#Taniger

[paulpingminho]

[b0nb0nni]

[wyvolf]

"Who said death was your destiny?"

below the cut is basic facts of the opal and facts on spencer, all i really did was rewrite the amulet itself and just gave it to an existing oc of mine. i do not care what anyone else does so long as y'all respectful to eachother and dont incite bullying or harassment about it.

so yeah, i decided to rework my version of 963 (amulet) a little, its still the same anomaly idea i have where it heals wounds and keeps the host that's bonded to it alive without the possession bs. quick facts:

its an opal!! Specifically a black opal, only really found in australia. When it 'heals' wounds it gains more color to it.

while its bonded to one host at any given time it can still heal those who aren't its host. just it doesn't grant the person immortality; and at most can heal most surface level / first and second layer of skin. Unlike healing host: it cannot heal deeper wounds, loss of limbs etc. for others and doesnt grant immortality.

although it can prevent death and heal fatal wounds, in the situation where if the host isnt made contact with the opal in a time span (idk how long yet) it won't work. Old host will be fully dead and gone, and then opal will choose a new person who wears it next. as a big note: Opal can NOT and does NOT possess others. i am using host as a term for the 'main wearer' that it grants the main immortality aspect to.

depending how deep the wound is there are still scars.

i will work on actual scp file sort of thing for it but this is the basics. now, i also changed the current main wearer/host (idk right term) to be spencer kripke. a dear oc of mine, i felt it was a lot easier than coming up with a brand new oc with brand new lore. Spencer Kripke facts:

autsitic adhd, he does have ptsd due to being at the foundation but he copes well i think. a little paranoid and insomanic about it.

while he was given the Opal for whatever reason, he was already anomalous. he has no shadow, regardless of light type he cannot have one. shadows from other objects seem to 'pass through' him and appear behind him and a little disorted. yet he is still very visible and very tanigible.

panromantic greysexual, he/him mostly but doesnt mind the occainsional they/them as long as it isn't constant.

can play guitar, specifically the acoustic guitar. he is a fan of nirvana and Metallica and similar bands. he will talk non-stop about his interests!

in the foundation he is a senior researcher, he specializes more so in biological sciences but knows a bit about other stuff.

erm also he has a great uncle who is of the church of the broken god in the maxwellism group. thumbs up.

[runthepockets]

I want to understand what trans dudes think male privilege is and why they're so terrified of being told they have it. Whatever your stance on this is I just don't understand avoiding "privilege" like its the plague. It's not a tanigable thing it's just a class indicator and we all have those. We all have something over somebody.

[review-anon]

Dude, if someone had the balls/ovaries to tell me to have a sex change because they aren’t comfortable with my gender, then they can go fuck them selves. If they can’t accept me for anything part of my identity (my race, gender, sexuality, etc) then they’re unworthy of my presence. The fact that people are ignoring that Tenko actually regressed her character growth of accepting that she’s a friends with a boy over her being woke, then they don’t care about Tenko developing as a character.

//It doesn't help that FTEs, while they are nice and help with a character's depth and development, never have a tanigible impact on the plot.

//I know why this isn't the case since they are optional but its one of my pet peeves that FTEs and the choices you make them don't impact the narriative or plot. Its especially bad when certain FTE reveals are revealed in story, like Maki's for example.

//While I'm not sure if this is the case, I can't help but feel that this is where Despair Time does it right since I feel their FTEs actually do have a impact on the narrative, since we see Whit and Charles bonding and Nico and Rose's interaction allows the former to steal the turpertine from the latter. I might be wrong and its a complete coindience but its one big feature it jas.

//Like Tenko's FTEs have her grow up, realise her men hatred is born out of her being a complete moron, and eventually accept Shuichi for who he is. And then you have the bonus event which says "lol fuck that" and go back to Tenko being her usual misandrist self.

//Its almost as they were written by two different people.

[peterpijls1965]

Op 4 september in het Boeddhistisch Dagblad:

De dorre levens van de sertao

Vertaler uit het Portugees August Willemsen is bijna twintig jaar dood. Hij was mijn sleutel tot de Braziliaanse literatuur. Willemsen vertaalde zich suf. 

De gloedvolle voor- en nawoorden bij de boeken van bijvoorbeeld Graciliano Ramos, Jao Guimaeres Rosa en Drummond de Andrade zijn legendarisch. De Portugees Pessoa deed Willemsen er even bij. Uiteindelijk dronk hij zich dood.

Het is moeilijk kiezen uit de schatkamer van hoogleraar Portugees August Willemsen, maar Graciliano Ramos is een lieveling, en niet alleen omdat hij de onafzienbare Braziliaanse sertao voor me definieerde.

De sertao, dat zijn de droge steppen waar broodmagere koeherders en rudimentair pratende inboorlingen van gemengd bloed meedogenloos en trefzeker hun wapens leegschieten op indringers, liefst het bevoegd gezag.

Graciliano Ramos kleedde zijn taal uit tot op het bot en ving zo in schaars overgebleven vocabulair de essentie van de sertao, in Brazilië ook een metafoor van de gelooide man op een tanig paard die vanonder een hoed met vlekken de gast langdurig nietszeggend aanstaart, mogelijk heel weinig denkend.

Kinderjaren, waarin de latere burgemeester Graciliano Ramos (zijn maatschappelijke functie) terugblikt op zijn jeugd, is zo mogelijk nog verbijsterender dan Dorre Levens. Het geheugen van Ramos voedt zijn vermogen in korte hoofdstukken een Brazilië levend te maken dat jaloersmakend overzichtelijk is - voor de blanke, welvarende auteur.

August Willemsen schreef een borend boek over zijn alcoholverslaving. Het heet: De Val. Samen.met Alcoholische Herinneringen van Jack London herlas ik het sinds mijn 35ste vaak. 

Op die leeftijd realiseerde ik me dat ik een alcoholist was. Het lukte me niet meer korter of langer te stoppen met drinken. Twaalf jaar later kostten de gevolgen van deze verslaving me mijn huwelijk. Ik vertrok uit Amsterdam om me in Limburg langdurig te laten behandelen.

[zuunnast0424]

Zaa dahiad neg buteegui udur. Bi ymr teswer tewcheertei bsn bileede. Harin odoo ysn. Hun ene amidralaas ywahdaa hen negnii bas chuhal zuiliig awaad ywchihdag ym baihdaa. Aaw ywahdaa muu balchir ohindoo buten baigee geed uldeechihguigeer teswer, bayr huur, itgel naidwariig ni awaad ywchihsan ym shig baina. Erguulj oloh yostoi bolchihson ene zuilsiig yuni tuslamjtaigaar awah we?

Minii ohin goy zurdag geed hawiin hamaatan sadan irsen hun bolgond har harandaagaar haltarduulan baij zursan zuragnuudig maani uzuuleed suudagsan. Gaihuulah ym bish baihad l gawiya baiguulaad baatar bolchihson ymshig baidag baisan. Uuruu umduu oyohooroo hachin muuhai bolgood haychihdag bolohoor "Bi oyood ugiilduu" geed zaginan barin neg udaa oyj ugsun. Minii oyoson umd dahij uragdaagui bolohoor "Aawinhaa ymig oyood ug" geed awchirdag. Bi odoo yagad tuwugshuugud baidag bsn ym boldoo. Dahij oyulahgui gej medsen bol. Hoyulaa busdaas ni ym nuuj idchiheed "Ed muriin barimtaa usgay"geed tsaasig ni nuuj bilee. Jaahan huuhed shig l hun baijdee ta. Tanig yu bidnees holduulsaar iim baidald hurchihsen ym bol. Ta ghdee hund gomdoj meddeggui ymu. Tursun aawiigaa ch hurtel dutuu hairalsan ymshig sanagdaad baij suuh gazra olohgui baigaa nadaas hed dahin uur. Hunii amidral iim bolohoor hargis hatuu ymshig. Tanig baihgui bolchihson chin oroi bolgon amttai ym iddeg bsn alga bolchihson. Ta l erhluulehgui ym bol uur hen bidniig erhluulehwede. Bi nasni etsest bienii tal geh hun baihgui bol gehees uneheer ih aij bhd eejiigee odoo yayda. Bid hoyr eejig tani hairaar hairlaj chadahgui shude. Eejiig " Ta hoyr huntei suugaad ywchihaar eej ni gertee gantsaaraa yah boloo" gej helehed gol zuragdaad heleh uggui baisan. Tiim bolohoor "Huntei suudaggui ch ymu? Eejiihee hajuud nasaaraa baidag ch ymu?" gej boddog bolchihson. 6 han sarin dotor ireeduigee tuluwluj bsn buh zuilee orwongoor ni uurchilchihsun. Zuw buruug ni medehgui ch nadad l zuw sanagdaj baigaa ym chin gaigui bailguidee. Tani hajuud tom boloogui ymshig sanagdaj bsn bol baihgui bolchihoor chin mash hurdan hugshirchihsun ymshig. Ymig tom hunshig shiideh gej oroldood. Ingeh ni zuw bish biluu. Tand bas gomdood l baih ym. Amia hicheesen uildel bish biluu. Tani hairaar bidniig hen hairlahwedee. Dutuu bolgoj haychihaad ywchih ymdaa. Bur buh zuiliig shu.Ghdee uurtuu gomdoj baigaa shigee tand gomdohgui baigaa. Uurtuu l mash ih gomdoj baina.

[brutal-nemesis]

I make everyone sad challenge

Since I’m “that guy who writes very horribly brutal shit” let’s see how far I can take it 🪓(⊙ˍ⊙)

Send me your sweetest, fluffiest generic prompts :) and I’ll paint them black, twisting them into something dark and terrible...if I can, that is.

[mousouchuu-v2]

セレナ on pixiv

-

YAGOO: “Ah, Kiryuu! You dyed your hair black. Nice!“ Coco: “Shuddup~! Not like I did it because you told me to~!“ YAGOO: “Amane~ No flying in the hallway~“ Kanata: “Ah! I’m sorry...!“

-

Kiryuu Coco: High school dragon. Dyed her hair black when her teacher told her “you’ll hurt Amane and Tokoyami’s reputation if you flaunt such a fancy hair colour“.

Amane Kanata: Member of the Holo High student council. Lives with Kiryuu Coco. Holo High arm wrestling champion.

Tsunomaki Watame: Member of the choir club. Eats potato crisps constantly because the oil in them is good for her throat.

Himemori Luna: Her black hair is actually a wig. On her days off she goes out with her pink hair, but is careful not to let anyone from school see her.

Tokoyami Towa: Has natural purple hair but dyes it black so as to not stand out as a devil. She talks like a gyaru but is an honour student who is never late or absent.

Tanigou-sensei: Congratulates his students often.

[whitewaterpaper]

SL1:“Gorlans ruiner”.

Originaltitel: Ruins of Gorlan. Serie: Spejarens Lärling #1 (Ranger's Apprentice #1). Författare: John Flanagan. Översättare: Ingmar Wennerberg. Publicerad: 2004 (på svenska 2013). Medium: eBok/B. Wahlströms.

Läses tillsammans med @kulturdasset i vår läsecirkel.

¡Oi! Spoilers, stavfel och alternativa fakta kan förekomma rakt föröver!

Delmål 1 (Prolog + Kapitel 01–04).

En bok som har en relativ mjukstart men lyckas på ett par kapitel sätta upp brädet med dess nyckelfigurer. I prologen får vi möta det jag antar kommer vara bokens (om inte seriens) stora skurkroll: Morgarath. Vi får det bekräftat i första kapitlet när vi får möta baronen han vill störta som är godhjärtad och ger föräldralösa barn en chans att få kontroll över sitt liv. Efter ett tidigare försök till revolt har Morgarath tagit sin tillflykt till bergen där han tränas sina styrkor och bidar sin tid. Prologen väcker viss nyfikenhet.

Samtidigt får vi möta Will. Will utan namn, ingen vet vilka hans föräldrar är mer än meddelandet att hans far dog som en hjälte. Han har diktat ihop en egen historia om vem hans far är, och planerar nu gå i skuggestaltens fotspår och bli krigare. Trots att han är för kort och tanig för jobbet. Samtidigt får vi en hint om den talang som skall ge honom ett lärlingskap: han är skicklig att klättra och ta sig in i slottet för att ställa till bus.

Hans mor dog i barnsäng. Hans far dog som en hjälte. Ta hand om honom. Han heter Will. (Flanagan, 2004/2013)

Det är minst sagt ett udda möte med Will och hans vänner, där den starke krigaraspiranten Horace ständigt retar Will för dennes tanighet. Och givetvis alla vännerna uppvisar de drag som är instrumentala för deras yrkesval. Spejaren Halt har antagligen hört talas om Will, det skulle inte förvåna mig om han gått till det här mötet bara för att ta sig en titt på honom. Halt har iaf ett pergament med sig som berör Will, något Baron Arald bör veta, och med all säkerhet handlar det om Wills bakgrund. Will verkar vara den enda som får lämna mötet utan ett lärlingskap, som om vi inte redan vet vem som kommer ta Will under sina vingar. Förhoppningsvis får vi reda på mer i kommande delmål om vad som står i dokumentet och vad man nu vet om Will – något säger mig att vi kommer få veta vem hans far är så småningom och att det kommer avslöjas med en tung mörk sanning.

Redan här så märker man att den här boken är skriven för en yngre publik än de vi främst läst hittills i läsecirkeln. Intrigen känns kondenserad och scenerna målas upp med snabba penseldrag. Men utan att det gör boken oläslig för en äldre publik.

Delmål 2 (Kapitel 05–09).

Redan när kapitel 5 inleds, slås jag av tanken: givetvis är det ett test. I samma stund som det står klart att Will inte kan släppa pergamentet och dess innehåll inser jag: det är ett test för att se om och hur han väljer att försöka läsa det.

Samtidigt kunde han inte låta bli att tänka på spejarens pergament. Han undrade vad som stod på det. När skuggorna på fälten blev längre hade Will fattat ett beslut. Han måste läsa vad som stod på det där pergamentet. (Flanagan, 2004/2013)

Och visst slår ”fällan” igen runt Will i samma stund som han nästan har dokumentet i sin hand. Halt är där i mörkret och väntar. Så klart, de dolda agendorna i den här boken kommer inte vara dolda av Illuminati. Och av texten på pergamentet att döma så har Halt haft ögonen på Will ett tag. (det bekräftas senare i delmålet med, Halt har haft ögonen på Will i flera år).

Eftersom alternativet är att bli bonde tackar Will ja, och accepterar att krigarskolan antagligen aldrig kommer vara inom räckhåll. Och när vi får läsa om Wills sorti från slottet när han skall flytta till Halts stuga så funderar jag lite om det var en del av rekryteringen att Will skulle lämna slottet obemärkt och utan att någon egentligen visste att han blivit rekryterad?

Delmålets sista kapitel sticker ut med att vi plötsligt får följa Horace och hans första tid på krigarskolan, hur hans romantiska bild av den smulas sönder under trycket av hård disciplin, ännu hårdare träning och pennalismen som verkar vara en del av all militär träning. Mot slutet av kapitlet påminns jag av filmen ”Full Metal Jacket”.

Att de äldre rekryterna går så hårt åt på Horace kommer med all säkerhet ha inverkan på dennes sinnesstämning och utveckling. Och jag är lite nyfiken på hur detta kommer påverka Horace och Will när deras vägar korsas igen. Horace verkar också rätt förtjust i ”Jenny” som vi fick träffa tidigare och blev rekryterad till köket. Än finns kanske inte så mycket som tyder på att Jenny skulle ha intresse i Will (när Will satt i trädet var det Allys som tittade ut genom dörren) men lite undrar jag om det här är grunden till en kommande liten triangelintrig?

Delmål 3 (Kapitel 10–14).

Horace visar sig vara en ren naturbegåvning med ett svärd och imponerar stort på Sir Rodney. Att vi fortfarande dröjer vid honom måste innebära att karaktären kommer bli viktig på något sätt. Har svårt att tro att det enda målet med karaktären är att visa ”vilken tur” Will hade som inte platsade på krigarskolan. Ellerockså är det för att bidraga med något intressant till handlingen under Wills träningssessioner, som ärligt inte tillhör bokens intressantaste delar.

Jag undrar bara kring det där om att be hästen om lov? I en tid/miljö där hästen är det befästa transportmedlet så borde väl ändå vara viktigt för alla hästar? Lite lockas man att fundera kring varför den här detaljen framhålls som specifik för just spejarna.

Jag måste erkänna att jag rullade lite med ögonen över det där med ”funktionell manlig prägel”. Varför måste saker som ”personlig prägel” eller ”affektionsvärde” vara något som endast förbehålls kvinnor. Sir Rodney har med andra ord inte en pryl kvar efter sin fru? En säng och ett skåp för rustningen tillsammans med skrivbordet? Är det manligt funktionellt att sitta ned? 😋

Medan Rodneys hustru Antoinette fortfarande levde hade det varit lite mer utsmyckat, men hon hade dött några år tidigare. Nu fanns det inga prydnadsföremål alls i rummet. Det hade en funktionell, manlig prägel. (Flanagan, 2004/2013)

Och det visar sig att krigarskolan inte alls gillar när äldre rekryter trakasserar och mobbar de nya. Boken är ju riktad till en yngre publik, så att det är två element som lyfts som olämpliga är kanske igen förvåning. Dock så är det trevligt att Flanagan inte glorifierar den militära banan som om det inte förekommer – för mobbing, trakasserier och ren pennalism har ju alltid tillhört olämpligt beteende.

Inte det intressantaste av delmålen hittills, men storyn rör på sig iaf. Framöver hoppas jag att vi kommer titta in hos tjejerna med. Något säger mig att även om Will är centerfiguren så kommer han, Horace, Allys och Jenny på något vis bilda ett team framöver. Jag tror iaf inte att det här en tillfällighet att deras lärlingskap passar så väl ihop (Jenny lär vara den som hör mest av slottsskvallret t.ex.).

Delmål 4 (Kapitel 15–19).

Will får träffa sina vänner igen, och det blir ett inte helt glatt möte då Horace kommer på kant med gänget och tar ut sina frustrationer på, främst, Will. Lite förvånande, men inledningsvis i boken visar ju Horace en tendens att vilja reta Will för dennes tillkortakommanden och gör så också här genom att omnämna Will som ”den blivande spionen”. Det här punkterar min teori om att Wills rekryterings delvis skulle vara medvetet dolt.

Det vankas vildsvinsjakt efter att Halt och Will fått spår på ett stort sådant, och jag trodde att något skulle hända mellan Horace och Will när den förre blev utvald att få följa med på jakten. Nåväl – de har hela nästa delmål att ryka ihop på. 😋

Tyckte man att det var en twist när det blev fullt slagsmål mellan Will och Horace under skördefesten so kommer en till i slutet av det här delmålet: Horace tittar på Will utan fientlighet. Har han kanske kommit till sans och insett att det var han själv som klampade in med spikskorna på?

Delmål 5 (Kapitel 20–24).

Ett händelserikt delmål som både verkar sätta punk för pojkarnas fejd och även ta itu med Horace problem. Min teori om att Horace och Will (tillsammans med flickorna) på något vis kommer bilda ett informellt team är sålunda på rätt köl igen. Jag gillar f.ö. att det är Halt som kliver in och bringar reda i oredan, även om den rena hämnd-misshandeln som tillåts Horace mot sina tre plågoandar kanske inte är delmålets starkaste delar. Det skall bli intressant om vi kommer stöta på Alda, Bryn och Jerome igen i kommande delar.

Delmålet knyts ihop med att Will slutligen känner sig hemma hos spejarna, och inser att han nu ingår i en exklusiv liten skara lojala mot varandra. Och trekvart in i boken så var det dags att Morgarath började röra på sig. Som det ser ut så kommer kriget möjligen bara hinna bryta ut denna bok. Kanske i samband med att man kommer nu att leta upp kalkaranerna. Ytterligare ett monster som beskrivs som en blanding mellan apa och björn. Av någon anledning kommer jag att tänka på Trollockerna i SoDÅ/tWoT.

Delmål 6 (Kapitel 25–29).

Ett småspännande delmål där saker och ting börjar röra på sig, framför allt så inser spejarna att Morgarath har börjar ansamla styrkorna och söka nya allierade. Will ges en väldigt aktiv roll utan att han utsätts för onödiga eller orealistiska risker – han får hämta förstärkningar hos baronen. Han vågar sig också på att lufta sina rädslor för baronen: att Morgarath kanske jagar ett betydligt personligare byte än kungen. Baronen är inte främmande för att Halt kan vara en måltavla.

Jag kan uppskatta att det aldrig blir internt mellan Halt och Gilan, och att en viss vänskap uppstår mellan Will och Gilan. Jag gillar också att sir Rodney skäller ut vakten efter noter när denne avfärdar Will som obetydlig trots att han helt uppenbart borde kännas igen som en spejare. Trots att han bara befinner sig i bakgrunden är det en karaktär som jag gillar mer och mer för var gång han dyker upp.

Trots att karlakanerna skall vara ökänt svåra att döda så gör baronen och sir Rodney processen kort med den. Kanske hade de turen och överraskningsmomentet på sin sida i kombination med att Halt ”mjukat upp” den lite inför deras ankomst.

Truppen lär sätta efter det ylande ljudet nu, och förhoppningsvis komma i tid för att Halt och Gilan inte skall hamna i allt för stora svårigheter.s

Delmål 7 (Kapitel 30–32 + Epilog).

Sista delmålet, knyter som väntat ihop säcken, inklusive en liten kärleksscen med Allys. Med Will som den store hjälten efter att ha dödat den sista Karlakanen med en eldfängd pil. Alla hans drömmar ser ut att gå i uppfyllelse när Baronen och sir Rodney omvärderar Will och ger honom en chans att studera vid krigsskolan. Horace är den som hurrar högst och längst, men som väntat säger Will nej. Vilket följer Wills karaktärsutveckling de senaste delmålen: han har trots allt hittat hem. Och trots att det kanske känns lite ”over-the-top” att Halt inte bara visste vem Wills far var utan även räddades av honom så blir det ett fint slut i epilogen när Will äntligen får reda på vem hans far var. Och med vetskapen att hans far inte var en storslagen riddare utan bara en sergeant med ett gigantiskt jävlar anamma blir han till syvende och sist ändå tillfreds med sina beslut och var han hamnade i livet.

Sammanfattning.

Bra skriven och en story som håller måttet även när man är lätt utanför målgruppen. Will är en trevlig prick, lätt att tycka om och han uppvisar både mod när det gäller och osäkerhet inför vart livet fört honom medan han långsamt hittar ett hem hos spejarna. Jag är inte förvånad över att boken slutar innan kriget bryter ihop helt, utan mer rundar av efter den här första prövningen. Will får inte många kapitel ihop med de gamla vännerna, men mycket tyder på att de kommer behålla kontakten böckerna – så min vision om att de tillsammans kommer bli lite av ett team är inte helt omöjligt. Jag är också glad att min teori om att Morgarath skulle vara Wills pappa visade sig vara en obefogad oro. På det hela taget en trevlig läsning och jag ser fram emot att få se vart fötterna bär Will härnäst.

Länkar.

Boken @ Goodreads.

eBibliotek @ Axiell Media.

Biblio @ Axiell Media.

[ivar-arosenius]

Ur Bilderbok för vuxna, 1901, Ivar Arosenius

En fetlagd man sitter på en kvadratisk blomsteräng vid ett träd samtidigt som stekta sparvar (Schlaraffenland?) flyger in i hans mun, ur handen på en tanig man längre bort i bakgrunden. Ingår i serien Bilderbok för vuxna, med totalt 23 bilder.

http://aroseniusarchive.org/#/image/AVnPnQWrfPVHYXsPDSCY

[tryingtounderstandbrainheart]

Bättre :)

Det är väl det egentligen som är charmen och meningen. Hur olika vi är egentligen och hur olika vi påverkar varandra. Det finns ju ingen standardmänniska som tycker ABCD. Vi har ju alla våra quirks och egenheter. För ibland känns det som att det kan funka så bra att man nästan tror att aaah osenso tycker du väl sådär också? För så tycker ju jag. Men de ba näääe jag tycker såhär. De anpassar sig inte, de visar vem de är istället. Jag lär mig det. Så jag bubblar lite om sånt som jag tycker om och visar vem jag är. 

Idag skulle de följa med och kolla när jag drakade mig. Jag vet inte men jag kände stöd i det. Som att de samtidigt godkände det jag höll på med och tyckte var kul. Stöd. Med deras hjälp så fick jag upp den till klockan tolv! :) 20 meter i typ....5 sekunder, sen störtdök den :D. Men jag tror det var för att kastvinden fick tag i den och vinden var ändå för tanig. Men lite mer :) Jag kände lite kraft i den och den här gången höll jag kvar. NOLL styrning lyckades jag med typ. Men...bättre :) 

Lite halvbra övningskörning igår. Jag märkte att jag liksom var mer grounded i sätet och på vägen. Som en tung groda eller nåt :) Förut var jag mycket mer ballong på glansis, fick liksom ingen connection och jag tyckte det var svårt att hålla mig på vägen, medan det nu är sådär the what now? Den ligger ju slickad mot vägen hela tiden! Som en kardborre. Men jag märker att 50 funkarish nu men 70 så blev det nääääe OJ v ad stressigt och konstigt. Pallar INTE. Det är så strange hur olika det kan va. Jag kommer ju ihåg...vad jag kände om 50 vägar innan uppkörningen. ÅåååÅÅåååh vaaaaaad LÅÅåååååångsaaaaaaamt det gååååååår hääääär. 

Idag är det KNAPPT att jag kommer upp till 50 utan stresspåslaget Allan. Men å andra sidan är det mycket bättre än hur det var när jag skulle upp till Ånnaboda för typ några månader sen. Då jag fick avbryta för hela alltet snurrade och mosades ihop. Det har nåt med kosten och sömnen att göra, så långt har jag kommit. Jag tror magnesium är en major faktor men kanske också B-vitaminer. 

Skrubbade badrumsgolvet med diskborste och grumme och städade ordning därinne så det blev FRÄSCHT där igen, according to me. Så nu är allt hörnslem och sånt som gömmer sig i kanter borta. Det blev bra :).  

Lite baka bröd emellan också. Det blev helt ok :) 

Fått sova lite extra länge nu två dagar. Lite tankar och behov av att kanske börja vara lite hemma själv. Så ja...bättre :)

[runthepockets]

Hellsing is insane and horny and extremely violent with hardly any semblance of plot but the interpersonal relationships keep you coming back. Like the hatred and love and compassion and respect all of these characters have for one another is really tanigable. I feel like that's one thing Kohta Hirano has over most manga authors from that same period, especially in the realm of Seinen.

[gekruidengeroerd]

Till we meet  at the next crossing in Lapland.

   Annanais Nin duwt in de nachttrein van Stockholm naar Abisko met een snelle beweging het grote ronde montuur van haar bril iets omhoog. Française 21 jaar werkt in een hotel en is voor het eerst van haar leven alleen op reis. Lapland als bestemming. Reist met de trein, vind haar mobiel niet belangrijk. Probeert geen plastic te gebruiken en neemt de wereld met een gretigheid en een enthousiasme in zich op waar we alleen maar jaloers op kunnen zijn. Zomaar één van onze mede passagiers in de trein op weg naar Lapland.    Springend, rondjes rennend met de armen zwaaiend, half elf ‘s avonds op het meer bij Abisko. De lichtshow kan ieder moment beginnen. Witte boog van licht aan de horizon begint te bewegen. Flarden bewegen zich beschenen door de maan en dansen door de lucht. Na een half uur houden we het niet meer en lopen, ons telkens opdraaiend, terug naar het hostel en zien het Noorderlicht achter de berkenbomen verdwijnen.    Twee knieprotheses, een kunstheup, vier zeventig plussers en vier vijftig plussers zoeken hun weg over de winter-trail, de Kungsleden, van Abisko naar Abisko Jaure. Zo’n vijftien kilometer wandelen ze met hun sneeuwschoenen langs de rivier door berkenbossen en over meren met af en toe een verdwaalde den langs de kant. Des te ouder des te kleiner de rugzak. Rugzakken gevuld met noodzakelijke warme kleding en gedroogd eten voor vijf dagen. Pootafdrukken van poolvosjes, sneeuwhazen en veelvraten verdwijnen tussen de bomen. 

Delen onze hut met Duitsers en Italianen en gesprekken bereiken het niveau van het wel of niet instellen van een plasemmer met of zonder deksel. Hoe poets je je tanden en waar vind je in het donker de container terug waar het afvalwater in moet. Rollen door de sneeuw als we uit de sauna komen en moeten lachen als we in de verte nieuwe gasten, dik ingepakt op ski’s aan zien komen De waardin van de hut heeft een zwak voor onze enige manlijke deelnemer en heeft iedere dag nieuwe speciale aanbiedingen voor hem. Blauwe bessen soep, rozenbottelsaus heerlijk voor in de havermout. In de nacht wordt er anticiperend geplast. Als iemand op staat om warm ingepakt, buiten is het immers min twintig, met een koplampje op zoek gaat naar het toilet, volgen er vaak meer. Om maar één keer de kamerdeur te laten kraken. Het blauwe touw van de water emmer hangt bevroren in bochten op het ijs. We laten de emmer volgens de instructie in de put vallen en houden het touw vast. De emmer een duwtje nageven met de schep om deze onder water te duwen helpt. In rap tempo loopt de emmer vol en trekken we deze voorzichtig naar boven. Gieten het door een oranje trechter in een jerrycan en moeten af en toe met onze blote handen stukken ijs verwijderen die de trechtermond verstoppen. De sneeuw witte hond als jerrycan is bijna niet te zien als we haar aan het touw achter ons aan naar huis trekken. Drinkable rivers, wat een genot om hier water uit het meer te kunnen drinken. Punniken ‘s avond bij kaarslicht of staren ons blind op een sudoku. Er zijn slechts twee velletjes meegenomen want iedere gram telt. Over de meegenomen wortels en tomaatjes wordt niet gesproken.

Spierwitte sneeuwhoenders vliegen twee keer voor ons op. Pootafdrukken in de sneeuw verraden waar ze net nog zaten. Volgen het spoor van de ovale rendier keutels en zien in de verte een moeder met kalf zich over de schuine helling bewegen. De Zweden hebben een speciaal woord voor schuin langs een helling lopen waarbij je ene voet hoger staat dan je anders Go Skrä

’ In de hut maakt een puber met zijn vader en oom zich op voor de volgende etappe. Zijn vader hoopt dat het hart van zijn zoon zich zal openen voor de prachtige natuur van Lapland. De eerste dagen druipt de weerstand van de jongen tegen deze vakantie ervan af. Maar iedere dag zien we hem iets trotser. Zijn kin net iets meer opgeheven als hij zijn rugzak omdoet en op zijn ski’s stapt.

Gaslamp in de keuken brandt. Aan tafel klinkt het gezoem van scrabble, sudoku en de afwas. De waterketel resoneert als een sneeuwtrein die een tunnel in raast. Gebroken bandjes worden gerepareerd met sjorbandjes en sommig mannen moet je niet omhoog willen helpen als ze omvallen in de sneeuw.

Eskimo’s hebben meerdere woorden voor soorten sneeuw. Nederlanders hebben meerdere woorden voor “iets kwijt zijn”. Je kunt de naam van iemand kwijt zijn waardoor Toon ineens Koen wordt. Als je de weg kwijt bent, moet je altijd terug gaan naar het laatste punt wat je nog herkend. Je kunt iets kwijt zijn en het terug vinden. Je kunt nog niet doorhebben dat je eigenlijk iets kwijt bent maar gelukkig heeft een ander het al weer voor je gevonden. Je kunt te snel roepen dat je iets kwijt bent en het binnen een minuut terugvinden. Je kunt iets kwijt raken door het op de verkeerde plek weg te bergen. Denk bijvoorbeeld aan een tandenborstel die ineens in een punnik tasje wordt terug gevonden, of je koplampje in de jaszak van iemand anders. Je kunt iets groots of iets kleins kwijtraken en soms moet je gewoon iets kwijt. Als expeditiegroep zijn we serieus bezig om nieuwe woorden te verzinnen voor de variaties op “kwijt”. We hopen hiermee een gooi te doen naar de eerste plaats in de verkiezing van het woord voor 2020 in de Dikke van Dale.

Op weg naar de volgende hut volgend we lange tijd het meer en klimmen dan rustig tussen de berkenbomen omhoog. Maken onze eigen weg door maagdelijke sneeuw. Meanderen soms, mijden ijzige plekken en gaan dan weer recht op ons doel af. Niets of niemand die het pad voor ons bepaald. Opeens zakt Toon tot zijn schouders in een gat in de sneeuw en kan er onmogelijk nog uitklimmen. Marlies moet op haar knieën om oogcontact met hem te maken. Gelukkig de schep niet voor niets meegenomen. Toon schept zichzelf vrij en wij helpen hem nog een beetje. Klimmen langzaam verder, zakken soms weer tot onze knieën in de sneeuw. Drinken zittend op onze rugzakken thee en zien net op de rand van de boomgrens eland ouders met jong een veiliger onderkomen zoeken. In de top van een dode berk hamert een zwart witte specht. Het is het enige geluid wat niet door de sneeuw gedempt wordt. Als in een oude zwart wit televisie met ingekleurde vakjes van een rode rugzak of muts bewegen we ons door een met Oost Indische inkt getekend landschap. Soms een kei waar de sneeuw van af is gegleden als enig kleur contrast op de vlaktes. Korstmossen, groen oranje geel, zijn als kleuren van ijsbloemen. Spaarzaam gedroogde blaadjes in roodbruin hangen soms nog aan een berk en een enkele hele oude dode berk verbergt wat chaga.

Eindeloze rijen rode kruisen staan als spoorweg overgangen in de sneeuw. Telkens als je denkt de laatste bereikt te hebben verschijnt de volgende. Door het glas van mijn skibril lijkt de wereld donkerder als in werkelijkheid. De bijna volle maan komt op en de heldere Venus wijst de weg naar onze hut Karsavagge Fjälstuga. Behalve de kruisen als richting aanwijzers wijst niets op aanwezigheid van menselijk leven. Leger als hier kan een landschap niet zijn. Stilstaan betekent dat het knarsen van de ijzers onder mijn sneeuwschoenen in de sneeuw even stopt. Het vibreren van de stokken wat af en toe klinkt als het tsjirpen van vogels sterft langzaam uit. Leun met m’n schouders op de hand-vaten van de stokken. Ontspan mijn knieën en hoor de stilte. Zie Toon in de verte doorlopen en richt me weer op. In mijn hoofd tel ik mijn voetstappen maar raak iedere keer opnieuw bij negenentachtig de tel kwijt. We lopen met het weten dat er ergens over vijf kilometer in deze kloof een hut moet staan. Wat als die hut er niet is, en slechts in onze verbeelding bestaat? Guur is de harde wind en weet iedere spleet hoe klein ook tussen mijn bivakmuts en skibril te vinden. Zachtjes begint het ook nog te sneeuwen. Stoppen, niet verder willen is geen optie. De temperatuur zakt vannacht naar min twintig. Het verliezen van een handschoen of een muts als speelbal voor de wind kan dood betekenen. Wandelen tussen leven en dood, kan het niet anders zeggen maakt me zo klein en kwetsbaar en tegelijkertijd zo helder en respectvol naar de besneeuwde bergreuzen om me heen. Dankbaar voor mij lijf die de ene stap na de ander blijft zetten. Als de zee is de sneeuw vlakte in deze kloof. Patronen zijn door de wind in de sneeuw geblazen die ik telkens doorbreek met de bloempatronen die mijn sneeuwstokken in de sneeuw printen. Schuif mijn skibril omhoog, knijp mijn ogen samen en zie ver weg de contouren van twee houten speelgoedhuisjes bij een meer. Leun nu om de drie kruisen op mijn stokken en ga weer door. Beweeg mijn tenen bij iedere stap om ze warm te houden, knijp in de handvaten van de stokken en voel dan mijn vingers langzaam weer beginnen te gloeien. Zwak licht komt door het raam van de eerste hut naar buiten. ski’s staan tegen de dakgoot geleund en een hond blaft. Net als we onze sneeuwschoenen uitgetrokken hebben komt de waardin Lena naar buiten. Zeventiger in een helderblauwe winterjas, tanig, pezig gebouwd, klein van stuk en aan haar puntneus hangt een drup. Zegt dat we door moeten lopen naar de volgende hut en komt met ons mee. Buk me strammer als daarvoor, stap opnieuw in mijn sneeuwschoenen en schuifel  langzaam in de richting van de hut in de verte. IJskoud is het binnen. We zijn de eerste gasten van het seizoen. Lena steekt twee kaarsen aan en wijst op een thermos met aardbeilimonade die ondertussen koud is geworden. Proberen de kachel aan te steken wat na een paar pogingen lukt. Heel erg langzaam warmt de Jotul op. Het is al zeven uur als de laatste expeditieleden binnendruppelen. Lezen de instructie op de pakken gedroogd voedsel en zetten twee liter water op voor de Marokkaanse abrikozen stoofpot met couscous. Toepasselijke maaltijd voor dit moment.

Buiten volle maan en een landschap met een schoonheid waar mijn pen geen woorden voor vindt. Blazen wolkjes boven onze slaapzakken uit en de thermometer bij het raam buiten staat op min vijftien. Wrijf mijn voeten tegen elkaar en masseer mijn tenen om ze warm te maken. Als ze eindelijk warm zijn val ik in een diep sneeuwgat, waar geen eind aan komt, in slaap. Hakken de volgende ochtend hout in een te kleine hut, telkens weer stoten mijn ellebogen tegen de wand, krijgen koude billen op de wc en slepen de jerrycan met water de heuvel op naar de hut. Lena woont samen met haar hond een maand lang in de beheerders hut. De volgende dag als we al weer op weg naar Abisko zijn,passeert ons een sneeuwscooter en een kindermutsje piept omhoog tussen de vachten achterin op de slee. Even koffie drinken bij oma. Vermoeide lijven op de zeventien kilometer lange terugweg naar Abisko. Mijn vermoeidheid bereikt mijn wilskracht wat als een beurse kwetsbare plek is geworden. Er is geen keus om haar niet in te zetten. Stoppen is nog steeds geen optie. De laatste kilometers vallen zwaar en telkens als er een een kilometer af gaat lijkt een andere er weer bij te komen. Tot het tunneltje met de Samie tekeningen  opdoemt. Loop er langzaam doorheen en laat de klanken diep tot me doordringen. Als een zombie zit ik op het bankje in het hostel waar we onze schoenen uit moeten trekken. Tranen stromen over mijn wangen. Had mijn wilskracht niet in willen zetten maar die keuze was er niet. En toch was ze er weer trouw verschenen, net als altijd. Verontschuldig me me bij haar en beloof opnieuw te luisteren als ik wel de keus heb. Fysiek zo moe en met een hoofd leger als leeg slaap ik een droomloze slaap en wordt fit weer wakker.

Met z’n vieren op een slee die bedekt is met vachten. Achter op staat de Deense Christine de bestuurster van de slee en verzorgster van de husky's. Lange blonde haren wapperen vanonder haar wollen muts. Zes husky's staan in de startblokken als Christine de rem losgooit is er niets anders meer wat ze willen dan gaan. Ze rennen langs dennen, langs meren en over vlaktes. Af en toe trapt Christine op de rem om ze een momentje af te laten koelen. Of ze stuurt ze met haar stem, met de lijnen valt niets te remmen. De min vijf graden van vandaag is eigenlijk te warm voor deze dieren voor wie min twintig de lievelingstemperatuur is. De leiders voorop, vandaag niet harder als vijftien kilometer per uur, maar op topdagen halen ze soms wel de veertig. Halverwege bij een tent worden de sneeuwankers uitgegooid en koelen de husky's hun bekken met wat sneeuw. Drinken gezeten op vachten rondom een vuur, thee uit met de hand gesneden berken houten bekers en op een zwarte plaat worden boven het vuur kaneelbroodjes opgewarmd. Zwart geblakerd keteltje hangt aan een haak en schenkt ons later nog eens bij. Christine i23, gaat soms een week lang in haar ééntje met de husky's de bergen in en slaapt in een tentje in de sneeuw. Was in Australië op trektochten met paarden en in Mongolië met adelaars op jacht. Ze is mooi, enthousiast en staat met beide benen stevig op de grond. Bijna te veel van het goede. Maar allemaal zijn we een  beetje jaloers en zouden we een klein beetje als Christine willen zijn.

Tien keer of meer wordt er op het station van Abisko Turiststation omgeroepen dat de trein vijf minuten vertraging heeft. Dan komt ze fluitend het station binnen.

Tussen de ijshotels van Narvik en die in het Noorden van Finland rijdt een taxi langzaam over de met sneeuwduinen bedekte wegen. Achter het stuur de veertig jarige Somaliër Mohamed Ibrahim. Het helderblauwe van de lucht en het wit van de sneeuw worden weerspiegelt in zijn zonnebril. Zomaar één van onze medepassagiers in de nachttrein naar Lapland. Na vijf dagen geen wifi komen Corona en Lesbos wreed binnen. We moeten de neiging onderdrukken om ons niet op te willen sluiten in een hut in het bos. Vlak voor de Nederlands Duitse grens nemen we met een ferme handdruk en een knuffel afscheid van elkaar. Als ik de rest uitzwaai op het station van Bremen gaat een zin van de Waard van Abisko Jaure bij het afscheid door mijn hoofd. 

Till we meet at the next crossing!

[peterpijls1965]

DE DORRE LEVENS VAN DE SERTAO

Vertaler uit het Portugees August Willemsen is 15 jaar dood. Hij was mijn sleutel tot de Braziliaanse literatuur. Willemsen vertaalde zich suf.

De gloedvolle voor- en nawoorden bij de boeken van bijvoorbeeld Graciliano Ramos, Jao Guimaeres Rosa en Drummond de Andrade zijn legendarisch. De essentiele Portugees Pessoa deed Willemsen er even bij. Voorts dronk hij zich dood.

Het is moeilijk kiezen uit de schatkamer van hoogleraar Portugees August Willemsen, maar Graciliano Ramos is een lieveling, en niet alleen omdat hij de onafzienbare Braziliaanse sertao voor me definieerde.

De sertao, dat zijn de droge steppen waar broodmagere koeherders en rudimentair pratende inboorlingen van gemengd bloed meedogenloos en trefzeker hun wapens leegschieten op indringers, liefst het bevoegd gezag.

Graciliano Ramos kleedde zijn taal uit tot op het bot en ving zo in schaars overgebleven vocabulair de essentie van de sertao, in Brazilie ook een metafoor van de gelooide man op een tanig paard die vanonder een hoed met vlekken de gast langdurig nietszeggend aanstaart, mogelijk heel weinig denkend.

Kinderjaren, waarin de burgemeester Graciliano Ramos terugblikt op zijn jeugd, is zo mogelijk nog verbijsterender dan Dorre Levens. Van San Bernardo zal ik maar zwijgen.

August Willemsen schreef trouwens een borend boek over zijn alcoholverslaving. Het heet: De val.

[chibivesicle]

Is Asirpa’s character trying to be too many things for GK readers?

As I have been reading GK and having a great dialogue with many other people about the series, I have had a few ideas stewing in the back of my mind.  When I first started watching the anime, Asirpa was really my fav character b/c she was interesting and seemed to go against a lot of bad tropes that could be applied to her.  I like strong and independent female characters, so I was glad to read about her.  I started reading the manga and I really liked her character and began to have mixed feelings about how the anime had decided to depict her.  I have already written about how I was disappointed in the second season of the anime here:   https://chibivesicle.tumblr.com/post/181363749182/do-you-like-golden-kamuy-anime

I’ve been putting a lot of thought into how I’ve wanted to construct this argument.  I’ve decided to tackle this by examining different aspects of Asirpa. 

1.) Asirpa as a representative of the Hokkaido Ainu

When Asirpa is first introduced as a character in the manga, we have Sugimoto looking up at her as he thinks “An Ainu!” when they fight the bear that had not gone into hibernation and was a fallen kaumy.

She then takes him to her kotan and introduces him to her Huci, uncle Makanakkuru and her cousin Osoma.  At the beginning of the manga, Asirpa is the readers guide to all things Ainu.  She explains things like how her father made her menomakkiri for her.  The concept of these personalized knives will come back in regards to Kironranke’s makkiri as “evidence”.

I obviously can’t speak for all other readers of the series but I perceive Asirpa’s character to be the guide to all things Ainu at the beginning of the manga.  This likely was due to the fact that her character is Ainu and before the series was stable enough to not worry about being cut.  Keep in mind that reader reviews and polls do make or break a manga series.  I don’t think Noda was going for tons of other characters (Japanese or Ainu) at beginning to not overwhelm people.

She explains natural and weather events as well as hunting skills to Sugimoto (who really would have died many times over).  For example the sudden temperature change with a drop of 30 degrees C here:

Explaining tureunpe for Sugimoto here with her Huci.

I really don’t want to dwell on this first point a whole lot.  I think it is pretty clear that Asirpa is the reader’s introduction to the Hokkaido Ainu and she explains things to Sugimoto (and in turn to the reader). 

What Asirpa’s character does not do, is explain racism or forced cultural assimilation.  The random man from the whore house tries to threaten her by selling her into prostitution here, pointing out that she doesn’t have a tattoo yet (which were already banned by the Meiji government).  Thankfully, since she is a strong female character she is able to defend herself and even gets extra comments from the girls stating that she showed the man who is the boss at that moment.

When Sugimoto and Asirpa catch Shiraishi with their modified squirrel traps, Shiraishi refuses to talk as Sugimoto questions him.  This then leads Shiraishi to make the common racist remark that Asripa is a “pet” of Sugimoto’s likely in reference to the comment by Japanese that the Ainu were dogs (Ainu sounding similar to Inu (dog)).

Sugimoto is quick to attack Shiraishi’s racist remark as he physically threatens to break Shiraishi’s jaw but Asirpa simply states the following:

But other than these two early instances in the manga - most of the depictions of the Ainu are in the context that they are just doing Ainu things in the background.  They live in their kotans and they are still hunting and fishing as they always have.  This is clearly misleading since many of their practices were already being attacked by the government including the arrow traps but likely depending on locations this was difficult to enforce.  Various info boxes in the manga report historical records of certain cultural practices still happening much past the time period when the government had already banned them. 

To make a manga that would appeal to a wide audience one would have to walk a fine line of being historically accurate in regards to the terrible suffering faced by Asirpa and her community at that time and not making that the major aspect of the manga.  The story is supposed to be about their quest for the gold not generations of cultural genocide.  I don’t want to just ignore the historical injustices but at the same time the author is writing a story for a major reader base who likely don’t their own history in this area so . . . . yeah.  I can’t tell how much of this is a result of the cultural context that the manga exists in where Japanese would not be a blunt about this topic even if many of us readers would want it to be much more upfront about these issues. 

2.) Asirpa as a Leader

Throughout the manga, there are characters who have different skills and roles as leaders.  In previous posts, I have used the terms large L, Leader vs small l leader.  This has been my person way to distinguish between characters who have the ability to lead small groups of people vs those who have grand ideas or the gift to really inspire and lead many people for a cause that is far greater than they are.

The big L leaders that are adults in the series to date are:

Wilk/Noppera-bo/Asirpa’s father - he was a Russian Partisan, the child of a Polish political prisoner and a Sakhalin/Karafuto Ainu.  His goal was to create a confederation of the different cultural groups in the Northern Far East to fight colonialism and imperialism.

Tsurumi/Hasegawa - former Japanese spy operating in Russia, turned military commander.  de facto commander of the 27th.   He wants to make Hokkaido an independent military state, that he is the dictator of as well as to manufacturer arms and medical supplies for WWI.  He is a very charismatic leader and acts as a second father to many of the “lost” members of the 27th.

Hijikata - the not actually dead, former Vice commander of the Shinsengumi.   Looking for a battle to truly fight and die in?  Does he also want to establish another longer lasting Republic of Ezo?  Will he take the concerns of all of the people on the island into consideration or was his relationship a marriage of convenience between him and Wilk in prison.  Yet he can inspire men to follow him to death with little effort and is clearly charismatic as a leader.

Sofia - Wilk and Kiroranke’s partisan leader.  Mastermind of the the assassination of the Tsar in 1881.  Respected leader of Russian revolutionaries.  Likely still looking to overturn the Tsarist government.  Perhaps, she will shift her focus to Hokkaido now . . . .

The small l leaders that are adults in the series to date are:

Ogata - tactically astute and observant sniper formerly of the 27th and traitor to Tsurumi.  Works well in tricky combat situations; e.g. Nikaido as his spotter, sniping and directing yakuza in Barato, defending against the 27th in Yubari, aiding Sugimoto against Koito, saving everyone on the mountain pass, rescuing Tanigaki in the swamp, shot out at the onsen etc.  Sadly, no one takes him seriously even though he as been a good team member.

Tsukishima - the “mom” of the 27th.  Tsurumi’s right hand man from Niigata, does some of his dirtiest deeds, and current leader of the small expedition team to Sakhalin/Karafuto.  Tsukishima is intelligent and hardworking and knows some of his men well, for example Koito, so he was able to find underhanded ways to motivate him (those bromides of Tsurumi) but at times really struggled how to command and as a result control both Sugimoto and Tanigaki on Sakhalin. 

Yulbars/Kiroranke - the only Ainu male character who was referred to as Kiroranke Nispa by Asirpa.  He planned the stealing away of Asirpa at Abashiri with his cat partner in crime, Ogata.  He leads the journey to Karafuto/Sakhalin with Asirpa, Shiraishi and Ogata so that Asirpa can remember the key to the gold as he educates her about her father’s past and also introduces her to Sofia.  His background and skill in explosives as well as having the goal to free Sofia shows some leadership skills but made both Shiraishi and Ogata uncomfortable and ultimately neither of them trusted him but Shiraishi still cared about him as a friend.

Between these two groups of leaders, Asirpa clearly falls into the first, the big L Leader group.  She throughout the story thus far has mediated and shaped the various teams and groups that she has been a part of.  She respects most of the characters (she does care about Shiraishi but I worry about her copying Sugimoto’s bullying of him).  With all of the Japanese male characters, she does not refer to them as Sugimoto-san or Shiraishi-san etc, she just calls them by their last names which says a lot about her personality.  Only Kiroranke was spoken to with respect keeping the Nispa title, which is in part likely to the fact that Kiro was Wilk’s best friend and almost an uncle to her. 

Asirpa was able to get anti-social characters like Ogata to participate in her “team building” activities and she always praised him when he assisted in hunting related things.  Even if most of the other characters either stayed away from Ogata or fought with him (Sugimoto) she always treated him fairly. 

I think her best example of persuasive leadership to date was with her ordering Ogata to protect Tanigaki in the swamp.  Now other people will argue that Ogata didn’t do this b/c Asirpa told him to and instead will read it as an Ogata-Sugimoto conversation.  But I will always see this as an order coming from Asirpa.  Why?  Asirpa is the one who orders Ogata to protect Tanigaki.

Ogata is in a very powerful position, he’s atop the grain silo, he’s in a very relaxed position with his body language, and he’s got his rifle at ready.  Everything about this shows that Ogata is the one in the safe position.  Yet, Asirpa is the one who says this.  Sugimoto wouldn’t think to ask Ogata to protect Tanigaki, later even when they are looking for Anehata in the swamp, Sugimoto tells Asirpa never to order someone like Ogata to save him in a similar situation since he doesn’t trust he would nor does he think he would do it.  Ogata retorts back that he needs a reason to protect him and he correctly states that Tanigaki is following them on Tsurumi’s orders.

Sugimoto fills in part of the background that Tanigaki did not kill Tamai and co as Ogata has concluded and that they were killed by a bear (set into motion by Sugimoto’s actions).  I find Sugimoto’s lines to Ogata to be self-projection.  At this point, Ogata has not willingly ate brains so Sugimoto thinking of an Asirpa punishment that he would not want to have but Ogata is likely not swayed by this.  He later does eat reindeer brains and nods that they indeed taste like Yuk with Asirpa on Karafuto/Sakhalin.

Instead, there is a panel of a very firm looking Asirpa, she’s got a sweat drop but the entire time you can see that she’s kept eye contact with him.  She also explained that Tanigaki just wanted to go back to the Matagi and was healed by his time with her Huci.  Ogata does a major cat stare down at Asirpa, but he does state that his options are limited.  Asirpa only breaks eye contact with Ogata after she follows his gaze to the group of Ainu men who are certain Tanigaki is the culprit, and she realizes that they need to hurry to save them.

Yet, despite his stand off with her, he ultimately saves Tanigaki just as she had requested and did not harm anyone in the process and even sacrificed his cloak and his rifle case with his decoy.  That is saying a lot for a man who hides himself in the cloak and was likely already thinking about where he will get another case to cover the rifle. . . 

The key point is that Asirpa was able to convince Ogata to do something and she didn’t need to manipulate him or bait him with something.  He followed her orders.   Flashbacks seem to indicate that Tsurumi was in part likely ordering Ogata to perform certain actions but with a reward attached, Asirpa’s lack of manipulation was likely a factor that convinced him to follow her request.

3.) Asirpa as an innocent

The cast of GK is full of grown men who are broken to varying degrees and dealing with the impact of PTSD in the first major event of what we would now call modern warfare.  Sugimoto survived by fighting with a level of brutality that made him seem like a demon.  Tanigaki ran away from home in a quest for revenge and as a tondouhei in the 7th fought in the war.  Ogata is a man who was damaged from his very birth and somehow ended up in the 7th (we still need to know his reason for enlisting or if he was drafted).  Kiroranke passed himself off as an Ainu volunteer but once his Partisan past is revealed, it shows he’s been though countless traumatic events.  Tsukishima had a similar background to Ogata with a broken home and was on death row after the Sino-Japanese war.  Hijikata is a ghost of the former shougante and missed his chance to die at Hakodate.  All of these men have killed others and none are dealing with ways to heal, instead they’ve all thrown themselves in the hunt for the gold since many of them are good at killing.  Recent events revealed that Kiro truly was attempting to acquire the gold for the future of the native peoples. However, Sugimoto is doing this for the money (and the woman he loves), Tanigaki is doing it to run away from facing his problems and revenge, Tsukishima is doing this b/c he feels likely trapped by Tsurumi, and Ogata, well, his still unclear motives changed on the the ice but a part of him likely figured he’d be good at this b/c he thinks he’d be good at it since Ogata thinks he is broken.

The entire time, Asirpa has been traveling around Hokkaido with these men who have killed and will kill again while she has kept her vow to not kill anyone in the process.  Again, I’ve already pointed out that Asirpa has occasionally drawn her bow at other humans in the story making her walk a fine line.  This finally comes to ahead when she accidentally shoots Ogata in the right eye.  She is “saved” by Sugimoto’s quick thinking even though his scream is the event that startles her and causes her to shoot him in the first place. . . .

Sugimoto wants to keep Asirpa’s innocence in the whole situation but the longer this quest goes, the more and more chances she will have to either violate her “no kill” policy.  The entire concept is hypocritical and likely we as readers are supposed to wonder how she maintains her own personal values in such a dangerous game.

There are other innocent characters in the series; Shiraishi, Inkarmat, Cikapasi, Enonoka and Ryu I guess.  I mean Ryu is a dog so it is hard for him to do evil human deeds.  Shiraishi, while not a morally upstanding member of society, is one of more innocent adults, he has not harmed another person and he has become loyal and dependable.  Inkarmat also has not killed anyone (as far as we know) and instead thought she was acting with the best intentions for Asirpa and Wilk; but she is a trickster so her methods are similar to Shiraishi.  Cikapasi is younger than Asirpa and is being forced to take care of himself and others.  His encounter with Enonoka has been positive for him, he’s seen a more mature peer and she’s gently getting him to become more responsible for his own fate.  I think the character growth for all of the above is that they have much easier tasks to achieve; learn to help and care for others, let go of the past and how to become more responsible.

What is different between these innocent characters and Asirpa is that no one is as driven to uphold their moral code as she is.  Asirpa wants to understand who her father was, why he entrusted the gold to her, and what she will do with the “power” derived from it.  Asirpa doesn’t just have to uphold her personal values, she has to do it in the context of a quest where her father designed it so that you would have to murder and skin a man to get the answer you are looking for.

Asirpa’s innocence also puts her relationships with other characters in an unequal balance.  Ogata wanted to release her from the stress of being the key to the gold, Sugimoto is lying to her to protect her from the very same thing.  These characters are seeing the need to protect her innocence as a reason to not be honest and straightforward with her. 

4.) Asirpa as mixed race

So Asirpa is first introduced as a Hokkaido Ainu character. But very quickly it is revealed that her parents are both dead and that she has a unique appearance, where she has blue eyes - like her father.  When Sugimoto first meets Hijikata, he makes a comment about how she must have some Russian blood in her background.  Slowly it unfolds that Hijakata knew that Noppera-bou was not a Hokkaido Ainu, revealing to Nagakura, Ushiyama, Ienaga and Ogata that he is a Partisan fighting against the Russian government and that he likely has other comrades that are hiding among the Hokkaido Ainu [Kiroranke].

Her eye color is frequently referred to - when she first meets Inkarmat, she mentions that her eyes are just like her father’s. 

All of this is linking Asirpa to her father and how her eyes are a direct physical trait to him and how she is to inherit his legacy.  In chapter 73, Asirpa has her dream about her time with her father and he speaks of how she is mixed race and that this is beautiful and important.  Interestingly, he refers to his blood as being different (as a Polish-Karafuto Ainu) with that of her mother a Hokkaido Ainu.  The mixing of these different people resulted in her and that she will be a new woman for the future and she will lead the Ainu b/c of the strength that she has from this combination.

This is the first half of the flashback that she will finally remember as they are attempting to reach Russia with Kiroranke, Sofia, Shiraishi and Ogata.  What is most important though is that Wilk is a person who saw strength through diversity and that this would be the best way to save their people from the imperial and colonial powers and the death of their cultures and absorption into these empires as minorities lacking the rights of the ruling majority. 

Wilk’s link to Russia is very subtly mentioned here as Sugimoto, Shiraishi and Ogata are crossing over the Daisetsuzan mountain range.  Asirpa sets up a small rodent trap and explains that it is used by a small indigenous group in Russia uses to catch squirrels.

Asirpa is a Hokkaido Ainu, there is no way she would have learned about a trapping method used by a native group in Russia from her community.  Only one person would have taught her that and from the very beginning of the manga we’ve known that she was taught by her father.  I wonder if this is a reference to Kiro being a Tatar who grew up on the Amur river or another group as well. . . .

All of these events are subtle clues to Wilk’s backstory and what he was hoping to achieve for the native peoples of the region.

Besides Wilk being a mixed race character, Kiroranke is another main character who is mixed race as well.  When he is trying to convince Inkarmat that they are on the same “side” he states that his son are Hokkaido Ainu and therefore their causes are the same.  Only much later does he explain his background as a Tatar on the Amur River with Karafuto Ainu heritage as well.

As Kiro reveals more about Wilk’s past for Asirpa, the revolutionary trio of Wilk, Kiro and Sofia emerges, a team that drew from the strength of each of their commitment to the cause as well as making a very effective team.  Their team shows that women can be excellent leaders, that the unique background of each one of their lives brings out the best possible result and that they are a prime of example of diversity = strength.

Therefore, it couldn’t be any more obvious that Asirpa falls into this group where she will be a successful person and leader b/c she has the background to do so.  If she just lived a simple life in her kotan, never learned to hunt, was not educated by her father she would not be a character with the ability to change things far beyond herself.

5.) Asirpa as an “idol”

As the story unfolds, the two main male characters, Sugimoto and Ogata independently figure out what her father’s plan for her future is; that she was being trained to be a populist revolutionary with a skill set to fight imperial powers through guerrilla warfare in the “frontier”.

This first comes out in chapters 136 & 137 when Sugimoto finds Wilk at Abarashi and confirms his identity by showing him her menomakkiri.  Sugimoto then asks him why he set her up to be a major player for the gold.

Sugimoto wanted to avoid having the two meet since he doesn’t want Asirpa to come to terms with the fact that Wilk tattooed all of those prisoners and hid the gold and he killed his fellow Ainu comrades.

Wilk trained Asirpa from the start to become a partisan, or a Hokkaido version of a partisan at least based on the info that is revealed at this point.  Wilk working with HIjikata, leads Sugimoto conclude that Wilk wants to use Asirpa the face and the leader of an Ainu independence movement and aid in the creation of an independent Hokkaido.  He accuses him of setting her up to be an Ainu Joan of Arc.

Sugimoto is clearly upset with this as he sees Asirpa as a little sister and he has made it clear through his actions that at times, he feels that as an adult he gets to make decisions that are good for her even if it means withholding information or protecting her.

After Ogata shot and killed Wilk and injured Sugimoto as well, he continues to journey north under Kiro’s leadership for Asirpa to remember the key to the gold based on Wilk’s past and also the goal to break Sofia out of prison.  Ogata has been observing Asirpa for a long time by this point, he immediately figured out who Asirpa was in Yubari, one of the few times he’s hand an internal dialogue.

As they travel north, Ogata has his fever dream flashback involving Yuusaku and the hypocrisy at the heart of Yuusaku’s philosophy instilled in him from their father.  Asirpa and Ogata are both linked to their father’s visually by inheriting their eyes and the fact that both of their fathers had high expectations for their children.  The irony is that Asirpa is supposed to become a leader like her father and up until this point she has been successful in being a leader and having the skills to lead in the future.  In contrast, Ogata is the abandoned son, who likely has the skill set to be a military leader that his father so desperately wanted which was clearly lacking in Yuusaku.  This leads to the awkward conversation in chapter 187 that he has with her as he loses it after she rejects him. . . What is most important about this is that unlike Sugimoto, Ogata bluntly calls out Asirpa.  She has sworn that she will not kill anyone in the fight for the gold.  But as their group learns more and more about Wilk’s unwavering dedication to the creation of a confederation of indigenous peoples of the far North East, it becomes clear even to Asirpa that she was trained in more than just hunting animals as any Ainu would.

Where Ogata likely gets his mental wires crossed is when he thinks that Wilk told Asirpa that she should not kill other humans.  Thus, he sees Asirpa as just like Yuusaku, keeping his hands clean b/c Hanazawa told him that he alone must remain pure and not kill. 

To date in the story there has been no scene or flashback where Wilk has told Asirpa that she must not kill others.  As far as we know, Asirpa’s no killing policy is both an Ainu policy but also her own personal moral code.  Until other evidence is revealed in the manga, I’m going with that.  When she and Sugimoto first met, she made it very clear that she won’t kill in the quest for the gold and that she saved Ogata from Sugimoto b/c he promised her that he wouldn’t kill him in that instance.

Both Sugimoto and Ogata think that her father was setting her up to be an idol/martyr for the Ainu cause, but both are projecting their own problems onto her in this idol position.  It is true that Wilk raised Asirpa to be a leader with an obvious partisan/revolutionary slant but he also instilled in her sense of the importance of her cultural identity and heritage and how they should preserve it against greater powers.

6.) Asirpa as a female character with agency

The cast of gk is dominated by male characters and definitely fails the Bechdel test, as Asirpa’s motivations are about her father (a man) and she is working with a man who she has a kid crush on, Sugimoto, and is interacting with very few women such as her Huci, her cousin Osoma and Inkarmat.   Inkarmat only becomes involved with her b/c of a man, Wilk, so until the moment on the roof of the prison that Inkarmat realizes it is about Asirpa and not about Wilk. 

The good thing is that Asirpa is a female character with agency and there are other female characters also with agency in the cast.  She sees herself as a partner with Sugimoto and they have been reunited and have re-established their partnership.  When Sugimoto abandoned her in Otaru, she rescued him and then punished him with the sutu.

I’ve stated in other meta that their partnership is still unequal and Sugimoto is “protecting” her by not telling her the full details but he at least isn’t treating her like a complete inferior in the partnership.  But Asirpa entered this partnership viewing it as an equal so we know that her own approach to it has to do with her own involvement. 

Asirpa has been able to order various adult men to do as she has asked, she gets them to pitch in to the cooking duties, saying citatap, and contributing to the team which is another remarkable skill.

This overlaps with another concept where Asirpa acts as a mother to all of these lost boys.  She is always looking out for everyone and she has all of them obeying her like little chicks lined up for citatap feeding time here in chapter 119.

She has lost her family, so it is clear that one of her roles is to try to reform a family, just her family consists of a bunch of emotionally damaged Japanese war vets, a petty criminal and Inkarmat and Cikapasi to an extent.  This is not exactly the best family to have but is what is happening with the people she encounters.  One could write a lot more about Asirpa as a mothering character but I don’t want to dwell on that concept here.

Asirpa is not a character with agency in a vacuum, instead her decisions are being influenced by the adults around her.  She was whisked away to Karafuto/Sakhalin by Kiro and Ogata to contribute to the Partisan cause but this really gave her distance from Sugimoto to realize that he was also influencing her decisions more than she was aware of which is good.  The sad part is that Kiro died and she almost killed Ogata to get this perspective.  In some ways this is very realistic, everyone influences each other through relationships and encounters.  A good way to approach her agency is that she is almost like a child ruler.  She inherited the secret to the gold and now adults are trying their best to use her for their own self interest.  This in part has forced her to face issues the average kid wouldn’t have encountered at her age but this is part of the role her character is playing in the manga.  I also try to remind myself that the concept of kids being immature and not little adults is a very new concept for most socieities so even though we as readers know that she is being asked to make decisions on things she shouldn’t, at the time it is less unusual.  Yes, research has shown that kids and teens are different physiologically compared to adults with a lot of that in their brain development.  But that was not known at the turn of the century so treating her more closely to an adult isn’t unusual or odd.  Keep in mind Kiro became involved with the Partisans only a few years older than she is. . . .

Thankfully she isn’t the only female character with agency.  Inkarmat wields a high amount of agency in the series, she is a drifter and uses that to her advantage.  Unfortunately, she is motivated by her memories of her time with Wilk as a child and has spent too much of her adult life chasing after him or perhaps the memory of him  . . . she wears his mother’s clothing and keeps using her divination to try to give her an answer about Wilk’s fate than what the facts have told her.  But she does her best as a woman in a society where she lacks a lot of power to try to influence the hunt for the gold.  It really is a shame that she and Kiro were unable to find something to unite them, but Tsurumi worked hard to make sure she would doubt him as much as possible.

Enonoka is another female character with agency.  She is a business savy Karafuto Ainu girl who is also very good at ordering others to do things for her.  She uses her knowledge of Japanese to help with this and I like that she is a strong character as well.  I love the scene where she makes the deal with Koito for the use of the dogsleds and shakes his hand.

Sofia is another female character who is the leader of the Russian Partisans.  I was hoping for more from her character with her introduction and brief time with Kiro, Ogata, Shiraishi and Asirpa.  But she will be back, Asirpa said she would fine her when she needs to and I think that will be the case.

Last but not least, Umeko, Sugimoto’s love also is a character with agency.  She chose Toraji and when Sugimoto returned, she supported Toraji and pretty much showed that she would support him not matter what happened even if Sugimoto beat his ass.

Out of all of these women, Asirpa is the woman with the most possible power and agency.  This leads into my last point.

7.) Asirpa as the future.

Asirpa is supposed to represent the future of the Ainu.  This is embodied in the name that Wilk gave her.  She would be a new and innovative leader for her people.  She was trained in the ways of hunting like a boy would have been but is a girl.  Based on the previous 6 points, they all combine to make Asirpa a character who is set to inherit the “future” and the power that comes with it.  She hasn’t been as damaged as the adult characters but she will be altered due to this entire experience.  She is the one who ultimately is the key to finding the gold and the decision to find it will likely come down to her.

Will she fulfill her father’s goals for her?  Likely not, as she learned from the journey but will continue to question if the gold is something that should be found.

So I just described many of the roles that Asirpa is playing in the manga.  What does this all mean and how do I as a reader feel about this?

I think that Asirpa’s character is doing too much in the manga in the context of the story. 

I don’t think it was done intentionally, but as the story developed she got more roles and events tied to her.  I personally think this is a disservice to readers b/c she’s too multifaceted and I fear many readers will simplify her role as to not find all of these angles to be too confusing. 

The anime took this approach - Asirpa became an Ainu girl who is super cute and is tied to a man who is a former Russian revolutionary who wanted her to have the secret to the gold to lead the Ainu. 

This is something that I really have been thinking about seriously since it is hard to get a grasp of how her character is being understood in the context of this being a Japanese manga.  Do Japanese readers look at Asirpa the same way that I’ve listed above?  Do they see beyond the fact that she is cute?  I was talking with a friend of a friend in Japan who is Japanese and he simply saw Asirpa as a cute spunky female character.  Did he see her as a girl torn between her culture and the forced assimilation of her people and lost of her culture and racial discrimination?  Likely not.

In dialogue with American Ainu, I have also learned that Asirpa is being used as a cute mascot for cultural tourism where her family is from in Hokkaido.  It seems like a misuse of a character who is playing all of these complex roles in the manga to be reduced to a friendly cute native welcoming you to be a cultural voyeur as you eat Ainu cuisine and say “Hinna hinna.”  You can visit her culture but she can’t actually practice her culture.  This seems to be a quite the difference from what her character is doing within the manga.

I wonder if she makes a good icon b/c she is a cute, nonthreatening native welcoming you to enjoy her culture but not fighting back for her rights?  I keep dwelling on the idea that a lot of readers in the English language fandom did not like Kiroranke’s character.  Is this b/c he is a threatening man who was fighting back against the government and imperialism?  What if Asirpa were actually a male character?  Would a male Asirpa being fulfilling all of these roles in the manga that she is?  Likely not.  One part of me likes the fact that Asirpa is mixed race, this is a good thing to bring up to Japanese readers who still struggle with their own approach to mixed race people and still stick to the idea that they are a homogeneous people and nation forgetting that they have a poor history with native peoples that have been oppressively ruled by them for centuries.  The other part of me would have preferred she be a normal Hokkaido Ainu and instead be linked to Wilk being a Partisan Ainu native who worked with Sofia and Kiro as a non-mixed race Karafuto Ainu.  By having Asirpa, Wilk and Kiro as mixed race it still leaves non-mixed race Ainu out of the story as having less power and agency.