#verdwaal

[ethernitty]

WANT IK VERDWAAL IN HET DOOLHOF VAN MN HOOFD ZONDER UITGANG ZONDER INGANG OMDAT IK ALLES HEB GELOOFD JA IK VERDWAAL IN ELK VERHAALDAT IK VERTELDE VOL GEWONDEN VOL MET HELDEN

[hartvinger]

Het is zijn lach, die er gelijk voor zorgt dat ik ademen mag.

Het zijn zijn knuffels, de enige plek waar ik ben als ik dromen mag.

Het zijn zijn mooie ogen, waar ik in verdwaal als hij verteld over zijn dag.

Het is zijn stem, waar ik uren naar luisteren kan terwijl hij hard op nadacht.

Het zijn zijn schouders, waar ik zachtjes mijn hoofd op leg denkend wat hij erop gedragen had.

Het zijn zijn handen, oh zo zacht net als zijn gedrag.

Het zijn zen oren, die hij altijd open had toen ik het ff niet trak.

Het is zijn alles, wat ben ik blij dat ik degene ben die hem vasthouden mag.

[walhella]

Zonder jou

Verdwaal ik in het stof

Ik kan niet ademen

Maar doe wel alsof

[peterpijls1965]

Zelfgemaakte dipsaus

The noble art of making enemies (Oscar Wilde). Ik ben op een feestje. Omdat ik altijd verdwaal, belde ik aan bij gezellige mensen die het ook niet precies wisten. Aangekomen op het adres van mijn vriend luisteren we Psytrance op de internettelevie, nu is er hard style gaande.

Het is nou eenmaal zo. Ik kwam op Oscar Wilde omdat ik niet zeker weet of hij het wel gezegd heeft. Ik ben trouwens uitgesproken slecht in vijanden maken, misschien moet ik er een speerpunt van maken.

In de tuin van het feestje werden op zeker moment motoren gestart. De zoutjes zijn op. Er zijn drie soorten Kush wiet.

Er zijn drie mannen aanwezig. Één van hen gaat op zeker moment een fles ammonia halen in de supermarkt. Hij wil basen. Iron Maiden wordt opgezet.

Persoonlijk ben ik geen liefhebber van een lijntje coke of basen met aluminiumfolie, maar over het gebruik van anderen heb ik geen mening.

[benbrecht]

Met giggelgeel skopfietsies op ʼn reis na êrens

Dit is ongemáklik om met jouself te gaan sit, of dit op ʼn plastiekstoel is waaraan jou bobene plak of op ʼn fluweelsagte rusbank waarin jy behoorlik wegsink, en jouself af te vra: Wat is vir my waardevol? Waaraan heg ék betekenis? En beslis die absolute hartstopper-breinsmelter-bloedstoller van ʼn eenwoordvraag: HOEKOM? Ek het altyd gevoel ek fantaseer liewer daarom om vuurwarm breinaalde deur my keel te druk terwyl ek opsetlik stadig en verleidelik aan fluoorantimoonsuur (is dit die Afrikaans vir fluoroantimonic acid?) teug as om te lank te sit met ‘hoekom’ in my kop. Dit was egter die ou ek, deesdae verdwaal ek ʼn bietjie makliker in die hoekoms.

Dit word vir my toenemend makliker om myself te vang midde-in ʼn gedagte of soort gedrag en te vra “maar hoekom doen, dink of voel ek nou dit?”. Hierdie vraag is dan ook, in my geval, gekoppel aan die ander klokhelder baba – “vir wie doen ek dit?”. Dit is onvermydelik vir ons as sosiale wesens om nie op een of ander manier deur mekaar se gedrag beïnvloed te word nie – ons reaksies gee vir ons ʼn aanduiding van hoe ander se gedrag ons beïnvloed. Jy deel moontlik iets met iemand slegs en alleenlik ter kennisname, maar hulle het op ʼn intenser manier gereageer as wat jy verwag het. Of jy deel iets aardskuddends en die persoon reageer nie met die nodige/verwagte entoesiasme en skok waarvoor jy gesoek het nie. Daar is mense wat onophoudelik, moontlik weens een of ander onblusbare drang, behoefte of chemiese wanbalans, reaksies wil uitlok by ander. Waar daar geen drama is nie, sal hulle dit skep. Hierdie tipe situasie bring my deesdae die vinnigste by ʼn hoekom: Hoekom moet ek hierdie persoon se aandagsentrale wees?

Ek het absoluut niks teen afpaksessies nie, dit moet net ophou. Niks maak jy so gou vry van frustrasie om net intens en vinnig by iemand af te pak nie. Natuurlik is die wêreld stukkend, te warm/koud/nat/droog en mense doen nie goed soos wat jy wil nie, maar asseblief my bokkie. Dit is doodeenvoudig om negatief te wees en fout te vind – ek dink dit bevredig beslis ʼn oerdrang tussen een en elk van ons om ʼn persoon of situasie te kritiseer. Maar is dit spesiaal? Aikona. Spesiaal sou wees om steeds te kla, te skree en te vloek én dan te beginne assesseer of jy iets daaraan kan doen. Indien jy nie kan nie? Drink nog ʼn biertjie en kom oor dit. Indien jy kan? Spring aan die werk, Phoenicia. Daar is ʼn neiging wat ek opmerk vir mense om te kla tot almal om hulle net so negatief is, hulleself met groot fanfare magteloos te verklaar om iets aan die situasie te doen, te bly kla, en dan die persoon wat iets probeer vermag om hulle eie situasie te verbeter, te kritiseer. Skynheiligheid begin nie eers om dit te beskryf nie. Die maklikste hoekom: Hoekom moet sulke dinge my tyd nog verder opneem?

My een-ding-red-dalk-‘n-duisend vir vandag is Rory Sutherland se woorde: “We don’t value things; we value their meaning. What they are is determined by the laws of physics, but what they mean is determined by the laws of psychology.” én Almero se akoestiese weergawe van Een keer om die son.

[transportgram]

View this post on Instagram

A post shared by KoerierDirect | Koeriersdiensten (@koerierdirect)

📸 Verken Betoverend Brugge! 🇧🇪✨

Laat u betoveren door de tijdloze schoonheid van Brugge, België! 😍🌷 Verscholen langs pittoreske grachten biedt deze sprookjesachtige stad een glimp van vervlogen tijden. 🏰✨

✨De Charme van Brugge✨ Dompel jezelf onder in de geplaveide straatjes en middeleeuwse architectuur die van Brugge een echt pareltje maken. 🏰 Verdwaal in het doolhof van smalle steegjes, versierd met pittoreske huisjes, levendige bloemenmarkten en gezellige cafeetjes. ☕️🌷

💦 Grachten en Bruggen 💦 Brugge wordt vaak het "Venetië van het noorden" genoemd vanwege het netwerk van kanalen en pittoreske bruggen. 🌉 Maak een dromerige boottocht en bewonder de prachtige weerspiegeling van de charmante gebouwen in het water. 🚤✨

🍫Chocolade verleidingen🍫 Verwen je zoetekauw met de hemelse Belgische chocolade waar Brugge zo bekend om staat! 🍫❤️ Verken de charmante chocoladewinkels en trakteer jezelf op een scala aan heerlijke smaken. Vergeet niet wat mee naar huis te nemen als souvenir! 😋🎁

🌹 Grote Markt en Belfort 🌹 Ga naar het hart van Brugge en ontdek het levendige marktplein. 🌆 Bewonder de indrukwekkende Belforttoren, die een panoramisch uitzicht over de stad biedt, en geniet van de levendige sfeer van de bruisende markt. 🎪✨

🌸 Lentepracht 🌸 Een bezoek aan Brugge in de lente is alsof je een bloemenparadijs binnenstapt. 🌷🌼 Zie de stad bloeien in levendige kleuren en voel de vreugde van het seizoen terwijl je door de rustige parken en tuinen wandelt. 🌳🌺

[niet-altijd-even-goed-bezig]

Ik zou blij moeten zijn,

Alle druk van mijn schouders,

Ik kan niets meer veranderen aan het resultaat,

De beslissing ligt buiten mijn macht,

Nu is het gewoon nog 2 weken wachten,

Waarom voel ik me dan niet opgelucht?

Waarom voel ik me dan zo leeg?

Waarom heb ik dan het gevoel dat ik verdwaal in mijn eigen gedachten?

Waarom?

[tistje]

Brief aan de lezer ... autisme en communicatie

Foto van Wojciech Portnicki op Unsplash Je bent meer dan je denkt, veel meer. Of je nu autistisch denkt of op een andere manier, jij bent buitengewoon. Jij bent een pionier op jouw gebied, of het nu in de wereld om je heen is, of in de diepten van je eigen geest – een wereld vol eigen verbeelding en ideeën. Unieke Waarnemingen en Inzichten Soms verdwaal je in complexe details en waardeer je de…

[weregettingold]

Het land hier ver vandaan

Waar het gras geler en droger lijkt

Waar de ober een vaag accent heeft

Waar ik verdwaal in de ogen van iedere vrouw

Waar mijn zorgen ver verwijderd zijn

Waar de onbekendheid lijdt tot geluk

Waar ik het kwade niet begrijp

Waar ik nooit weer heen zal gaan

[so-low-solo]

Verdwaal hier de hele tijd. Echt ergens anders zijn. Verliefd zijn ofzo

[de-bedoeling]

👵🏻

Deze is wel een beetje confronterend hoor. 

Vanmiddag ben ik wederom de focus op mijn werk kwijt en verdwaal ik in de gedachte aan een foto die is volgens mij ooit wel eens op Tumblr had geplaatst. Zoeken, alles langs, zou ik dat hebben gedaan voor of na onmogelijke gast twee? Was ik eigenlijk al ziek toen ik dat poste? Want zo nee, moet ik meer dan tien jaar terug.

Laat die even binnen komen. 

TIEN JAAR TERUG. Ineens komt het besef dat ik aan dit blog ben begonnen toen ik 14 was. Gewoon omdat een vriendinnetje zei dat het het iets voor me vond en ik wel hield van leuke plaatjes sparen.

Nu word ik morgen 27 (au.) En even los van alle gekke afbeeldingen met swag en randomness (iykyk) zie ik toch in mijn archief dat het best een constante stijl is hier de rode draad voert.

Toch fijn om te zien dat ondanks dat alles lijkt te veranderen er ook zoveel gelijk blijft.

HLA.

[walhella]

Als je denkt dat de dagen vastlopen je raakt je bed niet uit ik beloof: kijk vooruit en met uitgestoken hand sta ik ergens aan de kant

je hoeft hem niet te nemen laat me desnoods maar staan keer je rug, of gooi een blik  zo van ‘wat heb je me aangedaan’ laat me maar huilen ik zal wel leren schuilen

en als je ergens ooit zoekt naar een verhaal weet dat ik verdwaal overal waar ik maar ga omdat ik zonder jou nog maar half besta

[rebrandtdebibls]

Anders by Brant is dit die werkwoord van Jesu nomina.

Anders by Brant is dit die werkwoord van Jesu nomina, uitgedruk deur jou eie liggaam, en nie die metempsigose of die geheue van die individu nie, wat paradoksaal genoeg persoonlike identiteit vestig, wat agter die sluier van illusie 'n soort tweede self vertoon, sonder refleksiewe bewustheid: “Ja, dit is selfs wonderlik dat ons, te midde van hierdie so heterogene mengsel van fragmente, voorstellings en gedagtes, wat mekaar onophoudelik in ons gedagtes kruis, nie heeltemal verdwaal nie, maar ons altyd regkry om onsself te oriënteer. en tussen daardie fragmente 'n wedersydse aanpassing te vestig. Dit is duidelik dat daar 'n enkele draad moet bestaan, waarlangs alles ordelik gerangskik is: maar wat is dit? Geheue is nie voldoende vir hierdie doel nie, want dit het noodsaaklike beperkings [die liggaam van Christus] en is ook baie onvolmaak en verraderlik.”27

[pizza-ra-bizza]

in Durban

Hoekom het Demosthenes gepraat? in Durban Die dun gesange van die meeue kom in die oggend, sneeu en pyle is hul rustige stemme in die lug. Hulle roep jou teer! In die wind van die vloedvlaktes met jou arm groet jy hulle as hulle verbygaan soos verswelge vliegtuie.

En reeds ver anderkant die kronkelende rivieroewer, jy sien hulle verdwaal in die lae blou waas van die wilgers teen die gety. Die vrye geheue van die brose vlerke dis nog hier wat in jou grys oë klop, dit steur jou.

[benbrecht]

Waar die kastanjette knetter

My kop gaan gereeld en sonder reëlmaat na ontelbare plekke toe. Die afgelope tyd is daar al hoe meer tye wat ek myself moet aanpor om verbeeldingsvlugte nie summier stop te sit nie. Dit voel asof ek op ʼn stadium afgeleer het om myself ʼn wêreld te verbeel waar eenhorings (unicorns vir die van ons wat nie weet nie) net luiperde jag en vriende waaghalsige skaaktoernooie hou om te bepaal of ʼn vriendekring ʼn nuwe reël gaan aanvaar of nie. Is oordrewe betrokkenheid of misplaaste invloed by of in die “gewone” lewe deel van hierdie agteruitgang?

Ek kom so onlangs soos vandag agter hoe ongelooflik min ek die frase “ek voel” gebruik, aangesien “ek dink” so gereeld in my sinne voorkom. Dit behoort eintlik ʼn waarskuwingsteken vir myself en ander mense te wees. Die skreiende ironie is dat ek baie dinge baie gereeld oor baie verskillende dinge voel! Dit is seker nie onmoontlik dat dit ʼn gevolg is van die feit dat ek twaalf jaar se skoling en dertien jaar van universiteit agter die rug het nie. Veral in die geval van laasgenoemde moet ʼn mens in ag neem hoe gereeld jy kritiek moet verduur, verwerk, jou gevoelens moet verban na ongekende, stikdonker plekke en net bloot moet aangaan met die werk. Wat ʼn mens voel oor ʼn onderwerp, sperdatum of ander persoon se gedrag is nie juis so belangrik soos hoe dit gerasionaliseer behoort te word sodat jy net bly aangaan nie.

Die dag gaan kom wanneer jy ʼn droom droom waar jy moet gaan bergklim. Jy mag vra hoekom spesifiek bergklim? Wel, natuurlik om alleentyd met jou bergklimspanmaat te spandeer (dis mos nie asof daar ander maniere is nie). In die niedroomwêreld is stap of drankies geniet iets wat jy sou doen, maar bergklim vra mos vir moeilikheid. En raai wat? Ten spyte daarvan dat bergklim nie naastenby so rustig is soos wyn drink langs die swembad nie, het jy dit in die droom in jou kop gekry dat bergklim die enigste manier is waarop ander mense en dinge nie van julle alleentyd ʼn tragiese stortingsterrein van aandaglose interaksies gaan maak nie. Die klim begin alleen, julle verdwaal effens en vang op oor jare se verlore oomblikke. Wonder bo wonder ontdek julle dan ʼn groep mense wat in die moeilikheid geraak het en help sal julle moet help. Wat sou die sin van hierdie verhaal kon wees, hm? Al wat ek kan sê is dat ek ʼn sterk gevoel van magteloosheid en irritasie gevoel het toe ek wakker geruk is deur my foon se alarm.

Verder, op ʼn besonders relevante noot, het ek onlangs besef dat “v” nie ʼn geel letter is nie. Dit is binne-in my gedagtewêreld direk verwant aan hierdie waarheid: Mense word maklik geflous wanneer jy weet watter geluide om te maak. Hoe lank kry “v” dit al reg om as ʼn geel letter gesien te word? Heeltemal te lank as jy my vra. Geel letters sluit “y”, “m” en "a” in, maar “v” is nader aan swart en dit kan jy gerus bevestig met enige kleuroletteroloog.

My een-ding-red-dalk-‘n-duisend vir vandag is om jouself minder te keer wanneer jou verbeelding jou stuur na plekke wat jy mag dink onmoontlik is in die “regte” lewe.

[zondermens]

Ik schreeuw. Maar je hoort me niet; het geluid gedempt door mijn eigen handen. Ik wil gezien worden met gesloten ogen. Vastgehouden worden zonder aanraking. En geliefd zijn zonder dat iemand weet dat ik besta. Of misschien maak ik me mezelf dit wijs, om maar niet geconfronteerd te worden met hoe fel hun licht in mijn ogen schijnt. Dat ik jaloers ben. Dat ik weet dat ik dat ook kan. Dat er geen plaats voor is. Ik steek mezelf achter stoelen en banken. Ik vergis mij en sta versteld als ik het dan toch juist blijk te hebben. Ik schrijf met doorzichtige inkt op jouw wangen waar ik daarna mijn lippen plant. Je hebt het niet door en ik blijf onbegrepen achter.

Het is oké, vertel ik mezelf. De dingen zijn pas echt voor mij als ze zich afspelen in een donkere kamer, ver weg van iedereen. Wat in de wereld bestaat is maya. Het is vreemd, wreed en onbezonnen. Ik denk liever. Ik voel liever. Ik hoef niet te spreken. In mijn hoofd kunnen dingen kronkelen en wriemelen. Ze kunnen kolken en draaien en keren. Het is water dat geen ijs wil worden. Schilderijen met natte olieverf.

Ik hoor hen ook niet meer. Ik mis het niet. Ik los op in de koffie die ik mezelf ’s ochtends zet. Ik verdwaal in de damp. Ik zweef een paar meter boven de grond en ga de stad in. Ik vlieg boven eindeloze rijen eentonig gekleurde auto’s. Onzichtbaar. Ik ben vrij.