#De Fundatie

[aesthetic-empathies]

Loie Hollowell, Expanding Figure, 2020, oil, acrylic medium, sawdust, and high-density foam on linen mounted on panel, 72" × 54" × 3.75" (182.9 cm × 137.2 cm × 9.5 cm)

Loie Hollowell’s Being Claiming Their Space

You imagine finding yourself in Zwolle. You stand face to face with De Fundatie’s anachronistic façade. Its neoclassical temple supports the weight of a glistening metallic egg, flattened and futuristic. Gavels and powdered wigs flood your imagination as its pediment and pillars remind you of its former function as the Palace of Justice, but one look at that squished oval pulls you out of your reverie. You enter, unprepared for what is awaiting you. Ambling through the museum’s quiet, clean hallways, their soothing sonoric and spatial emptiness suddenly dissipates. Like a held breath that finally finds its release, a deluge of visitors renders the space a claustrophobic nightmare. It is 5 PM, time for the official opening of Brave New World, the museum’s newest exhibition, curated by Hans Den Hartog Jager. 

You imagine standing in front of an artwork. It is titled Expanding Figure (2020) and attributed to Loie Hollowell. She is one of sixteen young (read ‘under 40’) contemporary painters featured in the exhibition. The catalog, the one you had obediently accepted and clench tightly in your left hand, tells you this. It also tells you how these brave artists create to counteract the death of painting (a cliche, you must admit). Immediately, you can’t help but notice the figure’s humanoid features. From top to bottom, you recognize a head, breasts, belly, and vulva. Surely, this says something about womanhood and fertility. You are briefly overtaken by a disturbing guilt (am I objectifying the female body?) until you realize the artist is a woman. What a relief — onto the next one. Turning your back to the artwork, you leave the room.

You don’t have to imagine being the work of art. You hang or you stand, whatever the bipedal creature deems appropriate. You’re not sure if it’s right for you, but you are used to being handled. Against a white wall, you are static and three-dimensional. The critics love to remind you of the matter that constitutes you: paint, sawdust, foam. If you could use words, you would say that they are made of flesh and bone too! But you know it’s no use — they can’t hear you anyway. You don’t worry much about the words those walking meat sacks use to describe you anymore. 

You are framed twice: physically and theoretically. Often described as an exploration of relevant themes, you will always carry your creator’s story with you. Perpetually demoted to representation: of the artist’s body, her vulnerability, or her virtuosity. It makes more sense in context, you see! Simple symbolism is what makes your visual lexicon consumable to them. Your shapes are round and bulbous (reminiscent of femininity), your colors are earthy and muted (reminiscent of nature), and your corporeal features are familiar (reminiscent of humanity). Through words, they try to absorb you into their world, not realizing the indescribable is just as emphatically you. 

But isn’t this your space? Isn’t it you, whose figure expands in multiple dimensions here? You doubt your creator will ever set foot in this room. It is not language, but sensation that legitimizes your value. Upon entering, the visitor must reckon with your dominating presence. You hang large and challenging. Through the sharp movement of convex bulges and concave calderas, your body tricks the eye. In rippling cross sections of a three-dimensional whole, you resemble an echo, fading but constrained to canvas. Resonance is not only visually depicted, but palpably felt, like a comforting harmony. This immateriality is your true medium, affective waves radiate the room in an attempt to move the visitor. You are a being of sensation.

You are the work of art looking at the visitor looking at you. When you see fear cross their face, you finally feel acknowledged.

[atevegter]

3173 Museumkaart

Gisteren werd onze nieuwe Museumkaart bezorgd. Het is bijna bijzonder wanneer er behalve pakjes en de krant nog iets fysieks in huis komt, want bijna alles is tegenwoordig digitaal, maar de Museumkaart is daarop een grote uitzondering. En ze zijn heel streng. Je moet hem echt bij je hebben, anders kom je er niet gratis in, heb ik ervaren bij het Kunstmuseum in Den Haag. Afijn, mijn hersens…

[dutchjan]

February 08, 2023

[jurjenkvanderhoek]

KRABBÉ OVERWINT OPGELEGDE BEPERKING

Gewend aan reizen om daardoor geïnspireerd te worden, landschappen ver weg en dichtbij. Verwend zijn eigenlijk om in de wereld beelden te mogen en kunnen ontdekken, in gedachten of bij schets te bewaren en thuis deze herinneringen uit te werken. Dat stopt opeens en hij valt uit zijn ritme van schilderen en van leven. Hij is uit zijn doen. Op het toneel en voor de film kan de veelzijdige kunstenaar als acteur in een rol onderduiken, niet zichzelf zijn maar de ander. Thuis in het atelier is Jeroen Krabbé nooit de ander, heeft alleen met zijn gedachten van het eigen doen en laten te stellen. Door dat vervelende virus echter, dat de wereld stil zet en het leven op de kop, is hij werkelijk teruggeworpen op zichzelf. Hij kan niet meer stiekem vanaf een script leven of zich verschuilen in filmische zoektochten naar collega’s in de kunst. Eenzaam en alleen zit hij er, fysiek afgesloten van de buitenwereld. Daar gaat dit verhaal over dat is ingegeven door het lezen en bekijken van de uitgave “Stilte, mijn atelier in lockdown”. Die van bovenaf opgelegde beperking steekt en wringt, het schuurt het vermogen te creëren.

Hoe zal de Italiaanse schilder Giorgio Morandi dat ervaren hebben, denk ik bij het bladeren door de uitgave en het lezen van de teksten daarin. Morandi legde zichzelf een quarantaine op, kwam zelden de deur uit en ging al helemaal niet op reis. Hij had genoeg aan en nam genoegen met de beschermde omgeving van zijn atelier. Daar was zijn inspiratie voorhanden in de schappen vol verzamelde potten, borden en vazen. Hij schilderde vrijwel alleen stillevens met over het algemeen dezelfde potjes, bordjes en vaasjes. Steeds opnieuw van een andere kant of met gewijzigd invallend licht. Door die beperktheid echter is zijn werk wel tot grote hoogte in kwaliteit en uitstraling gekomen, wereldberoemd. Maar Jeroen Krabbé ervaart de beperking als een handicap. Hij moet zijn vleugels kunnen uitstrekken om de wereld te verkennen, en daaruit inspiratie opdoen om de werken te maken die hij voorheen deed.

Bij jezelf zijn maar wel weg kunnen is een ander ding dan op jezelf zijn en nergens naartoe mogen. De opgelegde gebondenheid, de voorgeschreven beknotting weegt zwaarder dan een zelf in alle vrijheid opgedragen begrenzing. Krabbé werkt alleen op zichzelf in zijn atelier maar kan uitvliegen wanneer hij wil, met anderen spreken en overleggen zonder maat. Maar nu het niet anders kan en de deur gesloten moet blijven voelt het als een dwangbuis, een keurslijf en dat werkt nooit prettig, in geen enkel geval. In deze inperking beseft Krabbé des te beter de essentie van het leven. Want wat moet hij nu? Hij loopt stuk, maar raapt toch vol goede moed zijn delen bij elkaar.

Hij begint opnieuw op oude eerder door hem beschilderde doeken. Zijn vroegere gedachten krijgen een nieuwe betekenis. Hij recyclet als het ware zijn eigen kunst. Noodgedwongen, want in de lockdown kan Krabbé geen nieuwe doeken aanschaffen want alles zit immers op slot. Gelukkig heeft hij nog een voorraad door hemzelf afgekeurde doeken. Hij likt zijn wonden en gaat min of meer opgewekt door. Want eigenlijk betekent de lockdown dus een nieuw begin, een geluk bij een ongeluk. Zijn toets wordt losser, het verhaal gaat dieper. Raakt de kern van zijn wezen op dat moment. Ik zie de man in zijn werkplaats, veelal met lege doeken op statische ezels. De doeken smeken erom beschildert te worden lijkt het wel. De sfeer is geladen, want de zin is opeens verdwenen. Nieuwe moed moet in stilte worden gevonden. Gaandeweg wordt het grijze bestaan ingekleurd. Krijgen de doeken kleur, wordt de spanning doorbroken. Want je kunt wel bij de pakken blijven neerzetten, maar daar schiet geen mens iets mee op.

In de beperking, wanneer deze eenmaal is geaccepteerd als kwade noodzaak, vindt Krabbé voldoende vrijheid om in de kunst bij zichzelf te blijven. Op zelf onderzoek te gaan en te ontdekken wat de betekenis van deze periode voor zijn werk kan zijn. Hij kan en durft meer van zichzelf te laten zien, de beteugelde schilderijen hebben diepgang. In werkelijkheid een dubbele laag, want geschilderd over oude doeken. En in sommige composities is die geschiedenis en zijn die gedachten van toen nog zichtbaar in de schildering van nu. Maar ook in de abstractie is er een gelaagdheid. Krabbé schildert nog wel met een realistische toets, maar met een expressionistische ondertoon. Zijn werken komen dichter bij de mens, het ik, want de invloeden van buitenaf zijn verdwenen. Hier en nu kan hij zichzelf zijn. Voordien zou hem dat nooit gelukt zijn, maar in de lockdown moet hij wel wil hij verder en voort. In de stilte van het atelier en zijn omgeving kan hij bij zichzelf blijven, dat moet wel want er is niets anders. Het atelier is zijn landschap, de natuur van dat leven, de essentie van dit zijn.

Voor de uitgave, de catalogus bij de tentoonstelling in Museum de Fundatie, is zoon Jasper met vader Jeroen in gesprek gegaan. Zij delen de smart. Beide zijn mensenmensen, altijd onder de mensen. Het leven wordt bepaald door de ander, want de kunst is voor de massa. De zoektocht naar bepaalde kunstenaars moet uitgedragen. De gescripte rolprenten moeten de filmzalen in. De eigen communicatie, de pr, dient mensen te trekken. Het ego verdient applaus. Dus laten ze zich zien daar waar mensen zijn of toegang toe hebben. In het bevragen van zoon tot vader komt naar voren dat beide het er moeilijk mee hebben. Het is lastig zo niet onwerkbaar om in de verplichte stilte, de gedwongen afzondering, tot een toppunt te geraken. Maar niets is minder waar blijkt uit de afgedrukte werken in het boek. Het zijn veelzeggende composities waarvan de beelden zich afspelen binnen de muren van het atelier. Dat is zijn omgeving, door de kier van de deur kan hij nog de buitenwereld beschouwen maar dat is het dan.

De mannen hebben het over hun kunst in het algemeen, maar in het bijzonder over wat nog werkbaar is tijdens de lockdown. Het is een wonderlijke gave, dat schilderen in de kunst, want ondanks dat Krabbé niet meer weet wat hij moet en zal doen, komt hij tot emotioneel werk. We zien de man die het niet meer zo denkt te zien zitten in zijn atelier. Zeulend met, kijkend naar en voortdurend met een penseel in de hand. Wie is die figuur. Is het Krabbé zelf of is het zijn alter ego, de figurant in de film die "mijn atelier in lockdown” heet. Met dit werk doorbreekt hij zijn eigen stilte. Het kon weleens een breekpunt in zijn oeuvre zijn. Met de beperkte middelen en nauwelijks onderwerp komt hij tot een veelzeggende productie. Zoals Morandi zich door eigen toedoen liet beperken tot steeds dezelfde stillevens in een ander licht te zetten, zo heeft Krabbé zich moeten laten beperken tot de attributen in zijn atelier. Daarmee maakte hij stillevens, experimenteerde hij met vorm en kleur, lichtval en schaduwwerking.

Het boek is een document van een periode in veelzeggende beelden. Een documentaire met stille momenten, het ondergaan van een beperking. Maar je daar bovenuit werken met het enige wat voorhanden is als beeldend kunstenaar. Jouw gedachten vorm geven in verf op doek. De beperking heeft Krabbé goede dingen gebracht, zijn uitingen ogen wel opgeruimd en geven beeld aan op welke manier beperkt onbeperkt kan werken. Het portret dat zoon Jasper van zijn vader Jeroen maakte schetst het beeld van de man die volgens mij aan het begin van zijn opsluiting staat. Hij is zichtbaar verbolgen en overdenkt het doel en wat nog mogelijk is. De ernst is moedeloosheid. Maar eenmaal aan het werk komt de kleur in het leven terug. Daar getuigen de platen in het boek van. De magie van kunst.

Jeroen Krabbé. Stilte. Mijn atelier in Lockdown. Teksten Ralph Keuning en Jasper Krabbé. Fotografie Annemarieke van Drimmelen. Waanders Uitgevers / Museum de Fundatie, 2021.

[antonio-m]

“The Penitent and Impenitent Thieves” c.1611, by Abraham Janssens. (1575–1632). Flemish painter. Museum de Fundatie, Netherlands. oil on canvas

[saax2]

Mulini a vento

Moulin à vent, 1886 (Musee d’Orsay, Paris) | Claude Monet (1840-1926, France)

Le Moulin de blute-fin, 1876 (Museum De Fundatie, Zwolle, Netherlands) | Vincent van Gogh (1853-1890, Netherlands)

[joostjongepier]

Wat?   School Boys (2021) door Salman Toor, Patrizia Cavalli’s Christmas Table (2020), Studio Nude (2022), The Lake (2019) en Tom sleeping at Locarno with etchings (2020) door Louis Fratino en Wet Hands (2015), Companion (2019) en Kompleks (2016) door Sanya Kantarovsky

Waar?   Tentoonstelling Brave New World in Museum De Fundatie, Zwolle

Wanneer?   5 maart 2023

Salman Toor is afkomstig uit Pakistan en verhuisde naar Amerika. Zijn schildersloopbaan verliep stroef tot het Whitney Museum in New York in één zaal een kleine expositie van zijn werk organiseerde. Daarna schoot zijn carrière als een raket omhoog. Zodanig dat er nu haast geen werk van hem te krijgen is. Er hangt dan ook slechts één klein werk van hem op deze tentoonstelling in Zwolle. Toor is homoseksueel en die geaardheid speelt in zijn werk een belangrijke rol. Op School Boys staan twee jongens tegen een muur. Ze kijken elkaar niet aan, maar toch lijkt er een zeker spanning tussen de twee te bestaan.

Queerness speelt ook een grote rol in het werk van de Amerikaan Louis Fratino. Hij gunt ons via zijn schilderijen een blik in zijn leven, waarbij zijn homoseksuele geaardheid haast terloops langskomt. Daarbij verwijst hij regelmatig naar de kunstgeschiedenis. Patrizia Cavalli’s Christmas Table refereert aan werk van Matisse, Studio Nude doet denken aan Pablo Picasso en The Lake heeft duidelijke overeenkomsten met het werk van Chagall. Mijn favoriete werkje van deze kunstenaar is een heel klein doekje. Het toont een slapende jongeman onder een wit laken met op de achtergrond een ets: Tom sleeping at Locarno with etchings.

Sanya Kantarovsky is geboren in Moskou en woont en werkt in New York. Haar werken zijn qua stijl heel verschillend, maar allemaal virtuoos geschilderd. Het kleurrijke Wet Hands is net zo fascinerend als het haast monochrome Companion (wie houdt hier trouwens wie gezelschap?). Een bijzonder spannend werk vind ik Kompleks. We zien een jongetje met een steek op het hoofd tussen twee volwassenen. Proberen de grote mensen het kind te beschermen of vormen ze een bedreiging voor hem? De vrouw rechts van het jongetje heeft een stevige greep om zijn arm. De man links van hem steekt, haast dreigend, zijn hand uit. Wil hij de steek van het jongetje afnemen of het jongetje zelf beetpakken?  Het jongetje kijkt van onder zijn steek naar de man. Is zijn blik wantrouwend, angstig? Op de achtergrond is een groot gebouwencomplex zichtbaar dat Oostblok-achtig en monotoon oogt.

[weimarhaus]

Paul Citroen (1896 – 1983), Lotti Weiss, 1930, photograph. Via Museum de Fundatie.

[einserinho]

Museum de Fundatie

Zwolle/NL

[azaleastrum]

At Museum de Fundatie, Zwolle, Netherlands. Unknown artist

[evmke]

Jeroen Lutters - In de fundatie 8/12

Als groep kregen we een workshop over Art Based Learning, na wat achtergrond informatie ondergingen we deze theorie zelf. Hieronder wat aantekeningen:

IN KUNST ZIT KENNIS

De methode paste we toe tijdens de tentoonstelling van het werk van Mariaane Von Werfkin in de fundatie op 8/12/24.

Stap 1: Verzin een vraag, waar hou je je nu op dit moment mee bezig?

Tijdens het uitvoeren als facilitator hiervan: Doe zelf mee, heb ook een vraag. Dwing niet, niemand is ' de baas'. Wees transparant & denk om de context

Vervolgens mochten we de vraag weer 'vergeten' . We kregen 10 minuten om de gehele tentoonstelling te bekijken.

Vervolgens kozen we 1 kunstwerk wat er voor ons op dat moment uit sprong. ' Welk werk kiest jou?'

Altariteit = Het ervaren van dat wat je niet begrijpt

! Door aandacht kan er juist een klik ontstaan

Stap 2: Laat het gekozen werk tot je spreken, kijk en luister ernaar. Wat valt je op?

Dit schreef ik erover:

Hoe het water langs de rotsen naar beneden stroomt. Dat ik twijfelde over de richting van het stromende water, en hoe deze van kleur veranderd. Hoe de kleur blijft plakken terwijl het water blijft stromen, dezelfde kant op als waar de trein naartoe gaat. 

Dat het de bergen niet op lijkt te vallen. Ze zijn bezig met de sloopkogel die recht op hun afkomt. Angst in de ogen, boosheid, woede, afschuw. Verdediging. Een zeehond, een mol, botten, een dinosaurus, een alien, een staart van een krokodil, een groot gapende mond. Meerdere daarvan. Dat hoe dichter de sloopkogel is hoe meer angst er is. Een soort overgave aan diens lot misschien?

Hoe verder ze weg staan hoe meer verdediging en woede er is, vuur? 

De emotie rots. 

Allen gericht op eenzelfde vijand. Een gezamenlijke vijand, die meerdere emoties oproept. Ze zijn al verbonden, vormen een pakt maar zo’n kleine sloopkogel blijkt toch meer kracht of inpakt te hebben op een samengevoegde rotswand van stukken steen met elk een eigen karakter en emotiehuishouding en verdedigingsmechanisme en taak in het geheel.  Waar sommige een poging tot actie ondernemen geven anderen het op, kijken weerloos toe tot het hun eigen tijd is. 

Stap 3 is onderdeel worden van. Onderdeel worden van het landschap, neem een positie is. - alles kan- creëer een mogelijke wereld.

Dit schreef ik erover:

Het is een oorverdovend kabaal. Er klinkt een onmenselijk geschreeuw en gekrijs van langs elkaar schuivende rotsblokken. Het water blijft kalm maar wordt af en toe langs de rotswand geklotst, een paar druppels raken de treinrails, ze worden snel droog gereden door de treinen die af en aan lege en volle wagons langs het zicht van de woedende doch angstige en verdrietige rotspartij. Mensen communiceren enkel met kleuren omdat het gehoor zo beschadigd is. Ze accepteren het, hebben een nieuwe manier gevonden om tot communicatie en verdere vernietiging te komen. 

In de achtergrond nog verse onaangetaste bergpartijen, die hun lot enkel kunnen horen aankomen. De aarde voelt warm, het water tot bijna koken gewreven.

Stap 4 is het deel waar de creatie wordt aangevuld met reflectie. Nu mag het betekenis krijgen. Denk weer terug aan de vraag en voel of er een eventueel antwoord in zit.

Als facilitator is het belangrijk om je kwetsbaarheid te tonen EN het (beter) te weten. Het gaat om vertrouwen.

Ik vond het interessant en waardevol om op deze manier de stappen te doorlopen.

Wat ik meeneem is vooral het laatste wat ik schreef: Kwetsbaar zijn EN het weten.

[rotterdamvanalles]

Vrouwe Groenevelt's Liefdegesticht vijverHofstraat (agniese buurt).

Het Vrouwe Groenevelt's Liefdegesticht is een hofje dat in 1902 gebouwd werd. Het hofje is gevestigd aan de Vijverhofstraat in de Rotterdamse Agniesebuurt. Het hofje is een van de drie nog in Rotterdam aanwezige hofjes. De overige twee zijn het hofje van Kuijl’s Fundatie en Uit liefde en voorzorg.

Vrouwe Groenevelt's Liefdegesticht was eerder op andere locaties gevestigd. Het initiatief voor het eerste hofje werd genomen door Geertruy Groenevelt (1739-1808). In haar testament had zij bepaald dat een deel van haar nalatenschap bestemd was voor de stichting van een instelling voor de opvang van oudere en ongetrouwde vrouwen. In 1816 werd aan de Oostsingel een hofje gebouwd voor zestien bewoonsters. Het gemeentebestuur van Rotterdam wenste enkele decennia later over de grond te beschikken voor een stadsuitbreiding. Het gevolg was, dat de gemeente de grond kocht en het hofje in 1865 verhuisde naar de Weenastraat.

De uitbreiding van spoorlijnen maakte een nieuwe verhuizing noodzakelijk. De architect Barend Hooijkaas jr. was verantwoordelijk voor het ontwerp van het huidige hofje aan de Vijverhofstraat, dat in 1902 geopend werd. Een opmerkelijk detail van het gebouw is het tegeltableau van Adolf le Comte.

Aan het eind van de twintigste eeuw was een ingrijpende renovatie en restauratie van het hofje noodzakelijk. De regenten van de Stichting Vrouwe Groenevelt's Liefdegesticht droegen in 1993 het hofje over aan een woningbouwcorporatie. In 1994 werd het hofje, zowel exterieur en interieur, geheel gerenoveerd en gerestaureerd. Het is sinds 2002 een rijksmonument.

Foto en Informatie komt van wikipedia.

[atevegter]

3147 Zwolle

Gisteren zijn we naar Zwolle geweest. Onderweg zagen we een tweeling Volvo van de onze met een Frans kenteken, met enthousiast zwaaiende Fransen erin. We parkeerden in Zwolle in het Maagjesbolwerk, waar we aan de praat raakten met een parkeerwachter, die volledig afgekeurd was maar dit werk graag deed om de deur uit te zijn, anders kreeg hij thuis maar ruzie. We liepen naar onze bestemming,…

[lukeniklaspierce]

MARIA

Oh, Maria, I know you're gone But I feel you when we're alone Even when I'm here in his arms I know you're somewhere in his heart

theme

featuring bellow items:

avarosa - gus lel evo x tmd/124/175/23 - tmd

the factory - nextgen cigarillo elmira/152/168/26 - mainstore

thirst - henry linen set cambridge hills/126/125/25 - mainstore

✘ léo: avarosa - gus lel evo x volkstone - julles hairbase avarosa - david beard volkstone - jesse mesh beard tf - grizzly body hairs the factory - nextgen cigarillo thirst - henry linen set animosity - jacob's cross necklace omy - smart watch

✘ ashley: nova - zelatrix pepe skins - anne v2 jack spoon - hibi lipstick itgirls & velour - picasso babe (modelesque) lowen - valeria polarbunny - onyx dyed fingers mandala - legends never die earring midwest - les fleurs

✘ decor: ionic - la ermita ionic - vasijas ionic - la plantita de aloevera ionic - la pared del patio ionic - garden table ionic - garden chair dust bunny - blooming wishing well dust bunny - rosedale stone fence dust bunny - petal power poles konoha - dame's rocket (hesperis river) fundati - plane tree set

medias

[yens-yens]

Drift, Museum de Fundatie, Zwolle (Nieke Koek) 2023

In Drift, different moving strips slide from left to right. The movements are programmed in such a way that compositions are created, that together tell an abstract story. In this work, Nieke Koek investigates whether it is possible to create human expression and thus appeal to the empathy of the viewer.In collaboration with Teun Vrolijk and Yens & Yens © Hans van Eijsden Artist: Nieke…

[sky60038]

Le Moulin de la Galette (série de Van Gogh) par Olivier Boyer Via Flickr : Le Moulin de blute-fin, 1886 Museum de Fundatie, Zwolle[7] fr.wikipedia.org/wiki/Le_Moulin_de_la_Galette Il Moulin de la Galette è un termine generico: designa due mulini tra cui l'unico mulino a vento funzionante sulla Butte Montmartre nel 18° arrondissement di Parigi (Francia), situato in rue Lepic, nonché il suo mulino gemello visibile all'angolo di rue Lepic e rue Girardon. L'ensemble un tempo ospitava un famoso ballo pubblico aperto dalla famiglia di mugnai Debray, sin dal XIX secolo.