#Heden

[mijnmobielemoleskine]

“Al het oude was eens nieuw, en al het nieuwe zal eens oud zijn. Het alleroudste is het heden, want er is nooit iets anders geweest dan het heden. Nooit heeft iemand in het verleden geleefd, en in de toekomst leeft ook niemand.” ― Harry Mulisch, The Discovery of Heaven

[peterpauldoodkorte]

van hart tot hart samen

waar jij zichtbaar worstelt met heden en verledenzijn heel gewone dingenin jouw doen en latenniet vanzelfsprekend meer zonder een kalender heb je vaker geen ideevan de dag en datumgisteren en morgen zijn vreemde begrippen je verwart de seizoenennet als de dag en nachtwat ooit eens gebeurdegebeurt bij jou vandaagstraks of later is altijd nu waar zich over en weer in gevoelens en behoeftenons…

[twafordizzy]

Roderik Six: het boodschappenlijstje en de dood

bron beeld: demorgen.be Vooraf: Elk schrijven is een verzet tegen de dood. Zelfs het kleinste schrijven. Zelfs een boodschappenlijstje. Een boodschappenlijstje is letterlijk levensnoodzakelijk; het somt op wat we nodig hebben om in leven te blijven. Je schrijft om de dood op afstand te houden. Eeuwenlang was overleven een dagtaak. Arbeid diende geen abstracte economie of innerlijke…

[mijnniemandsland]

Chocolade

In onze drukke en vaak stressvolle samenleving kan het tegenkomen van kleine, onverwachte pleziertjes, zoals het vinden van een vergeten reep chocola in onze tas, bijdragen aan het verbeteren van ons algemeen welzijn en geluk. In dit psychologisch artikel onderzoeken we de cognitieve processen die leiden tot dit soort verrassingen en bespreken we manieren waarop we deze processen kunnen…

[dreaminginthedeepsouth]

Late Night Vallentuna: Bright Mars and even brighter Jupiter are in close conjunction just above the pine trees in this post-midnight skyscape from Vallentuna, Sweden. Taken on August 12 during a geomagnetic storm, the snapshot records the glow of aurora borealis or northern lights, beaming from the left side of the frame. Of course on that date Perseid meteors rained through planet Earth's skies, grains of dust from the shower's parent, periodic comet Swift-Tuttle. The meteor streak at the upper right is a Perseid plowing through the atmosphere at about 60 kilometers per second. Also well-known in in Earth's night sky, the bright Pleides star cluster shines below the Perseid meteor streak. In Greek myth, the Pleiades were seven daughters of the astronomical titan Atlas and sea-nymph Pleione. The Pleiades and their parents' names are given to the cluster's nine brightest stars. Image Credit & Copyright: P-M Hedén (Clear Skies, TWAN)

[Robert Scott Horton]

* * * *

"It is important to see that the main point of any spiritual practice is to step out of the bureaucracy of ego. This means stepping out of ego’s constant desire for a higher, more spiritual, more transcendental version of knowledge, religion, virtue, judgment, comfort, or whatever it is that the particular ego is seeking. One must step out of spiritual materialism. If we do not step out of spiritual materialism, if we, in fact, practice it, then we may eventually find ourselves possessed of a huge collection of spiritual paths. We may feel these spiritual collections to be very precious. We have studied so much. We may have studied Western philosophy or Oriental philosophy, practiced yoga, or perhaps have studied under dozens of great masters.  We have achieved and we have learned. We believe that we have accumulated a hoard of knowledge. And yet, having gone through all this, there is still something to give up. It is extremely mysterious! How could this happen? Impossible! But unfortunately it is so. Our vast collections of knowledge and experience are just part of ego’s display, part of the grandiose quality of ego. We display them to the world and, in so doing, reassure ourselves that we exist, safe and secure, as “spiritual” people.

~ Chogyam Trungpa, 'Cutting Through Spiritual Materialism'

[erikvelema]

Gedachten

[terminusantequem]

August Strindberg (Swedish, 1849-1912), Blomman på heden [Flower of the Moor], 1902. Oil on board, 49.6 x 30.2 cm

[jurjenkvanderhoek]

GROOTSTE COMPLIMENT VOOR OSSIP IS DAT ZIJN WERK NERGENS OP LIJKT

De wereld van Ossip is niet van hier. Het is niet tastbaar en merkbaar, laat staan herkenbaar aanwezig. Het is zijn innerlijk landschap. De omgeving waar zijn geest leeft, het terrein waar zijn gedachten tot leven komen. Maar is dat niet altijd het geval in de kunst en met de kunstenaar. Deze zweeft in gedachten buiten de werkelijkheid om vormen te maken die uit mijn realiteit zijn genomen. De waarheid vervreemdend weer te geven om mij op de een of andere manier een spiegel voor te houden. Ik beleef mezelf maar ervaar mijn evenbeeld tegengesteld. De kunstenaar acteert op een golflengte waarop ik mijn ontvanger maar nauwelijks kan afstellen. En heb ik dan de juiste zender gevonden klinkt er een wereld waarvan ik het geluid niet voor mogelijk had gehouden, de beelden niet kon vermoeden.

Ossip is als kunstenaar uitzonderlijk, enig in zijn soort, een geboren artiest. Als autodidact ontwikkelde hij een oorspronkelijke, mixed media beeldtaal, die buiten elke traditie of stroming valt. Eenzelfde basis waaruit en waarop diverse uiteenlopende beelden ontstaan. Een verleden het heden inleiden. Vandaag terug laten grijpen naar gister. Alsof de klok wordt teruggedraaid of in elk geval is stil gezet.

De personages die in het bovenbewustzijn van Ossip spelen zijn van een andere orde dan de figuren zoals ik deze dagelijks tegenkom en ontmoet. Zij leefden voor deze en zijn nu enkel nog op plaatjes en foto's in bladen en magazines te bewonderen. Periodieken van een maatschappij uit een vorige eeuw. Ouderwets ogend nu, met een blik die ons hier van daar omfloerst opneemt. Uit een tijd waarin het leven zwartwit leek, alles duidelijk was nog, hanteerbaar en te bevatten. Geen grijze grensgebieden, het was zoals het is. Twee mogelijkheden, ja of nee. Een tussenweg was er niet. Dat vergelijk probeert Ossip echter in zijn kunst te zoeken.

Een hang naar een beter verleden? Een tijd waarin alles nog goed leek, het leven simpel was. Ossip snijdt zijn figuren uit die tijd. Hij knipt mensenfoto´s uit oude tijdschriften en boeken. Foto’s van mensen roepen bij de kunstenaar heel direct een emotie op, een gevoel, zonder dat hij precies weet wat dat is en waarop het aanslaat, waar zijn inspiratie ligt. “Hij vergroot, versnijdt en reconstrueert ze, zet er een verfstreek of een getapet kruis overheen, voegt cryptische tekstfragmenten toe, laat decimeters garen aan oksels of ogen ontspringen, wikkelt een aureool van prikkeldraad om het hoofd, monteert ze op een strijkplank, voorziet ze van dunne ijzerdraden als voelsprieten van een insect. ”, zo benadert Kees Verbeek Ossip´s kunst. In deze hoedanigheid krijgen ze naar zijn idee een nieuw leven, een hoger zijn toegemeten. Onbedoeld schrijven zijn werken zo een nieuw hoofdstuk in de geschiedenis van de betrokkenen. Van dood materiaal op papier zijn de persoonlijke afbeeldingen tot levende figuren geworden.

Ossip wil niet actueel zijn en sluit de ogen voor wat nu gangbaar en modieus is. Bijdetijds is voor hem te eng, te benauwend. Hij wil niet zijn opgesloten in geaccepteerde gebruiken en vaststaande regels, maar juist ongewoon en abnormaal erkent zijn. Met een gevleugelde uitspraak inzake zijn stijl van werken begint het boek dat mij voorligt, nadat ik eerst heb kennis genomen ven enkele van zijn minst karakteristieke werken: "The biggest compliment people can pay me is to say my work doesn't look like anyone else's." En inderdaad, wie het boek dat als catalogus van de tentoonstelling bij Brutus dient doorbladert, zal beamen dat zijn werk niet op dat van anderen lijkt, dat het nergens op lijkt. Dat het afstoot maar tegelijk ook een bepaalde schoonheid bezit.

"Zijn werk is moeilijk te definiëren", schrijft Sanne ten Brink - directeur van Brutus in Rotterdam - in haar voorwoord tot het oeuvreboek 'Meine Hände leben im Ernst', "maar zijn unieke stijl is meteen herkenbaar en de kwaliteit is onmiskenbaar." Ossip werkt op het snijvlak van fotocollage, installatie en tekeningen. Zijn composities dragen al die elementen in zich en bewegen in het centrum daarvan op het rumoerige kruispunt van deze manieren van uiten. Ossip stoort zich niet aan heersende kunststromingen en gaat zijn eigen gang, beeldt zoals het hem goed dunkt en waarmee hij zijn verhaal in duidelijke taal letterlijk figuurlijk kan maken.

Het overzicht van werken in het boek laat beeldend zijn ontwikkeling zien. Van het vroegste werk waarin nog niet werkelijk een duidelijke signatuur vastgesteld kan worden tot zijn meest recente werk waaraan te zien is dat hij met hart en ziel in zijn rol als non-conformist van de kunstwereld is gegroeid. Installaties bewegen zich in de ruimte, verknipte foto´s die zorgvuldig tegendraads in elkaar zijn gezet en worden versterkt met metalen draden als levenslijnen. Ook in het platte vlak worden tegenstellingen eenheden, acteren bestaande kunstwerken als reproducties in zijn uitingen. Wel herkenbaar maar zonder oorspronkelijke eigenheid. In deze beeldvorm krijgt deze bestaande kunst een nieuw leven, een hoger wezen toegemeten. Onbedoeld schrijven de recreaties van Ossip zo een nieuw hoofdstuk in het zijn van deze schilderijen.

Ossip streeft geen perfectie na, hij zoekt naar een veranderlijke meerduidigheid die veelal stevig vloekt en aantrapt tegen uniformiteit, heersende mode en actuele rage. Hij stapt uit het keurslijf van wat algemeen aanvaardbaar is en doet verfrissend zijn eigen ding. Zijn kunst omarmt het eigenaardige, het onvolmaakte en ongewone.

Het is een vreemde wereld die zich voor mij openbaart wanneer ik de lijvige catalogus bij Brutus’ tentoonstelling van delen uit zijn oeuvre open. Een vervreemde wereld waarin ik zoals eerder geschreven nog wel een verleden herken, een leven zoals het eens was en zoals het goed was, opgeslagen in het collectieve geheugen, maar dat nu ergens onvindbaar tussen hemel en aarde zweeft. Deze wereld waaruit Ossip inspiratie opdoet bestaat alleen voor hemzelf, het is zijn omgeving van de geest. Hij licht met zijn kunst voor mij een tip van het voorhangsel op om mij een blik te gunnen in zijn heilige der heiligen. Met de herkenbare beelden die zijn wereld bevolken, die zijn ark bewonen en de vloed overleven, ontvouwt hij een zinnebeeld. Beeldspraak in voor hem duidelijke taal, maar met woorden die ik nogal eens voor de betekenis in het woordenboek moet opzoeken. De kunst van Ossip is niet eenvoudig te doorgronden, hoewel hij zich van simpele figuratie bedient. Het samenstel van zichtbare elementen maakt dat het zich ongemakkelijk verhoudt tot de bestaande en algemeen aanvaarde beelduitingen. Deze tegenstelling in het afzonderlijke object en de enkele tekening betoveren de toeschouwer, trekken de compositie een mysterieuze omgeving in, een wereld met een déjà vu beleving.

In een vraaggesprek met Kees Verbeek afgedrukt in het Engelstalige boek vergelijkt Ossip de onvolmaakte mens met een robijn. Dat onvolmaakte is de mens met een verstandelijke dan wel een lichamelijke beperking. De robijn heeft meer waarde dan goud, is de kunstenaar van mening. Niet economisch gezien, maar qua schoonheid. 'A ruby is noble and refined. A mineral rock that you can facet cut, just like a diamond." Dat onvolmaakte van deze mensen raakt Ossip, dat is de basis van zijn werken. Zo lijken zijn werken ook onvolmaakt, gebrekkig en imperfect. Maar dat is juist de charme, zoals bijvoorbeeld kinderen met het syndroom van Down of een ander gebrek innemend zijn. En dan gebrek in de betekenis gezien vanuit ons 'volmaakte' gezichtsveld. Deze imperfecte schepsels zijn op hun eigen manier en in hun persoonlijke leven verre van gebrekkig. Zij gedragen zich veelal zoals wij zouden willen maar niet durven, en zij staan over het algemeen vrolijk en zorgzaam in het leven. Deze mensen zou ik willen vergelijken met de kunst van Ossip. Hij wordt door dit zijn overweldigd en raakt er door geïnspireerd, daar ontstaat zijn bezieling.

Zijn werken schijnen ook onvolledig, er lijkt een steekje aan los. Zijn installaties hebben de sfeer van een mobile à vent, een kynetisch object. Vrij hangend en uitgebalanceerd vloekt het met de zwaartekracht. Bij elke verplaatsing van atmosfeer zet het zich in beweging. Deze objecten bezetten de ruimte, bevolken de omgeving waarin ze ter bezichtiging zijn geplaatst. Schijnen zich aan te passen, maar blijven anarchistisch non-conformistisch, agerend recalcitrant. Het vrij bewegen is slechts een onderdeel van het oeuvre van Ossip, maar wel erg in het oog springend. De stationaire beelden zijn evenwel tevens opmerkelijk. En evenzo de werken aan de wand die in samenspel zijn met de omgeving als vervreemdende uiting. Voortdurend wordt het onvolmaakte zijn verheerlijkt. Het imperfecte als hoogste goed gepropageerd. De robijnen in de gouden schelp. De rotte appels in de fruitschaal. Ossip verheerlijkt het imperfecte en ik smul van zijn vervreemdende beelden.

OSSIP – Meine Hände leben im Ernst. Teksten van Sanne ten Brink, Maarten Spruyt, Kees Verbeek. Van Spijk Art Books / Galerie Ramakers / Brutus, 2024.

[elliirey]

Positie:

In tegenstelling tot de architectuur van het heden, bouwt goede architectuur op de fragmenten van haar verleden. 🏛️

[xe-5aj1700155-024]

Prurient - Despiritualized (2011), heden

[twafordizzy]

Jorge Semprun knippert met de ogen tijdens de grote reis

bron beeld: escritores.org De Spaanse schrijver Jorge Semprun (1923-2011) schopte het tot minister van cultuur in een Spaans kabinet. Vluchtte voor de Burgeroorlog naar Frankrijk en zat in Frankrijk (Compiègne) in het verzet tegen de nazi’s. In 1943 werd die verzetsgroep opgerold en moest Semprun op transport naar het concentratiekamp Buchenwald. Semprun overleefde het kamp, vestigde zich in het…

[nordischenomaden]

Tag Einundzwanzig ¦ Schweden - Göteborg

Der Tag begann heute gemütlich und nach erfolgtem Frühstück ging es für uns nochmals in die Stadt ins Viertel Heden. Dort stellten wir unser Auto ab und besuchten den kostenlosen Bereich der Kunstgalerie Konsthallen, wo aktuell eine Ausstellung mit Gemälden und Skulpturen von Jonatan Pihlgren zu sehen ist.

Vargtimme ("Wolfsstunde")

Nach der Besichtigung kehrten wir auch wieder zum Auto zurück, denn es regnete heute wieder ziemlich stark. Wir beschlossen, uns auf dem Weg bei Subway etwas zum Mittagessen zu holen und fuhren dann wieder raus aus der Stadt in die Nähe des Flughafens, von wo aus Dennis morgen früh in die Heimat fliegen wird. Dort warteten wir den Regen ab und schauten zwei Folgen Breaking Bad im Auto. Dann packte Dennis seinen Rucksack mit den Dingen, die er mit nach Hause nehmen wird und ich entschloss mich noch eine kleine Wanderung zu unternehmen.

Erst folgte ich der Straße ein Stück, dann bog ich auf einen Waldweg ab der immer unwegsamer wurde. Plötzlich ging es steil bergauf und als ich oben ankam stand ich am Rande einer Klippe und vor mir lag ein Steinbruch. Ich suchte mir einen Weg am Rande des Steinbruchs entlang und hielt Ausschau nach einem Weg, den ich weiter gehen konnte. Da es viel geregnet hatte war alles nass und matschig und da ich keinen direkten Weg sah, entschied ich mich dazu, ein Stück durch den angrenzenden Wald zu gehen und steuerte auf der anderen Seite des Waldstücks auf eine Lichtung zu. Alles war nass, meine Schuhe waren bald durchnässt und als ich in der Mitte des Waldstücks angekommen war, kam plötzlich ein heftiger Regenschauer auf. Ich verharrte für einige Zeit unter den Bäumen und wartete das Ende des Regens ab.

Spaziergang mit Hindernissen

Regen unter Bäumen

Als der Regen nach ein paar Minuten vorübergezogen war, stiefelte ich weiter durch die Heidekräuter und kam schließlich in ein weitläufiges Areal, das wohl vor zwei bis drei Jahren gerodet worden war. Nach einem kurzen Blick aufs Smartphone verriet mir das Satellitenbild des Gebiets, dass sich auf der gegenüberliegenden Seite wohl ein Forstweg befand, über den ich wieder in die richtige Richtung zum Auto kommen würde. Also ging ich los und durchquerte langsam und vorsichtig das Gebiet, wobei ich allerlei Hindernissen auszuweichen hatte: Rutschige Baumstämme, haufenweise Äste, Wassergräben, Matschlöcher und auch einen Bach musste ich überspringen. Irgendwann kam ich auf der anderen Seite an und fand eine Holzrückegasse, deren schlammigem Verlauf ich folgte. Bald schon wurde der Weg besser und mündete schließlich auf einen geschotterten Waldwirtschaftsweg, der mich schließlich wieder zurück zum Auto und zu Dennis brachte.

Auf Abwegen

Dieser kurze Ausflug hat mir nochmals gezeigt, wie anders und wie schön hier die Vegetation im Wald ist als man es von uns zu Hause gewohnt ist.

Zum Abend hin entschieden wir uns nochmals etwas zu essen zu holen und fuhren zum nahe gelegenen McDonalds, wo wir auf unseren letzten gemeinsamen Abend anstießen. Dann fuhren wir wieder zurück zum Übernachtungsplatz und legten uns früh schlafen, denn morgen heißt es sehr früh aufstehen.

Bis dahin.

[ib2se]

B:sides ~ Diptÿk

🎶 #MusicMonday 🎧 #Spotify #LennArrrt

Andreaz Heden & Byond… | Pic af LennArrrt ✖️ MidReal

[burgerdudes]

Make it 𝗱𝗼𝘂𝗯𝗹𝗲! @lassepaheden 🍔✌️ ━ #burger #burgerdudes #göteborg (at Lasse på Heden) https://www.instagram.com/p/Cn8yf3wD3iX/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[phoenix-positivity]

I don't feel like I'm here anymore

I'm back where I lost everything

Today I am reliving

the same pain, again,

again and again

always plays the same video

over and over again

again and again

the past back into the present

time stands still but still goes too fast

and sometimes it rewinds

to that moment of despair

to that moment of disgust

to that moment of fear

I don't want to have to watch anymore

-

ik voel niet meer dat ik hier ben

ik ben weer terug waar ik alles toen verloor

ik beleef vandaag opnieuw

dezelfde pijn, alweer, keer op keer,

altijd weer hetzelfde filmpje afgespeeld

keer op keer, het verleden weer in het heden

de tijd staat stil maar gaat toch te snel

en soms spoelt het zich terug

naar het moment van afzien

naar dat moment van ongenoegen

naar het moment van angst

ik wil niet meer hoeven kijken