? Are they Evil?

No one Knows.… No one Says....

19. Cultus van Nummers 09/07/2021 Een Gedicht door Benno Emilia Sameyn Het Geloof VI Hij Begon De Zwartharige Man Die Ene Profeet Hij ontmoette Een Roodharige Heks En Werden De Twee Getuigen Later raakten ze bevriend met De Blonde Heer De Heilige Drie-Eenheid Werden ze Genoemd Een Vrouw trad toe tot De Groep De Vier Elementen Werd hen Naam Een Vijfde Lid arriveerde "Ether" was zijn Element Lid nummer zes Werd een deel van Het Team En "De Geest" was haar Element Toen de Zevende erbij kwam was het duidelijk: Zij waren De Zeven Aartsengelen Toen een ander toetrad; Het Edele Achtvoudige Pad Later omgedoopt tot de Raad van Negen, geleid door Zeus Al snel waren zij de Tien Aspecten van Sephiroth Later de Twaalf Astrologische Dierenriem Dan de Dertien Apostelen Zij keerden terug naar de Dierenriemen; Twaalf Westerlingen, Twaalf Aziaten Zij groeiden in Aantal en Verspreidden zich Geheime Woorden, Gebaren en Codes Raadsels Overal Zij waren met 666 Zij werden 777 Zij zijn nooit Gestopt met Groeien Zij werden Legioen genoemd Want Zij waren met Velen Zijn zij Goed? Zijn zij Slecht? Niemand weet Het .… Niemand zegt Het....

My First Poem Collection is published! : D Op Amazon en Lulu.com

https://www.amazon.nl/dp/B098ZQZCJL

https://www.amazon.com/dp/B098ZQZCJL

https://www.lulu.com/en/us/shop/benno-emilia-sameyn/night-time-ramblings/ebook/product-zng49y.html?page=1&pageSize=4

#poem #gedicht #poetry #cult #sect #sekte #getallen #numbers #nummerology #zodiac #occult #budhism #greek #roman

1 note · View note

anoniemus · 5 years ago

Note

Zo van die Aziaten die denken dat ze poëtisch zijn gewoon omdat ze een zin kunnen schrijven, gewoon neen.

#anoniem #anoniemus

8 notes · View notes

offtoljubljana · 5 years ago

Text

26. Ik ben nu een personal shopper

28/02/2020

Oké, we komen later wel op het hele personal shopper gedoe. Dit wordt een lange blogpost met best wel wat foto’s, dus haal een zak chips, zet de waterkoker aan voor thee of instant koffie, zet als het moet ook nog de haard aan... Here we go.

Luister ondertussen mee naar UNDERTALE Soundtrack. Ik ben maar ergens in de playlist doorgegaan, want gisteravond had ik de playlist moeten onderbreken om naar de nieuwste Showmance: The Glee Recap with Kevin McHale and Jenna Ushkowitz te luisteren. Het ging over de aflevering Throwdown en ze hadden Harry Shum Jr., oftewel Mike, als gast. Harry vond het best wel hilarisch om gast te zijn, want hij had letterlijk niets te doen in deze aflevering. Nadat Jenna en Kevin hem vertelden dat zij ook niets te doen hadden in deze aflevering, gingen ze verder.

Man, ik hou gewoon van Showmance. Mijn glee lovin’ heart geniet er zo veel van. Je merkt dat Jenna, Kevin en de gasten echt genieten om naar glee te kijken en om het erover te hebben, terwijl ze ook mega kritisch blijven. In deze podcast aflevering hebben Jenna en Harry het bijvoorbeeld ook over het racisme van glee gehad, aangezien zij 2 van de 3 Aziaten in deze glee club speelden. Ik snap ook nog steeds niet waarom Tina Cohen-Chang en Mike Chang allebei Chang als achternaam hebben. Zoals Jenna ook al zei: het is ook raar, aangezien Jenna/Tina niet eens Chinees is.

Er is wel altijd behind the scenes informatie. Blijkbaar kreeg Harry het bericht dat hij auditie mocht doen tijdens de begrafenis van zijn oma. Awkward.

Ugh. Genoeg over glee. Terug naar Slovenië.

Aangezien ik dit een chronologisch verhaal wil maken, beginnen we met mijn verhaal van gisteravond. Afgrijselijk nieuws en ik kan het niet geloven, maar ik had gisteren spinazie gekookt en het was niet lekker.

Ja, ik eet dit met stokjes. En wtf, het is raar. De smaak is gewoon raar. Het verklaart wel waarom ik mijn spinazie pasta ook al niet lekker vond. Ik kan niet geloven dat ik in mijn 21-jarig bestaan vieze spinazie heb gegeten. Spinazie is normaal mijn lievelingseten. What the fr-e-sh a-voca-do is this?

Ik was niet de enige met een kookprobleem. Ik vond de zout niet, dus Caroline zei: “In die witte zak daar links.”

Ik draai me om en zeg: “Caroline, dat is suiker.”

Caroline’s gezicht betrekt.

Ik: “Verklaart het iets?”

Blijkbaar had ze een omelet met suiker gemaakt en aangezien ze het mega zoet vond, bleef ze maar extra “zout” toevoegen, maar het werd juist nog viezer. Ach, wat een gedoe met al dat koken.

Oké, terug naar vandaag. Ik schrok wakker om 12:00. Yup. 12:00. Ik zei toch dat ik moe was? Om eerlijk te zijn had ik geen plannen. Ik had verwacht dat ik de hele dag zou gamen. Ik heb gisteren namelijk in één dag de rest van Order of the Phoenix van Lego Harry Potter Year 5- 7 uitgespeeld (tot 1 maart met 50% korting in de Nintendo eShop) en ik wist niet of ik vandaag weer uren wilde gamen, but what do?

Nou, ik schuifelde naar de keuken en... is dat... de zon? Jongens, de zon scheen! De laatste paar dagen waren best kil en grauw, maar nu was de lucht helder en strakblauw.

Dat rijmde. I oughta be a poet.

Met dit weer had ik geen zin om de hele dag binnen te zitten, maar what do? Toen kreeg ik ineens een impulsieve gedachte: ik ga naar het Tivoli City Park!

Het Tivoli park is het centrale park van Ljubljana, net buiten het centrum. Het is 5 km2 groot en het is goed onderhouden. Die ene Bosniër van de tour en Caroline zieden beide al dat het heel mooi was.

Nou, perfect.

Verder had ik nog meer obag wensen, dus ik dacht: ik neem eerst de bus naar de obag store, maak wat foto’s en vanaf daar neem ik lijn 8 naar busstation Tivoli, dat naast het park ligt. Daarna ga ik terug naar obag en ga ik lunchen in de stad. Bij het busstation stond ik te wachten en een arme man had autopech bij het stoplicht, dus hij had zijn gevarendriehoekje neergezet. Mooi op 30 meter afstand. Hij was zelfs zijn stappen aan het tellen.

Het gekke is dat sommige auto’s de gevarendriehoek zagen, maar daarna wel stil gingen staan in die 30 meter tussen de driehoek en de auto. Wat bereik je daarmee? Ze moesten daarna als nog van baan wisselen om langs de kapotte auto te gaan. Ach.

Rond 13:47 stond ik voor de dichte deur van de obag store. Er hing een briefje op de deur. Twee andere vrouwen wilden ook naar binnen, dus ze vertaalden het voor me. De winkel was eventjes dicht en ze zouden terug komen rond 14:30. Goed, dan maar het park eerst.

Ik nam de dus naar Tivoli en ik liep door het park en... nou... het is een park.

Dit gebouw is blijkbaar een kunstgalerij. Ik liep er even om heen en aan de achterkant stonden twee cut outs bij het raam, dus ik schrok me dood.

Er waren wel overal kleine paarse bloempjes. De foto laat niet zien hoe mooi het eigenlijk is.

Verder was er ook veel groen. Er was een bos gedeelte, maar er waren ook grote open vlaktes waar mensen met honden wandelden en ik zag twee mensen frisbeeën.

Vanaf een bepaalde hoogte kon je wel leuk het kasteel van Ljubljana zien. Dat zie je in de foto hierboven. Ik was eventjes gaan zitten op een bankje en ik dacht: wat nu?

Het park is gewoon een park. Er liggen dus wel allemaal dingen in het park, maar ik had geen zin om die hele 5 km2 te gaan lopen. Er lagen ook overal sportgedeeltes, maar dat interesseert me niet. Is het park leuk? Raad ik het aan om helemaal naar het Tivoli City Park te gaan?

Nou, als je van wandelen houdt, dan ja. Als je van sporten houdt, dan ja. Als je van moutainbiking houdt, dan ja (er reed een man op een elektrische mountainbike langs me op volle snelheid).

Maar aangezien ik niet van wandelen, sporten en mountainbiking houdt, weet ik niet of dit het waard was. Er liggen wel allemaal kleinere musea in dit park, dus daar zou ik voor terugkomen. Ik wilde wel Pokémon GO opstarten, want dat spel laat je soms de “hidden gems” van plaatsen zien, maar mijn 4G was weer eens klote.

(Ik weet dat ik niet van plan was om music recs te geven, maar Death By Glamour, het grote nummer tijdens het gevecht met Mettaton EX, is mijn favoriete nummer op deze soundtrack. MEGALOVANIA who idk her?)

Het was wel sterk genoeg om Google Maps te openen, dus ik stippelde een kleine route uit. Ik had namelijk ook genoeg 4G om het park op te zoeken en volgens Wikipedia was er ook een Tivoli Castle in de buurt. Dus ik zou van Tivoli Castle naar de andere kant van het park lopen, want net buiten het park lag een busstation met lijn 14. Vanaf dat busstation kon ik terug het centrum in en dan zou ik naar obag gaan.

Dus ik liep naar het kasteel.

Dat gebouw op de achtergrond lijkt net een berghut, maar het is een restaurant. Het kasteel is ook een expositiehal voor contemporary art, dus misschien kom ik hiervoor ook terug. Verder is het een café. Het is mooi, maar ik liep snel weer door.

Ik heb nog meer foto’s gemaakt van Tivoli park, maar aangezien ik deze blogpost niet nog voller wil maken dan dat het zou worden, zet ik die in een aparte photoset, net zoals bij de musjes.

Ik was me al aan het voorbereiden op wat ik zou zeggen tegen de vrouw achter de kassa. “Hey whassup I’m back!” klonk net niet goed genoeg. Maar van buiten zag ik al dat het mega druk was. Raar.

Ik liep naar binnen en ik kwam er al snel achter waarom het zo druk was. De winkel gaat morgen permanent sluiten. Alle producten waren een beetje per tas bij elkaar geduwd. De muren werden leeggehaald. Alles was kalig.

En alles had 80% korting. Ik weet niet hoe de Slovenen het nieuws hebben gekregen, maar de Slovenen hebben het nieuws gekregen. Mensen waren aan het hoarden. Je kon nu gewoon alle stukken los kopen, dus mensen liepen rond met obag basissen en hengsels en wat nog.

Sommigen kochten drie tassen. Er waren zoveel papieren obag zakken vol met spullen.

Het is echt zo’n winkel die leeggeroofd werd. Je kon nog maar een paar dingen krijgen. Zo had je alleen nog donkerpaarse obag Urbans.

Blauwe obag Moons.

Nog best veel bag City’s.

En ook nog veel obag Pocket (geen foto’s van gemaakt), obag Tote rugzakken (ook geen foto’s van gemaakt, maar je ziet ze in de Moon foto), dat andere formaat die mam in het roze heeft (ik weet even de naam niet), de horloges, de zonnebrillen, heel veel hengels en natuurlijk de normale obag.

Ik kwam eigenlijk voor anderen, maar ik heb toch zelf nog een tas gekocht. Ik wilde eigenlijk gaan sparen voor als Animal Crossing uitkomt, want ik wil ook nog een Switch stand en misschien het Animal Crossing hoesje, maar kom op! 80% korting. Uiteindelijk heb ik een hele obag mini, die ma en Lu ook hebben, voor €18! Nu snap ik wel waarom die ene mevrouw er meteen 3 kocht. Ik wilde eigenlijk altijd wel een obag Pocket, maar ze hadden gewoon nog een mooie bordeaux rode basis.

Dus uhm, als iemand nog wensen heeft: je hebt tot morgen!

Ik had daarna zo’n grote tas. Ik heb 2 tassen gekocht plus 4 extra paren hengels. Ik had mijn eigen obag Basket, die ik al had, ook in die tas gedaan om plaats te maken op de bus, dus dit had ik op schoot.

Maar ja, daarmee liep ik door de stad. Even terug naar het chronologische verhaal. Ik kwam toevallig Rita en Sanne tegen en ze zagen mij dus met die grote tas. Ik had Rita laten zien wat erin zat en ze vroeg waar je het kon krijgen. Ze was ook wel geïnteresseerd in een goedkope tas van €20. Ik weet niet of ze er echt naar toe is gegaan, want we gingen alle drie verder.

Inmiddels had ik honger en ik had nog steeds zin in een burger. Ik liep langs een Balkan grill genaamd N°12 Grill & Kebab en ik zocht snel op de Boni app of ik daar goedkoop kon eten en yup, voor maximaal €2,51 had ik lunch.

Dus ik bestelde een burger, maar ik kreeg een ander soort brood erbij. Ik klaagde niet. Ook kon je precies zien hoe jij het maakte en je kon zelf kiezen wat je bij je burger wilde. Ik wilde dus geen uien en dat kon.

Ik besloot ook om even binnen te gaan zitten, want het restaurant lag op de 2e verdieping. Het was eigenlijk best wel leuk en het liet me een beetje aan Italië denken.

Aangezien het ook de grote drukke winkelstraat was, had je een goed uitzicht over de winkelstraat en de mooie gebouwen.

Het enige nadeel van burgers is dat ze moeilijk te eten zijn. Alle sla enz. viel er af, de saus lekte en de twee sneden brood verschuiven. Ik heb mijn lekkende broodje dus maar in mijn eco meeneem boterhamzakje gedaan en mee haar huis genomen.

Dat ding is een reddende engel. Al mijn leftovers gaan daarin. Ik had misschien juist een grotere moeten kopen! Ik had het gekocht in Nijmegen, bij de winkel WAAR. Fun fact: WAAR stuurde me een uitnodiging voor een sollicitatiegesprek de week voordat ik vertrok.

Deze zakjes zijn handig en je kan ze in de vaatwasser of wasmachine wassen. Dat heb ik wel nodig, want de saus van de kipwrap had een beetje gelekt.

Dus toen weer naar huis met bus 14. Deze buslijn is gewoon fijn, want het is minder druk en het station is dichterbij dan het station bij de mainstreet. De grootste reden dat ik de bus bij mainstreet neem, is dat die ook naar Faculty of Arts gaat.

Ik kwam thuis met mijn mega tas en Barbara was verbaasd. “Wow, you’ve been shopping!” oh Barbara, honey, you have no idea. Ik liet Barbara zien wat ik gekocht had en nu is zij ook enthousiast, dus misschien gaan we morgen samen naar de obag store. Ik had haar wel uitgelegd dat het leegverkoop is, dus misschien is er minder een stuk minder over, maar dat zien we wel. Mits, als we gaan. Misschien neem ik toch een obag Pocket. Aan de ene kant vind ik het onnodig om veel tassen te hebben, maar aan de andere kant is er 80% korting, dus is dit een kans.

Maar Animal Crossing...

Maar 80% korting...

Maar je hebt al 2 obag Baskets en nu ook een obag Mini....

Maar een hele obag Pocket voor maar €15 of zo...

Ugh. Ik zie wel.

Nou, uhm, dit is dus nu het zicht dat je krijgt als je mijn kamer binnen komt.

Mam noemde me al haar personal shopper. Misschien moet ik 10% van de prijs gaan vragen als bijbaantje. Of weet iemand de contactgegevens van obag? Ze moeten me aannemen als reclamemaakster.

Jk. Jk... unless??? 😳😳😳

Sorry voor de meme.

Dus ja. Toen nog even boodschappen gedaan bij de Spar met te weinig personeel en ik weet dat ik al eerder een foto van de bergen heb geplaatst, maar nu hing er een mooie lichtroze gloed door de lucht en dat reflecteerde heel mooi op de sneeuw.

Alsnog is het minder goed te zien op de foto. En dat is het voor nu. Mijn niet productieve dag is toch nog zeer productief geweest.

#26 #february #blog post

1 note · View note

emmadewereldover · 5 years ago

Text

En toen en toen en toen gingen we terug naar Hanoi, om daar kerst te vieren. De Notre Dam van Hanoi, daar werd op kerstavond een kerstmis gegeven. Nou, oké, let’s go. Een kerst-mis in het Vietnamees, misschien iets minder indrukwekkend, maar toch. Mabel ontmoet in het hostel, Luc natuurlijk erbij. Één voordeel, 1,81 zijn op een festival vol Aziaten? Top.

2 notes · View notes

vrijaziatisch · 2 years ago

Text

Door onze nieuwsredactie

Ramadan Mubarak, Ramadan Kareem

DEN HAAG Afgelopen donderdag 24 maart 2023 is Ramadan begonnen, de negende maand in de islamitische kalender.

Het woord ramadan is afgeleid van ‘ramida’ wat vrij vertaald ‘verschroeid door de hitte van de zon’ betekent. De betekenis kan letterlijk worden opgevat, want moslims vasten soms onder intense hitte, kou, of andere omstandigheden, maar het heeft ook een figuurlijke betekenis. Het staat symbool voor het hervormen van jezelf tijdens deze bijzondere vastenmaand, waarbij het vasten tijdens de Ramadan een van de vijf zuilen of religieuze verplichtingen van de islam is.

Ook de Indonesische ambassade in Den Haag besteedt veel aandacht aan de vastenmaand en aan de moslimgemeenschap in Nederland. Met ruim 231 miljoen moslims heeft Indonesië de grootste moslimbevolking ter wereld. China schijnt ook een aardig grote moslimbevolking te hebben, volgens een studie uit 2009 door de Pew Research Center is het aantal daar vastgesteld op 21.667.000 moslims. Het feit dat veel Aziaten in Nederland ook moslim zijn is een tamelijk onderbelicht fenomeen.

In de nacht van zaterdag 25 op zondag 26 april 2023 zal ook de zomertijd weer ingaan en zullen moslims in Nederland rekening moeten houden met verschoven vast- en bidtijden. Verwacht wordt dat deze Ramadan eindigt op vrijdag 21 april 2023.

#moslim #moslims #ramadan #aziaten #aziatisch #vrijaziatisch #islamitisch #ramadan kareem #ramadan mubarak

1 note · View note

laurie-at-unk · 5 years ago

Text

Day 1

**English version below** (amai, precies een mail van de KUL) (you can ignore that)

Dusss dat was de eerste dag! De nacht was niet zo fantastisch, om een of andere reden vonden mensen het precies nodig om met deuren te slaan en mij in het midden van de nacht wakker te maken (twee keer!!). Het pluspunt daarvan was dan wel dat ik al voor 7 uur wakker was en dan maar ben beginnen uitpakken en mijn kamer organiseren. Jeej. Maar kijk wie er ook hun plaatsje hebben gekregen!

Anyway, daarna eerste oriëntatiedag. Aka een behoorlijk trage, niet zo goed georganiseerde uitleg van shit waarvan ge eigenlijk maar de helft zou moeten uitleggen. Alleen leken de andere studenten er wel behoefte aan te hebben, dus het zal wel aan mij liggen zeker. (PS, de verhouding Aziaten/niet-Aziaten binnen de nieuwe internationale studenten staat volgens mij ongeveer op 30/4.)

Toen dat eindelijk gedaan was, ben ik maar eens op verkenningstocht geweest (lees: naar het restaurant gegaan en toevallig de boekenwinkel tegen gekomen) en kijk wie ik tegenkwam! (Geen zorgen, niks gekocht. Nog niet...)

Btw, in America weten ze niet hoe je granen in een brood steekt of hoe je een maaltijd maakt zonder kaas.

De hele namiddag was vrij dus lezen, lezen, lezen, lezen, lezen. Oh en als ge ooit zelfs maar een poging wilt doen de rariteiten in mijn hoofd te begrijpen, LEES DIT BOEK!!

(Ja, ik heb aangeduid waar ik de handtekeningen wil, dat klopt.)

En als laatste... Wallmart. Oh ja. Mijn huis past drie keer in die winkel of zo. Gezond eten was wel even zoeken, maar uiteindelijk heb ik voor twintig dollar een voorraad voor een week binnengehaald. Nog steeds geen brood met granen gevonden, maar wel dit.

Amerikanen...

~~~

(You can just look at the pictures in the Dutch version, don’t feel like putting them in twice.)

So, first day over and done with. First night kinda sucked, someone apparently thought it would be fun to slam doors in the middle of the night. The pro of waking up before 7 am is that I got to unpack and organize my room tho. Got my books their perfect little spot :)

First orientation wasn’t very exciting, they basically just spent a lot of time explaining stuff, half of which I thought it shouldn’t even need explaining. Although the other people did seem like they thought it was handy, so could be me. (Btw, there are about 30 Asian people in the new international students group, I think. There’s 4 non-Asian people... Funny how popular America apparently is over there.)

Lunch time had arrived, so I went to explore the restaurant (and ran into the bookshop). First time ever I’ve spotted @neil-gaiman and Rick Riordan in a university bookshop and couldn’t be happier! (I swear I didn’t buy anything tho... yet.) Oh and, America? How hard is it put some grains into your bread? Or just not cover everything with cheese? Just wondering.

Nothing planned for the whole afternoon so... reading! Lynn Zubernis’ Family Don’t End With Blood is the perfect embodiment of everything the fandom means to me and I couldn’t have said it better myself. Read it. Seriously. (Yeah yeah, I marked where I want the signatures to be...)

And last but not least (quite the opposite actually), Wallmart. For the love of Satan, that thing is huge. Eventually (after a looong time) I managed to find some decent food for the rest of the week. Still no bread with grains, only a ridiculous amount of Oreo’s.

3 notes · View notes

albania-2019 · 5 years ago

Photo

Donderdag 16 mei

Sloveense Alpen

De zon schijnt. Wel wat wolken, maar da’s alleen maar mooi voor de foto’s. Vandaag is Joost jarig. Twintig alweer, wat vliegt de tijd.

We laten de zeiknatte luifel een beetje uitwapperen, en rollen ‘m iets minder nat weer op. In de herkansing naar de Soca-rivier, nu een stukje verderop waar het water zich door een kloof worstelt. Erg mooi. Een prachtige rivier om op te kajakken, maar dan wel voor de ervaren kajakker. Op dit moment worden de Europese kampioenschappen hier gehouden.

Deze vallei is in de eerste wereldoorlog meer dan twee jaar een strijdtoneel geweest. Met bijna een miljoen doden. Als je naar het vredige landschap kijkt, kun je je daar geen voorstelling van maken.

We kiezen de dangerousroads.nl-route over de pas. We starten beneden met de haarspeldbochten omhoog. Ze zijn genummerd, dit is nummer 46. Na dik twintig bochten staan we bovenop de Vrsic-pas, in een dik pak verse sneeuw. Wat is het hier prachtig. Nu nog zo’n berg bochten weer terug omlaag. Halverwege houden we een lunchpauze midden tussen de besneeuwde bergtoppen. En ren ik een paar bochten achter Brutus aan om mooie foto’s te maken. Een mens heeft wat over voor leuke plaatjes. En ja hoor, we tellen af tot bocht nr 1.

Door naar de Vintgarkloof. Er is in 1893 een houten pad tegen de kloof aangeplakt. Vlak boven de rivier Radovna die zich door deze kloof heen perst. Het is nog steeds een prachtig pad. We maken weer veel te veel foto’s van het kraakheldere, felblauwe water. En van de bloemen die hier weelderig bloeien.

Tot slot een allerlaatste vakantiestop bij het meer van Bled, met daarin het eilandje-met-kerkje. Hordes Aziaten worden van bussen overgeladen in gondels om naar het eiland geroeid te worden. We kopen taart, Joost wordt tenslotte maar een keer twintig. Het wordt een motorkap taartje. Want het is inmiddels alweer 16 uur. Tijd om de snelweg op te rijden. Nu echt op tempo richting Utrecht.

1 note · View note

peterpijls1965 · 2 years ago

Text

BLANK VAN BINNEN, EEN BANAAN VAN BUITEN

In 2016 was ik in Peking om een paar reportages te maken. Ik vond mezelf terug in een gay- en lesbo-cafe. Dat kan in China, zolang het maar niet op de gevel staat. Bijna alles kan in China, zolang je een beetje dimt. Niet te brutaal, niet te direct.

Daarom zeiden diverse intelligente en goed opgeleide Chinezen me dat kunstenaar Ai Wei Wei en de opstand op het plein van de Hemelse Vrede helemaal niet zoveel draagvlak hadden onder gewone Chinezen. Ik denk dat ze bedoelden dat de opstandige Chinese elementen het Confucianisme en het Taoisme niet begrepen.

Samenvattend: rustig aan. Niet te veel heibel trappen. Een beetje meedobberen met de cyclus van het leven. Al is het Taoisme een stuk minder gezagsgetrouw dan het Confucianisme. Taoisten zijn eigenlijk anarchisten, maar dan met humor. Het punt is dat je Chinezen (en veel Japanners) niet zomaar kunt aanspreken over hun religieuze en spirituele overtuigingen. Dat is te direct; dat is onfatsoenlijk. Ze zijn van het spirituele beleven; niet zo van het belijden, zoals christenen.

Ik was thuis bij een manager van Sony (zijn vrouw werkte voor Ikea; hun baby keek met de nanny naar een speelfilm over Hitler, die opmerkelijk populair is in China). Bijna beschroomd toonde de manager me zijn boeddhabeeld. Op het verontschuldigende af zei hij: “Ik ga maar eens per jaar naar de tempel. Dan verbrand ik nep-bankbiljetten. Ik bid voor een goede carriere.”

Dat het Chinese communisme de afgelopen decennia weinig moest hebben van openlijk beleden religie, kan er toe bijdragen dat Chinezen er bijna beschroomd over praten. Het Rode Boekje vond boeddha een lul. Maar de Chinese machthebbers gaven wel groen licht aan Tai Chi, de trage Taostische verdedigingskunst.

Tai Chi is materialistisch, en daar houden communisten van. Talloze Taoistische kloosters werden kapotgeslagen; monniken vermoord. Nu beleeft het Taoisme weer een opmars. Het is eigenlijk nooit weggeweest. Er bestaan veel misverstanden over Chinezen. Bijvoorbeeld dat ze zich voor de kick kapot werken. In werkelijkheid doen ze dat alleen maar omdat ze op hun 40ste met pensioen willen, vertelde mijn tolk Guo Wei: “Dan gaan ze de hele dag een beetje naar de lucht kijken, een zeer Taoistische bezigheid.”

In Peking zag ik het een boel pensionado’s doen, op stoelen buiten flats gezeten. Ze zeiden weinig tot niets tegen elkaar. Met fotografe Eline Hensen deelde ik een goedkope kamer in een studentenhotel waar het naar dieselwalm rook (het lag aan een drukke weg). Op een avond aten we in een Vlaams restaurant met Lingnan, een gedistingeerde studente uit de betere klasse. Later zou de liefde haar naar Canada brengen. Ik vroeg Lingnan: “Ben je Taoiste?” Met een klein glimlachje zei ze: “Misschien vertel ik dat een andere keer.”

We zijn nu 7 jaar verder, sinds mijn bezoek aan China. Corona kwam, Corona ging, en is nu kennelijk weer terug, dus het gele gevaar wil maar niet wijken. Chinezen in Nederland, maar ook andere Aziatische immigranten, begint dat de keel uit de hangen, en ze roeren zich. Vooral de jongere generaties, vaak hier geboren, zijn het zat om de schuld te krijgen van een vleermuizenvirus dat ze niet bedacht of geimporteerd hebben, al denken nogal wat lompe Nederlanders daar anders over.

Diezelfde jonge Aziaten in Nederland noemen zichzelf schaamteloos bananen: geel van buiten, blank van binnen. Alleen willen de sambal bij-zeggende Hollanders dat maar niet vatten, net als al die hitsige kerels die denken dat een Aziatische vrouw in Amsterdam het prettig vindt om de hele dag ´ni hao´ te horen. Dat is Chinees, het betekent goedendag, maar een Japanse vindt dat niet per definitie een compliment.

Zoals een vrouw met Chinese roots niet warm hoeft te lopen van een Randstedelijke Edelgermaan die ´konnichiwa´ naar haar roept. Dat is Japans, het betekent hallo, maar het oversekste zwijn in kwestie bedoelt natuurlijk dat hij seks met haar wil, ook omdat hij wellicht gelooft dat alle Aziatische vrouwen acuut zwichten voor zijn non-existente charmes en afwezigheid van goede manieren, wat de breindode meent te moeten onderstrepen door te benadrukken dat hij precies 1 Japans woord kent.

Zelf moest ik iets meer moeite doen, zeg maar gerust veel meer moeite, om een Japanse dame uit een goede familie zover te krijgen met me te willen trouwen, nadat ze me het kosmische voorrecht gunde een zoon bij haar te verwekken.

In Aziatische landen, ook in China, ook in Japan, mag veel meer dan veel Westerlingen denken. Gay zijn kan dus gewoon in Peking, mits de queer in kwestie bepaalde codes en spelregels in acht neemt. Cosplaybars in Osaka mocht ik vrijelijk frequenteren. Dat deed ik trouwens ook, maar niet omdat het mijn idee was, maar wel omdat een plaatselijke vriendin me meenam naar dergelijke lokalen, en me ter plekke haarfijn de do´s en dont´s uit de doeken deed.

Meer dan 400 jaar geleden kwam een Nederlands schip vanuit Jakarta (Batavia) aan in Nagasaki. Sindsdien drijft Nederland met groot succes en veel privileges handel met Japan. Toen al waren er dus Hollanders, en niet allemaal van het beste allooi, die haarfijn door hadden hoe je met Aziaten moet omgaan, en ze zover krijgt om succesvol handel met ze te drijven.

Wellicht ook daarom zijn in Nagasaki vandaag de dag nog steeds Japanners met blauwe ogen te vinden.

1 note · View note