#Reisblog Amsterdam

[micheltaanman-blog]

Amsterdam . Legendarische Amsterdamse kroeg Ruk en Pluk

[buurmanenbuurvrouw]

Buurman 78: Polo

Mijn buurman kijkt me met grote ogen aan. Hij is nieuwsgierig. Zodra ik ga zitten, komt hij dichter naar me toe. Hij snuffelt aan m’n panty en gaat dan weer zitten.

Polo is al even op reis en zal pas morgen z’n nieuwe huis voor de eerste keer zien. Hij komt uit Engeland en verhuist met z’n baasjes mee naar Warschau. Hij is te groot om met het vliegtuig mee te mogen, dus maakte hij de reis naar Nederland gister met de veerboot. Vandaag gaat hij met de trein naar Amsterdam, morgen reist hij door via Berlijn naar Polen.

Polo is iets ouder dan een jaar en ging in Engeland een paar maanden naar school. Daar heeft hij geleerd om niet de hele tijd weg te rennen. Hij is namelijk een jager en dol op vogels.

[9142km]

Enkele reis

Ja dat lees je goed, enkele reis. Een ticket. Een enkeletje verre oosten. De nachtmerrie van mijn ouders en vele anderen. Maar helaas.. het valt wel mee. Vandaag begin ik aan een nieuw avontuur. Mijn vliegticket heeft als eindbestemming Colombo, Sri Lanka. Hier ga ik mij hopelijk een paar weekjes vermaken en dan mijn reis vervolgen.. Waarheen? Geen idee. Ik zie wel. Ik heb 7 weken vrij in te vullen. De tijd om te reizen, te genieten. Daarna begint pas het echte avontuur. Althans, het nog onbekende terrein. Eind oktober start ik namelijk met mijn minor. Het laatste onderdeel voor mijn afstuderen. Amsterdam had ik ondertussen wel gezien.. dus toen dacht ik ach.. weet je wat.. Studeren in Vietnam lijkt me wel wat. (stiekem was Hong Kong eerste keus, maar uiteindelijk is dit veeeeel beter) Droom wordt werkelijkheid. Shanika gaat studeren in Ho Chi Minh City, ook wel bekend als Saigon.

Wie mijn laatste reisblogs heeft gelezen weet dat mijn blog niet alleen gaat over al het moois dat ik beleef op reis. Maar ook even lekker gereflecteerd wordt op hoe ik me voel en wat ik heb meegemaakt. Dat gaat niet veranderen, past toch ook helemaal niet bij me. Hoe hoopvol mijn laatste reisblog ook was, over d’r weer vol voor gaan en tegenslagen niet gigantisch te laten worden.. Dit is helaas niet hoe de periode daarna is verlopen. Gelukkig kan ik zeggen dat het nu goed met me gaat. En dat is wel het geen dat nu het belangrijkst is. Ik heb sinds de eerste week van januari geen terugval meer gehad. Sindsdien heb ik geen depressieve gevoelens of gedachten meer gehad. Volgens ‘de regels’ ben ik ondertussen al bijna 8 maanden niet meer depressief. Ik kan me ook al ruim 7 maanden niet meer voorstellen mij wel zo te voelen of hebben gevoeld. En toch vind ik het doodeng om te zeggen dat ik niet meer depressief ben, of überhaupt te zeggen dat ik me goed voel. Ergens ben ik bang dat het er opeens weer is. Maar als ik dan even nadenk.. het komt niet ‘zomaar’ terug. Het was iets dat er langzaam insloop. En het is simpelweg niet hoe ik me nu voel.

Tijdens mijn stage merkte ik vooral goed dat ik weer meer mezelf was en werd. Ik had een stage waar ik mij helemaal op mijn plek voelde. En de werkzaamheden waren precies dat wat ik voordat ik met deze studie begon als droombaan zag. Ik vond het werk fantastisch en het team super leuk. De dagen waren lang en de weken vermoeiend maar dat was prima, het was het waart. De specialisatie die ik het semester ervoor had gedaan sloot heel goed aan. En iedere dag leerde ik wel weer iets. Ik had na lange tijd eindelijk weer het idee echt op mijn plek te zitten. zonder tussenjaar was dit denk ik heel anders geweest. Ik genoot nu weer van het harde werken en het werd beloond. Tijdens mijn stage kreeg ik te horen naar Vietnam te mogen. Hier ga ik studeren aan RMIT, een Australische universiteit met campussen in (oa) Vietnam. De richting die ik hier ga volgen is meer gericht op de productie van mode. Wat een mooie aanvulling is op dat wat ik allemaal in Amsterdam heb geleerd.

Vietnam heeft een groot voordeel; andere semester indeling. Daar is het jaar gesplitst in 3 semesters, bij ons 2. Maar 1 semester staat wel gelijk aan 30 studiepunten voor Nederland. Waarschijnlijk wel pittig maar.... dat betekend ook 21 oktober pas naar school. Toen dacht ik pakken die kans. De huur van mijn appartementje opgezegd, tijdelijk in het huis van mijn broer gewoond en maar zien waar ik straks terecht kom als ik terug ben. Gek wel.. maar ook een heerlijk gevoel. Even helemaal vrij. Geen verplichtingen tot mijn minor begint. Alles komt wel weer op z’n pootjes terecht, dat heb ik ondertussen wel geleerd. Dus.. daar zit ik dan, business class wel te verstaan (upgrade gehad yay), in het vliegtuig richting Kiev om vervolgens door te gaan naar Colombo, Sri Lanka. Ik heb vrijwel nog niets geregeld, route door Sri lanka; zie ik daar wel. Volgende bestemming; beslis ik dan wel. Huisvesting in Vietnam; zoek ik daar. lekker op z’n Shanika’s. Ik zie wel waar ik terecht kom. Lekker impulsief op goedgevoel. Die studie daar gaan we het later nog wel weer is over hebben. Nu eerst Sri Lanka!

Ps. Business class is top. Het eerste gedeelte van de reis zou ik geen eten niets niet krijgen. Maar ondertussen heb ik al een borrelplankje, drie maal drinken en een hele maaltijd gehad. En die beenruimte.. verdorie wat fijn. Goed begin van de reis. Nog maar even genieten.. met een beetje pech zit ik de tweede vlucht tussen mensen in.

[micheltaanman-blog]

Amsterdam - Typical Dutch - Haring eten

[micheltaanman-blog]

Amsterdam - Rommelmarkt bij de IJ-Hallen op het NDSM terrein

Amsterdam – Rommelmarkt bij de IJ-Hallen op het NDSM terrein

[micheltaanman-blog]

Amsterdam-Noord- Skatecafe Karin & Yvonne

[micheltaanman-blog]

Amsterdam - Spellen en puzzelwinkel het Paard

Amsterdam – Spellen en puzzelwinkel het Paard

[micheltaanman-blog]

Amsterdam - Zelf gerookte zalm in Bar aan de Kade

Amsterdam – Zelf gerookte zalm in Bar aan de Kade

[micheltaanman-blog]

Amsterdam - zondags lunch bij Markt Centraal

Amsterdam – zondags lunch bij Markt Centraal

[micheltaanman-blog]

Typisch Hollands - Oliebollenkraam

Typisch Hollands – Oliebollenkraam

[micheltaanman-blog]

Frankrijk- Bordeaux - Magisch licht theater- waanzin

Frankrijk- Bordeaux – Magisch licht theater- waanzin

[buurmanenbuurvrouw]

Neighbor 101: Frans

I’ve written about one hundred neighbors. One hundred people leaving one place and travelling to the next. People on their way home, to work or to loved ones. People from over ten countries. Some share with me only that day’s thoughts, others share their life story. Frans is one of the latter.

He joins me in Antwerp, where he has lived his entire life. He has a classic appearance, wearing pastel lilac pants, black patent shoes, a checked shirt and grey vest. Every now and then he puts on his brown glasses.

Frans is a reader and a writer. He wrote two novels and a collection of fairytales for adults. “They can be a bit dark at times.” Now he’s reading a French magazine, which he shares with me so I can practice my French. When I ask about his favorite book, he lights up. “I think you need to read all the classics. But read them slowly, so you don’t miss anything.” He is now writing a book about ballet. He shows me his first papers: handwritten on seperate pieces of paper. He then looks at me and says: ‘you have the perfect physique for ballet’. I’ll take the complement, but tell him I probably should have started about twenty years ago.

Every Thursday he takes the train to Amsterdam, only to go back four days later. Frans is on his way to see his partner, with whom he’s been for thirty-five years. They met in Amsterdam, after which his partner visited him in Antwerp the next weekend. Every since, Frans has taken the train to Amsterdam every Thursday.

We talk about love and distance. His questions are direct and very likely too personal for a casual conversation with a neighbor. But the beauty of these conversations is that you have them with people you’ve never met before and will probably never see again. People with completely different life stories and interesting new perspectives. So I’m rolling with it.

His story is a true one. He grew up in conservative Flanders, with little space to develop himself and his sexuality. He was insecure about his body and masculinity. “But that was a different time.” He has a partner now, a man he has visited in Amsterdam every weekend for the last thirty-five years. They both also see other people. “We both sleep with other people, but that does not mean that my partner is not the love of my life.”

The train calls in Amsterdam too soon. Thank you for the surprising conversation, fairytale writing Frans.

[buurmanenbuurvrouw]

Buurman 95

Het is vrijdagmiddag en het is druk op de binnenlandse terminal van een van de vliegvelden in New York. De vlucht naar North Carolina zit verrassend vol. Links naast me - bij het raampje - zit een man die voor het opstijgen al in slaap is gevallen. Hij zit breed, eigenlijk te breed. Gek genoeg durf ik hem niet aan te spreken. Het gesprek van vandaag voer ik dan ook met mijn buurman op rechts.

Hij komt uit New York, maar woont inmiddels in Florida. Hij was even terug, voor werk en om vrienden en familie te zoeken. Je herkent hem direct als Amerikaan: hij draagt een spijkerbroek, groen shirt en een petje waarvan ik het sportlogo niet herken.

We praten over waar thuis is en hoe dat soms elk seizoen een andere stad of land kan zijn - over de vrijheid die dat met zich meebrengt en de onzekerheid. Mijn buurman zat negen jaar voor het Amerikaanse leger in Europa - in Engeland, Griekenland en Turkije. ‘Als dat meetelt.’ 

Hij werkte er met de NAVO voor trainingen, samen met veel Zuid-Europeanen en Hongaren. Het is in die jaren dat hij er zat nooit geëscaleerd. ‘Alleen intern soms een beetje. Het was vooral interessant met de Grieken en Turken. Tussen hen waren we soms wel eens peacekeepers.’

[buurmanenbuurvrouw]

Buurvrouwen 90 & 91

We zitten in de trein vanuit de hoofdstad naar het noorden van het land. Het was druk in de coupé, maar rond Zwolle en Meppel hebben de meeste mensen de trein verlaten. Ik praat vanuit een lege vierzits mee met de twee moeders en dochters aan de overkant van het gangpad.

Ik vertel dat ik die middag heb meegelopen met de Women’s March in Amsterdam en over de mooie, grappige borden die ik heb gezien. Een van de moeders kijkt op en begint te lachen. “Nu snap ik het, we zagen eerder in de trein ook een heel bijzonder bord!” Ze blijft lachen, begint te blozen en vervolgt op een iets lager volume haar verhaal. “Maar wel met een hele rare tekst hoor: wees stil en bef me!”. We schieten allemaal in de lach.

Een paar minuten later stappen moeder en dochter de trein uit. We lachen nog steeds, nu omdat ik ze net heb verteld over Merol en haar succesvolle, feministische en seksueel expliciete nummer Hou je bek en bef me. Ik weet niet of ze mijn tip om ‘m op hard volume in de woonkamer mee te zingen die avond hebben opgevolgd.

[buurmanenbuurvrouw]

Buurman 98

Ik stap in de internationale trein van Schiphol naar Brussel en Parijs. Het is druk, maar ik vind nog twee lege stoelen aan het eind van de coupé. Vlak voor vertrek komt er nog een man naast me zitten. Onze benen passen nog net tussen de koffertjes en tassen.  

Mijn Amerikaanse buurman is samen met zijn vrouw op reis door Europa. Ze zijn overgevlogen voor de diploma-uitreiking van hun jongste dochter aan Sciences Po in Parijs en maken van de gelegenheid gebruik om nog een paar Europese landen te bezoeken. Ze komen net terug uit Polen, Tsjechië en Nederland.

Sinds een paar jaar wonen ze in Monterey, California. “De kinderen zijn opgegroeid in Virginia, maar mijn vrouw heeft altijd gezegd na ons pensioen weer naar haar familie in California te willen.” Mijn buurman vertelt uitgebreid over zijn leven aan de Amerikaanse westkust. Hij geniet van zijn pensioen, als vrijwilliger bij de park service. Het is er wel duur, ze hebben hun twee huizen in Virginia en in de bergen moeten verkopen. Nu stapt hij op de fiets en is binnen vijf minuten bij de kust. 

Tijdens ons gesprek komt zijn vrouw naar ons toe, ze zat een paar meter voor ons. Ze houdt een plastic zakje met broodjes vast, die ze aan haar man geeft. Lunch. Ze lachen naar elkaar, waarna ze weer wegloopt. 

Mijn buurman werkte als wiskundige voor de overheid, zijn vrouw gaf les. Nu ze met pensioen zijn reizen ze veel, vorig jaar gingen ze nog op safari door Zuid-Afrika, Botswana en Zimbabwe. Europa hebben ze ook al meerdere keren bezocht. Het leven lacht ze toe.

Hij glundert als hij vertelt over zijn dochters. Samen met zijn vrouw heeft hij ze altijd gestimuleerd verder te studeren en naar het buitenland te gaan. Beide dochters hebben een middelbare schooljaar gedaan in Argentinië en Spanje. Nu doet de oudste dochter een PhD in Michigan en is de jongst aan het twijfelen of wil gaan werken of nog verder studeren. Haar vader weet het volgens mij wel.