#Nigihayami Kohakunushi | Explore Tumblr posts and blogs

linkemon · 2 months ago

Text

Nandemonaiya (Haku x Reader)

Friendly reminder that English is not my first language. You can check my Masterlists both in English and Polish here. Consider supporting me on Ko-fi. You can also check out my commissions if you’re interested.

Other oneshots can be found here.

ɪɴ ᴏʀᴅᴇʀ ᴛᴏ ꜱᴀᴠᴇ ᴛʜᴇ ᴛᴇᴍᴘʟᴇ ꜰɪɴᴀɴᴄɪᴀʟʟʏ, [ʀᴇᴀᴅᴇʀ] ɪꜱ ᴀꜱꜱɪɢɴᴇᴅ ᴛᴏ ᴡᴏʀᴋ ɪɴ ᴛʜᴇ ʙᴀᴛʜʜᴏᴜꜱᴇ. ꜱʜᴇ ᴅᴏᴇꜱɴ'ᴛ ᴋɴᴏᴡ ʏᴇᴛ ᴛʜᴀᴛ ʜᴇʀ ᴇᴍᴘʟᴏʏᴇʀ ᴡɪʟʟ ʙᴇ ᴀ ʀᴇᴀʟ ᴡɪᴛᴄʜ. ꜱʜᴇ ɪꜱ ꜱᴀᴠᴇᴅ ꜰʀᴏᴍ ᴀ ʙʀᴇᴀᴋᴅᴏᴡɴ ʙʏ ʜᴀᴋᴜ. ᴀ ʙᴏʏ ᴡʜᴏ ᴅᴏᴇꜱɴ'ᴛ ʀᴇᴍᴇᴍʙᴇʀ ᴡʜᴏ ʜᴇ ɪꜱ ᴀɴᴅ ᴡᴀɴᴛꜱ ʜᴇʀ ᴛᴏ ᴀᴠᴏɪᴅ ᴛʜᴇ ꜱᴀᴍᴇ ꜰᴀᴛᴇ ᴀᴛ ᴀʟʟ ᴄᴏꜱᴛꜱ…

[Reader] casts one last glance toward the shrine. A black roof covered in moss. A red tori gate standing out against the greenery. A few sisters heading to one of the rituals. Everything was as usual, except for the man standing at the top of the stairs. He emerged from the evening mist, looking off into the distance. He stroked his long beard thoughtfully.

The current kannushi was so old that she had only seen him a few times, at major events. He could barely handle his work. None of the young men wanted to replace him. He had no children either. He had placed all his hopes in orphans like her. But for several years now, there had not been a single boy of the right age to learn. Several had passed away before his health failed and the only one left was only three years old. The fact that the monk had come out to see her off seemed oddly suspicious to her.

She adjusted her bag, trying to understand what had happened last night. Right after dinner, the man had called her over. He didn't say much. It was mostly Annaisha-san explaining the situation to her. [Reader] had always respected the eldest miko. But she couldn't stop the angry and frustrated words from the bottom of her heart. Why did she have to leave? And she was the only one? Everyone else would stay here in peace and do what they always did. Meanwhile, she was going to change her entire life to work at some bathhouse, for a woman she'd never heard of before. That wasn't what she meant when she said she wanted adventure.

— How long will I stay there? — the girl asked, trailing behind Annaisha.

—As long as will be needed — the woman replied. She didn’t turn to look at her once. — Did you pack everything I asked you to?

— Yes. — [Reader] thought back to the stinking ball in her bag. Did her employer have a moth problem? All she had been told was to smell good and throw in another one just to be on the safe side.

The sea of green gave way to a sandy path. The tiny grains were still slightly damp from the humidity. She had been in this area many times but it seemed as if she had never seen this place before. A tunnel loomed before her, from which darkness peered out. The statue of a minor god seemed to bore into her with a piercing gaze.

— Listen. — Miko finally stopped and gently grabbed her by the shoulders. — I know it's hard for you but it's the only hope to save our home. I don't know my parents and neither do you. This place has been my haven my whole life and I believe you feel the same way, so on behalf of everyone, I'm asking you for help. When you were little, you said how much you wanted to travel. Think of this as a chance to learn something new. I'm sure your work will help us all get back on our feet and you'll be with us again soon.

[Reader] didn't know what to say. She hugged the older woman, wishing she didn't have to let go at all. The woman silently patted her on the head, then led her deeper into the tunnel.

On the other side, she was greeted by something resembling a train station. She thought she could hear a train but she couldn't see the tracks anywhere. She hurried past dusty benches and four-coloured windows. Outside, she was greeted by the clearest sky she had ever seen. It was a bit odd, considering it was long past noon. Blue reigned over her head as she crossed the green grass. She had to admit that the place, full of flowers and crisscrossed by tiny streams, was breathtaking.

— Is this an open-air museum? — she asked, curious, seeing a row of buildings in the distance.

— Something like that. — Miko’s response was quiet.

[Reader] walked past the abandoned buildings, feeling a growing unease. She looked around, trying to find anyone selling tickets or tourists but there was no sign of anyone. Maybe the place had gone out of business? But if that was the case, why did she still see steaming delicacies at one of the stalls?

— Don't touch anything! — the woman warned her as she saw her approach the skewers. — That's why I told you to take our onigiri. — She looked anxiously in the direction they had come from. — It's getting late. Listen to me carefully. In that direction — she pointed — there's a bathhouse. It's only a few buildings from here. Wait until it gets dark. Then eat anything. Fruit, a leaf, grass, it doesn't matter. Just remember not to eat anything from the stalls. Then go inside the building right away. Look for Yubaba. She's the one who's supposed to hire you.

— Can't you take me there? — The girl felt fear creeping up on her.

— No. It's... a tradition — Annaisha finished awkwardly. With that, she turned around and quickly began to walk back.

[Reader], alone in the large square, looked around uncertainly. Maybe it was just her imagination but it was getting colder. The sun seemed to be setting unusually quickly as she searched for her future workplace. She wrapped her arms around herself, trying to ward off some of the cold. As dusk fell, panic gripped her. The lamps were slowly turning on and she still didn't know where she was. Fortunately, a moment later she breathed a sigh of relief at the sight of a wooden plaque announcing that she had come to the right place. She leaned over one of the herbs growing from under the concrete and picked a tiny leaf. It didn't taste good, so she swallowed it quickly. However, when she raised her head, her scream died in her throat. She instinctively backed away, clinging to the brick wall. A monster was moving a few meters away from her, in the pale light. The creature was black. It seemed to be crawling over the stones. Right behind it, a whole row of something that looked like ghosts was wandering. Transparent bodies glided over the ground. They were lined up to the bathhouse she was about to enter. Terrified, she wanted to go back. But when she looked back at the place she had come from, she noticed that it was covered in water. She shook her head. She had to pinch herself. It was definitely just a dream. But no matter how many times she blinked, the image remained the same. The stairs ended in something like a wide river. In the distance, on the other side, something glowed that looked like the abandoned train station she had passed earlier. Suddenly, Annaisha's nervousness made sense. Had she known something like this would happen? Was that why she had left her alone in such a hurry?

— What are you doing here? — The quiet but firm voice seemed genuinely surprised to see her there.

Terrified, she wanted to scream but a hand stopped her. A boy appeared before her eyes, about her age. He was wearing work clothes. To her relief, his form was completely human. Seeing that she had calmed down, he removed his hand from her mouth.

— You shouldn’t be here. — He looked at her closely. Her clothes told him a bit about who she was dealing with. Just to be sure, he followed the strange scent. He reached into his bag, pulling out an herbal pill. Just as he expected. — Are you from the temple? — he asked, wanting to finally confirm his suspicions.

She nodded, afraid to speak.

— It's not safe here. Come with me. — He stood up and held out his hand.

He looked around the area anxiously. He paid no attention to the ghosts, though. He stared at the increasingly darkening sky.

— What are... Who are...? — The girl didn't know how to ask about the strange creatures. However, her interlocutor understood in the blink of an eye.

— Didn't the temple tell you where they were sending you? We have gods, spirits, demons and many others. People like you are rarely seen here.

— I'm looking for Yubaba. I heard she runs this bathhouse. — [Reader] felt like her voice sounded unfamiliar.

— I work for her. You came to the right place but at the wrong time…

Whatever the employee wanted to say, he didn't have time. A black silhouette passing by turned a strange head in his direction. He blew in response. The air was filled with the beautiful scent of cherry blossoms. Pink momentarily obscured the world. The mysterious stranger quickly pulled [Reader] after him and disappeared into another dark alley. The girl could swear that she had never run so fast in her life. She didn't even know she was capable of reaching such speed. It was as if she was racing against the wind.

— I just bought us some time. No one can find you for now. Not until we get you a job. I'll cast a spell on you and you'll become invisible. The only place you need to be careful is the bridge. When you step on it, take a deep breath and don't breathe until you step off. Meet me on the other side. Is that clear?

— Can you say that aga… — She didn’t have time to ask. Another wave of tiny flowers blocked her vision.

When she opened her eyes, she was standing only a few steps away from the huge red bridge leading to the bath house. When had she even traveled that distance?

Her guide had already stepped onto the wooden planks, weaving between the various figures. She wanted to cry but she held back her tears. She didn't have time for that now. She took a deep breath and ran after him. She didn't look back. A frog was loudly conversing with those entering. She was about to pass her when a giant loomed in front of her. Whatever he was, he was several meters tall. His rusty body resembled a shapeless mass with holes for eyes. He settled in the middle, filling the entire space. The creatures began to speak to him in strange languages she didn't understand. Her lungs seemed to be burning as she tried unsuccessfully to squeeze past. She had to do something and do it quickly. She looked around frantically. There was a branch lying nearby. It must have fallen from one of the few trees. She picked it up, praying that whatever was in front of her wouldn't turn out to be a god. She didn't want to displease him. She stuck the stick into the red mass. Something gurgled and shrank as if in pain. She rushed forward, finding the black shag.

— You did it. — He whispered. — Follow me.

Contrary to appearances, they didn't go inside. He led her down a small path next door. Then they started down the stairs. In contrast to the splendor that greeted her from the front, this one was much dingier. They passed machinery. A series of pipes that probably carried water. Some of them hissed, others leaked slightly. They went outside again. This time they headed up. At one point, she stopped and looked down. It was a mistake. She hadn't realized how high up she was. She crouched on a narrow step with her head between her knees. It was too much.

— Are you okay? — A warm hand rested on her shoulder.

— Not really. What am I even doing here? I'm a few hundred meters above the ground. If not higher. If there's even ground down there! And we just left. How is that even possible? There are things around me that you only read about in fairy tales. You can do magic. And I was only supposed to work for a nice old lady. Everything is wrong! — Tears flowed thickly, disappearing somewhere in the strange space beneath her feet.

— Come on, come on...— He hugged her and patted her head. — It's always hard at first. When I got here, I didn't know much either and I was alone. And you have me. — He gave her a reassuring smile.

— But… I don’t know you — she stuttered, trying to calm down.

— Call me... call me Haku.

— [Reader]. — She wiped her tears with the sleeve of her robe.

Sniffling, she followed her new acquaintance, who never once let go of her hand the rest of the way. She was grateful for that. She wasn't sure if at some point she wouldn't just start running back to the entrance, just to look back at where she had come from.

She should have been prepared for Haku's familiarity to be just as strange as the rest of the magical world but for some reason she expected a figure similar to him. So when something like a giant spider emerged from the warm air, she hid behind the boy's back. Eight arms worked in superhuman symbiosis, feeding coal to the furnace.

— [Reader], meet Kamajī. He'll find you a job…

[Reader] grabbed a warm bun and stuffed it all into her mouth. She wrapped the rest carelessly in a white scarf. Her boss — a giant rat — added his latest baked good to the mix, then went on a break. He showed his not-so-clean teeth in what she assumed was a smile. He seemed pleased with her dishes today. She nodded to a few of the workers and ran downstairs. She couldn’t understand any of the cooks. They probably couldn’t understand a single word she was saying either. They were a motley crew of different species. It was hard at first but somehow they managed to work together. The longer she thought about it, the less she could tell how long they’d been together. Time seemed to flow differently here. She felt like she’d been working long hours, although the days seemed to drag on, too.

Getting the job was harder than the job itself. Just thinking about her first days in this world gave her the shivers. Meeting the head of the bathhouse was something she wanted to forget. She would never in her life displease her. Yubaba was a witch. In the literal sense of the word. A huge head and big eyes, as if staring into her soul. She didn't want to hire [Reader] for anything.

In the old days, when she was still starting her business, she needed workers more than ever. People who were more familiar with the spirit world than others would come to her place. Some shrines or temples would deliberately send their miko there to receive payments or blessings in return. But over time, everything grew. And the owner stuck with her promise to give work to anyone who asked for it. Now, however, she did it reluctantly. So she tried to scare off interested people in every way possible.

[Reader] couldn't just leave where she came from. She didn't really have anywhere to go back to. Yubaba had said she wouldn't pay the shrine anyway, which would mean ruining her home. She also didn't want to look into the faces of the people who had placed such high hopes in her only to be disappointed. Even if she was angry at Annaisha, she still remembered the years she had taken care of her. Besides, she had prepared her as best she could, even though she had lied. She had given her bullets that would mask the scent of humans among the inhabitants of this reality. She had also prepared a wooden tablet. On it, she had carved her name in kanji. As it turned out, so important.

So she begged for her job with annoying persistence all evening. The boss's opulent office provided ample opportunities for her to show how strong she was. The witch worked her magic stubbornly to get rid of the young girl. She started by throwing a stack of papers at her face, ending with strange folding birds that wanted to peck her. Then she corrected it with a blazing fire from the fireplace and three heads that constantly jumped on the colourful, fringed carpet. Finally, irritated, she threatened to turn her into a pig. This made [Reader] turn her head toward Haku. The boy had warned her that they had to act like strangers. But she hadn't expected him to be so cold. He seemed like the complete opposite of the person she had met earlier. He didn't even blink when she screamed when she saw the pig's tail sticking out of the back of her robe. Accompanied by shrill laughter, she screamed that she needed a job. This caused Yubaba to close her powerful mouth, sighing loudly. She waved her hand and the tail disappeared. She gave up and handed her the contract with boredom, complaining about the ill-mannered youth. Help in the kitchen in exchange for room and board. She had little choice. As soon as the girl's name landed on the paper, she changed it. Several characters flew into the air, leaving her with a new identity. The boy had warned [Reader] that this would happen. That was why the tablet she had brought with her was so precious. Since then, she had written her old name in places she visited regularly. So that she could remind herself of it. The witch gained power over the employees because she stole their names. Over time, they forgot who they were, only to stay forever and work as long as they were able. Just like Haku.

— Faster than me, as always. Do you even sleep?

— Sometimes. — Haku smiled mysteriously.

She had never seen him sleep or doze off but he had a lot of responsibilities. His job was one of the most responsible in the entire bathhouse. He was always on his feet from the crack of dawn until dusk.

He hid in their favourite spot, in the middle of the flower maze. The azaleas and oleanders were a mosaic of pink and orange. The rising sun coloured the white camellias, which still had dew on them. The boy was just finishing watering the plants. It wasn't part of his duties. He simply liked doing it. Ever since she learned that he was always here at this time, she had come to visit him. She leaned against the dark hedge. She closed her eyes for a moment to enjoy the cool air.

— What’s for breakfast today? — he asked, looking into the basket.

— For gods magic goo, for demons magic goo and for spirits…

— Let me guess, also magic goo? — Haku finished for her. — Good thing all I see here are buns. — He bit into one as he said that.

Food for the creatures of this world almost never looked tasty. It was usually gruel or soup. They had flavours and many of them reminded [Reader] of ingredients she knew but what she put into the huge pots looked unfamiliar. Only magic could turn liquids into dishes that resembled home-cooked food. She was still learning it. It wasn't an unattainable skill but it required time and focus. Something that the kitchen lacked during meal times, when she could practice it. Haku, as Yubaba's apprentice, helped her a lot. She couldn't count on a rat boss. He showed her gestures with his paws and what the end result should look like but he couldn't explain in words what she should do.

— How are you? — She leaned against Haku's shoulder.

— Very good. You’re getting better and better. — He reached for another piece.

— I think I’ll be promoted soon — [Reader] mused.

The boss liked her. Magic was getting better and better. Plus she had friends around her. When she first found herself in this world, she was terrified. Now she had her life in order.

— I made you a new tablet — Haku said, pulling a piece of wood from his robe.

Carefully carved kanji characters. Beautiful calligraphy. So perfect. Almost too perfect.

— Another one? I told you to drop it.

The boy kept insisting that she repeat her old name. It irritated her. It was enough that she did it once a day. And he produced such reminders and left them in various places so that she would come into contact with them as often as possible. She left the orphanage and the temple behind. In that world, she was practically a nobody. Here, she had a chance to be somebody. She really mattered to someone. She didn't need to constantly think about the past.

— It's important. You'll get out of here someday, and then...

She didn't let him finish. She abruptly stood up, irritated.

— Again with this! We've been through this before. There's no escape from here. Yubaba knows everything that happens here. There's a slim chance and I'm not going to take it. I know you're hurting because you don't remember who you are but I'm not you!

A shadow of resentment crossed his warm face. Barely noticeable but still. She felt a pang of guilt but she knew she was also right. He was projecting some of his resentment onto her. He had made a decision long ago that he now regretted. He didn't know himself and for years it had been eating him up inside. Who was he? What did he like to do? Where was his home?

— It's true. I regret becoming Yubaba's apprentice. That's why I want to save you from what I myself can never escape. What happened to your dreams? When I met you, you said you wanted to see the world. Are you going to give up? — Haku gently grabbed her by the shoulders, as if to talk some sense into her.

— Dreams change. I have a new life now. You're one of the reasons I don't want to leave here. You should be happy. — [Reader] smacked his hand away.

— Me? — Haku's face showed shock.

— Is it so strange that I love you? — The girl seemed to not immediately realize what she had said. But once she did, she did not intend to take her words back.

The boy didn't answer. He simply hugged her tightly. It wasn't like he hadn't seen how their relationship had begun to go beyond friendship. It had happened a long time ago. Subtle smiles. Holding hands. Spending every free moment together. Thoughts of her that haunted him while he worked. He had put the pieces of the puzzle together a long time ago. But hearing those words from her alone seemed to finally seal what was between them. He couldn't just leave it like that...

Haku said goodbye to Yubaba with a stony face. The witch draped herself in pitch-black feathers. She looked at him longer than usual but he held her piercing gaze. Had she guessed?

— I'm leaving the business in your hands. See to everything. — With these words she took to the air and flew out through the open window.

He let out a long-held breath. The festival was no problem. Everything was practically ready. A wealthy client had simply fallen from the sky. Ever since he had requested a big event, the entire bathhouse had been trying to prepare one for him. Yubaba would have liked to have been rushing the workers all evening but for some unknown reason she had left the bath house in a hurry.

Haku walked out in front of the building. The usually empty booths were still filling up with new guests. The bath attendants were just starting their shift, rushing through the line of people gathered in line. Luckily, [Reader] was already finishing up. She was standing next to the boss, nibbling on the food on display. He waved hello to them. Then, without a word, he grabbed the girl's hand and headed for the stone steps.

— Where are we going? — She looked pleased as she munched on the magic skewer.

— To one of my favourite places. It’s almost always flooded but today the water level was low enough. — With that, he led her through the crowd of ghosts.

He hoped the workers would manage without him for a while. The streets were swarming with capricious gods.

They crossed a flowery meadow. The buds closed from the lack of sunlight. Shadows seemed to thicken around the buildings without light. Haku felt a tighter grip on his hand.

— Are you sure we can go this far? — [Reader] looked around uncertainly.

— We'll be fine. Yubaba left and it doesn't look like she'll be back anytime soon.

The further they walked, the further they got from the baths. She passed places that had long since faded from her memory. This was where she had walked when she first came to this land. If she looked closely, she could even make out the abandoned train station. The one she had passed through long ago.

It was only when she saw the lights that she understood where they were headed. In the middle of the meadows was a tree surrounded by thousands of fireflies. It was huge. Its spreading branches reached high into the air. It had completely dried out. She could still see the empty riverbed that had once flowed here. The birds that had once lived here had left behind only empty nests. The sight might have seemed eerie but to her it only brought sadness.

Haku felt connected for the tree for some reason. He didn't remember it. But he felt like he had seen it in his previous life. The sight of its death filled him with sorrow, though he couldn't imagine what it might have been like in life. [Reader] didn't interrupt his story. She laid her head on his lap, as she had done for a long time and let him speculate. Stories of how he imagined himself before. What might have happened to him in the past. A cool wind with the scent of cherry blossoms carried his stories across the meadow. They flew away towards the dark sky, surrounded by the glow of fireflies.

He would miss these moments. The peace her presence brought him. But he believed he was making the right decision. He hoped she wouldn't be mad at him. At least not mad enough to erase him from her memory entirely. Would she even remember him when she will leave this world? How wrong was it that after what he was about to do, he still selfishly wanted her to love him?

He wanted to visit this place with her under different circumstances because in some way it was a part of him. Even if he didn't know how. It was like sharing a piece of the past. If he forgot, she would still know. He wished they had more time.

He prayed to the gods that Yubaba would not find out it was him. If she discovered the truth, he would probably say goodbye to his life. But it was a fair price for the risk. One life in exchange for another.

— I love you [Reader] — he whispered one last time.

[Reader]. Yeah, right. That was her real name before she came here. The words came to her slowly. She didn't even notice the moment her eyelids grew heavy. Something that was probably a kiss rested on her forehead. She felt a nice warmth. She wanted to say the same thing but she didn't have the strength. She fell asleep.

— [Reader], [Reader], [Reader]! — Yumeka happily jumped around her. — You must see the river.

The woman adjusted her hat, smiling. She offered the little girl her hand. She was pleased with how much good she had done. This was an example of a happy child. The orphanage she had founded was doing well. Unlike the temple where she had grown up, no one forced the little ones to follow one path. She had found people who were willing to support them in choosing a career when the time came.

[Reader] wanted to repay the good fortune she had experienced. The couple who had found her in the woods a few years ago, gave her a home. The doctors had determined that she had suffered from partial amnesia as a young girl. Whenever she tried to explain to them that she had grown up in a temple, they said it was impossible. Her adoptive parents took her there so she could see that it had been abandoned. It was only after several years of work, when she had been awarded the title of a top chef, that she managed to make enough contacts to look at the guarded documents. Some of the people she had grown up with were still alive. When she asked them about her disappearance, they told her that she had simply left one day. Supposedly because they had found parents willing to adopt her. What didn’t add up, however, was how much older she seemed compared to them. She couldn’t explain it but she felt as if there had been a gap in her life. A much longer one than anyone around her suggested.

Over time, she gave up digging into the past. There was little she could do and no one knew the answers to her questions. So she set herself a new goal. She travelled the world. She cooked for many different celebrities but also for ordinary people. She was hailed as a magical cook. Guests claimed she could do magic. According to critics, the dishes she prepared seemed to have a taste of something they had never been able to taste from anyone else. When her parents began to fail, [Reader] returned to her hometown. There, she came up with the idea of opening an orphanage. Only, it was better than the one she knew. Raised as a future miko, she felt no happiness. She wanted the children to choose their own paths in life. After the deaths of their mother and father, she began to visit the building more and more often. The bond that developed between her and the children was something special. They were the only ones who didn't laugh when she told stories that the adults only shook their heads at. That for years she had been dreaming of a distant land. And in it a colourful bathhouse and magical creatures. Above all a terrifying witch. More often, however, a boy with a gentle smile and green eyes. One day, however, he stopped appearing there and did not want to return for anything.

— You’re saying that out of nowhere a river started flowing here? — [Reader] looked curiously at the lazily flowing water.

— Yes. My friend Chihiro said it just showed up here one day. She came here recently with her parents and they were the first to discover this. Then the neighbours came. Everyone was surprised.

She nodded, staring into the clear surface. It seemed familiar for some reason. Like she had seen it before but that couldn't be possible since the stream had appeared only weeks ago.

She took off her sandals and dipped her feet into the cool current. The world seemed to stop for a moment. Silence surrounded her. The scent of cherry blossoms filled her nostrils. She stood under a blooming, spreading tree surrounded by fireflies.

— You're so stupid, Haku! — The girl clenched her fist.

She looked helplessly at the water that was now flooding the entire area. He had fenced her off. He had fenced her off from that world. He had the nerve to carry her right up to the station and disappear while she was sleeping. On the other side. When she woke up, it was already morning. All he had left behind was a letter, which she opened with a trembling hand.

Dear [Reader],

I know you're angry. You have every right to be. I know that what I'm about to do will hurt you deeply but I can't let you spend the rest of your life here and forget who you are like I did. In time, it will start to bother you, just like it did me. You'll start to forget about the people, places and dreams you've had. Knowing that I'm the main reason you don't want to try to escape from here is one of the worst thoughts I've ever had. If I didn't do anything, the guilt would eat me up inside. Knowing you, you're probably wondering if it's possible to wait here and go back to the bathhouse. I'll answer your question. It's impossible. You can't step into the same river twice. You only have one path and it leads home. I love you. That will never change. That's why I'm selfishly asking you for one last favour. Go through the tunnel. Don't look back. Do every single thing you've ever wanted. I hope that one day we'll be able to meet again. Even if it will be just in our dreams.

Forever yours x͕̪̙͓̟ͯ͒́̕x̵̛̯̭̒̆̿͘x̴̡̬͇̼̙͋̀̂̋ͮx̷̬̙̍̉͊́̕x̷̨̫̹͉ͤ͒̔̓͋͞x̶̫ͦ̇̽̎

She thought she saw the kanji forming a signature but it seemed to spill and dance before her eyes. Kohaku? No… The correct one would be…

— Nigihayami Kohakunushi. — The words seemed to escape her lips on their own.

— [Reader], are you okay? You were completely out of it for a moment. — Yumeka waved her hand in front of her eyes. — How did you know what we named the river? You said it was the first time you’d heard of it.

— It's nothing. I got lost in my thoughts. One of the neighbours probably told me and I just remembered. — She cast a last, lingering look at the river. — Let's go for dinner. I was going to wait a bit longer but I actually came to tell you the good news. If everything goes well, I'll be able to start the adoption process soon. What do you think?

— Really?

— Really. — She smiled, grabbed her hand and together they walked away from the shore. Cherry blossoms were still dancing in the air.

#haku x reader #spirited away x reader #sen to chihiro no kamikakushi #chihiro ogino #kamaji #yubaba #nigihayami kohakunushi #angst #bittersweet

25 notes · View notes

linkemon · 7 months ago

Text

Haku x Reader

Resztę oneshotów z tej i innych serii możesz przeczytać tutaj. Zajrzyj też na moje Ko-fi.

Some of these oneshots are already translated into English. You can find them here.

ʙʏ ʀᴀᴛᴏᴡᴀᴄ́ ғɪɴᴀɴsᴏᴡᴏ śᴡɪᴀ̨ᴛʏɴɪᴇ̨, [ʀᴇᴀᴅᴇʀ] ᴢᴏsᴛᴀᴊᴇ ᴘʀᴢʏᴅᴢɪᴇʟᴏɴᴀ ᴅᴏ ᴘʀᴀᴄʏ ᴡ ᴌᴀᴢ́ɴɪ. ɴɪᴇ ᴡɪᴇ ᴊᴇsᴢᴄᴢᴇ, ᴢ̇ᴇ ᴊᴇᴊ ᴘʀᴀᴄᴏᴅᴀᴡᴄᴢʏɴɪᴀ̨ ᴢᴏsᴛᴀɴɪᴇ ᴘʀᴀᴡᴅᴢɪᴡᴀ ᴡɪᴇᴅᴢ́ᴍᴀ. ᴏᴅ ᴢᴀᴌᴀᴍᴀɴɪᴀ ʀᴀᴛᴜᴊᴇ ᴊᴀ̨ ʜᴀᴋᴜ. ᴄʜᴌᴏᴘᴀᴋ, ᴋᴛᴏ́ʀʏ ɴɪᴇ ᴘᴀᴍɪᴇ̨ᴛᴀ ᴋɪᴍ ᴊᴇsᴛ ɪ ᴢᴀ ᴡsᴢᴇʟᴋᴀ̨ ᴄᴇɴᴇ̨ ᴘʀᴀɢɴɪᴇ ʙʏ ᴜɴɪᴋɴᴇ̨ᴌᴀ ᴛᴇɢᴏ sᴀᴍᴇɢᴏ ʟᴏsᴜ.

[Reader] ostatni raz rzuciła spojrzenie w stronę chramu. Czarny dach pokryty mchem. Czerwona brama tori wybijająca się na tle zieleni. Kilka sióstr zmierzających na jeden z rytuałów. Wszystko jak zawsze, poza człowiekiem stojącym na szczycie schodów. Wyłaniał się z wieczornej mgły, patrząc gdzieś w dal. W zamyśleniu głaskał długą brodę.

Obecny kannushi był tak stary, że dziewczyna widziała go tylko kilka razy przy najważniejszych uroczystościach. Ledwo dawał sobie radę ze swoją pracą. Nikt z młodych ludzi nie chciał go zastąpić. Nie posiadał też dzieci. Całą nadzieję pokładał w sierotach, takich jak ona. Od kilku lat jednak nie znalazł się ani jeden chłopiec w odpowiednim do nauki wieku. Kilku odeszło zanim podupadł na zdrowiu, a jedyny, jaki został, miał tylko trzy lata. Fakt, że kapłan wyszedł ją pożegnać, uznała za dziwnie podejrzany.

Poprawiła torbę, próbując zrozumieć, co właściwie zaszło wczorajszego wieczoru. Zaraz po kolacji mężczyzna wezwał ją do siebie. Niewiele mówił. Głównie Annaisha-san wyjaśniała jej sytuację. [Reader] od zawsze respektowała najstarszą miko. Nie mogła jednak powstrzymać słów złości i frustracji wydobywających się z głębi swojego serca. Dlaczego miała stąd odejść? I to jako jedyna? Cała reszta zostanie tu sobie w spokoju i będzie mogła robić to, co dawniej. Tymczasem ona miała zmienić całe swoje dotychczasowe życie, by pracować w jakiejś łaźni, u kobiety, o której nigdy wcześniej nie słyszała. Nie to miała na myśli, gdy mówiła, że pragnie przygód.

— Jak długo tam zostanę? — spytała dziewczyna, wlokąc się za Annaishą.

— Tyle, ile będzie trzeba — odrzekła kobieta. Nie odwróciła się w jej stronę ani razu. — Spakowałaś wszystko, o co cię prosiłam?

— Tak. — [Reader] wróciła myślami do śmierdzącej kulki spoczywającej w torbie. Czyżby jej pracodawczyni miała problem z molami? Powiedziano jej jedynie, że ma odpowiednio pachnieć i kazano wrzucić jeszcze drugą sztukę dla pewności.

Morze zieleni ustąpiło piaskowej ścieżce. Drobne ziarenka wciąż były lekko mokre od wilgoci. Wiele razy przebywała w tej okolicy, ale odnosiła wrażenie, że jeszcze nigdy nie widziała tego miejsca. Przed nią rysował się tunel, z którego wyzierała ciemność. Statua pomniejszego bożka zdawała się wwiercać w nią przenikliwy wzrok.

— Posłuchaj. — Miko wreszcie przystanęła i złapała ją delikatnie za ramiona. — Wiem, że jest ci ciężko, ale to jedyna nadzieja, by uratować nasz dom. Nie znam moich rodziców, tak samo jak ty. To miejsce było moją przystanią przez całe życie i wierzę, że czujesz podobnie, dlatego w imieniu wszystkich proszę cię o pomoc. Kiedy byłaś mała, mówiłaś, jak bardzo chcesz podróżować. Potraktuj to jak szansę na poznanie czegoś nowego. Jestem pewna, że twoja praca pomoże nam wszystkim stanąć na nogi i niedługo znów będziesz z nami.

[Reader] nie wiedziała, co odpowiedzieć. Objęła starszą kobietę, mocno pragnąc, by wcale nie musiała jej puszczać. Ta w ciszy pogłaskała ją po głowie, po czym poprowadziła w głąb tunelu.

Po drugiej stronie przywitało ją coś w rodzaju stacji kolejowej. Zdawało jej się, że słyszy pociąg, ale nigdzie nie udało jej się zobaczyć torów. W pośpiechu minęła ławki pokryte kurzem i czterokolorowe szyby. Na zewnątrz czekało na nią najczystsze niebo, jakie kiedykolwiek widziała. Było to lekko dziwne, biorąc pod uwagę, że południe już dawno minęło. Niebieski królował nad jej głową, gdy przemierzała połacie zielonej trawy. Musiała przyznać, że pełne kwiatów i poprzecinane maleńkimi strumyczkami miejsce zapierało dech w piersiach.

— To skansen? — zaciekawiona zadała pytanie, widząc w oddali szereg budowli.

— Coś w tym rodzaju. — Odpowiedź miko była cicha.

[Reader] mijała opuszczone budynki, czując narastający niepokój. Rozglądała się dookoła, próbując znaleźć kogokolwiek, kto sprzedawałby bilety, albo turystów, ale nie dopatrzyła się nikogo. Może interes upadł? Jeśli jednak by tak było, to dlaczego na jednym ze straganów widziała jeszcze parujące przysmaki?

— Niczego nie dotykaj! — ostrzegła ją kobieta, gdy zobaczyła, jak podchodzi w stronę szaszłyków. — Po to kazałam ci zabrać nasze onigiri. — Z niepokojem spojrzała w kierunku, z którego przyszły. — Robi się późno. Posłuchaj mnie uważnie. W tamtym kierunku — wskazała — znajduje się łaźnia. To tylko kilka budynków stąd. Zaczekaj, aż się ściemni. Potem zjedz cokolwiek. Owoc, liść, trawę, nieistotne. Pamiętaj tylko, żeby nie jeść niczego ze straganów. Potem od razu wchodź do budynku. Szukaj Yubaby. To ona ma cię zatrudnić.

— Nie możesz mnie odprowadzić? — Dziewczyna czuła, jak ogarnia ją strach.

— Nie. To… taka tradycja — zakończyła niezgrabnie Annaisha. Z tymi słowami odwróciła się i szybkim krokiem zaczęła zmierzać w drogę powrotną.

[Reader], sama, na wielkim placu, rozejrzała się niepewnie. Może tylko jej się wydawało, ale robiło się coraz chłodniej. Słońce zdawało się zachodzić niezwykle szybko, gdy szukała swojego przyszłego miejsca pracy. Objęła się ramionami, próbując odpędzić choć część zimna. Kiedy zapadł zmrok, ogarnęła ją panika. Lampy powoli się zapalały, a ona wciąż nie wiedziała, gdzie jest. Na szczęście chwilę później odetchnęła z ulgą na widok drewnianej tabliczki zwiastującej, że trafiła w dobre miejsce. Pochyliła się nad jednym z wyrastających spod betonu ziół i zerwała maleńki listek. Nie było smaczne, więc przełknęła je szybko. Kiedy jednak podniosła głowę, w gardle zamarł jej krzyk. Odruchowo cofnęła się, przylegając do murowanej ściany. Kilka metrów od niej, w bladym świetle, poruszał się potwór. Kreatura była czarna. Zdawała się pełznąć po kamieniach. Zaraz za nią wędrował zaś cały rządek czegoś, co wyglądało jak zjawy. Przezroczyste ciała sunęły nad ziemią. Podążały w kolejce do łaźni, do której miała zamiar wejść. Przerażona chciała wrócić. Gdy jednak spojrzała na miejsce, z którego przyszła, zauważyła, że pokrywa je woda. Pokręciła głową. Musiała się uszczypnąć. To na pewno był tylko sen. Nieważne jednak, ile razy mrugała, obraz pozostawał ten sam. Schody kończyły się czymś w rodzaju szerokiej rzeki. W oddali, po drugiej stronie, jaśniało coś, co wyglądało jak opuszczona stacja kolejowa, którą wcześniej mijała. Nagle zdenerwowanie Annaishy zaczęło mieć sens. Czyżby wiedziała, że coś takiego się stanie? Czy właśnie dlatego zostawiła ją w pośpiechu samą?

— Co tu robisz? — Cichy, lecz stanowczy głos wydawał się szczerze zdziwiony jej obecnością.

Przerażona chciała krzyknąć, ale czyjaś dłoń ją powstrzymała. Jej oczom ukazał się chłopak, na oko w jej wieku. Miał na sobie robocze ubrania. Ku jej uldze, jego postać była całkowicie ludzka. Widząc, że się uspokoiła, odjął rękę od jej ust.

— Nie powinno cię tu być. — Przyjrzał się jej dokładnie. Ubrania powiedziały mu częściowo, z kim mógł mieć do czynienia. Dla pewności podążył za dziwnym zapachem. Sięgnął do torby, wyjmując ziołową kulkę. Tak jak się spodziewał. — Jesteś ze świątyni? — zadał pytanie, chcąc ostatecznie potwierdzić swoje domysły.

Pokiwała głową, bojąc się odezwać.

— Tu nie jest bezpiecznie. Chodź ze mną. — Wstał i wyciągnął dłoń.

Niespokojnie rozejrzał się po okolicy. Nie zwracał jednak uwagi na duchy. Wpatrywał się w ciemniejące coraz bardziej niebo.

— Czym są… Kim są…? — Dziewczyna nie wiedziała, jak zapytać o dziwne stwory. Jej rozmówca zrozumiał jednak w mgnieniu oka.

— Nie powiedzieli ci w świątyni, gdzie cię wysyłają? Gościmy bogów, duchy, demony i wielu innych. Ludzi, takich jak ty, prawie się tu nie spotyka.

— Szukam Yubaby. Podobno prowadzi tę łaźnię. — [Reader] miała wrażenie, że jej głos brzmi obco.

— Pracuję dla niej. Trafiłaś w dobre miejsce, ale w nienajlepszym czasie…

Cokolwiek chciał powiedzieć pracownik, nie zdążył. Czarna sylwetka przechodząca nieopodal zwróciła w jego stronę dziwną głowę. Ten w odpowiedzi dmuchnął w jej kierunku. W powietrzu uniósł się przepiękny zapach płatków wiśni. Róż na moment przesłonił świat. Tajemniczy nieznajomy czym prędzej pociągnął [Reader] za sobą i zniknął w następnej ciemnej uliczce. Dziewczyna mogła przysiąc, że jeszcze nigdy w życiu nie biegła tak szybko. Nie wiedziała nawet, że jest w stanie rozwinąć taką prędkość. Zupełnie jakby ścigała się z wiatrem.

— Kupiłem nam tylko trochę czasu. Na razie nikt nie może cię znaleźć. Dopóki nie załatwimy ci pracy. Rzucę na ciebie zaklęcie i staniesz się niewidzialna. Jedynym miejscem, gdzie musisz uważać, jest most. Kiedy na niego wejdziesz, weźmiesz głęboki wdech i nie oddychaj, dopóki nie zejdziesz. Spotykamy się po drugiej stronie. Wszystko jasne?

— A możesz to powtó… — Nie zdążyła spytać. Kolejna fala drobnych kwiatów przesłoniła jej pole widzenia.

Kiedy otworzyła oczy, stała tylko kilka kroków od ogromnego, czerwonego mostu prowadzącego do łaźni. Kiedy w ogóle przebyła ten dystans?

Jej przewodnik już wkroczył na drewniane deski, lawirując między różnymi postaciami. Miała ochotę się rozpłakać, ale powstrzymała łzy. Nie miała teraz na to czasu. Nabrała powietrza i pognała za nim. Nie oglądała się za siebie. Jakaś żaba głośno konwersowała z wchodzącymi. Już chciała ją minąć, gdy wyrósł przed nią olbrzym. Czymkolwiek był, miał kilka metrów. Rdzawe cielsko przypominało bezkształtną masę z otworami na oczy. Usadowił się na środku, zapełniając całą przestrzeń. Kreatury zaczęły coś do niego mówić w dziwnych językach, który nie rozumiała. Płuca zdawały się ją palić do żywego, gdy bezskutecznie próbowała się przecisnąć obok. Musiała coś zrobić i to szybko. Gorączkowo rozejrzała się dookoła. Niedaleko leżała gałąź. Musiała spaść z jednego z nielicznych drzew. Podniosła ją, modląc się, by coś przed nią nie okazało się bogiem. Nie chciała mu się narazić. Wbiła patyk w czerwoną masę. Coś zabulgotało i skurczyło się, jakby z bólu. Popędziła przed siebie, odnajdując czarną czuprynę.

— Udało ci się. — Wyszeptał. — Chodź za mną.

Wbrew pozorom nie weszli do środka. Poprowadził ją maleńką ścieżką obok. Później zaczęli schodzić po schodach. W przeciwieństwie do przepychu, który ją przywitał od frontu, tu było znacznie bardziej obskurnie. Mijali maszynerię. Ciąg rur, który zapewne doprowadzał wodę. Niektóre z nich syczały, inne lekko przeciekały. Znów wyszli na zewnątrz. Tym razem kierowali się w górę. W pewnym momencie zatrzymała się i spojrzała w dół. To był błąd. Nie zdawała sobie sprawy z tego, jak wysoko się znajduje. Przycupnęła na wąziutkim schodku z głową między kolanami. Tego było za wiele.

— Wszystko w porządku? — Ciepła dłoń spoczęła na jej ramieniu.

— Niezbyt. Co ja tu w ogóle robię? Jestem kilkaset metrów nad ziemią. O ile nie wyżej. O ile na dole w ogóle jest ziemia! A przecież dopiero co wyszliśmy. Jak to jest w ogóle możliwe? Dookoła są rzeczy, o których czyta się tylko w bajkach. Potrafisz czarować. A miałam tylko pracować u miłej staruszki. Wszystko jest nie tak! — Łzy płynęły gęsto, znikając gdzieś w dziwnej przestrzeni pod jej stopami.

— No już, już... — Objął ją i pogłaskał po głowie. — Na początku zawsze jest trudno. Kiedy ja tu trafiłem, też niewiele wiedziałem i byłem sam. A ty masz mnie. — Posłał jej krzepiący uśmiech.

— Ale… ja cię nie znam — wydukała, próbując się uspokoić.

— Mów mi… mów mi Haku.

— [Reader]. — Otarła łzy rękawem szaty.

Pociągając nosem, ruszyła za nowym znajomym, który nie puścił jej ręki ani razu przez resztę drogi. Była mu za to wdzięczna. Nie była pewna, czy w którymś momencie nie zaczęłaby po prostu biec z powrotem do wejścia, by chociaż popatrzeć na miejsce, z którego przyszła.

Powinna być przygotowana na to, że znajomy Haku będzie równie dziwny, jak reszta magicznego świata, ale z jakiegoś powodu oczekiwała postaci podobnej do niego. Dlatego gdy z oparów ciepłego powietrza wyłoniło się coś na kształt ogromnego pająka, schowała się za plecami chłopaka. Osiem ramion pracowało w nadludzkiej symbiozie, dokładając węgla do pieca.

— [Reader], poznaj Kamajīego. On znajdzie ci pracę…

***

[Reader] złapała ciepłą bułeczkę i włożyła ją całą do buzi. Resztę zapakowała niedbale w białą chustę. Jej szef — wielki szczur — dołożył do tego swój najnowszy wypiek, po czym poszedł na przerwę. Pokazał niezbyt czyste zęby w czymś co, jak zakładała, było uśmiechem. Chyba był zadowolony z jej dzisiejszych potraw. Kiwnęła głową kilku pracownikom i pobiegła w dół. Nie rozumiała żadnego z kucharzy. Oni prawdopodobnie też nie potrafili załapać żadnego słowa, jakie wypowiadała. Byli zbieraniną różnych gatunków. Z początku było trudno, ale jakoś udało im się współpracować. Im dłużej się zastanawiała, tym mniej potrafiła określić, ile już tu razem przebywali. Czas zdawał się tu płynąć inaczej. Miała wrażenie, że pracuje długo, choć dni też jakby się dłużyły.

Trudniejsze od samej pracy było jej zdobycie. Na samą myśl o pierwszych dniach w tym świecie przechodziły ją ciarki. Spotkanie z szefową łaźni było czymś, o czym chciała zapomnieć. Nigdy w życiu nie miała zamiaru się jej narazić. Yubaba była wiedźmą. W dosłownym tego słowa znaczeniu. Ogromna głowa i wielkie oczy, jakby wpatrujące się w jej duszę. Za nic nie chciała jej zatrudnić.

W dawnych czasach, kiedy jeszcze zakładała swój biznes, potrzebowała pracowników bardziej niż kiedykolwiek. Ludzie obyci ze światem duchów, bardziej od innych, trafiali na jej przybytek. Część chramów czy świątyń celowo wysyłała tam swoje miko, by w zamian otrzymywać zapłaty lub błogosławieństwa. Z czasem jednak wszystko się rozrosło. A właścicielka została ze swoją obietnicą, by dać pracę każdemu, kto o nią poprosi. Teraz jednak czyniła to niechętnie. Tak więc starała się na wszelkie sposoby odstraszyć zainteresowanych.

[Reader] nie mogła tak po prostu odejść, skąd przyszła. Właściwie nie miała dokąd wracać. Yubaba zapowiedziała, że i tak nie zapłaci jej chramowi, co równało się ruinie jej domu. Nie chciała też spojrzeć w twarze ludzi, którzy pokładali w niej wielkie nadzieje tylko po to, by doznać zawodu. Nawet jeśli była wściekła na Annaishę, to wciąż miała na względzie lata, kiedy się nią opiekowała. Poza tym przygotowała ją najlepiej jak potrafiła, choć skłamała. Dała jej kule, które zamaskowały ludzki zapach wśród mieszkańców tej rzeczywistości. Przygotowała też drewnianą tabliczkę. Na niej w kanji wyryła jej imię. Jak się potem okazało, tak ważne.

Tak więc z denerwującym uporem przez cały wieczór błagała o swoją posadę. Bogaty gabinet szefowej dostarczał wielu okazji, by pokazała, jak silna jest. Wiedźma czarowała z uporem, by pozbyć się młodej dziewczyny. Zaczęła od rzucenia jej stosem papierów w twarz, kończąc na dziwnych składanych ptakach, które chciały ją zadziobać. Potem poprawiła palącym ogniem z kominka i trzema głowami, które nieustannie skakały po kolorowym, frędzlowatym dywanie. Wreszcie zirytowana zagroziła, że zamieni ją w świnię. To sprawiło, że [Reader] zwróciła głowę w stronę Haku. Chłopak ostrzegł ją, że muszą się zachowywać jak nieznajomi. Nie sądziła jednak, że będzie aż tak oschły. Zdawał się kompletną odwrotnością osoby, jaką poznała wcześniej. Nawet nie mrugnął, kiedy krzyknęła, widząc świński ogon wystający z tyłu szaty. W akompaniamencie piskliwego śmiechu wrzasnęła, że potrzebuje pracy. To sprawiło, że Yubaba zamknęła swoje potężne usta, wzdychając głośno. Machnęła ręką, a ogonek zniknął. Poddała się i ze znudzeniem wręczyła jej kontrakt, narzekając przy tym na niewychowaną młodzież. Pomoc w kuchni w zamian za mieszkanie i wyżywienie. Nie miała większego wyboru. Kiedy tylko imię dziewczyny spoczęło na papierze, zmieniła je. Kilka znaków uleciało w powietrze, zostawiając ją z nową tożsamością. Chłopak ostrzegał [Reader], że tak się stanie. Właśnie dlatego tabliczka, którą ze sobą przyniosła, była szalenie cenna. Od tego czasu wypisała stare imię w regularnie odwiedzanych przez siebie miejscach. By mogła sobie o nim przypominać. Wiedźma zyskiwała władzę nad pracownikami, bo kradła ich imiona. Z czasem zapominali, kim są, by już na zawsze pozostać i pracować tak długo, jak byli w stanie. Tak jak Haku.

— Jak zawsze szybciej ode mnie. Czy ty w ogóle sypiasz?

— Czasami. — Haku uśmiechnął się tajemniczo.

Nigdy nie widziała, by spał albo drzemał. Miał jednak dużo obowiązków. Jego posada należała do najbardziej odpowiedzialnych w całej łaźni. Zawsze był na nogach od bladego świtu aż do nocy.

Schował się w ich ulubionym miejscu, pośrodku kwiatowego labiryntu. Azalie i oleandry tworzyły mozaikę różu i pomarańczu. Wstające dopiero słońce barwiło białe kamelie, na których wciąż gościła rosa. Chłopak właśnie kończył podlewać rośliny. Nie była to część jego obowiązków. Po prostu lubił to robić. Odkąd dowiedziała się, że bywa tu zawsze o tej porze, przychodziła go odwiedzać. Oparła się o ciemny żywopłot. Na moment zamknęła oczy, by rozkoszować się chłodnym powietrzem.

— Co dzisiaj na śniadanie? — spytał, zaglądając do koszyka.

— Dla bogów magiczna breja, dla demonów magiczna breja, a dla duchów…

— Też magiczna breja? — dokończył za nią Haku. — Dobrze, że jedyne, co tu widzę, to bułki. — To mówiąc, wgryzł się w jedną z nich.

Jedzenie dla istot tego świata prawie nigdy nie wyglądało smacznie. Zwykle były to papki albo zupy. Miały smaki i wiele z nich przypominało [Reader] składniki, które znała, ale to, co wkładała do ogromnych garnków, wyglądało nieznajomo. Dopiero magia zmieniała ciecze w dania, które przypominały domowe jedzenie. Wciąż się jej uczyła. Nie była to nieosiągalna umiejętność, ale wymagała czasu i skupienia. Czyli czegoś, czego w kuchni brakowało w porze wydawanie posiłków, kiedy mogła ją ćwiczyć. Haku, jako uczeń Yubaby, sporo jej pomógł. Na szczurzego szefa nie miała co liczyć. Pokazywał jej gesty łapami i to, jak powinien wyglądać efekt końcowy, ale nie był w stanie tłumaczyć słowami, co powinna robić.

— I jak? — Oparła się o ramię Haku.

— Bardzo dobre. Jesteś coraz lepsza. — Sięgnął po kolejną sztukę.

— Myślę, że niedługo awansuję. — [Reader] rozmarzyła się.

Szef ją lubił. Magia szła coraz lepiej. Do tego wokół miała przyjaci��ł. Kiedy pierwszy raz znalazła się w tym świecie, była przerażona. Teraz zaś poukładała sobie życie.

— Zrobiłem dla ciebie nową tabliczkę. — Haku wyciągnął z szaty kawałek drewna.

Starannie wyryte znaki kanji. Piękna kaligrafia. Tak perfekcyjna, że aż za bardzo.

— Kolejna? Mówiłam, żebyś dał sobie z tym spokój.

Chłopak cały czas upierał się, by powtarzała swoje dawne imię. Denerwowało ją to. Wystarczało, że robiła to raz dziennie. A on produkował tego rodzaju przypomnienia i zostawiał je w różnych miejscach, by miała z nimi styczność jak najczęściej. Zostawiła sierociniec i świątynię za sobą. W tamtym świecie była praktycznie nikim. Tutaj miała szansę być kimś. Dla kogoś naprawdę się liczyła. Nie potrzebowała nieustannie myśleć o przeszłości.

— To ważne. Kiedyś się stąd wyrwiesz, a wtedy…

Nie dała mu dokończyć. Gwałtownie podniosła się do pionu, zdenerwowana.

— A ty znowu swoje! Już to przerabialiśmy. Stąd nie da się uciec. Yubaba wie o wszystkim, co się tu dzieje. Istnieje mizerna szansa i nie zamierzam jej podjąć. Wiem, że cierpisz, bo nie pamiętasz, kim jesteś, ale ja nie jestem tobą!

Cień urazy przemknął po jego ciepłym obliczu. Ledwo zauważalny, ale jednak. Poczuła wyrzuty sumienia. Wiedziała jednak, że ma też trochę racji. Przerzucał na nią część swoich żali. Dawno temu podjął decyzję, której teraz żałował. Nie znał samego siebie i od lat zjadało go to od środka. Kim był? Co lubił robić? Gdzie był jego dom?

— To prawda. Żałuję, że zostałem uczniem Yubaby. Właśnie dlatego chcę cię uratować przed tym, od czego sam nigdy nie ucieknę. Co się stało z twoimi marzeniami? Kiedy cię poznałem, mówiłaś, że chcesz zwiedzać świat. Zamierzasz się poddać? — Haku złapał ją delikatnie za ramiona, jakby chciał przemówić jej do rozsądku.

— Marzenia się zmieniają. Mam teraz nowe życie. Ty jesteś jednym z powodów, dla których nie chcę stąd odejść. Powinieneś się cieszyć. — [Reader] strąciła jego dłoń.

— Ja? — Na twarzy Haku odmalował się szok.

— To takie dziwne, że cię kocham? — Dziewczyna jakby nie od razu zdała sobie sprawę z tego, co powiedziała. Kiedy jednak się zorientowała, nie zamierzała już cofać swoich słów.

Chłopak nic nie odpowiedział. Po prostu mocno ją objął. To nie tak, że nie widział, jak ich relacja zaczęła wykraczać poza przyjaźń. Stało się to już dawno temu. Subtelne uśmiechy. Trzymanie za ręce. Spędzanie razem każdej wolnej chwili. Myśli o niej, które nawiedzały go w trakcie pracy. Już dawno połączył fragmenty tej układanki. Jednak usłyszenie tych słów od niej samej zdawało się ostatecznie pieczętować to, co między nimi było. Nie mógł tego tak po prostu zostawić…

***

Haku pożegnał Yubabę z kamienną twarzą. Wiedźma przyoblekła się w czarne jak smoła pióra. Przyjrzała mu się dłużej niż zwykle, ale wytrzymał jej przeszywające na wskroś spojrzenie. Czyżby się domyśliła?

— Zostawiam interes w twoich rękach. Dopilnuj wszystkiego. — Po tych słowach wzbiła się w powietrze i wyleciała przez otwarte okno.

Wypuścił długo wstrzymywany oddech. Festiwal nie stanowił problemu. Wszystko było właściwie gotowe. Bogaty klient wręcz spadł im z nieba. Odkąd zażyczył sobie wielkiego wydarzenia, cała łaźnia starała się mu takowe przygotować. Yubaba najchętniej sama poganiałaby pracowników przez cały wieczór, ale z nieznanych powodów w pośpiechu opuściła dom.

Haku wyszedł przed budynek. Zwykle puste budki zapełniały się wciąż nowymi gośćmi. Obsługa kąpieli dopiero zaczynała swoją zmianę, pędząc między zebranymi w kolejce. Na szczęście [Reader] już kończyła. Stała obok szefa, podjadając wystawione jedzenie. Pomachał im na powitanie. Potem bez słowa złapał za rękę dziewczyny i skierował się w stronę kamiennych schodów.

— Dokąd idziemy? — Była wyraźnie zadowolona, pogryzając magiczny szaszłyk.

— Do jednego z moich ulubionych miejsc. Prawie zawsze jest zalane, ale dzisiaj poziom wody jest wystarczająco niski. — To mówiąc, poprowadził ją przez tłum duchów.

Miał nadzieję, że pracownicy poradzą sobie bez niego przez jakiś czas. Ulice roiły się od kapryśnych bogów.

Przemierzali ukwieconą łąkę. Pąki zamknęły się z braku słońca. Cienie wydawały się gęstnieć wokół budynków pozbawionych światła. Haku poczuł mocniejszy uścisk na swojej dłoni.

— Jesteś pewny, że możemy tak daleko odejść? — [Reader] niepewnie rozejrzała się po okolicy.

— Nic nam nie będzie. Yubaba wyjechała i nie zapowiada się, by miała szybko wrócić.

Im dalej szli, tym bardziej oddalali się od łaźni. Mijała miejsca, które już dawno zatarły się w jej pamięci. Tędy szła, gdy po raz pierwszy przybyła do tej krainy. Gdy wytężała wzrok, była nawet w stanie dostrzec opuszczoną stację kolejową. Tę, przez którą przeszła dawno temu.

Dopiero gdy ujrzała światełka, zrozumiała, dokąd zmierzają. Pośrodku łąk znajdowało się drzewo otoczone przez tysiące świetlików. Było ogromne. Jego rozłożyste gałęzie sięgały wysoko w górę. Zdążyło całkowicie wyschnąć. Wciąż dała radę dostrzec puste koryto niegdyś płynącej tędy rzeki. Ptaki, które kiedyś tu mieszkały, zostawiły po sobie jedynie puste gniazda. Widok ten mógł wydawać się upiorny, jednak jej przywodził na myśl jedynie smutek.

Haku z jakiegoś powodu czuł się z związany z tym drzewem. Nie pamiętał go. Miał jednak wrażenie, że widział je w poprzednim życiu. Widok jego śmierci napawał go żalem, choć nie potrafił sobie wyobrazić, jak mogło wyglądać za życia. [Reader] nie przerywała mu opowieści. Położyła głowę na jego kolanach, co czyniła od dawna, po czym pozwoliła, by snuł domysły. Historie o tym, jak wyobrażał sobie siebie wcześniej. Co mogło go kiedyś spotkać. Chłodny wiatr o zapachu kwiatów wiśni niósł jego historie po łące. Ulatywały w stronę ciemnego nieba w otoczeniu blasku świetlików.

Będzie mu brakowało tych chwil. Tego spokoju, który przynosiła mu jej obecność. Wierzył jednak, że wybiera słuszne rozwiązanie. Miał nadzieję, że nie będzie na niego wściekła. Przynajmniej nie na tyle, by całkowicie usunąć go z pamięci. Czy w ogóle będzie go pamiętać, gdy opuści ten świat? Jak bardzo złe było, że po tym, co zamierzał zrobić, nadal samolubnie pragnął, by go kochała?

Chciał odwiedzić z nią to miejsce w innych okolicznościach, bo w pewien sposób stanowiło część jego samego. Nawet jeśli nie wiedział w jaki. To było jak podzielenie się fragmentem przeszłości. Jeśli on zapomni, ona wciąż będzie wiedzieć. Żałował, że nie mieli więcej czasu.

Modlił się do bogów by Yubaba nie dowiedziała się, że to on. Jeśli odkryje prawdę, prawdopodobnie pożegna się z życiem. Była to jednak uczciwa cena za ryzyko. Jedno życie w zamian za inne.

— Kocham cię, [Reader] — wyszeptał ostatni raz.

[Reader]. No tak. To było jej prawdziwe imię zanim tu przybyła. Słowa dochodziły do niej powoli. Nawet nie zauważyła momentu, gdy powieki zrobiły się cięższe. Na czole spoczęło coś, co zapewne było pocałunkiem. Poczuła miłe ciepło. Chciała powiedzieć to samo, ale nie miała siły. Zasnęła.

***

— [Reader], [Reader], [Reader]! — Yumeka radośnie skakała wokół niej. — Musisz koniecznie zobaczyć rzekę.

Kobieta poprawiła kapelusz, uśmiechając się. Podała małej rękę. Cieszyło ją, ile dobra udało jej się zdziałać. To był przykład szczęśliwego dziecka. Sierociniec, który założyła, miał się dobrze. W przeciwieństwie do świątyni, gdzie się wychowała, nikt nie zmuszał maluchów, by podążali jedną drogą. Znalazła ludzi gotowych wspierać ich w wyborze kariery, gdy nadejdzie czas.

[Reader] chciała odpłacić się za szczęście, którego doznała. Para, która znalazła ją w lesie kilka lat temu, dała jej dom. Lekarze uznali, że jako młoda dziewczyna, doznała częściowej amnezji. Ilekroć próbowała im tłumaczyć, że wychowała się w świątyni, mówili, że to niemożliwe. Przybrani rodzice zabrali ją na miejsce, by mogła zobaczyć, że została opuszczona. Dopiero po kilku latach pracy, gdy otrzymała tytuł znakomitego szefa kuchni, udało jej się nawiązać wystarczające znajomości, by zajrzeć do strzeżonych dokumentów. Część osób, z którymi się wychowywała, wciąż żyła. Kiedy pytała ich o swoje zniknięcie, odpowiadali jakoby któregoś dnia zwyczajnie odeszła. Podobno z powodu znalezienia rodziców gotowych ją adoptować. To, co się jednak nie zgadzało, to jak bardzo starsza wydawała się w stosunku do nich. Nie potrafiła tego wytłumaczyć, ale czuła się, jakby w jej życiu była wyrwa. Znacznie dłuższa niż każdy wokół sugerował.

Z czasem poddała się w grzebaniu w przeszłości. Niewiele mogła zrobić i nikt nie znał odpowiedzi na nurtujące ją pytania. Postawiła więc sobie nowy cel. Zwiedzała świat. Gotowała dla wielu różnych osobistości, ale także dla zwykłych osób. Okrzyknięto ją magiczną kucharką. Goście utrzymywali, że potrafiła czarować. Dania, które przyrządzała, według krytyków zdawały się mieć smak czegoś, czego nigdy u nikogo innego nie byli w stanie poczuć. Gdy rodzice zaczęli niedołężnieć, [Reader] wróciła w rodzinne strony. Tam wpadła na pomysł, by założyć sierociniec. Tyle że lepszy niż ten, który sama znała. Wychowywana na przyszłą miko, nie czuła szczęścia. Zależało jej na tym, by dzieciaki same wybierały swoje życiowe ścieżki. Po śmierci mamy i taty zaczęła coraz częściej zaglądać do budynku. Więź, która nawiązała się między nią a dziećmi, była czymś wyjątkowym. One jedyne nie śmiały się, gdy opowiadała coś, na co dorośli jedynie kręcili głowami. Że od lat śniła jej się odległa kraina. A w niej kolorowa łaźnia i magiczne istoty. Nad wszystkim przerażająca wiedźma. Częściej jednak chłopiec o łagodnym uśmiechu i zielonych oczach. Pewnego dnia jednak przestał się tam pojawiać i za nic nie chciał wrócić.

— Mówisz, że nagle znikąd zaczęła tu płynąć rzeka? — [Reader] przyjrzała się ciekawie leniwie biegnącej wodzie.

— Tak. Moja przyjaciółka Chihiro mówiła, że któregoś dnia tak po prostu się tu pojawiła. Przyjechała tu niedawno z rodzicami i odkryli ją jako pierwsi. Potem przyszli sąsiedzi. Wszyscy byli zdziwieni.

Pokiwała głową, wpatrując się w przezroczystą taflę. Z jakiegoś powodu wydawała się znajoma. Jakby już kiedyś ją widziała, ale nie było to przecież możliwe, skoro źródło pojawiło się kilka tygodni temu.

Zdjęła sandały i zanurzyła nogi w chłodnym prądzie. Świat zdawał się na moment zatrzymać. Otoczyła ją cisza. Nozdrza wypełnił zapach kwiatów wiśni. Stała pod kwitnącym, rozłożystym drzewem w otoczeniu świetlików.

— Jesteś tak głupi, Haku! — Dziewczyna zacisnęła pięść.

Bezradnie popatrzyła w stronę wody, która teraz zalewała cały teren. Odgrodził ją. Odgrodził ją od tamtego świata. Miał czelność przenieść ją pod samą stację i zniknąć, kiedy spała. Po drugiej stronie. Gdy się obudziła, był już poranek. Zostawił po sobie jedynie list, który drżącą ręką otworzyła.

Droga [Reader],

wiem, że jesteś wściekła. Masz do tego pełne prawo. Mam świadomość, że to, co zrobię, bardzo cię zaboli. Nie mogę jednak pozwolić, byś spędziła tu resztę życia i tak jak ja zapomniała, kim jesteś. Z czasem zacznie cię to uwierać, tak jak mnie. Zaczniesz zapominać o ludziach, miejscach i marzeniach, które miałaś. Świadomość, że to ja jestem główną przyczyną, dla której nie chcesz próbować stąd uciec, jest jedną z najgorszych myśli, jakie mnie spotkały. Gdybym nic nie zrobił, poczucie winy zjadłoby mnie od środka. Jak cię znam, to pewnie zastanawiasz się, czy da się tu zaczekać i zawrócić do łaźni. Odpowiem na twoje pytanie. To niemożliwe. Nie da się wejść dwa razy do tej samej rzeki. Masz tylko jedną drogę i prowadzi ona do domu. Kocham cię. To nigdy się nie zmieni. Właśnie dlatego samolubnie proszę cię o ostatnią przysługę. Przejdź przez tunel. Nie oglądaj się za siebie. Zrób każdą rzecz, której zawsze pragnęłaś. Mam nadzieję, że któregoś dnia będzie dane nam się znów spotkać. Nawet jeśli miałyby być to tylko sny.

Na zawsze twój x͕̪̙͓̟ͯ͒́̕x̵̛̯̭̒̆̿͘x̴̡̬͇̼̙͋̀̂̋ͮx̷̬̙̍̉͊́̕x̷̨̫̹͉ͤ͒̔̓͋͞x̶̫ͦ̇̽̎

Wydawało jej się, że widzi kanji tworzące podpis, ale zdawało się rozlewać i tańczyć przed oczami. Kohaku? Nie… Poprawnie byłoby…

— Nigihayami Kohakunushi. — Słowa jakby same wyrwały jej się z ust.

— [Reader], wszystko w porządku? Na chwilę totalnie się wyłączyłaś. — Yumeka pomachała jej ręką przed oczami. — Skąd wiesz, jak nazwaliśmy rzekę? Mówiłaś, że pierwszy raz o niej słyszysz.

— To nic takiego. Zamyśliłam się. Pewnie któryś z sąsiadów mi powiedział i dopiero teraz sobie przypomniałam. — Rzuciła ostatnie, przeciągłe spojrzenie na rzekę. — Chodźmy na obiad. Miałam jeszcze trochę zaczekać, ale właściwie to przyjechałam przekazać ci dobre wieści. Jeśli wszystko dobrze pójdzie, to niedługo będę mogła rozpocząć procedury adopcyjne. Co ty na to?

— Naprawdę?

— Naprawdę. — Uśmiechnęła się, złapała ją za rękę i razem odeszły znad brzegu. W powietrzu nadal tańczyły płatki wiśni.

#haku x reader #spirited away x reader #spirited away #sen to chihiro no kamikakushi #chihiro #Nigihayami Kohakunushi #oneshot x reader #studio ghibli #yubaba

31 notes · View notes