#Sergio Brunet

[spilladabalia]

Kina - La loro libertà

[selfishpresley]

Challengers AU sneak peek!

Max’s eyes roved over the dark stubble already growing from his teammate’s face.

“You shaved this morning,” It was an appreciative jealousy that must have shined in his eyes from the way that Checo was looking at him. “How–?”

“My body is a temple.”

That didn’t even make much sense., but Max just left it how it was. “Hey, could you let me win tomorrow?”

“Let you win?” Max was sure that behind the dark sunglasses, Checo’s brown eyes were dancing. The grin on his face was enough to let him know of the fact. “You might beat me.”

He could, there was a chance that he could beat him. But Max didn’t want to take that risk. So he shrugged, eyeing the glass plate trophy that they received for boys’ doubles earlier. “My dad will be watching with my grandma. She’s been telling everybody in the retirement home about me.”

“For your grandmother? Of course!” He agreed like Max asked him to borrow a shirt. Not to throw the last match of the open.

“Really?”

“Yes.” He leveled a serious look over his sunglasses. “I wouldn’t do it for Jos, you know that.”

Max understood. He eyed the hotdog that Checo was my finishing, and decided to defend his dad. “He’s like that– well he’s a bit upset because he thinks that we are secretly together.”

The brunet stopped mid-chew. “We’re not?” he joked with his toothy smirk. The bastard.

The boys laughed off the moment. Max with more nervousness.

It was always hard to be next to someone that was so sure of himself. Despite knowing that Sergio was self-conscious of how he spoke English, Max felt overshadowed by his charming nature.

“Besides,” Checo said the words like they felt awkward on his tongue, yet not. Too much time in the Mark Rebellato Tennis Academy. “This is the only trophy that I wanted because we won it together.”

It warmed his cheeks to hear him say that.

[ivanreycristo]

Y más por cierto..como DJOKOVIC habla de KOSOVO [q x cierto..no se cual es el problema ni me importa ninguno de NAZIONALIDADES O FRONTERAS..no creo necesarias en un MUNDO GLOBALIZADO ..solo creo NECESARIO acabar con $atana$ o RELIGIONES, IDEO_LOGIASY PATRIAS [RIP] q crean MONSTRUOS COMO LOS IDOLOS DE ORO Y PUTAS]..no se q le parecerá q tras ver la final de MUNDIAL DE CLUBES q ganó REAL MADRID en JAPON [lo único q me llamo la atencion o me pareció espectacular fue el CHOQUE BRUTAL entre el PORTERO COSTARRICENSE KEYLOR NAVAS y el SEVILLANO nacido en CAMAS Sergio RAMOS]..en la calle RELOJ de BRUNETE [cuyo ayunta_miento ardio x entonces] donde VIVIA MI PADRE tras darle el ICTUS en MIAMI y tener q casarse con su 2da mujer [q al año de ENVIUDAR Y RECIBIR UN MILLON DE € de HERENCIA chocó de FRENTE contra BUS escolar y siendo llevada en HELICOPTERO a Hospital LA PAZ como supe xq fue NOTICIA].. hubo una sangrienta batalla O CRUZADA de la Guerra CIVIL x la TOMA DE MADRID del GENOZIDA FRANCO que aún recuerdan con una CRUZ junto a un texto hablando de HOLOCAUSTO y de la SANGRE ESPAÑOLA..fuimos a comer y junto al RESTAURANT había una LONA con una portada del ABC del 99 sobre la DESTITUCION DEL GENERAL CLARK [=apellido de la madre de GUSTAVO CERATI o para mi el MEJOR MUSICO IBEROAMERICANO de ROCK] QUE GANO LA GUERRA DE KOSOVO

[uniquetyphoonmiracle]

Hablando de MARBELLA donde se AHOGO el periodista ANTONIO HERRERO LIMA que dejó VIUDA a la hermana de la presentadora musical Beatriz PECKER y donde HEREDO una casa de lujo la VIUDA DE MI PADRE con la que vivía en su chalet de divorciada en calle RELOJ de BRUNETE cuyo Ayunta_miento se INCENDIO y en cuya entrada tenían las fotos de JUAN CARLOS I y FELIPE VI dedicadas a mi padre en el 93..así como en la CHIMENEA una revista con LETIZIA ORTIZ en portada y que al año de ENVIUDAR o HEREDAR chocó de frente contra un BUS ESCOLAR con el coche que HEREDO..siendo NOTICIA y TRASLADADA en HELICOPTERO al Hospital LA PAZ [lo que consiguió FRANCO tras su TRAICION Y GENOZIDIO a la REPUBLICA DEMOCRATICA ESPAÑOLA que se constituyó por ABDICACION DE MOTU PROPIO de ALFONSO XIII promotor del PORNO hoy hace 93 años..y que recuerda el video IF YOU TOLERATE THIS YOUR CHILDREN WILL BE NEXT del cd THIS IS MY TRUTH, TELL ME YOURS de MANIC STREET PREACHERS al salir sin venir a cuento un periódico con MANUEL AZAÑA presidente de II REPUBLICA saludando por su NOMBRAMIENTO O FUNDACION DE II REPUBLICA]..ayer recogí las gafas FOTOCROMATICAS [se oscurecen o concieren de SOL cuando les da su LUZ] en SOL_OPTICAL y una es modelo MARBELLA..la otra TITAN_IUM

Por cierto..el día que vi la final del mundial de clubes de 2016 que ganó Real Madrid en Japón con un choque brutal entre sevillano nacido en CAMAS Sergio RAMOS y el portero de costa Rica NAVAS..fuimos luego a comer y fuera del restaurant de BRUNETE había como una lona gigante con una portada del ABC de 1999 con la destitucion del GENERAL CLARK que ganó la Guerra de Kosovo

[jcmarchi]

Space Solar Power Demonstrator - Technology Org

New Post has been published on https://thedigitalinsider.com/space-solar-power-demonstrator-technology-org/

Space Solar Power Demonstrator - Technology Org

When the seven-minute window of opportunity finally opened, Raha Riazati was ready.  

This May, Caltech researchers tested an important step toward an ambitious plan to beam energy from an orbiting satellite down to Earth. Riazati, then a third-year undergraduate at the Institute, had spent months designing and building the ground-station equipment that would play a key part in the detection experiment. As the Space Solar Power Demonstrator (SSPD-1) prepared to pass 300 miles directly above the Gordon and Betty Moore Laboratory, Riazati and a small group of Caltech engineers were gathered on the building’s rooftop where they had spent the past few hours hurriedly setting up equipment.

Seven minutes was the sliver of time the team had to detect the weak microwave test signal beamed from SSPD-1 back to Earth. For a few anxious moments, nothing happened, but then after about three long minutes had passed, success: the ground station antennae Riazati helped design picked up the signal, prompting a round of cheers and high fives.

“After we put all the equipment back, which took about another hour or so, I went back to my dorm room,” recalls Riazati, who is now a fourth-year undergraduate. “That was when it clicked in my head that this project I’d been working on for over a year and a half had finally worked and that we’d gotten this groundbreaking result. I was like, ‘Wow, that was pretty awesome.’”

Launched in January, SSPD-1 is the first spaceborne prototype from Caltech’s Space Solar Power Project (SSPP). It carries three onboard experiments, each designed to test key technologies for an orbital power station capable of harvesting sunlight in space and directing it down to Earth. Riazati worked in the lab of Ali Hajimiri, Bren Professor of Electrical Engineering and Medical Engineering, who is a co-director of SSPP, along with Caltech aeronautical engineer Sergio Pellegrino and nanophotonic expert Harry Atwater. Hajimiri leads the team behind one of SSPD-1’s experiments, the Microwave Array for Power-transfer Low-orbit Experiment (MAPLE).

MAPLE comprises a series of flexible lightweight microwave power transmitters designed to transmit energy between different locations. It achieved this primary goal on March 3, in an experiment that beamed energy between a transmitter and two receiver arrays; the power was then converted to direct current (DC) electricity and used to illuminate a pair of LEDs. The May detection experiment, which aimed to show that SSPD-1 could direct the power down to Earth, was not the focus of the initial tests. But it was the kind of high-risk, high-reward side project that Caltech is known for as well as a chance to allow an undergraduate with less than two years of electrical engineering experience to be part of that team, another signature Caltech feature.

Initially a chemistry major, Riazati had switched to electrical engineering after a first-year class on the subject sparked her interest. She first encountered Hajimiri while taking his EE 44 class in her second year. One day after class, she approached him to discuss doing research in his lab. Hajimiri connected Riazati with a graduate student, Austin Fikes, who was then leading the MAPLE development. Eventually, Riazati was tasked with designing ground station equipment for a detection experiment.

Her project consisted of two primary components: designing, testing, and assembling a telescope mount that would allow the team to track the SSPD-1 with great precision and create a radio frequency receiver chain that would permit the detection of the faint microwave signal sent by the spacecraft. “These two parts required two different skill sets, yet she mastered both,” says Jesse Brunet, a graduate student in Hajimiri’s lab who worked with Riazati.

“Raha is a highly motivated student who takes the time to make sure her work is done well,” Brunet added. “As a co-worker, I could rely on her to plan tests and solve problems just as I could with the graduate students in our lab.”

Riazati’s time in the lab was made possible by a Caltech Summer Undergraduate Research Fellowship (SURF), a 10-week program in which students are given a stipend that allows them to immerse themselves in a specific research project with a faculty mentor. Riazati did her SURF research in the summer of 2022. “You’re signed up for a 40-hour commitment a week,” she says. “I would basically do research from 9 to 5 or 6 every day. I think if I hadn’t done that, I wouldn’t have been able to make as much progress as quickly as I did.”

Looking back, Riazati praises the lab’s collaborative spirit. “Everyone is so incredibly brilliant,” she says. “For a lot of the parts in the project that I had to work on, it was my first exposure to those fields and topics, but I could just walk up to anyone in the lab and ask for help, and they would be more than willing to set aside time to walk me through some of the steps or some of the equipment that I needed to use, or point me to papers or articles that I could read to get more information on the topic.”

Riazati remembers one piece of valuable advice that Fikes offered after she had finished the initial design for the ground station but kept going back to tweak it.

“At a certain point toward the end of the summer, Austin told me, ‘You just need to get something out so we can test it. Because if we just keep designing forever, even if we design the perfect product, which is impossible to do, there’s always going to be some sort of issue, and then we test it and something goes wrong, and we won’t have time to fix it.’”

That lesson stuck with her. “Stopping myself from continuously going back and tweaking little things in the design was definitely pretty challenging, but at a certain point you have to have a design freeze and step back, get it made, and then get into testing.”

This past summer, Riazati interned at an aerospace firm that designs satellites, and she credits her ground station experience with providing the foundational knowledge necessary for her present role. But she isn’t finished with SSPP just yet.

“I’d like to still be involved with those parts of the project,” she says, “and I’m still doing my senior thesis with Professor Hajimiri in his lab.”

Written by Ker Than

Source: Caltech

You can offer your link to a page which is relevant to the topic of this post.

[ivanreydereyes]

Hoy Día nazional de hace 12 años de esta maldita nazion satánica de prostitutas adoradoras de $ATANA$ ..fotografié en el APPLE [=MANZANA] store de BRIGHTON..el AVATAR de SERPIENTE de CASANDRA SAINTE_MARIE DEL AGUA [nacida en LONDRES de padre CHILENO a la q conocí con 18 años en curso de Parados en 2006..pero ya era PUTA] y KALINE [De espaldas al borde de la piscina] la novia BRASILEÑA de RAMON VALLE_INCLAN [hijo del ex_presidente de TABACALERA al que conocí en el mismo curso]..

Y es importante llamar a las cosas por su nombre DE VERDAD para SABER xq ocurren LAS COSAS O LAS DESGRACIAS Y MALES como las ENFERMEDADES Raras por las q se interesa la MAYOR PUTA DEL REINO LETIZIA ORTIZ

ADEMAS CREO q lo deje CLARO en el ULTIMO ROCIO saliendo en bici desde el patio del PADRE NUESTRO del MONASTERIO DE SANTA MARIA DE LA CUEVA [calle AME_RICO VESPUCIO en Isla de la CARTUJA en sevilla] con la pintada de Jessica DIAMOND de MONEY HAVING SEX q incluye dibujo del Cigarrillo POST_COITAL y teniendo un accidente por un CABALLO DESBOCADO el idolo de oro Sergio RICO y muriendo durante el mismo la actriz SEVILLANA fumadora de LA PESTE rocío BORRALLO

Por cierto..en el chalet de la calle RELOJ [BRUNETE] donde vive la VIUDA [que tuvo un accidente frontal contra un Bus de niños al año de Heredar 1 millon de € , siendo trasladada en helicoptero al Hospital LA PAZ pues fue NOTICIA]..de mi Padre con una PISCINA y un DEL_FIN en el FONDO.. tenía en la chimenea un portada con LETIZIA ORTIZ así como también tenía las 2 fotos enmarcadas de JUAN CARLOS I y FELIPE VI dedicadas a mi padre en 1993 como vi cuando fui a ver la final del MUNDIAL DE CLUBES en JAPON que ganó REAL MADRID

Por cierto..Casandra Sainte_Marie DEL AGUA se puso la PUTA MAS_CARILLA en 2016 y cuando la conocí tenia un tatuaje en la muñeca de una SERPIENTE a medio hacer o sin rellenar

POR CIERTO 12 DE OCTUBRE SANGRE INDIGENA, NADA QUE CELEBRAR [pintada en EL SALVADOR]

Y no se me olvida que otra chica que conocí en ese curso de Parados PAOLA JIMENEZ DE ARMAS que TENIA UN NOVIO LLAMADO CESAR y que era muy ESPAÑO_LISTA [aunque no la importó trabajar en CAIXA DE CATALUNYA y luego fundar el CAMPUS CIJARA para que aprendan INGLES niños de todo el mundo] me enseño el PUBIS en la barra de la DISCO MANSION antes de BENEFICIARNOS MUTUAMENTE en los BAÑOS cayendoseme la COPA ENCIMA DE ELLA tras ver la FINAL de la EUROPA LEAGUE de 2006 q ganó el SEVILLA al BORO y a cuya final se clasificaron con gol de malogrado PUERTA que tenía EMBARAZADA a su novia que era 20 años mayor y que fue al funeral con camiseta de GSUS=JESUS

[the-purest-wolf]

Dziecięce prezenty - [Cristiano&Leo] - RPF Football

Nie mam nawet wytłumaczenia na to co tu się zadziało. Różowe alpaki, a gdzie lwy?

*** Cris otwiera balkon odziany jedynie w szlafrok i bokserki CR7. Miasto budzi się do życia, słońce wygląda nieśmiało zza horyzontu, ptaki śpiewają.

Sielankę przerywa dźwięk siorbania. Cris wydaje bardzo męski krzyk zwracając przerażone oczy ku włamywaczowi.

- CO TY TU U DIABŁA ROBISZ?

Messi siedzi na leżaku owinięty jedynie w hotelowy szlafrok. Brunet wygląda na rozczochranego jakby dopiero co wstał z łóżka. Wielkie, senne oczy wyglądają spod kaptura, wpatrując się nieprzytomnie w siorbany napój. Yerba Mate. Cris marszy nos z niesmakiem. Messi odwraca głowę ku praktycznie nagiemu Portugalczykowi spoglądając na niego z niezrozumieniem.

- Czy to kapcie-alpaki?

Och cholera.

Cris stara się nie patrzeć w dół na kapcie-alpaki, które dostał od syna na urodziny. Junior był nimi oczarowany, chcąc, by nosił je zawsze ze sobą, szczególnie na wyjazdy, żeby nie było mu smutno. Cris nie mógł odmówić, dlatego starał się mieć oddzielny pokój, aby oszczędzić sobie przytyków ze strony drużyny.

- Czy to problem? – rzuca wpatrując się gniewnie w zawodnika Barcy. Jednak mały Argentyńczyk upija łyk z kubka, wpatrując się w pluszowe kapcie… z rozmarzeniem?

- Muszą być ciepłe.

Hotelowy szlafrok wisi na małej postaci, okrywając jedynie ramiona bruneta. Gołe nogi Argentyńczyka zdają się drżeć. Czarne kosmyki odstają w każdą stronę nadając Messiemu wygląd zrzędliwego kota. Blade dłonie zaciskają palce na brązowym kubku, podczas, gdy duże oczy wpatrują się nieszczęśliwie w kapcie Crisa.

Co?

Zawsze myślał, że Messi jest rannym ptaszkiem. Wszyscy narzekali, że facet nie lubił się na nic spóźniać, dlatego budził się jako pierwszy. Jednak drżąca postać małego Argentyńczyka zwinięta o świcie na leżaku na hotelowym balkonie nie przypominała tamtego mężczyzny.

Cris prychnął z rozbawieniem zdejmując z siebie szlafrok. Strzepnął materiał nakrywając nim gołe nogi zdziwionego Messi’ego.

- A Ty?

Facet naprawdę wydawał się być zmartwiony wizją półnagiego Crisa.

- Mam gorącą krew.

Messi zarumienił się natychmiast chowając się za trzymanym kubkiem.

- Czyli mamy pokoje obok siebie? – spytał siadając obok Argentyńczyka na leżaku. Pomiędzy meblami stał mały stolik z dwoma filiżankami, dzbankiem gorącej kawy, cukrem i śmietanką. Cris zastanawiał się, kiedy obsługa hotelu przyniesie jego macchiato. Czy Messi w ogóle pił kawę?

- I łączony balkon – mruknął brunet spoglądając na porcelanową tackę stojącą między nimi. – Obsługa chyba pomyliła pokoje, zamawiałeś kawę?

- Tak.

Nie do końca w tej postaci, ale tak – pomyślał z roztargnieniem .

Słońce zaczęło oświetlać nieśmiało budynki przed hotelem, nadając jasnemu kamieniowi lekko żółty odcień.

- A więc… kapcie-alpaki?

- Dostałem od syna – mruknął zażenowany Cris właśnie dolewając śmietanki do swojej kawy. Cukier. Po co to komu?

- Ja swoich zapomniałem. – Z zaciekawieniem spojrzał na Messi’ego, który odstawił pusty już kubek z Yerbą na stolik. Brunet oparł blady policzek o kolana wpatrując się z zachwytem w Crisa. – Thiago podarował mi lwy.

Facet wyglądał na naprawdę dumnego z czynu syna. W przeciwieństwie do Crisa, który wstydził się prezentu Juniora. I dlaczego?

- Co na to drużyna? – wychrypiał z konsternacją odchylając się w końcu na leżaku wraz z kawą. Różowe kapcie-alpaki nie przystoją dorosłemu mężczyźnie, prawda?

- Dlaczego nie?

Cris poderwał głowę wpatrując się z zaskoczeniem w Messi’ego. Cholera, powiedział to na głos?

- Ja…

- Luis dostał od Delfiny zegarek z Dorą, natomiast Geri nosi opaskę z kwiatami na włosy, którą dała mu Sasha – oznajmił mały Argentyńczyk najzwyczajniej na świecie. Jakby to było normalne.

- Bo jest. – Messi wpatrywał się w rozczarowanego sobą Crisa. Naprawdę co jest nie tak z dzisiejszym dniem? - Iniesta praktycznie nigdy nie zdejmuje bransoletki w motylki od Valerii. Do tego sam dzisiaj widziałem Ramosa w niebiesko-czerwonym szlafroku z napisem „Mój tatuś to superman”.

Co.

Cris upił łyk wciąż gorącej kawy trąc z zastanowieniem czoło. Sergio w czym?

- Hej, to normalne cieszyć się prezentami od dzieci.

.

.

.

A kiedy nadeszła chwila meczu i wszyscy zawodnicy znajdowali się w szatni, Cris zauważył, że spod jeansów Marcelo wygląda czerwona gumka. Z rozbawieniem wpatrywał się w krwiste bokserki przyjaciela.

- Hej, Marcelo! – zawołał z rozbawieniem Cris. - Majtasy kochanego tatusia?

Może różowe kapcie-alpaki nie były takie złe.

[fictionfromafar]

My favourite Crime fiction novels in Translation from 2020

Whatever 2020 has thrown at us, it has certainly given us more time to read!

Before listing my favourite books published in 2020, here is a mention of some of the older books that I have enjoyed this year:

The Fragility Of Bodies – Sergio Alguin (Argentina)

The Shadow Of The Wind – Carlos Ruiz Zafon (Spain)

Miss Smila’s Feeling For Snow – Peter Hoeg (Denmark)

The Undesired - Yrsa Sigurdardottir (Iceland)

Baby Blue – Pol Koutsakis (Greece)

Red April – Santiago Roncagloilo (Peru)

Endgame – Ahmet Altan (Turkey)

The Body Snatcher – Patricia Melo (Brazil)

The Good Son - You-Jeong Jeong (South Korea)

Havana Fever - Leonardo Padura (Cuba)

The Lady Killer - Masako Togawa (Japan)

Entanglement - Zygmunt Milosewski (Poland)

Snare - Lilja Sigurðardóttir (Iceland)

The Defensiveness - Kati Heikkapelto (Finland)

Three Days And A Life - Pierre Lamaitre (France)

The Winter Queen - Boris Akunin (Russia)

Back Up - Paul Colize (Belgium)

Death of a Red Heroine - Qui Xiaolong (China)

Smaller and Smaller Circle - FH Batacan (Philippines)

Three, An Imperfect Number - Patrizia Rinaldi (Italy)

So due to the above list and more, it took me a while to get really started in 2020. The following 10 novels are at the timing of writing, each but one I have already reviewed, so my favourite reads published this year:

The Silence Of The White City by Eva García Sáenz, translated by Nick Caistor, Vintage Crime / Black Lizard (Spain)

A captivating read about twin murders in the Basque Country – this novel gives a strong location setting, history, intrigue, convincing characters and a great whodunit!

The Man In The Woods by Ilaria Tuti, translated by Ekin Oklap, Weidenfield & Nicholson Orion (Italy)

Set in the Italian Alpes this novel features both a unique lead detective and a unpredictable and wild perpetrator.

The Coral Bride by Roxanne Bouchard, translated by David Warriner, Orenda Books (Canada)

Set in a remote fishing community in Quebec, this is a captivating read in an enchanting setting.

The Creak On The Stairs by Eva Björg Ægisdóttir, translated by Victoria Cribb, Orenda (Iceland)

Such an accomplished debut novel, set in a small town in Iceland

The Lost and The Damned – Olivier Norek, translated by Nick Caistor, MacLehose Press (France)

The first volume of the Banlieues Triology featuring Captain Victor Coste of the Parisian violent crime unit. Review coming soon

The next five as as follows:

Summer of Reckoning by Marion Brunet, translated by Katherine Gregor. Bitter Lemon Press (France)

Betrayal by Lilja Sigurðardóttir, translated by Quintin Bates, Orenda Books (Iceland)

Like Flies From Afar by K. Ferrari, translated by Adrian Nathan West, Canongate (Argentina)

Mexico Street by Simone Buchholz, translated by Rachel Ward, Orenda Books (Germany)

Sword by Bogdan Teodorescu, translated by Marina Sofia, Corylus Books (Romania)

Special mentions also for Hurricane Season by Fernanda Melchor – Fitzcarraldo Editions (Mexico) and The Fox by Solveig Palsdottir (Iceland)

I’ve still more books to review from 2020, among this pile are some you may see reviewed soon.

Here is a list of most of 2020's releases available through Bookshop.org

So it’s far from out with the old and in with the new. Happy Hogmanay!

[realmadridfamily]

“Six years already. Time passes too quickly. Let's catch it to continue to enjoy this long-haired brunet full of kindness, generosity and attachment. Son, we want you to continue to grow with this joy and the feeling that makes you special. We want you to always be happy and know that your parents and siblings will always be on your side. We Love You ❤🖤❤ Happy Birthday Sergio Junior. We love you to pieces. ❤🖤❤” - Sergio and Pilar

Happy Birthday Sergio Junior :)

[lcgacyofages-a]

Random fun facts

Originally I was going to do a male Amell and I couldn’t decide to have him run Zevran or Morrigan’s romance. I changed my mind, though, to Zoria, because I wanted to see Cullen run after the flirt option. The male Amell idea was recycled into Dazbo for Fenris’s romance run.

I had some debates on who I wanted to make for my Inquisitor. My original thought was a male Lavellan but I changed my mind on and off. Before doing research, I had considered maybe a Trevelyan Aurora being half siblings with Amell and having Trevelyan be at Kinloch then transferred to Ostwick but decided against it. Then I considered a female Lavellan instead of male, but eventually decided to stick with my original plan.

Myrrdin was not Myrrdin’s original name. He was originally going to be named Xoras after Horus and was originally going to be a brunet. I obviously recycled the name Xoras.

Nearly all of my muses are named for mythical figures. The only ones which are not are Katarina and Etienne, who are named for historical figures, and Sergio.

Before I came up with Lir, I had considered making a more ambitious and slightly cut throat Cousland to romance Morrigan. I would have used him to run the “Cousland marries Anora” ending to see how that goes.

Xoras was almost a sentinel for Elgar’nan but I decided to just have him be Dalish.

Ceridwen was supposed to romance Zevran and Atena was supposed to romance Merrill. Playing the games showed more chemistry with Alistair and Anders, respectively.

I did want to romance Dorian with Myrrdin from the get go, but I had an issue of Myrrdin having very good chemistry with Josephine and even a slight interest in seeing how things would be with Cassandra. But then Dorian walked in and it was like ‘yeah my boy likes that boy.’

Sergio is a self indulgent ‘this is what I’d like in a romance’ companion oc.

I had planned from the get go for Ceridwen and Myrrdin to be cousins.

The muse of mine I feel like I’m most like, in terms of personality and disposition, is Katarina.

[ivanreycristo]

VIRGINIA MAESTRO.. Hablando de TORMENTA O TRAGEDIA.. el ultimo cumple de mi padre 07-07-2017 q lo celebramos en restaurant J5 en la antigua CRUZ DE LOS CAIDOS (monumento x la guerra civil q retiraron en los 80 en el Cruce de calle ALCALA con ARTURO SORIA y GARCIA NOBLEJAS).. entrando él con su 2da mujer (con la q vivia en un chalet del 1er matrimonio de ella en c/ RELOJ en BRUNETE cuyo AYUNTA-MIENTO se incendio pues mi padre se volvio a casar y se fue a vivir ahi tras el ICTUS q le dio en MIAMI y al año de morir tras heredar 1 millon de € o en 2019 tuvo un accidente contra un BUS escolar de FRENTE cosa q fue noticia pues la llevaron en Helicoptero al Hospital LA PAZ.. y no se mas)..x la puerta de ATRAS o frente al cafe LA CRUZ q esta bajo el pub Irlandes IRISH CORNER (donde estuve con RAMON VALLE-INCLAN y CASANDRA SAINTE-MARIE DEL AGUA viendo grabacion del CLUB DE LA COMEDIA del PARAMOUNT CHANNEL y cuando CASANDRA se fue al baño me dijo RAMON q le hiciera el favor de despedirme de ella q se la queria volver a enrollar como al parecer hizo cuando vieron solos la peli 300 en el cine EL CID CAMPEADOR tras verla los 3 juntos y decirme RAMON q sino me importaba q intentara liarsela xq era muy amiga mia y la llevaba a su casa tras el CURSO de PARADOS q haciamos y le dije q se lo preguntara a su novio escritor aunque siendo RAMON 20 años me parecia algo q iba acabar mal y asi fue xq tras estar los 3 juntos comiendo el Dia del Trabajador de 2007 en TUREGANO donde la MADRE de miguel BOSE puso un museo sobre Angeles que quebro.. me llamo CASANDRA para decirme q RAMON se habia enfadado xq le dijo q preferia seguir con su novio y que no ibamos a salir mas con él o con los 3 juntos x lo q solo me invitaba a mi a su 20 cumple el 24-5-07 para ver el Estreno de LOS PIRATAS DEL CARIBE: EN EL FIN DEL MUNDO en los cines MORA-SOL.. y esa fue la ultima vez q la vi hasta q me la reencontre trabajando en la tienda del REAL MADRID del estadio BERNABEU tras fotografiarme ese 7-5-13 con Cliford LUYK a CONTRA-LUZ y cuyo malogrado hijo SERGIO LUYK q tambien jugo en REAL MADRID BASKET tras los TORMENTA ROJA de la UNIVERSIDAD de ST JOHN sita en Pkway UTOPIA, QUEENS, NY.. me presentaron en sala ROJA O VIP de la disco AVE NOX donde tenia una barra alquilada con una camarera llamada LIBIA, hacia de DJ y me dijo q tras retirarse del Basket donde tambien jugo en el FORUM FILATELICO q luego se convirtio en una ESTAFA PIRAMIDAL a cientos de miles de ahorradores atraida x el equipo de BASKET y sus grandes fichajes como SABONIS u OSCAR SMICHDT.. Se dedicaba a negociar con DI-AMANTES).. cayo un TREMENDO DILUVIO x el q una tal MANZANIS dijo MADRID SE INUNDA. AMEN #APOCALIPSIS #NOW

[sejafitcomisa]

[...] "Em um mundo em que as mudanças são rápidas e inevitáveis, o negativismo tem lugar de destaque, a ponto de não sabermos mais lidar com a esperança. Mario Sergio Cortella, filósofo e teólogo brasileiro, diz em suas palestras que devemos ter esperança, mas no verbo correto, que é ESPERANÇAR, não o verbo esperar. Esperançar é se levantar, é ir atrás, é construir, é não desistir! Esperançar é levar adiante, é juntar-se com outros para fazer de outro modo. Por isso a importância de lidar com a dor e ter a esperança de que tudo passará, pois será por meio dela que pessoas se conectarão a nós." [...] [ Emoções Inteligentes - Tiago Brunet ] ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀ ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀ ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀ ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀ ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀ #Mindset #ESPERANÇAR #Esperança #VerboEsperançar #ConhecerADor #LidarComADor #SeLevantar #Construir #NãoDesistir #ConectarComOutrasPessoas #EmoçõesInteligentes #TiagoBrunet #CitandoTiagoBrunet #CitandoMarioSergioCortella #Livro (em Rio de Janeiro, Rio de Janeiro) https://www.instagram.com/p/CDPGFY-JlB7/?igshid=czj7pxg8be82

[the-purest-wolf]

Wilcza Pieśń - [Leo & Anto + Cris] - RPF Football

Och jestem tak cholernie dumna, że to, aż nielegalne!

Słodka tragedia wróciła. Nikt tak krzywdy nie zrobi jak ja.

Wilk Leo i Cris myśliwy na podstawie pięknej animacji Wolfsong ->https://www.youtube.com/watch?v=0FJvh4va78s

SAMI ZDECYDUJCIE CZY CHCECIE OBEJRZEĆ PRZED CZY PO PRZECZYTANIU. VIDEO ZDRADZA ZAKOŃCZENIE. ZALECAM PUŚCIĆ DO CZYTANIA! Komentarze mile widziane! Och, kocham tą animację <3

__________________

To był dobry rok dla Crisa, jego kariera rozwijała się, dostał się do wymarzonego klubu, został nominowany do swojej pierwszej nagrody Ballon d’Or, a teraz odpoczywał na zasłużonych wakacjach z przyjaciółmi. Zawsze interesował go ten dreszczyk adrenaliny, może dlatego zgodził się na wyjazd do Szwecji na polowanie… polowanie na wilki.

Przodkowie psów. Dzicy i nieokiełznani.

Polowanie na wilki w Portugalii jak i Hiszpanii było nielegalne, jednak tutaj w kraju skandynawskim? Szwecja uznawała te stworzenia za szkodniki, co było mu akurat na rękę. Marzył o spreparowanym wilku, którego mógłby postawić u siebie w salonie.

Pierwszego dnia ustrzelił szczenię, podrostka. Sergio mówił, że młode mogło mieć kilka miesięcy. A gdzie szczenię, tam i rodzice, prawda?

Kiruna było małym, lecz pięknym miastem położonym w pobliżu złóż rudy żelaza, według miejscowych żyło tu kilka watah, jednak Cris był słabym tropicielem, bo poza ciemnawym młodym nie spotkał innego osobnika. Do czasu, gdy potężny samiec nie wpadł do wynajmowanego przez nich domku.

Musiał go mieć – pomyślał wpatrując się w długie nogi i masywny tułów basiora, którego czarne futro błyszczało w mroku salonu. Dopiero potem zorientował się, że samiec trzyma w pysku wypchane szczenię.

- Puść go! - wykrzyknął wzburzony. Szczenię było jego!

Jednak duże, czarne oczy zwierzęcia przebiegły po wypchanych jeleniach, łosiach, lisach i innych stworach zupełnie ignorując wściekłego Crisa dzierżącego strzelbę.

- Powiedziałem puść go! – warknął odbezpieczając broń. Ciemny wilk zwrócił wzrok czarnych jak węgiel oczu w stronę Crisa, spoglądając na myśliwego bezmyślnie. Bestia mrugnęła po czym rzuciła się w bok, mijając go o włos.

Drzwi były otwarte wpuszczając zimne, zimowe powietrze do środka. Cris odziany w puchową kurtkę, skórzane rękawiczki i bobrzą czapkę wybiegł z domku zatrzaskując za sobą wejście.

On jest mój! – pomyślał biegnąc tropem czarnego basiora. Pamiętał jak po wielu godzinach w pokrytym białym puchem lesie zobaczył szczenię, które wyskoczyło z nikąd, wprost pod strzelbę Crisa. Oddał strzał.

Wciąż słyszał huk wypalonej broni.

„Hej Cris! Nic Ci nie jest?”

Sergio i Marcelo odstraszyli wilka, który zjawił się tuż po postrzeleniu szczeniaka. Dopiero teraz zdał sobie sprawę, że to był ten sam basior. Ojciec młodego. Oba wilki miały to samo czarne umaszczenie i kształt głowy. Te same, ciemne oczy błyszczące jak rozżarzone węgle.

Jednak przeklęta bestia ukradła jego pierwsze trofeum, a tego nie mógł wybaczyć.

- Będziesz stał tuż obok swojego młodego – wychrypiał wzburzony brunet biegnąc przez ośnieżony las. Zimne powietrze uderzało w opalone Hiszpańskim słońcem, policzki Crisa. – W moim salonie – zawyrokował.

Musiał go mieć, tak jak Sergio swojego niedźwiedzia, a Marcelo bizona. Ten czarny wilk będzie jego.

Po lesie rozniosło się ciche wycie, Cris udał się za dźwiękiem wpadając wprost na swoją zgubę. Basior mruczał liżąc futro szczenięcia, jednak, gdy zauważył myśliwego wstał zasłaniając młode ciałem. Rząd białych zębów drapieżnika zostało ukazanych jako ostrzeżenie. Tylko, że Cris za nic miał to cholerne stworzenie. Bestia ukradła coś co należało do niego.

- Zaraz się z Tobą policzę! – wykrzyknął załadowując strzelbę. Czarny wilk przykucnął gotując się do skoku, błysnęły zęby, a palce Crisa ześliznęły się ze spustu. Chwycił strzelbę oburącz odpierając atak basiora, który rzucił się z paszczą do jego twarzy. Czarne oczy drapieżnika spoglądały w tęczówki wściekłego Crisa, czującego oddech śmierci na karku. Nie mógł tu zginąć.

Wystrzelił tracąc kontakt wzrokowy z wilkiem.

Huk na chwilę go ogłuszył. Ciężkie cielsko przygniatające Crisa do skały zniknęło, bestia padła. Trafił?

Nie miał czasu na zastanawianie się, ruszył biegiem do szczeniaka, chwytając wypchane młode pod pachę, kątem oka zauważył podnoszącego się z oblodzonej ziemi skomlącego basiora. Środek głowy drapieżnika przecinała świeża szrama, krew spływała z łba wilka plamiąc biały śnieg.

Chybił.

Bestia wyglądała na oszołomioną i nieskoordynowaną.

Cris nie miał czasu rozmyślać nad basiorem, musiał uciec z lasu. Z wilkiem policzy się kiedy indziej. Ruszył przed siebie ile sił w nogach. Czuł wagę wypchanego szczenięcia pod pachą. Strzelba ciążyła mu w dłoni, lecz była jedynym co chroniło go przed rzędem ostrych zębów rozjuszonej, czarnej bestii.

Słyszał szum krwi i skrzypienie śniegu pod butami. W oddali zawył drapieżnik. Myśliwy stał się zwierzyną.

Cris biegł na złamanie karku, zapadając się w śniegu. Słyszał warkot zbliżającej się bestii. Czuł gorący oddech basiora na karku. Obraz zlewał się tworząc szare tło. Czy zginie w tym lesie? A może wróci do chłopaków wraz z czarnym wilkiem jako zwycięzca?

Brązowe trapery wpadły w biały puch skrywający dziurę. Cris potknął się turlając po wzniesieniu. Trofeum odtoczyło się znikając mu z oczu. Myśliwego bolała noga i plecy, jednak słyszał warkot basiora znajdującego się tuż za nim.

Nie zginę tu – pomyślał. Cris zerwał się na nogi celując strzelbą w bestię, jednak broń była pusta, a rozjuszony wilk stojący naprzeciwko niego wiedział o tym. Białe kły błysnęły wbijając się w chłodny metal. Basior warczał próbując wyszarpnąć strzelbę ze zmarzniętych dłoni Crisa, lecz ten wiedział, że bez broni białe kły zatopią się w jego szyi, więc trzymał stal w kurczowym uścisku.

Czarne oczy wpatrywały się w niego z nienawiścią, zaś szrama na trójkątnym łbie zamarzła. Cris zastanawiał się czy futro bestii będzie równie miękkie co to szczenięcia, jednak rozmyślanie przerwał mu wilk, który puścił strzelbę chcąc wbić ostre zęby w jego ciało. Myśliwy zasłonił się bronią w momencie, gdy bestia na powrót rzuciła się z paszczą. Kły chwyciły metal wzbijając uczepione ciało Portugalczyka w powietrze.

Cóż za siła – pomyślał lądując twarzą w białym śniegu. Nim zdążył się podnieść, basior naparł na niego przypierając ciało Crisa do pobliskiej skały. Białe kły znajdowały się tuż przy jego szyi. Czuł zapach mrozu na czarnym futrze wilka. Ciężki trójkątny łeb wbił się w jego klatkę piersiową, złość zdawała się rozpierać ciało bestii, która wbiła ostre kły w kurtkę Portugalczyka rzucając nim, niby szmacianą lalką.

Cris wzbił się w powietrze, opadając w dół skalnego wzniesienia. Bolała go twarz, łokcie i kolana. Cris uniósł wzrok spoglądając z wściekłością na przeklętą bestię, która tak go poturbowała. Basior zawył przeciągle jakby chcąc ogłosić światu swój triumf.

Bestia zgarbiła się szczerząc kły, czarne uszy położyła po sobie odsłaniając fafle.

Zaraz zginę – pomyślał Portugalczyk wpatrując się w długie łapy ugięte do skoku, jednak rozjuszony wilk zdawał się dostrzec coś za myśliwym. Bestia zachwiała się, wyglądała na… zrozpaczoną?

Jednak Cris nie miał czasu zastanowić się nad tym głębiej, ponieważ basior rzucił się ku niemu.

Nie zginie tu. Nie z powodu tej cholernej bestii.

Cris zerwał się na nogi przeładowując strzelbę w mgnieniu oka.

- No chodź! – wykrzyknął w świetle zimowego poranka.

Broń wystrzeliła.

Nastąpił huk.

Bestia pisnęła.

Pocisk przeszył klatkę piersiową drapieżnika. Ciężkie cielsko uderzyło o zmarzniętą ziemię, mijając Crisa o cal. Basior opadł po wzniesieniu zostawiając na białym śniegu smugę krwi.

Trafił.

Jednak czarny wilk miał wolę walki. Drapieżnik uniósł się na drżących łapach chcąc zbliżyć się do ciemnego futra leżącego nieopodal.

Trofeum – pomyślał Cris zbliżając się do szczenięcia przy którym padła bestia.

- Nareszcie – wycharczał klękając przy wypchanym młodym. Cris zanurzył palce w ciemnym futrze szczeniaka przyciągając trofeum do piersi. Czarna bestia wróci z nim do domu.

Stwór zaskomlał brocząc juchą na białym śniegu, wilk spoglądał z żałością na szczenię wyciągając doń masywną łapę. Czyżby bestia miała jeszcze siłę by walczyć?

Jednak jakież było zdziwienie Crisa, gdy czarny drapieżnik zaczął cicho wyć.

.

.

.

To nie był dobry czas.

Leo nigdy nie lubił Białego Zimna. Zwierzyny było mniej, niż Gorącą Porą, a ta cudem wytropiona była chuda i żylasta. Nie przeszkadzało mu to kiedy był sam. Umiał żyć z pustką w brzuchu czekając na pojawienie się pierwszych zielonych liści.

Jednak Anto pokazała mu, że nawet Białe Zimno da się lubić. Życie z piękną samicą wynagradzało mu czas głodu. Tak, gdy spadał śnieg, zwierzyny było mniej, jednak tym razem miał u swego boku ciepłe ciało swojej partnerki. Tropienie i polowanie we dwójkę było łatwiejsze. Razem mogli złapać Wielką Zwierzynę. Białe Zimno nie było już tak straszne, kiedy Anto była przy nim.

A potem przyszedł na świat ich pierwszy miot. Och, Leo o niczym tak nie marzył jak o rodzinie!

Ich piękny, piękny szczeniak Thiago. Syn Leo wdał się w ojca, wyglądali jak dwie krople wody, miał nawet te same wielkie uszy co basior. Życie ich małej watahy było dobre, w niedługim czasie na świat przyszły kolejne dwa młode - Ciro i Mateo. Szczeniaki jednak odziedziczyły po matce piękne, brązowe futro oraz jasne oczy.

Leo był taki dumny ze swojej rodziny.

Zapomniał o tym jakim ciężkim czasem było Białe Zimno. Leo zadomowił się w górach, poczuł się tu bezpiecznie. I to ich zgubiło.

Ojciec zawsze powtarzał, by Leo nie ufał górom. Tak, szare skały były domem wilków od pokoleń, jednak drapieżnik nigdy nie powinien tracić czujności. To była Noc Pieśni. Leo mógł wiedzieć, że nadchodzi zły czas, Wielka Gwiazda po raz pierwszy od lat została przysłonięta czarnymi chmurami. Białe światło skryło się przed wzrokiem wilczej rodziny.

Leo obudził się później, niż zwykle. Zawsze wstawał przed Anto wraz ze światłem, jednak tym razem do jaskini nie docierał blask słońca. Samica i szczenięta zniknęły. Basior nie wyczuwał zapachu swojej watahy. Musieli wyjść – pomyślał. Anto zawsze wyprowadzała podekscytowane szczenięta przed grotę w oczekiwaniu na zwierzynę. Leo zastanawiał się czemu partnerka nie obudziła go przed wyjściem. Basior przeciągnął się na ciepłym podłożu jaskini ogrzewanej przez sieć ciepłych źródeł. Leo nastroszył futro wychodząc na zewnątrz do rodziny, widział dużą ilość białego puchu przed wejściem.

Grota została przysypana zwałami śniegu. Basior potoczył wzrokiem po okolicy węsząc w powietrzu. Zapach Anto i szczeniąt był nikły, lecz nadal wyczuwalny.

Gdzie moja rodzina? – pomyślał spoglądając tępym wzrokiem w ślad łap partnerki prowadzący do zasp. Przecież tu byli.

Serce Leo zatrzymało się, gdy zrozumienie spadło na niego jak grom z jasnego nieba.

Anto, Thiago, Ciro i Mateo.

Byli tu wszyscy, a potem zeszła lawina.

Nie – pomyślał z przerażeniem rzucając się w zaspy. Leo kopał ile sił w łapach, odgarniając biały puch. Gdzieś tam pod spodem była jego rodzina walcząca o życie. Wiatr wył targając czarnym futrem basiora.

Nie.

Nie moja rodzina, nie oni – pomyślał kopiąc. Łapy pokryte gęstym futrem bolały z zimna. Noc Pieśni odbyła się mimo braku blasku Wielkiej Gwiazdy.

„ – Papi! Papi! Co teraz? – zapiszczał Ciro żując ogon matki, reszta szczeniąt spojrzała z nadzieją na ojca szukając odpowiedzi.

- Kochanie? – zakłopotana samica przyciągnęła najmłodszego syna do siebie, także wpatrując się w niego z pytaniem.

- Noc Pieśni musi trwać – oznajmił dotykając nosem, jej nosa. Wilcza tradycja będzie trwać.”

To jego wina. To wszystko wina Leo. Wilcza rodzina zawyła, jednak przodkowie nie byli zadowoleni. Dlaczego, więc mścili się na jego rodzinie?

- Anto! – zaskowytał czując pod łapami futro. Leo kopał szybciej uważając, by pazurami nie zadrapać ciała partnerki. Jednak kształt był mniejszy, a futro czarne. – Thiago? – Malec nie ruszał się. – Thiago – zaskomlał Leo chwytając syna zesztywniałego z zimna. Słyszał bicie jego małego serca. Leo z rozpaczą spojrzał na białe zaspy pod którymi wciąż leżała jego rodzina, jednak dźwięk dobiegający z ciała szczeniaka słabł. Basior schwycił syna ruszając biegiem do jaskini. Czarne futro wisiało bezwładnie ze szczęk ojca. Leo dotarł na tyły groty kładąc szczenię przy gorących źródłach. Ciepła para wsiąknęła w sierść syna basiora napełniając małe ciało ciepłem.

Tego dnia wilk przekopał pół góry w poszukiwaniu swojej partnerki i dwóch szczeniąt, jednak nie znalazł ich. Rodzina Leo zniknęła, pozostawiając mu do opieki jedynie najstarszego z synów – Thiago. Przodkowie oszczędzili pierworodnego.

Czasem żałował, że to nie Ciro albo Mateo. Kochał wszystkie szczenięta, jednak tęsknił za Anto, a młodsi synowie przypominali mu o niej. Nienawidził się za takie myślenie. Thiago, także stracił matkę i braci.

Nie mógł spać. Białe Zimno było coraz bliżej.

Znów zaczął nienawidzić tej pory. Nie mógł pilnować Thiago i polować. Jednak Białe Zimno nie było wyrozumiałe dla nikogo, nawet dla watahy w żałobie. Nawet dla Leo.

Potrzebowali pożywienia. On i mały Thiago. Szczenię zdawało się odzyskiwać radość życia, śpiąc jedynie, gdy ojciec śpiewał. Tak jak matka. Jak piękna Anto o brązowym futrze. Dzisiaj miała być Noc Pieśni, coś co kochał każdy wilk. Tradycja przypominała o rodzinie. Leo złapał tłustego zająca i wracał do syna. Będą dziś śpiewać.

To miał być dobry dzień.

A potem usłyszał grzmot.

Thiago – pomyślał przerażony biegnąc ile sił w łapach. Zostawił syna niedaleko groty, czyżby znowu zeszła lawina? Nie – pomyślał – ten dźwięk był inny.

Basior pokonywał las wielkimi susami gnając co sił do szczenięcia. Wciąż pamiętał dzień w którym przyszedł na świat. Mokra od wysiłku Anto spojrzała Lionelowi w oczy przedstawiając mu w porannym świetle ich pierwsze szczenię.

„ – To Thiago.

Młode było małe i ślepe, pachniało mlekiem samicy.

- Jesteś niesamowita – wyszeptał liżąc z czułością brązową waderę. Leo zetknął nos z małym noskiem syna wpatrując się w niego z zachwytem. – Kocham was.”

Nie… nie rozumiał tego.

Patrzył na czarne futro leżące na zamarzniętej ziemi i to… stworzenie trzymające w bezwłosych łapach szary patyk. Leo wypuścił z paszczy tłustego zająca wciąż czując na języku smak jego ciepłej krwi. Basior zszedł ze skały ku synowi. Leo szturchnął szczenię nosem próbując je obudzić.

- Thiago? – zaskomlał.

Dla… dlaczego się nie ruszał?

Ciało syna było ciepłe, i mimo, że od śmierci Anto minęło wiele dni to szczeniak wciąż pachniał mlekiem.

- Synku? – wyszeptał trącając miękkie futerko mokrym nosem. – Czas iść do domu.

Czuł zapach krwi.

Z zamyślenia wyrwał go świst, coś uderzyło o jego bok.

Boli – pomyślał odskakując od syna.

Dziwne, bezwłose stworzenia wymierzyły w Leo szare patyki. Zapach wydobywający się z nich gryzł go w nos. Owady wypadające z patyków kąsały Leo, szarpiąc jego ciałem.

To boli – pomyślał oddalając się od syna. Czarne oczy szczeniaka wpatrywały się w niego z zaskoczeniem.

„ – Papi!”

Owady kąsały raniąc Leo, huk wydobywający się z patyków sprawiał mu ból.

Tłusty zając leżał pod skarpą zapomniany przez czarnego wilka.

Bezwłose kreatury wydawały radosne dźwięki.

„- Dobra robota Cris! – zakrzyknął Ramos spoglądając z zachwytem na małą bestię.”

.

.

.

Stracił trop syna, jednak po wielu dniach w końcu go znalazł. Thiago pachniał trochę inaczej, jednak nadal był jego szczeniakiem, wciąż pachniał grotą i mlekiem, jednak pod spodem kryło się coś metalicznego. Leo schwycił czarne futro wbijając zęby w coś twardego.

Nie… nie zranił go, prawda?

Basior nie czuł krwi.

Zastanawiał się czemu zwierzęta za nim nic nie mówiły. Niedźwiedź, jeleń, łoś i lis wpatrywały się w niego bezrozumnym wzrokiem z otwartymi paszczami zupełnie jak jego syn.

Z zamyślenia wyrwało go to samo bezwłose stworzenie co poprzednio. Kreatura krzyknęła i miała patyk.

Ból.

Leo nie chciał by bolało, nie chciał, by Thiago został zraniony. Basior mrugnął, a w następnej chwili wypadł z dziwnej, drewnianej groty stworzenia. Zabierał szczeniaka do domu, obiecał mu śpiew. Noc Pieśni nie odbyła się, nie mógł kontynuować tradycji bez syna u boku.

Zanucił liżąc syna z czułością między uszami. Thiago nie mógł spać, nie bez piosenki. Szczeniak wpatrywał się w ojca czarnymi oczami. Powinien iść spać – pomyślał z rozczuleniem. W końcu dziś wielki dzień.

Zjedzą upolowaną zwierzynę i zawyją, a potem pójdą spać wtuleni w siebie. Jak za starych czasów, kiedy w grocie byli Anto, Mateo i Ciro.

Tylko najpierw pozbędzie się tego stworzenia. Kreatura znalazła ich po raz kolejny, krzycząc i wymachując patykiem. Leo czuł się jakby trwał w jakimś koszmarze.

Nie – pomyślał stając nad synem.

- Odejdź – warknął Leo szczerząc kły. Jednak stworzenie nadal krzyczało ignorując ostrzeżenie. Basior rzucił się na kreaturę chcąc zatopić w niej kły. Spojrzał z żałością w ciemne oczy stworzenia. – Zostaw nas w spokoju!

Ból rozpierał mu czaszkę, huk ogłuszył rzucając go na ziemię.

- Thiago?– zaskomlał unosząc się na drżących łapach. Czuł zapach krwi. Czy z jego synem wszystko w porządku? Zauważył kątem oka kreaturę trzymającą szczeniaka w bezwłosych łapach. Czego ten stwór od nich chciał? Jucha kapała mu do oka i spływała po nosie tłumiąc zapach syna.

Kreatura zaczęła uciekać.

Leo nie czuł zapachu Thiago, nic nie czuł. Tylko tę przeklętą krew. Wściekły zaczął wycierać pysk o śnieg, biały puch zabarwił się od juchy. Słyszał oddalające się kroki stworzenia uciekającego z jego synem.

Rozgoryczony Leo zawył, drapieżnik ruszył w pogoń.

Stwór strasznie hałasował poruszając się niezgrabnie po dominium wilków. Leo stracił węch jednak wciąż słyszał tę kreaturę. Cztery łapy były szybsze, niż dwie. Stwór sapał biegnąc na oślep. Popełni błąd – pomyślał podążając za Bezwłosym. Widział jak długa łapa kreatury zapada się pod jej ciężarem, stwór upadł tocząc się po wzniesieniu. Leo stracił z oczu szczenię, wpatrując się w Bezwłosego mierzącego do niego z patyka.

Głuchy dźwięk poniósł się po wzniesieniu.

- Oddaj mi mojego syna! – zawarczał rzucając się na stworzenie. Schwycił zębami patyk chcąc wyszarpnąć go kreaturze, jednak ta trzymała się go kurczowo jakby zależało od tego jej życie. Wzburzony Leo puścił zimny kij, który odmrażał mu język, by po chwili na powrót chwycić szary przedmiot. Jednak tym razem zaparł się odrzucając ciało stwora trzymającego patyk. Kreatura wydała dźwięk upadając nieopodal, lecz basior nie miał litości. Chciał pozbyć się stworzenia raz na zawsze. Leo przyparł Bezwłosego do skały wgryzając się w beżowe ciało.

Nie czuł krwi.

Rozzłoszczony rzucił stworem, który upadł kawałek dalej lądując na czterech łapach.

Nie podniósł się.

Leo zawył celebrując polowanie.

To dla Ciebie Thiago – pomyślał.

- No chodź! – warknął wpatrując się w stwora, jednak za nim, za Bezwłosym widział kłębek czarnego futra. Thiago, jego mały synek. Dlaczego przodkowie musieli ich tak pokarać?

Zrozpaczony basior rzucił się na oślep przed siebie chcąc za wszelką cenę dotrzeć do syna, do jedynej rodziny jaka mu została.

Obiecał Thiago piosenkę.

Ból przeszył klatkę piersiową Leo.

Pisnął.

Krew zalała mu paszczę, uderzył ciałem o zimną, twarda ziemię docierając do wpatrzonego w niego syna.

Za daleko – pomyślał. – Jestem za daleko – choć ciało bolało, a każdy wdech był coraz cięższy do nabrania, niż poprzedni, Leo zaparł się unosząc z lodowatej ziemi. Łapy ślizgały się i drżały nie mogąc utrzymać jego ciężaru.

Upadł.

Widział czarne oczy syna wpatrzone w niego z zaskoczeniem.

„ – Papi! Papi! Papi! ”

Słyszał w głowie głosy szczeniąt.

Stwór podszedł do poległego wilka odbierając mu ostatnią radość. Jego syna.

Zaskomlał.

Dlaczego?

Dlaczego to przytrafiło się akurat Im?

Szeroko otwarte oczy wpatrywały się w niego z zaskoczeniem.

Leo wiedział, że Thiago nie żył, kiedy usłyszał grzmot.

Owad, który wypadł z szarego patyka kreatury ugryzł szczenię. Pierworodny Leo odszedł.

Zginął jak ten tłusty zając, którego dopadł jego ojciec.

.

.

.

Zagryziony.

.

.

.

Myśliwy z zachwytem słuchał pieśni konającego wilka. Ojca, który po raz ostatni śpiewał swemu synowi. Cris nie mógł ich rozdzielić, nie mógł.

Myśliwy odszedł nieświadomy duchów rodziny, która połączyła się po miesiącach rozstania.

.

.

.

- Anto? – wyszeptał z nadzieją, nie śmiał otworzyć oczu bojąc się, że to sen.

Nie czuł bólu. Nie czuł niczego poza ciepłem.

- Witaj ukochany – rozpoznałby ten słodki głos wszędzie. Przestraszony Leo uchylił powieki wpatrując się w brązową samicę. Wadera wyglądała tak pięknie jak w dniu, w którym ją ujrzał spoglądając na niego ciepło. – Już dobrze ukochany.

- Papi, papi! – zaskowyczeli Ciro i Mateo dopadając do boku ojca. Szczenięta nic się nie zmieniły wciąż pachnąc mlekiem matki, wyglądały na zdrowe i silne.

Jednak to widok czarnego futra wzruszył go najbardziej. Ich pierworodny tyle przeszedł.

- Przepraszam Thiago, przepraszam – wyszeptał czując ból trawiący jego serce. Żałował, żałował tego co się z nimi stało. Z Anto, Mateo i Ciro, jednak nie mógł sobie wybaczyć, że nie ochronił Thiago, że zawiódł jako ojciec.

Lecz szczenię wciąż wpatrywało się w niego jak w bohatera. Dlaczego? Thiago uśmiechnął się trącając mokrym nosem, ten większy, ojcowski.

- Obiecałeś mi piosenkę, Papi.

.

.

.

Może przodkowie spojrzeli w końcu na nich łaskawszym okiem?

[adrianomaini]

Combattenti repubblicani di Spagna

A destra, Cesare Menarini in Spagna - Fonte:  AICVAS

Di Cesare Menarini * e della sua militanza come volontario delle Brigate Internazionali a difesa della Repubblica Spagnola mi è venuto solo casualmente di fare cenno a Sergio, l'altro giorno, mentre mi raccontava di risvolti inediti del Gruppo Partigiano Sbarchi di Vallecrosia.

A sinistra, Cesare Menarini in Spagna - Fonte:  AICVAS

Sergio che, a suo tempo aveva conosciuto e frequentato pure lui Menarini, non ne conosceva - o non ne ricordava - questa esperienza. Neppure quella di comandante partigiano durante la Resistenza nel Modenese.

A sinistra Cesare Menarini ad una Festa della Donna nella Sezione del P..C.I. di Vallecrosia (IM) nei primi anni '80

A Vallecrosia, dove Menarini aveva abitato in precedenza per breve tempo, mi sembrava avesse ormai stabile dimora un altro combattente di Spagna, Giuseppe Mosca **, di cui, invece, Sergio aveva contezza.

Giuseppe Mosca in Spagna - Fonte:  AICVAS

Non rammentavo, tuttavia, che Mosca era tornato a Biella.

Mi viene da dire che io e tanti altri amici e conoscenti non abbiamo onorato come si doveva questi due uomini coraggiosi. Anche se io, nei libri che avevo letto, avevo già trovato ben citati Mosca e Menarini in alcuni di Giorgio Amendola e di  Luigi Longo.

Posso ora solo tenatre di sopperire parzialmente, molto parzialmente, con qualche fotografia e qualche cenno informativo, reperiti sul Web. 

E di Menarini ho trovato più immagini.

* Menarini Cesare di Pietro e Malagoli Maria, 5/10/1907, Città  del Lussemburgo. Autista, comunista. Cittadino italiano nato in Lussemburgo, nel 1915 rientra a San Felice sul Panaro insieme alla famiglia, originaria del Modenese. Il 13 gennaio 1923 espatria con regolare passaporto in Francia, raggiungendo il padre, emigrato per lavoro l'anno precedente. Si stabilisce prima a Homécourt, nel dipartimento della Meurthe e Mosella, fino al 1926, poi a Le Plessis-Trévise, nel dipartimento della Valle della Marna, nella regione dell'àŽle-de-France, dove nel 1926 entra nella Federazione giovanile del Partito comunista francese e poco dopo nei Gruppi di lingua italiana del PCF. Nel 1928 si trasferisce a Le Blanc-Mesnil, nel dipartimento della Senna-Saint-Denis, sempre nella regione dell'Ile-de-France, dove svolge un'intensa attività  antifascista tra l'emigrazione italiana fino all'ottobre 1936, quando decide di partire per difendere la Spagna repubblicana e si imbarca dal porto di Marsiglia sulla nave "Ciudad de Barcelona”. Sbarcato ad Alicante, raggiunge in treno Albacete, dove è arruolato nel battaglione Garibaldi, 1. compagnia, per poi passare alla 2. e alla 3. compagnia. A novembre combatte a Cerro de los Angeles e a Casa de Campo, dove il 20 novembre è ferito da una pallottola alla spalla sinistra. Dopo il ricovero negli ospedali di Madrid e di Valencia, nel gennaio 1937 torna al fronte e combatte alla Città  Universitaria, a Puente de Segovia, a Carabanchel, ad Arganda, sul Jarama, a Morata de Tajuà±a e a Guadalajara. Passato alla Brigata Garibaldi, il 31 maggio 1937 è promosso sergente e combatte a Huesca, a Brunete e in Catalogna. In seguito è al servizio della Delegazione della Brigate Internazionali a Valencia e poi, dal settembre 1937 al giugno 1938, alla Censura militare delle Brigate Internazionali, a Godella, in provincia di Valencia, e a Barcellona, nel quartiere di Sarrià. Il 10 novembre 1937 è promosso tenente e si reca alla base di Quintanar de la Republica, che lascia il 19 novembre per tornare in servizio. Nel febbraio 1938 è ferito al lato destro della testa da una scheggia durante un bombardamento aereo su Valencia ed è ricoverato all'ospedale militare cittadino. Il 4 aprile 1938 è promosso ancora e raggiunge il grado di capitano. In agosto si frattura il piede destro a causa di un bombardamento aereo su Barcellona ed è ricoverato in ospedale. Il 20 agosto 1938 esce dalla Spagna per infermità  e rientra nella sua abitazione a Le Blanc-Mesnil. Il 24 agosto gli viene tolto il gesso al piede all'ospedale di Versailles. Guarito, riprende il lavoro di operaio edile. Nel 1940 è responsabile del Partito comunista per il settore Parigi-Nord (Le Bourget, Le Blanc-Mesnil, Aubervilliers, Drouot, Bobignye e altri comuni) e durante il periodo dell'occupazione tedesca organizza un gruppo antinazista clandestino che distribuisce il bollettino ciclostilato "La Voce degli Italiani" e materiale di propaganda francese. Nel settembre 1940, la sua casa è perquisita dalla polizia, ma riesce a sfuggire l'arresto e viene ospitato per alcuni mesi da compagni di partito. Nell'agosto 1941 il Centro estero del Pcd'I lo invia in Italia con materiale di propaganda comunista nascosto in un baule con doppio fondo. Dopo un primo periodo presso dei parenti a Mirandola, il 7 marzo 1942 sposa Anna Polloni e si trasferisce a San Felice, dove lavora nel magazzino per l'ammasso della canapa, da dove diffonde materiale di propaganda comunista. Entrato nella Resistenza con il nome di battaglia "Andrea", è commissario politico di brigata della Divisione Modena Armando. Riconosciuto partigiano combattente dal 1 ottobre 1943 al 31 maggio 1945 (dal 1 ottobre 1943 al 24 febbraio 1944 con il grado di sergente maggiore, dal 16 marzo 1944 al 31 maggio 1945 con il grado di maggiore). Dal 1945 al 1948 è sindaco di San Felice sul Panaro. Successivamente impiegato comunale all'ufficio delle imposte di consumo, nel 1956 è licenziato per attività  sindacale e decide di tornare a lavorare all'estero, in Svizzera, Germania e Francia. Nel 1962 si stabilisce a Sanremo, poi si sposta a Vallecrosia e infine a Ventimiglia, dove muore l'11 aprile 2002. Eventi a cui ha preso parte [nella guerra civile spagnola]: Battaglia di Cerro de los angeles (Cerro Rojo) Battaglia di Casa de campo Battaglia della Città  universitaria di Madrid Battaglia di Arganda del Rey Battaglia del Jarama Battaglia di Morata de Tajuña Battaglia di Guadalajara Battaglia di Huesca Battaglia di Brunete Annotazioni: Secondo il "Dizionario storico dell'antifascismo modenese", vol. 2: "Biografie", nell'estate 1941 il gruppo antinazista organizzato da Menarini in Francia fu incorporato nel Front National clandestino.

da Istituto Nazionale Ferruccio Parri

** Mosca, Giuseppe Di Giovanni e di Aurelia Cristianelli. Nato l'11 gennaio 1903 a Cossato, residente a Chiavazza (Biella) fin dall'infanzia, fonditore. Iscrittosi alla Camera del lavoro e successivamente alla gioventù comunista, fu un militante molto attivo. Costretto, dopo ripetuti scontri con i fascisti, alla vita clandestina, il 27 novembre 1927 fu arrestato a Torino con l'accusa di appartenenza al Partito comunista e diffusione di stampa sovversiva nelle fabbriche della città: deferito al Tribunale speciale, fu assolto in istruttoria il 6 luglio 1928 per insufficienza di prove. In seguito resse l'organizzazione del partito nel Biellese. In procinto d'essere arrestato, in seguito alla scoperta di un gruppo clandestino operante nel basso Biellese e nel Vercellese, cui aveva fornito materiale e direttive, nel novembre 1932 riuscì ad espatriare illegalmente in Francia, dove si stabilì a Villeurbanne. Fu iscritto nella "Rubrica di frontiera". Nel marzo 1934, in seguito ad indagini dell'Ovra che portarono all'arresto, in Piemonte e Lombardia, di ventisei comunisti, tra cui alcuni biellesi, fu denunciato al Tribunale speciale, in stato di latitanza, per attività comunista. Il 19 novembre 1936 si arruolò nel battaglione "Garibaldi". Combatté a Boadilla del Monte, Mirabueno, Arganda, Guadalajara, dove rimase ferito. Rientrato nella formazione, nel frattempo trasformatasi in brigata, fu inquadrato nella 2a compagnia del 2o battaglione, con il grado di sergente. Combatté ancora a Huesca, Brunete, Farlete, Belchite, Fuentes de Ebro, Caspe e, promosso tenente nell'aprile del 1938, in Estremadura e sul fronte dell'Ebro. Tornato in Francia nel febbraio del 1939, fu internato a Saint Cyprien, Gurs e Vernet d'Ariège. Rimpatriato il 23 settembre 1941 e tradotto, in stato di arresto, a Vercelli, il 19 novembre fu condannato a cinque anni di confino. Inviato a Ventotene (Lt), fu liberato dopo la caduta del fascismo. Partecipò alla Resistenza nella brigata Sap biellese "Graziola" come commissario di battaglione. Riportò una ferita. Dopo la Liberazione svolse attività sindacale nella Fiom e politica nella Federazione comunista di Biella. Morì il 18 luglio 1992 a Biella.  

Fonti: Acs, Cpc, fascicolo personale; Acs, Confinati politici, fascicolo personale; Acs, Ps aaggrr, cat. K1b-45; Apci, I comunisti italiani nella guerra di Spagna, b. 7, vari elenchi; Anello Poma, Antifascisti piemontesi...; Quaderno Aicvas n. 7. Biografato anche nell'Enciclopedia dell'Antifascismo e della Resistenza e citato anche in: I comunisti biellesi nella lotta contro il fascismo; Giacomo Calandrone, La Spagna brucia; La Resistenza nel Biellese; Quaderno Aicvas n. 2; Quaderno Aicvas n. 3; 60 anni di vita della Federazione biellese e valsesiana del Pci... Si veda inoltre Autobiografia di una guerra civile.

da Istituto per la storia della Resistenza e della società contemporanea nelle province di Biella e Vercelli 

from Adriano Maini: vecchi e nuovi racconti https://ift.tt/2sV4Ff2 via IFTTT

[forapsdb]

Diante da submissão do TRF 4,CNJ e STF á Globo, Advogados europeus criam “tribunal virtual” para julgar Sergio Moro

Enquanto o TRF 4,CNJ e STF por conta da pressão da Globo se acorvardam em colocar freios aos demandos , irregularidades e partidarismo cometidos pelo Juiz parcial da Lava Jato e amigo do Aecio Neves, quatro renomados juristas europeus deram início à análise da "sentença" de Sergio Moro(PSDB) contra o presidente Lula(PT). Relatório será divulgado em agosto no Brasil e no exterior

Preocupados com a situação do Brasil, juristas estrangeiros se uniram e criaram um tribunal internacional de análise permanente dos processos envolvendo o presidente Luiz Inácio Lula da Silva.

Quatro renomados advogados – um alemão, um inglês, uma italiana e uma francesa – estão estudando o processo do “caso triplex” sob a luz dos parâmetros internacionais e das garantias dos direitos fundamentais.

O primeiro relatório será divulgado em agosto para as comunidades internacional e brasileira. Todo o conteúdo será divulgado em coletivas de imprensa e publicados na plataforma digital Lula Trial, criada pelos organizadores, onde os relatórios serão disponibilizados em português e em inglês. O processo do “caso triplex”também está disponibilizado na íntegra.

Formam o grupo o professor de Direito Público, Filosofia do Direito e Direito Comparado na Universidade Joham Wolfgang Goethe de Frankfurt, Günter Frankenberg; o professor de Direito Público na Universidade de Manchester e Professor no Instituto de Direito Europeu e Comparado da Universidade Oxford, Javier Garcia Oliva; a professora de Direito do Trabalho da Faculdade de Ciência Política da Universidade de Roma de La Sapienza, Roberta Bortone; e a professora de Direito Constitucional e Filosofia do Direito da Universidade de Rouen da França, Sylvia Calmes-Brunet.

Trata-se de um reexame da persecução penal contra o ex-presidente, de modo que passe pelo crivo desses juristas de reputação inquestionável

“Esse tribunal é uma inciativa permanente que vai resultar em relatórios conclusivos sobre esse processo. Trata-se de um reexame da persecução penal contra o ex-presidente, de modo que passe pelo crivo desses juristas de reputação inquestionável”,  afirmou o professor de Direito Administrativo e Direto Público da PUC-SP e secretário-executivo do tribunal, Rafael Valim.

“A ideia de ter apenas estrangeiros para analisar de maneira objetiva, independente e longe do acontecimento os processos”, conclui.

De acordo com ele, trata-se de um tribunal moral que vai expor suas conclusões ao crivo das comunidades internacional e brasileira. O objetivo é divulgar amplamente o resultado dos estudos.

“Vamos tentar que eles venham ao Brasil para divulgar em coletivas de imprensa esse relatório. Se não for possível, faremos uma ampla divulgação aqui e eles farão de lá para a mídia internacional”, explicou o jurista.

Livro e Júri Popular

A peça condenatória de Moro contra Lula no “caso triplex” levou 120 juristas brasileiros a se reunirem para publicar um livro com artigos analisando sob a luz do direito as ilegalidades e arbitrariedades cometidas pelo juiz paranaense.

O lawfare, amplamente denunciado pela defesa do ex-presidente, também sera tratado no livro, previsto para ser lançado dia 11 de agosto.

Organizado pelo Coletivo Advogadas e Advogados pela Democracia (CAAD) também será realizado em agosto o tribunal popular da Lava Jato para mostrar os excessos da operação, seu uso político e consequências para a sociedade.

[ivanreycristo]

Así quedo el TOYOTA q heredó la VIUDA DE MI PADRE junto a un MILLON DE € al año de morir y con la q vivía tras su ICTUS en MIAMI y CASARSE en su chalet [q obtuvo de su DIVORCIO anterior] con un DEL_FIN en el FONDO DE LA PISCINA en la calle RELOJ en BRUNETE [la 1era vez q fui para ver la final del mundial de CLUBS de 2016 en JAPON donde el COSTARRICENSE Keylor chocó brutalmente con sevillano SERGIO RAMOS capturando el momento en la TV junto a la CHIMENEA con una REVISTA con LETIZIA ORTIZ en PORTADA..y teniendo mi padre en la entrada las FOTOS q le firmaron JUANCARLOS I y FELIPE VI en 1993 q se reunió con HEROES DEL SILENCIO en medio de su gira EL CAMINO DEL EXCESO q alternaba ESPAÑA Y ALEMANIA]

X cierto..la 1era vez q monte en ese TOYOTA [q sustituyó a un BMW X3 q le venía mal a mi padre x tener movilidad reducida tras el ICTUS] fue para ir al CENTRO COMERCIAL MAS GRANDE DE MADRID "XANADU" [capital de MONGOLIA o lo q es este País de SUBNORMALES=ESPAÑA ES IDIOTA q diría DEFCON_2] q tiene la PISTA DE SKI CUBIERTA MAS GRANDE DE EUROPA jaja

También tenían un SOUVENIR del sKYLInE de LONDRES