#Sarakatsanoi

[alatismeni-theitsa]

Gogo took some pictures from the Museum of Sarakatsanoi in Serres 🖤❤️🤍

1. A Sarakatsaniko village

2/3. Interiors

4. Shepherd's hut

5. Fromagerie

6. School

7/8/9. Clothing

10. Bridal clothing

[elonasblog]

Culture And Economy Of Greece

Recognizable proof. Greece, the English name for the Hellenic Republic, gets from an old Latin word for that area. "Hellenic" gets from the word antiquated Greeks used to allude themselves, while "Romeic" comes from the archaic or Byzantine Greek term. Despite the fact that Romeic was the most well-known self-assignment from the get-go in the nineteenth 100 years, it has declined for Hellenic since that time.

The words "Greek," "Hellenic," and "Romeic" allude not exclusively to the nation yet in addition to the greater part ethnic gathering. Greek culture and character mirror the common history and normal assumptions for all individuals from the country state, however they additionally mirror an ethnic history and culture that originate before the country state and reach out to Greek individuals outside the nation's lines. Since 98% of the country's residents are ethnically Greek, ethnic Greek culture has become practically inseparable from that of the country state. Nonetheless, late movement examples might prompt a resurgence of other ethnic gatherings in the populace.

Culture And Economy Of Greece, The Hellenic Republic is in southeastern Europe where the Balkan promontory sticks into the Mediterranean Ocean and structures a land-based association with Anatolia and the Center East. At first limited toward the southern central area and a couple of islands, Greece developed with the expansion of the Dodecanese Islands in 1948. The nation is lined by Albania, the previous Yugoslavian Republic of Macedonia, Bulgaria, Turkey, and the Aegean, Ionian, and Cretan oceans.

Greece incorporates 50,935 square miles (131,957 square kilometers). The territory is 80% uneven, with its most elevated point, at Mount Olympus. Just 25% of the land surface is arable, and another 40% fills in as field. There are in excess of 2,000 islands, 170 of which are possessed, and a long shoreline.

The environment is prevalently Mediterranean. Warm, dry summers substitute with chilly, blustery winters.

There are nine perceived districts: Thrace, Macedonia, Epirus, Thessaly, Focal Greece, the Peloponnesos, the Ionian Islands, the Aegean Islands, and Crete. Albeit these districts in some cases worked as discrete substances previously, they have been coordinated into the state and their social qualifications are reducing.

Demography. The populace rose from somewhat north of 750,000 out of 1836 to 10,264,156 of every 1991, mirroring the development of public limits and the arrival of ethnic Greeks from the eastern Mediterranean. A considerably more prominent increment was forestalled by displacement and a declining rate of birth.

In the ninteenth and mid 20th hundreds of years, Turks, Bulgarians, and other people who were not ethnically Greek left the country in a constant flow that was formalized by the deals that finished The Second Great War. There has likewise been a proceeding with resettlement of ethnic Greeks looking for work and opportunity abroad since the mid-nineteenth hundred years. This migration was at first focused on the eastern Mediterranean yet was diverted toward the US, Canada, and Australia by the late nineteenth 100 years. The modern countries of Western Europe joined the rundown of objections during the 1960s.

Rates of birth have declined since the mid 20th hundred years. The extent of old individuals is the most noteworthy in Europe at more than 20%, and the general pace of regular increment is among the least.

Greece Albanians, Armenians, Bulgarians, Slavic Macedonians, Pomaks (Bulgarian Muslims), Turks, Jews, Roma (Vagabonds), Vlachs, Sarakatsanoi, and a few different gatherings have for quite some time been important for the country's social mosaic, despite the fact that their numbers have diminished. The 1990s saw an unforeseen inundation of settlers as displaced people and work transients entered from Eastern Europe, the Center East, North Africa, and the Philippines. These novices, particularly the Albanians, assessed at between one-half million and 1,000,000, have put minority issues at the very front of public conversation.

Phonetic Association. Greek is the authority language and is spoken by essentially every one of the residents. An Indo-European language has been utilized around here since the second millenium B.C.E. , despite the fact that it has gone through significant change. A significant division exists between the conventional communicated in language known as demotic and a proper rendition known as katharevousa, which was created in the eighteenth 100 years to restore components of old Greek and foster a public language that inclined toward no provincial lingo. Katharevousa spread rapidly among political pioneers and the intellectuals. Essayists at first embraced it, albeit generally turned around to demotic Greek by the 20th hundred years. Katharevousa was utilized for most state reports, in numerous papers, and in auxiliary school guidance until the 1970s however has been uprooted by demotic Greek since that time.

Community gatherings are led in koine, a later type of old Greek in which the New Confirmation is composed. There are likewise local vernaculars, of which Pontic Greek might be the most unmistakable.

Most minority bunches are bilingual; Arvanitika (an Albanian tongue), Ladino (a Jewish vernacular), Turkish, Slavic Macedonian, Vlach (a Romanian lingo), Romani (a Wanderer language), Bulgarian, and Pomak are as yet spoken. A large portion of the populace likewise knows about other European dialects, generally regularly English and French.

[ipapazacharias]

Στην παρουσίαση του βιβλίου Σαρακατσάνικη Παραμύθια #sarakatsanoi #ipap https://www.instagram.com/p/B8pMpCanF0E/?igshid=ltcev7ud3kwp

[alatismeni-theitsa]

Wow what a badass!!! The jewel on her chest suggest that she is from the tribe of Sarakatsanoi, if I am correct.

Peristera Kraka became the leader of a troop during the Greek Revolution in the region of Macedonia in 1878 when she was only 17 years old, wishing to take revenge for the murder of her brother. She found the murderers and killed them. She was highly victorious in battle and consequently was offered an amnesty from the Ottoman Empire to stop fighting. She was named “the Jeanne d'Arc of the 19th century” by french journalists and she won in a shooting competition in the presence of King George I of Greece. She died in 1938, when she was 78 years old. 

[elxefsis]

[emmdim]

Whaaaat?! #greektradition #greekfolk #sarakatsanoi #greece #greekheritage #heritage (στην τοποθεσία Λιβάδια Περτουλίου-Pertouli Trikala Official)

[crossthewallblog]

μαντήλι στον αέρα, Κρήτη

[lifeafterfolklife]

Στέγη από ουρανό: Μια ύστατη καταγραφή, πέρα από τον θάνατο κι όλους τους θανάτους.

Νέστορας Μάτσας, Στέγη από ουρανό. Σαρακατσάνικο οδοιπορικό. Αθήνα, Εστία, 1987.

            Δέκα χρόνια πριν τη δεύτερη έκδοση της Στέγης από ουρανό, ο Νέστορας Μάτσας παράλληλα με την ενεργή ενασχόλησή του με τον παλαιό ελληνικό κινηματογράφο -σύγχρονο για την εποχή του- στα πιο δημοφιλή του είδη, ενδιαφέρθηκε για την ελληνική λαϊκή παράδοση στο σύνολό της. Σε μία εποχή που η κοινωνική κινητικότητα διόγκωνε τα ελληνικά αστικά κέντρα σε όλη την επικράτεια κι ο τουρισμός με τη διαβρωτική ισχύ του προοιώνιζε μία σαφή απομάκρυνση από το ομα��ικό και το αυθόρμητο, ο Μάτσας αποφασίζει, έστω και καθυστερημένα, να κινηματογραφήσει το ντοκιμαντέρ μικρού μήκους 25.000 χρόνια σε αυτή τη γη: σαρακατσάνικο οδοιπορικό (1968), το οποίο βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης της ίδιας περιόδου. Στο φιλμ, ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Δημήτρης Μυράτ, βασισμένος στα γλαφυρά κείμενα του Μάτσα, διηγείται το τέλος ή αυτό που αντιλαμβάνεται ως το τέλος μίας νομαδικής φυλής, η οποία, ύστερα από χιλιάδες χρόνια εσωτερικής οργάνωσης και αυστηρής ομοιόστασης οδηγείται σε έναν προδιαγεγραμμένο και αδιαμαρτύρητο αφανισμό. Παρόλο που ο Μάτσας εμπίπτει σε σοβαρή αναπαραστατική πλάνη -τουλάχιστον ως προς το μορφολογικό πεδίο του φιλμ- αφού μετά τα μέσα της δεκαετίας του 1960, οι Σαρακατσάνοι έχουν πλέον αφομοιωθεί σε τοπικές αγροτικές κοινότητες μέσα στην Ελλάδα και ελάχιστοι παραμένουν με τα παραδοσιακά τους ρούχα στα κονάκια, το φιλμ στον πληροφοριακό του όγκο προσφέρει ένα σημαντικό απόθεμα γνώσεων σχετικά με αυτή την πανάρχαια φυλή: την ιστορία τους, τα ήθη και έθιμά τους, την ενδυμασία και την κατοικία, ενώ προσφέρει, με την επικουρία των μετρήσεων του ανθρωπολόγου Άρη Πουλιανού, σημαντικές πληροφορίες αναφορικά στην καταγωγή των Σαρακατσάνηδων.

            Το βιβλίο Στέγη από ουρανό -οι Σαρακατσάνοι θεωρούν ότι ο ουρανός τους προφυλάσσει, είναι μία “στέγη” που τους καλύπτει σε όλες τις δύσκολες στιγμές- συνιστά ένα συμπλήρωμα της κινηματογραφικής ταινίας κι ένα μικρό βοήθημα, στο οποίο καταγράφει την “κινηματογραφική”, όπως υποστηρίζει ο Μάτσας, “περιπλάνησή” του στη Μακεδονία, στη Θράκη, στην Ήπειρο και στη Βοιωτία με απώτερο σκοπό τη γνωριμία με τους εναπομείναντες (1967) Σαρακατσάνους. Η Στέγη χωρίζεται σε δώδεκα ενότητες, τις οποίες ο συγγραφέας τιτλοφορεί με τους ευρύτερους στόχους του πονήματός του (π.χ., 1. Ο συγγραφεύς εξηγεί πως και διατί εγράφη το βιβλίον. - Επίσης ομιλεί διά την κυρούλα τη Σαρακατσάνα που ήθελε να υπάγη στα υψώματα). Διά μέσου αυτής τ��ς σειράς περιεκτικών ενοτήτων, περιγράφει με ποιητική διάθεση το ιστορικό της σαρακατσάνικης φυλής και χρησιμοποιεί  αναφορές των ίδιων των μελών της για τη ζωή τους, κυρίως για τη ζωή πριν τη μεγάλη αλλαγή: πριν αποφασίσουν να περιορίσουν κι, εν τέλει, να σταματήσουν το αιώνιο ταξίδι από τα βουνά στα χειμαδιά κι αντίστροφα, πριν τα παιδιά τους νιώσουν την ανάγκη να μορφωθούν και να αξιοποιήσουν τις εγγενείς δυνατότητές τους, πριν η επιμειξία γίνει μία ορθοκανονική πρακτική διαιώνισης της φυλής άρα κι επιβίωσης.

            Για την επίτευξη αυτού του σκοπού, ο Μάτσας πραγματοποιεί επιτόπια έρευνα σε σχεδόν όλη την Ελλάδα, όπου μπόρεσε να εντοπίσει Σαρακατσάνους, τους οποίους προσπαθεί να προσεγγίσει και να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους. Αξιοποιεί τεχνικές, όπως οι συνεντεύξεις, για τις οποίες δεν γνωρίζουμε εάν βασίζονται σε κάποιο ερωτηματολόγιο ή εάν επρόκειτο για μια απλή εξιστόρηση σημαντικών στοιχείων της ζωής των ανθρώπων της φυλής. Παρ’ όλα αυτά, ο συγγραφέας μεταφέρει στο βιβλίο αυτούσια αποσπάσματα προφορικού λόγου αλλά και διαμεσολαβημένες από εκείνον διηγήσεις της φυλής. Στο βιβλίο είναι απόν το θεωρητικό πλαίσιο, διότι ο Μάτσας δεν φιλοδοξεί να συγγράψει μια επιστημονική πραγματεία, κι ούτε έχει τέτοιου είδους αξιώσεις. Όπως ο ίδιος αναφέρει, πολλοί ερευνητές έχουν ήδη διαπραγματευθεί επιστημονικά το θέμα με αρκετά αξιόλογα αποτέλεσμα. ��πό αυτό το πρίσμα, η σχετική βιβλιογραφία, την οποία αναφέρει διάσπαρτα ο Μάτσας, εστιάζει ως επί το πλείστον στο σημαντικό έργο της Αγγελικής Χατζημιχάλη, η οποία έζησε με τη νομαδική φυλή και κατέγραψε τη ζωή και την τέχνη της. Παράλληλα, γίνεται αναφορά και στη συμβολή της Ελένης Φιλιππίδη, η οποία εκτός από τη φιλία της με τη Χατζημιχάλη, κατάφερε να διασώσει ένα πλήθος παραδοσιακών φορεσιών αλλά και διαφόρων εργόχειρων και αντικειμένων από τους Σαρακατσάνους, όταν πλέον είχαν εκδυτικισθεί και εκποιούσαν τον “τεχνικό” τους βίο. Άλλη μία γυναικεία φιγούρα, με χαρακτηριστική λαογραφική ερευνητική ενασχόληση, προστίθεται  μαζί με τις προηγούμενες μεγάλες φυσιογνωμίες: είναι η Αθηνά Ταρσούλη, για την οποία ο Μάτσας σκηνοθέτησε ένα ντοκιμαντέρ και η οποία προλογίζει το βιβλίο.

            Στην πρώτη ενότητα της Στέγης, ο Μάτσας αναφέρει τους λόγους για τους οποίους γράφει το βιβλίο (η γοητεία που του άσκησε η φυλή και η επιθυμία να τη γνωρίσει), παραθέτοντας και το παράδειγμα της γριας Αγόρως και ένα σύντομο περιστατικό από τα τελευταία χρόνια της ζωής της έως και τον θάνατό της. Στην επόμενη ενότητα, αναπαράγοντας διαλόγους του ιδίου με τους παλιούς της φυλής, αναφέρεται σε τραγούδια χαράς και θανάτου, ενώ συνεχίζει και στην επόμενη ενότητα με παρουσίαση συνομιλιών από διάφορα ταξίδια του κατά τις μετακινήσεις των Σαρακατσάνων από την Φλώρινα στην Κρυσταλλοπηγή. Στην τέταρτη ενότητα, ο συγγραφέας ανατρέχει στην καταγωγή των Σαρακατσάνηδων, γίνεται μύστης της ιδιαίτερης φύσης τους, βιώνει ενίοτε την επιφυλακτικότητά τους και την επικοινωνιακή προφύλαξή τους, ενώ στην πέμπτη, αναπτύσσει συστηματικά ζητήματα που αφορούν στη λαϊκή τους τέχνη, με ειδικό ενδιαφέρον στην υφαντική (τα σαρακατσάνικα υφαντά με τον χαρακτηριστικό γεωμετρικό διάκοσμο) και στην ξυλογλυπτική (γκλίτσες και οικιακά μικρο-έπιπλα, όπως η σαρμανίτσα). Στην έκτη ενότητα, γράφει για τους Σαρακατσάνους της Θράκης, μιλά για διάφορα περιστατικά της ζωής τους και τον τρόπο με τον οποίοι οι “τσιουπάνηδες” συνεννοούνται με τα κοπάδια τους.

            Στην έβδομη ενότητα, ο συγγραφέας αναφέρεται στην ικανότητα της φυλής να επικοινωνεί με τον φυσικό κόσμο και παραθέτει παράδειγμα από γέροντες Σαρακατσάνηδες από το Καϊμάκ- Τσαλάν. Στην όγδοη ενότητα, το οδοιπορικό συνεχίζεται στη Λειβαδιά, και ο Μάτσας κάνει αναφορά στο παράπονο των γερόντων και την πίκρα τους, που εγκατέλειψαν τον νομαδικό βίο. Στην ένατη ενότητα, εντοπίζεται το πιο σημαντικό σημείο του βιβλίου: η παράθεση μιας συνομιλίας που είχε ο συγγραφέας με έναν νεαρ�� Σαρακατσάνο, φοιτητή της Φιλοσοφικής Σχολής, ο οποίος, αποτιμώντας την χωρίς επιστροφή διαδρομή της φυλής του, γνωρίζει ότι πλέον δεν υπάρχει μεταστροφή, παρά μόνο θύμηση και σεβασμός. Γιατί η ζωή αλλάζει και η αλλαγή δεν αφήνει ανέπαφο μόνο το παρόν, αλλά και το ίδιο το παρελθόν μαζί με το μέλλον. Στη δέκατη ενότητα, ο συγγραφέας αναφέρεται στη σαρακατσάνικη μουσική και στην εντέκατη, παραθέτει ενδεικτικά δείγματα της παραδοσιακής ποίησής τους με όλη την ευαισθησία και την ποιητικότητα που αρμόζει σε μία κατά το φαίνεσθαι “απολίτιστη” φυλή, αλλά βαθύτατα ψυχικά και νοητικά πλούσια. Αντί επιλόγου, η δωδέκατη ενότητα ανακεφαλαιώνει με σαφήνεια το οδοιπορικό του Μάτσα και καταδεικνύει τον θαυμασμό του σε αυτή την μακραίωνη φυλή.

            Στις παραπάνω ενότητες, ο συγγραφέας συνδέει παράλληλα τον κλειστό κοινωνικό βίο των Σαρακατσάνηδων με τις μεταφυσικές αγωνίες και τις δοξασίες της φυλής: η έκδηλη θρησκευτικότητα της συμπλέει αρμονικά με μια σειρά μαγικών και αποτρεπτικών συμβόλων, όπως οι σταυροί στις κορυφές των κονακίων τους αλλά και οι δράκοι ή ερπετά, τα οποία νικάει ο προστάτης τους ο Άη-Γιώργης, ή τα  κεφάλια νεκρών ζώων (μουλαροκεφαλές), με τα οποία περικυκλώνεται η περιοχή στην οποία κατά περίσταση κατοικούν, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τα “κακά πνεύματα”. Επίσης, πέρα από τη θρησκεία και την έμφυτη καλλιτεχνία, τον απασχολούν και τα ζητήματα προέλευσης τους με όλες τις μεταφυσικές εξηγήσεις που οι ίδιοι Σαρακατσάνοι δίνουν (“Ο Θιός έφτιαξε πρώτα τους Σαρακατσάν’ς κι κατόπι τουν άλλου κόσμου…”)..

            Παρόλο που ο Μάτσας καταγράφει ένα διαφορετικό κόσμο που βυθίζεται με την ίδια του τη συγκατάθεση στον βάλτο της εξέλιξης, συχνά η ποιητική του αφηγηματική δύναμη επισκιάζει την καθαρά λαογραφική πληροφορία με έναν υπέρ το δέον -για τον σύγχρονο αναγνώστη- ρομαντικό τόνο κι έναν σύνθετο λογοτεχνικό ρυθμό. Τα φανερά ατοπήματα του συγγραφέα -ο οποίος, δεν θεωρεί το βιβλίο του ως λαογραφικό πόνημα, αλλά ως μία “καταγραφή”- αφορούν κυρίως στον μη δομημένο τρόπο ερευνητικής εργασίας του και στον διάχυτο ποιητικό τόνο του κειμένου. Ωστόσο, ένα σημείο είναι σαφές: ο Μάτσας μίλησε για το τέλος. Και το πιο σημαντικό: άφησε άλλους να μιλήσουν γι’ αυτό, τους ίδιους τους ανθρώπους που ανεβοκατέβαιναν στις πανύψηλες κορυφές με τα “πράτα” τους, τους εναπομείναντες “τσιουπάνους”, οι οποίοι χρησιμοποιούν πλέον και σύγχρονα μεταφορικά μέσα, αφήνοντας τις καλύβες να ρημάξουν. Το τέλος όμως δεν σημαίνει απαραίτητα και δυστυχία. Ακόμα κι εάν η “στέγη από ουρανό” έχει γεμίσει από ρωγμές, κοινωνικές ως επί το πλείστον, θα υπάρχει για πάντα στη ζωή όσων την πίστεψαν, γιατί είναι δεμένη με τη μοίρα. Ή, όπως το διατυπώνει καλύτερα ο Μάτσας: “… Μοίρα και ζωή… Πέρα από το χρόνο… Πέρα από τη σιωπή… Πέρα από το θάνατο και πέρα από τους θανάτους”.

 Μπορείτε να παρακολουθήσετε την έγχρωμη εκδοχή της “Στέγης από ουρανό” στον ακόλουθο σύνδεσμο:

http://www.euscreen.eu/play.jsp?id=EUS_B92E1832F1B0481D88A9003E9EE32CB5

[alatismeni-theitsa]

Sarakatsanes in traditional clothing

[alatismeni-theitsa]

Sarakatsana with traditional clothing

[ipapazacharias]

Ευχαριστώ τον πρόεδρο του Συλλογου Σαρακατσαναίων Νομού Πιερίας "Ο Κατσαντώνης" κύριο Γρηγόρη Λέφα για την τιμητική του πρόταση να συμμετάσχω ως ομιλητής στην εκδήλωση Παρουσίαση Σαρακατσάνικων παραμυθιών που θα γίνει την Κυριακή 16/2 και ώρα 17:30 στην Εκάβη. Σας περιμένουμε με χαρά! #sarakatsanoi #pieria #ipap (στην τοποθεσία Εκάβη Κ��τερίνη) https://www.instagram.com/p/B8jvTzUnCuQ/?igshid=18kupbo9pfdi0

[alatismeni-theitsa]

Sarakatsanoi of East Thrace // Ο στρατηγός της Απελευθέρωσης της Θράκης Κωνσταντίνος Μαζαράκης με τους Σαρακατσάνους της Ανατολικής Θράκης.

[emmdim]

Σαρακατσαναίοι κομάντος, έτοιμοι να σαλαγίσουν τα πρόβατα. #rolandgarros #sarakatsanoi (στην τοποθεσία Περτουλιώτικα Λιβάδια)

[crossthewallblog]

[crossthewallblog]

Η ελληνική λαϊκή φορεσιά, Αγγελική Χατζημιχάλη  (Μουσείο Μπενάκη - Εκδοτικός οίκος Μέλισσα)