#Yoga voor kinderen

[mamaplaneet]

[yfmeurs]

A p p e l k l i e k

Part 83620125782623

Die smalle trap naar de zolderverdieping was bijna een dealbreaker geweest. Smalle trappen, daar hield ze niet van. Zo eentje met allerlei alarmbellen zoals een flinke helling, lekker stijl, korte traptredes, van die tredes waar je met je hak op bljjft haken als je naar beneden loopt, oftewel met je voetboog vanaf glipt, van die tredes met een opstap afstand die net iets verder uit elkaar ligt dan de gebruikelijke, zo eentje waar je je hersenen op moet trainen en je verwachtingsmanagement, al je cognitief vermogen, om je in een continue staat van alertheid te houden, een achteloze beweging kan zomaar een nare val teweegbrengen. Niemand vraagt zich af waarom we allemaal met dezelfde snelheid en beweging een kopje thee optillen maar het betreden van deze trap is zonder aarzeling simpelweg je hersenen voor de gek houden. Er moet een vorm van inspanning worden geleverd, zowel bij het oplopen als aflopen. Een bewustzijn, een voorbereidende bewegingsaanpassing om met vooruitziende techniek aan te beginnen. Dus, je snapt het al, voor de kinderen vond Tory dat dus niet zo veilig.

Ze zag het meteen, het ware overtreffende spookbeeld, met bonzend hart tegen d'r ribben, terug op de nieuwe school die in een jaar tijd, van inschrijving tot aanvang, uit een gezellig gelijkvloers barakkenlandschap midden in de natuur onverwachts was overgestapt, dankzij bijzonder puike sponsoring, naar een nieuwbouw doos met aangrenzende gymzaal. Welke school had nou een eigen gymzaal ?! Nou, deze dus. De speelplaats, knus, overzichtelijk en misschien voor sommige begrippen zelfs petieterig bood voldoende plaats voor de negen klassen van vijftien tot hooguit drieëntwintig leerlingen om buiten te spelen en te sporten, mits niet alle klassen er tegelijk op werden losgelaten. Het was voornamelijk de opdoemende speelplaats, die al gauw bij omliggende villabewoners lawaaiierig het genot verstoorde van een omgeving gekenmerkt door rustieke bosgeluiden, vogelgekwetter, 'n klimmende eekhoorn, de wind door ruizende takken en bladeren met misschien in de verte een loom geroezemoes van buren, een ratelende fiets, die enkele wroemende auto met het effect van een yoga gong, die de bewoners op ligbed, geest en lijf, in de zomerse tuin voorzag van een meditatief klankbad. Dat was nu ineens allemaal voorbij in de de middag, romdom die school met misschien wel het eerste 'kiss and ride' parkeerbeleid van Nederland.

Maar wat zij dus meteen zag in de nieuwe stenen doos, bouwproject met loftrompetten en welkomstgroet door de burgemeester van het dorp geopend, was die trap naar de bovenverdieping, pontificaal in het midden van het gebouw. Je liep er bekans tegenaan bij binnemkomst. Een brede maar enge trap met van die afschuwelijk smalle staptreden. Als ze dàt geweten had. Instinctief wilde ze meteen naar een andere school hollen. Een dagelijkse zorg waar ze vreselijk mee worstelde. Het idee van al die kinderen daar, banjerend, kletsend, zonder trapleuning in de knuistjes, wars van bewegingsaanpassingen, luide achteloosheid, losse veters, gladde zolen en ander ontelbaar risico, werd haast een onmenselijke kwelling maar er was een alternatief. Ze kon de hele dag in de hal van de school gaan zitten, anders had ze geen rust. 

D slaakte een lichte zucht toen Tory naar beneden liep. Hij was niet moe, hij had prima geslapen in 't hotel. Van onder zijn kussen haalde ie z'n telefoon tevoorschijn. 'Niet gelukt.', las ie in de display.

D tekste terug, 'Ik weet het, ben net thuis. Toch bedankt.' Daarna wiste hij 't gesprek. Deze mannen waren net iets te oud voor chattaal ten opzichte van de jongere generatie die inmiddels al fanatiek 'n nieuwe cultuur met sms taal aan het stichten was, maar ook weer niet traditioneel genoeg om het taalverloedering te noemen. 'Stel je voor dat ik vergeet een berichtje te verwijderen', bedacht D zich terwijl de delete toets zichtbare gesprekssporen op het beeldscherm weggumde. Voor de zekerheid maar 'n eigen mobieltje voor d'r aanschaffen. Inderdaad, hij zou binnen niet al te lange tijd 'n mobieltje voor Tory kopen.

Furb wist niets van Mop. Dit was niet de eerste affaire maar aan de gang blijven met avontuurtjes op het werk kon z'n reputatie schaden, z'n huwelijk en vriendschappen. Aan beschikbaarheid geen gebrek, echt geen argument, hoor. Wel de herinnering aan 'n specifieke scheve schaats, vers op z'n netvlies. Nadat ie besloot om gewoon weer naar huis, naar z'n gezin te gaan, was het hommeles. Tory had geen flauw benul nog, gelukkig. Problemen die je niet merkt zijn geen problemen, redeneerde ie pragmatisch. Hij vouwde zijn handen achter 't hoofd en rekte zich uit. Nee, hij wilde oprecht dat Tory ook eens zonder hem op stap ging en Furb vertrouwde ie daarvoor op z'n broekzak.

Eerst koffie. Het nespresso apparaat pruttelde en bromde. De kinderen zaten aan tafel achter een bord rijstepap met kaneel en honing. Op het kookeiland had ze de broodplank gelegd, 'n reusachtig exemplaar van 60 x 70 cm, om 'n paar meeneem bammetjes te smeren. Van zwemmen krijg je altijd knorrige trek en niet alleen daarom maar een bammetje of sultana's na het waterfestijn maakte er meteen een echt uitje van, een rustpunt na uitgelaten vertier, ergens anders dan thuis, alsof je er helemaal even uit bent geweest, gezellig.

Ze lepelde de opgeklopte melk gulzig naar binnen. Er was genoeg wolkerig schuim over in het melkkannetje om nog 's bij te tappen en geen kritische boeman in de buurt die haar dat kon afkijken. Raar eigenlijk, gewoon simpele melk, niks an, berookt door slechts de aromatische dampen van koffie waarmee de witte romige klodders een beetje drillerig en uitnodigend flirten om zich te willen laten verorberen. Een bijna genante delicatesse die menig volwassen mens transformeert in een gretig smullend kind. Ze had D nog nooit het opgeklopte schuim zien lepelen overigens, die drinkt altijd héél volwassen een kop koffie.  Glimlachend giet Tory het melkkannetje nu leeg op de donkerbruine koffie, helemaal tot aan het randje, en ondertussen luistert ze onverschillig met een half oor naar de radio die op de achtergrond met draden dialoog een serieuze en kritische ondertoon begon te spinnen.

'....is een onderzoek gestart in Nederland in samenwerking met mediamagnaat Nasser&Co naar aanleiding van het beleidsrapport 'The things our children toy with' van Huckly Brand, hoogleraar kunstmatige intelligentie aan de University of Cambridge. In een niet nader te noemen dorp zal in real time het effect van een parallelle realiteit worden nagebootst. 

Dit houdt in dat de gamedeveloper kan beschikken over levens van betreffende bewoners in real time en kan experimenteren met optionele parallelle uitkomsten in de digitale omgeving. 

Het doel van het onderzoek dient als tegenbewijs voor de veroordeelde negatieve effecten van de virtuele game industrie op onze kroost ten aanzien van identiteitsontwikkeling, afwijkend gedrag in het mentale spectrum van concentratiestoornissen tot en met autisme en een ernstig gebrek aan realiteitsbesef met alle gevolgen van dien.....

We hebben in deze uitzending een aantal deskundigen ge....'

'Onzin', dacht Tory. Haar kinderen speelden sinds 'n paar jaar op de Nintendo en het enige effect daarvan was pure fun, goeie oog-hand coördinaties en een sportieve vorm van competitie. Ze groeien ook helemaal niet op in een gewelddadige omgeving, er zijn geen asociale associaties, die percepties zijn simpelweg niet aanwezig. Geef 'n kind in oorlog een stok en hij of zij ziet 'n wapen. Geef 'n kind een stok in huiselijke geborgenheid en het ziet 'n toverstafje of nou ja,...in gezinnen met bijzonder muzikale ambities, 'n dirigeerstokje.

'Kunnen we nog even mariokarten, mam ?!' 'Mariokart', waarachtig begenadigd lieflijk dat woord in schril contrast met de koers van 'n buitenissig wetenschappelijk radio relaas. De eenvoudige vraag schakelde 'n verslingerde belangstelling op stel en sprong terug naar het hier en nu, naar haar eigen realiteit, waar ze zich thuis voelde, beschut in een tijd die alles is wat de rare gedachtenkronkels van alternatieve koolrabiogogen op de radio niet zijn, gezellig, naïef maar hoopvol, enthousiast en toch huiselijk.

'Ja hoor, maar niet te lang. We vertrekken over vijftien minuten.' Dat zegt ze er tegenwoordig bij, volkomen leeftijdsadequaat. Kloklezen en het besef van tijd kunnen ze spelenderwijs 'n beetje oefenen. Nergens voor nodig, natuurlijk. Het komt vanzelf. Ze had geen enkele ambitie om de ontwikkelingspsychologie te tarten maar zo is ze nou eenmaal en op 'n schooltje waar een meer dan gedegen belangstelling voor dat soort zaken onder het voetlicht werd gebracht kan ze het zich niet verooloven om daar laconiek mee om te gaan. Vandaar de doorslag om zelf ook  'n uitgebreidere en consequent bewustere benadering te zoeken.

Ze moest minderen met koffie, realiseerde ze zich. Ook dat. Drie per dag hooguit, had ze zich al een paar keer voorgenomen. Goeie voornemens, wie heeft ze niet, Het laatste restje ingezakte melk lag als beige filmlaagje over de koffie die ze met kleine teugjes begon op te lurken. De achtergrondmuziek van een onwillekeurig patroon elektronische Nintendo bleepjes vloeide vervolgens weer bijna naadloos samen in communicerende vaten met de geleerde radio dialogen over technologische vooruitgang binnen de culturele geesteswetenschappen.

 '...Kinderen zijn de toekomst en daarom belangrijke doelgroep voor experimenten met toekomstige technische ontwikkelingen en lange termijn effecten.' 

'Tot zo ver, kan ik me vinden in het beleidsrapport maar we moeten de universele mensenrechten niet zomaar in de wind slaan. Ik bedoel, ik begrijp uit uw gegevens dat betreffende dorpsbewoners hierin niet worden gekend.'

'Nee, dat klopt, anders kan het effect in het onderbewuste niet gemeten worden. Èchte  emoties zijn essentieel voor een strategisch simulatiespel'.

'Grensoverschreidend onderzoek dus. Reuze interessant en leerzaam ook voor de vakgroep sociale psychologie met betrekking tot gedragsbeinvloeding en crowdcontrol. Ik kan me voorstellen dat de politiek en defensie ook geïnteresseerd zijn.'

'Voor zover ik heb begrepen, gaat het voorlopig nog niet die kant op en blijft de nadruk liggen op interpersoonlijke relaties. Maar ik begrijp waar u naar toe wilt. Als mensen de werkelijkheid anders leren te ervaren zullen ze ook andere keuzes maken. Dat is aan de toekomst..'

'..hahaha...of aan je andere vrouw in een parallelle realiteit.' 

'Stel je voor dat ze 'n sprongetje naar realtime neemt', grapte de radiopresentator tussendoor.

'Ik heb maar één vrouw, hoor....Schat, als je dit hoort, je bent de enige, ècht..in het ècht...en ècht waar !!', antwoordde de deskundige met gedeelde gein.

Tory verslikte zich bijna in 'n opkomende schaterlach.

' ..Ik hoorde dat er 'n nieuw game concept in ontwikkeling is. Een soort virtuele realiteit waar zelfs banken uit real time een plek hebben.'

'Daar zal de fiscus wel oren naar hebben dan. Dubbelgangers en dubbel cashen..hah........'

Tory stapelde de bordjes en het koffiekopje op, spoelde het servies eerst af onder de kraan voordat ze, treuzelend met tevreden kalmte, de vaatwasmachine inruimde. Zo fijn, een vaatwasser op ooghoogte. 

'Nog vijf minuten, jongens.' riep Tory en schakelde de radiozender uit. 

Buiten scheen het zonnetje door grijze luchtlagen op het brede groene gazon, speelparadijs voor de kinderen. De grote berg nieuwe aarde, grond om een vers grasveld mee aan te leggen, die het uitzicht aan de voorzijde van het huis een tijd lang bijna volledig blokkeerde was blijkbaar nog ergerlijker geweest voor de buren dan voor henzelf. Tenenkrommend zoiets, dat kapen en overschaduwen van je ergernissen. Dàt was pas taalverloedering in opkomst, mega erger ergernis. De buren hadden gemopperd, landschapsvervuiling tussen de architectonisch aangelegde siertuinen. En toen D, met spijkerbroek en tshirt aan,  in de aarde stond te wroeten, werd zijn kledingstijl dermate kritisch bekeken dat 'cocacola light man' zonder bandplooibroek en overhemd zich nauwellijks nog in de tuin durfde te vertonen, ook al lag ie onder de auto om de uitlaat te repareren.  Er verscheen een milde glimlach op d'r gezicht. Zijzelf had bijna een polkadot jurk met witte schort aangetrokken om de ramen buiten te lappen. Belachelijk.

'Zetten jullie de Nintendo uit, jongens. We gaan. Eerst nog even naar de wc, hè.'

'Bijna klaar, mam.'

Ja, zomaar midden in een game het spel uitzetten is uit den boze. Er werden hier serieuze overwinningen geboekt Je moet je kinderen wel echt haten als je dat wegdenkt. Gruwelijk is dat, pedagogisch onverantwoord en een volkomen misplaatst usurpatoir afdwingen van gehoorzaamheid. 

'Goed, ronden jullie deze race dan af. Ik rij vast de auto uit de garage.'

'Oké, mam.'

De garage naast het huis, een schattig bakstenen dingetje met schuin dak en houten poortdeuren was eigenlijk nèt iets te klein om als garage dienst te doen, tenzij je er 'n Daf in parkeerde. Er bleef net genoeg bewegingsruimte over om je door 'n kier van 't portier in of uit de auto te wurmen. Jammer dat wel, edoch de blauwdruk voor 'n kinderhuisje waar hun kinders altijd thuis konden komen, later als ze groter waren, zonder zich onvrij te voelen in het ouderlijk huis tussen 'n gedateerde paps en mams, tekende zich in een visionaire gedachtenroes al uit.

Ze drukte de klink van de garagedeur naar beneden maar er gebeurde niets. Vreemd, de deur was nooit op slot. De houten deuren waren namelijk gevoelig voor temperatuur en vocht en afsluiten of openen ging gepaard met til, duw en trekwerk. Alleen een idioot zou dat iedere dag doen. Over het natte gras liep ze terug naar de keuken, waar het sleutelkastje nog geen prominente plek aan de muur had gekregen en alle sleutels voorlopig nog in de rommella waren terechtgekomen.

'Kom jongens, we gaan.' Ze waren 'n nieuwe race begonnen, de doerakken.

'Heb je de auto dan al uit de garage gehaald, mam ?!' Ondeugende slimmerd.

'Nee.', moest ze bekennen. 'Ga ik nu doen. Ronden jullie de race dan af.'

'Ja mam, nog een paar minuten.'

Nadat ze de roestige sleutel eindelijk had gevonden, liep ze terug naar de garage en maakte ondertussen in d'r hoofd alvast verlekkerd 'n boodschappenlijstje. Zelf patatjes bakken, sla en biefstuk. Dat kon nu eenvoudig met de ingebouwde frituur. In ieder geval 'n fijn wijntje erbij halen. Het mysterie van de afgesloten garagedeur, daar dacht ze al niet meer aan.

Tory ging regelmatig met de kinderen naar het zwembad, altijd 'n feest. Tegen de glijbaan kon geen ander plezier op. En de kinders spiedden net zo hard terug, richting de badmeester. Dat wil zeggen, als ze richting het opberghok liep waar vlotten, ballen en reusachtige zwembanden werden bewaard. Vol spanning afwachtend wat ze te voorschijn zou toveren om vervolgens een speelse jacht op vers dobberend foam in het water te ontketenen. Deze minifeestjes duurden natuurlijk altijd veel te kort. De grootste uitdaging, dat laat zich raden, waren de laatste minuten, afgefloten door de badmeester die dan omriep dat het zwembad over 'n half uur ging sluiten. Stond ze daar, drijfnat in bikini, wachtend met droge handdoeken, beschaamd nadat ze zelf al verschillende keren herhalend naar Ruben en Martijn had geroepen dat ze nù echt mee moesten komen omdat het zwembad ging sluiten. Hoewel het 'n overduidelijk vernikkelen was daar aan de kant, werd ze regelmatig minachtend beloerd door de struise badmeester met d'r vermanende fluitje. Je kon gewoon zien wat ze triomfantelijk en heimelijk dacht, 'Naar mij zouden ze meteen luisteren, hoor.'

Ach, Tory was niet het archaïsche tiep 'Drill Instructor' en desalniettemin belandden ze uiteindelijk meestal zelfs nog ongeveer vijf minuten voor sluitingstijd van het zwembad in de auto, mèt bammetje en pakje roosvicee. Ook vandaag. Ze deed het sleuteltje in 't contact, draaide en wilde starten.

Maar er gebeurde niks.

'Raar, wat is dat nou weer ?!.'

'Wat is er, mam ?'

'Oh, ik weet niet. De auto start niet.'

'Helemaal niet ?! Gaan er ook geen lampjes branden ?'

'Nee, hij doet niks.' Tory probeerde het nog een paar keer.

'Misschien is er een handleiding, mam. Dat heeft de Nintendo ook.'

Het klonk niet eens zo'n gek idee.

'Handleiding ?! Maar we zijn hier ook met de auto gekomen, toch ?!.'

'Ja, da's waar.'

'Is papa thuis ? Anders kunnen we misschien papa bellen.'

'Ja, papa is thuis maar ik heb de mobiel niet bij me. En papa slaapt waarschijnlijk nog, schat.'

Ze had net dit nieuw boodschappenkarretje toebedeeld gekregen. Het volkswagentje was weg, de autobianchi ook en de Volvo 144, 'n oldtimer, werd momenteel in constante staat van restauratie voortdurend onder handen genomen. Een foeililluk afdankertje, die burgerbak. Hij, wilde namelijk de Volvo tot in perfectie restaureren en met één auto werd een funktioneel gezinsleven sinds de verhuizing tè onoverzichtelijk, tenslotte was D regelmatig voor langere tijd weg, terwijl de BMW dan op Schiphol stond geparkeerd. Maar waarom ze ineens met deze afgrijselijke burgerbak moest tuffen, begreep ze godgans niet. Auto's waren namelijk niet alleen puur een vervoersmiddel voor D en Tory. Een auto gaf stilistische meerwaarde. Voor minder zou ze best 'n weliswaar oud maar kek karretje erbij hebben kunnen aanschaffen, maar nu zit ze met die burgerbak, een witte notabene, die niet wil starten. 

Verslagen sloeg Tory haar handen op het stuur en zei: 'Zit niks anders op, jongens. We gaan lopen.'

Uiteindelijk hebben ze drie kwartier gelopen. 

Stiekem en toch onbewust bekroop 'r toen iets triomfantelijks. Zie je wel, suggereerde 'n zegevierende sensatie, de burgerbak was ter ziele, het is voorbestemd. Die auto was zó fout, paste helemaal niet bij haar. De tijd van leuk karretjes is niet voorbij. Een ander zou misschien weer denken, 'Goh, moet je vaker doen, lopend naar het zwembad. Ben je er ècht even helemaal uit. Goed voor de conditie.' Maar Tory zat helemaal niet in d'r triatlon fase. Dan had ze natuurlijk ook nooit een triatlon fase gehad, althans niet sinds d'r studie tijd, op een sportieve stuip na. Niet meer dan een stuip want twintig kilometer naar je werk fietsen en ook weer retour op een en dezelfde dag werd al gauw een uitputtingsslag. Leuk geprobeerd, dat wel. Het enthousiame zit er weldegelijk daadwerkelijk ingebakken maar het lijf is er niet voor gemaakt. Daarna is het sportieve elan braafjes geëgaliseerd tot een paar afgemeten uurtjes laagdrempelig gehuppel. Mensen, wat 'n mazzel dat het niet regent, anders hadden ze straks nog oorontsteking op de koop toe gekregen.

'Ik wil aanbellen !!!'

'Nee, ik wil aanbellen !!!'

'Jongens, wacht even. Kijk eerst even door het keukenraam of papa beneden is !' Nou ja, raam, noem het maar gerust een glazen muur.

Ze renden aanstonds door de tuin achter elkaar aan met ongebluste energie, naar de raampartijen van de serre waar ze slechts een paar seconden zwaaiend naar binnen bleven turen voordat ze zich weer naar Tory bij de voordeur snelden. D was inderdaad in de keuken. 

Het ging ze om de ouderwetse winkelbel bij de voordeur. Geen elektrische deurbel maar een handmatig klingeltje, een klassieke trekbel. Ouderwets maar nieuw, spannend, anders dan anders maar dan in de leuke betekenis van 'anders'. Net zo leuk als de ijsklontjesmaker van de amerikaanse koelkast. Pure magie. De bel hing te hoog voor hun leeftijd dus Tory tilde de kinderen een voor een op. 

Binnen, aan de andere kant van de deur, wachtte D geduldig af totdat ze allebei de bel een keertje hadden laten klingelen. 'Hèhè, ècht tijd voor warme chocolademelk !', zei Tory toen ze binnen d'r jas van zich liet afglijden met 'n afgepeigerde zucht.

'Waar is de auto ?', vroeg D verontrust.

'Oh ja pap, die deed het niet. We zijn komen lopen, helemaal vanaf het zwembad !.'

Terwijl de kinderen zich verschransten achter de Nintendo met wedstrijdhonger, keek D verbaasd onder hoogopgetrokken wenkbrauwen naar Tory.

'Was de benzine op ?'

'Nee gekkie. Dàt weet ik heus wel, hoor. Dat stomme ding start gewoon niet, vraag me niet waarom niet. Da's kompleet zinloos, dat weet je.' Ze gaf 'm een zoen, waardoor zijn verbaasde blik ontspande, smeet de zwemtas in de hoek, hing de rondslingerende jassen aan de kapstok en liep daana linea recta naar de voorraadkast om te kijken of er eigenlijk nog wel chocolademelk was. Die natte badkleding kon wel 'n half uurtje wachten en die burgerbak ook. 

'Zullen we eerst even een chokootje doen, dan kunnen we daarna wel samen naar die burgerbak rijden.' zei Tory en opgelucht pakte ze uit de keukenkast het laatste pak chocolademelk om op te warmen.

'Prima. Ik was toch net aan het ontbijten.', zei D zonder morren.

'Chocomelk mèt slagroom, jongens ?', riep Tory niet op- of omkijkend.

'Jaaaaa, lekkerrr !'

Tory was nergens op aan het anticiperen, de kinderen ook niet. Er heerste geen verholen viandig chagrijn in huis of snode spanning waarachter een verscholen wereld van drama wachtte.

Het was een huiselijk tafereel in een zonnige ruime woonkamer met een krantlezende vader omringt door zijn vrouw en kinderen die geconcentreerd verwikkeld waren in een race tussen cartooneske computerfiguurtjes. 

 'Zullen we zo dan even gaan. Kan jij daarna meteen even boodschappen doen.', zei D vanachter de opengeslagen broadsheets.

'Goed plan, tenminste als jij die truttenbak aan de praat krijgt.'

Toen liet ie gepikeerd de krant zakken.

'Wees blij dat je een auto hebt, Tory. Er zijn genoeg vrouwen die met minder genoegen moeten nemen.', ketste ie verwijtend terug. 

Waar kwam dàt in vredesnaam vandaan ?!  Huh...de ironie legde direkt volledig beslag op d'r sjoege want wie oh wie wilde notabene nog niet zo lang geleden de Alfa oldtimer, waarin ze waren getrouwd, terugkopen voor 'n niet luttelig bedrag van veertigduizend euro ?! Grapjas, ze waren koud verhuisd, kompleet met de verbouwingen nog in de stijgers.

En überhaupt, sinds wanneer was zij iets geworden 'om genoegen mee te nemen', ze waren over het algemeen redelijk gelijkwaardig gebleven al die jaren.   

Verontwaardigd en geïrriteerd keek ze terug.

In hun wilde jaren, na middernacht, raceten ze zelfs menig keer tegen elkaar op, over lange stukken asfalt zonder wegonderbrekingen en kruisend verkeer om tot in hoge versnelling de snelheidslimieten te testen. Behoorlijk stout. 

'We hadden toch ook de Volvo kunnen blijven gebruiken als boodschappenkar dan kon jij met de BMW naar Schiphol. Je had alleen maar moderne veiligheidsgordels op de achterbank hoeven te regelen, thats all.'

'Tory, ik heb flink wat geld geïnvesteerd in de Volvo zoals je weet. Als ik die door jou als boodschappenwagen laat gebruiken, kunnen we wel fluiten naar onze centen. Met de parkeerskills van al die huiswijven daar op die parkeerplaats, blijf ik restaureren.'

Tory stond op van de bank en liep stuurs op D af, alweer onzichtbaar achter de uitgewaaierde krant. 'Oohho...dat is gemeen. We hadden afgesproken van de Volvo geen museumstuk te maken èn, ìk heb nog nooit schade gereden (behalve 'n krasje dan), mijnheertje. Jij wel !' 

Tory trok de krant uit zijn handen, smeet die op de grond en kietelde hem plagerig in zijn zij.

'Maar hoezo, wil je 'm gaan verkopen dan ?' 

Ze was nu bovenop hem gaan zitten als een amazone op een paard. 

De kinderen lieten zich een momentje afleiden door het gestoei in de fauteuil maar een Mario Kart race, je merkt het meteen, is veel belangrijker

'Oof ! Tory..uufff....ja, zit ik aan te denken. Kan je nu van me af, alsjeblieft.' 

Ze sloeg nog even plagerig 'n arm om zijn nek voordat ze van zijn schoot opveerde en zei beteuterd,

'Zó zwaar ben ik toch niet ?!'

'Kom, we gaan.' 

Hij negeerde d'r teleurstelling lacherig. Ieder antwoord op dat soort vragen zou verkeerd vallen, wist ie inmiddels maar al te goed.

'De jongens kunnen wel even hier blijven.' 

'Vooruit dan maar, als jij daarna meteen weer naar huis gaat.'

'Natuurlijk, wat had je dan gedacht ?!'

Tory liep naar Martijn en Ruben en zei,

'Kunnen jullie 'm op pauze zetten, ik moet even iets vertellen.'

'Hè mam, moet dat.. nee hè...één momentje nog.'

Er werden geconcentreerde stuurmanouvres gemaakt, de gespannen blik verried een onaflatende focus op het spel en zelfs 'n kort gesprek voeren zonder de concentratie op de race te verliezen was blijkbaar nog mogelijk. Ze signaleerde dit soort sociaal-psychologische processen nauwgezet en sloeg die informatie onzichtbaar op in d'r geheugen.

'Nee, liefies, nu ècht even op pauze.', herhaalde ze stellig.

'Luister, jongens. Papa en mama gaat de burgerbak ophalen. Papa is over 'n kwartiertje weer thuis en ik rij met de BMW meteen door om nog 'n boodschapje te halen, oké ?!' 

Een kwartiertje moest kunnen. Ze vertrouwde d'r kinderen voor een kwartiertje nog liever alleen aan het huis toe dan aan een vreemde oppas. Mario kart was eerlijkgezegd niet meteen de meest opvoedkundige oplossing maar ze schatte in dat Nintendo kwaliteiten had die nu heel goed van pas kwamen. 

De bediening van de huistelefoon werd nogmaals uit de doeken gedaan, de speeddial knop waarachter geprogrammeerd het nummer van de mobiele telefoon geoefend en op het hart gedrukt om vooral voor niemand, maar dan ook ècht niemand de deur open te doen, zelfs niet voor de buurvrouw.

Na een zwaai en luchtkus trokken ze de voordeur achter zich dicht. Voor Tory was een kwartiertje ruimschoots te overzien. Er werd door de kinderen ook geen reden gevoeld om te dramatiseren of om zich te benevelen met sentimentaliteit. Ze voelden zich veilig, vertrouwd, héél erg thuis ook al woonden ze er nog maar kort. Geen spook te bekennen, geen van beiden had ook maar 'n enkele aansporing gegeven uit verlatingsangst om mee te willen gaan. 

'Staat die stoel nou anders, of ligt dat aan mij ?', vroeg Tory onderzoekend. Haar handen zochten naar de hendels om de stoelstand aan te passen. De zitting was zo ver naar achteren geschoven dat er nauwelijks nog beenruimte overbleef voor de achterbank.

'Ik had mijn vliegkoffer daar op de grond gezet gisteren dus de stoel naar achteren verplaatst, beetje doorgeschoten denk ik.' 

Een ontknoping, zonder blikken of blozen, terwijl in het diepste van zijn wezen de gelaagdheid van zijn bedrog, het venijn, zich al had genesteld. 

'Maar Tory, we moeten 't even over iets anders hebben. Heb je al een nieuwe kinderoppas gezocht. Ik sprak daar laatst nog een collegaatje over. Ze wilde graag komen oppassen.' 

Hij kon het genot van zijn woorden bijna proeven, woorden die prikkelden als geheim taalspel dat alleen hij leek te begrijpen. De insinuaties werden vlak voor d'r neus neergesmeten maar ze zag het niet, ze hoorde het niet.  

'Je denkt toch niet dat ik gek ben. Ik dacht dat jij werk en privé tegenwoordig graag gescheiden hield ?' 

Hij voelde 'n onzekere nieuwsgierigheid naast hem opvlammen maar vanuit 'n ooghoek merkte ie dat de contouren van zijn geheim verborgen bleven, ver weg van Tory's voorstellingsvermogen. Wonderbaarlijk eigenlijk wel, vooral nadat ze met hem al 's door diepe groeven van vertrouwensbreuken was meegesleurd.

'Ja, dat is nog steeds zo, schat''. Zijn woorden resoneerden vrij, onbekommerd en nonchalant.

'Je hebt toch wel de autosleutels bij je hè ?!', vroeg D toen 't lelijke witte eendje bij het gesloten zwembad in zicht kwam.

'Oh nee, vergeten !', slaakte Tory theatraal.

Dit waren van momenten waarop ie Tory niet kon peilen. Beduvelde ze 'm nou. Ze was chaotisch, het was heel plausibel dat de autosleutels nog thuis ergens in een jaszak, zwemtas, op aanrecht of in rommella lagen. Hijzelf had er in ieder geval niét aan gedacht ze mee te nemen maar dat terzijde. Zij, op haar beurt, was zich er terdege van bewust dat dit gedrag 'm mateloos kon irriteren. Dan zie je D's blik verstarren naar iets woestigs. Bijzonder aantrekkelijk aldus Tory en omdat zij weet wat hij niet weet, zoiets onschuldigs als de aanwezigheid van autosleuteltjes in haar handtas, kan het bijna niet anders dat ze zichzelf al na een paar seconden ongeduldig verraadt, overvallen door vlinderig gegiegel. De uitgelezen gelegenheid voor 'n sensuele kieteldood, maar de kans dat ie dan, ondergeschikt gemaakt door ongewisheid, boos zou worden was werkelijk reëel aanwezig, dus daar bleef het dan maar bij.

Eenmaal achter het stuur van de burgerbak, werd voor D meteen duidelijk hoe de vork in de steel stak en hoe onnozel zijn vrouw was geweest. 'Hij staat niet in zijn vrij, Tory. Da's alles. Dan start ie niet. Een automaat moet altijd in zijn vrij staan om te starten.' D voegde de daad bij het woord en vervolgens zoemde het vehikel, in z'n vrij, weer braaf en ingetogen zoals immer, het diametraal tegenovergestelde van voortvarend startblokken temperament. 

D besloot nog even naar het thuisfront te bellen en daarmee was de heibel rondom de burgerbak voorbij. Tory zou alsnog, tegen heug en meug, in de afzichtelijke burgerbak blijven rijden.

De telefoon ging een paar keer over. 

'Met Ruben..'

'Hé knul, alles goed ? Met Martijn ook ?!'

'Hai Pap, ja prima. Is de auto gerepareerd ?!'

'Was niet nodig. Mama had zich vergist, dat doet ze wel vaker. Ik kom nu naar huis.'

'Oké,..ohh papa...vraag jij aan mama of ze curry wil meenemen ?!'

'Doe ik. Tot zo.'

Die avond werd de spiksplinternieuwe keuken in zijn volle glorie benut. Verse biefstuk sateetjes van de ingebouwde gril, zelfgemaakte satésaus, frietjes uit de frituur, een heerlijke groene salade, gekoelde drankjes met ijsblokjes uit de ijsklontjes tovermachine van de joekelgrote amerikaanse koelkast en een wijntje voor mama. Dineren met bord op schoot voor de open haard, een avond zoals er nog veel meer zouden volgen, voorzien met plezante gemoedelijkheid en 'n gezapig tevreden beleving van 'n nieuw huis in al zijn pracht en praal. 

[yogapassie]

Jongeren die genieten van yoga met kinderen is een prachtige manier om zowel de jeugd als de kleintjes te laten profiteren van de vele voordelen van yoga. Yoga is niet alleen goed voor het lichaam, maar ook voor de geest en de algehele gezondheid. Door jongeren en kinderen samen te brengen in een yoga-sessie, kunnen ze samen plezier beleven, ontspannen en leren over mindfulness en het belang van zelfzorg. Jongeren zijn vaak druk bezig met school, sociale verplichtingen en andere activiteiten, waardoor stress en angst kunnen toenemen. Door yoga te beoefenen, leren ze hoe ze kunnen ontspannen, hun gedachten kunnen kalmeren en beter kunnen omgaan met stressvolle situaties. Daarnaast kan yoga helpen bij het verbeteren van de flexibiliteit, kracht en balans, wat allemaal bijdraagt aan een gezonder en gelukkiger leven. Voor kinderen is yoga een geweldige manier om te leren over hun lichaam, emoties en concentratie. Door middel van speelse oefeningen en verhalen kunnen ze op een leuke en interactieve manier kennismaken met yoga. Bovendien kunnen ze door samen met jongeren te oefenen, sociale vaardigheden ontwikkelen en vriendschappen opbouwen. Kortom, jongeren die genieten van yoga met kinderen is niet alleen leuk en ontspannend, maar ook zeer waardevol voor hun ontwikkeling en welzijn. Dus waar wacht je nog op? Breng de jongeren en kinderen samen en laat ze samen genieten van de magie van yoga! http://dlvr.it/T6G4LV

[keynewssuriname]

President Santokhi: “We gaan alles doen om jullie te beschermen”

President Chandrikapersad Santokhi heeft aangegeven dat zijn regering er alles aan zal doen om de landbouwers in Nickerie te beschermen. Dit kwam naar voren tijdens zijn toespraak bij de loting van percelen aan tuinders in Nickerie. De president benadrukte het belang van agrarische ontwikkeling en gaf aan dat de landbouwers bijzondere bescherming zullen krijgen. Ruim 330 zelfstandigen zijn in aanmerking gekomen voor een stukje grond. Het staatshoofd zegt dat enkele weken geleden geconstateerd werd dat een persoon alleen tweehonderd hectare grond heeft gehad en de stalweide van enkele boeren had afgepakt. “We hebben het teruggenomen, omdat u recht heeft op uw stalweide. En laat dat een boodschap zijn voor die mensen, de Nickerianen, die menen grond van jullie af te pakken. Ik ga jullie beschermen. En ik ga die presidentiële besluiten maken die al deze dingen moet terugdraaien en niemand komt aan uw perceel”, gaf het staatshoofd aan. Hij nodigde tegelijkertijd iedereen uit die een stukje grond heeft, hetzij honderd, tweehonderd, vierhonderd of vijfentwintighonderd vierkante meter, om gebruik te maken van de grondconversieregeling die de regering heeft getroffen om de domeintitel om te zetten naar eigendom. “U kunt vanaf twee weken geleden uw grond omzetten in eigendom. Nooit meer gaat iemand uw grond kunnen afpakken en het eigendom blijft voor jou, jouw kinderen, kleinkinderen en voor je volgende generatie. Maakt u er daarom goed gebruik van”, drukte de president de boeren op het hart. Het staatshoofd merkte verder op dat met de kansen die deze regering biedt aan de boeren, Nickerie naast rijstdistrict ook het district moet worden van andere agrarische producten. “We gaan jullie alle kansen geven als het gaat om export van jullie producten. We gaan jullie ook de kansen geven voor trainingen voor moderne technologie om agrarische producten te verbouwen. Maar laten we tegelijkertijd aandacht schenken aan voedselveiligheid en laten we geen chemicaliën gebruiken.” De president riep de boeren ook op om gebruik te maken van het agrarische project dat Suriname samen met de wereldberoemde yoga en spirituele leermeester Sadhguru nu aan het voorbereiden is. Op het gebied van organisch voedsel, zonder gebruik van chemicaliën, zullen hierdoor boeren de kans krijgen om voldoende producten voor de export te produceren. Binnenkort volgt de training Organic Food, zodat de boeren met eigen compost hun gewassen kunnen planten. Read the full article

[lienanna]

Gastbijdrage J: The Times of India

The Times of India is een krant die leest alsof hij geschreven is door mensen aan wie ooit is uitgelegd wat een krant is, maar die zelf nooit een krant hebben gelezen. De koppen zijn catchy maar het verband met de rest van de tekst ontbreekt. Heroïsche cricketprestaties worden poëtisch en uitgebreid beschreven, maar het belangrijkste stukje informatie (de einduitslag) staat nergens. De helft van elke pagina wordt ingenomen door reclames voor mobiele telefoons, onroerend goed, en andere dromen van rijkdom.

Links op de voorpagina vandaag trekt de kop ‘This ancient sea creature prowled the waters over North Dakota’ de aandacht. Het betreft een kort artikel over een nieuw soort mosasaurier die is ontdekt in North Dakota. Het artikel eindigt met de zin ‘The next hearing is on November 22’. In het hele artikel komt geen hearing voor. Als lezer blijf je in verwarring achter, totdat je het human interest verhaal aan de rechterkant van de voorpagina leest: ‘Woman moves HC to have baby with jailed husband’. In Madhya Pradesh verzocht een vrouw de hoogste rechtbank haar man vrij te laten uit de gevangenis. Ze bepleit haar zaak op basis van haar fundamentele recht om kinderen te maken. De staat maakt bezwaar: de vrouw is al in de menopauze, dus kan niet eens kinderen maken. Zij heeft dit tegenargument voorzien en een doktersverklaring van vruchtbaarheid meegenomen. De meest logische volgende stap, besluit rechter Vivek Agrawal, is een commissie van vijf dokters te laten vaststellen of de vrouw nog kinderen kan krijgen. Ook dit artikel eindigt met de zin ‘The next hearing is on November 22’. De typesetter van het eerste artikel zal wel een foutje hebben gemaakt.

Het amateurisme, de onduidelijkheid, en de bizarre aandacht voor obscure rechtzaken zijn komisch, zolang je de krant slechts oppervlakkig leest. Het leidende stuk op de voorpagina, voor The Times het belangrijkste nieuws op 8 november 2023 in een land met bijna 1.4 miljard inwoners, betreft een nieuwe managementopleiding van de universiteit van Allahabad. De opleiding verdient de aandacht niet door een schandaal of het winnen van een belangrijke prijs, maar vanwege haar opleidingsfilosofie. De opleiding is geheel gestoeld op de managementmantras van Lord Krishna, de Hindu god. Je kan er ook de managementtactieken leren van vooraanstaande industrialisten zoals JRD Tata, én Ashtanga yoga. Volgens de coordinator van de opleiding draait het er in de cursus om de studenten Indiase managementideeën mee te geven. Op het eerste gezicht niets mis mee, zou je zeggen. Toch blijft het bij oppervlakkige lezing vreemd, zoveel aandacht voor een opleiding van 10 studenten. Zoals bij zoveel in deze krant - en steeds meer in dit land - draait het in dit artikel om wat er niet staat, om wat niet uitgelegd wordt. De reden dat deze opleiding zo prominent op de voorpagina staat is belangrijker dan de opleiding zelf. Dat is alleen duidelijk als je weet dat de rechts-radicale hindu-nationalistische regering druk uitoefent op de Indiase media - en op The Times of India in het bijzonder. Wat in het artikel niet staat, maar de lezer onbewust wel zo veel mogelijk mee moet krijgen is de superioriteit van de Hindu. De Hindutva, de politieke ideologie waarmee de regering de superioriteit van hindoes rechtvaardigt, is leidend. 

Achter het amateurisme van de typesetter en editor verstopt zich uiterst subtiele en effectieve propoganda.

[jogjadays]

Gisteravond werd bij Cemeti de eerste Gelar Tikar (rolling out the mat) gehouden. Het concept is dat de mat, of matten in dit geval, letterlijk worden uitgerold, waarbij bezoekers kunnen plaatsnemen om te luisteren en kijken naar een presentatie van de artiesten die op dat moment 'in residency' zijn.

Tijdens eerdere jaren gaven alle artiesten vaak op dezelfde avond een presentatie of lieten iets van werk zien, dit keer heeft iedere artiest zijn eigen avond. En dat is vooral omdat Sam iets speciaals in petto had.

Voordat we in Yogyakarta aankwamen was Sam al bezig met onder andere Theravada Boeddhisme, zoals dat actief in Cambodja en de Cambodjaanse diaspora beleefd wordt; met Hindoeïstische en Boeddhistische tempels en met de 'oude historie'. Oftewel de tijd voor het kolonialisme, de tijd voordat het Westen bepaalde wat de grenzen van landen waren en hoe de geschiedenis gelezen dient te worden.

Want het is juist deze eenzijdige Westerse blik op cultuur en geschiedenis die zo vaak een enorm reducerend en denigrerend beeld geeft van (Zuidoost Aziatische) regio's die zulke rijke verhalen hebben. Het is deze blik die simpelweg niet de waarheid is, maar een kille weergave van een enorme groep diverse mensen die al duizenden jaren prachtige complexe culturen en maatschappijen hebben opgebouwd.

Het is dit door racisme gevoede verhaal dat maar al te makkelijk wordt geaccepteerd, maar het actief moeilijk, zo niet onmogelijk maakt voor de (kinderen van) de diaspora om hun eigen verhaal en identiteit te kunnen leven. Hoe kun je je eigen waardigheid waarborgen als jouw identiteit consistent als vakantiebestemming, exotische curiositeit of tragisch stukje geschiedenis wordt neergezet. Hoe vind je de moed om deze racistische spiraal te doorbreken en jezelf los te weken van deze opgelegde 'identiteit'.

Dit alles maakte het voor ons des te meer bijzonder en belangrijk dat we naar Yogyakarta gingen. En wetende dat we hier terecht zouden komen, was Sam ondertussen gedoken in het verhaal van centraal Java. Want hoe kan het dat de grootste Boeddhistische tempel ter wereld iets buiten Yogyakarta staat. Hoe kan het dat Prambanan, de grootste Hindoeïstische tempel van Indonesië, ook net buiten Yogyakarta staat. En hoe kan het dat deze zelfde Prambanan zo enorm veel op Angkor Wat lijkt, het grootste religieuze complex ter wereld dat zich bevindt in Cambodja.

Het zijn vragen die niet zomaar te beantwoorden zijn via Google. Maar het zijn wel vragen die Sam ging beantwoorden tijdens haar Gelar Tikar.

En ze deed dat niet alleen. Tijdens haar research in Nederland was ze via Instagram gestuit op een Indonesische tour guide uit Yogyakarta die meer leek te weten van de band tussen Cambodja en Java dan wie dan ook. Dat iemand sowieso al iets wist van die band was al bijzonder, maar deze tour guide, Yoga Efendi, bleek een expert, een verhalenverteller en vooral iemand met oprechte passie voor het onderwerp.

Een paar weken geleden hadden we Yoga al ontmoet. Destijds vooral ook om met hem op tour te gaan langs de belangrijke tempels rondom Yogyakarta. Maar hoe meer Sam met hem sprak, hoe meer duidelijk werd dat zij samen een belangrijk verhaal te vertellen hadden.

Terug dus naar de Gelar Tikar.

Sam had Yoga uitgenodigd om samen de avond te presenteren. Hoe bijzonder zou het zijn om met een grotendeels Javaans publiek een gesprek te houden over de oorspronkelijke cultuur en geschiedenis. Een gesprek dat niets te maken heeft met het kolonialisme of het Westen. Een gesprek waarin Sam kon vertellen hoe het is om als kind van de diaspora met Cambodjaanse cultuur en ouders op te groeien, maar tegelijkertijd op een plek in Nederland die niet verder van die cultuur kon afstaan. En hoe bijzonder het vervolgens is om op een plek te komen (Yogyakarta) waarin die cultuur letterlijk voor het oprapen ligt, maar waar tegelijkertijd de interesse en het perspectief voor deze cultuur soms lijken te ontbreken.

En dan vervolgens de overduidelijke links tussen Cambodja en Java. Tempels die bijna één op één kopieën lijken. Inscripties die hinten naar het feit dat de oprichter van het Angkor-rijk vanuit Java kwam. Of de verhalen dat de mensen die de tempels bouwden in Java wellicht vanuit Cambodja kwamen. En dat deze zelfde groep mensen voor honderden jaren aan de buitenkant van de Javaanse gemeenschappen hebben moeten leven alleen vertrouwend op hun buitengewone kunde en kennis. En was het toeval dat omstreeks de 14e eeuw zowel in Cambodja als in Java voor het eerst koninkrijken waren die een combinatie van het Hindoeïsme en Boeddhisme omarmden. Iets wat nooit ergens anders is gebeurd op zo'n schaal.

Het zijn deze verhalen die Sam en Yoga bespraken gisteravond. Het resultaat van een eerste maand in Yogyakarta zijn. Het resultaat van enorm veel research en gesprekken tussen Yoga en Sam. En de reacties op de presentatie waren heel bijzonder. Het onderwerp maakten voor veel mensen veel los. Iedereen had iets van herkenning, maar leek tegelijkertijd zo verrast hoe weinig ze eigenlijk wisten over hun eigen geschiedenis. En hoe belangrijk het dus is dat gesprekken zoals deze Gelar Tikar van Sam en Yoga plaatsvinden.

Het was dus een ontzettend mooie en geslaagde avond. Een avond waar Sam keihard voor gewerkt heeft. Des te mooier is dat we binnenkort met Yoga zelf op stap gaan naar de daadwerkelijke tempels waar we dus al zoveel over gepraat hebben.

Dat gaat onder andere volgende week gebeuren (met Julia en Justin!). Tot die tijd is Sam lekker wat rust aan het pakken na enorm hard gewerkt te hebben om dit alles rond te krijgen. Maar het was het helemaal waard. Het was super bijzonder om mee te maken en het is heel bijzonder om te zien hoe Sam ook in Yogyakarta, in een omgeving die niet altijd even gemakkelijk is, toch weer zoiets moois heeft weten neer te zetten.

We blijven jullie op de hoogte houden!

[imanianl]

Leuke thuisactiviteiten Paasweekend 2020

Het Paasweekend van 2020 zal absoluut anders zijn dan andere jaren, maar hier hebben wij voor jou wat ideetjes om er toch nog het beste van te maken gedurende de lockdown. Hier is namelijk een mini gids voor de beste virtuele ervaringen en andere dingen die jij met Pasen kunt doen.

Omdat we allemaal min of meer aan huis gekluisterd zijn betekent dat nog niet dat we geen virtuele reis naar een museum kunnen ondernemen of iets anders om knus thuis te doen.

Van het omarmen van jouw creatieve kant door het leren van de kunst van kalligrafie tot het bedenken van een virtuele pubquiz waar al je vrienden en familie (zelfs op afstand) van kunnen genieten, is er zo nog voldoende persoonlijke vreugde te vinden in deze tijd van quarantaine.

LUISTER NAAR EEN PODCAST

Podcasts is één van de prettigste manieren om te ontspannen. Als jij dat ook denkt en zin hebt in relaxte Paasdagen, ga dan lekker een bad of zo nemen en zet een leuke podcast op.

STRETCH JE YIN YOGA GEZOND OF VERGELIJKBAAR!

Zou jij ook wel willen beginnen met Yin Yoga? Dat is goed om te lezen, want Yin is één van de toegankelijkste yogavormen voor beginners. Maar om enigszins jouw rust te kunnen bewaren zijn er gelukkig ook allerlei apps verkrijgbaar voor yoga, meditatie en mindfulness.

LEER KALLIGRAFIE

Velen onder ons hebben het gevoel gekregen om met onze extra vrije tijd wat creatiever te worden met onze handen. Kalligrafie is niet alleen een prachtige vaardigheid om onder de knie te krijgen, maar het is ook een geweldige mindfulness-techniek. Want als jij jouw beide handen vol hebt, zal jij niet zo snel meer nerveus en snel door je telefoon scrollen.

VIRTUELE PUBQUIZ

Dit is misschien één van de leukste dingen om te doen tijdens de paasvakantie van 2020: organiseer een virtuele pubquiz. Plan er een en nodig al je beste vrienden uit om dit samen met jou te doen via een video-app naar keuze. Dit gaat overigens prima met Houseparty, wat een soort face-to-face sociaal netwerk app is waarmee je met maar liefst 8 verschillende personen tegelijkertijd kan chatten!

VIRTUELE MUSEUM RONDLEIDING

Er zijn vele beroemde musea die virtuele rondleidingen aanbieden, die jij heerlijk vanuit jouw luie stoel kan maken. Denk bijvoorbeeld aan het British Museum in Londen met zijn oude Rosetta Stone en Egyptische mummies, de Musée d’Orsay in Parijs met kunstwerken van onder meer Monet, Cézanne en Gauguin, of wat dacht je van ons eigen online Vincent van Gogh museum met meer dan 200 schilderijen, 500 tekeningen en een vracht aan persoonlijke brieven.

OEFEN JE TENNISVAARDIGHEDEN

Met virtuele tennislessen wel te verstaan! Dus als jij zin hebt om te gaan tennissen, dan zullen deze trainingsvideo’s voor in jouw tuin thuis je meehelpen je tennisvaardigheden op te frissen. De (engelstalige) video’s zijn aanvankelijk bedoeld voor kinderen en zodoende perfect voor beginners!

Wij van i-Mania hopen jou zo niet alleen wat leuke ideetjes te hebben geschonken voor dit Paasweekend, maar wensen jou en al jouw familie plus vrienden natuurlijk ook een heel fijn Pasen toe!

[ourlivestoday]

Mooi weer! Waar Wacht je op?

Geen idee wat je met je date kan doen? Bezoek dan even het Westerpark. Naast dat in het Westerpark veel evenementen plaatvinden, is er ook wel ruimte om te genieten van samen een dagje uit en bijvoorbeeld picknicken :)

Bloei

In het Westerpark zie je veel kleuren. Je ruikt ook de geuren van de prachtige bloemen. Wandel door het park en je hoofd zal tot rust komen. 

Rust

Na het werk is het altijd handig om wat te gaan rusten. Het Westerpark heeft daar goed over nagedacht en heeft heel veel plekken waar je lekker kan neerploffen en een boek kan lezen. 

Speeltuin

Kinderen zullen in het Westerpark zeker genieten! Het westerpark staat vol met speeltuinen voor kids. Dus als ouder hoef je je geen zorgen te maken dat je kind de rust van wat dit park biedt niet kan weerstaan. 

Sporten

Het Westerpark is een geschikte plek om lekker te gaan hardlopen, fietsen, yoga ect. Het is de ideale plek om meer aan je gezondheid te werken. Naast het harde sporten, zijn er ook cafe’s elke dag voor jou open om uit te rusten van je harde sport prestaties! :)

Wildernis

Ben jij meer een verkenner?? Er zijn veel geheimizinnige weggetjes die je leiden naar het hart van het Westerpark. Dat word nog eens een avontuur! 

Natuur is onwijs belangrijk en je kunt er veel mee doen. De natuur is er voor je wanneer jij de rust nog moet vinden. Af en toe moeten we even herinert worden hoe mooi het is om in de open buitenlucht te zijn. Soms moeten we werk laten liggen en gewoon genieten van het hier en nu. Begin vandaag en je gaat merken dat dit een van de belangrijkste leefstijl is van ieders leven. Liefs OLT. 

[mamavanmorris]

Modern village

Ik vind het een vreselijke zin maar het is wél waar: 'it takes a village to raise a child'. Omdat het goed is voor het kind maar ook zeker omdat het goed is voor de ouder(s).

In vroegere tijden en vandaag de dag nog steeds in heel veel niet-westerse culturen, is het heel gewoon om je kind op te voeden met meerdere mensen. Opa's, oma's, tantes en ooms, maar ook vrienden en buren worden ingeschakeld om samen voor het kind (en ook de ouders) te zorgen. Wijze raad, luisterend oor, oogje in het zeil, eten maken en geven, verzorging van het kind, alles wordt verdeeld.

In de westerse wereld wordt de zorg meestal niet tot op deze hoogste gedeeld met anderen. Ja, tussen de ouders worden de taken vaak wel verdeeld. Al dan niet met een snauw en/of wanhopige blik erbij: 'Nu is het jouw beurt!' Waarna de eerste ouder in kwestie zijn of haar levenskeuzes opnieuw overweegt of stiekem een enkeltje Timboektoe boekt.

Ik wil dat niet zo doen. Om mezelf te helpen, moet ik toestaan dat anderen mij (en Mark) helpen voor ons en ons kind te zorgen. Ik ben er van overtuigd dat dit ook goed is voor Morris. Wij zijn gezegend met een grote familiaire en sociale kring om ons heen . Zoveel verschillende mensen met liefde voor ons kind die zoveel te bieden hebben.

Allemaal met hun eigen eigenaardigheden en bijzondere kwaliteiten. Zij kunnen ons kind veel leren over zichzelf en over de wereld. Stel je voor dat Morris alleen zou worden blootgesteld aan onze eigenaardigheden en alles zou overnemen... Dat moeten we natuurlijk niet hebben.

Dus vragen wij hulp. Aan bekenden én onlangs ook aan een onbekende. Morris ging afgelopen dinsdag voor het eerst naar de kinderoppas bij de sportvereniging zodat ik een lesje yoga kon volgen. En als ik straks ga werken, gaat hij één dagje per week naar de opvang. Want ook al heb je geen enorme kring om je heen, je kunt deze wel creëeren! Professionals kunnen ook deel zijn van jouw kring. Of je buren, de oppas of zelfs andere grotere kinderen.

Zoek mensen uit waar jij een fijn gevoel bij hebt. Deel de zorg voor je kind zodat je ook voor jezelf kan zorgen. Dat maakt je geen slechte ouder, integendeel. Zoek de balans die jij fijn vindt in zelf zorgen en zorg uitbesteden.

Je hoeft het niet alleen te doen. Echt niet.

[wieisdemol2022]

Opdracht 1 Vlag uithangen

Waar Medellín ooit de meest gevaarlijke stad in de wereld was, was Comuna 13 weer de gevaarlijkste wijk in Medellín. Vrolijke kleuren en graffiti-kunsten waren manieren voor de bewoners om zich te uiten en de wijk een positiefere uitstraling te geven. Met wat hulp van de overheid is Comuna 13 nu boven hun ‘gevaarlijke’ status gekomen en is het een prachtige wijk met enorm veel kleur en grote trappen die het voor de bewoners makkelijker maken hun huizen te betreden. Daar onderaan zo’n grote trap staat Rik; “Kandidaten, welkom in Comuna trese, een van de kleurrijkste wijken in Medellín. Jullie gaan deze wijk vandaag nog iets kleurrijker maken. Jullie gaan hier Colombiaanse vlaggen uithangen, bestaande uit het wasgoed van de mensen in deze buurt. Probeer zo veel mogelijk van deze waslijnen te vullen met gele, blauwe en rode kledingstukken. Om jullie een klein beetje op weg te helpen heb ik wat Spaanse woorden voor jullie. Jamie Bandera Colombiana, de Colombiaanse vlag. Nikki voor jou heb ik Azul, blauw. Sarah voor jou heb ik Amarillo, geel.  Sinan jij krijgt het woord Prestar, lenen. Merel rood, Rojo. Robèrt Ropa, kleding. Evelien Devolver, terugbrengen. Rick Paul, voor jou heb ik Toalla, handdoek. Niels Gracias. Jullie hebben trenta minutos, en Evelien en Jamie, jullie gaan met mij mee”.

Het is natuurlijk geen toeval dat Evelien en Jamie deze opdracht bij Rik door moeten brengen, want deze twee zijn de enige die Spaans spreken, wat de opdracht een stuk vergemakkelijkt. Rik vertelt de twee dat ze de prestaties van de groep moeten inschatten; 6 of meer waslijnen vol, of 5 of minder waslijnen vol. Wanneer ze een goede inschatting maken verdienen ze  €1500 voor de pot. Evelien beredeneerd dat het afhankelijk is van de hoeveelheid wasgoed dat ze krijgen, maar ook de lengte van de trappen die ze op en neer moeten. Jamie is in eerste instantie positief gezind, maar vind de waslijnen wel lang. Aan het eind zien we dan ook dat ze voor 5 of minder lijnen hebben gekozen.

De groep heeft een planning gemaakt. In 2 groepjes van 3 gaan ze huizen naast elkaar langs met Rick Paul als centraal middelpunt die de kleding opvangt en ophangt. De 2 groepjes van 3 werden 3 groepjes van 2 waarin Merel en Niels een team vormde, Sarah en Robèrt een team en Nikki en Sinan een team. Sarah, Robèrt, Merel en Niels hebben al snel wat kleding verzameld en Rick Paul krijgt zelfs ook kleding aangereikt van de kinderen in de buurt. Vooral Nikki vind het niet nodig actief bij huizen naar binnen te gaan. En wanneer ze wel kleding hebben gevonden heeft Sinan het idee dat hij beter Rick Paul kan gaan helpen met het ophangen van de kledingstukken. Met 5 minuten hebben ze al 1 waslijn vol. En wanneer de dit doortrekt kan je dus met een half uur 6 waslijnen vol hebben. 

Wat gek is, wetende dat uiteindelijk Jamie en Evelien voor de 5 of minder lijnen hebben gekozen, is dat de twee wel de overige kandidaten enorm aan het aanmoedigen is. Als je weet dat je geld verdiend met 5 of minder goede lijnen, laat die fouten er dan inhangen, laat ze dan lekker met z’n 6en die was ophangen en dat niemand dat vraagt. Tenzij het ze specifiek gezegd is dat je dat niet mag doen ofzo. Het blijft een gekke tactiek. 

Bij het was-ophangcentrum werd het even chaos. De kandidaten gingen zelf was ophangen, de bewoners kwamen zelf was ophangen, en Rick Paul raakte een beetje het overzicht kwijt. En het kan gespeeld zijn maar hij leek oprecht geïrriteerd, en ik geef hem niet ongelijk. Dan zien we dat Sarah een beetje onrust zit te stoken, waarbij ze de volgorde voorstelt als: Rood-Blauw-Geel, in plaats van Geel-Blauw-Rood wanneer je de vlag de goede kant omhoog houdt. Dit wordt overigens bevestigd door Nikki, die het ook handig vond even yoga te gaan oefenen op de trap. 

Uiteindelijk met nog 4 minuten te gaan en een dubbele check van de kandidaten zijn alle 9 lijnen vol. En dan komt het moment dat Jamie en Evelien aan de groep bekend moeten maken dat ze niet verwacht hadden dat de kandidaten 6 of meer lijnen vol zouden krijgen. Ik vind het allemaal een beetje gespeeld hoe Jamie en Evelien het bekend maken. Maar dat kan aan mij liggen… ik weet ook nog niet welke conclusies we er aan kunnen verbinden. Er word bij deze opdracht dus geen geld verdiend.

Is jou iets opgevallen deze opdracht, aflevering of in voorgaande afleveringen? Laat het ons dan weten!

[stefselfslagh]

Maaike Cafmeyer: ‘Ik ben afgemaakt op een moment dat ik me enorm kwetsbaar opstelde.’

Dit stuk verscheen op 3 september in Zeno, de weekendbijlage van De Morgen.

Vanaf zondagavond doet Maaike Cafmeyer (49) in de Eén-reeks Chantal weer waar ze zo goed in is: u doen hikken van het het lachen. Ondertussen balsemt ze de wonden die het proces-De Pauw heeft geslagen. "Ik heb eindelijk mijn veerkracht teruggevonden." 

In de categorie 'weetjes waarmee u doodlopende gesprekken kan reanimeren': Maaike Cafmeyer maakte haar acteerdebuut als Mike Cafmeyer. In 2000 was dat, in de Theater Malpertuis-versie van Samuel Becketts Wachten Op Godot. De erven Beckett hadden contractueel bepaald dat de personages van het stuk under no circumstances door vrouwen vertolkt mochten worden. Vier personages, vier mannen: zo had vader Beckett het gewild. Maar de Vlaamse regisseur van Wachten Op Godot, wijlen Sam Bogaerts, had lak aan de gendervoorkeuren van Beckett: er was bijna een halve eeuw verstreken sinds Godot voor het eerst was opgevoerd, hoog tijd om de cast een oestrogeeninjectie te geven, vond hij. Hij gaf de pas afgestudeerde Maaike Cafmeyer de rol van Lucky, veranderde haar naam zonder toestemming van een genderpsycholoog in Mike Cafmeyer, tekende op haar persfoto een treiterig snorretje en ging ervoor. 

"Veertig voorstellingen lang is dat goed gegaan", vertelt Maaike Cafmeyer. "Tot een recensent van De Volkskrant een stuk schreef met de titel 'Wachten op Godot, mét actrice'. Toen was het om zeep. De erven Beckett huurden een advocaat in die moest komen vaststellen dat Lucky wel degelijk gespeeld werd door een jonge actrice in een minirok. Niet veel later kreeg Malpertuis te horen dat het voor elke Godot-voorstelling waarin ik nog zou aantreden een belachelijk hoge dwangsom zou moeten betalen. Exit Mike Cafmeyer, dus. Mijn carrière als man was al voorbij nog voor ze goed en wel begonnen was."

Ze veinst teleurstelling, ik zeg dat ze zich in Godot maar een baard had moeten laten aanmeten, zoals Cecilia Bartoli in Ariodante. "Dan had ik er voor mijn eerste rol uitgezien als Conchita Wurst", lacht ze. "Ik weet niet of dat anno 2000 zo'n goeie carrièremove was geweest."

We kennen elkaar amper tien minuten, maar de verbale aftastingsronde lijkt al achter de rug. Cafmeyer ziet er nog relaxter uit dan een halftijds werkende yoga-instructrice die zichzelf bij wijze van stresspreventie een hotstonemassage cadeau heeft gedaan. De voorbije weken bracht ze door in Languedoc-Roussilion, vlakbij Montpellier, waar ze samen met echtgenoot Frans en dochters Martha en Bess in het vakantiehuis van haar overleden grootvader logeerde. En dat heeft mooie herinneringen doen opborrelen.

"Mijn grootvader was een fenomenaal figuur. Hij was bakker, maar wou eigenlijk acteur worden: na zijn uren in de bakkerij volgde hij les aan het conservatorium in Gent. Op een gegeven moment heeft hij zijn bakkersmuts aan de haak gehangen en geprobeerd om professioneel acteur te worden. Dat is hem niet gelukt - wat hij als acteur verdiende, volstond lang niet om zijn acht kinderen te onderhouden - maar hij heeft wel in verschillende voorstellingen geacteerd. Ik heb nog altijd een foto van hem als Oedipus, zijn lievelingspersonage." 

"Nadat hij onder ogen had gezien dat hij niet de nieuwe Julien Schoenaerts ging worden, koos hij voor een job als leraar dictie. In zijn vrije tijd blies hij het amateurtoneel van Torhout nieuw leven in. Hij heeft veel mensen, waaronder mij, de liefde voor toneel en literatuur bijgebracht. Mijn opa is gestorven in 1995, maar heeft mij nog net naar het conservatorium zien vertrekken. Voor hij zijn laatste adem uitblies, zei hij: 'Gij gaat deftig moeten leren klappen, want anders gaat dat echt niet lukken met u." (lacht)

Deftig klappen doet Maaike Cafmeyer zevenentwintig jaar later nog altijd niet: in Chantal, de spin-off van Eigen Kweek die vanaf zondag op Eén te zien is, geeft ze in volmaakt West-Vlaams opnieuw gestalte aan politie-agente Chantal Vantomme. Alleen is Vantomme dit keer geen personage in de periferie meer, maar de onbetwiste heldin. Ik vraag wat scenarist Mathias Sercu ervan overtuigde dat hij op de frêle schouders van Chantal Vantomme een hele reeks kon neerpoten. 

"Mathias hield van het je-m'en-foutisme van Chantal: ze heeft schijt aan wat anderen denken en is ongevoelig voor sociale druk. Dat schept scenariotechnisch veel mogelijkheden, natuurlijk. Eigenlijk is Chantal mijn volmaakte tegenpool. Ik ben empathisch en wil het anderen naar de zin maken. Daar heeft Chantal allemaal geen last van." (lacht)

Chantal gaat over een vrouw die in een mannenwereld terechtkomt - het wijkcommissariaat van het fictieve dorpje Loveringem - en daar moet opboksen tegen patriarchale machtsverhoudingen. Het is moeilijk om in die premisse geen overeenkomsten te zien met een zaak waarin negen vrouwen de strijd aanbinden tegen een machtige regisseur met een grensoverschrijdende persoonlijkheid. 

"Mm. Dat zie ik toch anders. Chantal Vantomme belandt in een politiecommissariaat waar al tweehonderd jaar niks meer veranderd is. 'Vanaf nu ben ik hier de baas', zegt ze. Waarop alle mannelijke politie-agenten het hoofd schudden en zeggen: 'Dat zal niet waar zijn.' Chantal gaat dus over veranderende tijden, niet over toxische relaties. Het onderwerp van de reeks is niet 'mannen versus vrouwen', maar wél: mensen die toenadering zoeken tot elkaar. Die elkaar proberen te begrijpen, die tot een modus vivendi trachten te komen. Het is fijn dat Chantal door een man geschreven is. Dat zal ons hopelijk al dat vermoeidende wij-zij-gedoe besparen. Mathias zal niet zo gauw een feministisch zeikwijf genoemd worden." (lacht)

In het persbericht wordt Chantal aangekondigd als een reeks 'met een serieuze Westhoek af'. Het was tijd om uw innerlijke comédienne nog eens aan te spreken?

"Ja. Ik word de laatste tijd iets te vaak naar mijn zin in een politieke, of in ieder geval feministische hoek geduwd. Maar ik ben ben niet activistisch, ik ben niksistisch. Ik wil de mensen gewoon nog eens doen lachen. Ze hebben dat nodig. En ik ook. (lacht) Ik las dat onze kunstscholen nog nooit zoveel leerlingen hebben gehad. Dat geeft aan dat we meer dan ooit behoefte hebben aan schoonheid en troost."

Chantal bevestigt wat ook Bevergem, Eigen Kweek en Nonkels al overtuigend demonstreerden: West-Vlaams is op tv het nieuwe Antwerps geworden.

"Daar lijkt het op, ja. Tot de kijkers ook het West-Vlaams beu zullen zijn en het de beurt is aan het Limburgs. (lacht) Ik hou van series waarin dialect gesproken wordt: ik vind ze doorgaans waarachtiger. Mijn man is een Nederlander. Als hij Vlaamse acteurs algemeen Nederlands hoort praten, zegt hij altijd: 'Schei toch uit. Op café praten jullie heel anders.'"

Ella Leyers sprak vorige week in Humo over 'de cirque rond acteren': de castings, de vroege calls, het vele wachten, ... Ze zei: 'Ik kijk met ontzag naar collega's die vijftig of zestig zijn en nog steeds met diezelfde energie en passie naar een set rijden.' U bént bijna vijftig: trekt ú nog met dezelfde energie naar een set?

"Ja. En daar moet ik niet eens mijn best voor doen. Ik acteer enorm graag. Al besef ik dat ik in een luxepositie zit: ik kan uitsluitend projecten kiezen die iets voor me betekenen. Vroeger speelde ik soms louter om brood op de plank te krijgen. Vandaag kan ik aanbie-dingen divagewijs afslaan. (lacht) Maar ik ga nog altijd naar castings. En ik word nog altijd afgewezen. Zelfs voor de rol van Chantal in Eigen Kweek ben ik vier keer terug moeten gaan. Pas toen ik de regisseur op het hart drukte dat hij mij gerust een ander kapsel en een ander gat mocht geven - dat hij mij met andere woorden lelijk mocht maken - was hij overtuigd."

Zondagavond wordt de eerste aflevering van Chantal uitgezonden. Dat u de hoofdrol speelt in een zondagavondreeks: betekent dat nog iets voor een actrice met uw staat van dienst?

"Ik ben daar best trots op, ja. Maar het belangrijkste voor mij is dat ik nog altijd acteer. Dat ik mijn job niet heb opgegeven. De afgelopen jaren heb ik vaak gedacht: het hoeft niet meer voor mij. Ik heb ernstig overwogen om een job in de hulpverlening te zoeken. Maar ik heb op tijd beseft dat ik té graag speel. Vandaag ben ik blij dat ik mijn acteercarrière niet heb weggegooid."

U wou wellicht ook niet stoppen met acteren, maar ontsnappen aan de openbaarheid.

"Eigenlijk wel, ja. Ik ben publiekelijk afgemaakt op een moment dat ik mij enorm kwetsbaar opstelde. Ik heb mails gekregen van mensen die mij iets wilden aandoen. Iedereen zei: 'Laat je niet doen, Maaike. Blijven spelen.' Maar dat is natuurlijk gemakkelijk gezegd als je het niet zelf moet doen."

De sfeer slaat om. Hoewel de Antwerpse zomeravond nog altijd even mooi is, neemt de bewolking in het hoofd van Maaike Cafmeyer toe. Ze vertelt hoe diep ze de voorbije jaren heeft gezeten. Hoe wanhoop een tijdlang haar dagelijkse compagnon is geweest. En hoe ze er nog altijd een dagtaak aan heeft om de brokstukken van haar hart weer aan elkaar te lijmen.

Voor wie het om redenen die niemand zal begrijpen gemist heeft: in het stalkingproces tegen televisiemaker Bart De Pauw was Maaike Cafmeyer één van de negen vrouwen die zich burgerlijke partij hadden gesteld. De Pauw werd door de rechtbank van Mechelen veroordeeld tot een celstraf van zes maanden met uitstel, Cafmeyer door een deel van de publieke opinie tot het slikken van een eindeloze stroom van verwensingen.

"Ik ben vernederd, bedreigd en uitgelachen. Ik ben weggezet als een op geld beluste aandachtshoer of een hoer tout court. Ik ben met woorden mishandeld, verkracht en vermoord. Mijn man en dochters zijn door het slijk gehaald. Je hebt geen idee wat dat allemaal doet met een mens. Geshamed worden op het internet kan je echt breken. Er zijn mensen die daardoor uit het leven stappen. En ik kan niet zeggen dat ik dat volkomen onbegrijpelijk vind."

(na een stilte:) "Gelukkig heb ik op een gegeven moment mijn veerkracht terug-gevonden. En heb ik beslist: ik zal hier niét aan ten onder gaan. (slaat met de handen op tafel) Niet, niet, niet. (na een nieuwe stilte:) Blijkbaar heb ik een ingebouwd verdedigingsmechanisme tegen vernedering. Als jong meisje deed ik ooit mee aan een welsprekendheidstornooi. De presentator van dienst zeikte mij op het podium keihard af. Hij zei dat je aan elk woord dat ik uitsprak, kon horen waar ik vandaan kwam. Mijn oom, die in de zaal zat, was verbouwereerd. Maar tegelijk glunderde hij ook: hij zag dat ik me door de beledigingen van de presentator niet uit mijn lood liet slaan. Ook toen al had ik kennelijk iets van: 'Mij krijg je niet kapot, vriend.'"

Wat maakt het negeren van trollen zo moeilijk? Hun mails zijn vaak manifest krankzinnig. Helpt dat niet om er met een laconiek schouderophalen op te reageren? 

"Ik kan een trolbericht in eerste instantie best wel relativeren. Zeker als ik me de auteur van zo'n bericht voorstel als een vieze man met rotte tanden, plakvingers en een belachelijk dikke bril. (lachje) Maar na een tijdje komen de vragen. Hoe ben jij aan mijn e-mailadres geraakt? Hoe ben jij iets te weten gekomen waar alleen mijn intimi van op de hoogte zijn? Waarom kan de politie niet achterhalen wie jij bent? En beetje bij beetje word je toch bang. Dreigmails zijn sluipmoordenaars: ze banen zich langzaam maar zeker een weg naar je hart, waar ze steevast schade aanrichten. Een paar weken geleden gaf ik een interview aan De Standaard. Onmiddellijk waren de raven en de ratten weer van de partij. Frans heeft op de sociale media een aantal posts gelezen. Toen ik hem wit zag wegtrekken, heb ik beslist: ik lees niks meer. (na een stilte) Gelukkig hoor ik dat er steeds meer corrigerende reacties van andere mensen komen. Dat de stille menigte steeds minder stil is. Dat doet deugd."

Als u de grenzen van uw empathisch vermogen maximaal oprekt, begrijpt u dan wat uw belagers bezielt?

"Ik denk dat ze vinden dat wij, de vrouwen die zich in het proces-De Pauw burgerlijke partij hebben gesteld, hen iets hebben afgepakt. Te weten: hun beeld van Bart De Pauw als ideale schoonzoon en sympathieke televisiemaker. Ze hebben het gevoel dat wij hen mordicus van hun geloof willen doen vallen en ze verzetten zich daartegen. Tot op zekere hoogte kan ik daar nog begrip voor opbrengen. Ook wij, de vrouwen, hebben in het verleden met tegenzin ons beeld van Bart moeten bijstellen. Ook wij vonden het ontredderend om te moeten vaststellen dat hij twee gezichten heeft. Maar dat betekent niet dat hij niet op zijn gedrag hoort aangesproken te worden."

Toen u in oktober 2017 aan de preventie-adviseur van de VRT ging melden dat Bart De Pauw zich schuldig had gemaakt aan allerlei vormen van grensoverschrijdend gedrag, ging u ervan uit dat uw aangifte binnenskamers zou worden behandeld. Als u toen had geweten dat De Pauw de zaak zélf publiek zou maken, had u dan ook aangifte gedaan?

"Nee. Ik heb een groot rechtvaardigheidsgevoel, maar ik ben geen masochist."

Bart De Pauw werd veroordeeld tot zes maanden cel met uitstel voor de belaging van vijf vrouwen. U was geen van hen en kreeg van de rechtbank dus niet het statuut van slachtoffer. Was dat een teleurstelling?

"Nee. Ik was vooral opgelucht dat de rechtbank erkende dat Bart ernstige en strafbare fouten heeft begaan. Dat mijn eigen verhaal niet tot een veroordeling heeft geleid, is bijkomstig. Ik wist op voorhand dat de rechtbank in een aantal gevallen, waaronder het mijne, wellicht zou oordelen dat er onvoldoende bewijsmateriaal was. Maar dat wil niet zeggen dat mijn verhaal niet geloofd is. In het vonnis staat zwart op wit: 'Het is niet zo dat we de andere vrouwen ongeloofwaardig vinden. Ze hebben alleen onvoldoende bewijzen voor een veroordeling.'"

'Mijn grootste angst is dat ik mijn verhaal niet verteld krijg', zei u in De Standaard. Wat maakt uw verhaal zo moeilijk om te vertellen?

"Dat het niet eenduidig, maar complex is. Dat ik er ook mijn eigen blindheid een plaats in moet geven. Maar vooral: dat er aan de overkant van de tafel iemand zit die voortdurend zegt: 'Wat niet bewezen kan worden, is niet waar.' Tegen zo'n verregaande schaamteloosheid kan je niet op. De Chinese wijsgeer Mencius zei: 'Schaamteloosheid is de schaamte van wie alle schaamte heeft verloren.' Dat is de nagel op de kop. Liegen is niet alleen: een onjuist verhaal vertellen. Liegen is in dit geval ook: iemand anders de kans ontnemen om wél het juiste verhaal te vertellen."

Wat u wellicht moeilijk uitgelegd krijgt, is dat u zich door Bart De Pauw heeft laten manipuleren. En dat u na zijn grensoverschrijdend gedrag toch altijd met hem bent blijven samenwerken.

"Dat we zolang zijn blijven samenwerken, is volstrekt logisch: ik heb wat er gebeurd is jarenlang verdrongen. Ik wilde er mijn leven niet door laten bepalen, ik wilde sterker zijn dan dat. Maar toen ik in 2017 hoorde dat er wéér een jonge vrouw aan het gedrag van Bart ten onder aan het gaan was, moést ik wel iets doen. Dat heeft niks met rancune te maken, zoals hier en daar beweerd is, maar alles met het feit dat ik mezelf niet meer in de spiegel had kunnen aankijken als ik toen gezwegen had."

Heeft u uw verhaal aan uw intimi verteld gekregen?

"Absoluut. Met de billen bloot. Maar de schaamte die je voelt omdat je moet toegeven dat je onnozel, naïef en ziende blind bent geweest, daar kan je mee dealen. Ik hoop dat mensen die iets gelijkaardigs hebben meegemaakt dat beseffen. Schaamte kan je overwinnen. Het hoeft je leven niet te verwoesten."

In hoeverre heeft u Bess en Martha, uw dochters van respectievelijk tien en twaalf, kunnen uitleggen wat er aan de hand was?

"Dat was ontzettend moeilijk. Ik heb hen uitgelegd dat het niet hun taak was om mijn verdriet weg te nemen. Dat ik er ben om hún verdriet te verzachten, niet omgekeerd. En verder heb ik gezegd: 'Lieve schatten, ik kan jullie ten diepste niet vertellen wat er gebeurd is. Maar als jullie ouder zijn, ga ik dat wél doen.' Dat hebben ze aanvaard."

De verhoopte catharsis na het proces is bij u uitgebleven. U staat naar eigen zeggen nog maar aan het begin van uw verwerkingsproces. Wat heeft u nodig om deze zaak met een min of meer bevrijd gemoed te kunnen klasseren?

"Heel eenvoudig: een oprechte sorry krijgen."

Helaas: het ziet er niet naar uit dat u die ooit gaat krijgen.

"Inderdaad. En daar moeten wij, de slachtoffers, mee leren leven. Maar ook dat zal wel lukken. Wij zijn niet van plan om te blijven treuren. Wij zijn vastberaden om opnieuw gelukkig te worden."

'Risk joy, in the raw wind of the new world', zoals Louise Glück schrijft in Snowdrops, het gedicht dat u zo koestert.

"Risk joy: natúúrlijk. Wat moet je anders? Settle for sadness? Dat is toch geen alternatief? Ik kan niet leven in melancholie. Ik moet geluk kunnen ervaren en andere mensen gelukkig kunnen maken. En ik ben er zeker van dat me dat opnieuw gaat lukken. Ondanks alles hebben de voorbije vijf jaar me sterker gemaakt. Ik zeul niet langer geheimen met me mee, ik ben niet langer iemand die haar mond houdt. Dat is pure winst. Ooit was ik een meisje van de middenweg: een pleaser die in de beste West-Vlaamse traditie iedereen te vriend wilde houden. Want: 'Je weet maar nooit of je elkaar nog gaat tegenkomen.' Vandaag rij ik op het linkerrijvak. Tegen tweehonderd per uur. Dat is beangstigend, maar ook enorm bevrijdend."

Volgend jaar wordt ze vijftig: een leeftijd waarop scheurtjes in gewrichtsbanden even gewoon zijn als cokerestjes in Antwerpse neusgaten. Maar vooral: een leeftijd die aanzet tot het maken van bucket lists. Niks zo erg als een hoofd waarin meer herinneringen wonen dan vooruitzichten. Heeft Maaike Cafmeyer haar leven al op de spreekwoordelijke weegschaal gelegd?

"Ja, en eerlijk: ik ben blij dat ik bijna vijftig ben. De bagage die ik de voorbije halve eeuw heb opgedaan, laat me toe om betere keuzes te maken. En ook al zie ik in de spiegel niet langer het meisje dat ik vroeger was, ik heb nog altijd haar onbevangenheid. Haar drang naar nieuwe ervaringen. Als je je niet langer openstelt voor nieuwe avonturen, heb je het leven de facto opgegeven."

"Ik denk dat ik volgend jaar maar eens een groot verjaardagsfeest geef. Dat zeg ik al sinds mijn dertigste, maar het is er nog nooit van gekomen. Mijn vrienden lachen daarmee. 'Wij wachten al twintig jaar op een feest', zeggen ze. (lacht) Maar ik heb het gevoel dat dit een goed moment is om het leven nog eens te vieren. Plus: het is tijd dat mijn dochters nog eens een fuivende mama zien."

Het moederschap is een rol waar ze niet nadrukkelijk naar gehengeld heeft: haar kinderwens was veeleer bescheiden. Maar eenmaal geboren, deden Martha en Bess al haar zorgende instincten ontwaken. "Ik moeder ontzettend graag. Ik stop niet bij 'Dag schat, hoe was je dag?', ik vraag dóór. 'Wat was het leukste moment van je dag?' 'En wat het stomste?' 'Als je je dag een rapportcijfer zou moeten geven, wat zou dat dan zijn?' Ik denk dat mijn dochters mijn nieuwsgierigheid bij momenten kotsbeu zijn. Zoals elke mama ben ik de zaag geworden die ik nooit wilde zijn. (lacht) Dat je je kinderen uit liefde en bezorgdheid de oren van het hoofd zeurt: het is blijkbaar onvermijdelijk."

Columnist Mark Coenen bedacht vorig weekend het woord 'ouderschaam': 'Het gevoel, nee de wetenschap, dat je ouders duffe relieken uit het verleden zijn, die krampachtig proberen om bij te tijd te blijven, daar jammerlijk in mislukken en door hun belachelijk aanstellerige gedrag je eigen leven schier onmogelijk maken.' Zijn Martha en Bess al getroffen door ouderschaam?

(lacht) "Nog net niet, denk ik. Wat niet wegneemt dat het generatiekloofje tussen ons stilaan zichtbaar wordt. Onlangs kondigde Martha aan dat ze met skin care ging beginnen. Ik zei: 'Skin care? Are you fucking kidding me? Je bent twaalf. Je huid zal nooit meer mooier worden dan hij nu is.' Weet je wat ze antwoordde? 'Mama, alsjeblief, niet zo pessimistisch.'" (lacht)

Wat wil u uw dochters prioritair meegeven?

"Dat het waanzinnig belangrijk is om tegen andere mensen te zeggen wat je denkt en voelt. Dat dat zelfs een voorwaarde is om vrij te kunnen zijn. Zelf heb ik mijn emoties decennialang verborgen. Die vertraging wil ik mijn dochters besparen. Al zegt Frans dat dat ijdele hoop is. Dat kinderen zélf beslissen of ze iets oppikken of niet. Ik vrees dat hij gelijk heeft." (glimlacht)

Zijn Frans Grapperhaus en Maaike Cafmeyer na alles wat ze hebben meegemaakt een koppel voor de eeuwigheid?

"Dat weet ik niet. Frans en ik hebben altijd tegen elkaar gezegd: het kan morgen gedaan zijn. Hij is het enige lief aan wie ik nooit onvergankelijke liefde beloofd heb. En toch zijn we al bijna twintig jaar samen. We kunnen dus wel tegen een stootje. Al weten we natuurlijk niet welke beproevingen ons nog te wachten staan. Je maakt als koppel maar beter geen aanspraken op eeuwigheid, denk ik."

Hoe ziet echte liefde eruit?

"Je moet in een relatie de lelijkste versie van jezelf kunnen zijn. Als er daarna nog van je gehouden wordt, is er liefde in het spel. Ook belangrijk: je moet twee verschillende mensen kunnen blijven. Ik heb in mijn leven nog nooit iemand gekend die mij zo vrij laat als Frans. Regelmatig verzekert hij me: 'Ik ga niet altijd akkoord met wat je zegt, maar ik ben bij je'. Dat is ongelooflijk fijn om te horen. En het klopt ook: Frans is fundamenteel bij mij."

'Ik heb bedrogen en ik ben bedrogen', zei u ooit in Humo. Is gehavende liefde sterkere liefde?

"Ik weet niet of het sterkere liefde is. Maar het is wel intensere liefde. En intensiteit is lekker." (lacht)

We praten nog even over de toekomst, en of daar wel of niet naar uitgekeken moet worden. Binnen een dikke week begint in de ondernemingsrechtbank van Brussel het proces waarin Bart De Pauw twaalf miljoen euro eist van de VRT. Hoewel Maaike Cafmeyer in dat proces aanklagende noch verdedigende partij is, weet ze nu al dat ook die rechtszaak van haar mailbox weer even een beerput zal maken. Ik wil haar alvast moed inspreken, maar ze verrast me met een heerlijke ongerijmdheid. 

"Voor veel mensen is de gedachte dat het ergste nog moet komen deprimerend. Maar mij maakt die gedachte net gelukkig. Want als het ergste nog moet komen, is het heden goed. En dat besef helpt me om voluit van het moment te genieten." 

Een redenering die zó in Wachten Op Godot kan, zeg ik voor ze opnieuw naar Gent rijdt.

[patriciaidsinga]

Sirsasanna

Noord-Hollands dagblad 26 maart 2022

Vrijdagochtend. Yogaochtend. Ik sta op mijn kop in een ‘hoofdstandbankje’.

Ik doe al jaren aan yoga ter ontspanning. De lessen met de Hoofdstand ook bekend als Sirsasana zijn niet mijn favoriet. Sirsasanna is sanskriet voor hoofd en houding. Het komt erop neer dat de juiste houding ervoor zorgt dat je je hoofd leeg maakt.

“Doordat zuurstofrijk bloed snel je hersenen bereikt, gaat deze houding vermoeidheid tegen en is dus verfrissend en opwekkend” aldus de juf.

Ik voel me alles behalve verfrissend en opwekkend dus kom maar op met die energie.

“Breng de kracht naar je benen en blijf uit je hoofd, anders werkt het niet” herhaalt de juf.

Mijn gedachten dwalen af naar Nardos. Die prachtige mooie, stoere Nardos. Die alleen met haar kinderen vluchtte uit Iritrea naar Nederland voor een veilig onderkomen.

Ik had gisteravond de eer gastvrouw te zijn bij een relatief nieuwe organisatie Pangea. Zij helpen nieuwe ondernemers, -lees: ondernemers die door verschillende omstandigheden gevlucht zijn uit hun eigen land- met hun businessplan en met een nieuwe kans op een mooie toekomst.

Maar liefst 9 nieuwe ondernemers presenteerden gisteravond hun plan in de Mare Nostrum. En of ze nou 1, 5 of 15 jaar in Nederland waren het moest allemaal in het Nederlands.

“Let op je houding Patricia!” zegt de juf terwijl ze mijn benen recht tegen de muur zet. Mijn gedachten dwalen meteen weer af.

Niet alleen vluchtte Nardos voor een beter bestaan, ze vecht nog steeds door en vol power voor haar droom en haar toekomst: een winkel, koffiecorner en meetingroom ineen, in Alkmaar.

Dit soort momenten maakt je nederig en dankbaar. Wat wonen we toch in een mooi land en wat hebben we het toch goed voor elkaar met z’n allen.

“PATRICIA! Je hoofd loopt vol! Kom maar naar beneden” roept de yogajuf. En ik voel inderdaad een en ander tintelen in mijn hersenen, met een onelegante zwaai en een vuurrood hoofd zwiep ik mijn benen naar beneden en blijf ik even op mijn knieën zitten. Ik kom tot de conclusie dat als vandaag je enige zorg is om een kopstand onder de knie krijgen ik het best goed voor elkaar heb.

En waar ik gistermiddag nog aan mensen uitlegde dat ik een avond ging presenteren met vluchtelingen die gingen pitchen, durf ik vandaag het woord vluchteling niet meer in mijn mond te nemen.

Zowel Ola, Ibrahim, Nabil, Diego, Mo, Taghried, Rosa en Nardos uit landen als Syrië, Jemen, Colombia, Iritrea, Irak en Angola zie ik niet vluchten. Ik zie ze dromen, kansen pakken en keihard rennen naar een betere toekomst.

[keynewssuriname]

President Santokhi: “We gaan alles doen om jullie te beschermen”

President Chandrikapersad Santokhi heeft aangegeven dat zijn regering er alles aan zal doen om de landbouwers in Nickerie te beschermen. Dit kwam naar voren tijdens zijn toespraak bij de loting van percelen aan tuinders in Nickerie. De president benadrukte het belang van agrarische ontwikkeling en gaf aan dat de landbouwers bijzondere bescherming zullen krijgen. Ruim 330 zelfstandigen zijn in aanmerking gekomen voor een stukje grond. Het staatshoofd zegt dat enkele weken geleden geconstateerd werd dat een persoon alleen tweehonderd hectare grond heeft gehad en de stalweide van enkele boeren had afgepakt. “We hebben het teruggenomen, omdat u recht heeft op uw stalweide. En laat dat een boodschap zijn voor die mensen, de Nickerianen, die menen grond van jullie af te pakken. Ik ga jullie beschermen. En ik ga die presidentiële besluiten maken die al deze dingen moet terugdraaien en niemand komt aan uw perceel”, gaf het staatshoofd aan. Hij nodigde tegelijkertijd iedereen uit die een stukje grond heeft, hetzij honderd, tweehonderd, vierhonderd of vijfentwintighonderd vierkante meter, om gebruik te maken van de grondconversieregeling die de regering heeft getroffen om de domeintitel om te zetten naar eigendom. “U kunt vanaf twee weken geleden uw grond omzetten in eigendom. Nooit meer gaat iemand uw grond kunnen afpakken en het eigendom blijft voor jou, jouw kinderen, kleinkinderen en voor je volgende generatie. Maakt u er daarom goed gebruik van”, drukte de president de boeren op het hart. Het staatshoofd merkte verder op dat met de kansen die deze regering biedt aan de boeren, Nickerie naast rijstdistrict ook het district moet worden van andere agrarische producten. “We gaan jullie alle kansen geven als het gaat om export van jullie producten. We gaan jullie ook de kansen geven voor trainingen voor moderne technologie om agrarische producten te verbouwen. Maar laten we tegelijkertijd aandacht schenken aan voedselveiligheid en laten we geen chemicaliën gebruiken.” De president riep de boeren ook op om gebruik te maken van het agrarische project dat Suriname samen met de wereldberoemde yoga en spirituele leermeester Sadhguru nu aan het voorbereiden is. Op het gebied van organisch voedsel, zonder gebruik van chemicaliën, zullen hierdoor boeren de kans krijgen om voldoende producten voor de export te produceren. Binnenkort volgt de training Organic Food, zodat de boeren met eigen compost hun gewassen kunnen planten. Read the full article

[zensit]

Wat als jij en je kind HSP zijn?

HSP'ers onder elkaar Aangezien ik zelf hoogsensitief ben, schrijf ik dit nu als mede HSP’er . Net als onze hoogsensitieve kinderen, beschikken we over een zinvolle eigenschap, maar komen we in twee situaties in de problemen. Wanneer we overprikkeld raken en wanneer we voor onszelf moeten opkomen als iemand die anders is maar “normaal”. Ouders versus kinderen Aangezien dit verhaal over minder over hoogsensitieve kinderen gaat en meer over volwassenen, zullen we aan deze problemen niet te veel aandacht besteden. We moeten er echter op z'n minst bij stil staan, want kinderen en hoogsensitieve kinderen in het bijzonder, zullen altijd worden beïnvloed door hoe ouders zichzelf ervaren en gedragen. Uitstekende ouders We moeten ook erkennen dat we uitstekende ouders zijn. Door deze eigenschap zijn we bijvoorbeeld beter in staat naar de behoeften van een kind te kijken en weten sneller wat er op dat moment moet gebeuren. Omdat we gevoelig zijn voor taal en ook voornamelijk signalen, zijn we instaat om iemands lichaamstaal sneller op te pikken. En is onze stijl van communiceren ook richting de kinderen, veel dichter bij hun eigen manier van denken. We kunnen hun zorgen en hun vragen beter begrijpen. Dat wil niet zeggen dat andere ouders dat niet ook kunnen, maar als HSP’er beschikken wij vaker over deze vaardigheden. Ik zeg dit dat dit soms best lastig is. Vergelijken We kunnen s’ochtends erg onrustig wakker worden voor weer een dag met de volledige verantwoordelijkheid voor zo'n veeleisende behoefte van een ander. En in plaats van onszelf te waarderen, vergelijken we onszelf teveel met andere, ouders of de voorbeelden uit verschillende boeken over ouderschap. Deze ouders lijken voor ons veel energieker en geduldiger en vol slimme oplossingen te zitten. Zij lijken er weinig behoefte te hebben om zich terug te trekken uit het gezinsleven of als ze het al doen, lijken ze er geen schuldgevoel over te hebben. Moeilijk Laten we er geen doekjes om winden hoe moeilijk het is om als HSP’er, ouder te zijn. We hebben onze tijd voor onszelf erg nodig, maar met een baby, zoals vele ouders wel weten, is er niet echt tijd voor jezelf. Vooral niet als je nog meer kinderen en een partner hebt (of als je een eenoudergezin bent, wat nog pittiger is). En stel dat je nog een baan, ouders hebt die hulpbehoevend zijn of andere verantwoordelijkheden hebt. Dan kun je het wel vergeten dat je nog de tijd vindt voor de dingen die jij nodig hebt, zoals een nacht ononderbroken slaap, creatieve bezigheden voor jezelf, de natuur in, mediteren of yoga beoefenen. Om jezelf even op te laden. Wat niemand je vertelt Andere mensen ''overleven'' iets makkelijker zonder dit soort lastige ervaringen. Wij kunnen een tijdje zonder, maar na verloop van tijd kwijnen we weg. De pauzeknop is lastig in te zetten om bepaalde zaken even langs je heen te laten gaan. Kort nadat mijn zoon was geboren, keek ik geregeld naar een aantal tijdschriften op een rek en zag ik een artikel met als titel zoiets als “De hel van het ouderschap-wat niemand je ooit vertelt totdat het te laat is". Het drong tot me door dat dit de afschuwelijke waarheid was. Ouderschap was inderdaad een hel en niemand had me ooit gewaarschuwd. Welke roze wolk? Je hoort dan alle blije verhalen en hoe gelukkig ze zijn. Deels klopt, maar als je dan een pittige zwangerschap hebt, een kind die veel hulp nodig heeft. Treft je dat wel hard en vraag je af waar is die roze wolk dan? Als HSP ouder die elke signaal van onrust in je kind voelt en het kind ook weet dat jij degene bent die weet wat het kind nodig heeft. Kan je deze signalen niet negeren, als je partner niet-hooggevoelig is en makkelijker deze signalen kan negeren. Hierin wil ik niet zeggen dat de niet hoog gevoelige partner slecht is. Kwetsbaar Wordt de druk groter, zonder dat je een overbezorgde ouder bent. Een kind met hooggevoeligheid wat op de wereld is gekomen, is gewoon kwetsbaar. En is zoekende wat hij of zij hoort, ziet en voelt. En als je ouders ongerust maken, en je kind is hoogsensitief geboren, gaat hij of zij feller reageren op onrust. Je hebt niet door dat dit kind ook hoogsensitief is. En het kind weet totaal niet waar alle impulsen vandaan komen. Het enige is, wat ze willen is rust, door te gaan reageren om een uitweg te zoeken. Ze gaan hard huilen, het hele lichaam gaat alle kanten op. Vluchten gaat niet, goed bedoelde geluiden van rammelaars kunnen triggers zijn. Gekletter van de afwas of stofzuiger, hoge tonen is gewoon eng. Fel licht die steeds beroep doen op hun reflexen. Als je bedenkt wat een kind vanuit een wiegje allemaal op zich af krijgt. Niet voor niks was de mooie regel bedacht: rust, reinheid en regelmaat. Jij als ouder kan voor rust in de tent zorgen door alleen deze regel met zorg toe te passen. Ondersteuning Als HSP ouder, voel je wat je kind nodig hebt. Als dit lukt en je kan beter omgaan met je gevoelens, prikkels en weet wat je grenzen zijn. En een lieve partner of familie hebt die jou graag hierin ondersteund, werk dat voor jou als ouder en kind heel goed. De ouder hoeft niet op zijn tenen te lopen, kan even uit de prikkelzone stappen. En je kind voelt dan de rust van de ouder waar deze ook weer niet op hoeft te reageren. Zo creëer je voor jezelf rust en kan je volop genieten van het ouderschap. Als ik destijds had geweten dat ik een HSP’er was en wat ik voelde en wat ik van mijn kind voelde, had ik heel wat meer rust gehad en kunnen genieten van mijn kinderen. Read the full article

[startstrong-blogs]

Thuissporten

Hoe thuis beginnen met thuissporten?

Thuissporten

De veelzijdigheid van thuis workouts bewijst zich al zodra je bedenkt welke sporten je thuis allemaal kunt beoefenen. Cardio training, krachttraining, fitness oefeningen, allemaal sportieve activiteiten die je thuis prima kunt doen.

Wat dacht je van een bokstraining of swingende Zumba workshop die je thuis doet? Een workout op de trampoline, een HIIT workout of enkele pittige Pilates oefeningen. De mogelijkheden om thuis te sporten zijn eindeloos, en de moeite die je ervoor moet doen is klein. Dat maakt thuis trainen zeer laagdrempelig. Je hoeft letterlijk geen (deur)drempel over om in shape te komen.

Met een flexibel thuis-train-schema, voldoende vertrouwen in jezelf en misschien enkele hulpmiddelen, is er niets dat jou in de weg staat om het optimale rendement uit je thuistraining te halen. Je bent gewoon je eigen personal trainer!

Voordelen van thuis sporten

Thuis sporten heeft vele voordelen. Bijvoorbeeld dat je geen opvang hoeft te regelen als je kinderen hebt. Je kunt thuis sporten tijdens hun middagslaapje of ze spelenderwijs laten mee sporten. Superleuke quality time met de kids.

Zo zijn er nog meer voordelen te benoemen:

Geen dure abonnementen, inschrijfgelden of opzegtermijnen

Thuis sporten is fun: zet tijdens het sporten je favoriete Netflix serie op of Spotify playlist, of praat tijdens je workout met je partner of kind

Thuis sporten stimuleert de creativiteit: je ontdekt oefeningen die je inspireren om creatief te zijn met je lichaamsgewicht en accessoires

Thuis sporten is productief: je bespaart tijd en je kan het multifunctioneel oppakken

Thuis sporten is 100% gepersonaliseerd: met de juiste workout apps en fitness kanalen wordt je trainingsschema afgestemd als met een personal trainer. 

En zo kunnen we nog wel even doorgaan. Door thuis te sporten maak je gewoon heel efficiënt gebruik van je tijd. Je benut je vrije kwartiertjes om te sporten wanneer het jou uitkomt. Hoe je dit gaat aanpakken? Wij gaan je erbij helpen…

Hoe begin je met thuis sporten

Een goed beging is het halve werk. Pak het thuis sporten dan ook gestructureerd aan. Even goed nadenken wat je wilt bereiken, hoe je dit wilt bereiken en hoe je dit kunt bereiken. Zonder goede voorbereiding, bereik je uiteindelijk vaak bijzonder weinig.

Stap 1 – Bepaal wat je wil bereiken

Je begint met het bepalen van je lichaam- of trainingsdoel. Wat wil jij bereiken met thuis sporten? En zorg ervoor dat het een haalbaar doel is.

Voorbeelden van haalbare doelen zijn: een betere conditie, meer spierkracht, lichaamsgewicht verliezen, meer flexibiliteit, ontspanning of vermindering van specifieke chronische klachten.

Stap 2 – Hoe wil je dit bereiken?

Er zijn zoveel mogelijkheden als je thuis gaat trainen. In principe is the sky the limit. Een kleine opsomming van mogelijkheden per trainingsdoel:

Een betere conditie – Cardio training op elk soort hometrainer, touwtjespringen, hitt of interval training. Lees alles over thuis conditie opbouwen.

Meer spierkracht – Fitness oefeningen en krachttraining (met of zonder attributen), full body workouts, specifieke spiergroep oefeningen.

Minder lichaamsgewicht – Een gerichte combinatie van cardio oefeningen en krachtoefeningen en uiteraard ook minder calorierijk (eten en drinken).

Meer flexibiliteit – Yoga, strek en rekoefeningen, pilates

Ontspanning – Meditatie, yoga, dansen

Vermindering van chronische klachten – Gerichte oefeningen afhankelijk van de klachten

Stap 3 – Hoe pak je het aan?

Als je weet wat je wilt en hoe je het wilt, dan ga je jouw persoonlijke plan van aanpak opstellen. Je eigen trainingsschema voor thuis bedenken. In deze fase moet je ook echt realistisch zijn en voor jezelf bepalen wat haalbaar is. Begin met een eenvoudig schema dat niet al teveel moeite zal kosten om het vol te houden. Iedere dag een half uurtje met enige afwisseling om het leuk te houden. Of om de dag een uur thuis sporten zodat je ook rustdagen inlast.

Bedenk ook welk tijdstip het meest handig is. Ben je een avondmens? Waarom zou je dan in vredesnaam jezelf dwingen om ‘s ochtends thuis je oefeningen te doen. En als je weet dat je ‘s avonds compleet afgeknoedeld bent, dan ligt het niet voor de hand om in de avond touwtje te gaan springen. Het grote voordeel van thuis sporten is onder andere flexibiliteit in wanneer je traint.

Maak daar dan ook gebruik van. Plan je thuis trainingen zo effectief mogelijk voor jezelf in. Je mag zelfs de ene dag in de ochtend sporten en de volgende dag in de avond je oefeningen doen. Zo fijn, dat thuis sporten.

Stap 4 – Wat heb je nodig om eraan te beginnen?

Dat je uiteindelijk je doel zult bereiken, dat kunnen we vaststellen. Er is immers niets dat je tegenhoudt, tenzij je zelf de handdoek in de ring gooit. Dus de volgende stap is dan bepalen of je attributen, fitnessapparatuur, accessoires of andere zaken nodig hebt. Dit is uiteraard helemaal afhankelijk van wat je wilt en wat mogelijk is.

Met of zonder apparaten?

In principe heb je alleen je eigen inzet en een beetje ruimte nodig. Populaire attributen om thuis te sporten zijn: dumbbells en gewichten, weerstandsbanden, hometrainers, crosstrainers, loopbanden, roeitrainers, fitnessbanken, springtouwen, trampolines, etc. Het is allemaal leuk en dergelijk fitnessapparatuur kan zeker helpen om jouw doel te bereiken, maar noodzakelijk zijn ze niet. Thuis trainen kan prima zonder hulpmiddelen en apparaten, zolang je maar goede, effectieve oefeningen doet.

Meer blogs over workout en training, voeding, supplementen of sportgadgets? Zie hier onze website voor meer blogs.

[limorrosen]

Yoga om een gezond gewicht te krijgen

In Vinyasa yoga is de asana beweging verbonden met de adem, waardoor een meditatieve kracht ontstaat. Alleen iemand die momenteel yoga beoefent, kan je zonder gevaar en effectief leren yoga te doen.

Yoga heeft zoveel voordelen voor zowel de mentale als de fysieke gezondheid dat ik niet genoeg precies kan benadrukken hoeveel ik aanbeveel als aanvulling op de fitnessstrategie. Veel mensen weten niet waar ze moeten beginnen en denk niet dat de kinderen de schuld krijgen! Gecertificeerde yoga-instructeurs doorlopen 300-500 uur aan in-class trainingssessies. De kunst van yoga is een van de diepste en meest complexe systemen, maar het is de moeite waard om ermee vertrouwd te raken en te oefenen.

Yoga-experts leren hoe het doel van hatha yoga-certificering zowel fysiek als emotioneel geweldig zou zijn, en om een ​​holistische benadering te bieden voor het verkrijgen van betaalbare gezondheid. Als je besluit om yogatraining te volgen, zou je informatie moeten krijgen die je zou kunnen helpen om de waarheid te scheiden van verkeerde goede ideeën.

Dus in 2004 was ik klaar om mezelf onder te dompelen in de beoefening en te kijken naar hatha yoga docentenopleiding India. Als student van de opleiding had ik veel leraren in het soort boeken, goeroes, leraren met wisselende voorbeelden van ervaring, en mijn medestudenten. Sommige leraren hielpen me om me sterker en op mijn gemak te voelen door de flexibiliteit te voelen die Employed had om door normale beoefening van dit oude kunstwerk gebruik te kunnen maken. Sommige hielpen me nederig te houden en acceptabel te worden om mens te zijn en tegenslagen te maken. Veel leraren waren buitengewoon medelevend en daarom werd ik aangemoedigd om mijn hart op te geven en mijn hart meer volledig en vreugdevol te openen. Ik voelde me bang om de taak te voltooien.

Het belangrijkste om te kijken bij het onderzoeken van programma's is: wie zou de regisseur kunnen zijn binnen de lerarenopleiding? Heb je met deze persoon en een persoon gestudeerd zoals hun stijl? Spreekt hun filosofie jou aan? Zijn ze goed bereikbaar? Leven ze echt via woorden die ze spreken en proberen als een manier om dat te doen?

Tegelijkertijd besloot ik de hatha-yoga-lerarenopleiding te volgen en begon ik meer diepgaand te leren over de geschikte uitlijning voor elke pose. Langzaam begon ik vooruitgang te zien met mijn houding. Ik realiseerde me dat ik nog steeds naar de chiropractor ging, maar Applied was verbaasd over hoeveel mijn yogabeoefening me hielp dit afschuwelijke punt te corrigeren waar het om gaat.

Heeft de leraar ontdekt dat ze vandaag nieuwe leerlingen op school hadden? Een goede leraar wil graag meer weten over zijn studenten om je te helpen de training op de juiste manier aan te passen. Dit toont aan dat de leraar de leerling waarschijnlijk van onder naar boven zou helpen.

Wat je persoonlijke behoeften en neigingen ook zijn, er is yoga voor jou. Als er bij jou in de buurt verschillende soorten yoga worden aangeboden, onderzoek dan de aanbiedingen volledig online of misschien in de bibliotheek om te zien welke stijl bij je past.

Overweeg nog nooit gehoord te hebben van een workshop die ook wel yoga docentenopleiding coaching wordt genoemd. Zelfs als het inkomen bedoeld is om yoga te trainen, kan een yogalerarenopleiding of een yogaworkshop de kennis en het begrip van yoga vergroten, wat je zeker zal helpen om veilig te blijven in je eigen concept.

Heb je met deze persoon gestudeerd en een persoon houdt van hun stijl? Je zult nooit meer verdienen dan je denkt te tellen. Dit helpt je niet alleen om toe te passen wat je hebt geleerd, maar bovendien versterkt het je geleerde.