artemicia - Tumblr blog

[artemicia]

Nag-download ako ng gratitude app kasi gusto ko sana ulit subukan na mag-journal saka makatapos ng planner. Gagamitin ko sana yung mga prompt na makukuha ko doon sa app.

Tapos binuksan ko ngayon, ito yung bumungad sa’kin. 🥹

Sign na ba ‘to na kumawala sa takot at pangamba na hindi ako magaling? Kasi ang lakas maka-hold back, sa totoo lang. Lalo na pagdating sa trabaho. Gusto ko mag-scale pa. Gusto ko taasan pa ‘yong SMM package ko. Gusto ko pa kumuha ng mga client lalo na sa naiisip kong low ticket offer.

Sana tulad next year makakuha ulit ako ng magandang break. Gagalingan ko pa saka sisipagan lalo. 🙏🏼

[artemicia]

TMI

4:19 AM

Nag-CR ako tapos napansin kong meron ulit ako. Kakatapos ko lang nung first week pero sa sobrang kapraningan ko, nag-Yuzpe method ako. Withdrawal bleeding yata yung tawag nila dito. Medyo kakaiba rin pakiramdam ko, parang may light cramps.

Sa totoo lang hindi ko alam kung kailan ko matitigil ‘to. Yung lagi akong takot na mabuntis. Simula nung mag-miscarriage ako kahit na sa tingin namin noon eh ginawa naman namin ang lahat para mag-ingat, lagi na akong praning.

Libo-libo na nagastos ko sa pagbili ng sangkatutak na PT kapag hindi ko naramdaman agad yung usual symptoms na magkakaroon na ako tapos makikita ko sa period tracker na papalapit na yung date. Minsan nakalimang PT ako sa tatlong araw. Tapos ganon ulit sa susunod na buwan. Minsan aatakihin pa ako ng sobrang kaba na parang masusuka na ko.

Kapag nakakakita ako ng mga video sa Tiktok na tungkol sa pagbubuntis o mga cute na baby, natutuwa ako pero nasusuka ako pagkatapos kasi natatakot ako na magbuntis ulit. Yung papasok pa lang sa utak ko pero ayoko na agad.

Walang nakapagsabi sakin na ganito pala pakiramdam kapag nalaglagan ka. Ayaw mo na lang maulit kasi sobrang sakit. Kahit dalawang taon na, minsan naiiyak pa rin ako.

Madalas nalalaglag pa rin yung puso ko kapag naririnig ko yung Here Comes the Sun kasi yon parati kong kinakanta magmula nung malaman kong buntis ako sa pangalawa. Naghanap pa nga ako ng baby names na nagsisimula sana sa letter K na may koneksyon sa sun kaso wala akong makita.

Naiiyak na naman tuloy ako.

[artemicia]

Nitong nag-32 na ako, sabi ko gusto ko maging heavy sa self-care. Gusto ko simulan mag-walking kahit dito lang sa loob ng subdivision para makapag-exercise kahit kaunti, saka baka sakaling makatulong din sa lungs ko kasi ramdam ko yong paghina magmula nagka-COVID-19 ako.

Tapos nagsimula na ulit ako magkolekta ng tsaa para madamay ko rin yung asawa ko na mas healthy na sana ang iniinom at medyo makaiwas din sa kape lalo kapag nagwo-work siya sa gabi kasi hindi na rin siya bumabata.

Hindi na rin ako masyadong nakakalabas ng bahay saka minsan gusto ko na lang din mamahinga kasi may light work din ako tuwing weekends kaya para iwas burnout na rin, bumibili ako ng pang-body care. Sinamantala ko yong discount ko sa Sephora kaya nakabili ako nung glycolic body scrub galing Frank Body. Ang sarap gamitin pagkatapos mag-sabon ng katawan! Sana makatulong din sa roughness ng chicken skin kasi meron akong keratosis pilaris. Tapos bumili pa ko ng dalawang Sol de Janeiro na perfume mist dagdag sa koleksyon ko. 💓 Medyo maluho pakinggan pero ito na rin kasi yong nagpapasaya sakin.

Lately din napapadalas yong pagpapadala ko ng mga pagkain sa mga kakilala at kaibigan since hindi na nga ako masyado nakakalabas, yon na lang yong way ko para mapa-feel na nakikisaya ako sa achievements nila, na naaalala ko sila, na naa-appreciate ko rin kapag naaalala nila ko minsan, saka yong mga taong ramdam kong mahal din yong anak ko.

Sana maayos ko rin yong tulog at gising ko para mas lalo rin akong maging productive pa saka para mas maalagaan ko rin yong sarili ko. Hirap din talaga maging morning person kasi mula bata ako, panghapon na talaga ako kaya hindi ako sanay gumising ng maaga.

Sana magkaroon pa ako ng premium client para mas makapag-invest pa sa mga kung anu-ano na dagdag ligaya rin sa buhay.

[artemicia]

Ang saya rin pala talaga magkaroon ng accountability group ano? May sinalihan kasi akong paid 30-day challenge para makakuha ng premium client, tapos sa loob ng Telegram merong Movement Accountability at Content Accountability.

Yung sa movement, doon nagshe-share ng mga workout, exercise, journaling, devotion, o kahit na anong ginawa mo sa araw para gumalaw ka. Isa pa naman yon sa kahinaan ko as an antukin. Hahaha! Kaya nakakahawa rin ng energy tuloy, gusto ko na rin sikapin na maging morning person para mas maraming magawa bago mag-work.

Tapos sa content, ishe-share mo yung mga ginagawa mong content everyday. Ang goal talaga ay mag-show up at least thrice a week tapos every day naman sa Instagram Stories. Hindi ko pa nasimulan yung akin pero na-optimize ko na yung Instagram bio ko, sana mas clear naman yung message ngayon.

Na-realize ko rin na hindi talaga tayo pare-pareho ng Day 1. Marami nang nauna sa challenge, pero sinasabi lagi ni coach na wag magkokompara. Ang importante magawa mo siya sa own pace mo. Yung hindi ka pressured.

Ayun, week 2 na ng challenge pero nasa week 1 pa lang ako pero okay lang. Nasimulan ko naman na yung profile optimization. Content naman for this week saka yung foundational work para mas clear kung sino ang ideal client ko.

Lezzgeriron para sa isa pang premium client! 💪🏻

[artemicia]

Ayoko talaga sa mga taong hindi na nakalakihan ang pagiging high school bully. May naging friends kasi ako na naging malapit talaga sakin nung pandemic. Sila yung kasama ko habang humahanap kami ng mare-rent na oxygen tank tapos sila yung tumatawag sa mga ospital na pwede kong puntahan. Maliit na bagay lang yon pero sobrang na-appreciate ko.

Kaya nitong biglang nag-fall out ang friendship namin, gusto ko sana isalba man lang bago kami makaalis ng Pinas. Sa di ko rin malaman na kadahilanan, bigla na lang nila akong hindi pinansin at namatay na lang din yung GC namin.

Nag-try ako mag-reach out at biniro ko sila kung galit ba sila. Hindi raw, busy lang daw sa work. Pero ramdam ko yung pag-iwas nila sakin, lalo na nung humanap sila ng ipapalit sakin.

Na-hurt ako kasi bakit hindi na lang nila ako diretsuhin at kausapin kung nakasakit ako, o kung may nasabi ako na hindi nila nagustuhan? Malalaki na kami eh, may mga asawa’t anak na kami.

Wala akong idea talaga kung bakit bigla na lang silang lumayo except doon sa time na may tina-trash talk yung isa samin tapos hindi ko ginatungan kasi yung taong pinaguusapan eh boyfriend/now husband na ng kapatid ko. Pagkatapos nun di na ko kinausap nung isa. Tapos dahil sila yung matagal nang mag-best friend, damay na rin yung isa.

Sabi nung asawa ko subukan ko ulit. Nag-PM ako sa kanila nung isang araw at nag-sorry kung may nagawa man ako na nakasakit o offend sa kanila. At pasensya na rin kako kung may pagkukulang ako sa pagkakaibigan namin.

Ayun, seen lang. Sabi ko okay na ko. Nagawa ko na siguro yung part ko. Nakakalungkot lang na nabawasan ako ng mga kaibigan pero wala kong panahon sa ganito. Gusto ko yung kayang maging totoo sakin para maturuan din ako kung ano pa pwede ko mabago kasi hindi naman din ako perpektong tao at kaibigan.

Minsan hinihiling ko na lang na makakilala pa ulit online ng mga taong pwede kong maging "Non-Judging Breakfast Club", sabi nga ni Blair Waldorf.

[artemicia]

Naalala ko lang din bigla kasi nag-usap kami nung isang araw ng asawa ko. Kasi napatawad naman na raw niya yung mga magulang niya. Mabait kasi talaga ‘to, ako talaga yung hindi papayag sana na magpatawad. Hahaha!

Pero tinanong niya ko kung magpapaalam pa ba kami kung sakaling aalis na siya papuntang Ireland. Sabi ko pwede naman, pero hindi na para magrequest pa sila ng family dinner o bonding na parang walang nangyari.

Sabi ko rin kako, sa bigat ng mga pangyayari, hindi ko rin akalain na masasabi kong napatawad ko na rin sila. Malaking bagay na yon para sakin, kasi ako yung klase ng tao noon na di talaga lumilimot at nagpapatawad. Malinis na kako ang puso ko kasi wala nang bahid ng poot yung kalooban ko. At sapat na yon. Hindi na kailangan mag-reconnect pa kasi hindi naman nila magawang i-acknowledge yung pagkukulang at pagkakamali nila.

Tapos bigla siyang nag-thank you sakin kasi na-appreciate niya na sinasalag ko yung mga masasakit na salita na sinasabi ng nanay niya. Hindi niya na nababasa mga yon kasi naka-restrict sa Messenger niya, tapos dinedelete ko rin agad. Binlock ko rin mga number nila sa selpon naming dalawa kaya hindi nila kami natatawagan.

Kapalit nun siyempre kahit paano ako yung naaapektuhan sa mga sinasabi nila kapag nababasa ko yung mga message sa Messenger.

Minsan may nakarating pa nga sakin na pinagkakalat nilang ayaw nila sakin para sa anak nila. Nung una masakit talaga. Pero ngayo naisip ko ganon siguro ‘no, kasi hindi na nga nila mapasunod sa gusto nila yung asawa ko kasi hindi na nila mabilog ang ulo hangga’t nandito ako.

Ayun, medyo na-touch naman ako kasi aware na siya sa mga maliliit na ginagawa ko para i-shield siya sa mga ginagawa ng magulang niya para saktan siya.

Yung magulang ko naman kahit anong sakit ng nangyari, hindi siya trinato na iba at hindi rin nagbago kung anuman yung pagmamahal nila sa asawa ko.

Kaya naging payapa rin kami nung naputol yung ugnayan namin sa pamilya niya.

Tapos sabi ko rin na ganito na kako kasi ang pananaw ko—nung umalis kami ng bahay namin, new season na yon ng buhay namin. Season 2 na. Tutal di sila kasama sa season 2, hindi na rin sila kasama sa season 3. Ganon lang kako yon. Natawa lang din kami pareho sa sinabi ko. Hahaha.

[artemicia]

Medyo malapit sa puso ko yung issue ni Caloy kasi halos pareho ng pinagdaanan namin ng asawa ko sa magulang niya.

Kaya kami nasa sitwasyon na ‘to ngayon eh dahil sa mga nangyari noon.

Pinili naming iwan yung naipundar naming bahay kasi inaangkin ng magulang niya porket may share sila sa pagpapagawa.

Akala kasi ng asawa ko, tulong sa kaniya yon noon nung binata pa siya at nagpapaayos pa lang nung binili niyang bahay bago kami ikasal. Nung nagkagipitan, biglang utang pala.

May nangyari kasing hindi maganda sa pamilya ko at sa pamilya niya. Sa madaling sabi, gusto ng pamilya niya na kampihan sila ng asawa ko kahit sobrang mali na sila, kahit sa batas ng tao.

Ending, hindi sila kinampihan kaya tinakwil nila at sinumpa yung asawa ko na hindi raw aasenso at pagpapalain.

Tapos may mga screenshot din akong inipunan para ebidensya. Parang yung nanay ni Caloy, nung nilabasan ng konting screenshots, nag-uumiyak. Kaya gigil ako sa interview kasi ganon na ganon yung galawan nung magulang ng asawa ko. Nag-uumiyak nung nahuli sa mga ginagawa.

Nung nawalan ng work yung asawa ko nung pandemic at nagsisimula pa lang sa pagiging VA na 10 hours per week lang ang trabaho, pinagkakalat nila na naghihirap na raw yung asawa ko.

Nanahimik lang kami nun hanggang sa makapagpundar ulit kami ng sasakyan, nakakapagbakasyon na ng madalas, na nakikita siguro nila na maluwag na kami sa pinansyal.

Saka nagpaparamdam at nagsasabi ng sorry. Humihirit pa ng kung anu-ano na akala mo hindi kami sinabihan na hindi pagpapalain at aasenso.

Sorry na lang at hindi ako nagto-tolerate ng toxic na in-laws. Simula nun hindi na nila nauto at nabilog ang ulo ng asawa ko. Kaya ayun, natatawa na lang kami sa issue kasi halos same ng mga galawan.

[artemicia]

Stop letting people consume you. they didn’t call? go to sleep. they didn’t message you? put your phone down and have a better day. they left you on read? delete the conversation. they didn’t make an effort? match their energy. never let your happiness depend on anyone

[artemicia]

Medyo napaguusapan na namin yung paglipat sa Ireland na hindi ako parang ano, yung naka-hindi agad. Medyo natulugan ko na siya at masasabi kong medyo nagiging open na ako sa posibilidad.

Nanonood na rin ako sa Tiktok ng mga video kung paano ang buhay doon, kakaiba nga raw ang weather kasi parang moody, biglang aaraw tapos uulan maya-maya.

Sabi rin ng mga kaibigan doon, mabilis makakaipon kung magluluto ka sa bahay kasi mahal daw kumain sa labas.

Nagsi-sink in na sa akin kahit paano na iiwan ko yung pamilya ko rito. Napagusapan namin na kapag kaya, yearly kami uuwi. Ang inaalala ko na lang talaga eh yung dalawang alaga ko na maiiwan ko rito. At saka kung maiiwan ko sila, sana hindi naman sila sobrang malungkot na wala kami.

Pagninilay-nilayan ko pa konti, para matantiya ko kung magiging desidido na rin ba talaga ko.

[artemicia]

Tinanong ako kagabi ng asawa ko kung pipirmahan na raw ba niya yung offer sa kaniya sa Ireland. Sabi ko may deadline ba kako, baka pwede pa namin tulugan ng ilang araw. Sabi niya wala naman.

Tinanong ko siya kung gaano niya ka-gusto, mga nasa 95% daw. Gusto raw niya kasi ng fresh start mula sa mga nangyari sa amin dito saka yung makabukod kami. At saka gusto niya raw ma-experience na matira sa first world country. Higit sa lahat, yung healthcare nga raw doon maganda. Tapos maganda rin daw ang support ng government sa mga may disability. May allowance din daw para kay Harvey at sa akin kung sakali.

Ang nakakahadlang lang naman sakin eh syempre, matatanda na mga magulang ko. Kakayanin kaya namin umuwi agad-agad kung sakaling may emergency?

Iniisip ko rin syempre yung dalawang alaga ko. Iniisip ko pa lang na 12 years old na si Pepper at pwede siya manghina anytime na wala na ko dito, parang hindi ko kayang isipin. Panganay kasi talaga ang turing ko sa kaniya. Tapos kumuha pa ako ng pusa na nagsisimula na rin ma-attach sa akin kasi napakabait at lambing din. Paano ko iiwan ‘tong mga ‘to? 😭

Inuuto pa nga ko ng asawa ko. Malamig daw doon saka magugustuhan ko kasi lagi raw maulan, parang Twilight daw, yung laging naambon.

Sabi ko naipanalangin na ba niya kako, oo raw. Kaya alam kong desidido na talaga siya. Yon nga lang, mauuna muna siya ng isang taon tapos saka pa lang niya kami makukuha. Ang plano niya since sa probinsya siya mapupunta muna, makalipat ng Dublin pagkatapos ng isang taon para doon na raw kami titira.

Sa December na siya aalis kung sakali kaya kailangan na rin namin mapagdesisyunan. Alam ko namang kakayanin ko basta kasama ko siya pati si Harvey.

Pero hindi ko ma-imagine yung lungkot na malalayo ako sa pamilya ko kasi lumaki akong sama-sama talaga kami sa hirap at ginhawa. Yung minsan na yon na lang pinanghahawakan mo, yung may masaya kang pamilya kahit hindi naman din perpekto bawat isa.

Hay. Gabayan niyo po sana kami. 🙏🏻

[artemicia]

Nitong nakakaluwag-luwag na ako, gustong-gusto ko talaga yung nagpapadala ng pagkain sa mga kaibigan at kakilala ko.

Hindi ko rin talaga alam kung bakit, hindi rin naman ako naghihintay ng kapalit, sadyang nararamdaman ko lang talaga na masaya yung puso ko kapag ginagawa ko yon.

Pumasok kasi bigla sa isip ko yung isang Tumblr friend ko noon pa man pero hindi na kami masyadong nakakapagusap ngayon kasi busy na saka iba na rin takbo ng mga buhay namin. Batian na lang minsan kapag New Year o birthday.

Naisip ko siya padalhan ng pagkain sana kasi siya lang nakikinig sa mga hinaing ko noon kahit alam ko namang pagod na pagod na siya kasi one time nasabihan na niya ko ng “Friend, try mo lagpasan yan. Move on ka na.” Wahaha!

Bilang lang din naman sa isang kamay yung semi-regular kong napapadalhan kasi hindi naman malaki circle of friends ko. Dito sa Tumblr si Faye na lang yata ang madalas kong nakakausap.

Minsan gusto ko rin kumilala pa ng iba o ng mga bagong tao dito kaso natatakot ako na baka hindi nila ko magustuhan o kaya sadyang hindi nila ko trip as a person kasi taong bahay lang ako noon pa man, lalo na ngayon na may asawa’t anak na ko.

May kaibigan ako na parang kabute na lang na lulubog-lilitaw sa friendship namin kasi naghahanap siya ng mga makakasabay sa adventures niya. Tanggap ko na hindi ako yon kaya okay lang sakin na may iba siyang circle of friends.

Yung ibang naging kaibigan ko naman na nanay na rin, nakakagulat pero parang hindi na nawala yung pagiging high school bully nila saka grabe rin kung minsan talaga yung tsismis. Ayoko naman ng ganon.

Gusto ko lang ng kaibigan din na mahihingahan saka makikinig pero hindi yung gatungan saka kapag hindi ka agree sa kanila, iba na tingin sayo.

Basta ayun. Chill lang ako maging friend, namimigay ng pagkain kung minsan. PM niyo lang ako. Wahaha!

[artemicia]

Muntik nang mawala si Harvey nung kasal ng kapatid ko. Ito siguro yung pinakahamon sa journey namin sa pagkakaroon niya ng autism—yung pwedeng-pwede siya mawala malingat ka lang kahit dalawang segundo.

May pa-games kasi nung time na yon at ako ang magpapalaro kaya iniwan ko siya muna sa asawa ko. Yung asawa ko naman, nakakita ng kakilala tapos nakipagkwentuhan. Hindi na niya namalayan si Harvey.

Nung magsisimula na yung laro, magsasalita na ako, biglang sabi niya, nasaan si Harvey? Pagkatanong pa lang niya no’n, abot-abot na kabog ng dibdib ko. Hindi naman sa sinisiraan ko yung asawa ko, pero may tendency talaga siya na mawala ang focus kapag may dumating na bagong bagay o pangyayari. Hindi niya mahati yung atensyon niya. Kaya nga mahina siya sa multitasking.

Nagtatatakbo na ko sa CR at sa kitchen no’n. Tinanong ko na rin yung mga server kung may dumaang bata sa kanila. Para akong mababaliw. Nakasalubong ko pa yung tatay ko tapos naiyak na lang ako na nawawala kako si Harvey.

Buti na lang may nakakita sa kaniya tapos ipinasok ulit siya sa loob. Ang masakit do’n, nasa labas na siya. Tatawid na siya papuntang parking. Mula second floor. Tapos nung nakita siya, sabi raw nang sabi ng “Dada”. Ang sakit-sakit isipin na kung hindi siya nakita, baka nadampot na siya sa labas. O baka naaksidente na siya.

Gusto kong magalit sa asawa ko nung oras na yon, pero hindi ko na nagawa kasi nag-breakdown na rin siya. Iyak siya nang iyak habang humihingi siya ng pasensya sa’kin na hindi niya napagtuunan ng pansin ang anak namin.

Nalungkot din ako na hindi ko agad nabasa yung body language ni Harvey. Napakabait niya nung araw na yon at mula umaga nung preparation hanggang sa venue, sumusunod at nakaupo lang siya. Pero inaantok na siya nung ceremony, malamang pagod na rin sa maghapon kaya gusto nang umuwi.

Nung nakakita siguro siya ng pagkakataon, lumabas na lang siya para hanapin kung saan kami naka-park. Sabi namin, siguro naiisip niya, kung ayaw namin makinig at pansinin yung gusto niya, siya na lang mag-isa ang uuwi.

Hanggang ngayon ang sakit-sakit pa rin ng puso ko. Pangatlong beses na ‘to. Ayoko na talaga sanang maulit pa. Sabi ko bumili na kami ng Airtag kahit gaano pa ‘yan kamahal, kahit ilang piraso pa. Alam kong hindi ‘yon ang sagot para sa 100% na kapanatagan pero may mapanghawakan man lang ako sa mga sitwasyon na gano’n.

[artemicia]

Ang dami nangyari nitong nakaraan, medyo naupos na naman ako tapos parang gusto ko na lang mag-hibernate. Medyo naapektuhan din kung paano ako mag-work kaya pakiramdam ko kailangan kong bumawi.

Ang hirap lang kasi minsan kapag panganay ka, pakiramdam mo lagi mo dapat sasaluhin yung mga bolang itinatapon sa mga mahal mo sa buhay. Parang may slight na obligasyon ka para tulungan silang bumangon kahit mahila ka rin pababa. Tapos kapag sarili mo na yung kailangan mong hilahin, hindi mo na magawa kasi pagod ka na.

[artemicia]

Hindi ko alam kung paano ba ko magmo-move on sa First Love. Lumabas lang siya sa FYP ko sa Tiktok tapos naisipan kong panoorin kasi alam ko naman yung kanta na yon pero di na ko masyadong nag-check kung tungkol saan o sino ba mga bida.

Tapos nagulat ako kasi nandoon pala si Takeru Satoh. Crush ko siya noon pa simula ng Rurouni Kenshin. Tapos doon sa series, ang ganda ng flow at build up ng mga character. Iba yung chemistry.

Pero ang sakit din pala nung mga ganong scenario, ano? Yung ilang dekada na yung lumipas, ikakasal na lang kayo tapos makakadaupang palad pa ng boyfriend mo yung minahal niya noon nang sobra-sobra.

Awang-awa ako doon sa fiancée niya. Parang si Trisha lang ng One More Chance. Yung kahit anong pagod mo na buuin siya, di talaga matatapalan yung butas na naiwan nung dati niyang minahal.

Niloloko ko tuloy yung asawa ko, kako di naman siya sobrang na-in love noon sa first love niya di ba, kapag nakasalubong niya wala naman magi-spark na kung ano. Hahaha!

[artemicia]

Nakita ko ‘to sa Tiktok tapos gusto ko sana i-share sa Instagram kaso dito na lang. Malayo pa pero feeling nakakarelate ako sa post na ‘to.

Hindi naman kami mayaman pero after 11 years na pagiging mag-asawa, may isang anak, weekend ngayon at feeling holiday kasi pahinga na sa trabaho, nakahiga lang kami kanina sa kama tapos tinanong ko asawa ko kung anong gusto niyang pagkain. Chicken wings daw saka beer.

Bibili sana siya sa grocery para magluto pero sabi ko wag na, relax na lang kami ngayong weekend kaya mag-take out na lang ako. Sabi ko sasamahan ko pa ng spicy shrimp saka truffle chips at lemonade kasi miss ko na rin. Sabi niya nung una, wag na, baka raw maubos funds namin kasi kumain na kami dito sa Blake’s nung nakaraang araw lang.

Sabi ko bakit, hindi ko naman siya hihingian, ako kako ang taya. Pagbigyan niya na kako yung gusto ko kasi yon lang naman din kaligayahan ko sa buhay, yung mapakain ng masarap na pagkain yung mga mahal ko sa buhay lalo ngayon na kaya ko na. Ayun, tuwa naman siya. Ulitin daw namin ulit. Kumain lang kami sa kama habang nagne-Netflix.

Tapos binili ko yung pangarap niyang balat na sapatos kasi kasal na ng kapatid ko sa 28. Binili ko rin yung pabangong hinahanap niya na naamoy niya nung college pa siya kaya mahirap i-source.

Tapos sabi niya sakin, wala raw gumawa no’n kahit kailan sa kaniya, yung binili yung gusto niyang bagay. Medyo nakurot yung puso ko.

Malayo pa, pero lagi’t laging magpapasalamat kasi komportable na kahit paano ang buhay. Sana lumago pa ang career bago matapos ang taon. Ito lang din naman yung gusto ko, yung ma-spoil ko yung mga mahal ko sa buhay. 🙏🏻

[artemicia]

Nakita ko yung trailer nung Love Child, sinend ko kaagad sa kapatid ko saka sa jowa niya, sabi ko manood kami no’n tapos kaniya-kaniya kakong dala ng isang roll ng tissue.

Young couple sila tapos yung anak nila may ASD, so parang kasama rin siguro sa movie yung challenges ng pagkakaroon ng anak na may autism.

Kapag nakakapanood ako ng mga ganon, doon talaga ako naiiyak. Kasi hindi pala ko nag-iisa.

Simula’t sapul naman hindi ako nalungkot o nanlumo sa kondisyon ni Harvey. Ang lagi kong nasa isip, hindi siya ibibigay sa amin kung hindi namin kaya na mag-asawa, kaya hindi ako masyadong naapektuhan.

Siguro ang medyo malungkot lang para sakin eh yung hindi ko siya agad mapapasok sa regular school hangga’t hindi kami nabibigyan ng go signal ng developmental pedia ni Harvey. Last assessment namin, kailangan pa rin niya mag-OT para mahabol namin siya sa regular school.

Tapos napansin din ng developmental pedia yung mga reaction ni Harvey, ang di ko makakalimutang comment niya eh yung hindi nagta-tantrums si Harvey kapag pinagsabihan siya ng “no”, ibig sabihin daw bunga yon ng hindi namin siya pinapalo at sabi niya nga eh “that’s good.”

Proud ako sa moment na yon kasi yon talaga isa sa mga gusto kong hindi na madala sa anak ko, bilang lumaki ako sa palo at masasakit na salita. Yon talaga yung ipinangako ko sa sarili ko eh, na hindi ko sasaktan yung anak ko dahil lang sa wala akong pasensya, dahil sa makulit siya, o dahil sa nakadisgrasya siya ng gamit, o kung ano pa man.

Pero di rin naman ako perpekto, minsan ko na rin siyang napalo. Pero pina-practice ko yung mag-sorry ako agad sa kaniya dahil nadala ako ng kahinaan ko. Di ko kasi narinig din sa nanay ko yon, na magso-sorry siya kasi nasaktan ako, pisikal man o verbal. Kaya lagi akong nagso-sorry kay Harvey kapag napapagalitan ko siya saka sa minsanang napalo ko siya.

Nakakatawa man pakinggan pero hindi ako magiging dragon katulad ng nanay ko pagdating sa pagpapalaki ng anak. Gusto ko maramdaman ni Harvey sa araw-araw na mahal na mahal siya ng nanay niya.

[artemicia]

Hindi ko alam kung bakit pero nakadalawang panic attack ako na magkasunod lang, last month saka kahapon. Hindi ko alam kung may kailangan ba akong gawin, i-address o ano.