#Frits van den Berghe

[weepingwidar]

Frits Van den Berghe (Belgian, 1883-1939) - Tree in Bloom (1930)

[arinewman7]

Life

Frits Van den Berghe

1924

[villasugandhala]

Frits van den Berghe (1883-1939) Gent.

La Baigneuse, 1923

[oldsardens]

Frits Van den Berghe - Masker en naakt. 1931

[bottegapowerpoint]

Frits van den Berghe, Portret van Constant Permeke

[revuetraversees]

Yves ARAUXO - Un idiot devant l'étang - Cactus inébranlable éditions, automne 2023, 62 pages, 12€

Une chronique de Marc Wetzel Yves ARAUXO – Un idiot devant l’étang – Cactus inébranlable éditions, automne 2023, 62 pages, 12€   “Un idiot devant l’étang” est d’abord le titre d’un tableau (de 1926) connu (un mixte à la fois malicieux et inquiétant de Chagall et d’Otto Dix) de Frits Van den Berghe, qui montre un “idiot du village”, massif, béat, se tenant à l’écart avec roulotte et canards, les…

[sardens]

Frits van den Berghe - Sea shanty I. 1926

[bal-bullier]

Frits van den Berghe

Lente. De actrice Stella van de Wiele (1915)

[1five1two]

'Fishing for Stars'. Frits van den Berghe. 1920.

[germanpostwarmodern]

Between the second half of the 1920s and the 1960s Frits Peutz lay the foundation for the town of Heerlen’s modern architectural character through buildings like the ultra-modern Schunck department store (1933), the Royal Cinema (1937) or the Stadsschouwburg (1959). But Peutz’s magnum opus in the city undoubtedly was the town hall completed in 1942, a very interesting building oscillating between modernism and historic echoes that came about under the aegis of long-term mayor Marcel van Grunsven. Recently the town hall’s renovation as well as the construction of an adjacent municipal office building were completed by Mecanoo, a welcome occasion for the release of the present book: Emile Hollman’s “Frits Peutz 1896-1974. Beeldbepalend architect”, published by nai010 publishers, which offers a very diverting, multifocal perspective on the life and work of architect Fritz Peutz through the eyes of his children, contemporary architects like Jo Coenen, Francine Houben, Wiel Arets and Wim van den Bergh (who published an essential monograph on the architect during their student days). While Peutz’s children Netty and Jan reflect on their upbringing and, in Jan’s case, the rather short-noticed continuation of his father’s architectural firm, the aforementioned architects in interviews with the book’s author discuss their touching points with Peutz. Coenen, Arets and Houben were all born in Heerlen and sooner or later in their (professional) lives dealt with Peutz buildings. Jo Coenen in particular, through his commission for the Heerlen municipal library, deeply discussed the architecture of the nearby town hall and intimately got to know Peutz’s references to historic order and composition principles.

The latter also come up in Hollman’s introduction which recounts the town hall’s genesis as well as it sheds light on the cultural environment and urban society that helped modern architecture thrive in Heerlen.

With the present publication Emile Hollman offers a very personal but nonetheless in-depth account of Frits Peutz’s life and work and the particular qualities of his architecture that is exceptionally diverting and beautifully illustrated. Warmly recommended!

[sainsaint]

Frits Van den Berghe - Portrait of Fortuna Brulez - 1919

[deeznuts-nl]

Recensie 1: Tja, hoe moet ik over De Avonden oordelen? Aan de hand van de samenvatting is het misschien wel te zien: ik ben er niet razend enthousiast over. Dat komt doordat er niks gebeurd is! Daar heb ik toch wat moeite mee. Het patroon in het boek is: slapen (een nachtmerrie hebben) – ontbijten, de stad in, thuisblijven, of iemand opzoeken – avondeten – iemand opzoeken – slapen. En ga zo door. Daarnaast heeft het boek een erg depressieve ondertoon: Frits is aangetrokken door de dood, het verval en kaalheid, iedereen zou ziek zijn, hij is seksueel gefrustreerd en hij vindt alles nutteloos. Kortom, niet het meest optimistische boek.  

Ik kwam er daardoor ook erg moeilijk doorheen, het taalgebruik vond ik erg moeilijk, het was erg saai, ik kon het moeilijk plaatsen. Pas na een literatuurgeschiedeniscollege over De Avonden kon ik de schoonheid inzien: het boek is namelijk zo mooi, omdat het een goede weergave is van de tijd. In de tijd na de oorlog (De Avonden is na-oorlogsproza) was de nutteloosheid, het verval, het besef van de dood juist iets wat de jongeren erg bezighield. Er was niet veel, er was veel gebeurd. Het was een periode van opbouw. Dat zie je erg goed terug in De Avonden, en misschien is die weergave van de (bittere) werkelijkheid, ook wel erg gedurfd.  

Dus als iemand mij mocht vragen, wat ik ervan vond: ik vond De Avonden geen fijn boek, ik heb er lang over gedaan en het was saai: maar het is een boek dat de tijd van toen mooi en direct weet vast te pakken. En dat blijft bijzonder.

https://www.spellingenzo.nl/boekrecensie-de-avonden-van-gerard-reve/

Recensie 2: Behoudens een enkele uitzondering kwamen de critici in 1947 woorden tekort om taal en stijl in De avonden te prijzen - maar behalve Vestdijk wees niemand op de humor in het boek. Toch hangen taalgebruik en humor hier wel heel nauw samen.

Fens (1965) wees erop hoe de monologen ‘een zeer komisch karakter (hebben). Men kan beter zeggen: tragikomisch’: veroorzaakt door het plechtige taalgebruik en de goedkope en daardoor overbodige levenswijsheden. Aangezien De avonden voor minstens driekwart uit monologen en dialogen bestaat, is het inderdaad een buitengewoon humoristisch boek. De mono- en dialogen zijn namelijk niet alleen ‘komisch’ of ‘geestig’, maar eraan ten grondslag ligt steeds Frits' wanhopige strijd tegen de wezenlijke kenmerken van zijn situatie: obsessies, eenzaamheid, stilte, isolement, angsten.

De stijl van de verteller is helder en sober, slechts een enkele maal gebruikt hij plechtige formuleringen als ‘sluimerde in’ en ‘t E rad binnen’ (p. 7). Ook Frits hecht grote waarde aan nauwkeurige formulering en correcte uitspraak. Daarnaast heeft zijn idioom veel komische eigenaardigheden, en de humor in De avonden wordt dan ook vooral door hem gedragen; van een strikt individuele stijl kunnen we overigens niet spreken, want sommige van zijn vrienden (met name Louis) praten op soortgelijke wijze. Behalve Frits' taalgebruik zijn ook vele situaties in De avonden - op zeer uiteenlopende wijze - komisch. Van den Bergh onderscheidt in totaal veertien.

categorieën, waarvan de meest frequente zijn: herhaling, herkenning, stadhuistaal, absurdisme, contrast, taboedoorbreking, cliché, lezersvoorsprong en ironie.

https://www.dbnl.org/tekst/anbe001lexi01_01/lvlw00513.php

Recensie 3: Ik heb nou niet echt genoten van het boek; ik vond het eerder saai dan boeiend. Het is allemaal zó uitvoerig beschreven dat het me niet heeft kunnen pakken. Ik heb het dan ook zeker niet in één ruk uitgelezen, daar is te vermoeiend voor. Wel was de wending op het eind erg verassend. Overigens heb ik nu wel een beter beeld gekregen van de leefomstandigheden van vlak na de oorlog. Het probleem is misschien ook wel dat ik me niet goed kan identificeren met Frits en de tijd waar hij in leeft. Maar de dramatische waarde van dit boek is wel goed op me overgekomen.

https://adoc.pub/boekverslag-de-avonden-gerard-van-het-reve.html

Reactie op de recensies:  

De drie recensies bieden verschillende perspectieven op "De Avonden" van Gerard Reve, ook al komen de woorden “verveling” en “moeilijk leesbaar” vaak terug. Dit boek is dan ook niet van onze generatie en is ook niet bedoeld een publiek te verkrijgen die niet meer leest omdat er niks ander te doen is, maar daar kom ik wo nog op terug. De eerste recensie bekritiseert het gebrek aan actie en de sombere gedachtes van het boek, maar erkent uiteindelijk de waarde ervan als een weerspiegeling van de naoorlogse periode. De tweede recensie legt de nadruk op de humor in het boek (en dus ook meer op de stijl waarin het boek geschreven is) en hoe deze samenhangt met diepere thema's van eenzaamheid en angst. En de derde recensie zegt kort maar krachtig ook dat ze het boek saai vond, maar benadrukt ook de dramatische waarde en de impact van de onverwachte wending die aan het einde plaatsvindt, ook al moet ik zeggen dat ik zelf het einde niet echt spannend vond en het een beetje een raar einde vond.

Als lezer van "De Avonden" kan ik me volledig vinden in de ervaringen die in de eerste en derde recensie worden beschreven. Het was voor mij persoonlijk ook echt moeilijk om door het boek heen te komen vanwege het trage tempo en het gebrek aan spannende gebeurtenissen, die echt nauwelijks of zelfs niet zijn voorgekomen in dit boek. Ook kon ik me niet echt identificeren met het hoofdpersonage Frits,

omdat zijn gedachten en gedragingen soms wel heel vreemd waren. Maar, ik kan wel begrijpen dat zijn karakter en zijn gedachten een representatie kunnen zijn van de gedachten en gevoelens die veel mensen hadden na de oorlog, vooral in Nederland die had geleden van de “winterhonger” waarin veel mensen waren gestorven en waarschijnlijk ook een beetje gek waren geworden (door bijvoorbeeld planten of lijm te moeten hebben gegeten of zelfs helemaal niks)

Wat ik wel bewonder aan "De Avonden" is de moed van Reve om een taboeonderwerp te gebruiken als onderwerp, van wat ik heb begrepen omdat er destijds niet gesproken werd over de mentale gezondheid van de mensen en over dat ze eigenlijk helemaal niets deden met hun leven. Het boek behandelt existentiële angsten en de zoektocht naar betekenis, terwijl dat de mensen daar toen helemaal niet bezig mee waren maar vooral bezigwaren Europa, en Nederland in dit geval, weer op te bouwen. Ik erken dat het boek voor zijn tijd revolutionair was hierdoor.

Onlangs dat het volgens mij wel revolutionair is voor zijn tijd kan ik zeer goed begrijpen waarom jonge lezers, en over het algemeen bijna iedereen eigenlijk, vandaag het boek als saai zouden kunnen beschouwen. Wij lezen namelijk niet meer om dezelfde redenen. Het boek is geschreven op een manier voor de mensen destijds, om de verveling tegen te gaan (boeken waren toen een beetje de smartphones van tegenwoordig), maar in onze tijd zijn er veel andere vormen van entertainment beschikbaar (zoals bijvoorbeeld dus de telefoon, tv, ... schermen).  

Ik moet dus eerlijk toegeven dat het boek ongelofelijk saai is door dus het gebrek aan actie. Maar ik denk dat je ook niet met een “bril van tegenwoordig” het boek moet lezen, maar dat moet doen met een visie die ze toen ook hadden (dus jezelf informeren over de situatie van toen voordat je het boek leest). Op die manier erken je denk ik wel de historische en literaire waarde van dit boek, omdat het boek dan tenslotte een belangrijk stukje naoorlogse geschiedenis vastlegt (door te laten zien hoe het moeilijke ne vooral saaie leven van toen was) en ons ook nog eens laat denken over de menselijke conditie en de zoektocht naar betekenis in tijden die veel lastiger waren dan die dat we nu kennen.

[twafordizzy]

Frits van den Berghe ging van daad naar droom

Frits van den Berghe (1883-1939) werd geboren te Gent. Hoewel vandaag algemeen erkend als meester van het Vlaamse expressionisme en het surrealisme, bracht hij aanvankelijk fijngevoelige impressionistische werken, met opvallend symbolistische inslag. Op aandringen van Alfons Dessenis verhuisde hij in 1902 naar Sint-Martens-Latem. In 1906 sloot hij er vriendschap met Albert Servaes, Gustaaf De…

[joostjongepier]

Wat?   Dulle Griet (1563) door Pieter Bruegel de Oude

Waar?   Museum Mayer van den Bergh, Antwerpen

Wanneer?   25 maart 2023

Vanaf het begin van zijn verzamelcarrière was Frits Mayer van den Bergh geïnteresseerd in werk van Pieter Bruegel de Oude. Werk van verschillende schilders uit de Bruegel-familie werden met elkaar verward, voor zover men de naam Bruegel al kende. Mayer van den Bergh was de eerste die een onderscheid maakte tussen het werk van Pieter Bruegel de Oude en dat van zijn zonen Pieter de Jonge en Jan. Pas na de dood van Frits is de schilder door kunsthistorici bestudeerd en werden de eerste monografieën over Pieter Bruegel gepubliceerd.

Ongetwijfeld het belangrijkste werk van Pieter Bruegel I in de collectie van het museum is: Dulle Griet. Het is een raadselachtig werk met allerlei wezens die sterk aan Jeroen Bosch doen denken. De eerste omschrijving van het werk is van de hand van kunsthistoricus Karel van Mander (1604): “Een dulle Griet, die een roof voor de Helle doet, die seer verbijstert ziet, en vreemt op zijn schots toeghemaeckt is”. Een eenduidige verklaring voor het werk is er niet. Dul betekent boos, woest, razend. De dulle Griet verpersoonlijkt het kwade wijf, de helleveeg, die duivel nog hel ontziet en nergens voor terugdeinst. Ze komt zelfs roven tot voor de poorten van de hel en komt er nog mee weg ook. Waar Dulle Griet zich gedraagt als een hebzuchtige man, gedraagt de reus zich als een spilzuchtige vrouw.

[thunderstruck9]

Frits Van den Berghe (Belgian, 1883-1939), L'allée du château à Bachte-Maria-Leerne [The Château Driveway in Bachte-Maria-Leerne], 1923. Oil on canvas, 48.5 x 55.2 cm.

[jareckiworld]

Frits van den Berghe (1883-1939) — Tree in Bloom  (oil on canvas, 1930)