#Helemaal het Einde

[mikesfilmtalk]

Helemaal het Einde (2024) AKA The Complete End: Love

The 2024 Dutch Independent short film Helemaal het Einde, or The Complete End, is about love. It is also about fighting for what we want and, just perhaps, about how not to act during an apparent apocalypse. Writers and actors Natasja Schaafsma, Isis Caljé, Joyce Tevreden give us an almost claustrophobic yet jam packed look at eight minutes of injury, pain, love and death. Not bad for a project…

[moviereviews101web]

Helemaal het Einde (2024) Short Movie Review

Discover the captivating dystopian world of Helemaal het Einde. A short movie that explores love, betrayal, and survival in post-apocalyptic chaos.

Helemaal het Einde – Movie Review First Reaction – Helemaal het Einde is a glimpse into the apocalypse. Director: Milan Swagers Writer: Isis Caljé, Natasja Schaafsma, Joyce Tevreden (Screenplay) Cast Isis Caljé (Psychonaut) Natasja Schaafsma Joyce Tevreden Plot: In a world collapsed and abandoned, two complete strangers fall deeply in love within mere moments of meeting. But in this…

[polldermodel]

Zojuist weer de hele Griezelbus serie gelezen en het blijft me storen dat boek 6 en 7 niet helemaal lijken aan te sluiten bij de rest van de serie. Voornamelijk dat Onnoval en Liselore nu even oud zijn (we laten het einde van boek 5 buiten beschouwing). Ik ben mentaal zeer stabiel over een serie boeken bedoeld voor kinderen van 10.

Dus de vraag luidt: Hoe zie jij de tijdlijn?

0 tm 5 is één verhaal en 6&7 zijn een alternatieve versie, ze staan los van elkaar

6&7 zijn een retcon van de eerdere boeken, dus het is allemaal 1 verhaal

Het is gewoon allemaal 1 verhaallijn, wat lul je

Waar heb je het over/niet gelezen/ik ben kaal

[streeploos]

“Liefde is niet zomaar liefde, lieverd. Het is hard werken, vertrouwen en tranen, met zelfs een paar glimpen van verwoesting. Als je nog steeds naar de persoon aan je zijde kunt kijken op het einde van elke dag en je je niemand anders kunt voorstellen die je daar liever zou hebben, dan zijn de pijn, hartzeer en de ups en downs het helemaal waard.”

Nicole Williams

[devosopmaandag]

Het niet-eeuwige geheugen

Ik zocht mijn geheugen af naar mijn allereerste boek als kind. Ergens in die vuilnisbelt moet het toch te vinden zijn. Ik heb wel eens een boek mijn eerste genoemd, maar ik geloof dat dat niet helemaal waar is. Genoeg vroege herinneringen aan lezen, aan plaatjes, aan boeken halen in de bibliotheek midden in het Julianapark. Maar dat eerste boek? Bij ons thuis werd niet gelezen, boeken waren er amper. Maar het moet mijn moeder zijn geweest die een kinderboekenabonnement nam bij de Arbeiderspers. Was het eens per kwartaal dat er een nieuw kinderboek werd bezorgd? Zo bouwde ik mijn eerste boekbezit op, zo komt het dat één verhaal uit een van die boeken zich altijd weer losmaakt uit die vuilnisbelt: 'God en meneer Zuurpruim'. Ik omring mij nu met mijn boeken, ik woon in de groeiende jas van mijn leven.

En nu zag ik deze week de Chileense documentaire 'The Eternal Memory'*, over Augusto Góngora, journalist en filmmaker, en zijn vrouw Paulina Urrutia, atrice en politica. Augusto krijgt rond zijn zestigste Alzheimer en sterft negen jaren later. In de film wordt het echtpaar jarenlang van dichtbij gevolgd. Ik voelde tijdens het kijken een toenemende druk in mijn borststreek, een soort pijn die werd verzacht door beelden van hun wederzijdse liefde. Maar de diepten van zijn groeiende eenzaamheid, zijn angsten en ontreddering waren bijna onverdraaglijk om aan te zien. Als het om euthanasie gaat, denk ik wel eens: moet een mens dat ene ongevraagde en onontkoombare mensenleven niet volbrengen? Hoe dan ook? Na zo'n film ben ik daar niet meer zo zeker van. Waar aanvankelijk zijn neergang nog een verlicht soort liefde tussen hen beiden teweeg brengt, liefde van het allertederste soort, wordt deze aan het einde hartverscheurend.

Ik volsta hier met de eigen woorden van Augusto en Paulina in die laatste fase. Augusto loopt verdwaasd in zijn studeerkamer rond met een stapel boeken onder zijn arm. Af en toe laat hij er een vallen. Hij praat toonloos in zichzelf. Paulina probeert hem gerust te stellen en af te leiden.

Augusto: Als ze me willen vermoorden doen ze het maar. Ik ga wel alleen. Ik ga andere vrienden zoeken die me de boeken geven

Paulina: Je bent heel moe en ik kan je helpen.

Augsto: Maar hoe ga je me helpen?

Paulina: Ik kan je boeken vasthouden en je helpen. Ik kan je wat water geven.

Augsto Goed. Waar? In mijn huis?

Paulina: Ja

Augsto: Als je dat doet ben ik je zo dankbaar als maar kan.

Paulina: Hier zit je heel goed. En met je boeken gaat het ook goed. Al deze boeken worden goed bewaard.

Augsto: Ik kan niet meer. Wat gebeurt er met me?

Mijn boeken.

Mijn boeken.

Mijn boeken betekenen zo veel voor me.

Vergeef me.

* La memoria infinita | regie en script Maite Alberdi | camera Pablo Valdés | 85 minuten | 2023 | uitgezonden door omroep Human op woensdag 18 september 2024 op NPO 2

[fransopdefiets]

16-9 Ommen

Op maandagavond kun je uit eten gaan in Nederland wel vergeten, er is hier een ongeschreven regel dat je dan thuis eet, zo ook in Schoonebeek. Maar tot mijn verrassing bleek Schoonebeek niet het dorp waarvoor ik het aanzag, want er is een hele grote supermarkt in het centrum. Dus ik kocht een biefstuk, krieltjes en een grote zak gesneden groente, want als er iets is, waar je structureel te weinig van eet als je op reis bent, dan zijn het groenten. Na het eten keek ik nog even naar de Nederlandse teevee, op dat vlak heb ik de afgelopen maanden niks gemist, zie ik al.

Om half acht wordt het ontbijt binnengereden op een voor dit doel bestemde rollator, een mand vol bruine boterhammen, krentenwegge, kaas, worst, jam, yoghurt, cruesli, gekookt ei, verse jus. Daarna moet ik echt even bijkomen, voordat ik verder kan met inpakken. Ik span nog één keer de tandriem van de fiets iets aan, want ik kon de laatste dagen aan de trilling voelen dat ie weer wat opgerekt was.

Het eerste stuk naar Coevorden gaat langs de grens, aan de Nederlandse zijde zie je de gesloten olieputten, aan de Duitse zijde knikken de pompen in een rustig tempo door. Daarna volg ik de Sallandroute naar Ommen, veel bos, soms wat open veld en één keer kom ik langs een zandverstuiving in aanleg. Veel bijzonders is er niet te zien onderweg, wat me vooral opvalt is dat de boerderijen en woonhuizen er in tegenstelling tot Duitsland uiterst verzorgd uitzien, goed in de verf, gestraalde gevels en vers riet op de daken. De wegen hebben geen gaten in het wegdek, de fietspaden zijn glad en breed. Volgens mij hebben wij het hier zo slecht nog niet.

Het weer is trouwens weer helemaal op mijn hand, wind in de rug en een lekkere temperatuur, van de kou van de afgelopen dagen is niets meer te merken.

En zo raak ik steeds dichter tot het definitieve einde van deze onderneming. Een interessante vraag is natuurlijk, wat komt hierna? Nou, als ik niet toegeef aan de menselijke neiging om mezelf te moeten overtreffen, dan kan het gewoon weer alle kanten op. Ik hoef volgend jaar helemaal niet de zijderoute af te fietsen of naar Johannesburg te vertrekken. Domburg is ook goed. En dat is wel een bevrijdende gedachte.

Morgenavond komt Mayke me opzoeken in Ermelo en dan fietsen we de laatste dag samen naar Amsterdam. Ik kijk er naar uit, ik vind het heel leuk dat ze me tegemoet komt.

Gefietste afstand: 60 km

Gefietste tijd: 4 uur

[ochtendstorm]

therapy update

Ik heb vandaag terug een sessie zoveel geweend. De laatste maanden ben ik terug zo gericht op 'ik heb geen trauma' en is er vanalles nieuw aan de bovengrond waardoor therapie terug heel veel vertrouwen zoeken is (en dat is zo kut, om te gaan van veilige cocon naar elkaar terug moeten leren begrijpen). Dat vertrouwen terugvinden dat lukt elke keer wel een beetje, maar dat neemt niet weg dat alles in mij helemaal veranderd lijkt te zijn, mijn hele systeempje heeft nieuwe reacties, andere reacties, ...

Ik weet het allemaal niet meer. Ik weet dat mijn lichaam vies en gevaarlijk voelt. Ik weet dat veiligheid terug een vreemder concept is. Ik weet dat er een stukje in mij is dat vooral terug wilt naar troost kunnen verdragen/ontvangen, naar dat samen voelen en samen dragen. En ik denk dat nog eens kunnen wenen daarbij helpt, maar eigenlijk is het vooral stoom uit de ketel laten (en ik weet gewoon niet hoe dat verdomde deksel terug van de ketel moet).

Meestal heeft mijn therapeut recht na mij een halfuurtje pauze, maar vandaag ging de bel al op het einde van mijn sessie en ik word daar altijd zo door uit mijn element gehaald, dus misschien blijft ik daarom vooral wat pijnlijk alleen achter na de sessie. Een sessie afsluiten kan gewoon (voor mij) niet op dezelfde manier als de volgende al aan het wachten is. En dat voelt altijd zo slecht.

[luckas58-blog]

 dag drie: van Ciney naar Sampon bij Aarlen, bijna helemaal in het zuiden van ons land aangekomen. Na een nachtje onweer en veel gedonder en regen, deze morgen vertrokken bij betrokken hemel en veel zuidwestenwind, redelijk fris maar de ganse dag geen regen gehad. Door de condroz verder gefietst stilletjes aan stijgend,doorheen Rochfort, je weet wel van de trappist, maar wij hebben er een koffie gedronken. Dan verder naar Sint Hubert, gekende verzamelplaats van jagers en blazers. Middagpauze met lekker broodje en een Franzipan als dessert. nieuwe moed je af en toe de zon die er door komt clement naar de hoogste top van onze fietstocht dwars door de Ardennen, met name 540 m. En waaien dat het daar deed. Maar wel mooi om doorheen te fietsen met verlichten tot de hoge venen in het oosten en de Franse grens in het westen. Langs een monument gereden dat de weerstand van de Amerikanen tegen de pantzer division Lehr in de slag om de Ardennen in herinnering bracht. Op dit punt kwam het Ardennen offensief van de Duitsers tot stilstand. Wel geen wrak van de panter II tank, de grootste van de Tweede Wereldoorlog gezien. Alles mooi opgeruimd. uiteindelijk geldt gehouden L’église om een boeke de Berlin, een van de weinige dingen die we van de Duitse over gehouden hebben, naar binnenteen. Het was hoog tijd want de benen begonnen leeg te lopen. L’église is trouwens het dorp waar we enkele jaren terug met de familie Dhondt en midweek doorgebracht hebben. en veel bakplezier en andere pleziertjes hebben gehad! de jonge bakker gaat trouwens een piep stemmetje zodat we vermoeden dat hij een trans zou kunnen zijn of hij zich aan het voorbereiden was. En dan naar Habay, waar we in reden op een grote massa die net de 20 km loop strijd achter de rug hadden. gezocht naar Louis en Charlotte maar niet gevonden. uiteindelijk aangekomen in Sampor, onze fietsen gestalt achterde B&B, en de tuin kot van de eigenaar. Verder was er geen mogelijkheid. We zullen morgen zien of dat ze er nog staan. Dan met taxi naar Arlon en in een familie restaurant lekker konijn voor polen tomaat crevette Grise voor mij gegeten. kostprijs € 83,5 met aperitief en dessert, iets meer dan de taxirit. Einde van de dag en om 10u30 uur het bed in. Morgen regen weer…

[michelristenpattsworld]

“Nou en? Ik doe toch lekker wat ik wil!!”

En dan kijkt ze op t eind ook nog brutaal de camera in! Zo van: wie maakt me wat??! Als een ‘ware’ anarchist!!! Beter nog: feminisme anno 2023 of weet ik veel wanneer dit godvergeven gedrocht(hiermee bedoel ik niet Irma!) op YouTube is gekwakt…

Dit is dus Irma, helemaal uit haar dakje bij een Frans Bauer concert! En zomaar wat gedachten die daarna bij de eigenaar van dit blog opkwamen.

…En als ze met haar lijf naar rechts beweegt, gaat haar kop mee natuurlijk, en wordt Herman, die achter haar staat en haar schouder’tjes’ stevig beet heeft, heel even zichtbaar.

Herman vind het wel best allemaal. Als hij die schouders maar kan vasthouden en mee kan deinen op het gewieg van dat wijfenlijf voor hem…En dat het nou op YouTube komt, á lá!

Hij vindt t wel stoer eigenlijk, wetende dat zijn collega’s op kantoor hier nog jarenlang over zullen blijven praten…

[roderidderhottakes]

De Rode Ridder - De Vrijbuiter

We sluiten de strip af met het tonen van het laatste prentje. Johan verlaat de burcht, je ziet het kasteel en de valbrug nog helemaal rechts op de prent.

Misschien waren ze wat in tijdnood? Johan zit gedraaid te zwaaien waardoor ze geen tijd moesten spenderen aan het tekenen van zijn gezicht.

Johan "no face" de Rode Ridder... Dan toch liever mét gezicht en No Face als uniek personage in deze film:

Volgende keer vinden we de Rode Ridder in Japan in het album "Het wapen van Rihei". We gaan een paar mooie prentjes zien, wat cultuur opsnuiven en zuchten over de klassieker die ze er bij halen. Welke klassieker? Even wachten!

Einde.

[magheteenonsjeminderzijn]

Yes, met het aantal kilo’s dat vandaag op de weegschaal staat bij NF, zit ik precies 1 ons onder het gewicht waar ik deze fase voor ging 🎉

Met Marcel ook een weddenschap afgesloten. Bij de eerste 11 kreeg ik 50 euro. Bij de volgende stap, als er nog eens 5 af zijn 100 en dat is vandaag.

Marcel stuurde berichtje dat ik iets moest opzoeken voor hem en toen kwam ik de enveloppe tegen 😅

Ik spaar het op en ik heb in mijn hoofd om aan het einde van de rit met dit geld een eind op weg te zijn om een ooglidcorrectie te bekostigen.

Ik moest al vroeg bij de meting zijn, om 8.30 uur. Ik was dwars door de wekker heengeslapen en had ook Marcel zijn telefoontje en app niet gehoord en werd pas om 7.40 wakker. Om 8.05 stapte ik de deur uit en was uiteindelijk om 8.25 in Amstelveen.

Na de meting door naar TICA voor de laatste bestellingen en ik heb voor onszelf wat zijden bloemen gekocht. Na TICA door naar de benzine pomp en naar Jumbo om het pakketje op te halen voor Annette. Dat is Yvon haar kleindochter, en die is net 1 jaar geworden. Yvon is over eruit Amerika en komt vanmiddag met haar dochter en kleindochter langs.

Bij thuiskomst snel wat yoghurt genomen en weer terug naar Amstelveen gereden voor mijn sollicitatiegesprek in het Amstelland ziekenhuis. Van de 70 die gesolliciteerd hebben, ben ik er toch weer tussenuit gepikt. Het was een leuk en goed gesprek. We hebben een uurtje met elkaar gesproken. Hij belt maandag om te horen hoe ik erin sta.

Ik ben op de terugweg nog even gestopt bij AH en daarna door naar huis. De Griekse salade van gisteren opgegeten met 2 crackers. En net toen ik het laatste stukje cracker in mijn mond stopte belde Yvon aan.

Yvon ging mee om Ivy uit school te halen als verrassing. Ivy reageerde enthousiast. Even een halfuurtje gezeten en toen heb ik iedereen achtergelaten en ben ik alleen Ryan op gaan halen in Aalsmeer.

Eenmaal allemaal thuis hebben ze lekker met elkaar gespeeld.

Om 17.30 kwamen Mike en Natas en om 18 uur kwam Marcel thuis. Voor vanavond heb ik al eerder lasagne gemaakt en pasta carbonara. Bak sla erbij en iedereen helemaal happy. Voor mijzelf wokgroente gemaakt, samen met Duitse biefstuk

Na het eten ende cappuccino hebben de kinderen nog even gespeeld samen en toen werd het tijd voor Yvon om naar huis te gaan. Maar voor ze vertrekt maken we nog even een foto van de 2 vriendinnen met hun kroost 🥰

Toen Yvon en Mike en Natasja vertrokken waren hebben we alle rotzooi opgeruimd en daarna zijn we neergeploft voor de TV en hebben we nog 2 afleveringen van de Netflix serie Ripley gekeken en daarna lekker naar bed. Welterusten!

[bramsnor]

Minimens…..😇

Gekkenwerk vandaag en eigenlijk ook gisteren, ben nog een stapje in de roedel terug gezet. Dat minimensje is bij binnenkomst toch belangrijker dan ik. Nou ja ik pik het weliswaar met wat tegenzin, want ik heb het eigenlijk best wel goed hier. Krijg alles op tijd en hoef me niet meer druk te maken.

Vanmorgen na de korte plasronde liep dat minimensje alweer rond om zes uur. Bla bla bla en dan dat pak wat ze aantrok…. 🤭 Maar goed, bij de lange poepronde kreeg ik alle aandacht. Die Snor en ik hebben een flink eind graskant afgestruind. Was lekker, even mijn neus de kost geven en hier en daar kennis gemaakt. Zes kilometer in de poten Pfffff.

Bij thuiskomst lekker mijn hoekje in en maffen. Had geen honger ondanks dat ik de slootkanten wel vier keer had bemest. Alleen maar slaap, geen last ook meer van dat minimensje gelukkig.

Na de middagtuk mocht ik mee in dat zwarte koekblik, die kleine wilde naar haar eigen huis. Dus zit ik weer in mijn eigen rang. Maar bij haar thuis was een nieuwe kennismaking want daar liep zo’n minitijger rond. Mijn maak je niet gek dus geen aandacht aanbesteed, alhoewel op een gegeven moment stond dat mormel te eten en toen dacht ik, ga eens aan dat watermerk ruiken.

Nou ze schrok zich te pletter en haalde gelijk uit, toen schrok ik weer. Gelukkig gingen we daarna vrij snel weer in dat koekblik naar huis. Moet eerlijk zeggen dat ik het wel gezellig vond, behalve daar buiten. Wat een teringherrie, en dan ook nog de nodige knallen. Daar ben ik een schijtert in, maar mijn baas die reageert helemaal niet en sjort mij gewoon mee of er niets aan de hand is.

Dus het zal er wel bij horen en probeer ik het steeds vaker te negeren al valt dat om de donder niet mee, maar ik doe mijn best. We zijn net thuis van het laatste dagrondje, dus nu lekker maffen. Morgen zie we weer verder.

Groeten Kato. 🐕

[deberghuthorizon]

De Berghut op Boerderijklassen... deel 1! De eerste dag plaatsten we vol enthousiasme onze bagage in de turnzaal en kropen we met minstens evenveel enthousiasme op de bus van Claudine. Ze bracht ons naar het prachtige Pierlapont, waar boerin Els ons een fantastisch warm en beweeglijk welkom heette. Nadien toonde ze ons hoe we zelf een brood bakten; ideaal voor het ontbijt van morgen! Boer Sam liet ons kennis maken met kalfjes, geitjes, ezels, paarden... en we mochten de dieren zelfs eten geven. Na al dat zwoegen mochten we even uitblazen! Een ritje op een paard was meer dan verdiend. Na een heerlijk middagmaal leefden we ons uit in de strobalen. Boer Sam nam ons mee op een rit in de huifkar! De kinderen in de Berghut zijn rasechte avonturiers. Op het Pierlapad ontdekten we dan ook allerlei soorten insecten, waterdieren en vogelsoorten. Eenmaal terug op de boerderij stond Claudine ons al op te wachten. Ze bracht ons helemaal terug naar Snaaskerke, waar we een bezoekje brachten aan Boerderij Lauwers... iets waar onze Emiel al de hele dag naar uitkeek! Boer Dries leidde ons met de deskundige hulp van Emiel rond op zijn boerderij. We namen plaats in de tractors, maakten kennis met talloze koeien en dronken heerlijke melk. Wat was het daar leuk! We stapten samen terug naar school en toverden de turnzaal om tot een slaapzaal. Na deze wel erg actieve dag smaakte de spaghetti als nooit tevoren! Alsof dat allemaal nog niet leuk genoeg was werden we nog getrakteerd op een filmavond in Bioscoop Berghut. Onze oogjes vielen toe voor het eind van de film en om half 9 vond onze meester het welletjes geweest: de lichten gingen uit, net als onze ogen. Een nachtje slapen op school: best spannend! Na een deugddoende nachtrust ging om 7 uur het licht alweer aan. Vele enthousiaste 'GOEIEMORGEN'-kreten later trokken we propere kleren aan, fristen we ons op en wandelden we naar de eetzaal waar een uitgebreid ontbijt ons stond op te wachten. Heer-lijk! Met een opgeruimde turnzaal in het achterhoofd stapten we opnieuw op de bus: ditmaal met Hof ter Linde als bestemming. We zagen nog meer koeien, kalfjes, tractors en stieren dan gisteren! De chocomelk was ook hier heerlijk, en het speelplein mét go karts een absoluut hoogtepunt. Even voor de middag bracht Claudine ons helemaal terug naar het vertrouwde Snaaskerke. In het gezelschap van een film genoten we even van verdiende rust én een heerlijk middagmaal... met dessert! Maar dit zijn de boerderijklassen: we trokken voor de laatste keer onze laarzen aan om een wandeling te maken rond de velden van Snaaskerke. Na een korte pauze bij een speelplein stapten we terug naar school, om af te sluiten met een kort maar krachtig hoekenwerk. En om 15u zat het er al reeds op. We vlogen dan ook in de armen van onze mama's en papa's en gaan in ieder geval erg goed slapen deze avond. Wat een fantastische boerderijklassen! 🥳 Bedankt aan mijn papa voor de extra begeleiding en fijn gezelschap tijdens deze twee dagen, mijn vrouw voor de extra hulp 's morgens en 's avonds, mijn mama voor het koken van spaghettisaus voor een klein leger, mijn schoonouders voor het in goede banen leiden van het avondeten, Emma en de mama van juf An voor het ontbijt en middagmaal, en de ongelofelijk fijne collega's van GBS De Horizon. Alsook heel erg veel dank aan de ouders voor alle vertrouwen én aan de leerlingen van het tweede leerjaar om er samen een onvergetelijke twee dagen van te maken. Dat hebben jullie allemaal superflink gedaan! Meester Arne

[joostjongepier]

Wat? Dejeuner sur l’herbe (1863), Olympia (1863) en De fluitspeler (1866) door Édouard Manet en Dejeuner sur l’herbe (1865-1866) door Claude Monet; ter vergelijking: Het oordeel van Paris door Marcantonio Raimondi (naar Rafaël)

Waar?   Musée d’Orsay, Parijs

Wanneer?   1 augustus 2023

Ik behoor om halftien tot de eerste bezoekers die Musée d’Orsay binnenkomen. Omdat ik van een vorig bezoek weet dat je op de afdelingen voor impressionistische- en post-impressionistische kunst gewoonlijk over de hoofden kunt lopen, besluit ik gelijk naar de vijfde etage te gaan en daar te beginnen. Als ik tegen het eind van mijn bezoek, ruim vier uur later, nogmaals over deze afdeling loop, besef ik dat ik een wijze keuze heb gemaakt.

Als ik aankom op de etage, heb ik Dejeuner sur l’herbe een paar minuten helemaal voor mezelf. Manet schilderde het werk voor de Salon van 1863, maar de jury weigerde het. Het kwam toen te hangen op de Salon des Refusés, waar het voor de nodige ophef zorgde. We zien een naakte en een schaars geklede vrouw met twee volledig geklede mannen tijdens een picknick in de vrije natuur. Het werk refereert aan de Italiaanse renaissancistische traditie. De groep op de voorgrond is duidelijk ontleend aan Rafaëls Het oordeel van Paris, dat Manet kende van een gravure. Het grote verschil met Rafaëls werk is echter dat de naakte vrouw op de voorgrond geen mythologische figuur is. In plaats van Venus zien we het model Victorine Meurant. De kleren op de voorgrond maken duidelijk dat het hier om een eigentijdse vrouw gaat. Haar naakte lichaam steekt blank af tegen de donkere pakken van de mannen op het doek. Het model voelt zo te zien geen enkele gêne ten opzichte van de geklede mannen, de schilder of de toeschouwers die ze recht aankijkt. Dit alles was, wat het negentiende-eeuwse publiek betreft, een aanslag op de goede smaak.

Tegenover Manets omstreden werk hangt nog een Dejener sur l’herbe, dit keer van Claude Monet, een poging om Manet naar de kroon te steken. Het werk is echter nooit afgemaakt. Monet had schulden en het werk belande als onderpand in de kelder van één van zijn schuldeisers, waaruit het aangetast door vocht weer tevoorschijn kwam. Misschien maar beter ook, want Monets poging steekt nogal braaf en burgerlijk af vergeleken bij het werk van Édouard Manet.

Elders in Orsay kom ik later opnieuw een groot doek van Manet tegen dat in zijn tijd de nodige ophef veroorzaakte: Olympia. Het werk werd tentoongesteld op de Salon van 1865 en veroorzaakte een regelrechte rel. Het werk is een eerbetoon aan Titiaans Venus van Urbino. Manets blote vrouw -opnieuw het model Victorine Meurant – is echter noch mythologisch, noch geïdealiseerd. Het gaat om een realistische eigentijdse vrouw, die het publiek direct en ongegeneerd aankijkt. De zwarte dienares komt een boeket brengen, wat wijst op de aanwezigheid van een man. Daar komt nog bij dat de kat met omhoog staande staart wijst op seksuele lust. Voor het negentiende-eeuwse publiek kon er geen twijfel aan bestaan: we kijken hier naar een prostituee. Schande!

Een jaar later Stuurde Manet De fluitspeler in voor de Salon. Een jaar eerder bezocht hij het Prado in Madrid en zag daar narren en acteurs, geschilderd door Velasquez. In navolging daarvan schilderde Manet de fluitspeler tegen een effen achtergrond. De jury van de Salon weigerde het werk echter en de critici waren vernietigend. Volgens een van hen leek het schilderij wel een speelkaart. Emile Zolá nam het in een artikel echter op voor Manet:“Je ne crois pas qu'il soit possible d'obtenir un effet plus puissant avec des moyens moins compliqués” (Ik geloof niet dat het mogelijk is om een krachtiger effect te bereiken met eenvoudigere middelen”). Zolá eindigde zijn artikel met felle kritiek op de Salon-jury.

[saltwaterbells]

Wacht, er zat een disclaimer op het Nederlands examen dit jaar???

JAAAA was echt absurd. ik deed dit jaar eindexamen vwo/gym en er is al jaren dat hele gedoe zgm met nederlands, dat de auteurs van die texten zeggen dat die vragen en antwoorden onzin zijn, en dus dit jaar had het cvte op de bijlage, helemaal aan t einde gezet:

De teksten die voor dit examen gebruikt zijn, zijn bewerkt om ze geschikt te maken voor het examen. Dit is gebeurd met respect voor de opvattingen van de auteur(s). Wie kennis wil nemen van de oorspronkelijke tekst(en), raadplege de vermelde bronnen.

Het College voor Toetsen en Examens is verantwoordelijk voor vorm en inhoud van dit examen.

echt te grappig vr woorden

[devosopmaandag]

Vragen aan dode en verzwegen familieleden

Misschien komt het omdat van de laatste vier gelezen boeken er drie over familiebanden gaan; alle drie door vrouwen geschreven. Op een ochtend drong zich een vraag aan mijn dode vader op, een die ik zelf maar niet beantwoord krijg. En natuurlijk gaat die over familiebanden. Elke volgende man die ik in mijn familie introduceerde had moeite met de complexe verhoudingen van onze 'extended family', zo eigen aan het Indische milieu. Mijn neefje tekende onlangs een soort sociogram voor zijn nieuwe vriendin. Er zijn de Kempers, de Wolffen, de Van Balgooijs en de Willés.

Ik kreeg eens een bericht van een oude bekende die een praktijk was begonnen voor familieopstellingen, gericht op Indische mensen. Ik liet haar weten dat ik geen noodzaak daartoe voelde noch de behoefte. Wat ik wel graag zou willen is mijn dode ouders en mijn twee dode (half)broers allerlei vragen stellen. Maar familieopstellingen zijn geen spirituele bijeenkomsten. Afgezien van een nog levende halfbroer die na de dood van onze moeder uit mijn leven is verdwenen, is er mijn (volle) broer L om ernaar te vragen, maar ik weet zeker dat hij het antwoord niet weet.

Ik las deze week over een na-oorlogse Belgische familie, twee broers en hun gezinnen. De ene broer krijgt een gezin met twee jongens en een meisje, de andere een met twee dochters. De jongste twee van deze familie vormen de hoofdpersonages van een kleine autobiografische roman. De nicht heeft honderden vragen aan haar jongste neef. Al jaren is hij uit haar zicht verdwenen en gehouden. Hij is het zwarte schaap van deze welgestelde familie, zozeer zelfs dat er een soort taboe rust op hem. Het laatste bericht is dat hij een gevangenisstraf uitzit. Ziehier het raamwerk van 'Ernstig in het nauw'* van Griet Menschaert. Die honderden vragen die zij heeft, richt ze tot hem in nooit verstuurde brieven – op één na, helemaal aan het eind van het boek. Met de nauwgezetheid van het observerende jongste kind probeert zij te doorgronden hoe hij daar terecht is gekomen en hoe de familiedynamiek en de vaak persoonlijke drama's van ieder daar een rol in hebben gespeeld. In nog geen tweehonderd bladzijden zoog ze me binnen in haar gevoels- en denkwereld. Haar ambivalentie niet alleen tot hem maar tot alle leden van de familie onderzoekt ze op het pijnlijke af. Die pijn zal zeker door haar familie na het lezen van haar boek gevoeld worden – met alle gevolgen van dien.

“Als hij daartoe in staat is, wat zou hij dan trots kunnen zijn op zo'n dochter! Iemand die het beest dat Leven heet recht in de ogen durft te kijken. Dat je dat ook een beetje in zijn plaats doet, dat je hem dat geeft”, schreef ik Menschaert over haar vader, vlak na het uitlezen van het boek. Ze speculeert op een mogelijke, daadwerkelijke ontmoeting met haar neef en eindigt haar boek met: “Ik zal je verlaten. Jij zal mij verlaten.” Dat is niets anders dan een zuivere bezwering.

* 'Ernstig in het nauw' | Griet Menschaert | uitgeverij Leesmagazijn 2024