#Miciński

[azavat]

"O pani konających, nasyć oczy moje."

[yellowmanula]

W pałacu lilii krąży bóg miłości –

złoto – zielony świetlak; nad jeziorem

latają jętki – w wonnem lazurowem

przestworzu, bo jabłoń dziś przyjmuje gości

Tadeusz Miciński, Wodne lilie

[cienieminione]

Tadeusz Miciński

Ananke

Gwiazdy wydały nade mną sąd: — wieczną jest ciemność, wiecznym jest błąd. — Ty, budowniku nadgwiezdnych wież — będziesz się tułał jak dziki zwierz, — zapadnie każdy pod tobą ląd — — wśród ognia zmarzniesz — stlisz się jak lont.

A gwiazdom odparł królewski duch: wam przeznaczono okrężny ruch, mojej wolności dowodem błąd, serce me dźwiga w głębinach ląd. Poszumy płaczą mogilnych drzew, lecz w barce życia płynie mój śpiew. Ja, budowniczy nadgwiezdnych miast, szydzę z rozpaczy gasnących gwiazd.

[nocnitsa]

"Nietota. The Secret Book of the Tatra Mountains" from 1910, by Tadeusz Miciński (1873–1918)

[megairea]

Tadeusz Miciński, from Good-bye; Five Centuries of Polish Poetry: 1450-1970 (ed. by Jerzy Peterkiewicz)

[sollannaart]

Józef Poniatowski’s depiction in “movies”

Part III. On stage. “Polish Thermopylae” (”Termopile polskie”) by Tadeusz Miciński.

Good afternoon, dear all, I am back from my vacation and ready to provide you with the next post. And it will be, again, on the topic of prince Józef depiction on screen and stage. (Because I recalled that except all the movies I wrote before there were also plays where Pepi appeared, and they as well are worth to mention.)

One play, named “Prince Józef Poniatowski”, I already wrote about in one of the movies posts, so this time let me bring to your attention another one, written by Tadeusz Miciński and called “Polish Thermopylae”.

This is one of its promo posters:

(Yes, actors here are in the water!)

And here they are even under the water:

Has your interest been arose enough with it? If yes, welcome under the cut!

So, who are these people, why are they in the water and how is this related to they play?

The man is, of course, prince Józef (played by Marek Cichucki).

The woman... well, her name is Wita and she is a fictional character, a girl Pepi supposedly was in love in his youth. (However, I had to admit, for better understanding one has to read, together with the play, a novel by Miciński called “Wita”, where her character is explored more.)

Water is present there (you may not believe me, but a special pool was placed on stage of the big hall of Teatr Nowy of the city of Łódź, where the play was staged) because almost all actions of the play are events prince Józef is recalling in the latest minutes (or event seconds) of his life, being already deadly wounded and having fallen into the river. And in prologue and epilogue the setting is just the Elster river.

And that is why Wita “accompanies” Pepi till the very end.

(Who are the rest of the women I can’t guess - in the play there were not so many of them - but I think these actresses were necessary to help actors to play in such dangerous conditions as in and under the water.)

Marek Cichucki again (this time, thankfully), not in the water:

Unfortunately, I have not seen this theatrical show with my own eyes (all the screens are found in the Internet), but, I have to admit, the idea of a pool impressed me much. What about you?

PS. But it will be fair to write, that not all the production of this play were so controversial.

This is, for example, prince Józef played by Jerzy Trela in 1986 production of “Stary Teatr im. Heleny Modrzejewskiej” in Warsaw:

(The woman near him is not Wita, but Tamara, also a fictional character).

And these are Wita and Poniatowski (Marian Czerski) from Teatr Polski of Bydgoszcz, production of 1989:

And this is Wiesław Cichy, who played prince Józef in the latest production of the play, which happened in 2014 in Wrocław: 

Unfortunately, I wasn’t able to find photos of him in make-up (but the reason may be that the production was too modern, with actors playing in  contemporary clothes etc.)

[balladynae]

Oto mej duszy świątynia — z czarnych, jak miłość, marmurów,

—Tadeusz Miciński, Melancolia; W mroku gwiazd, 1902

[fruhlingsnacht]

Inferno

“Skrzył fosforycznie, choć mróz lodowaty ścinał me żyły. I wyciągnął skrzydło i pot uronił na żelazne kraty - syknęły z bólu - i pękły. Straszydło wszponia się we mnie swym wzrokiem bez powiek i szepce: masz mnie - jam twój skryty człowiek.”

-T. Miciński

[tadeuszmicinski-blog]

Tadeusz Miciński — „Nokturn”

Las płaczących brzóz śniegiem osypany — pościnał mi mróz moje tulipany. Leży u mych stóp konająca mewa — patrzą na jej trup zamyślone drzewa. Śniegiem zmywam krew, lecz jej nic nie zgłuszy — słyszę dziwny śpiew w czarnym zamku duszy.

[azavat]

Mam dwadzieścia pięć lat

I życie połamane jak patyk.

Co spojrzę wstecz – okropna czarna plama.

Co spojrzę przed się – twardy, zimny głaz.

R. Kostrzewski, KAT - Delirium Tremens, na podstawie twórczości T. Micińskiego.

[yellowmanula]

Własne królestwa rozwaliłam w gruzy, by cię nie straszyć bezmiarem mych mąk - ale się spojrzeć strzeż w lico Meduzy, gdzie z obłąkanych oczu płyną czarne śluzy na gwoździe rąk. W zimnym Tartarze - ja posąg antyczny, z torsem bez kolan i oczyma z dziur - uśmiech na twarzy mojej sardoniczny, a w piersiach źródło miłości mistycznej, jak tęcza z chmur. Tadeusz Miciński, "Meduza" fot. Wanda Wultz

[schizoidalny]

Śniegiem zmywam krew, lecz jej nic nie zgłuszy — słyszę dziwny śpiew w czarnym zamku duszy.

Tadeusz Miciński

[polish-poets-blog]

Kallypso

Oh, brylantowe iskry na czarnym szafirze niebiosów - oh, serca mojego ��abędzie... grobowce straszą mnie, cyprysy w kirze, a jego nie ma, nie będzie... Lira mi pękła na grani ołtarza gdybym chciała serce wypłakać swym śpiewem. Na górach pali się wulkanów żarza, jak kiedy leżał rozbitek pod drzewem. W brązowej twarzy, okolonej mrokiem, paliły się oczy straszliwe: skrzydlate słońca gdzieś w jarze głębokim, dumne, szalone, złe a razem tkliwe. Raz - kiedy Centaur konał z mego noża - (poznaję teraz - kara boża...)

Agralu! owoś pędził obłąkany po kamienistych puszczach i uroczną pieśnią zakląłeś gwiazdy, Kocytu szatany, abym ja była z tych, co w mękach nie śnią, powieki mając kleszczami obcięte - dni moje - jako trawy zżęte... Bóg mi się zjawiał w czerwonym piorunie, za miłość moją darząc tron z niebiosów - lecz jam wolała wśród lilij i wrzosów słuchać rapsodu na spiżowej strunie: noc - pożar - wyrżnięte narody i obłąkane widziadłem dziewice... Leciały do mnie duchów korowody za swą królowę biorąc - Osmętnicę; więc czarodziejskie tworzyłam im raje - kwieciste, wonne zapomnień ruczaje.

Był zmierzch. A na dnie groty gwiazdy się w jeziorze złociły, jak połamane w hieroglif miesiące - on - na samotnej skale, wychodzącej w morze płakał - i słowa rzucał gorejące - krzyk przeraźliwy, niby orła w klatce - wnętrza zadrgały we mnie - a już w matce. ...Płyń! do ojczyzny tęsknisz pewnie - płyń!... nogi całowałam rzewnie. Z wichrem poleciał w burzliwej zawiei straszydła ścigać i lądy nieznane. Fal słucham morskich, zapatrzona w pianę, jako w trujący blady kwiat nadziei.

O ty, co zimne okrążasz padoły samotny ogniu! w zagrobowej ciszy siejący marzeń srebrnych asfodele - oto ofiarne ci składam jemioły - powiedz tej Mocy, która serc nie słyszy, że tak się zetli, jak serce - w popiele.

Tadeusz Miciński Zbiór “W mroku gwiazd”, 1902

[frank-fuckin-great-iero]

Straszydło wszponia się we mnie swym wzrokiem bez powiek i szepce: masz mnie - jam twój skryty człowiek.

Tadeusz Miciński, “Inferno”

[bladolica]

* * *

Migocą złote pomarańcze

w odludnym czarnym salonie -

Ty upiór - rządzisz na tronie -

z miesiącami wchodzę ja - i tańczę.

Splecione kobry nad róż misą

nurzają jady w kryształ czarek - wśród mauretańskich kolumn Wareg mieczem wskazuje tam, gdzie lwy są.

Miłosne krwawe pomarańcze

w letargu śniącej czarnej Diany -

o jęku, tylko raz słyszany!

- - - - -

Z miesiącem wszedłem tu i tańczę.