m-2pet-cadans

[m-2pet-cadans]

[m-2pet-cadans]

Sick puppies

circa 6800 woorden

\/

Krakend en piepend reed de brik van Vincent over straat. Het lawaai mengde in zijn oren met het geraas van de rijwind. Hij was op weg van zijn bijbaantje naar zijn kamer op de Westelijke Eilanden. Het ritje was ideaal om van de werkmode in de studeermode te komen. De rest van de week zou hij met zijn neus in de boeken zitten. Ongeveer halverwege zijn bestemming draaide hij de Sint Antoniesbreestraat in.

Ter hoogte van de boekwinkel viel zijn oog op een absurd tafereel waardoor hij bijna in de lach schoot: twee jonge vrouwen, een roodharige met een zwart spijkerjasje en een zwarte jurk, en de ander met een witte jurk en een gebleekt spijkerjasje; allebei met een maatje meer en een rok net boven de knie zodat hun stevige pootjes goed uitkwamen, stonden met een verdwaasde blik in de ogen om zich heen te kijken. Eén had een plattegrond in handen. Afwisselend keek ze er op en naar de gevels. Aan de blik op haar gezicht was te zien dat ze het niet meer wist. Hoopvol keek ze naar de langsrijdende fietser. In gedachten lachte die, want de combi van rood haar en lichtgekleurde huid deed hem aan een spook denken.

Hij stopte en reed een eindje terug.

\/

Voordat Vincent had kunnen vragen of hij kon helpen, toverde het in het zwart geklede spookje een glimlach op het gezicht en vroeg in het Engels met een Amerikaans accent of ze iets mocht vragen.

Bij die met het gebleekte jasje kreeg hij associaties met Monica Lewinsky. In gedachten zette hij haar vriendin een zwarte punthoed op. Onwillekeurig lachte hij en antwoordde “natuurlijk” of zo iets.

Nog steeds glimlachend zei ze dat op weg naar het Red Light District zoals ze dat noemde waren, en niet meer wiste hoe ze moesten lopen.

Nadat Vincent op de kaart aangewezen had waar ze waren en waar ze naar toe moesten, vroeg zij waarom hij lachte. “Omdat jullie best wel ver uit koers zijn,” loog hij want hij kon niet zeggen wat zijn eerste gedachte was. Gezonde leuk uit de ogen kijkende heksen en spoken weliswaar, een beetje mollig wat hen iets aantrekkelijks gaf. De glimlachen werden nerveus gegiechel op het moment dat ze zich realiseerden hoe ver uit koers ze waren. Terwijl Vincent zich afvroeg waarom twee jonge vrouwen naar de rosse buurt wilden gaan, zelf het antwoord bedacht dat het gewoon een toeristische attractie was, legde hij uit hoe ze moesten lopen.

Een paar keer liet Vincent de roodharige de route aanwijzen tot ze het goed kon reproduceren. Met de fiets in de hand bleef hij de meiden nakijken. Al gauw werd hun gang aarzelender. Bij de eerste gelegenheid waar ze een keuze moesten maken stonden ze al om zich heen te kijken.

Hij bedacht zich dat het ook niet moeilijk was om in de smalle straatjes, waar het tussen de hoge huizen al wat donker was, te verdwalen als je een heel andere stratenstructuur gewend was.

Vincent fietste naar hen toe. Hun gezichten spraken ‘we weten het niet’ en keken hem verwachtingsvol aan. Hij stapte af. Het was slechts een klein ommetje om hen er heen te brengen, zodat hij zei dat dat hij hen er wel heen zou loodsen.

Dat was het begin van een alleraardigst gesprek dat op de standaardmanier, over het weer, begon maar al gauw over andere dingen ging. Ze kwamen uit College Station waar ze net afgestudeerd waren. Of hij daar wel eens van gehoord had, nee. Het lag in Texas. Ze reisden door Europa, waren in Noorwegen geweest, en hadden nu een paar dagen hier. Hierna gingen ze naar Londen. In Amsterdam hadden ze een rondvaart gemaakt, het Van Gogh en het Annefrankhuis gezien, en ze wilden vanavond met eigen ogen het RLD zoals ze de rosse buurt, waar ze veel over gehoord hadden, noemden, bekijken. Ze vroegen of er veel studenten in Amsterdam waren en of hij elke week in het Red Light District uitging. Verbaasd waren ze dat hij antwoordde dat hij daar wel de weg wist maar nooit uitgegaan was, en dat hij nog nooit pot zoals ze dat noemden gerookt had.

Toen ze al kletsend bij de Oudezijdsachterburgwal arriveerden, wisten de meiden waar Vincent vandaan kwam, de drie hoeveel broers en zussen ze hadden; hadden ze het over football en voetbal gehad, en over wat ze studeerden. Verbaasd waren ze er over dat hij werken met studeren combineerde, voor hun begrippen een oude student was, en ze complimenteerden hem met zijn Engels dat zo goed was dat hij hen niet alleen de weg kon wijzen maar ook een gesprek kon voeren. Taylor, zo hete het aardige spook, vroeg of hij die naam kende.

“Als achternaam, niet als voornaam.”

“Heb je wel eens van Taylor Swift gehoord?”

“Ja, maar nooit bij stil gestaan.”

‘’Hoe heet jij?’’ vroeg hij haar vriendin.

‘’Kendra,’’ zei ze hem glimlachend aankijkend.

‘’Kendra,’’ herhaalde hij. Opeens had hij weinig zin om thuis in de boeken te duiken. Door hun glimlachende gezichten leken het leuke meiden. Het leek of hij ze niet minuten maar jaren kende. Zo vertrouwd. Hij voelde er meer voor om hen te begeleiden zodat ze niet op de smalle grachten en in de donkere steegjes zouden verdwalen. De boeken waren er morgen ook nog. Voor dat hij het doorhad, had hij gevraagd of ze het leuk zouden vinden om rondgeleid te worden, hadden ze bevestigend geknikt, en had hij toegezegd.

‘’En jij?’’ klonk het.

‘’Vincent.’’

‘’Vincent, Vince,’’ klonk het uit twee kelen.

\/

Hij zette zijn fiets aan een lantarenpaal vast en wees hen op het marihuanamuseum. Ze liepen er heen. Het was gesloten. Hij raadde hen aan er morgen langs te gaan als ze de gelegenheid daarvoor hadden.

“Kun je daar ook wat gebruiken?” vroeg de zwartharige haar vriendin aankijkend. Gelijk begon ze te giechelen alsof ze iets gevraagd had dat niet mocht. De vragenstelster was iets kleiner dan hem. Omdat ze smal was, leek langer ondanks dat ze stevig was. Inwendig lachte hij omdat ze daar aan dacht. Terwijl zij en haar vriendin met een aandachtige blik op het gezicht luisterden, vertelde hij dat het over de geschiedenis ging, en dat ze voor gebruik naar een coffee shop moesten.

“Daar hadden we niet aan gedacht,” zei het spookje.

Opnieuw lachte hij inwendig, nu om hoe fors ze was. Onmiddellijk had hij spijt van zijn gedachte. Gelukkig had ze het niet gehoord. Bovendien zag ze er, net als haar vriendin, best leuk uit. Ja mijn hoela, dacht hij vervolgens, daar komt toch iedere jonge toerist voor, maar zei dat zij in koffie shops koffie dronken, Nederlanders er blowden.

“Wow,” klonk het uit twee kelen, de eerste keer dat hij het die avond hoorde. “Het klopt dus wat ze over Amsterdam zeggen,” zei Taylor.

Hij zei dat dat in heel Nederland was en dat je volgens hem in een coffee shop ook koffie kon krijgen, maar dat hij nog nooit in één geweest was.

Al gauw bleek tijdens de wandeling langs de gracht dat ze er wel degelijk aan gedacht hadden om pot zoals ze dat noemden te roken maar dat geen van beide het initiatief had durven nemen.

“Dan kan morgen de eerste keer zijn, want je mag met ons mee,” zei de kleine zwartharige plots.

Misschien wilde ze hem als hefboom gebruiken. Nog nooit was hij in zo’n tent geweest en hij zag het zelf ook als een goede gelegenheid. Als je in Amsterdam woonde moest je daar toch tenminste eens geweest zijn?

Nadat hij in zijn hoofd z’n agenda geraadpleegd had, hij niet kon bedenken iets anders te hebben, en hij zich het absurde van de situatie gerealiseerd had, zei hij: “Leuk, maar ik ben nog nooit in zo iets geweest.”

Verbazing alom. Ze dachten dat iedereen die in Amsterdam woonde minstens eens per week rookte.

“Waar spreken we af?” vroeg hij. “Op de Dam? Bij het Station? Weten jullie waar die zijn? Ik kan ook naar jullie hotel komen.”

“De Dam, dat is bij dat monument? Daar zijn we langs geweest.”

“Zou je ons kunnen ophalen, Vincent?” vroeg Taylor het hoofd schuin houdend en lief glimlachend. Ze had mooi lang haar en mooie ogen. Ze was wat iets groter dan hem en vrij stevig waardoor ze fors leek.

“Dan hoeven we niet te zoeken,” zei haar vriendin.

Twee paar mooie ogen keken hem vol verwachting aan.

‘’Wat waren jullie namen ook al weer?

‘’Kendra,’’ zei de kleine.

‘’Taylor,’’ de ander.

“Waar verblijven jullie?” vroeg hij.

Kendra haalde een kaartje uit haar tasje en noemde de naam van een hotel waar hij nog nooit van gehoord had. Volgens haar was het in de buurt van de rondvaartboten. Ze wees op een plek op de kaart die volgens hem daar best ver vandaan was maar a lá.

“Hoe laat moet ik er zijn?”

“Hoe laat gaat het open?” vroeg Kendra.

“Dat kunnen we zodadelijk zien,” zei hij. Ze waren er bijna.

Zodra ze er waren tuurden de meiden naar binnen terwijl hij een openingstijd probeerde te ontdekken. De “wow"s en de “o my god"s waren niet van de lucht. “Negen uur in de ochtend,” zei Kendra plotseling en wees op een affiche.

“Dan ben …,” zei hij, denkend aan de plek die ze had aangewezen, “het is twintig minuten lopen denk ik, half negen daar.” Het was weer eens wat anders dan tot halverwege de ochtend op bed liggen voordat hij zou beginnen. Hij rekende uit hoe vroeg hij op moest staan.

Ze slenterden verder en kwamen bij een seksshop. De meiden konden er niet over uit dat die midden in de stad was. Met open mond vergaapten ze zich aan wat in de etalage uitgestald was. Lingerie, naar hun zeggen pikanter dan wat ze kenden van Victoria’s Secret, dildo’s maar ook condooms werden vanaf afstand bestudeerd en van commentaar voorzien. Van condooms hadden ze wel gehoord maar ze hadden er nog nooit één gezien.

“Hoe gaat geboorteregeling bij jullie dan?” vroeg hij.

“Nou gewoon,” zei Kendra, ’’die met wie je ben zegt dat hij klaar gaat komen en trekt zich snel terug. Dan is het maar hopen dat het op tijd is. Het was altijd goed gegaan.”

Dat krijg je dan zomaar te horen, dacht hij. Het leek of des te korter je iemand kende des te opener die was. “Kun je dan echt genieten?”

Ze haalde de schouders op. “Ik geniet als iemand zich op me uitslooft.”

Toen de meiden uitgekeken waren, liepen ze een steegje in. Al gauw kwamen ze bij ramen, wat voor hem ook nieuw was. Door het glas heen waren kamertjes te zien met een tweepersoonsbed, een wastafel, een tafeltje met een telefoon, en een barkruk. In sommige kamertjes was niemand, maar in anderen waren dames van plezier in bikini en met een pruik op. Een enkeling probeerde staand voor het raam met uitdagende poses de aandacht te trekken, maar de meesten zaten op de barkruk en hielden zich bezig met hun make-up, nagels, of mobieltje, of staarden in het niets. Ze waren er getuige van dat een groepje jonge mannen verlekkerd kijkend naar binnen ging en dat vlak daarna gordijnen dicht werden geschoven.

In de steegjes behalve ramen meer winkeltjes. Nu hadden de meiden blijkbaar moed verzameld want ze gingen er met hem in hun kielzog één in. Het aanbod was extremer dan in de etalages van de shop langs de gracht: leer, kettingen, zwepen die in een paardenwinkel niet zouden misstaan. Naast wows en o my gods waren gesmoorde gilletjes te horen. Nadat de meiden veel bekeken maar niets gekocht hadden, liep het drietal terug naar de Achterburgwal. Daar kregen ze om de haverklap een brochure aangereikt van wat ze voor twintig euro konden aanschouwen. Pas na een paar kreeg hij door dat de meiden elkaar telkens aankeken alsof ze elkaar polsten. Na opnieuw een keer, zei hij: “Zullen we?” en stapte na door twee portiers type jerommeke goedgekeurd te zijn een theater binnen.

Terwijl hij bij een man toegang betaalde, hoorde hij achter zich de meiden binnen komen. Nadat zij afgerekend hadden, gingen de drie naar de theaterzaal waar al een voorstelling bezig was. Vrij voorin maar niet helemaal namen ze plaats. Voldoende schoof Vincent door om een de plek naast hem vrij te laten, maar Kendra kwam vlak naast hem zitten. De voorstelling was al bezig. Een vrouw in bikini raakte geleidelijk de weinige kledingstukken kwijt. Vervolgens danste ze een tijdje aan een paal die hij niet eerder gezien had, waarschijnlijk omdat hij door de zich uitkledende vrouw afgeleid was. Na die dans sloten de gordijnen.

“Niet zo veel bijzonders,” zei Kendra zacht.

“Wil je gaan?” fluisterde hij.

“Nee, dat niet.”

Hij had tijd om om zich heen te kijken en na te denken. Behalve hun groepje waren er paar eenlingen, wat vriendengroepen en een wat grotere groep Japanners. Daar was één vrouw bij, waarschijnlijk de gids, die aan haar lichaamstaal te zien niet op haar gemak was. Opeens werd hij weer doordrongen van het absurde van de situatie: hij had met zijn neus in de boeken moeten zitten maar zat met twee onbekende meiden in een sekstheater in de rosse buurt.

Zodra de gordijnen weer openden, werd een groot ledikant met een vrouw erop zichtbaar. Ze lag op de rug, met de benen wijd en het intiemste deel naar het publiek gericht. Een tweede vrouw kwam op. Zij deed een dansje en zakte daarna op de knieën. Degene die gebeft werd, haalde zo af en toe de handen door het eigen haar of dat van haar partner. Eerlijk gezegd vond Vincent deze scene teleurstellend, niet omdat het niet tussen een man en een vrouw was, maar omdat er geen hoogtepunt was.

In de volgende voorstelling zat een door spotlights verlichte man in het donker toneel op een stoel. Geleidelijk kreeg hij een erectie. Gebiologeerd keek zijn buurvrouw toe; Taylor kon hij niet zien. Plotseling, het gebeurde zo onverwacht dat Vincent er van schrok, spoot er een witte straal uit de stijve van de man zonder dat hij er met de hand aan geweest was. Gilletjes waren te horen. In een ooghoek zag Vincent degene naast hem ineenkrimpen. Er werd zacht gepraat. “Schrok je, Kendra?” vroeg hij. Ze antwoordde door zijn hand vast te pakken en zachtjes ja te zeggen. Hij fluisterde dat hij het ook niet verwacht had.

Na opnieuw een korte pauze weer een man op toneel maar nu een andere dan die op de stoel. Vervolgens kwam de vrouw uit de striptease op. Op de hurken ging ze voor de man zitten en verborg het hoofd in zijn schoot. Aan de geluiden die de man produceerde was te horen dat hij gepijpt werd. Anders dan de twee vrouwen waren ze luid. Op overtuigende wijze, misschien wat overdreven, kwam de man klaar.

Net toen Vincent zich afvroeg wat er nog niet te zien geweest was, kwamen een man en een vrouw op die in een hoog tempo standjes uit de kamasutra opvoerden. Hoewel niet alles echt was en hoogtepunten gefaket werden, waren ook zij luid. Vincent’s favoriete standjes waren die waarbij de vrouw in reverse cowboy op de man zat en hij haar tieten kneedde.

Daarna kwam weer de vrouw in bikini. Vincent begreep dat de voorstellingen een carrousel vormden en zei tegen zijn buurvrouw dat er volgens hem niet nieuws meer kwam.

Die zei dat ze hetzelfde als hem dacht, en Taylor zei dat ze het wel gezien had.

\/

Op de gracht liepen de drie pratend over muziek langs ramen met verschillend uitgedoste dames verder naar het Noorden. De meiden luisterden naar popgroepen waar hij nog nooit van gehoord had en vonden zijn smaak behoorlijk mainstream en gedateerd. Zij bezochten nog concerten terwijl hij daar mee opgehouden was. Ze kwamen langs museumpjes, die natuurlijk gesloten waren maar van buiten uitgebreid bestudeerd werden en nieuwe uitroepen opleverden.

“Je vraagt je natuurlijk af waarom wij zo geïnteresseerd zijn maar we zijn de Sick Puppies,” zei Kendra tegen hem.

“We zijn niet wie je denkt dat we zijn.”

“Wat denk ik dan?” vroeg hij.

“Dat we degelijke meisjes zijn.”

“En dat zijn jullie niet?”

Gegiechel uit twee kelen klonk als antwoord.

Taylor had trek gekregen en ze stopten bij een snackbar. Hij legde uit wat er was - ze kozen en deelden een kroket en een frikandel – en hij nam een bamibal en liet hen proeven. Deze snacks kenden ze niet en ze wisten niet of ze het lekker vonden of niet. Tijdens het oppeuzelden spraken ze hun verbazing uit dat er zo er over seks en prostitutie zo open gedaan werd. Waar zij vandaan kwamen was veel debauchery zoals ze dat noemden te vinden maar niet zo open.

Hij zei dat dit alleen in een beperkt gebied was, en dat de rest van Nederland braver was.

Toen alles op was, hadden de meiden dorst gekregen en hij stelde voor iets te gaan drinken. Na dat gedaan te hebben in een heel bruin café, wat ze ook niet kenden maar wat het dichtst kwam bij wat ze een sport bar noemden, liepen ze via de Bet van Beerenbrug naar de andere kant van de gracht.

Bij iets wat de bananenbar heette bleven de meiden staan. Kendra zei “is dit het nou?” of zo iets.

Hij keek op zijn horloge. Even voor half één, dus ze konden nog een keer ergens heen. Twee jerommekes kwamen op hem af. Of hij kunstjes met bananen wilde zien, of anders wilde doorlopen. Nadat Vincent gezegd had dat hij bij de meiden hoorde kreeg hij te horen dat er geen mannen opgepikt mochten worden. Waar zagen ze hem voor aan? Daarna ging hij bij de meiden staan.

Taylor keek hem vragend aan zodra haar vriendin naar binnen gegaan was. Even aarzelden de twee.

Hij zei dat ze haar niet alleen konden laten gaan, en stapte naar binnen. Achter hem hoorde hij Kendra.

Haar vriendin stopte net de portemonnee in haar tasje.

Terwijl een kleerkast iets tegen haar zei, lepelde een oude man aan kassa de toegangsprijs op: voor veertig euro een uur in de bar beneden en voor twintig meer naar de club boven. “Geen,” hij keek naar Taylor, “getippel, schat,” zei hij.

Vincent keek weer op zijn horloge, en dacht: het kan net, maar het kost wat. Voor dat geld mocht hij vier drankjes in de bar en twee extra in de club halen, doordrinken dus, en kon hij naar kunstjes met bananen kijken.

Taylor vroeg “wat zei hij?”

“Dat je niemand op mag pikken,” zei Vincent.

Ze giechelde, en zei “Zie ik er zo uit?” Op het moment dat zij betaalde, keek hij in zijn portemonnee en telde hoeveel hij nog had. Het was hard gegaan: aan het begin van de avond rijk, nu bijna blut.

In de kleine ruimte waar ze na het passeren van weer een jerommeke kwamen, werd Vincent onmiddellijk besprongen door een jonge vrouw in bikini. Vrijwel onmiddellijk ook werden Taylor en Kendra door de mensenmassa opgeslokt. Bikini hing om zijn nek, en vroeg of hij wilde dansen. Dat koste dertig euro. Een gesprekje koste extra. Toen hij zei dat hij blut was, zei zij dat hij bij de kassier een stempeltje kon halen, waarna hij naar buiten kon gaan om geld te halen. Om de hoek was een pinautomaat. Nadat hij gezegd had dat hij geen interesse had, werd ze boos en liep opzichtig weg.

Verbaasd dronk hij zijn glas leeg en zette dat op de bar.

Danseressen waren bezig met pennen, pingpongballen en, inderdaad, bananen. Ongelooflijk wat je daar allemaal mee kon. En met de juiste instelling was zelfs een pot pindakaas erotisch.

Een man vertelde dat het boven rustiger was. Hij kwam hier vaker en ging zo naar boven. Daar kon je zitten, hier was dat onmogelijk, en werd er vrijwel continu paalgedanst. Tegen betaling kon je een lapdance krijgen die verder ging naarmate je meer neertelde. Als je een fles champagne bij een danseres bestelde, werd je achter een gordijn meegenomen en mocht je doen wat je wilde, vertelde hij voor hij opstond en weg liep.

Door de warmte had Vincent weer dorst gekregen en om dat te lessen ging hij naar de bar. Op het moment dat hij eindelijk aan de beurt was, kreeg hij niets omdat hij geen glas meer had. Zich afvragend of hij boven een nieuw zou krijgen, werd hij op de schouder getikt. Het was Kendra, die “dit is mijn vriend" tegen een paar mannen zei. Niet begrijpend waarom ze ‘mijn vriend’ en niet ‘een kennis’ zei van iemand die ze pas een paar uur geleden ontmoet had, bedacht hij dat er iets aan de hand moest zijn en besloot mee te spelen. Hij pakte haar bij de bovenarmen, drukte haar tegen zich aan, zei ‘’hoi schat. Waar was je nou?’’, kuste haar en zei in haar oor “wat is er?” De mannen die bij haar in de buurt waren geweest, losten in de drukte op. Vincent zei dat hij haar niets te drinken kon aanbieden omdat hij geen glas meer had en niks neer kreeg, waarop ze twee bonnetjes aanreikte. Toen hij zei dat hij daar niets aan had, liet ze haar glas vullen en liet hem mee drinken. Aan de kant waar het minder druk was, vonden ze een plaatsje. Het bleek dat ze aangezien was voor iemand die in de bar werkte. Verontwaardigd zei ze dat dat blijkbaar het recht in hield dat ze aan haar mochten zitten, waar ze niet van gediend was. Ze had hier wat anders verwacht, wilde weg, en vroeg of hij wist waar haar vriendin was. Plots maakte hij zich zorgen over Taylor, en zei dat ze haar moesten zoeken. Kendra was het daar mee eens.

Wie Taylor voor het eerst zag? Op haar gezicht was te lezen dat het huilen nader stond dan het lachen. Ze zei dat ze zo blij was dat ze hen zag. Een hand pakkend, merkte hij dat ze trilde. Ook een hand van haar vriendin pakte hij, en nam hen op sleep. Korte tijd later stonden ze buiten.

\/

Kendra zei dat ze spijt had hier heen gegaan te zijn en hen in een vervelende situatie gebracht te hebben. Het was nu voorbij, zei hij. Taylor was bang geweest, maar wat er gebeurd was vertelde ze niet. Zo dicht bij sluitingstijd was het rustiger op de gracht. Sommige ramen sloten al. Omdat ze alle drie nog dorst hadden, en hij een nachtcafétje in de buurt wist, gingen ze daar heen. Ze hielden het bij fris. Zodra ze het op hadden, liepen ze naar zijn fiets. Het was Kendra die vroeg of hij hen naar hun hotel wilde brengen.

‘’Ik laat twee meiden toch niet alleen door het centrum lopen?’’ Nog eens liet hij haar op de kaart aanwijzen waar het was. Het lag min of meer op de route naar huis, dus het was geen probleem. In de buurt van de rondvaartboten was wat ruim uitgedrukt.

De drie zeiden niet meer zoveel als voorheen, niet omdat ze niets te zeggen hadden maar omdat ze onder de indruk waren van wat er gebeurd was. Wat ze wel zeiden, ging voornamelijk over hoe ze moesten lopen. Onderweg zei Kendra dat hij mocht blijven slapen. Dat was een lief aanbod want zijn kamer was nog zeker een half uur verder. Hij vroeg of ze dan geen problemen met de nachtportier zouden krijgen.

Ze verwachtte dat niet en indien wel zouden ze hem naar binnen smokkelen. Hij nam het aanbod aan en zei wel op de bank te gaan. Wel moesten ze zich realiseren dat hij geen pyjama bij zich had.

Allebei de meiden lachten. Kendra zei dat ze geen bank hadden en haar vriendin dat het geen probleem was. Hiervoor waren ze in Noorwegen geweest en daar waren de slaapzalen in jeugdherbergen gemengd geweest.

‘’Grond is ook goed,” zei hij.

Weer lachten ze en nu was het Kendra die zei dat hij gewoon tussen hen in kon liggen. Hij moest er wel rekening mee houden dat ze twee matrassen hadden en hij in het gat ertussen zou zakken. “Maar we trekken je er wel uit als dat gebeurt,” zei Kendra.

“Ik rol wel opzij als dat te vaak gebeurt,” zei hij.

“Aan mijn kant ben je welkom,” zei Kendra.

“Op die van mij ook, zei Taylor, “en zonodig zal ik je vast houden.”

\/

De portier keek nauwelijks wie hij binnen liet. Kendra liep naar de balie, zei “Hallow en Ward", en kreeg een sleutel. “Er is een lift,” zei ze, “maar de trap is sneller.”

Zodra de drie boven waren, zei Taylor “honderdnegen" en wees de weg daarheen. Zodra ze binnen waren kleedde Vincent zich met de rug naar de meiden toe tot zijn onderbroek uit. Als eerste stapte hij op het bed waar hij ruggelings in het midden ging liggen. Niet-zien ging natuurlijk niet zodat hij een blik op de achterkant van de meiden had. Om niet te kijken tijdens het moment voor hen zelf, deed hij de ogen dicht.

Toen hij ze weer opende, zag hij vier in sexy slipjes gehulde bilhelften onder hun shirtjes. Uit veel meer dan een horizontale en een iets smallere verticale band bestonden de broekjes niet. Ze hadden navelshirts aan die een groot deel van hun ruggen en waarschijnlijk – hij kon dat niet zien - ook hun buiken bloot liet. Vervolgens hielpen ze elkaar de beha uit te trekken, en liepen ze naar de wasbak. Nadat ze tanden gepoetst en handen gewassen hadden, deed Kendra lenzen uit en zette een bril op. Ze waren steviger dan hij gedacht had. Niet alleen door hun konten maar ook door hun forse dijen en dikke bovenarmen. Vetrolletjes puilden boven het elastiek van hun slips uit en dat elastiek drukte in hun vlees. Beide hadden de aanleg van een buikje, Taylor iets meer dan haar vriendin, en vet op de heupen. Niet dat ze buitenproportioneel dik waren. Alles was in verhouding, en het gaf hen iets aantrekkelijks.

Hij keek Kendra aan en vroeg: “Mag ik aan jullie billen zitten?” Waarom hij dat deed wist hij niet. Hij was helemaal geen billengrijper. Hij stond op het punt om sorry en dat had ik niet moeten zeggen te zeggen op het moment dat ze dat Taylor zei: ‘’Als je dat lekker vindt; ga je gang”.

De volgende ogenblikken hielden zijn handen zich bezig met het stevige vrouwelijke zitvlees “Mag ik er op slaan?”

Ze giechelde, lachte, zei “ik heb genoeg bil,” en boog naar hem toe. Terwijl haar vriendin zich hardop afvroeg waarom mannen daar nou altijd opgewonden door werden, deelde hij de eerste pets uit. Die eerste was niet hard naar zorgde wel voor golfjes in haar huid.

Taylor zei “dat kan harder.”

Hij haalde uit en, pets, een flinke mep trof haar bil.

“Argh.”

\/

‘’Mijn handen gloeien,’’ zei hij na een tijdje waarin onafgebroken kletsen hadden geklonken.

“Mijn kont ook.’’

‘’Dan houden jullie toch op?’’ zei haar vriendin.

Kendra had gelijk, het was genoeg. Onwillekeurig stak hij een hand in z’n onderbroek en gaf zijn halfharde die klem gelopen was meer ruimte. Ze lachte en vroeg: “waarom zitten mannen er altijd aan?”

Ondertussen was ze op de buik op bed gaan liggen. Haar bril had ze af en ze zette de handen op haar bilhelften. Voordat ze de neus in het kussen verborg, zei ze “Vince" en zette “nog meer kont" zeggend de handen op haar achterste. Ze had veel naar niet zoveel als haar vriendin. Na een tijdje gestreeld te hebben, haalde hij uit.

‘’Ahh,’’ klonk het kort.

Opnieuw haalde hij uit.

‘’Oóh.’’

Hij wapperde met de handen.

Ze beet in het kussen.

Nadat hij een aantal keer geslagen had, waren er alleen gedempte kreten te horen. Vervolgens tilde ze het hoofd op, draaide het naar hem toe, en zei met een snik “vind je lekker niet?”

“Jij niet dan?” vroeg hij.

“Anders had ik ze toch niet aangeboden,’’ zei ze met betraande ogen. ‘’Mag ik hem vastpakken?” Voordat hij had kunnen antwoorden, zat een hand in zijn onderbroek. Haar vingers vouwden zich er om heen. Telkens als hij zich in gedachten afvroeg of nog ze harder kon knijpen, verstevigde ze haar greep. Sterretjes dwarrelden voor zijn ogen. Hij werd duizelig en dacht flauw te gaan vallen. Toen hij het niet meer verwachte, stopte ze.

Met nog gloeiende pik kwam hij naast haar te liggen. De wereld onder haar shirt bewoog toen ze op de zij rolde. Taylor kwam half over hem heen en streelde zijn borstkas. Haar buik rustte op die van hem. Zodra Kendra’s handen zich bij die van Taylor voegden nadat ook op de zij gedraaid was, lagen Taylor en hij te zoenen. ‘’Ik was zo blij was dat ik jullie zag,’’ zei ze; ‘’ik was heel bang. Ik wil je bedanken.’’ Twee handen gleden over zijn buik omlaag.

“Weet je,” zei Kendra toen de handen van haar vriendin onder het elastiek door schoven. Toen haar vingers zich om zijn stijve sloten, “een paar weken rondtrekken is best eenzaam.”

“Menselijk contact is zo vluchtig,” zei die.

“Je ziet mensen, praat wat net elkaar en dan is het weer over.”

‘’Alleen op een kamer … ah …is ook niet alles. Dat is lekker, Taylor.’’

“Met jouw hebben we langer gepraat dan in de weken daarvoor.”

“We snakken naar intiem contact.”

Een twee paar handen gleden over de stof van zijn onderbroek, waar z’n opgezwollen geval in lag.

“Ik wil je belonen“, hoorde hij Taylor zeggen. “Mag dat?”

“Natuurlijk.” Even later was hij in de hemel.

\/

De volgende ochtend werd hij wakker met een ochtenderectie. Zijn buik was kleverig. Links en rechts naast hem twee slaapsters.

Het was of hij de vorige avond in een draaikolk gezogen was. Net als met Aukje was het een donderslag bij heldere hemel geweest. Blauwe lucht, geen wolkje; en dan opeens: knal. Na het begin hadden de meiden en hij elkaar continue naar een volgend niveau getild. Zou vandaag het hoogste komen?

Door aftrekken en pijpen hadden ze hem tot een climax gebracht. Kendra kon er wat van, maar vooral Taylor was een talent. Of ze had ervaring, of ze was een talent met ervaring. Vervolgens had hij gevraagd of hij onder hun navelshirts mocht kijken. Ze hadden geantwoord door hun shirts uit te doen. Nog nooit had hij meegemaakt dat iemand zo snel uit de kleren gegaan was en nu hadden twee meiden dat gedaan zodra hij dat gevraagd had. De Sick Puppies waren nog minder braaf dan hij gedacht had. Daarna had hij gevraagd of hij er mee mocht spelen, en had hij zich een tijdje met vier borsten en twee buiken bezig gehouden. Toen hij klaar was met strelen, knijpen, likken en bijten waren zijn handen afgezakt naar de stof van hun broekjes. Nadat hij een tijdje over de stof had gewreven, had Kendra als eerste die van haar uitgetrokken. Vervolgens had hij zich tussen haar benen gepositioneerd. Terwijl haar vriendin met de nagels over zijn rug kraste, had hij de kleine zwartharige tot een hoogtepunt gelikt. Vervolgens had hij zich in standje negenenzestig op Taylor gewerkt en hadden ze elkaar tot een climax gebracht.

Gek dat hij toen niet aan het ultieme hoogtepunt gedacht had. Misschien omdat alles zo natuurlijk verlopen was. De volgende stap was uit die daarvoor voortgekomen. In hoog tempo hadden ze de fases die naar extase zouden kunnen leiden doorlopen maar het laatste licht was nog niet groen. Zou dat vanochtend gebeuren?

Links van hem begon iemand te bewegen. Even later gingen de oogjes open. Hij zei “goede morgen.” Het duurde even voordat er antwoord kwam, alsof eerst door moest komen in welke situatie ze zich bevond en wie iets aan haar vroeg. Toen dat allemaal in haar geheugen was geladen, toverde ze een glimlach op het gezicht en zei “ook goede morgen.”

“Hoi” zeggend draaide hij naar haar toe en zij naar hem. Met een arm om haar heen kuste hij haar op het voorhoofd, een borst, haar mond. Hij verplaatste zijn hand naar een tiet en speelde er mee.

“Nou, die zijn alvast begonnen,” klonk het achter hem. Hij onderbrak de zoen waar hij in zat, en draaide zich naar Kendra toe.

“Goedemorgen,” zei hij.

“Goedemorgen,” antwoordde ze en drukte een kus op zijn lippen. “Even wakker worden.’’

“Als je het niet erg vindt, ga ik verder met Taylor.’’

Opnieuw draaide hij om, en streelde tussen haar benen. Al gauw werden zijn vingers vochtig. Hij rook er aan en snoof de intieme geur op. Op het moment dat hij ze haar liet aflikken, vroeg hij zacht of ze zin had.

Nee, schudde ze, fluisterde dat ze gisteren al verwacht had dat hij het zou vragen en toen al haar antwoord bedacht had: de verleiding was groot maar ze wilde haar schat bewaren voor degene met wie ze zou trouwen.

‘’Was er al zo’n iemand?’’

Ze schudde van niet.

‘’Jij? Dat is lekker, Kendra.’’ Nu schudde hij zijn hoofd. Er waren een paar kandidaten maar nog niemand had het tot de eerste plaats gebracht. Terwijl de zwartharige over hem heen rijkte en zijn harde vastpakte, schoten de eerste keren door zijn hoofd: de eerste keer met borstjes gespeeld, de eerste keer door iemand afgetrokken, de eerste keer gepijpt, de eerste penetratie. Al die keren waren het kandidaten voor de eerste plaats geweest. Even zo vaak was het niets geworden. Op eens realiseerde hij zich dat er over denken en over praten net zo opwindend was als het doen.

Hij draaide op de rug. Ondertussen kusten Taylor en hij passioneel. Plots hield Kendra op met masseren. Ze klom over hem heen, zei dat er weer iets in moest, en zette de voeten naast hem. Vervolgens liet ze zich zakken. Zodra ze er bij kon greep ze zijn stijve onder zich en leidde die tussen de benen. Zodra ze zat, zei ze dat ze dacht dat hij dat wel zou willen en legde een hand op haar onderbuik en draaide daar rondjes. Op het moment dat Taylor en hij elkaar kusten, hij zich realiseerde dat hij in de droom van iedere man was gekomen en hij zich over Kendra’s borsten ontfermde, ging ze wild op en neer zodat haar borsten alle kanten op zwiepten. Afwisselend draaide zij met de vingers en hij met de duim rondjes om en over haar clit.

Zodra ze de ogen sloot en haar genot zichtbaar toenam, fluisterde Taylor “ze is daarin makkelijker dan ik.” Plotseling stopte Kendra. Ze zei dat haar benen te zeer deden. Nadat ze van hem af gekomen was, werkte ze zich in standje negenenzestig op hem. Ze legde een been aan elke kant van zijn hoofd, en hij kuste haar machtige dijen. Haar forse bilheften uit elkaar trekkend, zocht en vond zijn tong haar knop. Zijn gezicht werd nat van haar sappen. Hij genoot van de geur.

Steeds hoger dreven ze elkaar. Stevig drukte hij haar aan. Hij kreunde, zij kermde. Afwisselend beet hij en zoog haar lipjes zijn mond in. Plots sloeg ze een langgerekte kreet uit en verkrampte. Vlak daarna kreeg hij het afwisselend warm en koud. Het leek of zijn pik tot de ballen in haar mond zat en dat hij leeg gezogen werd. De kramp hield aan en hij ademde hoorbaar. Zijn hart ging tekeer. Hij bleef liggen tot hij ontspande. Hij begreep dat hij met Kendra uit Texas een nieuwe eerste keer meegemaakt had door vrijwel tegelijk met haar klaar te komen. Pas nu realiseerde zich dat haar vriendin bijna continu zijn been gestreeld had.

Met de ogen dicht lag hij na te genieten van wat gebeurd was en genoot hij er van tussen hen in te liggen. Regelmatig zei hij lekker en een naam als zijn buik, borstkas of gezicht gekust werd, of vingers door de haartjes op zijn lijf graasden. Ze voelden zo vertrouwd terwijl hij hen nog geen dag kende.

Hij kuste Kendra op het voorhoofd en rolde daarna om naar haar vriendin. Vervolgens sloeg hij een arm om haar en kuste d’r borstbeen. Hij wilde het haar gemakkelijk maken als ze van gedachten zou veranderen.

Met de ogen dicht liet ze zich met een grijns op het gezicht beminnen.

“Het ligt hier heerlijk,” zei hij toen ze na tijdje niet gekomen was, “maar als jullie nog iets van een ontbijt willen, moeten we opstaan.” Zich als katten uitrekkend kwamen ze overeind. Het was een plezier om naar hen te kijken maar het was voor hem ook tijd om op te staan.

\/

Nadat de meiden ontbeten hadden en hij een broodje en een pakje melk gehaald had, staken ze in de lobby de koppen bij elkaar. Er was veel om uit te kiezen: een seksmuseum, een prostitutie museum, een marihuanamuseum, nog een seksmuseum, ze wilden ook blowen en er moest ook nog gegeten worden. “Dus kies maar,” zei hij. “Om met dat laatste te beginnen: ik nodig jullie uit voor een etentje. Wat vinden jullie daarvan? Ik betaal.”

Ze rolden haast over elkaar om hem met bedankjes te overladen. Het bleef niet alleen bij woorden, maar er waren ook kussen en knuffels.

Taylor hield het hoofd scheef, glimlachte en zei op vragende toon: “waarom doen we ze niet allemaal?”

“Wat allemaal?”

“Alle musea,” antwoordde ze.

“Dat zijn er nog al wat.”

“Alleen die op het gebied van marihuana en seks.”

“Over marihuana is er geloof ik maar één, net als over prostitutie.”

“Die, en die seksmusea die je noemde.”

\/

Toen ze alle musea die ze wilden zien gezien hadden, bracht hij hen naar een restaurantje in de Jordaan waar hij wel eens over gehoord had maar nooit geweest was. Het serveerde Hollandse pot. De kok bereidde één menu per dag en vandaag was dat hutspot. Wel kon er gekozen worden tussen speklapje en rookworst. Nooit had hij gedacht eens hutspot in een restaurant te eten.

‘’Hoe vinden jullie het?’’

De meiden kenden het niet. Apart, ik weet niet of ik het lekker vindt, zo anders, waren kwalificaties. ‘’Maar het is leuk om een Nederlands gerecht te eten.’’

‘’Met zijn tweetjes zouden we dat niet gauw doen.’’

Tijdens het uitbuiken spraken de drie over hun toekomstplannen. De meiden wilden werk gaan zoeken, maar zagen hun activiteiten na hun studie vooral als een opstapje om een goede partij te vinden.

‘’Ik werk een paar dagen in de week en combineer dat met een studie,’’ zei hij.

‘’Wow.’’

‘’Epic. Bij ons studeer je of werk je.’’

‘’En als je werkt, heb je vaak twee banen. Omdat je zo weinig verdient.’’

‘’Ik kijk wel wie ik tegen kom.’’ Als dat niemand was dan was het ook goed.

De drie wisselden adressen uit en beloofden elkaar op de hoogte van adreswijzigingen te houden.

Met de buikjes vol gingen ze op weg naar een koffieshop. Na wat rondgedwaald te hebben, verzuchtte hij dat je normaal de één na de ander tegen komt, maar als je er zoekt, geen. Na wat door de stad dwalen, vond hij een shop in de buurt van De Dam.

‘’Je hoeft niet te roken om high te worden, zo’n walm hangt er,’’ zei Kendra toen ze een paar stappen in de zaak gezet hadden. Overal mensen die dromerig uit de ogen keken. Nadat ze wat gekocht hadden, gingen de drie naar boven. Op zolder vonden ze een rustig plekje. In een stil hoekje gingen ze met de knieën tegen elkaar op de grond zitten en hulden zich in rook. Geleidelijk kwamen ze in hun eigen wolk.

Toen de sigaretten op waren gaven ze elkaar een hand, en werden ze rustiger en vrolijker.

Nadat ze weer over hun toekomstplannen gesproken hadden, vroeg hij wat hun fantasieën waren.

“Seks in de regen,” zei Kendra.

“Op een kerkhof. En van jou?’’

‘’Seks in de buitenlucht. In het bos, of bij de zee.’’

‘’Voor ons is de zee ver weg, maar er zijn wel veel terreinen waar weinig mensen komen.’’

‘’Een uurtje buiten de stad kom je niemand meet tegen.’’

‘’Bij ons zit je dan bij de volgende stad,’’ zei hij.

‘’Met wie doe je het in gedachten, Vincent?’’ vroeg Kendra.

‘’Met iemand die onbereikbaar is,’’ antwoorde hij. ‘’Jij?’’

‘’De prins op het witte paard.’’

\/

Van wat volgde, herinnert hij zich weinig. Hij moet de meiden bij hun hotel gebracht hebben, want daar namen ze afscheid. Kort en zakelijk, maar er werd wel geknuffeld en gekust. Hij deed dat in de wetenschap dat de herinnering in de tijd zou verdwijnen.

Op zijn kamer merkte hij dat er iets in een broekzak zat, wat eerder niet had gezeten. Zodra hij het gepakt had, zag hij dat het een propje papier was. Nieuwsgierig vouwde hij het open. Er verscheen briefpapier van het hotel met daarop handgeschreven een woord. Rond het woord waren hartjes getekend. Er naast de afdruk van twee lippen. Op het moment dat het woord dat hij las tot hem doordrong, realiseerde hij dat ze niet wilden dat hij hen vergat: bedankt.

[m-2pet-cadans]

Did You Know...

DID YOU KNOW…. That the Horror Film Character Freddy Kruger was based on a real life serial killer who lived in Tightwad, Missouri in the 1800s. According to court county records of the time, Mr. Kruger was known to have killed at least twenty children within a three mile radius of where he lived. He reportedly murdered most of the children using only a Gardening claw. He lived inside an old abandoned cement factory north of town where he would bring his victims. Having set up a small living space (and torture area) within the “mechanical room” of the facility. Oh yeah…back then, a “mechanical room” was also known as a “boiler room”. Mr. Kruger was eventually caught by his own recourse by accidentally starting a fire in a portion of the factory where he burned over 70% of his body. While in the hospital recovering, Police investigated & he was arrested after they found his room of horrors, he was tried, but found to be criminally insane. He spent the rest of his life in a Psychiatric Hospital before dying in his sleep at the old age of 72. But shortly after his death a string of unexpected deaths weirdly occurred in Tightwad involving young teenagers & children while they were sleeping in their beds, before they died a few parents said their children would wake up in the middle of the night from the night terrors to what they called a burned & scary old man with a claw was trying to kill them and refused to go back to sleep….we now know why…. To this day (and LONG before the Elm St. films) Tightwad has since became a ghost town where all residents have long moved away in Fear that it was haunted by the ghost of Freddy Kruger.

Actually, I just found this picture and made all that shit up. Halloween is almost here everyone.. *winks*

[m-2pet-cadans]

Spa-Francorchamps

circa 6900 woorden

\/

Vooraf:

Sinds de brugklas trek ik met hem op. Aanvankelijk brachten Tom van Melle en ik alleen de pauzes samen door maar vanaf het moment dat we uit mochten gaan, is hij mijn stapmaatje. Regelmatig moest hij op mij of ik op hem wachten als de ander iets versierd had. Detecteerde onze radar twee meisjes die samen op stap waren, dan zoemden we er op in. Meestal bleef dat zonder gevolg, maar een enkele keer bereikten we de honingpot.

Geleidelijk is hij mijn partner in crime geworden. Na onze middelbareschooltijd hebben we sport ontdekt. Hij is actief in de korfbal geworden, en ik passief voor de tevee in de huiskamer. Hij heeft het zelfs tot coach van een team geschopt, waardoor ik hem zo af en toe plagend Coach noem. Al die tijd bleven we stappen en versieren.

Mijn huwelijk een paar jaar geleden heeft daar geen verandering in gebracht. Ik heb het recht van regelmatig uitgaan en van tijd tot tijd een groen blaadje als een soort van huwelijkse voorwaarde vastgelegd. Van wat ik uitvoer weet ze alleen de grote lijnen. Ze heeft er wel wat voor teruggekregen: het recht om uit te gaan met haar vriendinnen; een bont gezelschap van gehuwde vrouwen, gescheiden meiden en personen die niemand hebben. Wat ze precies meemaakt weet ik niet. Tachtig procent van de meidenavonden loopt op seks uit, had ik eens ergens gelezen, maar dat is dan maar zo. Als ze maar bij terug komt, want met haar is het het leukst en fijnst.

Al jaren praten Coach en ik erover om naar de Grand Prix van België te gaan. Nog nooit is het er van gekomen. Het gaat steeds van het zelfde: vlak voor de race worden we enthousiast, als die op teevee is willen we er bij zijn, en als het voorbij is verdringen dagelijkse beslommeringen het voornemen. Na de race die onlangs te zien was, besluiten we de droom werkelijkheid te laten worden.

We gaan na wie nog meer interesse kunnen hebben. Hij noemt een stel van de korfbal met wie hij wel eens over F1 praat, en ik stel mijn vrouw voor. Verder mijn jongere zus en haar man. Als die allemaal meegaan, hebben we voldoende mensen om een busje te huren en wellicht komen er door mond-op-mond reclame nog meer bij. Als iedereen meegaat, is er plaats voor maximaal twee extra.

Ook brainen we over de slaapplaats, maar nemen nog geen beslissing. Overnachten laten we ook afhangen van degenen die meegaan. Kamperen is het goedkoopst, maar kan door slecht weer verkeerd uitpakken. Ook moeten we dan een tent of tenten regelen, want we bezitten er geen.

Ik benader mijn vrouw, mijn zus en haar man. Ze reageren enthousiast, maar mijn zus kan niet omdat ze die zaterdag een bedrijfsuitje heeft. Ook mijn vrouw heeft al iets anders. De man van mijn zus, mijn zwager dus, kan wel en wil mee. Alle anderen die ik pols, reageren met “leuk" maar haken af als puntje bij paaltje komt.

Dat is ook de ervaring die Tom opdoet: alleen het stel dat hij in gedachten heeft toont interesse, maar alleen zij zegt toe. Volgens hem heeft de man van het koppel geen zin om zich vier dagen nat te laten regenen en denkt hij alles op teevee beter te kunnen zien. Dat hij dan de sfeer mist, overtuigt hem niet.

Op mijn vraag of zij of haar man er geen bezwaar tegen heeft dat ze de enige vrouw in een groep mannen is die misschien gaan kamperen, antwoordt Tom dat hen kennende zij dat beslist maar dat hij het zal doorgeven zodat ze eventueel haar beslissing kan heroverwegen. Of ze nu meegaat of niet; er zijn te weinig deelnemer voor een busje. Als oplossing biedt hij zijn auto aan, waar we het snel over eens zijn. Verder spreken we af dat hij kaartjes reserveert en ik onderdak regel. Mijn eerste zet is de vrouw die Barbara heet te bellen. Het is gauw opgelost als ze vertelt niet zo van kamperen te zijn. Hotels in de buurt van Spa-Francorchamps zitten al vol maar ik vind er een op een dik halfuur rijden van het circuit.

\/

\/

Donderdag:

Op de donderdagochtend voorafgaand aan de GP wordt ik als tweede opgehaald. De vrouw op de passagiersstoel, die me leuk lachend begroet en zegt dat ze de Barbara van het telefoongesprek is, heeft iets bekends maar ik weet niet waarvan.

De twee betrekken me gemakkelijk in het gesprek.

Zodra Meenk opgehaald is, zijn we compleet. Hij mengt ook gemakkelijk. Het gaat niet alleen over de Grote Prijs, maar ik ben verbaasd hoeveel Barbara van F1 weet. De sfeer wordt losser. Ze lacht om schuine moppen – het nadeel van een groep waarin driekwart man is - die steeds schuiner worden, en vertelt er zelf. Als ze te ver gaan zegt ze er wat van zonder dat de sfeer verslechtert.

Als we een koffiestop maken bij een tentje in Brabant, heb ik de gelegenheid om haar goed te bekijken; daarvoor heb alleen een deel van de achterkant van haar hoofd en haar petje gezien. Ik schat haar een jaar of tien ouder dan mij. Ze is iets kleiner dan mij, en draagt een mouwloze zomerjurk die net boven de knie valt en een diep decolleté die de rondingen van haar borsten toont. Ze draagt geen beha, of hoogstens een kwartcup. Onder de stof rijpe glooiingen. Ondanks dat mijn maatje en m’n zwager ook zo gekleed zijn, voel ik me in mijn sportbroek en shirt underdressed. Door haar lachende gezicht en haar kleding heeft ze een sexy uitstraling. Ze besteedt aan iedereen aandacht. Een leuke vrouw, vind ik. En, ook een pré, op haar gemak in een groep mannen.

\/

Wanneer ik op weg naar de auto haar op de parkeerplaats voor me zie lopen, vallen de puzzelstukjes in elkaar. Het loopje. D'r haardracht. Haar vriendelijke blik. Het waren maar een paar seconden. Ze doet me denken aan iemand die ik kort gezien heb in de parenclub waar ik met mijn echtgenote was toen we eens wat pittiger dan een concert of een bios op een avondje uit wilden.

Het zou ontzettend toeval zijn. Een kans van één op de miljoen of nog kleiner, maar niet nul.

Maar kort heb ik die vrouw staand gezien, en nog korter haar onbedekte gezicht omdat ze meestentijds in een swing hing en slechts vlak voordat ze er uit kwam haar blinddoek af deed. Maar het was lang genoeg om een indruk in mijn hersenen achter te laten die weliswaar met de tijd sleet, maar weinig nodig had om weer in mijn geheugen geladen te worden.

Hoewel ik in het groepje om haar heen stond en heel dicht bij me kwam op het moment dat ze opstond, heeft ze mij waarschijnlijk niet opgemerkt. Wellicht keek haar man vanaf een bankje aan de kant toe of was hij elders in de club. Misschien heb ik ook wel naast hem gestaan, wie weet. Maar even goed was ze het ook niet. Afijn.

\/

Bij Eindhoven gaat het langzaam maar we blijven rijden. Voor Luik staan we een paar keer stil. Veel vertraging geeft het niet. Over binnenwegen rijden we richting onze bestemming Ouffret. Onderweg passeren we afwisselend bossen, dorpjes en riviertjes. Plots een levensgroot bord met de tekst ‘Cascades et fontaines’. Als ik omkijk, zie ik een gebouw zonder ramen. Tot aan het hotel speculeren we waar het voor is. Ik denk aan een fabriek; anderen aan een hotel, maar volgens haar is het een huis van plezier.

Aan het eind van de middag arriveren we in het hotel. Het eenvoudiger dan ik gedacht had: geen restaurant, alleen wasbak op de kamers, toilet en douche op de gang. Wel heeft elke kamer een tweepersoonsbed. Coach vraagt waar we kunnen eten en de receptionist geeft een lijst met adressen. Voordat we dat doen, wil ieder zich opfrissen en zich omkleden. “Wie gaat eerst,” vraagt ze.

“Ladies first,” zegt Tom.

“Ben geen lady,” zegt ze giechelend als ze haar kamer in gaat.

\/

In de lobby verschijnt iedereen spic en span. Ze draagt een jumpsuit waardoor haar schouders bloot zijn en heeft het haar los. Ik merk op dat het ‘s avonds laat kil kan zijn, waarna ze een vestje ophaalt. Op zoek naar een restaurant passeren we cafeetjes die aan de buienkant er knus uitzien. Na het eten gaan we op goed geluk er één binnen. Behalve een bar waar wat tijgers aan hangen en wat tafeltjes is er een dansvloer waar niemand gebruik van maakt.

We vinden een plek in een achterafhoekje waar we met ons vieren kunnen zitten. Net nadat we wat besteld hebben bij een serveerster die alle vooroordelen over een Waalse serveerster bevestigt, staat Barbara op, grijpt haar coach bij de arm en sleept hem de dansvloer op. Ze dansen alleen en met elkaar. Geleidelijk wordt de afstand tussen de twee kleiner. Servaas vraagt wat haar man daar van zou vinden.

“Ieder paar heeft een grens,” zeg ik, “en voor elk ligt die anders.”

“Van mij zal hij niets horen als ik hem zou kennen.”

“Van mij ook niet.’’

‘’Ze laat veel toe. Ligt zijn hand nu op haar achterste?”

Ik zeg “uhuh. Je kunt die grens alleen door ontdekken vinden want die is voor ieder anders.”

“Ze is te oud voor mij maar zou je willen dat het jouw hand was?”

“Mmmm.”

“Ik interpreteer dat als een ja,’’ zegt hij lachend.

“Dat mag maar als er naar gevraagd wordt ontken ik alles.” Terwijl Servaas grinnikend zijn glas pakt, zeg ik dat alles wat ik te zien krijg, ik wijs op mijn hoofd, hier in blijft.

Na een tijdje komen ze naar de tafel terug. Zij blijft staan, neemt een paar slokken bier, en zegt “okay, volgende.” Mijn zwager aanvaardt haar hand, komt overeind, en laat zich de dansvloer op trekken.

“Leuk om naar haar te kijken als ze danst,” zeg ik tegen mijn maatje.

“Ze is ook leuk om mee te dansen.” Hij had dat vaker gedaan op feestavonden van de korfbal. Volgens hem had haar man had nooit jaloers gereageerd, en leek het zelfs wel leuk te vinden als zijn vrouw in de belangstelling stond.

“Leuk dat ze dat mag van haar echtgenoot. Negen van de tien worden dan boos.“

“Zeg maar gerust negenennegentig van de honderd.”

Wat later is het mijn beurt. Elkaars handen vasthoudend schuifelen we over de dansvloer. Degenen aan de bar hebben alleen interesse in hun bier of ander drankje. Tom en mijn zwager kijken toe. Ik zie hen praten maar kan natuurlijk niet horen wat ze zeggen. “Mag ik mijn handen op je heupen leggen?” vraag ik haar. Ze knikt, drukt zich tegen me aan, en slaat de handen om mijn nek. Haar boezem duwt tegen me. Nadat we een tijdje zo gedanst hebben, werkt ze zich los en gaat met de rug naar me toe staan. Met de handen boven het hoofd om d'r haar in een staart te doen buigt ze een beetje voorover zodat haar achterste naar me toe komt. Door het buigen zakt de bovenrand van haar jumpsuit omlaag. Ze gaat rechtop staan waardoor die nog verder zakt. Net voordat er meer onthult, brengt ze de armen naar beneden om de rand omhoog te trekken.

Na nog wat rondes bier en dans gaan we naar het hotel.

In bed denk ik na over de dag. Een paar uur terug kende ik haar alleen van naam en had ik alleen haar stem gehoord; nu had ik best wel close met haar gedanst.

\/

\/

Vrijdag:

Wanneer ik om een uur of vijf in de morgen uit de wc kom, zie ik in de verte Barbara uit de kamer van Tom komen. Ik versteen, omdat ik mijn aanwezigheid niet wil laten merken. Mijn adem inhoudend zie ik haar naar haar eigen kamer gaan. Zij merkt me niet op.

Nadenkend over wat ik gezien heb, blijf ik even wachten voordat ik naar mijn kamer ga. Ik denk terug aan wat ik denk uit de club te herinneren. Die kans is zo klein. Gisteravond. Zou ze iemand zijn die graag in de belangstelling staat en het niet nauw neemt? Het niet alleen met haar man doet? Hij heeft het er gewoon op gewaagd. Als ze jonger was … Leeftijd is ook maar een getal. Misschien. Heel veel misschien. Haar man moet er op de een of andere manier van weten.

Spelend met mijn geval lig ik op ongekleed op bed en denk ik aan haar. Ik fantaseer over haar. Lizelle is ver weg en heeft vast zelf een pleziertje. Het maakt niet uit aan wie je denkt want het zijn maar gedachten. Mijn hand roetsjt langs m’n stijve.

Als ik me heb afgetrokken val ik met een hemels gevoel in slaap. Ik droom dat ik haar heb.

\/

Duizend gedachten gaan door mijn hoofd als ik wakker wordt. Zoals vaker heb ik een ochtenderectie. Ik help me er vanaf. Voel me zeker en onzeker tegelijk.

Dat laatste heeft de overhand als ik ietwat zenuwachtig de kamerdeur achter me sluit.

Bij het ontbijt verschijnt ze in korte broek en shirt, en draagt een petje. D’r haar zit in een staartje dat haar jaren jonger maakt. Misschien verbeeld ik het me maar het lijkt of zij en Tom hartelijker met elkaar omgaan. Het zijn subtiliteiten die iemand niet zou opmerken als hij geen weet had van die ochtend: eten voor elkaar halen bij het buffet, een hand die iets te lang op een schouder ligt, de afstand tussen de twee die kleiner is dan gebruikelijk tussen twee personen, langer bij het koffieapparaat dan nodig. Van mij zou haar man niets horen als ik hem al zou kennen en misschien hadden ze afspraken. Ze had of ze hadden immers ook plezier voor paren gehad.

Dat wil niet zeggen dat ze geen aandacht voor de anderen heeft. Ze praat met iedereen. Als ik vruchtjes haal, staat ze plots achter me. Ze lacht lief en pakt mijn onderarm beet. Ik voel energie door me stromen.

Aan het eind van het ontbijt, wanneer ze een tweede koffie haalt en Servaas naar de wc is, zeg ik tegen Coach dat hij blij met haar in z’n team mag zijn. Hij antwoordt dat hij heel tevreden over haar en ook over haar man is. Ik zeg dat als ik Lizelle niet zou hebben en als Barbara niet bezet zou zijn, ik werk van haar zou maken.

“Van iemand die zoveel ouder is?” vraagt hij ietwat verbaasd. “Meestal zijn ze bij jou jonger.”

“Verse blaadjes zijn lekker maar rijpe vruchten zijn ook lekker. Niet onrijp en niet te, als je begrijpt wat ik bedoel. Hoe oud is ze eigenlijk?”

“Eind dertig, begin veertig, herinner ik me uit de administratie. Ik weet het niet precies.”

\/

“Start your engine,” zegt Servaas als we in de auto zitten.

Het circuit ligt ‘maar’ een kilometer of veertig van het hotel maar het lijken er wel honderd. Drie keer langer dan verwacht, hebben we nodig om er te komen. Tegen de tijd dat we de geur van frites en benzine opsnuiven, staat de training op het punt te beginnen.

Na veel wandelen vinden we dan toch onze plek. Genietend van de sfeer discussiëren we over wie de beste kansen heeft. Naar een idee van Servaas besluiten we te wedden wie zaterdag de snelste ronde rijdt en dus zondag op pole position start. Alleen zij verwacht dat Anne Retti het Lusardi, de keuze van de andere drie, moeilijk kan maken omdat haar strategie dankzij strateeg Smith zo goed is. Ik geef haar geen schijn van kans.

“Wat is de beloning?” vraagt ze.

“De winnaar kiest wat de verliezer moet doen,” zegt Servaas.

“De winnaar kiest,” herhaalt ze zacht.

\/

Tegen vijven gaan we op weg terug. Inmiddels zijn we er achter dat het circuit om zes uur ’s morgens open gaat. Dat is wat vroeg, maar we nemen ons voor de volgende dag eerder te arriveren. De terugreis duurt korter dan de heenreis en een klein uurtje later zijn we in het hotel. Als we bij de receptie zijn, zegt de receptionist dat het zo druk is dat de manager heeft besloten om twee kamers aan andere gasten te geven. De bagage van Meenk en Van Melle staat hierachter,” hij wijst achter zich, “in de opslag.” Protesten klinken maar ze zijn voor de vorm want het was al gebeurd. Tom en Servaas krijgen het geld terug, ook van de nacht die ze al overnacht hebben. “Wat doen we nu?” vraagt Tom.

“Je mag wel bij mij op de kamer,” zegt ze.

“Aan een plekje op de grond heb ik genoeg.”

“Welnee,” zegt Barbara, “mijn kamer heeft een tweepersoonsbed.”

“Die van mij ook,” zeg ik, “mijn zwager mag wel bij mij.”

“Dan neem ik de grond.” Het was opgelost voordat het een probleem kon worden. We spreken een tijdstip in de lobby af dat we beneden zijn om wat te eten te zoeken.

Na het eten, gaan we nog wat drinken en dansen, maar we maken het niet zo laat als de avond daarvoor omdat we de volgende dag wat eerder op het circuit willen zijn.

\/

\/

Zaterdag:

Midden in de nacht wordt ik wakker. Het is zaterdag en we gaan vroeg naar het circuit maar daar ben ik niet wakker door geworden. Ik luister naar zwak ritmisch gebonk dat luid in de stilte van de nacht klinkt. Op het moment dat ik door heb dat het van het ledikant in de kamer hiernaast komt en het gebonk mengt met gekreun, zegt Servaas vanaf de grond dat die twee lekker bezig zijn.

“Ik geef hem geen ongelijk,” zeg ik. “Ze is lekker en ze kennen elkaar.”

“Zelfde sportvereniging toch?”

“Hij coacht het team waar zij en haar man in zitten.”

‘’Misschien heeft hij haar meegevraagd om lekker te kunnen toeslaan.’’

‘’Hij had haar man ook gevraagd.’’

“Maar toch.’’ Het gekreun wordt luider en individuele kreten worden hoorbaar: ughh en ai en oe.

Ik speel met mijn piemel. “Het is niet wat je denkt; ze zijn ongeveer even oud. Ze weet dus wat ze doet.”

“Zou haar man weten wat ze met haar coach doet? Zou ze het alleen met hem doen of ook open staan voor anderen?”

“Allemaal vragen waar alleen zij het antwoord op weet,” zeg ik. Natuurlijk had ik wel een idee maar ik wilde dat niet zeggen omdat ik het nog steeds bij het verkeerde end kon hebben.

“Plannen?”

“We hebben allebei iemand, maar dat hoeft ons er niet van te weerhouden. Of wel, ik weet het niet.” Nadat het gebonk luider geklonken heeft als ooit daarvoor en een moment zwaar gehijg te horen is geweest, verdwenen die geluiden plotseling nadat een stem die kristalhelder in de nacht klonk ‘’Babs, ik kom klaar’’ gezegd had.

“De kwak is er uit,” zegt mijn kamergenoot wanner de rust weergekeerd is. We spreken niet verder over wat er gebeurd kon zijn want dat was best duidelijk. Opnieuw heb ik een stijve, maar durf me met mijn zwager zo dicht bij niet te bevredigen.

Aan het ontbijt zwijgen we over het voorval.

\/

Als we na het ontbijt naar de auto lopen, vraagt ze mij wat de mannen gaan doen mochten we de weddenschap verliezen.

“Hebben het er nog niet over gehad. Jij?”

“Dat wil je wel weten, niet?”

Wanneer ik knik en ze ongetwijfeld de uitnodigende blik op mijn gezicht ziet, pakt ze mijn onderarm en zegt: “Moeilijk om af te wachten, hè?”

\/

Die dag zijn we op tijd op de tribune.

Vlak voor het tijdstip dat het programma aangeeft, komen twintig motoren tot leven. Vibraties in de lucht en trillingen in de grond veroorzaken een erectie. Ik probeer het te verbergen door mijn handen er voor te houden, maar kan niet voorkomen dat een hand even onder het elastiek door moet om iets dat klem loopt ruimte te geven. Als ik met mijn ballen in de hand sta, gaat ze voor me staan, schreeuwt boven het lawaai uit “zo opwindend?” in een oor en drukt vervolgens een kus op mijn oorschelp terwijl ze stiekem over de stof van mijn broek wrijft. Kennelijk had ze het gezien.

Vanaf onze plek zien we hoe de auto’s uit hun garage in de pit vertrekken en aan hun trainingsrondjes beginnen. Wie gedacht had dat ze alleen aandacht voor haar coach zou hebben, vergist zich; ze verdeelt de aandacht over ons drieën. Geen gemaakte aardigheid maar oprechte belangstelling.

Op een gegeven moment komt ze achter mij en mijn zwager staan, slaat de armen om ons heen, en zegt dat ze het zo fijn vindt dit te zien en blij te zijn dat ze mee mocht. “Je moet niet ons maar Tom bedanken,” zegt Servaas. Dat heb je al gedaan, schiet er door mijn hoofd, nu mij nog, maar dat kon ik natuurlijk niet hardop zeggen.

Als we even met zijn tweeën zijn, legt ze een hand op mijn schouder en vraagt: “Wat zou ik moeten doen als ik verlies?”

“Nou gewoon, wat je graag doet.”

“Dat vraag ik niet. Wat wil jij dat ik doe?”

Dat je alles uittrekt, schiet er door mijn hoofd, maar ik zeg de vraag ontwijkend: “Waar jij je bij op je gemak voelt.’’

“Ik vraag wat jij wil; je hebt toch wel een idee? Waar denk je aan?”

“Wij zijn mannen,” antwoord ik.

“Nou?”

“Wat willen die nu van een vrouw zien?’’

“Whoaa!”

“Flashen op een volle tribune.”

“Oôh!” Ze giechelt, kijkt om zich heen, en trekt de rand van haar shirt op. Haar blote buik verschijnt. Niet meer zo plat als van een twintigjarige, maar met vetrolletjes en een navel die in een dalletje rust. Een buik die me doet watertanden. “Zo iets?” vraagt ze.

“Hoger.”

Ze kijkt vlug om zich heen, en zegt dan “ja da-ag.”

Terwijl we lachen, fluister ik “en in een klein gezelschap op de hotelkamer?” in haar oor.

Ze antwoordt niet meteen maar kleurt wel onmiddellijk. Me aankijkend zegt ze “Volgens jou willen de heren een striptease. Volgens mij wil jij dat.” Kort daarna hoor ik boven het geluid van een groepje raceauto’s uit de stem van Servaas en laat ze het shirt snel zakken.

“Wat moeten wij doen als wij verliezen?” vraag ik.

“Dat weet ik nog niet. Dat bepaal ik dan.”

Vijf minuten voor het einde van de kwalificatie zet Russel Tate de beste tijd. Onmiddellijk reageren Lusardi en Retti die in hun auto’s hadden zitten wachten. Er is nog net tijd voor drie rondjes. Carlo Lusardi heeft geluk, na een ronde opwarmen is er geen verkeer voor hem en komt hij met de snelste ronde op pole. Barbara heeft verloren. Tom, mijn zwager en ik gaan in beraad.

Snel zijn we er uit. “Je kiest,” zegt mijn maatje, “zelf iets waarmee je ons kan plezieren.”

Ze verschiet van kleur en kijkt naar mij alsof ze wil zeggen: dat had ik niet verwacht.

“Maar voor je dat doet, ondervraag je iedereen hoe je die kan plezieren,’’ vervolgt Tom.

Ze kijkt nadenkend wanneer ze het laat inzakken. “Okay, ik kom bij iedereen langs.”

“Wij zijn mannen,” zegt nu ook Servaas.

Ze zegt ‘’weet ik’’ tegen hem en “van jou weet ik het wel ‘’ tegen mij.

Wanneer ze Servaas als laatste gesproken heeft, klaart haar gezicht op. “Okay,” zegt ze, “ik ben er uit: er is iets gemeenschappelijks.”

Snel probeer ik na te gaan wat het kan zijn. Als de andere twee hetzelfde als ik gezegd hebben, komt mijn wens misschien uit. Zaak om er verder niet op aan te dringen want het leuks is als ze er zelf mee komt.

\/

Terug in de lobby spreken we een tijd af dat we weer beneden zijn om te gaan eten. Op de kamer trekken Servaas en ik onze kloffies uit en een badjas aan. Ik wacht niet tot hij gedoucht heeft maar probeer mijn geluk een verdieping lager.

Opgefrist op weg naar de kamer kom ik in de gang de ook in een badjas gehulde Barbara tegen. Ze giechelt, en vraagt op mijn badjas wijzend wat daar onder zit.

“Hetzelfde als bij jou,” antwoord ik.

“O ja?”

“Een bloot lijf.”

“Mag ik het zien?” vraagt ze. Ondertussen staan we bij de deur van haar kamer. Nadat ze die geopend heeft, sleept ze mij naar binnen, slaat ze opnieuw giechelend de panden opzij, en zegt “nu jij.” Haar gegiechel werkt aanstekelijk en ik begin ook. Zonder na te denken doe ik wat ze zegt. Ik voel haar blik over mijn lijf gaan, en hoor haar zeggen “kom binnen.” Onbewust grijp ik mijn zaakje. Als ik met mijn ballen in de handen sta, realiseer ik me dat ik me gestimuleerd heb. Dat, het aanzicht van een aantrekkelijke vrouw, en het feit dat ze er een condoom om rolt (waar haalt ze die in vredesnaam vandaan?) maken dat ik opzwel. Ik laat mijn badjas op de grond vallen en penetreer haar. Zodra de vaginawand zich om mijn stijve-met-een-jasje sluit, begint het te lopen. Ik kan er niets tegen doen. Als een zestienjarige tijdens zijn eerste keer kom ik klaar.

“Sorry,” zeg ik.

“Geeft niet,” antwoord ze, “kan gebeuren.”

Hoewel ze het goed opneemt, voel ik me lullig. Wanneer ik uit haar ga, realiseer ik me plots dat Coach deze kamer ook heeft.

“Ik weet wat je denkt,” zegt ze, “hij staat onder de douche.” Nadat we een tijdje geliefkoosd hebben en ze gezegd heeft dat er wel weer een volgende keer zal komen, helpt ze me in de badjas. Net voordat ze de deur opent, zie ik een doosje condooms staan. Even later sta ik bij mijn kamer en zie Tom de douche uitkomen.

Als ik op mijn kamer ben sta ik te trillen op mijn benen. Voor dat ik het doorhad, zat ik in haar. Voordat ik het doorhad, was ik er weer uit.

\/

De avond is een herhaling van de vorige avonden, met dit verschil dat na-ijlt wat er gebeurt is, en het in de kroeg en op de dansvloer wat drukker is. Maar we maken het na het eten niet lang.

Zodra we weer in het hotel zijn spreken we in de lobby af hoe laat we ontbijten en naar het circuit gaan.

\/

\/

Zondag:

De nacht was een kopie van die daar voor. Ik werd wakker door gebonk en gekerm dat evenwel zachter klonk, maar nu trok ik me na het hoogtepunt zo weinig mogelijk bewegend om degene in de kamer niet wakker te maken af voordat ik weer in slaap viel.

Wanneer we tijdens het ontbijt even met zijn tweeën zijn, vraagt ze of ik vannacht last gehad had. Ik schud nee. Ik was dan wel wakker geworden maar er was minder lawaai dan de nacht ervoor. Na in de hemel geweest te zijn, was ik opnieuw in slaap gevallen. Servaas had niet gemerkt.

‘’Dan had het bed niet voor niets wat verder van de muur gezet,” zei ze.

\/

In loop van de ochtend nemen we onze plekken op de tribune in. Niet waar we gister zaten, maar hoger. Niemand achter ons. We zitten net, als ze opstaat, en zacht “kijk” zegt. De rits van haar korte broek is omlaag en ze schuift de broekdelen open zodat een groot deel van haar onderbuik bloot valt en te zien is dat ze geen slip draagt. Vervolgens trekt ze haar shirt hoog op zodat ze het grootste deel van haar borsten ontbloot. Daarna draait ze een rondje. Vervolgens laat ze het shirt zakken, trekt de broekrits omhoog en gaat zitten. Wanneer ze het knoopje vastmaakt, zegt ze dat dit het gemeenschappelijke was van wat onze wensen waren. Iedereen laat complimenteuze geluiden horen, en ik vraag of ze het op de terugweg kan herhalen. “Misschien,” antwoordt ze.

Voor de rest van de dag houden we ons bezig met kijken naar het publiek, praten over niets, F1, en racen in het algemeen en deze GP in het bijzonder.

Als ik alleen met haar ben om friet te halen, komen we langs een tentje waar mosselen verkocht worden. Ik zeg ik dat ik maar van een soort mossel hou. Haar gezicht toont een vraagteken dat in een glimlach veranderd is als ze doorheeft wat ik bedoel. Vanavond is er een proeverij, waar je welkom bent, zegt ze. Dit keer ben ik het die nadenkt wat ze bedoelt. Ze wacht tot het muntje bij mij gevallen is, en zegt dan dat ik niet de enige ben die uitgenodigd is. “Okay,” antwoord ik.

Even voor drieën worden twintig motoren gestart. Iets later rijdt de Lusardi weg om aan de formatieronde te beginnen, spoedig gevolgd door de anderen. Als ze allemaal vertrokken zijn keert relatieve rust terug. Een minuut of twee later verschijnt de eerste auto weer. Hij remt af en neem zijn plek op pole in. Als de laatste stil staat, kiest de reddingsauto positie. Een man met een vlag steekt de baan over. Als hij aan de andere kant is begint het aftellen. Drie. Twee. Zodra het licht op groen springt, zwelt het geluid aan en rijden twintig auto's weg. Niet zoals bij een verkeerslicht de een na de andere, maar allemaal te gelijk. Dicht bij elkaar rijdend en soms met zijn drieën naast elkaar, gaan ze de eerste bocht in. Een goede minuut later verschijnt Carlo Lusardi met de rest achter zich weer.

Een paar rondjes later heeft zich een kopgroep gevormd met de Italiaan op kop en Retti erin.

Barbara is aanhankelijk. Ze legt een hand op schouders, op bovenbenen, en geeft als een katje kopjes. Haar manier om met de spanning om te gaan? Ze praat voortdurend.

\/

We zien Lusardi als eerste afgevlagd worden en even later stoppen de eerste drie waaronder Retti bij de nummers die bij de finish neergezet zijn. We juichen met Barbara die haar favoriet op het podium ziet, en met de rest van het publiek mee wanneer ze gehuldigd worden.

Terwijl de rest van de tribune leegloopt, blijven wij en nog een paar groepjes staan. Ze is opgewonden en bedankt ons dat ze dit had mogen meemaken. Ze is knuffelig en kusserig, wat de aandacht van de weinige achterblijvers trekt. Er wordt naar ons gekeken en we worden toegelachen. Als ze me weer zoent, vraag ik of ze wil tongen. Ze antwoordt door haar lippen op die van mij te duwen en haar tong er langs te drukken. Vanaf het moment dat onze tongen om elkaar heen dansen, duwt ze haar lijf tegen dat van mij. Na een paar heerlijke minuten, waarin ik ook haar schouders gekust heb, geef ik haar door aan mijn zwager. Hij neemt zijn tijd maar dat zal ik ook gedaan hebben, zegt zodra hij klaar met haar is “wow,” en geeft haar “jouw beurt” zeggend aan Tom.

Wanner die bezig is, neem ik mijn zwager apart. Ik zeg dat dit tussen ons zal blijven. Mijn vrouw en mijn zus komen dit niet te weten.

“Natuurlijk,” antwoordt hij.

Naarmate ze vaker rond gaat, raakt de tribune leger en zakt haar strapless top lager. We maken geen aanstalten om te vertrekken omdat we dan toch in de file bij de uitgang zouden komen. Nadat ze haar top opgetrokken heeft, zegt ze dat zij en Tom na het eten op de kamer een feestje geven en dat we welkom zijn. Bij een ijskraam kopen we ijsjes.

Terwijl we die oplikken zegt Servaas dat we net zo goed hier wat bij een frietkot kunnen eten zodat we in het hotel gelijk feest kunnen gaan vieren.

Om iets neer van de omgeving te zien rijden we een iets andere route terug. In een bos passeren we een zijweg die verder er in loopt. Als de volgende zijweg zich aankondigt zegt ze dat ze zin heeft om in het bos te wandelen. Tom stuurt de auto er in. Na een honderd meter wordt de weg een pad. Een honderd meter verder verschijnt een maïsveld. Willekeurig stuurt mijn maatje een kant op. Door de combi van bochten, bomen en struikgewas is de weg waar we vandaan kwamen niet meer te zien. Even later stopt hij. Nadat we uitgestapt zijn, lopen we wat heen en weer uit onzekerheid waar heen te gaan. Plots staat ze bloot. Ze loopt een flink stuk het pad af en draait daarna om. Als ze terugloopt zeg ik dat ik visioenen van een bosnimf heb. Ik vraag Tom of ze exhibitionist is.

Hij antwoordt dat hij dat niet weet omdat hij dit nog nooit gezien heeft maar het er wel op lijkt. Zodra ze dicht bij de auto is, zegt ze dat het lekker is om zo te lopen, en nodigt ons uit dat ook te doen. Net heeft de laatste alles uit, of een geluid klinkt. Versteend luisteren we. Het komt dichterbij. De eerste zoekt kleding op. Wanneer het onze kant op blijkt te komen, schieten we allemaal in de keren. We zitten net in de auto als een tractor in de verte verschijnt. Tom start en rijdt weg.

Ze doorbreekt de stilte door te zeggen wat ik ook denk: “pff, dat was close.”

“Het risico dat iedere exhibitionist loopt,” zeg ik.

“Ja,” antwoordt ze. Daarna vertelt ze over een andere keer dat het kantje boord was.

“Je bent wel openhartig,” zegt Tom.

“Zo voel ik me.”

“Moet ze niet tegen zich zelf beschermd worden?” vraagt Servaas. “Ik hoef dit helemaal niet te weten.”

“Weet het niet,” antwoord ik.

\/

\/

Maandag:

“Laten we nu afscheid nemen,” zeg ik als alle bagage in de auto zit “dan kan dat straks relatief snel.”

Ik was nog moe van de afgelopen nacht. Ik had weinig geslapen en dat zal de rest niet anders vergaan zijn. Vooral Barbara, die continue bezig gehouden werd, moest op zijn. Op een gegeven moment zat iedereen aan of in haar. Ze ging met het hoofd heen en weer om steeds een andere pik in de mond te nemen. De derde zat in haar. In een hand had ze degene waar ze niet aan sabbelde. Drie paar handen wreven over haar lichaam, vochten om een plaats bij haar opgezwollen kutlipjes en clit. Ze tilde het hoofd op. Zei dingen die je niet zou verwachten. Regelmatig wisselden mijn maatje, mijn zwager en ik van positie. We konden niet voorkomen dat zo af en toe een mannelijk intiem deel geraakt werd. Op eens zat niet de zijne maar die van mij in Tom's vuist. Eerst zat ik raar te kijken maar het voelde meteen zo goed dat ik hem zijn gang gaan. Ik had niets met het zelfde geslacht maar uiteindelijk maakt het niet uit aan wie een hand vast zit als het maar lekker is en dat was het. Even later zaten we in een kringetje en ieder masseerde die van een ander. Ze keek toe en moedigde ons aan.

“Kan niet geloven dat jullie dat doen.” Ik ook niet, dacht ik. “Wow,” zei ze. Nadat ik van de opwinding bekomen was, zei ik dat dit binnen deze muren blijft. Instemmende geluiden klonken uit vier kelen.

\/

“Heb je nog geslapen,” vroeg ik toen ze aan de ontbijttafel zat.

“Beetje,” zei ze kortaf. Niet omdat ze niet meer wilde zeggen maar omdat ze te moe was, hield ik me voor. Ik en ook de anderen lieten haar verder met rust

“Het zal moeilijk zijn om weer in het echtelijke ritme te komen,” zeg ik tegen haar wanneer we uitgebreid afscheid nemen.

Ze was weer wat tot leven gekomen. Terwijl ik met de drie mannen de auto inpakte, had zij een tweede douche genomen.

“Vertel mij wat,” zegt ze. Nog één keer kussen en knuffelen we voordat we in de auto stappen voor de reis richting Nederland.

Net buiten Ouffret zegt ze dat het bord in zicht komt. “Zullen we kijken waar het voor is?” vraagt ze aan haar coach. Hij remt af naast het gebouw met geblindeerde ramen. Het heeft iets weg van een fabriek. Er naast ligt een inrit. Nadat een tegenligger is gepasseerd, draait hij het in. Achter het gebouw een parkeerterrein waar een paar auto’s staan. De weg is niet te zien. Nog steeds geen aanwijzing van wat er in het gebouw zit. Wel ontdek ik een deur. Er naast in een kastje nummers bij onraad te bellen en openingstijden. Raar, een fabriek met openingstijden, denk ik.

“Ze zouden nu open zijn, hoor ik een vrouwenstem vlak achter me. Ik trek de deur open. Ze glipt voor me naar binnen. Als ik binnen ben, vind ik me in een schaars verlichte gang met een rode gloed.

“Bonjours,” klinkt een andere vrouwenstem.

“Een seksclub,” fluistert Barbara.

Voordat ik kan vragen waarom ze dat denkt, zegt de stem die uit een silhouet komt iets in het Frans, en komen mijn maatje en Servaas binnen. Het silhouet herhaalt wat ze gezegd heeft.

“Honderd euro de man, zegt ze,” zegt Tom. Weer iets in het Frans, dat Tom vertaalt: “Zij mag zo naar binnen.”

“Oôh, “ zegt Barbara. “Hebben jullie zin?” Met moeite door het weinige licht kijk ik in mijn portemonnee of ik nog zoveel heb. Mijn maatje is de eerste die betaalt. Daarna gaat hij “auto op slot doen" zeggend naar buiten. Ik vind twee vijftigjes en geef die. Mijn zwager geeft als laatste. Wanneer de vrouw het geld telt, komt Tom terug. Tegen niemand in het bijzonder zegt hij dat de auto nog op slot moest. De vrouw ruimt het geld op, en legt armbandjes met sleuteltjes neer. “Die zijn voor de kluisjes,” fluistert Barbara. Nu ze het zegt herinner ik me het van de club waar ik met Lizelle geweest ben.

De Waalse brabbelt wat in het Frans wat ik niet begrijp en wijst ergens naar. Vervolgens zegt ze “amuse toi,” wat ik wel begrijp. Mijn ogen zijn inmiddels aan het schaarse licht gewend en ik herken een deur. Aan de muren hangen erotische schilderingen. De vrouw heeft lang zwart haar wat haar iets mysterieus geeft.

Opnieuw zegt ze iets in het Frans.

“Aan de ander kant van de deur is een kleedruimte,” vertaalt Tom. Achter de deur een ruimte met bankjes en kluisjes.

Tijdens het uitkleden zeg ik tegen hem dat ik graag thuis ben voordat mijn vrouw thuis komt.

“Even rekenen,” zegt hij, “het is nog twee en half uur rijden. We mikken op?”

Snel reken ik. Ze werkt tot vijf uur en heeft daarna minstens een half uur nodig om thuis te komen. “Half vijf,” antwoord ik. We stellen elkaar geen vragen maar het roept die wel op zodat het beter is om ze te voorkomen. “Dus, we moeten onderweg nog wat eten, half twee weg?” Iedereen laat instemmende geluiden horen.

Iedereen staat bloot en de spullen zitten in de kluisjes. “Wat moeten we hier mee?” vraagt Servaas het sleuteltje omhoog houdend.

“Afgeven aan de bar,” zegt Barbara. Op weg naar de bar, ontdek ik douches. Geen aparte hokjes maar een grote ruimte met een aantal sproeiers. Aan de bar hangen twee mannen. Terwijl ze haar van top tot teen bekijken geven we de sleuteltjes aan de man achter de bar die ze op een rekje met nummers hangt.

Ze fluistert iets in het oor van haar coach. Nadat ze gezegd heeft daar drankjes bij de toegang zijn inbegrepen, en Servaas mompelt dat dat wel mag voor dat bedrag loop ze weg. Nadat we onze bestelling gekregen hebben, zegt Tom dat we één-voor-één naar boven kunnen gaan om een fantasie van haar werkelijkheid te laten worden.

Ik wijs op de twee Walen en vraag of zij ook meedoen.

Tom zegt dat hij het hen zal vragen. Ik versta niet wat ze bespreken, maar zie de gezichten van de twee opklaren. Met een verlekkerde blik staat een op en loopt weg. Als hij onderweg is, komt iemand die ik niet eerder gezien heb met een tevreden gezicht aanlopen. Hij verdwijnt in de kleedruimte, en loopt even later naar de uitgang. Die heeft geluk gehad; je gaat toch geen honderd euro uitgeven als er geen seksgarantie is?

‘’Misschien is er boven nog iemand,’’ zeg ik. Dat was inderdaad zo, constateerde ik toen ik na de tweede Waal en Servaas aan de beurt was om naar boven te gaan. Het was jammer voor Barbara maar zij moesten even wachten.

\/

Na het onverwachte vluggertje, ga ik naar Barbara.

“Het is zo gevoelig, Onno,” zegt ze zodra ik bij haar ben. “Zal je rustig aan doen?”

“We kunnen ook lekker knuffelen,” zeg ik als ik haar in mijn armen neem. Ik druk haar tegen mijn borst. Wanner ze haar armen om mijn nek slaat en haar lijf tegen dat mij van mij drukt, zeg ik dat ze kleeft.

“Gek, hè?” antwoordt ze. ‘’Er was al iemand boven toen ik daar aankwam,’’ zei ze. Terwijl we aan het zoenen zijn, tikt mijn maatje me op de schouder en zegt dat het tijd is om naar Nederland te gaan.

“Wil jij dan niet?” vraag ik.

“Komt wel,” antwoordt hij.

Voor dat we gaan aankleden is er nog even tijd om onder de douche door te springen. Haar coach en ik zepen haar in terwijl mijn zwager toekijkt.

\/

Weinig tegen elkaar zeggend zitten we in de auto. Het is niet dat ik niet wil praten maar omdat ik moe ben en vol zit van wat gebeurd is. De anderen zal het ook zo vergaan.

Zonder al te veel problemen, alleen wat drukte bij Luik en Eindhoven, bereiken we de plek waar Servaas afgezet wordt. Even later ben ik aan de beurt. Hartelijk neem ik afscheid voordat ik naar huis loop: Barbara en ik drukken ons tegen elkaar aan en met mijn maatje wissel ik handdrukken en schouderklopjes uit.

(c) m2pet

[m-2pet-cadans]

Edith en José (en Mees)

circa 3800 woorden

\/

Pas goed leerde Andries Edith, het meisje dat zijn vrouw zou worden, kennen in het weekend dat hij samen met haar, José, en diens toenmalige vriend in het huisje van een kennis van José logeerde. Het was pas de tweede ontmoeting met Edith.

De eerste was op een verjaardag van José geweest. In een met drank en rook overladen ambiance wisselden liedjes van Who’s Next, dat pas uit was, nummers van Rolling Stones en Led Zeppelin af. Misschien was het gekomen doordat hij wat licht in zijn hoofd was, maar het ietwat conservatief met een sjaaltje en een haarband geklede en deftig pratende gebrilde en beetje mollige meisje met haar tot d’r achterste had eerder een negatieve dan een positieve indruk op hem gemaakt.

Die keer hadden ze maar een paar woorden uitgewisseld. Nauwelijks hadden ze hun namen gezegd, of hij had al besloten dat ze niets was. Ze zou niet op zijn lijstje komen. Zijn interesse was voorbij en hij had zich laten afleiden door de van een perfect figuur voorziene en veel extravertere José die hij tijdens een concert dat hij met een aantal vrienden bezocht had, had ontmoet. Zij was een vriendin (niet de, dat had hij snel nagevraagd) van een gezamenlijke vriend. Andries was meteen weg van haar geweest.

\/

Het klikte - ze gingen uit en kwamen bij elkaar over de vloer - maar om redenen die hij niet begreep kwam hij niet verder. Na een goed jaar realiseerde hij dat het bij knuffels en kusjes op verjaardagen zou blijven, en dat goed beschouwd het initiatief meestal van een kant, de zijne, was gekomen. Sterker nog, ze had verkering met een ander gekregen. Van iets met haar waar hij zo op gehoopt had, was niets gekomen. Als er na twaalf maanden niets was, zou het niet meer komen. Het was alsof hij permanent in haar vriendenzone zat.

Hij besloot haar niet meer uit te nodigen zoals hij een jaar lang gedaan had. Niet meer naar de film, een concert of samen eten behalve als zij hem uitnodigde. Zogenaamd vergat hij haar terug te bellen, verscheen niet of laat op feestjes waar ze beide verwacht werden, en besteedde aan haar als laatste aandacht als ze beide ergens waren. Het was geen manier om haar aandacht te trekken, maar hij had er echt genoeg van.

Gek genoeg gingen de uitnodigingen van haar kant door, ook toen ze verkering had. Ondanks dat at Andries bij haar en ging hij met haar uit maar minder dan daarvoor en alleen op haar initiatief. Op een dag belde ze dat ze op het huisje van een kennis ging passen. Vriendinnen mocht ze meenemen als ze het maar netjes achter liet. Haar vriendin en haar vriend gingen mee, en ze had aan Andries als vierde persoon gedacht.

Aanvankelijk baalde hij er van dat Edith mee ging. Hij kende haar alleen van verjaardagen en daar had ze nou niet bepaald een goede indruk gemaakt. De tweede indruk was beter: sjaaltje en haarband waren thuis gebleven en de omajurk had plaats gemaakt voor een italiaanse waarin haar figuur (ze had een figuur!) mooi aftekende. Zodra ze hun tassen in de hal gezet te hebben, liet ze een andere kant zien en ontpopte ze zich als een gangmaker. Het timide meisje uit zijn herinnering, was bijna constant aan het woord. Misschien was ze onzeker; misschien ook lagen kleine groepen haar beter. Mees, de vriend van José, kwam uit een andere kring maar leek een geschikte peer. Andries kon begrijpen waarom ze hem had uitgekozen, al had hij dat liever in zijn schoenen gestaan.

Na een leuke avond waarin Edith veel gesproken had, en gebleken was dat ze over gaven beschikte anderen aan het woord te krijgen en daadwerkelijk te luisteren naar wat gezegd werd, was het tijd om te gaan slapen. Er waren twee slaapkamers en hij was er steeds van uitgegaan dat de meiden er één zouden nemen. José had andere plannen: ze dook nadat ze haar tas gepakt had met haar vriend in één. Bleef de andere over. Andries baalde. Hij keek naar Edith, zij naar hem, en hij weer naar haar. “Ik neem de bank in de woonkamer,” zei hij zuchtend. “Welnee,” reageerde ze.

Ze deed, anders dan haar behoudende uiterlijk deed vermoeden, geen moeite om tijdens het omkleden iets te verbergen. Toen ze haar nachtpon aan had, graaide ze in haar tas en legde een handje condooms op tafel.

Hij keek zo gebiologeerd naar die dingen, dat hij bijna vergat de pyjamabroek aan te trekken. Terwijl hij die optrok stond hij in blote bast.

“Kun je tegen kriebelen?” vroeg ze vanuit bed.

“Hoezo? Weet ik niet,” antwoordde hij. “Probeer maar.”

Het volgende moment was ze uit bed en gleden haar handen door de haartjes op zijn borst. Geleidelijk daalden ze af en zwol zijn piemel op. Zodra ze ter hoogte van het elastiek van zijn broek waren en zijn stijve zich daar in af tekende, keek ze hem met een vragende blik in de ogen aan.

Hij knikte en ze trok het elastiek omhoog.

Ze bleek een van die zeldzame meisjes die niet afwachtten tot ze wat er gebeurde, maar zelf het initiatief namen. Die een hoog libido paarden met een welhaast ongeremde honger naar seks. Ondanks dat ze het voorkomen van een heilige had, was ze een duivel. Ze zat op zijn middel of gezicht, sloeg de benen om hem om hem dieper in zich te drukken of legde die naast haar oren of op zijn schouders. Gewillig liet ze met zich spelen of speelde ruw met hem tot hij het uitschreeuwde. En telkens wilde ze meer. Onverzadigbaar was ze.

Toen ze het om een uur of twee - alle condooms waren gebruikt - wat rustiger aandeden en ze wat zaten te praten, klonk een dreun. Even later werd er zacht op de kamerdeur geklopt. Hij sloeg een handdoek om zijn middel en liep naar de deur. In de opening stond een op een baddoek na blote José. Vocht liep langs haar benen

“Mag ik binnenkomen?” vroeg ze voor haar doen timide. Voordat hij maar iets had kunnen zeggen, wuifde Edith haar naar binnen. José's vriend bleek een dubbelloops jachtgeweer geweest te zijn dat na twee schoten leeg was. Net op het moment dat ze op gang was. Nog gevraagd had ze of hij haar genot wou verzorgen, maar daar had hij geen interesse in. Ook had ze nog geprobeerd hem op ander gedachten te brengen, maar dat was niet gelukt. “Meneer was het kwijt, dus zat het er op” eindige ze.

“Dus de dreun die we hoorden …”

“… was de voordeur. Hij hoeft niet meer te komen.”

“Gebruiken jullie geen condooms?”

“Ik ben aan de pil.”

“Dan toch.”

“Nu hoef ik hem niet meer. Dat het op is na twee keer begrijp ik, maar dan had hij toch ook aan mij kunnen denken?”

“Ik ben bang dat je ook aan hem weinig meer hebt,” zei Edith op Andries wijzend.

‘’Heb je hem mishandeld?’’ vroeg José.

‘’Ja, zoiets,’’ zei Edith.

“We zullen zien" zeggend knielde José voor hem neer en nam zijn geval in de mond. De baddoek gleed van haar af. Maanden had hij er tevergeefs op aangestuurd, en nu gebeurde het opeens. Even later volgde Edith haar voorbeeld. Al gauw smikkelden ze om te beurten. Jammer genoeg, dacht hij, speelden ze niet met elkaar. Ze waren vriendinnen, zou Edith later vertellen, die hun vriendjes deelden maar niet hun lichamen. Na de mishandeling door haar eerder op de avond duurde het een tijdje maar uiteindelijk lukte het de meiden om zijn lid op te krikken.

Van de nacht herinnerde hij niet veel meer dan dat er toch condooms waren, en dat die er rap doorheen gingen. Weinig rust kreeg hij. Tegen de ochtend – het schemerde nog - zat José op de knieen maar met de benen wijd hem te pijpen. Hoe hij in die positie was gekomen herinnerde hij zich niet, net zo min als hoe hij daarin gekomen was. Wat hij zich wel herinnerde was dat Edith naast hem ook geknield naast hem zat en dat ze vingers van een hand tegen z’n gat had en de andere hand achter José’s hoofd hield. Zelf had hij een hand tussen de benen van Edith en de andere tussen die van José. Geuren van hemzelf en van de meiden rook hij, en hij voelde de warmte die ze uitstraalden. Zelf gloeide hij. Edith drukte het hoofd zover naar hem toe dat José regelmatig kokte. Plotseling werd er iets in zijn gat gestopt. Zijn piemel zwol op. Hij had niet gedacht nog te kunnen komen, maar uit het diepste van het diepste stroomde nog wat richting José’s mond.

\/

Die zomer bracht het drietal veel tijd bij elkaar door. Niet alleen gingen ze in het weekend s avonds en soms overdag uit, ook lagen ze aan het strand als weer en werk dat toelieten, en bezochten musea. Vanaf september kwam José minder. Op een dag vertelde ze dat ze met een jongen bezig was. Andries nam haar in zijn armen, knuffelde en feliciteerde haar. Een week later zei ze dat ze met de trio’s ging stoppen omdat ze alleen van hem wilde zijn. Met een blij gezicht vertelde ze dat hij wel aan haar genot dacht. “Onze vriendschap blijft bestaan, maar we hebben het niet over wat we gedaan hebben,” eindigde ze. Het was de laatste keer dat Andries haar zag.

De vriendschap bleef inderdaad bestaan, maar verwaterde al gauw. Andere activiteiten eisten haar aandacht op. Na een tijdje hoorde Andries via-via dat ze bij haar vriend ingetrokken was. Ongeveer een jaar later vertrok het stel een andere plaats. Uit het oog betekende uit het hart. Belden de meiden de eerste jaren nog met elkaar, na paar waar was er alleen het wederzijdse kaartje met kerst.

Met intervallen bleef hij Edith zien. Nooit spraken ze een volgende keer af maar die kwam er altijd wel. Nieuwe vriendinnen kwamen en gingen. Op een dag realiseerde hij zich dat het met Edith het gezelligst was en dat dat niet alleen om de seks was.

\/

\/

Aan het eind van de jaren zeventig waren Keith Moon en John Bonham overleden, werd dat van Keith Richards verwacht, en was een einde gekomen aan de stroom kerstkaarten.

Andries en Edith waren een paar jaar getrouwd. Kinderen waren er niet, wel een hond. Met Roef, zo heette de herder, werd gewandeld en gestoeid. Hij sliep in de slaapkamer op de grond en mocht in het weekend in bed komen. Tijdens menig stoeipartijtje kreeg hij een stijve en verkende met de tong de wereld om zich heen.

Naast dat ongewoon gestoei dat niet iedereens pakkie-an zou zijn, was de wekelijkse seks routine: iets waar hij naar uitkeek, van genoot, maar blij was als het er op zat. En dan op naar de volgende keer een week later. Ze leek daar genoeg aan te hebben. De routine was anders dan toen ze net getrouwd waren en niet van elkaar konden afblijven. In die tijd was het niet ongewoon dat het weekendgeneuk al op donderdagavond begon en pas op maandagochtend eindigde, of een vriend van hem of vriendin van haar meespeelden, of dat ze in het bed van een bevriend stel lagen. De geweldige seks die ze hadden gehad, was herinnering.

Edith droeg lenzen waardoor haar gezicht beter uit kwam. D'r haar was korter maar nog steeds lang, hing niet meer voor haar ogen, en ze was afgevallen. Nog steeds was ze niet een van de slanksten maar alles was beter in verhouding.

De oude kennissen, die meestal uit het alternatieve circuit kwamen, hadden plaats gemaakt voor veel behoudender nieuwe. Voor de globale waarnemer die slechts de buitenkant zag, vormden ze dat gemiddelde stel. Gezien hun historie beschouwde hij hun huwelijk als apart, maar hij zou pas in de jaren tachtig ontdekken hoe gewoon apart was.

\/

Het echtpaar zat nog in bed te lezen toen Pim Kraan verscheen. De oud-klasgenoot sinds de lagere school en partner in crime die nu aan de andere kant van het land woonde, had een tijdje terug contact gezocht omdat hij een klus in de buurt had. Of zijn schoolvriend hem op weg kon helpen bij het zoeken van iets waar hij tijdelijk door de week kon wonen. Na overleg met zijn vrouw zei die dat ze een kamertje beschikbaar hadden. Wat in Andries’s achterhoofd meespeelde was dat de logé een leuke afleiding voor zijn vrouw kon zijn.

Tot zijn genoegen merkte hij na een paar weken dat ze uit haar seksuele winterslaap ontwaakt was. Ze nam het initiatief en het gebeurde niet meer alleen op vrijdagavond. De eentonigheid was doorbroken.

Op een vrijdagavond moest Kraan tot laat werken. Hij vond het te ver om nog naar huis te rijden. Of hij mocht blijven slapen. Daar zou het pas in de kleine uurtjes van komen.

De volgende ochtend liep hij bloot van de douche richting zijn kamer.

“Zo kan hij wel weer,” zei Andries die hem over op de overloop zag.

“Je bent wat vergeten,” zei zijn vrouw. Quasi-boos: “Dit kan echt niet.”

“Waarom niet?” zei Pim de slaapkamer inlopend. Die was geen verboden terrein voor hem. Sterker nog: hij was er kind aan huis sinds hij met medeweten zijn vriend met diens vrouw deed wat hij doordeweeks niet met zijn eigen vrouw kon doen. “Je hebt me gisteravond nog zo gezien.”

“Ik plaag je maar.” Ze zat in een oude badjas waarvan het ceintuur los om haar middel zat. Vrijwel alles van haar bovenbouw was te zien. Gedoucht had ze al in tegenstelling tot haar man die nog in nachttenue, dus niks, zat. Die maakte nog geen aanstalten.

In afwachting van wat er ging gebeuren legde hij zijn boek neer en zag dat zijn vrouw dat ook deed. Naast haar stond een naakte Pim met zijn lid op centimeters van haar mond.

Hun piemels – die van zijn vriend had een paddenstoelvormige kop - hadden weinig geheimen. Het was begonnen met vergelijken, en geëindigd met masturbatiesessies waar wel eens handen verdwaalden.

“Het was fijn gisteravond,” zei die over haar hoofd aaiend.

“Weer eens wat andere dan door de week,” zei ze.

Haar man glimlachte. De maatschappij zou het afkeuren en er waren er die gelijk echtscheiding zouden aanvragen, maar hij genoot ervan dat ze doordeweeks in feite zijn vrouw was.

Ze keek hem aan, zag geen afkering in zijn ogen, helde opzij, slurpte de jongeheer naar binnen, maar Pim duwde nadat ze een paar keer gezogen had haar hoofd weg.

“We weten allemaal waar dat eindigt,” zei hij het er, meer gezwollen dan toen ze het naar binnen hapte, uitgefloept was.

“Nou en?” zei ze verder opzij zakkend.

Dit was de oude Edith, dacht Andries.

Het lukte haar niet om Pim’s piemel naar binnen te krijgen, maar ze kon met een hand achter zijn achterste wel voorkomen dat hij verder weg kon stappen.

“Mijn vrouw!” riep hij terwijl hij dichter naar haar toe geduwd werd. “Dat merkt ze.”

“Nou en?”

“Ze zal denken dat ik vreemd gegaan ben.”

“Dat ben je toch ook?” zei Andries.

“Ik zal geen sporen achter laten.” De bovenkant van de badjas lag nu helemaal open en de knoop in het ceintuur was los geschoten. “Grr,” zei ze als een roofdier vlak voordat ze het lid van Pim opnieuw in de mond nam.

Dit keer stapte hij niet weg hoewel hij gemakkelijk zou kunnen wegkomen omdat zijn beenspieren sterker waren dan die in haar arm.

Nadat Andries op de knieën was gaan zitten, maneuvreerde hij wat tot hij een hand achter het hoofd van zijn vrouw kon zetten. Weer wat anders ging hij zitten om de tweede hand op het achterste van zijn vriend te plaatsen. Zodra hij goed zat duwde hij haar hoofd richting zijn vriend en dat van zijn vriend richting dat van zijn vrouw.

Ze taste tot ze de piemel van haar man gevonden had. Zonder te kijken schoof ze de voorhuid terug. Een tijdje liet ze hem in haar knuistje opzwellen.

Door de zachtheid de warmte, en de druk die steeds groter werd, kwam Andries bijna klaar.

Uiteindelijk verloste ze hem door haar hand in een steeds toenemend tempo in beweging te brengen.

Wanneer ze kokte, drukte hij harder zodat ze nog meer ging kokken. Speeksel droop langs haar kin, en snot uit haar neus. Haar ogen waren vochtig.

Zijn vriend riep slechts ôh, âh, oh Edith en àh Andries.

Zodra ze het handteken gaf dat Andries met haar afgesproken had om aan te geven wanneer ze het genoeg vond, liet hij haar hoofd los. Het kootje dat hij inmiddels in Pim’s gat gestopt had, trok hij weg en hij begon over zijn billen te wrijven.

Op het moment dat de stijve van Pim uit haar mond gefloept was, ging ze op de rug liggen, werd ze door hem een kwartslag gedraaid en naar de rand van het bed getrokken. Toen ze stil lag deed ze de benen wijd.

Haar man was, haar hoofd vasthoudend, mee verschoven en behendig op de knieën gaan zitten. Voorzichtig legde hij haar hoofd op zijn bovenbenen. Hij boog naar voren en streelde achtereenvolgens haar boezem, buik en clit. Nadat hij dat een paar keer gedaan had, likte hij aan een duim en een wijsvinger, en sloot die om de stijve van zijn vriend die inmiddels zijn vrouw in en uit ging. Langzaam kneep Andries zijn vingers samen. Ook die van de andere hand maakte hij vochtig en bleef daarmee over haar genotsplekje wrijven. Zo af en toe liet hij ze door haar aflikken.

Gehijg en zware ademhaling maakten plaats voor andere geluiden. Zo af en toe klonk een kreun of een gil.

\/

“Spreid haar wijder,” zei hij tegen zijn vriend die op de onderkant van haar dijbenen duwde. Niet kon hij geloven dat hij dat zei, maar hij deed het.

Die voerde zijn opdracht uit.

“Ah ha auw.” Haar hoofd werd roder en haar huid begon te glimmen. Het duurde niet lang of haar geluidjes waren te horen. Een combinatie van kreten van pijn, het koeren door een duif en het spinnen van een katachtige, zo af en toe onderbroken door een zucht of een gil.

Haar man schoof naar haar toe zodat hij haar hoofd op zijn gekruiste benen kon leggen.

Ze draaide het naar hem toe, en keek hem aan zonder dat ze iets leek te zien.

Hij verschoof totdat ze zijn staaf kon likken. Opnieuw zette hij een hand tegen haar hoofd, dit keer om het dichter naar zich zelf te drukken.

Haar tong gleed langs de onderkant en beroerde zijn balzak.

Plots voelde hij iets aan de bovenkant van zijn pik. Ruwe vingers betastten zijn eikel en gleden er om heen. Hij voerde het tempo waarmee hij rondjes draaide op en kneep krachtiger. Het ontlokte Pim en zijn vrouw gelijktijdige zuchten. Andries nam de tijd om te genieten. Niet alleen van wat de vingers en de tong deden, maar ook dat zijn vrouw geneukt werd. Haar schaamlippen sloten zich naadloos om de pik die vochtig van natuurlijk glijmiddel was. Het membraam gehoorzaamde aan elke beweging. Zijn hersenen zonden signalen naar ballen dat ze zich moesten legen.

Pim maakte een iets te grote slag. Daardoor floepte hij uit haar en langs de vingers van zijn vriend. Even deinde de glimmende pik voordat die het vastpakte. Soepel gemaakt door de sappen van de wippers gleden zijn vingers er langs. Geen idee had hij hoe lang hij in het moment verloren was. Een genotsstaaf in zijn ene hand en zo’n plek onder de wijsvinger van de andere. Een tong aan de basis van zijn pik. Nergens anders dacht hij meer aan dan aan het lekkere gevoel.

Plotseling hield ze op met likken. Ze ging anders liggen waardoor haar man niet meer bij haar clit en Pim’s pik kon en zijn vriend niet meer bij die van haar echtgenoot.

Inwendig vloekte Andries, want hij was er bijna. Terwijl zijn zaad terugstroomde, vouwde ze d'r benen onder de billen, kwam half overeind, en draaide zich om.

Zij liet het hoofd in Pim’s kruis zakken en deed een been aan de ene en de andere aan de andere kant van haar man, zo haar verrukkelijke kont presenterend.

Verder duwde Andries haar benen uit elkaar. Vervolgens verborg hij zijn hoofd tussen haar dijen. Onmiddellijk werden zijn neus en wangen vochtig. Hij rook haar en Pim’s geur. Proefde hun sappen. Aan de genotsgeluiden te horen had ze zich over de pik van zijn vriend ontfermt. Andries duwde haar bilhelften uit elkaar en verborg zijn tong in haar kontgaatje. Pim brulde steeds luider en Andries begreep dat hij zich ontlaadde. Hij richtte zich een beetje op en beet in haar billen. Draaide rondjes met zijn tong en drukte een vinger in haar gat. Eén kootje verdween. Ze verkrampte. Een tweede. Ze riep “rustig, rustig.” Hij trok zijn hand terug en ging er met twee vingers weer in. Ze jammerde. Precies op dat moment sprong iets op hem. Haartjes kriebelden. Een staart sloeg in zijn gezicht. Hij trok zijn hand terug en slaagde er in om het zware dier op de grond te zetten. Tevergeefs, want het kwam terug. Het beest wilde meedoen. Zijn tong gleed over haar lage rug en door haar bilspleet. Opnieuw probeerde zijn baasje Roef op de grond te duwen.

Zij had zich inmiddels omgedraaid en begon met hem te spelen.

Hij aaide het dier over de rug. Terwijl zijn vrouw in haar nakie met de hond stoeide, overviel hem een gevoel van geluk. Los was ze van haar rituelen en routines. Aan haar gezicht was te zien dat ze genoot.

Tijdens het spel kroop hij richting Pim. Toen hij bij hem in de buurt was, voelde hij ruwe handen op zijn schouders. Naarmate hij dichter bij kwam, ging Pim in kleermakerszit zitten. De handen gleden over zijn rug. Ter hoogte van zijn kruis aangekomen, inspecteerde hij de jongeheer van zijn vriend. Ook die was vochtig. Andries nam de tijd om hem te bestuderen. Na de gedane arbeid was hij niet volledig hard meer. Adertjes tekenden zich af. De paddenstoel glom. Langzaam sijpelde vocht uit het mondje en zakte naar beneden.

Vanuit een ooghoek zag hij dat zijn vrouw met stoeien gestopt was. Met opgetrokken knieën met de benen wijd lag ze op de rug op de grond. Roef liep een rondje. De hond had een stijve. Na het rondje gelopen te hebben snuffelde hij tussen haar benen. Ze pakte hem bij de poten en duwde hem weg.

Het vocht dat naar beneden sijpelde eiste zijn aandacht op. Vingers van twee handen betastten zijn hoofd, tilden het een beetje op, en plaatsten zijn lippen tegen de eikel. Vervolgen duwden ze op zijn hoofd zodat zijn lippen zich openden.

(c) m2pet

[m-2pet-cadans]

[m-2pet-cadans]

Sitting around

[m-2pet-cadans]

And now for something completely different…

I am at home alone…killing time… excitement building as I am due to see you this evening…but don’t know where…or when…

The doorbell goes, outside is a large but light box. Curious, I open it and on top of tissue paper is a new phone…with ear buds. The phone rings…I put the ear buds in and answer…your voice…telling me empty the box and do as instructed.

On top is a long dark coat with a label saying ‘for later’. Unwrapping tissue paper, with great excitement I see a box labelled Coco de Mer. Inside is the most beautiful jade green french lace bodysuit and sheer black hold up stockings. Your voice in my ear tells me to strip and put the bodysuit and stockings on. My hands are shaking as I strip off my jeans, step into the bodysuit and slide the stockings up my legs…..

Your next instruction is to do my make up ….subtle dark eyes and lashes…red lips…your voice catches as you tell me to leave me hair loose…I know how you like to grab it… and I know the make up will be smeared before long…

Next…2 pairs of shoes…smart sensible courts you tell me are for maintaining appearances and driving…and sexy ankle strap stiletto bedroom shoes…which I am to take with me.

Back to the box you say…a jewellery box… I put on pearl stud earrings and a long rope of pearls. You tell me you have plans for those pearls….

And finally…at the bottom a box I recognise…a Lush vibe…with the remote missing…

Your voice again.. telling me to insert the vibe, put the coat on, leave a note to say that I will be away for the night…and go to my car. I do as told…no lube needed as I am so wet with anticipation…sliding the vibe to hit those sweet spots….

As I lock the house up I feel the vibe start to buzz gently…I try to ignore it as I have to drive but it is impossible. You tell me to take X Road and drive for 30 minutes then your voice clicks off…but the Lush is still vibrating softly and randomly so I know that you are still in contact…

I drive straight along a familiar road until your voice clicks on in my ear and says to take the next turn left. I squirm to move the vibe on my increasingly sensitive clit but the vibe on my G spot is relentless….

Where are you? Can you see me? Are you in front? Behind me? Looking down from a nearby hill? I have no idea…

You give me directions until I am on a single track road heading up a remote wooded valley. I start to say something but you tell me to shut up…and for that I will be punished later. The vibe increases as a warning that you are totally in control….. my driving is increasingly erratic as the vibe is persistent. My minds drifts to thoughts of the vibe being replaced by your tongue…your fingers…your lips….

Finally I reach a gate and head up a driveway to a cottage that I can see with soft lighting.

Your voice… the door is open…take a glass of champagne from the bottle in a bucket on the hall sideboard…and go upstairs. At the top I see a bedroom straight ahead with an array of objects laid out on the metal frame bed….rope…plugs…various paddles and floggers…glass dildos…cuffs…more vibes…and more…much more that i can see.

Your voice tells me sharply that the bedroom is for later…and to enter a room on the right…in the middle of which is a rectangular table…. With various ties and cuffs on the legs….

The vibe increases in intensity…and in the ear bud I hear you breathing heavily…you say to remove the coat, put the stilettos and a black silk eye mask on and to bend over, face down, on the table…. Back arched… Bum almost naked…the first thing you will see as you enter… And I wait…..

My mouth is dry.. my heart is pounding…all senses alert…I’m breathing heavily…edging as the vibe intensifies…so…very…aroused….

I hear the front door open, the sound of champagne being poured…and steps on the stairs….I sense you standing in the doorway…looking…admiring… you step forward…a familiar finger strokes up the inside of my thigh and smooths over the soft skin of my bum…. I feel the cold metal of a p plug on my skin…. A gentle slap….You kick my feet apart and as you lean forward to fasten a collar on my neck I know how aroused you are….. and that this night isn’t for sleenping….

[m-2pet-cadans]

De zolder

circa 7300 woorden

\/

1  December

Langzaam liep Pier Uhlenberg met zijn fiets aan de hand naar het rek tussen de bomen langs de gracht. Met een hart dat sneller klopte dan toen hij fietste, parkeerde hij. Terwijl hij naar de huizen aan de gracht keek, duwde hij op gevoel het slot omlaag en naam het sleuteltje er uit. Het was meer een zinloos ritueel omdat het fietsendieven niet tegen zou houden, maar beter dan niets. Aan de andere kant van de straat statige grachtenpanden. Het nummer dat hij in gedachten had, zat bij een deur naast een winkel. Dit was toch het juiste adres? Na het in het zwakke straatlicht op het briefje dat hij bij zich had gecontroleerd te hebben, belde hij bij de knop met Van Houten aan. Gelaten maar met zenuwen in zijn buik, wachtte hij af. Nu kon hij niet meer terug.

Er gebeurde niets. Hij keek omhoog. De ramen op de eerste verdieping waren donker; uit die op de tweede scheen een beetje licht door gordijnen heen.

Ze wisten toch dat hij zou komen? Had hij zich in de dag vergist? Het was toch maandag? Hij keek op zijn horloge. Iets voor achten; de juiste tijd. Zou hij opnieuw aanbellen? Hij aarzelde. Ze konden het niet gehoord hebben, maar als ze dat wel hadden en hij te snel opnieuw op de bel drukte, zouden ze kunnen denken dat hij te gretig was. Of het was gewoon ver lopen als ze in een achterhuis woonden.

Na wat leek op een eeuwigheid, zijn hand was halverwege de knop van de bel, ging de deur open. Een man in pak stak zijn hand uit. “Uhlenberg,” zei Pier terwijl ze handen schudden. Zijn kleding maakte de man ouder, maar hij schatte dat hij niet meer dan een jaar of tien meer had.

“Van Houten. Jij komt voor de kamer?”

“Klopt.”

“Kom binnen. Het duurde even,” zei de man, “ik moest twee trappen af. Ik ben trouwens Hendrik.”

“Pier.”

Hem op een van de twee deuren in de hal wijzend zei de man: “Achter die zit de trap naar boven. Die omhoog.”

\/

De eerste maanden van zijn studie had Pier Uhlenberg op en neer gereisd. Met de fiets naar het station. Dan de trein. Vervolgens een andere fiets. Omgekeerde volgorde terug naar zijn ouderlijk huis om daar te eten en proberen te studeren. Tot vier keer per dag zeiknat regenen. Geleidelijk had hij een hekel gekregen aan twee keer anderhalf uur reistijd per dag en in het donker vertrekken en weer thuis komen. Aan studeren was hij nauwelijks toe gekomen. De studie was leuk maar hij was bang daar tegen op te gaan zien. In het begin van de tentamenperiode had hij de knoop doorgehakt en had hij besloten een kamer te gaan zoeken.

In december was er weinig aanbod. Alle kamers in de stad en de voorsteden, zoals hij de dorpjes in de buurt noemde, waren verhuurd. Pas na de tentamenperiode, als de eersten er de brui aan hadden gegeven, verwachtte hij dat er zouden vrijkomen.

Opgetogen was hij toen hij een advertentie tegen kwam waar een zolderkamer in een grachtenpand aangeboden werd. De kamer was idioot groot, vijftig vierkante meter, maar de advertentie vermeldde dat het sta-oppervlak kleiner was. De huur was betaalbaar; de ligging in binnenstad ideaal. Een pré was dat het gestoffeerd was. Zo snel mogelijk had hij het nummer dat er bij stond gebeld, en een afspraak voor een vrijblijvende bezichtiging gemaakt.

\/

Nadat Pier achter Van Houten de trap opgelopen was, zei die dat ze er nog één moesten. Op deze verdieping was de opslag en het kantoor van de winkel op de begane grond. Met zijn echtgenote woonde hij één hoger.

De tweede trap kwam uit bij opnieuw een deur. Daarachter een halletje. Verder doorlopend zag Pier een keukentje. Daarna een woonkamer. Daar zat een jonge vrouw van eind twintig. Ze toverde een glimlach op haar gezicht en stond op.

“Uhlenberg,” zei hij haar hand schuddend. Ze was ongeveer even groot als hij maar omdat ze smal was leek ze lang.

“Catharina,” zei ze, “met een ‘h’. “Catharina van Houten.’’

‘’Ik heb ook een ‘h’,’ “ zei hij.

‘’Berg-hh.’’

‘’Nee, achter de ‘u’. Mooie naam trouwens.’’

‘’Dank je,’’ zei ze met een lachend gezicht. Zijn elleboog aanrakend: ‘’We hebben iets gemeen Jij komt voor de kamer? Je bent de eerste.”

Dat had hij willen vragen.

“Leuk dat je gereageerd heb. Ga zitten. Koffie?’’ vroeg ze zonder op antwoord te wachten.

Hij keek haar na. Ze had krullend haar tot vlak boven de billen, en ze droeg een spijkerbroek boven een trui. En ze had een lekker kontje. Foei, dacht hij over zijn gedachte, maar hij kon het niet niet zien.

Terwijl de man vertelde dat ze hier sinds hun trouwen iets meer dan een jaar terug en op zoek naar iets anders woonden, keek Pier om zich heen. De etage zat beter in de verf dan het trappenhuis. Het bestond uit de woonkamer waar ze nu zaten aan de grachtkant en, zoals Hendrik uitlegde, een slaapkamer achter. Daar tussenin, dat had Pier al gezien, kwam de trap uit waarmee hij naar boven was gekomen, en stond een ladder die vast nodig was om op de zolder te komen die aangeboden werd. Verder was in het middengedeelte een keukentje, de badkamer en het toilet. “Heel eenvoudig,” besloot Hendrik, “maar alles is er.”

Zijn vrouw schonk koffie en hij vertelde dat ze de zolder eerder verhuurd hadden, maar dat ze besloten hadden er niet mee door te gaan nadat de bewoner een andere kamer had gevonden en net bekend was dat hij voor een jaar naar Amerika zou gaan. Vorige week waren ze er van teruggekomen omdat ze tot de conclusie waren gekomen dat ze aanspraak in huis zou missen.

“Overdag zou ik mijn werk hebben, maar ‘s avonds en in het weekend zou ik in mijn uppie zitten,” zei ze.

Geen uitgaanstype, dacht Pier, maar hij vond het raar om bij een eerste kennismaking naar haar uitgaansgewoonten te vragen.

Volgens Hendrik was hij de eerste die gereageerd had dus hij had de eerste keus. Hij moest maar zeggen wat hij er van vond.

‘’Wat studeer je?” vroeg zijn vrouw.

“Duits.”

‘’Ach so.’’

‘’Het hele taalgebied leer ik kennen, dus ook Oostenrijk en een deel van Zwitserland. En ik kan een half jaar in Duitsland studeren.’’

‘’Gaaf.’’

“ik zou vragen of je naar Zwitserland kon,” zei haar man.

‘’Ik zat aan Beieren of München te denken. Afijn. Na mijn examen heb ik een paar maanden gereisd.’’

“Gaaf,” zei ze weer, “wij zijn voor onze huwelijksreis in Italië geweest.”

“Ik heb veel verhalen, veel foto’s.”

“Wij dia’s.”

“Dan moeten we maar eens een dia-avondje houden.”

“Doen we,” zei zij. Voorovergebogen en met de mok tussen de handen keek ze hem verwachtingsvol aan.

“Over allebei kan ik een boek schrijven,” zei Pier, “en inderdaad veel vertellen. Dat avondje komt er wel.”

“Dan hebben jullie wat te doen in de koude wintermaanden,” zei Hendrik.

“Belangrijker,” vervolgde Pier, “was mijn motivatie om juist nu een kamer te zoeken.” Hij had gedacht te kunnen studeren tijdens de treinreis maar dat was niet gelukt. Bovendien viel het reizen hem zwaar, vooral nu hij in het donker van huis weg ging en weer aan kwam. De studie wilde hij ook niet opgeven. Nu was hij dichterbij de universiteit aan het zoeken. Het eerste dat hij tegen kwam was haast ideaal.

“Vergeleken bij dat van jou,” zei ze, “is mijn leven saai. Ik werk vijf dagen per week in een winkel. Eens in de twee weken op zaterdag en dan ben ik maandag vrij.”

“Nu ben je wel heel bescheiden,” zei haar man. “Je hebt veel meer te vertellen.”

‘’Komt nog wel.”

Hij was net afgestudeerd en zou volgende maand voor een jaar naar Amerika gaan. Nadat ze wat informatie over de zolderkamer hadden uitgewisseld, zei Hendrik dat hij nu wel nieuwsgierig naar de kamer zou zijn.

Die was bereikbaar via de ladder die Pier al gezien had.

“Het luik is alleen om de kou in de winter of de warmte in de zomer boven te houden,” legde Hendrik uit terwijl ze naar boven klommen. Hij opende het.

“We gaan je niet opsluiten, hoor,” zei zijn vrouw kort zijn onderarm aanrakend.

De advertentie klopte: door het schuine dak was het sta-oppervlak kleiner dan het vloeroppervlak. Het gedeelte waar gelopen kon worden was amper een meter breed, en de kamer daardoor een pijpenla. Voor de rest moest gebukt worden. Halverwege de schuine daken waren veluxramen zodat er wat daglicht binnenkwam. Het geheel was een beetje afgewerkt en zat beter in de verf dan het trappenhuis naar niet zo goed als de etage.

“Als je acrobatisch ben,” zei Hendrik terwijl hij op een opstapje ging staan, “kun je via het raam,” dat open duwend, “naar buiten …”

Pier volgde hem en klom op het dak. Even keek hij uit over andere daken, voordat hij terug naar binnen ging.

“Koud hè?” zei Catharina. “Maar in de zomer is het een lekker plekje om de warmte te ontvluchten.” Zachter: “Kun je in je blootje,” fluisterde ze hem weer bij de elleboog pakkend, “want ze zien je toch niet vanaf straat.”

Hij lachte. Zouden ze dat zelf doen? schoot er door zijn hoofd.

“Maar serieus,” zei ze, “in de zomer is het een broeinest op zolder.”

“Je moet maar zeggen of je het wat vindt,” zei haar man. Het vloeroppervlak was wel vrijwel helemaal als loopruimte te gebruiken omdat meubels als bed, bureau en bank onder het schuine gedeelte stonden.

“Die meubels zijn bij de huurprijs inbegrepen?” vroeg Pier.

Dat was zo.

“Het is smaakvol ingericht.”

“Dat heeft zij gedaan.”

“Het is mooi.”

“Dank je,” zei ze glimmend.

“Per wanneer is het beschikbaar?”

“Vanaf nu.”

“Dat is wat snel.”

“Begin volgende maand?”

“De derde dan, want de tweede vertrek ik,” zei Hendrik.

“Nog iets: ik zie geen plek om te koken of sanitair,” zei Pier.

“Je kunt die beneden gebruiken.”

“Daar komen we wel uit,” zei Catharina opnieuw zijnonderarm aanrakend. “Laat maar weten wat je schema is.”

“Voor wanneer moet ik reageren?

“Neem je tijd om het goed te overwegen. Maar met een week willen we wel iets weten.”

Dat doe ik nu al, dacht hij, maar ik wil er nog een nachtje over slapen.

\/

Opgelucht constateerde Pier dat zijn fiets er nog stond. Terwijl hij het slot loste, stelde hij vast dat de banden nog vol waren. De bandenprikkers die de stad teisterden, hadden niet toegeslagen. Op weg naar het station fietsend, zette hij de voor en nadelen op een rij. Pré en het belangrijkst was dat het een einde aan het dagelijkse gereis zou maken. Verder: de ligging in het centrum, meubels bij de prijs inbegrepen, en gedeelde interesses. Bijzaak: een leuke hospita. Nadelen waren de onhandige vloerindeling, dat hij voor elke vorm van verzorging naar beneden moest, en dat het er nogal heet kon worden.

Voordat hij thuis was, was hij er uit. Het was anders dan hij zich had voorgesteld, maar wat hij zich eigenlijk voorgesteld? Hij was blij in december wat gevonden te hebben en kon het, als het niets was, als opstap naar iets beters gebruiken. De voordelen wogen op tegen de nadelen.

De volgende dag belde hij dat hij de kamer nam.

Hendrik stond hem te woord. “Dit is de laatste keer dat je mijn stem hoort en zien zul je me niet meer, want 3 januari ben ik niet meer in Nederland. Mijn vrouw neemt het dan over.”

\/

\/

2  Januari

De verhuizing had niet veel om het lijf: wat kleding, een paar boeken, en een rc-speler plus wat cassettebandjes, en natuurlijk de albums met foto’s.

Zodra Pier over was, was het tijd om het gezamenlijk gebruik te regelen. Toiletverkeer en de was waren het eenvoudigst. Hij en zijn hospita verwachten het toilet niet gelijktijdig nodig te hebben, en als dat wel zo zou zijn wel een oplossing te vinden. En de was deden ze een week apart maar daarna ging alles door elkaar. Wel hielden ze bont en wit apart. Meer voeten in aarde had het gebruik van de keuken en de badkamer.

Tegen het eerste weekend dat hij op zolder woonde, zei hij dat hij ingericht was en dat ze welkom was om langs te komen.

Er ontwikkelde zich een gezellig samen zijn. Ze bleek geen afstandelijke hospita maar had interesse in haar huurder. Ze hadden het over hun middelbareschooltijd, die voor haar wat langer voorbij was, en hun verleden. Hij was de jongste thuis. Totdat zijn twee zussen getrouwd waren, had hij drie moeders gehad. Catharina was enig kind. Haar vader en moeder waren heel hecht met een aantal families uit te buurt. De vakanties brachten ze altijd met elkaar door op een waddeneiland, vaak in Oost-Duitsland …”

‘’Kwamen ze daar in dan, Katrien?’’

‘’Wil je me nooit meer zo noemen?’’ zei ze met boze stem maar een lachend gezicht. ‘’Katrien is een eend.’’

‘’Sorry. Kwamen ze daar in dan, Catherina?’’

‘’Dat klinkt toch veel beter?’’ zei ze. ‘’Het waren hippies die dat de heilstaat vonden. Als je dat hier rondbazuinde …’’

‘’Propaganda maakte.’’

‘’Zo kun je dat noemen. Was je welkom maar we gingen ook naar in Nederland, West-Duitsland of Denemarken.” Altijd mocht ze een vriendinnetje meenemen. Haar liefde voor buiten en reizen was toen ontstaan. Toen ze ouder was, reisde ze in haar eentje of met een vriendin door de scandinavische landen. Voor haar huwelijksreis was ze juist de andere kant opgegaan: met de auto naar de hak van Italië. Tijdens de studie van haar vriend en nu haar man hadden ze weinig geld omdat Hendrik voor Amerika aan het sparen was zodat ze behalve hun huwelijksreis in Nederland bleven. Wat ze de komende zomer zou doen, wist ze nog niet.

“Naar hem toe gaan,” zei Pier.

“Zou ik wel willen, maar er is geen geld voor.”

“En als ik de huur een paar maanden vooruit betaal?”

“Doe niet zo gek. Dat hoeft niet.”

“Ik heb foto’s van alle vakanties" zeggend haalde hij fotoboeken tevoorschijn.

“Ik dia’s en foto’s van de meeste vakanties. Ik zal ze halen.”

Zodra ze terug was, sloeg hij op de plek naast zich en vroeg of ze naast hem kwam zitten.

“Vanaf dat ik me herinner,” begon hij, “ging ik met mijn ouders op vakantie meestal naar de middellandszeekust maar ook in de buurt van Bordeaux en aan de andere kant in de buurt van Venetië. Sinds de laatste jaren van de middelbare ga ik met vrienden maar dan blijven we meestal in de Benelux maar soms springen we uit de band. In Griekenland ben ik geweest en in Gibraltar.”

“Toe maar Twee uithoeken.” Ze bladerde door het eerste fotoboek.

‘’Daarin de gezinsvakanties,’’ zei hij.

‘’Dat zijn je vader en moeder?’’ vroeg ze bij een foto van een man en een vrouw in zwemkleding voor een caravan.

‘’Yep. En dat mijn zusjes,’’ zei hij bij een andere met twee meisjes. Verder veel gebouwen, vooral kastelen en bruggen en maar zo af en toe personen. Soms vertelde hij waar de foto gemaakt was of vroeg Catharina dat.

Nadat ze de laatste foto had bekeken, pakte hij het boek aan en gaf ‘’mijn eigen vakanties’’ zeggend het volgende aan haar. Toen ze het open sloeg, rolden er afdrukken uit. Sommige landden met de beeldkant naar beneden maar een aantal kwam zichtbaar op de vloer terecht.

Hij schrok. Zijn hart klopte in zijn keel. Niet had hij er bij stil gestaan dat er ondeugende en pikante foto’s los in het boek zaten. Stom, want hij had ze er zelf in gedaan. Er was niets meer aan te doen. Zijn nek klopte. Hij kreeg het warm en voelde zich kleuren. “Met een vriend en een vriendin was ik op vakantie,” zei hij op het moment dat ze een foto opraapte.

Nadat ze het eerste plaatje dat ze oppakte goed bekeken had maar niets gezegd had over het blote meisje dat voor een tent lag, zei hij dat ze op weg naar Gibraltar waren. Zij pakte de volgende op. Aan haar haardracht te zien hetzelfde meisje, maar nu frontaal. Ze droeg hakjes, kousen en een korset; alles zwart. Op haar hoofd een baret, ook zwart. Deze foto was niet op een camping gemaakt maar binnenshuis. Volgende.

Opnieuw staarde Catharina naar wat ze in de hand had. Het zelfde meisje zat op haar knieën in een tent en keek naar buiten. Daar was niet zoveel bijzonders aan, wel aan dat ze geen kleren droeg, en dat twee handen op haar achterste lagen.

“Je ziet het goed,” zei hij, “de duimen van de handen zitten aan dezelfde kant. Ze waren van mijn vriend en mij. We waren een beetje ondeugend.”

“Een beetje?” vroeg ze lachend. “Een beetje veel, bedoel je. Mij hoor je er niet over.”

Twee harige konten naast elkaar op een andere foto. Mijn hemel, dacht hij, heb ik dat ook gedaan?

De foto’s die met de achterkant naar boven lagen, pakte ze zo op. Ze draaide ze niet om.

Opgelucht dat hij niet verder in verlegenheid gebracht was maar wel met een rode kop, haalde hij adem. Hij dacht aan wat ze nog meer had kunnen zien. Afijn, dat was toen.

“Bij mij was het precies andersom:’’ zei ze de foto’s bekijkend, ‘’ik vereeuwigde veel mensen, en zo af en toe een gebouw. Mijn ouders gingen met een aantal gezinnen naar wat ze fkk-locaties noemden maar er gebeurde niets ondeugends dachten we toen,” vervolgde ze. In elk geval waren er geen foto’s van. Iedereen liep in zijn blootje. Het was vrijheid blijheid. ’s Avonds, als de kinderen sliepen, werd er gerommeld. Partnerruil dat toen in was. ‘’Niet dat wij kinderen dat toen doorhadden, maar achteraf is één plus twee drie. Wij hadden slechts aandacht voor de zee en het zand.’’

Plotseling was ze openhartig geworden. Hij wist niet wat hij moest zeggen. Of hij nu met zijn eigen geheimen moest komen. “En dus na mijn afstuderen heb ik door Europa gereisd,” zei hij.

‘’Nog verrassingen?’’ vroeg ze toen hij het laatste fotoboek aan gaf.

Daar waren geen foto’s van. De spanning ontladend, grinnikte hij. Hij was blij dat ze het zo goed opnam.

‘’Alleen wat mensen aan wie ik een goede herinnering heb.’’

Na zijn foto’s bekeken te hebben bladerden ze door haar fotoboeken. Zoals ze had gezegd: veel locaties waar ze enthousiast over vertelde en alleen in vrijetijds- of badkleding geklede personen.

Toen ze de laatste bladzijde omsloeg, was het na twaalven.

Gapend bedankte hij haar voor de gezellige avond.

‘’Jij ook bedankt.’’ Ze zei dat de dia’s wel een keertje kwamen.

\/

\/

3  Februari en Maart

Met een paar weken realiseerde Pier zich dat het handiger was als om de beurt een persoon voor twee kookte dan dat één dat na de ander deed. Het duurde niet lang om Catharina te overtuigen. Bijkomend was dat hij samen met haar kon eten en afwassen, wat veel gezelliger was dan alleen. Na de afwas dronken ze vaak koffie tijdens het kijken naar het journaal op de teevee die in de woonkamer stond.

Vervolgens bood hij aan doordeweeks te koken zodat ze vrij snel konden gaan eten zodra zij thuis was van haar werk.

Ze dacht kort na, en zei: “goed, zal ik dan de dagen dat ik niet werk voor mijn rekening nemen?”

Nu dacht hij even na, en zei daarna dat dat goed was.

“Dan doe ik morgen inkopen voor twee dagen.”

\/

Met de regels rond badkamergebruik gingen ze geleidelijk soepeler om. Roffelde iemand in de eerste maanden op de badkamerdeur en wachtte hij of er ‘bezet' klonk of niet, op een dag riep ze “kom maar binnen.” Wat hij aantrof ontlokte hem “sorry.” Ze had net de bovenkleding uit, en stond in haar ondergoed.

“Je hoeft je niet te excuseren, gekkie,” zei ze haar beha uitdoend. “Ik heb toch zelf gezegd dat je naar binnen mocht?” haar slip uittrekkend. “Zou ik dat doen als ik er bezwaar tegen had dat je me zo zag?” de cabine instappend. Ze draaide een kwartslag en schoof het gordijntje dicht.

Terwijl de douchewater stroomde, poetste hij zijn tanden. Het water liep nog steeds toen hij zich uitkleedde en zijn pyjama aantrok.

Net was hij klaar toen het gekletter stopte. Hij was aan het handen wassen toen van achter het gordijn klonk: “kun je een baddoek aangeven? Ik ben vergeten er een op het haakje te hangen.”

Hij zei “momentje,” droogde de handen, pakte er één uit het kastje en schoof de hand die het vasthad door de smalle opening tussen het gordijntje en de muur. Onmiddellijk schoof het open.

Met een huid die glom van het water dat er afdroop, stond ze voor hem.

Hij versteende.

Zij nam de baddoek aan en begon zich af te drogen. Niet met de rug naar hem, maar volledig frontaal. Hij keek weg, vergat waar hij mee bezig was, maar zag nog net hoe zij boog om haar benen af te drogen en haar borsten zich aan de zwaartekracht overgaven. In een flits had hij gezien dat ze gebruind was. Niet helemaal egaal want er waren minder gekleurde plekken, maar het lag voor de hand dat ze bloot zonde. Op het moment dat hij opnieuw keek, stond ze rechtop, bracht ze de baddoek achter de rug en wreef die droog. “Zo,” zei ze, “droog,” en pakte haar pyjama om die aan te trekken.

Er begon weer leven in hem te komen. Hij had het warm. Hij opende de badkamerdeur en liep naar de ladder om naar zolder te gaan. ‘Momentje’ was het laatste coherente dat hij uitgebracht had; misschien wel het laatste sowieso. Onbewust tastte hij naar zijn kruis. Gelukkig had ze zijn erectie niet gezien. Of wel? In elk geval had ze niets gezegd. Zo gênant als ze dat wel zou hebben. Hij klom de ladder op – best lastig met een stijve – en ging op bed liggen. Hij voelde een heftige behoefte om de spanning te ontladen, maar kon dat wel? Ze was zijn hospita. En een jaar of tien ouder. Zijn tien jaar oudere hospita die er best wel lekker uitzag. Haar beeld stond op zijn netvlies gebrand. Met een geil gevoel in zijn onderbuik trok hij de dekens op. Zou hij er aan toegeven? Langzaam bewoog zijn hand naar zijn stijve. Even voelen hoe hard die was. Een tweede keer. Hij kneep zijn vingers samen. Een heerlijk gevoel, zo een waar hij zich niet aan kon onttrekken, overspoelde hem. Hij maakte zijn hand met speeksel vochtig en sloot de ogen.

\/

\/

4  Voorjaar

Op de eerste warme zondag van het jaar was het op zolder niet te harden. Pier had zich luchtig gekleed met alleen een shirt en sportbroek. De dakramen had hij tegenover elkaar open gezet, maar alleen een bezoek aan het onofficiële dakterras had een beetje verkoeling gebracht.

Met de mand vol was ging hij naar beneden. Daar trof hij Catharina aan die ook luchtig gekleed was: een shirt en een kleine korte broek. Uit de beweging van de wereld onder haar shirt was op te maken dat ze geen beha droeg. “Temperatuurtje, hè,” zei ze.

“Zelf hier is het warm.”

“Er is nauwelijks wind; het waait niet door.”

“Heb je nog was?”

“Welke gaat draaien?”

“Bont.”

“Paar dingetjes.”

Nadat ze die gegeven had, en hij de wasmachine aangezet had, zei hij dat hij al op het dak geweest was; en dat het een goede tip geweest was voor wanneer het warm was.

Ze zei dat het beneden ook warm was, maar vast niet zoveel als op zolder.

“Waarom kom je ook niet op het dak?” vroeg hij.

“Misschien niet eens zo’n gek idee. Maar het hoort bij jouw kamer.”

“Het is toch jouw huis? Ik nodig je uit op mijn dakterras.”

Ze grinnikte en zei: “echt?”

“Anders zou ik het toch niet vragen?”

Ze grinnikte weer en vroeg of hij er bezwaar tegen had als ze haar bikini aantrok.

“Waarom zou ik? Zoiets zou je toch ook op een strand doen? Al trok je niets aan. Je brengt me trouwens op een idee maar ik heb geen zwembroek hier.”

“Ga je alleen hier in,” zei ze op zijn sportbroek tikkend. Met een lach op het gezicht: “Of in je blootje.”

“Als jij het ook doet.”

Ze lachte opnieuw maar nu leek het meer op giechelen. “Zou je wel willen.” Opnieuw een giechel. Het gaf haar iets onschuldigs. “Okay als jij het doet, doe ik het ook.”

“Kun je dat wel maken naar je man toe?”

Ze haalde de schouders op. “Ik bepaal wat ik van mijn lichaam laat zien; bovendien is hij er niet. En ik hoor hem er ook niet over als ik hem zou vertellen dat ik naar de recreatieplas geweest ben om te zonnen.” Iets later zei ze dat hij het misschien nog niet wist omdat hij nog niet zo met de omgeving bekend was, maar dat in het park een gebied voor naaktrecreatie was.

Dus daar ging ze heen om te zonnen.

“We kunnen daar ook keer heen om de warmte te ontvluchten. Je bent daar trouwens niet verplicht om in je blootje te gaan. Het mag; moet niet.”

Hij was er niet onbekend mee maar kon ook niet zeggen dat het gewoonte was. Lastiger was dat hij in de boeken moest voor een tentamen op dinsdag. “Ik moet nog studeren; maar ik zeg niet nee. Dus ik blijf liever hier. Maar ander keertje hou ik me aanbevolen.”

“Ik ga liever niet alleen maar ik hou je daaraan.”

“We moesten nog iets doen.”

“Wat?”

“Uitkleden. Op drie.” Hij telde af. “Eén.” Hij verwachtte dat ze tussen één en twee maar uiterlijk na twee terug zou krabbelen. “Twee.” Dat gebeurde niet. “Drie.” Ze bogen voorover en trokken hun shirts uit. Ze droeg inderdaad geen beha. Vervolgens haakten ze hun vingers achter het elastiek van hun broeken en schoven die omlaag. Daarna stapten ze er uit.

Als dit zijn aanblik voor de rest van de dag zou zijn, zou er weinig van studeren komen.

“Je moet je insmeren,” zei ze. “Je hebt een lichte huid,” zeggend liep ze naar de badkamer en kwam terug met zonnebrand. Ze spoot wat op haar hand en gaf het flesje daarna aan hem. “Ik kan ook wel gebruiken. Wil je zo mijn rug doen?”

“En jij de mijne?” Hij durfde niet te kijken maar deed dat wel. In zijn ooghoeken zag hij dat ze geen moeite gedaan had om weg te draaien. Haar handen gleden over haar lichaam. Extra aandacht had ze voor onderbuik en borsten die aan het lichter gekleurde gedeelte te zien minder zon kregen.

“Is goed,” klonk het.

Amen, benen, buik. Hij probeerde zich er op te focussen Bij zijn kruis aarzelde hij. Als hij zich daar insmeerde zou hij ook aan zijn piemel komen. Toch moest hij juist daar niet verbranden. Nadat hij zijn onderbuik gedaan had, nam hij zijn geval in de hand. Door het insmeren stimuleerde hij hem onbedoeld en het ding zwol een beetje op. Geen prettig idee in aanwezigheid van iemand van het andere geslacht. Opnieuw voelde hij zich kleuren.

Zij was eerder klaar dan hij en ze smeerde haar handen weer in. Vervolgens ging ze achter hem staan. Haar handen daalden van zijn schouders af naar zijn onderrug. Daarna gleden ze over zijn billen en door zijn bilspleet. Plotseling pakte ze zijn piemel. ‘’Heb je het daar ook gedaan?’’

“Heb ik,” zei hij.

“Voel ik. Het is glijdt goed.”

Een lekker gevoel dat hij liever niet op dit moment had stroomde door hem heen. Zijn piemel reageerde onmiddellijk. Geschrokken maar ook opgewonden vroeg hij wat haar echtgenoot zou vinden als hij zou weten dat ze aan een intiem deel van een huurder zat.

“Die is er niet en jij vindt het lekker.”

‘’O ja?’’

‘’Ik heb het bewijs vast.’’ Ze kneep haar vingers samen, keek langs hem heen en vroeg: “heb ik dat gedaan?”

“Dat. Dat weet je zelf. Ik wil geen huwelijk naar de knoppen helpen.”

“Dat kan je niet” zeggend kwam ze voor hem staan. Ze hield één van zijn handen op en spoot er zonnebrand in. Daarna draaide ze zich om.

Ook zijn handen zakten van haar schouders naar beneden. Halverwege haar rug schoven ze plotseling naar voren. Zijn vingers vouwden zich om haar borsten. Terwijl ze zijn handen vastpakte, zei hij dat hij moest controleren of het goed gedaan was.

“En,” vroeg ze, “is het goed?” Ze legde haar handen op die van hem maar haalde die niet weg.

“Ik heb nog niet lang genoeg gevoeld.”

Ze giechelde opnieuw, net of ze iets deed wat niet mocht.

Hij streelde d’r haar en deed dat achter haar oren.

Zij gooide het hoofd naar achteren, zei dat hij zijn tijd moet nemen en vroeg wat hij voelde.

‘’Iets zachts en stevigs te gelijk.” Zodra hij tevreden was, gleden zijn handen terug en ging hij verder met de rest van haar rug. Vlak boven haar achterste aarzelde hij.

“Dat hoort er ook bij,” zei ze. Ze moest zijn aarzeling opgemerkt hebben.

Zijn handen gleden over haar heupen, over haar billen en door haar bilspleet.

\/

“Bedankt,” zei ze minuten later.

“Jij ook bedankt.”

Van studeren kwam inderdaad niets, maar dat was niet omdat hij zijn ogen niet van haar af kon houden – na een uurtje had het iets gewoons om naakt naast iemand te zitten die dat ook was, maar omdat ze aan de praat raakten en dat bleven.

Ze had Hendrik ontmoet toen die nog studeerde. Het was een toevallige ontmoeting op een feestje geweest. Daarvoor hadden ze in verschillende werelden gezeten zodat elkaar niet kenden. Eigenlijk had ze als hippie niet met een balletje mogen gaan; maar ja verliefdheid overbrugde grenzen. Veel hadden het niet verwacht en nog meer niet gehoopt maar de verliefdheid was gebleven. Het had lang geduurd voordat haar familie hem had geaccepteerd, en die van hem zag haar nog steeds liever komen dan gaan. Na een paar jaar verkering waren ze getrouwd. Als hij terug uit Californië was zouden ze een gezinnetje gaan stichten.

Zover was het voor hem nog niet. Hij wou eerst zijn studie afmaken en hij zou wel zien wie hij tegen kwam. Op de middelbare en de sportvereniging had hij vriendinnetjes gehad, maar er was niets blijvends uit voort gekomen. Op zoek was hij er niet naar maar hij zou het ook niet laten lopen.

Nadat hun levens waren gepasseerd en ze het over hun verlangens hadden, zei ze dat ze de weinige wind fijn vond, maar dat ze genoeg had van de hete zon op de huid. Bovendien was het tijd om te koken.

\/

Tijdens het groentecorvee, het koken en de afwas daarna hadden ze schorten tegen de spetters om, maar tijdens de maaltijd en het koffie drinken hadden ze niets aan. Daarna vertrokken ze opnieuw naar hun terras, nu om te genieten van de dalende zon. De warmte was minder maar aangenaam. Toen de zon achter een hoog gebouw verdwenen was, koelde het snel af en gingen ze naar beneden. Daar was het warmer dan op het dak.

Bij haar tussenlanding op zolder, zei ze: “bedompt hier,” en vroeg of hij wel kon slapen.

“Helemaal bloot en met alleen een laken moet het wel lukken,” antwoordde hij.

“Je mag bij mij komen slapen. Beneden is het koeler dan hier.”

Een moment dacht hij na, de voor- en nadelen afwegend. Het temperatuur-voordeel gaf de doorslag. Uiteindelijk zei hij: “Graag. Ik zal een laken op de bank doen.”

“Ik bedoel bij mij in bed.”

Dat was wat anders. Ze was zijn hospita en ze was getrouwd. Welke huurder lag er nou bij zijn getrouwde hospita in bed? Bezwaard kijkend vroeg hij of ze dan geen problemen met haar man zou krijgen.

“Maak je daar niet druk om. Het is alleen slapen. Of was je bang dat we met de benen in de war raken?”

Nu lachte hij. “Nee.” Ontspannend zei hij dat ze zich wel moest bedenken dat hij weinig aan had in bed.

“Ik ook.”

“Zo weinig als in niets.”

“Ik alleen een onderbroek voor het geval midden in de nacht het maandelijkse feest begint.”

“Feest? Mijn zussen en moeder waren dan niet te genieten. Voor mijn vader en mij was het geen feest.”

“Het was sarcasme. Natuurlijk is het geen pretje.”

Nadat ze een tijdje over koetjes en kalfjes gepraat hadden, zei ze: ‘’Doe jij het licht uit?’’ Toen hij in het donker weer in bed lag: “We hadden het boven over onze wensen en verlangens, niet? Ik heb er nog één.”

Hij draaide op een zij naar haar toe.

“De laatste keer dat er wat in was, was op de ochtend dat hij vertrok. Vijf maanden geleden.”

Dit keer was hij het die vroeg waar ze op doelde. Zonder dat ze antwoordde viel het kwartje. Hij was op veel voorbereid, maar niet op wat ze net gezegd had. Ze moest hem wel heel erg vertrouwen. “Speeltje?”

“Ik bedoel iets van vlees en bloed.” Ze streelde zijn onderbuik. Tegen de tijd dat haar vingers door de haartjes in zijn kruis graasden, had hij een stijve. Ze raakte de kop aan.

“Ik zou iets kunnen betekenen, maar …” Hij wou meer zeggen, maar haar vinger op zijn lippen voorkwam dat.

Ze zei dat ze wist wat hij wou zeggen. Ondertussen wreef ze over zijn opgezwollen piemel en kuste hem op de borst.

“Maar je bent mijn hospita,” zei hij. “We hebben een zakelijke relatie.”

“Die gegroeid is.” Voor mij ben je meer dan een huurder, Pier. Binnen een week heb je met je aandacht en je belangstelling het gat opgevuld dat mijn man achter gelaten had.’’

‘’Ik weet niet wat ik moet zeggen.’’

‘’Niet dat ik verliefd op je ben; ik hou alleen van hem. Maar ik heb behoeften, weet je. Hij weet van die behoefte en van hem mag ik er aan toegeven zolang hij niet in Nederland is.’’ Ondertussen had ze het tempo van haar hand opgevoerd.

Zweet brak hem uit. Niet alleen door het broeierige binnenklimaat of de opwinding die ze gaf, maar ook door wat ze verteld had. Een slecht moment om in deze hitte bevredigd te worden. Ze wist wat ze deed. “Je bent kundig. Catharina. Oh ja. Ja. Oh.” Hij schokte. Ze gaf drie halen snel na elkaar en wachtte dan drie tellen. Hij sloeg met zijn armen en schopte. Eén. Twee. Drie. Rust. Hij had het niet meer. Een rilling vloog door zijn lijf. Eén twee drie. Nadat ze hem een tijdje gemarteld had, hield hij het niet meer. Zijn ballen liepen leeg. Een vermoeidheid viel als een deken over hem en hij sloot de ogen. Voelde een kus op zijn voorhoofd. Een stem zei: “ga maar slapen, maar denk je morgenochtend aan mij?”

\/

De volgende ochtend spatte de droom waar hij in zat uit elkaar. Het volgende dat hij merkte was dat hij een ochtenderectie had. Dat gebeurde wel vaker maar nu was er iemand bij. Ze keek aandachtig naar zijn kruis, vroeg “had je een fijne droom?” zei dat de werkelijkheid beter was, en trok hem bovenop zich. Even genoot hij van de zachtheid en warmte die hem na de penetratie omsloot maar al snel voerde hij het tempo op. Ze gaf weerwerk. Dat had ze beter niet kunnen doen want na een paar stoten voelde hij het komen. Hij probeerde het tegen te werken, maar slaagde daar niet in. “Ik ga komen,” zei zijn mond tegen haar oor. “Mooi,” antwoordde haar mond. Hij werkte zich uit haar, gaf een paar rukken en spoot d'r buik onder. Vervolgens duwde hij haar benen uit elkaar en gaf een paar likken op de plek waar ze samen kwamen. Ze koerde, en zei dat ze dat zo gemist had. Ze was al opgewonden toen hij begon maar geleidelijk nam haar opwinding toe. Na een tijdje spon ze als een poes, had ze de ogen dicht en schudde het hoofd heen-en-weer. Ze spreidde de armen, duwde zijn hoofd aan en trappelde met de benen.

Plots duwde ze hem weg, zei “shit ik moet werken. Hoe laat is het?”

“Acht uur.”

“Shit shit shit. Het is niet dat ik het niet fijn vond maar ik moet om negen uur beginnen en alles nog doen.” Sorry Pier zeggend sprong ze uit bed en rende richting badkamer. De douche ging aan en korte tijd later – het water kon nauwelijks op temperatuur geweest zijn - weer uit. Vervolgens klonk het geluid van tanden poetsen. Weer wat later kwam ze uit de badkamer.

Terwijl ze de kleren aantrok, kookte het water dat hij opgezet had. Hij vulde het bekerglas half met heet en half met koud water zodat ze gelijk met drinken kon beginnen. Snel smeerde hij een boterham. Ze propte die in de mond en gulpte het glas leeg. Daarna gaf ze hem een kus, zei dat het fijn geweest was, zei ‘’tot vanavond’’ en holde richting trap.

\/

\/

-5  Zomer

Om een uur of vijf begon Pier met de voorbereidingen van het avondeten. Hij ontving Catharina met een kop koffie. “Voor de harde werker. Hoe was je dag?”

Nadat ze de opvallendste dingen verteld had, zei ze dat er nog iets was. Een groot deel van de dag had ze haar onderlichaam voelen bewegen en was het net zo of er een fijn gevoel door golfde. Pas in de loop van de middag was het afgenomen.

“Dan ben je goed bezig geweest.”

“Jij bent goed bezig geweest.” Ze was blij dat ze na zoveel maanden weer voelde wat het was om vrouw te zijn.

“Ik ga even naar het eten.”

Vanuit de keuken hoorde hij dat het beter was geweest dan wat haar man had voorgesteld.

“Beter dan iets wat goed was?” zei hij vanuit de keuken.

“Ik mocht ook ergens heen gaan als het teveel kriebelde,” antwoordde ze vanaf de bank.

“Waar heen?”

“Waar vrouwen heen gaan.”

‘’Om opgepikt te worden?’’

‘’Kan, maar ik bedoel om plezier te hebben.’’

‘’Een soort omgekeerd bordeel?’’

‘’Ook niet. Clubs waar paren naar toe gaan.’’

‘’Maar jij bent toch geen paar?’’

‘’Sommigen laten alleengaande vrouwen binnen.’’ Ze had er over gedacht om er naar een te gaan waar niemand haar kende, maar de andere kant van de medaille had haar ook tegengehouden.

‘’Andere kant?’’

“Dat ik niemand zou kennen.”

“Je weet er heel wat van,” zei hij teruglopend.

“Heb me goed laten informeren. Veel rondgebeld. Paar folders gekregen. Kijk.” Ze liet een folder zien en hij ging naast haar zitten.

“Maar jij bent geen paar,” zei hij nogmaals nadat hij de tekst gelezen en de plaatjes bekeken had.

“In sommigen mag je als vrouw alleen binnen,” zei ze weer, nu op de toegangsprijzen wijzend.

“En dan kan je het met een man doen terwijl zijn echtgenote toekijkt?”

“Of aan de bar zit. Je hoeft trouwens niet getrouwd te zijn, maar als man kom je meestal alleen met een partner binnen. Sommige van die parenclubs laten trouwens ook een beperkt aantal alleengaande mannen binnen. Maar ik durf dus niet alleen, en ben bang herkend te worden.”

“Als je getrouwd ben, kun je dus vreemd gaan waar je partner bij is.”

“Als die er van op de hoogte is, is het geen vreemdgaan, toch?”

“Nee,” zei hij peinzend kijkend. “Heb je geen goede vriend die met je mee kan gaan?”

“Dan kan ik het net zo goed meteen in de krant zetten. De tamtam gaat razendsnel en ze zullen denken dat mijn huwelijk slecht is omdat ik het bij andere mannen zoek. Nee dus.”

“Er gaat opeens een gek idee door mijn hoofd.”

“Vertel.”

“Nee, het is te gek.”

“Kom op.”

“Ik zou met je mee kunnen gaan naar zoiets. Als je partner, zogezegd. Niemand hoeft te weten dat ik je echtgenoot niet ben.”

“Mijn man vertel ik het wel.”

“Natuurlijk. In zo’n zaak ver van hier; dan is er maar één iemand die je kent en niemand weet dat ik je man niet ben. Zou dat het wat makkelijker maken om er heen te gaan? Ik vermaak me wel aan de bar of zo.”

Ze keek nadenkend. “Misschien wel. Weet het niet.”

“Ik stel je voor om jou te helpen. Ik bedoel: zoals je zei was wat we deden fijn maar het was onverwacht …”

“Ik heb er wel een beetje naar toe gewerkt.”

“Nou ja, voor mij was het onverwacht en ik weet niet of het weer moet gebeuren maar ik wil je helpen.”

Ze toonde een vragende blik op haar gezicht. “Als je pas verkering hebt en het gebeurt zonder dat je dat van plan was, zeg je dan ook: voorlopig niet meer?”

“Waarschijnlijk niet. Tot het eind van het jaar, zei je?”

Ze knikte en zei ja. “En je idee?”

“Ik dacht dat jij dat niets vond.”

“Juist niet. Sorry als ik je op het verkeerde been gezet hebt.”

“Zand er over. Maar jij geeft de behoefte aan. En zou ik iemand krijgen, dan heroverweeg ik het.”

“Snap ik. Zijn we het nu ergens over eens? Ik ben een beetje de kluts kwijt …”

“Ik slaap in je bed, we doen het als jij zin hebt, en we gaan eens een kijkje in zo’n club nemen, okay?”

“Tot het einde van het jaar.”

“Tot dan, of eerder. Als ik iemand ontmoet met wie het serieus wordt, kan ik het heroverwegen maar de kans daarop is niet zo groot.”

“Waarom niet?”

“Er zijn er wel die ik mag, maar niet genoeg om …”

“Dat kan snel veranderen. Ik ben het bewijs. Wanneer je ’s morgens opstaat heb je niemand; maar wel als je ‘s avonds in bed stapt wel. Zonder dat je het zag aankomen.”

“Zullen we gaan eten? Het verpietert.”

\/

\/

6  Herfst

Een paar minuten voor negen reed Pier, na een rit van ruim twee uur, het parkeerterrein op. Inmiddels had hij zijn rijbewijs en om kilometers te maken had hij het tweede deel voor zijn rekening mogen nemen. Omdat bomen en struiken het terrein aan zicht vanaf de weg onttrokken, was hij er twee keer langs gereden voordat hij het gezien had. Even later kwam een gebouw, een villa met geblindeerde ramen, in zicht. “ Daar is het,” zei hij tegen Catharina die naast hem zat en het gebouw dat te zien was met een plaatje in een folder vergeleek. Er stonden een paar auto’s.

“Zeker van medewerkers,” zei ze. “Laten we wachten,” ze legde een hand op zijn arm, “ik wil niet de eerste zijn.”

“Iemand moet toch de eerste zijn?”

“Maar niet wij.”

“We gaan zodra jij zover bent.”

Het was eventjes rijden, maar ze hadden het er voor over omdat dan de kans om een bekende tegen te komen kleiner was dan wanneer ze in de buurt zouden blijven.

Zacht klonk muziek uit de autoradio. Na een tijdje arriveerde een auto, die parkeerde, waarna er niets gebeurde. Weer wat later arriveerde een volgende auto. De inzittenden, een man en een vrouw, stapten uit. Over het parkeerterrein liepen ze richting de villa. Bij een deur stopten ze en belden aan. Terwijl ze stonden te wachten, stapten de eerstkomers, ook een man en een vrouw, uit. Op het moment dat die halverwege de villa waren, verdween het eerste stel door de deur. Even later belde het tweede aan.

“Zullen we?” zei ze zacht en zette de radio uit. Een hand op zijn bovenbeen leggend zei ze dat ze het spannend vond en dat ze blij was dat hij mee was. Het mocht van haar man, hij had het zelfs voorgesteld, maar ze had niet alleen gedurfd. “Ben zo blij dat je mee bent.” Tegen de tijd dat ze uitgestapt waren en zij de auto afgesloten had, was het tweede stel verdwenen. Een volgende auto reed het parkeerterrein op. Nadat ze hand in hand naar de deur waren gelopen, belde hij aan. Terwijl ze wachtten, knuffelde hij haar en zei: “daar ga je.”

  End

[m-2pet-cadans]

I was pinned down, skin burning, already beyond humiliated by the graphic, dark conversation. I knew he could tell before even touching me that I was wet, despite my best efforts to deny that I wanted every painful, shameful moment he was describing; not just wet but at that point of arousal of being silken-soft, swollen, dripping with need, whimpering with every breath. He slid inside me easily, pressing my wrists down into the mattress while he filled me.

"Tell me that you want me to use you." I shook my head mutely, knowing it to be an infinite truth but also certain that saying those words would be to accept the degradation he had outlined for my future. I tried to acknowledge his control, without admitting how much I needed to give in. "I just want to please you."

"...Sir. I just want to please you, Sir. You use your manners while I'm fucking you." He punctuated this gentle but ruinously effective reminder with several slow, hard thrusts into my core, and I complied without hesitation. "I just want to please you, Sir."

"And what pleases me?" This time there was a tiny pause before my reply, while I came to the solid understanding that there was to be no way out of this for me. "Using me pleases you, Sir." Another dizzying thrust.

"Good girl. Now put it all together. What do you want?" Tears slid, unbidden, across my cheeks and into my hair. "I just want you to use me, Sir."

His low growl of satisfaction at my answer completed my undoing, and I silently accepted it. All of it. I don't just want him to use me, I need him to use me. And oh, how he's going to use me.

[m-2pet-cadans]

[m-2pet-cadans]

Im gonna read this to you very quietly.

[m-2pet-cadans]

source: unknown

[m-2pet-cadans]

Happy Sunday💞💋

[m-2pet-cadans]

Reading from The Day The Lights Went out in The Ortolan Hunters.

[m-2pet-cadans]

[m-2pet-cadans]