#Mary Schoon | Explore Tumblr posts and blogs

gekruidengeroerd · 5 years ago

Photo

Slag in de Rondte 2019

Dit verhaal heb ik als " burnouter" geschreven tijdens de Slag in de Rondte 2019. Al voor de 25ste keer werd deze wedstrijd georganiseerd, een jubileumjaar dus. Voor iedereen die deze “monsterstrijd” nog niet kent nog even in het kort. Zeilend worden alle Wadden eilanden aangedaan inclusief Noordpolderzijl. Het gebruik van moderne navigatietechnieken of internet is niet toegestaan. Er wordt alleen gebruik gemaakt van kaart en kompas. Dit verhaal speelt zich af tijdens deze zes dagen aan boord van de Najade. Iedereen aan boord gaf me de ruimte om te schrijven om mijn energie te steken in datgene waarvoor ik het had. Dank hiervoor. Ook heel veel dank aan Jan Rijswijk die mij door het lezen van mijn “Sneak preview” wees op oneffenheden in de tijdlijn. Hij hielp me om namen terug te halen van tonnen en geulen waar we ankerden, vastliepen of langs zeilden. Vulde momenten voor me in waarop ik had geslapen Momenten waarop ik delen van de wedstrijd miste. Jan bracht namen terug, die mijn geheugen bij tijd en wijle even in de steek had gelaten. Alsof de eb ze in haar stroom had meegenomen. Gelukkig wetende dat de vloed altijd alles weer terugbrengt wat ze even van de eb heeft geleend.

Be stronger as your excuse

Heeft er iemand toevallig nog naar mijn diepgang gevraagd? Mijn vlak pikt ieder bankje mee wat meer als één meter twintig zijn kop uit het zand omhoog steekt. Dat kun je van andere schepen niet altijd zeggen. Bestaan er voor hen eigenlijk wel zandbanken? Wie diep steekt moet mooi zijn. Gele krullen zwieren boven mijn turquoise kop uit en mijn witte rand is een paar weken geleden bij een laag steigertje nog eens flink opgepoetst. Mooi en slim….. Als het water zakt en het de andere kant van de wereld op zoekt moet mijn schipper met zijn woeste grijswitte krullen alles uit zijn creatieve kast halen en gieren de zenuwen door zijn lijf. Opnieuw wordt de diepgang gecontroleerd, staat er iemand met zijn voet op de kabel van het zwaard en is iedereen in opperste concentratie stand by. Alleen hij weet dat er nog maar tien centimeter onder mijn vlak staat, de bekende handbreedte. Mijn schipper wordt juist altijd extra wakker als de wereld om hem heen hem voor moeilijke uitdagingen stelt, dus hebben we onze eigen wedstrijd uitgebreid met een nachtelijke oversteek van Lauwersoog naar Harlingen in de nacht van zondag op maandag. Opwarmertje noemen ingewijden het… Op het dek naast de zwaard lier ligt allerlei gereedschap. Gezicht vol zwarte vegen ligt op zijn rug voor de rondsels om een nieuwe zwaardval met een kies te bevestigen. Vlotten worden met vier man sterk vlotjes aan dek van de Manna geholpen en Akke bijt zich vast in een ton met spaghetti en probeert een lange lijn haar natuurlijke vorm terug te geven. Laatste opstappers die daarvoor nog in de file stonden of een trein gemist hadden springen net op tijd voor de start aan dek. Uitpuilende rugzakken gevuld met warme kleding, overlevingspakken, pantoffels en kruikjes, op hun rug. Aan boord bevindt zich inmiddels een wonderbaarlijke mengeling van schippers, ex-schippers, architecten, techneuten, willy wortels, burnouters, koks, kanomeisjes en meisjes die geen achttien meer zijn.

Onze held tijdens deze strijd, Mark Slats, zuidwester op en een rommelige baard, slaat het geheel vanaf de omslag van zijn boek hoofdschuddend gade. “Held op zee” wordt onze mascotte. Op het nippertje, de soep kookt bijna over brengt de kok boodschappen voor de hele week aan boord, om vervolgens doodziek in haar kooi neer te storten met een kopje thee en een kruikje om haar warm te houden. Tien uur een startschot klinkt en de eerste schepen zetten hun strijd met en tegen elkaar in. Vragen en krijgen een half uur uitstel voor de start en zetten om half elf de achtervolging in Klap na klap na klap ronden we de VL30 stuurboord. Zand knispert onder het zwaard alsof iemand zojuist een zak paprika chips heeft geopend en dit in rap tempo naar binnen werkt. Het sturen gaat zwaar, de rits van de vale zwarte jas van de stuurman is kapot. Reset staat er op zijn mouw. Zijn muts met de voor dit moment passende tekst “Paris”, bedekt de rest van de week zijn bolletje piekhaar. “Jongens we gaan deinen”… Fok en kluiver los in de hand. Langzaam deinst Vlieland met een regenboog als hoofdtooi aan bakboord voorbij. Bananenschillen hangen over de grootschoot te bakken in het zonnetje. Gaan met die banaan, op naar Terschelling. Bij de eerste hap van ons broodje kaas knapt de bakstag, wat een timing. Overleg is niet nodig om in no time een reparatie uit te voeren. Derde handje vangt de boel een beetje op.

Marieke het kanomeisje hijst zich in de haven van Terschelling in een rood korset, en wordt vanaf het zebrapad in haar paarse kano overboord gelanceerd. Peddelt een lijn naar de kant, haalt haar handen open aan agressieve oesters. Verbijt zich , klimt op de kant en loopt verder met de lijn. Draaien mooi rond in de haven van Terschelling. Pakken koffie en koeken worden aan boord gegooid en met dezelfde snelheid weer terug geworpen omdat het tegen de regels is hulp aan te nemen.

De ondergaande zon sluit weer een mooie herfstdag af. Zowaar tijd om rustig een lasagne naar binnen te werken. Alle bakken zijn schoon leeg, scheelt weer afwas. In de nacht wordt er aan dek verder gekruist richting Ameland. Als ik bijna slaap ruik ik in de verte de geur van gebakken eieren met spek en verse koffie die door de roef naar achteren worden gebracht. Kopjes rammelen, lieren ratelen maar toch ademt het achterdek een rust uit, geen geschreeuw, iedereen doet wat hij of zij moet doen. Kraakhelder is het, de maan staat in schorpioen. Alsof het water licht, alsof de sterren lichten. De schijnwerper hoeft niet zo actief te zijn vannacht en kan haar licht op een laag pitje zetten. Het wantij halen we niet meer dan maar puntjes op Ameland halen. Zeilen door, tot het anker ons voor de rest van de nacht gekluisterd houdt aan het slik van de Zuider-Spruit.

Regenbuien wringen zich door de opkomende zon. Iemand plast over stuurboord en het ankerlampje steekt fel af tegen de wolken voor de kop. Windstil beginnen we de dag. Zeilen hangen slap als vale witte was naar beneden. “Onderlijken los, alles los”. Bomen verplaatsen zich van stuurboord naar bakboord. Meerdere mensen hangen er tegelijk met hun volle gewicht in. Een bui trekt over, ineens, een bui die we aan zien komen, die we allemaal aan zien komen en toch blijft het altijd weer onverwacht. Sneller als verwacht. Fok valt vol, de giek klapt om, schoten schuren en we zeilen weer. Regen tikt op onze mutsen. De zon verdwijnt even achter de wolken en vanuit een ooghoek zien we een hand met daarin het overstag belletje omhoog gaan. Ree….. We deinzen verder.

Derk de maat klimt mopperend uit zijn vooronder. Als er daarna ook nog allerlei touwen naar beneden geflikkerd worden moppert hij nog meer. “Zal ik deze winter ook eens bij jullie langs komen om natte touwen in jullie bedden te gooien?”. Broodje vlees maakt veel goed. Even later klinkt alweer het opgewekte “Katje in de Marie” en is de bui overgetrokken.

Julia waant zich op een groot schip en met een stem waar niemand omheen kan brult ze: “Kunnen er er snel tien man komen helpen bij de onderlijk spanner”! “Julia dit is niet de Ambulant zegt iemand anders zachtjes”. “Een twee drie go!!! Een twee drie go!!!”En strak staat de boel.

Noordpolderzijl, Zielhoes, broodje garnaal we zijn onderweg. Ter hoogte van het Wierummer Wad en Schier komen een aantal collega’s in het zicht. Voorwaarts als eerste fier met een mooie bolle lap voorop. Boreas volgt op de voet, wie haalt het wantij, wie gaat een foutje maken?

Handen worden gewarmd aan het glas van de schijnwerper. Lichtbundels kibbelen met elkaar. “Beetje meer stuurboord, vasthouden die ton, wat is het nummer? NIET naar achteren schijnen, Houd die schijnwerper nu eens stil”. Zo kibbelen we voort onderwijl prikken, gele anker tonnen en onverlichte boeien af en toe in het zonnetje zettend.

Beneden in het ruim verzorgen Jan Chris en rooie Dirk ondertussen de BTW aangifte, en gaan we in ieder geval weer voor de prijs van het best verzorgde logboek.

Struikel in de roef over trossen die even niet aan dek moeten liggen. Overlevingspak ligt op de grond met de laarzen er nog aan. Verdwaalde sokken en een schijnwerper die op het bed al weer startklaar ligt voor de nacht. Daarnaast een nog niet uitgelezen stripboek. Vast een Blueberry. Potje schaak gaat voor de zuurkool uit. Gelukkig wint de schipper anders zou hij direct zijn kooi kiezen en zijn we hem even kwijt. De verwachting voor vanavond Noord Oost tot Zuid Oost 3 tot 4

In een hoekje slaapt Paul met een jas over zijn gezicht. Paris, zijn muts ligt op tafel. In een andere hoek, zijn overlevingspak nog aan is Jan ingestort. De enige die rustig doorgaat met met maken met slimme plannen is Rooie Dirk. Getijden, kaarten, stromingen alles in de gaten houdend. Op vergeten momentjes leest hij weer eens stukje science fiction. Ontspanning houdt je scherp is zijn motto.

Om de beurt vallen mensen in slaap of trekken zich even terug. Elektrische tandenborstels klinken op de meest onmogelijke tijden. Iedereen doet wat hij of zij kan en gaat daarbij richting eigen grenzen. Soms is het beter om broodjes te smeren dan nog langer aan de kluiverschoot te sleuren. Als je ergens kunt oefenen met het bewaken van je eigen grenzen dan is het wel tijdens de slag.

Wilfred hangt over de voorplecht. Peuk tussen zijn lippen. Hippe regenbroek van Maaike aan. Ton na ton na ton. Steeds krakeriger klinkt zijn stem als hij tegen de wind in roept ”Rode ton op tien uur. De volgende ligt daarachter in de zelfde lijn”. Suzan herhaalt het gezegde naar achteren en de stuurman verlegt de koers. Warme chocolademelk helpt om op te loeven. Welk nummer is het? “Vier het is een Vier. Rood het is een rode ton”, roept iemand nog voor de grap als we er al bijna boven op zitten.

“Katje in de Marie, klinkt het weer, tweede rif in de bakstag en onderlijk van de kluiver strak”. We zeilen weer. Benedendeks gaat alles door, op de gekste tijden wordt koffie gezet, afgewassen en duikt iemand in de “lekkere bank” op zoek naar snoepgoed of ander strooigoed om buiten uit te delen. Twee vrouwen sleuren aan de lier van het zwaard en worden af en toe afgewisseld door Derk, twee voor de prijs van één, die de lier zelfs met zijn pink strak lijkt te kunnen draaien.. ”Halstalie aan de wind, onderlijk spanner strak, kluiver nog een tandje aan”.

Kruisen tot we scheel zien. Passeren in het donker de Hollandia en de Willem Jacob. Het vlak schuurt, en schuurt. Zoekt weer water en polijst zich zelf met het zand en slik van het Oostelijk wad. Opperste concentratie, urenlang, om tenslotte na deze topprestatie te ankeren bij de scheidings ton in de Zuid-Oost Lauwers. Langer zeilen is zinloos. Alles is tegen ons, zowel de sterke tegenstroom als de zuidoostelijke wind.

Het ochtendgloren is stil. Net zo stil als wij, als de opkomende zon zich weer eens van haar mooiste kant laat zien terwijl ze haar ochtendkleuren met het opkomende water deelt. Kruisen richting de ZOL 24. Acht minuten als een eerbetoon zijn we hier stil. Met gestreken zeilen, voor anker. De laatste tien seconden tellen we hardop samen af. Puntjes voor Noordpolderzijl zijn binnen. In starthouding klaar bij de lier van het grootzeil. Geratel, sneller draaien, nog sneller. Truien en jassen zijn te warm. Wisselen, afwisselen, nog een tandje piek gebaart Hans. Nog drie tandjes en het grootzeil staat. Staat die fok nu nog niet…? De fok staat al. Schoten worden opgeschoten, en het katje miauwt. Schier wacht in de verte, stil zeilen we in haar richting.

Wat doet een garnalenvisser als hij op vakantie is met zijn schip in de haven van Schier, juist hij gooit even een hengeltje uit. Wat doet een enthousiaste maat als we vastliggen voor Schier en het is nog te vroeg om de vlaggetjes naar de kant te brengen en er staat nog water genoeg. Juist, ja dan wordt het kleine bootje over boord getakeld en wordt er nog even een beetje gezeild. Beroepsdeformatie kan met iedere windrichting aan komen waaien. Thuis zet ik voor de zekerheid soms ook alle losstaande spullen even vast als er harde wind wordt voorspeld.

Jan hijst zichzelf in een donkergroen waadpak, de riem erom heen op het laatste gaatje wat hem een nog slankere uitstraling geeft. In zijn zakken de vlaggetjes die opgehangen moet worden bij de jachthaven. Twee Tibetaanse vlaggetjes doen we er extra bij. Met de vriendelijke groeten van het voordek, en met de vriendelijke groeten van het achterdek van de Najade is de tekst die deze vlaggen straks aan de wind meegeven.

Zie hem gaan over het wad met ferme treden, Pieter volgt op de voet.

Rood gaat de zon onder en laat de tonnen in de geul nog even fel oplichten. We liggen achter niet al te veel ketting voor anker en wachten op voldoende water. De hele middag was de wind eigenlijk zo goed als weg. Spannend, of dit zo zal blijven of dat de wind weer aan trekt bij opkomend water. Het laatste is het geval. Bij laag water hadden we al een klein anker met een lange lijn uitgezet in de richting van de geul, net op de bank aan de westzijde. Dit zou ons de kans geven de Najade naar iets dieper water te trekken als de wind niet terug gekomen was. Gaan anker op en halen de lijn met het kleine ankertje binnen. Tijdens het binnenhalen verdaagd de Najade iets naar lager wal. Weer het hoofdanker ervoor zodat we niet verder verdagen de mosselbank op. Opnieuw wachten op meer water. Ons geduld wordt beloond. Als het water voldoende gestegen is vertrekken we op het grootzeil, snel de fok erbij en overstag om hoogte te winnen. Pallieter, vastgelopen op een te hoge bank aan de westkant van de haven verdwijnt langzaam uit het zicht. De Reegeul gunt ons vandaag voldoende water om door te kunnen zeilen, zodat we ook het Amelander wantij nog halen.

Hoe we het doen weet niemand maar het lukt ons om vast te lopen op het kleinste mosselbankje wat het westelijk wad ooit heeft voortgebracht. Minibankje, niet groter als het schip, 150 meter voor de ton van het Gasboeiengat. Honderden mosselen brengen de nacht door met een zware druk op hun hoofd Anderen hebben meer gelukt omdat ze niet geplet worden door een zwaar vlak. Geluk Wat echter van kort duur is omdat ze een paar dagen later de pan ingaan.

Bij het eerste daglicht zeilen we met een super lager wal manouvre weg van deze mosselplaag en zeilen in één ruk door richting Texel

De vriendschapston bij de Cocksdorp is een eitje dit jaar. Precies op het goede getij, lees het goede moment tikt een stok de gele ton aan en klikken drie fotografen op de knop van hun mobiel of fototoestel. Gelukkig blijft ons ankertje aan bakboord wat wel zijn vloeien vooruit heeft staan niet hangen aan de beugel van de ton. Dat was bijna een abrupte stop geworden. Kruisen verder richting Harlingen. Sommigen ruiken het bier en de borrel al. Dan … doordat de zwaard lier blokkeert, kan het zwaard niet tijdig omhoog gedraaid worden en kunnen we niet overstag. We stevenen af op een hoge, veel te hoge bank, recht voor ons. De klok wijst twintig minuten na hoog aan. Marieke brengt met de kano nog een klein ankertje uit. We zien haar in het duisternis verdwijnen, hoeveel meter lijn zit er eigenlijk aan dit ankertje? Het mag niet meer baten, ook niet het bak trekken van de fok en deze met een klap weer laten gaat. We liggen vast, muurvast. Met een verlaging die er waarschijnlijk nog wel even in blijft. Super shit. Zo ongelooflijk balen. Net als een verloren potje schaak, maar dat kan Hans beter hebben. Dit was niet nodig geweest. Hij houdt zich in, we hebben immers al dagen zo goed gevaren, maar nu naar bed gaan is de enige beste optie voor dit moment.

Daar gaat onze lezing bij Mark Slats, daar missen we lessen van de zeevaartschool.

Het is half zes als Jan in vol ornaat naast ons bed staat. “Hans, we staan met zeven man klaar aan dek, we gaan het grote anker uitbrengen, en ook het kleine ankertje willen we goed leggen.. Blijf nog lekker even liggen, we wilden het je alleen laten weten”. Ontroerd, ontroerd door deze actie. Iedereen wil goed maken wat niemand fout heeft gedaan. We gaan loskomen op onze manier. Ankers worden met blote handen versleept over het wad. Slik deert niet. Oosters tapijtje ligt al klaar op het zebrapad om bij thuiskomst de laarzen te kunnen vegen en zichzelf van een overschot aan slik te kunnen ontdoen. Pannenkoeken zijn lekker en ze helpen om de tijd te doden. Zeven uur in de ochtend is de allerbeste tijd om ermee te beginnen. Bestel wat je wilt, appel, kaas of spek. Likken onze vingers er bij af en schuiven nog een pannenkoek naar binnen. Susan wisselt de pannenkoekenwacht met Hans af.

Langzaam gaan we richting hoog water. Om 12.00 uur zijn we nog steeds niet los. Alle man op het voordek, in het kluivernet, dan weer met z’n allen naar achteren. Centimeter voor centimeter wordt eerst het grote anker en daarna het kleine ankertje naar binnen gedraaid. Stampen en springen op het achterdek en rennen daarna weer naar voren. “Niet te veel spanning op dat boldertje, straks knapt die er nog af”. Heel langzaam wordt de lijn van het kleine ankertje binnengehaald. Wilfred, Paul Derk en Frans, ondertussen allemaal mannen met baarden draaien zich in het zweet. Achterop slaat iemand met een pollepel op een pannendeksel en op de maat word er mee gesprongen, We willen zo graag los. Die tien centimeter die we te kort komen gaan we ons zelf los weken. Los weken als een orkest. We creëren onze eigen vloed. Tien centimeter waar we als groep voor staan. We denken ons zelf los, denken aan Mark Slats, brullen bij het liertje omdat het zo zwaar gaat Springen nog meer terwijl de pollepel er lustig op los blijft meppen. Deze prestatie als team gaat voorbij aan alles van deze hele wedstrijd. Dit is wat iedereen voed. En dan, dan zijn we LOS LOS LOS!!! Lieren ratelen, in no time staan het grootzeil en de fok erbij. We zeilen weer.

In de regen kruisen we verder richting Harlingen. Door de grauwe mist heen zien we schepen allerlei kanten op gaan. Niets kan ons nog wat maken, Wij zijn op tijd voor Mark Slats. We are stronger as our excuse.

De Pollendam doorbreekt de grijze muizenlucht, Harlingen lonkt aan de horizon. Het bier staat koud, en de weduwe is er klaar voor. De foto's zijn van Akke Zijlstra.

#zeilen

0 notes

dethijssens · 8 years ago

Text

Sardinie en Corsica verkennen 27 mei -1 juni

Zaterdag 27 mei –1 juni

Van Michael afscheid genomen in Sassari, een ritje van 30 km het binnenland in. Via de bakker voorbereidingen voor vertrek en om 11.10 varen we weer. Er is helaas weinig wind dus de motor er weer bij richting Noord-Noord Oost. Ons doel is om in een paar dagen Olbia te bereiken – we gaan daar Frank en Gemke Santman ontmoeten.

Keurig het puntje van Noord Oost Sardinië omgetoerd, door een smalle, ondiepe doorgang – mikken op bepaalde aangegeven punten op de kaart - aan de kust. Schitterend mooi.

Daarna tòch nog een hele tocht, maar we besluiten door te varen. Er is wind en zon, dus wat wil je nog meer. Het laatste stuk trekt de wind nog even stevig aan, en het neerhalen van de zeilen met zicht op Castelsardo is even een uitdaging.

Maar met beleid komt het weer keurig voor elkaar. Om 20.30 uur liggen we vast en worden we hartelijk verweldkomd door Engelse buren van de Toy Buoy.

Op zondag 28 mei de haven verkend. Alles bij de hand. Supermarkt en wasmachines aan de haven. En dus een clean-up moment. In record tempo een 16kg wasmachine gevuld en kort daarna weer alles min of meer schoon em droog in de kastjes en op de bedden. Op de fiets een steile weg omhoog naar de oude stad.

Op het hoogste punt met prachtig uitzicht koffie gedronken. Intussen is de wind enorm toegenomen en waait alles van de terrastafeltjes af. Een dagje blijven dus, eigenlijk... ook prima. Genoten van het gekluns en de stress waarmee sommige boten aanleggen. Wel onhandig dat in Sardinie geen bolders zijn maar ringen aan de kant; dat maakt aanleggen zonder hulp ingewikkelder.

Maandag 29 mei

Vroeg vertrokken. Nog twee étappes naar Olbia. Een bijna bezeilde zeildag. De kust is prachtig. We ankereren in een idyllische baai Porto Puddu, na 45 mijl en gooien om 14.15 het anker uit. Intussen hebben we 465 mijl afgelegd. Er is veel reuring in deze baai. Er worden hier zeillessen gegeven. Van hieruit zicht op Corsica – wel bijzonder allemaal. Nog wat herstelwerkzaamheden verricht door Jeroen. Sommige kleine klusjes vergen de nodige tijd – bv. het vervangen van het afgebroken handvatje van een hor. De hele constructie moet eruit en ook een deel van de plafondplaten. Alleen al het bestellen van het juiste onderdeel vergde het nodige doorzettingsvermogen. Maar het geheel komt weer op zijn plaats.... Nu kan de hor weer open en dicht. Mooi...

romantisch...

Dinsdag 30 mei

Op naar Olbia. Na een rondje zwemmen vanuit de boot via de La Maddalena eilanden groep en de Costa Smeralda gevaren. Helaas weinig wind en die er is, is tegen...Om 13.30 uur in Olbia vast bij de benzine steiger. We moeten diesel tanken. De tank is half leeg, toch nog best veel de motor aan gehad blijkt uit de statistieken die Jeroen hiervan in een spreadsheet bijhoudt...We liggen heel onprettig aan deze steiger want het poeiert flink en we liggen aan lager wal. Vervolgens moeten we ook nog gaan verliggen alhoewel de tank niet meer opengaat vandaag. Maar een kundige havenmeester, lang niet overal trouwens, biedt aan met zijn rubberboot onze punt even door de wind te duwen. Dan gaat het wel en het aanleggen daarna ook. Nog steeds veel wind. We gaan boodschappen doen in een gigantisch winkelcentrum erg dichtbij. Om 3 uur staan Gem en Frank bij de haven, door een taxi gebracht vanaf het vliegveld Olbia. Dat blijkt om de hoek te zijn.

Woensdag 31 mei

Vroeg van start om met zijn vieren alles te ordenen en gereed te krijgen. Om 8.30 uur bij de pomp om diesel te tanken. Het wordt een relaxte eerste zeildag met onze gasten – dat is prima om een beetje te wennen aan het groter water en de routine op de Dutchess en op zee!

We besluiten terug te gaan naar de baai van Porto Puddu en vervolgens naar Bonifacio. We varen langs het chique Porto Cervo en hier komen fantastische zeilschepen met grote bemanning naar buiten – het lijkt erop dat zij een wedstrijd gaan varen. Feestelijk gezwommen rond de boot en diner aan boord. Relaxt...

Op 1 juni gaan we oversteken van Sardinië naar Corsica. Corsica is al zichtbaar vanuit onze ankerbaai. Geen lang traject dus om het Franse water te bereiken. En Frans is het: Bonifacio. Een schitterend gezicht vanaf het water, het fort op grote hoogte en imposante rotswanden met de oude stad en dan een lange inham invaren om de haven te bereiken. Er is veel reuring, terrassen, winkeltjes en mensen. Waarschijnlijk in het hoogseizoen heel druk, maar nu nog helemaal niet. Het havenpersoneeel heeft geen tijd voor ons; zij richten zich liever op grote schepen met dito crews. Maar wij leggen prima aan en verkennen vervolgens de oude stad die erg de moeite waard is. Wel toeristisch. Lekkere biertjes gedronken tegenover de Sainte Marie-Majeure uit de 12 eeuw.

En... vandaag een liedje gezongen voor Ella die 27 werd, het versturen per telefoon duurde plm. 7 uur, dan is zo’n tijdverschil met San Francisco weer handig!!! Het internet is in havens meestal super traag, maar toch ook weer zo mooi dat het allemaal kan!

1 note · View note

drugsinceu · 6 years ago

Text

In Canada zeggen sommige moeders dat cannabis hen tot betere ouders maakt

Door cannabis te roken ben ik "een betere moeder" geworden, zegt Karine Cyr. De moeder van twee leidt een groep gelijkgestemde Canadese vrouwen die normen uitdaagt en stigma's rond het ouderschap en de wiet afwijst sinds Ottawa zijn recreatief gebruik afgelopen oktober legaliseerde. Ze zijn moe, zegt ze, van het verbergen van hun gebruik van de geestverruimende drug van familie, buren en anderen, en zijn erop uit om hun leeftijdsgenoten voor te lichten over de voordelen ervan. "Mensen worden niet geïnformeerd, ze denken nog steeds dat wanneer we cannabis gebruiken, we niets meer uitvoeren en als een stel pubers op de bank blijven zitten en pizza voor onze televisie zitten te eten", zegt Cyr. "Als ik cannabis consumeer, doe ik huishoudelijk werk, speel ik met mijn kinderen, ben ik geduldiger met mijn kinderen, meer aanwezig, het helpt me om een betere moeder te zijn, een beter persoon."

Artsen zijn het daar niet mee eens

Artsen zijn het daar niet mee eens. Maar haar boodschap resoneerde met honderden leden van haar Des fleurs ma chere Facebook-groep, die ze maakte om ervaringen en gedachten over pot te delen. De groep omvat "ondernemers, psychologen, modellen, fotografen … het zijn vrouwen uit alle lagen van de bevolking", zei instructeur Cynthia Petrin, "een ganja-yoga", zelf lid. Een andere soortgelijke Facebook-groep, "Mother Mary", gevestigd in Montreal, heeft zo'n 5.000 leden. In haar woonkamer zat de geur van marihuana, Jordana Zabitsky, in haar dertiger jaren, en zei dat ze 'Moeder Maria' begon in een poging terug te duwen tegen 'mommy shaming'. "Er wordt van me verwacht dat ik fulltime werk, er wordt verwactht dat ik full-time bij mijn kinderen ben, er wordt van me verwacht dat ik een schoon huis heb, ik zorg dat m'n winterbanden op tijd vervangen worden en verwacht dat mijn rekeningen op tijd betaald zijn. ", zegt ze. "Ik heb zoveel op mijn schouders - ik ben maar één persoon: de cannabis stelt me in staat mijn dagelijkse taken zoveel beter te volbrengen!"

Canadese gezondsheidsministerie waarschuwt

Het Canadese gezondheidsministerie waarschuwt ouders tegen het nuttigen van cannabis vanwege de risico's van passief roken, terwijl het waarschuwen ook "iemands vermogen om aandacht te besteden (aan hun kind), beslissingen te nemen of te reageren op noodsituaties kan verminderen." Maar Cyr betoogt dat cannabis een veel beter alternatief is dan voorgeschreven opioïden of antidepressiva om angst of depressie bij nieuwe moeders te behandelen. "Moeders voelen zich eenzaam en weten niet waar ze zich moeten wenden. Ze voelen zich beschaamd en bang", herhaalde collega-wiet aanhangster Annie-Claude Bertrand.

Cannabis roken tijdens de zwangerschap

Cyr begon cannabidiol (CBD) olie te gebruiken, gemaakt van een niet-psychoactieve stof in cannabisplanten, na haar tweede zwangerschap om te ontspannen. Ze weigerde opioïden te gebruiken die haar arts had voorgeschreven en waardoor ze zich een 'zombie' voelde. "Ik sliep niet, ik had grote slaapstoornissen, (maar) de eerste keer dat ik CBD-olie nam, sliep ik de nacht door zoals ik altijd deed," zei ze. Volgens het statistische bureau van de overheid heeft 12 procent van de Canadese vrouwen cannabis gebruikt, tegen 19 procent van de totale Canadese bevolking. En verschillende onderzoeken tonen aan dat de populariteit van cannabis onder vrouwen in zowel Canada als de Verenigde Staten - waar verschillende staten het hebben gelegaliseerd - snel groeit. Marketeers hebben zelfs kennis genomen en zijn hun producten specifiek op vrouwen en jonge moeders gaan richten.

Cannabis tijdens zwangerschap

Voor vrouwen zei Zabitsky, die toegaf dat ze "micro-doses" gebruikte tijdens haar eerste zwangerschap en dagelijks wanneer ze zwanger was van haar tweede kind, "de belangrijkste vraag is: kan ik cannabis gebruiken tijdens de zwangerschap?" "Vlak voordat ik aan het bevallen was, rookte ik een hele grote joint, en het was fantastisch. Al mijn artsen wisten het," zegt ze, en verzekert dat haar driejarige en één jaar oude kinderen gezond zijn en "te slim" "voor hun respectieve leeftijden. Arts Antoine Kanamugire zegt echter dat marihuana niet wordt aanbevolen tijdens de zwangerschap omdat "THC, de psychoactieve stof, de placenta passeert, zodat de baby 10 tot 30 procent krijgt van de door zijn moeder ingenomen dosis." "Cannabis kan de ontwikkeling van het centrale zenuwstelsel en het immuunsysteem van de foetus enorm beïnvloeden," zei de auteur van "The 21 Unspoken Truths About Marijuana." Cannabis gaat ook over in de moedermelk. Die waarschuwingen hebben Zabitsky en de andere moeders in haar groep echter niet afgestoten, die constateren dat een eeuw van verbod heeft geleid tot het beperken van onderzoek naar cannabis. In haar woonkamer onthult ze met THC doordrenkte boter, snoepjes, zeep en huidcrèmes voor haar gasten, terwijl ze cannabis als goed voor het libido van vrouwen aanwendt. "Het is net als Viagra voor vrouwen", zegt ze met een glimlach. Lees het volledige artikel op TheJakartaPost (EN, bron, afb. Unsplash) Read the full article

#Canada #cannabis #cbd #cbd-olie #gezondheid #microdoseren #onderzoek #VerenigdeStaten

0 notes

sterrevandertak-blog · 6 years ago

Text

Brief - onderzoek

Bij het ontwerpen van mijn brief liep ik meteen tegen iets aan: aan wie richt ik de brief en wie moet ik daarvoor benaderen?

Ik heb De Nationale Opera en Ballet als uitgangspunt gekozen en heb alle medewerkers van het Ballet uitgeplozen. Hieronder een overzicht van de mensen en functies die over deze residence zouden gaan.

Het Nationale Ballet: WIE DOET WAT Mathieu Gremillet - creatief filmmaker / content coordinator Altin Kafire - creatief filmmaker

AUDIO, VIDEO EN MEDIA Hans-Willem de Haan hoofd

Frederik Furnee adjunct hoofd AVM

Jorik de Beer Wilfred Houthuijsen Michiel Jansen Ramón Schoones geluidstechnici

Paul Lardenoije senior geluidstechnicus

Rutger Flierman video/geluidstechnicus

Geert Braam videoregisseur

Raymond Roggekamp beeldtechnicus

MARKETING, COMMUNICATIE EN VERKOOP Sandra Eikelenboom hoofd

Bettina von Ehrenthal afdelingsassistent

Henrik Lillin archivaris

Alexandra Daly Marijn Maas Mahanaïm Singadji Gerald van der Wijngaart marketing managers

Mattijn Hallers datamanager verkoop en marketing Richard Heideman Laura de By Salien Oosterman persmanagers

Magali Kuils assistent persmanager

Anke van Lith Margriet Prinssen redacteuren

Frits Vliegenthart redacteur en coördinator public events

Nitchka Wefers Bettink content marketeer

Marie-Paule Fritschy online marketeer

Patricia Kuiper junior marketeer

Marc Klis webmaster

Sander van der Duin cöordinator planning en productie Bibi de Bruijn Ariane Weltevreede vormgevers/dtp’ers

Ruud Rockx titel regisseur Jan Hemmer boventitelaar

Carla Tensen coördinator kassa

Max Eschauzier René de Graaf Salwa Jabli Mirjam Midderham Rob Nagel Ariane Weltevreede medewerkers kassa plus 4 oproepmedewerkers

Robin Zuidam winkelcoördinator plus 4 winkelmedewerkers

Henrik Lillin archivaris Minou Bijl Marian Boksteijn Jacques Meerdink Britt Mooren Elisabeth van der Pol Grace Roos -vrijwilligers

0 notes

9142km · 6 years ago

Text

Vissers, Halloween en weekendje weg

HCM en alle drukte voelt al helemaal normaal. Ik kijk er niet meer van op als ik over de stoep wandel en er scooters/motors van alle kanten langs me heen razen. En al helemaal niet als ik als voetganger over de weg moet gaan lopen omdat er een motorvoertuig pal op het pad staat geparkeerd en er hierdoor geen andere weg meer is. Wel verbaas ik me nog iedere dag. Om de vissers die hengeltjes uitgooien in de rivier midden in de stad bijvoorbeeld. Deze mannen vissen daadwerkelijk om eten te vangen. Ik zie ze ook genoeg vissen vangen, soms ook andere dieren. Dus opzich niet een hele gekke vertoning zou je denken. Wat het gekt maakt is het feit dat ze dit op een brug doen waar duizenden voertuigen overheen razen in een paar minuten tijd. ik bedoel dus echt geen honderden of tientallen neee, dui-zen-den. Iedere dag worden er zo’n 750 nieuwe motorbikes geregistreerd in deze stad. In januari 2016 stonden er al 7,5 miljoen snelle tweewielers geregisreerd in HCM zelf. Iedere dag komen er ook nog ongeveer 1 miljoen van buiten HCM binnen rijden. Plus een heleboel niet geregistreerde, plus 750 nieuwe per dag, plus auto’s, plus eetstalletjes op wielen, plus gekken op fietsen.. komt neer op: een hele hele heleboel verkeer. Afijn die dingen racen je van alle kanten voorbij en dan staan daar dus fijn wat manekes te vissen. Maar waar een heleboel mensen zijn is een heleboel afval, behalve in Japan natuurlijk daar is alles schoon(nog altijd onder de indruk). En je kan je vast voorstellen dat wanneer je op zo’n brommobiel zit en je eindelijk je koffie leeggedronken hebt of je banh mi (typisch Vietnamees broodje) weggekaand je die de verpakking niet op de stoel naast je kan zetten. Dus wat doe je dan.. Die laat je per ongeluk vallen. Grapje, we zijn hier in Vietnam dus die gooi je vol trots meters de lucht in. Ik ben ervan overtuigd dat ergens op de dag een bedrijf de stad door gaat om een groot deel hiervan op te ruimen, maarrrr ik heb dit nog niet mogen aanschouwen toch moet het wel anders was het hier echt een vuilnisbelt. Buiten dat waait, vliegt, zeeft en loopt veel van dit afval naar onbereikbare plekken. Zoals.. de rivieren. Deze zijn sowieso al pikzwart, de riolering is hier niet top, daarom mag je ook nooit je toiletpapier doortrekken (doen wij stiekem alle 4 wel, niet door vertellen) en die komt dus ook voor een deel daarop uit. Maar deze huisvesten dus ook een groot deel van HCM dagelijkse afval en olieresten. Dus.. lang verhaal kort: de vissers gooien een hengeltje uit in een soort inktzwarte put vol etensresten, verpakkingen en andere dingen waar je liever niet over nadenk. Dat opzich vind ik al verbazend. Dat er dan vervolgens dieren zijn die happen verbaast me nog meer, zou denken dat al die etensresten daar beneden genoeg is.. en stiekem verwachtte ik gemuteerde rare beesten tevoorschijn zien komen, gelukkig viel dat mee. maar wat me echt verbaast is dat ze deze in afval en uitwerpselen opgegroeide dieren daarna lekker opeten, of verkopen. Door al die olie in het water glijden ze wel lekker makkelijk naar binnen denk ik. Maar ja.. als we er dan even over nadenken, hoe veel schoner groeien die koeien en kippen op die in Nederland bij de euroknallers in de schappen liggen.

Halloween is hier een groot ding. Dus moesten wij er allemaal aan gaan geloven. Op 31 oktober stond het Halloween welkomst diner gepland. Dit was speciaal voor alle RMIT internationale studenten georganiseerd. In eerste instantie dachten we allemaal ‘geen zin om moeite te doen en te verkleden’. Ik hield stug vast aan deze stelling toen de eerste huisgenoot overstag ging. Mette besloot zich te gaan verkleden als een ‘Grab motorbike chauffeur’, typisch Vietnamees. Vervolgens besloot Mari-Louise zich te gaan verkleden als ‘harry’, een van onze buddy’s op school. En de avond van te voren knutselde Simon de meest geweldige outfit ooit in elkaar.. ‘E.T. In het mandje op de fiets’. Toen dacht ik ‘potverdorie, nu moet ik ook’. Ik hield vol aan mijn motto ‘geen geld verspillen aan onnodige dingen’. Waagde een blik over de spullen die ik hier heb.. en maakte iedereen aan het lachen met deze outfit:

Overigens won Simon voor beste mannelijke outfit!

(Simon links, mari als Harry naast echte Harry daarnaast)

Na een aantal weken in deze drukke stad te hebben gezeten besloot ik dat het tijd was voor een weekendje weg. Dus pakte ik donderdag ochtend (les viel uit) samen met een Nederlands meisje de bus naar Mui Ne, een kust plaats zo’n 200 km vanaf HCM. Zodra ik de bus uitstapte had ik gelijk weer het backpackers gevoel, heerlijk. We kregen een ‘upgrade’ van het hostel, naar onze mening was het meer zodat alle boekingen in het zelfde gebouw zaten zodat het drukker leek, en belande daardoor in een super mooi groot gebouw met niet 1 niet 2 maar 3 zwembaden. Dikke prima. Een paar uur later kwam er nog een Nederlands meisje bij ons op de kamer en kwamen we er al snel achter dat het er stikte van landgenoten. Zelf vond ik het wel even fijn, had de weken daarvoor amper Nederlands gepraat. Mui Ne staat bekend om een aantal dingen: kitesurfen, er staat vrij veel wind waardoor er goede golven zijn om deze sport te beoefenen. Het stikt er ook van de kitescholen, helaas vond ik de prijzen een beetje too much (over de 100 euro voor een lesje) om het even te gaan proberen. Dus heb ik het bij toekijken gehouden. Ook vind je er de zandduinen, sommige beschrijven het als een woestijn maar het is zoals de duinen in Nederland maar dan veeeeeel groter. Zowel de witte als rode duinen bezochten we. Mooi en leuk om te zien, echter is het zo toeristisch gemaakt dat het echte mooie niet meer bestaat. De witte duinen worden van alle kanten bereden met quads en jeeps. Hierdoor zie je niet meer het mooie golvende zand, maar alleen maar banden sporen. Vond ik zelf wel heel erg zonde. Buiten dat viel het in het niets bij de duinen en woestijnen die ik in Peru had gezien. Bij de rode duinen bekeken we de zonsondergang, wat gelukkig wel heel mooi was! Ook bezochten we een vissersdorp. Heel Bizar wel, het hele strand lag vol met dode krabben, vissen en kreeften. Waarschijnlijk zijn deze allemaal dood gegaan tijdens de vangst en daarna achtergelaten en/of aangespoeld. Immers moeten deze in leven blijven tot ze ‘gebruikt’ gaan worden. De dagelijkste vangst werd net verdeeld toen we er waren. Iedereen deed zijn uiterste best om het beste van het beste te krijgen. Ook apart zijn de ‘boten’ die ze gebruiken om te vissen. Een soort grote ronde rubberen bak met houten peddels. Een ander dingetje dat we bezochten was de ‘fairy stream’, een riviertje langs rotsformaties. Mooi, maar super druk. De rest van de tijd hebben we lekker rustig aan gedaan. Veel gegeten, was allemaal super lekker en goedkoop. En rond gekeken. Het grappige is dat Mui Ne een bekende bestemming is voor Russen. Eigenlijk een soort costa brava voor hen. Het stikt er dan ook van de Russen. Niet alleen dat.. overal zie je ook Russisch, op de gevels van winkels en menukaarten. Ik werd ook regelmatig in het Russisch aangesproken, voornamelijk door Vietnamezen. Engels konden ze niet maar Russisch.. heel gek wel. Ook in de winkels merkte je dat er op deze groep werd ingespeeld. Heel veel kleding met overgrote logo’s van dure merken erop. En heeel veel dikke winter kleding. Eerst snapte ik het niet. In een dorp waar het altijd boven de 30 graden is winterkleding.. maar toen viel het kwartje. Die Russen gaan terug naar de kou. En willen graag showen met hun dure merken. Dus ideaal als je op je vakantie alvast je hartstikke echte Gucci jas kan kopen voor een paar tientjes. Helaas kwam aan het weekend weer een einde en nam ik zondag avond de bus terug naar huis. Na 4,5u in de ligbus, is opzich wel fijn hier lig je in de bus ipv krappe zitplekken, en een kort taxi ritje was ik weer in het appartement. Mijn huisgenoten kwamen de volgende avond laat pas terug van een uitje.

Maandag had ik twee lessen ipv 1, de uitgevallen uren moesten ingehaald worden. De eerste ‘les’ moesten we naar de lokale stoffen markt om wat stoffen voor een opdracht te kopen. Ik heb mijn ogen uitgekeken en me kostelijk vermaakt. Straten en straten vol met stoffen winkels, knopen, scharen en alle andere benodigdheden voor het maken van kleding. Ik was in fashion student heaven. Dinsdag had ik eerst ‘gewoon’ les en daarna gingen we voor een ander vak naar een denim fabric Mill een paar uur rijden vanaf RMIT. De organisatie was niet geweldig. En gelukkig heb ik al meerdere fabrieken en dergelijke gezien want dit bezoekje was heel kort. Maar toch was het leuk om allemaal weer even te zien. Deze fabriek maakt echt alleen de denim stoffen. Dus we zagen het proces van weven tot de final checks van de rollen stof.

Voor de rest was het deze week de alledaagse dingetjes; school, boodschappen, Netflix kijken terwijl de schoonmaakster poetst, sporten, eten en slapen. Maar geen zorgen, spannende avonturen zijn in the making!

0 notes

vaneijzerenb-blog · 6 years ago

Text

Week 96: Boek van Mormon Challenge, Rode Kruis, Music and the Spoken Word, veel fijne gesprekken en een doopdatum voor Theofilos!!!

Hoi iedereen,

Moede ge hier zien dan jonge! Weer een week voorbij, wat gaat het snel! Let’s get this thing going.

Dus dinsdag was een goede dag. We hadden onze persoonlijke studie en toen moesten we weer naar de bank voor geldzaken. Daarna hadden we een goede les met Jim. Hij gaf zijn getuigenis aan ons dat de 21 dagen challenge zijn blik op het Boek van Mormon heeft veranderd. Hij is echt een goede man. Daarna hadden we district vergadering en de zone leiders waren daar en die gaven ons een nieuwe telefoon! Daarna hadden we een zang oefening vanwege een project dat we in heel Cyprus gaan doen, ‘Music and the Spoken Word’. Daarna gingen we naar Andreas om een gebed met hem te zeggen. Daarna door naar Andros en Nadina en we hadden een goede tijd met hen. Andros zei tegen ons dat hij wonderen in zijn leven had gezien omdat we samen voor hem hadden gebeden. Hij is echt een legende. Daarna gingen we naar het strand voor een les met Valentine. Hij besloot om helaas niet verder naar onze boodschap te luisteren maar we zijn nog steeds goede vrienden.

Woensdag was de dag. In de ochtend gingen we naar het Rode Kruis en onze maat Michalis was weer daar, veel gelachen met hem. Toen gingen we naar de kerk want we hadden een les met Theofilos. Was een hele goed les met hem. Hij is nu helemaal klaar voor doop en dus hebben we alles gepland en komende zaterdag 15 september wordt de held gedoopt! Daarna gingen we naar huis en deden we onze studies en toen riep onze buurman Nikos dat we over moesten komen. Hij houdt van ons en we hadden voor lange tijd niet gestopt voor limonade en een praatje. Daarna gingen we met de Riser’s op zoek naar een goed strand om Theofilos te dopen en we hebben een goed plekje gevonden net buiten de stad. Ik weet dat het niet om de aantallen of dopen gaat maar het is echt een wonder. In de avond hadden we een goede tijd bij Andros en Nadina en daarna gingen we uit eten met Nikos in een restaurant dicht bij de zee, echt heel cool!

Donderdag stond in het teken van Cyprische ziekenhuizen. Dus in de ochtend gingen we naar het ziekenhuis met Theofilos en Nikos. Theofilos werd gediscrimineerd omdat hij uit Bulgarije komt en dus wilden ze hem niet helpen. Hij had een probleem met zn voet maar na 2 uur aandringen met Nikos, de enige echte Cyprioot, wilden ze nog steeds niet helpen. Het ziekenhuis was niet het meest schone dat ik ooit heb gezien maar uiteindelijk zei Theofilos dat hij hulp had gevonden, dus eind goed al goed. Daarna hadden we onze lunch en studies en toen moest elder Muller naar het ziekenhuis voor een oog onderzoek. Lang verhaal kort: ze wisten niet wat ze aan het doen waren dus waren zn ogen schoongemaakt en hij moest heel de dag binnen zitten want hij mocht niet in de zon. Dus wekelijkse planning gedaan en toen in de avond onze Cyprische vriend Andros naar zijn oog laten kijken en gelukkig was in de avond alles weer goed. Elder Muller heeft nog steeds hoofdpijn maar heeft nu medicatie. In de avond hadden we ook Engelse klas die erg goed ging!

Vrijdag hadden we een goede dag. In de ochtend gingen we naar Jim met de Riser’s. Hij had een toespraak afgelopen zondag en wilden oefenen. Hij deed het heel goed! Daarna snel naar de kerk voor een les met Pitta! Hij heeft veel interesse en wil de waarheid weten! Daarna moesten we een paar problemen fixen in het systeem na een dringende email van Salt Lake, gelukkig konden we alles fixen. Daarna studies en lunch. Toen naar een verwijzing om een Boek van Mormon te geven aan een man. Hij wilde niet veel praten maar hey 1 more boys! Toen naar Kalista en Mari toegegaan en we hadden een goed gesprek met hen. Toen belde Andros en hij had een vraag over de Boek van Mormon Challenge dus gingen we naar hem toe en hadden een goede discussie met hem!

Zaterdag gingen we in de ochtend na onze persoonlijke studie naar Val en haar Charity Shop. We waren nodig want ze zegt altijd dat : ‘The boys are always there when you need them.’ Toen gingen we naar Hercules toe. Maar na een aardige fietstocht naar zijn huis vertelde zijn vrouw dat hij net uit de nachtdienst kwam. Dus gingen we naar huis en maakten we de kerk schoon en hadden we een les met Nikos, die erg goed ging. Daarna correlation meeting met de Riser’s en toen in de avond naar Vivian en Emmanuel waar we een goede maaltijd en les hadden. Emmanuel zei dat hij de Geest in zijn leven mist en hij heeft een doopdatum nu! In de avond werd ik gebeld door de zone leiders die wilden dat ik alle tekst voor ‘Music and the Spoken Word’ in het Grieks zou vertalen en dat was voor de volgende dag... dus kregen we toestemming om laat weg te blijven. Het was 23:30 toen we naar huis gingen en een half uur later ging het licht toch echt uit.

Zondag gingen voor kerk met Nikos Jim ophalen omdat hij geen lift had. We hadden 20 mensen in kerk, wat erg goed is voor Limassol. Theofilos was daar natuurlijk en iedereen was enthousiast voor zijn doop. Toen deden we een paar dingen voor de gemeente op de computer en toen was het al tijd om naar Paphos toe te gaan voor repetitie en in de avond hadden we dan echt ons optreden. Ging goed. Er waren leden en vrienden die van ons gezang en woorden genoten en die een goede avond hadden, dat maakte het de moeite waard. Toen gingen we terug met de zone leiders naar ons appartement. Zij bleven bij ons omdat we vandaag een zone P- day hadden in Mount Olympus, was erg cool! (ook Elder Hoornweg en Shinasi waren er bij, van mijn MTC groep in Engeland)

Dat was mijn week!

Liefs,

Elder van Eijzeren

"If there is no enemy within, the enemy outside can do us no harm" - old proverb -

0 notes

thedreamlifeofbalsosnell · 8 years ago

Text

'De melancholie van het verzet’: een grandioze roman van de Hongaarse meester László Krasznahorkai

Na Satanstango in 2012 brengt de Wereldbibliotheek nu een tweede roman van de Hongaar László Krasznahorkai op de markt. Ook in De melancholie van het verzet ontleedt en herschikt Krasznahorkai de wereld tot een nieuwe werkelijkheid die onze kijk op de gebruikelijke orde van de dingen - de orde tussen goed en kwaad, zeg maar – danig ondersteboven haalt en ontregelt. Het kaliber van deze veeleisende mastodont van een roman is evenwaardig duister en bevreemdend als dreigend en ingenieus.

László Krasznahorkai

Toen Krasznahorkai eind 2015 de Man Booker Prize voor zijn hele oeuvre in de wacht sleepte, was hij voor velen nog een nobele onbekende. Nochtans debuteerde de mediaschuwe Hongaar ruim dertig jaar terug met het succesvolle Satanstango, werden meerdere van zijn boeken met veel kritische bijval verfilmd door landgenoot en trouwe kunstbroeder Béla Tarr (waaronder ook De melancholie van het verzet onder de titel Werckmeister harmóniák) en kan hij rekenen op de onvoorwaardelijke bewondering van een handvol invloedrijke literaire grootheden. Zo noemde Susan Sontag hem “een meester van de Apocalyps” en bombardeerde W.G. Sebald hem tot de “Gogol van het hedendaagse schrijven”. Misschien heeft zijn voor niet-Hongaren moeilijk uit te spreken (én te onthouden) familienaam bijgedragen tot zijn beperkte roem en bekendheid? Hoewel, ook daar valt Krasznahorkai niets te verwijten. Op zijn typerende, droogkomische manier licht hij op zijn website de correcte fonetische uitspraak van zijn naam in een tiental talen toe.

Krasznahorkai is mee met zijn tijd: zijn uitgebreid curriculum staat gewoon op zijn site. Hij werd op 5 januari 1954 geboren in Gyula, een stadje in het zuidoosten van Hongarije op 4 kilometer van de Roemeense grens. Zijn vader was een advocaat, zijn moeder werkte als bediende in de sociale zekerheid. Een decennium lang, tussen 1973 en 1983, wijdde hij zich aan hogere studies. Eerst volmaakte hij een rechtenstudie, om nadien te promoveren in de Hongaarse taal- en letterkunde op een eindwerk over Sándor Márai. Hij bekostigde zijn studies door te werken als ‘documentalist’ bij de onafhankelijke uitgeverij Gondolat en verbaasde in 1985 de Hongaarse literaire wereld door als uit het niets op te duiken met Satanstango, een virulente dystopische roman waarin hij communistisch Hongarije te kijk zet. Zijn naam in eigen land was meteen gevestigd en tot op vandaag blijft het zijn bekendste roman, mede dankzij Tarrs verbluffende bijna acht uur durende verfilming uit 1994. Tussen 1987 en 1989 verblijft Krasznahorkai met een studiebeurs in Berlijn. Nadien start een lange periode van reizen en rondtrekken: hij verblijft langdurig in China, Mongolië en Japan, reist mee op de langevaart, hangt de bohémien uit in Europese steden als Wenen en Berlijn, maar ook in de VS, waar hij naar verluidt goede vriendjes werd met Patti Smith, David Byrne en Philip Glass én tijdelijk gehuisvest werd door beat koning Allen Ginsberg. Sinds enkele jaren leeft hij een teruggetrokken bestaan in een onooglijk dorpje van nog geen duizend inwoners in het noorden van Hongarije, Szentlászló, waar alle geruchten als zou hij de volgende Nobelprijskandidaat zijn hem duchtig worst wezen.

Inmiddels bouwt Krasznahorkai onverstoorbaar verder aan een uniek oeuvre. Hij is geen veelschrijver, maar eerder van het ambachtelijke, eindeloos bijschavende type: op 31 jaar tijd publiceerde hij ‘slechts’ 8 romans en schreef een handvol kortverhalen, scripts en essays. Gezien zijn intense, massieve en compromisloze stijl mag dat geen wonder heten. Zijn romans kenmerken zich immers door een minimale plot en lang uitgesponnen sierlijke zinnen met een afgemeten interpunctie en een geringe aliniëring. In Satanstango bijvoorbeeld bestaat elk hoofdstuk uit één enkele paragraaf en in 2009 stuntte hij met het kortverhaal ‘El último lobo’, dat bestaat uit één zin van achtentwintig pagina’s. Zijn Engelse vertaler George Szirtes spreekt van een “trage narratieve lavastroom, een zwarte uitgestrekte letterrivier.” In De melancholie van het verzet – Krasznahorkais tweede roman, verschenen in 1989 – is dat niet anders.

De melancholie van het verzet

De plot van De melancholie van het verzet is moeiteloos samen te vatten in één zin: in een kille novembermaand zet een merkwaardig circus met als enige attractie het opgevulde karkas van een walvis zijn tenten op in een niet nader bepaalde kleine Hongaarse stad en veroorzaakt hierdoor bij de bewoners een grote onrust, die culmineert in een catastrofale uitbarsting van geweld en opstand. Het fenomenale openingshoofdstuk is onvergetelijk, Dostojevskiaans gezien de start in een overvolle trein die door de Hongaarse poesta raast. We beleven die helse rit vanuit het perspectief van de kleinburgerlijke mevrouw Plauf, die doodsangsten uitstaat wanneer een haveloze dronkaard haar onschuldige beweging om haar beha recht te trekken misinterpreteert en haar lastig begint te vallen. Wanneer ze uiteindelijk heelhuids in het stadje aankomt, valt op weg naar huis plots overal de stroom uit en botst ze op een groepje mannen dat amok maakt. Ondertussen paradeert het circus met de walvis op een verlichte praalwagen als een soort Trojaans paard doorheen de donkere straten. De sfeer is onheilspellend, er hangt een enorme dreiging in de lucht. Het kleine opstootje waarvan mevrouw Plauf getuige is, blijkt al snel een voorbode, het omineuze begin van een totale ontketening: onder leiding van de Zarathoestra-achtige doemprofeet De Prins zaait een zootje ongeregeld verderf en dompelt het stadje in een storm van geweld en terreur.

In de zes middelste hoofdstukken staan alternerend de andere 3 hoofdpersonages centraal: Valushka, en het koppel meneer en mevrouw Eszter. Valushka, de dromerige zoon van mevrouw Plauf, is niet alleen de brievendrager van het stadje, maar ook het manusje-van-alles van meneer Eszter. Hij wordt aanzien als de mallotige dorpsidioot die op wolken leeft. De vaste klanten in de kroeg entertaint hij met zijn knotsgekke uitbeelding van de beweging van de planeten. Meneer Eszter is de directeur op vervroegde rust van de muziekacademie: sinds zijn mislukt onderzoek over het aantal tonen in een octaaf nodig om tot een zuivere harmonie te komen, zondert hij zich af van de buitenwereld en leeft hij in onmin met zijn echtgenote. Zijn enige toeverlaat en steun is Valushka, met wie hij voortdurend filosofische discussies heeft. De zwaarlijvige, machiavellistische mevrouw Eszter is de gepersonifieerde ‘wil tot macht’: ze maakt misbruik van het oproer en ziet haar kans schoon om het bewind van de gemeenteraad over te nemen. Dat ze de lakens deelt met het hoofd van de politie en later met de kolonel van het leger die de opstand moet stoppen, speelt hierbij in haar voordeel.

De melancholie van het verzet omvat een bont allegaartje van genres: het is een onheilspellende allegorie (de walvis, De Prins) en een politiek pamflet (de risico’s van de revolutie), maar ook een duistere ideeënroman (Eszter) en een metafysische parabel (Valushka). Aan de hand van wonderlijk beklijvende streams of consciousness kruipt Krasznahorkai in het hoofd van zijn personages en bouwt een uitgekiend spectrum van sterk uiteenlopende visies en wereldbeelden, handelingen en gebeurtenissen op. Mevrouw Plauf ondergaat, Valushka droomt, meneer Eszter rationaliseert, terwijl zijn echtgenote domineert. Met negen hoofdstukken van rond de veertig bladzijden, lange meanderende zinnen vaak aangedikt met barokke grootsprakerigheid en een opvallende afkeer voor paragrafen biedt de lectuur van De melancholie van het verzet de lezer weinig ademruimte. Bovendien speelt Krasznahorkai in enkele quasi surrealistische passages op meesterlijke wijze met het postmoderne principe van de redundantie: het uitvoerige en hilarische stuk waarin Eszter leert hoe hij een hamer moet gebruiken bijvoorbeeld of de laatste vijf pagina’s van het boek die op een wetenschappelijk-afstandelijke manier de ontbinding van het lijk van Plauf beschrijven. Deze fragmenten wisselt Krasznahorkai af met aangrijpende monologues intérieurs, spannende scènes vol actie (het inleidend hoofdstuk, de beschrijving van de revolutie) en filosofische uitweidingen (Eszters harmoniestudies). Maar, dé grote kracht van deze roman zit in de zinsbouw, de rijkdom van de taal. Zelden zal u nog zulke uitgebreide, veelzeggende en perfect geciseleerde zinnen lezen. De grootste lof dus voor de vlotte en natuurlijke vertaling van Mari Alföldy, die er na Satanstango, opnieuw met glans in slaagt om de uitzonderlijke energie en vitaliteit van Krasznahorkais taal over te brengen naar het Nederlands, zonder aan kracht of vitaliteit ten aanzien van het origineel te moeten inboeten.

De melancholie van het verzet is een overdonderende roman, een weergaloos boek van een van Europa’s grootste schrijvers. Laat ons collectief hopen dat de Wereldbibliotheek nog meer werk van deze sublieme melancholicus aan zijn fondslijst toevoegt.

Verschenen in: STAALKAART #35, 2016

De melancholie van het verzet van László Krasznahorkai, Wereldbibliotheek 2016, vert. door Mari Alföldy, ISBN 9789028426702, 416 pp.

#De melancholie van het verzet #László Krasznahorkai #Mari Alföldy #Wereldbibliotheek #Staalkaart

0 notes