#Peter Verhelst

[arcimboldisworld]

Ernani - Theater St. Gallen 03.03.2024

Ernani - Theater St. Gallen 03.03.2024 #giuseppeverdi #oper #barborahoráková #modestaspitrenas #operalover #rezension #christophersokolowski #vorstellungsbesprechung #konzerttheaterstgallen

Es ist ein eher selten gespieltes Frühwerk Giuseppe Verdis und war die erste Zusammenarbeit mit dem Librettisten Francesco Maria Piave, nun ist es in einer sehr interessant konzipierten Version der Regisseurin BARBORA HORÁKOVÁ und in einer sehr starken Besetzung am Theater St. Gallen zu erleben: “Ernani”…. Continue reading Ernani – Theater St. Gallen 03.03.2024

[commetombeunarbre]

Telkens als ze niet komt, blijft de hoop.

[deachterkant]

Onze EP Poncho is er! We beleefden een gedroomd releaseconcert in Utopia Aalst gisteren!

Beluister de nummers op streaming of op vinyl (45 rpm, gatefold met teksten binnenin): https://linktr.ee/reinoutmetnevenwerking

Track list:

Dorp

Blauwe kajak (gedicht Peter Verhelst)

Oorloglozen

Poncho

Boodschap (gedicht Guido Gezelle)

Etna

De plaat was er niet zonder gitarist Bart Couvreur en zanger Jeroen Degrieck, en zonder de inbreng van Karel van Maele (sax en dwarsfluit), Kasper Quartier (drum), Jan Couvreur (accordeon), Schröder (mix), Katrien Orlans (coverbeeld), Ken Govaert (vormgeving), en de professionele zorgen van Dunk!Pressing.

[lesser-known-composers]

Niccolò Jommelli (1714-1774) - Didone abbandonata, cantata for soprano, strings and basso continuo

Soprano : Hasnaa Bennani

Les Muffatti - Brussels Baroque Orchestra Direction : Peter Van Heyghen

Violins I : François Fernandez, Marie Haag, Catherine Meeùs, Marrie Mooij Violins II : Marcin Lasia, Benedicte Verbeek, Laurent Hulsbosch Violas : Wendy Ruymen, Julie Vermeulen Violoncellos : Marian Minnen, Corentin Dellicour Double Bass : Benoît Vanden Bemden Harpsichord : Kris Verhelst

[twafordizzy]

Peter Verhelst Dicht de Dag

bron beeld: radio68.be De boom van de negatie Bij het betreden van de tuin had ik het al opgemerkt. / Verder was alles normaal: de stoel uitnodigend opengeklapt, / de perziken traag druppelend in het gras. Ik heb in de stoel plaatsgenomen en nieuwsgierig boven me uit zitten kijken. Tot op heden is het mij volstrekt onduidelijk wie het aan de tak / heeft bevestigd, waartoe het daar werd bevestigd…

[mijnmobielemoleskine]

Gisteren zei hij dat de duivel in de details zit. Zomaar. Nu pas begrijp ik wat hij bedoelt. De details van de beelden zijn zo overweldigend dat ik me moet dwingen om naar het hele beeld te kijken, laat staan dat ik de beeldengroep kan overzien. De duivel zit in de details. "En God dan?" vraag ik. Hij zwijgt. Ten slotte zegt hij: "God zit in ons verlangen om het geheel te zien.

Peter Verhelst (Huis van de Aanrakingen)

[lauraandriessen]

(Voor wie) het meisje (verkiest)

Beeld naar ‘Zwellend Fruit’, van Peter Verhelst. Juni 2018

[emielkennis-blog]

Iemand gooit een roos op het podium  maar het is niet de roos of de hand die gooide zelfs niet het gooien, maar het vallen  dat niet het vallen is op een holle, houten vloer maar de ruk van je schouder, kijk naar me, iemand, gelijk wie, die voor het eerst, die eerste blik. Terwijl iemand voor het eerst een broek uittrekt in een nieuw huis, terwijl iemand een jurk over haar hoofd trekt  en ze elkaar nog niet aankijken, nog voor die ruk van de schouders.  Iemand die op de vloer gaat liggen en de ogen sluit, die ene die er voorzichtig naast gaat liggen, dat niet het liggen is op de vloer  maar het vallen, linkerarm achter het hoofd, trillende oogleden, stokken van de adem, halfopen mond, opzijvallend hoofd in die kamer met de houten vloerwaar wij ooit, voor het eerst, lig jij nu met open ogen op je zij. Een vaas die valt. Scherven stijgen uit de plas op en versmelten, water trekt uit de plas weg, een roos gooit zich met een boog van de vloer weer in de vaas. 

- Peter Verhelst

[j-une]

Leef, heb lief, dans, verdwaal.

Leef, heb lief, dans, verdwaal in een stad waarvan je de naam niet kunt uitspreken en waar men jouw naam anders uitspreekt, in een alfabet dat je niet kunt lezen, een land met een andere vorm van goeiedag zeggen, lachen, liefhebben, eten, in een andere tijdzone, aan de andere kant van de evenaar, leef, heb lief, dans, verdwaal, slaap onder andere sterrenbeelden, dans met andere liederen om het leven te vieren, waar dezelfde zon in een andere richting reist en verdwaal, heb lief, leef het leven dat je je thuis niet eens durfde voor te stellen. Doe iets wat je nooit zult vergeten, waar je met niemand over zult praten. Verdwaal tot je niet meer weet wie of waar je bent om te worden wie je bent.

[twijfelmuur]

Tegen het vergeten

Niet hoe je was, hoe je op je ellenbogen achterover leunend, zo bleek was je, hoe we keken – niet vergeten, niet het zich zuchtend openvouwen – nooit vergeten, niet hoe het had kunnen zijn, hoe we hadden willen zijn. Wat van ons verloren is gegaan. Wie van ons verloren ging. Laten we ons elkaar zo herinneren voor de herinneringen dingen met ons doen: een dunne lijn rood, gloeiend in de avondlucht, hoe we, op onze ellenbogen achterover leunend, naar elkaar keken, een fonkeling in het wachten, een nauwelijks hoorbare zucht. Wit oplossend als suiker in het vallende duister. De echo van je zucht. De echo van de echo van je zucht.

[jadekerremans]

voorstudies Window Walk - Drawing Days tekeningen bij een tekst van Peter Verhelst

[mijneleverocharme]

Neem het jongetje dat je bent geweest op schoot. Troost hem.

[commetombeunarbre]

, ja, door en door geërotiseerd.

[lustauflesen-de]

Trauma ist Verlust, sagt Verhelst und Sprache Rekonstruktion.

Mehr zum Buch

[forsoothsayer]

Self-Portrait As An Earthworm by Peter Verhelst

All I did was cut it free, it was the woman who fixed my skin to the frame. Leaning forward. Patience settled in her lap, rubbed congealed candle-grease like white paint (her love) into the stretched skin and she had only to nod. And to smile.

Over it now move the insects, my thoughts, in pursuit of aimlessness. (On the skin one can hear a scratching of tiny claws.) Do they hope for a night that will let them stiffen up – gleaming, senseless rings upon senseless fingers? Not to think any more. At last not to have to hope.

That helpless dream of being caught that coils its way out of them: it subsides. (It’s only asleep.)

My wife puts an arm round each child. They watch.

Every word that we think turns in wet, purple circles, curls up in a fleshy noose till I lie trussed up like an earthworm.

Somewhere someone whispers (or is it the ground sweltering in the heat): don’t believe me.

Believe but never believe in me.

It’s better that way.

[somsmisikmezelf]

Je vingertoppen op je gezicht en daarna in je ooghoeken om het vel vaster aan te drukken, is dat jouw manier van denken? Wat een prachtige, stille plek. Hoe moet het verder, denk je. In de vallei klopt ochtendmist zich boven de rivier op. Verlangen in iets te verdwijnen wat er altijd zal zijn. Het gras is hier zo anders. Hoe moet het verder met ons? fluister je. Bloemen met verglaasde kelken. Ik ga met gespreide armen op sterrenmos liggen. Hoe zou jij dat noemen, verlangen naar iets moois? Je schudt je hoofd. Naar iets wat er altijd zal zijn, fluister je, droom je weg, je pink streelt je mond en ergens moeten nu verdrietige vormen ontstaan van glimlach, magnolia, halsbandparkiet. Onverwoestbaar vanzelfsprekend en onzinnig tegelijk lijkt de vallei van hierboven.

Peter Verhelst