#ang nawalang kapatid

[artemicia]

Ayun, hi, hello. Kaunting update lang para makahinga ako kahit paano sa mga bagay-bagay. Ang saya rin pala talaga nang hindi masyadong naguupdate sa social media kasi mas nakakapagfocus din ako sa ibang parte ng buhay ko.

Bale sa ilang linggong MIA ako, nakapag-close kami ng first local client para sa SMM package. Tatlo lang kami sa team na ginawa ko, yung kapatid ko saka yung jowa niya. Ang rason bakit ko yon binuo eh para matulungan sila talaga kasi okay naman na ako sa work ko. Yung jowa ng kapatid ko kasi nawalan ng client tapos hirap makapasok sa mga inapplyan niya. Medyo nawawalan na siyang pag-asa sa freelancing no’n.

Tapos may pinuntahan kaming coffee shop na inalukan niya ng SMM pagkatapos namin maki-kape sa kanila. Sakto na naghahanap pala sila ng SMM tapos na-close namin. Tuwang-tuwa naman yung dalawa tapos laking pasasalamat nga raw nila kasi ako raw talaga nag-push sa kanila para doon.

Paano ba naman, ako na gumawa ng website kuno sa Canva, pati Facebook, Instagram, at Tiktok page. Ako na rin nag-ayos ng CV nila para makapag-apply pa rin sila kung saan-saan. Kako tanim lang nang tanim, unahan na lang kung saan tutubo. Tapos sabi nga ng asawa ko, when it rains, it pours.

Napatotohanan yon nung na-close na namin yung local client tapos bumalik pa ulit yung nawalang client ng jowa ng kapatid ko. Tapos may interested din na isa pang coffee shop sana sa SMM package namin. Ang susi lang talaga minsan eh yung matinding pagkapit sa paniniwalang meron at merong darating.

Tapos yung jowa ng kapatid ko, hiyang-hiya raw sakin kasi feeling niya wala siyang ambag. Kasi ang usapan, since una pa lang naman na client at mababa lang naman ang rate compared sa international clients, sa kanila na muna kako yon pero halos ako pa rin lahat gumawa. Sabi ko na lang ganon talaga, minsan di tayo sabay-sabay aangat. Ang mahalaga eh yung magtulungan sa paghila pataas.

Goal namin ngayon na maka-close pa kahit isa o dalawang kliyente. Sana umigi pa lalo ngayong magkakalahating taon na ng 2023. Kung hindi man ngayong taon, pero sana nasimulan na kahit paano. Okay na ko kung next year na kami mag-boom. Ang mahalaga para sakin ngayon naumpisahan na.

[dustylogs]

RFS | Start

The end of my stay in the country is probably the best way to build my greatest character. Tuwing may namamatay na parte sa pagkatao ng isang nilalang, maraming nagbabago sa buhay niya. Maganda man o nakakasuklam na pagbabago, sa ayaw at sa gusto niya.

Nagsimula ang lahat nang nalugi ang business ng mga magulang ko. Mayroon kaming land property na ginagamit para magtanim ng vegetables na sa huli ay ibebenta, kahit na hindi iyon gan'on kalawak. Sunod-sunod na na-infest ang mga pananim hanggang kinailangang isangla ang lupa dahil hindi na profitable sa amin at imbes ay nagdadala pa ng utang.

We aren't rich, and that is my family's only source of income. Nanghiram sina Papa sa relatives namin, pero hindi nabawi ang nawalang pera.

"Huwag kang mag-alala, Cee. Iyang pag-aaral ang atupagin mo. 'Wag mo nang problemahin 'to," ang laging paalala nila tuwing nagtatanong ako tungkol sa problema.

Kahit pinipilit nilang 'wag ay naapektuhan pa rin ako. I am in high school, I know I am useless, pero kahit malaman ang estado namin financially, hindi na sana ipagkait sa akin. Alam kong wala akong magagawa at maiaambag pero masama bang magtanong?

Natulala ako nang binigay sa akin ang test paper kong may malaking pulang marka—bagsak na naman. Hindi man lang nakaabot sa fifty ang score ko na over one hundred.

Bumuntong hininga ako at hinayaan iyon sa mesa. Nakita ko ang pagsulyap ng kaklase kong si Adriana, ang consistent naming top. Normally, nasasali ako sa honor roll. Ngayon lang ako nagkaganito.

She shows me her fist with an encouraging smile para i-motivate ako kaya pinilit kong ngumiti at tumango.

Mabagal umusad ang panahon noong last grading period ng grade 8. Sinubukan ko naman pero mababa pa rin ang grades na nakuha ko. Isa na rin siguro sa dahilan ang pangingibang bansa nina Mama.

Hindi ako sanay na wala sila, naninibago ako. Napakahirap mag-focus, isama pa ang laging panenermon nila tuwing tumatawag.

"Ang bababa ng mga grado mo! At may isang bagsak pa! Gusto mo bang maging repeater? Wala na nga tayong pera, hindi mo pa pinagbubuti ang pag-aaral. Jusko naman, Cee! Sige at ililipat ka namin!" singhal ni Mama.

Nakaramdam ako ng kung anong guwang sa tiyan.

Natutuwa ako tuwing may matataas na marka dahil nakaka-proud sa sarili at pinupuri ako nina Mama, pero kapag nagkakaroon ako ng mga hindi pasadong grade, kahit minsanan lang 'yon, todo ang inis nila. Nakakapagsabi siya ng nga masasakit na salitang matagal kong dinidibdib. Nanay ko siya kaya doble ang kirot, kahit na gusto lang niyang matuto ako.

Pero mas madi-disappoint ko sila sa kanilang ginagawa. Hindi ako people person. Saksakan ako sa pagiging mahiyain! Hindi ba nila naisip na mas mahirap iyon dahil kakailanganin kong mag-adjust sa hindi pamilyar na school?

At nilipat nga ako sa mas istriktong paaralan; at talagang pinarusahan nila ako dahil sa MathSci class ako ipinalagay.

The school has this English Rule—bawal magsalita kung hindi English ang gamit. They forbid visitors during school hours and other than that, marami ring bawal outside the school grounds. I wonder how the students manage to bear with all of those. Siguro mahigpit din sa kanila ang mga magulang kagaya ko?

"Huwag kang masyadong mag-alala, Cee. Kukunin namin kayo pagkatapos ng isang taon," pampalubag-loob ni Papa.

Natanga ako. Hindi ko alam kung paano mag-react. Nagdedesisyon sila tungkol sa buhay ko nang hindi ako kino-consult. Gusto kong isipin na gusto lang nila kung ano ang makabubuti sa akin... pero ako ba, hindi pwedeng magdesisyon para sa sarili? Paano ako magtitiwala sa mga kakayanan ko kung pati mga magulang ko, walang bilib sa'kin?

"Oo, Cee. Pinag-iipunan na namin."

Alam kong balak na nila iyon dahil sabay nilang nilakad ang documents namin ng kapatid ko last year, pero hindi ko inasahang ganito kaaga.

"Mas mabuting magkakasama tayong pamilya," dagdag ni Papa. "Ayaw mo ba n'on?"

I am considering the thought because of what he has said, but still hate it. Ayoko 'yong masyado akong kinokontrol. I have never liked the pressure when people expect me to get excellent grades. Wala naman akong magawa dahil feeling ko, sa ayaw man o sa gusto ko ay masusunod sila.

My nerves calm down, pero hindi nga naman umiikot ang mundo ayon sa nais mo.

Nakalimutan ko lahat ng problema mula nang nakilala ang twelve friends ko. Akalain mo 'yon, Ceanna? Pumasok kang mahiyain pero nakahanap ka ng maraming kaibigan, higit pa sa imagination mo. Iyong akala kong magiging malungkot na taon ay napuno ng tawanan at alaala. Hindi nila alam kung gaano ko sila kamahal.

Pero kung hindi iyon inasahan, mas lalo pa ang mga sumunod. Ang kasiyahang naramdaman ko sa kanila ay pinahiram lang pala. Never have I ever envisioned us ending up like... this.

"Yangyang." As Kuya calls me, I get reminded of another person who used to call me by that name, in a much livelier voice.

"Yangyang!" "Cee," "Babe~" "Mow..." "Ceann,"

Sumunod ang boses ng mga taong minsan kong naging close friends, iyong tipo ng closeness na... parang ilang taon kaming nagkakilala kahit ang totoo ay ilang buwan lang.

I feel a hollow space in my stomach. "Ano, Rix?" tanong ko, pinipiling balewalain muna ang mga nagbalik na alaala.

He has graduated in college today. Natapos ang celebration sa isang resto at pauwi kami ngayon. Bumaling ako sa kanya pagkatapos itigil ang kotse dahil sa red light.

Our parents have gone home earlier since there are so many acquaintances of Kuya that we've been bumping into. Napapatagal kami sa pakikipag-usap niya sa kanila. Hindi ko siya pwedeng iwan dahil wala siyang dalang kotse at pinagbawalan ni Mama na magpagabi sa party.

Sa aming dalawa, siya ang mahilig makihalubilo sa mga tao. I prefer staying in the house than having fun outside, so Mama is sure I will bleed to go home early.

"Uuwi ako ng Aluche," anang kapatid ko.

Bumalik ang aking mga mata sa daan. I move the gear shift as my brows furrow. Kumabog ang dibdib ko sa pagkarinig ng pangalan ng hometown namin. It has been so long, but I still feel the same.

"Sa Pilipinas ako magtatrabaho. Nasabi ko na kina Mama at Papa. Don't be a pain in the ass, okay?" Tumawa siya. "You don't really have a lot of friends kaya aasahan kong hindi ka bigla-biglang magpapa-party sa bahay."

Tinaasan ko siya ng kilay. It's true that I distance myself from people simula nong nag-aral kami rito. Nilayuan ko kahit ‘yong iilang gustong makipagkaibigan. Sabi ko, tutal ilang taon lang naman akong mag-aaral dito, pagkatapos no’n, college na ako. What will temporary people bring me anyway?

Hindi ko siya kinwestyon. Matagal na niyang binabalak umuwi. I know his reason very well. Bata pa kami noong umalis doon, pero seryoso na siya sa isang tao.

Enrico left someone. No one knows how he manages to stop himself from staying in the Philippines every time we visit for a month.

"What's this?" Sabay angat niya ng maliit na box na nilagay ko sa bukas niyang maleta.

Naka-squat siya sa gilid nito, abala sa pag-aayos. Tumingala siya sa akin at nagtaas ng kilay. Ngumisi ako sa kaniya. The box is covered so he can't see what is inside.

"For her. You're welcome."

Kumunot ang noo niya. Halatang may itatanong pa siya pero iniwan ko na.

I am busy with my job as an intern. Gaya lagi, inabala ko ang sarili at hindi pinansin ang mga taong umaaligid.

I've had the chance to build my greatest character, but did I?

Kahit pakiramdam ko sobrang tagal, nakapagtapos din ako. Miraculously, nakuha ako sa isang five-star hotel, thanks to my experiences before graduation. Nagpatayo ng negosyo sina Mama at Papa sa Pinas kaya naiwan akong mag-isa rito sa British Columbia.

That is okay with me. Wala pa nga sana akong balak bumalik kung hindi lang sa biglaang balita ni Mama.

"Ikakasal na si Rix," she announces right after I answer the video call.

Kumunot ang noo ko. "No shot," I say, baffled.

Tumawa siya saka may pinulot sa harap niya. Pagtingin ko, may hawak na siyang wedding invitation sa kamay.

Nanlalaki ang mga mata kong nakitawa, promptly leaving the FaceTime screen para ma-text ng congratulations ang kapatid ko. Ilang taon na rin sila. I just can't imagine my brother's pain when we left the country. Gaya ng akala ko, siya nga talaga ang inuwian. Lola will surely get jealous upon knowing the truth.

Umuwi ako sa Pinas with the plan of leaving right after going to the wedding reception. Umalis ako roon pagkatapos kumain at bumati.

Pagdating ko sa room ko sa bahay, tumunog ang aking cellphone bago ko pa masimulang ayusin ang maleta. Like always, I immediately answer upon seeing Mama's number.

"Sinugod namin sa ospital ang Lola mo!" salubong niya pagkasagot na pagkasagot ko.

Natigil ang mundo at nawalan ako ng sense of time. My heartbeat shortly races. Umawang ang bibig ko sa nagbabadyang tanong pero walang lumabas na boses.

Hindi ‘yan totoo.

Napaupo ako sa gilid ng kama dahil sa panghihina ng tuhod.

"You can't leave like this, Ceanna! Manatili ka rito. I won't listen to your buts." May pagbabanta sa boses ni Mama na nagpabalik sa akin sa realidad.

Halu-halong emosyon ang naghari sa akin, hindi ma-organize ang nagdagsahang tanong sa utak. Suddenly, nagsunod-sunod ang detalye sa utak ko. "She was j-just partying! Ang tindi pa ng tawa niya kanina, walang signs of any accidents." Naalala ko ang pagyakap kay Lola noong nagpaalam ako. "W-What happened?"

Mama heaves a sigh. Napasunod ako dahil sa bigat na naramdaman. Matanda na si Lola pero hindi ko iyon inaasahan. Masigla ni Lola, kaya bakit ganito bigla? Bakit biglaan? She will get better, right? She should!

Wala na akong pakialam sa iniiwasan ko. Hindi muna ako aalis. Tutulong ako sa pag-alaga kay Lola.

"Tingin ko ay na-overwhelm siya masyado sa mga nangyari. Sobrang saya niya sa kasal ni Rix nang bigla kang nagpaalam. Syempre ay napalitan iyon ng lungkot." she explains. "You can't go back to Vancouver, Cee. Please... Just not yet. Para kay Nanay."

Gusto ko sanang pumunta sa ospital pero binilinan ako ni Mama na bukas na lang. Nanatili ako sa bahay kahit puno ng pag-aalala. Nag-workout ako para mawala iyon sa isip pero wala ring silbi. I then decide to go for a cold shower and rest for the meantime.

Nagpapahinga ako sa kwarto nang nakatanggap ng email para sa isang reunion—homecoming. Galing iyon sa huling school na pinasukan ko bago umalis ng bansa noon.

My breathing goes faster as I contemplate whether to open it or not. Nanginginig ang kamay ko habang pinipindot ang mensahe. Nang nabasa ito nang tuluyan ay nahigit ko ang hininga.

It is scheduled for next month, but that next month means next next week, sa ikalawang martes.

"4th of June, school grounds at six in the evening," it says.

Hindi man lang talaga gymnasium o theater. Malawak naman sa pagkakaalala ko ang grounds pero dalawa ang floors ng gymnasium doon! Occupied ang dalawa during that date and time? Bakit hindi nila palitan ang date, kung ganoon?

Talaga ba, Ceanna? Is the venue your only problem? O hindi ka lang handa at hindi mo matanggap na kinakabahan ka agad kahit sa imbitasyon pa lang?

Nonetheless, nagsimula akong mag-type para magtanong kung ayos lang bang dumalo ako kahit one year lang nag-aral doon.

My brain recalls the moments I've been with them. Kahit tenga ko, naki-cooperate kahit na ayaw ko. Madiing pumikit ang aking mga mata nang narinig ko ang mga munting biruan namin noon.

"Yie~" "Gwapo." "Libre!" "'Ngina mo, Dude."

I shake my head. Sinend ko ang email na ginawa. Nakatulala ako sa kawalan habang naglalakbay ang utak. I have been avoiding to think about them for eight years. Akala ko nawala na 'yong sakit. Akala ko phase lang 'yon kasi teenager ako no'n, pero nakakalungkot pa rin pala.

"Gaga." "Gago nga!"

My phone beeps from the new mail received.

IAA 2015-2016 Homecoming

dionnemsorrento@neacad.com to ceemorillo@mail.com

Hi, Ceann!

It's been so long! I'm glad you responded. The new school director and the high school department's principal are pals since first year high school. They wanted to share how they felt when they were once again reunited this year. Hence, this event. Every student in the school year 2015-2016 is invited, because that is also the year when they last met each other. If you are unsure whether or not to attend, just remember the good old days. Don't you want to greet the old teachers, see how the school and buildings have changed, or have fun with your former and present friends?

I am sorry if I may be forcing you to attend the event. But then, all shall come. May you? We will be hoping for your presence next week.

Dionne Sorrento

A sigh escapes before I can realize it. Mabilis na kumunot ang noo ko sa pag-iisip kung dadalo ba ako o hindi.

Nag-ingay ulit ang cellphone ko sa panibagong mail na natanggap. The movement of my hand slows down when I see it's from Dionne again. I click her name, not knowing that what she has sent will make me feel worse.

Suminghap ako.

It's a photo of Ranggu Family Squad—all of us—on our Christmas program. May nakalagay na "I hope this convinces you to come! Found it on the SY files." sa baba nito.

Sa picture, naka-burgundy long sleeved blouse and white pegged pants ako. May nakasabit na string ng black backpack purse ko sa isang balikat. Beside me is a girl with her hair down and a red bandana on the head. She has her black fitted skirt on. Her top is a red cardigan with a black spaghetti strap inside. Pinipisil niya ang pisngi ko at pareho kaming may malaking ngiti.

Nasa tabi niya ay ang magjowang mga kaibigan namin.

Kumalabog ang dibdib ko.

The girl has a maroon v-neck halter dress, her hair done in a bun with a red ribbon and her neck covered with a red neckerchief. Ang boyfriend niya ay nakapulang dress shirt at isang side lang ang naka-tuck in, tapos nakapulupot ang braso sa baywang ng babae. Magkadikit ang kanilang mga pisngi; nakangisi ang lalaki habang siya ay nakanguso.

Nilipat ko ang tingin sa katabi ko sa litrato, nakasoot ng green na jumpsuit. She has a small genuine smile and her hair in a half-up pigtails makes her look bubblier.

Gumala ang mga mata ko at bumuhos ang mga alaalang hindi ko makalimutan. Bumuntong-hininga ako, humihiga. I close my eyes and lock my phone's screen. Inayos ko ang comforter saka natulala sa kisame.

I admit, I have always wondered whether they've ever wanted to bring back the friendship or not; if they wanted it as much as I did.

Umiling ako, exhaling deep. Mukhang hindi ko pa nga sila nakakalimutan. Halos isang dekada na... pero heto pa rin ako, nagiging sobrang pathetic. Natuto ba talaga ako? Dapat, oo. Dapat tumigil na ako.

"We are a family."

Nagpakawala ako ng malalim na hininga.

Ranggu Family Squad has started to shit on me again.

[abibiyuki]

Mula mawala ang Daddy ko, nagiging almusal na namin ng Mommy ang umiyak sa harap ng picture ng Daddy. Yung tuwing umaga magyayakap lang kami sabay iiyak at magki kwentuhan dahil miss na namin ang Daddy. Di namin pinapakita sa mga mas bata ko pang kapatid dahil kailangan nila kami makita na malakas.

Ang hirap tanggapin na sa isang iglap, kukunin siya samin. Bigla bigla, mawawalan kami ng haligi ng tahanan. Bigla bigla di na namin siya makikita.

Iniisip na lang namin na naka assign sya sa ibang lugar. Matagal pa bago makakauwi pero minsan tinatapik pa rin kami ng reyalidad. Iba pa rin yung alam mong may hinihintay kang umuwi kahit gaano katagal, kesa sa alam mong wala ka naman talagang aasahan.

Di ko na ulit maririnig yung, "Goodmorning anak kong maganda" o kaya ay yung simpleng, "Anak, kamusta?" Pati yung pangungulit na, "Anak di nyo paba ako bibigyan ng Apo?" tuwing nalalasing na.

Napakahirap magpatuloy na wala ang Daddy. Parang palaging may kulang na kahit kailan di na makukumpleto. At kita ko ang nawalang sigla sa mata ni Mommy na di ko na sigurado kailan ko ulit makikita.

Ang bilis lang ng buhay no? Di mo alam hanggang kailan mo pa makakasama yung mga mahal mo sa buhay o yung mga taong nasa paligid mo.

..

..

..

..

..

..

"Sa panaginip na lang pala kita maisasayaw."

See you sa kabilang buhay.

[sikmurangmaingay]

Gasgas na mga katangahan

Bakit kaya ganun, puro na lang kalandian ang theme ng movies sa pinas these days, not really lahat, but, siguro majority ng movies/series revolves around lambuchingan haha, ok ok, malandi ako, pero syempre, I know my limitations naman, pero sa totoo lang, I can’t seem to watch those teenybopper movies and shit, hindi ko sila matapos. One time kasi, triny kong panuorin yung movie ng kathniel, ok triny ko, sana po eh wag nio akong pagtawanan, I mean, for the sake of trying it lang, siguro hindi ko pa yata nakalahati yung movie, ewan, wala pa yatang 10 minutes, pinatay ko na lappy ko. Ewan ko ba, pero nagtataka talaga ako kung bakit ang daming nauuto ng mga labtim labtim na yan hahaha, not me tho, yun bang, makikipagpatayan talaga sila maipagtanggol lang nila mga idols nila. Eto pa ha, aside from those lambuchingan themes sa mga teleserye and movies, is the predictable story sa mga teleserye.. na enjoy na enjoy panuorin ng mama ko hanggang ngayon, well, ano nga ba mga yun?

1. Mahirap mayaman love story

Ito na yata yung pinakagasgas na plot, mayaman si lalake at mahirap naman si babae or vice versa, at hindi tanggap ng pamilya ni lalake si babae, kasi nga naman, ipapakasal na siya sa tulad nilang Alta at syempre, magmemerge and companies nila, at pagkatapos niyan, eh bigla namang may tutulong kay girl (oh diba, lagi nalang may tumutulong sa mahirap), it’s either mayamang matandang lalake na magugustuhan siya at papakasalan siya, o kaya naman ay mayamang aampon sa kanya at tutulungan siya kung yung lalake yung mahirap

2. Paghihiganti

Ayan na, yung dating inapi api nilang mahirap eh maghihiganti na, paano nga ba? syempre, naba-bankrupt na yung company ni mayaman, kaya hihingi sila ng tulong sa isang unknown company (na hindi nila alam eh pagmamay-ari pala ni dating mahirap), tapos syempre, kailangan eh bongga ang pagbabalik ni dating mahirap, sa teaser ng teleserye, sasabihin eh, “abangan ang pagbabalik ni .......” ayun na

3. Nawalang anak ng mayaman

Ito yung, nawawalan lagi ng anak kasi nga, hindi matanggap nung mama nung mayamang guy na anak ng katulong nila yung nabuntis ni guy, of course, malaking kahihiyan sa fam nila yun noh,like, duhh?!, so ang gagawin ni Donya, eh ipapapatay niya sa driver nila yung apo niya, at dahil sa nakokonsensya yung drayber nila eh, ituturing niyang sariling anak yung baby at palalakihin, oh di kaya eh iiwan niya sa kung saan, and after that eh may makakahanap, at sakto naman eh ka-close pala ng pamilya ni mayaman, at eto pa, tamang tama eh maiinlove yung sanggol (na anak ni mayaman sa mahirap) paglaki nia sa kapatid nia, but of course there will always be a way para magkatuluyan ang mga bida, the twist is, anak pala sa ibang lalake yung itinuturing na anak ni mayamang lalake na ama ni nawawalang baby, oh diba? fucked up lang!

4. Nasirang friendship because of love

Isa rin ito sa mga pinaka-common na plot, it’s either magkaibigang babae/lalake at nagmamahal lang ng iisang babae/lalake. First kind of story eh magkasintahan na sila tapos lihim palang mahal ni bespren si gf/bf ni bespren, tapos nung naghiwalay na sila, dun naman papasok sa eksena si bespren at syempre malalaman ni bff ito at dun na papasok ang mga linyang “Pinagkatiwalaan kita, yun pala, lolokohin mo lang ako, paano mo nagawa sa akin to?” tas sabay iyak o di kaya eh suntok sa bff..

5. Magpapanggap na magjowa, tapos maiinlove din

Ito naman eh modern, kaso mejo gasgas na rin, ito yung makabagong form ng pakikipaglambuchingan, mga teenybopper naman mga to, ang aim nila is to get their exes back, kaya they will agree to act like a couple to make their exes jealous, but afterwards, they will both realize that they actually have fallen for each other, oh diba ang gago lang???!! nyeta

[patrickmateo]

"Bobo mo naman 6 years sa Engineering"

Yep, 6 years po inabot ko sa isang 5 year course. Bumagsak ako sa ilan kong mga subjects ng paulit-ulit. Lalo na sa Electronics 1 na 3 beses ko syang na-take (wala e ganon talaga. bobo e 😥), kasama na din doon ang mga subjects na dalawang beses kong inulit, yung Integral Calculus, Dynamics of Rigid Bodies, Mechanics of Deformable Bodies, Cisco 2 (Yep Cisco 2 bumagsak ako dun gulat kayo nu? 😂) at Signals and Spectra. Nagka-problema ako noon at nangamba na di na makapag aral kasi halos isang taon na nawalan ng trabaho ang tatay ko. Nagkapamilya ako habang nag aaral ako at di ko na lubos na maisip na ituloy pa yung pag-aaral ko.

Pero eto ako ngayon. Naka graduate ng isa na namang kurso. Pangalawang beses na akong nag aral. Noong una ay nakapag tapos ako ng Associate's Degree in Software Development at nakapag trabaho na din ng ilang beses. Pero eto na nga, tinuloy ko sya sa 5 year course na Computer Engineering kasi, wala e. Masipag mag-aral.. 😂

Naalala ko pa noon nung nagpa-credit ako kay Ma'am Cecille Venal at sinabi nya sakin di ma ke-credit ang mga programming subjects ko dahil masyado nang luma at di na in-line sa bagong curriculum. Kaya wala ako nagawa kundi ulitin halos lahat ng programming subjects. Naalala ko din lahat ng mga sermon sa amin ni Ma'am at lahat ng mga "struggle" na inabot namin sa PD. Ika nga "Never forget the struggle" pero syempre worth-it naman lahat yun. Thank you po Ma'am. 😀

Syempre di din papahuli ang inabot namin sa Adviser namin sa PD na si Ma'am Alonica R. Villanueva na halos sigawan na kami sa department o sa klase nya pag nag papa-check, kasi makulit at pasaway kami eh. Pero dahil dun Ma'am, thank you po. Di namin matatapos yung project at docu kundi dahil sa mga pa-ulit ulit na revisions na pinagawa nyo (Bukod pa yung revisions kay Ma'am Venal syempre hehe 😂)

At sa ka-grupo ko sa PD, Robina Anne Yuson, Mark Joash Samson, Joshua Garcera. Pasensya na talaga sa mga lapses ko sa grupo natin. Nagpapasalamat pa din ako kasi kayo yung naging ka grupo ko. Ang lalakas nyo e. Lalo ka na Robs. Sana makapag hanap na tayo lahat ng work hahaha.

Salamat din sa buong CPE Faculty sa pag gabay samin sa klase at pagtuturo. Kay Sir Ariel E. Isidro, sir pasensya na lagi ako late sa klase nyo 😥 pero thank you pa din Sir, kayo halos lahat yung naging foundation ko sa programming subjects sa CPE, promise sir babaguhin ko na habit ko. Salamat po talaga. Kay Sir Chico GarciaHate na nagbigay samin ng mga malulupit na idea at sa mga turo nyo. Sir salamat din po. 

Sa mga naging classmates ko sa TIP thank you din. Dami nyo para isa-isahin. Pasensya na kung meron man ako nasaktan o naka-alitan sa inyo. Ako pa din ang "Hotdogman" nyo.

Syempre sa family ko din lalo na sa parents ko kay Ken Mateo na sobrang tagal nang nag aabroad. Pa, thank you po sa lahat lahat. Hayaan nyo sa susunod dito na lang tayo at sama-sama na. Ma, Gloria Mateo Ü thank you din po sa lahat. Ang dami kong gastos simula nung nag aral ako ulit e.Hayaan nyo magtitipid na ako. Huehuehue.

Sa mga kapatid ko na pasaway: Krizía Jan Mateo, John Rennekien Mateo, Rialyn Mateo. Salamat din kahit pasaway kayo. (ako ata yung pasaway?) Kay Tita Jocelyn Larsson na walang sawang tumutulong samin lalo na nung nawalang ng work si Papa. Thank you po Tita. Ilista nyo na lang muna, hehe.

At syempre sa asawa ko, Razelle Olarte Laudan - Mateo. Thank you kasi andyan ka pa din. Kahit na nung nag aral ako tapos gf pa lang kita at di na tayo nag de-date kasi wala na pang date simula nung nag aral na ako. Andito ka pa din hanggang ngayon.  Thank you sa pag intindi samin ni Zhia Francheska Laudan Mateo at sa walang sawang suporta. 😍 

Thank you po sa lahat lalo na kay Lord. 😍

MATEO, JOHN PATRICK M.1210266 Bachelor of Science in Computer Engineering Technological Institute of the Philippines Quezon City SOLO AWARDS in TIP: Finalist - Cisco Networking Competition (2014)  Asia Pacific (Ranked 1st) - Cisco CCENT Netriders Round 1 (2016) Asia Pacific (Ranked 63rd) - Cisco CCENT Netriders Round 2 Finals (2016) Best Student - Systems Development (2018) 

GROUP AWARDS in TIP: ABS-CBN Management Queueing System - Technocore (2016) GOLD Merit Award (Best Design Project) 1st Place @ Students' Choice Awards (Design Project) 2nd Place @ Special Guests' Choice Awards (Design Project) 3rd Place @ Employees' Choice Awards (Design Project) 4th Place @ Alumni Choice Awards (Design Project)

[group2filipino-blog]

MGA TULA

“KARGADA”

ni Christine Joyce M. Zalzos

Sino ba ang tunay na mga bayani?

Na siyang dapat umani ng papuri

At kahanay ng mga kawal at guro

Gayundin an gating mga lola’t lolo

Para sa ibang bayan sila’y lumaban

Sa bawat lugar at mga lalawigan

Gayundin ang manggagawang Pilipino

Sa ibang bansa nakikihalubilo

Nang gayon mabigyan ng kaginhawaan

Ibigay sa pamilya ay kasiyahan

Hirap at sakit, at pangungulila

Sa patnubay ng Panginoong Maylikha

Dolyares na padala, dulot ay saya

Malaking tulong din sa ekonomiya

Malayo man sa mga mahal sa buhay

Sila ay mistulang matibay na tulay

Sa pagsaludo nila sa ating bayan

Mahalaga sila sa ating lipunan

Tunay natin bigyan silang karangalan

At huwag sana’y sila ay pabayaan.

“PAGKASIRA”

ni Christine Joyce M. Zalzos

Mundo ko ay naaapi’t nasisira

Mga halaman ko’y siya nang nalanta

Paunti – unti na akong nasisira

Ano ang ginawa niyo sa inyong Ina?

Ubos na ang aking mga kayamanan

Kinuha ninyo upang kayo ay yumaman

Paano naman ang aking kaligtasan?

Isipin ninyo ang aking kapakanan

Mga basura doon at kalat ditto

Mga puno ko ay sinira ng tao

Pagsunog at pagputol ng mga ito

Ay para lamang sa inyong benepisyo

Ilaw niyo ang aking mga kalikasan

Binibigyan kayo ng kaligayahan

Ngunit kung sisirain n’yo ng tuluyan

Mundo ko’y mapupunan ng kadiliman

Sa’tin dapat simulan ang pagbabago

Upang ang kalikasan hindi maglaho

Magtulungan upang ito ay lumago

Mga pagkakamali ay iwawasto

“GAMPANIN”

ni Christine Joyce M. Zalzos

Mangarap ka ng matayog aking anak

Gawin ang iyong gusto at mga balak

Inyong ikakasaya ay iyong gawin

Kaya ikaw ay mangarap at liparin

Hawakan mo ang bawat pinapangarap

Gampanin mo ang lahat sa hinaharap

Mga pangarap na iyong aabutin

Minsan man ay itinaas sa bituin

Kailingan mo sikapin ang pangarap

Gampanin mo ang ligaya at ang sarap

Gantimpalaan mo ang iyong sarili

Ang iyong kasiyahan ay ang pagpili

Mahalin mo ang iyong pinapangrap

Gampanin mo ito na iyong mahanap

Ipaglaban ang iyong paniniwala

Hindi lang dapat ito mabali wala

Sa mundong ito hindi lahat mapalad

Gampanin mon a ito ay iyong ilahad

Minsan ka lang mangarap sa buhay na’to

Huwag mo hahayaan na maging bato

“MUTYA”

ni Christine Joyce M. Zalzos

Ito ang isang tula para sa’king bayan

Sa bansang sagana sa natural na yaman

Ang bayan na aking kinagisnan

Ito’y walang iba kung ‘di ang Pilipinas

Ang mga lupa sa luntiang bukid

Ating tinataniman para sa kinabukasan

Mga dagat na asul sa kulay

Sagana sa pagkain at mga pangisdaan

Ang aking lupang sinilangan

Ay isang bulaklak na nalanta

Ngunit kapag ito’y minahal at

Prinoprotektahan, ito’y mamumulaklak

Kalayaan sana’y atin nang makamtan

Pagkakaisa at pagtutulungan ang kailangan

Iisa lamang ang hangarin sa pakikipaglaban

Kaya layo’y tumigil, at magmahalan

Ang tula ay alay sa mahal kong bansa

Pagkat ako ay kanyang inaruga

Itong Pilipinas na bayan ko’t Ina

Mamahalin ko saan man akong magpunta

“ALALAY”

ni Christine Joyce M. Zalzos

“Nagmahal, nasaktan, kumain ng isaw”

Isang katagang binabanggit ng isang nagmahal

Ngunit ako’y musmos pa lamang

Wala pang alam sa tunay na pag – ibig

Pagkakaibigan ang aking pinanghahawakan

Ang kaibigan na hindi kailanman aalis

Sa kahinaan ay laging sandigan

Kawangis sila sa bawat problemang kinakaharap

Pagmamahal at suporta laging umaapaw

Paggabay at pagtulong laging ipinapadama

Ika’y aakayin patungo sa paroroonan

Siyang kaibigan nawalang iwanan

Ngunit malapit na matapos

Ang bawat yugto ng ating pagkakaibigan

Tayo ay malapit ng humakbang

Patungo sa sarili natin tadhana

Salamat, sa pagiging aking sandalan

Sandaln na nagturo sa akin

Ng tunay na pagmamahal

Hanggang samuli, walang iwanan.

“Pera Pera Lang”

tula ni Miguel Licaros

Marami ng mga krimen ang naganap

Mga pulitikong napapagbintangan

Dahil pera ng taumbayan ang hanap

Kaya dapat sila ay maparusahan

Maraming pulitiko ang natutukso

Pera ng taumbayan ang gusto

Maraming Pinoy ang kanilang nauto

Kani – kanilang mali ay bisto

Taumbayan, dapat tayo ay mamili

Pulitikong tapat at hindi tiwali

Gigising ng maaga, hindi tanghali

Inihalal upang itama ang mali

Katangian ng Diyos kanilang taglayin

Upang kanilang trabaho ay intindihin

Nang buong puso’t kaluluwa mandin

Upang ating bansa ay paunlarin

Mga kababayan tayo ay gumising

Ating mga boto ay huwag sayangin

Ating mga binoto ay galaw – galaw din

Upang ang Pilipinas ay pagyamanin

“Aking Mithiin”

tula ni Miguel Licaros

Ako si Miguel, lubos na nangangarap

Ng buhay na maganda’t napakasarap

Ang lahat ng ito’y aking makakamtan

Kahit alam ko ako’y mahihirapan

Todong pagpupursigi, aking gagawin

Upang matupad ang lahat ng hangarin

Sa tulong ng magulang ako’y linangin

Aking mga pangarap ay pagyabungin

Mga pangarap kong nais na makamtan

Aking nais na maisakatuparan

Ako ay gagawa ng maraming paraan

Upang ang pangarap ay pagtagumpayan

Sa tulong ng Maykapal, aking magawa

Aking pagpuri ay hindi magsasawa

Kanyang mga magagandang halimbawa

Gagamitin sa aking pagkakawang – gawa

Lahat tayo ay nangangarap ng tama

Hangad natin ay wasto hindi masama

Tayo ay may nais na mga tuparin

Dapat tayo ay magpursigi at kayanin

“Ibalik Ang Dating Ganda”

tula ni Miguel Licaros

O aking Inang Mahal na Kalikasan

Ano ang ginawa naming kabalbalan

Nang hindi ka naming pinahalagahan

Sa oras ng pagdating ng kagipitan

Mga delubyo na iyong pinaramdam

Ito na ang sinasabi mong paramdam

Na ikinagulat ng taumbayan

Na talaga naming pinaghahandaan

Ika’y aalagaan at mamahalin

Nang buong puso’t kaluluwa mandin

Iyong yamang likas ay papaunlarin

Upang ang magandang buhay ay palarin

Ang bigay ng Maykapal ay alagaan

Sapagkat ito ay kanyang inilaan

Sa ating mga taong may kakayahan

Na ito’y alagaan at protektahan

O aming Kalikasan aming gagawin

Ang lahat – lahat upang ika’y suyuin

Aming ibabalik iyong dating dating

Upang kami ay iyong bigyan ng galing

“Laro at Buhay”

tula ni Miguel Licaros

Ang larong ito ay napakasikat

Hindi lang sa ating bansa, maging sa iba

Kapag ako’y naglalaro, ibang saya ang nadarama

Ano nga ba ito? Basketbol ang ngalan

Ito’y aking nilalaro halos araw – araw

Kahit pinagpapawisan at naiinitan

Pagkasabik ang aking nadarama

Ang larong ito’y aking mahal

Kapag ako’y naglalaro

Ako’y walang pakielam kung malakas ang kalaban

Ibinubuhos ko ang aking buong tapang

Upang matalo ang aking kalaban

Ang aking buhay ay parang bola

Minsan nasa itaas, minsan nasa ibaba

Umiikot ito ng paulit – ulit

Titigil lamang ito kapag may taong pumigil

Basketbol, ito ay maraming kahulugan

Tungkol sa isports at sa buhay

Ginagamit ito sa tama, hindi sa mali

Dahil ang larong ito ay pinahahalagahan

“Bayang Magiliw”

tula ni Miguel Licaros

Ang bayan kong mahal

Pilipinas ang kanyang ngalan

Ito’y aking ipinagmamalaki

Nang buong puso’t kaluluwa

Maraming mga tanawin

Dito ay makikita

7,107 na mga kapuluan

Na talaga namang kahali – halina

Maraming yamang tubig dito ay makikita

Mga isda, langis, perlas at iba pa

Maraming yamang lupa rin ang masisilayan

Bundok, bulkan na talagang kahanga – hanga

Maraming mga bayani dito ay ipinanganak

Upang ang kasarinlan ay makamtan

Lubos na pasasalamat sa kanila

Dahil tayong lahat ngayon ay malaya

Pilipinas, Kay gandang pangalan

Kahit nasakop ng maraming dayuhan

Bumabandera pa rin ito sa kagalingan

Kaya ang Pilipinas ay papurihan

“Paglipas ng iyong Puso”

Tugmaang tula ni Micah Duque

O’aking minamahal na Pilipinas

Ang iyong mga mata ay pinipilas

Ang mga luha mong tila pinapamunas

Upang ang mga problema ay malutas

Putok ng baril na walang kasing ingay

Sa dulo ng bansa na puno ng pagpatay

Ito ang pinakamasaklap na buhay

Ang mamatay sa paraan ng pagbitay

Pag-aagawan ng mga teritoryo

Na hindi masolusyunan ng pagboto

Dahil sa mga puso nilang tila bato

Nag-reresulta sa pagbaliktad ng totoo

Ang mga opisyal ng gobyerno na tuso

Puno ng gahaman ang kanilang puso

Ang kanilang tala na puno ng kaso

Ugali na mas masahol pa sa aso

O’ aking mahal na lupang silangan

Sa lahat ng aking pangangailangan

Tulad ng pagkain na iyong naibsan

Ako ay nagtatatalon sa kasiyahan

“Pilipinas ang aking Silangan”

malayang tula ni Micah Duque

Pilipinas ang aking sinilangan

Dito ako lumaki ng may pinag-aralan

Dito natuto kung paano magmahalan

Ng wagas at walang pag-aalinlangan

Pilipinas na puno ng pag-aawayan

Gulo at sigalot sa buong kalupaan

Baril at dugo ang kapalit

Upang kapayapaan ay makamit

Pilipinas ang Perlas ng Silangan

Ito’y punong-puno ng kagandahan

Magagandang likas na yaman

Na umaakit sa mga dayuhan

Ako ay naawa

Sa ating kahabag-habag na bansa

Ang kaniyang mga paa ay pinag-aagawan

Ng mga bansang puno ng gahaman

O’ bansa paano ka pangangalagaan

Pano ka iiiwas sa sigalot at awayan

Ika’y kahabag-habag Pilipinas

Tutulungan ka ng ika’y makaahon ng lubos

“Mahal kong Sarili”

akda ni Micah Duque

Ako ay nag-aalinlangan

Kung ako ba ay bughaw o rosas

Alin ba ang pipiliin?

Maging tanggap ng lipunan o ng sarili

Hindi kami tanggap sa lipunan

Kami ay salot at pinagtatabuyan

Bakit ganito ako? O’ maykapal

Ano ang aking ginawa na ikinagalit mo?

Kailan ba matatangap?

Ang pagkagusto ko sa bughaw at rosas

Hindi naman ito mali

Buhay ano na ba ang nangyayari?

Ako ay nakatago sa ilalim ng lupa\

Ako ay nalulumbay at natatakot

Ako’y umuwi at naghakot

Nang mga kagamitan ko bilang salot

Paalam na mga kapatid

Ako muna ay lalayo pakibatid

Sa aking mga kapamilya

Dahil ako ay malaya na

“Kayamanan”

isang tugmaang tula tungkol sa kalikasan ni Micah Duque

Sisikat muli ang araw sa umaga

Hudyat ng ating panibagong pag-asa

Dito sa bayan na perlas ng silangan

Iba’t-ibang pulo'y may hatid na yaman

Umpisahan na sa batis na malinaw

Bata o matanda ay nagtatampisaw

Tila ba binubuo ng mga ginto

Kakaibang saya ang dinulot nito

Masdan ang mapayapang kapaligiran

Handog niya'y hanging malinis sa katawan

mga ibon dito ay nagsisi awitan

Sa mata'y kay saya at sa kalooban

Perlas ng silanganan aking mahal

Di nagkamaling handog ka ng may kapal

Pagpapanatili ang siyang kailangan

At hindi hahayaang mapagiwanan

Sadyang nakararangal sa mga dayuhan

Kitang kita ang tunay na kagandahan

Mga likas na yamang tila walang humpay

Balik balikan at pupurihing tunay

“Ang Munting Pakpak”

tugmaang akda ni Micah Duque

Isang pangarap ang gusto kong makamit,

Yung tipong walang pinipiling kapalit,

Sa kislap ng tala ako’y nanalangin,

Na sana’y itong pangarap ko ay dinggin

Mayroon akong isang munti at puting pakpak

Lumilipad ng mataas na tila ibon

Ito ay lumilipad ng malawak

Na mas mataas pa sa kalawakan

Ang aking pinakagustong pangrap ay

Ang mabuhay ng malaya at tiwasay

At magkaroon ng matagal na buhay

Makatulong sa magulang at sa bahay

Ano nga ba ang maaring gawin

Upang makamit ang isang bituin

Isang napala buti na mithiin

Ang makatulong ng lubos sa lipunan

Gagawin ko ang lahat

Makamit lang ang buhay na tapat

Makapagbigay ng serbisyo na walang lamat

Ang mamatay ng matiwasay bilang alamat

“Maliit na boses, malaking hakbang”

Tula ni Shalom Dela Cruz

Sa bawat paghakbang ko sa aking buhay

Kita ko ang mga taong matagumpay

Biglang sumagi sa isip, ito na ay

Maging tulad nila, masarap mamuhay

Gustong tumulong, gustong kumita

Gusto na mamuhay, puno ng ligaya

Sabihin sa mundo, pakita sa kanya

Ako’y kagalang-galang, puno ng diwa

Makita ang pitong idolong iniibig

‘Yan ang ruruk ng pinakaminimithi

Maipakita sa mundo aking hilig

Aking mga pangarap iyan ay madai

Sana’y maipakita sa buong daigdig

Sarili’y tinatagong himig at tinig

Pakita sa kanila, angking hiling

Maliit na boses, sana ay marinig

Hindi pa tiyak, hindi pa sigurado

Pero isa lamang ang nalalaman ko

Mapasaya ang sarili, iyan ang gusto

Maginhawa bago lumisan sa mundo

“Tatak”

Tula ni Shalom Dela Cruz

Habang naglalakad at nagmuni-muni

Bigla na lamang sumagi sa isip

“Saan nga ba patungo ang buhay kong ito?”

Labinlimang taon nang naninirahan sa mundo

Wala pa masyadong karanasan, madami pa ang kailangan malaman

Aaminin ko

Ngunit dapat isipin, ako’y bata pa lamang

Mahaba pa ang aking lalakbayin

Mga mabibigat na problema’y ‘wag muna isipin

Pero isa lamang ang aking natitiyak

Gustong mamuhay ng may kabuluhan

May saysay, at nag-iiwan ng tatak

Tumira sa mundo ng walang pagsisisi

Gawin ang bawat minuto, bawat oras, bawat araw

Nag-iiwan ng masayang ala-ala

Mga magagandang ala-alang bubuo sa aking pagkatao

Hanggang sa pagtanda, ito’y dadalhin ko

Para sa sarili, at para sa mundo

“Natitirang Pag-asa”

Tula ni Shalom Dela Cruz

Lumabas ka at tingnan ang buong mundo

Sabihin sa’kin, ano ang nakita mo?

Hanging masimoy, malinis na paligid

O tambak tambak na basura sa gilid?

Mainit na panahon tuwing taglamig

Malalakas na ulan tuwing tag-init

Paglabas ng usok ay rinig na rinig

Pagkalat ng basura’y hindi malimit

Nagkukulay abo na ang mga tubig

Nakakalbo na ang mga kabundukan

Bakit sinira, sa halip na ibigin

Tulong, tayo lamang ang maaasahan

Patuloy na pagsira ng tanging yaman

Ito’y dahil sa mga taong gahaman

Sarili ang inisip, hindi tirahan

Resulta ay pag-awa, kapahamakan

Kayong mga tao, sana’y matauhan

Patuloy na pagsira ng kalikasan

Ito ay ating natatanging tirahan

Sana’y itatak sa isip at tandaan

“Ng may buong kagitingan”

Tula ni Shalom Dela Cruz

Dito sa’king kinatatayuan

Kung saan ako namuhay, unang sinilangan

Sa aking tanging Inang Bayan

Luzon, Visayas, Mindanao

Libo-libong mga kapuluan

Natatagong ganda, dapat matunghayan

Sinakop ng iba’t ibang bansa

Nahawaan ng maraming kultura

Mayabong na kasaysayan ay ang resulta

Mga kapwa Pilipino

Kilala sa pagiging positibo

Anuman ang mangyari, ngiti ay puro

At buong kagitingan aking ipaglalaban at gagawin

Ang kasaysayan at kultura, ito ay dadalhin

Makikipaglaban para lamang maipagtanggol

Bayan nating sinilangan

“Hiling”

Tula ni Shalom Dela Cruz

Sayong pag-uwi, makinig sa balita

Sabihin sa’kin ano iyong nakita?

Kasuya-suya ba o kaganda-ganda

Ako’y sigurado, iyon ay ang una

Sinasabi ng presidente sa atin

Kaligtasan ng tao’y masasalamin

Pwede na sa labas kahit hatinggabi

Walang anumang lagim ang lumalagi

Ngunit ngayon ano na ang nagaganap

Mapulang epekto ay lumalaganap

Lahat ng tao’y kaligtasan ang hanap

Namuhay ng payapa, tanging pangarap

Kasuklam-suklam na pangyayari

Bata o matanda, walang pinipili

Mga karumal-dumal na pangyayari

Masamang mga imahe’y sumasagi

Tanging hiling, problema’y maresolbahan

Mga patayan, at gyera’y itigil na

Ibalik ang dating Pilipinas, dating bayan

Sana’y pagbabago, agad na makita

“Kalayaan Kailan Ka Masisilayan?”

tula ni Nishel Dulalia

Bansang nababalutan ng kaharasan

Rape at droga ilan sa di malutasan

O, aming gobyerno bigyang lutas ito

Nang ang aming bukas ay di maging biro

Respeto’t paggalang sa nakakarami

Nanatili pa ba sating sarili?

Siguro nga ganto tayo'y pinalaki

Ngunit alamin niyo ang tama sa mali

Dalagang kay ikli ng kasuotan

Siya ba ay ligtas pa sating lipunan

Oh, dalaga huwag kang magpapagabi

Peligro sa'yong buhay ay nawawari

Kayong mga kabataan ay magingat

Nang mga buhay nyo'y di mabigyang lamat

Yang mga pulis na kay iignorante

Mga taong dapat kinitil sa korte

Demokrasya na siyang haligi ng bayan

Layunin ng gobyerno panatiliin

Na protektahan ang mga mamamayan

Ang hustisya kailangan nang patuparin

“Pilipinas Bayan Ko”

tula ni Nishel Dulalia

Isang bansang sinalangan

Punong puno ng kayamanan

Asul, pula, puti at dilaw

Ang bandilang winawagaygay

Sa dakong silangan

Kapuluan ay matatanaw

Yaong kanyang mamamayan

Pilipino ang lahing ngalan

Kung tingnan sila'y mahina

Ngunit sila ay subukan

Kailanman di magpapatalo

Sa anumang pagsubok

Kayumangging kulay

Kanilang ipinagmamalaki

Lahing katangi-tangi

Naghahasik sa buong daigdig

Sakupin man ng dayuhan

Di susuko kailanman

Bandila at estadong matatag

Pilipinas ang syang ngalan

“Ang Bituin Sa Karimlan”

tula ni Nishel Dulalia

Ilang taon narin tayo naghihirap

Tayo'y nag-aaral at nagsusumikap

Iyon ay ang mga pangunahing sangkap

Upang maabot ang mumunting pangarap

Doktor, Abogado, Sundalo at Guro

Ilan lang sa mithiin ng mga tao

Sila'y tinuturing na bagong bayani

Hatid ala'y kapwa baya'y nagbubunyi

Sa ngayo'y mas mahalaga ang numero

Ang nais ay pumasa kaysa matuto

Ito ba tinatawag na edukasyon?

Pano na ang susunod na henerasyon?

O, pangarap paano ka makakamtan

Kung ganito ang sistema ng paaralan

Mithiin nating kasingtaas ng bituin

Na tila ba ay mahirap ng abutin

Huwag susuko sa'yong pangarap

Pagkat matutumbasan lahat ng hirap

Gamit ang tulong ng bagong kaalaman

Kabataan maging pag-asa ng bayan

"Masdan Ating Ina"

tula ni Nishel Dulalia

Mga asul at berdeng kapaligiran

Napagkukunan natin ng kayamanan

Tanawin na punong-puno ng buhay

Ngayon ay patay na at wala ng kulay

Mangingisda gumagamit dynamita

Mga puno na nabuwal at nalanta

Ang ilog na kasingkulay na ng uling

Dati hanging sariwa ngayo'y marusing

O, mahal naming ina ng kalikasan

Noon kay linis at ganda mo tingnan

Ngunit ngayo'y tuluyan ng napabayaan

Tayong bantay bakit natin hinayaan?

Aking ina sana kami'y mapatawad

makapiling ka muli ay aming hangad

Di man nangangakong di aabushin

Ngunit sisikapin parin ang tungkulin

Pangangalaga sa ating kalikasan

Wagas na pagmamahal tanging kailangan

Kaya ikaw kumilos na at umaksyon!

Bago pa mahuli ang ating desisyon

“Ligaya”

tula ni Nishel Dulalia

Ako'y isinilang noong Agosto

Isang babae na pinanganak sa Tondo

Paborito ‘kong hayop ay aso

Aking Zodiac sign ay Virgo

Babaeng humihikbi sa likod ng mga ngiti

Pagbabasa patuloy mo upang kwento'y matukoy

Magulang madalas di magkaintindihan

Kaya nauwi sa hiwalayan

Bilang magulang di man sila nagkulang

Aming pag-aaral ay kanilang isinulong

Tanging hangad pangarap namin makamit

Upang aming buhay di magsabit-sabit

Ngunit isang lalaki ang dumating

Binago ang aking paningin

Sakin siya'y nagsilbing kulay

At ilaw sa madilim 'kong buhay

Ako'y isang hamak na dalaga

Ang paboritong prinsesa ngalan ay Belle

At ako'y magpapakilala na

Ang pangalan ko ay Nishel

[espiritumicca-blog]

Naalala ko nun, nakalikom kami ng 100k galing sa mga abuloy at padala ng mga kaibigan o di kaya'y ka-apelyido namin na nasa ibang bansa. Hindi sa pera, pero sa presensya na naibigay ng ibang tao ko naramdaman na ang laki ng nawalang pag-aari namin simula nang nawala siya. Ang hirap umahon. Natatandaan ko pa kung paano ko pinatuloy at di pinayagang magback out sa isang quiz bee noon sa Lyceum, para lang kahit papano ay madivert daw ang atensyon ko. Kung paano ko umiyak at matulala habang nagllesson sa classroom. Nagkulang ako. Hindi ako naging mabuting ate. Ang dami kong hindi nagawa at napatunayan sayo. Kaya pinangako ko sa sarili ko, na makahanap man ako ng presensya ng isang kapatid, hinding hindi ka nun matutumbasan. Ikaw at ikaw pa din, kulit. Ang hirap mag-isa. Mag-isa kang nasasaktan Mag-isa kang umiiyak Mag-isa kang nasisira at ni isa walang makapansin. Hindi pa ito yung tamang panahon, but soon. Imissyou.

[vladgonzales-blog]

[thestagedoorcanteen]

DUP’s Ang Nawalang Kapatid Stages Additional Shows on March 14, 15, and 16

Coming off a hugely successful and critically acclaimed three-week run, Dulaang UP’s Ang Nawalang Kapatid stages additional shows on March 14, 15, and 16. 

If you missed or would like to relive the Filipino retelling of one of the world’s oldest and longest epic poems, The Mahabharata, then this is your chance to watch the production praised by critics for its direction, text, music, and choreography. Critics laud the production as “an astonishing theatrical experience”,  “an elegant and regal Filipino adaptation”, and Dexter M. Santos’ direction as “breathless and daring”.

The story revolves around the battling royal families of the Pandavas and Kauravas, and the moral dilemma Karna, the lost brother, finds himself in. To whom does he owe his loyalty? To his family or to the state which made him a prince?

Through this production, Dulaang UP seeks to bring the timeless story of The Mahabharata to a wider audience. By filtering the epic through the sensibilities of Filipino artists, the production shows us our Indian roots and its enduring impact on our culture. The production highlights how the epic has shaped strong values like loyalty to family which is so much a part of Southeast Asian culture.

Originally staged as a children’s play, this fiercer, bigger, and more complex staging of acclaimed playwright Floy Quintos’ adaptation of the Indian epic is under the direction and choreography of Santos, with original music by Ceejay Javier. 

The formidable artistic staff is completed by Gino Gonzales, John Batalla, and Ohm David who designs the costumes, lights, and set respectively; Krina Cayabyab for vocal direction with musical arrangement by Louise Ybañez; additional choreography by Al Garcia, Jeffrey Hernandez, Stephen Viñas, and Vincent Pajara; technical direction by Meliton Roxas Jr. and Ohm David; dramaturgy by Teetin Villanueva and Jeffrey Hernandez; and poster design and photography by Dino Dimar. 

Ang Nawalang Kapatid’s additional shows are on March 14 (7:00 pm), 15 and 16 (3:00pm and 8:00pm) at the Wilfrido Ma. Guerrero Theater, 2nd floor Palma Hall, University of the Philippines Diliman. For tickets, sponsorships and showbuying inquiries, call Samanta Hannah Clarin or Camille Guevara 9261349, 4337840, 9818500 loc 2449 or email dulaangupmarketing@gmail.com.

[vladgonzales-blog]

[vladgonzales-blog]