#abrikozen | Explore Tumblr posts and blogs

bonjouronourtour · 2 years ago

Text

Campania - Basilicata - Puglia

19 april - 10 mei

🍓 Wij komen eind van de middag aan op de boerderij van Giovanni’s ouders: Agricola Calviati. Ze verbouwen hier van alles. Bonen, abrikozen, aardbeien en nog veel meer. Op een nieuwe Lamborghini-trekker gaan we door de blubber op zoek naar de aardbeien. Deze proeven echt ongelofelijk lekker. Giovanni en wij eten ons helemaal vol in de heerlijk zoete, verse, onbespoten, natuurlijke aardbeien. Nog nooit zulke heerlijke, zoete aardbeien gehad! Van Gio’s Peruaanse moeder horen we dat zij voor ons zal koken, nadat ook onze Nieuw-Zeelandse vrienden zijn gearriveerd.

🍷Vooraf krijgen we de vraag wat we bij het eten willen drinken. Allereerst de mededeling dat de wijn door ons meegebracht niet goed is voor bij dit eten, dat moet maar een andere keer worden opgemaakt. Nee ze hebben hier echte Italiaanse wijn, de vraag is alleen: zoet of droog? That’s it. Überhaupt niet de mogelijkheid om iets anders te drinken. En eerst witte bij de pasta en daarna rood bij wat er dan maar volgt. Italianen geven meer om culinaire regels dan enkele andere vorm van reglementen.

🍝 Na dan eindelijk aan tafel te schuiven komt de spaghetti carbonara op ons bord. Deze overtreft alle verwachtingen en is ongelofelijk lekker. Zo lekker dat wij en onze Nieuw-Zeelandse vrienden al vergeten dat dit puur alleen het voorgerecht is. Na ons buikje al redelijk vol te hebben gegeten en de glazen witte wijn inmiddels leeg zijn, volgt opeens ‘de rest’. Nu met rode wijn: de groenten en een bal Mozzarella per persoon. Gewoon om zo te eten: direct van de vork. Mozzarella wordt oorspronkelijk in deze regio gemaakt van de Italiaanse buffel en daar is men niet alleen heel trots op, ze nemen er ook flink van. De tafel ligt verder vol met broodjes met een pesto van broccoletti en andere regionale gerechten. Als we dan eindelijk helemaal propvol zitten, volgen er nog dolce: zoetigheden, namelijk aardbeien. Heel veel aardbeien. Daarna volgt de Limoncello! Maar die blijkt al op te zijn, dus wordt er een 18 jaar oude fles rum op tafel gezet. Eindstand: te veel, te lekker en te vol (Lekker slapen lukte daardoor wel aardig).

🍕 De volgende dag staat Napels op het programma. De stad waar de o zo geliefde pizza zijn oorsprong vindt. Ook de stad met een minder fraaie, maffia-gerelateerde status. Samen met Dave & Anita worden we naar de trein gebracht. We wandelen los van elkaar door de stad, totdat om 12:00 uur de door Dave geboekte ‘food tour’ begint. Onze Italiaanse gids Vito vertelt ons meer over de geschiedenis van deze bijzondere en vooral mega drukke stad.

⚽️ De stad wordt nu voornamelijk gekenmerkt door alles wat met de club Napoli te maken heeft. Alles hangt vol met blauwe vlaggen en spandoeken. Na de gloriejaren van Maradona heeft de stad geen Italiaanse kampioen meer gekend, maar dit seizoen zal het (het kan haast niet meer misgaan) dan eindelijk weer feest zijn. Ondanks de uitschakeling door AC Milan in de Europese Champions League, de vorige avond lijkt alles en iedereen bezig met dit ene te voltrekken feit. De food tour geeft ons een aantal heerlijke gerechten, waaronder gefrituurde pizza en sowieso opvallend veel gefrituurd eten. Verder ook nog wat andere gerechten waarvan wij met alle liefde de ingewanden van de koe (magen en darmen) die urenlang zijn gekookt en onder een soort citroen-douche hangen, aan ons voorbij laten gaan. Na een lange dag Napels pakken we de trein weer terug. Niks gemerkt trouwens van maffia, wel van enorm veel verkeerschaos.

🐝 De volgende dag gaan we met Giovanni mee naar zijn bijen. Hij blijkt enorm enthousiast over alles wat met bloemen, planten en bijen te maken heeft en is ontzettend relaxed, deze gast kent nul stress. Dit hadden we al wel opgemerkt dus maken we hem die ochtend zo duidelijk mogelijk (enigszins lastig door zijn gebrekkige Engels) dat we na de drukke dag van gister, echt niet te veel willen doen. Hij geeft aan dit volledig te begrijpen, neemt ons mee, scheurt door het land en op naar de bijen. Bij de eerste stop is het nog leuk. We zien hem nauwkeurig en gepassioneerd aan het werk, en proeven de verse nectar en bijenpollen. En dan begint het feest.

🥱 Het opruimen duurt lang, de mededeling dat we naar een volgende plek gaan waar hij bijen houdt blijft uit, maar merken we als we opeens een andere kant op rijden. Daar aangekomen lijkt hij alsnog met ons de berg op te willen met ‘het mooiste uitzicht’, terwijl we die ochtend al hadden laten weten: geen behoefte aan vandaag. Vervolgens wordt er een vriend opgetrommeld, broodjes en bier gekocht en zitten we opeens in een 4x4 de berg op te sjezen met een verschrikkelijke rotgang. Boven aangekomen staat ons nog een wandeling van 3 uur te wachten. Het is dan al 17:00, we waren al gaar van gister voor we vertrokken, maar nu al helemaal en dan moeten we ook nog eens 3 uur sjouwen (ook totaal niet op gekleed btw), 2 uur terugrijden en vervolgens samen met iedereen weer uitgebreid dineren. We laten Giovanni weten dat dit iets te veel van het goede is, genieten kort van het (toch wel) prachtige uitzicht en worden weer terug gebracht naar de camper.

🥮 Thuisgekomen eten we gezellig Napolitaanse ‘echte’ pizza die er goed in gaat met z’n allen en duiken we ons bed in. De volgende dag hebben we dan eindelijk onze ‘rustdag’. We draaien een wasje (ook weer zo geweldig dat dit kan), ruimen wat op, maken ons huisje wat schoon en besluiten om de Italianen nu eens te trakteren op het avondeten. Samen met de kiwi’s organiseren we een kleine barbecue met datgene wat we nog in huis hebben, wat precies genoeg blijkt voor iedereen. Er is nog een zware ricotta-taart als toetje terwijl wij ook nog een lekkere (niet appel- maar:) aardbei-crumble hebben gemaakt. Alle buiken weer goed gevuld zeg maar.

🏛️ De volgende dag zullen we vertrekken en doorgaan naar Pompei en de Amalfi kust. Dit is een populaire bestemming, erg camper-onpraktisch en momenteel enorm druk. Dinsdag 25 april is het namelijk Bevrijdingsdag in Italië en voor velen een lang weekend vrij! We moeten dus op tijd een plekje zien te vinden in een hyper toeristische omgeving: Napels, de Vesuvius, Pompei en het Herculaneum, de Amalfi kust en Positano: alles dicht bij elkaar. Doel is dus om weg te komen bij deze veel te gastvrije mensen.

☕️ De ochtend mislukt al meteen, want net op het moment dat wij een bakje koffie willen maken, worden we onverwachts door Salvatore & Patricia (Giovanni’s ouders) meegenomen naar een lokale koffiebar. “Jakeliene! Endrike! Dave! Anita!Come! We go for coffee!” Het is namelijk zaterdagochtend en alle Italianen nemen op zaterdag een ontbijt met koffie in ‘t dorp. Wij worden meegenomen, een andere vriend wordt opgetrommeld en daar zitten we alweer. Ook komen we langs een lokale mozzarella-winkel en worden daarna weer teruggebracht. Dave & Anita zijn inmiddels al gereed en grijpen hun kans om weg te komen. Wij doen er iets langer over en als wij dan eindelijk zover zijn, huppelt Patricia opeens voor onze camper langs: “I make lunch for you!” Oh nee he, ze hebben alweer wat in de planning. Na een ongelofelijk lekkere lasagne zijn we dan eindelijk klaar.

❤️ We zeggen deze ongelofelijk lieve, warme mensen een vaarwel en hopen ze stiekem nog eens te ontmoeten. Wàt een liefde, zorg, aandacht, warmte en verwennerij. Ongekend. We krijgen nog mee: dikke citroenen, zakken vol walnoten, de eerder gekregen aardbeien, een pot honing en verse bijenpollen van Giovanni’s bijen, verse eieren, een bak vol Chinese mandarijntjes en wat nog niet meer. Als we vertrekken horen we dat die avond nog vrienden van Gio komen met alle toeters en bellen, wat ongetwijfeld hartstikke gezellig is, maar dit was voor ons het moment om te gaan en niet alsnog te blijven plakken.

🌋 In Pompei aangekomen vinden we nog een laatste plekje op een camperplaats, weggestopt in een hoekje waar we net passen. Hier moeten we namelijk wel gebruik van maken, in verband met de veiligheid in deze omgeving. Zomaar ergens in ‘t openbaar staan is gewoon een risico. Maar dit kost ons dure centen en we ervaren direct de immense drukte.

De volgende gaan we dan maar direct met de fiets naar de archeologische opgravingen van Pompei. We staan bijna direct om 09:00 bij de opening om binnen te gaan en vinden het dan al druk. Gelukkig is deze archeologische plek werkelijk een stad. Hier kan je dagen doorheen lopen en nog niet alles gezien hebben, zoveel! Dat maakt ook dat de toeristen zich gelukkig enigszins spreiden. Wij zijn hier de nodige uurtjes wel kwijt, zien bijzondere en mooie ruïnes, fresco’s enorm mooi intact, een groot amfitheater en ‘normaal’ theater en de bekende versteende lijken, overvallen door de gigantische uitbarsting van de Vesuvius, zo’n 2000 jaar geleden. Het is bizar hoe relaxed de mensen hier zijn, alsof de vulkaan niet meer bestaat, terwijl die toch werkelijk continu in zicht is. De Vesuvius is de gevaarlijkste vulkaan ter wereld, juist omdat er zo gigantisch veel mensen omheen wonen (met name in Napels), maar gelukkig zijn latere vulkaanuitbarstingen allemaal een stuk milder geweest. Bij het verlaten van Pompei zien we pas hoe druk het echt kan zijn, nu het hier de ochtend vol gestroomd is met toeristen.

Hendrik duikt die avond met Dave nog de bar in om live Juventus - Napoli te kijken en zij zijn getuige van hoe een bar los kan gaan als de -op het moment van het plaatsen van deze blog al- kampioen van Italië in blessuretijd 3 punten uit het vuur sleept.

🏖️ De volgende dag staat de Amalfi kust op het programma, met in het bijzonder Positano. Nou laat ons je 1 ding vertellen: dit weekend is het zo verschrikkelijk druk dat dit werkelijk niet te doen is. Het begint al met de trein van Pompei naar Sorrento. Deze duurt zo’n 40 minuten en moet grotendeels staand worden uitgezeten. Dan staan we vervolgens 50 minuten in de rij voor de bus die langs de Amalfi kust rijdt, waar we kunnen uitstappen waar we willen en ook weer kunnen opstappen wanneer we willen. Gelukkig hebben we hier wel een zitplek en zijn we een uur later eindelijk in Positano. De kiwi’s rijden door naar Amalfi, maar wij zijn erg blij om uit de overvolle bus te stappen in de, naar onze bescheiden mening, mooiste plek aan deze prachtige kust. Helaas is het weer vandaag wel iets minder, maar goed genoeg om ervan te kunnen genieten. Wij hebben hierdoor juist de tijd om heel Positano in ons op te nemen, liggen even op ‘t strand, wandelen door de gezellige straatjes, drinken er een heerlijke cappuccino en zoeken dan al klimmend weer de hoofdweg op.

🚏 Hier vernemen we van andere toeristen dat er al 3 bussen gepasseerd zijn, al bomvol zaten en dus niemand meenamen. Mensen staan hier al uren te wachten en komen bij de eerstvolgende bus nog in een voorzichtige opstand. Bij de bus die daarna volgt wordt er een menselijke wegblokkade opgezet waardoor de bus wel mòèt stoppen. De deuren gaan open en daarna drukken de mensen zichzelf naar binnen. De toeristen die hier al lange tijd staan en wiens geduld helemaal op is, laten ook duidelijk merken dat ze er helemaal klaar mee zijn, dat iedereen die nog durft voor te dringen gewoon weggetrokken worden (waar ze eerlijk gezegd ook wel recht op hebben, want er zitten er altijd een paar tussen die zich niet kunnen gedragen en denken de enige op de wereld te zijn) en zorgen dat iedereen die al lang gewacht heeft de bus in komt. Om de één of andere onverklaarbare reden (waarschijnlijk het socializen van Jacq met wat Fransen en Engelsen) worden wij tot deze groep geacht en mee de bus in getrokken, ondanks tegenstribbelen van de bus chauffeur. Dat maakt dat we op tijd in Sorrento komen, al moeten we opnieuw driekwartier wachten op de trein die ons terugbrengt naar Pompei. Gelukkig hebben we hier wel weer een zitplek en zijn we nog enigszins op tijd (rond 19:00) weer bij de camper. Omdat we niet voor nog een nacht willen betalen vullen we snel ons water bij, lozen andere vloeistoffen en maken ons snel uit de voeten.

🅿️ Het is in Italië wel weer iets lastiger om goede gratis camper plekken te vinden. Sommigen lijken goed, maar kom je daar aan: blijkt het gesloten of betaald (en dan ook altijd best duur). Dus het is de truc om online zo goed mogelijk in te schatten of zo’n plek wel daadwerkelijk gratis en beschikbaar en boven alles: veilig is. Elke review gaat over wel of geen inbraak, wel of niet veilig. Dat maakt dat we na Pompei een beetje zoekende zijn. De eerste plek is gesloten, de volgende is eigenlijk heel fraai maar er wordt het aan het strand gewerkt voor het hoogseizoen, plus: we zijn de enige daar en ook dat zijn we even niet meer gewend. We slapen er prettig maar trekken de volgende dag toch weer verder, totdat we weer bij onze geliefde kiwi’s uitkomen op een rustige en veilige plek. De route er naartoe is uitdagend maar wel echt fantastisch. Het doet ons denken aan delen van de prachtige Garden Route in Zuid-Afrika. De plek zelf is ook schattig met bovenop de top een groot beeld van Jezus, zoals in Rio de Janeiro. Dave en Hendrik gaan met hun elektrische fietsen naar de top voor een schitterend uitzicht en verder sluiten we met Dave & Anita af, door gezellig samen te eten. Zij gaan richting Sicilië en wij gaan meer naar het zuidoosten van Italië, richting Puglia.

🎣 Wij brengen een paar rustige dagen door bij Lago Sirino, een klein meer waar op 1 mei (nationale feestdag) een viswedstrijd wordt gehouden in de stromende regen. We worden ‘s ochtends wakker van de omroeper die over het meer schreeuwt. Hier aanschouwen wij de meester-vissers die in meerdere rondes van 10 minuten zoveel mogelijk vissen proberen binnen te hengelen. Nou dat gaat behoorlijk snel kunnen we jullie vertellen.

🧗🏻‍♀️ Vervolgens gaan wij weer door richting de kust (Sibari) om daarna, als het weer eindelijk weer iets beter lijkt te worden, Matera te bezoeken. Hier spreken we af met Antonin en Marion uit Frankrijk die we eerder op de boot naar Italië hebben ontmoet. Zij nemen ons mee Matera in, wat een ongelofelijk mooie plek is. Een stad gebouwd in en op de rotsen en aan de andere kant van de canyon zien we de grotten die ooit ook werden bewoond door mensen. Om daar te komen en dit eens van dichtbij te bekijken, klauteren wij via een slingerbrug, de rivier over en weer terug.

🏊🏼‍♀️ De volgende dag rijden we Puglia in. We vinden een plek met onze Franse reisgenoten aan een prachtig stukje strand dichtbij de stad Taranto. Hier nemen we een frisse duik in het prachtige heldere water van de Ionische zee, waarna we doorrijden naar Gallipoli. Een schattig dorpje aan de kust met een klein schiereilandje waar het oude centrum zich op bevind. We drinken hier een cappuccino en wandelen door de smalle straatjes, via het strand weer terug. Na Gallipoli steken we over naar de kust aan de Adriatische zee, richting Otranto. Hier kan het erg toeristisch en gezellig zijn, maar het is er nu vrij rustig en een beetje saai. Wij draaien er een wasje en rijden daarna door naar Grotta della Poesia, oftewel: Cave of Poetry. Letterlijk poëtisch, een droomplek. Het is zeewater in een grot, waar een trap in de rotsen je naar beneden leidt om hier een behoorlijk verfrissende duik te nemen. Letterlijk een duik nemen, vanaf de rand van de rots, dat is ook een optie. Antonin en Hendrik doen het beide (hierbij moet vermeld worden dat Antonin redelijk bang was en Hendrik als eerst moest gaan) terwijl Jacqueline en Marion het op de verantwoorde manier doen. Vanuit dit natuurlijke zwembad kunnen we onder de rotsen door, de open zee in zwemmen. Op deze plek is het water een stuk dieper, dus klimt Hendrik vanaf hier weer de steile rotsen op om nu, vanaf een nog hogere plek het water in te springen. Antonin lijkt dit ook wel wat, beseft dat hij niet achter kan blijven en doet hetzelfde. Maar nadat een Italiaanse man ons laat zien vanaf waar je ècht hoog kan springen begint het pas echt te kriebelen. Hendrik heeft het alleen ondertussen wel hartstikke koud van het koele zeewater maar Antonin heeft een extra laagje isolatie en gaat ervoor. Nou ja, hij springt vanaf weer een stukje hoger dan hiervoor (maar niet zo hoog als de Italiaan) en daagt Hendrik daarna uit om zijn ‘Nederlandse ballen te tonen’. Hendrik, al rillende van de kou voelt zijn testosteron niveau stijgen, klimt daarom niet naar de plek vanaf waar Antonin sprong, maar nog een meter of 2 hoger, vanaf waar de Italiaan hem al voor was gegaan. Antonin, die dit ziet, beseft dat hij weer 3-2 achter staat als Hendrik dit aandurft. Met de aanmoediging van Jacqueline, Marion en nog twee vriendelijke dames kan hij ook niet meer terug en springt van hoog! Aiaiai, nu moet Antonin weer aan de bak om geen gezichtsverlies te lijden. Ook hij durft het uiteindelijk aan. En voor de grote prater die hij is, was hij opvallend stil vooraf, en opvallend luidruchtig (van de opluchting), achteraf. Moraal van het verhaal: boys will be boys.

🗺️ Op naar Lecce. Dit blijkt een leuke stad om even doorheen te wandelen, met leuke terrasjes en pleintjes en een barokke architectuur. Na een heerlijke Gelato gaan wij weer door richting Brindisi. Niet per se om de stad te bezoeken, aangezien deze behoorlijk industrieel schijnt te zijn, maar vooral om wat water te legen en bij te vullen. Daar aangekomen blijkt het nog loucher dan we hadden gedacht en rijden snel door naar een fijne plek aan de kust om rustig te slapen. De volgende dag staat Ostuni op het programma, een prachtig stadje op een heuvel, volledig in het wit. De zon zou hier helemaal een bijzonder schouwspel van maken, maar die laat zich vandaag helaas niet zien. Toch kunnen we enorm genieten van dit schattige stadje met gezellige straatjes, terrasjes en winkeltjes.

We overnachten vervolgens in Cisternino, weer een schattig stadje op een heuvel met leuke smalle straatjes en gezellige terrasjes. Hierna staat voor ons op de planning om Alberobello, Monopoli, Polignano a Mare en Bari te bezoeken. Daarna kunnen we ons langzaam richting Frankrijk begeven en onderweg hopelijk genieten van andere mooie plekken en omgevingen in Italië, en zullen we zeker in Toscane even het goede leven opsnuiven, mits we genoeg tijd overhouden!

Groetjes van ons!

0 notes