#Wilde Weelde

[cjjasp]

#FineArtFriday: Beware of Luxury by Jan Steen ca.1663 #prompt #NovemberWriter

Artist: Jan Steen (1625/1626–1679) Title: Beware of Luxury (“In Weelde Siet Toe”) Date: circa 1663 Medium: oil on canvas Dimensions: height: 105 cm (41.3 in); width: 145 cm (57 in) Collection: Kunsthistorisches Museum What I love about this painting: Jan Steen lampoons family life in this riotous scene. Mother is taking a well-deserved nap, and the family is running wild, drinking to excess and…

[peterpijls1965]

MAXIMA CULPA

Albert Helman. Kroniek van Eldorado – folteraars over en weer.

Woord vooraf

Weinigen weten dat aan de noordoostzijde van Zuid-Amerika, van oudsher de Wilde Kust genoemd, de Atlantische Oceaan de gemeenschappelijke zeegrens vormt van niet drie of zelfs meer Guyana's, maar van één groot gewest dat sinds de ontdekking van het werelddeel Guyana genoemd is. Het strekt zich uit van de Orinoco en de Rio Negro die daarmee in verbinding staat, tot aan de Amazone waarin de Rio Negro zich uitstort. De van noord naar zuid stromende Rio Branco, voornaamste zijtak van de Rio Negro, kan beschouwd worden als de centrale rivier van dit uitgestrekte Zuidamerikaanse Mesopotamië.

Het waren de slechts op goud en weelde beluste Europese mogendheden die dit Groot-Guyana in willekeurige stukken - eerst zeven, daarna vijf - opdeelden. Van west naar oost gerekend zijn deze stukken:

1        het oude Spaans-Guyana dat als de landstreek Guyana thans het oostelijkste deel vormt van de Venezolaanse staat Bolívar en ook het grootste deel van het ‘Territorio de Amazonia’ omvat;

2        het voormalige Brits-Guyana, dat nu de onafhankelijke Coöperatieve Republiek Guiana is, maar voordat het in het begin van de 19e eeuw in Britse handen overging, uit de drie Nederlandse kolonies: Essequibo, Demerara en Berbice bestond;

3        het vroegere Nederlands-Guyana, dat nu eveneens een onafhankelijke republiek (Suriname) is;

4        de voormalige strafkolonie Frans-Guyana, ook weleens

Cayenne genoemd, die tegenwoordig de status van Overzees Departement van de Franse Republiek heeft;

5        het Braziliaans-Guyana, van oudsher zo geheten, dat, om zijn uitgestrektheid telkens anders administratief werd ingedeeld en, laatstelijk niet alleen de afzonderlijk bestuurde Territorio Federal de Amapà, de deelstaat Rio Branco en het Territorio Federal do Rio Negro omvat, maar ook een klein stuk van de deelstaat Parà beslaat.

Het gehele, over bijna tien breedte- en meer dan vijftien lengte-graden uitgestrekte Guyana is dus thans over vijf republieken verdeeld. Maar op grond van hun geografische en ecologische karaktertrekken behoren al deze enkel om politieke en historische redenen van elkaar te onderscheiden landen te worden samengevat onder de éne naam van Groot-Guyana. En het is over zowel hun oorspronkelijke (en wellicht toekomstige) eenheid, als over het bijna vijfhonderdjarige drama van hun verdeling en daaropvolgende verdeeldheid, dat dit boek handelt.

Het werd geschreven vanuit het gezichtspunt van de inboorling, het landskind dat de auteur niet alleen in elk opzicht en van ouder-op-ouder is, maar waarvan hij zich ook steeds bewuster werd, naarmate hij zich meer en meer tot wereldburger en aardbewoner ontwikkelde. Dit is dus allerminst een koloniale geschiedenis, maar veeleer een ecologische, waarin de ‘mensen in een landschap’ en ‘het landschap rondom de mensen’ beide centraal staan. Onvermijdelijk wijkt dit geschiedverhaal dan ook in talrijke opzichten en op vele punten af van de gangbare, met hun soms stille, soms luide ondertoon van ‘daar werd iets groots verricht’.

Zulke, volgens hun Europese oriëntatie altijd eenzijdig gedocumenteerde koloniale geschiedenissen zijn, vanuit het inheemse standpunt beschouwd, in hoge mate misleidend en niet minder pijnlijk. Een ontnuchterend tegenwicht hebben ze broodnodig, en de schrijver van een boek dat dit beoogt te zijn, dient er dan ook ten volle van doordrongen te wezen dat hij hiermee heel wat controversen zal oproepen. Hopelijk zet hij echter ook menigeen aan het denken of aan het opnieuw denken.

De titel van dit boek verdient enige verklaring. Hij is met opzet dubbelzinnig. Want wie foltert er nu? Werd de Gouden Man, de personificatie van Groot-Guyana, door ‘anderen’ gefolterd en werd hij een slachtoffer van de avonturiers uit Europa en al degenen die zij uit nog twee andere werelddelen naar de landstreek tussen de Orinoco en de Amazone meesleepten? Of werden juist al deze lieden langzaam, op de oude Indianenmanier, bijna ten dode gefolterd door de geheimzinnige, nog altijd onoverwonnen Gouden Man? Of gebeurde soms én het een, én het ander? De lezer moge dit voor zichzelf uitmaken; vandaar het dubbelzinnige van de titel.

Het zij tenslotte de auteur, die naar beste vermogen gepoogd heeft zoveel mogelijk namen van personen te vermijden en daarvoor ‘functies’ in de plaats te stellen, en die ook zijn eigen klein aandeel bij latere gebeurtenissen zoveel mogelijk getracht heeft te objectiveren, niettemin vergund, althans deze voorrede met een persoonlijke noot te besluiten, die tevens de raison d'être van zijn geschrift aangeeft. Hem heeft het een heel mensenleven van studie, nadenken en meemaken gekost, voordat de meeste schellen hem van de ogen vielen - misschien nog lang niet alle - en hij de Europese bril waardoor hij geleerd had te kijken, kon afzetten om de historie van zijn geboortestreek en van zijn voorouders duidelijk genoeg, ontdaan van alle traditionele franjes en frases, te doorzien, zodat hij er ook iets zinnigs over zou durven zeggen.

Dit tracht hij bij deze te doen, omdat niemand anders het doet, op dit moment niemand anders ertoe bereid of misschien in staat is - nog niet - en omdat het toch, naar zijn heilige overtuiging, behoort te gebeuren. Thans meer dan ooit om voor de hand liggende redenen.

Dus is het hem een gewetenszaak geworden dit boek - ondanks zijn talrijke diskwalificaties en het nu en dan ontbreken van voldoende gegevens - toch te publiceren. Misschien bij wijze van testament.

Sinds de eerste uitgave van dit boek - al geruime tijd niet meer verkrijgbaar - zijn ruim twaalf jaren verstreken, en er blijkbaar nog altijd zoveel vraag naar bestaat, werd een tweede druk nodig geacht. Ditmaal een toegankelijker uitgave in twee delen, waarvan het tweede de periode van 1900 tot op heden behandelt. Reden waarom het geheel de nieuwe titel van ‘Kroniek’ kreeg.

Twaalf jaren zijn echter een lange tijd waarin, vooral dank zij de commoties rondom ‘Columbusherdenkingen’ in 1992 veel nieuw en gelukkig niet alle meer eurocentrisch georiënteerde studies op Amerikanistisch gebied verschenen, gaven deze inmiddels hier en daar aanleiding tot herziening of aanvulling, zelden tot wijziging van de bestaande tekst.

Dezelfde twaalf jaren deden intussen hun onontkoombare aanslag op de energie van de auteur, ook al heeft hij (gezien het doel van dit boek dat slechts een weergave van de Indiaanse visie op reeds door anderen vastgelegde feiten, gebeurtenissen en opvattingen beoogt) nooit tijd aan zelfstandige ‘research’ willen besteden. Vandaar dat hij - met name voor het up-to-date brengen van dit werk tot en met 1994 - aangewezen was op de kracht en kunde van een veel jongere medewerker. Hij vond deze gelukkig bij dr. H. Ramsoedh die reeds de nodige sporen op het onderhavige gebied achter zich heeft, maar blijft toch alleen verantwoordelijk voor de totale inhoud van dit boek.

Bij wijze van maxima culpa.

[vulvatiekeling]

VII SMEEKBEDE

Zooals de zon den dauwdrup, als de roze

De bij, en t'wijde wak der zee de beken

Duldt aan het warme hart, het bodemloze,

Waarin zij, wat hen lijden deed, ontweken

Doe gij alzoo, Mathilde! Ik vlood het booze,

Mijn ziel viel u te voet...gedoog mijn smeeken,

Gun mij dat ik u minne, en laat me een pooze

Verzinken in 't u zien en zwijgend spreken:

Ik heb u lief! Geheel mijn wezen trilde

Van diepe vreugd, toen gij mij zijt verschenen,

En 'k moest van eerbied en van weelde weenen:

Toen bleef mijn nacht geen nacht. 'K had lief, Mathilde!

Als een die niet meer wil, gelijk hij wilde,

Maar met, wat hooger is, zich wil vereenen.

Jacques Perk

[irisgardenecology]

Excursie naar Hortus Botanicus Amsterdam, met Wilde Weelde

Excursie naar Hortus Botanicus Amsterdam, met Wilde Weelde

Een dagje Hortus Amsterdam – jahoor, daar ben ik sowieso voor in. Maar dan nog als excursie met vakgenoten en speciaal daarop toegespitste rondleidingen? Dat kan ik niet missen. En dus, afgelopen vrijdag, met prachtig weer, mocht ik genieten van een heerlijk – groen – dagje uit. En heb ik nog het één en ander opgestoken 😉 + Een hele hoop foto’s. (more…)

[charleshaddonspurgeon]

Voor Iedere Morgen: Hou je handen open voor God Bijbels Dagboek, C.H. Spurgeon  "Voor Iedere Morgen" U rekent op veel, maar zie, het wordt weinig. Wat u in huis bracht, daar blies Ik in. Waarom? spreekt de HEERE van de legermachten. Vanwege Mijn huis, dat verwoest ligt, terwijl u zich uitslooft, ieder voor zijn eigen huis. Haggaï 1 vers 9 Gierige mensen onthouden hun geld aan liefdadigheid en zending, en zij noemen hun spaarzaamheid zuinigheid. Zij denken er niet aan dat zij er zichzelf mee verarmen. Hun verontschuldiging is, dat zij voor zichzelf moeten zorgen en voor hun eigen huizen; maar zij vergeten dat het verwaarlozen van Gods huis een goede manier is om de verwoesting over hun eigen huizen te brengen. Onze God heeft de middelen om onze pogingen boven verwachting te laten gelukken, maar Hij kan onze plannen ook te niet maken, tot onze eigen schade. En dit doet Hij in Zijn voorzienigheid ook. Door één wenk van Zijn hand kan Hij ons schip naar de haven van onze begeerte brengen, of het in armoede ten gronde doen gaan. De Schrift leert ons dat de Heere de mensen die vrijgevig zijn, verrijkt; Hij laat de gierigen ondervinden dat zij die inhouden, daar armer van worden. In mijn eigen omgeving heb ik gezien dat de vrijgevigste Christenen de gelukkigste en vaak ook de welvarendste waren. Ik zag de vrijwillige gever een voorspoed bereiken, die niet in zijn gedachten opgekomen was, en ik zag de gierigaard in armoede vervallen, door de spaarzaamheid waarmee hij zichzelf wilde verrijken. De mensen vertrouwen steeds grotere bedragen geld toe aan goede rentmeesters, en zo doet de Heere vaak ook. Hij geeft wagenvrachten vol terug aan mensen die handenvol weggeven. En op plekken waar de weelde niet groot is, maakt de Heere het weinige veel door de tevredenheid die een geheiligd hart ervaart als het de tienden van zijn vermogen aan de Heere toewijdt. Egoïsme kijkt eerst naar het eigen huis, maar godsvrucht zoekt eerst het Koninkrijk van God en Zijn gerechtigheid. Op de lange duur is zelfzuchtigheid verlies, en godsvrucht een bron van grote winst, met tevredenheid.Er is geloof nodig om onze hand altijd geopend te houden voor God. Maar Hij is het waard! En alles wat wij doen kunnen, is maar een armzalige erkenning van de dankbaarheid, die wij aan Zijn goedheid schuldig zijn.

[ahospers]

De internationale pers was wel lovend over de Floriafe van Amsterdam. Utopia island. Wilde Weelde werkt veel met natuurlijkt tuinen vs Mien Ruys met de bielzen en gewassen grindtegels. De Voedselbank Oosterwold Duitsland China (bij Floriade Expo 2022) https://www.instagram.com/p/CjfT-AiIhMr/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[jeanschoonbroodt]

De Verleiding...

https://twitter.com/jmpschoonbroodt/status/1567453802768252929?s=20&t=MvWmreM0pXWm02SNcLH3gQ

https://www.tumblr.com/blog/view/jeanschoonbroodt/673997275443445760?source=share

https://jeanschoonbroodt.vivaldi.net/2022/08/18/serious-words-of-god-to-israel-the-nations-and-the-global-elite/

Bovenstaande boodschappen zijn zeer nodig in deze dagen van de "wolven en wolvinnen" die oprukken en wolfspinnen en de slangen en schorpioenen, en dus de machten van het kwaad die ook actief zijn in de intermenselijke betrekkingen en die via het Beest 1 en het beest 2 en het beest 3 en hun VANGNET / VISSERSNET en via de Hoer Babylon werden / worden uitgeworpen... en waarin biljoenen gevangen zijn, zodat de Grote Spin hen allen gevangen heeft in haar WWW. 666-barcode-Mammon//geld/handels-banken Beest-systeem/NWO, om ze met het net en het web naar de tweede dood te slepen, nadat ze hen hebben gedood, onder God's toestemming, omdat men God en zijn Zoon en Geest en profetiën en openbaringen en woorden/Thora en Tenach en apostel-en-profetenleer / ware evangelie met alle gaven en diensten van de Geest en 7-voudige werkingen niet meer aanvaardde, maar men het volksrecht/Laodicea/democratie en Mammon/geld/luxe/weelde/sex en dus de wereld en haar begeerten en zorgen om het wereldse meer lief had dan GOD. Paulus zei door de Geest : In het einde der tijden/laatste dagen zullen er mensen opstaan, die een schijn van godsvrucht hebben, maar God's kracht verloochenen/ontkennen/niet meer geloven/niet meer belijden/niet meer ten volle aanvaarden zoals deze in de totaliteit van de schriften en door de Geest geopenbaard werd , is... en zal zijn. Men heeft een sociaal evangelie gebracht / wolven zijn heel sociale dieren onder elkaar... maar doden wanneer zij hun prooien zoeken... en werken zeer goed samen om ze te jagen en te bespringen en te doden en te verscheuren en te verslinden. Humaan betekent menselijk. Jezus wees Petrus terecht, toen deze hem, door de Satan geïnspireerd, ervan af wilde houden te gaan lijden in Jeruzalem voor de verlossing van Israel en de schepping, door tegen hem te zeggen "Petrus, gij denkt niet goddelijk maar menselijk. " Vaak is in God's heilige ogen menselijk denken Satanisch denken en redeneren. Zie, ook Paulus werd op gelijke wijze gelijk Jezus verzocht door medegelovigen, toen hij hen vertelde dat hij naar Jeruzalem moest wegens de vervulling van een belofte, die hij gedaan had. Agabus, de profeet had hem door De GEEST onheil aangekondigd/gevangenschap, de Geest hem zelf ook. En de broeders en zusters drongen op hem aan niet naar Jeruzalem te gaan. Maar Paulus was op de wil van GOD uitgericht... en niet op die van zijn "goed"-bedoelende broeders en zusters, die door Satan beïnvloed werden/waren op dat moment. Vaak willen "goed"-bedoelende mensen andere toegwijde heilige mannen of vrouwen God's ervan af houden om de weg des lijdens om Christus wil... of om der gerechtigheid wil ... te gaan. Wie echter voor Christus Jezus gekozen heeft... en om Hem te volgen tot het einde toe ... en die door God tevoren daartoe uitverkoren was/is/blijft, die zal zijn eigen kruis op zich nemen... en Jezus/Jeshua volgen... ook en vooral in het lijden om Zijnentwil en Zijn evangelie wil... en omwille van het Koninkrijk van God en Zijn gerechtigheid wil en ook Tempelbouw / Tabernakel- bouw / Ecclesia-bouw / Gemeente-bouw. Amen. Hallelu-YHWH. Amen. Jezus zei : “Wie Mij volgen wil, die neme zijn kruis op zich... en verloochene zich zelf elke dag.” 

Niet meer mijn wil noch onze wil geschiedde, maar UW WIL... VADER... GESCHIEDDE... tot Uw eer en heerlijkheid en de heerlijkheid van Uw genade en liefde en trouw en waarheid en heilswerken... in Uw naam en die van Uw verheerlijkte en geliefde heilige Zoon en Erfgenaam van alle dingen en Koning aller koningen en Heer boven alle heren ... Jeshua / Jesjoea / Jesous / Jezus HaMashiach / Christos / Christus / De Ware Gezalfde GOD's, het vleesgeworden Woord van GOD/ De LOGOS. Amen. Hallelu-YHWH. Amen.

God’s zegen is over alle ware heiligen IN Christus Jezus / Jesjoea/Jeshua HaMashiach volgens : 

Ef. 1 ; 3. + 2 Kor. 13 ; 13. + Hebr. 13 ; 1-8. + 20+21. + Rom. 8.

Hartelijke groet... in de liefde van Christus’ Geest,

Jean Schoonbroodt.NL.EU.

07.09.2022.

[jurjenkvanderhoek]

DE NATUUR IN VERF VERTAALD EN GELAAGD

Het schilderij dat gemaakt moet worden. De inspiratie die het verdient een afbeelding te krijgen. Iedere keer wanneer Danielle van Broekhoven voor een leeg doek staat, is er de drang dit te vullen. Te bekladden met ervaringen die ze opdeed gaande langs stad en land, over berg en dal, de paden op de lanen in. De beelden die ze tijdens wandelingen opdoet gisten in haar gedachten. De ideeën voor weer een nieuw schilderij borrelen uit dat proces op. Als in een roes gaat ze aan de slag, want de verbeelding moet een afbeelding gaan krijgen.

Het doek ligt op de vloer van haar atelier. Geconcentreerd gaat Van Broekhoven met grote gebaren aan het werk. Als een wilde gaat ze te keer zo lijkt het voor de buitenstaander, een strijd met het materiaal waarbij het resultaat altijd als winnaar uit de bus komt. Het is een intuïtief spel, waarbij de dialoog tussen de schilder en het werk leidend is. Herinneringsbeelden opgedaan in de wandelingen komen naar voren, worden onderdeel van de compositie. Laag over laag ontstaat het beeld. Het doek gaat eens tegen de wand om een goed zicht te krijgen. De verhoudingen en de kleurwerking juist te krijgen. En wordt dan weer tegen de vloer gewerkt om de strijd opnieuw aan te gaan. Het is een expressief beeld dat ontstaat. Een wilde impressie, zo onstuimig en speels als de natuur zelf is. Het is Van Broekhovens’ vertaling van die natuur. In haar taal, met haar uitdrukking van de indruk. Om het werk te doorzien moet ik die taal machtig worden. En dat is geen groot probleem, want tongval, klemtoon en uitspraak komen met mijn woordgebruik overeen. Ik ben gewoon een dergelijke abstractie in beeldtaal te lezen.

Van tevoren heeft Danielle dit niet voor ogen, ze maakt geen schetsen om vast te stellen wat de voorstelling zal zijn. Maar altijd klopt de afbeelding, omdat ze zolang aan een doek werkt totdat het materiaal zegt dat het af is. Het is een samenspraak, het stellen van vragen en het geven van antwoorden, over en weer. Zet Danielle hier een vlak en doet daar een veeg, dan reageert het werk daarop. Komt met nieuwe antwoorden en andere vragen. Er kan iets bij of er gaat wat af. Er wordt een deel weggepoetst of overschilderd. Zo komt de dialoog tot een expressief einde.

Wanneer het laatste gebaar stil valt is het punt gemaakt en kan de compositie gesigneerd en betiteld worden. Wanneer dat is valt vooraf niet te bepalen. Een werk is af wanneer het zelf aangeeft dat het goed is. De schilder voelt dat aan. Onderbewust.

De schilderijen van Danielle van Broekhoven hebben altijd een begin in de natuur. Minder in het landschap op zichzelf, want een brede omgeving wordt er niet in gezien. Het zijn delen uit vegetatie, een plag riet uit de walkant gestoken. Dat is wat boeit vooral, de rietkraag langs het water en de gevel van bomen in het bos. Bloeiende dahlia’s in de achtertuin. De compositie is een botanische rijkdom.

Vooral wild als een vroege scheppingsdag, niet gecultiveerd en ontgonnen door de geëvolueerde mens. Het is er woest binnen de kaders, maar nooit ledig en altijd in evenwicht. Een lust voor het oog, zo moet het paradijs er hebben uitgezien, ooit eens. Het is een imaginair beeld, een onwerkelijk voorkomen. Danielle combineert gedachten tot een bedacht geheel. Maar het kan best wel zo bestaan.

In de gelaagdheid hoef ik niet met een kapmes om me heen te slaan. Ik kan op een steen langs het water, een boomstronk in het bos, gaan zitten en genieten van hetgeen op mijn pad komt en mij de pas doet afsnijden. Een explosie aan kleur, een ontlading van figuratie.

Het is een ongekende weelde die Van Broekhoven neerzet, afbeeldt. In veelal voor het onderwerp onbekende kleuren, die zich toch steeds passen in het beeld. Het is er druk, rumoerig als tussen het riet dat de waterplas overwoekerd. Een jungle van kleuren en gemengde tinten. De bloemknoppen exploderen in een vurige bloesem. Ik hoor de wind ruisen door de naalden van spar en den. Het water van de vijver is glad als een spiegel. En wanneer de schilder dan een moment de rust zoekt, niet meer zo streng bezig is met natuurlijke herinneringen, dan vloeit gevoel samen met sfeer. Dan is er een landschap in kleur zonder vormen. Een stromenland waarbij enkel de horizon leidend is.

Voor de PAN, de kunstbeurs in Amsterdam, maakte Van Broekhoven een kleine uitgave die een korte blik in haar werk geeft. Enkele voorbeelden van haar weelderige stijl zijn daarin opgenomen. En een Engelstalige tekst, een kort verhaal over de werkwijze. Een kijkje in haar kunstzinnige keuken, zoals ze de uitgave zelf noemt. Een mysterie lijkt ontrafeld, maar niet heus. Het is kijken en genieten, zonder te hoeven weten hoe het tot stand kwam. Deze folder om bezoekers van de internationale beurs naar de stand van haar galerie te trekken, is een opstap voor een boek. Ooit wil ze haar oeuvre, of representatief deel daarvan, vastleggen in een gebonden uitgave. Nu doe ik het nog met het boekje "Layers" en het echte werk bij stand 66 in de RAI in Amsterdam.

Layers, Danielle van Broekhoven. Eigen uitgave, 2021.

[judocritics]

2021 Masters (day-2): ook Matthias kan zich verslikken.

(12-Jan-2021)

>> 2021 Masters, QAT Doha (live results)  

/-81kg.

Matthias Casse (°97; /-81kg; 1°WRL) : out (0 own) Als 1st seeded geniet hij van een ‘bye’ in ronde-1. Wel, dit zijn de Masters, oftewel top-36, en dus spreken we maar beter van ‘géén voorronde’: 34 judoka’s /-81kg, de hoogste bezetting van alle gewichten.   Matthias komt dus uit in 1/16-fin tegen Robin Pacek (°91; Swe; 23°WRL); hoogtepunten voor de bijna 30-jarige Zweed waren brons op het EK’2016 en meer recent, brons op de GSL Düsseldorf’20, waar hij wint van Frank De Wit & Dominic Ressel;  >> video (1/16-fin) Matthias Casse - Robin Pacek   Eigenlijk een gelijkopgaande wedstrijd met enerzijds Matthias die wel het meeste initiatief toont, maar Robin nooit in gevaar brengt, en de Zweed die zelf toch ook een paar maal gevaarlijker komt dreigen; de 2 oplapbeurten waren allicht fysisch in het voordeel van Pacek; we weten namelijk dat Matthias lange kampen (hier +7′min) doorgaans goed verteerd; nu, beslissend werd de drop-seoi-nage van Matthias die weinig explosiviteit uitstraalde, en vooral daardoor door Pacek kon worden doorgestuurd... over en out voor Matthias ! Pacek zelf gaat uit het tornooi in zijn volgende kamp tegen Alan Khubetsov (°93; Rus; 16°WRL), momenteel 3e Rus in de WRL, maar hier wel beter (als 5°) dan Khasan Khalmurzaev (°93; Rus; 9°WRL) en Aslan Lappinagov (°93; Rus; 10°WRL); ... Russische weelde...   Frank De Wit (°96; Ned; 8°WRL) had dan weer een prima dag en stond in finale nadat hij in 1/4-fin Sagi Muki (°92; Isr; 2°WRL; hier 3°) klopte; Tato Grigalashvili (°99; Geo; 12°WRL) is echter oersterk en moeilijk te manoevreren en wint na het EK’20 (waar hij Matthias klopte in 1/2-fin), nu dus ook de Masters op 21-jarige leeftijd.   

Sami Chouchi (°93; /-81kg; 27°WRL): out (0 own)    sommigen bij de VJF zouden het graag willen verdoezelen, maar we hebben nóg een goeie judoka in de /-81kg. Of zijn we al vergeten dat Sami vice-Europees kampioen werd in 2018 en dat sindsdien aanvulde met 3 GP medailles ? >> video (1/16-fin) Sami - Christian Parlati (°98; Ita; 19°WRL) Geen slechte loting voor Sami zou je denken, maar de boomlange Italiaan liet er geen gras over groeien; die eerste w-a werd slechts duidelijk vanuit de andere hoek, maar terecht, en de tweede score volgde helaas al snel, té snel, een weinig later. Parlati zou in zijn volgende kamp sneuvelen tegen Sagi Muki. 

Je zou denken dat we - ondanks corona-tijden - met Sami een perfecte sparringspartner hebben voor Matthias en dat ze samen in één bubbel naar de Spelen konden (cfr. hun EK-kamp in Prague); tja.... de VJF ziet dat blijkbaar anders ? Met Karel Foubert (°99), toch Belgisch senior kampioen op zijn 20ste, zal het ook wel gaan zeker ??  Nu, iedereen kent wel de uitdrukking ”if you pay peanuts, you get monkeys” ... wel, ik zou dat hier een beetje oneerbiedig willen omkeren: “if you train with monkeys, you get peanuts results”. Enfin, dan hebben ze eens een toptalent, in een bubbel met derderangs-belgen gaan ze der nog in slagen om het tegen de Spelen te verprutsen ! Komatsu gaat blij zijn (sponsor van Matthias) !

/-70kg.

Gabriella Willems (°97; /-70kg; 25°WRL): out (0 own)   het had leuk geweest om eens te kunnen kampen tegen Yoko Ono (°89; Jpn; 10°WRL): 3°WK’18; 2x winnares GSL Japan; 2x winnares van de recentste edities v/d GSL Paris, etc... , maar daar heeft de ervaren Maria Bernabeu (°88; Esp; 17°WRL) dus een stokje voor gestoken ;-(.  >> video (1/16-fin) Bernabeu - Willems   ik zou het omschrijven als een vrij ‘wilde’ kamp, die niet echt toeliet om technisch te vechten. een mislukte seoi-nage van Gaby wordt overgenomen door de Spaanse op 1′10″min van het einde (w-a); daarna nog veel goede wil om het recht te zetten, maar tevergeefs, Bernabeu houdt stand; de Spaanse verliest daarna vroeg in GS (ippon) van Yoko Ono. 

En dus tot zover de Belgen op dit tornooi.  Nog even de andere gewichten van dag-2 overlopen:

/-63kg.

Er stond alweer geen maat op Clarisse Agbegnenou (°92; Fra; 1°WRL). In de laatste 6 edities van het WK telkens in finale, waarvan ze er 4 won (in 2013 verloor ze van Yarden Gerbi (°89; Isr); in 2015 verloor ze van Tina Trstenjak (°90; Slo)). 26 WTour medailles nu, waarvan 18 gouden (o.a. 6x GSL Paris). Dit is wel pas haar 2de Masters titel; 2 andere verloor ze van de Japanse concurrenten; de laatste editie van 2019 verloor ze van Nami Nabekura (°97; Jpn; 4°WRL), haar enige nederlaag trouwens in 15 tornooien sinds 2018; nu dus ‘revanche’ tegen Nabekura; 3 Japanse vrouwen overigens in de top-5 v/d WRL; het is Miku Tashiro (°94; Jpn; 3°WRL) die de laatste twee WK-finales verloor van Clarisse, die naar de Spelen gaat; >> video (fin) Agbegnenou - Nabekura : tani-otoshi na 6′41″min.  

3 Hollandse vrouwen in de /-63kg ! Geke Van den Berg (°95; 32°WRL), Sanne Vermeer (°98; 20°WRL) en Juul Franssen (°90; 8°WRL) . De youngster pakt hier brons ! Geen Olympisch kampioene Tina Trstenjak (°90; 2°WRL) aan de start, maar het is wel haar jongere landgenote Andreja Leski (°97; Slo; 16°WRL) die brons verovert. Nice. 

/-73kg.

Nee, (uiteraard) géén Shohei Ono (°92; Jpn; 4°WRL) te zien, wel de al even gekende Soichi Hashimoto (°91; Jpn; 1°WRL), die er dan maar een erezaak van maakt zeker om 1ste op de WRL te staan ?... Komt in finale tegen Chang-Rim An (°94; Kor; 13°WRL) en dus 2 oud-wereldkampioenen tegen mekaar, én een heruitgave van de WK-finale van Baku’18; ... én eenzelfde verdict: Hashimoto verliest na 7′43″min met hansoku-make... (attacking a straight arm) >> video (fin) Hashimoto - Chang-Rim An   Twee onverwachte bronzen medailles overigens : Igor Wandtke (°90; Ger; 22°WRL) en Khikmatilokh Turaev (°95; Uzb; 8°WRL). 

[bibiseksueel]

Saudade

Ik heb zooveel herinneringen,   Als blaadren ritslen aan de boomen,   Als rieten ruischen bij de stroomen,   Als vogels het azuur inzingen,   Als lied, geruisch en ritselingen:   Zooveel en vormloozer dan droomen.

Nog meer: uit alle hemelkringen   Als golven uit de zee aanstroomen   En over breede stranden komen,   Maar nooit een korrel zand verdringen. 

Ze fluistren alle door elkander   Wild en verteederd, hard en innig;   Ik word van weelde nog waanzinnig,   Vergeet mijzelf en word een ander.

De droeve worden altijd droever,   Nu ik het onherroeplijk weet,   Steeds weer te stranden aan den oever   Der zee van 't altijddurend leed.      

Ook de gelukkige worden droever, Want zij zijn voorgoed voorbij:   Kussen, weelden, woorden van vroeger   Zijn als een doode vrucht in mij.

Ik heb alleen herinneringen,   Mijn leven is al lang voorbij.   Hoe kan een doode dan nog zingen?   Geen enkel lied leeft meer in mij.      

Aan de kusten van de oceanen,   In het oerdonker van de bosschen,   Hoor ik 't groot ruischen nog steeds ontstaan en   Zich nooit meer tot een stem verlossen.

Slauerhoff, 1947

[zannekinbond]

Korte beschouwingen over sociale rechtvaardigheid en de kritiek van de moderniteit - Luca Bagatin

 De term "liberista” is ongepast. Ten eerste bestaat ze alleen in Italiaans jargon. Het is een algemene, indirecte en niet bijzonder precieze term. Deze wil het liberalisme verlossen van zijn historische, sociale en politieke verantwoordelijkheden. Meer toegespitst en gepast is de term “liberaal-kapitalistisch”. Deze verenigt en benadrukt de verantwoordelijkheden en kenmerken die eigen zijn aan het liberalisme (overheersing van de bourgeoisie over andere sociale klassen) en het kapitalisme (overheersing van het geld over de volkeren). Luca Bagatin In het weelderige en moderne Westen (waar men klaagt over "niet rijk zijn", maar toch "van vooruitgang houdt") wordt het nationaal-bolsjewisme niet begrepen. Het wordt er ten onrechte verward met een vorm van fascisme, terwijl het daarentegen het eerste antifascisme was (sinds 1920). Of het wordt verward met een vorm van communisme, wat slechts gedeeltelijk waar is, omdat het nationaal-bolsjewisme anti-materialistisch en antimodern is. Het is een archaïsche en oorspronkelijke vorm van socialisme, even wild als de populaties die het hebben geïnspireerd: van Eurazië tot Latijns-Amerika. Rechtvaardigheid is leven met wat strikt noodzakelijk is. Met waardigheid, een gevoel van broederschap en vriendschap. In harmonie met de natuur en alle wezens. De rest - weelde, accumulatie, verrijking, dubbelzinnigheid - is decadentie en oneer. Luca Bagatin is een Italiaans auteur, spreker en activist. Hij schreef in het verleden o.m. Read the full article

[jezus-christus-is-mijn-leven]

Hoofdstuk 20

God zegt: De weelde van mijn huishouden is onuitputtelijk en onbevattelijk, maar toch is de mens nooit naar mij toegekomen om ervan te genieten. Hij is onbekwaam om er zelf van te genieten, noch kan hij zichzelf beschermen met zijn eigen inspanningen; in plaats daarvan heeft hij altijd zijn vertrouwen in anderen gesteld. Van allen die ik gadesla, heeft er niet een mij moedwillig en direct opgezocht. Ze komen allemaal tot mij, aangespoord door anderen, de meerderheid volgend, en ze zijn niet bereid de prijs te betalen of de tijd te spenderen om hun levens te verrijken. Daarom heeft niemand onder de mensen ooit in de werkelijkheid geleefd en alle mensen leven levens die zinloos zijn. Door de reeds lang bestaande manieren en gebruiken van de mens zijn de lichamen van de mensen bedekt met de geur van aardse grond. Als resultaat is de mens gevoelloos geworden, ongevoelig voor de eenzaamheid van de wereld en in plaats daarvan is hij druk bezig met de taak zichzelf te amuseren op deze bevroren aarde. Het leven van de mens bevat niet de minste warmte en is verstoken van elk spoor van menselijkheid of licht – en toch is hij altijd genotzuchtig geweest en heeft hij een leven aangenomen zonder waarde waar hij zich doorheen haast zonder iets te bereiken. In een oogwenk nadert de dag van de dood, en de mens sterft een bittere dood. In deze wereld heeft hij nooit iets voltooid of iets verworven – hij komt enkel haastig aan en vertrekt haastig. Niemand van hen in mijn ogen heeft ooit iets gebracht of iets weggenomen en daarom denkt de mens dat de wereld oneerlijk is. Maar toch is niemand bereid om weg te vluchten. Ze wachten slechts op de dag waarop mijn belofte uit de hemel plots onder de mensen zal zijn en hen zal toelaten om, op het moment waarop ze afgedwaald zijn, nog één keer de weg van het eeuwige leven te aanschouwen. Daarom fixeert de mens zich op elke daad en actie die ik onderneem om te zien of ik mijn belofte echt ben nagekomen tegenover hem. Wanneer hij te midden van verleiding is of in extreme pijn, of omringd wordt door beproevingen en op het punt staat te vallen, dan vervloekt de mens de dag van zijn geboorte zodat hij sneller zou kunnen ontsnappen aan zijn problemen en naar een andere ideale plaats zou kunnen vertrekken. Maar wanneer de beproevingen achter de rug zijn is de mens vervuld van genot. Hij viert de dag van zijn geboorte op aarde en vraagt dat ik zijn geboortedag zegen; op dat moment vernoemt de mens niet langer de beloften uit het verleden, in diepe angst dat de dood een tweede keer op hem zal neerdalen. Wanneer mijn handen de wereld opheffen, dansen de mensen van vreugde, ze zijn niet langer bedroefd en ze zijn allen afhankelijk van mij. Wanneer ik mijn gezicht verberg in mijn handen en mensen onder de grond druk, dan zijn ze onmiddellijk in ademnood en kunnen ze amper overleven. Ze schreeuwen allemaal tot mij, doodsbang dat ik hen zal vernietigen, omdat ze allen de dag willen zien waarop ik verheerlijkt word. De mens beschouwt mijn dag als het kapitaal in zijn bestaan en het is enkel omdat mensen verlangen naar de dag waarop mijn glorie zal komen dat de mensheid het tot nu toe uithoudt. De zege afgekondigd door mijn mond is dat zij die geboren zijn tijdens de laatste dagen het geluk hebben om al mijn glorie te aanschouwen.Door de eeuwen heen hebben velen deze wereld in teleurstelling verlaten, met tegenzin, en velen zijn erin gekomen met hoop en geloof. Ik heb voor velen geregeld om te komen en heb velen weggezonden. Ontelbare mensen zijn door mijn handen gegaan. Vele geesten zijn in de onderwereld geworpen, vele zijn vleesgeworden en vele zijn gestorven en zijn herboren op aarde. Toch heeft nooit iemand van hen de kans gehad om te genieten van de zegeningen van het koninkrijk vandaag. Ik heb de mens zo veel gegeven en toch heeft hij weinig verworven, omdat de woeste aanval van Satans krachten het voor hem onmogelijk gemaakt heeft om te genieten van al mijn weelde. De mens heeft enkel het geluk gehad om het te zien, maar nooit heeft hij er echt helemaal van kunnen genieten. Hij heeft nooit de schatkamer ontdekt in zijn lichaam om de weelde van de hemel te ontvangen en zo is hij de zegeningen die ik hem geschonken heb, verloren. Is de geest van de mens niet hét vermogen dat hem verbindt met mijn Geest? Waarom heeft de mens zich nooit tot mij gewend met zijn geest? Waarom komt hij nader tot mij in het vlees en kan hij dat niet in de geest? Is mijn ware gelaat van vlees? Waarom kent de mens mijn substantie niet? Is er dan werkelijk nooit enig spoor geweest van mij in de geest van de mens? Ben ik dan volledig verdwenen uit de geest van de mens? Wanneer de mens niet binnentreedt in het spirituele rijk, hoe kan hij dan mijn intenties vatten? Is er ook maar iets in de ogen van de mens dat de spirituele wereld direct kan binnendringen? Op veel momenten heb ik de mens aangeroepen met mijn Geest en toch handelt de mens alsof hij neergestoken is door mij, mij van een afstand aankijkend, in grote angst dat ik hem naar een andere wereld zal brengen. Op veel momenten heb ik de geest van de mens onderzocht en toch is hij totaal vergeetachtig en diep angstig dat ik zijn huis zal binnentreden en de kans zal grijpen om hem al wat hij bezit te ontnemen. Zo sluit hij mij buiten op en laat hij mij achter met niets dan een koude, goed vergrendelde deur. Op veel momenten is de mens gevallen en heb ik hem gered en toch, wanneer hij wakker wordt, verlaat hij mij meteen en, ongevoelig voor mijn liefde, werpt hij mij een behoudende blik toe; nooit heb ik het hart van de mens verwarmd. De mens is een emotieloos, koelbloedig dier. Zelfs als mijn omhelzing hem verwarmt, is hij er nooit diep door geraakt. De mens is net een wilde in de bergen. Hij heeft mijn waardering voor de mensheid nooit gekoesterd. Hij is niet bereid om mij te benaderen en hij verkiest het om in de bergen te blijven ronddwalen, waar hij de dreiging van wilde beesten doorstaat – en toch is hij niet bereid om zijn vlucht te nemen tot mij. Ik dwing geen enkele mens: ik doe enkel mijn werk. De dag zal komen waarop de mens naar mijn zijde zal zwemmen vanuit het midden van de machtige oceaan, zodat hij kan genieten van al de weelde van de aarde en zodat hij het risico verzwolgen te worden door de zee achter zich kan laten.Naarmate mijn woorden voltooid worden, wordt het koninkrijk langzamerhand gevormd op aarde en wordt de mens geleidelijk teruggebracht naar de normaliteit en zo zal op aarde het koninkrijk van mijn hart ontstaan. In het koninkrijk krijgen alle mensen van God het leven van de normale mens terug. De ijzige winter zal over zijn en plaatsmaken voor een wereld van steden van lente, waar het lente is het hele jaar door. Niet langer worden mensen geconfronteerd met de sombere, miserabele mensenwereld, niet langer hoeven ze de koude rillingen van de mensenwereld te doorstaan. Mensen vechten niet met elkaar, landen trekken niet ten oorlog tegen elkaar, niet langer zullen er bloedbaden zijn en het bloed dat uit bloedbaden vloeit; alle landen zijn vol van geluk en overal is er warmte tussen de mensen. Ik beweeg door de wereld heen, ik geniet vanaf mijn troon, ik leef tussen de sterren. En de engelen bieden mij nieuwe liederen en nieuwe dansen aan. Niet langer doet hun eigen broosheid tranen lopen over hun gezichten. Niet langer hoor ik, voor mij, het geluid van huilende engelen en niet langer klaagt er wie dan ook over ellende tegen mij. Vandaag leven jullie allen voor mij; morgen zullen jullie bestaan in mijn koninkrijk. Is dat niet de grootste zegening die ik de mens kan schenken? Door de prijs die jullie vandaag betalen zullen jullie de zegeningen van de toekomst erven en onder mijn glorie leven. Willen jullie je nog steeds niet tot de substantie van mijn Geest wenden? Willen jullie jezelf nog altijd vermoorden? Mensen zijn bereid de beloften te volgen die ze kunnen zien, zelfs al zijn die vergankelijk en toch is niemand bereid om de beloften van morgen te accepteren, zelfs al zijn die voor de eeuwigheid. De dingen die zichtbaar zijn voor de mens zijn de dingen die ik teniet zal doen. En de dingen die ongrijpbaar zijn voor de mens zijn de dingen die ik zal uitvoeren. Dat is het verschil tussen God en de mens.De mens heeft mijn dag geteld en toch heeft niemand ooit de exacte datum gekend en daarom kan de mens enkel in ongevoeligheid leven. De verlangens van de mens galmen door de grenzeloze hemel en dan verdwijnen ze en daarom heeft de mens keer op keer de hoop verloren, waardoor hij is afgedaald naar zijn huidige omstandigheden. Het doel van mijn uitingen is niet om de mens aan te zetten tot het zoeken naar datums, noch om hem naar zijn eigen vernietiging te drijven als gevolg van zijn wanhoop. Ik wil dat de mens mijn gelofte accepteert en ik wil dat mensen overal in de wereld mijn gelofte kunnen delen. Wat ik wil zijn levende creaties die vol van leven zijn, geen lijken die doordrongen zijn van de dood. Wanneer ik achteroverleun aan de tafel van het koninkrijk zal ik alle mensen op aarde bevelen om mijn inspectie te ondergaan. Ik duld niet de aanwezigheid van iets onreins voor mij. Ik tolereer geen enkele bemoeienis van de mens in mijn werk; al degenen die zich bemoeien met mijn werk worden in kerkers geworpen en nadat ze vrijgelaten zijn, worden ze nog steeds belaagd door rampspoed, verschroeid door de verzengende vlammen van de aarde. Wanneer ik vleesgeworden ben, zal ik iedereen die mijn werk met mijn vlees bediscussieert, verafschuwen. Op veel momenten heb ik alle mensen eraan herinnerd dat ik geen familie heb op aarde en iedereen die mij beschouwt als een gelijke en mij naar zich toe trekt, zodat hij zich de tijd samen doorgebracht met mij kan herinneren, zal onderworpen worpen aan vernietiging. Dat is wat ik beveel. In dergelijke zaken ben ik zeker niet mild voor de mens. Allen die zich bemoeien met mijn werk en die mij raad geven zal ik tuchtigen en ik zal hen nooit vergeven. Wanneer ik niet rechtuit spreek, zal de mens nooit tot bezinning komen en hij zal onbewust in mijn tuchtiging terechtkomen – want de mens kent mij niet in mijn vlees.20 maart 1992

uit 'Online Bijbelstudie'

Lees meer:

Het mysterie van het koninkrijk van God – Waar is het koninkrijk van God?

[karmak0ma-blog]

Hautain & Blazen

Toen ik vijtien was leek ik zo misdienaar-onschuldig.

Van haast en spoed tot ongeduldig was nog helemaal geen sprake. Mijn omgeving was een tijdmachine die alles vertraagd afspeelde. Geen seconden maar minuten, geen testen maar tentamens te veel luxe te veel weelde tot de motor pruttelde en alles eerst leek te vervriezen maar het was de visie, de verouderde interpretatie van een al even oud schoolbewind of zeg ik gewoon banaal Waals geldgewin! Van fraternatie uitgerot door Waalse en Franstalige arrogantie ook al spreekt men van vervallen en uitgerotte aristocratie. Het was een nieuw begin dat aanvoelde als het einde en bij dit gezegd zijnde was het de tijd die wegkwijnde alvorens het besef ontstond dat de tijd zich uiteindelijk wel corrigeert en ook zo zijn invloed heeft op wat men uiteindelijk daar heeft geleerd maar vooral waar men op de honger bleef zitten, waar het beleid te kort kwam, aan heeft ontbeerd.

Dat er niet mag geknoeid worden met het conceptuele tijdsgegeven en dat karakter kweken ondergeschikt is en geen opdracht is binnen het verplichte onderwijssysteem. Vervallen adel ondertekende minachtend de leerplannen en het waren zij die knoeiden aan de machine van de duurtijdspanne.

Vlaming zijnde heb ik echt totaal geen rancune tgo onze Waalse broeders enkel tgo die snobistische Waalse erfgenamen die minderheid die half België van hun eigen soort kon doen kokhalzen en rechts extremiseren enkel om die minderheid een boterham uit eigen zak te smeren want je kan ze toch geen lesje leren bleek na duizend keer proberen hen wat Nederlands te leren.

Uitstelgedrag en stakingsmentaliteit aanleren stond verankerd in het leerplan waar de qiot gewoon aan deelnam en de vaderen ervan die het schoolniveau opkrikten met donaties en steekpenning traktaties en de verrotte vuilbak overspoten werd met een flinterdunne goudplak.

A l'aise alles op ons gemak wij zijn Mellisten, trotse toeristen zwervers met geld, hautain marginalen, papa betalen en voort vuil werk de Vlamingen gaan halen.

Een dwergstaatje met 2 talen, zelfde verhalen, simultane origine en toch een apart regime omdat de Waal zich beter voelde en meer dacht te verdienen.

Achtien jaar en ik sta buiten aan de schoolpoort te denken aan wat nu te doen daar tamzakkerij als grootste onderscheiding op ons laatste rapportkaart gans van boven stond te blinken en de naam van het college zijn fabelachtigheid bleef houden want ze moesten en ze zouden op oud-Mellistische banketten jaar na jaar nog komen kijken als een bende franstalige geiten met een pijpje en een hoedje het lijflied van de Paters Jozefieten int Frans kleedje te gieten en doen alsof zer van genieten. Wat een bende domme kwieten de laatst morele grassprieten uit zijn muil heeft laten nemen en dubieus gestorte gelden weer zorgden voor groene velden.

Aan alles komt een einde maar de Waalse luiheid kent noch grenzen noch tijd en heeft het Olympisch verheven tot een discipline daar het hier net dat was dat het nooit ten nimmer discipline heeft gehad of in het leerplan heeft gezet.

Daar sta je dan te denken dat de Wereld opgeruimd door de luisten en de domsten der Franstalige elite en tis dan pas dat je door hebt dat twee talen blijkbaar niet in België een compromis kan behalen.

Brussel is van ons en blijft van ons terwijl wij nooit hebben geopperd dat wij ook maar aanspraak wilde maken op diene vuile boel vol multiraciaal geetter en gewoel.

Toch was een splitsing aangewezen omdat ze ook daar elkaar niet begrijpen en dat komt door begrip of tekort aan maar louter het elkaar semantisch niet verstaan.

Toen de tijd zijn achterstand wegwerkte was het duidelijk wie destijds niet werkten, twaren de walen die nu hier in Vlaanderen hun gramschap moeten komen halen omdat hun zwarte goud hun ondergang meebracht waar zij meenden zou instaan voor welvaart behoud .

Lachen, gieren zoveel variatie in ons dialecten tot wij Vlamingen beslechten dat Wallonië eigenlijk kanker is en er geen chemofonds voorhanden is.

Alles zal gebeuren weer met eigen handen met het haar op onze tanden.

[prijst-almachtige-god]

Is het werk van God zo eenvoudig als men denkt?

Almachtige God zegt: “ weelde van mijn huishouden is onuitputtelijk en onbevattelijk, maar toch is de mens nooit naar mij toegekomen om ervan te genieten. Hij is onbekwaam om er zelf van te genieten, noch kan hij zichzelf beschermen met zijn eigen inspanningen; in plaats daarvan heeft hij altijd zijn vertrouwen in anderen gesteld. Van allen die ik gadesla heeft er niet een mij moedwillig en direct opgezocht. Ze komen allemaal tot mij, aangespoord door anderen, de meerderheid volgend, en ze zijn niet bereid de prijs te betalen of de tijd te spenderen om hun levens rijker te maken. Daarom heeft niemand onder de mensen ooit in de werkelijkheid geleefd en alle mensen leven levens die zinloos zijn. Door de reeds lang bestaande manieren en gebruiken van de mens zijn de lichamen van de mensen bedekt met de geur van aardse grond. Als resultaat is de mens meedogenloos geworden, ongevoelig voor de eenzaamheid van de wereld en in plaats daarvan is hij druk bezig met de taak zichzelf te amuseren op deze bevroren aarde. Het leven van de mens bevat niet de minste warmte en is verstoken van elke vorm van menselijke smaak of licht - en toch heeft hij zich eraan onderworpen en een leven aangenomen zonder waarde waar hij zich doorheen haast zonder wat dan ook te bereiken. In een oogwenk nadert de dag van de dood, en de mens sterft een bittere dood. In deze wereld heeft hij nooit iets voltooid of iets verworven – hij komt enkel haastig aan en vertrekt haastig. Niemand van hen in mijn ogen heeft ooit iets gebracht of iets weggenomen en daarom denkt de mens over de wereld als oneerlijk. Maar toch is niemand bereid om weg te vluchten. Ze wachten slechts op de dag waarop mijn belofte uit de hemel plots onder de mensen zal zijn en hen zal toelaten om, op het moment waarop ze afgedwaald zijn, nog één keer de weg van het eeuwige leven te aanschouwen. Daarom fixeert de mens zich op elke daad en actie die ik onderneem om te zien of ik mijn belofte ben nagekomen tegenover hem. Wanneer hij te midden van verleiding is of in extreme pijn, of omringd wordt door beproevingen en op het punt staat te vallen, dan vervloekt de mens de dag van zijn geboorte zodat hij sneller zou kunnen ontsnappen aan zijn problemen en naar een andere ideale plaats zou kunnen vertrekken. Maar wanneer de beproevingen achter de rug zijn is de mens vervuld van genot. Hij viert de dag van zijn geboorte op aarde en vraagt dat ik zijn geboortedag zegen; op dat moment vernoemt de mens niet langer de beloften uit het verleden, in diepe angst dat de dood een tweede keer op hem zal neerdalen. Wanneer mijn handen de wereld opheffen, dansen de mensen van vreugde, ze zijn niet langer bedroefd en ze zijn allen afhankelijk van mij. Wanneer ik mijn gezicht verberg met mijn handen en mensen onder de grond druk, dan voelen ze onmiddellijk ademnood en kunnen ze amper overleven. Ze schreeuwen allemaal tot mij, doodsbang dat ik hen zal vernietigen, omdat ze allen de dag willen zien waarop ik verheerlijkt word. De mens beschouwt mijn dag als de voornaamste van zijn bestaan en het is enkel omdat mensen verlangen naar de dag waarop mijn glorie zal komen dat de mensheid overleefd heeft tot vandaag. De zege afgekondigd door mijn mond is dat zij die geboren zijn tijdens de laatste dagen het geluk hebben om al mijn glorie te aanschouwen.

Door de eeuwen heen hebben velen deze wereld in teleurstelling verlaten, met tegenzin, en velen zijn erin gekomen met hoop en geloof. Ik heb voor velen geregeld om te komen en ik heb velen weggezonden. Ontelbare mensen zijn door mijn handen gegaan. Vele geesten zijn in de onderwereld geworpen, vele zijn vleesgeworden en vele zijn gestorven en zijn herboren op aarde. Toch heeft nooit iemand van hen de kans gehad om te genieten van de zegeningen van het koninkrijk vandaag. Ik heb de mens zo veel gegeven en toch heeft hij weinig verworven, omdat de woeste aanval van Satans krachten het voor hem onmogelijk gemaakt heeft om te genieten van al mijn weelde. De mens heeft enkel het geluk gehad om het te zien, maar nooit heeft hij er echt helemaal van kunnen genieten. Hij heeft nooit de schatkamer ontdekt in zijn lichaam om de weelde van de hemel te ontvangen en zo is hij de zegeningen die ik hem geschonken heb verloren. Is de geest van de mens niet het vermogen dat hem verbindt met mijn Geest? Waarom heeft de mens zich nooit tot mij gewend met zijn geest? Waarom komt hij nader tot mij in het vlees en kan hij dat niet in de geest? Is mijn ware gelaat van vlees? Waarom kent de mens mijn substantie niet? Is er dan werkelijk nooit enig spoor geweest van mij in de geest van de mens? Ben ik dan volledig verdwenen uit de geest van de mens? Wanneer de mens niet binnentreedt in het spirituele rijk, hoe kan hij dan mijn intenties vatten? Is er dan geen enkel element in de ogen van de mens dat de spirituele wereld kan binnendringen? Op veel momenten heb ik de mens aangeroepen met mijn Geest en toch handelt de mens alsof hij neergestoken is door mij, mij van een afstand aankijkend, in grote angst dat ik hem naar een andere wereld zal brengen. Op veel momenten heb ik de geest van de mens onderzocht en toch is hij totaal vergeetachtig en diep angstig dat ik zijn huis zal binnentreden en de kans zal grijpen om hem al wat hij bezit te ontnemen. Zo sluit hij mij buiten op en laat hij mij achter met niets dan een koude, goed vergrendelde deur. Op veel momenten is de mens gevallen en heb ik hem gered en toch, wanneer hij wakker wordt, verlaat hij mij meteen en, ongevoelig voor mijn liefde, werpt hij mij een behoudende blik toe; nooit heb ik het hart van de mens verwarmd. De mens is een emotieloos, koelbloedig dier. Zelfs als mijn omhelzing hem verwarmt, is hij er nooit diep door geraakt. De mens is net een wilde in de bergen. Hij heeft mijn waardering voor de mensheid nooit gekoesterd. Hij is niet bereid om mij te benaderen en hij verkiest het om in de bergen te blijven ronddwalen, waar hij de dreiging van wilde beesten doorstaat – en toch is hij niet bereid om zijn vlucht te nemen tot mij. Ik dwing geen enkele mens: ik doe enkel mijn werk. De dag zal komen waarop de mens naar mijn zijde zal zwemmen vanuit het midden van de machtige oceaan, zodat hij kan genieten van al de weelde van de aarde en zodat hij het risico verzwolgen te worden door de zee achter zich kan laten.

Naarmate mijn woorden voltooid worden, wordt het koninkrijk langzamerhand gevormd op aarde en wordt de mens geleidelijk teruggebracht naar de normaliteit en zo zal op aarde het koninkrijk van mijn hart ontstaan. In het koninkrijk krijgen alle mensen van God het leven van de normale mens terug. De ijzige winter zal over zijn en plaatsmaken voor een wereld van steden van lente, waar het lente is het hele jaar door. Niet langer worden mensen geconfronteerd met de sombere, miserabele mensenwereld, niet langer hoeven ze de koude rillingen van de mensenwereld te doorstaan. Mensen vechten niet met elkaar, landen trekken niet ten oorlog tegen elkaar, niet langer zullen er bloedbaden zijn en het bloed dat uit bloedbaden vloeit; alle landen zijn vol van geluk en overal wemelt het van de warmte tussen de mensen. Ik beweeg door de wereld heen, ik geniet vanaf van mijn troon, ik leef tussen de sterren. En de engelen bieden mij nieuwe liederen en nieuwe dansen aan. Niet langer doet hun eigen broosheid tranen lopen over hun gezichten. Niet langer hoor ik, voor mij, het geluid van huilende engelen en niet langer klaagt er wie dan ook over ellende tegen mij. Vandaag leven jullie allen voor mij; morgen zullen jullie bestaan in mijn koninkrijk. Is dat niet de grootste zegening die ik de mens kan schenken? Door de prijs die jullie vandaag betalen zullen jullie de zegeningen van de toekomst erven en onder mijn glorie leven. Willen jullie je nog steeds niet tot de substantie van mijn Geest wenden? Willen jullie jezelf nog altijd vermoorden? Mensen zijn bereid de beloften te volgen die ze kunnen zien, zelfs al zijn die vergankelijk en niemand is bereid om de beloften van morgen te accepteren, zelfs al zijn die voor de eeuwigheid. De dingen die zichtbaar zijn voor de mens zijn de dingen die ik teniet zal doen. En de dingen die ongrijpbaar zijn voor de mens zijn de dingen die ik zal uitvoeren. Dat is het verschil tussen God en de mens.

De mens heeft een verslag van mijn dag bijgehouden en toch heeft niemand ooit de exacte datum gekend en daarom kan de mens enkel in ongevoeligheid leven. De verlangens van de mens galmen in de grenzeloze hemel en dan verdwijnen ze en daarom heeft de mens keer op keer de hoop verloren, waardoor hij is neergedaald in zijn huidige omstandigheden. Het doel van mijn uitingen is niet om de mens aan te zetten tot het zoeken naar datums, noch om hem naar zijn eigen vernietiging te drijven ten gevolge van zijn wanhoop. Ik wil dat de mens mijn gelofte accepteert en ik wil dat mensen overal in de wereld mijn gelofte kunnen delen. Wat ik wil zijn levende creaties die vol van leven zijn, niet lijken die doordrongen zijn van de dood. Wanneer ik achteroverleun aan de tafel van het koninkrijk zal ik alle mensen op aarde bevelen om mijn inspectie te ondergaan. Ik duld niet de aanwezigheid van iets onreins voor mij. Ik tolereer geen enkele bemoeienis van de mens in mijn werk; al degenen die zich bemoeien met mijn werk worden in kerkers geworpen en nadat ze vrijgelaten zijn worden ze nog steeds belaagd door rampspoed, verschroeid door de verzengende vlammen van de aarde. Wanneer ik vleesgeworden ben zal ik iedereen die mijn werk met mijn vlees in twijfel trekt verafschuwen. Op veel momenten heb ik alle mensen eraan herinnerd dat ik geen familie heb op aarde en iedereen die mij aanschouwt als een gelijke en mij naar zich toe trekt zodat hij zich de tijd samen doorgebracht met mij kan herinneren, zal onderworpen worpen aan vernietiging. Dat is wat ik beveel. In dergelijke zaken ben ik niet in het minst mild voor de mens. Allen die zich bemoeien met mijn werk en die mij raad geven zal ik tuchtigen en ik zal hen nooit vergeven. Wanneer ik niet rechtuit spreek, zal de mens nooit tot bezinning komen en hij zal onbewust in mijn tuchtiging terechtkomen - want de mens kent mij niet in mijn vlees. ...”

Uit ‘De Kerk van Almachtige God’

[hickorywindnl]

My Hometown

Gerard heeft het lentegevoel. Terwijl Henk de toilet ziet overlopen (zomaar spontaan) heeft Gerard zijn neus al in de wind gestoken en snuift de geur van zachte zeelucht. Terwijl Henk de vloer van de badkamer dweilt zoekt Gerard in zijn koffer naar een passend setje lentekleding. Ontbijten doen we gewoon in pyjama. Het is allemaal heel piepklein en gezellig. Het lijkt meer op een flink woonhuis dan op een hotel.

Wij zijn dan de kinderen en het halfvergane stel aan het tafeltje naast ons onze ouders. Onze ouders dragen beiden een zonnebril en staren vanaf hun tafeltje rechtstreeks naar de tv. Af en toe staat een van beiden op om een nieuwe lading taart en cakejes te halen. Ze praten over het weer. Hij heeft gezien dat het 51 graden wordt. Zij corrigeert hem omdat ze zeker weet dat het 52 graden wordt. Hij stopt een hap in zijn mond en kouwt er minuten lang op, alsof hij haar tussen zijn kiezen vermaalt. Waarschijnlijk blijven ze daar de hele dag zitten, aan hun stoel geplakt als vliegen op de voorruit van een auto.

We duiken vandaag Springsteenland in. Als we vertrekken stapt Gerard in een keurig gestreken t-shirt naar buiten, stapt in de auto, start de motor, zet de motor weer uit en spreekt de woorden: “Even iets warms aantrekken”. De lente is kennelijk alweer voorbij.

Bruce en zijn gezin wonen momenteel op een range in Colts Neck. We zijn natuurlijk niet het type dat zomaar aan de voordeur belt maar gewoon even kijken of alles wel goed met ze gaat is het minste wat we kunnen doen. Muzikanten hebben het meestal niet zo breed terwijl iedereen denkt dat ze bakken met geld verdienen. Nou, als je bakken met geld wilt verdienen kan je beter in de zorg gaan werken. Vanaf de weg is er niks te zien. Zie je wel, het gezin woont ergens diep in het bos, ver van de bewoonde wereld. We rijden rondjes, nemen sluipweggetjes maar krijgen geen zicht. Bordjes op de bomen met ‘Privat Property’ en het geblaf van honden in het bos, doet ons vermoeden dat we op het goede spoor zijn. Als het geblaf te luid wordt, zijn wij ‘Born to Run’. Gelukkig heeft Gerard zijn drone bij de hand en na een korte vlucht krijgen we iets wat op een optrekje lijkt in beeld. Bij het zien van de weelde besluit Henk het liedjes schrijven per omgaande weer op te pakken.

We vervolgen onze weg naar Freehold, de geboorteplaats ‘My Hometown’ van Bruce. We rijden het stadje binnen. Als in zoveel Amerikaanse stadjes gaan ook hier leven en dood hand in hand.

Dit stadje met zijn historie is bepalend geweest voor veel van Springsteen’s teksten. Het sluiten van de tapijtfabriek in de zestiger jaren liet zijn sporen na. Freehold wekt heden ten dage de indruk van een levende en welvarende stad. We bezoeken een kleine tentoonstelling over het leven en werk van hun locale held.

Om nou te zeggen dat de tentoonstelling recht doet aan de carrière van een van de grootste artiesten van de laatste 50 jaar…nou nee, het bestaat vooral uit snuisterijen van verzamelaars en goed bedoelde zelfgemaakte schilderijen van ‘the Boss’. Bruce zelf heeft in ieder geval zijn huis niet overhoop gehaald om het niveau van de tentoonstelling echt de moeite waard te maken. Het is dan ook wel logisch dat niet ieder bezoeker zich optimaal vermaakt. Deze man weet er echt wel het een en ander van maar hij kan zijn teleurstelling over de vertoning maar moeilijk verbergen.

Hij wilde ons graag een en ander vertellen maar we hebben hem maar een beetje afgehouden.

Rijdend naar het Noorden ontvouwt zich langzaam maar zeker de skyline van Manhattan. Jersey State Park ligt aan de overkant van de Hudson. Vandaar af hebben we alles in beeld. Van het nieuwe WTC tot het Vrijheidsbeeld, van het Empire State Building tot Staten Island. Het lijkt vanaf hier allemaal zo klein en overzichtelijk. Achter ons staat een nieuw monument met de namen van alle slachtoffers van 9/11. Vol afgrijzen zien we mensen tussen de metaalkleurige muren met name foto’s van elkaar nemen. Als we tussen de muren door lopen en het uitzicht op de achtergrond zien zijn we er als de kippen bij om ons zelf toch ook maar op deze plek te vereeuwigen. Een overenthousiaste dame neemt foto’s van ons en vindt ons ‘funny guys’.

Onder de indruk van onszelf rijden we langs talloze tolpoortjes terug naar de shore. Daar vinden we bier in een Iris pub en Chardonnay met gehaktballen bij de Italiaan. Ongekend vroeg raken we onze bedden.

[dv-vilt]

LAIS IX

Droef is uw liefde, een lelie die sterft, regen vertaald tot het vallen van water: al is verval, LAIS wordt bezit, en bederft.    U hoort niet haar stem? Weelde verlaat er het wilde dat wil woeden naar later.    Dreiging doemt op, armada’s aan kusten, u bidt om geweld, dwingt te berusten. Kinderen zingen, reikhalzende halmen, geofferd aan nijd, voer voor uw lusten.    Is LAIS weg? wat ‘k zeg hier zal…