#Oog & Blik

[levisgeekstuff]

9 vertaalde graphic novels: eens wat anders dan superhelden

Bij de Amerikaanse stripwereld denken we natuurlijk meteen aan de traditionele comic met vooral superheldenverhalen. Maar er is meer. Veel meer. Reeds in de jaren '70 begonnen sommige artiesten langere en meer literaire verhalen te maken, vaak buiten het superheldengenre. Denk aan werken als 'A Contract with God', waarvoor schrijver Will Eisner zelf de term "graphic novel" gebruikte om zijn werk te beschrijven en om het te onderscheiden van de kortere, minder ‘volwassen’ comics. Uiteraard vonden er ook heel wat graphic novels hun weg naar de Nederlandstalige markt. Een selectie 👉

*disclaimer: deze werken zijn stuk voor stuk volwassen lectuur met vaak ernstige, complexe of zwaarmoedige onderwerpen.

Essex County (Oog&Blik, 2009)

Het ontroerende 'Essex County' van de Canadese auteur en illustrator Jeff Lemire is een diep menselijke verkenning van het leven in een landelijke gemeenschap in Zuidwest-Ontario, Canada. Een plek die sterk wordt beïnvloed door Lemire's eigen opvoeding in het echte Essex County. Lemire's tekenstijl in deze strip is kenmerkend, met zijn ruwe, expressieve lijnwerk dat perfect past bij de melancholie en emotie van het verhaal. Hellevaart (Atlas, 2002)

'Road to Perdition' is geschreven door Max Allan Collins en geïllustreerd door Richard Piers Rayner. Oorspronkelijk gepubliceerd in 1998, speelt het verhaal zich af in de onderwereld van de georganiseerde misdaad tijdens de Grote Depressie. Het verhaal werd wereldberoemd door de succesvolle gelijknamige film uit 2002 van Sam Mendes en met rollen van Tom Hanks, Paul Newman en Jude Law. Een contract met God (Sherpa, 1990)

Dé baanbrekende graphic novel van de legendarische schrijver en illustrator Will Eisner uit 1978 waar ik het in de intro al over had. Vaak beschouwd als de eerste moderne graphic novel, hoewel het technisch gezien een verzameling van vier onderling verbonden korte verhalen is. Eisner's tekenstijl en verhalende technieken in 'A Contract with God' waren revolutionair voor hun tijd en hielpen het stripmedium legitimeren als vorm van kunst en literatuur. Leuk om weten: Deze Nederlandstalige editie van Sherpa verscheen als deluxe uitgave, gesigneerd door Eiser zelf! Eén van de pronkstukken van mijn verzameling 😎. Zwart gat (Oog&Blik, 2009)

'Black Hole', geschreven en geïllustreerd door Charles Burns, verscheen tussen 1995 en 2005 oorspronkelijk als 12-delige miniserie. Het is een coming-of-age vertelling als horrorverhaal, gesitueerd in de buitenwijken van Seattle in de jaren '70. Het verhaal concentreert zich op een groep tieners die te maken krijgen met een mysterieuze seksueel overdraagbare aandoening. Die ziekte dient in de strip als metafoor voor vervreemding, angst en transformatie die typisch zijn voor de tienerjaren. Het verhaal van een slechte rat (Vliegende Hollander, 2010)

Het ontroerende 'Tale of One Bad Rat' werd in de jaren ‘90 geschreven en geïllustreerd door Bryan Talbot. Het verhaal volgt de jonge Helen Potter die ontsnapt uit een giftige en misbruikende gezinssituatie. Met alleen haar huisdier rat en de inspiratie van de beroemde auteur Beatrix Potter als gezelschap, trekt Helen door Engeland. Ze gaat op zoek naar zichzelf en een veilige plaats in de wereld, terwijl ze worstelt met de trauma's uit haar verleden. Een deken van sneeuw (Oog&Blik, 2004)

'Blankets' is een semi-autobiografische graphic novel door Craig Thompson. Oorspronkelijk in de VS gepubliceerd in 2003, staat het werk bekend om zijn prachtige illustraties en diepgaande verkenning van familie, geloof, en de vreugde en pijn van de eerste liefde. Het boek heeft veel prijzen gewonnen en wordt vaak beschouwd als een mijlpaal in het genre. Ruis (Sherpa, 1992)

'Signal to Noise' betekende een nieuwe samenwerking van het duo Neil Gaiman en Dave McKean, dat we natuurlijk ook kennen van 'Black Orchid' (verschenen in 3 fraaie hardcovers bij Baldakijn en later ook als bundel bij RW Lion). Dit verhaal uit 1992 gaat over een filmregisseur die ontdekt dat hij terminaal ziek is en besluit zijn laatste dagen te besteden aan het bedenken van een film, ook al weet hij dat deze nooit gemaakt zal worden. Deze fictieve film speelt zich af tijdens de overgang van het jaar 999 naar 1000 na Christus, waar dorpelingen geloven dat de wereld op het punt staat te eindigen. Strange Fruit (Dark Dragon Books, 2019)

Deze controversiële graphic novel van Mark Waid en J.G. Jones werd oorspronkelijk uitgegeven door BOOM! Studios in 2015. Het verhaal speelt zich af in het Amerikaanse Zuiden tijdens de Grote Overstroming van 1927 in Mississippi. Hoewel Strange Fruit visueel verbluffend is en zware thema's van racisme en ongelijkheid aanpakt, kreeg het ook kritiek. Voornamelijk omdat twee witte creators een verhaal vertellen dat diep geworteld is in de zwarte geschiedenis en cultuur in Amerika. Maus (Oog&Blik, 2004)

Het monumentale en baanbrekende Maus door Art Spiegelman verscheen oorspronkelijk in twee delen, 'Maus I' in 1986 en 'Maus II' in 1991. Het verhaal is een autobiografische weergave van Spiegelman's gesprekken met zijn vader over zijn ervaringen als Poolse Jood die de gruwelen van de Holocaust heeft overleefd. Daarbij gebruikt Spielman gedetailleerde en expressieve tekeningen waarbij Joden worden getekend als muizen, Duitsers als katten, Polen als varkens en Amerikanen als honden. Het werk heeft talloze prijzen gewonnen, waaronder een speciale Pulitzer Prize in 1992. In Tennessee werd het werk onlangs verboden op school wegens grof taalgebruik en een naakte vrouw. Tja… 🙈

[homoerotisch]

De monsterzege van de PVV is slecht nieuws voor Nederland

Dit is het dagelijkse commentaar van NRC. Het bevat meningen, interpretaties en keuzes. Ze worden geschreven door een groep redacteuren, geselecteerd door de hoofdredacteur. In de commentaren laat NRC zien waar het voor staat. Commentaren bieden de lezer een handvat, een invalshoek, het is ‘eerste hulp’ bij het nieuws van de dag.

Zelden heeft een verkiezingsuitslag Nederland meer verdeeld dan de monsterzege van de Partij voor de Vrijheid (PVV) van Geert Wilders woensdag. Uitzinnig gejuich over de eigen winst bij PVV (37 zetels), die met vooruitziende blik voor het eerst in jaren een eigen uitslagenavond had georganiseerd. Maar ook bij nieuwkomers Nieuw Sociaal Contract van Pieter Omtzigt (twintig zetels) en de BoerBurgerBeweging van Caroline van de Plas (zeven zetels). De keerzijde waren de ontzetting, het verdriet en het ongeloof bij onder meer GroenLinks-PvdA (25 zetels), D66 (negen zetels) en ChristenUnie (drie zetels).

Die ontzetting betreft niet zozeer de ‘Geert Milders’, het welhaast sympathieke katten knuffelende broertje van Wilders dat met een ogenschijnlijke redelijkheid de afgelopen weken handig gebruik maakte van de hem geboden ruimte in de campagne. Nee, de schrik betreft vooral de échte PVV, die al bijna twintig jaar lang consequent een politiek voorstaat van anti-Europa, het rigoureus schrappen van klimaatmaatregelen, bezuinigingen op cultuur en bovenal: van het uitsluiten van bevolkingsgroepen op basis van geloof en afkomst. Dat is en blijft ronduit ongrondwettelijk en verwerpelijk.

De opkomst van de PVV, en ook van NSC, mag geen verrassing heten. De winst van de twee is een rechtstreeks gevolg van jarenlange uitholling van de ideologische politiek. Burgers vertrouwen de overheid niet meer en dat is mede te danken aan dertien jaar politiek pragmatisme zonder oog voor de samenleving van Mark Rutte. Veelzeggend was wat dat betreft zijn weigering woensdag om commentaar te leveren op de verkiezingsuitslag.

Maar het is niet alleen Rutte die de kiezer boos en teleurgesteld verder weg heeft gejaagd uit het politieke midden. Ook coalitiegenoten CDA, D66 en ChristenUnie speelden het spel van politiek opportunisme jarenlang mee. Ferme beloftes over een nieuwe bestuurscultuur, waarmee D66 de vorige verkiezingen inging en won, verdwenen bijvoorbeeld al snel in de prullenbak. Zo bezien is het verklaarbaar dat de oude coalitie gezamenlijk bijna veertig zetels inleverde. Een ongekende afstraffing.

Wat Wilders ook in de kaart heeft gespeeld is de onwil of de angst om de zegeningen en de noodzaak van internationale samenwerking te benoemen. Kiezers, zo is blijkbaar de analyse, willen geen sterker Europa, hebben niets met internationale samenwerking en sluiten liever de ogen voor geweld dat burgers wordt aangedaan in oorlogsgebieden. Door om electorale redenen af te zien van een hard inhoudelijk debat hierover, en deels zelfs mee te gaan in de analyse dat de problemen in de zorg, op de woningmarkt en in de bestaanszekerheid mede veroorzaakt zijn door migratie, speelde progressief Nederland de conservatieve partijen met hun valse nostalgische nationalisme onbedoeld in de kaart.

Het verst hierin ging de VVD, die na het vertrek van Rutte hoopte met een nieuw gezicht en een onversneden rechts geluid door te kunnen als grootste machtspartij. Al in de staart van de campagne kon worden vastgesteld dat het geflirt van lijsttrekker Dilan Yesilgöz met de PVV en het spelen met vuur door het centraal zetten van het thema migratie in de campagne, in het gezicht van voorheen de liberalen was ontploft. Kiezers zijn niet gek, en diegenen die daadwerkelijk tegen migratie en tegen Europa zijn, wendden zich massaal tot de partij die dat onderwerp al bijna twintig jaar succesvol weet uit te buiten: de PVV. De VVD maakte Wilders, die onder Rutte jarenlang gedwongen aan de zijlijn stond, weer politiek relevant door hem de ruimte te bieden mee te gaan regeren en de campagne-agenda cadeau te doen.

Nu de stemmen geteld zijn begint de traditionele fase van de coalitievorming. Om meerdere redenen zal die ingewikkeld worden. Los van de vier ‘grote’ partijen (in volgorde PVV, GroenLinks-PvdA, VVD en NSC), is er nauwelijks een partij met enig gewicht te vinden in de Kamer. De versplintering is niet afgenomen, nog altijd zijn er vijftien partijen die volgende week hun opwachting maken in de blauwe Kamerbankjes.

Wilders is nu eerst aan zet, hij zal moeten proberen partijen te overtuigen met hem samen te werken. Een half uur na het sluiten van de stembussen zei Wilders al dat hij premier voor alle Nederlanders wil zijn en geen besluiten te zullen nemen die tegen de grondwet ingaan. Dat is een gotspe: de rechtsstaat is geen knopje dat je situatieafhankelijk aan of uit kunt zetten.

Wilders zei ook dat het nodig was om over schaduwen heen te springen, en dat gold wat hem betreft voor zowel de PVV als voor andere partijen. NSC en BBB toonden zich woensdag beide bereid in elk geval te gaan praten met Wilders. Het land moet bestuurd worden, zegt Omtzigt. Dat klinkt uiterst verantwoordelijk, maar toch niet tegen elke prijs. Juist van NSC mag verwacht worden dat de bescherming van de rechtsstaat een ononderhandelbaar punt zal zijn. Of de VVD bereid is onder Wilders te dienen blijft voorlopig ongewis. Yesilgöz durfde na de voor haar dramatische uitslag die beslissing niet op eigen houtje te nemen, zij wil eerst de fractie horen. Ter linkerzijde van de VVD is er nul bereidheid om met de PVV in zee te gaan. Als de traditie overeind blijft dat de grootste partij ook daadwerkelijk gaat regeren, wacht Nederland dus een radicaal rechtse coalitie.

Per saldo is de winst van de PVV slecht nieuws voor Nederland. Een partij die willens en wetens tweederangs burgers creëert op basis van afkomst of religie, die Nederland weg wil halen uit de Europese Unie, die de hulp aan Oekraïne direct wil stopzetten, die de pijlers van de democratie aanvalt („nep-parlement”, „D66-rechters”), die de persvrijheid niet serieus neemt („Journalisten zijn - uitzonderingen daargelaten - gewoon tuig van de richel”). Een partij ook die intern geen democratie of inspraak duldt, die openlijk aanschurkt tegen Vladimir Poetin, die nauwelijks economische plannen noch ervaren mensen heeft om Nederland door de onzekere toekomst te loodsen. Om nog maar te zwijgen over de rol die Nederland internationaal kan spelen. Of beter: niet meer kan spelen. Sommige schaduwen zijn te groot om overheen te springen.

Al deze bezwaren tegen de PVV doen niets af aan de legitieme keuze van ruim twee miljoen kiezers, die met hun stem aangeven genoeg te hebben van de manier waarop er de afgelopen dertien jaar politiek is bedreven. Hun signaal is helder, begrijpelijk ook en daar moet naar geluisterd worden. Niet alleen door Wilders, maar door alle partijen. Het stemt wel treurig en zorgelijk dat Nederland het zo ver heeft laten komen.

[brilmans]

Over blingbling en parelmoer

Schitterend

Met het gemak van een bejaarde zeekoe manoeuvreer ik mezelf tussen twee met pauwwier en paraplu-alg begroeide rotsen richting een dieper gedeelte in de baai. Onder mij ruziet een stel regenbooglipvissen om iets eetbaars. Ik aanschouw het. Wanneer ik mijn blik weer voorwaarts richt, blijkt dat ik deel uitmaak van een school boksvissen. Op enige afstand passeren achteloos enkele goudgestreepte zeebrasems. Met een paar soepele slagen zwem ik erheen om ze van dichterbij te bekijken. Maar dat komt er niet van. Een oerdrift dwingt mij af te buigen. Mijn aandacht wordt gegrepen door een glimmend object op de zeebodem. Daar moet ik heen!

Stukje evolutie

Dat glimmende zaken onze aandacht trekken is geen keuze. Dat is evolutionair bepaald. Een overmatige interesse in glimmende oppervlakte was een voordeel bij het vinden van water. En dat voordeel was weer essentieel om te overleven. Op die manier selecteerde Moeder natuur de de eigenaardige voorliefde in ons voor opsmuk, bling-bling en glanzende oppervlaktes.

Groene zeeoor (Haliotis tuberculata).

Zeeoor

Het bleek een schelp van een zeeoor. Een groene om precies te zijn. De schelp had met de binnenkant naar boven gelegen, waardoor de parelmoerlaag in het oog sprong. Ik stopte de schelp in mijn kontzak en snorkelde verder.

Op het strand bekeek ik de parelmoerlaag van de schelp. Gegrepen door de kleurenpracht van de iriserende binnenzijde maakte een drang zich van mij meester: ik moest en zou er meer hebben.

Schone schijn

Onze gewoonte glimmende objecten te willen bezitten is niet evolutionair bepaald, dat is meer een sociaal-culturele erfenis. Al generaties lang leren we tijdens ons leven dat een prachtige schittering hoort bij iets dat duur en waardevol is en dat het bezit van waardevolle zaken ons aanzien geeft. Beschaving op beschaving verzamelen dientengevolge de welgestelden schatten vol met glinsterende pracht en praal. En in hun kielzog het plebs. Alles voor de schone schijn.

paardenzadels (Anomia ephippium)

Meerdere vondsten

Omdat ik wist dat ik geen extra inspanning hoefde te leveren om meer zeeoren te vinden, mijn aandacht zou tenslotte vanzelf getrokken worden, kon ik heerlijk ontspannen verder snorkelen. En zo vond ik terwijl ik ‘tranquilo’ de onderwaterwereld tussen Sant Pere Pescador en L’ Escala verkende nog een enkele mooie zeeoren en paardenzadels: een oesterachtig schelpje dat ook een mooie parelmoerlaag heeft. Om er mee te pronken heb ik ze in een lijst gestopt. Wie weet vergroot het mijn aanzien.

Parelmoer in een lijstje.

Het oorspronkelijke doel

Weekdieren, zoals paardenzadel en zeeoor hebben hun parelmoer niet om mee te pronken. Die laag dient een heel ander doel. Het geeft ze geen aanzien, maar stevigheid. En, nog belangrijker, het onderhoudt het interieur van de schelp. Parelmoer zorgt ervoor dat de binnenzijde van de schelp glad is en blijft en het beschermt het weekdier tegen parasieten en schadelijk afval door het te omsluiten. Gebeurt dat tegen de schelp, dan ontstaat daar een knobbel van parelmoer. Zweeft het afval los dan ontstaat er een parel. Een parel is dus, zeg maar, het equivalent van een volle vuilniszak.

Denk daar maar eens aan wanneer je weer eens voor de etalage van de juwelier naar zo’n parelsnoer staat te kwijlen.

[jurjenkvanderhoek]

REIN DOL, VERRASSEND EN VEELZIJDIG TEKENTALENT

Enkele jaren geleden zag ik zijn werk in Museum Belvédère. In de thematentoonstelling “On the Spot”. Diverse kunstenaars waren gevraagd om een voor hen dierbare plek vast te leggen in hun werken. Voor Rein Dool op dat moment, 2017, was dit het parkgebied van onder meer zijn woonplaats Dordrecht. Een verstilde omgeving waar het meer dan prettig toeven is. Dat las ik af uit de afbeeldingen in een zorgvuldige arcering, houtskool op oosters papier. Het zette mij lyrisch op woorden en ik schreef een bewogen artikel; een citaat: “De hoge bomen met gitzwarte stammen. De paden die geplaveid zijn met afgevallen bladeren. Het kroos zweeft op het water van de vijver. Takken hangen zwaar van het gebladerte. De wind waait en neemt de beweging van het krijt in de vingers van Dool mee. Tekeningen zijn dynamisch en andere geven statisch de schoonheid van het park weer. De gespotte vlakken zijn gekaderd, maar kunnen andersom werkend ook geschetst begrensd zijn en daarna door meest arcering ingevuld. Een speelse opzet derhalve, waarin de blik berustend kan wegzinken. Het is een park om in weg te dromen. Een beeld om te mijmeren. Laat mij hier maar figuurlijk versterven.”

Nu zie ik dit werk weer in het Dordrechts Museum en kan ik het daarna nog weer zien in de Fondation Custodia, maar daarvoor reis ik naar Parijs. Het museum laat een selectie van tekeningen van Rein Dool zien uit zijn omvangrijke oeuvre dat meer dan 70 jaar van werken beslaat. Ook tref ik het aan in de catalogus bij de tentoonstelling: Rein Dool tekeningen. Daarin verwoordt conservator Rijksprentenkabinet Huigen Leeflang, naast de grote oplage van afbeeldingen, de levensloop van mens en kunstenaar. De feiten enigst kind te zijn van oude ouders, een moeilijke jeugd met veel ziekten, de strenge vader en liefdevolle moeder, de christelijke opvoeding en het tekenen waarin hij eenzaam kan vluchten. En de verschillende stijlen in de kunst die Dool hanteert en aanhangt. Hij is veelzijdig, schildert en tekent, maakt grafiek en keramiek, vormt sculpturen in brons en staal, en beschikt over een feilloos kleurgevoel. Maar is ook een begenadigd fotograaf en een virtuoos muzikant, verzamelaar van muziekinstrumenten.

Maar toch komt het tekenen altijd op de eerste plaats. Het is het fundament van zijn werk, voor zijn werk. “Het is in zijn tekeningen dat hij zich het meest direct uit en laat kennen”, schrijven Femke Hameetman en Ger Luijten in het voorwoord, zij zijn respectievelijk artistiek directeur Dordrechts Museum en directeur Fondation Custodia. “Uitgangspunt voor Dools werk zijn veelal de traditionele thema’s landschap, portret, stilleven en figuurstuk.” Zijn benadering tot het onderwerp en de werkwijze waarmee hij deze vastlegt laat een grote verscheidenheid in werken zien. Er zijn tekenaars die op een bepaald moment een stijl en een manier van werken omarmen en zich daarin vasthoudend blijven uitdrukken. Maar bij Rein Dool is daarvan geen sprake, hij wisselt voortdurend van tekentrant. Zo schept hij een veelzijdig oeuvre, waarbij hij zichzelf afvraagt of iedereen wel ziet of het allemaal door een en dezelfde kunstenaar is gemaakt.

De kennismaking met zijn werk in Museum Belvédère deed mij al verwonderen, maar het zien van de doorsnee uit zijn levenswerk in het Dordrechts Museum verrast mij nog meer. Vergenoegd blader ik dan ook het boek door waarin de werken mij, hoe verschillend ook, op indruk en emotie aanspreken. Al op jonge leeftijd ontdekt Rein Dool dat tekenen hem veel voldoening geeft, het bezorgt hem een gevoel van eigenwaarde: ‘Het tekenen gaf me een doel in het leven. Als ik maar kon tekenen, dan was het goed. Ik tekende om mijzelf te worden.’ Op school oogst hij bewondering met het natekenen van historische schoolplaten. Ook dan al is zijn scherp oog en geconcentreerde blik opvallend om gedetailleerd werk te kunnen maken. Hij volgt een opleiding tot lithograaf en werkt een tijdlang in een drukkerij om vervolgens zelfstandig kunstenaar te worden.

Als jonge tekenaar ontdekt Dool zijn talent voor het tekenen naar de werkelijkheid, het wonder dat je dankzij nauwkeurig kijken en beschouwen, en door het oefenen van je hand alles om je heen kunt weergeven met een potlood. Bekijk je het onderwerp zorgvuldig van alle kanten, zie je volume en diepte, dan begint het onder je handen steeds werkelijker te worden. “Het aandachtig en nauwkeurig kijken, het zich letterlijk eigen maken van planten, bomen, gebouwen, mensen en landschappen is een vermogen dat Dool nooit meer heeft losgelaten en is gaan beschouwen als de essentie van het tekenen naar de werkelijkheid”, schrijft Huigen Leeflang. Daarnaast benadert hij zijn werk ook met veel humor wanneer dat nodig en op zijn plaats is. “Zijn oog voor het absurde van het ogenschijnlijk gewone en alledaagse vormt voor Dool een onuitputtelijke bron van inspiratie.”

Het beelden naar de uiterste werkelijkheid geeft hem het vermogen om daarnaast de essentie van het beeld te pakken. In zijn werk kan hij door te kijken welhaast fotografisch realistisch zijn, maar door die kennis van zaken kan hij dingen makkelijk weglaten tot een veelzeggend abstract werk ontstaat. Want het tekenen en schilderen naar de werkelijkheid dat hij steeds beter beheerst voelt vaak ook als een inperking van zijn vrijheid. Hij durft de werkelijkheid los te laten en ontdekt hoe weinig er voor nodig is om een mens te maken. Hij gaat zijn onderwerpen stileren, maar valt ook weer terug op abstracte werken zijn bijzonder werkelijk realisme.

Meestal tekent Dool in de buitenlucht of in het atelier naar model, maar ook maakt hij foto’s van wat hem inspireert. Deze zwart-witopnamen gebruikt hij als uitgangspunt voor zijn tekeningen. Maar van exact kopiëren is geen sprake, volgens Leeflang, eerder van een synthese. Gezichtsuitdrukkingen, ledematen en houdingen worden vertekend weergegeven, wat opmerkelijk genoeg hun herkenbaarheid en zeggingskracht vergroot. Dool woekert met zijn talenten. Niet alleen uit plichtsbesef, een zelfgekozen opdracht om er het beste van te maken, maar vooral vanwege het grote plezier in eigen kunnen dat kenmerkend is voor zijn werk, of het nu een doorwerkte compositie betreft of een luchtige schets.

“Ondanks de grote verscheidenheid in techniek, materiaalgebruik en tekenstijl blijft de verwantschap tussen Dools werken immer zichtbaar”, merkt Leeflang nog op. Dat houdt verband met zijn anders kunnen kijken, beter kunnen zien en doorzien, zijn oorspronkelijke handschrift en zijn verwondering over de wereld, zijn medemens en zichzelf. In het boek is nog plek ingeruimd voor een drietal dichters. Poëzie waarmee Dool met zijn verbeelding aan de haal is gegaan. De woorden beeld heeft gegeven, maar het zou best ook zo kunnen zijn dat het andersom werkt. Rein Dool is een verrassend tekenaar met soms wonderlijk werk. Voor elk wat wils zou je kunnen zeggen. Want van vele tekenstijlen, in abstractie en naar de werkelijkheid, van landschap tot portret en alles wat daartussen zit, dus van alle markten thuis.

Rein Dool, tekenaar. Uitgave bij tentoonstelling in het Dordrechts Museum. Tekst Huigen Leeflang. Waanders Uitgevers, Dordrechts Museum, Fondation Custodia, 2022.

[peecee-columns]

Hoe ramen en deuren voor verbinding zorgen

‘Een raam, wat is dat? Als je van binnen naar buiten kijkt, is het een kader, een lijst rond het uitzicht. Wie van buiten naar binnen kijkt, ziet de uitsnede van een interieur. Geen baanbrekende gedachte...’ Met deze beschouwende zinnen begint journalist Hans Steketee zijn artikel voor de rubriek Wat maakt het leven de moeite waard? in NRC. Dit keer staat striptekenaar en grafisch ontwerper Joost Swarte centraal. Hij is inmiddels zesenzeventig jaar en wordt de meester van de klare lijn genoemd. Deze bijnaam heeft hij te danken aan zijn pure tekenstijl, waarbij strakke contourlijnen en heldere kleurvlakken worden gehanteerd en weinig details worden gebruikt.

Swarte tekent affiches en striptekeningen voor onder andere tijdschriften en tentoonstellingen, in binnen- en buitenland. In zijn afbeeldingen maakt hij vaak gebruik van ramen, doorkijkjes en spiegels, met als gevolg dat er altijd meer gebeurt en zichtbaar is dan je op het eerste oog ziet. Het geeft zijn werk een bepaalde gelaagdheid. Zijn tekeningen zetten daardoor aan tot nadenken, want meestal is niet meteen duidelijk wat hij wil uitdragen. Tevens heeft hij de gave om een kort verhaal in één plaatje uit te beelden, waardoor je als aanschouwer ziet wat er gebeurt en ziet aankomen wat er daarna volgt of kán gaan volgen.

Het gebruik van ramen in gebouwen is in ons dagelijks leven van essentieel belang en zorgt daarnaast aan de buitenkant voor een bepaalde esthetiek die een gebouw kenmerkt. We gaan hier, vaak letterlijk, aan voorbij, maar profiteren wel elk etmaal van het daglicht dat in onze huizen en werkplekken naar binnen valt. De multifunctionaliteit van ramen ontgaat ons in deze vanzelfsprekendheid dan ook weleens. Ze bieden ons, naast een uit-, door- of inkijkje, ook de mogelijkheid om te zien wat er om ons heen gebeurt en om aan de binnenkant juist te dromen van wat we zouden willen dat er gáát gebeuren. Het is tevens een transparante en onmisbare kunstvorm, waarbij de afbeelding in min of meerdere mate van vorm en inhoud wisselt en de lijst om de zoveel jaar een nieuwe lik verf krijgt, indien deze niet van kunststof is.

Ramen nodigen ook uit om van buitenaf een kijkje naar binnen te nemen. Deuren hebben deze eigenschap wat minder. Alhoewel ook voorzien van een kader, is enige mate van transparantie daarnaast een keuze die doorgaans niet voor een (buiten)deur is weggelegd. De charme van een deur zit hem dan ook in het feit dat deze op elk gewenst moment kan worden geopend om, puur functioneel, naar binnen of naar buiten te lopen en om anderen wel of geen toegang te verlenen tot je persoonlijke habitat. In de Zeeuws-Vlaamse plaats Axel stond menig voordeur vorig jaar de gehele maand december op een kier, tijdens een zogenaamde levende Adventskalender. Elke dag stond er een huis centraal waar de deur voor iedereen open stond. Eenmaal de open deuren getrotseerd wachtte overal een kopje koffie of thee, inclusief een luisterend oor van de bewoner(s). De gesprekken leidden tot meer cohesie in de buurt en volgens initiatiefneemster Ankie Oppeneer zijn er mooie vriendschappen ontstaan.

Net als in de doordachte doorkijkjes van tekenaar Joost Swarte, zorgde de openstelling en de gastvrijheid van de deelnemers voor een andere blik op de deelnemende buurtgenoten en hun verhalen. De levende Adventskalender zorgde op deze manier voor een net zo levende gelaagdheid en een diepere kennismaking met mensen die je wellicht enkel kende van het voorbijgaan of van het schichtig door het raam naar binnen kijken, terwijl je ’s avonds met de hond langs hun huis liep. Het initiatief heeft dit jaar in elk geval navolging gekregen in andere plaatsen. Dat het openstellen naar elkaar voorziet in een grotere behoefte, is dan ook een baanbrekende gedachte mijnerzijds.

[bartwatching]

Uitgelezen “Het monsterschip” geschreven door Luc Panhuysen.

Luc Panhuysen brengt in Het monsterschip een van de meest bepalende momenten in de Nederlandse maritieme geschiedenis tot leven: de slag bij Duins in 1639. Hij vertelt het meeslepende verhaal van admiraal Maarten Harpertszoon Tromp, die met zijn inzicht, vastberadenheid en strategische vernuft de Spaanse Armada tot een halt bracht.

Panhuysen schildert niet alleen de zeeslag zelf, maar biedt ook een fascinerende blik achter de schermen van de marine in de zeventiende eeuw. Hij beschrijft hoe Tromp, bij zijn benoeming tot admiraal in 1637, geconfronteerd werd met een maritiem rampscenario: Spanje domineerde de Noordzee, de visserij en handel werden geteisterd door piraterij, en de Republiek leek langs de zeekant belegerd.

Het boek toont hoe Tromp onvermoeibaar werkte aan de wederopbouw van de Nederlandse vloot, waarbij hij niet alleen naar schepen en wapens keek, maar ook naar de organisatie en samenwerking binnen de vloot. Zijn tactische besluit om zijn schepen te vormen tot een “monsterschip” – een eenheid die sterker was dan de som der delen – leidde uiteindelijk tot de vernietigende nederlaag van de Spaanse Armada.

Panhuysen schrijft met oog voor detail en maakt het leven aan boord van de schepen tastbaar. Je voelt bijna de spanning van de zeeslag en de ontberingen van het leven op zee. Tegelijkertijd plaatst hij de gebeurtenissen in een bredere historische context, waardoor het verhaal meer is dan alleen een kroniek van de slag.

Het monsterschip is een rijk en meeslepend boek dat een helder beeld geeft van Tromp als strateeg en visionair, maar ook als mens. Het is een aanrader voor liefhebbers van maritieme geschiedenis en iedereen die geïnteresseerd is in de politieke en militaire spanningen van de zeventiende eeuw.

[fandomsinabookshelf]

As armband zilver met eigen tekst

As armband zilver met eigen tekst Een uniek gedenkteken van liefde Ontdek onze bijzondere collectie as armbanden met eigen tekst, waarbij u de mogelijkheid heeft om uw dierbare te herdenken met een persoonlijke boodschap van liefde. Uw woorden, uw herinnering Met onze as armbanden heeft u de vrijheid om uw eigen tekst te kiezen. Of het nu gaat om een speciale zin, een gedenkwaardige quote of de naam van uw dierbare, deze armband wordt een uniek en emotioneel geladen gedenkteken. Troost bij elke blik De eigen tekst op de armband dient als een constante bron van troost. Bij elke blik op de woorden, voelt u de aanwezigheid van uw dierbare en herleeft u de warmte van gedeelde momenten. Volledig aanpasbaar Maak deze as armband volledig de uwe door de tekst aan te passen naar uw wensen. Voeg data, initialen of een specifieke boodschap toe. Zo creëert u een sieraad dat de unieke persoonlijkheid van uw dierbare weerspiegelt. Handig asvulset inbegrepen Om het proces zo eenvoudig mogelijk te maken, wordt onze as armband geleverd met een speciale asvulset. Hiermee kunt u op een respectvolle en moeiteloze manier een kleine hoeveelheid as van uw dierbare toevoegen. We begrijpen dat dit een delicate taak is, en daarom hebben we gezorgd voor alle benodigdheden. Bestel nu en draag de liefde dichtbij! Neem vandaag nog de beslissing om de herinnering aan uw dierbare te eren. Bestel onze as armband en asvulset nu en draag de liefde altijd bij u. Creëer een persoonlijk en tastbaar gedenkteken dat de tand des tijds doorstaat. Onze as armband is met zorg vervaardigd, met oog voor detail en vakmanschap. Het hoogwaardige RVS materiaal zorgt voor duurzaamheid, zodat dit waardevolle sieraad een leven lang meegaat.

[twafordizzy]

Joost Baars Dicht over de Buizerd

bron beeld: vroegevogels.bnnvara.nl .. hee buizerd, wat is het dat je oog / niet ziet, dat je doet wachten, cirkelend boven het weiland / waar ook mijn blik op rust en waarin zelfs mijn mensenoog / zo nu en dan een prooi ontwaart? waarom duik je niet? je hangt / daar boven dat wat ik vanuit een tuin voorbij het hek / als de natuur benoem, waar ik naar kijk om van / dit denken leeg te raken maar…

[iklees]

Zolang er leven is / Hendrik Groen

Hendrik Groen #2

Na het verlies van Eefje heeft Hendrik een jaar niet in zijn dagboek geschreven, maar nu, 85 jaar oud, heeft hij zin om er weer aan te beginnen. Met twee nieuwe leden heeft Omanido niet stilgezeten. Hun uitjes en restaurantbezoekjes bezorgen alle leden veel plezier. Met hun club proberen ze ook in het tehuis wat verandering teweeg te brengen, en ze houden een kritisch oog op de directie. In de loop van het jaar begint Hendrik zich zorgen te maken om zijn vriend Evert, die onkarakteristiek somber kan zijn en wel erg mager wordt. De realiteit van hun leeftijd kan de club niet ontkennen, maar ze kunnen er wel zijn voor elkaar. Zolang er leven is!

Als we op pad gaan nemen we een vracht kwalen en handicaps mee en een karavaan rollend materieel. Het in- en uitstappen van het busje alleen al kost twintig minuten. Maar met Jan en Stef hebben we twee mantelzorgers die de boel op de roestige rails kunnen houden. Ik begin er weer zin en vertrouwen in te hebben. Ik was een beetje tegen mijn eigen plan op gaan zien. Dat is maar een klein stapje verwijderd van iets uitstellen, wat weer akelig dicht bij afstellen ligt. Er is, als je goed zoekt, altijd wel een reden om iets niet te doen en dan zit je binnen de kortste keren alleen nog maar uit het raam te staren. Eenmaal gestopt kom je niet meer op gang. Blijven bewegen, zowel letterlijk als figuurlijk, tot je er dood bij neervalt, dat is het devies.

Vaak vermakelijk en ook boeiend -- als een vooruitkijkje en een blik in het leven van anderen. Het boek is uit 2016, en Hendrik verwijst ook naar gebeurtenissen in de wereld, waarvan je dan denkt 'oh ja, dat; is dat al weer zolang geleden?'.

[joostjongepier]

Wat?   Selbstbildnis (1809-1810), Die Hülsenbecksen Kinder (1805-1806), Die Kinder des Künstlers (1808-1809), Otto Sigismund im Klappstuhl (1805), Bildnis der Mutter Magdalena Dorothea Runge (1806) en Bildnis der Mutter Magdalena Dorothea Runge (1806) door Philipp Otto Runge

Waar?   Hamburger Kunsthalle, Hamburg

Wanneer?   6 maart 2024

Als ik, na de tentoonstelling Caspar David Friedrich en een snelle lunch in het museumcafé, de rest van de Hamburger Kunsthalle bezoek, kom ik de man tegen die samen met Friedrich als grootmeester van de Duitse Romantiek wordt beschouwd: Philipp Otto Runge (1777-1810). Ik sta voor zijn zelfportret en het lijkt alsof de schilder even over zijn schouder kijkt wie er achter hem staat. Zijn blik is direct. Door een paar witte verfvlekjes lijkt de reflectie in de ogen heel levensecht.

Runge schilderde kinderen niet, zoals tot dan toe gebruikelijk, als mini-volwassenen, maar als echte kinderen. Op het werk Die Hülsenbeckschen Kinder zien we drie kinderen. Het jongetje zwaait met zijn zweepje, terwijl zijn oudere zusje met één hand zijn houten zwaard vasthoudt en tegelijk een oog houdt op de peuter in het karretje. Opmerkelijk is dat de schilder hen niet van bovenaf, maar op hun  eigen hoogte heeft geportretteerd. Het is alsof Runge door de knieën is gegaan om dit portret te kunnen schilderen.

Naast de kinderen Hülsenbeckschen hangt een portretje van Runge’s eigen kinderen: Maria Dorothea en Otto Sigismund. Deze laatste is ook nog eens geportretteerd in zijn kinderstoel. Zijn familie vormde blijkbaar een inspirerend onderwerp voor Runge want in de zelfde zaal hangen ook nog een portret van zijn vader en twee van zijn moeder. Eén daarvan lijkt onaf te zijn. Vergelijk het met het andere portret en kies welke schilderij het interessantst is. Ik weet welk ik zou kiezen!

Runge is niet oud geworden. Hij stierf op drieëndertigjarige leeftijd aan typhus.

[keynewssuriname]

Klap voor voetballer Sheraldo Becker

Sheraldo Becker kende een droomstart in Spanje. Eerder deze maand scoorde hij bij zijn debuut voor Real Sociedad. Inmiddels zit de vleugelaanvaller echter in de lappenmand. De geplaagde Basken hebben te kampen met veel blessures. Aihen Muñoz, Kieran Tierney, Artis Elustondo, Mikel Merino, Robin Le Normand, Arsen Zakharyan en Urko González de Zarata waren al geveld. Inmiddels is daar, negen dagen voordat Sociedad het avontuur in de Champions League een vervolg geeft, een trio aan toegevoegd. Álvaro Odriozola, die juist net terug was van blessureleed, viel in het duel met Girona (0-0) al na twee minuten uit. De vleugelverdediger ligt weken uit de roulatie en mist het duel in de achtste finale tegen Paris Saint-Germain. Ook ploeggenoot Carlos Fernández lijkt dat treffen te missen. Ongetwijfeld had Becker, toen hij in de afgelopen transferperiode zijn transfer naar La Liga voltooide, al lang zijn blik op Parijs gericht. De buitenspeler begon ook voortvarend, maar in Girona ging het vlak na rust mis. De Surinamer heeft volgens zijn werkgever een hamstringblessure opgelopen. De spierproblemen van Becker zorgen voor een vraagteken achter zijn naam met het oog op het treffen met de Parijzenaren. Zeker het heenduel over negen dagen lijkt niet haalbaar, waardoor de oud-Ajacied een flinke tegenvaller te verwerken zal krijgen. Becker miste dinsdag ook het Copa del Rey duel tegen Mallorca (0-0) en hij zal ook de La Liga-wedstrijd tegen Osasuna missen. Read the full article

[patriciaidsinga]

Noordhollands dagblad 16 december 2023

Seks

Of ik een beetje zwoel kan kijken. Een beetje sexy.

Ik tuit m’n lippen en kijk met mijn meest opwindende blik in het grote ronde zwarte oog van de camera. Ondertussen denk ik: hoe doe je dat ook alweer: opwindend kijken.

Ik heb binnenkort sinds lange tijd weer eens een optreden en heb fotograaf Rick gevraagd of hij een foto wil maken. Een uitnodiging mėt foto doet het beter dan alleen tekst.

Rick heeft een complete studio opgebouwd in mijn huiskamer. Grote zwarte schermen, lampen met grof zwart kippengaas. Geen idee waar het allemaal voor is, maar de ervaring en routine druipt ervan af.

“Mama, vind papa dat niet erg dat jij bij een vreemde meneer in je hemdje zit?”

Aansluitend aan onze huiskamer ligt de open keuken waar B. kerstchocolaatjes maakt.

Eerst de chocolade au-bain-marie smelten, dan de vormpjes vullen, een half uurtje in de koelkast en dan zijn de grote repen chocolade omgetoverd tot kleine kerststerren en sneeuwvlokken.

Ze is hier al dagen mee bezig, dus ook hier druipt inmiddels de routine ervan af, en de chocola. Met een schuin oog houdt B. mij in de gaten.

“Nee, dit is niet goed, je kijkt nog veel te vrolijk” zegt Rick.

“Kom op, meer ontspannen, schouders naar achter en denk seks!”

Samen met twee muzikanten heb ik nieuwe liedjes geschreven.

Waarbij ik als twintiger thema’s als: onzekerheid, verbroken verkeringen en foute mannen bezong, zijn de thema’s nu meer gericht op ouder worden, vrouw zijn en echte liefde.

En hoe je je als zevenenveertigjarige vrouw nog steeds prachtig kunt voelen.

Het thema speelt bij bijna al mijn vriendinnen. Elk gesprek gaat over de overgang, losser hangend vel of vibrators. De gêne is met de jaren ook steeds minder geworden.

Er druipt chocolade op de grond, met nog één been in de fotostudio dweil ik met mijn andere voet de keukenvloer schoon.

“Ok, concentratie nu” zegt Rick als ik weer zit. “Denk aan iets opwindends, iets ondeugends.”

Ik blader in mijn hoofd naar opwindende situaties, maar als je al 18 jaar naast dezelfde man ligt… is dat best diep graven. Flits, flits. Rick kijkt in zijn schermpje, maar is nog steeds niet tevreden.

Ik vertel hem over één van mijn liedjes, waarbij ik flirt met een andere man, maar dat die andere man meteen denkt dat ik meer wil. Terwijl het mij alleen om de spanning gaat.

Flits, flits, flits! “Ja dit gaat goed” zegt Rick enthousiast. “Denk meer seks!!”

Het opwindende moment is van korte duur. Achter Rick verschijnt een olijke chocoladetoet die geroutineerd roept: “Ja mama, denk meer seks, denk aan papa!”

[leondesignnederland]

Waarom investeren in een leren paspoorthoes: een blik op duurzaamheid en elegantie

, een slimme keuze is voor elke reiziger.   - Ongeëvenaarde duurzaamheid:Het belangrijkste voordeel van een leren hoes voor paspoorten ligt in de duurzaamheid ervan. Leer, een materiaal dat bekend staat om zijn sterkte en veerkracht, is bestand tegen de ontberingen van reizen. Of deze nu in een tas wordt gegooid of regelmatig op luchthavens wordt in- of uitgepakt, een leren hoes zorgt ervoor dat uw paspoort intact en beschermd blijft.  - Tijdloze elegantie:Leren items stralen een onmiskenbare elegantie uit. Een duurzame paspoorthoes van leer is niet anders. Het voegt een vleugje verfijning toe aan uw reisaccessoires, waardoor het een stijlvol statement-stuk wordt. Of u nu op een zakelijke bijeenkomst in het buitenland bent of op vakantie, een leren hoes spreekt boekdelen over uw smaak en oog voor detail.  - Personalisatie en variatie:Een van de schoonheden van leren paspoorthoezen, vooral de kleine leren paspoorthoezen, is de variëteit en personalisatie die ze bieden. U kunt kiezen uit een scala aan kleuren en texturen, zodat uw paspoorthoes uw stijl weerspiegelt.  - Praktisch en stijlvol:Hoewel stijl essentieel is, mag de functionaliteit niet over het hoofd worden gezien. Een goede leren hoes ziet er niet alleen prachtig uit, maar biedt ook functionele voordelen. Het beschermt je paspoort tegen morsen en scheuren, en sommige ontwerpen hebben zelfs extra vakken voor belangrijke documenten of kaarten, waardoor ze een alles-in-één reisaccessoire zijn.  - Een duurzame keuze:In een tijd waarin duurzaamheid essentieel is, is investeren in een hoogwaardige leren hoes voor paspoorten een verantwoorde keuze. Leren producten gaan doorgaans langer mee, waardoor er minder vaak vervanging nodig is. Deze lange levensduur maakt ze een milieuvriendelijkere optie vergeleken met synthetische materialen die snel verslijten.  - Een ideaal geschenk:Een paspoorthoesje, vooral een compact en elegant klein leren paspoorthoesje, is een perfect cadeau voor de enthousiaste reiziger in je leven. Het is niet alleen een geschenk; het is een attent gebaar dat laat zien dat je om hun reiservaringen en stijl geeft.  - Een weerspiegeling van uw levensstijl:Het dragen van een paspoorthoes van leer gaat verder dan alleen het beschermen van uw paspoort; het is een weerspiegeling van je levensstijl. Het laat zien dat u kwaliteit, duurzaamheid en elegantie waardeert in elk aspect van uw leven, inclusief reizen. 

Het vakmanschap achter elke hoes:

De aantrekkingskracht van een leren hoes van onze website is niet alleen oppervlakkig. Het begint met de zorgvuldige selectie van hoogwaardig leer, gekozen vanwege de nerf, textuur en duurzaamheid. Het vakmanschap dat betrokken is bij het maken van elke paspoorthoes is een bewijs van de vaardigheid en toewijding van onze ambachtslieden. Elke steek wordt zorgvuldig geplaatst, zodat het eindproduct niet alleen duurzaam is, maar ook prachtig vervaardigd. Dit niveau van aandacht voor detail onderscheidt onze leren hoezen van in massa geproduceerde alternatieven. 

De evolutie:

Leer is een materiaal dat mooi veroudert. Na verloop van tijd zal uw leren paspoorthoes een unieke patina ontwikkelen, een zachte glans die ontstaat door veroudering, gebruik en behandeling. Deze patina vertelt een verhaal – jouw reisverhaal – waardoor je paspoorthoesje niet alleen een houder van je identiteit wordt, maar ook een dagboek van je reizen. Deze evoluerende aard van leer zorgt ervoor dat uw paspoorthoes bij elke reis persoonlijker wordt. 

Veelzijdigheid in ontwerp:

Wij begrijpen dat elke reiziger unieke behoeften heeft. Daarom omvat ons assortiment leren paspoorthoezen ontwerpen die tegemoetkomen aan verschillende voorkeuren. Van minimalistische ontwerpen voor degenen die ingetogen elegantie waarderen tot meer uitgebreide versies met extra vakken voor degenen die graag alles op één plek georganiseerd hebben: er is een hoes voor elk type reiziger. 

Milieuvriendelijk en ethisch:

Onze toewijding gaat verder dan esthetiek en functionaliteit. We betrekken ons leer op verantwoorde wijze en zorgen ervoor dat elk proces dat betrokken is bij het maken van uw paspoorthoes milieubewust en ethisch is. Door voor onze leren paspoorthoezen te kiezen, ondersteunt u duurzame praktijken en verantwoord vakmanschap. 

De perfecte metgezel voor elk avontuur:

Of u nu door de drukke straten van een vreemde stad navigeert of het rustige platteland verkent, uw leren paspoorthoes is de perfecte metgezel. Het is niet alleen een accessoire; het is een betrouwbare partner die een van uw belangrijkste reisbenodigdheden veilig bewaart, zodat u klaar bent voor elk avontuur. 

Een erfenis van kwaliteit:

Wanneer u een leren paspoorthoesje koopt, koopt u niet alleen een product; je wordt onderdeel van een erfenis van kwaliteit en stijl. Elke hoes is een mix van traditionele technieken en modern design, waardoor ze zowel qua stijl als functionaliteit de tand des tijds doorstaan. 

Een weerspiegeling van mondiale trends:

In de snelle wereld van vandaag, waar trends komen en gaan, is een leren hoes een tijdloos accessoire. Het overstijgt vluchtige modetrends en biedt een klassieke uitstraling die resoneert met de veeleisende reiziger. We ontwerpen onze paspoorthoezen vanuit een mondiaal perspectief en zorgen ervoor dat ze aansluiten bij zowel de hedendaagse als de traditionele esthetiek. Deze wereldwijde aantrekkingskracht maakt onze leren paspoorthoezen niet alleen tot een reisaccessoire, maar tot een fashion statement dat wereldwijd wordt erkend. 

Individualiteit omarmen:

Elke reiziger heeft een uniek verhaal en zijn of haar accessoires moeten deze individualiteit weerspiegelen. Onze leren paspoorthoezen bieden de mogelijkheid om iemands persoonlijkheid tot uitdrukking te brengen. Of u nu de voorkeur geeft aan de strakke verfijning van een kleine leren paspoorthoes of aan het gedurfde statement van een grotere, meer gestructureerde hoes, ons assortiment is geschikt voor elke individuele smaak. De mogelijkheid om deze covers aan te passen en te personaliseren versterkt deze uitdrukking van individualiteit nog verder. 

Investeren in herinneringen:

Reizen gaat over het creëren van herinneringen, en elk aspect van je reis draagt ​​bij aan deze dierbare momenten. Een paspoorthoes van leer is meer dan een functioneel item; het is een opslagplaats van herinneringen. Elke stempel op uw paspoort, beschermd door onze omslag, markeert een hoofdstuk in uw levensreis. Investeren in een hoogwaardige paspoorthoes is investeren in het behoud van deze waardevolle herinneringen. 

Ten slotte:

Als reizigers zijn we op zoek naar ervaringen die ons leven verrijken en onze horizon verbreden. Elk aspect van onze reis, inclusief de accessoires die we kiezen, speelt een rol in dit avontuur. Een leren paspoorthoesje van leondesign.nl is meer dan alleen een beschermhoes voor je paspoort; het is een symbool van je liefde voor reizen, toewijding aan kwaliteit en een statement van je stijl. Met onze hoezen ga je niet alleen goed voorbereid op reis; je draagt ​​ook een kunstwerk dat duurzaamheid en elegantie belichaamt. Read the full article

[jurjenkvanderhoek]

VERDWALEN IN MONUMENTALE TEKENKUNST BIJ MUSEUM MORE

“Hantsjes op ‘e rêch”, zei ik tegen mijn zoontje van 6 wanneer wij een warenhuis of museum bezochten. Hij was een jonge onderzoeker en keek het liefst met zijn handen. “Handjes op de rug”. Kijken met de ogen, niet met de handen. Dat is sowieso een voorwaarde bij kunst in een museum, of werken op een andere plek tijdens een tentoonstelling. Hoewel ik net als mijn zoon toen, hij is nu 37 en houdt zijn handen thuis, soms wel graag wil voelen. Vooral langs de rondingen van een beeldhouwwerk. Maar ook de huid van een schilderij. Om te weten op welke manier iets tot stand is gekomen. Om de structuur van de inspiratie te ondergaan, de emotie van het scheppen te doorvoelen. Meer te kennen dan alleen het beeld te zien. Een vinger achter de oorzaak te krijgen, het waarom van het bestaan van het kunstwerk te bevatten. Het devies is echter alleen kijken, aanraken niet. En kan ik mijn aandrift niet bedwingen en beweegt mijn vinger naar het werk, dan hoor ik “hântsjes op ‘e rêch!”. Ofwel wijst mij een suppoost terecht: “meneer, wilt u niet aan de werken komen”.

In de tentoonstelling “Size Matters” in Museum MORE is het zeker af te raden de monumentale tekeningen aan te raken. Al zou ik ze wel willen bevoelen om te onderzoeken waarmee ik te maken heb. De tekeningen zijn zo groot dat deze mijn blik in zich opnemen. Bezit nemen van mijn ervaring. De afgebeelde ruimte kan ik bijna fysiek betreden en er met de ogen in rondlopen. Bij sommige installaties is dit ook daadwerkelijk mogelijk en wordt ik geconfronteerd met evenbeelden, nabeelden en oerbeelden. De werken nemen compromisloos de ruimte in en eisen mijn aandacht op. Van tekeningen op meterslang papier of doek tot video-animatie en ruimtevullende installaties. Doordat ik door de grootte onderdeel wordt van het kunstwerk, het mij opneemt als speler in het geheel, zal ik mijn omgeving willen gaan aanraken. De huid van de getekende mensen, de bast van planten, de structuur van gebouwen, de pels van dieren. De museale afmetingen, het gedetailleerde karakter, de massale afbeeldingen – deze komen hard binnen, veelal mede door het onderwerp dat ze aansnijden.

Het maken van een tekening is al langer een autonome kunstvorm. Was het tekenen eerder een schetsen voordat het resultaat, de schildering bijvoorbeeld, in beeld werd gebracht; tegenwoordig is het een volwaardige op zichzelf staande uiting. Het materiaal leent zich ertoe om groot formaat dragers te ‘beschrijven’. Met potlood en krijt kunnen fragmenten en onderdelen tot in finesse worden uitgelicht. De tekening is geen schets, maar een tot op de kleinste bouwsteen uitgewerkte afbeelding. Doordat er zo fijn gewerkt kan worden heeft de tekening wel de uitstraling van een fotografisch beeld. En dat zal ik dan willen voelen, het doorgronden, er kennis van nemen.

Geen snelle ontwerpen op schetspapier om de grootte, breedte en hoogte van het voornemen, de begeestering in de vingers te krijgen. Maar op de vierkante centimeter miniem en beduidend uitgewerkte inspiraties. Met actuele onderwerpen die op deze manier sterk aanspreken. Voor een deel is de fotografie aanleiding, vormen foto’s het startpunt om een thema te peilen en te ontrafelen. Kunnen bestaande indrukken onderdeel zijn van een fantastische en futuristische uitdrukking. Het is kunst om in te verdwalen, om jezelf in te verliezen.

De catalogus bij de tentoonstelling geeft inzicht in de achtergronden van de werken en de inspiraties van de makers ervan. Het laat op handzaam formaat de monumentale werken zien. Voor de echte beleving is het zaak de tentoonstelling in het museum te bezoeken. Dan kan ik effectief en wezenlijk onderdeel uitmaken van de werken. Kan ik mij er tussen begeven en me erdoor laten overweldigen. Deze kunst, tot en met 2 februari 2025 getoond in de zalen van Museum MORE, geeft een bijzondere ervaring wanneer het live wordt meegemaakt. Door in de ruimten te zijn overkomt mij de ruimte van de tekening. En krijg ik oog voor de uitzonderlijke aard van dit fenomeen in de kunst.

Was de tekenkunst eerder intiem, niet met de bedoeling openbaar te maken maar op te bergen in ladekasten, een medium dat de beschouwer het dichtst bij de kunstenaar brengt. Tegenwoordig zijn in de tekeningen nog aldoor de persoonlijke gedachten en het handschrift er het meest in vergelijking met andere uitingen in te herkennen. Dat wist het grote formaat waarop gewerkt is niet uit. Nog altijd is het potlood en het krijt de basis om handmatig te werken. En zelfs wordt de materie wel met de vingers tot een beeltenis gevormd. In de tekening zit de kunstenaar, omdat er niets tussen hem/haar en de drager staat. “Een tekening is de meest directe vertaling van het hoofd via de hand”, schrijft cultuurjournalist Edo Dijksterhuis in zijn essay in de catalogus. “Een tekening kan de essentie van de gedachte waarop hij is gebaseerd benaderen maar nooit helemaal omvatten. (…) Kunstenaars blijven vooral kunst maken omdat ze telkens net niet te pakken krijgen wat hen voor ogen staat. En die worsteling is in geen medium zo zichtbaar als in tekenkunst. Een tekening laat zich lezen als een logboek van handelingen.” Dat logboek wil ik lezen, met de vingers langs de regels gaan, het schrift aanvoelen. De handelingen meten en doorzien.

Een groep van 28 kunstenaars uit binnen- en buitenland hebben de samenstellers van de tentoonstelling aangetrokken om hun werken te laten zien. In de catalogus lichten artistiek directeur Maite van Dijk en senior conservator Marieke Jooren het idee om een grote tentoonstelling te maken over hedendaagse monumentale tekenkunst toe. De kunstenaars zelf laten zich citeren omtrent hun liefde voor tekenen. “Wat ik zie, wordt pas echt wanneer de lijn van mijn pen het heeft verkend; alles wat ik tegenkom wordt gevat in de lijnen die ik teken”, is opgetekend uit een gesprek met Anne Muntges. “Het werken op groot formaat brengt me dichter bij de finesses van de tekening.” Andere tekenaars voelen ook dat het is alsof ze binnen een zelfgeschapen wereld stappen en daarin meteen elk detail kunnen doorgronden. Door zo dicht op het werk te zitten kan de essentie van het onderwerp worden verkent en onthult. “Een groot formaat heeft als voordeel dat je objecten op ware grootte kunt tekenen”, vindt Levi van Veluw. “Het lijkt alsof je door een venster kijkt naar een andere dimensie. (…) In een tekening is alles mogelijk, er zijn geen natuurwetten. Het grote formaat helpt om de illusie van het getekende tafereel te verwezenlijken.”

Niet alleen maar wel veelal werken de kunstenaars zonder toevoeging van kleuren in hun werken. Door zwarten en grijzen op de witte drager aan te brengen krijgt de tekening een vervreemdend karakter. Dan is er geen afleiding door kleur. Het staat buiten de werkelijkheid, maar maakt er toch onderdeel van uit. Worden kleuren aan de tekening toegevoegd komt het beeld terug in de realiteit, maar spiegelt zich in een surrealiteit. Wat ik zie lijkt werkelijkheid, maar is fantasie – een gedachte met de waarheid als basis. De grens tussen werkelijkheid en verbeelding vervaagt. Raquel Maulwurf: “Ik teken met houtskool, één van de oudste kunstenaarsmaterialen. Dankzij verkoold (dus vernietigd) hout kan ik hele werelden tot leven brengen: creatie uit destructie. De reductie tot zwart-wit stript het beeld van overbodige franje.”

“De tekening wordt door de grootte een fysieke ‘opponent’ voor zowel de maker als de beschouwer”, dwaal ik in de microscopische verwondering van Hans de Wit. “Lichaam en geest raken overrompeld.” Het op afstand kunnen overzien van het geheel en het van dichtbij ervaren van motieven, detaillering en structuren zijn in zijn werk essentieel, “net als de tegenstrijdige gevoelens van bijvoorbeeld aantrekking en afkeer. Hierbij speelt ook het manipuleren van de natuurlijke schaal van de motieven een rol.” Die manipulatie van de blik, het oog om te dolen, zie ik terug in de meeste van de andere werken. Het is een bijzondere ervaring de monumentale tekenkunst live bij Museum MORE en later thuis via de catalogus “Size Matters” te bekijken. In de tentoonstelling houd ik krampachtig mijn handen op de rug en laat mijn blik verdwalen in de getekende verhalen.

Size Matters. Monumentale tekenkunst nu. Monumental drawing now. Voorwoord Maite van Dijk. Teksten Marieke Jooren, Edo Dijksterhuis. Uitgave WBOOKS Zwolle in samenwerking met Museum MORE Gorssel, 2024.

[tistje]

Autistische mensen en IT: een te beperkte blik op autisme op het werk

Foto van Ilya Pavlov op Unsplash Vandaag trok een artikel in de krant De Morgen mijn aandacht. In eerste instantie door de kop. Die titelde “repetitief werk geen probleem en oog voor detail”. Dat deed me terugdenken aan een artikel waarin een manager verklaarde dat autistische werkkrachten met plezier het saaie werk deden in zijn bedrijf, en een jobcoach in datzelfde artikel verklaarde dat ze op…

[schilderkoring]

De transformerende kracht van deskundig schilderen: een blik op de voordelen ervan

Schilderen is meer dan alleen wat verf op een muur smeren; het is een kunstvorm met het potentieel om het uiterlijk van een kamer volledig te veranderen. Doe-het-zelf-verfklussen kunnen op de korte termijn geld besparen, maar de voordelen van het werken met een professionele schilder reiken veel verder. De voordelen van het inhuren van experts voor uw schilderbehoeften zijn talrijk, waaronder een onberispelijke afwerking die jarenlang meegaat dankzij hun ervaren vakmanschap en hoogwaardige materialen.

Vaardige en deskundige uitvoering

De expertise die is opgedaan door jarenlange praktijk, is wat professionele schilders met zich meebrengen. Professioneel Schilder Ridderkerk een goed begrip hebben van de fijne kneepjes van het primen, mengen en aanbrengen van verf. Met hun expertise kunt u er zeker van zijn dat het eindproduct meer zal zijn dan alleen verf: het zal een kunstzinnige verbetering van de esthetiek van de kamer zijn.

https://schilderkoring.nl/wp-content/uploads/2019/03/Foto11.jpg

Superieure gereedschappen en benodigdheden

Professionele schilders maken gebruik van hoogwaardige verf en gereedschappen, wat een van de voordelen is van het inhuren ervan. Professionele schilders hebben toegang tot hoogwaardige verven, primers en gereedschappen die zijn ontwikkeld met het oog op een lange levensduur. Schilderwerken Ridderkerk zijn de beste. De geverfde oppervlakken behouden jarenlang hun glans en schoonheid dankzij het gebruik van hoogwaardige materialen.

Op maat gemaakte antwoorden

Professionele schilders begrijpen dat elk gebied anders is en geïndividualiseerde strategieën vereist. Professioneel Schilder Rotterdam geef suggesties die zijn afgestemd op de behoeften en smaak van elke klant, ongeacht of hij een huis, bedrijf of fabriek schildert. Deze werkwijze garandeert dat de nieuwe kleuren en materialen perfect aansluiten bij de huidige setting.

Beveiliging en veiligheid

Werken als schilder vereist soms werken op hoogte, omgaan met chemicaliën en het gebruik van gespecialiseerde apparatuur. Schilders die hun brood verdienen met hun vak, weten hoe ze ongelukken kunnen voorkomen door zich aan veiligheidsprocedures te houden. Schilder barendrecht heeft de beste kwaliteit. Zowel de schilders als de mensen in het gebouw zijn door deze maatregel veiliger.

Gestroomlijnde methodologie

Ervaren schilders zijn experts in het handhaven van een nette en ordelijke werkruimte. Ze nemen voorzorgsmaatregelen om te voorkomen dat er verf op het meubilair, de vloer en andere waardevolle spullen terechtkomt. Bovendien werken ze efficiënt, waardoor er weinig onderbrekingen zijn en de ruimte tijdens het schilderen schoon blijft.

Lange termijn effecten

Superieur vakmanschap, hoogwaardige componenten en nauwgezette aandacht voor detail zorgen voor duurzaamheid. Dankzij de expertise van professionele schilders kan een professioneel geverfd oppervlak langer meegaan zonder dat het afbladdert, schilfert of vervaagt. Door deze lange levensduur hoef je minder vaak te schilderen, wat zowel tijd als geld bespaart.

https://schilderkoring.nl/wp-content/uploads/2019/03/Foto12-1024x683.jpg

Waarde van onroerend goed wordt gewaardeerd

Professionele schilderdiensten zijn een geweldige investering voor huiseigenaren die de verkoopprijs van hun huis willen verhogen. De esthetische aantrekkingskracht en marktwaarde van een pand kunnen worden vergroot door simpelweg de binnen- of buitenkant te schilderen. Degenen die hun woning willen verhuren of verkopen, hebben hier veel profijt van.

Kortom, het inhuren van een professionele schilder heeft verschillende voordelen die verder gaan dan de oppervlakkige. Het inhuren van specialisten zorgt ervoor dat uw schilderklus een winstgevende investering is dankzij hun kennis, het vermogen om diensten aan te passen aan individuele behoeften, efficiëntie en lange levensduur. Of een woning of bedrijf nu wordt gerenoveerd, het eindresultaat is altijd hetzelfde: een verbluffend esthetisch meesterwerk dat jarenlang meegaat.