#album: vleugels

[k3fanblog]

Nieuwe clip?!?

[xxlisak3xx]

ik heb stickers gemaakt! 😄

[pages-of-us]

Charmed

It started with a fleeting conversation about music theory. Andrew Zane had been sitting under the shade of a sprawling oak, furiously scribbling down ideas for a paper on Romantic poetry, when Kim Hongjoong—his eccentric friend from the music department—strolled over with a guitar slung across his back.

“Andrew,” Hongjoong had said with his usual impish grin, “you have the aesthetic of a punk rocker. Why don’t you stop brooding over Byron and come play with me?”

Andrew, who had dabbled with a bass guitar in high school, hesitated but eventually gave in. A few jam sessions later, he was officially part of Hongjoong’s ragtag punk band, much to his own surprise.

It was during one of these sessions that Ralph—unofficial campus charmer and Andrew’s perpetual enigma—strolled in with a casual air of curiosity.

**********************************************************************

“Didn’t peg you for a punk guy,” Ralph said after the practice ended in lieu of greeting, leaning casually against the studio doorframe. “Zane.”

“Vleugels,” Andrew smirked as he packed up his bass. “And I didn’t peg you for someone who hangs out in the music building.”

Ralph laughed. “Touché. But I’m a man of many surprises.”

“Right,” Andrew said, rolling his eyes.

“Seriously, though,” Ralph continued, his tone softening. “You were amazing.”

Andrew paused, glancing at Ralph. “Thanks.”

“I’ve got something to show you,” Ralph added, an almost boyish excitement creeping into his voice. “You free?”

Andrew hesitated, then nodded.

**********************************************************************

Ralph’s dorm suite was exactly as chaotic and welcoming as Andrew expected. The shared living area was littered with textbooks, mugs, and Hart’s half-finished stand-up notes. Amara was perched on the couch with Hansel, the two of them arguing over a crossword puzzle.

“Hey, guys,” Ralph said, steering Andrew past them. “No fires while I’m busy, okay?”

“No promises!” Hart called from the kitchen, where he appeared to be microwaving something highly suspicious. “Hey, Zane!”

“Charming roommates,” Andrew muttered. “Hey, Hart, Hansel, Amara.”

“They grow on you,” Ralph said with a grin as he pushed open the door to his room.

**********************************************************************

Andrew stopped short.

Ralph’s room was a shrine to music. Vinyl records lined the walls in meticulously organized shelves, their glossy covers displaying everything from classic rock to obscure indie bands Andrew had never heard of. A stack of CDs sat precariously on the corner of a desk, next to an old record player and a pair of well-worn headphones. Posters of musicians and album art adorned the walls, giving the space a cozy, lived-in feel.

“Wow,” Andrew said, unable to hide his amazement. “You weren’t kidding about being into music.”

Ralph beamed. “Welcome to my sanctuary. Thought you might appreciate it.”

Andrew wandered over to the vinyl shelves, his fingers trailing over the spines. “You’ve got everything here. Bowie, The Cure, even The Smiths… and what’s this?” He pulled out a sleeve emblazoned with minimalist art and the words The Radio Dept.

Ralph’s easy demeanor shifted slightly. He scratched the back of his neck, looking almost shy. “That’s my favorite band.”

Andrew raised an eyebrow. “I’ve never heard of them.”

“Good,” Ralph said with a smirk. “Means I’ve done a good job gatekeeping.”

Andrew chuckled. “You’re unbelievable.”

“Here,” Ralph said, reaching for the vinyl. “Let me play you something.”

**********************************************************************

As the needle dropped, soft, dreamy synths filled the room, followed by hauntingly tender vocals. The track was melancholic yet hopeful, its melody wrapping around Andrew like a warm blanket on a cold day.

Andrew closed his eyes, letting the music seep into his bones.

“Beautiful,” he murmured.

Ralph leaned back on his bed, watching Andrew with a quiet smile. “Right? They’ve got this way of making you feel everything at once.”

“What’s this song called?”

“‘Strange Things Will Happen,’” Ralph replied.

Andrew nodded, committing it to memory.

**********************************************************************

For the next hour, Ralph guided Andrew through his collection, sharing stories about the bands, the albums, and what each one meant to him.

“You listen to everything,” Andrew said, impressed.

“I’ve always thought music’s the closest thing we’ve got to time travel,” Ralph said. “Every song takes you somewhere—backward, forward, or maybe somewhere you didn’t even know existed.”

Andrew glanced at Ralph, caught off guard by the sincerity in his voice. “You’re full of surprises, Vleugels.”

Ralph grinned, his confidence returning. “Stick around, Zane. I’ve got plenty more.”

**********************************************************************

As Andrew left the dorm suite that evening, a vinyl tucked under his arm as a “loan” from Ralph, he couldn’t shake the feeling that he’d just seen another side of him—one that wasn’t all charm and bravado, but deeply passionate and thoughtful.

And maybe, Andrew thought with a faint smile, that was a side he wouldn’t mind seeing more of.

[jurjenkvanderhoek]

HARRY DE JONG KIJKT TERUG OP 30 JAAR DE KAST

'De tiid hâldt gjin skoft' had een terechte titel voor het nieuwe album kunnen zijn. Maar de band schaart de verzameling liedjes onder de noemer 'Fierder'. Want zeker, de tijd heeft vleugels en geen teugels, de doortikkende klok laat zich niet afremmen. De dagen, maanden en jaren vervliegen in het leven. Maar de muzikale vrienden die in het nieuwe boek van popjournalist Harry de Jong worden beschreven willen verder. Niet van daar af waar ze ooit gebleven waren. Die vlag op de top van de berg, de roem en de uitzinnige fans, dat hebben ze allemaal wel gezien. Dat heen en weer gereis van hot naar her om hun muziek aan de mens te brengen, dat is nu wel klaar.

Ze vinden zichzelf terug na de stormachtige hectiek van het bekende Nederlander zijn. Door de druk liepen ze hard tegen de ander aan en vergaten waarvoor ze eigenlijk op de planken stonden. Na een tijd van rust waarin de storm is gaan liggen willen ze vooruit zien. Met 'Fierder' is het elan terug. De drang om te componeren. De lust om te spelen. Geen randverschijnselen meer. Niet spelen omdat het moet maar omdat het mag. Door ervaringen rijk is de geest van De Kast terug, de band die voor de roem nog leuk was. En natuurlijk hebben de mannen genoten van die tijd, maar ze zijn nu weer de jongens die spelen omdat ze niet anders kunnen.

In de uitgave 'Op eigen kracht' kijkt Harry de Jong terug op de 30 jaar dat de Nederlandstalige Friese popgroep met hun muziek door het land trekt. Hij heeft de groep vanaf het eerste begin tot aan het laatste optreden en daarna gevolgd. Was getuige van de hoogtepunten, maar maakte ook de dieptepunten mee. Het verhaal in negen delen is derhalve een verslag uit de eerste hand. Het is een uitgebreide biografie van een bijzondere band, een vriendengroep, op een transparant leesbare manier geschreven. Een schrijfstijl die toevertrouwd is aan De Jong.

Harry de Jong weet als geen ander de sfeer van het moment te pakken. En net als het boek de titel 'Op eigen kracht' draagt zou het schrijverschap van De Jong ook aldus bestempelt kunnen worden. Op eigen kracht en met doorzettingsvermogen is hij gekomen waar hij als popjournalist nu is. Met scheermesjes achter de ellenbogen en de voet tussen de deur gestoken heeft hij het onderste uit de kan van menig wereldburger weten te krijgen. Vooral zijn gesprekken met de groten der aarde op popmuziekgebied zetten deze selfmade schrijver op eenzame hoogte in het rijtje van popjournalisten. In Friesland is hij een autoriteit en daarom het meest geschikt om de groepsbiografie van De Kast samen te stellen.

Meteen al in de proloog zet Harry de Jong zijn handtekening. Met een scherpe blik en even scherpe pen weet hij het moment te fixeren op de juist passende stemming. Deze vertelling vooraf is een karakteristiek DeJong-verhaal. Het zet de toon van het boek. "Duizenden armen zwaaien heen en weer boven evenzoveel deinende lichamen, ogen glinsteren als lichtjes in een kerstboom en omhooggestoken mobieltjes registreren onverbiddelijk elke seconde. Het publiek lijkt samen te smelten tot één groot koor dat elk woord vol overtuiging meezingt." De Jong heeft hier de 15e december van het jaar 2019 vastgelegd. Want hij was erbij toen de zanger in een gele vonkenregen de Friese vlag boven zijn hoofd liet wapperen en de sprankelende pianoklanken van het intro van In Nije Dei over de massa woei. Het optreden is de aftrap van een jubileumtour.

De Kast bestaat 30 jaar en wil dat niet ongehoord voorbij laten gaan. De proloog van De Jong beschrijft de sfeer voor en achter de schermen van dat memorabele optreden. Want overal kun je Harry vinden met zijn blocnote en pen in de aanslag, alles wat hem opvalt in vlugschrift noterend. Die kladblokjes zullen een schat aan kennis en informatie herbergen. De Jong heeft er een stapel vol geschreven om de pophistorie zichzelf te laten beleven. Hij laat in deze uitgave zijn eigen geschiedenis als popjournalist ook niet ongemoeid. Ieder hoofdstuk van het boek laat De Jong inleiden door een dwarsdoorsnede van het muziekveld van dat moment. Hij toont zijn kunde van de muzikale wereld door artiesten op te laten draven waarmee hij ooit een gesprek had. En ook kan hij putten uit talloze reportages die hij voor diverse kranten schreef. Ze fleuren het boek op. Zo is het niet alleen 30 jaar De Kast, maar evenzeer 30 jaar De Jong. De biografie van de eigenzinnige popgroep schuurt tegen de levensbeschrijving van deze markante schrijver.

In Nije Dei. Dat is met voorsprong de meest bekende song van de vijf muzikale heren. Zij schreven zichzelf daarmee in op de Friese canon. De Kast: vijf mannen die al jaren in staat zijn het beste van elkaar naar boven te halen en muziek maken die tegen een stootje van de tijd kan. Ik citeer Harry de Jong, die vanaf het podium op die decemberdag in 2019 terugkijkt op 30 jaar De Kast. Vanaf het prille begin. Toen er bij lange na nog geen sprake was van De Kast, maar de groep zich in die samenstelling wel al aan het vormen was. Het succes stond in de steigers. Het doopceel van de muzikanten wordt gelicht. Voor de fans altijd fijn te weten hoe hun idolen in elkaar steken. De mannen zijn openhartig over het wel en wee, hoe en waarom, de start en finish. Harry de Jong is dan ook een vriendelijke en amicale ondervrager. Na alle jaren dat hij met de groep meeloopt is de journalist geen persmuskiet meer, maar drinkt zo nu en dan ook eens een biertje met de jongens aan de bar. Die ‘ouwe jongens krentenbrood’ sfeer leest tussen de regels door en maakt het boek goed leesbaar. Het is geen opsomming van feiten en ervaringen, maar het dient zich aan als een avontuurlijk jongensboek.

[foto Marcel R Fotografie]

Iedere beginnende band, zwoegend op covers in de garage, zal graag in de schoenen staan van De Kast. Zij hebben de zelfkant van de roem geproefd. Zijn begonnen als de spreekwoordelijke krantenbezorger om op te klimmen tot miljonair. En alles hebben ze gedaan op eigen kracht. Wel hier en daar met enige hulp van een ervaringsdeskundige, maar ze hebben hun eigen identiteit altijd bewaakt en gewaarborgd. In eerste instantie dachten de jongens groots en hadden ze niets met regionale acts. Maar toen filmregisseur Steven de Jong hen vroeg de titelsong voor één van zijn rolprenten te schrijven was het hek van de dam. Het werd het meest bekende nummer van de Friezen. Daarna zouden er naast het Nederlandstalige repertoire nog vele Friese composities volgen. Het verhaal is bekend en staat nog eens dunnetjes overgeschreven in dit boek van Harry de Jong. De speelse tekst wordt nog verlevendigd door talloze foto’s van optredens en groepsportretten uit eigen archief. We zien de jongens in beeld opgroeien en in hun rol als bekende Nederlander vallen. En natuurlijk is voor de liefhebbers een uitgebreide discografie aan de biografie toegevoegd. Want daar draait het natuurlijk allemaal om: de muziek.

Op eigen kracht, 30 jaar De Kast. Tekst Harry de Jong. Uitgeverij Louise, 2023.

[koningen]

omg S10 representing the netherlands for eurovision‼️ thats so cool im actually a huge fan of hers

[ilovetheater-nl]

Nieuw album "Vleugels" van K3 is meteen goed voor een gouden plaat!

Nieuw album “Vleugels” van K3 is meteen goed voor een gouden plaat!

Hanne, Marthe en Julia hebben een nieuw album klaar: “Vleugels”. Het album bevat 12 nummers waarvan er vier al eerder uitkwamen als single. Het ultieme zomerliedje “Mango Mango” is momenteel al goed voor meer dan vier miljoen streams. Daarnaast zijn de songs “Vleugels”, “Nooit meer oorlog” en “Visje in het water” er ook op terug te vinden. De songs die het album voor de rest compleet maken zijn:…

[buurmanenbuurvrouw]

Buurman 94: Denis

Het is al tien uur ‘s avonds als ik het vliegtuig in Brussel binnenstap. Ik groet de Ierse bemanning van het vliegtuig naar Dublin en zoek samen met mijn collega onze rij. Hoewel ik me met mijn 1.70m nog aardig kan opvouwen op een vliegtuigstoel, word ik blij als ik zie dat we de extra brede rij bij de nooduitgang van de vleugel hebben.

Ik installeer me op de stoel met een goed album en boek en kijk naar de buurman die bij het raam zit. Hij draagt een zwarte coltrui en scrollt langzaam door verschillende paardenvideo’s op Facebook. Ik schat hem eind veertig.

We zijn een klein halfuur in de lucht wanneer hij een broodje en kop thee bestelt en zijn koptelefoon afzet. Denis is trainer in de paarden-springsport en reist daarvoor de hele wereld over. Eerder reed hij zelf ook, maar tegenwoordig heeft hij zich volledig toegelegd op coaching. 

De extraverte Ier vertelt enthousiast over de sport en heeft net twee locaties in België bezocht. “Ze staan bekend als twee van de beste locaties wereldwijd.”

[bluestownmusic]

Recensie: David Knopfler - Songs Of Loss And Love

David Knopfler – Songs Of Loss And Love Format: CD / Label: Paris Records Release: 2020 Tekst: Peter Marinus Ik vraag mij wel eens af of David Knopfler niet eens spuugzat wordt van het stempel “de broer van Mark Knopfler”. Dat zou ik mij tenminste goed kunnen voorstellen als je na drie Dire Straits albums besluit de band te verlaten om je eigen vleugels eens uit te slaan en je soloalbums bijna…

[arneweemaels-blog]

Concert Mammal Hands and Nordmann

4 april 2018

A210 – Etterbeek 20:30

 Tijdens de paasvakantie ging ik, samen met Meneer De Greef en een aantal leerlingen van het vijfde jaar op uitstap.

Ik voelde me meteen thuis in het zaaltje in Etterbeek want ik waande me precies in onze scoutslokalen. Het optreden duurde een 2-tal uur en ik heb me niet verveeld. Ik vond het wel leuk om naar te luisteren maar ik was er niet echt onder de indruk van. De sfeer zat wel goed ook al is het muziek dat niet echt bij mijn leeftijd past maar meer iets is voor dertigers.

Ik ben wel tevreden dat ik dit heb meegemaakt want het was een leuke ervaring en iets anders dan de populaire en commerciële muziek zoals “Boef”.

Bedankt, Meneer De Greef, voor de uitnodiging en het initiatief om deze uitstap te kunnen mee beleven.

 Volgende recensie vond ik op internet.

http://www.writteninmusic.com/jazz/mammal-hands-shadow-work/

Mammal Hands – Shadow Work Door Dick Hovenga

Band:

Mammal ��Hands

Album_title:  

Shadow  Work

Genre:

Jazz

Release_date:  

11/03/2017

Label:

Gondwana  Records

Rating:

Vierenhalve ster (4.5)

Soundsid:  

3723945

Shadow Work Mammal Hands

Dick Hovenga 4.5

4.5

SoundId€9,99

Wat blijft het toch fijn om een band te horen die met elk album maar beter en beter wordt. Met hun derde album Shadow Work zet Mammal Hands hun zegetocht voort.

De muzikale groei van het uit Norwich afkomstige trio was niet alleen op hun geweldige tweede album Floa uitstekend te horen maar juist ook bij hun liveoptredens die daarop volgden. Hun sound bleek elk optreden aan diepte te winnen. Ongrijpbaar als ze zijn met die zo opvallende combinatie van piano, sax/klarinet en drums bleken ze live hun sound verzwaard te hebben met flink wat meer bas bij de aanslag op de linkerkant van de vleugel.

Mammal Hands heeft in de broers Jordan (sax/klarinet) en Nick (piano) Smart een onweerstaanbare ruggengraat. Waar Nick de muzikale lijn uitzet vult Jordan met rijk spel de melodie in, dan weer volgend dan weer improviserend, waarmee hij de compositie de andere kant opduwt. Drummer Jesse Barrett duwt met zijn enerverende spel de composities naar de electronic kant waardoor die overweldigende tegelijk oorspronkelijke Mammal Hands sound ontstaat.

Voor Shadow Work kregen ze van hun platenlabel Gondwana Records de vrije hand. ‘Bepaal zelf het moment van opnemen en doe de productie maar zelf ook’. Niemand die beter weet hoe de band moet klinken dan zijzelf, zoveel hebben hun live optredens wel bewezen. Het levert met Shadow Work het beste album op dat het trio tot nu toe maakte. De sound is prachtig uitgekristalliseerd met precies de juiste toevoegingen om het geheel nog wat dikker te maken.

Op albumopener Black Sails, de eerst vrij gegeven track van het nieuwe album, was al optimaal te horen dat band grote muzikale stappen aan het maken was. Die strijkers, in de bandsound verstopt, gaven de compositie iets episch extra’s mee. Ook op Boreal Forest hoor je die onderlaag die de sound net wat voller maakt. Als ze aan het einde nog wat dieper uitbouwen al helemaal. Dat gebeurt al net zo overweldigend op Three Good Things, die met de inbreng van tabla tot een prachtige climax uitbouwt. De nieuwe, vollere sound laat zich al helemaal horen in het onweerstaanbare, absolute briljante Living Frost (wat een magistrale akkoordveranderingen steeds) waarin ze met een vleug strijkers een overweldigend gevoel creëren.

Ook op tracks als Straight Up Raining hoor je hoe fascinerend de muzikanten gegroeid zijn. Niet alleen is hun spel nog rijker geworden en weten ze nog beter wat ze kunnen en durven maar juist ook binnen het bandgeluid weten ze zo ontzettend goed wat nodig is. Luister naar een track als Transfixed en hoor waar de band de komende jaren nog meer naartoe zal gaan. Dit is wat het samensmelten van jazz en electronic zo super interessant maakt. Met geweldig (samen)spel laag over laag opgebouwd, naar een dikke climax doorgeduwd en daar dan lekker op doorgaan tot de trance vanzelf voelbaar wordt. Wat wordt er geweldig gemusiceerd met absoluut geweldig drukwerk en prachtige melodieversmeltingen van de broers Smart. Wat een ongelooflijke prachttrack!

Shadow Work is een album om je heerlijk in onder te dompelen. Helaas maar tien tracks (we hadden er veel meer willen hebben) maar allemaal vol kleur en sfeer. Het album bouwt ook prachtig op. Vanaf de albumopener Black Sails stijgen de tracks boven elkaar uit om met het fraai ingetogen, alleen door piano en wat fraaie effecten gekleurde, Being There super sfeervol af te sluiten.

Shadow Work is een fascinerend album dat zich met elke luisterbeurt dieper in je hart nestelt. Het wordt nu echt tijd dat de hele wereld Mammal Hands gaat leren kennen. Zoveel talent mag niet voor een kleine groep liefhebbers blijven.

Tracklisting Shadow Work:

Black Sails

Wringer

Boreal Forest

Solitary Bee

Three Good Things

Living Frost

Near/Far

Straight Up Raining

Transfixed

Being Here

[k3fanblog]

Best K3 song bracket!

Link to the post with the whole bracket

[drondskaath]

Dodenbezweerder | Vrees de toorn van de wezens verscholen achter majestueuze vleugels | 27th March, 2020

Dutch Black Metal

https://ironboneheadproductions.bandcamp.com/album/dodenbezweerder-vrees-de-toorn-van-de-wezens-verscholen-achter-majestueuze-vleugels

[scenepointblank]

You ever get lost while driving in the woods at night? I grew up in Wisconsin and this happened to me often before I got a GPS. It will spook you good if you're not careful. The roads stretch into ... via Scene Point Blank album reviews feed

[bluesmagazine]

Recensie: Stef Paglia - Never Forget

Recensie: Stef Paglia - Never Forget // @WayneProDrums @JoyDrummer22

Stef Paglia – Never Forget Format: CD / Label: Eigen Beheer Releasedatum: 28 maart 2019

 Tekst: Joop van Rossem

 Stef Paglia is in thuisland België bekend als lid van The BluesBones maar heeft nu ook zijn vleugels uitgeslagen als soloartiest. Dat doet hij middels dit solowerk ‘Never Forget’, een album dat “moderne, groovy bluesrock” bevat met negen eigen liedjes en één cover. Paglia reisde af naar…

[ilovetheater-nl]

Visje in het water vierde K3- single van het album Vleugels

Visje in het water vierde K3- single van het album Vleugels

Vandaag verschijnt de nieuwe K3-single Visje in het water. Voor Hanne, Marthe en Julia is het inmiddels de vierde single van het album Vleugels, dat op 18 november uitkomt. Behalve het nieuws rondom de release van de nieuwe single is K3 ook vanaf zaterdag 15 oktober te zien bij AVROTROS op NPO Zappelin in het programma K3 Vriendenboek. Met de single Visje in het water zingen Hanne, Marthe en…

[danielbrandsema]

Onbesproken pad

Hij volgt het spoor. Hij loopt tussen de ijzeren lijnen. Zijn voeten zet hij om beurten op houten bielsen en tussen kiezelsteentjes. Elke stap die hij zet, gaat hij verder weg. Hij wil gewoon naar huis.

Zo laat hij een geest van wat voorbij is achter zich. Een raaf op een tak, een ademwolkje, een schommel, een man die hem aanspreekt. Wat is er toch? Wat zit je dwars? De geest is als een vlek, een zwarte vlek die zich voedt met alles wat hij achterlaat. Alles wat voorbijgaat, wordt eerst heel even alleen maar helderder, afgezet tegen het zwart. Maar dan vergrijst en vervaagt en verdwijnt het langzaam maar sneller dan je denkt. Zo groeit de vlek als een gezwel in zijn hoofd.

De balken, de klinknagels, de bomen rechts en links gaat hij voorbij. Hij laat ze achter, en ziet nieuwe voor zich. Hij weet dat dit onbesproken pad doodloopt, maar loopt ook daaraan voorbij, zijn ogen gericht op de plek waar de lijnen samenkomen. Hij kijkt voor zich uit.

Het is nog niet donker, maar het wordt avond. Zijn hand in zijn windjack omklemt het pillendoosje. Zeven, zes, vijf, vier lucifers tikken nog tegen de binnenkant. Er is nog vuur. Elke dag loopt hij verder weg, en komt hij dichterbij.

De raaf krast, een zucht waait weg, hij voelt zich duizelig, een hand op zijn schouder. Kom maar bij mij. Nu nog niet, denkt hij. Niet zo. Hij zet het op een lopen. Onder hem hoort hij zijn voeten neerkomen op hout vermolmd en steentjes los; een mankepoot op oneffen grond, de raaf krast luid, de lucht wordt dicht, de hand drukt zwaar en dan. Hoe zwaar weeg je als je voeten, nog aanwezig, beide boven de bodem verbeiden?

Hij leeft. Wie geluk heeft, overleeft. Hij neemt zijn medicijnen niet meer. Die tijd is voorbij. Zijn pillen wachten daar nog tevergeefs op hem. En hij ijlt na, een vlam die opleeft, opbrandt en uitdooft. Hij lijdt. Wie pech heeft, overlijdt.

Hij draait de deksel van het pillendoosje open. Het is donker en koud. Maar hij heeft nog vuur. Nog vier, drie, twee lucifers. Nog één. Zo valt hij in slaap maar rust hij niet. Zo wordt hij wakker en is hij moe. Het is donker en koud. Nog één nacht.

Nu zit hij in kleermakerszit voor het vuur. Hij voelt de warmte op de huid van zijn gezicht. In zijn handen houdt hij het versleten vodje papier met daarop de lijnen en namen van plekken die hij is langsgegaan. De letters van zijn eindbestemming dansen in het flakkerende vuurlicht, spelen met zijn ogen. Wat is de naam? Waar moest hij naartoe? Waar ben je toch? Ik wacht op je. Met zijn ogen dicht voelt hij hoe de kaart met gaten van de vouwen vlam vat, en hij wordt rustiger. Hij hoeft alleen maar te gaan liggen.

Hij wordt wakker van het grijze licht dat in pijpenstelen op hem plenst. Het vuur is gedoofd. De raaf, aan druppels geregen, wacht in de hoogste boom. De hemel kotst, de smaak is bitter. Hoe zwaar wegen duizend druppelsporen op je jas?

De rits klemt, de mouwen plakken, de kou trekt in zijn lijf. De bielsen worden glad, de steentjes worden zompig. Het spoor voor hem is nog maar enkele meters zichtbaar voordat een regengordijn zich sluit. Zijn verkleumde vingers omklemmen nog één keer het doosje. Hij haalt het uit zijn jaszak. Alleen nog getik van druppels op de buitenkant.

De wolken verdwijnen niet meer. De vlek dijt uit. De raaf landt voor zijn voeten. Ze komt hem bezoeken. Zwart, groot, aanwezig. Kom. De raaf zet haar klauwen in het hout en steen, tikt met haar snavel tegen het ijzer en spreidt haar vleugels uit. Het gordijn lijkt zich te openen. Daarachter alles en niets. Hij hoeft er alleen nog maar doorheen.

Gebaseerd op ‘Secret path’, een album, graphic novel en film van Gord Downie (zanger van de Canadese band The Tragically Hip) en Jeff Lemire, over Chanie Wenjack (19 jan. 1954-23 okt. 1966)

Gord Downie (6 feb. 1964-17 okt. 2017)

(tekening: Jeff Lemire)

[lotteprins-blog]

Het nummer dat ik ga bespreken is ‘My everything’ en het is van Ariana Grande. Het is geschreven door haar zelf en door Brown, McCants, Taylor Parks en Milk. Het nummer kwam uit op 2 augustus 2014 tegelijkertijd met het album dat ook ‘My everything’ heet. Het nummer duurt 02:48. Ik hoorde het nummer tijdens haar concert. Ze werd begeleid met een mooie vleugel waar ze ook op zat toen ze het nummer zong. Het nummer is een ballad. Tijdens dit nummer was er een spot op haar en de pianist en droeg ze een mooie jurk. De hele zaal werd stil want bijna iedereen wist wel dat ze dit nummer opdroeg aan het overleden opa en als ze dat niet wisten, dan merkten ze wel aan Ariana Grande zelf want tijdens het nummer werd ze helemaal emotioneel. Ik volg haar op Instagram en daar zag ik al hoeveel haar opa voor haar betekende en ik kan me dat gevoel goed voorstellen dus zelf werd ik er ook wel emotioneel van. De begeleiding van het nummer is erg simpel en zo is er meer aandacht voor de tekst die ze zingt. In het nummer is niet meteen te herkennen dat het over haar opa gaat maar wel dat ze iemand mist. Ze wil denk ik overbrengen met het nummer dat iets moet koesteren zolang het er nog is en dat je pas weet wat je mist als het er niet meer is. In de zaal stak iedereen zijn zaklamp van zijn telefoon omhoog en iedereen luisterde samen naar haar gezang. Dat was een magisch moment. Ik kende het nummer al wel maar het maakte zo onwijs veel indruk om haar live te zien en te zien hoeveel het met haar deed. Nu wanneer ik het liedje luister, denk ik altijd terug aan dat moment want het was magisch.