#Heden

[petitjeanofficial]

“Al het oude was eens nieuw, en al het nieuwe zal eens oud zijn. Het alleroudste is het heden, want er is nooit iets anders geweest dan het heden. Nooit heeft iemand in het verleden geleefd, en in de toekomst leeft ook niemand.” ― Harry Mulisch, The Discovery of Heaven

[peterpauldoodkorte]

van hart tot hart samen

waar jij zichtbaar worstelt met heden en verledenzijn heel gewone dingenin jouw doen en latenniet vanzelfsprekend meer zonder een kalender heb je vaker geen ideevan de dag en datumgisteren en morgen zijn vreemde begrippen je verwart de seizoenennet als de dag en nachtwat ooit eens gebeurdegebeurt bij jou vandaagstraks of later is altijd nu waar zich over en weer in gevoelens en behoeftenons…

[twafordizzy]

Roderik Six: het boodschappenlijstje en de dood

bron beeld: demorgen.be Vooraf: Elk schrijven is een verzet tegen de dood. Zelfs het kleinste schrijven. Zelfs een boodschappenlijstje. Een boodschappenlijstje is letterlijk levensnoodzakelijk; het somt op wat we nodig hebben om in leven te blijven. Je schrijft om de dood op afstand te houden. Eeuwenlang was overleven een dagtaak. Arbeid diende geen abstracte economie of innerlijke…

[mijnniemandsland]

Chocolade

In onze drukke en vaak stressvolle samenleving kan het tegenkomen van kleine, onverwachte pleziertjes, zoals het vinden van een vergeten reep chocola in onze tas, bijdragen aan het verbeteren van ons algemeen welzijn en geluk. In dit psychologisch artikel onderzoeken we de cognitieve processen die leiden tot dit soort verrassingen en bespreken we manieren waarop we deze processen kunnen…

[erikvelema]

Gedachten

[flownwrong]

got tagged for a thing by @petymology, thank you kindly!

Rules: shuffle your 'on repeat' playlist and post the first 10 tracks, then tag 10 friends to do the same.

this is... extremely boring haha you caught me at a rare and embarrassing stage of obsessively listening to two all time faves and little else!

@portlandwithyou @thenightblogcometh @zmediaoutlet @ghostsisters @gueule @syrupmap @rightspocko @stanfordsweater @saltlickmp3 @flashbulb-memory tagging you guys if you wanna!

[brilmans]

De rioolrat oftewel het wonder der natuur!

Zondag 2 februari vond ik hier in het plaatselijke bos een skelet van een knaagdier. Op basis van de schedel, de tanden in het bijzonder, wist ik het te determineren. Het bleek een wonder der natuur.

Skelet van een bruiner rat in het Bieslandse bos.

Survival of the fittest

Wie als soort wil overleven moet zich weten aan te passen aan de omstandigheden. Alleen de best aangepaste zullen overleven. Wie niet in staat is zich aan te passen of het gewoonweg verdomt, sterft uiteindelijk uit. Zo is de natuur; dat is ‘survival of the fittest’.

Door de wereld naar onze hand te zetten, hebben wij de omstandigheden op aarde, en daarmee de leefomgeving van veel organismen veranderd. Soms moedwillig, soms per abuis. Het gevolg is wat we ondertussen wel de antropocene megaextinctie mogen noemen. Door ons handelen ruimen in rap tempo veel soorten het veld of bungelen aan een zijden draadje.

De bedreigde soorten

Of het schuldgevoel is of deernis durf ik niet te zeggen, maar de kneuzen die zich niet aan weten te passen aan de wereld zoals wij hem hebben gemaakt, kunnen steevast op onze bescherming en zorg rekenen. Miljoenen besteden we aan het in stand houden van zo’n soort. Hele organisaties hebben we er voor opgericht.

Cultuurvolgers

Vreemd genoeg hebben we aan dieren die zichzelf uitstekend weten te redden, de zogenoemde cultuurvolgers, in de regel een broertje dood. Dieren die het uitstekend doen in de door ons gedomineerde wereld, die zijn we liever kwijt dan rijk. Miljoenen besteden we aan het verdelgen ervan. Een complete industrie heeft zich er op gericht.

Was het zo dat na elke massa-extinctie de diehards, de organismen die zich onder de meest erbarmelijke omstandigheden nog een weg vonden te overleven, vrij spel hadden zich te ontwikkelen tot de nieuwe natuur, heden ten dage, in het Antropoceen, is dat niet meer het geval. Daar steken wij mensen hoogst persoonlijk een stokje, klem, val of bestrijdingsmiddel voor. Ieder wezen dat ons evolutionaire succes evenaart of overstijgt zien we als een plaag! Zo’n wonder der natuur verklaren we per direct vogel vrij!

De bruine rat

Bruine rat uit ‘Wat vind ik in sloot en plas’.

Als het in de natuur gaat om je aanpassingsvermogen, dan is de bruine rat (Rattus norvegicus) een wonder der natuur. Het amper 30 centimeter lange knaagdier heeft het voor elkaar gekregen zich overal op onze planeet, het uiterste poolgebied uitgezonderd, te vestigen en er te overleven. De soort is zelfs in de ruimte geweest.

Dat de bruine rat het als soort zo goed doet, heeft het naast de natuurlijke exploratiedrang van het dier, te danken aan het feit dat de ratten zich het hele jaar door kunnen voortplanten, een korte draagtijd hebben en veel nakomelingen. Hierdoor bevolken ze snel nieuwe omgevingen en herstellen zich gemakkelijk wanneer hun aantal om wat voor reden ook wordt gedecimeerd.

Wat ook bijdraagt aan het succes van de bruine rat is het eetgedrag: het zijn alleseters die al het eetbare in hun omgeving verkennen met een geraffineerde combinatie van voorzichtigheid en nieuwsgierigheid. Zo verrijken ze telkens hun menu. Als ze de smaak te pakken hebben dan is weinig meer veilig: granen zaden, slakken, larven, kikkers, jonge zoogdieren, vogels en hun eieren en aas, alles wordt gegeten. En als ze de kans krijgen, vreten ze ook al het eetbaars dat u laat slingeren op.

De kiezen van een bruine rat zijn typisch voor een omnivoor.

Doordat bruine ratten zo succesvol zijn kunnen ze in een nieuwe omgeving behoorlijk huishouden. Ze concurreren de inheemse fauna kapot, doen zich tegoed aan de endemische flora, graven en knagen waar ze kunnen zonder er oog voor te hebben dat ze de gekoloniseerde omgeving tot op ecosysteemniveau verkloten.

Plaagdieren

Mensen kunnen niet zo goed tegen soorten die het ecosysteem om zeep helpen. “Dat is niet goed voor de natuur”. Door dat soort schepsels kunnen andere soorten doen uitstervenen! Bovendien putten soorten waarvan de populatie zich ten koste van het leefgebied maar blijven uitbreiden uiteindelijk de natuurlijke bronnen uit. Om over de overlast en ziektes die ze kunnen veroorzaken maar niet te spreken. Om bovengenoemde redenen bestempelen we soorten die het te goed doen tot een plaag. Op die manier is de bruine rat , het wonder der natuur, omgetoverd tot plaagdier met een passelijke spotnaam: de rioolrat!

Schedel van een bruine rat.

[jurjenkvanderhoek]

GROOTSTE COMPLIMENT VOOR OSSIP IS DAT ZIJN WERK NERGENS OP LIJKT

De wereld van Ossip is niet van hier. Het is niet tastbaar en merkbaar, laat staan herkenbaar aanwezig. Het is zijn innerlijk landschap. De omgeving waar zijn geest leeft, het terrein waar zijn gedachten tot leven komen. Maar is dat niet altijd het geval in de kunst en met de kunstenaar. Deze zweeft in gedachten buiten de werkelijkheid om vormen te maken die uit mijn realiteit zijn genomen. De waarheid vervreemdend weer te geven om mij op de een of andere manier een spiegel voor te houden. Ik beleef mezelf maar ervaar mijn evenbeeld tegengesteld. De kunstenaar acteert op een golflengte waarop ik mijn ontvanger maar nauwelijks kan afstellen. En heb ik dan de juiste zender gevonden klinkt er een wereld waarvan ik het geluid niet voor mogelijk had gehouden, de beelden niet kon vermoeden.

Ossip is als kunstenaar uitzonderlijk, enig in zijn soort, een geboren artiest. Als autodidact ontwikkelde hij een oorspronkelijke, mixed media beeldtaal, die buiten elke traditie of stroming valt. Eenzelfde basis waaruit en waarop diverse uiteenlopende beelden ontstaan. Een verleden het heden inleiden. Vandaag terug laten grijpen naar gister. Alsof de klok wordt teruggedraaid of in elk geval is stil gezet.

De personages die in het bovenbewustzijn van Ossip spelen zijn van een andere orde dan de figuren zoals ik deze dagelijks tegenkom en ontmoet. Zij leefden voor deze en zijn nu enkel nog op plaatjes en foto's in bladen en magazines te bewonderen. Periodieken van een maatschappij uit een vorige eeuw. Ouderwets ogend nu, met een blik die ons hier van daar omfloerst opneemt. Uit een tijd waarin het leven zwartwit leek, alles duidelijk was nog, hanteerbaar en te bevatten. Geen grijze grensgebieden, het was zoals het is. Twee mogelijkheden, ja of nee. Een tussenweg was er niet. Dat vergelijk probeert Ossip echter in zijn kunst te zoeken.

Een hang naar een beter verleden? Een tijd waarin alles nog goed leek, het leven simpel was. Ossip snijdt zijn figuren uit die tijd. Hij knipt mensenfoto´s uit oude tijdschriften en boeken. Foto’s van mensen roepen bij de kunstenaar heel direct een emotie op, een gevoel, zonder dat hij precies weet wat dat is en waarop het aanslaat, waar zijn inspiratie ligt. “Hij vergroot, versnijdt en reconstrueert ze, zet er een verfstreek of een getapet kruis overheen, voegt cryptische tekstfragmenten toe, laat decimeters garen aan oksels of ogen ontspringen, wikkelt een aureool van prikkeldraad om het hoofd, monteert ze op een strijkplank, voorziet ze van dunne ijzerdraden als voelsprieten van een insect. ”, zo benadert Kees Verbeek Ossip´s kunst. In deze hoedanigheid krijgen ze naar zijn idee een nieuw leven, een hoger zijn toegemeten. Onbedoeld schrijven zijn werken zo een nieuw hoofdstuk in de geschiedenis van de betrokkenen. Van dood materiaal op papier zijn de persoonlijke afbeeldingen tot levende figuren geworden.

Ossip wil niet actueel zijn en sluit de ogen voor wat nu gangbaar en modieus is. Bijdetijds is voor hem te eng, te benauwend. Hij wil niet zijn opgesloten in geaccepteerde gebruiken en vaststaande regels, maar juist ongewoon en abnormaal erkent zijn. Met een gevleugelde uitspraak inzake zijn stijl van werken begint het boek dat mij voorligt, nadat ik eerst heb kennis genomen ven enkele van zijn minst karakteristieke werken: "The biggest compliment people can pay me is to say my work doesn't look like anyone else's." En inderdaad, wie het boek dat als catalogus van de tentoonstelling bij Brutus dient doorbladert, zal beamen dat zijn werk niet op dat van anderen lijkt, dat het nergens op lijkt. Dat het afstoot maar tegelijk ook een bepaalde schoonheid bezit.

"Zijn werk is moeilijk te definiëren", schrijft Sanne ten Brink - directeur van Brutus in Rotterdam - in haar voorwoord tot het oeuvreboek 'Meine Hände leben im Ernst', "maar zijn unieke stijl is meteen herkenbaar en de kwaliteit is onmiskenbaar." Ossip werkt op het snijvlak van fotocollage, installatie en tekeningen. Zijn composities dragen al die elementen in zich en bewegen in het centrum daarvan op het rumoerige kruispunt van deze manieren van uiten. Ossip stoort zich niet aan heersende kunststromingen en gaat zijn eigen gang, beeldt zoals het hem goed dunkt en waarmee hij zijn verhaal in duidelijke taal letterlijk figuurlijk kan maken.

Het overzicht van werken in het boek laat beeldend zijn ontwikkeling zien. Van het vroegste werk waarin nog niet werkelijk een duidelijke signatuur vastgesteld kan worden tot zijn meest recente werk waaraan te zien is dat hij met hart en ziel in zijn rol als non-conformist van de kunstwereld is gegroeid. Installaties bewegen zich in de ruimte, verknipte foto´s die zorgvuldig tegendraads in elkaar zijn gezet en worden versterkt met metalen draden als levenslijnen. Ook in het platte vlak worden tegenstellingen eenheden, acteren bestaande kunstwerken als reproducties in zijn uitingen. Wel herkenbaar maar zonder oorspronkelijke eigenheid. In deze beeldvorm krijgt deze bestaande kunst een nieuw leven, een hoger wezen toegemeten. Onbedoeld schrijven de recreaties van Ossip zo een nieuw hoofdstuk in het zijn van deze schilderijen.

Ossip streeft geen perfectie na, hij zoekt naar een veranderlijke meerduidigheid die veelal stevig vloekt en aantrapt tegen uniformiteit, heersende mode en actuele rage. Hij stapt uit het keurslijf van wat algemeen aanvaardbaar is en doet verfrissend zijn eigen ding. Zijn kunst omarmt het eigenaardige, het onvolmaakte en ongewone.

Het is een vreemde wereld die zich voor mij openbaart wanneer ik de lijvige catalogus bij Brutus’ tentoonstelling van delen uit zijn oeuvre open. Een vervreemde wereld waarin ik zoals eerder geschreven nog wel een verleden herken, een leven zoals het eens was en zoals het goed was, opgeslagen in het collectieve geheugen, maar dat nu ergens onvindbaar tussen hemel en aarde zweeft. Deze wereld waaruit Ossip inspiratie opdoet bestaat alleen voor hemzelf, het is zijn omgeving van de geest. Hij licht met zijn kunst voor mij een tip van het voorhangsel op om mij een blik te gunnen in zijn heilige der heiligen. Met de herkenbare beelden die zijn wereld bevolken, die zijn ark bewonen en de vloed overleven, ontvouwt hij een zinnebeeld. Beeldspraak in voor hem duidelijke taal, maar met woorden die ik nogal eens voor de betekenis in het woordenboek moet opzoeken. De kunst van Ossip is niet eenvoudig te doorgronden, hoewel hij zich van simpele figuratie bedient. Het samenstel van zichtbare elementen maakt dat het zich ongemakkelijk verhoudt tot de bestaande en algemeen aanvaarde beelduitingen. Deze tegenstelling in het afzonderlijke object en de enkele tekening betoveren de toeschouwer, trekken de compositie een mysterieuze omgeving in, een wereld met een déjà vu beleving.

In een vraaggesprek met Kees Verbeek afgedrukt in het Engelstalige boek vergelijkt Ossip de onvolmaakte mens met een robijn. Dat onvolmaakte is de mens met een verstandelijke dan wel een lichamelijke beperking. De robijn heeft meer waarde dan goud, is de kunstenaar van mening. Niet economisch gezien, maar qua schoonheid. 'A ruby is noble and refined. A mineral rock that you can facet cut, just like a diamond." Dat onvolmaakte van deze mensen raakt Ossip, dat is de basis van zijn werken. Zo lijken zijn werken ook onvolmaakt, gebrekkig en imperfect. Maar dat is juist de charme, zoals bijvoorbeeld kinderen met het syndroom van Down of een ander gebrek innemend zijn. En dan gebrek in de betekenis gezien vanuit ons 'volmaakte' gezichtsveld. Deze imperfecte schepsels zijn op hun eigen manier en in hun persoonlijke leven verre van gebrekkig. Zij gedragen zich veelal zoals wij zouden willen maar niet durven, en zij staan over het algemeen vrolijk en zorgzaam in het leven. Deze mensen zou ik willen vergelijken met de kunst van Ossip. Hij wordt door dit zijn overweldigd en raakt er door geïnspireerd, daar ontstaat zijn bezieling.

Zijn werken schijnen ook onvolledig, er lijkt een steekje aan los. Zijn installaties hebben de sfeer van een mobile à vent, een kynetisch object. Vrij hangend en uitgebalanceerd vloekt het met de zwaartekracht. Bij elke verplaatsing van atmosfeer zet het zich in beweging. Deze objecten bezetten de ruimte, bevolken de omgeving waarin ze ter bezichtiging zijn geplaatst. Schijnen zich aan te passen, maar blijven anarchistisch non-conformistisch, agerend recalcitrant. Het vrij bewegen is slechts een onderdeel van het oeuvre van Ossip, maar wel erg in het oog springend. De stationaire beelden zijn evenwel tevens opmerkelijk. En evenzo de werken aan de wand die in samenspel zijn met de omgeving als vervreemdende uiting. Voortdurend wordt het onvolmaakte zijn verheerlijkt. Het imperfecte als hoogste goed gepropageerd. De robijnen in de gouden schelp. De rotte appels in de fruitschaal. Ossip verheerlijkt het imperfecte en ik smul van zijn vervreemdende beelden.

OSSIP – Meine Hände leben im Ernst. Teksten van Sanne ten Brink, Maarten Spruyt, Kees Verbeek. Van Spijk Art Books / Galerie Ramakers / Brutus, 2024.

[twafordizzy]

Jorge Semprun knippert met de ogen tijdens de grote reis

bron beeld: escritores.org De Spaanse schrijver Jorge Semprun (1923-2011) schopte het tot minister van cultuur in een Spaans kabinet. Vluchtte voor de Burgeroorlog naar Frankrijk en zat in Frankrijk (Compiègne) in het verzet tegen de nazi’s. In 1943 werd die verzetsgroep opgerold en moest Semprun op transport naar het concentratiekamp Buchenwald. Semprun overleefde het kamp, vestigde zich in het…

[kimkimberhelen]

AMENRA - Heden (Official Music Video) 2025

AMENRA announce 'De Toorn' & 'With Fang And Claw' EPs out March 28, 2025.

[medimelody]

Alles is te veel

Ik zit gevangen in een storm, een chaos die in mijn hoofd woedt en zich vastzet in mijn lichaam. Ik voel de pijn overal — diep vanbinnen, in mijn hart, maar ook in elke vezel van mijn lijf. Het voelt alsof ik draag wat niemand zou moeten dragen, alsof ik breek onder een gewicht dat alleen maar toeneemt. Mentale pijn vloeit naadloos over in fysieke pijn. Er lijkt geen rustpunt te zijn, geen moment van ademhalen, geen seconde waarin ik niet overspoeld word door gedachten, gevoelens en herinneringen.

Slapen lukt niet. Wanneer ik mijn ogen sluit, trekken mijn nachtmerries me terug naar een verleden dat ik niet kan ontvluchten. Het zijn niet alleen dromen, er zijn ook herbelevingen. Dingen die ik vergeten wou, komen terug met een brute kracht. Soms blijf ik wakker, uit angst voor wat ik zal zien zodra ik mijn ogen sluit. Maar de nacht houdt me niet enkel wakker met nachtmerries — paniekaanvallen grijpen me vanuit het niets, alsof mijn eigen lichaam zich tegen me keert. Alles doet pijn, zelfs ademen soms. En ik ben zó moe... maar slapen is geen ontsnapping.

Ik heb geprobeerd me af te snijden van alles wat me kwaad heeft gedaan. Het contact met mijn vader verbreken was een stap die ik allang wilde zetten, en toch weegt het zwaar. Hoe hard ik het ook probeer, het voelt alsof de schaduwen van het verleden blijven hangen, alsof ik dat deel van mezelf niet kan losmaken. Papa is maar een klein deeltje van mijn slechte verleden. Ik zie mijn jongere zusjes en broertje ook worstelen — zij beginnen te beseffen wat ik allang wist, wat ik gevoeld heb toen ik hen probeerde te beschermen. Mijn vader en zijn wereld maken hen net zo verward en kwetsbaar als mij vroeger. Het doet pijn hen zo te zien.

Bij mama lijkt het niet veel beter. Ik zie patronen die ik niet wil zien, manipulatie die misschien onbewust gebeurt, maar me keer op keer kwetst. Het woord ‘manipulatief’ voelt zwaar in mijn mond, maar het ligt daar wel. Dingen die zij anderen verwijt, passen eigenlijk perfect bij haarzelf. Hoe spreek ik dat uit? Kan ik dat ooit?

School is een dagelijks gevecht. Ik sleep mezelf ernaartoe, maar voel de constante druk op mijn schouders. Mijn selectief mutisme maakt het moeilijk om mezelf uit te drukken, sociaal te zijn. Het maakt me klein, bang. Hoe graag ik ook wil, woorden blijven vastzitten, en die angst weegt mee op alles wat ik doe. Mijn hoofd zit vol: piekeren, vragen, proberen te begrijpen wat er gebeurt in mijn verleden en heden, terwijl alles zich opstapelt. Trauma’s verwerken en ondertussen verder proberen gaan… Het lukt me niet. Zelfs een simpele mail beantwoorden voelt als een onmogelijke opgave.

Uit huis gaan was nodig, en het voelt veiliger, maar ook dat brengt onzekerheid mee. Ik hoor nergens. Joke’s huis biedt een soort tijdelijke bescherming, maar ik weet dat ik hier niet kan blijven. En naar huis terugkeren? Nooit meer. Dat is geen optie. Maar alleen wonen is zo’n groot vraagstuk: hoe doe ik dat als ik niet eens kan werken door alles wat ik voel en moet dragen? En toch… ergens alleen zijn voelt als de enige echte uitweg. Als de enige echte veiligheid.

Alles lijkt me te veel. Ik wil verder komen in mijn leven, maar alles wat ik probeer lijkt vast te lopen. De druk van school, de stress, het gepieker, het verdriet en het gewicht van onverwerkte trauma’s — het neemt me volledig over. Ik ben op. Wat ik doe om te overleven voelt niet goed genoeg. Wat anderen verwachten voelt onmogelijk.

De worsteling met eten... Mijn gevecht met eten is een van de zwaarste en moeilijkst te begrijpen aspecten van mijn leven. Het is een constante strijd tussen willen eten en de schuld die ik voel zodra ik dat doe. Ik hou van eten; ik kan er echt van genieten. Maar de getallen op de weegschaal bepalen hoe ik me voel. Zodra ik zie wat ik weeg, overheerst schaamte en de wens om terug te keren naar hoe het vroeger was.

Ik zeg niet graag dat ik een eetstoornis heb, omdat dat betekent dat ik het moet erkennen. Maar ergens weet ik het wel. Het is niet alleen hoe ik naar mezelf kijk, maar ook de controle die ik zoek in het weigeren van voedsel. Ik probeer dagen zonder eten te gaan — niet alleen omdat ik vaak geen honger heb, maar omdat ik niet wil eten. Mijn gewicht lijkt het enige dat ik kan controleren, terwijl de rest van mijn leven een chaos is. Hoe minder ik eet, hoe beter ik me soms voel… maar het gevoel van beter maakt me alleen maar slechter.

Nu weeg ik 43 kilo. Voor de meeste mensen is dat ontzettend weinig, maar voor mij klinkt het nog steeds te zwaar. Ik wil terug naar het gewicht dat ik vroeger had, in de tijd waarin ik al worstelde met eten en expres overgaf. Het voelt alsof ik daar ooit meer controle had, zelfs al weet ik dat het niet waar is. Die drang om minder te wegen beheerst me, ook al weet ik ergens dat het niet gezond is. Ik voel me vastgeketend aan die gedachten.

Eten, of het gebrek eraan, is geen makkelijk onderwerp voor me. Soms lukt het me gewoon niet om mezelf te dwingen, zelfs al weet ik dat ik het nodig heb. Het is een gevecht dat ik nog niet weet hoe ik moet winnen. Maar zolang dat getal op de weegschaal mijn gevoel bepaalt, blijf ik gevangen in deze strijd.

Ik wil verder, maar het lijkt alsof de wereld me steeds tegenhoudt. En ik, ik kan het allemaal gewoon niet meer aan.

[elliirey]

Positie:

In tegenstelling tot de architectuur van het heden, bouwt goede architectuur op de fragmenten van haar verleden. 🏛️

[xe-5aj1700155-024]

Prurient - Despiritualized (2011), heden