#Maaike Kamps

[rockdaysandpoetry]

first night

I spend the night beside him,

And just when I want to tell him you have no love to give him.

He hugs you, and that’s only the beginning.

Bittersweet eyes, soft with sorrow and pain,

I hope I’ll be the one to take it away for you someday.

~ Maaike Kamps ~

~ 20-7-2021 ~

~ over joep en mijn eerste nacht samen ~

[jnhkamp2024]

Slikken en prikken

Heeft uw kind een special dieet of medicijnen die gebruikt moeten worden?

Bij het dieet verwachten we dat het voor woensdag 1 mei wordt aangegeven bij Maaike Wolters.

Mail: maaikewolters@gmail.com Telefoon: 06 440 54 139

Medicijnen (voorzien van naam) kunnen tijdens het kamp ingeleverd worden bij Maaike Wolters met uitleg.

[scoutingnieuws]

Scouts uit Boxtel gaan op avontuur tijdens de paasdagen

Scouting Nederland heeft tijdens de Paasdagen bijna 90 verschillende kampen georganiseerd, verspreid over 8 locaties in het hele land, waar duizenden Scouts aan deelnamen. Onder deze Scouts bevonden zich ook enkele deelnemers uit Boxtel die tijdens de Paasdagen op avontuur gingen.

De tientallen kampen boden een breed scala aan activiteiten zoals kampvuren, theater, primitief kamperen, koken, sterrenkijken, paardrijden, puzzelen en wandelen. Scouts konden zich samen met één of twee vrienden inschrijven voor een kamp dat het meest aansprak. Ongeveer vijftien Scouts uit Boxtel hebben zich ingeschreven voor het kamp dat hen het meeste aansprak.

Pien (14), Lisa (15) en Laura (15) gingen samen op de Happyhike in Dwingeloo (Drenthe). Tijdens deze vrolijke tweedaagse wandeltocht liepen de dames bijna 40 km met hun eigen slaapspullen op hun rug. Zij moesten met behulp van kaart en kompas zelf de weg zoeken en onderweg verschillende vrolijke spelletjes doen. Bij aankomst op het kampterrein bouwden ze zelf een primitieve tent van landbouwzeil, ook wel bekend als een frietbuil, om in te overnachten. De avond brachten ze door rond het kampvuur met andere Scouts uit heel het land.

Fien (13) en Maaike (13) deden mee aan Expeditie Robinson in Kapelle (Zeeland). Tijdens dit avontuurlijke kamp werden de twee dames getest op hun survivalskills. Ze moesten tactisch spelen om de andere deelnemers te slim af te zijn en koken op hun eigen gemaakte kampvuur en in hun eigen tent slapen.

Danny en Milou, leiding bij Scouting Boxtel, organiseren samen met vrijwilligers van andere scoutinggroepen jaarlijks de Alphen Team X-perience. Scouts van 14 tot 18 jaar lopen tijdens dit weekend ongeveer 35 km met hun tent en kampeeruitrusting. Op de tussenliggende posten krijgen ze uitdagende opdrachten en routetechnieken waarvoor ze slim en creatief moeten zijn. Danny is enthousiast: "De beschikbare plaatsen waren ook dit jaar erg snel vergeven. Scouts zijn erg enthousiast over deze extra activiteiten. Ik vind het leuk om dit weekend te organiseren en zoveel verschillende Scouts en leidinggevenden uit het hele land te ontmoeten. Het is altijd erg gezellig en leuk. Mede dankzij het prachtige voorjaarsweer waren de deelnemers dit jaar erg fanatiek! De 35 kilometer die we gepland hadden werd daardoor voor de meeste groepjes ruim 50 kilometer. Een hele prestatie, als je bedenkt dat ze hun eigen spullen ook mee moeten nemen"

Scouting Boxtel Scouting Boxtel is dé Scoutinggroep voor Boxtel, Liempde, Esch, Gemonde en Lennisheuvel. Scouting Boxtel heeft uitdagende programma's voor kinderen van 5 t/m 18 jaar en ook voor scouts met een beperking. Iedere leeftijdsgroep heeft programma's afgestemd op de kinderen in de groep. De diversiteit in het programma betekent dat geen opkomst hetzelfde is. Alle leeftijdsgroepen sluiten het jaar af met een zomerkamp. Dit aangevuld met diverse weekendactiviteiten maakt Scouting tot een veelzijdige hobby.

Bron: Scouting Boxtel

[euroadventure]

Alesjaure - Kieron - Abiskojaure

Fjällraven Classic (dag 4) - 22 kilometer

Zondag 16 augustus

Na een heerlijk 'ontbijt with a view' loop ik vandaag met Maaike, Tim en Marjolein richting Abiskojaure. Afhankelijk van hoe we ons voelen kunnen we er ook voor kiezen om in Kieron te stoppen en daar te kamperen. Dit ligt slechts 4 km vanaf Abiskojaure, net voor het begin van Abisko National Park. In het nationale park mag je niet meer wildkamperen, behalve op de aangewezen campsites.

Gijs kiest voor het verkorten van de route met 6 kilometer en pakt samen met een paar andere wandelaars de boot vanaf Alesjaure. Uiteindelijk zien we hem niet meer terug en is hij zelfs die dag doorgelopen naar de finish, nog 14 kilometer verder dan Abiskojaure.

De dag begint dit keer erg fris. Voor het eerst heb ik mijn handschoenen aan en drie lagen kleding. Na een paar uur gaan mijn jas, vest en handschoenen al weer uit, want zodra de zon doorkomt is het gelijk erg warm.

Halverwege besluiten we om te gaan lunchen, maar we zijn vergeten tijdig genoeg water in te slaan bij een stromend riviertje 🙈. Zonder genoeg water kunnen we onze droogmaaltijden niet klaarmaken. Na een kilometer of vijf (die langer duren dan in NL) vinden we een klein stroompje! Jippie! We kunnen eten en drinken en onze fles voor het resterende gedeelte weer vullen 💪🏻.

Uiteindelijk komen we aan bij het checkpoint in Kieron. Hier krijgen we versgemaakte pannenkoeken met slagroom en aardbeienmoes 😋. Dat smaakt weer fantastisch! Ook krijgen we nog een concert van de organisatie op een neusfluit. Dit is echt tè grappig 🤣, maar is voor jullie wel een 'daar had je bij moeten zijn momentje'.

Het is nog maar net na twee uur als we aankomen in Kieron, maar na de pannenkoeken en een 'even chillen moment', besluiten we toch door te lopen naar Abiskojaure.

Eenmaal aangekomen zit 'Kamp Holland' hier ook al. Deze kampeerplek ligt aan een strandje. Wanneer wij komen hebben vele wandelaars al een duik genomen in het water, maar wij passen hiervoor. De zon is net achter een wolk en dan wordt het toch sneller fris.

We zetten onze tenten op, dit keer echt pal naast elkaar ivm de beperkte ruimte. Deze nacht slaap ik weer slecht. Gekraak van matjes, gesnurk en iemand die om half zes al roept 'Jan,...bakkie?' houden mij deze nacht uit mijn slaap. Ach, nog één dag, die komen we wel door!

[jnhkamp2022]

Slikken en prikken

Heeft uw kind een special dieet, of medicijnen die gebruikt moeten worden?

Bij het dieet verwachten we dat het voor woensdag  25 mei wordt aangegeven bij Maaike Wolters.

Mail: maaikewolters@gmail.com Telefoon: 06 440 54 139

Medicijnen (voorzien van naam) kunnen tijdens het kamp ingeleverd worden bij Maaike Wolters met uitleg.

[evoldir]

Fwd: Job: Netherlands.4.Biodiversity

Begin forwarded message: > From: evoldir@evol.biology.mcmaster.ca > Subject: Job: Netherlands.4.Biodiversity > Date: 10 March 2021 at 06:51:39 GMT > To: rdmpage@gmail.com > > > *Two senior researchers and two post-doctoral fellows at Naturalis > Biodiversity Center (Netherlands)* > > https://ift.tt/3l0ceaU > > The closing date for applications is April 19, 2021. > > Naturalis Biodiversity Center in Leiden is the Dutch national research > institute for biodiversity and systematics. With our collection of 42 > million specimens (one of the world's largest), and our state-of-the-art > research facilities we offer the (inter)national research infrastructure > for species, identification and monitoring. We closely collaborate with > many Dutch universities, research institutes, industry and government. We > host over 120 researchers including 13 academia embedded professors and 40 > PhD students. > > More information: > https://ift.tt/3l3eEWr > > We are seeking *four ambitious, enthusiastic, innovative scientists* to > strengthen our research capacity and multidisciplinary lines of research. > We provide a vibrant environment organised in 9 research groups, and > provide access to state-of-the-art laboratory facilities and the 42 million > natural history objects in our collection. At Naturalis you will get the > opportunity to develop your research career, to collaborate with inspiring > colleagues and to teach at Dutch universities. > > As a (senior) researcher, you are challenged to develop your leadership > skills and to set up your own line of research. You will be expected to > acquire project funding for new research, participate in outreach > activities and mentor new researchers. After a successful first year > evaluation, the contract will be extended. After a maximum of 4 years, the > contract will be converted into permanent employment. > > For postdocs this is an opportunity to pioneer your own research line > within the context of one or more research groups. Postdocs are expected to > spend part of their time on the acquisition of research funding. > > Information on how to apply: > https://ift.tt/3l0ceaU > > Feel free to contact Maaike van de Kamp-Romijn if you have any questions > about the > positions. maaike.vandekamp-romijn@naturalis.nl > > If interested in studying marine evolution, contact Katja Peijnenburg. > Katja.Peijnenburg@naturalis.nl > > Katja Peijnenburg > via IFTTT

[4elementen]

Slikken en Prikken

Heeft uw kind een special dieet, of medicijnen die gebruikt moeten worden?

Bij het dieet verwachten we dat het voor woensdag 29 mei wordt aangegeven bij Maaike Wolters.

Mail: maaikewolters@gmail.com Telefoon: 06 440 54 139

Medicijnen (voorzien van naam) kunnen tijdens het kamp ingeleverd worden bij Maaike Wolters met uitleg.

[kleurenengeuren]

Slikken en prikken

Heeft uw kind een special dieet, of medicijnen die gebruikt moeten worden?

Bij het dieet verwachten we dat het voor woensdag 9 mei wordt aangegeven bij Maaike Wolters.

Mail: maaikewolters@gmail.com Telefoon: 06 440 54 139

Medicijnen (voorzien van naam) kunnen tijdens het kamp ingeleverd worden bij Maaike Wolters met uitleg.

[manicpixiemanwhore]

pictures 65

View this collection on Polyvore

pictures 65 by maaike-kamps ❤ liked on polyvore.com

[naardetop]

Kili Challenge 2016

Elke stap is zwaarder dan de vorige. Je rugzak is al overgepakt en je hapt naar adem. Nog even. Je hebt vijf lagen kleding aan, maar nog is het ijskoud. Drinken kan niet meer: het water in je camelbak is bevroren. Nog even. Die laatste meters lijken echter een eeuwigheid te duren. Uitgeput lopen mensen je tegemoet. Bij een gevoelstempertuur van min twinig graden Celsius. Nee, dit doe je doorgaans niet voor je plezier. Maar ineens sta je er dan toch echt. Voor het lot van oorlogskinderen: welkom op 5895 meter hoogte. Door: Mathias de Graag

Een ontnuchterend en emotioneel tafereel schokt de wereld in 2015: een Syrisch jongetje spoelt aan op een toeristenstrand nabij het Turkse Bodrum. De foto van het levenloze lichaam van de jongen gaat de hele wereld over. De jongen, Aylan Kurdi uit Kobani, wordt het symbool voor de vluchtencrisis in Europa die in dat jaar een dieptepunt bereikt: alleen al uit Syrië vluchten meer dan 70.000 vluchtelingen voor de oorlog in het land. Het beeld van de kleine Aylan zet veel in gang: het aantal vrijwilligers dat zich in wil zetten voor vluchtelingen in Nederland groeit snel. Sneller dan het aantal vluchtelingen dat Nederland  in wil komen. Stichting Bootvluchteling verwerft bekendheid door haar praktische hulp aan vluchtelingen die in Griekenland aan wal komen, Vluchtelingenwerk Nederland ziet het aantal donaties flink stijgen en Stichting Vluchteling last een noodhulpactie in voor Syrië. War Child, die sinds de oprichting in 1993 in meerdere landen wereldwijd bescherming biedt aan kinderen in oorlogsgebieden, werkt ook met soortgelijke hulpacties waarvan er één in 2017 zijn derde editie viert: de Kili-challenge.

Uitdaging naar het dak van Afrika

Deelnemers aan de Kili-challenge halen in een tijdsperiode van vier maanden minimaal 2400 euro voor War Child op waarna zij deel mogen nemen aan een beklimming van de Kilimanjaro, de hoogste berg van het Afrikaanse continent. In samenwerking met bergsportorganisatie Mountain Network brengt het goede doel twee tot drie teams naar een hoogte van 5895 meter. De Kilimanjaro behoort tot de zogenaamde ‘seven summits’, de zeven hoogste bergtoppen van ieder continent en is daardoor een geliefde berg om te beklimmen. Los van het bedrag dat naar de charitatieve instelling gaat, betalen de deelnemers zelf voor de reis naar Tanzania. Deelnemers gingen de uitdaging voor het eerst aan in januari 2015 met als eindresultaat een totale opbrengst van 418.201 euro. De tweede editie werd door de actualiteit later in datzelfde jaar een extra beladen editie: de noodzaak om in actie te komen, werd nog niet eerder zo gevoeld. Media hebben door de dood van de Syrische Aylan Kurdi de positie van oorlogskinderen extra onder de aandacht gebracht. Reden genoeg om deze tweede editie van de Kili-challenge op de voet te volgen. Vanaf de voet tot aan de top van ’s werelds hoogste losstaande berg.

De eerste misstap

Ze staan ons al op te wachten; gidsen en de zogenaamde ‘porters’ heten ons hartelijk welkom bij de Machame-gate op 1800 meter hoogte, het vertrekpunt van de zeven dagen durende expeditie. Falk, één van de deelnemers en huisarts van beroep, heeft wat moeite met het afstapje van de bus waarmee wij op onze plek van bestemming arriveren: door het missen van een traptreetje bezeert hij zijn knie waardoor de expeditie voor hem al voor de start bijna is verkeken. De huisarts vermant zich en gaat door, maar mompelt bij zijn eerste stappen dat zijn knieband gescheurd is. Tijdens de eerste meters worden we vergezeld door apen in het regenwoud van Kilimanjaro National Park. De eerste etappe brengt ons diep het regenwoud in: overal tropische planten en hoge bomen. Dit deel herbergt de hoogste bomen ter wereld; een prachtig stukje natuur. Gedurende de wandeling raakt het bos steeds dichter begroeid en laat het regenwoud een deel van zijn charme zien: regen. En niet zomaar een buitje. Eind januari in Tanzania staat bekend om de korte, maar hevige buien. Regenkleding komt tevoorschijn om even later weer te verdwijnen in de dagrugzak die bij iedereen gevuld is met een lunchpakketje, liters water en kleding die past bij iedere weersomstandigheid. Na de kledingwissel lopen we verder het woud in.

De gesprekken komen los

Na twee uur lopen langs de meest exotische plant- en diersoorten komen ook de eerste gesprekken los. Eén van de deelnemers, Paul, vertelt over zijn huwelijk met zijn Franse vrouw en hoe hij door zijn zwager is overgehaald om ook mee te doen aan deze sportieve uitdaging. Hij had zelf anders nooit op het idee gekomen; hij is niet zo’n bergbeklimmer. Ondertussen werken we stukken droog brood weg; de lunch is niet wat we gewend zijn in vergelijking met het eten in onze lodge in Arusha. Maar we mogen verder niet klagen: wortels, kleine bananen en een hardgekookt ei houden ons energiepeil op niveau. De regenjassen worden weer uit de rugzakken gehaald en zo wisselen korte, hevige buien zich af met droog en warm weer. De temperatuur haalt hier nog makkelijk de dertig graden. De zestigjarige Martijn, een avonturier in hart en nieren zoals hij het zelf zegt, vergezelt mij tijdens de komende honderden meters die langzaam stijgend worden afgelegd. Hij is expert op het gebied van zeewier en kreeg jaren geleden de opdracht om daar voedzaam snoep van te maken. Tijdens zijn zoektocht naar het beste zeewiersnoep deed hij verschillende landen aan; Martijn heeft wel wat gezien van de wereld. Waarom hij meedoet aan de Kili-challenge? Het is voor Martijn een moment van bezinning waarbij hij zijn gedachten kan verzettten. Hij vertelt over zijn jeugd als jongste van het gezin. Dat was voor hem geen makkelijke positie, maar het zou hem jaren later brengen op het belangrijkste thema in zijn leven: de relatie met zijn eigen vader. En nu is hij zelf alweer een aantal jaren vader van een zoontje. Tijdens ons gesprek komt naar voren hoe belangrijk de kleine voor hem is: “Ik doe dit ook voor hem, om te laten zien dat zijn papa iets heel tofs heeft gedaan.” Verrassend dat deze gezamenlijke uitdaging al vrij snel zulke diepgaande gesprekken losmaakt.  Martijn luistert ook naar mijn verhaal en zet mij aan het denken over het (niet meer aanwezige) contact met mijn oudere zus. Het wordt een warm en vriendschappelijk gesprek waarna we elkaar vol goede moed een behouden klim wensen.

Een bijzonder gezelschap

Na acht uur bereiken we het eerste kamp waar we blijven overnachten: Machame Camp, 2834 meter boven zeeniveau. We hebben ondertussen meer dan een kilometer hoogteverschil afgelegd. De tentjes zijn al opgezet door de Tanzaniaanse porters die ons voorbij zijn gelopen met een deel van onze bagage en met alle andere benodigdheden inclusief chemische toiletten en de inhoud van een complete keuken. Na de eerste etappe wordt al duidelijk dat de groep niet zomaar dertig willekeurige mensen telt. Buiten het gezamenlijke doel, de top halen en zoveel mogelijk geld ophalen voor oorlogskinderen, heeft ieder afzonderlijk ook zijn of haar eigen verhaal om deze uitdaging aan te gaan. Een sterfgeval in de familie, een baan die veel vrijheid opslokt, een sportieve prestatie, een weddenschap onder vrienden, een bucketlist; het is allemaal aanwezig binnen de groep. Het levert bijzondere contacten en gesprekken op. Deze gesprekken worden tijdens de avondmaaltijd, waar een kruidige soep op tafel wordt gezet, ruw verstoord door een onbehaaglijk gevoel in het hoofd en buik: hoogteziekte slaat toe. Tot twee keer toe gooi ik alles eruit van de afgelopen uren en adviseert onze expeditieleidster Maaike me een paracetamol en een diamox te nemen. Laatstgenoemd medicijn zorgt ervoor dat mijn lichaam meer zuurstof rondpompt in mijn bloed, waardoor ook mijn hersenen meer zuurstof krijgen. De eerste dag is voor mij ook direct ten einde. Ik ga mijn tentje in.

Thee met suiker

“Tea with sugar?” vraagt een man in het Engels met een Afrikaanse accent.  Voor de opening van onze tent staat iemand met twee kopjes thee in zijn handen. Naast mij wordt ook mijn maatje Youri wakker. Expeditieleden zijn door de leiding gekoppeld aan een ander lid volgens het ‘buddy-systeem’, de persoon die je in de gaten moeten houden tijdens de beklimming. Mijn hoofd- en buikpijn zijn weg en we ontbijten met gebakken eieren, spek, tomaten, brood en pindakaas. Na een uurtje gaan we weer op pad. De dragers halen ons kort na vertrek alweer in. Alle tentjes en andere benodigheden worden met hoge snelheid naar boven gesjouwd. Sommigen zelfs met slippers aan hun voeten en met bagage op hun hoofd. Een bijzondere prestatie. Daar sta je dan, met je bergschoenen en dagrugzakje van nog geen vijf kilogram. De tocht van vandaag gaat nu serieuze hoogtes in. We passeren de grens van het regenwoud en komen na een lange, vermoeiende dag aan in Shira Camp, op 3810 meter. Het weer heeft zich goed gehouden; de enige wolken die we zien, zijn de volle witte pluimen die ons duidelijk vertellen dat we op grote hoogte zitten. Een deel van de groep is wat achterop geraakt, waardoor de eerste binnenkomers nog een kleine wandeling maken rond Shira Camp. De avond wordt weer afgesloten met een goede maaltijd waarna de expeditieleden zich opmaken voor een goede nachtrust.

Persoonlijk hoogterecord

"Goodmorning, how are you? Did you have a good night? How are you feeling today? Washi washi and some tea?" Ook nu worden we weer wakker gemaakt met het inmiddels bekende ochtendritueel. Vandaag maken we ons op voor de volgende etappe: de etappe naar Lava Tower op 4633 meter hoogte, een hoogte die voor mij en voor het merendeel van de groep een persoonlijk hoogterecord gaat worden. Alleen Maaike, Léon en Pim hebben ooit hoger geklommen. Zij zijn dan ook de meest ervaren klimmers uit de groep. Voor het eerst wordt de groep getest: mistig weer en een temperatuur die nauwelijks boven het nulpunt uitkomt gecombineerd met de ijle lucht op een hoogte boven de vier kilometer zorgen voor uitputtingsverschijnselen bij enkele expeditieleden. Vooral Veronique, die vanuit War Child deelneemt, heeft het moeilijk. Ze ziet bleek en moet blijven eten en rust houden. Hoewel ik blij ben met mijn hoogterecord, is het niet gemakkelijk om te zien dat anderen het zo zwaar hebben. We wensen Veronique succes en gaan met de meerderheid naar beneden: ons kamp ligt een kleine zevenhonderd meter lager. Een kleine groep blijft achter. We dalen af in de regen. Tijdens de afdaling valt de linkerschoen van Hans, onze oudste deelnemer met zijn 67 jaar, uit elkaar. Al eerder ging zijn rechterzool kapot. Eenmaal aangekomen in Barranco Camp wordt deze gemaakt door een lokale schoenmaker die toevallig met ons meeklimt. Wij betalen voor de gemaakte zool; Hans was al door zijn geld heen vanwege de reparatie van zijn rechterschoen. We kijken in Barranco Camp op tegen een grote muur van bergen waarachter we al de eerste wand zien van de top van de Kilimanjaro. Nu gaat het beginnen! Maar eerst de spieren laten rusten middels een goede nachtrust.

Sterrenhemels en dorre landschappen

De muur van Barranco vereist het betere klim- en klauterwerk. Zoals op elke dag van de expeditie halen de dragers ons na een tijdje in en zijn we na twee uur weer alleen onder de Nederlanders. De groep is vandaag verspreid. De expeditie telt vier groepen die allemaal in een eigen tempo de muur opklimmen. De vlaggendrager, die door de leden is voorgedragen om die dag met de vlag van War Child te klimmen, wisselt af tussen de vier groepen. Het is Pim; hij houdt de groep een beetje in de gaten tijdens de klim. De expeditie heeft inmiddels zulke hoogtes bereikt dat het landschap zich het beste laat omschrijven als een dor en verlaten marslandschap. Althans; zo zou Mars er best wel eens uit kunnen zien. We eindigen in Karanga Camp, waar we al vrij vroeg aankomen. Tijd om uit te rusten en wat voor jezelf te doen. Ik bel naar het thuisfront en pak mijn camera. ’s Avonds is de sterrenhemel een schitterend schouwspel. Een wandelingetje om het kamp biedt naast het haarscherpe zicht op de sterren ook een mooi uitzicht op de stad Moshi. Het onweer en het stadslicht in Moshi zijn goed te zien. Op de berg is het droog. Zo ook op de top, waarop alleen een laagje sneeuw ligt. Ik trek mij weer terug in mijn tentje en zie de buttons van War Child op mijn rugzak. Hoe mooi deze beklimming en de omgeving ook is, ik realiseer me dat het daar beneden alles behalve mooi en vredig is. Het laat mij nadenken over de wereld en de moed die deze groep toont om deze fysieke en mentale uitdaging aan te gaan. Opkomen voor de ander en in je daden laten zien dat je bereid bent bergen te verzetten; waarom lijkt het vaak maar een druppel op een gloeiende plaat? Met die gedachte in mijn hoofd en de top van de Kilimanjaro op mijn netvlies sluit ik mijn ogen.

Net dat beetje extra

Nu de top letterlijk in zicht is, hebben de meeste expeditieleden de route naar het hoogste punt al een aantal keer in hun gedachten voorgesteld. Vandaag staat een laatste, korte klim op het programma die ons tot 4671 meter zal brengen: tot aan Barafu Camp. Dit is de laatste overnachtingsplaats voordat de toppoging wordt ingezet. Enkele leden hebben last van hoofdpijn en vertonen lichte verschijnselen van hoogteziekte, maar over het algemeen maakt de groep het goed. Na aankomst maakt nog een kleine groep een extra klim tot 4900 meter om te wennen aan de hoogte. De meesten blijven in Barafu Camp om zich voor te bereiden op de nacht en dag die komen gaan: het moment van de toppoging. Rond zes uur is de avondmaaltijd genuttigd en krijgt iedereen een laatste briefing voordat we rusten en ons voorbereiden op onze weg naar de top. De planning is strak: om twaalf uur ’s nachts worden we gewekt om vervolgens een uur later de klim in te zetten naar het dak van Afrika. Voordat we de slaap vatten, vraagt Maaike ons de thermosflessen af te geven. Voor iedere deelnemer is er hete thee om de koude nacht te doorstaan.

File op weg naar de top

Eén uur ’s nachts. Het is pikkedonker, maar de hoofdlampjes doen hun werk. De groep is een uur geleden gewekt en maakt zich klaar voor de laatste etappe. Alle kleding is uit de rugzakken gehaald. Vrijwel iedereen klimt met het maximaal aantal lagen dat ze tot hun beschikking hebben. De eerste uren lijken voorspoedig te verlopen: iedereen komt aardig mee. Totdat we meerdere groepen klimmers tegenkomen die niet bij onze expeditie horen. We staan in een file van bergbeklimmers. De stoet staat stil, waardoor de kou vrij spel krijgt: handen worden bij een gevoelstemperatuur van min twintig ijsklompen die schreeuwen om warmte. De drukte op de berg zorgt er ook voor dat het ritme uit het klimmen wordt gehaald, waardoor sommige leden moeite hebben om vanuit stilstand weer verder te gaan. Zo ook mijn maatje Youri, die heeft overgegeven  en de eerste symptomen van hoogteziekte krijgt. We zitten nu op een hoogte van 5300 meter. Ik blijf bij hem totdat hij zijn twee koppen thee heeft opgedronken. We gaan langzaam verder. Niet lang daarna zien we de maan opkomen. Een prachtig schouwspel dat in een paar minuten alweer over zijn hoogtepunt heen is. Dit stimuleert ons om ondanks de kou door te zetten.

Zuurstoftekort

Rond half vijf, wanneer de horzion heel lichtjes verschijnt, horen we dat één van de expeditieleden heeft moeten afhaken vanwege hoogteziekte. Geen fijn bericht, maar er is geen tijd om daar verder bij stil te staan: we moeten zelf ook door. De vermoeidheid slaat toe en de kou grijpt om zich heen. Warme thee biedt gelukkig uitkomst. Als de eerste verkleuringen van de lucht zichtbaar zijn, komt ook de rand van de krater in zicht. Ja, we weten het: we hebben Stella Point op 5756 meter hoogte gehaald! Maar dan komt het besef dat uitrusten geen optie is. Nog een allerlaatste etappe naar de top. Van Stella Point naar Uhuru Peak. Léon spreekt Youri aan op zijn wat afwezige blik: “Doorlopen Youri, je vat zo onnodig kou!” Youri krabbelt weer op en loopt net achter mij ook richting de top. De laatste kilometers zijn verraderlijk: hoewel de top in zicht is, leg je die afstand op 5500 meter hoogte niet zomaar af. Door een tekort aan zuurstof hap ik na iedere stap naar lucht. Mijn lichaam voelt zwak en gebroken: er is nauwelijks nog energie om verder te kunnen. Energierepen verdwijnen in mijn maag, mijn rugzak gaat af, alles voor dat ene doel: de top. Ik denk aan de mensen die mij gesteund hebben bij mijn actie voor War Child. Dit is niet alleen een persoonlijke belofte: ik heb het thuisfront ook beloofd die top te halen. Met de komst van de eerste zonnestralen vang ik ook een eerste glimp op van de gletsjers langs de bergtop. Prachtig hoe die gletsjers hier op grote hoogte nog zo prominent aanwezig zijn. Ik blijf even staan en geniet van het uitzicht. Niet lang daarna zie ik mijn expeditieleden in een groepje naast elkaar staan. Met daarachter: Uhuru Peak. We hebben het gehaald. Of nee, toch niet. Nóg niet. Want in de bergsport geldt: Op de top ben je pas halverwege.

[arislimshady]

sweaters 1

View this collection on Polyvore

sweaters 1 by maaike-kamps ❤ liked on polyvore.com

[rockdaysandpoetry]

You will suffer,

You will go through some heavy emotions.

You will know how to suffer and thus suffer less.

But even with the intention off dealing with problems in one or more life area's.

I still unconsiously neglect other area's.

I guess I just forget they're there.

And just when I got it all fixed, something else comes up....

Why?

Is this process called personal growth maybe...

~ Written by: Maaike Kamps

~ Date: 9-10-2021

[jnhkamp2024]

Contact

Voor zeer dringende zaken kun je ons bellen tijdens het kamp!

Maaike Wolters: 06 440 54 139

[rockdaysandpoetry]

Beauty

Seeing blood makes me feel alive.

It's a sign of life and thus beauty.

Does my blood make me vain?

~ Maaike Kamps ~

~ I wrote this after self-harming ~

~ Written: 10-5-2018 ~

[rockdaysandpoetry]

Stage name

I made up stories to gain sympathy,

which is needed quite a lot those days.

when everybody's leaving,

while you're hoping someone stays.

I need the feeling someone gets me,

maybe then I'll be free.

When you're all alone and no one answers,

it's like a dancefloor without dancers.

You squeeze through, to the other side,

while halfway realizing he died.

It's like entering an empty room,

turn the rage in bloom.

Is what Kurt said,

whenever he felt sad.

But I turn my sadness into rage,

while Kurt jumps off the stage.

We scream aloud,

letting it all out.

I embody just a bunch of lies,

except for when you look into my eyes,

right through my disguise ... 

~ Maaike Kamps ~

~ Written: 27-6-2018~

~ “Wow! That ending was fantastic!” Review by: Levi Cesar Grim ~

[rockdaysandpoetry]

Silent stressor

While stress levels rise,

What for some of us comes as no surprise.

In this world crying isn't neat,

And we shall always and only cut our meat.

Why does screaming seem bad,

Silence is the actual threat.

  ~ Maaike Kamps ~

~ About feeling controlled and living in and controlling and maybe even toxic situation ~

~ Written: 2-8-2019 ~