#Robert Schoof | Explore Tumblr Posts and Blogs

merzbow-derek · 7 years

Photo

POST-SCRIPTUM 773

BARNEY WILEN, Moshi (1972)

Dès 1967, en compagnie de la pianiste Irène Schweizer, du trompettiste Manfred Schoof et de la section rythmique du groupe allemand Guru Guru, Barney Wilen tisse déjà des liens entre jazz et musiques du monde sur l’album Jazz Meets India produit par Joachim-Ernst Berendt, critique de jazz pionnier en la matière.

De même, Barney Wilen se montre sensible au free jazz américain qu’il honore alors à Paris, au Requin Chagrin, en compagnie du vibraphoniste Karl Berger, des bassistes Jean-François Jenny-Clark, Beb Guérin et du batteur Jacques Thollot, alors qu’à quelques encablures, dans une même veine, le pianiste François Tusques sévit à La Vieille Grille. C’est l’époque où François Jeanneau, Michel Portal, Bernard Vitet et quelques autres animent des nuits d’effervescence particulières, ce dont témoignent l’album Le Nouveau jazz de François Tusques (en 1967 toujours), et Zodiac (un an auparavant), signé par Barney Wilen celui-là. Ces deux disques ont tout du bras d’honneur au conformisme ambiant, que d’ailleurs Barney Wilen réitère sur Dear Prof. Leary, en référence au grand manitou du LSD et afin de rendre notamment hommage à Bobby Gentry, Otis Redding et aux Beatles, ce qu’il fait en compagnie du guitariste Mimi Lorenzini, transfuge encore adolescent (et allumé) du groupe du chanteur de variétés Claude François !

1968 : la séquence free se poursuit dans un hommage au pilote de l’écurie Ferrari Lorenzo Bandini, mort en course lors du Grand Prix de Monaco l’année précédente. Bareny Wilen : « Quand je souffle, je ferme les yeux et je vois des images. Ces images correspondent à des états vagues plus ou moins précis qui renvoient à ce que j’ai vu, entendu ou lu. » C’est aussi l’époque où le saxophoniste part en Afrique vérifier sur le terrain ce qu’il sait de la musique pygmée et de l’afrobeat. Avec sa compagne Caroline de Bendern, égérie de Mai 68 célébrée par une photo des événements où elle apparait juchée sur les épaules du plasticien Jean-Jacques Lebel, Barney Wilen fait sienne – en le rejoignant – l’innocence sauvage du collectif Zanzibar (Philippe Garrel, Serge Bard, Daniel Pommereulle, Patrick Deval) dont les expériences comptent parmi les plus fascinantes du cinéma français.

Sahara, Mali, Niger : Barney Wilen et Caroline de Bendern prennent la route, et de Tanger à Zanzibar la vie s’écoule. Caroline de Bendern : « Trois Land Rover peints en jaune, orange et rouge brillant, une caméra 35 mm et tous ses accessoires, beaucoup d’instruments de musique, amplis et magnétophones… Je crois que vous avez compris… On n’est jamais arrivé à Zanzibar ! » Heureusement, au fil des rencontres, les bandes s’accumulent par dizaines. Initiatique, ce voyage est suivi d’un second, plus bref mais pas moins nécessaire à la réalisation d’un disque (le fameux Moshi) pour Saravah, le label de Pierre Barouh. Face au matériel sonore ramené, Barney Wilen et son groupe célèbrent donc le « moshi » sous la forme d’une transe faisant la part belle aux rituels traditionnels et parcourue d’une spiritualité joyeuse dialoguée en re-recording, avec un gros clin d’œil au Karma de Pharoah Sanders. Barney Wilen : « Le swing participe de la magie. C’est une manière de faire ou de dire des choses, telle qu’on est toujours dépassé par ce qu’on fait. »

( Beb Guérin, par là )

14 notes · View notes

lunasilvis · 4 years

Text

Hoe Reyna’s Nederlandse dochter toch vrede vindt met de Filipijnse keuken: “Dit is mijn moeders manier van zorgen”

Maandagavond 17.23 uur, hartje Alkmaar. Bij binnenkomst vliegt de condens dat nevelig opstoomt van de pruttelende potjes en pannetjes die op het gasfornuis staan je om de oren via de entreehal. Een weeïge geur van kruidig Filipijns avondeten kruipt je neusgaten in. Driftige sis-, sudder- en borrelgeluiden komen daarbij uit de achterkant van het huis vandaan, daar bevindt zich immers de keuken. Dan kijkt Reyna (53) met een grote glimlach op van haar wokpan vol met hete, witte mihoen: “Zo leuk dat je er bent! Alles goed? Ja, ruikt lekker, hè?”

Naam: Reyna Ipac-Taalman Geboortedatum: 20 februari 1967 Geboorteplaats: Bontoc, Mountain Province, Filipijnen Naam: Shaina Taalman Geboortedatum: 26 juni 1997 Geboorteplaats: Alkmaar, Noord-Holland, Nederland

Traditionele adobo van de Hollandse toko Of Reyna ook in het Noord-Hollandse Alkmaar geboren en getogen is, zoals haar dochter Shaina? Het scheelt maar een kleine 10.300 kilometer. “Mijn kookkunsten, die heb ik van mijn moeder geleerd. In Bontoc, een heuvelgebied in het noorden van de Filipijnen, daar woonden we,” vertelt ze terwijl ze de mihoenslierten om de spatels wikkelt en omhoog draait. Ze laat een korte stilte vallen, maar gaat intussen door met koken. “Zij is twee maanden terug overleden. God bless her soul,” zegt ze zacht.

Foto 1: Even een paar keer omroeren zodat de kruiden goed kunnen intrekken

“Vanavond maak ik traditionele Filipijnse adobo, volgens de manier waarop mijn moeder die bereidde voor mij in de jaren ‘70,” vervolgt Reyna. Het is een gerecht dat naar haar eigen zeggen meer Nederlanders zouden moeten eten, smaakvol en simpel. “Een halve kilo varkensvlees, het liefst van de toko, tachtig mililiter sojasaus, honderd mililiter wittewijnazijn, een scheutje ketjap manis, wortel, ui, hele zwarte peperkorrels, een schepje suiker en lekker wat laurierblaadjes.” Het geheime ingrediënt? “Kasayahan. Vrolijkheid”, verklapt Reyna grinnikend.

Foto 2: Een laatste snuf zout toevoegen... Bijna klaar!

De Filipijnse archipel bestaat uit meer dan 7000 losse eilanden, met 85 verschillende dialecten en wel 30 verschillende manieren waarop de adobo gemaakt kan worden. “Ik kan er ook niet met iedereen even goed communiceren, maar het gezellig samen eten met elkaar smelt de Filipijnen samen tot één hecht land.”

Een beetje Filipino in Nederland De eerste keer dat zij met haar toenmalige man Jan (reeds overleden in 2005) een Nederlandse verjaardag bezocht, kwamen de muren op haar af. “Een klein schaaltje chips voor het hele gezelschap? Eén piepklein taartpuntje per persoon? En jullie zijn een welvarend land? Nee, nee, nee. Ik was kamayans gewend! Gigantische, kleurrijke feestbuffetten uitgespreid over bananenbladeren midden in de woonkamer, vol fingerfood waar iedereen van kan eten, de hele dag lang!”

Foto 3: Filipijnse adobo geserveerd met witte rijst

“Kainan na!” Oftewel ‘eet smakelijk,’ zegt ze opgewekt terwijl ze de de kookpitjes uitdraait en voor het hele gezin opschept. Reyna kookt voor zichzelf nog altijd Filipijns en kent alle Aziatische toko’s in omgeving Alkmaar als haar eigen linkerbroekzak. Daar haalt zij exotische fruit-, vis- en groentensoorten die een standaard buurtsuper op de hoek van de straat niet verkoopt. “Bij de toko haal ik grote tijgergarnalen, bangús – melkvis in het Nederlands –, chayote, durian... Heb je wel eens de vrucht van een durian gezien? Die lijkt op een grote groene egel! Een libidoverhogende groene egel. Dat zeggen ze dan, op de Filipijnen,” voegt ze er ietwat nerveus lachend aan toe. “Maar zo kan ik mij gelukkig nog steeds een beetje Filipijns voelen in Nederland.”

Reyna is naast parttime hobbychef op zelfverklaard Michelinsterniveau, fulltime moeder van haar drie nog inwonende kinderen Shaina, Robert en Ayra – allen van een Nederlandse man. “Ik kook weliswaar nog altijd Filipijns voor mijzelf, maar de kids ontvluchten het diner vaak of koken iets voor zichzelf. Ik denk niet dat ik het stokje doorgegeven heb. Of liever gezegd de spatel,” lacht zij af.

Twee verschillende werelden Dochter Shaina (22) verklaart haar desinteresse in de Filipijnse keuken: “Tja. Ik associeer mijn Filipijnse bloed toch vooral met wat negativiteit dat er in mijn jeugd heeft afgespeeld. Zo werd ik vaak op de basisschool ‘dat bruine meisje’ genoemd, terwijl ik mij zo Hollands voelde als de kaasmarkt die hier in Alkmaar elke vrijdag staat. Ik denk dat ik daarom de Filipijnse keuken niet zo erg meer toelaat in mijn dagelijkse leven.” Shaina voegt daar nog aan toe: “Mijn moeder en ik verschillen in de keuken als twee werelden die lijnrecht tegenover elkaar staan, van ontbijt tot avondmaal. Mijn ontbijt bestaat uit een normaal Hollands broodje met – weetjewel – gebakken ei, kaas of pindakaas, terwijl m’n moeder nog wel echt naar een kom rijst met groenten of vis grijpt.”

Foto 4: Rijst, groenten, kruiden. Een typisch ontbijt van Reyna.

Foto 5: Brood met kaas of pindakaas en een glaasje zuivel. Een typisch ontbijt van Shaina.

Dat een doordeweekse dag in de Filipijnse keuken al om half 3 ’s middags begint is eerder norm dan uitzondering. “Ook hier zou ik de tijd dus niet voor vrij willen maken! Ik ga ‘s middags als ik vrij ben liever gamen met wat vrienden, of ik bestel ergens een goede lunch op het terras.” Niettemin spreekt zij de vraag of zij dan de gerechten van haar moeder niet lekker vindt, ondanks haar duidelijke terughoudendheid naar de Filipijnse cultuur, bliksemsnel tegen. “O, ik vind adobo op z’n tijd heerlijk!”, spreekt zij haast lyrisch uit. “Of een goede kare-kare curry. En ik zie mijzelf ook zeker nog eens Filipijns koken voor mijn vriend of voor vrienden zodra ik op mezelf woon. Het is alleen voor mij wat de Hollandse stamppot voor de familie Jansen is – maar dan met een vleugje negatieve associatie vanwege een rits aan racistische opmerkingen in mijn jeugd. Geef mij dan maar een spaghetti carbonara,” zegt ze. “Zolang ik het maar niet in m’n hoofd haal om vegetarisch te worden. Mijn moeder zou me vermoorden! Zij zou me denk ik nét zo hardhandig afslachten zoals het vlees uit de adobo vermoord is.” Kasayahan Ondanks de culinaire verschillen tussen haarzelf en haar moeder, waardeert zij bepaalde aspecten van de Filipijnse cultuur wel zeker. Er zijn zelfs aspecten waarvan zij zou willen dat de Nederlandse cultuur die een tikkeltje meer eigen maakte: “Voedsel verbindt mensen op de Filipijnen met elkaar. Het is een manier van zorgen, liefhebben, van dank uiten. Ik ben een tijdje depressief geweest, en mijn moeder vond het lastig om hiermee om te gaan vanuit haar achtergrond. Er rust namelijk een flink taboe op mentale gezondheid in grote delen van de Aziatische cultuur. Zo was zij nooit een ster in peptalks, maar schoof zij wel op haar eigen goedbedoelde manier verse noedels om de hoek van mijn slaapkamerdeur als ik moeite had met de dag. Dit is haar manier van zorgen,” vertelt ze. “In Nederland zijn we allemaal veel individualistischer, misschien zouden we – als we een eetcultuur hadden die niet alleen bestond uit een aangebrand gourmetpannetje met kerst – een stuk begripvoller en geduldiger zijn met elkaar. Ik denk dat wij als samenleving meters zouden kunnen maken als we net zoals in de Filipijnse cultuur gewoon eens rustig de tijd namen om uitgebreid met elkaar te koken, de dag door te spreken en daarna met z’n allen te gaan zingen en dansen in de keuken. Gezelligheid. Met als kers op de taart: gezellig met al je vrienden en familie rond een grote tafel te gaan eten.” “Kasayahan,” knikt Reyna instemmend toe. “Inderdaad, mam, kasayahan.”

#I wrote an article on my aunt from the Philippines and my Filipino-Dutch cousin and their cultural clashes and fights #Sorry it's in Dutch! But I happen to have a good few Dutch followers on here as well #...this is what Tumblr was originally set-up for right?#blogging?...#anyway have fun reading it; especially in times of travel restrictions; because I really wanna visit the Philippines now :)#personal #interview #Filipijnen #Koken #Eten #Culinair

4 notes · View notes

dustedmagazine · 7 years

Text

Listed: Golden Retriever

Golden Retriever is Jonathan Sielaff (bass clarinet, electronics) and Matt Carlson (synthesizers, piano). The Portland, Oregon-based duo came together in 2008 after years of turning up in the same bands. They issued recording on several labels before settling on Thrill Jockey, which has released their last three LPs. Most of Golden Retriever’s music derives from spontaneous interaction, but it sustains a linear flow. This all changed on the new album Rotations, which was realized with the assistance of percussion, horns, and a string quartet. In his review, Bill Meyer said “Freed from limits but still in touch with their essence, Sielaff and Carlson have done a fine job of changing their game.”

Jonathan Sielaff

Freedom to Spend

Poiemusia La Nau Dels Argonautes by Pep Llopis

I’ve been diving into our friends Pete Swanson and Jed Bindeman’s new label of “autonomous anomalies produced by musicians working within and outside the limits of technology to create intimate art.”

Pep Llopis – Poiemusia La Nau Dels Argonautes

youtube

It’s all amazing, but I’ve been listening a lot to Pep Llopis – Poiemusia La Nau Dels Argonautes.

Arvo Part

youtube

Spending some time with Arvo Part’s music again. I can’t ever get enough of this piece (Salve Regina)

Jacob Cartwright

Jacob Cartwright is a friend and wonderful artist, but he also has a killer instagram of paintings he sees around NY and the world. I’m always finding out about artists through his posts.

Weather Report

youtube

Listening to a lot of 1970s fusion lately. The early Weather Report iteration was incredible. So loose and tight at the same time.

Manfred Schoof Quintet

youtube

In a similar vein but refracted out into nerdy Euro territory is this Manfred Schoof Quintet stuff with bass clarinetist Michel Pilz.

Arve Henriksen

youtube

Matt introduced me to Arve Henriksen’s music. I love the expressive vocal character of his playing and its raspy, breathy, shakuhachi-like texture.

Watazumido-Shuso

youtube

Nothing exemplifies the dynamic and textural contrasts of a wind instrument for me, and in such a stripped down to its essentials fashion, as the shakuhachi. Especially Watazumi’s over-sized hocchiku flute playing.

Matt Carlson

The Necks — Sex et al.

youtube

Late to the party on these guys, but I’ve been on a deep dive of their entire discography over the last year after my friend Jamie Potter lent me this CD. Such a distinctive blend of elements formed into a complete and unique musical language.

John Cage and Morton Feldman in conversation

youtube

Best podcast ever? These two fascinating minds and old friends record a four-hour chat, and it’s remarkably endearing to get a sense of what their hang sessions were like.

Robert Ashley by Kyle Gann

What this book brings to the table that was formerly missing is deep musical analysis of Ashley’s many operas. Gann uncovers meticulously conceived structures in these sometimes inscrutable works.

Music Interiors Vol. 2: Interni Italiani

Spencer and I lived together for a short time, and our morning coffee and LP listening sessions were always such a treat. Luckily I can still get a semi-regular dose of his discoveries in his many mixes. In this one he delves deeply into the fertile Italian post-minimalist/ambient scene.

Felicia Atkinson — Hand in Hand

youtube

Felicia knocks it out of the park on her new record for Shelter Press, integrating her multi-disciplinary interests and approaches.

Hecker — A Script for Machine Synthesis

youtube

Totally unlike anything else. Like a conceptual, philosophical play unfolding on your stereo and in your mind for an hour.

#listed #golden retriever #dusted magazine #freedom to spend #pep llopis #arvo part #jacob cartwright #weather report #manfred schoof quintet #arve henriksen #watazumido-shuso #the necks #john cage #morton feldman #kyle gann #music interiors #felicia atkinson #hecker

3 notes · View notes

xerks44 · 6 years

Link

JAKI LIEBEZEIT - a Tribute" Philharmonie Köln, 22. Januar 2018 Drums Off Chaos: Reiner Linke drums Maf Retter drums Manos Tsangaris drums Drums Off Chaos w/Dominik von Senger git w/Rosko Gee b w/Jochen Irmler keys Manfred Schoof tp, flh Gerd Dudek ts Helmut Zerlett p Rosko Gee b Drums Off Chaos /w Baba Zula w/ Murat Ertel voc, saz w/ Levent Akman perc Pi-hsien Chen p Jah Wobble b Marc Layton-Bennett drums Irmin Schmidt p René Tinner sound design Jono Podmore electr Ian Tregoning electr Robert Coyne voc, git Aglaja Camphausen vc Werner Steinhauser drums Drums Off Chaos w/ Damo Suzuki voc w/ Michael Rother git w/ Dominik von Senger git w/ Helmut Zerlett keys w/ Rosko Gee b Gianna Nannini voc Hans "Bäär" Maahn b Rüdiger Elze git Helmut Zerlett keys Ralf Gustke drums Manos Tsangaris - Moderation Gerhard Veeck - Technische Leitung Jonna Grimstein - Produktionsleitung Svenja Doeinck - Pressearbeit Anna Harbord - Stage Management Wanda Steffen - Künstlerbetreuung Tom Gotthardt - Shuttle Jono Podmore - Videoton Mischung Michael Häck - Saalton Mark Buss-Kuchenbuch - Bühnenton Hendrik Nachtwey - Bühnentechnik Örnie Wiesehöfer - Bühnentechnik Günter Jäckle - Lichtgestaltung und Regie Mitsu Kürbis - Verfolger Hans Otto Richter - Licht Assistent Ali Lindenberg - Videoton und Tondokumentation Evs Backline - Instrumente Contour - technische Ausstattung Marc Cremer - Sicherheit Yuman - Verpflegung Idee und Konzeption: Birgit Berger, Reiner Linke, Hans Maahn, Reiner Michalke, Maf Retter und Manos Tsangaris Eine Veranstaltung des Europäischen Zentrums für Jazz und Aktuelle Musik im Stadtgarten Köln Wir danken den Technikern der Kölner Philharmonie für die gute Zusammenarbeit. © ℗ 2019 Initiative Kölner Jazz Haus e.V. & klangmalerei.tv GmbH www.klangmalerei.tv

0 notes

todayclassical · 8 years

Text

April 06 in Music History

912 Death of composer Monk and author, Notker Balbulus.

1631 Birth of composer Vincenzo De Grandis.

1660 Birth of Bohemian composer Johann Kuhnau. 1670 Death of Italian soprano Leonora Baroni.

1672 Baptismal of French composer Andre-Cardinal Destouches. 1708 Birth of composer George Reuter.

1743 Death of tenor Thomas Salway.

1752 Birth of composer Johann Friedrich Kranz.

1759 Handel becomes ill at performance of Messiah in London.

1767 FP of Arne "Linco's Travels" London.

1778 Birth of American composer Joseph Funk.

1779 Death of Italian composer Tommaso Traetta.

1797 FP of Beethoven's Quintet for Piano and Winds, Op. 16, at a Schuppanzig concert in Vienna.

1812 Birth of composer Gavril Yakimovich Lomakin.

1815 Birth of German composer Friedrich Robert Volkmann. 1818 Birth of composer Francis H. Brown.

1835 Birth of composer Jose Marraco Ferrer.

1844 Birth of composer Joseph Ludwig.

1847 Conversion of Covent Garden Theater in London to Opera House, opens with Rossini's Semiramide.

1854 Birth of #tenor Heinrich #Botel in Hamburg. 1867 FP of Schubert's Unfinished Symphony in England, 39 years after his death.

1877 Birth of German tenor Jacques Decker in Cologne.

1884 Birth of American composer Hart Pease Danks in New Haven, CT.

1885 Birth of French-American composer and harpist Carlos Salzedo. 1887 Birth of Rumanian opera composer Nicolas Bretan, in Nasaud.

1892 Birth of composer Mateusz Glinski.

1896 Birth of composer Juan Tomas Perez.

1900 Birth of French composer Andrés Orchassal Sas.

1908 Birth of composer Vano Il'ich Muradeli.

1910 Birth of Italian soprano Emma Tegani.

1911 Birth of composer Phyllis Margaret Duncan Tate.

1912 Birth of Welsh tenor David Lloyd in Trelogan, Wales.

1916 Birth of American mezzo-soprano Martha Lipton in NYC.

1912 Birth of composer Endre Szekely.

1918 Birth of Austrian bass Manfred Jungwirth St. Poelten, Austria.

1921 Birth of American composer Andrew Imbrie, in NYC.

1926 Birth of Italian-American tenor Sergio Franchi in Cremona.

1927 Birth of Polish soprano Bogna Sokorska in Warsaw.

1927 Birth of American tenor Stanley Kolk.

1927 Death of Romanian baritone Dimitrie Popovici.

1929 Birth of Russian composer Edison Denisov in Tomak. 1929 Birth of American composer, pianist and conductor Andre Previn in Berlin. 1931 Birth of English soprano Joan Caryle in Wirral, Ruthin Cheshire.

1934 Birth of Spanish tenor Juan Lloveras in Barcelona.

1934 Birth of composer Reijo Jyrkiainen.

1936 Birth of composer Manfred Schoof.

1942 Birth of Polish tenor Ryszard Karczykowski in Tczew.

1943 Birth of English soprano Penelope MacKay in Bradford.

1944 Birth of English mezzo-soprano Felicity Palmer in Cheltenham.

1946 Birth of American composer Barbara Benary.

1948 Birth of American composer Patrick Hardish.

1949 Death of Dutch soprano Aaltje Noordewier-Reddingius.

1951 Birth of French pianist Pascal Roge.

1951 Birth of Mexican soprano Rosario Andrade in Veracruz.

1953 Birth of French pianist Pascal Devoyon. 1967 Death of French bass-baritone Jean Vieuille.

1967 FP of Miklós Rózsa's Piano Concerto. Los Angeles Philharmonic, with Leonard Pennario as soloist.

1968 Birth of composer Vanessa Lann in NYC.

1971 Death of Russian composer Igor Stravinsky in NYC at age 88.

1975 Death of English mezzo-soprano Janet Howe.

#classicalmusic #today in music history #todayclassical #musichistory #onthisday

7 notes · View notes

lokis-mischievous-writer · 5 years

Text

LIGHTING FOR LONDON MITHRAEUM HONORED WITH IALD AWARD OF EXCELLENCE

Luminaries of the lighting profession gathered at the elegant Crystal Tea Room in Philadelphia, PA USA on 22 May to honor the winners of the 36th Annual International Association of Lighting Designers (IALD) International Lighting Design Awards. Twentythree projects from 12 countries were on display—including exteriors, interiors, workspaces, museums, hospitality sites and a place of worship. This year’s winners represent some of the most innovative and inspiring architectural lighting design work found anywhere in the world.

The design of the London Mithraeum in London, England UK with lighting design by Tillotson Design Associates and Schreiber Studio, took home an IALD Award of Excellence.

Within the depths of the Bloomberg European Headquarters lies a temple, the London Mithraeum, whose walls are half Roman ruins, half light.

This three-level immersive exhibit showcases thousands of relics, giving the public insight into times long past. Lighting design here plays a functional as well as narrative role, marking the boundaries of the ancient space.

Tillotson Design Associates and Schreiber Studio worked closely with architects, exhibit designers, engineers and a light artist to create a space that displays an understanding of the human visual system that is remarkable and inspirational. “This is professional lighting design at its best,” one judge said.

This collaboration resulted in a careful synchronization of architectural lighting, artistic lighting, video content, haze and music. The need to create a seamless experience for visitors meant doing calculations to perfectly place and weigh pendant fixtures so that air currents from the haze machines would not be disruptive. All details had to be accounted for.

At the street level, one climate-controlled case that included over 600 Roman artifacts could not be lit by integrated lighting. Designers aimed LED spotlights from the ceiling onto the items which were laid on pyramidal forms which both referenced classical architecture and minimized track light shadows.

From the street level, visitors move to the mezzanine level where projected figures emerge from the shadows into light. To ensure that ambient light does not distract from the projections, under-bench lighting and very low brightness LED downlights are used throughout the level.

It is the lowest level that multiple judges praised as “magical” and a “phenomenal use of light as a determinant of space along with other dynamic mediums.”

Here the technical challenges were greater as the designers needed to not just understand the physics of light, but also coordinate with air systems and ceiling construction. Walls of structural light rise over the foundation remnants of the temple and the haze of theatrical fog gives the light beams their physicality.

The light is aimed horizontally onto a series of concealed mirrors and the plane of light is then interrupted by baffles to create portals. The altar of the temple has five layers of cantilevered steel so that each silhouette is illuminated.

The lower level also features bespoke LED pendant lights suspended from invisible cords to illuminate the ruin from below eye level, as to enhance rather than detract from the illusion.

With the multiple forms of light and innovative treatments, Tillotson Design Associates and Schreiber Studio delivered not just a lighting design, but an immersive light experience.

PROJECT CREDITS

London Mithraeum London, England UK

LIGHTING DESIGN

Suzan Tillotson, IALD Mitul Parekh (Formerly of Tillotson Design Associates) Shan Jiang, Associate IALD Tillotson Design Associates

Matthew Schreiber Schreiber Studio

ADDITIONAL CREDITS

Architecture / Exhibition Design Wendy Evans Joseph Studio Joseph

Architect of Record Owe Schoof Foster + Partners

Lead Designer / Media – Local Projects Jake Barton

Archaeology Sophie Jackson Museum of London Archaeology

Contractor Mark Taylor Sir Robert McAlpine Ltd

Owner Bloomberg L.P.

PHOTOGRAPHY © James Newton, JN Photographs

https://www.iald.org/

#illumni

0 notes

thedreamlifeofbalsosnell · 6 years

Text

‘Voor het vergeten’ van Peter Verhelst: in memoriam matris

Geheel onverwacht overlijdt de moeder van Peter Verhelst. De familie is in diepe rouw, hulpeloos ten aanzien van het verlies, bezorgd over de vader die alleen achterblijft. Op zoek naar betekenis en troost verschuilt de ontredderde schrijver zich waar hij veilig is, in breed uitwaaierende, onwereldse verhalen-in-verhalen, zoals alleen Verhelst die kan vertellen. Voor het vergeten troont de lezer mee naar nieuwe wonderlijke werelden waar edelherten, mythologische figuren, bomen en witte katten de dienst uitmaken.

Voor het vergeten opent met een gedicht dat Verhelst schreef naar aanleiding van ‘Twins’, een sculptuur van kunstenaar en goede vriend Johan Tahon. Deze twee levensgrote bronzen vrouwenbeelden zijn een hedendaagse interpretatie van de relatie tussen het Jodendom en het Christendom. Naast iedere vrouw staat een ladder, eveneens een centraal beeld in het gedicht: Wie zal de ladder uit de boom Het dansen van vuur door de lont Het krachtige merg van de ladder uit de boom hakken? Met hetzelfde gedicht eindigt de roman, zij het in een licht gewijzigde vorm (een hebbelijkheid van Verhelst die erom bekend staat zijn gedichten voortdurend bij te schaven). Misschien gaat het gedicht over een Jacobsladder, die rechtstreeks naar de hemel leidt? Zo lijkt het althans, want plots bevindt de lezer zich in een hoofdstuk met als titel ‘Leoniden’, de meteorenregen die piekt in de maand november en in diezelfde periode voor vurig spektakel zorgt in het zwerk. Een hemelkaart van de Leoniden de nacht waarin Verhelsts moeder overlijdt, van 17 op 18 november 2015, leidt het hoofdstuk in. Na de hemelkaart start het vertelprocédé dat Voor het vergeten gaande houdt. Enerzijds brengt ik-verteller Verhelst autobiografisch verslag uit van de dagen na zijn moeders overlijden, aangevuld met herinneringen en de beslommeringen om alles geregeld te krijgen. Anderzijds gaan deze hedendaagse en realistische sequenties naadloos over in koortsachtige visioenen, essayistische uitweidingen over de dood en verhalen die wortelen in de klassieke mythologie, met Ovidius’ Metamorfosen als primaire bron. Op deze verhalen-in-verhalen-methode heeft Verhelst het patent en de toevoeging van autobiografische elementen herinnert aan zijn vorige roman, De kunst van het crashen. Tijdens de nacht waarin Verhelsts moeder bezwijkt aan een hartaderbreuk (‘Wat een mooie dood voor iemand die panisch was voor het sterven. Adem in. Hartaderbreuk. Stikdonker.’) zijn twee edelherten verwikkeld in een strijd op leven en dood. Wanneer Verhelsts vader zijn echtgenote vindt, verandert ze voor zijn ogen in een boom: Het kan niet langer dan enkele seconden hebben geduurd: een zware loomheid overweldigde haar, over haar zachte borst schoof een fijne schors, haar haren werden bladeren, haar armen takken, haar voeten tot wortels verstard. Haar gezicht omkranst door een kruin. Ook de verteller zelf ervaart een gelijkaardige gedaanteverwisseling wanneer hij in een koortsdroom een houten trap opgaat: Ik proef donker, sapdoorlopen hout, zoet merg. Ik bevind me in het hout. In de boom waaruit de planken werden gezaagd voor de treden en de leuning.’ Het zuchten van de boom. De trage, trage bloedsomloop van de boom.’ Een zware loomheid overweldigt me. Over mijn borst schuift fijne schors. Mijn haren lopen uit in bladeren, mijn vingers in takken, mijn voeten in wortels. Uit mijn hals, mijn oren, mijn schedel komt, als een gewei, de kruin. De nacht voor de begrafenis kan de verteller de slaap niet vatten en zoekt informatie op het internet over sterven en rouwen. Enkele passages jaagt hij door Google Translate (‘vanaf nu leef ik in een Google translation van de wereld die ik dacht te kennen.’) en duiken doorheen het boek onverwachts op, wat ontregelend werkt, bijvoorbeeld: FACE PAIN / GEZICHT PIJN Het verliezen van iemand schelen of iets dat essentieel is voor hun bestaan kan overweldigend zijn en natuurlijk vertaalt zich in pijn. Ook het einde van Lewis Carrolls nonsensgedicht The hunting of the Snark (1883) krijgt een hilarische Google-vertaling. De ‘snark’ zelf steekt hier en daar later in de roman nog eens de kop op. Na het verdwijnen van de moeder staat de vader centraal, niet langer als rots in de branding maar als een gehalveerd man, van een stuk in de tachtig, met volwassen kinderen die hun eigen gezin en zorgen hebben: Mijn vader is zo met mijn moeder vergroeid dat hij vanaf nu elke vezel van zijn lichaam, alles wat hij denkt en doet los zal moeten knippen. Alles zal voor de eerste keer zijn. Hij zal broos worden en kleiner, bleker, magerder, gebogen. Hij zal de komende weken niet over mijn moeder kunnen zwijgen. Zijn mond loopt over, zolang hij zijn mond niet over haar houdt, ziet hij haar in zijn woorden rondlopen. Toch is de moeder immer aanwezig, de herinnering wordt bijna tastbaar: Hij zal me enkele weken later vertellen dat hij voelde dat ma weer naast hem lag – fantoomgeluk. De verteller heeft enkele schrikwekkende visioenen, maar vindt troost in wat hij kent: literatuur, kunst en taal. Bekende mythes (Pyrrha, Echo, Apollo en Daphne) zet hij volledig naar zijn hand en maakt er een soort hedendaagse sprookjes van, moderne versies met verwijzingen naar zijn eigen obsessies, in het bijzonder moderne kunst. In zijn duiding van twee schilderijen van Luc Tuymans — waaraan Verhelst onvrijwillig moet denken wanneer hij een man met een spade meent te zien in het park vlakbij zijn huis — zit een sleutel verborgen om de associatieve vertelmethode van Voor het vergeten te doorgronden: Gesprekken tussen kunstwerk en toeschouwer zijn per definitie uitwisselingen van misverstanden. De toeschouwer weet natuurlijk dat wat op het doek staat niet samenvalt met de werkelijkheid. Elk schilderij berust op het lost-in-translation-principe: altijd is de werkelijkheid onvertaalbaar. Net die lost in translation laat de toeschouwer/lezer toe die met de eigen biografie op te vullen. Niet alleen met de echte biografie (de feiten), maar ook met een parallelle biografie waarin herinneringen, droomflarden, associaties als dominosteentjes andere dominosteentjes in beweging zetten. Zo duikt het schilderwerk ‘Suprematische compositie wit op wit’ (1918) van Kazimir Malevitsj — een wit kantelend vierkant op een witte achtergrond — op in een koortsachtige droom en wordt het een onderdeel van het rouwproces: Mijn vader buigt zich over het gezicht van mijn moeder. Een man buigt zich voorover naar een schilderij (armen op de rug) en ziet een kantelend wit vierkant op een witte achtergrond. Het vierkant (met grove borstel geschilderd) lijkt op het eerste gezicht steriel wit en leeg, maar krioelt bij nader inzien van het leven. Als een katoenveld in volle bloei (in de wind). Als een waterval (close-up van het schuimende, kolkende water dat zich tussen twee rotsen door in de diepte stort). Als een bevroren waterval die als een gigantische druipsteen van een rotswand af hangt. Dan gaan de dominostenen aan het tuimelen. Wit roept sneeuw op, wat de verteller doet denken aan het verhaal ‘Sneeuwen’ van Robert Walser en diens eenzame dood tijdens een wandeling in de sneeuw, een dood wellicht ook veroorzaakt door een hartaderbreuk. Dit overrompelende beeld van de overleden Walser zet de verteller aan tot acht korte, poëtische schetsen over de ‘man in de sneeuw’. Sneeuw is volmaaktheid, kristallen sublimatie: De illusie dat met elk smeltend sneeuwkristal schoonheid verloren gaat die nooit kan worden herhaald. Onherroepelijk. Het onleefbare gevoel dat het geheel ten onder gaat als één detail verloren gaat. Eeuwige volmaaktheid ligt op de toppen van de bergen. Wit is de kleur van de leegte, het niets en het gemis: Verdwijnen. Verlies. Afwezigheid. Absence. Vergeten. Wit vierkant, oplossend in een groter, wit vierkant. Juist omdat hij er niet meer is, schrijf ik over de man. (Juist omdat mijn moeder er niet meer is...) Wit is ook de leegte van het vierkant van Malevitsj, maar er zit een onmiskenbare dynamiek in die leegte, een potentieel waar Verhelst gretig op ingaat: Volgens kunstenaar Yves Klein bestaan de kunstwerken uit hun afwezigheid en betekent de leegte niet noodzakelijk verlies, maar vooral mogelijkheid, begin en einde tegelijk. Die leegte wordt opgevuld met herinneringen, verhalen en metaforen. Alle boeken zijn metaforen, stelt hij, dus ook Voor het vergeten: Metaforen zijn tegelijk monument (herinneringen) en ruïne (vergeten). Bouwsels van een surrogaatgeheugen. Een gesimuleerde, levensvatbare wereld. Het deel ‘Metaformosen 2’ [sic] opent met Verhelsts prachtige gedicht ‘Voor het vergeten’, alweer in een versie die enkel voor de roman bestemd lijkt waaraan het zijn titel uitleent. Dit gedicht heeft namelijk nog twee andere versies: in de bundel Wij totale vlam (2015) en in Verhelsts vorig jaar verschenen bloemlezing Koor, een keuze uit de poëzie (1987-2017). Hoe het zij, in dit deel zoekt Verhelst verklaringen en houvast in zijn werk voor het theater. Voor de theatervoorstelling Kroniek (of een man ligt dood in zijn appartement sinds 28 maanden) —niet geheel ontoevallig over ‘de wil om vergeten te worden’, volgens de site van NTGent — vertaalde Verhelst ‘9 contemplaties over de onreinheid van het lichaam’ die horen bij de gouaches van de zeventiende-eeuwse Japanse schilder Morishige. In deze reeks worden de verschillende stadia van ontbinding van het lijk van een adellijke dame in detail beschreven en uitgebeeld. De dichter wordt er sprakeloos van: Probeer eens jouw verdriet te beschrijven in plaats van dat van je vader. ‘Ik...’ Lange stilte. Herinneringsschimmel. Verbeeldingsfungus. Verdrietzwammen op wanhoopsbomen. Doorschijnende draden schieten uit wolkwaas. Er volgen nog meer vallende dominostenen, om nieuwe verhalen aan te tikken en op te starten. Een boek over Japanse tuinen ligt op Verhelsts schrijftafel: voor hem de aanleiding om enkele haiku’s neer te pennen en zich te verliezen in filosofische bespiegelingen over in golven geveegde kiezelpaden. Wat hem brengt tot een intrigerende contemplatie over het stilleven, ook wel ‘nature morte’ genoemd, waardoor hij aan zijn opgebaarde moeder wordt herinnerd. In een droomachtige sequentie krijgt de verteller bezoek van een ‘hertman’, de Actaeon van zijn verdriet: In het ziekenhuis lees ik in Metamorfosen het verhaal van Actaeon die per ongeluk de godin van de jacht, Diana, naakt ziet baden in een meer. De tomeloze blik van Actaeon. De blik van mijn vader. Als straf gooit Diana water in het gezicht van Actaeon, die uit zijn voorhoofd een gewei voelt schieten. Zijn oren worden puntig, zijn handen en voeten stollen tot hoeven en door zijn poriën dringt zich een vacht. Even later wordt hij in de gedaante van een hert door zijn eigen jachthonden verscheurd. Volgt een verhaal over Orpheus, ‘Meneer O’, die net als de schrijver 'een vrouw' verloor: Orpheus, zoon van Apollo, verloor zijn vrouw Eurydice. Hij ging naar de Onderwereld en speelde er muziek die zo ontroerde dat hij Eurydice weer mocht meenemen, op voorwaarde dat hij niet achter zich keek. Wat hij uiteraard wel deed, waardoor hij haar onherroepelijk verloor. Ook dit verhaal genereert nog maar eens een ander verhaal, ‘Het huis met de twee cipressen’. En zo wordt Voor het vergeten een eindeloos, duizelingwekkend verhalenkabinet à la Tongkat (1999): Stel dat er een Eurydice bestaat die op zoek gaat naar haar Orpheus. En stel dat ze die vindt. Dat ze hem ervan kan overtuigen een contract te ondertekenen. Wat staat er dan in dat contract? (Zie je haar staan in een huis, onzeker nog, haar armen gekruist? En zie je hem staan denken terwijl hij doet alsof hij een schilderij bestudeert – om tijd te winnen? In dat huis, aan de twee cipressen.) In het indrukwekkende deel ‘Lichtgevende tuin’ komt de gehele mythologie uit de roman samen in een grandioze finale. Hier mythologiseert Verhelst de laatste momenten van zijn moeder, met een centrale rol voor Charon (de man die de doden per boot naar de onderwereld brengt) en Echo (de onfortuinlijke nimf die werd afgewezen door Narcissus en van verdriet enkel de woorden van anderen kon herhalen). De Echo-figuur weerklinkt ook in de slotregels van het gedicht ‘Tegen het vergeten’, dat ik hieronder weergeef in de versie uit Koor: ‘Niet hoe je was, hoe je op je ellenbogen achterover leunend, zo bleek was je, hoe we keken – niet vergeten, niet het zich zuchtend openvouwen – nooit vergeten, niet hoe het had kunnen zijn, hoe we hadden willen zijn. Wat van ons verloren is gegaan. Wie van ons verloren ging. Laten we ons elkaar zo herinneren voor de herinneringen dingen met ons doen. Laten we op onze ellenbogen achteroverleunend naar elkaar kijken, een fonkeling in het wachten, een nauwelijks hoorbare zucht, tot we oplossen in het vallende duister. De echo van je zucht. De echo van de echo van je zucht.’ Op het einde van Voor het vergeten heeft de vader een nieuwe vriendin, als een linde en een eik verstrengelen ze zich in elkaar, net zoals in de mythologie Philemon en Baucis dat deden: Omdat het bejaarde echtpaar, Philemon en Baucis, de goden Zeus en Hermes zo gastvrij ontving, werd hun de gunst verleend om samen te sterven. Ze veranderden na hun dood in een linde en een eik die zich met elkaar verstrengelden. Dit beeld brengt opnieuw ‘Twins’ van Tahon voor de geest. De roman eindigt dan ook met hetzelfde gedicht als waarmee hij begon, en jawel, opnieuw in een licht gewijzigde vorm. De cirkel is rond, de ladder kan worden beklommen, het rouwen kan beginnen. Voor het vergeten is een finaal bijzonder aangrijpende mystificatie waarin Verhelst de wapens gebruikt die hij kent — zijn taal, zijn verbeelding — om de leegte die achterblijft min of meer zin te geven en op te vullen. Het maakt van dit uitzonderlijke moederboek een imposant mausoleum, een blijvende herinnering, waar niets verloren gaat, zolang we niet vergeten.

Verschenen op: Mappalibri, april 2018

Voor het vergeten van Peter Verhelst, De Bezige Bij 2018, ISBN 9789403105208, 354 pp..

#Voor het vergeten #Peter Verhelst #De Bezige Bij #Mappalibri

0 notes

deepartnature · 7 years

Text

You’re Probably Reading This On an Electronic Device

"The Village Voice’s archives are not digitized. ... But ephemera such as those barely scratch the surface. There are Nat Hentoff’s columns — 51 years of them, sketching and agitating in the intellectual space that surrounds civil liberties and free speech. The images of Fred McDarrah, Mary Ellen Mark, Sylvia Plachy, James Hamilton, Amy Arbus, Catherine McGann, and Robin Holland, which have defined so much of what we think of as the Village and the way the Voice has looked at the world. The unflinching reporting and investigative work of Jack Newfield, Alexander Cockburn, Susan Brownmiller, James Ridgeway, Wayne Barrett, Teresa Carpenter, Joe Conason, Tom Robbins, Alisa Solomon, Jennifer Gonnerman, Michael Tomasky, Peter Noel, Julie Lobbia, and Mark Schoofs, just to name a handful. The groundbreaking critical writing of Jerry Tallmer and Michael Feingold on theater; of Jonas Mekas, Andrew Sarris, Molly Haskell, J. Hoberman, Amy Taubin, and Stephanie Zacharek on film; of Peter Schjeldahl, Roberta Smith, Jerry Saltz, and R.C. Baker on art; of Richard Goldstein, Robert Christgau, Tom Carson, James Wolcott, Nelson George, Barry Walters, and Ann Powers on popular music; of Stanley Crouch and Gary Giddins on jazz. The innovatively cross-current cultural writing of Jill Johnston, Ellen Willis, C. Carr, Karen Durbin, Vince Aletti, Greg Tate, Guy Trebay, Thulani Davis, Hilton Als, and Colson Whitehead. ... This list, as lists like this often do, goes on and on and on. ..."

VOICE

0 notes

onlinevandaag-blog · 7 years

Text

Meisje dat als baby door haar moeder in de oven werd gebakken, krijgt onverwacht nieuws over mama.

Melissa Wright was in 2002 haar huis in Pratville, Alabama. Ze schoof alle platen uit haar oven. Dan zette ze de oven op 315 graden. Vervolgens deed ze het ondenkbare: ze legde haar 14 maanden oude baby, Ashley, in de oven. Haar vader, Robert Smith, vond haar in de oven. Het kleine lichaampje van Ashley raakte ernstig verbrand. Ze moest de volgende tien jaar 28 operaties ondergaan. Wright pleitte…

View On WordPress

0 notes

revisededition · 7 years

Text

Manfred Schoof Octet

Recorded February 18, 1970, WDR Studio 2, Köln unissued

Manfred Schoof, trumpet, flugelhorn; Gerd Dudek, tenor and soprano saxophone; Michel Pilz, bass clarinet; John Surman, baritone and soprano saxophone, bass clarinet; Alexander von Schlippenbach, piano; J. B. “Buschi” Niebergall, bass, tuba; Robert Scholar, bass; Paul Lovens, drums, percussion

Continental Context (Schoof) 8:04

Globe City (Schlippenbach) 21:24

Intersections (Schoof) (Part 1) 2:50

Intersections (Schoof) (Part 2) 3:05

Intersections (Schoof) (Part 3) 4:19

Intersections (Schoof) (Part 4) 3:16

Unknown Title 21:28

Piercing (Schoof) 8:53

Here

#Manfred Schoof Octet #WDR #1970

0 notes

riffsstrides · 7 years

Audio

Pablo Held

Forest of Oblivion

Pirouet Records, 2009

Pablo Held: piano;

Robert Landfermann: bass;

Jonas Burgwinkel: drums.

Pianist Pablo Held showed early promise by winning three Young Jazz Musician competitions in Germany, the first when he was just 13. He then went into august company playing with the WDR Big Band and trumpeter Manfred Schoof.

On Forest of Oblivion, his first as a leader, Held shows just why he has been such a strong presence. He plays with a subtle urge for nuance, letting his music glow. Just as certainly, he can turn up the beat and turn in a satisfying performance.

Held's compositions mark the influence of the romantic European tradition, but he also turns his ear and mind to Ravel, Joe Zawinul, Herbie Hancock and Bill Evans. All mark their presence in his tonality and harmonic conception.

Held enunciates his music with flair, aided by empathic bassist Robert Landfermann and drummer Jonas Burgwinkel . The trio works with a consonance that adds to the dynamic, both in the subtle and energetic essays of the compositions. The interaction is seen to advantage on the improvised "Interlude," where the trio constructs a glacial edifice before it gets a more pronounced dimension. Held resolves the initial spaced-out motifs with a shower of crystalline notes that blend in with the rhythm that Burgwinkel stirs with the brushes. As for Landfermann, he lays back and bows his bass, an anchor for the other two.

The delicate title track finds Held in a reflective mood, playing with spatial deliberation. He does stop to inject repeated notes, and for a brief but welcome prance that lights up the path. His take on Wayne Shorter's "Ana Maria" is tantalizing; a point of view that pays homage to the melody, and keeps the emotion tugging even as he reinvents the progression. In doing so, Held stamps his credentials as a thinker and improviser.

"Phasen" throws in a pleasant surprise, evolving into charged bop after a sedate opening. The atmosphere is electric, with crisp drumming, a roiling bass line and a jubilant cascade from the piano, before it all comes back to the quiet.

Held prefers delicate climes but his ability to move away convincingly make him a talent to watch.

JERRY D'SOUZA in All About Jazz

#Pablo Held #Forest of Oblivion #Pirouet Records #Robert Landfermann #Jonas Burgwinkel #JERRY D'SOUZA #All About Jazz #discos #spotify

0 notes

christusleeft · 8 years

Text

New Post has been published on In de hemel is wél bier !

New Post has been published on http://bit.ly/2m7eMaS

Het kwade ontmaskeren

Het opmerkelijk is wanneer je het kwade wilt ontmaskeren, dit niet meevalt om te doen. Het bijval is deze, dat Jan Prins ‘valse leraars’ tracht te ontmaskeren, en ik de pathologische narcisten die veelal ook borderliners zijn. Maar je stuit op een muur, het grappig detail in deze is dat Jan Prins een pathologische narcist is en de ziekte werkt uit dat pathologische narcisten met tovenarij werken, dus dat klopt niet helemaal.

De Schrift zegt namelijk:

Luk 11:17 Een ieder koninkrijk, dat tegen zichzelf verdeeld is, wordt verwoest; en een huis, tegen zichzelf verdeeld zijnde, valt.

Dr. Robert Hare, Canadees onderzoeker op het gebied van psychologie en criminologie:

Affinity groups—religious, political, or social groups in which all members share common values or beliefs—are particularly attractive to psychopaths because of the collective trust that members of these groups have in one another. Those who perpetrate affinity and similar frauds rely on the common belief system of the group members for cover. Common belief systems allow people who may be very different in many other aspects of their lives to find common ground for social interaction. As long as the psychopath can accurately espouse these beliefs while in the presence of group members, the true motives are less likely to be discovered. Religious belief groups, open to new members joining their group from all lifestyles, readily assume that those who join them hold similar beliefs and values, and tend to focus on professed beliefs and values and to forgive past transgressions. These noble qualities, unfortunately, make them easier targets for manipulation by unscrupulous fraudsters. While most people join affinity groups to associate with those who share their values, beliefs, and interests, psychopaths join to take advantage of them by hiding within a well-defined set of personal expectations.

Ik zal trachten te vertalen wat er ongeveer staat, mijn Engels is niet zo goed. Christelijk groepen waar alle neuzen één kant op staan, en waar mensen uit alle lagen der bevolking komen, zijn een pracht dekmantel voor psychopaten. Immers Christenen zien graag dat nieuwe mensen tot geloof komen en nodigen wie ook dan uit in hun midden, en zolang de psychopaat nauwkeurig deze overtuiging kan aanhangen, komen zijn ware motieven niet aan het licht. En stel dat hij een keer over de schreef gaat dan wordt hem dat vergeven. Deze nobele eigenschappen echter worden misbruikt voor manipulatie door gewetenloze fraudeurs. Bovendien zal de goe-gemeente tegen een ieder die kwaadspreekt over ’n broeder of zuster gauw in het ongelijk zal worden gesteld.

En dat is de muur waar je tegenop loopt. Zondag 5 februari 2017 overhandigde ik Ab Klein Haneveld een A4-tje met hetgeen wat hier geschreven staat.

Toen Ab Klein Haneveld scheidde van Anja – die ik overigens nooit gekend heb – zou dit een schokgolf teweeg hebben gebracht in de gemeente waardoor heel veel mensen afhaakten. Maar het zou er niet beter op worden als je het mij vraagt, want toen Ab’s oog viel op Everarda De Ridder wist hij niet te hebben te maken met een pathologische narcist. Ik zou bijna denken: “God straft onmiddellijk!”

Franz Adolph Boeije

Want nadien kreeg ik een schrijven, niet van Ab maar een andere broeder die dit alles ontkende want ik doelde eigenlijk op een specifieke broeder die eveneens een pathologische narcist is, te weten: Frans Boeije, waarover ik eerder had geschreven.

Daar mijn eigen moeder een pathologische narcist/borderliners was, ze is 4 januari 2017 de pijp uitgegaan, ik in 2013 niet alleen uitgestoten maar ook geëxcommuniceerd werd omdat ik eerder twee zusters, die ik destijds als vrienden had, en hun ontmaskerde als pathologische narcisten, te weten Jitske Eizema en nadien Ina te Kulve waar of ik hier van heb geschreven. Pas toen besloot ik méér te weten over narcisme, want zo bleek dat Ratgevallen van Sigrid van Dort véél meer en beter beschrijft wat narcisme is als het boekje van Alice Miller – Drama van het begaafde kind. Opmerkelijk was dat Sigrid van Dort in haar eerste boek voornamelijk over mannelijk narcisten schreef en door alle feedback die of zij kreeg werd het haar duidelijk dat ook vrouwen terdege narcistisch zijn.

Uit Ratgevallen 2.0

Voorwoord

Ratgevallen schreef ik natuurlijk zonder feedback op de totale mix van wat er allemaal in dat boek voorbij kwam. Ik schreef op wat ik boven water had gehaald over het verschijnsel. Toen het boek gelezen ging worden kwam er feedback over mannetjesratten en vrouwtjesratten. Op basis van wat ik zelf allemaal gelezen en meegemaakt had en wat ten grondslag lag aan Ratgevallen, kwam er een beeld naar voren dat het toch vooral een mannetjesrattending betrof.

Wat schetst mijn verbazing, en wat ook volkomen indruist tegen de ‘body of literature’ (berg literatuur): rattengedrag is helemaal niet zó erg geslachtsgebonden. Specifiek op het geslacht geschreven stukjes blijken net zo goed toepasbaar te zijn op het andere geslacht. Uiteraard zijn er ook nog de individuele verschillen, de persoonlijke stijlen van de ratten, naast het herkenbare patroon manifesteert zich op beide geslachten veelal hetzelfde.

De website van Mjon is in het bijzonder gericht op mannelijke narcisten:

Hoi, mijn naam is Mjon en ik wil je verwelkomen op deze website. Je bent waarschijnlijk op deze website, omdat ofwel je (ex-)partner (m/v) iemand is die narcistisch is, of omdat je op een andere manier te maken hebt met buitensporig narcisme in relaties. Of misschien ben je hier gewoon uit nieuwsgierigheid of als professional. Hoe dan ook, wanneer je interesse hebt in narcisme, dan is deze website er voor jou. Lees verder..

Met name op Facebook vind je groepen over narcisme maar wat gebleken is dat ik in die groepen over het algemeen niet welkom ben, en dat zal van doen hebben met het feit dat ik een heftig verleden heb en omdat ik natuurlijk een wedergeboren christen ben en de meeste mensen hebben aan Hem een hekel. Het kan ook zijn vanwege hetgeen wat Jan Prins allemaal had geschreven, dat sluit ik niet uit. So be it.

De eerste narcist ná mijn moeder was een vriendin waarmee ik ongeveer 3-4 jaar verkering heb gehad, en diens familie om een of andere reden een hekel aan mij had, hetgeen, nadat ik bij mijn eigen moeder op 28 april 2014 voorgoed de deur achter mij dichttrok en in januari puzzelstukjes kwamen bovendrijven. Dit wellicht omdat ik God ooit had gebeden mij te helpen met wat vroeger is gebeurd zodat ik kon begrijpen waarom ik ruim 10 á 15 jaar zwaar depressief ben geweest.

Het was mijn moeder die de verdeeldheid zaaide, zoals eigenlijk alle narcisten doen, zo ik eveneens begreep van de familie van Jitske, dat je op den duur door iedereen die je kent wordt afgewezen, en helemaal alleen komt te staan, dit doen narcisten opdat je dan enkel en alleen op de narcist staat aangewezen. Ik ben daardoor ook overtuigt dat satan die mensen met graagte gebruikt, maar voor zover ik uit Ab Klein Hanevelds woorden en natuurlijk de Bijbel heb begrepen is iedere ziekte een gevolg van de boze cq. bokkepoot.

Overigens, naar aanleiding van dit krantenstukje:

kreeg ik de indruk dat Ab Klein Haneveld ook trekken van narcisme vertoont, want schrijft het artikel, als er geen geld meer binnenkomt houd ik ermee op, en natuurlijk het overige wat in het stuk staat geschreven. Bijbelstudieleraar blijkt een lucratieve job te zijn.

Hoe of ik Everarda, de vrouw van Ab Klein Haneveld ontmaskerde. Eerder in de tent waren er al situaties waardoor ik achter mijn oor krabte . Eerder echter met een andere narcist, met wie of ik elke dag net ná het nieuws van 20 uur minstens een uur tot soms wel drie uur aan de telefoon zat te kwekken. Had ik destijds te kampen met een kies waar bij wijze van spreken een halve zak pinda’s viel uit te pulken en waardoor ik na het eten steevast met tandenstokers het gegetene opdiepte. Deze, te weten Anieta van Gelderen, wiens broer waar ik in het verleden ook bevriend mee was geweest, ook een narcist bleek te zijn, evenals diens vriend die destijds mijn buurman was, en die op zijn beurt ook weer was bevriend met wéér een narcist die ik eender bevriend mee was, ik ben een magneet voor narcisten zoals blijkt.

De tandarts zei veelvuldig dat hij een tand of kies die er ook kwalijk uitzag bij de volgende keer, dat was het volgende halfjaarlijkse onderzoek, zou doen, waardoor ik de indruk kreeg dat het hem eigenlijk allemaal worst zou zijn. Maar ik kan me eigenlijk niet herinneren dat mijn ouders mij hebben gezegd dat ik mijn tanden moest poetsen. Pas als een buitenstaander had gezegd dat ik grafstenen in mijn mond had, dan moest ik ineens hotel-de-botel mijn tanden poetsen met Vim.. getver..vieze troep!

Bovendien was dat verleden verre van prettig, want ik ben met psychologische en fysieke terreur grootgebracht. Nu was het Anieta die er op voorstond dat ik een kunstgebit zou nemen en ze zou het een ieder aanraden. Ik vroeg het mijn tandarts en die raadde me het juist sterk af. En ik dacht bij mezelf, ja, 1 klant minder, waar toch ieder half jaar aan gesleuteld kon worden en dus ook zorgde voor inkomsten. En Anieta was het iedere keer die zei om vooral maar een gebit te nemen, want ik zou er maar wat blij mee zijn, maar ik schoof het iedere keer opzij tot zich door omstandigheden iets aandeed en daarvoor bij de tandarts kwam en toen vroeg de hele zooi maar te trekken, en toen kreeg ik dus een kunstgebit en het eerste wat me opviel dat die tanden daarin al gelijk een stuk kleiner waren.

Bij de eerstvolgende Bijbelstudie viel Eef Klein Haneveld tegen me uit omdat ik dat had gedaan, maar dit deed ze met narcistic rage, zoals dat heet, en wat in dit filmpje benoemd wordt: op 5:31

youtube

Narcistische woede, agressie. Bij mijn eigen moeder meegemaakt, en in het andere portiek woont ook een pathologische narcist met wie ik ook contact had en die zich ook zo uitliet tegen mij en ik ben toen gelijk op gestapt, overigens in mijn eigen portiek woont ook een narcist, wiens man zich op 22 januari had verhangen in de trappenhal, die kon al die ellende niet meer trekken, overigens nét als mijn eigen vader deed, zei het niet door ophanging maar zijn medicijnen niet meer nam en zijn hart onnodig belastte waardoor hij een hartstilstand kreeg. Narcisten bedienen zich van allerlei gemoedstoestanden die feitelijk enkel en alleen maar toneel zijn waar ze overigens zeer goed in zijn want dat hebben ze van jongsaf aan geleerd om maar te krijgen wat of ze hebben wilden.

Denk aan een kind in een winkel wat iets wil hebben en dan een nee krijgt en dan gaat stampen, schreeuwen als chantage om het dan toch te krijgen.

Een geval van narcissistic rage maakte ik met mijn eigen moeder mee. Ik ging er op bezoek, opdat ze maar minder bij mij kwam. Steevast deed ik vooraan de flat een schietgebedje naar boven met de vraag of ook Hij erbij wilde zijn en me wilde beschermen tegen haar. Want een discussie kon je ook nooit winnen omdat er constant leugen werd toegepast.

En zo die ene keer dat ik ook gebeden had, kwam ik boven, zag mijn moeder in tranen en dat was eigenlijk het teken van wegwezen, want dan zou je worden overladen met verwijten, echter plofte ik op de bank, kreeg koffie voorgeschoteld en toen begon het. In eerste plaats de bekende verwijten, zoals dat mijn vader vreemd was gegaan, terwijl daar totaal geen sprake van was en toen de woede gevolgd door andere emotietoestanden.

Vreemd genoeg bespeurde ik toen ze met dat riedeltje begon, ik geen controle meer had over mijn lichaam. Het enige wat of ik kon doen was waarnemen met mijn ogen en oren, en dat was ook voldoende. Nadat mijn moeder me van allerlei dingen beschuldigde was het mijn mond die begon te spreken en haar met dezelfde agressie beantwoordde. Maar ik kon niet spreken? Daarover had ik geen controle. Van haar narcissistic rage schakelde ze ogenblikkelijk in de slachtofferrol en dikke tranen biggelden van haar wangen, om nadien zichzelf weer te verwijten dat zij het altijd was die slecht was, mijn mond gaf tussentijds reacties tot ze niks meer kon doen, en de kamerdeur opende en hevig trillend tegen me zei: “Je moet nu maar gaan.”

Ik kreeg weer vat op mijn lichaam en was beduusd door het voorgaande, toen ik beneden gekomen op mijn ijzeren ros sprong zei ik tegen God: “Ik weet niet of ik dat eigenlijk wilde?” Om de hoek van de straat kreeg ik een lied in mijn gedachte: Blij, blij, blij.. zo blij van ’t hart ‘k kan zingen… en toen wist ik dat het goed was.

Toen ik dus op de Bijbelstudie in Alkmaar kwam en Eef zag dat ik een kunstgebit had, viel ze ook in narcissistic rage tegen me uit hoe of ik zo stom had kunnen zijn. Nu wist ik dat Anieta en Eef elkander heel vaak belde, en ik ben ervan overtuigd dat er opzet in het spel zat, mede omdat ik graag mag zingen. En dat kunstgebit draag ik nu al jaren niet meer, wat een pokkeding, van je bovengebit een homp plastic in je waffel waardoor je lang zoveel eten niet in je mond kan proppen, of dat er wanneer je een bolletje maanzaad eet dat zaad onder je gebit gaat zitten. Hinderlijk! Ik zou het een ieder dan ook willen afraden.

Naast de genoemden was er ook nog een Poolse vrouw, wiens zoon met de dochter van Anieta was getrouwd, en zoon en dochter in België, ver van hun narcistische ouders wonen. Met deze geraakte ik ook bevriend. Deze vrouw was in de 60 en vroeg mij eens of ik haar en haar dochter naar Utrecht wilde rijden, want ze had aldaar bij een asiel een leuk hondje gezien, via internet. Nu had ik een bedrijfswagen waar ik zo’n beetje elke dag naar Utrecht en Vianen reed, dus een keertje extra zou geen bezwaar zijn. Ter hoogte van Maarssen vroeg ik naar het adres en kreeg een briefje in handen gedrukt waar geen Utrecht maar Uden stond. Ze had het niet goed begrepen en weet het aan haar Poolse achtergrond. Gelul natuurlijk, dit wist ze donders goed, en Uden was nog eens 150 km verder rijden, maar smekend hoopten zij dat ik zou doorrijden en deed dat uiteindelijk ook.

Haar dochter, zo was gezegd, had ook inspraak aangaande het hondje. Maar het hondje in kwestie nam van alles zijn bezit, en urineerde waar hij maar kon tegenaan, zo ook de benen van een man. Ik zag het gelijk en zei nee, die komt niet in de auto. Haar dochter zei ook nee, maar moeder wilde niks van nee weten, in de 1e plaats niet van haar dochter en niet van mij. Als je die hond zo graag wil hebben, zei ik haar, dan neem je de trein maar terug, maar daar had ze blijkbaar geen geld voor en stemde uiteindelijk in.

Op de terugweg besloot ik in plaats van de snelweg binnendoor te gaan, zodat het voor mij al voor hun een toeristische route werd, maar in plaats daarvan begon de moeder te mokken achterin de auto en dus reed ik de snelweg maar weer op en toen het aldra donker begon te worden, begon ze haar mokken om te zetten in huilen.. met de woorden oooh mijn hondje mijn arme hondje… en dat werkte mij op mijn zenuwen waardoor ik het gaspedaal aan de grond drukte om die twee maar zo snel mogelijk thuis te brengen zodat ik van ze af was, me niet realiseerde dat ik een gigantisch hoge prent op dat traject zou kunnen krijgen. Toen de naald de 170 passeerde was het haar dochter die begon te jammeren dat ze uit de auto wilde, en dus stopte ik op de vluchtstrook, beide uitgestapt zei ik dat ze het OV moesten pakken of beiden hun smoel moesten houden tot aan Alkmaar, anders zou ik ze zonder pardon in het donker in the middle of nowhere achterlaten. Tussentijds deed ik een schietgebedje want ik was razend van woede en was in staat om dat mens klappen te geven.

Ze stemden uiteindelijk in en hebben zich tot thuis koest gehouden en bij thuiskomst begon ze toch weer te praten en beet ik haar toe niks meer met haar te maken wilde hebben. Walgelijke mensen, die je naar mijn mening tegen de muur mag zetten en ik met liefde de trekker wil overhalen.

En hier laat ik het bij, want geschreven staat er:

Pre 9:13 Ook heb ik onder de zon deze wijsheid gezien, en zij was groot bij mij; Pre 9:14 Er was een kleine stad, en weinig lieden waren daarin; en een groot koning kwam tegen haar, en hij omsingelde ze, en hij bouwde grote vastigheden tegen haar. Pre 9:15 En men vond daar een armen wijzen man in, die de stad verloste door zijn wijsheid; maar geen mens gedacht denzelven armen man. Pre 9:16 Toen zeide ik: Wijsheid is beter dan kracht, hoewel de wijsheid des armen veracht, en zijn woorden niet waren gehoord geweest.

En aangezien ze mij, als ervaringsdeskundige niet willen geloven, ook niet als ik zeg dat de pathologische narcist is te vergelijken met de studie van Hilbrand Henstra, Flore en Fauna, spreekt over de kameleon, die eender is als de pathologische narcist, tja, dan laat ik het maar aan de Heer over, Hij immers weet ervan, heeft zelfs opgetreden tegen mijn moeder, dor door mij heen te spreken en als ook dat eender wordt afgedaan als leugens, so be it! Alles komt toch sowieso uit, dus…..

0 notes