sterrevandertak-blog

[sterrevandertak-blog]

Logboek

Het Artist in Residency project

Toen we de opdracht voor het eerst te horen kregen begon er meteen van alles te borrelen. Ik was meteen erg enthousiast en kreeg meteen zin om me in de opdracht te verdiepen. Ik wist niet meteen waar ik moest beginnen maar ik ben me gaan verdiepen in verschillende soorten residencies die andere kunstenaars hadden gedaan om te ontdekken wat er allemaal mogelijk is.

Daarna heb ik een kort lijstje gemaakt van (vorm)elementen die blijven terugkomen in mijn werk omdat ik van daaruit wilde kijken wat er mogelijk bij mij zou kunnen passen als residency. Dit was het lijstje:

Thema’s en vormelementen die terug blijven komen in mijn werk:

-Menselijkheid

-Kwetsbaarheid

-Verstilling, droomachtige taferelen

-Menelijk gedrag

-Textuur

-Contrast

-Details

-Dunne, aarzelende lijnen

Nu ik aan het eind van dit proces terugkijk naar dit eerste lijstje voelt het nogal willekeurig, maar toch zijn er zeker elementen die ik tot het einde heb meegenomen.

Vervolgens kregen we van Joost de vraag wat we leuk vinden om te doen, en wat we willen maken. Het eerste wat in mij opkwam was het maken van handgetekende animaties.

Mijn eerste ideeën voor mijn residency plek waren:

-Weer bij de Nationale Opera en Ballet in Amsterdam (maar dit keer ook echt achter de schermen)

-Bij een theatergroep

-Bij een glasblaasfabriek

-Bij een circusgroep

-Bij een praatgroep / psychologische setting

-In een bioscoop

-Ergens met veel leegte

-Ergens middenin de stad maar dan het torenkamertje-idee (overview)

-Tiny house

-Kasteel-achtige setting

-In een boot

-Londen

-Iets met beweging en dans

Al snel kwam ik tot de conclusie dat voorstellingen en het opzetten van een nieuwe wereld mij heel erg aantrekt. Ik wilde me gaan focussen op de magie van een voorstelling, dus mijn focus lag vanaf dat moment vooral op dans-, theater- of circusgroepen. Wat voor mij de magie van een voorstelling is, is het feit dat je naar een voorstelling gaat en je wordt meegenomen in een nieuw verhaal, een nieuwe wereld. Eerst ken je de regels van deze wereld nog niet, maar na een paar minuten wel en dan is het mogelijk om je helemaal mee te laten voeren. Nog bijzonderder vind ik het gevoel wat je hebt na het applaus, als je de zaal uitloopt. Verdwaasd en versuft loop je er weg, met je hoofd en je gevoel nog in die wereld. Het kost wat tijd om weer terug te komen in de realiteit, en soms was de voorstelling zo goed en zo overtuigend dat je je vervreemd kunt voelen van de realiteit. Dit vind ik fascinerend.

Vervolgens ben je de volgende dag eigenlijk allang weer terug in de normale wereld, en een week later kan je alleen nog navertellen dat het een goede voorstelling was. Een halfjaar later is de herinnering slechts nog vaag, een soort sfeerimpressie.

Is het eigenlijk niet zonde dat iets waar zo lang en intensief aan gewerkt is en maar zo weinig wordt opgevoerd, zo snel vergeten wordt?

Mijn idee was op dit punt om een bepaalde voorstelling bij te wonen en korte impressies van de voorstelling te weergeven in een handgetekende animatie. De toegevoegde waarde van dat het een getekende animatie is (en geen filmpje / fotoserie) is dat ik op deze manier de magie van de voorstelling goed kan weergeven.

De video zou nagestuurd kunnen worden aan de mensen die een bepaalde voorstelling bezocht hadden, om de dierbare herinnering aan die voorstelling te koesteren en in leven te houden in plaats van dat de herinnering vervaagt.

Mijn fascinatie voor voorstellingen bleek later uit twee delen te bestaan, daarom kreeg ik een tweede idee. Naast het meegenomen worden in een nieuwe wereld van een voorstelling en tegelijkertijd de vergankelijkheid ervan, ben ik ook gefascineerd door het maakproces van een voorstelling (tegenover de vergankelijkheid van een voorstelling). Toen ik me dit realiseerde begon ik vooral te focussen op het bovenste punt van het laatst genoemde lijstje: De Nationale Opera & Ballet. Daar heb ik twee weken stage gelopen toen ik nog op de middelbare school zat, en sindsdien heb ik altijd gezegd dat ik er op een dag naar terug wilde.

Ik bedacht me het in beeld brengen van ‘the making of’ van een bepaalde voorstelling van de Nationale Opera & Ballet door middel van een getekende animatie. Het idee was om met korte sfeerimpressies te weergeven van wat er achter de schermen gebeurt tijdens de repetities van de voorstelling en alles wat er bij komt kijken, zo ook het maken van de kostuums, de pruiken, de schoenen, de schmink enzovoorts.

De video zou kunnen dienen als promotie voor een bepaalde voorstelling, dus een soort teaser waarin de voorbereidingen van een bepaalde voorstelling in beeld gebracht worden bijvoorbeeld.

Beide ideeën heb ik in een brief voorgelegd aan de Nationale Opera & Ballet en na twee dagen kreeg ik antwoord. Ze gaven aan erg blij te zijn met mijn brief en ze nodigden me uit op gesprek. Toen ik daar was kwamen we al snel tot de ontdekking dat er een misverstand was over de tijd die ik had om daar een project op te starten en af te ronden. Op 1 mei had ik het gesprek en de beoordeling van het project is op 14 juni, dus in die tijd ertussen moest het allemaal gebeuren. Zij gaven aan heel enthousiast te zijn maar niks voor mij te hebben liggen aangezien het seizoen al bijna ten einde liep rond 1 mei, en alle producties dus al in volle gang waren. Wel zeiden ze alsnog erg geïnteresseerd te zijn en ze zouden mij onthouden en eventueel berichten in het nieuwe seizoen na de zomervakantie.

Wat nu?

Na het gesprek was ik erg teleurgesteld omdat ik me er op had ingesteld dat het zou gaan lukken en ik het niet zag zitten om hetzelfde idee toe te passen op een andere instelling. De Nationale Opera & Ballet is tenslotte uniek wat betreft de aandacht die achter de schermen in de voorbereiding wordt gestoken en daarnaast is het bijzonder dat het hele maakproces (het ontwerpen, maken, verven, passen van de kostuums en het decor maar ook de repetities van de dansers en de zangers en zangeressen) allemaal in het zelfde gebouw plaatsvinden, evenals de uiteindelijke uitvoering.

Ik voelde me verplicht om toch een nieuw contact te zoeken, alhoewel de lol er voor mij op dit punt wel een beetje af was. Naderhand had ik een gesprek met Joost wat mij heel goed deed, hij gaf aan dat ik ontzettend veel materiaal had liggen en dat het idee gewoon goed was, dus dat ik van daaruit gewoon door kon gaan werken voor mezelf. Vanaf dat punt ben ik alleen maar gaan maken, ik heb ontzettend veel verschillende animatietestjes gedaan met verschillende materialen, zoals Oost-Indische inkt, krijt, houtskool, acrylverf, aquarelverf, krijt en potlood. Na een tijdje voelde ik wel dat ik weer wat meer moest gaan toespitsen op de inhoud van mijn werk, ook al had Joost het er steeds duidelijk over dat deze periode erom draait dat je doet en maakt waar je blij van wordt.

Toch ben ik beter gaan uitpluizen waar het voor mij nou écht om draait. Hoe kwam ik in de eerste instantie ook alweer uit bij theater en voorstellingen? Ik hou zeker van theater, maar is theater op zichzelf hetgeen wat mij het meest fascineert? Dat denk ik niet. Ik ging terug naar de kern en besefte dat het eigenlijk om iets anders ging: om de ontastbare wereld die wordt neergezet bij een voorstelling. Voor mij is zo’n wereld echter niet alleen te vinden bij voorstellingen, maar ook bij het lezen van een boek, het kijken naar een film, of die paar seconden tussen slapen en wakker worden.

Ik heb veel nagedacht en veel geschreven en kwam tot de conclusie dat het thema vervreemding voor mij nog steeds essentieel is. Dat is waar het om gaat, een moment dat je al dan niet overvalt waarin je je plotseling losgekoppeld voelt van je omgeving en even moet acclimatiseren. Dit soort momenten zijn vaak te vinden in verschillende situaties. Joost gaf het voorbeeld van koffie en cake na een begrafenis. Dit is ook een soort tussengebied, een soort transitiefase waarin je van de ene wereld (de begrafenis) weer terug naar de echte wereld (het dagelijks leven) wordt geleid. Voor mij is zo’n moment ook uit het vliegtuig stappen en aankomen in een heel ander land met een heel ander klimaat, of het wakker worden na een intense droom die je gedurende dag blijft achtervolgen. Het gaat over niet in contact zijn met waar je bent, of niet goed kunnen terugkeren naar de echte wereld.

Toen ik tot dit besef kwam viel voor mij alles op zijn plek. Ik besloot dat de audio achter mijn animatie een tekst moest worden waarin ik dit gevoel zo goed mogelijk beschrijf, maar wel op een net zo dromerige en poëtische manier als dat ik het zelf ervaar. Ik ben op internet gaan zoeken naar ‘’je vervreemd voelen van de wereld’’ en andere soortgelijke zoektermen en ik kwam tot een belangrijke ontdekking: de reden dat het thema vervreemding en verstilling en dromerigheid al twee jaar terugkomen in mijn werk, is dat ik het zelf vaak ervaar en ik het niet kan benoemen. Toen ik op internet las over derealisatie viel er heel veel op zijn plek. Ik heb zelf meerdere van die ervaringen gehad en herkende alles wat er genoemd werd. Dit is waar het voor mij eigenlijk over gaat en als ik terugkijk is het voor mij logisch dat ik bij theater en voorstellingen belandde, aangezien de magie van een nieuwe wereld en het wennen aan die wereld en vervolgens het terugkeren in de realiteit iets is wat ik dus vaker heb ervaren in het dagelijks leven. De reden dat ik uitkwam bij voorstellingen vind ik daarom heel logisch omdat dit letterlijk het switchen is tussen werelden en het uiteraard ook visueel aantrekkelijk is en ik kon er dus ook zeker iets mee aangezien het eerste wat ik wilde doen een animatie maken was.

Mijn animatie is nu dus eigenlijk een stuk autonomer geworden dan aanvankelijk de bedoeling was, maar het heeft voor mij een heel relevant thema en ik heb op deze manier onverwachts de kans gekregen om vorm en inhoud heel goed op elkaar af te moeten stemmen. Dit is iets wat ik erg lastig vind, dus voor mij is dit de perfecte oefening geweest. De tekst heb ik op een voor mij bijzondere manier geschreven. Ik heb een aantal bronteksten geschreven (voor een lange tijd schrijven zonder je pen van het papier af te halen) en ik heb ze expres dagenlang niet teruggelezen. Vervolgens ben ik zinnen, woorden en elementen uit voor mij belangrijke teksten gaan halen (De ontdekking van de honing - Toon Tellegen, Onzichtbaar - Hans Hagen) en ben ik mijn eigen geschreven teksten gaan markeren om de kern eruit te halen. Alle losse zinnen en woorden heb ik op post-is geplakt en ik ben net zo lang gaan schuiven en puzzelen op mijn muur tot er voor mij een logisch geheel ontstond. Toen heb ik de eerste versie van mijn tekst geschreven, deze heb ik vijf keer herschreven en nu klopt het voor mij. De laatste stap is nu om te kijken wat er nog aansluit op mijn geschreven tekst van de animatietestjes die ik al heb gemaakt, en wat ik nog bij ga tekenen. De tekst wordt ingesproken door of mijzelf, of een vriendin die studeert aan de toneelschool.

Mijn doel is om de kijker in een korte tijd de beleving te geven zoals ik die ook heb gehad, de beleving waarin de wereld er plotseling anders uitziet en anders voelt, en waarbij het lastig is om weer te acclimatiseren en terug te komen in de echte wereld. Daar waar de animatie eerst toegepast zou zijn in de omgeving van theater en voorstellingen heb ik het terug kunnen brengen naar een groter en algemener geheel (de animatie is niet meer toegepast op theater en voorstellingen maar gaat over de beleving van een andere wereld in het algemeen) en tegelijkertijd naar de kern (dit is hoe het voor mij is om plotseling de wereld anders te zien en vervreemd te zijn van je omgeving).

In de toekomst wil ik graag alsnog mijn eerste idee uitvoeren, het liefst bij de Nationale Opera en Ballet. Het lijkt me echt heel gaaf om mee te lopen achter de schermen en mijn bewondering voor hun manier van werken te weergeven in een animatie. Ook zou dat een meer toegepaste animatie zijn dan de animatie die ik nu uiteindelijk heb gemaakt, deze is vrij autonoom. Wel was dit een hele goede voorbereiding en oefening voor wat ik hierna nog allemaal wil gaan doen. Ik heb mijn inhoud leren aanscherpen en ik heb veel materiaalonderzoek gedaan en ben tot een voor mij kloppend resultaat gekomen.

To be continued…

[sterrevandertak-blog]

Ontdekking

Bij het schrijven van de tekst voor mijn animatie (vorige post) deed ik een belangrijke ontdekking.

Ik had een bepaald gevoel en een bepaalde sfeer die de tekst moest hebben, maar wist niet goed hoe ik dit onder woorden moest brengen, laat staan in een lopende tekst. Ik besloot na een gesprek met Maya een brontekst te schrijven (doorschrijven zonder je pen van het papier te halen voor een bepaalde tijd, denkend aan het onderwerp), en daarnaast heb ik fragmenten uit voor mij belangrijke teksten gehaald (De ontdekking van de honing - Toon Tellegen, Onzichtbaar - Hans hagen). Daarna ben ik mijn eigen schrijfsels gaan markeren om de kern eruit te kunnen halen. Toen heb ik alle losse flarden op verschillende post-its geschreven en deze net zo lang verschoven en gepuzzeld tot ik een bepaalde opbouw kreeg in het verhaal, en er voor mij een logisch en kloppend geheel ontstond. Toen heb ik dit achter elkaar gezet en dit 6 keer herschreven, uiteindelijk is dat de tekst geworden.

En nu? Linde, een vriendin van ij, doet de theateropleiding en zij gaat mijn tekst vanavond inspreken. Zelf heb ik dit ook al een keer gedaan maar ik wil graag horen hoe zij dit aan zou pakken aangezien zij ervaring heeft met verschillende spraaklessen etc. Dan ga ik timen hoe lang elk stuk duurt en hierop verder tekenen.

[sterrevandertak-blog]

Gesproken tekst

De wereld ziet er plotseling anders uit                                                                een vreemde stilte die me overvalt                                                        silhouetten van de wereld zoals ik hem ken                                                      maar anders ingekleurd

uit het niets de weg kwijt                                                                            verdwalen op een plek die je al kent                                                                grijze tonen zoemen langzaam door de lucht                                                      de wereld ontwricht

je gaat op zoek naar grip, herkenning                                                                dus ren je de wereld op en af                                                                      verward. Lijnrecht in cirkels                                                                                    op zoek naar logica

al rennend ontdek je                                                                                              de ingrediënten die de wereld tot de wereld maken zijn zoek                              zo ook de grond onder je voeten                                                                            je zweeft verdwaasd verder

geuren strelen je oren, zo heb je ze nog nooit gehoord                                        de hoeken van de wereld bollen op en de wanden zakken in                              zo opeens de wereld in een ander licht                                                                  een nieuw perspectief

soms denk je de logica gevonden te hebben                                                        maar als je dichterbij komt                                                                                  druipt zij langs de wanden omlaag, fata morgana                                          vervormd, geen herkenning                                                                                  

een kiertje licht likt de mist, een brok geluid breekt het zicht                          kalmte en flarden herinnering vliegen langs                                                  herinneringen naar de realiteit                                                                              het is als in slaap vallen en wakker worden tegelijkertijd                                        in een wereld waar je wel kunt zijn maar die nergens is.

[sterrevandertak-blog]

Inmiddels heb ik mijn idee over de ‘’inhoud’’ van mijn animatie weer wat aangepast. Ik wil het niet letterlijk gaan hebben over deze tussengebieden, het zal geen opsomming worden met figuratieve beelden die de eerder genoemde voorbeelden weergeven. Ik focus me vandaag op de tekst die achter de animatie gesproken zal worden en wil deze aan het eind van de dag zo goed als af hebben. De tekst zal wat poetisch zijn en open voor interpretatie, maar wel duidelijk gericht op het onderwerp van mijn animatie: de tussenwerelden / tussengebieden die je op verschillende momenten (onverwachts) kan ervaren. 

De beelden die ik maak zullen voornamelijk abstract zijn en aansluiten op de tekst, ik wil dat ze mijn gevoel en mijn ideeen over de eerder genoemde tussenwerelden zo goed mogelijk weergeven. Ik ben veel testjes aan het doen met verschillende materialen en soorten bewegingen, en ik wil als de tekst af is gaan kijken hoe de tekst en beeld het beste samenwerken.  

[sterrevandertak-blog]

testjes met krijt en abstractie

[sterrevandertak-blog]

Hier kijk ik naar mogelijkheden wat betreft digitale nabewerking.

[sterrevandertak-blog]

Ik probeer hier te zoeken naar een goede visualisatie van de dromerigheid die ik ervaar in een tussengebied (eerder beschreven).

[sterrevandertak-blog]

Test waarbij ik meerdere animaties over elkaar plaats.

[sterrevandertak-blog]

Wat nu?

Na een tijdje zwaar in de stress gezeten te hebben omdat het (voor nu) niks geworden is met de Nationale opera & Ballet, ben ik aan de slag gegaan voor mezelf. Ik ben animatie aan het maken met verschillende materialen en technieken, en ik voel nu dat ik weer behoefte krijg aan verdieping. Eerst voelde het fijn om alleen gewoon even te maken met verstand op nul, maar daar ben ik nu alweer een tijdje zoet mee en het vraagt om verdieping waar ik nu mee bezig ben. Ik ben op zoek naar een goede / de perfecte opening om de verdieping in te gaan wat betreft mijn onderwerp. 

Ik wil het gaan hebben over tussenfases en niet definieerbare gebieden tussen twee werelden. Denk aan het moment tussen slapen en wakker worden, dat je je bewustzijn voelt opkomen. De klap na slecht nieuws, een plotseling unheimlich gevoel. Maar ook concreter: de aftiteling na een film, de cake na een begravenis, uit een vliegtuig stappen in een nieuw land. Deze momenten wil ik gaan verzamelen en benoemen in de vorm van een animatie, misschien met tekst er achter (iemands kijk op theater / de invloed van toneelspel / waarom de mens fantasiewerelden blijft opzoeken etc.  

[sterrevandertak-blog]

Helaas...

Op 1 mei heb ik afgesproken met Marie-Paule en Nitchka (content marketeer). Zij waren enthousiast over mijn brief en het idee, maar gaven aan dat het einde van het seizoen al in zicht is en ze dus momenteel niks voor mij hebben waarmee ik aan de slag kan. Zij dachten vooral aan een opdracht op de langere termijn, dus na de zomer aan het begin van het nieuwe seizoen. Aangezien ik bij het maken van de animatie meer dacht aan de focus op wat er achter de schermen gebeurt bij de nationale opera en ballet, begreep ik eerst niet waarom ik dan nu iet alsnog aan de slag zou kunnen en achter de schermen rond zou kunnen lopen. Zij benoemden wel dat het hen goed leek als ik dan ook bij briefings zou zijn geweest zodat ik het totale idee van de regisseur mee zou krijgen. Voor hen voelde het een beetje als mosterd na de maaltijd als ik nu nog een project kom doen. 

KORTOM: voor nu heel jammer, maar het geeft me de kans om na te denken over de technische aspecten (hoe zet ik in 2 weken een animatie in elkaar?> welke programma’s zouden mij kunnen helpen? Hoe werk ik sneller en efficienter dan ik nu doe, zonder af te doen aan mijn werk en mijn stijl?)

Daarnaast is het zo dat als zij mij nu na de zomer zouden vragen, het echt helemaal los staat van school en het gewoon een prive-opdracht wordt. Dat vind ik ook wel wat. 

Ik heb hen nog gemaild na het gesprek:

‘’Ha Marie-Paule en Nitchka,

Graag wilde ik nog even zeggen dat ik blij ben dat jullie me uitgenodigd hebben vanmiddag. Ik vond het een leuk gesprek, ook al kan ik niet direct bij jullie aan de slag.

Net in de trein zat ik nog even te brainstormen over de verdere mogelijkheden wat betreft de invulling van mijn aankomende paar studieweken. Ik vroeg mij toen af of het mogelijk zou zijn om toch dit seizoen nog een voorstelling bij te wonen, waarbij ik me dan niet focus op de voorbereiding van deze productie en alles wat er achter de schermen gebeurt, maar alleen op wat er zich op het podium afspeelt.

De indrukken die ik daar op zal doen verwerk ik dan alsnog in een animatie en stuur ik jullie na. Ik zie dit dan enerzijds als een oefening voor mezelf (hoe verwerk ik deze ervaring in een korte animatie, welke technieken kan ik eventueel inzetten?) en anderzijds naar jullie als teaser voor een mogelijke latere samenwerking in het nieuwe seizoen. Deze animatie zou ik dan maken aan de hand van schetsen en mijn geheugen (eventueel ook nog met behulp van een aantal foto’s wanneer jullie mij daarvoor toestemming zouden geven). Op deze manier kan ik voor nu toch nog invulling geven aan de aankomende weken wat nog in lijn ligt van mijn oorspronkelijke idee!

Ik hoor graag of jullie dit een idee vinden.

Met vriendelijke groet,

Sterre van der Tak’’

En toen kreeg ik dit antwoord:

‘’Ha Sterre,

Dank voor je idee! Heb het meteen met Nitchka besproken en helaas moeten we je op korte termijn toch teleurstellen. Bij de voorstellingen die de komende weken spelen, hebben we al genoeg content en niet de capaciteit om iemand te begeleiden die een extra opdracht voor ons wil doen.

Wel kun je op eigen initiatief naar Opera in het Park komen, dan vertonen we een opera in de openlucht en de indrukken die je daar opdoet, kun je uitwerken voor je opdracht. Hierbij alle info >> https://www.operaballet.nl/nl/doublebill/2019-2020/voorstelling/opera-park-2019

Nogmaals dank voor je sollicitatie en wie weet tot ziens op 21 juni!

Hartelijke groet,

Marie-Paule’’

Het zit er nu dus echt niet in, ik zal iets nieuws moeten gaan verzinnen...

[sterrevandertak-blog]

Op 1 mei om 15:00 spreek ik dus af met Marie-Paule bij de Nationale Opera & Ballet. Ik ga me voor die tijd nog verdiepen in wat voor manieren van animeren ik zou kunnen gebruiken, en hoe ik snel en effectief een animatie kan maken van de beelden die ik verzamel tijdens mijn residency. Ik wil gaan kijken naar hoe gedetailleerd het moet zijn om het te laten zijn wat ik wil, misschien wil ik een keer minder gedetailleerd en realistisch te werk gaan maar juist wat suggestiever en dynamischer. 

[sterrevandertak-blog]

Na twee dagen kreeg ik een mailtje terug van Marie-Paule:

‘’Hoi Sterre,

Dank voor je brief! Ik belde je net, maar kreeg je voicemail. Wilde laten weten dat we blij verrast waren met je bericht en graag een keer kennismaken om te horen wat je voor ons kan betekenen. Zoals je waarschijnlijk op de website al had gezien, hebben we momenteel geen vacatures op onze afdeling maar we werken regelmatig met (freelance) online creatives, en wellicht kunnen we ook een keer een project met ‘illusterre’ doen.

Kun je woensdag 1 mei om 15:00 uur?

Ik hoor graag van je!

Hartelijke groet,

Marie-Paule’’

[sterrevandertak-blog]

De brief heeft in deze opmaak een grote marge, dit is omdat de envelop vrij klein is en ik de brief heb moeten bijsnijden. Ik heb de brief bijgesneden zodat er aan alle randen 2cm marge zit, zoals bij de normale a4-document opmaak. 

[sterrevandertak-blog]

Zo, ook mijn brief is op de post! Na tientallen soorten papier en doosjes uitgeprobeerd te hebben vond ik dit toch het mooist en het meest passend bij mij. Ik hoop dat ik snel antwoord krijg, het mooiste zou zijn voor Pasen...

In de witte envelop zit een geel kaartje met mijn nummer, e-mailadres en een link naar mijn instagram-pagina en portfolio, en het geprinte flipbookje (zie eerdere post). In de envelop zit de brief, ik heb uiteindelijk de brief geprint op wit papier met een subtiele structuur van lijntjes. Ik zal de uiteindelijke brief ook posten.

[sterrevandertak-blog]

Dit zijn de losse frames van het gifje waarvan ik een flipbook ga maken voor bij de post.

[sterrevandertak-blog]

Deze fotografe heeft juist performers gefotografeerd direct na hun optreden, zodra ze de coulissen / kleedkamer in kwamen lopen. Zij vangt hen op dit pure moment waarin ik een soort ontwapening zie die ik echt waanzinnig vind, en heel interessant als je deze foto’s na de foto’s van Valérie Jodoin Keaton (vorige post) plaatst. 

[sterrevandertak-blog]

Deze fotografe neemt de toeschouwer mee naar de meest cruciale momenten achter de schermen. Je ziet mensen die binnen een paar minuten zullen gaan optreden en overstromen van energie en spanning, dit zorgt voor ontzettend pure beelden die mij in ieder geval direct aanspreken. Ik vind het sowieso fascinerend om dit stukje menselijkheid te zien voor ze in hun rol stappen en beginnen te performen. Ik zou zelf ook wel graag iets van deze aspecten willen laten zien bij het volgen van mijn residency, maar misschien minder direct. Ik kan me voorstellen dat ik dit zou willen doen door middel van (korte geanimeerde) beelden die voor zich spreken, maar dit hoeven niet de performers zelf te zijn. Dit kan ook een foto zijn van de duizenden soorten balletschoenen of pruiken die te vinden zijn in de Stopera, die getuigen van de tijd en aandacht die er in voorstellingen gestoken wordt.