#a portret cake | Explore Tumblr posts and blogs

lauwpauw · 5 years ago

Photo

Vanwege de drukte bij het lanceren van mijn nieuwe collectie ben ik één ding een beetje vergeten......⁠ .⁠ Jullie laten weten wanneer er nieuwe workshops op de planning staan. 🙈⁠ Zaterdag 5 oktober heb ik de eerste workshop gepland, waarbij we met acryl gaan gieten. Na een middag in de kleur duiken heb je meer geleerd over het mengen van kleuren en zelf ook een mooi kunstwerk gemaakt! ⁠ . ⁠ Ohja en de taart is inbegrepen in de prijs, want zonder taart is het creatieve feest niet compleet! 🍰🎉⁠ .⁠ Ik heb verschillende workshopdata op de planning staan, een aantal acryl giet workshops, schildertechnieken (met kwasten, spatels en andere gereedschappen), waterverf, een workshop portret tekenen en een perspectief tekenworkshop.⁠ .⁠ Allemaal in mijn toffe atelier in de bajes. Dus heb je altijd al eens in een oud gevangenis gebouw willen kijken én lijkt het tof om iets nieuws te leren: vind de link in mijn bio! Of stuur me een dm, dan stuur ik je de directe link.⁠ .⁠ .⁠ .⁠ .⁠ Due to the busy schedule launching my new collection, I have forgotten one thing a bit ......⁠ ⁠ You let you know when new workshops are planned. 🙈⁠ The first workshop is planned for Saturday 5 October, during which we will be exploring fluid acrylic. After an afternoon diving into colors you've learned more about mixing colors and also made a beautiful piece of art yourself!⁠ .⁠ Oh, and the cake is included in the price because without cake the creative party is not complete! 🍰🎉⁠ .⁠ I have several workshop dates on the schedule, a number of fluid acrylic workshops, painting techniques (with brushes, spatulas and other tools), watercolor, and drawing workshops⁠ .⁠ All in my cool studio in the old prison. So you have always wanted to see what an old prison looks like and you would like to learn something new: find the link in my bio! Or send me a dm, then I will send you the direct link.⁠ .⁠ .⁠ .⁠ .⁠ #dutchart #handmade #art #pour #pourpainting #fluidart #fluidacrylic #dreamersanddoers #workshops #workshopsinbreda #creatieveworkshops #carveouttimeforart #breda #creatief #futuredome #koepel #kunstlmakenisleuk #kunstmaken #schilderen #kunstkijken #volwassen #volwassenenonderwijs

0 notes

baekhyun2k17 · 8 years ago

Text

my favourite constellation.

summary; between the freckles on your cheeks, and the stars forming constellations, a love so bright shined through the atmosphere, unbreakable and cherished, until.. genre; angst, slice of life words; 1313

The brush moved along the pencil drawn lines, following every single curve. The white paint flowed, bringing out the beauty of the artwork. The straight lines connecting the dots, painting your favourite constellation and bringing it to life. A cup of coffee, a dozen of brushes and the paint supplies laid scattered across your lover’s workspace. The wall would soon be covered in various colours once you started with the main character of your painting, but you know he wouldn’t mind, he was caring like that. The brush suddenly stopped moving, as the sound of footsteps was heard creaking up the stairs. Your hands moved swiftly, covering the canvas with a white sheet. “Darling? Are you ready to go eat?”

2 years ago, you remembered, he asked you the same thing. You complied, but not before showing him your latest art piece. A beautiful work, lots of hours spend on perfecting all the details. A beautiful landscape, the city of Seoul in the background. He was stunned, eyes wide at how a human being could hold a brush and use it so well to create something like that. “It’s beautiful, you know that right? Just as beautiful as you’‘ You remember blushing, hiding your face in the paws of your paint splattered hoodie. He hugged you, eyes never leaving the large canvas as he planted kiss after kiss on the crown of your head. ”I do have a question, why do you only ever paint objects or landscapes, when will you paint me?“ You promised him you would do that, one day.

You wore his favourite dress, a long flowy one. It was what you wore to your first date, and continued to do so until now. You remembered spilling chocolate cake over it, bursting out laughing and having to buy a new one, the same one of course. Now the guy sitting across from you was leaning against his palms, eyes hooded and staring right at you. ’'So, it’s been a while since we made love on the couch, right?” You nearly spilled your cocktail all over the dress you loved so dearly, nearly having to buy another one. “Are you serious? We are in a restaurant, behave yourself!” But you still chuckled. What a silly little thing.

3 years ago, you remembered, you sat on the old couch in his home. He was doing nothing but reading through his emails, muttering under his breath how boring it was to be an office worker under his dad’s company. You simply smiled, carefully watching the lines of his face, memorizing every last detail so you could one day paint him, like he requested. But suddenly, he turned, his eyes boring holes into yours. “What do you think you’re doing, watching me like that?” You gulped, swiftly looking away and locking eyes with the tv static. Though you could already feel him closing in the gap, sudden hands on your thighs as a foul language erupted from his mouth, a smirk laminated onto his pink lips. The both of you fell back on the couch, clothing ripped and thrown to god knows where. It was a night you would never forget, not to this day.

“So remember when i told you about the producer that came by the other day? He said he would love to use some of the lyrics i wrote in one of his new releases, isn’t that awesome?” He asked, eyes filling with excitement, making you feel his joy. “Of Course it is! Is your name gonna be mentioned is the next question, that would finally make you an artist!” You stared into his huge, chocolate eyes, awaiting the answer. “Well of course, at least, that’s what he said” the night went by swiftly, the two of you sharing a red velvet cake and talking about the future. But still, something felt off.

Back home, you changed into something comfortable, as he jumped into bed and snuggled under the covers. His long legs barely covered by the duvet, still making you giggle as it always did. You kissed his cheek lovingly, nuzzling you nose into it. “You know i love you right, and that i’d never leave you?” He looked up, confused but slightly touched. “Ofcourse i do darling, why do you ask?” You shook your head, telling him it was a promise you made once before and had to make sure it wouldn’t be forgotten this time. “I’ll join you later alright? I have to finish something”

The brush was back in your hand, various colours mixed together as you finally started on the main character of the entire ordeal. But every time you put the tip of the brush to the canvas, you halted, memories flooding your entire mind stopping you from moving altogether. You remembered when you were in that room, with the same brush in your hand as he entered behind you, two glasses of whiskey in his hand, his phone connected to a stereo as classical music filled the room. “A night like this, 2 am, should be spend with good music, a drink and a cigarette” You turned, raising your brow as he stuck a malboro between your lips, holding a lighter in front of it. You took a long drag, the smoke filling your lungs, exhaling it and watching the cloud move out in front of you. “– And good company of course, that would be me” You let the brush go, shaking your head and holding the lit cigarette between your fingers. “You sure are something else, huh?”

Shaking your head, you picked up the brush you dropped, tapping your head a few times. The memories caused a switch to be flipped, suddenly everything became reality again and it was almost as if the brush moved on its own. You let it flow across the paper, the main character coming to life. You promised him you would draw him one day, and today was that day, and you sure were gonna finish it now, before you forgot and let the promise turn to dust. He came to life, from his luscious lips to the lines on his forehead. He was still like you remembered him that day on the couch, as you took in every last detail of him.

By 3 am, you were done, and there he was, on the canvas. It felt like he could jump out of it at any time, and you were silently waiting for that to happen. But like the previous night, you were startled out of your trance once you heard footsteps approaching the work room. The door opened slightly, the sudden brightness to your lover’s eyes was overbearing. “Darling? Are you still up?” Park Chanyeol stood in nothing but his boxers, rubbing his eyes as you scrambled to hide the painting with the white sheet. “Hmm? Oh yeah i just wanted to finish something quickly, like i told you” Chanyeol cocked his head to the side, staring right at the covered canvas. “Can i see it?” He muttered sleepily. “No! No, it didn’t turn out the way i wanted to, i was about to throw it away actually” He seemed to believe the answer, turning away and closing the door behind him. You let out a deep breath, taking ahold of the sheet and revealing the painting once more. You were gonna throw it out, like the rest of the memories of Byun Baekhyun. Yet, he was still your favourite constellation, like the painting hinted. In the middle, was his portret, around him was a painted galaxy, with different shades of purple, blue and black. Small white lined formed stars that were connected into constellations. Forgetting him wasn’t an option, you were only replacing your memories with new ones, better ones. “A night like this, 3 am, should be spend by forgetting you, my love”

#first story of 2017 !! go me #baekhyun #byun baekhyun #baekhyun fic #baekhyun imagine #exo fic #exo #exo imagine #exo imagines #exo reaction #exo reactions #baekhyun angst #baekhyun story #exo angst

54 notes · View notes

mischafaalhaas · 5 years ago

Text

16 Maart: Dag 1.

. Een week geleden was alles anders. Een week geleden was ik nerveus voor het gesprek waar in ik ging bespreken met mijn leidinggevenden dat ik ging stoppen met werken in de ouderenzorg. Morgen, exact een week later, ga ik in gesprek om te bespreken op welke manier ik juist ingezet kan gaan worden. Wat er nu gaande is is groter dan mij, groter dan mijn ego, problemen en mijn persoonlijke voorkeuren. Juist nu telt wat ik kan en alle handen zijn nodig.

Voor de mensen die mij niet kennen; mijn naam is Romany. Ik ben 29 jaar, en creatiever en nieuwsgieriger dan goed voor mij is. Altijd zoekende naar wat voor mij werkt, wat ik nu écht denk te willen en hoe ik dat dan wil. Ik kan en weet veel, ik heb veel interesses en een te goed werken analytisch vermogen waardoor ik er inmiddels de nodige kunstacademies en andere studies op heb zitten, maar op een MBO4 in grafisch vormgeven en een propedeuse-certificaatje in kunsteducatie na heb ik niets afgemaakt. Een jaar geleden begon ik met een opleiding in de ouderenzorg (psychogeriatrie/ dementie) gefinancierd door mijn nieuwe werkgever. Dit bood mij ontzettend veel vooruitgang en ik was een tijdje oprecht gelukkig, tot het moment dat ik dat niet meer was. Ik begon slecht te slapen, kreeg zware migraineaanvallen en m'n relatie was ook bijna niet meer. Ik was niet meer gelukkig en miste wie ik ooit was; de spontane liefhebbende grapjas boordevol oplossingen die deed waar ze gelukkig van werd; dingen maken en entertainen. Op het moment dat het echt niet meer ging en er in een maand tijd een heel pakje 400mg Ibuprofen's doorheen ging trok m'n vriendin aan de bel; "ben je nog wel gelukkig?" ...-nee.

Dat is nu een paar weken geleden, en in de tussentijd is één van mijn dromen daadwerkelijk uitgekomen; werken voor een entertainmentbedrijf. Ik vond hen niet, zij vonden mij, en het bleek een godsgeschenk vermomd in een zwarte hoodie. De glinstering kwam terug in m'n ogen, en corona was een ver-van-m'n-bed-show, net zoals het meeste wereldnieuws.

Vandaag is het maandag 16 maart, de eerste dag van de Corona-lockdown in Nederland. Scholen, kinderdagverblijven en de horeca zijn dicht, veel winkels sluiten uit voorzorg hun deuren en buschauffeurs zetten hun 'stukje' bus af zodat ze niet in contact komen met anderen. Veel van mijn vrienden werken inmiddels vanuit huis; één van mijn vrienden werkt op een laboratorium waar synthetisch DNA wordt gemaakt. Hij werkt al weken over, het bedrijf kan de vraag naar synthethisch DNA voor onderzoek naar het corona-virus niet bijbenen. De machines draaien dag en nacht. Eergisteren stuurde hij me een whats-appje waarin hij grapte dat hij weer op het werk was, zodat hij thuis z'n wc-papier niet op hoefde te maken. Andere vrienden zitten daarintegen noodgedwongen en zonder werk thuis. Ze werken in de entertainment-industrie, en de ene na de andere boeking wordt gecanceld terwijl normaal rond deze tijd in het jaar juist de ene na de andere boeking in de mailbox verschijnt. Normaal, rond deze tijd, is iedereen zich volop aan het voorbereiden om optimaal te kunnen presteren wanneer het festivalseizoen losbreekt. Normaal, niet in tijden van corona. Ik heb absoluut de verkeerde tijd gekozen om m'n hart te volgen.

Vorige week, dinsdag 10 maart, had ik een gesprek met twee dames betreffende mijn wens tot stoppen. Formulieren werden ingevuld en er viel een last van m'n schouders. Ik zou het nog op school vertellen en dan zou het halverwege april basta zijn. Tot vandaag. Tot ik realiseerde dat ik keihard nodig ben wanneer niet het festivalseizoen losbreekt, maar coronaseizoen. Ik ben nooit van de paniek geweest en ontzettend nuchter als het gaat om aardse zaken, maar dit, dit is anders dan dat. Als een wild dier voel ik corona om Nijmegen heen tijgeren. Ik zou gaan stoppen, tot ik realiseerde dat er nu iets gaande is dat groter is dan mij, en ik mag daadwerkelijk nog gewoon naar m’n werk. Ik woon zeer dichtbij en hoef niet met het ov. Ik ken de bewoners, en zij kennen mij. Als de ellende losbarst kan ik bijdragen. Ik denk dat het belangrijk is om te weten wat er precies gaande is uit de eerste hand, vandaar dat ik dit schrijf.

Op dit moment heeft het zorgbedrijf waar ik voor werk al enkele weken flink wat maatregelen getroffen. In het begin werd er nog verzucht dat het 'slechts' een griepje en allemaal een beetje vergezocht. Het was allemaal letterlijk een beetje ver van ons bed en we vonden het allemaal een beetje paniekzaaierij, de maatregelen die van hogerhand kwamen, hoewel we er ons toch braaf aan hielden. Er kwam een sarcastische opmerking toen de hand-ontsmetter, die wij normaal gewoon kunnen pakken wanneer we die nodig hebben, ineens achter slot en grendel ging. Toen vorige week bekend werd dat wij niet meer naar onze opleider naast Nijmegen CS mochten vonden we het allemaal nog wel prima, vervolgens kwamen de 'Slag-bij-Albert-Heijn-omstreeks-2020'-memes en wc-papier-grapjes, en sinds gisteren (zondag) bekend werd dat er een lock-down plaats zou vinden is het ineens stil. Op straat, in de groep-whatsapp, in onze hoofden. We maken ruimte voor wat er komen zal.

Vandaag begon ik mijn dienst om 16:00. Ik kwam binnen, voorzag de bewoners van wat te drinken, ging aan de slag met het avondeten en liet de aardappelen overkoken. Ik zat veel in m'n hoofd, maar toen de partner van één van onze acht bewoners begon over de maatregelen vertelde ik over de toespraak die premier Rutte zou gaan houden aan het volk. De laatste keer dat dit gebeurde was vijftig jaar geleden, dus het zou nu al een historisch moment zijn. Nieuwsgierig als ik ben wilde ik eigenlijk wel horen wat hij te vertellen had, en m'n collega dacht er net zo over. We hadden een gezellig avondeten, collega en ik hadden het er even over wanneer ik weg ging maar dat wanneer nog niet zeker was. Dat ik al wel gestopt was met school, maar nog niet wist wanneer de definitieve datum was.

Op tijd zaten de bewoners met koffie en een plaatje cake klaar voor de televisie met volume 180. Op een "WEES GODVERREDOMME SHTILLLLLL!"uitbarsting (dit roept een specifieke bewoner soms, gebeurt wel vaker als hij zich irriteert) na was het doodstil. Dit is net zoals 9/11 zo'n moment dat niemand meer vergeet, iedereen weet wel waar hij of zij was en wat hij of zij deed. Ik liet Rutte's woorden op me inwerken en als een echte beeldanalyticus begon ik me af te vragen wat hij allemaal op de achtergrond had staan. Spulletjes, boeken, CD's, een portret en vage foto's, maar dat zou ik wel op gaan zoeken als ik thuis zo zijn. Eigenlijk leek het vandaag een dag zoals iedere andere, geen bijzonderheden, maar schijn bedriegt. Nu zijn al m'n collega's nog fit, hebben we nog genoeg materiaal om besmetting tegen te gaan en worden er gelukkig nog boodschappen geleverd. Medicatie voor de bewoners is nog op voorraad en de grootste zorg van de dag lijkt de stroomuitval van de andere huiskamer te zijn. Nu lijkt alles nog ok, maar dit kan ieder moment omslaan.

Ik denk niet dat onze bewoners begrijpen wat er aan de hand is, en dat is misschien maar goed ook. Psychogeriatrische patiënten leven niet eens per dag, maar per moment. Ze weten niet meer dat ze moeten eten en drinken om te leven omdat ze het gevoel van honger niet meer herkennen. Ze kunnen hun eigen sokken niet meer aantrekken vanwege vergroeide ledematen, en de sensatie van warm nat water op de huid is ook iets vreemds en onbegrijpelijks geworden. Soms hebben ze een moment van helderheid en vragen ze zich af waar hun man is, of hun man wel weet dat ze daar zijn, terwijl de dame in kwestie er al meer dan een half jaar woont. 'Ongepast' en 'beschamend' bestaan niet meer, de vraag "Wanneer gaan we dan vrijen?" verschijnt samen met de pot mayonaise op tafel, en als je pech hebt ook nog eens samen met de gebitsprothese uit de mond van meneer van Ham. Dan heb ik het nog niet eens over de letterlijke shit van anderen die je opruimt, inmiddels heb ik alle vormen en soorten en kleuren en geuren wel een keer meegemaakt. Deze mensen hebben vaak al lichamelijke klachten en dan komt er ook nog eens dementie, een verzamelnaam voor ongeneselijke hersenziekten overheen. Ze begrijpen de wereld niet meer, zijn lichamelijk en geestelijk ontzettend kwetsbaar. Dit zijn de mensen die kunnen overlijden door een gebroken knieschijf maar soms ook doodziek jaren kunnen overleven op een dieet van slechts sneetjes krentenbrood. In de grondwet staat dat iedereen het recht heeft zich veilig te voelen. Deze mensen kunnen niet zonder begeleiding, kunnen niet zonder de plek waar ze veilig kunnen en mogen zijn, wie en hoe ze zijn, zonder oordelen. Dat zijn de mensen waar ik voor zorg, tot het moment dat ze overlijden. De meeste mensen met dementie overlijden op een hartverscheurende manier aan de gevolgen van hun ziekte, onder zware rustgevende medicatie (lijden is niet nodig), maar gelukkig vaak in het bijzijn van hun familie of geliefden. Mensen met corona sterven alleen, zonder de aanwezigheid of aanraking van hun geliefde, het laatste vertrouwde dat er voor mijn bewoners soms nog is. Om 21:10 zat ik op de fiets naar huis. Eenmaal thuis knuffel ik wat met m'n vriendin, bel met m'n pa, en laat ik de dag bezinken. Open m'n laptop en begin met bij lezen over het virus. Ik hoor Rutte wederom "De realiteit is ook dat de komende tijd een groot deel van de Nederlandse bevolking met het virus besmet zal raken!" blaffen in m'n achterhoofd, maar de moed zinkt me toch écht in de schoenen als ik de volgende koppen van een paar uur geleden lees:

"Drie besmettingen in verpleeghuis in Beek"

"6 nieuwe besmettingen in Nijmegen, 2 in Wijchen" ...Shit.

0 notes