#De Baarsjes

[rudyboxman57]

Snackbar Marja in de Jan Evertsen straat in Amsterdam Oud West, de Baarsjes, Wie heeft daar geen patat gekocht ? Die zit er al vele eeuwen ! Van Rudy Boxman RJBTEAM #straat #AMSTERDAM #snackbarMARJA #JanEEF #JanEvertsenstraatAmsterdam #RudyBoxman #RJBTEAM #HD #HighDefinition

[koigirlgelderland]

Gebouwd met afdankertjes

Hallo ik ben koigirlgelderland, Ik heb deze plas van ruim 15.000 liter water zelf gemaakt van afdankertjes van andere koi liefhebbers. Ben nu een jaar bezig met de mooiste hobby ooit. Heb kneiters mooie nakomelingen van deze lente. Lid van Nishikigoi Vereniging Nederland. Ook sluierstaarten mogen in mijn plas niet ontbreken en diamant baarsjes. Zo'n vijver komt na mijn mening nooit af. Volgende project is een pergola boven de vijver maken aangrenzend aan het pomphuis ook zelf gebouwd.

[actuelekamers]

Prijs: 850 per maand Studio omschrijving Renting our place for +/- 2 weeks. Starting 1st of Nov (I will know soon if it will workout to start renting on Sunday 29th of oct) check out in the morning of 13 nov. The apartment is located in a popular and nice area. You should be able to google the area: its at the border of Bos en Lommer en De Baarsjes. One side of the building is Bos and Lommer and on the other De Baarsjes. Let me know If you're interested. Thank you. PeterInteresse in deze woning? Ga naar Kamernet.nl en stuur een bericht naar de verhuurder of huisgenoten. Studio details Woonkamer gedeeld: shared Kamers: 1 Internet: yes Keuken gedeeld: false Douches: own Kamergenoten in woning: Toilet: own Huisdieren: false Makelaar: nee Bekijk de volledige kamer / woning (adsbygoogle = window.adsbygoogle || ).push(); ---> Bekijk en plan bezichtiging

[dutchjan]

October 23, 2020

[writingmyownepitaph]

Catwalk

[texwiseword]

Window Pane

[thesmilingcrocodile]

It is absolutely crazy to me that it has almost been eight months since I moved back to Amsterdam. Time flies by so incredibly fast; can you imagine that we’re already in frickin’ 2018? Meanwhile I’m still here thinking that 1995 is just ten years ago... What actually IS almost ten years ago though is my promise to show a little bit of my house on here. So I figured that today was a good opportunity to do that (something with ‘better late than never’?), so without further ado: bienvenue chez moi!

I have always loved my tiny little apartment in Serris but boy, am I glad to have a little bit more space now! What also really bugged me was the fact that I couldn’t put anything up on the walls, so one of the very first things I did when I moved here was getting a hammer and putting up some frames and other decorative things (HA, in your face France!). Now, I have never been too interested in having a super minimalistic, Pinterest-y house: the most important thing to me is that it feels like a real home and above all, like my home. So I simply filled the place up with stuff that is meaningful to me and that contains some kind of memory or value and now I can really say that it is my little palace.

The newest - and probably most cherished - addition to my humble abode is the record player pictured in the first photo. I have always had a weakness for vinyl, there is just something about the effort that goes into pulling a record out of its cover and carefully placing the needle at the just right place. The soft grumbling sound before the music starts... It’s just insanely satisfying. Even though I am a huge fan of services like Spotify it’s definitely nice to take time, make some coffee and actually listen to music- as you can imagine, I have my lazy Sunday mornings sorted.

As for the rest, I think the pictures speak for themselves. Enjoy these snippets of my ‘geek house’ (as it has been lovingly dubbed by my friends) and keep an eye on this space, as I’m planning on updating on a more regular basis now :)

Bisous!

[pinkedamsterdam]

Corantijn School, Amsterdam.

[uniformbull]

De Baarsjes, Amsterdam.

[rijksmuseum-art]

Waterway near the Baarsjes, Amsterdam, Museum of the Netherlands

Wetering bij de Baarsjes bij Amsterdam. Achter de steiger liggen enkele schuiten aan de waterkant, in de verte drie molens.

http://hdl.handle.net/10934/RM0001.COLLECT.7588

[m-2pet-cadans]

XXXVIII  Buurvrouw kopje onder

circa 2000 woorden

(c)  m 2pet

 Met een supboard onder de arm en een peddel in de hand, liep mijn vrouw naast de alleen in een shirt van mij gehulde overbuurvrouw richting straat. Hoewel de kledingstukken al een tijdje hadden liggen drogen nadat ze drooggedept waren, drupte er wat water uit de bikinibroek en de doek die Carolina in handen had. Het shirt, dat zag ik nu pas, had natte vlekken ter hoogte van haar achterste, en kwam, heel pikant, tot net boven het onderste deel van haar billen.

Ik heb Carolina niet geneukt, dus als je dat verwacht, lees dan niet verder. Het komt niet. Wat ik vertel is dus geen erotica, net zo min als het romantica is omdat er niets opbloeit. Wel zijn er een paar pikante momenten zodat het picantica genoemd zou kunnen worden als dat woord in het Nederlands zou bestaan.

Met vrouw en kinderen woonde ik sinds een paar jaar in een bloemkoolwijk met veel water. De hoofdstraat, die Aorta heette, vertakte in slagaders (hoe hadden ze het verzonnen) die elk uitmonden in twee tot drie haarvaten. Elk haarvat bestond uit een straat met twee tot zes huizen die uitkwam op een breder gedeelte waar nog eens vier huizen om heen stonden. Achter de huizen, behalve de eerste in een straat, lag water waardoor het mogelijk was om een eind in de wijk te varen. Geregeld kwamen kinderen langs die bij hun opa en oma op bezoek waren.

Eind vorig jaar waren tegenover ons nieuwe mensen gekomen, de familie Baars. Het stel was een jaar of tien jonger dan ons, kinderloos, en een verademing tussen de anderen in de wijk die minstens tien jaar ouder waren. Op een natuurlijke manier werden we naar elkaar toe getrokken. Dat hadden we niet bij die oudjes, met wie het contact beperkt bleef tot elkaar groeten. Voor de Baarsjes moet de kloof nog groter geweest zijn zodat ze volgens mij blij waren met de aanspraak die ze aan ons hadden.

Een paar keer in die dikke negen maanden hadden we leuk met Karel en zijn vrouw gepraat, niet alleen op straat maar ook tijdens borrels en een etentje dat tot in de kleine uurtjes geduurd had. Kort geleden waren we bij hen voor haar verjaardag geweest nadat het stel eerder die van mij en van mijn vrouw hadden bezocht. De uitnodiging van de zijn verjaardag over een paar weken was binnen.

\/

Op een al warme zaterdagmiddag aan het begin van de zomer was mijn vrouw de kinderen naar een feestje in een ander dorp aan het brengen. Ik was langs de waterkant aan het werken. Plots klonk gepeddel. Even later geklots, en weer wat later kwam Carolina in een blauwe bikini en met een strooien zonnehoed op aan suppen.

Ze stopte. “Zo, aan het werk, buurman?” zei ze met een geconcentreerde blik in haar ogen en strakke trekken op haar gezicht.

Het gaf haar iets charmants. Het was leuk om haar zo te zien: peddel in de hand, hoed op het hoofd, haar onder de hoed uit, gekleed in een bikini die eerder op het strand dan in deze wijk, waar badpakken de standaard en tankinis de uitzondering waren, zou passen. Haar huid was licht gekleurd door de stralen van de eerste zomerzon van het jaar die geprobeerd hadden het winterwit weg te werken, maar daar niet in geslaagd waren. Haar broek, die tot haverwege haar navel kwam, maar vooral de top, die bestond uit een doek die kruiselings over haar borst liep en ergens met een knoop (nam ik aan want ik kon het niet zien) vastzat, waren gewaagd voor deze buurt. “Tes is naar de stad dus ik dacht”

“laat ik wat nuttigs gaan doen?” Haar board wiebelde een beetje, maar ze kon de ongewenste bewegingen compenseren.

Ik glimlachte maar reageerde niet. “Kadootje aan het uitproberen?”

“Ik heb eerst droog geoefend in de tuin.” In het water was het eerst onwennig gegaan maar ondanks dat het nu wiebelig was, ging was het steeds beter gegaan totdat ze weer moeite met evenwicht had gekregen nu ze stillag. “Nou,” zei ze, “Ik ga verder voor ik omkieper,” en supte verder.

\/

Na een tijdje kwam ze terug. “Ik kon niet meer verder dus omgedraaid.”

Daarna gebeurde alles snel. Als een danseres zwaaide ze wild met de armen en wiegde ze met haar heupen. Rimpelingen door het aanspannen van spieren liepen over haar dijen en d'r buik. Haar hoed viel af. Er klonk er een gil, een plons; en ze kwam naast haar hoed weer boven. Op d'r haar en haar schouders zat kroos. Haar ogen waren zo groot als schoteltjes en de schrik stond op haar gezicht.

Het was komisch om te zien maar niet om te lachen. Ik riep: “Oh meid!”

Ze was in het midden waar het het diepste was, maar kreeg na een klein stukje zwemmen grond onder de voeten. Wadend kwam ze naar de kant. De bikinitop, die verschoven was waardoor een tiet helemaal en de ander half ontbloot was, deed ze weer goed. Board en peddel dreven weg maar werden al gauw tegen gehouden door koordjes die aan haar pols vast zaten.

Nadat ik haar op de kant geholpen had, trok ik “ik haal zo de hoed op" zeggend (we hadden een polyester boot) aan de koorden om board en peddel binnen halen. Vervolgens hielp ik haar op een tuinstoel en hielp haar de polsbanden, waar de koorden aan vastzaten, af te doen. Ze was zeiknat en zat niet alleen onder kroos maar ook onder slierten waterplant. “Wat gebeurde er nou?” vroeg ik nadat ik de hoed opgepikt had.

Trillend zei ze: “Opeens wou mijn board niet meer verder.”

“Vastgelopen in de onderwaterplanten?”

“Denk het. In elk geval verloor ik mijn evenwicht.”

“Geschrokken? Je trilt helemaal.”

“Best wel. Nu gaat het weer.”

Of het water was koud was geweest of het drong nu pas door wat haar was overkomen, maar ze rilde. Daaraan kon ik niets doen want ik kon niet iemand die ik ook weer niet zo goed kende niet omhelzen en tegen de borst drukken. Tegen afkoeling kon ik wel wat doen. Terwijl ik de laatste sliert van haar af haalde, zei dat ik badlakens ging halen en rende naar binnen. Omdat ik er geen kon vinden, nam ik genoegen met baddoeken.

Eén legde ik op haar schouders en de andere reikte ik aan.

Ze zei “Dank je,” en begon zich droog te wrijven. Hoewel dat bij haar huid goed lukte, was dat minder goed mogelijk bij de stof van haar bikini. Die uittrekken was natuurlijk geen optie. Kleding aantrekken ook niet: hoewel zij en mijn vrouw vrijwel even groot waren, was ze breder dan zij. Mijn hersens werkten op topsnelheid. “Ik kan alleen een t-shirt van mij bedenken,” zei ik.

“Maakt me niet uit,” antwoordde ze. ‘’Ik begin het koud te krijgen.”

Ik rende naar binnen.

\/

Met een lichtblauw exemplaar met print kwam ik terug.

“Mooie kleur,” zei ze toen ze het kledingstuk door haar handen liet gaan. De print, auto’s, vond ze wat minder, maar kon er mee door.

“Ik kon zo gauw geen effen vinden.”

“Hihi,” zei ze, “heb ik voor het eerst een herenshirt aan.” Na zich er in gewerkt te hebben, wat niet makkelijk was met het nog vochtige textiel van haar bikinitop, viel de stof, alsof het een rokje was, om haar heen. In de knik halverwege buik en bovenbenen bleef de stof hangen. Terwijl ze kort opwipte om het shirt omlaag te trekken, zei ze: “Het vocht trekt door!” Het kledingstuk kleefde aan haar borsten. Droog deppen hielp niet. “Mijn achterwerk wordt nat; het zit niet lekker" zeggend bracht ze haar handen onder de rand van het shirt door. Nadat ze opnieuw een stukje omhoog en omlaag gewipt had, kwamen ze met de broek weer tevoorschijn. Direct na het moment dat ze die op het tafeltje gegooid had, pakte ze een handdoek, legde ze die over haar bovenbenen, en werkte ze haar handen weer onder haar shirt. Aan de bewegingen van de stof was te zien dat ze aan haar top zat. De onderrand van het shirt kwam gevaarlijk hoog en onthulde haar onderbuik tussen lies en navel.

Het was niet goed maar ik kon er niets aan doen dat mijn ogen als door een magneet op de donkere driehoek tussen haar benen gericht werden. Snel keek ik op om te zien of ze iets gezien had, maar ze was zo druk in de weer dat ze – dat dacht ik toen - niet lette op waar ik naar keek.

Zodra haar handen weer tevoorschijn gekomen waren, hief ze ze op tot achter haar nek en begon te frutselen. Een tijdje was ze bezig was zodat ik begreep dat daar de knoop moest zitten.

‘’Helpen?’’ vroeg ik.

‘’Jij kan het beter zien.’’

Het was nog een hele kluif om de doek los te krijgen want de punten waren stevig in elkaar geknoopt maar uiteindelijk was het zo ver. Ze bracht haar handen onder het shirt, trok de doek er onderuit, en legde die naast de broek.

De stof van het shirt lag direct op haar huid. Er was te zien dat ze het ondanks het warme zonlicht koud had want haar tepels duwden bergjes in de stof. Maar waar ik me nog het meest over verbaasde was dat de plooien in de stof verrieden dat ze gepiercte tepels had. Wie had dat in deze buurt verwacht?

“Zo,” zei ze, “dat voelt beter.” Ze maakte geen aanstalten om weg te gaan. “Tes komt zo thuis?” vroeg ze.

“Ik verwacht haar elk moment,” antwoordde ik naar de boot toe lopend.

\/

Vanaf het moment dat ik de natte hoed naast de andere spullen op het tafeltje legde, ontwikkelde zich een gesprek dat leuk was omdat we het al gauw hadden over dingen die we gemeen hadden.

Een paar keer pulkte ze aan het shirt maar elke keer kleefde het aan de huid van haar borsten. Voor het optische effect had ze de top beter aan kunnen houden, want de bolling van haar borsten, en haar tepels met hun piercings tekenden zich genadeloos af. Haar donkere tepelhoven schenen door de stof.

Na een tijdje stopte een auto op het erf. Even later sloeg een portier dicht, gevolgd door getrippel dat me bekend voorkwam.

Mijn verbaasd kijkende vrouw legde ik uit waarom Carolina hier was en waarom ze er zo bij zat. Na weer een tijdje te hebben gekletst zei Carolina dat ze ging. “Zal ik meelopen?” vroeg mijn vrouw. “Is goed.” Terwijl ze het board en de peddel oppakte, greep Carolina haar bikinibroek en de doek.

\/

Even later kwam mijn vrouw terug. “Die is weer thuis.” Grijnzend: “Moet jij niet wat opbiechten?”

“Ik heb haar geholpen nadat ze in het water was gevallen.”

“Dat heb je verteld.”

Er was iets.

“Moet je niet meer vertellen?”

Ik kreeg het warm. Wat zou ze denken?

“Kon je niet van haar afblijven?”

Ik kreeg het heet. “Ik heb rommel van haar gehaald en baddoeken gepakt. Verder niets; echt niet.”

“Ik plaag je maar.”

“Er was wel wat. Het shirt dat ik gehaald had, plakte aan haar huid en …”

“En?”

“Er was veel te zien.”

“Wat?”

“Dat.” Ik wees op haar borsten en haar kruis. “Ze heeft best wel wat. Daar was het donker.’’

“Niet meer gezien?”

‘’Ze heeft tepelpiercings.’’

‘’Fraai is dat. Die zit naar de tieten van de buurvrouw te kijken.’’

‘’Ik kon er niets aan doen. Ik kon het echt niet niet zien.”

‘’Ja ja. Nog meer?’’

“Nee.”

“Toch niet gestaard?”

Mijn nek klopte en ik zweette. Ik had nog zo mijn best gedaan om het niet te laten opvallen maar Carolina had het dus toch gemerkt en tegen mijn vrouw gezegd. Ontkennen had geen zin. “Ja,” zei ik naar de grond kijkend.

“Ze had er toen niets van gezegd omdat ze er geen aanstoot aan nam,” zei mijn vrouw. ‘’Ze waardeerde het dat je haar niet in verlegenheid bracht.’’

“Ik moet je meer opbiechten;” zei ik, “dat was niet het enige.” Ik vertelde over de natte plekken, de tepels die door de kou opgezwollen waren, en de billen die onder het shirt uit staken.

“Nou,” zei mijn vrouw met een lach rond haar mond, ‘’ik hoor het. Je hebt genoten.’’

  (c)  m 2pet

[rudyboxman57]

Herinneringen aan Amsterdam Oud West

( de Baarsjes ),

Rembrandt Park Amsterdam rond 1965

Rudy Boxman RJBTEAM

#luchtfoto #RudyBoxman #RJBTEAM #amsterdam

#RembrandtPark #Mercatorplein

Wij woonden aan de v Spilbergenstraat 131 1 hoog.

En zijn rond 1973 verhuist naar Hengelo Ov. #HD

[yeahhright]

Pool lines at our home with @hotelmagique 💙 #hotelmagique #poollines (at De Baarsjes) https://www.instagram.com/p/B4PN8vmFfn2/?igshid=1koh2jne9gz0k

[writingmyownepitaph]

Good morning from De Baarsjes

[vergaarbak]

Low Tape ‎– True Dayz For Confessing In Luv ♥️ In retrospect. (bij De Baarsjes) https://www.instagram.com/p/CBVBYAMgl3yH28r23IIq3wvgaPKq9P8uarjsYA0/?igshid=1xf9wywzldcsk

[poleteli]

Амстердам 

Remo Scarfò | Фотография | Карта

Посмотрите, сколько стоят авиабилеты из Санкт-Петербурга в Амстердам без пересадок.