#Julie Legere

[bookstagramofmine]

NetGalley Book Review: Secrets of the Vampire by Julie Legere and Elsa Whyte

NetGalley Book Review: Secrets of the Vampire by Julie Legere and Elsa Whyte @NetGalley @QuartoBooksUS #BookReview #BookTwt #Vampire

Step into the shadows and uncover the centuries-old myths and legends that lie beneath the figure of the vampire, with this magical compendium of facts and fiction. Whether rising from a coffin in the dead of night or stalking its prey, hidden in plain sight, the vampire is one of the most alluring beings in world folklore. These undead bloodsuckers are as alive as ever in modern pop culture,…

[hawthorn-crow]

Speaking of music I've been listening to lately, not to be That Hipster but holy shit this is incredible and deserves way more views than it has.

Zach Leger - Letters From July

[allthecanadianpolitics]

Polling firm Leger surveyed 1,607 people last weekend, asking how they're feeling about being Canadian ahead of Canada Day. The firm posed similar questions to a group of 1,003 Americans ahead of the Fourth of July. The results suggest the vast majority of us — 76 per cent — would call ourselves proud Canadians.  But 45 per cent of people who did the survey said they were feeling less proud than they did five years ago in 2019. Leger said that's up 16 percentage points from 2021, when they posed the same question.  Respondents were asked to choose from a list of things that make them most proud to be Canadian. The country's natural beauty topped the list, followed by universal health care, freedom and equality, a peaceful and safe society and multiculturalism.  Just one in five said their fellow Canadians made them feel proud.

Continue Reading

Tagging: @newsfromstolenland

[scotianostra]

Happy 82nd birthday to Willie Carson, born in Stirling, 1942.

Carson became the first Scot to be crowned champion jockey when taking the title in 1972, he went on to win it in 73, 78, 80 and 83 and is still the only Scottish born Jockey to win it.

Willie’s father was a Fyffes banana packer called Tommy and his mother was a waitress named May. Racing was not in his background at all. There were no horses in the family, as a teenager Carson started taking riding lessons at a stable in Dunblane. He says that “The horses kept kicking and biting me! They’re funny animals and it took me years to understand them.”

Willie served his apprenticeship with trainer Gerald Armstrong in Yorkshire between 1958 and 1962. In his first race, on May 18, 1959, he came fifth at Redcar on Marija. His first win was on Pinker’s Pond at Catterick on July 19, 1962. His career really took off when he received his first retainer from Lord Derby from 1967 until 1975, although his most successful partnership was with Major Dick Hern, trainer of the Queen’s horses at West Ilsley.

During his racing career Willie Carson was champion jockey five times and won 17 “Classics” . At just five feet tall and riding at an easily maintained weight of 7 stone 10 pounds (49 kg) Carson was much in demand as a jockey up to his retirement in 1996 at the age of 54. He had a total of 3,828 wins making him the fourth most successful jockey in Britain, and easily Scotland’s most successful rider.

Since his retirement he has became a TV star and a top breeder. Now 75, he lives in Gloucestershire with Elaine, his wife of 34 years, and has three children by his first wife, Carol.

In an interview a couple of years ago he said “I’d like to live healthily for as long as I can, and I’d like to be remembered as a hard-worker who did his best.”

The pic of Willie on horseback is him winning a race, the horse also has a Scottish connection, the thoroughbred was called Dunfermline. She won two classics, The Oaks against other fillies in June and in September St. Leger, the horse was owned by Queen Elizabeth.

Willie is the fourth of all-time champion flat jockeys behind Sir Gordon Richards, Lester Piggott and Pat Eddery

[shedoessoshedoes]

i'll sing her my songs, i'll stay through the night.

HAPPY NESSIAN WEEK!!!!!!!!!!! I didn't think I was going to have anything to post (and I haven't posted fic in like a year oops) but I hope you like this one for Song Association! Inspired by Taylor Swift's surprise songs and Peter Sun's song "First of July." Enjoy, and let me know what you think!!

@nessianweek

also, I have an ao3 now (YAY) sooo read on ao3

warnings: some language

word count: 1.3k

“Alright, alright,” Cassian chuckles as he works to calm the crowd down. It’s a packed house tonight, and they’ve been rowdy since the boys took the stage. “Welcome to our acoustic set!” The crowd goes wild at this: the Bat Boys have been adding in surprise songs to their set since they started performing, and it’s become a major draw for concerts. They rotate picking a song each show, and there are no rules on what that song has to be.

Azriel tends to pick slower, indie songs, and their fans adored his version of ‘Next to You’ by John Vincent III so much they ended up releasing it as a single. Rhys picks classic rock more often than not, and Cassian has the most variety: everything from ‘Let’s Talk About Sex,’ to Hozier’s ’NFWMB.’

They’ve played unreleased music, fan favorites that don’t fit into the typical set, covers of nearly everything, and, most memorably, have dedicated some of their favorite songs to their girls. Rhys’s picks are always overly sappy songs for Feyre: his performance of Frankie Valli’s ‘Can’t Take My Eyes off You’ was particularly iconic as he reenacted Heath Leger’s 10 Things I Hate About You dance. Azriel brought Elain out one night and perched her on a stool next to him while he covered Gregory Alan Isakov’s ‘Big Black Car’ for her. Cassian’s dedicated songs to Nesta, of course, but since they decided to keep their relationship private, he’s never acknowledged her officially before playing a song. Until tonight.

“So, y’all are especially lucky because it’s my turn to pick the surprise song for you tonight, and we have something extra special for you.” He sits down on the stool the stagehand brings out and slings an electric guitar over his shoulder as he sits. “I don’t know if any of you saw, but I actually got engaged last week.” They’d announced it with a picture of Nesta’s ring on his Instagram, the only caption a white heart. No tag. The public knew Cassian was seeing someone, but they didn’t know who she was. Didn’t know she was Feyre and Elain’s sister, and had no idea she was in the crowd tonight. “If it’s alright with you, I’d like to play a song I wrote for her.” The crowd goes wild, and Cassian grins.

“It’s the first time we’re playing it, and she hasn’t even heard it yet,” he chuckles. “She doesn’t know I wrote it, either.” The crowd oooohs in response. “It’ll be out at midnight tonight, so you can listen to it again, if you’d like. It’s called ‘First of July,’ and I hope you like it. Nes, sweetheart, I hope you like it, too.”

He starts playing, simple chords on the guitar filling the venue.

I know that she loves me. I know that she loves the mountains more. Sun on her shoulders. First of July.

In the crowd near the stage, Nesta is standing, awestruck. She had no idea he was planning this. No idea he was even writing a song, much less one named for the day they met, and to spring it on her like this, well. She was probably going to cry. He did that to her. Made her express how she felt a little more honestly than she ever had. She stares up at him as he continues to sing, hand over her mouth.

You can’t tell her one thing to do She pushes your limits, she makes her own rules She’ll lift you up just to let you down, But she’s honest, she’s kind, she’s like no one around.

I’ll sing her my songs, I’ll stay through the night, With her in my arms, with her at my side So tell me what’s wrong, and I’ll make it right.

”Fuck,” she whispers, reaching blindly out for Elain or Gwyn’s hand. “I didn’t know he was doing this.”

Feyre laughs. “Rhys says he’s been planning it since you met.”

“Shit, Feyre, don’t tell me that. I’m already a mess.” Gwyn wraps Nesta up into a hug. Emerie gives the group of them a knowing look from where she plays with the boys on stage. Cassian is looking determinedly down at his guitar, and Nesta knows he’s nervous about what she thinks of this.

I know that she’s happy. I know ‘cause she’s humming while she eats At the counter Twelve o’clock noon

I know that she’s happy. I know ‘cause she’s reading me her stories. That she writes They’re not the ones she hides.

Nesta laughs wetly as Cass launches back into the refrain. It really was about her. About her schedule when she was on a deadline, and the songs she would hum when they wiggled their way into her brain and she couldn’t get them out. About the stories she read to him, and the scenes she hid because they may have been inspired by certain activities and she didn’t want Cassian getting too much of an ego, even if he was sure to read them once the books came out.

I’ll sing her my songs, I’ll stay through the night, Dear honeybear, love bug, sweetheart of mine.

She starts crying, then, because he hasn’t called her any of those names since they first started dating and determined ‘sweetheart’ was the only pet name she could stand. He really had been thinking about this for the whole time, then.

I know that I love her. I know ‘cause there’s nothing else I want.

Cassian finishes the song to raucous applause, and Nesta’s already sure it’s going to top the charts by the end of the week. He starts to get up and adjust for the next song, but she needs him to know she loved his gesture. That she was okay with it. “Cassian!” she shouts.

His head whips up, attuned to her at all times, even in a space as loud and chaotic as this one. When he sees her smiling despite the tears running down her face, his expression softens into a smile she knows is just for her. She waves him over, and he turns to gesture at a security guard. He looks back at her his face clearly asking if she’s doing what he thinks she is. She nods, and then follows a security guard up to the stage.

Cassian meets her at the top of the stairs. “You sure, sweetheart?” Nesta nods. He laughs, once, a joyous, hopeful sound, and kisses her. The crowd goes wild, and he’s sure the his brothers and the rest of his band are cheering too, but all he can see is Nesta. He pulls away from her to bury his head into the crook of her shoulder, and presses a kiss to her neck. “Love you, love you, love you.” He mumbles, and Nesta pushes him up and away so she can look at him.

“I love you too, you idiot. Go finish your show.” He laughs and pecks her nose.

“Nesta Archeron, everyone!” he shouts into the microphone, holding her left hand up so the camera can zoom in on her ring. “Also known as the love of my life.”

Nesta laughs, and he kisses her one more time. “See you after?” he asks.

“You always do. Break a leg. Don’t bring anyone else up here.”

“Never. It’s just you, Nes.”

“I love you, too, Cassian.”

He goes back to his set and Nesta watches the rest of the concert from off-stage. They finish and bow, and Nesta already knows there won’t be another show like this any time soon. She takes a picture of Cassian running back to her as he comes off stage, takes a deep breath, and posts it on Instagram. The caption reads: ‘@batcassian i guess the secret’s out. i love you.’

Cassian changes his Instagram handle to @cassianarcheron the next day.

[omegaremix]

Omega Radio for July 16, 2022; #317.

Mom: “Things Come Into Place”

Bambounou: “Temple”

Blawan: “Klade”

Spiritflesh: “Menace”

Christoph De Babalon: “Ether”

Jay Glass Dubs: “Mordecai Dub”

Airhead: “Pyramid Lake”

Icky Reels: “Chunky Gloss”

Muslimgauze: “Full Metal Yashmak”

MssingNo: “Guiders”

Flyamsam: “The Offbeat”

Kazu: “Salty”

Cherushii & Maria Minerva: “A Day Without You (Leech)”

Ago: “Above”

Champagne Mirrors: “Tunnel 13”

French Fries ft. Bambounou: “Kepler”

Haircuts For Men: “Dead Friends”

Kedr Livanskiy: “Boy”

Nick Klein: “Tambourine Man”

Beauty Pill: “At A Loss”

Maria Chavez: “Civitella #3”

Trim: “Seeker”

Zigtrax: “A2”

Satoshi & Makoto: “Crepuscle Leger”

Flora Yin Wong: “Eve”

Arushi Jain: “Under The Lilac Sky”

Public Service Broadcasting: “Lichtspiel III: Symphonie Diagonale”

Paper Dollhouse: “Space III”

Free Love: “Love Is Love”

Iguana Moonlight: “V”

Sugar High: “Ugly”

Nite Jewel: “To Feel It”

Girlpool: “Nothing Gives Me Pleasure”

Mount Kimble: “Maybes” (James Blake RMX)

L.A. Vampires & Cologne: “Search4Love”

True Blossom: “Serious Boys”

Pond: “Human Touch”

Unknown Me: “Traffic (Taipei)”

Grimes: “Shinigami Eyes”

Chvrches ft. Robert Smith: “How Not To Drown”

Mr. Kitty ft. Pastel Ghost: “Habits”

Deftones: “Knife Prty” (Purity Ring RMX)

Health X Poppy: “Dead Flowers”

El Perro Del Mar ft. Blood Orange: “Alone In The Halls”

New Mexican Stargazers: “Freeway Enlightenment”

Double deluxe Omega: electronics and pop.

[mermaidsirennikita]

ARC Review: How to Tame A Wild Rogue by Julie Anne Long

4.25/5. Releases 7/25/2023.

For when you're vibing with... fake marrieds, only one room in the middle of a crazy storm, pirate vibes without actual pirate problems, and a heroine who thinks it's too late for her to have passion (it's not).

Privateer Lorcan St. Leger runs into upper class Lady Daphne Worth when she's literally fleeing a bad job. Once untouchable, Daphne is now an on the shelf spinster, with no choice but to accept a dry marriage proposal from a sensible widower. Before she can do that, however, she's trapped weathering out a once-in-a-lifetime storm... with Lorcan posing as her husband, as he's the only one with money, and there's just a single room left at the Grand Palace on the Thames...

A classically romantic bottle episode of a book, How to Tame a Wild Rogue packs a lot of humor--and swooning heart--into a short timeframe. The Palace of Rogues has such a great setup, each book focusing on new guests at the same boarding house. Each one has its own unique flair, and I had a great time here.

Quick Takes:

--Here's the thing: this is a true whirlwind of a romance novel. Not much time passes, and for the most part, our characters are all locked in the Palace throughout the novel. The plot is pared down to some basic historical classics: a rogue and an uptight spinster virgin; she turns her nose up at him, he charms her; both have their own emotional scars to get past. But it's done so well, and there's a ton of charm and emotional progression executed in the short time they spend together on the page. It reads a lot like a classic romcom would, but with a historical twist... and better, because Julie Anne Long's writing style is so witty, so fresh, and so fun.

--In a lesser writer's hands, I think that in many ways Daphne and Lorcan's romance would read as a bit typical. But there was a real sense of melancholy to Daphne that touched me deeply. She had a chance at romance in the past, got burned, and due to the trauma of that experience, her leech of a father, and her own insecurities and lack of self worth, got relegated into this role of would-be maid, household manager, and withering would've, should've, could've been. It's quietly tragic, and this sense she has that the best of life has passed her by and there's nothing left to do but settle is kind of... relatable, honestly? I feel like like it's something everyone feels at some point, especially women.

It's cathartic to see her realize that not only has she not missed out on life--she's only now coming up on her best days. Right now, I kind of needed to read that, and I imagine I'm not alone. Obviously, it helps that she's rewarded by a hot privateer who somehow seduced me despite not being an asshole and actually having way less angst than the typical romance heroes I lean toward.

--One thing I found super interesting about this installment was how heavily it featured two previous couples in the series. Now, I do think this book can stand alone, as can any Palace of Rogues book. But the conceit of the series is that it centers on a boarding house run by two women, one of whom used to be a countess, and one of whom is that countess's dead husband's mistress (the husband sucked, they're friends now). In the first book, the widow fell in love; and in the second book, the former mistress. They're now both happily married, and you get a sizable subplot about them having light conflicts with their husbands--over past wounds, over financial worries regarding the boarding house. Very normal conflicts married couples would have, during which the two former heroines and the two former heroes have to work through their shit, bounce ideas off friends, and act in a very like... healthy... way?

I wonder how this will be received by fans of their books. For me, it was actually kind of refreshing to see two couples have actual issues to deal with in their HEAs. Nothing life-threatening, nothing too dramatic, but normal problems. And these two couples really haven't been married long in the series timeline--they're still getting to know each other and get used to conflict resolution. You got some humor, you got some emotion. I feel like I would normally be irritated with this amount of subplot taking away from the main romance, but it didn't really feel like that. It just offered a very interesting reading experience, and it added to the joy of reading a longer series like this one. There's been such a variety of love stories already; this "locked in by the storm" plot, some espionage-lite stuff, a very dark and dramatic previous installment, a bittersweet age-gap romantic comedy.

Also... I am so fucking interested in seeing what Julie Anne Long does with Dot, the kind of crazy, kind of ditzy maid we've seen throughout the series, now that there's a huffy-stern-hot footman working alongside her (and obviously falling for her). Am I gonna get a Dot/Pike novella? Or even a full-length book?

--The one thing I do think the timeline messed with a bit was the ending. It does get a bit rushed towards the end. Not to the point that anything is truly messed up, and Long's books usually do have a brisker pace. But there's a difficult balance to strike when you're having two people fall truly in love over such a short period of time, and I did kind of feel like a lot of things came at me at once in the last 25% or so.

The Sex Stuff:

Julie Anne Long doesn't write the most explicit or plentiful sex scenes, but she writes a hot book nonetheless. It's in the tension and the way it boils over, which this book exemplifies. There is a scene where the leads play a game that is so incredibly intense--and he's just describing things to her. But also: they do in fact bone down, and it is great.

I had a lovely time with this book. It's light without being unserious, and I think it will hit home for a lot of readers. So glad I got to read it!

Thank you to Netgalley and Avon for providing me with a copy of this book. All thoughts and opinions are my own.

[critical-quoter]

March Books

If I keep up at this pace, I'll probably double my reading goal. But such is life, I guess. lol Also, I'm starting to realize that I may be way too generous with my ratings.

Lover Eternal - J. R. Ward ⭐️⭐️⭐️⭐️ Lover Awakened - J. R. Ward ⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️ Fortress of the King - Dakotah Fox ⭐️⭐️⭐️ Fortress of the Queen - Dakotah Fox ⭐️⭐️⭐️ Lover Revealed - J. R. Ward ⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️ Fae Gods: Maze - Phillina Wood ⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️ Faking with Benefits - Lily Gold ⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️ Savage Favour - Layla Simon ⭐️⭐️⭐️ My Darling Bride - Isla Madden-Mills ⭐️⭐️⭐️⭐️ Tempt Our Fate - Kat Singleton ⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️ You're So Bad - Angela Casella ⭐️⭐️⭐️ Time with Mr. Silver - Elle Nichol ⭐️⭐️⭐️⭐️ Sicko - Amo Jones ⭐️⭐️⭐️⭐️ Throne of the Fallen - Kerri Maniscalo ⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️ Famous Last Words - C. W. Farnsworth ⭐️⭐️⭐️⭐️ The Good Billionaire - Deborah Garland ⭐️⭐️⭐️ Deviant Hearts - Jagger Cole ⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️ Dante - Sadie Kincaid ⭐️⭐️⭐️ Our Ride to Forever - Julie Olivia ⭐️⭐️⭐️⭐️ Under His Mask - Eden Webber ⭐️⭐️⭐️⭐️ Desire or Defense - Leah Brunner ⭐️⭐️⭐️⭐️ Twisted Devotion - Poppy St. John ⭐️⭐️⭐️⭐️ Strictly Business - Carrie Elks ⭐️⭐️⭐️⭐️ When Heroes Fall - Giana Darling ⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️ When Villains Rise - Giana Darling ⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️ The Queen and the King - Jeanette Rose & Alexis Rune ⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️ Twisted Emotions - Cora Reilly ⭐️⭐️⭐️⭐️ The Secret Baby for the Bratva - Isla Brooks ⭐️⭐️⭐️ A Touch of Chaos - Scarlett St. Clair ⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️ Lincoln - V. H. Nicolson ⭐️⭐️⭐️ The Varsity Dad Dilemma - Lex Martin ⭐️⭐️⭐️⭐️ Wild About You - Rebecca Jenshak ⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️ Always My Comfort - Taylor Jade ⭐️⭐️⭐️ City of Darkness - Karina Halle ⭐️⭐️⭐️ There Are No Saints - Sophie Lark ⭐️⭐️⭐️⭐️ There Is No Devil - Sophie Lark ⭐️⭐️⭐️⭐️ Protected and Punished - V. T. Bonds ⭐️⭐️⭐️ Indigo Ridge - Denver Perry ⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️ When We Touch - Carrie Elks ⭐️⭐️⭐️ Spring Breeze - Lily Alexander ⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️ Off Limits - Chelle Sloan ⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️ Beneath These Dark Skies - Ria Wilde ⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️ Bride - Ali Hazelwood ⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️ Bound by Fate - F. D. Fair ⭐️⭐️ Trying to Hate the Player - Tia Souders ⭐️⭐️ For Him - R. L. Atkinson ⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️ What I Should Have Said - R. L. Atkinson ⭐️⭐️⭐️⭐️ On the Line - Naomi Loud ⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️ On the Line - Julia Connors ⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️ The Kiss Keeper - Krista Sandor ⭐️⭐️⭐️ Pucking Revenge - Brittanee Nicole ⭐️⭐️⭐️⭐️ Abandoned - A. M. Wilson ⭐️⭐️⭐️⭐️ Tailgates and Truck Dates - Haley Rhoades ⭐️⭐️⭐️ When She Loves - Gabrielle Sands ⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️ Tailgates and Heartaches - Haley Rhoades ⭐️⭐️ The Turnover - Piper James ⭐️⭐️⭐️⭐️ Tailgates & First Dates - Haley Rhoades ⭐️⭐️ Keeping My Captive - Angela Snyder ⭐️⭐️⭐️⭐️ The Prince of Demons - Hana Hahm ⭐️⭐️⭐️ Shadow Game - Christine Feehan ⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️ The Takeover - T. L. Swan ⭐️⭐️⭐️⭐️ The Summons - Aquila Thorne ⭐️ God Complex - Darcy Dahlia ⭐️⭐️⭐️⭐️ Forbidden Freedom - Jasmin Miller ⭐️⭐️⭐️⭐️ A Hue of Blu - Marie-France Leger ⭐️ Solace - Cat Austen ⭐️⭐️⭐️⭐️ Spite - Cat Austen ⭐️⭐️⭐️⭐️ The Pucking Wrong Number - C. R. Jane ⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️ Technically Yours - Denise Williams ⭐️⭐️⭐️⭐️ Two of a Kind - Alexa Rivers ⭐️⭐️⭐️ Beat by Beat - Kaylee Ryan ⭐️⭐️ Puck Pact - Kristen Granata ⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️ Scoring the Player - Rebecca Jenshak ⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️

73 total books read for March 2024. I think that's a personal monthly record!

[aaronburrdaily]

July 16, 1809

Couche at 12. Lev. at 8. Bad again. Sor. at 11 (though raining) to the Park, three miles; arrived at 12. Passed an hour with Hosack. The Helvigs did not come. At 1 set off to walk home; not sorry they did not come pour des raisons¹ of state. Home at 2. Brö et mjolk² for "dinner. Read last evening: “Les Confidences”³, en deux actes, Paris, 1803. A very pretty little bagatelle. This morning “Un Tour de jeune Home”. Paris: 1802; 1 act (La, la. Has the merit of being very short) par F.P.A. Leger et R. Chazet.⁴ At 6 walked out to Gahn’s; all out except M’lle la gouvernante⁵ and my beautiful little Eva, with whom played two hours. Passing and repassing Calberg saw no one at the window and did not enquire. Home at 9. Read Catteau’s “Danem'k.⁶” Just now, 12 o’clock, comes in d’Aries and family. La belle ——— has been forbidden to speak to Mons.⁷ Gamp. Supper, two eggs. The butter is so bad that je m’en passe.⁸ Tobacco out; had to buy this holy P.M.

1  For state reasons. 2  Bread and milk. Note how he varies this pair of words. 3  “The Confidences.” 4  “A Young Man’s Tour.” Paris: 1802; 1 act (so, so; etc.) by ——— and ———. 5  The governess. 6  For “Danemark.” “Denmark.” 7  For Monsieur. 8  I do without it.

[jansiemons]

Ode aan de Leie - Leiestreek

Ode aan de 'Leie', dat kronkelende wonder dat door onze gemeente stroomt is meer dan een simpele rivier. Het is de natte versie van een komedieshow, compleet met een cast van eenden, vossen, ganzen, eekhoorns, en dorpelingen die soms zo gek zijn dat ze je oma aan het lachen zouden maken, zelfs zonder haar kunstgebit. In ons knotsgekke kunstenaarsdorp Latem en Deurle, waar zelfs de standbeelden een mening hebben, zijn we er dol op!

Neem de eenden, bijvoorbeeld. Deze watervogels waggelen rond alsof ze de geheime koningen van ons kunstenaarsdorp zijn. Ze voeren hun dagelijkse show op met meer drama dan een gemiddelde soapserie. "Wak, wak," zeggen ze, wat waarschijnlijk betekent: "Heb je het laatste roddel gehoord over die gans met de rare veer?"

Over ganzen gesproken, deze majestueuze creaturen zijn de zelfbenoemde beveiliging van de Leie. Met hun strenge blikken en oorverdovende gekakel laten ze iedereen weten dat ze de baas zijn. Ze patrouilleren langs de oevers als een leger generaal op een missverkiezing, altijd klaar om in te grijpen als een vos iets te brutaal wordt.

En de vossen! Onze rode charmeurs slenteren bij schermering door het dorp alsof ze de rode loper op de Oscars bewandelen. Ze zijn de James Bonds van de dierenwereld, altijd op zoek naar een spannend avontuur of om de dorpskat achterna te zitten. Hun vacht glanst in het avondlicht, en hun ogen schitteren met een ondeugende twinkeling die zegt: "Ik ben hier voor de show, mensen."

En dan zijn er de eekhoorns, de onbetwiste stuntmannen in de bomen rond Leie. Deze pluizige daredevils springen van boom naar boom alsof ze auditie doen voor Cirque du Soleil. Ze verbergen nootjes op plekken waar zelfs Indiana Jones niet zou zoeken, en hun acrobatische toeren zorgen voor meer "oohs" en "aahs" dan een vuurwerkshow op Oud en Nieuw.

Maar laten we de échte helden niet vergeten: de dorpelingen van Latem en Deurle. Deze kleurrijke karakters schilderen, beeldhouwen of kletsen alsof hun leven ervan afhangt. Ze zijn net zo divers als de kunstwerken die ze maken, van de stille genieën die een meesterwerk creëren met een kwast, tot de gezellige babbelaars die elke eend een naam hebben gegeven.

13 juli 2024.

[rjmbaboonbooks]

Daily Comic Journal: July 31, 2022: "They Don't Practice What They've Been Preached."

Now I suppose if I was part of a long line of traffic on Crown Road that those lined up on Leger Road would be hesitant to wave on or allow cars to merge in. I suppose. But I was just one car. No one behind me (Crown Road is far from being a busy road). But that’s all beside the point. You’d think that if there’s any group of people who’d be amenable to sharing the road, then it would be…

[tetcny]

Poll, conducted by polling company Leger between July 26 and 28, shows that when third party candidates are included, Harris leads Trump by 7 points, with the presumptive Democratic nominee on 48 percent compared to the former president's 41 percent.

https://www.newsweek.com/kamala-harris-donald-trump-leger-poll-1932951

[johnooms]

Wat gebeurde er op 29 juli? 1018 - SLAG BIJ VLAARDINGEN Graaf Dirk III van West-Frisia (voorloper van het latere graafschap Holland) verslaat het leger van keizer Hendrik II. Alhoewel het keizerlijke leger veel groter was, behaalde de graaf de overwinning. Het was een belangrijke slag omdat het een begin was van grotere feitelijke onafhankelijkheid van het graafschap Holland. De Slag bij Vlaardingen werd gevoerd door graaf Dirk III, tegen keizer Hendrik II. Tegen de zin van de keizer, die in die tijd de leenheer van de graaf was, stelde Dirk III een tol in op de rivier de Merwede (de huidige Maas) bij Vlaardingen. Deze tol wekte ook het ongenoegen op van kooplui uit het bisdom Utrecht. De bisschop van Utrecht riep daarom de hulp in van de Duitse keizer en deze zond een leger naar Vlaardingen. Dirk III versloeg dit leger... Klik op de link hieronder voor meer Nieuws van Vroeger: http://johnooms.nl/2024/07/29/29-juli/

[peterpijls1965]

Bericht uit het beschermde huis (31)

5 Juli 2014

Ik heb een vriendin die out of the blue manisch of psychotisch kan worden. Ook beschikt ze over het talent om in een split second in een gemengde episode te schieten. Dan is ze niet alleen depressief en manisch tegelijk, maar ook nog eens acuut suïcidaal. Twee keer ging ze in zo’n bui op zoek naar een stuk touw, met het opgewekte voornemen zich op te hangen. Dat ging alleen maar niet door omdat ze betrapt werd. Vervolgens mocht ze in de isoleercel haar zonden overdenken.

Bij mij hebben de episodes een veel tragere aanloop, die weken of maanden kan duren. Dat verklaart volgens mij ook waarom ik pas op latere leeftijd een diagnose kreeg. Ik zag stemmingswisselingen lang als een fact of life, horend bij m’n temperament. In de wintermaanden dacht ik dat ik een winterdepressie had. ’s Zomers concludeerde ik hieperdepiep dat ik een zonnekind was. Nog niet eens zo’n slechte theorie achteraf, voor een amateur.

M’n eerste serieuze depressie kreeg ik in militaire dienst. Ik was een jaar lang niet vooruit te branden van melancholie, en blowde me iedere dag suf om het ongerief te bestrijden. Ik was weliswaar niet zo’n overtuigde militarist, maar ook geen pacifist. Dus ik deed geen moeite m’n dienstplicht te ontduiken. Dit in tegenstelling tot sommige vrienden, die geestelijke instabiliteit voorwendden, of fanatiek beleden homoseksualiteit, om zo de wapenrok te ontlopen.

Achteraf gezien denk ik dat die depressie me misschien wel geholpen heeft die vreemde militaire macho-cultuur te overleven. Ik hield me gedeisd, en liet het geblaf van onderofficieren en majoors gelaten over me heen komen. Vooral majoors waren enorme klootzakken. Luitenant-kolonels daarentegen waren juist zonder uitzondering fidele types. Rare jongens, die militairen.

Ondanks m’n belazerde stemming heb ik ook gelachen in het leger, vooral tijdens de militaire opleiding. Uiteraard leerden we stompzinnige zaken als marcheren en schuttersputjes graven. En op bivak moesten we met ons wapen (een semi-automatische FAL) slapen in de slaapzak. Maar eerst moesten we het wapen een meisjesnaam geven. In het leger hebben ze een haarfijne antenne voor het verband tussen dood en erotiek. Ik noemde mijn wapen Ineke, naar een ex-vriendinnetje, dat later met een beroemde televisiepresentator is getrouwd. Ik sliep best goed die nacht.

Ook in het leger leerde ik dat menselijke beschaving alleen maar een makkelijk te verwijderen dun vernislaagje is. En dat sadisme een algemeen voorkomende menselijke eigenschap is, vooral bij lompe onderofficieren met een paar strepen op de schouder. Tegen de Conventie van Geneve in leerden ze ons op bivak hoe we krijgsgevangenen moesten martelen. Bijvoorbeeld door een gepakte vijand met zijn handen tegen een boom te laten leunen, een FAL met bajonet staand onder zijn buik, en zijn voeten steeds verder naar achteren schoppend. Een dienstplichtig militair moest daarvoor model staan, gelukkig niet tot hij in de bajonet viel.

krijgsgevangenen sambal voeren was kennelijk ook een beproefde methode.

De onderofficier plaatste dus een FAL met bajonet onder zijn buik, en schopte de benen van de soldaat steeds een beetje verder naar achter. Zo konden we iedere krijgsgevangene aan het praten krijgen over de vijandelijke posities, was de moraal. En als de gevangene niet wilde praten, dan konden we altijd nog zijn benen helemaal onder hem vandaan schoppen, zodat hij in de bajonet viel. De onderofficier kwam niet bij van de pret.

Hij leerde ons ook nog dat krijgsgevangenen het niet fijn vinden als je ze dwingt een pot sambal te eten, om ze vervolgens een dag lang geen drinken te geven. Ook dat schijnt een probate manier te zijn om de vijand aan het praten te krijgen. Ik wilde het graag geloven.

M’n stemming werd er niet beter van. Ook omdat ik kennismaakte met het virulente racisme en seksisme in het leger. De Surinamer in ons peloton, Santiroma, kreeg er om zijn huidskleur ongenadig van langs. Ook de aanwezige vrouwelijke militaire Milva’s moesten het ontgelden, met de meest gore en liederlijke scheldwoorden die ik ooit voor vrouwen had gehoord. Uitgerekend de Surinamer

Santiroma en die meisjes-soldaten vielen door de mand toen we de gasbunker in werden gejaagd. Met het gasmasker in de hand moesten we in het donker wachten tot de onderofficieren traangasgranaten naar binnen gooiden. Toen ging de deur dicht en mochten we de gasmaskers opzetten. Alleen lukte het de domme neger Santiroma en die nog dommere vrouwen-soldaten niet het gasmasker goed op hun gezicht te plaatsen. Ik hoorde ze steeds harder hoesten, en dacht dat ze zouden stikken. Toen de deur van de bunker eindelijk weer open ging, en we naar buiten renden, zag ik wat ze verkeerd hadden gedaan: ze hadden het gasmasker ondersteboven op hun hoofd geplaatst. Terwijl de Surinamer Santiroma en de Milva’s stonden te kotsen, werden ze uitgelachen door de onderofficieren, en bedolven onder de meest vreselijke beledigingen.

Ik werd met de dag depressiever, ook omdat een van de onderofficieren me op de korrel had. Hij betrapte me in de slaapzaal terwijl ik De Volkskrant aan het lezen was. Dat werd in het leger als een semi-communistische overtreding gezien, want De Telegraaf is het huisorgaan van Defensie. Na iedere speedmars blafte de onderofficier me sindsdien in het gezicht waarom ik m’n kistjes niet goed gepoetst had. Als ik antwoordde dat schone kistjes na een speedmars van 5 kilometer door de modder een innerlijke tegenstrijdigheid waren, dreigde hij me met het cachot als ik nog eens zo brutaal durfde te zijn. Zo leerde ik dat sadistische onredelijkheid en verkeerd toegekend gezag een heel harmonieus huwelijk kunnen vormen.

Op de schietbaan kwam m’n wraak. Het hoogtepunt van de militaire opleiding was het leren bedienen van de UZI (een Israelische pistoolmitrailleur uitgevonden om Palestijnen van dichtbij omver te sproeien) en de eerdergenoemde semi-automatische FAL. Dat laatste wapen moesten we eindeloos in en uit elkaar zetten, en poetsen met een oliedoek. Uiteindelijk leerden we schieten met scherp. En de afsluiting van de opleiding, tevens het hoogtepunt, was een schietwedstrijd. Alle 45 jongens van het peloton moesten liggend op de buik 20 keer schieten op metalen poppen. Wie het vaakst raak schoot, kreeg een dag verlof. Ik achtte mezelf kansloos. Niet alleen had ik een lui oog; in mijn peloton zaten ook twee jongens die lid waren van een schietclub. Ze sloten alvast een weddenschap af wie van de twee zou winnen.

Maar tot m’n verbazing won ik. Van de 20 schoten knalde ik 17 keer raak. Ik weet nog precies hoe ik dat deed. Ik visualiseerde dat de metalen pop waar ik op schoot eigenlijk de onderofficier was die mij van semi-communistische sympathieën verdacht. Toen leerde ik dat effectief moorden alleen maar een kwestie is van geprojecteerde en geconcentreerde haat. Diezelfde onderofficier moest met enige tegenzin constateren dat ik de beste schutter van het peloton was. Ik, het linkse mietje dat zijn kistjes niet goed poetste.

Sindsdien droom ik nog altijd wel eens van een loopbaan als sniper in het leger. Het lijkt me wel wat, op een bergtop in Afghanistan liggen, met m’n Heckler & Koch Scharfschutzengewehr, wachtend tot ik een Taliban-mannetje in het vizier krijg. En me afvragend: schiet ik hem meteen door z’n hoofd, of knal ik er eerst een knieschijf van af, om vervolgens rustig na te denken over de locatie van het genadeschot? In het leger maken ze inderdaad een rechtschapen vent van je.

Na militaire dienst kreeg ik een baan bij een krant. Achteraf gezien was ik vervolgens jarenlang vrijwel non-stop hypomaan. Ik dacht alleen maar dat ik de tijd van m’n leven had, werkte 50 uur per week en haalde hele nachten door met veel bier en hasj.

Op m’n 27ste ging het voor het eerst echt mis. Ik was kort na het einde van de Bosnische burgeroorlog een week lang met een fotograaf op reportage geweest in de Krajina, waar de Kroatische bevolking etnisch was gezuiverd (of vermoord) door Bosnische moslim-milities. We reden door verlaten en kapotgeschoten dorpen, met veel kogelhulzen op straat, waar nog steeds een vage brandlucht hing. Ik vond het spooky. Maar de fotograaf, een wapenfreak, had de tijd van z’n leven, en zocht in verlaten huizen naar een Kalasjnikov. Die had hij thuis namelijk nog niet in zijn verzameling.

Na een week gepraat te hebben met moegemoorde militiemannetjes, nog steeds gehuld in camouflagepakken, en met die enge thousand-yard stare in hun ogen, reden we opgelucht naar huis, al had de fotograaf geen Kalasjnikov weten te scoren. Onderweg werd ik voor het eerst manisch. Ik weet nog dat ik in die auto urenlang keihard liedjes van Tori Amos heb zitten zingen, vraag me niet waarom. De fotograaf vond dat helemaal niet raar. Tijdens die week in oorlogsgebied hadden we elkaars latente krankzinnigheid al uitvoerig mogen verkennen.

Thuis aangekomen dronk ik een halve fles whisky leeg en rookte een paar joints om te ontspannen. Het hielp niet. Onder de douche kreeg ik een angstpsychose. Ik voelde koude windvlagen, en wist zeker dat de geesten van vermoorde Kroatiërs me achterna waren gekomen om wraak te nemen. Ik had in een van die kapotgeschoten dorpjes namelijk een paar familiefoto’s opgeraapt uit de modder, en meegenomen naar huis. Bevend van paranoia belde ik ’s nachts een vriend uit Zweden wakker, die me rustig praatte. Ik had geen flauw idee wat er aan de hand was en weet m’n psychische ontsporing aan de alcohol en de hasj, die de psychose natuurlijk best getriggerd konden hebben. De volgende dag ging ik gewoon naar m’n werk, en niet naar de dokter.

Ergens vermoedde ik in die jaren al dat er iets met me aan de hand was. Privé leefde ik bewust een teruggetrokken leven. Ik kocht een huis aan de rand van de stad, in de hoop en verwachting dat er weinig mensen langs zouden komen. Ik had goed gegokt. Urenlang schreef ik dagelijks in een dagboek om het raadsel van mijn bestaan te doorgronden. Vergeefs. Het was allemaal eenrichtingsverkeer en genavelstaar, al heb ik dat dagboek 30 jaar volgehouden. Ik leefde volgens een strikte persoonlijke erecode, die het me bijvoorbeeld verbood om met een vrouw samen te leven. Ik bedoel, ik had wel eens vriendinnen, maar zodra die te vaak wilden blijven logeren, over samenwonen begonnen of erger nog: over een kindje, rende ik gillend en zonder noemenswaardige opgaaf van reden bij ze weg. Ik deed ook verstandige dingen, bijvoorbeeld fanatiek hardlopen, wat er in die jaren beslist mede voor zorgde dat ik psychisch niet volkomen desintegreerde.

Toch belandde ik op m’n 29ste drie maanden depressief op de bank, om langdurig het schilderijtje aan de muur te observeren. Weer nam ik instinctief een goede beslissing: ik nam ontslag uit de soms gekmakende hectiek van de krantenredactie en ging freelancen. Maar eerst nam ik het vliegtuig naar Japan, waar ik op een ijskoude wintermiddag in Kyoto m’n ex-vrouw tegen het lijf liep. Ruim een jaar later was ik vader. We vertrokken naar Amsterdam. En daar, in die tegenwoordig zo opgefokte, cynische stad vol loslopende agressieve gekken, had ik in 2006 en 2007 maandenlang durende manische episodes, met alle bijbehorende vormen van ontremming. Dat ik toen nooit de politie aan de deur heb gehad, vind ik nog steeds een godswonder.

Het vergde nog een jaar en twee psychoses voor ik m’n koppigheid en trots opzij zette en naar de psychiater rende. Ik vermoedde toen al jaren dat ik manisch-depressief was. Voor m’n huwelijk was het te laat. Ik raakte aan de drank, verloor m’n werk, belandde in een echtscheiding en moest als toetje afscheid nemen van m’n onderbenen door bloedvatenvernauwing. Het bleek een keerpunt.

Nu ben ik al twee jaar stabiel en sta ik moeiteloos droog. Weliswaar ben ik hopeloos failliet, maar daar lach ik om. Ik laat namelijk niet na m’n financiële probleempjes af te zetten tegen de destructieve rollercoaster die m’n leven de afgelopen 25 jaar was. Want ik leefde principieel volgens de chaos-theorie, omdat ik dat vond horen bij m’n libertijns-anarchistische levensmoraal. Het kostte me net niet de kop. Dat ik nog leef, heb ik alleen maar te danken aan een morsig internet-dealertje, dat zo verstandig was me 3 jaar geleden niet de 200 slaappillen te leveren die ik bij hem besteld had.

Tegenwoordig doe ik mijn voordeel met de klassieke 3 r’s: rust, reinheid en regelmaat. Dat, in combinatie met wat zelfdiscipline en zelfbeheersing, verschaft me eindelijk de gemoedsrust die ik decennia vergeefs zocht.

Vanavond ga ik met m’n zoon naar Nederland-Costa Rica kijken. Volgende week word ik 49. Daarna gaat het leven uiteraard bergaf, maar dat kost minder moeite dan bergop. Eerlijk gezegd heb ik het gevoel dat ik gisteren geboren ben. Ik, een schele, koppige, gestoorde, drankzuchtige en uiteindelijk trefzekere scherpschutter.

[keynewssuriname]

Minister Mathoera: “Defensie gaat investeringen plegen”

Het ministerie van Defensie heeft onlangs aanzienlijke bezuinigingen doorgevoerd op de jaarbegroting, waardoor er nu ruimte is voor nieuwe investeringen in het defensieapparaat. Minister Krishna Mathoera maakte dit bekend tijdens een persconferentie op dinsdag 18 juni 2024, waar ze de huidige ontwikkelingen en behaalde resultaten van het ministerie besprak. Een van de meest opvallende bezuinigingsmaatregelen is de reductie van het personeelsbestand met twintig procent, wat betekent dat ongeveer 950 personeelsleden niet langer op de loonlijst staan. Deze ingreep heeft geleid tot een besparing van SRD 200 miljoen, waardoor er nu budget is vrijgekomen om in het leger te investeren. Naast het werven van 150 nieuwe rekruten, die in juli met hun opleiding beginnen, is het ministerie van plan om een marineschip aan te schaffen via een lease-overeenkomst. Minister Mathoera legde uit dat het schip na zes jaar eigendom zal worden van Defensie. “Dit geeft onze marine de beschikking over een waardig schip”, zei ze. De laatste details van de overeenkomst worden momenteel afgerond. “We moeten de veiligheid van onze marine waarborgen���, aldus Mathoera. Bijzondere aandacht gaat uit naar de Stichting Re-integratie Ex-Militairen (SREM), die zich inzet voor ex-militairen die tijdens moeilijke tijden hebben gediend. Minister Mathoera onderstreepte het belang van deze groep en de noodzaak om hen niet te vergeten. Er zijn verschillende initiatieven opgezet om hun financiële situatie te verbeteren, zoals de verhoging van de resocialisatietoelage en invaliditeitstoelage. In samenwerking met het ministerie van Sociale Zaken en Volkshuisvesting (SoZaVo) wordt ook hulp geboden via sociaal beleid, wat de realisatie van deze doelen vergemakkelijkt. Daarnaast wordt het HRM-systeem van Defensie volledig geautomatiseerd om meer efficiëntie en effectiviteit te bereiken. Ook worden er trainingen aangeboden aan ex-militairen, zoals koelmontagetrainingen aan het Instituut voor Defensie Opleidingen (IDO), om hen beter voor te bereiden op de arbeidsmarkt. Read the full article