#antisociale persoonlijkheidsstoornis | Explore Tumblr posts and blogs

zensit · 4 years ago

Text

Herken problemen bij antisociale persoonlijkheidsstoornis

De dissociale- of antisociale persoonlijkheidsstoornis (afgekort ASP), ook sociopathie, is een stoornis die wordt gekenmerkt door antisociaal en impulsief gedrag. In grote lijnen beschouwt men deze stoornis gelijk aan de aandoening die vroeger de psychopathische of sociopathische persoonlijkheidsstoornis werd genoemd. Volgens het Van Dale woordenboek is een sociopaat iemand die totaal geen verantwoordelijkheidsgevoel voor anderen kent en geen contacten kan aangaan. Onderscheid antisociale persoonlijkheidsstoornis en psychopathie Momenteel wordt een duidelijk onderscheid gemaakt tussen antisociale persoonlijkheidsstoornis en psychopathie. In de samenleving lijdt ongeveer 3% van de mannen en 1% van de vrouwen aan antisociale persoonlijkheidsstoornis. Omdat er zoveel meer mannen dan vrouwen aan de aandoening lijden, wordt deze ook wel eens 'borderline voor mannen' genoemd. Informeel duidt men de stoornis ook wel aan met het woord psychopathie. Tekenen en symptomen van antisociale persoonlijkheidsstoornis antisociale persoonlijkheidsstoornis wordt bepaald door een doordringende en aanhoudende nalatigheid voor moraal, sociale normen en de rechten en gevoelens van anderen. Personen met deze persoonlijkheidsstoornis hebben normaal gesproken geen zin om met anderen rekening te houden. Vaak manipuleren en misleiden ze andere mensen, door een oppervlakkige charme, of door intimidatie en geweld.Zij hebben een arrogante houding, vinden zichzelf mooi en interessant en houden weinig rekening met en denken negatief over anderen en hebben geen berouw voor hun schadelijke handelingen. Ze hebben een onverbiddelijke houding tegen diegene die ze hebben geschaad. Onverantwoordelijkheid is een kenmerk van deze aandoening. Zij kunnen aanzienlijke problemen hebben om stabiele arbeid te behouden, relaties in stand te houden en hun sociale en financiële verplichtingen na te komen. Mensen met deze aandoening leiden vaak tot uitbuiting en onwettige of parasitaire levensstijl. De antisociale persoonlijkheidsstoornis bij mensen Degenen met antisociale persoonlijkheidsstoornis zijn vaak impulsief en roekeloos, omdat ze de gevolgen van hun acties niet inzien of negeren. Zij kunnen herhaaldelijk hun eigen veiligheid en veiligheid van anderen in gevaar brengen. Ze zijn vaak agressief en vijandig, tonen een onregelmatig temperament en kunnen met geweld of provocatie in woede uitbarsten.De mensen zijn vatbaar voor drugsmisbruik en verslaving en het misbruik van verschillende psychoactieve stoffen is gebruikelijk. Deze gedragingen leiden dergelijke personen in frequent conflict met de wet en veel mensen met antisociale persoonlijkheidsstoornis hebben een uitgebreid verleden van antisociaal en crimineel gedrag, dat zich continu herhaalt.Ernstige problemen met interpersoonlijke relaties doen zich vaak voor bij mensen met deze stoornis. Begrip en emotionele bindingen zijn zwak en interpersoonlijke relaties richten zich vaak op manipulatie, uitbuiting en misbruik van anderen. Hoewel ze in het algemeen geen problemen hebben met het aangaan van relaties, kunnen ze problemen hebben met het onderhouden hiervan. Relaties met familieleden zijn vaak gespannen door hun gedrag, omdat ze vaak problemen maken. Vaak breken ze met familieleden. Gedragsstoornis antisociale persoonlijkheidsstoornis Terwijl antisociale persoonlijkheidsstoornis een geestelijke stoornis is, die zich bij volwassenen voordoet, begint het al in de kindertijd. Afwijkend antisociaal gedrag en een gebrek aan aandacht voor anderen in de kindertijd en adolescentie staan bekend als gedragsstoornis en is de voorloper van antisociale persoonlijkheidsstoornis. Ongeveer 25-40% van de jongeren met gedragsstoornis krijgen tijdens de volwassenheid de diagnose antisociale persoonlijkheidsstoornis.Sommige onderzoeken suggereren dat de sociale en thuisomgeving heeft bijgedragen tot de ontwikkeling van antisociaal gedrag. De ouders van deze kinderen toonden antisociaal gedrag, dat door hun kinderen werd overgenomen.Kinderen met de stoornis tonen vaak impulsief en agressief gedrag. Zij kunnen bescheiden en bedrieglijk zijn en kunnen herhaaldelijk deelnemen aan kleine misdrijven, zoals stelen of vandalisme of de strijd aangaan met andere kinderen en volwassenen.Dit gedrag is typisch afwijkend en is moeilijk af te leren door bedreiging of straf. Crimineel gedrag bij antisociale persoonlijkheidsstoornis Crimineel gedrag is niet noodzakelijk voor de diagnose, maar lijders aan antisociale persoonlijkheidsstoornis komen zeer vaak in aanraking met politie en justitie door hun veronachtzaming van de normen en waarden in de maatschappij en de rechten van anderen. Het is echter onjuist om alle criminelen af te doen als antisociale persoonlijkheidsstoornis-lijders. Veel criminelen hebben geen antisociale persoonlijkheidsstoornis en veel antisociale persoonlijkheidsstoornis-lijders zijn niet crimineel. Sommigen zijn van mening dat mensen die buitengewoon goed presteren in de maatschappij, antisociale persoonlijkheidsstoornis-kenmerken vertonen, omdat ze minder moeite zouden hebben met harde beslissingen.Mensen met antisociale persoonlijkheidsstoornis kunnen heel innemend en charmant zijn, maar kunnen door impulsiviteit en gebrek aan inlevingsvermogen snel in conflicten terechtkomen. Ze liegen vaak in hun voordeel en zijn niet bang, wat mogelijk verklaart waarom zij de consequenties van hun handelingen niet inzien. Berouw, empathie of schuldgevoel komen bij antisociale persoonlijkheidsstoornis-lijders niet of slechts in verminderde mate voor. ‘antisociale persoonlijkheidsstoornis is een pervasief patroon van veronachtzaming en schending van de rechten van anderen, dat zich openbaart vanaf het 16e levensjaar’. De antisociale persoonlijkheidsstoornis kan worden gediagnosticeerd als er sprake is van drie of meer van de volgende gevallen: - De persoon past zich niet aan aan de sociale normen met betrekking tot wettig gedrag, wat blijkt uit het verrichten van handelingen die tot arrestatie leiden. - De persoon maakt gebruik van misleiding, wat zich uit in herhaaldelijk liegen, gebruik van aliassen of het oplichten van anderen voor persoonlijk voordeel of plezier. - De persoon is impulsief en maakt geen plannen voor de toekomst. - De persoon is snel geïrriteerd en agressief, wat zich uit in regelmatig fysiek geweld. - De persoon is roekeloos en veronachtzaamt de veiligheid van zichzelf en anderen. - De persoon is doorlopend onverantwoordelijk, wat zich uit in een aanhoudend onvermogen om een stabiel werkgedrag te vormen of financiële verplichtingen af te handelen. - De persoon toont geen berouw of spijt en is onverschillig als hij anderen heeft geschaad, verwond of mishandeld of van hen heeft gestolen. - De persoon is minimaal 18 jaar oud. - Er is een aantoonbare anti-sociale gedragsstoornis die begonnen is voor het 16e levensjaar. - Het anti-sociale gedrag treedt niet uitsluitend op als onderdeel van schizofrenie of een manische episode. Fysiologisch bij antisociale persoonlijkheidsstoornis Traumatische gebeurtenissen kunnen leiden tot een verstoring van de standaardontwikkeling van het centrale zenuwstelsel, waardoor hormonen vrijkomen die normale ontwikkelingspatronen kunnen veranderen. Agressiviteit en impulsiviteit behoren tot de mogelijke symptomen van antisociale persoonlijkheidsstoornis. Testosteron is een hormoon dat een belangrijke rol speelt bij agressiviteit in de hersenen. Bijvoorbeeld, criminelen die gewelddadige misdaden hebben gepleegd hebben de neiging om hogere waarden van testosteron te hebben dan de gemiddelde persoon. Het effect van testosteron wordt tegengegaan door cortisol, die de cognitieve controle van impulsieve tendensen vergemakkelijkt. Hoewel is aangetoond dat lagere waarden van serotonine geassocieerd kunnen worden met antisociale persoonlijkheidsstoornis, is er ook bewijs dat de verminderde serotoninefunctie sterk gecorreleerd is met impulsiviteit en agressie in een aantal verschillende experimentele paradigma's. Impulsiviteit is niet alleen gekoppeld aan onregelmatigheden bij 5HT-metabolisme, maar kan het meest essentiële psychopathologische aspect zijn dat verband houdt met zulke disfunctie. Read the full article

0 notes

maximvandaele · 4 years ago

Text

De DSM-V: labeldwang of noodzakelijke standardisering? Een uitgebreide bespreking van “Over normaliteit en andere afwijkingen” (Paul Verhaeghe)

In zijn nieuwste essay/boek, Normaliteit en andere afwijkingen (2020), bespreekt Paul Verhaeghe op kritische wijze de moderne psychiatrie en haar diagnostische methode. Verhaeghes essay is met name een kritiek op de DSM-5. Hij doet dit aan de hand van een bespreking van Michel Foucaults (zie foto boven) filosofische klassieker Geschiedenis van de waanzin (1961), waarin het ontstaan van de moderne psychiatrie besproken wordt.

Foucaults oordeel is dat mensen mentale stoornissen (of mensen die anderszins afweken van de norm) in de middeleeuwen doorgaans niet opgesloten werden, maar dat men er een speciale vorm van bewondering voor had: ze werden gezien als uitingen van het dierlijke aspect van de mens. Pas in de 17de eeuw kwam er ‘le grand déconfinement’, de grootschalige opsluiting van “geesteszieken” in “gestichten”.

In de tijd zag men mentale stoornissen nog als het resultaat van moreel foute levenskeuzes: men maakte foute keuzes, met psychisch lijden als gevolg. Gaandeweg evolueert het accent van moreel naar biologisch: men ziet de stoornis niet langer als gevolg van morele fouten, maar van biologische fouten en vervormingen in de hersenen. Geesteszieken worden het studieonderwerp van de medische wetenschap.

Tot op vandaag probeert men de neurologische oorsprong van mentale stoornissen te ontcijferen, iets wat maar niet lukt en wellicht ook nooit zal lukken, zo meent Verhaeghe. De DSM-5 (Diagnostic Statistical Manual of Mental Disorders, Fifth Edition) is een handboek voor de diagnose van mentale stoornissen, waarin een gedetailleerde omschrijving van elke stoornis en haar symptomen centraal staat. De DSM-5 kan gezien worden als de jongste poging om een wetenschappelijk gefundeerde, neurologisch gebaseerde classificatie van mentale stoornissen te maken.

Who’s afraid of the big bad DSM-5?

In wat volgt bespreek ik Paul Verhaeghes kritieken op de DSM-5, eerst de terechte, daarna de kritieken die volgens mij onterecht (of minstens zwaar overdreven) zijn.

De beste kritiek is volgens mij dat onder invloed van de DSM-5 er te veel belang wordt gehecht aan de diagnose op zich, in plaats van aan de achterliggende psychosociale factoren. Een patiënt is dan niet langer een unieke persoon met een eigen verhaal en leven, maar “een autist”, “een ADHD’er” of “een borderliner”. Dit is ook volgens mij een kwalijke evolutie die we dringend dienen tegen te gaan door een psychiatrische diagnose meer te zien als slechts een beginpunt van de behandeling, een oppervlakkige en weinig gedetailleerde beschrijving van iemands situatie. (En niet, zoals het tegenwoordig maar al te vaak gebeurt: “dat is een autist, hou er maar rekening mee!”).

Een andere goede kritiek is dat het aantal stoornissen van ongeveer 100 in de eerdere versies van de DSM, intussen gestegen is naar meer dan 250. Dit heeft als kwalijk effect dat een vrij groot deel van de bevolking in aanmerking zou komen voor een psychiatrische diagnose, iets dat noch voor de “patiënt” zelf, noch voor de geestelijke gezondheidszorg, een goede zaak is.

Een tweede degelijke kritiek is dat het samen groeperen van symptomen tot stoornissen op arbitraire wijze gebeurt, en zomaar van de ene DSM-editie op de andere veranderd kan worden. Als dit zo is, dan kan met niet langer de claim volhouden dat DSM-stoornissen objectief empirisch vaststelbaar zijn, in de plaats van sociale constructies. Wat wel vaststaat, is dat bepaalde symptomen (neerslachtigheid, angsten, hallucinaties, ...) altijd vaststelbaar zullen zijn.

Onterechte kritiek #1: de symptoomomschrijvingen in de DSM-5 zijn te subjectief

Paul Verhaeghe vindt het problematisch dat symptomen van DSM-5-diagnoses vrijwel uitsluitend omschreven worden in termen van “te veel” of “te weinig” (bv. ADHD = te veel bewegen, te weinig aandacht, ...). In tegenstelling tot medische diagnoses (bv. koorts = lichaamstemperatuur boven de 38,5°C), die objectief vaststelbaar zijn.

Maar is het alternatief (objectief meetbare criteria voor een diagnose, zoals bij de geneeskunde) niet nog veel absurder en onbruikbaarder? Hoe zou dit er dan uit zien: minstens tien depressieve gedachten per dag? Minstens zes woede-aanvallen per week? De kwalitatieve beschrijving (”te veel” “te weinig”) is dan ook geen probleem.

Maar leiden kwalitatieve diagnostische criteria er dan niet toe dat een psychiatrische diagnose niets meer is dan een subjectief oordeel van één bepaalde psycholoog of psychiater, in plaats van de gestandaardiseerde diagnose die het zou moeten zijn? Hier ga ik in de volgende kritiek op in.

Onterechte kritiek #2: de symptoomomschrijvingen in de DSM-5 zijn onbetrouwbaar

Een andere kritiek die Verhaeghe geeft, is dat de symptoomomschrijvingen van DSM-5-diagnoses te onbetrouwbaar zouden zijn. Dit wil zeggen dat verschillende psychiaters en psychologen niet dezelfde diagnose geven aan eenzelfde persoon, wat nochtans wel de bedoeling is van de DSM-5: een gestandaardiseerde diagnose, elke clinicus die de DSM-5 gebruikt zou in principe tot dezelfde diagnoses moeten komen.

Om aan te tonen dat dit niet zo is, verwijst Verhaeghe naar een experiment uit 2004, waarin meer dan 1500 sociaal werkers, psychologen en psychiaters een fictieve beschrijving lazen van iemand die aan de criteria voor “conduct disorder” (antisociale gedragsstoornis) zou voldoen. Wat bleek is dat deze psychologen en psychiaters onafhankelijk van elkaar totaal verschillende diagnoses gaven, en dat weinigen uitkwamen bij de bedoelde diagnose (”conduct disorder”). Hieruit zou dan moeten blijken dat de DSM-diagnoses nauwelijks betrouwbaar zijn.

We kunnen hier echter enkele kanttekeningen bij plaatsen. In het onderzoek (Kirk & Hsieh, 2004) ging het om een fictieve jongen met “conduct disorder”, wat bij voorbaat al een van de meest omstreden en onduidelijke diagnoses van de DSM is (er is o.a. een grote overeenkomst met psychopathie of antisociale persoonlijkheidsstoornis). Het lijdt weinig twijfel dat een meer welomschreven en herkenbare diagnose (zoals bv. schizofrenie) tot veel meer overeenstemming over de diagnose zou leiden.

Daarnaast is niet geheel duidelijk of de deelnemers van het experiment allen (correct) geschoold waren in het gebruik van de DSM. In het artikel valt bv. te lezen dat psychologen en psychiaters veel vaker correct diagnosticeerden dan sociaal werkers (die ook deelnamen aan de studie). Ten slotte is het een artikel uit 2004, intussen is er een nieuwe editie van de DSM en is het mogelijk dat clinici beter geschoold worden.

Wat Verhaeghe ook (gemakshalve?) vergeet te vermelden, is dat er drie condities waren in het experiment. De eerste groep psychologen kreeg slechts een korte, oppervlakkige beschrijving van de jongen, de tweede groep kreeg er een paar extra alinea’s in waarin vermeld staat dat zijn antisociaal gedrag voor een groot deel een reactie is op een vijandige omgeving, terwijl de derde groep een extra tekst kreeg waarin stond dat de jongen zich zelfs in veilige, stabiele omgevingen, heel gewelddadig en agressief gedroeg.

Wat blijkt? Het aantal mensen dat de “juiste” diagnose (conduct disorder) gaf lag een stuk hoger wanneer er niets verteld wordt over de afkomst van de jongen, en een stuk lager wanneer zijn gedrag deels verklaard wordt als reactie op een ongezonde omgeving. In de groep die enkel symptomen te lezen kreeg lag het percentage juiste diagnoses zelfs vrij hoog (60% bij psychologen, 65% bij psychiaters, maar slechts 27% bij sociaal werkers). Als er één iets is dat we kunnen leren uit dit experiment, is het niet dat de hele opzet van de DSM mislukt is, maar dan is het dat er een betere omschrijving van de diagnoses nodig is (en dat we sociaal werkers beter geen diagnoses laten uitschrijven). En dat brengt ons bij de volgende kritiek...

Onterechte kritiek #4: de DSM-5 is een achteruitgang op de vorige edities van de DSM

In 2013 kwam de DSM-5 uit, de opvolger van de vorige editie van het handboek (de DSM-IV-TR). Veel critici menen dat de nieuwste DSM-editie een morele achteruitgang inhoudt, onder andere omdat er nu veel meer verschillende stoornissen zijn, wat inhoudt dat veel te veel mensen een “label” zouden krijgen dat eigenlijk niet nodig is.

Als dit echt het geval is, dan zou ik mij volledig achter deze kritiek op de DSM-5 scharen. Er is echter geen bewijs om te suggereren dat de DSM-5 deze kant uitgaat. Om dit te argumenteren geef ik een voorbeeld uit mijn persoonlijk leven.

Op mijn negende jaar heb ik de diagnose “autisme” gekregen. Achteraf gezien (ik heb de verslagen nog liggen thuis) kan men stellen dat deze diagnose niet goed en grondig verlopen is. Ik ben dan ook niet akkoord met de diagnose, en indien correct geschoolde psychologen deze opnieuw zouden doen met behulp van de DSM-5, dan zou men niet bij de diagnose autisme uitkomen.

Wie het verslag over mij leest, zal het volgende vaststellen. Ten eerste: mijn autismediagnose wordt vooral onderbouwd door te verwijzen naar het feit dat ik niet in staat was tot wederkerige sociale communicatie met de hulpverleners van het revalidatiecentrum: het ging altijd over mezelf, mijn interesses en ik maakte behoorlijk weinig oogcontact. Maar, van "beperkte, repetitieve gedragspatronen, interesses of activiteiten" (een ander belangrijk criterium dat moét aanwezig zijn als voorwaarde op een diagnose), was er géén sprake.

Nu, of men van een negenjarige kan verwachten dat hij in staat is tot een wederkerig en volwassen gesprek met een paar onbekende meneren en mevrouwen van het revalidatiecentrum, is een geheel andere vraag, maar in ieder geval is dat op zich onvoldoende om te stellen dat iemand een autismespectrumstoornis (ASS) heeft.

Waarom de DSM-5 wel degelijk een vooruitgang is op de DSM-IV-TR: een case study

Enkele onderzoekers hebben een vergelijking gemaakt van de diagnostische criteria voor autismespectrumstoornis (DSM-5) en de “pervasieve ontwikkelingsstoornissen” (DSM-IV-TR). Wat onmiddellijk al opvalt, is dat men de noemer “pervasieve ontwikkelingsstoornissen” (die vijf verschillende subtypes van autisme omvatte) heeft laten vallen voor één enkel begrip (autismespectrumstoornis), wat op zich al leidt tot minder verwarring en minder willekeur.

Daarnaast heeft men (net als bij veel andere DSM-diagnoses) twee zeer belangrijke criteria toegevoegd vooraleer men een autismediagnose mag stellen. Ten eerste is het niet langer zo dat de ontwikkelingsproblematiek of -vertraging zich voor moet doen vóór de leeftijd van drie jaar (DSM-IV-TR), enkel de vaststelling dat het al in de vroege ontwikkeling zich voordeed, maar pas later in de jeugd duidelijker wordt (DSM-5) is genoeg. Opmerkelijk is ook dat dit dus al een criterium was in de DSM-IV-TR, hoewel de verslagen van mijn autismediagnose met geen woord repten over mijn vroege kindertijd, laat staan over de periode toen ik nog een baby of peuter was.

Ten tweede, en dit is nog veel belangrijker: het D-criterium luidt: “Symptoms must cause clinically significant impairment in social, occupational, or other important areas of current functioning.“ Met andere woorden: er moet sprake zijn van een opvallende vermindering van het dagelijkse welbevinden ten opzichte van individuen zonder ASS. Ik kan niet zeggen dat dit voor mij het geval was, in ieder geval heb ik zelf nooit gevraagd om mijn autismediagnose, evenmin kan ik zeggen dat ik er ooit veel hulp aan gehad heb.

Maar, in de DSM-IV-TR is dit helemaal geen criterium! Met andere woorden, zelfs als de patiënt er niet aan lijdt, kon men vóór 2013 nog altijd overgaan tot een diagnose, wat in principe niet meer zou moeten kunnen met de DSM-5. Het is misschien daarom dat “Most studies report that DSM-5 criteria, compared to DSM-IV-TR criteria, result in fewer individuals diagnosed with ASD. The reduction rate across these studies ranged from 25%-68%", wat uiteraard een wenselijke ontwikkeling is (minder onterechte diagnoses, zoals wat bij mij het geval is). We kunnen dus stellen dat de DSM-5-diagnoses, zelfs als er meer van zijn, leiden tot minder foute diagnoses, waarschijnlijk als gevolg van het feit dat men significant verminderen van dagelijks functioneren tot een criterium gemaakt heeft, iets wat voordien meestal niet eens het geval was.

Weliswaar is het zo dat er nu recent een nieuwe DSM-diagnose is: Social (Pragmatic) Communication Disorder (SPCD), waarbij het individu enkel het verminderd sociaal functioneren van ASS heeft, maar niet bv. de overprikkeling of nood aan structuur. Wellicht zou men deze diagnose dan gegeven hebben, hoewel dit onwaarschijnlijk is (want er was niet voldaan aan het criterium dat dit al sinds de vroege kindertijd aanwezig was, en evenmin aan het criterium dat dit voor significant verminderd functioneren zorgde).

Onterechte kritiek #5: de DSM-diagnostiek (en moderne psychiatrie in het algemeen) ontkent haar eigen onvermijdelijk morele karakter

Nog een kritiek die echoot doorheen het boek is dat de psychiatrie haar oorspronkelijke morele karakter (het doel van psychiatrie is mensen moreel beter, beschaafder, volwassener, ... maken) vergeten is en actief ontkent. Niet het morele karakter op zich is kwalijk (het is immers onvermijdelijk), wel het feit dat de psychiatrie dit zou ontkennen.

Dit is nogmaals een onwaarschijnlijke claim. Ik denk dat geen enkele cognitieve gedragstherapeut zal ontkennen dat zijn doel is om (moreel) goede gedachten aan te moedigen en (moreel) slechte gedachten te ontkrachten en te stoppen.

Samengevat: Over normaliteit en andere afwijkingen is een interessant pamflet, met enkele terechte kritieken op de moderne psychiatrie en DSM-5, maar verschillende claims (zoals dat de diagnoses totaal onbetrouwbaar of subjectief zijn), lijken moeilijk te onderbouwen.

#psychologie #psychology #DSM #DSM-5 #psychiatry #psychiatrie #Paul Verhaeghe #Over normaliteit en andere afwijkingen

0 notes

glunster-blog · 5 years ago

Text

Moeder van Elton John verziekte zijn ‘huwelijksdag’: ‘Ze was een asociale vrouw’

De moeder van de wereldberoemde Britse zanger Elton John (72) was niet te genieten tijdens de dag in 2005 dat de ster een geregistreerd partnerschap aanging met zijn man David Furnish. ‘Ze wilde niet uit de auto komen en maakte tijdens de ceremonie foute opmerkingen’, schrijft John in zijn biografie Me die later deze maand verschijnt. Hij noemt zijn verwekker een sociopaat: een vrouw met een antisociale persoonlijkheidsstoornis. http://dlvr.it/RFj6Gc

0 notes

zensitivitynoordwijk-blog · 7 years ago

Text

Antisociale persoonlijkheidsstoornis

View On WordPress

0 notes

megakarina66things-blog · 7 years ago

Text

DE LEUGENS VAN DE WSG/DE RVDKB,GESTEUND DOOR JUSTITIE WEERLEGD.

DE LEUGENS VAN DE WSG EN DE RVDKB MET STEUN VAN JUSTITIE WEERLEGD. ---------------------------- Gisteren had ik het over het feit dat ik door zowel de wsg als de rvdkb zwakbegaafd ben verklaard zonder bewijs. Dit is een pertinente leugen, want ik heb het opgezocht, en zo ben ik dus niet, wat u kunt lezen op mijn facebookpagina. Ook wordt ik "MOEILIJK BELEERBAAR" geetiketteerd, en ook dit heb ik opgezocht. moeilijk bijv.naamw.Uitspraak: [ˈmujlək] 1) waarvoor je je moet inspannen, wat moeite kostVoorbeelden: `een moeilijke opgave`, `Ik vond het moeilijk om toe te geven dat ze gelijk had.`Antoniemen: gemakkelijk, makkelijk 2)Doe toch niet zo moeilijk! (Maak het niet zo lastig; werk mee.)het ergens moeilijk mee hebben (er (een beetje) ongelukkig van worden) `het moeilijk hebben met de scheiding van je ouders` © Kernerman Dictionaries. Synoniemen ernstig ingewikkeld kritisch lastig moeizaam nauwelijks netelig niet makkelijk ongemakkelijkproblematisch zwaar gemakkelijk (antoniem)makkelijk (antoniem) Spreekwoorden en zegswijzen • in een moeilijk parket zitten (=moeilijkheden hebben) Naar de spreekwoorden Intensiveringen Hoe kun je moeilijk krachtiger uitdrukken? hondsmoeilijk Uitdrukkingen die moeilijk betekenen (waarin het woord zelf niet voorkomt): als de nood aan de man komt; de laatste loodjes (wegen het zwaarst); een zware dobber hebben aan;in de touwen hangen; in een spagaat; voetangels en klemmen; 5 definities op Encyclo wat veel inspanning kost om te doen vb: ik vind die som moeilijk moeilijk lopen [slecht lopen] een moeilijke jongen [lastig, onhandelbaar] doe niet zo moeilijk! [werk een...•niet gemakkelijk, waar moeite, geduld en inspanning voor vereist is.[slang] derie; fucked-up; kaka; kassis; moeilijk; nep; vaag; weck; wiesje = slecht1) Amper 2) Bedenkelijk 3) Bespottelijk 4) Bezwaarlijk 5) Bezwarend 6) Complex 7) Delicaat 8) Difficiel 9) Ernstig 10) Gewiekst 11) Grillig 12) Hachelijk 13) Hard 14) Hum...aanleiding gevend tot moeite Jaar van herkomst: 1287 (CG NatBl ) Deze woorden beginnen met moeilijk: • moeilijkheden• moeilijkheid• moeilijkheidsgraden Deze woorden eindigen op moeilijk: • bemoeilijk Herkomst volgens etymologiebank.nl moeilijk (lastig) Ik kan me prima voostellen, dat men vindt, dat ik niet naar hun luister, en dus vinden zij dit. Dat mogen ze vinden, maar ik ben taalkundig heel sterk, ik kan ook beroepsmatig heel goed luisteren. Alleen ben ik voor datgene wat ik niet wil horen, of waar ik het keihard niet mee eens ben zgn; "OOSTINDISCH DOOF".dan ga ik net zo lang door met mensen te overdonderen met mijn waarheid, totdat men stopt met konkelen en draaien, liegen en bedriegen. dat noemen de wsg en de rvdkb dus"moeilijk BELEERBAAr" zijn. Hiermee gaan ze dus op de stoel van de huisarts, deskundige, psycholoog, en/of psychiater zitten wat niet mag en dus strafbaar is. Sterker nog. Als je naar bewijzen vraagt hebben ze die niet, derhalve is dat zware laster en smaad. Wsg zegt dat de rvdkb dit gezegd zou hebben, maar de rvdkb zegt dat de wsg dit gezegd heeft. Dus doet men hier aan afschuifsysteem. Ze zijn gesommeerd, om dit uit de dossiers te halen, maar het staat er tot op de dag van vandaag in. Aangifte doen van een artikel 261.sr. Kan volgens de politie niet, want zij zeggen dat dit geen smaadschrift zou zijn, en men verwijst je dan door naar de ombudsman, omdat de politie geen hulpdienst is. Dus hoezo waakzaam, dienstbaar en alert. Echt niet dus.!! Dus komen deze idioten hiermee gewoon weg. En wordt ik hierop afgerekend bij alles wat ik zeg, schrijf, en/of doe. Pfffff. En ik niet alleen maar manlief ook. Dus mijn verhaal van pertinente leugens door de wsg wordt hierbij vervolgd. Volgende onderwerp is dan ook het valse etiketje van:"PERVASIEVE CONTACTSTOORNIS". wordt zeer zeker vervolgd....... Mijn man wordt ook idioot genoeg door wsg en rvdkb bestempeldmet een pervasieve contactstoornis, en wederom net zoals bij mij zonder een enkele vorm van bewijs. Natuurlijk heb ik de definitie hiervan opgezocht en vond het nu volgende: "Pervasieve contactstoornis" is een vergaarbak, net zoals een bipolaire stoornis voor allerlei afwijkingen en beperkingen wat te maken heeft met een autisme spectrum stoornis, waar asperger ook bij hoort. Oftewel een beperking in het sociale contact. Vaak zijn deze mensen dan ook einzelgänger, en hebben ze geen of nauwelijks vrienden. Mensen, die werken, ondervinden vaak ook problemen met werkduur, werkdruk en werk gesprekken. Nu is dat bij manlief jaren later vastgesteld door dr. Bosman in Utrecht, maar gek genoeg werd hij daar in 2005 al mee bestempeld. Toen nog zonder bewijs van een deskundige arts, maar door de een of andere verstandelijk beperkte jeugdworg flapdrol. Tot op de dag van vandaag, bedienen deze zwakbegaafde flapdrollen zich heel goedkoop, platvloers en banaal van een idioot afschuifsysteem. Want de een wil van de ander niet weten, dat ze schuldig zijn aan laster, smaad, belediging en chantage. En als ik vraag om duidelijk bewijs van hetgeen die jeugdworg flapdrollen uit hun vette duim zuigen via de wet op openbaar bestuur hoor je vervolgens helemaal niets meer. Ze ziin zwaar strafbaar bezig, maar ze worden stuk voor stuk gedekt door hun al even criminele vriendjes uit de hogere kaders. Dus de gewone burger, die haar, dan wel zijn recht wil halen, wordt dan ook zwaar belazerd en misleid.!! In een volgend dossier wordt manlief bestookt met een persoonlijkheidsstoornis. Ook dat zoeken we uiteraard weer op.!! WORDT VERVOLGD. PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. ---------------------------------- In ons laatste dossier werd manlief door zowel de wsg als de rvdkb valselijk beschuldigd van het hebben van een PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Zwaar gelogen. Wederom heb ik het opgezocht:"Hoofdmenu openen Persoonlijkheidsstoornissen vormen een categorie van psychische aandoeningen die gekenmerkt worden door een star en duurzaam patroon van gedachten, gevoelens en gedragingen die binnen de cultuur van de betrokkene duidelijk afwijken van de verwachtingen. PersoonlijkheidsstoornisCoderingenICD-10F60ICD-9301.9DiseasesDB9889MedlinePlus000939MeSHD010554Portaal Geneeskunde DSM-IVBewerken Het diagnosesysteem DSM-IV vermeldt tien persoonlijkheidsstoornissen, die in drie clusters (groepen) zijn onderverdeeld: Cluster ABewerkenCluster A (vreemd of excentriek gedrag)Paranoïde persoonlijkheidsstoornisSchizoïde persoonlijkheidsstoornisSchizotypische persoonlijkheidsstoornisCluster BBewerkenCluster B (theatraal, emotioneel of grillig gedrag)Antisociale persoonlijkheidsstoornisBorderline persoonlijkheidsstoornisTheatrale persoonlijkheidsstoornisNarcistische persoonlijkheidsstoornisCluster CBewerkenCluster C (gespannen of angstig gedrag)Ontwijkende persoonlijkheidsstoornisAfhankelijke persoonlijkheidsstoornisObsessieve-compulsieve persoonlijkheidsstoornis (niet te verwarren met deobsessieve-compulsieve stoornis)PDNOSBewerken Naast bovengenoemde persoonlijkheidsstoornissen krijgt een grote groep ook de diagnose: Persoonlijkheidsstoornis niet anderszins omschreven (Personality Disorder Not Otherwise Specified) Deze diagnose krijgen de mensen die niet binnen de criteria van een bepaalde persoonlijkheidsstoornis vallen, maar wel 'trekken' hebben van 2 of meer persoonlijkheidsstoornissen, dat wil zeggen: nèt niet voldoen aan de criteria ervan. DSM IIIBewerken In het DSM-III werden ook de passief-agressieve persoonlijkheidsstoornis en dezelfkwellende persoonlijkheidsstoornis vermeld. Deze zijn in het DSM-IV echter verwijderd, omdat vooralsnog niet duidelijk is of dit afzonderlijke persoonlijkheidsstoornissen zijn. In het ICD-10 staan ze vermeld als varianten van afhankelijke persoonlijkheidsstoornis (F60.7). Afgaande op wat hier staat lijden zowel de wsg als de rvdkb hier zelf aan, want het spreekwoord luidt nog altijd:"wat je zegt, ben je zelf".en:"wat er over jou wordt verteld, zegt vaak meer over die ander dan over jou". In de diverse rechtbanken zeggen de togafiguren altijd heel graag:"IK ACHT BEWEZEN DAT". Dus zeg ik nu dat ik bewezen acht dat zowel de wsg als de j. P. V. D. Bent haalderen, het plaaggezin, de curator en justitie lijden aan:zwakbegaafdheid, moeilijk beleerbaar zijn, pervasieve contactstoornis, persoonlijkheidsstoornis en een stoornis van het autistisch spectrum. Deze zwakbegaafde lui gaan met hun dubbelzinnigheid op de stoel van de psychiater en de rechter zitten. Nou. Dat ga ik dan ook maar doen. Bij deze acht ik alles voor de volle 100% bewezen.!! En gezien het feit dat ze toch geen bewijzen leveren, want die hebben ze niet, hoef ik dat dus ook niet.!! Dus zijn deze lui rijp voor het Pieter baan centrum. In een dwangbuis, platgespoten en aan de dwangmedicatie. Definitief en voorgoed. Deze psychopaten horen hier niet thuis. En ook dat acht ik volledig bewezen. Bij deze waren dit allemaal de meest valse beschuldigingen, die wij zonder bewijs al 11 jaar lang in ons gezicht geslingerd krijgen. Gezien het feit dat niemand meer de echte waarheid weet behalve ik, vindt ik het niet meer dan terecht dat deze lui in een zware psychiatrische instelling horen. In gesloten setting. En ook dit acht ik tenslotte definitief bewezen.

0 notes

nica-leesdossier-ignatius · 8 years ago

Text

Later als ik dood ben

Later als ik dood ben, geschreven door Ilse Ruijters, kwam uit in 2016 en werd genomineerd voor de Gouden Strop 2017. llse Ruijters studeerde communicatiewetenschap en is freelance tekstschrijfster en columniste. Ze schrijft artikelen en columns voor tijdschriften. Nadat ze een aantal schrijfwedstrijden won, maakte ze met De onderkant van sneeuw haar debuut. Later als ik dood ben is haar tweede boek.

Later als ik dood ben gaat over Elin, een vrouw die het goed voor elkaar lijkt te hebben totdat op een dag blijkt dat haar bestaan uit een grote kluwen leugens bestaat. Ze laat alles achter en gaat op zoek naar antwoorden in een tbs-kliniek.

In Later als ik dood ben staat de zoektocht van de mens naar zijn identiteit en de dunne lijn tussen goed en kwaad centraal. Dit wordt mooi uitgewerkt in een adembenemende psychologische thriller die stukje bij beetje steeds meer prijsgeeft door delen van verleden, heden en toekomst in slimme volgorde te plaatsen. Zo kom je steeds dichter bij de ontknoping, die heel verrassend is en je machteloos achterlaat.

In de kliniek waar Elin gaat werken heeft ze te maken met de grootste criminelen van Nederland. Ze leert deze mensen van heel dichtbij kennen en merkt dat ze niet zo erg verschillen van haarzelf, en dat ze ook hun goede kanten hebben. Dit beangstigd haar, omdat dit betekent dat iedereen een tbs-er zou kunnen zijn. Ze wordt verliefd op een van haar cliënten en overschrijdt daarbij alle grenzen. Deze man, Rem, heeft een antisociale persoonlijkheidsstoornis en kan zich daarom niet goed verplaatsen in andere mensen. Zijn gezicht toont haast nooit emotie en dit maakt hem erg mysterieus. Elin herkent zichzelf heel erg in Rem en twijfelt aan zichzelf. Net als mensen met een antisociale persoonlijkheid vaak doen heeft ze iedereen in haar leven zomaar in de steek gelaten zonder zich ergens schuldig over te voelen.

In de thriller lopen verschillende verhalen door elkaar die aan het slot allemaal met elkaar samensmelten. De schrijfster maakt hierbij handig gebruik van de vertel volgorde waarin heden, verleden en toekomst door elkaar lopen en niets is wat het lijkt. Door kleine stukjes informatie te koppelen aan lang vergeten herinneringen die langzaam weer boven komen komt Elin steeds dichter bij de waarheid. Dit maakt het boek erg spannend

(De volgende alinea bevat een aantal spoilers, als je die niet wil lezen, sla de alinea dan over)

De ontknoping van het boek is heel verrassend en onverwacht. Verschillende verhaallijnen komen samen en er wordt een groot geheim onthuld. Helaas is het geen ‘happy end’. Elin ontmaskert een grote crimineel, maar niemand gelooft haar en de bedrieger komt gewoon weg met zijn daden. Dit geeft je als lezer een heel machteloos gevoel en maakt dat het boek nog lang door je hoofd blijft spoken. Ruijters heeft de ontknoping verrassend gehouden, zonder dat je het gevoel hebt dat het veel te ver gezocht is of nergens op slaat. Opeens kloppen alle kleine details die je eerst niet kon plaatsen.

Al met al is Later als ik dood ben een erg spannende thriller met een verrassende ontknoping.

Een absolute aanrader!!

#lateralsikdoodben thriller bookreview IlseRuiters

0 notes

tistje · 9 years ago

Text

De mythe van de autistische schutter: psychopathie versus autisme

Onverklaarbaar geweld is het moeilijkst om te aanvaarden, schrijft Andrew Solomon, auteur van ‘Ver van de boom’ en Demonen van de middag, in een artikel over de mythologie rond ‘de autistische schutter’ in The New York Times. Het artikel verschijnt na een toenemende reeks schiet-accidenten die worden toegeschreven aan personen met autisme en mensen met een psychische stoornis. Waardoor het komt…

View On WordPress

#agressie #Andrew Solomon #antisociale persoonlijkheidsstoornis #beeldvorming #narcisme #New York Times #persoonlijkheidsstoornis

0 notes

se-coaching · 7 years ago

Text

Waarom is hij prikkelbaar, agressief en impulsief de antisociaal?

De antisociaal is niet een introverte persoonlijkheid.

De volksmond gebruikt vaak de notie antisociaal om introverten te beschrijven. Maar in klinische termen betekent antisociaal hetzelfde als een psychopaat. Het is de verkorting voor de antisociale persoonlijkheidsstoornis. (ASP)

Als je een antisociale persoonlijkheidsstoornis (ASP) hebt, kun je prikkelbaar zijn. Maar ook zal je agressief,…

View On WordPress

#antisociaal gedrag #antisociale persoonlijkheidsstoornis #ASP #de antisociale narcist

0 notes

puzzle-head · 12 years ago

Text

Puzzle-head film: Rachel getting married (2008)

Kym is vrijgelaten uit een kliniek voor een paar dagen, zodat ze naar huis kan gaan om haar zus Rachel’s bruiloft bij te wonen. De huiselijke omgeving is altijd een uitdaging voor een herstellende verslaafde, ook al is het maar voor een paar dagen. Hoewel de zusters oprechte genegenheid voor elkaar voelen is er spanning in hun relatie. Rachel vindt dat haar vader meer geeft om Kym dan om haar en Kym is juist woedend op Rachel omdat zij niet haar eigen zus gevraagd heeft voor de bruiloft. Hun vader is oprecht bezorgd over Kym haar welzijn, maar hij weet niet wat hij ermee aan moet en hoe het kan dat Kym is zoals ze is. Beide vrouwen hebben ook te maken met hun egoïstische moeder die duidelijk meer bezig met haar eigen welzijn boven dat van haar kinderen. Grondslag van alle problemen ligt bij een tragedie die in het verleden gebeurt is binnen de familie en Kym wordt hiervoor verantwoordelijk gehouden. Kym lijdt aan de antisociale persoonlijkheidsstoornis en heeft narcistische trekken. Daarbij heeft ze ook problemen met drugs en alcohol.

Rachel getting married movie trailer.

Puzzle-head.com

#antisociale persoonlijkheidsstoornis #narcist

0 notes

se-coaching · 3 years ago

Text

Waarom is de antisociaal prikkelbaar, agressief en impulsief?

De antisociaal is niet een introverte persoonlijkheid. De volksmond gebruikt vaak de notie antisociaal om introverten te beschrijven. Maar in klinische termen betekent antisociaal hetzelfde als een psychopaat. Het is de verkorting voor de antisociale persoonlijkheidsstoornis. (ASP) Als je een antisociale persoonlijkheidsstoornis (ASP) hebt, kun je prikkelbaar zijn. Maar ook zul je je agressief,…

View On WordPress

0 notes

maximvandaele · 6 years ago

Text

Een overzicht van de 15 persoonlijkheidsstijlen.

Dit artikel, dat ik schreef naar aanleiding van het zeer fijne boek Zo ben ik nu eenmaal!, is een poging om de vijftien persoonlijkheidsstijlen uit te leggen op een toegankelijke en gevatte wijze. Ik inspireer me op het voorgenoemde boek, maar evengoed op de website IDRlabs.com, die zich beiden inspireerden op het werk van psychologen met namen zoals Theodore Millon, Seth Grossman, A.T. Beck, Arthur Freeman en Nancy McWilliams. Dit is een lang artikel, dus neem je tijd!

(bron afbeelding: idrlabs.com)

Een persoonlijkheidsstijl is een bepaalde soort persoonlijkheid, die reeds in verschillende soorten mensen aangetroffen is. Mensen met eenzelfde persoonlijkheidsstijl kenmerken zich door bepaalde gedragingen en denkpatronen, die vaak contraproductief of problematisch zijn, maar soms ook, zoals Willem van der Does terecht vermeldde, onbedoeld grappig (in de mildere gevallen toch).

Wanneer iemand in extreme mate trekken van een persoonlijkheidsstijl bezit, spreekt men van een persoonlijkheidsstoornis (bijvoorbeeld: narcistische persoonlijkheidsstoornis). Dit is echter zeldzaam. Dit zijn vijftien persoonlijkheidsstijlen die door Theodore Millon beschreven werden. Inhoudstafel:

Narcistisch

Theatraal

Hypomanisch

Antisociaal

Sadistisch

Masochistisch

Borderline

Afhankelijk

Vermijdend

Depressief

Dwangmatig

Negativistisch

Paranoïde

Schizoïde

Schizotypisch

BELANGRIJKE DISCLAIMER!

Doe de test!

1. Narcistisch

Kernwoorden: macht en bewondering

Centrale gedachte: Ik ben uitzonderlijk en beter dan anderen.

Narcisten zijn overmatig bezig met status en aanzien, en willen door anderen ten alle tijden bewonderd worden. Veel geld verdienen vinden ze belangrijk, en ze verwachten ook dat hun partner hun status omhoog helpt. Je zou verwachten van iemand met zo’n hoge dunk van zichzelf, dat ze wel tegen een stootje kunnen, maar dat is helemaal niet zo: narcistische mensen zijn juist hypergevoelig voor kritiek. Zelfspot is hun totaal vreemd. Komt vaak voor bij CEO’s of politici in hoge functies. Narcistische uitspraken (bron: idrlabs.com):

Ik ben beter dan andere mensen en geef niet echt om wat ze denken.

Andere mensen zijn jaloers op mijn vaardigheden.

Mijn ideeën zijn hun tijd ver vooruit.

Beroemd voorbeeld: Donald Trump.

2. Theatraal (ook wel: histrionisch, verouderd: hysterisch)

Kernwoorden: aandacht en nog eens aandacht

Centrale gedachte: Ik ben eigenlijk onaantrekkelijk en kan onmogelijk gelukkig zijn als anderen me niet bewonderen.

Mensen met een theatrale (of histrionische) persoonlijkheid zijn, zoals de naam al doet vermoeden, overmatig bezig de aandacht van anderen te winnen. Daarom gaan ze vaak verschillende aspecten in hun leven dramatiseren en overdrijven: kledij, spreekstijl, seksualiteit, emoties (zowel positief als negatief). Wanneer theatrale persoonlijkheden in het bijzijn van mensen zijn die hen ook echt deze aandacht schenken, voelen ze zich opperbest. Maar zodra die bron van aandacht verdwijnt, slaat de onzekerheid en angst toe.

Omdat veel vrouwelijke histrionici zich uitdagend en opvallend gaan kleden, bestaat het misverstand dat deze persoonlijkheidsstijl vaker bij vrouwen voorkomt. Echter komt ze even veel bij mannen voor, maar dan op een andere manier. (Overigens: soms vermoed ik bij mijzelf ook wel enkele theatrale trekjes.) Theatrale of histrionische uitspraken:

Wanneer het te saai wordt, voel ik me verplicht om de situatie wat op te leuken om wat leven in de brouwerij te brengen.

Ik heb veel succes bij het andere geslacht en ik vind dat leuk.

Voor mij is het erg makkelijk om nieuwe vrienden te maken – Ik spreek gemakkelijk met allerlei soorten mensen en het is zo makkelijk voor mij om m’n leven in te vullen met vrienden.

Beroemd voorbeeld: ?

3. Hypomanisch

Kernwoorden: hyperactief en onvermoeibaar

Centrale gedachte: Mijn energie is nooit op en ik kan bergen werk verzetten.

Deze persoonlijkheidsstijl wordt minder breed erkend en ook niet vernoemd in het boek van van der Does. Ik ken het dankzij idrlabs.com. De hypomanische persoonlijkheid kenmerkt zich door een schijnbaar eindeloos energieniveau en een sterke drang om continu bezig te zijn, vaak met meerdere zaken tegelijk.

Het typische voorbeeld is dat van de extraverte CEO van een succesvol bedrijf die een echte workaholic is en zichzelf nooit eens een pauze gunt. In tegenstelling tot de dwangmatige (zie verder), die ook wel eens werkverslaafd is, ligt de focus bij de hypomanicus vooral op: een snel, bruisend tempo, een dynamische aanpak en een hoge productiviteit. Bovendien zijn hypomanici eerder extravert en dwangmatigen vaak grijze introverten. De hypomanische persoonlijkheid vertoont enkele gelijkenissen met ADD en ADHD.

Sommige psychologen stellen het ‘pathologische’ karakter van de hypomanische persoonlijkheidsstijl in vraag (dat kun je bij de meeste persoonlijkheidsstijlen trouwens doen). Een lichte dosis hypomanie wordt in de meeste bedrijven enorm gewaardeerd. Het risico op burn-out ligt dan echter op de loer, net het risico om zaken als ontspanning, partner vrienden en familie te verwaarlozen. Bovendien kampen veel hypomanici met depressieve gevoelens, of een laag zelfbeeld, waarvan ze wegvluchten in hun werk. Hypomanische uitspraken:

Ik praat meer en denk sneller dan anderen.

Mijn gedachten springen van de hak op de tak zonder veel samenhang of controle.

Ik heb zo veel energie dat ik voor anderen soms uitputtend of vervelend kan zijn.

Beroemd voorbeeld: Luc Beaucourt, de spoedarts bekend van de choquerende presentaties die hij m.n. op scholen gaf tegen de gevaren van weekendongevallen (door honderden gruwelijke slachtofferfoto’s te tonen). Beaucourt heeft zijn presentatie duizenden keren gegeven tot hij er in 2009 mee ophield, maar rust zit er bij hem niet in: ‘Als je stilvalt, dan verouder je snel‘ en ‘Ik heb altijd graag gereisd. Stop me in een vliegtuig en ik ben gelukkig.’ Tenslotte kreeg Beaucourts imago een flinke deuk toen hij 180 km/u reed en geflitst werd (de neiging om te snel te rijden is ook typisch hypomanisch).

4. Antisociaal (psychopathie)

Kernwoorden: egoïstisch en meedogenloos

Centrale gedachte: Het is eten of gegeten worden, uitbuiten of uitgebuit worden.

Mensen met een antisociale persoonlijkheid zijn hyperzelfstandig en vinden dat ook een belangrijke waarde. Ze zijn ongevoelig voor sociale normen en hebben en slecht ontwikkeld geweten. Bovendien voelen ze veel minder angst en schaamte in situaties waar anderen dat wel zouden doen. Daarom nemen ze graag risico’s, doen ze aan impulsief en extreem gedrag (bv. drugs gebruiken) en buiten ze anderen uit voor hun eigen voordeel. Door hun lage angstniveau heeft straf weinig invloed op hen, en gevangenissen zitten vaak vol antisociale persoonlijkheden.

Dat wil echter niet zeggen dat ze zich onbewust zijn van de emoties van anderen: vaak hebben ze juist heel goed door wat de zwakke plekken van anderen zijn, en houden ze dit bij zodat ze er later nog gebruik van kunnen maken. Ze vermijden graag conflict met mensen die hun later nog nuttig kunnen zijn. Veel antisocialen zijn erg goed in het opzetten van een vriendelijk, goedlachs of zelfs vrijgevig masker, dat direct weer afgezet wordt als het hun uitkomt.

Een antisociaal persoon in je omgeving is dus geen pretje. Uit mijn eigen ervaring kan ik toch ‘goed’ nieuws brengen, namelijk: eens de antisociale persoonlijkheid beslist heeft dat je een fout begaan hebt tegen hem, dan ben je voor hem niets meer waard en zal hij het contact met je zo snel mogelijk afbreken - zo heb je ook geen last meer van hem, al is er dan vaak al emotionele en/of financiële schade toegebracht door de antisociale persoon. Antisociale uitspraken:

Je hebt twee soorten mensen: de zwakkelingen die jij kan uitbuiten, en de klootzakken die jou zullen uitbuiten.

Als ze zo dom zijn, dan vragen ze er gewoon om.

Ik heb nooit echt het gevoel dat ik mijn familie, echtgeno(o)t(e) of liefdespartner iets verschuldigd ben.

Ik ben snel geneigd om iets in een opwelling te doen en daarbij weinig na te denken over de negatieve gevolgen van mijn gedrag.

Beroemd voorbeeld: antisociaal gedrag komt wel vaker voor in de hip-hopwereld, maar de rapper XXXTentacion lijkt me een bijzonder goed voorbeeld door de extreme graad van zijn gedrag (huiselijk geweld, aanvallen van fans, overvallen plegen, en zelfs moorden volgens sommigen).

5. Sadistisch

Kernwoorden: brutaal en vijandig

Centrale gedachte: Het is voor je eigen bestwil dat ik je zo hard aanpak!

Nog zo’n minder bekende en erkende persoonlijkheidsstijl. Deze persoonlijkheid lijkt het meest op de antisociale. Mensen met een sadistische persoonlijkheid hebben zowel narcistische (grootheidswaan, fragiel zelfbeeld) als antisociale trekken (gewetenloosheid, hebzucht). De sadist ‘lost’ zijn innerlijke conflicten ‘op’ door zich af te reageren op zijn omgeving. Mensen die dit gedrag in vraag stellen, zullen er ook aan geloven als het van de sadistische persoonlijkheid afhangt.

In tegenstelling tot de antisociaal of de narcist, wil de sadist niet zo maar de beste zijn, maar zijn tegenspelers ook uitschakelen. Op een soort ziekelijke wijze vindt de sadist ook genot in dit afkraken van tegenstanders (vandaar: sadistisch). Sadistische ingestelde personen worden door dictators vaak ingezet als beul of als concentratiekampbewaker. Sadistische uitspraken:

Mensen die dingen traag doen, zijn vervelend en verdienen kritiek.

Soms ervaar ik erg vijandige stemmingen waarbij ik mensen afbreek en intimideer zonder echt te weten waarom.

‘Als je het wilt maken in het leven moet je niet zomaar goed zijn, of beter dan anderen, maar de beste.’ (Carl Seeband)

Soms is het al nodig geweest dat ik iemand hard aanpakte om die persoon op zijn of haar plaats te zetten.

Beroemd voorbeeld: Carl Seeband (uit de film Werk Ohne Autor).

6. Masochistisch

Kernwoorden: zelfvernietigingsdrang en pijn ondergaan

Centrale gedachte: Ik kan nooit uit ongezonde relaties breken dus onderga ik ze maar liever.

De masochistische persoonlijkheid is niet per se depressief, maar heeft wel een zeer pessimistische kijk op het leven: hij weet dat anderen hem zullen misbruiken, maar hij besluit zich hier niet tegen te verzetten. In tegendeel, hij ondergaat vaak vrij gewillig de pijn die anderen hem toebrengen en zal dit in extreme gevallen zelfs bewust gaan opzoeken, door bijvoorbeeld een relatie met een antisociale of sadistische persoonlijkheid te beginnen. De masochist voelt op een ziekelijke manier toch een beetje controle over zijn leven in de garantie op de pijn die anderen hem zullen toebrengen. Masochistische uitspraken:

Soms heb ik het gevoel geen andere keus te hebben dan om in de buurt te blijven van mensen waarvan ik weet dat ze me zullen kwetsen.

Het lijkt wel alsof het soort vrienden dat ik maak mij uiteindelijk altijd teleurstelt of afwijst.

Soms ben ik in de war of voel ik mij slecht wanneer mensen aardig zijn tegen mij.

Beroemd voorbeeld: ?

7. Borderline

Kernwoorden: wispelturig en impulsief

Centrale gedachte: ‘Ik haat je, blijf bij me!’

De emotionele regulering van de borderliner is fundamenteel verstoord. Intense stemmingswisselingen maken een deel uit van het gevoelsleven de borderline persoonlijkheid. Borderliners zullen mensen die een goede eerste indruk op hen maken vaak extreem idealiseren, maar vanaf dat de geïdealiseerde persoon ook maar in de verste verte niet voldoet aan het ideaal (wat onvermijdelijk is), slaat de stemming volledig om, tot haat toe zelfs. Daarom doen ze aan ‘splitting’: iemand is ofwel de goedheid zelve, ofwel de baarlijke duivel. Goed of slecht, er bestaat niets tussenin in de belevingswereld van de borderliner.

Daarom kan omgang met een borderline persoonlijkheid voor anderen vaak zéér vermoeiend zijn, gezien het angstaanjagend onvoorspelbare karakter ervan. Mensen met borderline gaan soms over tot emotionele chantage, in de meest extreme gevallen wordt met zelfverminking en zelfdoding gedreigd.

Maar ook de borderliner zelf lijdt onder zijn of haar persoonlijkheid: achter het wispelturig gedrag zit een sterke scheidingsangst. Daarom zullen borderliners vaak dramatische pogingen doen om ervoor te zorgen dat hun geliefden niet ‘weglopen’ van hen, zelfs als er helemaal geen reden is om aan te nemen dat dit zal gebeuren. De borderliner kampt met gevoelens van leegte. Eén lichtpuntje: de symptomen verminderen doorgaans met het ouder worden, met name nadat men de 40 voorbij is. Borderline uitspraken:

Mijn stemming wisselt heftig van dag tot dag, of zelfs van morgen tot avond.

Ik heb scheidingsangst en de neiging om wanhopig en dramatisch tegen te houden dat iemand waarvan ik hou van me zou weggaan.

Soms voel ik me alsof ik geen innerlijke kern heb, alsof ik vanbinnen hol en leeg ben.

Beroemd voorbeeld: XXXTentacion: naast Antisociale trekken had X waarschijnlijk ook Borderline-trekken, wat blijkt uit zijn intense stemmingswisselingen.

8. Afhankelijk

Kernwoorden: hulpeloos en onderdanig

Centrale gedachte: Ik ben zwak en hulpeloos.

Een afhankelijke persoonlijkheid kenmerkt zich door een abnormale hoeveelheid passiviteit, hulpeloosheid en onderdanigheid. Afhankelijken passen zich spontaan aan aan de wensen of verlangens van anderen, ook al is dit voor hen soms sterk nadelig. Ze kunnen slecht hun grenzen stellen of aangeven en hebben niet het gevoel dat ze zelfstandig dingen aankunnen. Zelfs vrij alledaagse dingen zijn voor de afhankelijke zeer moeilijk zonder extra hulp en geruststelling.

De eerste ervaringen die je hebt met een afhankelijke persoonlijkheid zijn vaak erg fijn. Ze zijn bijzonder vriendelijk, toegeeflijk, en zullen alles doen om het naar jou zijn te maken. Pas na verloop van tijd wordt het gebrek aan pit en de passieve houding een bron van irritatie voor anderen. ‘Moet ik dat nu alweer voor hem doen?’. Het chronisch lage zelfbeeld van de afhankelijke is ook geen pretje, vaak kunnen ze nooit trots zijn op iets dat ze zelf bereikt hebben, zelfs al zijn ze bijzonder getalenteerd. Afhankelijke uitspraken:

Ik heb niet veel vertrouwen in mijn eigen oordeel – andere mensen kunnen vaak beter doordachte keuzes maken dan mij.

De gedachte dat er niemand bij me zou zijn om op me te passen, maakt me serieus bang.

Ik moet mensen vaak tevreden stellen – zelfs als ik iemand niet leuk vind, is het alsof ik hem of haar moet plezieren.

Beroemd voorbeeld: de 19de-eeuwse filosoof John Stuart Mill bezit volgens idrlabs.com veel afhankelijke trekjes.

9. Vermijdend

Kernwoorden: schaamte en faalangst

Centrale gedachte: Anderen vinden mij niet leuk dus ga ik ze maar uit de weg.

De vermijdende persoonlijkheid kenmerkt zich door een chronisch laag zelfbeeld. Ze zijn extreem verlegen en, zoals de naam zegt, vermijden ze liever andere mensen. Dit is echter niet omdat ze geen vriendschap of liefde verlangen, integendeel: daar hebben vermijdende personen juist een heel sterke nood aan. Het is gewoon dat ze zodanig bang zijn om belachelijk, stom, vreemd, ... gevonden te worden, dat ze de omgang met andere mensen liever tout court vermijden.

Het tragische is dat ze door hun stuntelig, teruggetrokken sociaal gedrag bij anderen juist de indruk wekken waar ze zo bang van zijn: dat ze vreemd of incompetent zouden zijn. Het idee dat anderen hen afwijkend zou vinden, zit vaak volledig tussen de twee oren van de vermijdende persoon. Als een vermijdende persoon een klein beetje zenuwachtig is, verwacht hij niet dat anderen zullen denken: ‘Oei, die is een beetje nerveus vandaag.’, maar wel dat anderen spontaan zullen denken: ‘Wat een zenuwpees, wat een verschrikkelijk mens!’ Vermijdende uitspraken:

Ik heb het gevoel dat de meeste mensen mij niet leuk vinden.

Wanneer ik bij andere mensen ben, voel ik me bijna altijd gespannen en bang om mezelf te zijn.

Wanneer ik bij andere mensen ben, verwacht ik constant kritiek en commentaar van anderen.

Beroemd voorbeeld: ?

10. Depressief

Kernwoorden: neerslachtig en wanhopig

Centrale gedachte: Het leven heeft geen zin meer en ik zal nooit gelukkig zijn.

Weer een persoonlijkheidsstijl die van der Does niet meetelt. Begrijpelijk, omdat iemand met een depressieve persoonlijkheidsstijl veel lijkt op iemand met chronische depressie. De twee zijn echter niet volledig hetzelfde. Het verschil is de ernst en de hardnekkigheid: mensen met een chronische depressie kunnen helemaal niet meer functioneren, zitten de hele dag in bed, en hebben zelfs voor de kleinste dingen geen energie meer.

Bij mensen met een depressieve persoonlijkheid zijn de zaken iets minder erg, in de zin dat ze minder intens zijn. Niettemin hebben ze vaak zwarte gedachten en een zeer negatieve kijk op het leven. Maar, in tegenstelling tot mensen met een chronische depressie, is de melancholie van iemand met een depressieve persoonlijkheidsstijl een stabiel, functioneel onderdeel van de persoonlijkheid. Depressieve uitspraken:

Zelfs wanneer alles goed gaat, ben ik bang dat het niet lang zo zal blijven.

Ik ben het grootste deel van mijn leven verdrietig geweest.

Ik geef mezelf snel de schuld wanneer het slecht gaat.

Beroemd voorbeeld: XXXTentacion: Naast Antisociale en Borderline-trekken, had X waarschijnlijk ook Depressieve trekken, wat duidelijk blijkt uit zijn levensgeschiedenis en veel van zijn zwartgallige lyrics.

11. Dwangmatig

Kernwoorden: controle en perfectie

Centrale gedachte: Alles moet altijd perfect zijn.

Iemand met een dwangmatige persoonlijkheid is overmatig bezig met controle, perfectie, orde, structuur en netheid en verliest daarom vaak het grotere plaatje uit het oog, of verliest zich in banale details. Vaak zijn ze al vlug te herkennen aan het tot op de millimeter perfect geordende interieur van hun woning, alsook de nette (maar verder weinig opvallende) kledij die ze dragen. Spontaniteit en flexibiliteit klinken hun vreemd in de oren.

De dwangmatige persoonlijkheid kan niet om met de gedachte dat sommige dingen moeilijk te controleren zijn. Vandaar ziet de dwangmatige altijd wel ergens een fout in iets of iemand - weer een uiting van het perfectionisme. In tegenstelling tot bv. de negativist, is de betweterigheid van de dwangmatig niet kwaadwillig, maar juist vanuit een sterke drang om anderen te helpen. De dwangmatige is immers even hard voor zichzelf als voor anderen.

Hoardergedrag is nog een kenmerk van deze persoonlijkheid: dwangmatigen kunnen zeer moeilijk iets weggooien. Je weet toch maar nooit als het ooit nog van pas komt, niet?! Met hun geld zijn ze al even overmatig voorzichtig.

Aan de basis van al dit gedrag zit vaak een onderliggende angst om de controle te verliezen, of om als incompetent gezien te worden - terwijl veel dwangmatigen hun werk juist bovengemiddeld goed doen en tot in de details uitwerken, waarbij ze soms zelfs werkverslaafd geraken en plezier, vrienden en familie uit het oog verliezen. Dwangmatige uitspraken:

De meeste mensen zien me als een serieus en terughoudend mens.

Ik doe eerst mijn werk en klusjes voordat ik me met hobby’s en plezier bezighoud.

Je aan de vertrouwde regels houden is een goede manier om een taak aan te pakken.

Beroemd voorbeeld: de Amerikaanse president Jimmy Carter.

12. Negativistisch

Kernwoorden: passief-agressief en gefrustreerd

Centrale gedachte: Mijn leven is zo oneerlijk, maar ik durf er niet voor uit te komen.

Negativistische mensen zijn chronisch prikkelbaar als gevolg van een sort innerlijke staat van frustratie en malcontentement. Maar in plaats van deze gevoelens rechtstreeks te uiten, kroppen negativisten ze op, en maken ze het op passief-agressieve manieren merkbaar (bv. anderen bewust saboteren, continue kritiek geven). Net als veel andere persoonlijkheidsstijlen, heeft de negativist een laag zelfbeeld.

De negativist wisselt dan tussen enerzijds zich onderwerpen aan de wil van anderen, en anderzijds zichzelf assertief en volledig onafhankelijk opstellen. Daarmee zou je de negativistische persoonlijkheid als een mix tussen de afhankelijke en de antisociale persoonlijkheid kunnen zien. Want enerzijds verlangt hij naar het advies en sturing van anderen (afhankelijk), maar anderzijds zal hij dit advies onmiddellijk afbreken als hij het krijgt (antisociaal).

Er bestaat de kans dat de negativist een strenge opvoeding kreeg, waarbij hij geen kritiek, frustraties of andere negatieve gevoelens mocht uiten, maar ze steeds moest opkroppen. Hierdoor heeft de negativist het gevoel dat hij nooit eens eerlijk mag uitkomen voor zijn (vaak terechte) frustraties. Negativistische uitspraken:

Vaak ben ik ontevreden en humeurig.

Ik kan niet om met hautaine, aanstellerige mensen die denken dat ze beter zijn dan mij.

Mensen onderschatten of negeren mij vaak – er lijkt geen eerlijkheid te zitten in wie er de top haalt en wie niet.

Beroemd voorbeeld: ?

13. Vreemde, excentrieke persoonlijkheden 1: paranoïde

Dit zijn drie persoonlijkheidsstijlen die samengeclusterd worden onder de noemer ‘vreemd’ en ‘excentriek’ (in het boek van van der Does: buitenbeentjes). Ze zijn onderling zeer verschillend, maar kenmerken zich allemaal door een graad van ‘excentriciteit’ en een zekere gelijkenis met schizofrenie (het sterkst bij de schizotypische persoonlijkheid, zie verder).

Ten eerste is er dus de paranoïde persoonlijkheidsstijl. Zoals de naam al doet vermoeden, kampen paranoïde mensen met een chronisch, veralgemeend wantrouwen van andere mensen. In vrij onschuldige uitlatingen van anderen zien ze vaak bedreigingen en complotten tegen hen. Daarom zijn paranoïden in hun relaties dominant en beperkend, soms op het tirannieke af, omdat angst om onderuit gehaald te worden hun centrale drijfveer is.

Vaak zijn ze stereotiep in hun denken, en vatbaar voor geloof in complottheorieën, die de schuld voor problemen bij een andere maatschappelijke groep leggen: het zal wel weer de schuld van de joden, de buitenlanders of het grootkapitaal zijn. Paranoïde uitspraken:

Anderen zijn kwaadwillend en niet niet te vertrouwen.

Als je anderen de kans geeft, slaan ze toe.

Ik verander vaak mijn idee over welke mensen ik kan vertrouwen en welke niet.

Beroemd voorbeeld: veel sekteleiders, zoals Jim Jones, of complottheoretici, zoals David Icke, zijn paranoïde.

14. Vreemde, excentrieke persoonlijkheden 2: schizoïde

De schizoïde persoonlijkheid kenmerkt zich door een algemeen gebrek aan interesse in relaties met andere mensen van welke aard dan ook. De schizoïde persoon is eenzaam, en vindt dat vaak ook prima (in tegenstelling tot de vermijdende persoon). De schizoïde geniet het meest van volledig solitaire activiteiten (tv kijken, gamen, masturberen, alleen bier drinken) en heeft van nature uit geen nood aan vrienden of een partner.

Hun gevoelsleven is ook vrij eentonig: zowel positieve als negatieve gevoelens beroeren hen lang niet zo veel als dat bij anderen het geval is. In tegenstelling tot wat je zou verwachten, is dit geen masker of façade, maar eenvoudigweg de natuurlijke staat van de schizoïde. Pogingen om de schizoïde persoonlijkheid ‘socialer’ of ‘normaler’ te maken, vaak uit bezorgdheid van de familie, zijn meestal gedoemd om te mislukken.

Ik heb zelf een internetvriend bij wie ik schizoïde trekjes vermoed. Hoewel ze soms ongeïnteresseerd lijken, kunnen schizoïde mensen heel aangenaam zijn om bij te vertoeven, omdat ze rust uitstralen, en omdat het hun allemaal niet zo veel uitmaakt wat je doet - de schizoïde zal je dan ook nooit kwaad doen, maar rustig in je aanwezigheid zijn. Schizoïde uitspraken:

Ik ben meestal alleen en dat is geen probleem voor mij.

Ik heb niet echt een behoefte aan intieme relaties.

Ik heb weinig emoties en ik druk mijn emoties niet uit.

Beroemd voorbeeld: de briljante filosoof Ludwig Wittgenstein had volgens Nancy McWilliams schizoïde trekjes.

15. Vreemde, excentrieke persoonlijkheden 3: schizotypisch

Van de laatste drie persoonlijkheidsstijlen, heeft de schizotypische het meeste weg van de diagnose schizofrenie (niettegenstaande dat schizofrenie nog steeds veel erger en extremer is). Een schizotypisch iemand kenmerkt zich door een algemene sfeer van vreemd gedrag: vreemd praten, vreemd gekleed lopen, vreemde interesses, vreemde denkpatronen. Het denken en praten van de schizotypische persoonlijkheid is zeer associatief en wijdlopig.

De schizotypische persoon is zich ergens wel bewust dat hij ‘anders’ is, maar kan hier niet veel aan veranderen: het is gewoon zijn persoonlijkheid. Dit gevoel van anders-zijn versterkt vaak nog een ander kenmerk van de schizotypische persoonlijkheid: zijn angst van meer dan oppervlakkig contact met andere mensen. Tenslotte zijn schizotypische mensen erg vatbaar voor magisch denken en bijgelovigheid. Schizotypische uitspraken:

Ik weet dat anderen over mij praten wanneer ze me zien. Ze vinden me raar.

Wanneer ik alleen ben voel ik desondanks dat er iemand of iets naar mij kijkt.

De mensen denken dat ik rare dingen zeg. In mijn gedachten denk ik ook dat ze achter mijn rug over mijn uiterlijk praten en elke misvorming en imperfectie uitzoeken.

Beroemd voorbeeld: ?

16. BELANGRIJKE DISCLAIMER!

Nadat je deze tekst gelezen hebt (proficiat, je bent er geraakt!), is het bijna onvermijdelijk dat je nu en dan eens dacht: ‘Hé, die heeft dat ook’. Of: ‘Hé, die uitspraken vond ik herkenbaar!’ Begin dan niet te panikeren of te denken dat je voor jezelf of iemand anders een afspraak met de psychiater moet regelen. Milde vormen van persoonlijkheidsstijlen komen zeer vaak voor, en de meeste mensen hebben wel iets van een of meerdere stijlen.

Daarnaast zul je deze zaken ook makkelijker herkennen, puur omdat je ze pas geleerd hebt, of omdat andere mensen gemakkelijker zo verklaard worden. Hou daar dus goed rekening mee.

17. Welke persoonlijkheidsstijl(en) ‘heb’ jij? Doe de test!

Ben je benieuwd om te zien bij welke persoonlijkheidsstijl(en) jij het meeste past? Daar is een zeer goede online zelftest voor, sinds een maand of twee ook in het Nederlands beschikbaar dankzij mijn vertaalwerk. Klik hier voor de test! Neem wel je tijd ervoor, want het is een test met 105 vragen! Maak anders een bladwijzer als je nu geen zin hebt, dan kan je hem later maken. En je kopje thee niet vergeten, afgesproken? Goed!

#dsm #persoonlijkheidsstijlen #persoonlijkheidsstoornis #psychologie #psychopathologie #theodore millon #millon #psychopathie #narcisme #schizofrenie #masochisme #sadisme #hypomania #borderline

0 notes